pams story.pub

Pam’s Story
EAS FC 2006 Curaçao
Vertrekdag
Maandag 10 mei, was het heel erg vroeg. We moesten om 5 uur verzamelen op Schiphol. Aangezien
je dan niet zo heel veel slaap zou krijgen, had ik besloten om niet naar bed te gaan. Om 4.15 uur
maakte Raoul mij wakker. Ik was in slaap gevallen voor de tv. Als een speer heb ik mij omgekleed en
heb ik op mijn tenen een kus op het hoofdje van mijn kleine meisje gegeven. Als een dief in de nacht
sloop ik haar kamer weer uit. Tot over twaalf dagen schatje, mamma zal je missen!
Op naar Curaçao! We zouden dit jaar niet alleen de catwalk begeleiding
doen maar ook de begeleiding van de deelneemsters. Ik was benieuwd hoe
dat zou gaan lopen. Ik verwacht druk maar wel heel leuk. Elke dag zal ik dan
een briefing moeten doen en een echte troubleshooter zijn. Ik had er heel
veel zin in samen met Jolan.
Het was een drukte van belang op Schiphol. Een hoop bekende gezichten
maar ook een hoop nieuwe mensen waaronder Sybrand Niessen (bekend
van de tv makelaar). Hij zal de presentatie gaan doen van de challenge. De
vlucht was lang, erg lang, erg erg lang. Ik kon mij niet herinneren dat die altijd al zo lang was. Ondanks dat ik niet had geslapen kon ik de slaap niet vatten. We hadden drie stoelen, Jolanda en ik,
dus plek zat. Ik heb zelfs languit op de vloer gelegen maar dat bracht ook maar een hazenslaapje.
Naast dat je gebroken bent van het lange zitten, is vliegen volgens mij niet echt gezond. Naast de
bekende vliegtuigbenen die ik altijd krijg, kon ik het litteken van de keizersnee aan de binnenkant
voelen trekken. Tot overmaat van ramp gooide ik mijn koffie over mijn schoot heen en omdat ik onderuit gezakt zat was ik tot aan de achterkant nat. Gelukkig bracht de landing op Curaçao verlossing.
Het is misschien een uitgekauwd onderwerp maar die stap over de drempel van het vliegtuig en de
daarop volgende klap van de warmte was weer overweldigend. En zoals elk jaar stonden Kees en
Alfred ons alweer op te wachten. Iedereen verzamelen en hup in de bus en op naar het Avila!
Avila Beach hotel
De entrée, met de bij-gebouwen en de tuin
Een oud maar mooi hotel waar de koningin ook schijnt te verblijven. Wat daar van waar is ben ik
door tijdgebrek niet echt achter gekomen maar het is dan ook wel een schitterend mooi gebouw. Het
is een monumentaal pand wat nog lijkt te stammen uit de plantagetijd. Dikke, geel gepleisterde muren met van die witte pilaarachtige, stenen balustrades om de balkons. Er waren geweldige tropische
planten in de voortuin die leidden naar glazen toegangsdeuren die je in een grote marmeren hal
Dit was de achterzijde van het hotel vanuit het restaurant Blues
brachten.
Het is eind 18e eeuw gebouwd en het was het landhuis van diverse leidinggevende figuren in de tijd
van de Engelsen en later van de Nederlanders. Het is daarna een kostschool voor jongens en een
privé school geweest. Dokter Pieter Hendrik heeft het in 1940 gekocht en er een ziekenhuis van gemaakt tot hij er een hotel van maakte in 1949. Hij heeft het vernoemd naar een hotel in Spanje waar
hij altijd zijn vakantie vierde. Toen in 1959 het strand werd gecreëerd is de naam Avila Beach Hotel
ontstaan.
Er was nu ook een verbouwing aan de gang die voor een geweldige uitbreiding van het hotel zou
zorgen. En er werd ondanks dat ze daar een geweldig, steentjesloos strand hebben een zwembad
gebouwd. De bouwplaats was mooi omschut met platen die beschilderd waren met Curaçaose kunst. We konden vanuit het
restaurant zien dat het een zeer grote uitbreiding zou worden.
Lily Sanchez, onze hostess, wachtte ons op om ons de kamers
toe te wijzen. Terwijl onze bagage werd gebracht door de belboy
kwamen we dan eindelijk in onze kamer. Goeie douche, hoog
toilet (nog steeds een ?, misschien weet Bea meer), ruimte voor
drie bedden en een terras. Wij zitten hier goed.
Als eerste de foto’s van thuis op het nachtkastje (Jolanda had
ook een foto van Riley voor me ingelijst als verrassing), koffers
uitpakken, douchen, een frozen cappuccino drinken aan de bar
op het strand en toen naar het Lion’s waar we zouden eten.
Hemingway had heerlijke pasta met salade klaargemaakt en
dat hebben we ons rond het zwembad laten smaken! Mijn
hele lichaam was van slag en kennelijk dachten mijn darmen
dat ze topzwaar waren want ik leek wel weer zwanger! De
broek die ik aan had zat in Nederland als een extreem heupmodel. Vanavond zat hij strak en hoog. De armbanden pasten ook al niet meer over mijn handen. Tot overmaat van
ramp kwam iemand mij feliciteren met het vermeende heugelijke nieuws en zij wilde weten hoe ver ik was. Ik kon haar
geen ongelijk geven. Ik hoop dat het niet de hele week zo
blijft. Daarna een korte briefing over de komende week met
de crew en weer naar het Avila. Daar hebben we lekker aan
de bar gehangen tot we eindelijk geoorloofd door het tijdverschil naar bed konden. Morgen vroeg weer op want dan hebben een aantal meiden een fotoshoot
met de mensen van de Telegraaf.
Acclimatiesatiedag één
Tussen 7 en 10 kon er ontbeten worden. Er waren heerlijk verse croissantjes, ham/kaas croissantjes,
vers fruit, verse sappen, broodjes die ik niet heb geproefd, puddingbroodjes, pannenkoekjes, cornflakes, vele soorten beleg etc.etc. Bij ons op het dieet stonden elke dag croissantjes en fruit aangevuld
met (aanverwant aan het echte spul) koffie.
Babbette en Anko (van de Telegraaf) zouden om 8.30 in het Avila zijn.
Eerst gingen Helga, Carla, Nicolette, Cassandra, Mirjam, Marcha,
Debbie, Lisan en Pascale apart op de foto en werd hun een interview
afgenomen. Daarna werden er voor de cover van de special foto’s
gemaakt van Nicolette en Helga apart. Al met al lagen we pas
s’middags aan het strand. Daarna hebben we een lekker broodje tonijn aan de bar gegeten met natuurlijk een frozen cappuccino. Daarna
zijn we ons gaan douchen en hebben we nog tot laat aan de bar gezeten en zoals je kunt zien, wij niet alleen. Vreemd genoeg had ik
(nog) geen dikke enkels.
Acclimatisatiedag twee
Om acht uur werden we opgehaald om naar Fort Nassau te gaan voor de eerste interviews. De dames en heren werden opgemaakt door onze trouwe medewerker JohnJohn en zijn team. Één camerateam had zich op de trap geposteerd en een tweede team helemaal bovenaan. Waar niemand re-
kening mee had gehouden was het Amerikaanse cruiseschip wat die ochtend binnen was gevaren
en die was groot! Busladingen Amerikanen kwamen af en aan om het fort te bekijken en de tv moest
zijn opnames constant onderbreken vanwege deze luidruchtige bezoekende groepen. We liepen dus
enige vertraging op. Om half twee konden we dan eindelijk aan tafel. In de ruimte met airconditioning
was het heerlijk vertoeven met een broodje tonijn, vers fruit en vers sap. Nadat iedereen had gegeten was het weer tijd om te vertrekken en om ons klaar te gaan maken want we zouden gaan eten bij
Brakke Put Mei Mei.
We zaten op de vertrouwde plek buiten op het terras. We werden verwelkomd met een glas Sangria. Die avond had de natuur besloten om
eens lekker te gaan waaien en binnen no time zaten we meer hoofdhaar dan voedsel te eten. Heel bijzonder was het optreden door drie
dames die Spaanse dansen voor ons opvoerden in bont gekleurde
jurken die bij elke beweging zwierig om hen heen draaiden. Uiteraard werden er mensen uitgenodigd om mee te dansen. Nicolette, Inge en Robin hebben zich van hun beste kant laten zien.
Heerlijk die twee dagen om even in te komen maar nu mag de
wedstrijd wel beginnen!
Wedstrijddag één
De Pundarun was het eerste onderdeel van deze week. Voor dag
en dauw (zonder koffie) stond iedereen weer klaar in de stad. We
werden om 5 uur opgehaald met de bus. Iedereen had zijn rugnummer gekregen en de jongens en
meiden waren er weer klaar voor. Iedereen was zenuwachtig dus er moest veel geplast worden. Dat
kon gelukkig in het Plaza hotel. In het donker gingen Jolanda, Rosa en ik op weg naar het hotel. We
waren de luifel bijna genaderd en plotseling stond er, voor mijn gevoel uit het niets, een zwerver voor
ons. Ik ben geen ochtendmens waardoor ik zo vroeg niet op mijn scherpst ben en ik schrok me lam.
Jolanda niet, die ging een heel gesprek met de man aan. “Goedemorgen dames, goedemorgen meneer”.”Heeft u vijf gulden voor de bus?” vroeg hij. “Nee”, zei Jolanda, “ik heb geen geld en de bus
gaat ook nog lang niet hoor!”, proestend glipten we gauw het hotel binnen.
Binnengekomen stonden we in een enorme lange marmeren hal met hele aparte ventilatoren. Ze
leken erg op scheepsschroeven maar dan waren de bladen van riet. Erg mooi.
We moesten een trap op naar boven voor de toiletten en dan snel weer terug want we zullen gauw
gaan beginnen. Ali Bos en Femke Verhoeff, de dames van EAS tevens hoofdsponsor van deze challenge, hadden zich vlak na de finish geposteerd met een magisch drankje waardoor de deelnemers snel weer bij hun positieven zouden zijn. De eerste tien meiden moesten klaar
staan. Spannend! Het was ook van die koppies af te lezen.
Start! En daar gingen de eerste tien. De spanning gierde ook
door mijn lijf terwijl ik niet eens meedeed. Deze ronde ging
heel goed. Een redelijk makkelijke inkomer. Cassandra was
er wel meer van onder de indruk. Zij ging echt door haar benen toen ze finishte. Gelukkig was ze redelijk snel weer herstelt. Haar moeder (die er ook bij was) zal het wel even moeilijk hebben gehad terwijl haar meisje zo op haar knieën ging.
De snelste dame op dit onderdeel was Margreet en Robin
was de snelste heer.
Het volgende onderdeel zou de car pull op Suffisant zijn. Jolanda en ik zaten op weg daarheen bij de
mannen in de bus omdat de tv, opnames van de dames tijdens de busrit wilden maken en de bus
met hen erbij dus vol zat. Wat een natuurgeweld bij die mannen zeg! De veren van de bus konden
het amper houden. De voetballiederen schalden door de kleine ruimte. De sfeer was goed, de kop
was eraf.
Het was bewolkt op Suffisant en dat was misschien wel zo lekker ook. Kees had plaatsgenomen in
de hoofdprijs, de Renault Megane, en zou over een behoorlijke afstand naar voren getrokken moeten
worden. Maar we misten een deelneemster, lichtelijk in paniek ging iedereen op zoek. Nadat we Mirjam hadden gevonden, slapend als Doornroosje op een van de stapelbedden, kon het beginnen.
Veel kon hier niet geholpen worden dus we hadden de tijd om even te kijken. Het was een mooi
spektakel. Hele kleine meisjes die zo’n grote auto van zijn plek moesten trekken waarvan sommigen
hoger eindigden dan hun zwaardere collega’s. Menig oerkreet is hier geslagen. Inge was op dit onderdeel de beste en Gerard bij de mannen.
We zouden op het Suffisant de warme lunch genieten. Nu zou je zeggen dat op zo’n legerbasis niet
lekker gekookt wordt. Dat was dus niet zo! Ik durf te zeggen dat ik daar het lekkerst heb gegeten van
de hele week. Er waren diverse rijstgerechten waarvan sommige Antilliaans, maar de klap op de
vuurpijl was toch wel de biefstuk. Ik heb de gewoonte bij een buffet eerst langs te lopen voordat ik
mijn bord vul. Zo weet ik zeker dat ik het neusje van de zalm op mijn bord parkeer. Die biefstuk lag
aan het einde van de hele rij en menigeen zal geen plaats meer hebben gehad voor deze lekkernij.
Kees had het ongeluk dat hij een ander soort vlees had opgeschept waardoor hij zijn “recht”op die
biefstuk had verspeeld. Hij is er nog ziek van. Een ongeslagen stukje van de haas met een donkerbruin, krokant randje maar van binnen volledig rood! Knap stukje kookwerk als je nagaat dat er wel
zo’n honderd in die bak lagen. Terwijl wij van het eten genoten kwamen er groepen mariniers binnen
die met hun volgeladen dienblad aan tafel bleven staan wachten tot hun sergeant (ofzo) zei dat ze
konden gaan eten. En masse gingen ze dan zitten en werkten hun eten dan met een sneltreinvaart
naar binnen. Daarna deden ze dan systematisch hun spullen in de afwasrekken en gingen weer aan
hun plicht. En dat terwijl wij nog steeds zaten te genieten van de laatste stukjes biefstuk. Later tijdens
een pauzemoment kwamen we de koks tegen die ook even een break hadden en wij complimenteerden hen met het lekkere eten. Deze heren hadden nog nooit complimentjes ontvangen voor hun
kookkunsten en waren zeer verguld. En de complimentjes bleven komen met de een na de ander die
zich bij ons aansloot.
Het eten was gezakt en het was tijd voor de hindernisbaan. Nadat iedereen lekker even een dutje gedaan had op de stapelbedden (wist ik
pas aan de hand van de foto’s) konden we van start. Dat dacht de zon
op dat moment ook en het was bloedheet met geen enkele plekje
schaduw op het parcours. Jolanda was even iets gaan regelen en
Nicky en ik stonden bij het koelpunt aan de finish. We stonden weg te
branden daar. Al gauw stonden de klokkers en ik onder het summiere
stukje overhangende takken bij de geiten aan de rand van het parcours om tijdens de race maar uit die zon te blijven. Tot nu toe waren
alle jaren op het Suffisant bewolkt of regenachtig geweest dus dit was
nieuw. Het duurde ook heel lang voordat we eindelijk klaar waren (deelnemers liepen per twee) en
we waren toen allemaal toe aan een douche. Monique en Robin waren de snelsten op dit onderdeel.
Na het afbreken van de spullen en het opruimen van het parcours waren alle deelneemsters al gedoucht en klaar om naar het Marriot te gaan voor de bikinironde. Alleen…….wij nog niet! Helaas was
het niet mogelijk om in ons eigen hotel of in het Marriot te douchen maar Jolanda en ik moesten nog
de hele avond werken. Geloof me, zoals wij ons voelden durfden we niet bij mensen in de beurt te
komen. Okay, dan moeten we hier een douche pakken, op Suffisant, en dan zou Kees ons later komen ophalen.
In de kleedkamer grensde een grote ruimte met een zestal normaal ogende douchekoppen. Toen ik op een van de doucheknoppen drukte klaterde er een waterval uit de muur waar je U tegen
zegt. Geen problemen met shampoo uitspoelen
in ieder geval. Fris en fruitig zaten we even later
voor de deur weer klaar voor vanavond. Bij het
Marriot aangekomen konden we direct aan tafel
waar diverse salades, Pasta’s, vis en vlees voor
ons klaarstonden. Aan het eind
was een aparte tafel voor toetjes.
Okay, ruimte overlaten dus! De toetjes waren voornamelijk taartjes
van noten. Rosa had er een gedefinieerd als Pecan pie en ik er een
lijkend op spekkoek. Het was in ieder geval lerg ekker. Terwijl wij
zaten te eten was JohnJohn al bezig om de meiden op te maken. Dit
jaar had hij zwarte korte pruikjes voor alle meiden. Wanneer iemand
dus opgemaakt binnenkwam moest je wel even kijken wie je voor je
had.
De catwalk begon boven aan de stenen trap met links van
je een muur waar water langs liep. Je moest eerst tien treden naar beneden dan kwam je op een plateau dan weer
vijf treden naar links naar beneden en dan nog een vijftien
treden rechtdoor naar beneden naar de vloer. Wanneer je
dus op het laatste gedeelte was had je een waterval in je
rug als achtergrond. Wij zullen het moeten zien op de televisiewant wij hebben er erg weinig van mee gekregen zo
waren we aan het vliegen en aan het rennen daarboven.
Warme lucht stijgt op en het was niet te harden van de
warmte. De meiden bleven tot het laatste moment in de
ruimte met airco omdat anders de make-up door zou lopen. Helaas was dat niet voor ons en hebben
wij tot aan het eind in die bloedhitte moeten staan, op een droogje. Gelukkig zonder make-up.
Debbie was de winnares van dit onderdeel met Pascale in haar kielzog. Bij de mannen was dat Dave
met Robin als goede tweede. Ik geloof dat we om half twaalf weer in ons hotel terug waren en de
deelneemsters zijn direct naar bed gegaan. Wij hebben even wat vocht getankt aan de strandbar
voordat we gingen slapen.
De tussenstand na dag één waren Monique en Debbie op een gedeelde eerste plek met Helga als
derde, Pascale op de vierde en Renate op de vijfde plaats. Bij de heren waren dit Robin op één,
Bram als tweede en Eddy op de derde plaats. Goed gedaan!
Wedstrijddag twee
Deze ochtend zou voor ons een makkie worden. In de kleine ruimte van
de sportschool was het een drukte van belang voor de bench press en de
lat pully. Geen ruimte voor ons dus en wij hebben ons naar het strand
begeven van het Lion’s Dive. Het strand zag er dit jaar heel anders uit
met de nieuwe strandbar waar ze hele lekkere koffie hebben. Vorig jaar
hebben wij de fundering gelegd zien worden voor Hemingway. Het geeft
het geheel een gezelligere look en een lekker drankje op het strand. Helaas (naar hè) moest er iets aan de kleur gedaan worden dus liggen
maar. Heerlijk zo op een bedje aan de rand van de oceaan onder een
palmboom. Het was al lekker warm en druk op het strand. Een dip in het
water was dan ook wel erg lekker. Bij de waterrand aangekomen konden we even goed de omgeving
checken op bijtende visjes. (Zie Pam’s story twee.) Gelukkig, we zagen er niet een. Nou, lekker
zwemmen dan maar. Het was te vroeg gezegd want we waren nog geen drie meter verder het water
in en we zwommen we middenin een school grijze lange vissen! Geen goed plan dus! En we zijn
gewoon lekker in de branding blijven staan en konden dus even lekker om ons heen kijken. Een moeder met een klein meisje van Riley
haar leeftijd was met haar dochter aan het spelen in het water. Slik.
Lang kon ik er niet over nadenken want daar waren de eerste deelnemers alweer terug.
Marcha had dit onderdeel met 184 keer gewonnen en Robin met 224
keer. Fred kwam ons briefen voor het verloop van de rest van de dag
en om één uur konden we gaan lunchen. Meralda, Manager en onze
gastvrouw van Hemingway, had alle touwtjes goed in handen en er
kon gegeten worden. Lekkere belegde broodjes en een frisse salade.
Het SeaAquarium was een wateronderdeel wat in deze temperaturen
een welkom onderdeel voor de deelneemsters was, maar boven een
bak cat crawlen waar haaien in zwemmen staat niet boven ieders verlanglijstje. Wij hadden ons aan de finish neergezet voor de nodige verkoeling en verfrissing. De meiden kwamen met een munitiekistje gevuld
met zand a 20 kilo in hun nek aanrennen. Woest en onderwijl vloekend
werd die dan ook op een blauwe plaat neergekwakt maar al snel was
iedereen weer herstelt en was het daarom juist weer een leuk onderdeel. Naast dat dit een fysiek wedstrijdje is, moet je ook mentaal goed in
je schoenen staan. Gaandeweg werd dat toch wel duidelijk.
Lisan en Kees hebben dit onderdeel op hun naam mogen schrijven. Ik heb mij laten vertellen dat de
heren na hun finish (zij starten als eersten) zich, met een omstreden drankje, in het zwembad hadden verschalkt. Gelijk hebben ze!
Hemingway had saté met diverse salades en
fruitsalade toe klaarstaan. Uiteindelijk konden de
meiden naar JohnJohn om opgemaakt te worden en te douchen. Vanavond moesten zij de Canon fotoshoot doen waar er voor de winnares
een DVD Cam klaarstond waar zij nog
niets vanaf wisten. Het thema
was dress to impress. Dat was
voor iedereen anders invulbaar
bemerkten we al snel. Nadat Jolanda en ik ons ook eindelijk gedoucht hadden kwamen we halverwege de shoot ter plaatse. De
UFC fotografe, Esther Hereijgers,
deed met elke deelneemster een fotosessie met als achtergrond een Canon banner.
Dit alles werd beoordeeld door de jury. Toen Debbie, zeer schaars gekleed, voor haar
shoot op moest kon Margreet het niet nalaten op te merken dat haar minuscule rokje
doorgaans door mensen als een brede riem zou worden beschouwd. Er werd hard
om die opmerking gelachen door de omstanders incluis Debbie. Het was lekker informeel en ontspannen die avond.
Tussenstand na vandaag was Debbie op een en daarna Helga, Mirjam, Monique en Lisan op de vijfde plaats. Bij de mannen waren dat respectievelijk Robin, Kees en Dave.
Wedstrijddag drie
De bus en twee jeeps stonden om 6.15 klaar om ons naar de Tafelberg te verplaatsen. Dat was wel
nodig ook want de bepakking van die dag was zo’n beetje alles wat je maar kon bedenken en nam
dus een hoop ruimte in. Alle bescherming en de outfit voor de vrije oefening van vanavond. Dit jaar
zijn we bíjna in een keer goed gereden. Het lijkt ook allemaal erg op elkaar en deze berg verandert
ook ieder jaar van uiterlijk (zie pam’s story één).
Onderweg zijn we nog een WarraWarra tegengekomen. Ik denk dat je het als een havik met een
feloranje snavel kunt omschrijven. Hij zat in het puntje van een boom de boel te observeren. Deze
berg is voor niemand open dus is het vrij bijzonder wanneer je daar bent. De chauffeur had dan ook
zijn fototoestel meegenomen en om de zoveel meter stonden
we even stil om een foto te maken. Boven aangekomen kwamen de Maribomba’s ons direct verwelkomen. Kees had voor
ontbijtpakketten gezorgd. Helaas hebben we het de hele dag
zonder koffie moeten doen. Die was niet verkrijgbaar op de
Tafelberg.
Remi nam ons mee naar beneden in een van die kleine, vage
Isuzu busjes en halverwege dacht ik echt dat we vast zouden
komen te zitten op een van die rotsblokken of in die gaten in
het “wegdek”. Gelukkig ging het allemaal goed en waren we
alleen maar behoorlijk geshaket met nog net geen schedelbasisfractuur. Beneden stond die grote tent van de mariniers
waar de dames en heren juist uitleg kregen over het parcours.
Ernaast geparkeerd stond een aanhanger met een grote tank
erbovenop, in camouflage kleuren, waar 1500 liter water in zat om te koelen
en te drinken. Zie de foto waar ik naast sta. Goed om te weten want het was
hier 45 graden en bovenop wel 50! Het liep in straaltjes langs mijn lichaam
behalve onder mijn oksels door een geweldige anti-transpirant spray. (Na dit
jaar bij iedereen bekend.)
Op dit onderdeel moesten de deelnemers een stuk up-hill lopen vol
met rotsblokken met een munitiekistje (daar is ie weer!) op hun nek.
Het welbekende abseil onderdeel van 60 meter was er ook weer en
dan weer naar boven via een spelio laddertje. Daarna moest er nog
een enorm stuk gelopen worden met twee zandzakken op je nek.
Nadat ze via een tokkel bij Jolanda in haar armen vielen waren ze
gefinisht. Robin als eerste bij de mannen en ietsje later dan hij, Angelique bij de vrouwen. Stiekem wel leuk om te zeggen dat de mannen het hier slechter hebben gedaan dan de vrouwen. (Sorry.)
Ik was na dit onderdeel gekookt. Het stilstaan en te weinig drinken doordat je bezig bent, eiste zijn
tol. Diverse deelnemers zijn hier door de hitte onderuit gegaan. Pascale
heeft de hele ochtend na haar finish met een hittestuwing in een ambulance gelegen, en hier beneden was het al niet veel beter. Sandra en
Monique hebben ook benauwde momenten beleefd. Monique was ik
aan het besprenkelen met water waarop zij mij duidelijk maakte dat ik
te warme handen had om haar aan te raken. Ik voelde me ook heel
warm. Sandra werd geweldig door alle mannelijke deelneemsters opgevangen. Mijn complimenten nog hiervoor! Zij hebben bijna alle deelneemsters onder de tankwagen gezet en voorzien van een heerlijke
douche. Zou ik ook wel willen maar eer al dat lange katoen (moest voor
het volgende onderdeel) weer droog was….
Nadat alle vuilnis etc. was opgeruimd waren Jolanda, ik en een aantal
deelnemers de laatsten die vertrokken. Een Jeep kwam naar beneden
om ons op te pikken. Eigenlijk wilde ik in de bus met airco, want ik had
het idee dat ik kookte van binnen, maar we moesten meteen door. Onderweg zagen we nog
Flamingo’s in de zoute wateren.Door de wind werd ik van buiten wel koeler waardoor ik niet meer
zweette maar van binnen nog niet. Het was dan ook heel lief van Daniël dat we in zijn auto met airco
mochten zitten. (Gelukkig kwamen we er pas na een half uur achter dat die nog niet aan stond!!! Hahaha) Ik raakte mijn warmte maar niet kwijt en er was hier geen verkoeling op Bullebaai. Een oude
olieraffinaderij (vandaar die beschermende lange kleding) waar je niet languit wilde gaan maar waar
het wel ontzettend mooi was. Het contract van die oude, stalen buizen, waar de verf vanaf bladderde, met het mooie, blauwe water wat schitterde onder de brandende zon. Ik had er geen aandacht
voor. Het enige wat ik wilde was koelte. Helaas geen tijd.
Fred en Jeroen moesten een voorraad water halen die op onze
hotelkamer stond en ik moest mee. In de auto begon ik ineens
weer erg te zweten. Mijn armen waren kletsnat en mijn handpalmen en mijn adem waren gewoon heet. Fred bracht het verlossende woord en sommeerde mij in de kamer te blijven. Ik kon
die man wel zoenen! Ik heb heerlijk een uur geslapen in de airco
met een laken over me heen. Afgekoeld, met alleen nog een
zwaar bonkend hoofd, werd ik een uur later weer wakker van de
wekker. Aangekomen op Zanzibar heb ik mij bij Jolanda gevoegd die zich even lekker had laten opknappen door JohnJohn
dus die zag er ook weer gezellig uit voor vanavond.
Op Bullebaai was Angelique de snelste. Ook sneller dan de de eerste man, Robin.
Alle muziek was compleet en Bram had zijn soundcheck gehad. Rond de (wel)riekende fontein zouden de deelnemers hun routine opvoeren. Het werd een geweldig spektakel. Ze konden elkaars routine bekijken doordat we in het donker achter een aantal palmbomen konden staan. Het was een
ontspannen, zelfs feestelijke sfeer waar de deelnemers echt collega’s
waren en elkaar feliciteerden met hun goede prestatie. Nadat iedereen
geweest was barste er dan ook een feestje los! Je zou bijna vergeten
dat vandaag de uitslag van de halve finale zou plaatsvinden. Maar daar
zou Sybrand ons snel weer aan herinneren. Doordat zijn stem door de
microfoon schalde was iedereen weer bij zijn positieven en de deelnemers schaarden zich om hem heen. Van de heren waren Robin, Kees
en Bram door naar de finale. Van de dames waren door (in respectie-
velijke volgorde) Helga, Debbie, Monique, Angelique, Lisan, Nicolette, Mirjam, Renate, Marcha en
Pascale. Een explosie van emoties barsten los. De moeder van Renate stond met tranen in haar
ogen naast me. Alle deelnemers (zelfs degenen die waren afgevallen) waren blij voor elkaar en er
werd druk gefeliciteerd. De dames die niet door waren zijn (in respectievelijke volgorde) Carla, Sandra, Margreet, Olga, Marga, Annet, Annet van W., Suzan, Cassandra en Inge. Bij de heren waren dit
Dave, Eddy en Gerard,. Toen Kees bekend maakte dat de afvallers de volgende dag met de dolfijnen gingen zwemmen barste er een gejuich los van jewelste.
Het was alweer laat en tijd om naar het hotel te gaan. De volgende dag was, ondanks een eerder
bericht, geen halve vrije dag voor ons. De volgende dag moesten de afvallers namelijk om 8 uur
weer op het SeaAquarium zijn.
Non-wedstrijddag
Om kwart voor acht zou Kees ons komen ophalen er was dus tijd om te ontbijten. Tijdens het ontbijt
gaf Jolanda mij een cadeautje. Voor mijn eerste moederdag helemaal aan de andere kant van de wereld. In het
gekleurde papiertje zat een doosje met daarin een armband waar diverse foto’s van Riley in verwerkt zaten. Zo
lief! Nog bedankt hé Jolan. Zo was mijn eerste moederdag
zonder man en kind toch heel bijzonder.
Het was een uitkomst dat we zo dicht bij het Lion’s zaten.
Na twee keer rijden binnen een kwartier was iedereen bij
het SeaAquarium. Een deel van de groep ging met de dolfijnen zwemmen en een deel ging haaien voeren en zwemmen met de schilpadden. Samen met de ouders van Cassandra stonden we langs de kant, behangen met
fotocamera’s van iedereen. Ik had er
alleen al drie aan mijn armen hangen.
Ik had de camera’s van Carla, Olga
en Annet en heb me een bult gefotografeerd. Er zit een vertraging op een
digitale camera dus net wanneer je
dacht dat de dolfijn er ook op stond
was hij alweer onder water verdwenen. Sorry dames, waarschijnlijk zat
er hoop rotzooi bij!
Toen dit afgelopen was moesten we als een speer naar Chogogo
waar er een Tuikini moment was ingelast. Cassandra en haar moeder hadden een special. Zij moesten met een hostess van Arke in een huisje “inchecken”. Ze maakte
zich nogal zorgen over haar coupe en helaas was JohnJohn er nog niet. Ach ja, niemands haar zit
voor een meter op Curaçao. De dames mochten zich in een Tui bikini hijsen en eens lieflijk op zonnebedjes langs de kant van het zwembad poseren. Het zag er heel leuk uit zoals je kun zien.
Die mevrouw met haar dochtertje die erg leek op Riley was er ook . Slik, slik…….
Na de lunch verzorgd door Chogogo moesten alle dames nog eens voor een interview voor de televisie in de make-up. Ik heb Jolanda beloofd dat ik hier de bak van de eeuw tussenuit zou laten dus
belofte maakt schuld maar het was weer hilarisch. Vraag maar na. Het was weer een drukke dag en
wederom bloedheet en iedereen was dan ook blij dat ze naar het hotel mochten. Niks doen.
Toen we uiteindelijk om zeven uur in het hotel kwamen zijn we lekker gaan douchen en zaten we om acht uur te eten bij Blues. Dat was het restaurant van het
hotel dat boven de zee op palen stond. We hebben erg lekker
gegeten. Carpaccio en een caesars salade met kip. We waren zo melig van het gebrek aan slaap dat we meerdere keren keihard in lachen uitbarstten. De grap van de avond was
toch wel dat ik de rekening betaalde. We moesten 100 gulden
afrekenen en ik leg 105 gulden neer in het boekje. Ze haalt
het boekje op en toen ze daarmee terugkwam zei ik dan
ook;”nee de rest mogen jullie houden hoor!’. “Ja dat is leuk,
zegt ze, maar er is te weinig”! Had ik een 25je voor een 50je aangezien. We hadden het niet meer
van het lachen. Een Mexicaan die net aan het tafeltje achter ons was aangeschoven dacht een makkelijke vangst aan die ongetwijfeld dronken meisjes te hebben en vroeg of we iets wilden drinken. No
thanks, bromde ik hem snel toe. We hadden verdorie geen drup gedronken. Het personeel zal wel
gedacht hebben………
Wedstrijddag vier
Gelukkig konden we vandaag even lekker ontspannen ontbijten en dus vooral een paar bakken koffie
drinken. Helaas hadden de Amerikanen hier de overhand in koffiekeuze want de koffie was elke ochtend wat slap en onze koffiebuddy zat bij de goeie koffie in het andere hotel (zie Pam’s story twee).
Je kon dus sloten van deze handel drinken zonder dat je het idee had dat je er wakkerder van werd.
Om kwart over acht werden we opgehaald. Het bekende onderdeel op Fort Nassau zou vanochtend aan de beurt zijn. Alle cruiseschepen hadden beloofd weg te blijven dus we konden van
start. Het grote verschil met voorgaande jaren was toch wel de
tweede jerrycan! In elk zat 17,5 liter water terwijl er plek was
voor 20. Lekker klotsten dus. Jolan en ik stonden aan de finish
samen met Sybrand die al snel onze taak overnam en ik hem
alleen maar flesjes water aangaf. Daarna konden de deelneemsters richting Inge en Annet C. waar zij (of Sybrand Niessen)
een van de twee jerrycans over de meiden leeggoten. Het resultaat zul je zien op tv.
Lisan en Kees hebben het op dit onderdeel het snelst gedaan.
Het was die dag qua temperatuur erg aangenaam. Uiteraard had Fort Nassau ook op deze dag voor
de lunch gezorgd. Het was een lopend buffet met broodjes tonijn, broccolisoep, broodjes kaas en
fruitsalade. Het was weer erg lekker. Wij zaten samen met de ambulancebroeder en zuster aan tafel en we hebben even gezellig kunnen kletsen.
Om één uur zaten we in de bus op weg naar het verrassingsonderdeel op Zanzibar. Oud-deelnemers hadden natuurlijk al een donkerbruin vermoeden, maar
hij was hetzelfde als twee jaar terug. Dit keer moest je het gewicht parallel aan
de kustlijn slepen en was het een touw met daaraan gewichten. Je mocht twee
keer boven komen voor adem en de derde keer
boven komen was einde poging. Sommigen van
de deelnemers hebben watervrees en dit zou voor
hen een heel zwaar onderdeel worden. De coaches hadden als steuntje voor de deelnemers de
meters met hun schoenen uitgezet op de kant zodat de meiden zouden weten waar ze ongeveer
waren. Helga heeft het gewicht hier het verst gedragen van de dames namelijk 52,25 meter. Bij de
mannen was dat Kees met 45,20 meter.
Grootste fans van de deelneemsters; vlnr Femke Verhoeff en Ali Bos van de hoofdsponsor
Wij hadden op dit onderdeel niet veel te doen en hebben met Kees, Rosa,
Frank en Rudi even lekker een bakkie gedaan onder de luifel. Niet veel
later was Kees diep in dromenland en zaten wij in de herrie. Kees lag lekker op de bank achter ons te snurken…….
Vanavond was een thuiswedstrijd voor ons. Het diner en de casual ronde
zouden in het Avila plaatsvinden. Jolanda en ik sprongen onder de douche
want we hadden niet veel tijd. Na wat gedebatteerd te hebben over wat we
aan zouden trekken werden Jut en Jul geboren. We zagen er hetzelfde uit alleen ik in het bruin en zij
in het crème wit. Rudi en Rosa kwamen op kamerinspectie en Rudi zou onze kamer later omschrijven als een kleine C&A. Dat vonden wij wel meevallen natuurlijk alhoewel ik uitgerekend op dat moment iets kwijt was wat ik echt niet kon vinden. Het leek de uitverkoop wel. Kledingstukken vlogen
door de kamer terwijl ik overal onder keek. Later bleek het op het nachtkastje onder een foldertje te
liggen. Gewoon binnen handbereik in deze kleine C&A!
Op het strand waren tafels neergezet en met witte tafellakens opgedekt. Alle bediening was keurig in
het zwart/wit. Ja, wij zaten in een hotel op stand! Er waren diverse salades en je kon vlees of vis (de
redsnapper was erg lekker) van de BBQ krijgen. De kok had voor de gelegenheid een geweldige witte hoge muts op. Jo en ik sloten aan in de rij en tot mijn stomme verbazing was er ook Sushi! Laten
Jolanda en ik dat nou hééééél erg lekker vinden. Het is dat ik netjes ben opgevoed anders had ik
een piramide op mijn bord gebouwd die in een poedel sojasaus zou staan waar je U tegen zegt. Ik
kon mij beheersen tot drie stukjes. Uiteraard ben ik wel twee keer terug gegaan! Ach, kan best, ik
heb het kokos-toetje laten staan.
Nog kauwend op mijn laatste stukje sushi moesten we rennen want we zagen diverse meisjes lekker
langzaam doen en dat was niet de bedoeling van het strakke schema. Hup, hup opschieten. JohnJohn klaagde al dat ze niks te doen hadden maar al gauw kwam de rest ook binnen gestoven. Okay,
alles liep en wij hebben snel nog even met onze oude en nieuwe koffiebuddy een cappuccino genomen. De spanning stond op de gezichten terwijl het begin van de show naderde. De CD’s die ik had
laten mixen hadden hun dienst inmiddels dubbel en dwars bewezen want dit jaar geen gehannes
met DJ’s meer. De show kon beginnen.
Op de achtergrond was een mooi rood huisje te zien met openslaande deuren waar de jongens en
meiden uit kwamen lopen op een gebouwde catwalk van een meter of twaalf. Er stond een windje
die, afhankelijk van je scheiding, je haar leuk in of uit je gezicht blies. Bij sommigen leverde dat “het
haar in je lippenstift syndroom” op. Tja en zie die strengen haar dan maar eens bevallig uit je lippenstift te trekken terwijl de jury kijkt….. Van de zenuwen zagen de meesten me niet eens staan want
mijn aanwijzingen op het eind met de line-up waren echt tegen een muur. Van de zenuwen ging de
eerste de verkeerde kant op en dan volgt de tweede automatisch. Gelukkig merkte niemand het op.
Nog een keer lopen voor de fun en ook deze show was succesvol afgerond met Debbie als eerste bij
de vrouwen en Bram bij de mannen. Lekker, konden wij ook wat gaan ontspannen en wat drinken.
Morgen alweer de laatste wedstrijddag. Wat gaat de tijd snel zeg! Ali en Femke staken hun complimenten ook dit keer niet onder stoelen of banken en dat heeft ons doen laten groeien dames! Bedankt nog voor de steun.
De tussenstand na de eerste finaledag was Helga op één, dan Lisan, Debbie, Monique en op vijf Nicolette. Bij de heren op één Robin, dan Kees met op drie Bram.
Wedstrijddag vijf, de finale……..
Vandaag waren we de hele dag op het Lion’s. Eerst een EAS sponsormoment waar Femke en ik
achter de bar van Hemingway lekkere shakes met vers fruit klaarmaakten. We hadden hetzelfde topje aangetrokken dus het zag er eensgezind uit. Ali en Jolanda werden geïnterviewd over de producten. We
hebben vreselijk gelachen om de bananen maar dat zal ik je besparen.
Debbie, Helga, Angelique en Bram hebben voor de
camera hun ervaringen over het gebruik van de shakes verteld terwijl ze ondertussen hun shakes dronken
die wij hadden gemaakt. Het was heel erg leuk!
Het eerste onderdeel was een mountainbike parcours. Na een heerlijk bakkie koffie hadden we een
late start want we moesten wachten op de op en afbouw ploeg. Kwam goed uit want we moesten als
een idioot een aantal dingen regelen. Hierdoor misten we de briefing maar even later wist Kees ons
te vertellen dat wij de meisjes klaar moesten zetten voor het fietsen passen. De heren hadden dat al
gedaan. We hadden ons halverwege het parcours en de overige meisjes neergezet zodat we snel
konden anticiperen. Het was redelijk aangenaam in de lobby en we hebben daar een druk gesprek
met Jum en Daniël gevoerd. Rudi en Rosa waren er ook en waren alweer aan het stoeien met de
diverse cijfers en lijsten. Nadat de laatste gefinisht was konden we concluderen dat er dit jaar geen
ernstige wonden bij waren gekomen door dit parcours. Dat was alleen maar gunstig voor de show
van vanavond. Angelique en Robin hebben dit onderdeel op hun naam gezet. Robin was iets sneller
dan Angelique.
.
Hemingway had een heerlijk broodje zalm voor ons klaarstaan en een
appeltje maakte de lunch af. Hierna zou de hindernisbaan op het Lion’s
het laatste lichamelijke onderdeel zijn. Jullie zullen inmiddels wel begrijpen dat de meeste mensen van de crew het parcours zelf ook pas in
zijn geheel zien tijdens de uitzendingen. Van dit parcours dus ook. Er
moest in elk geval weer onder een boot door gedoken worden, wat
voor sommigen wederom een enorme hindernis zou zijn. Tja dan hebben we het weer over de mentale aspect. Jolan en ik stonden aan de
finish, geassisteerd door Margreet voor de nodige koeling. De dames
kwamen woest aanrennen om
de laatste hindernis te nemen, het touw met daarboven de
bel. Wanneer die luidde stopte de tijd. Al vloekend kwamen
sommigen eruit. Dit was een zwaar onderdeel gebleken.
Lisan bleek de beste op dit onderdeel met Helga als goede
tweede. Bij de mannen was dat Robin met Kees vlak achter
zich. Om ons heen begonnen mensen te roepen, ”zo klaar!
´. Niets was minder waar want we hadden vanavond nog!
In groepjes waren meiden al onderweg naar JohnJohn zijn
salon. Daar zouden alle 20 meiden opgemaakt en gekapt
worden voor de finale. Het is heel erg grappig wanneer je
meiden in een sportbroekje en topje met supersize krullers
en zware avond make-up een Mac
menu zien verorberen. Aangezien het
na vanavond klaar was gingen sommigen zich te buiten en gingen zelfs meerdere malen. Laat het jullie lekker gesmaakt hebben meiden! Debbie had een
nieuwe taak en zeulde rond met het kindje van een van de kapsters. Hij vond
alle aandacht geweldig en kon er ook geen genoeg van krijgen. Het was een
ware metamorfose en wanneer dames klaar waren
moest je toch wel even slikken van de geweldige
prestatie die hier werd neergezet. Van zwaar scheldende, bezwete, soms gewonde vrouwen die over
een finish kwamen naar zeer mooie dames. Halverwege kwamen de mannelijke deelnemers nog even
een kijkje nemen maar die werden al gauw weer
weggestuurd. Wat een lawaai kunnen die maken
zeg! Die arme Jeroen is echt voor de kat z’n ….
heengereden.
Een half uur voor tijd waren wij klaar om te vertrekken alleen moesten we nog even wachten op de
tv. JohnJohn is toen alvast vooruit gegaan om de jongens te doen (?). Toen ook wij even later mochten vertrekken zat iedereen hutjemutje in haar jurk in de bus. Bij de duikschool konden we eruit en op
het strand was het aangenaam vertoeven door het windje. Iedereen was klaar om te gaan en Ali en
Sybrand begeleidden de jongens en meiden op de catwalk. Ik stond weer aan het eind opgesteld om
aanwijzingen te geven. Met deze jurken konden we onmogelijk proppen tijdens de line-up dus we
hadden bij JohnJohn een plan bedacht. Het zag er fantastisch uit. Ik kon naast mij op een monitor
kijken en het was prachtig om te zien. Het publiek was heel erg enthousiast en er waren zelfs VIP
plaatsen verkocht. De catwalk liep langs Hemingway tussen de bar en het terras in naar het strand.
Aan weerszijden stonden palmbomen en op de achtergrond de banners van Canon. Ik wil hier toch
ook nog even mijn dank aan Eric betuigen die ons (Jolanda en mij) als enige een drankje is komen
brengen. Het was ook erg welkom en we hebben ervan genoten!
Eerst waren de heren finalisten aan de beurt en dat ging van een leien
dakje. Toen de dames finalisten. Nadat ons plan goed had uitgepakt
en iedere deelneemster alle ruimte voor zichzelf had gehad waren de
andere dames en heren aan de beurt. Hierdoor kon de jury direct in
beraad en zou het niet zo uitlopen vanavond. Kees heeft toen de gelegenheid genomen om de winnares bekend te maken van de Canon
fotoshoot van eerder die week. Pascale Seels was verbaasd en erg
blij met de camera. Toen de jury weer terug was liepen de dames een
voor een weer de catwalk weer op om in een line-up te eindigen en
het oordeel aan te horen. De spanning was af te lezen. Omdat dit natuurlijk toch tv bleef heb ik al springend en gekke bekken trekkend die
meiden toch aan het lachen proberen te maken. Als laatste vijf bleven
over Lisan, Nicolette, Monique, Debbie en Helga. Toen de laatste
twee op het podium stonden, Helga en Lisan, werd het even heel
spannend. Springen en gek doen hielp echt niet meer. Kees deed tergend lang over het bekend maken maar eindelijk zei hij;”Helga Vuur!”.
Het gezicht dat Helga trok was niet te omschrijven maar ik kreeg een
dikke brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Gefeliciteerd meid! Ik
ben snel naar Jolanda gegaan want nu was het voor ons ook klaar.
Feesten!!!!! Het was die avond erg gezellig op Mambo en nadat alle
verloren schaapjes weer gevonden waren kwamen we rond half vijf in
de ochtend weer bij het hotel.
Vertrekdag van de dames en een deel van de crew
Om twee uur zou de lift richting Hato voor de deur staan en Jolan en ik zouden voor de laatste twee
dagen ergens anders slapen dus ook wij moesten de koffers weer pakken. Dit was voor Jolanda een
speciaal soort hindernis. Gelukkig ging dit allemaal voorspoedig (ik heb niet een hoeven helpen!) en
dat was dus snel gebeurd. Om half tien zijn we rustig gaan ontbijten. Bijna alle dames lagen heerlijk
op het strand om nog even van de laatste uurtjes Curaçaose zon te genieten. Nadat we waren uitgecheckt hebben we nog even de tijd genomen om een bakkie koffie te drinken.
Vreemd genoeg was de koffie aan de strandbar wel lekker. Tegenover ons zat
Helga die even flink zat te zondigen. Nu de wedstrijd voorbij was kon ze zich even
lekker te goed doen aan dit broodje kroket! Toen het tijd was zijn we naar de lobby
gegaan met onze bepakking en konden we nog net even snel alle meiden bedanken en een goede reis wensen want daar waren Kees en Cees Baardman (UFC
fotograaf) al om ons op te pikken. Raar om zo afscheid te nemen zeg.
Wij zouden naar Chogogo gaan. Daar aangekomen vielen
we stil van het huisje. Wat geweldig zeg! Drie slaapkamers, een keuken, een zitkamer met eettafel en stoelen,
twee badkamers (een verademing als je er een hebt moeten delen met zijn drieën) en een geweldige veranda om
het hele huis inclusief zitje. Vanaf de veranda hadden we
zicht op Jan Thiel Beach. Heerlijk met zijn tweeën nog
even op adem komen na deze drukke week. We hadden
besloten om die middag met Rudi naar de stad te gaan
dus die stond al snel met een taxi voor de deur. We waren
op kruistocht voor een horloge voor een speciaal iemand
en dat heeft de hele middag genomen. Uiteraard zijn we
onszelf niet vergeten en had Jolanda weer drie paar
schoenen en luchtjes gekocht en ik een paar luchtjes en
gympen voor Raoul. Kees belde aan het eind van de middag om bij Larry’s af te spreken voor het
eten.
Larry’s was een restaurant waar volgens mij voornamelijk Amerikanen kwamen. Je kon absurd grote
hompen vlees bestellen met patat en vazen met cola. Groenten kreeg je er
niet bij maar het was om te smullen. Ik had een Filet Mignon met gekruide
patatjes op aanraden van Kees. Jolan had de rib-eye met diezelfde patatjes.
Samen met de Dooltjes (Willem en Cristine Doolhof, jurylid en haar man), Alfred, Patrick, Alex, Rudi, Kees, Jolanda en ik was het ongedwongen gezellig
aangezien iedereen vrij was. Nog even een afzakkertje op het Lion’s en dan
was de dag weer voorbij. Patrick en Alex brachten ons naar huis. Nadat we ze
hadden overtuigd om even te komen kijken hebben ook zij zich vergaapt aan ons huis. Nadat we ze
hadden uitgezwaaid was het tijd om te gaan slapen. Ondanks ons gepiel met de airco was het bloedheet in de kamer en hebben we besloten met de airco aan te gaan slapen. Dat hebben we geweten
ook, het was ijskoud en in onze klamboe (er waren geen ramen alleen shutters) zat een mug die
dood moest. We waren die volgende ochtend gebroken.
Extra dag twee
Jolanda wilde nog even een paar schoenen halen (ja ik weet het) dus we gingen die ochtend vroeg
naar de stad. Om kwart over acht stonden we bij de bus en terwijl we op een terrasje zaten voor een
bak koffie en wat te eten, kwamen we Rudi en de Dooltjes tegen. Hé gezellig even met zijn allen de
stad in. Hierdoor waren we wel heel laat terug in het Lion’s waar we op het strand zouden gaan liggen. Uiteindelijk lagen we om een uur of vier. Het is ongelooflijk hoe weinig je hier aan jezelf doet. Je
haar zit altijd als een zoutzak (door het vocht) op je hoofd en make-up (potlood en rouge) loopt door
het zweten van je gezicht af. Eerder die week ben je zo vroeg op dat het je geen klap uitmaakt (elk
jaar wanneer ik de foto’s zie beloof ik mezelf erop te gaan letten) en eerder die dag had ik mijn gezellige armbanden maar afgedaan want ik kreeg groene plekken op mijn armen. Het mocht de pret niet
drukken en met een sjaaltje om mijn haar, een vleugje mascara en het net gescoorde luchtje lekker
veel op, voel je je dan toch weer gezellig genoeg om te gaan eten. Om een uur of zeven schoven we
bij Hemingway aan tafel. We hadden allemaal een Pappa’s size, rib eye met patatjes en we hebben
lekker gekletst tot laat die avond. Nadat Patrick ons had afgezet hebben we onze koffer gepakt. We
stopten lange kleding in onze handbagage omdat het in Nederland meer dan de helft kouder was én
nat. We zouden de volgende ochtend vroeg naar het Lion’s gaan om nog even op het strand te liggen tot we om kwart over twaalf zouden worden opgehaald.
Vertrekdag
Om negen uur zaten we op het terras bij het zwembad van Chogogo. Van ons laatste Antilliaanse geld hebben we een bak koffie genomen. Helaas lopen dit soort dingen altijd vertraging op en toen we
uiteindelijk in het Lion’s waren hebben we alleen nog maar aan de
bar van Hemingway gehangen (en niet op het strand) in afwachting
van onze lift van kwart over twaalf naar Hato. Gelukkig had ik nog
een pak consumptiebonnen dus er kon gelukkig nog een rondje of
drie frozen cappuccino's komen!
We zaten op de terugweg bij de nooduitgang met dus lekker veel
beenruimte en de terugvlucht was prettig snel voorbij. Wat is het
snel gegaan allemaal. Terugkijkend hebben we het te druk gehad om in de gaten te hebben dat het
zo snel ging. Maar het was weer geweldig! En wat waren we gezegend met een enorme leuke groep
mensen. Zowel deelnemers als crew hebben heel hard gewerkt en hebben bijgedragen aan een van
de beste UFC’s tot nu toe! Het niveau van de deelnemers was erg goed en hoog. Ik kijk al uit naar de
televisiebeelden die vanaf half Juli weer te zien zijn!
(En mijn meisje? Ik was heel erg blij haar weer te zien
maar zij heeft mij, voor straf, twee volle dagen genegeerd.)
Bedankt iedereen en tot volgend jaar!
P.S..
Deze foto wilde ik jullie niet onthouden…..
Heren UFC 2006!