pams story.pub
Transcription
pams story.pub
Pam’s Story EAS FC 2006 Curaçao Vertrekdag Maandag 10 mei, was het heel erg vroeg. We moesten om 5 uur verzamelen op Schiphol. Aangezien je dan niet zo heel veel slaap zou krijgen, had ik besloten om niet naar bed te gaan. Om 4.15 uur maakte Raoul mij wakker. Ik was in slaap gevallen voor de tv. Als een speer heb ik mij omgekleed en heb ik op mijn tenen een kus op het hoofdje van mijn kleine meisje gegeven. Als een dief in de nacht sloop ik haar kamer weer uit. Tot over twaalf dagen schatje, mamma zal je missen! Op naar Curaçao! We zouden dit jaar niet alleen de catwalk begeleiding doen maar ook de begeleiding van de deelneemsters. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan lopen. Ik verwacht druk maar wel heel leuk. Elke dag zal ik dan een briefing moeten doen en een echte troubleshooter zijn. Ik had er heel veel zin in samen met Jolan. Het was een drukte van belang op Schiphol. Een hoop bekende gezichten maar ook een hoop nieuwe mensen waaronder Sybrand Niessen (bekend van de tv makelaar). Hij zal de presentatie gaan doen van de challenge. De vlucht was lang, erg lang, erg erg lang. Ik kon mij niet herinneren dat die altijd al zo lang was. Ondanks dat ik niet had geslapen kon ik de slaap niet vatten. We hadden drie stoelen, Jolanda en ik, dus plek zat. Ik heb zelfs languit op de vloer gelegen maar dat bracht ook maar een hazenslaapje. Naast dat je gebroken bent van het lange zitten, is vliegen volgens mij niet echt gezond. Naast de bekende vliegtuigbenen die ik altijd krijg, kon ik het litteken van de keizersnee aan de binnenkant voelen trekken. Tot overmaat van ramp gooide ik mijn koffie over mijn schoot heen en omdat ik onderuit gezakt zat was ik tot aan de achterkant nat. Gelukkig bracht de landing op Curaçao verlossing. Het is misschien een uitgekauwd onderwerp maar die stap over de drempel van het vliegtuig en de daarop volgende klap van de warmte was weer overweldigend. En zoals elk jaar stonden Kees en Alfred ons alweer op te wachten. Iedereen verzamelen en hup in de bus en op naar het Avila! Avila Beach hotel De entrée, met de bij-gebouwen en de tuin Een oud maar mooi hotel waar de koningin ook schijnt te verblijven. Wat daar van waar is ben ik door tijdgebrek niet echt achter gekomen maar het is dan ook wel een schitterend mooi gebouw. Het is een monumentaal pand wat nog lijkt te stammen uit de plantagetijd. Dikke, geel gepleisterde muren met van die witte pilaarachtige, stenen balustrades om de balkons. Er waren geweldige tropische planten in de voortuin die leidden naar glazen toegangsdeuren die je in een grote marmeren hal Dit was de achterzijde van het hotel vanuit het restaurant Blues brachten. Het is eind 18e eeuw gebouwd en het was het landhuis van diverse leidinggevende figuren in de tijd van de Engelsen en later van de Nederlanders. Het is daarna een kostschool voor jongens en een privé school geweest. Dokter Pieter Hendrik heeft het in 1940 gekocht en er een ziekenhuis van gemaakt tot hij er een hotel van maakte in 1949. Hij heeft het vernoemd naar een hotel in Spanje waar hij altijd zijn vakantie vierde. Toen in 1959 het strand werd gecreëerd is de naam Avila Beach Hotel ontstaan. Er was nu ook een verbouwing aan de gang die voor een geweldige uitbreiding van het hotel zou zorgen. En er werd ondanks dat ze daar een geweldig, steentjesloos strand hebben een zwembad gebouwd. De bouwplaats was mooi omschut met platen die beschilderd waren met Curaçaose kunst. We konden vanuit het restaurant zien dat het een zeer grote uitbreiding zou worden. Lily Sanchez, onze hostess, wachtte ons op om ons de kamers toe te wijzen. Terwijl onze bagage werd gebracht door de belboy kwamen we dan eindelijk in onze kamer. Goeie douche, hoog toilet (nog steeds een ?, misschien weet Bea meer), ruimte voor drie bedden en een terras. Wij zitten hier goed. Als eerste de foto’s van thuis op het nachtkastje (Jolanda had ook een foto van Riley voor me ingelijst als verrassing), koffers uitpakken, douchen, een frozen cappuccino drinken aan de bar op het strand en toen naar het Lion’s waar we zouden eten. Hemingway had heerlijke pasta met salade klaargemaakt en dat hebben we ons rond het zwembad laten smaken! Mijn hele lichaam was van slag en kennelijk dachten mijn darmen dat ze topzwaar waren want ik leek wel weer zwanger! De broek die ik aan had zat in Nederland als een extreem heupmodel. Vanavond zat hij strak en hoog. De armbanden pasten ook al niet meer over mijn handen. Tot overmaat van ramp kwam iemand mij feliciteren met het vermeende heugelijke nieuws en zij wilde weten hoe ver ik was. Ik kon haar geen ongelijk geven. Ik hoop dat het niet de hele week zo blijft. Daarna een korte briefing over de komende week met de crew en weer naar het Avila. Daar hebben we lekker aan de bar gehangen tot we eindelijk geoorloofd door het tijdverschil naar bed konden. Morgen vroeg weer op want dan hebben een aantal meiden een fotoshoot met de mensen van de Telegraaf. Acclimatiesatiedag één Tussen 7 en 10 kon er ontbeten worden. Er waren heerlijk verse croissantjes, ham/kaas croissantjes, vers fruit, verse sappen, broodjes die ik niet heb geproefd, puddingbroodjes, pannenkoekjes, cornflakes, vele soorten beleg etc.etc. Bij ons op het dieet stonden elke dag croissantjes en fruit aangevuld met (aanverwant aan het echte spul) koffie. Babbette en Anko (van de Telegraaf) zouden om 8.30 in het Avila zijn. Eerst gingen Helga, Carla, Nicolette, Cassandra, Mirjam, Marcha, Debbie, Lisan en Pascale apart op de foto en werd hun een interview afgenomen. Daarna werden er voor de cover van de special foto’s gemaakt van Nicolette en Helga apart. Al met al lagen we pas s’middags aan het strand. Daarna hebben we een lekker broodje tonijn aan de bar gegeten met natuurlijk een frozen cappuccino. Daarna zijn we ons gaan douchen en hebben we nog tot laat aan de bar gezeten en zoals je kunt zien, wij niet alleen. Vreemd genoeg had ik (nog) geen dikke enkels. Acclimatisatiedag twee Om acht uur werden we opgehaald om naar Fort Nassau te gaan voor de eerste interviews. De dames en heren werden opgemaakt door onze trouwe medewerker JohnJohn en zijn team. Één camerateam had zich op de trap geposteerd en een tweede team helemaal bovenaan. Waar niemand re- kening mee had gehouden was het Amerikaanse cruiseschip wat die ochtend binnen was gevaren en die was groot! Busladingen Amerikanen kwamen af en aan om het fort te bekijken en de tv moest zijn opnames constant onderbreken vanwege deze luidruchtige bezoekende groepen. We liepen dus enige vertraging op. Om half twee konden we dan eindelijk aan tafel. In de ruimte met airconditioning was het heerlijk vertoeven met een broodje tonijn, vers fruit en vers sap. Nadat iedereen had gegeten was het weer tijd om te vertrekken en om ons klaar te gaan maken want we zouden gaan eten bij Brakke Put Mei Mei. We zaten op de vertrouwde plek buiten op het terras. We werden verwelkomd met een glas Sangria. Die avond had de natuur besloten om eens lekker te gaan waaien en binnen no time zaten we meer hoofdhaar dan voedsel te eten. Heel bijzonder was het optreden door drie dames die Spaanse dansen voor ons opvoerden in bont gekleurde jurken die bij elke beweging zwierig om hen heen draaiden. Uiteraard werden er mensen uitgenodigd om mee te dansen. Nicolette, Inge en Robin hebben zich van hun beste kant laten zien. Heerlijk die twee dagen om even in te komen maar nu mag de wedstrijd wel beginnen! Wedstrijddag één De Pundarun was het eerste onderdeel van deze week. Voor dag en dauw (zonder koffie) stond iedereen weer klaar in de stad. We werden om 5 uur opgehaald met de bus. Iedereen had zijn rugnummer gekregen en de jongens en meiden waren er weer klaar voor. Iedereen was zenuwachtig dus er moest veel geplast worden. Dat kon gelukkig in het Plaza hotel. In het donker gingen Jolanda, Rosa en ik op weg naar het hotel. We waren de luifel bijna genaderd en plotseling stond er, voor mijn gevoel uit het niets, een zwerver voor ons. Ik ben geen ochtendmens waardoor ik zo vroeg niet op mijn scherpst ben en ik schrok me lam. Jolanda niet, die ging een heel gesprek met de man aan. “Goedemorgen dames, goedemorgen meneer”.”Heeft u vijf gulden voor de bus?” vroeg hij. “Nee”, zei Jolanda, “ik heb geen geld en de bus gaat ook nog lang niet hoor!”, proestend glipten we gauw het hotel binnen. Binnengekomen stonden we in een enorme lange marmeren hal met hele aparte ventilatoren. Ze leken erg op scheepsschroeven maar dan waren de bladen van riet. Erg mooi. We moesten een trap op naar boven voor de toiletten en dan snel weer terug want we zullen gauw gaan beginnen. Ali Bos en Femke Verhoeff, de dames van EAS tevens hoofdsponsor van deze challenge, hadden zich vlak na de finish geposteerd met een magisch drankje waardoor de deelnemers snel weer bij hun positieven zouden zijn. De eerste tien meiden moesten klaar staan. Spannend! Het was ook van die koppies af te lezen. Start! En daar gingen de eerste tien. De spanning gierde ook door mijn lijf terwijl ik niet eens meedeed. Deze ronde ging heel goed. Een redelijk makkelijke inkomer. Cassandra was er wel meer van onder de indruk. Zij ging echt door haar benen toen ze finishte. Gelukkig was ze redelijk snel weer herstelt. Haar moeder (die er ook bij was) zal het wel even moeilijk hebben gehad terwijl haar meisje zo op haar knieën ging. De snelste dame op dit onderdeel was Margreet en Robin was de snelste heer. Het volgende onderdeel zou de car pull op Suffisant zijn. Jolanda en ik zaten op weg daarheen bij de mannen in de bus omdat de tv, opnames van de dames tijdens de busrit wilden maken en de bus met hen erbij dus vol zat. Wat een natuurgeweld bij die mannen zeg! De veren van de bus konden het amper houden. De voetballiederen schalden door de kleine ruimte. De sfeer was goed, de kop was eraf. Het was bewolkt op Suffisant en dat was misschien wel zo lekker ook. Kees had plaatsgenomen in de hoofdprijs, de Renault Megane, en zou over een behoorlijke afstand naar voren getrokken moeten worden. Maar we misten een deelneemster, lichtelijk in paniek ging iedereen op zoek. Nadat we Mirjam hadden gevonden, slapend als Doornroosje op een van de stapelbedden, kon het beginnen. Veel kon hier niet geholpen worden dus we hadden de tijd om even te kijken. Het was een mooi spektakel. Hele kleine meisjes die zo’n grote auto van zijn plek moesten trekken waarvan sommigen hoger eindigden dan hun zwaardere collega’s. Menig oerkreet is hier geslagen. Inge was op dit onderdeel de beste en Gerard bij de mannen. We zouden op het Suffisant de warme lunch genieten. Nu zou je zeggen dat op zo’n legerbasis niet lekker gekookt wordt. Dat was dus niet zo! Ik durf te zeggen dat ik daar het lekkerst heb gegeten van de hele week. Er waren diverse rijstgerechten waarvan sommige Antilliaans, maar de klap op de vuurpijl was toch wel de biefstuk. Ik heb de gewoonte bij een buffet eerst langs te lopen voordat ik mijn bord vul. Zo weet ik zeker dat ik het neusje van de zalm op mijn bord parkeer. Die biefstuk lag aan het einde van de hele rij en menigeen zal geen plaats meer hebben gehad voor deze lekkernij. Kees had het ongeluk dat hij een ander soort vlees had opgeschept waardoor hij zijn “recht”op die biefstuk had verspeeld. Hij is er nog ziek van. Een ongeslagen stukje van de haas met een donkerbruin, krokant randje maar van binnen volledig rood! Knap stukje kookwerk als je nagaat dat er wel zo’n honderd in die bak lagen. Terwijl wij van het eten genoten kwamen er groepen mariniers binnen die met hun volgeladen dienblad aan tafel bleven staan wachten tot hun sergeant (ofzo) zei dat ze konden gaan eten. En masse gingen ze dan zitten en werkten hun eten dan met een sneltreinvaart naar binnen. Daarna deden ze dan systematisch hun spullen in de afwasrekken en gingen weer aan hun plicht. En dat terwijl wij nog steeds zaten te genieten van de laatste stukjes biefstuk. Later tijdens een pauzemoment kwamen we de koks tegen die ook even een break hadden en wij complimenteerden hen met het lekkere eten. Deze heren hadden nog nooit complimentjes ontvangen voor hun kookkunsten en waren zeer verguld. En de complimentjes bleven komen met de een na de ander die zich bij ons aansloot. Het eten was gezakt en het was tijd voor de hindernisbaan. Nadat iedereen lekker even een dutje gedaan had op de stapelbedden (wist ik pas aan de hand van de foto’s) konden we van start. Dat dacht de zon op dat moment ook en het was bloedheet met geen enkele plekje schaduw op het parcours. Jolanda was even iets gaan regelen en Nicky en ik stonden bij het koelpunt aan de finish. We stonden weg te branden daar. Al gauw stonden de klokkers en ik onder het summiere stukje overhangende takken bij de geiten aan de rand van het parcours om tijdens de race maar uit die zon te blijven. Tot nu toe waren alle jaren op het Suffisant bewolkt of regenachtig geweest dus dit was nieuw. Het duurde ook heel lang voordat we eindelijk klaar waren (deelnemers liepen per twee) en we waren toen allemaal toe aan een douche. Monique en Robin waren de snelsten op dit onderdeel. Na het afbreken van de spullen en het opruimen van het parcours waren alle deelneemsters al gedoucht en klaar om naar het Marriot te gaan voor de bikinironde. Alleen…….wij nog niet! Helaas was het niet mogelijk om in ons eigen hotel of in het Marriot te douchen maar Jolanda en ik moesten nog de hele avond werken. Geloof me, zoals wij ons voelden durfden we niet bij mensen in de beurt te komen. Okay, dan moeten we hier een douche pakken, op Suffisant, en dan zou Kees ons later komen ophalen. In de kleedkamer grensde een grote ruimte met een zestal normaal ogende douchekoppen. Toen ik op een van de doucheknoppen drukte klaterde er een waterval uit de muur waar je U tegen zegt. Geen problemen met shampoo uitspoelen in ieder geval. Fris en fruitig zaten we even later voor de deur weer klaar voor vanavond. Bij het Marriot aangekomen konden we direct aan tafel waar diverse salades, Pasta’s, vis en vlees voor ons klaarstonden. Aan het eind was een aparte tafel voor toetjes. Okay, ruimte overlaten dus! De toetjes waren voornamelijk taartjes van noten. Rosa had er een gedefinieerd als Pecan pie en ik er een lijkend op spekkoek. Het was in ieder geval lerg ekker. Terwijl wij zaten te eten was JohnJohn al bezig om de meiden op te maken. Dit jaar had hij zwarte korte pruikjes voor alle meiden. Wanneer iemand dus opgemaakt binnenkwam moest je wel even kijken wie je voor je had. De catwalk begon boven aan de stenen trap met links van je een muur waar water langs liep. Je moest eerst tien treden naar beneden dan kwam je op een plateau dan weer vijf treden naar links naar beneden en dan nog een vijftien treden rechtdoor naar beneden naar de vloer. Wanneer je dus op het laatste gedeelte was had je een waterval in je rug als achtergrond. Wij zullen het moeten zien op de televisiewant wij hebben er erg weinig van mee gekregen zo waren we aan het vliegen en aan het rennen daarboven. Warme lucht stijgt op en het was niet te harden van de warmte. De meiden bleven tot het laatste moment in de ruimte met airco omdat anders de make-up door zou lopen. Helaas was dat niet voor ons en hebben wij tot aan het eind in die bloedhitte moeten staan, op een droogje. Gelukkig zonder make-up. Debbie was de winnares van dit onderdeel met Pascale in haar kielzog. Bij de mannen was dat Dave met Robin als goede tweede. Ik geloof dat we om half twaalf weer in ons hotel terug waren en de deelneemsters zijn direct naar bed gegaan. Wij hebben even wat vocht getankt aan de strandbar voordat we gingen slapen. De tussenstand na dag één waren Monique en Debbie op een gedeelde eerste plek met Helga als derde, Pascale op de vierde en Renate op de vijfde plaats. Bij de heren waren dit Robin op één, Bram als tweede en Eddy op de derde plaats. Goed gedaan! Wedstrijddag twee Deze ochtend zou voor ons een makkie worden. In de kleine ruimte van de sportschool was het een drukte van belang voor de bench press en de lat pully. Geen ruimte voor ons dus en wij hebben ons naar het strand begeven van het Lion’s Dive. Het strand zag er dit jaar heel anders uit met de nieuwe strandbar waar ze hele lekkere koffie hebben. Vorig jaar hebben wij de fundering gelegd zien worden voor Hemingway. Het geeft het geheel een gezelligere look en een lekker drankje op het strand. Helaas (naar hè) moest er iets aan de kleur gedaan worden dus liggen maar. Heerlijk zo op een bedje aan de rand van de oceaan onder een palmboom. Het was al lekker warm en druk op het strand. Een dip in het water was dan ook wel erg lekker. Bij de waterrand aangekomen konden we even goed de omgeving checken op bijtende visjes. (Zie Pam’s story twee.) Gelukkig, we zagen er niet een. Nou, lekker zwemmen dan maar. Het was te vroeg gezegd want we waren nog geen drie meter verder het water in en we zwommen we middenin een school grijze lange vissen! Geen goed plan dus! En we zijn gewoon lekker in de branding blijven staan en konden dus even lekker om ons heen kijken. Een moeder met een klein meisje van Riley haar leeftijd was met haar dochter aan het spelen in het water. Slik. Lang kon ik er niet over nadenken want daar waren de eerste deelnemers alweer terug. Marcha had dit onderdeel met 184 keer gewonnen en Robin met 224 keer. Fred kwam ons briefen voor het verloop van de rest van de dag en om één uur konden we gaan lunchen. Meralda, Manager en onze gastvrouw van Hemingway, had alle touwtjes goed in handen en er kon gegeten worden. Lekkere belegde broodjes en een frisse salade. Het SeaAquarium was een wateronderdeel wat in deze temperaturen een welkom onderdeel voor de deelneemsters was, maar boven een bak cat crawlen waar haaien in zwemmen staat niet boven ieders verlanglijstje. Wij hadden ons aan de finish neergezet voor de nodige verkoeling en verfrissing. De meiden kwamen met een munitiekistje gevuld met zand a 20 kilo in hun nek aanrennen. Woest en onderwijl vloekend werd die dan ook op een blauwe plaat neergekwakt maar al snel was iedereen weer herstelt en was het daarom juist weer een leuk onderdeel. Naast dat dit een fysiek wedstrijdje is, moet je ook mentaal goed in je schoenen staan. Gaandeweg werd dat toch wel duidelijk. Lisan en Kees hebben dit onderdeel op hun naam mogen schrijven. Ik heb mij laten vertellen dat de heren na hun finish (zij starten als eersten) zich, met een omstreden drankje, in het zwembad hadden verschalkt. Gelijk hebben ze! Hemingway had saté met diverse salades en fruitsalade toe klaarstaan. Uiteindelijk konden de meiden naar JohnJohn om opgemaakt te worden en te douchen. Vanavond moesten zij de Canon fotoshoot doen waar er voor de winnares een DVD Cam klaarstond waar zij nog niets vanaf wisten. Het thema was dress to impress. Dat was voor iedereen anders invulbaar bemerkten we al snel. Nadat Jolanda en ik ons ook eindelijk gedoucht hadden kwamen we halverwege de shoot ter plaatse. De UFC fotografe, Esther Hereijgers, deed met elke deelneemster een fotosessie met als achtergrond een Canon banner. Dit alles werd beoordeeld door de jury. Toen Debbie, zeer schaars gekleed, voor haar shoot op moest kon Margreet het niet nalaten op te merken dat haar minuscule rokje doorgaans door mensen als een brede riem zou worden beschouwd. Er werd hard om die opmerking gelachen door de omstanders incluis Debbie. Het was lekker informeel en ontspannen die avond. Tussenstand na vandaag was Debbie op een en daarna Helga, Mirjam, Monique en Lisan op de vijfde plaats. Bij de mannen waren dat respectievelijk Robin, Kees en Dave. Wedstrijddag drie De bus en twee jeeps stonden om 6.15 klaar om ons naar de Tafelberg te verplaatsen. Dat was wel nodig ook want de bepakking van die dag was zo’n beetje alles wat je maar kon bedenken en nam dus een hoop ruimte in. Alle bescherming en de outfit voor de vrije oefening van vanavond. Dit jaar zijn we bíjna in een keer goed gereden. Het lijkt ook allemaal erg op elkaar en deze berg verandert ook ieder jaar van uiterlijk (zie pam’s story één). Onderweg zijn we nog een WarraWarra tegengekomen. Ik denk dat je het als een havik met een feloranje snavel kunt omschrijven. Hij zat in het puntje van een boom de boel te observeren. Deze berg is voor niemand open dus is het vrij bijzonder wanneer je daar bent. De chauffeur had dan ook zijn fototoestel meegenomen en om de zoveel meter stonden we even stil om een foto te maken. Boven aangekomen kwamen de Maribomba’s ons direct verwelkomen. Kees had voor ontbijtpakketten gezorgd. Helaas hebben we het de hele dag zonder koffie moeten doen. Die was niet verkrijgbaar op de Tafelberg. Remi nam ons mee naar beneden in een van die kleine, vage Isuzu busjes en halverwege dacht ik echt dat we vast zouden komen te zitten op een van die rotsblokken of in die gaten in het “wegdek”. Gelukkig ging het allemaal goed en waren we alleen maar behoorlijk geshaket met nog net geen schedelbasisfractuur. Beneden stond die grote tent van de mariniers waar de dames en heren juist uitleg kregen over het parcours. Ernaast geparkeerd stond een aanhanger met een grote tank erbovenop, in camouflage kleuren, waar 1500 liter water in zat om te koelen en te drinken. Zie de foto waar ik naast sta. Goed om te weten want het was hier 45 graden en bovenop wel 50! Het liep in straaltjes langs mijn lichaam behalve onder mijn oksels door een geweldige anti-transpirant spray. (Na dit jaar bij iedereen bekend.) Op dit onderdeel moesten de deelnemers een stuk up-hill lopen vol met rotsblokken met een munitiekistje (daar is ie weer!) op hun nek. Het welbekende abseil onderdeel van 60 meter was er ook weer en dan weer naar boven via een spelio laddertje. Daarna moest er nog een enorm stuk gelopen worden met twee zandzakken op je nek. Nadat ze via een tokkel bij Jolanda in haar armen vielen waren ze gefinisht. Robin als eerste bij de mannen en ietsje later dan hij, Angelique bij de vrouwen. Stiekem wel leuk om te zeggen dat de mannen het hier slechter hebben gedaan dan de vrouwen. (Sorry.) Ik was na dit onderdeel gekookt. Het stilstaan en te weinig drinken doordat je bezig bent, eiste zijn tol. Diverse deelnemers zijn hier door de hitte onderuit gegaan. Pascale heeft de hele ochtend na haar finish met een hittestuwing in een ambulance gelegen, en hier beneden was het al niet veel beter. Sandra en Monique hebben ook benauwde momenten beleefd. Monique was ik aan het besprenkelen met water waarop zij mij duidelijk maakte dat ik te warme handen had om haar aan te raken. Ik voelde me ook heel warm. Sandra werd geweldig door alle mannelijke deelneemsters opgevangen. Mijn complimenten nog hiervoor! Zij hebben bijna alle deelneemsters onder de tankwagen gezet en voorzien van een heerlijke douche. Zou ik ook wel willen maar eer al dat lange katoen (moest voor het volgende onderdeel) weer droog was…. Nadat alle vuilnis etc. was opgeruimd waren Jolanda, ik en een aantal deelnemers de laatsten die vertrokken. Een Jeep kwam naar beneden om ons op te pikken. Eigenlijk wilde ik in de bus met airco, want ik had het idee dat ik kookte van binnen, maar we moesten meteen door. Onderweg zagen we nog Flamingo’s in de zoute wateren.Door de wind werd ik van buiten wel koeler waardoor ik niet meer zweette maar van binnen nog niet. Het was dan ook heel lief van Daniël dat we in zijn auto met airco mochten zitten. (Gelukkig kwamen we er pas na een half uur achter dat die nog niet aan stond!!! Hahaha) Ik raakte mijn warmte maar niet kwijt en er was hier geen verkoeling op Bullebaai. Een oude olieraffinaderij (vandaar die beschermende lange kleding) waar je niet languit wilde gaan maar waar het wel ontzettend mooi was. Het contract van die oude, stalen buizen, waar de verf vanaf bladderde, met het mooie, blauwe water wat schitterde onder de brandende zon. Ik had er geen aandacht voor. Het enige wat ik wilde was koelte. Helaas geen tijd. Fred en Jeroen moesten een voorraad water halen die op onze hotelkamer stond en ik moest mee. In de auto begon ik ineens weer erg te zweten. Mijn armen waren kletsnat en mijn handpalmen en mijn adem waren gewoon heet. Fred bracht het verlossende woord en sommeerde mij in de kamer te blijven. Ik kon die man wel zoenen! Ik heb heerlijk een uur geslapen in de airco met een laken over me heen. Afgekoeld, met alleen nog een zwaar bonkend hoofd, werd ik een uur later weer wakker van de wekker. Aangekomen op Zanzibar heb ik mij bij Jolanda gevoegd die zich even lekker had laten opknappen door JohnJohn dus die zag er ook weer gezellig uit voor vanavond. Op Bullebaai was Angelique de snelste. Ook sneller dan de de eerste man, Robin. Alle muziek was compleet en Bram had zijn soundcheck gehad. Rond de (wel)riekende fontein zouden de deelnemers hun routine opvoeren. Het werd een geweldig spektakel. Ze konden elkaars routine bekijken doordat we in het donker achter een aantal palmbomen konden staan. Het was een ontspannen, zelfs feestelijke sfeer waar de deelnemers echt collega’s waren en elkaar feliciteerden met hun goede prestatie. Nadat iedereen geweest was barste er dan ook een feestje los! Je zou bijna vergeten dat vandaag de uitslag van de halve finale zou plaatsvinden. Maar daar zou Sybrand ons snel weer aan herinneren. Doordat zijn stem door de microfoon schalde was iedereen weer bij zijn positieven en de deelnemers schaarden zich om hem heen. Van de heren waren Robin, Kees en Bram door naar de finale. Van de dames waren door (in respectie- velijke volgorde) Helga, Debbie, Monique, Angelique, Lisan, Nicolette, Mirjam, Renate, Marcha en Pascale. Een explosie van emoties barsten los. De moeder van Renate stond met tranen in haar ogen naast me. Alle deelnemers (zelfs degenen die waren afgevallen) waren blij voor elkaar en er werd druk gefeliciteerd. De dames die niet door waren zijn (in respectievelijke volgorde) Carla, Sandra, Margreet, Olga, Marga, Annet, Annet van W., Suzan, Cassandra en Inge. Bij de heren waren dit Dave, Eddy en Gerard,. Toen Kees bekend maakte dat de afvallers de volgende dag met de dolfijnen gingen zwemmen barste er een gejuich los van jewelste. Het was alweer laat en tijd om naar het hotel te gaan. De volgende dag was, ondanks een eerder bericht, geen halve vrije dag voor ons. De volgende dag moesten de afvallers namelijk om 8 uur weer op het SeaAquarium zijn. Non-wedstrijddag Om kwart voor acht zou Kees ons komen ophalen er was dus tijd om te ontbijten. Tijdens het ontbijt gaf Jolanda mij een cadeautje. Voor mijn eerste moederdag helemaal aan de andere kant van de wereld. In het gekleurde papiertje zat een doosje met daarin een armband waar diverse foto’s van Riley in verwerkt zaten. Zo lief! Nog bedankt hé Jolan. Zo was mijn eerste moederdag zonder man en kind toch heel bijzonder. Het was een uitkomst dat we zo dicht bij het Lion’s zaten. Na twee keer rijden binnen een kwartier was iedereen bij het SeaAquarium. Een deel van de groep ging met de dolfijnen zwemmen en een deel ging haaien voeren en zwemmen met de schilpadden. Samen met de ouders van Cassandra stonden we langs de kant, behangen met fotocamera’s van iedereen. Ik had er alleen al drie aan mijn armen hangen. Ik had de camera’s van Carla, Olga en Annet en heb me een bult gefotografeerd. Er zit een vertraging op een digitale camera dus net wanneer je dacht dat de dolfijn er ook op stond was hij alweer onder water verdwenen. Sorry dames, waarschijnlijk zat er hoop rotzooi bij! Toen dit afgelopen was moesten we als een speer naar Chogogo waar er een Tuikini moment was ingelast. Cassandra en haar moeder hadden een special. Zij moesten met een hostess van Arke in een huisje “inchecken”. Ze maakte zich nogal zorgen over haar coupe en helaas was JohnJohn er nog niet. Ach ja, niemands haar zit voor een meter op Curaçao. De dames mochten zich in een Tui bikini hijsen en eens lieflijk op zonnebedjes langs de kant van het zwembad poseren. Het zag er heel leuk uit zoals je kun zien. Die mevrouw met haar dochtertje die erg leek op Riley was er ook . Slik, slik……. Na de lunch verzorgd door Chogogo moesten alle dames nog eens voor een interview voor de televisie in de make-up. Ik heb Jolanda beloofd dat ik hier de bak van de eeuw tussenuit zou laten dus belofte maakt schuld maar het was weer hilarisch. Vraag maar na. Het was weer een drukke dag en wederom bloedheet en iedereen was dan ook blij dat ze naar het hotel mochten. Niks doen. Toen we uiteindelijk om zeven uur in het hotel kwamen zijn we lekker gaan douchen en zaten we om acht uur te eten bij Blues. Dat was het restaurant van het hotel dat boven de zee op palen stond. We hebben erg lekker gegeten. Carpaccio en een caesars salade met kip. We waren zo melig van het gebrek aan slaap dat we meerdere keren keihard in lachen uitbarstten. De grap van de avond was toch wel dat ik de rekening betaalde. We moesten 100 gulden afrekenen en ik leg 105 gulden neer in het boekje. Ze haalt het boekje op en toen ze daarmee terugkwam zei ik dan ook;”nee de rest mogen jullie houden hoor!’. “Ja dat is leuk, zegt ze, maar er is te weinig”! Had ik een 25je voor een 50je aangezien. We hadden het niet meer van het lachen. Een Mexicaan die net aan het tafeltje achter ons was aangeschoven dacht een makkelijke vangst aan die ongetwijfeld dronken meisjes te hebben en vroeg of we iets wilden drinken. No thanks, bromde ik hem snel toe. We hadden verdorie geen drup gedronken. Het personeel zal wel gedacht hebben……… Wedstrijddag vier Gelukkig konden we vandaag even lekker ontspannen ontbijten en dus vooral een paar bakken koffie drinken. Helaas hadden de Amerikanen hier de overhand in koffiekeuze want de koffie was elke ochtend wat slap en onze koffiebuddy zat bij de goeie koffie in het andere hotel (zie Pam’s story twee). Je kon dus sloten van deze handel drinken zonder dat je het idee had dat je er wakkerder van werd. Om kwart over acht werden we opgehaald. Het bekende onderdeel op Fort Nassau zou vanochtend aan de beurt zijn. Alle cruiseschepen hadden beloofd weg te blijven dus we konden van start. Het grote verschil met voorgaande jaren was toch wel de tweede jerrycan! In elk zat 17,5 liter water terwijl er plek was voor 20. Lekker klotsten dus. Jolan en ik stonden aan de finish samen met Sybrand die al snel onze taak overnam en ik hem alleen maar flesjes water aangaf. Daarna konden de deelneemsters richting Inge en Annet C. waar zij (of Sybrand Niessen) een van de twee jerrycans over de meiden leeggoten. Het resultaat zul je zien op tv. Lisan en Kees hebben het op dit onderdeel het snelst gedaan. Het was die dag qua temperatuur erg aangenaam. Uiteraard had Fort Nassau ook op deze dag voor de lunch gezorgd. Het was een lopend buffet met broodjes tonijn, broccolisoep, broodjes kaas en fruitsalade. Het was weer erg lekker. Wij zaten samen met de ambulancebroeder en zuster aan tafel en we hebben even gezellig kunnen kletsen. Om één uur zaten we in de bus op weg naar het verrassingsonderdeel op Zanzibar. Oud-deelnemers hadden natuurlijk al een donkerbruin vermoeden, maar hij was hetzelfde als twee jaar terug. Dit keer moest je het gewicht parallel aan de kustlijn slepen en was het een touw met daaraan gewichten. Je mocht twee keer boven komen voor adem en de derde keer boven komen was einde poging. Sommigen van de deelnemers hebben watervrees en dit zou voor hen een heel zwaar onderdeel worden. De coaches hadden als steuntje voor de deelnemers de meters met hun schoenen uitgezet op de kant zodat de meiden zouden weten waar ze ongeveer waren. Helga heeft het gewicht hier het verst gedragen van de dames namelijk 52,25 meter. Bij de mannen was dat Kees met 45,20 meter. Grootste fans van de deelneemsters; vlnr Femke Verhoeff en Ali Bos van de hoofdsponsor Wij hadden op dit onderdeel niet veel te doen en hebben met Kees, Rosa, Frank en Rudi even lekker een bakkie gedaan onder de luifel. Niet veel later was Kees diep in dromenland en zaten wij in de herrie. Kees lag lekker op de bank achter ons te snurken……. Vanavond was een thuiswedstrijd voor ons. Het diner en de casual ronde zouden in het Avila plaatsvinden. Jolanda en ik sprongen onder de douche want we hadden niet veel tijd. Na wat gedebatteerd te hebben over wat we aan zouden trekken werden Jut en Jul geboren. We zagen er hetzelfde uit alleen ik in het bruin en zij in het crème wit. Rudi en Rosa kwamen op kamerinspectie en Rudi zou onze kamer later omschrijven als een kleine C&A. Dat vonden wij wel meevallen natuurlijk alhoewel ik uitgerekend op dat moment iets kwijt was wat ik echt niet kon vinden. Het leek de uitverkoop wel. Kledingstukken vlogen door de kamer terwijl ik overal onder keek. Later bleek het op het nachtkastje onder een foldertje te liggen. Gewoon binnen handbereik in deze kleine C&A! Op het strand waren tafels neergezet en met witte tafellakens opgedekt. Alle bediening was keurig in het zwart/wit. Ja, wij zaten in een hotel op stand! Er waren diverse salades en je kon vlees of vis (de redsnapper was erg lekker) van de BBQ krijgen. De kok had voor de gelegenheid een geweldige witte hoge muts op. Jo en ik sloten aan in de rij en tot mijn stomme verbazing was er ook Sushi! Laten Jolanda en ik dat nou hééééél erg lekker vinden. Het is dat ik netjes ben opgevoed anders had ik een piramide op mijn bord gebouwd die in een poedel sojasaus zou staan waar je U tegen zegt. Ik kon mij beheersen tot drie stukjes. Uiteraard ben ik wel twee keer terug gegaan! Ach, kan best, ik heb het kokos-toetje laten staan. Nog kauwend op mijn laatste stukje sushi moesten we rennen want we zagen diverse meisjes lekker langzaam doen en dat was niet de bedoeling van het strakke schema. Hup, hup opschieten. JohnJohn klaagde al dat ze niks te doen hadden maar al gauw kwam de rest ook binnen gestoven. Okay, alles liep en wij hebben snel nog even met onze oude en nieuwe koffiebuddy een cappuccino genomen. De spanning stond op de gezichten terwijl het begin van de show naderde. De CD’s die ik had laten mixen hadden hun dienst inmiddels dubbel en dwars bewezen want dit jaar geen gehannes met DJ’s meer. De show kon beginnen. Op de achtergrond was een mooi rood huisje te zien met openslaande deuren waar de jongens en meiden uit kwamen lopen op een gebouwde catwalk van een meter of twaalf. Er stond een windje die, afhankelijk van je scheiding, je haar leuk in of uit je gezicht blies. Bij sommigen leverde dat “het haar in je lippenstift syndroom” op. Tja en zie die strengen haar dan maar eens bevallig uit je lippenstift te trekken terwijl de jury kijkt….. Van de zenuwen zagen de meesten me niet eens staan want mijn aanwijzingen op het eind met de line-up waren echt tegen een muur. Van de zenuwen ging de eerste de verkeerde kant op en dan volgt de tweede automatisch. Gelukkig merkte niemand het op. Nog een keer lopen voor de fun en ook deze show was succesvol afgerond met Debbie als eerste bij de vrouwen en Bram bij de mannen. Lekker, konden wij ook wat gaan ontspannen en wat drinken. Morgen alweer de laatste wedstrijddag. Wat gaat de tijd snel zeg! Ali en Femke staken hun complimenten ook dit keer niet onder stoelen of banken en dat heeft ons doen laten groeien dames! Bedankt nog voor de steun. De tussenstand na de eerste finaledag was Helga op één, dan Lisan, Debbie, Monique en op vijf Nicolette. Bij de heren op één Robin, dan Kees met op drie Bram. Wedstrijddag vijf, de finale…….. Vandaag waren we de hele dag op het Lion’s. Eerst een EAS sponsormoment waar Femke en ik achter de bar van Hemingway lekkere shakes met vers fruit klaarmaakten. We hadden hetzelfde topje aangetrokken dus het zag er eensgezind uit. Ali en Jolanda werden geïnterviewd over de producten. We hebben vreselijk gelachen om de bananen maar dat zal ik je besparen. Debbie, Helga, Angelique en Bram hebben voor de camera hun ervaringen over het gebruik van de shakes verteld terwijl ze ondertussen hun shakes dronken die wij hadden gemaakt. Het was heel erg leuk! Het eerste onderdeel was een mountainbike parcours. Na een heerlijk bakkie koffie hadden we een late start want we moesten wachten op de op en afbouw ploeg. Kwam goed uit want we moesten als een idioot een aantal dingen regelen. Hierdoor misten we de briefing maar even later wist Kees ons te vertellen dat wij de meisjes klaar moesten zetten voor het fietsen passen. De heren hadden dat al gedaan. We hadden ons halverwege het parcours en de overige meisjes neergezet zodat we snel konden anticiperen. Het was redelijk aangenaam in de lobby en we hebben daar een druk gesprek met Jum en Daniël gevoerd. Rudi en Rosa waren er ook en waren alweer aan het stoeien met de diverse cijfers en lijsten. Nadat de laatste gefinisht was konden we concluderen dat er dit jaar geen ernstige wonden bij waren gekomen door dit parcours. Dat was alleen maar gunstig voor de show van vanavond. Angelique en Robin hebben dit onderdeel op hun naam gezet. Robin was iets sneller dan Angelique. . Hemingway had een heerlijk broodje zalm voor ons klaarstaan en een appeltje maakte de lunch af. Hierna zou de hindernisbaan op het Lion’s het laatste lichamelijke onderdeel zijn. Jullie zullen inmiddels wel begrijpen dat de meeste mensen van de crew het parcours zelf ook pas in zijn geheel zien tijdens de uitzendingen. Van dit parcours dus ook. Er moest in elk geval weer onder een boot door gedoken worden, wat voor sommigen wederom een enorme hindernis zou zijn. Tja dan hebben we het weer over de mentale aspect. Jolan en ik stonden aan de finish, geassisteerd door Margreet voor de nodige koeling. De dames kwamen woest aanrennen om de laatste hindernis te nemen, het touw met daarboven de bel. Wanneer die luidde stopte de tijd. Al vloekend kwamen sommigen eruit. Dit was een zwaar onderdeel gebleken. Lisan bleek de beste op dit onderdeel met Helga als goede tweede. Bij de mannen was dat Robin met Kees vlak achter zich. Om ons heen begonnen mensen te roepen, ”zo klaar! ´. Niets was minder waar want we hadden vanavond nog! In groepjes waren meiden al onderweg naar JohnJohn zijn salon. Daar zouden alle 20 meiden opgemaakt en gekapt worden voor de finale. Het is heel erg grappig wanneer je meiden in een sportbroekje en topje met supersize krullers en zware avond make-up een Mac menu zien verorberen. Aangezien het na vanavond klaar was gingen sommigen zich te buiten en gingen zelfs meerdere malen. Laat het jullie lekker gesmaakt hebben meiden! Debbie had een nieuwe taak en zeulde rond met het kindje van een van de kapsters. Hij vond alle aandacht geweldig en kon er ook geen genoeg van krijgen. Het was een ware metamorfose en wanneer dames klaar waren moest je toch wel even slikken van de geweldige prestatie die hier werd neergezet. Van zwaar scheldende, bezwete, soms gewonde vrouwen die over een finish kwamen naar zeer mooie dames. Halverwege kwamen de mannelijke deelnemers nog even een kijkje nemen maar die werden al gauw weer weggestuurd. Wat een lawaai kunnen die maken zeg! Die arme Jeroen is echt voor de kat z’n …. heengereden. Een half uur voor tijd waren wij klaar om te vertrekken alleen moesten we nog even wachten op de tv. JohnJohn is toen alvast vooruit gegaan om de jongens te doen (?). Toen ook wij even later mochten vertrekken zat iedereen hutjemutje in haar jurk in de bus. Bij de duikschool konden we eruit en op het strand was het aangenaam vertoeven door het windje. Iedereen was klaar om te gaan en Ali en Sybrand begeleidden de jongens en meiden op de catwalk. Ik stond weer aan het eind opgesteld om aanwijzingen te geven. Met deze jurken konden we onmogelijk proppen tijdens de line-up dus we hadden bij JohnJohn een plan bedacht. Het zag er fantastisch uit. Ik kon naast mij op een monitor kijken en het was prachtig om te zien. Het publiek was heel erg enthousiast en er waren zelfs VIP plaatsen verkocht. De catwalk liep langs Hemingway tussen de bar en het terras in naar het strand. Aan weerszijden stonden palmbomen en op de achtergrond de banners van Canon. Ik wil hier toch ook nog even mijn dank aan Eric betuigen die ons (Jolanda en mij) als enige een drankje is komen brengen. Het was ook erg welkom en we hebben ervan genoten! Eerst waren de heren finalisten aan de beurt en dat ging van een leien dakje. Toen de dames finalisten. Nadat ons plan goed had uitgepakt en iedere deelneemster alle ruimte voor zichzelf had gehad waren de andere dames en heren aan de beurt. Hierdoor kon de jury direct in beraad en zou het niet zo uitlopen vanavond. Kees heeft toen de gelegenheid genomen om de winnares bekend te maken van de Canon fotoshoot van eerder die week. Pascale Seels was verbaasd en erg blij met de camera. Toen de jury weer terug was liepen de dames een voor een weer de catwalk weer op om in een line-up te eindigen en het oordeel aan te horen. De spanning was af te lezen. Omdat dit natuurlijk toch tv bleef heb ik al springend en gekke bekken trekkend die meiden toch aan het lachen proberen te maken. Als laatste vijf bleven over Lisan, Nicolette, Monique, Debbie en Helga. Toen de laatste twee op het podium stonden, Helga en Lisan, werd het even heel spannend. Springen en gek doen hielp echt niet meer. Kees deed tergend lang over het bekend maken maar eindelijk zei hij;”Helga Vuur!”. Het gezicht dat Helga trok was niet te omschrijven maar ik kreeg een dikke brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. Gefeliciteerd meid! Ik ben snel naar Jolanda gegaan want nu was het voor ons ook klaar. Feesten!!!!! Het was die avond erg gezellig op Mambo en nadat alle verloren schaapjes weer gevonden waren kwamen we rond half vijf in de ochtend weer bij het hotel. Vertrekdag van de dames en een deel van de crew Om twee uur zou de lift richting Hato voor de deur staan en Jolan en ik zouden voor de laatste twee dagen ergens anders slapen dus ook wij moesten de koffers weer pakken. Dit was voor Jolanda een speciaal soort hindernis. Gelukkig ging dit allemaal voorspoedig (ik heb niet een hoeven helpen!) en dat was dus snel gebeurd. Om half tien zijn we rustig gaan ontbijten. Bijna alle dames lagen heerlijk op het strand om nog even van de laatste uurtjes Curaçaose zon te genieten. Nadat we waren uitgecheckt hebben we nog even de tijd genomen om een bakkie koffie te drinken. Vreemd genoeg was de koffie aan de strandbar wel lekker. Tegenover ons zat Helga die even flink zat te zondigen. Nu de wedstrijd voorbij was kon ze zich even lekker te goed doen aan dit broodje kroket! Toen het tijd was zijn we naar de lobby gegaan met onze bepakking en konden we nog net even snel alle meiden bedanken en een goede reis wensen want daar waren Kees en Cees Baardman (UFC fotograaf) al om ons op te pikken. Raar om zo afscheid te nemen zeg. Wij zouden naar Chogogo gaan. Daar aangekomen vielen we stil van het huisje. Wat geweldig zeg! Drie slaapkamers, een keuken, een zitkamer met eettafel en stoelen, twee badkamers (een verademing als je er een hebt moeten delen met zijn drieën) en een geweldige veranda om het hele huis inclusief zitje. Vanaf de veranda hadden we zicht op Jan Thiel Beach. Heerlijk met zijn tweeën nog even op adem komen na deze drukke week. We hadden besloten om die middag met Rudi naar de stad te gaan dus die stond al snel met een taxi voor de deur. We waren op kruistocht voor een horloge voor een speciaal iemand en dat heeft de hele middag genomen. Uiteraard zijn we onszelf niet vergeten en had Jolanda weer drie paar schoenen en luchtjes gekocht en ik een paar luchtjes en gympen voor Raoul. Kees belde aan het eind van de middag om bij Larry’s af te spreken voor het eten. Larry’s was een restaurant waar volgens mij voornamelijk Amerikanen kwamen. Je kon absurd grote hompen vlees bestellen met patat en vazen met cola. Groenten kreeg je er niet bij maar het was om te smullen. Ik had een Filet Mignon met gekruide patatjes op aanraden van Kees. Jolan had de rib-eye met diezelfde patatjes. Samen met de Dooltjes (Willem en Cristine Doolhof, jurylid en haar man), Alfred, Patrick, Alex, Rudi, Kees, Jolanda en ik was het ongedwongen gezellig aangezien iedereen vrij was. Nog even een afzakkertje op het Lion’s en dan was de dag weer voorbij. Patrick en Alex brachten ons naar huis. Nadat we ze hadden overtuigd om even te komen kijken hebben ook zij zich vergaapt aan ons huis. Nadat we ze hadden uitgezwaaid was het tijd om te gaan slapen. Ondanks ons gepiel met de airco was het bloedheet in de kamer en hebben we besloten met de airco aan te gaan slapen. Dat hebben we geweten ook, het was ijskoud en in onze klamboe (er waren geen ramen alleen shutters) zat een mug die dood moest. We waren die volgende ochtend gebroken. Extra dag twee Jolanda wilde nog even een paar schoenen halen (ja ik weet het) dus we gingen die ochtend vroeg naar de stad. Om kwart over acht stonden we bij de bus en terwijl we op een terrasje zaten voor een bak koffie en wat te eten, kwamen we Rudi en de Dooltjes tegen. Hé gezellig even met zijn allen de stad in. Hierdoor waren we wel heel laat terug in het Lion’s waar we op het strand zouden gaan liggen. Uiteindelijk lagen we om een uur of vier. Het is ongelooflijk hoe weinig je hier aan jezelf doet. Je haar zit altijd als een zoutzak (door het vocht) op je hoofd en make-up (potlood en rouge) loopt door het zweten van je gezicht af. Eerder die week ben je zo vroeg op dat het je geen klap uitmaakt (elk jaar wanneer ik de foto’s zie beloof ik mezelf erop te gaan letten) en eerder die dag had ik mijn gezellige armbanden maar afgedaan want ik kreeg groene plekken op mijn armen. Het mocht de pret niet drukken en met een sjaaltje om mijn haar, een vleugje mascara en het net gescoorde luchtje lekker veel op, voel je je dan toch weer gezellig genoeg om te gaan eten. Om een uur of zeven schoven we bij Hemingway aan tafel. We hadden allemaal een Pappa’s size, rib eye met patatjes en we hebben lekker gekletst tot laat die avond. Nadat Patrick ons had afgezet hebben we onze koffer gepakt. We stopten lange kleding in onze handbagage omdat het in Nederland meer dan de helft kouder was én nat. We zouden de volgende ochtend vroeg naar het Lion’s gaan om nog even op het strand te liggen tot we om kwart over twaalf zouden worden opgehaald. Vertrekdag Om negen uur zaten we op het terras bij het zwembad van Chogogo. Van ons laatste Antilliaanse geld hebben we een bak koffie genomen. Helaas lopen dit soort dingen altijd vertraging op en toen we uiteindelijk in het Lion’s waren hebben we alleen nog maar aan de bar van Hemingway gehangen (en niet op het strand) in afwachting van onze lift van kwart over twaalf naar Hato. Gelukkig had ik nog een pak consumptiebonnen dus er kon gelukkig nog een rondje of drie frozen cappuccino's komen! We zaten op de terugweg bij de nooduitgang met dus lekker veel beenruimte en de terugvlucht was prettig snel voorbij. Wat is het snel gegaan allemaal. Terugkijkend hebben we het te druk gehad om in de gaten te hebben dat het zo snel ging. Maar het was weer geweldig! En wat waren we gezegend met een enorme leuke groep mensen. Zowel deelnemers als crew hebben heel hard gewerkt en hebben bijgedragen aan een van de beste UFC’s tot nu toe! Het niveau van de deelnemers was erg goed en hoog. Ik kijk al uit naar de televisiebeelden die vanaf half Juli weer te zien zijn! (En mijn meisje? Ik was heel erg blij haar weer te zien maar zij heeft mij, voor straf, twee volle dagen genegeerd.) Bedankt iedereen en tot volgend jaar! P.S.. Deze foto wilde ik jullie niet onthouden….. Heren UFC 2006!