acta pauli pp. vi
Transcription
acta pauli pp. vi
ACTA APOSTOLICAE SEDIS COMMENTARIUM OFFICIALE AN. E T VOL. L X I X TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS M-DCCCC-LXXVII An. et vol. LXIX 31 Ianuarii 1977 N. 1 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIO APOSTOLICA Vicariatus Urbis nova ratione ordinatur PAULUS EPISCOPUS SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM in Urbe exsecutionem cum in ipsa pastorali curatione Dioecesis Romanae magis accommodari oporteret ad directorias normas a Concilio Vaticano Secundo prolatas pleniusque simul aequari cum veris necessitatibus hominum istius aetatis, suasum est ut convenienter recognoscerentur administrandi Vicariatus rationes et regulae, quas adhuc legitime quidem regebat Apostolica Constitutio Etsi Nos Sancti Pii Decimi edita primo die mensis Ianuarii anno MCMXII. VICARIAE POTESTATIS 1 Porro si illius compago satis faciet propositis suis ac finibus praestitutis, si officia singulorum utiliter dividentur, si apostolatus scienter dispositus explebitur a ministris peritis — tunc sine dubio salutariter provehetur tota pastoralis navitas pro Urbe Aeterna, quae videlicet curis commendatur Romani Pontificis, Successoris Beati Petri in ipsa huius Urbis sede, atque, ut talis, supremi Pastoris et visibilis capitis Ecclesiae. 2 1 A.A.S. 4 (1912), pp. 5-22. Cfr. PAULUS PP. VI, Const. Apost. Romano Pontifici eligendo: A.A.S. 67 (1975), p. 609. 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 6 Etenim hic ab Apostolis Petro et Paulo condita atque erecta illa Ecclesia est, quacum ob potentiorem principalitatem, necesse est omnem convenire Ecclesiam, hoc est eos qui sunt undique fideles, in qua semper ab his qui sunt undique, conservata est ea quae est ab Apostolis traditio? Ad ipsam praeterea spectant ceterae Ecclesiae velut ad unam quae caritati praesidet.* Sed eadem illa dignitas ac praestantia officium quoque necessarium secum fert salubriter praemonstrandi exemplum christianae vitae toti Ecclesiae Christi, quae vivit et agit in variis communitatibus christianis, Ecclesiis scilicet particularibus, per omnem terrarum orbem dispersis. 5 Atqui hoc accommodationis opus rationem insuper ducit multiplicis nec non implicatae condicionis istius Urbis, in qua Clerus et Populus Romanus, cum Pastore suo coniuncti, testimonium fidei vivendo exhibent. Ad Romanam enim Ecclesiam proprio nomine pertinent Collegii Cardinalium sodales quibus, ad normam iuris, munus est Romanum Pontificem eligendi. Hic insuper collocata sunt Curiae Romanae ministeria, quibus utimur ad exsequenda universalia munera Nostra. 6 7 Praeterea inveniuntur hic sedes gubernationis plurimorum Ordinum et Congregationum religiosarum, tum etiam praestantiora instituta litterarum ac studiorum Ecclesiae nec non principalia officia societatum catholicarum, quae in pluribus nationibus operantur. Roma pariter sedes Primatis Italiae est atque sedes Confe5 4 S. IRENAEUS, Adversus" haereses, III, 3, 1 : ed. W . W . HABVEY II, 1857, p. 9. Cfr. S. IGNATIUS ANTIOCHENUS, Epistola ad Romanos, Inscr. : Patres Apostolici I, 2 ed. F. X. FUNK, 1901 , p. 253. 5 Cfr. CONC. OEC. VAT. II Const. dogm. de Ecclesia, Lumen Gentium, 1 5 : A.A.S. 57 (1965), pp. 17-18. 6 Cfr. PAULUS PP. VI, Const. Apost. Romano Pontifici eligendo: A.A.S. 67 (1975), pp. 609-645. 7 Cfr. PAULUS PP. VI, Const. Apost. Regimini Ecclesiae Universae: A.A.S. 59 (1967), p. 890. 1, § 1, 7 Acta Pauli Pp. VI rentiae Episcopalis eiusdem nationis, sicut et variorum eius institutorum apostolicorum. Quam ob rem Urbem Aeternam incolunt permulti sacerdotes et religiosi et laici advenae ex variis orbis partibus, quorum vita et opera — si scite componitur — ditat ac locupletat christianum consortium eiusdem civitatis multiplicibus formis et experimentis vitae spiritualis. Similiter Roma in se ostendit omnes qualitates ac proprietates capitis urbis Status huius temporis, ubi videlicet quaestiones et difficultates totius Nationis tamquam in speculo cernuntur. Cum autem ipsa sit sedes praecipuorum ministeriorum Nationis ac domicilium cultus humani ac rei socialis et politicae, quod sane maximo momento est praeditum, suo quoque modo importat ipsis incolis et civibus propriis peculiares necessitates. Ex altera vero parte propagatio continua et tumultuaria Urbis genuit multitudinem hominum indigentium, quibus nempe opus est diligentissima cura ipsorum necessitatum tam spiritualium quam corporalium; inter alia quidem periculum est, ne migratio in Urbem adeo multorum hominum, qui a natali suo loco sunt avulsi, fidem complurium in discrimen magnum adducat. Partitio etiam ipsius civilis administrationis urbanae poscit, ut christiani sua in regione praesentes agant proprias partes acri cum officii conscientia. Ac tandem aedificatio sacrarum aedium, cura hominum vocatorum ad sacerdotium variasque vitae consecratae formas, postulatio catechistarum et adiutorum laicorum in re pastorali praegravia indicant opera atque officia venturi temporis. Ceterum singularis historia Romam constituit metam tot iter facientium qui saepius peregrinationem sacram suscipiunt, permoti memoria Apostolorum et Martyrum et Sanctorum, non autem minus ipsa praesentia Vicarii Christi. Huiusmodi nimirum viatoribus occasio singularis offertur sumendae insti- Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8 tutionis religiosae omnino peculiaris, quae eo spectat, ut quasi ante oculos ponatur perennis novitas Evangelii, quod Apostoli Petrus et Paulus'hic nuntiaverunt, quod illi aliique Martyres suo sanguine hic aluerunt, quod innumerabiles Sancti et Sanctae exemplo vitae suae hic testificati sunt. P R I N C I P I A DIRECTORIA 1. Ut Vicariatus — hoc est Curia dioecesana — Urbis fiat instrumentum aptum renovationis ac progressionis pastoralis Romae, quem ad modum documenta post Concilium edita de 8 singulis curiis dioecesanis praecipiunt, haec principia ac monita, quae sequuntur, considerari debebunt in explendo munere ministrorum et officiorum: § 1 . Quodlibet opus vel inceptum intra Vicariatus ambitum initum — quovis in ordine aut gradu auctoritatis — semper suapte natura pastorale est: nempe eo spectat, ut ad effectum deducatur mysterium salutis pro Ecclesia Christi quae Romae est, ac vicissim ut fideliter procuret illud debitum exemplum, quod Apostolica Sedes oportet universae Ecclesiae Catholicae singulisque hominibus per orbem exhibeat. § 2. Accepta quidem distinctione et propria auctoritate offi9 ciorum, omnes qui quovis titulo operam navant in variis ministeriis 10 quique eliguntur tum secundum pietatem et peritiam tum secundum studium et navitatem suam pastoralem, praestabunt sociam operam cum animo vere serviendi, respicientes « diaconiam » Christi, qui venit ut ministraret non ut ministraretur ei. 11 8 Cfr. SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS, Directorium de pastorali ministerio Episcoporum, 1973, n. 200. Cfr. PIUS PP. X , Const. Apost. Etsi Nos, 5 : A.A.S. 4 (1912), pp. 5-22. Cfr. CONC. OEC. VAT. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen Gentium, 26: A.A.S. 57 9 10 (1965), pp. 31-32. 11 Cfr. Me. 10, 45. 9 Acta Pauli Pp. VI § 3. Etiamsi officia singula proprios persequuntur fines, tamen inter se conspirent oportet coniunganturque similibus rationibus, consiliis atque inceptis ut organica evadat eorum temperatio et frugifera simul actio pastoralis. 12 § 4. Actuosa navitas officiorum confirmanda pariter est per mutuum aliquod complementum, si fieri potuerit, et etiam per opportunam illam rationem qua munera per vices geruntur. Ut igitur efficaciter sustineantur vincula cum singulis communitatibus ecclesialibus, adiutricem suam operam conferent — etiam per intervalla tantum ac secundum propriam institutionem — sacerdotes, diaconi, religiosi, religiosae, laici ex diversis rei pastoralis campis. § 5. Omnes autem officio se astringi noverint sedulitatem constanter servandi, se ipsos progressione quadam renovandi et sese vere inserendi in vitam actionemque pastoralem Dioecesis ; quod si sacerdotes sunt, etiam curam animarum actuose participent. NORMAE 2. Ut exinde haec ipsa principia ad effectum deducantur, normas quae subsequuntur statuimus, sancientes ita et complentes — sive partim (quatenus opus sit) derogantes — ea universa quae adhuc decreta sunt. 13 § 1. Cardinalis Vicarius nomine et mandato Nostro obit ministerium episcopale magisterii, sanctificationis, regiminis pastoralis pro Dioecesi Romana potestate ordinaria vicaria intra 12 Cfr. CONC. OEC. VAT. I I Decr. de pastorali Episcoporum munere in Ecclesia, Christus Dominus, 17: A.A.S. 5 8 (1966), p. 681; SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS, Directorium de pastorali ministerio Episcoporum, 1973, n. 200. Cfr. Prima Romana Synodus, De Curia dioecesana, artt. 11-18; cfr. PAULUS PP. V I , Litt. Apost, motu proprio datae Romanae Urbis: A.A.S. 5 8 (1966), pp. 115-118. 13 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 10 terminos a Nobis signatos. Quapropter ille etiam iudex ordinarius est Romanae Dioecesis. Cardinalis Vicarius non cessat ab officio vacante Apostolica Sede. 14 § 2. Intra fines autem Dioecesis Romanae 15 suo quisque modo distinctam iurisdictionem habent tam Cardinalis Archipresbyter Basilicae Vaticanae secundum regulas antiquas nec 16 non vigentes etiam nunc constitutiones ipsius Basilicae, quam Vicarius Generalis pro Urbe Vaticana. 17 § 3. Cardinalis Vicarius adiuvatur a Vices Gerente et Episcopis Auxiliaribus a Nobis nominatis. § 4. Vices Gerens, qui Archiepiscopi titulum fert, exercet iurisdictionem ordinariam vicariam intra limites statutos, arcta servata coniunctione et communione cum Cardinali Vicario. Munera etiam Cardinalis Vicarii propria exercet, eo impedito vel absente aut eius officio vacante. 18 Officium Vices Gerentis non cessat, vacante Sede Apostolica. § 5. Episcopi Auxiliares, potestate fruentes Vicariorum Episcopalium, ministerium pastorale obeunt in certa aliqua Dioecesis regione vel etiam in fixa pastoralis actionis provincia intra fines totius Dioecesis vel etiam coniuncte simul secundum Cardinalis Vicarii designationem cum facultatibus insuper quas ipse de beneplacito Nostro statuerit ad normam Litterarum Apostolicarum motu proprio editarum Romanae Urbis die II mensis Februarii anni MCMLXVI, c. I I I , n. 5. 19 14 Cfr. Prima Romana Synodus, art. 12; PAULUS PP. VI, Const. Apost. Regimini Ecclesiae Universae: A.A.S. 59 (1967), p. 889; Const. Apost. Romano Pontifici eligendo, 14: A.A.S. 67 (1975), p. 616. Cfr. Prima Romana Synodus, art. 11, par. 1. Cfr. Prima Romana Synodus, art. 11, par. 3. Cfr. Pius PP. XI, Const. Apost. Ex Lateranensi Pacto: A.A.S. 21 (1929), pp. 309-311. Cfr. Prima Romana Synodus, art. 13. Cfr. PAULUS PP. VI, Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, 14, par. 2: A.A.S. 58 (1966), p. 765. 15 16 17 18 19 Acta Pauli Pp. VI 11 Eae vero facultates et munera Episcoporum Auxiliarium minime cessant, vacante officio Cardinalis Vicarii donec novus creatus Vicarius officium suum rite ineat. 20 § 6. Vices Gerens et Episcopi Auxiliares, moderante Cardinali Vicario, efficiunt una cum eodem Cardinali Vicario Consilium Episcopale Dioecesis. 21 § 7. Ut recte componatur ratio pastoralis totius Dioecesis, ut res necessariae efficaciter comprobentur et ut auxilia atque consilia accipiantur utilia quidem ad apostolicum ministerium, Cardinalis Vicarius opiniones et sententias expetet etiam a reliquis consiliariis coetibus Dioecesis; qui sunt: — Consilium Presbyterale, — Consilium Pastorale. 22 23 § 8. Similiter non omittet Cardinalis Vicarius audire etiam 24 Consilium Parochorum Praefectorum; eius quidem actio componenda erit cum reliquis institutis et consiliis dioecesanis iam memoratis. § 9. Ratio pastoralis totius Dioecesis, de qua in § 7, tunc tantum ad effectum adducetur cum a Nobis erit examinata, definita et probata. § 10. Cardinalis Vicarius de opere pastorali ac vita ipsa 20 Cfr. PAULUS PP. V I , Litt. Apost, motu proprio datae Romanae Urbis, I I I , 1: A.A.8. 58 (1966), p. 117. Quoad relationes inter Episcopos ad participandam curam pastoralem Episcopi dioecesani ascitos cfr. CONC. OEC. VAT. I I Decr. de pastorali Episcoporum munere in Ecclesia, Christus Dominus, 25: A.A.S. 58 (1966), pp. 685-686; PAULUS PP. V I , Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, 13, par. 3: A.A.S. 58 (1966), p. 764. Cfr. CONC. OEC. VAT. I I Decr. dé Presbyterorum ministerio et vita, Presbyterorum Ordinis, Ts A.A.S. 58 (1966), pp. 1001-1003; PAULUS PP. V I , Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, 15: A.A.S. 58 (1966), p. 766. Cfr. CONC. OEC. VAT. I I Decr. de pastorali Episcoporum munere in Ecclesia, Christus Dominus, 27: A.A.S. 58 (1966), pp. 686-687; PAULUS PP. V I , Litt. Apost, motu proprio datae Ecclesiae Sanctae, I, 16: A.A.S. 58 (1966), pp. 766-767. Cfr. Prima Romana Synodus, art. 134. 21 22 23 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 12 Dioecesis ad Nos statis temporibus et, quoties necessarium visum fuerit, referat. § 11. Hoc in primis sollemne sit, ne quidquam grave agatur, nisi fuerit antea Nobis significatum. 25 V I C A R I A T U S ORDINATIO 3. § 1. Vicariatus seu Curia dioecesana constat Secretaria Generali, Officiis, Tribunalibus. § 2. Penes Cardinalem Vicarium est moderatio superior et effectiva Vicariatus. § 3. Vices Gerens, secundum normas directorias Cardinalis Vicarii, apto nexu componit omnia ministeria Vicariatus, cui, ad exsecutionem quod attinet, adest Praelatus Secretarius, libenter cooperantibus Officialibus praepositis. § 4. Ut omnia incepta Vicariatus inter se concordent, Cardinalis Vicarius utetur opera Consilii Curiae, quod sub moderatione ipsius Cardinalis Vicarii eove absente aut impedito Vices Gerentis participant idem Vices Gerens, Episcopi Auxiliares, Praelatus Secretarius et Officiales praepositi, quorum quaestiones, de quibus agitur, intersunt. § 5. Curetur, ut Episcopi Auxiliares certiores reddantur audianturque praesertim circa res, ad peculiare munus suum pastorale pertinentes. I. SECRETARIA GENERALIS 4. Secretaria Generalis, quam Praelatus Secretarius a Nobis nominatus moderatur, munera implet pertinentia ad cancellariam Curiae et ad acta administrativa, ad negotia generalia 25 Cfr. PAULUS PP. V I , Const. Apost. Regimini Ecclesiae Universae, 136: A.A.S. 59 (1967), p. 928. Acta Pauli Pp. VI 13 et ministrorum, ad informationem et documentationem, ad servitia nexu componenda, ad generalem consultationem circa res iuridicas et ad Officia coordinanda, peculiari ratione habita permanentis formationis pastoralis Cleri, religiosorum, religiosarum et laicorum, in pastorale opus incumbentium, atque etiam formationis magistrorum et catechistarum. Praeterea sub eius recognitione (vulgo supervisione) Officia administrativum seu oeconomicum, iuridicum et technicum operantur. II. OFFICIA 5. rali) Officia rei pastorali provehendae expendunt necessitates religiosas (vulgo Centri pasto- Dioecesis Romanae atque proponunt incepta pastoralia ad efficaciter implendum munus episcopale docendi, sanctificandi et regendi, cuius accuratam exsecutionem promoveant. 6. Officium evangelizationi et catechesi provehendis (vulgo Centro pastorale per V evangelizzazione e la catechesi) promovet ministerium Verbi intra communitatem christianam praecipue per praedicationem et catechesim in ipsis paroeciis et familiis, atque inter discipulos scholarum elementariarum mediarumque ordinis tum inferioris tum superioris. Sustentat et adiuvat scholas catholicas, ut apte consequantur propria cuiusque instituti proposita. Incitat oecumenismum fideique annuntiationem non christianis et non credentibus. 7. Officium cultui et sanctificationi provehendis (vulgo Centro pastorale per il culto e la santificazione) promovet aptoque nexu disponit: a) actionem liturgicam et sacramentalem, cantum sacrum et tutelam ipsarum aedium sacrarum earumque ornatus ; b) animationem et formationem hominum ad ministeria permissa riteque instituta; c) incepta permanentia spiritualitatis christianae (exercitationes spirituales, curricula domestica, peregrinationes sacras, hisque similia). - Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 14 8. Officium animationi communitatis christianae et ministeriis socialibus-caritativis provehendis (vulgo Centro pastorale per V animazione della comunità cristiana ed i servizi socio-caritativi) promovet aptoque nexu disponit rem pastoralem organicam in ambitu locali (Dioecesis, praefecturarum, paroeciarum), in variis condicionibus diversisque hominum ordinibus et statibus (cfr. familiam, culturam, instrumenta communicationis socialis, itinera relaxationis causa suscepta, spectacula,et tempus vacuum), in operositate sodaliciorum laicatus (Confraternitatum, consociationum hisque similium) nec non in operibus dioecesanis. Idem officium promovet aptoque nexu disponit actionem pastoralem pro infirmis (in valetudinariis, hospitiis hisque similibus), pro senibus, mente membrisvé captis, corpore impeditis iisque omnibus, quibus magis opus est adiumento et curatione, atque actuositatem institutorum quibus promotio humana est proposita et operum socialium-caritativorum. 9. Officium pro personis physicis et iuridicis res pertractat pertinentes ad personas et instituta sacerdotalia, ad personas et instituta vitae consecratae, ad personas et instituta laicorum. 10. Officia administrativum, iuridicum et technicum prospiciunt rationibus administrativis, oeconomicis iuridicis et technicis, quae postulantur ad pastoralem actionem persequendam. Ipsis utitur « Pontificium Opus praeservandae Fidei novisque Romae templis exstruendis», quod ut institutum iuridicum propriam sibi indolem distinctam et personae (iuridicae) rationem servat, iuxta pontificium documentum, quo est constitutum. 26 11. Ministeria auxiliaria. Ut rite haec ministeria expleantur adhiberi poterunt peculiaria Consilia studii ac Secretariatus. 26 Cfr. Pius PP. XI, Litt. Apost, motu proprio datae In Allocutione: A.A.S. 22 (1930), pp. 337-340. 15 Acta Pauli Pp. VI I I I . TRIBUNALIA 12. § 1. Apud Vicariatum Urbis duo constituta sunt di- stincta Tribunalia: 1) Tribunal Ordinarium Dioecesis Romanae; 2) Tribunal Regionale Latii pro causis nullitatis matrimonii. § 2. Haec Tribunalia pro sua quodque natura pendent ex Cardinali Vicario. Quod autem ad Tribunal Regionale Latii attinet, facultates et munera, quae Normae Supremi Tribünalis Signaturae Apostolicae assignant Moderatori Tribunalium Regionalium, pertinent ad ipsum Cardinalem Vicarium, illis quidem casibus exceptis de quibus haec Nostra Constitutio aliter decernit. 27 Potestatem in Tribunalia Cardinalis Vicarii propriam exercet Vices Gerens, eo impedito vel absente aut. ipsius officio vacante. 13. Singula Tribunalia consistunt ex Officiali et aequo nu- mero Vice-Officialium, ex Iudicibus, Defensoribus Vinculi, Promotoribus Iustitiae, Praeposito Cancellariae ac nonnullis Notariis. Unumquodque Tribunal habet propriam administrationem. 14. Officiales Tribunalium, Vice-Officiales, Iudices, Defen- sores Vinculi et Promotores Iustitiae nominantur a Summo Pontifice ad certum ac definitum tempus, proponente Cardinali Vicario pro Tribunali Dioecesano atque Conferentia Episcopali Latii pro Tribunali Regionali. 15. Quisque Officialis suam auctoritatem administrativam, disciplinarem et oeconomicam exsequitur tantummodo supra et intra proprium Tribunal separatim plane ab altero Tribunali. 2 7 Cfr. SUPREMUM SIGNATURAE APOSTOLICAE TRIBUNAL, 'Normae pro Tribunalibus interdioecesanis vel regionalibus aut interregionalibus'. A.A.S. 63 (197Í), pp. 486-492. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 16 16. In singulis Tribunalibus vices sive « turni » iudicationis statuuntur unoquoque ineunte anno iudiciali ab ipso Cardinali Vicario per decretum generale, quod ipsum Praesidem, Ponentem et Iudicem Instructorem destinabit. Causae vero variis (( turnis » committuntur secundum ordinem, quo ipsae in tabulas relatae sunt. Constitutio « turnorum » iudicationis mutari potest a solo Cardinali Vicario si unus alterve Iudex impeditur, postquam impediti solidam rationem scripto detulerunt et Officialis ipse suam dixit sententiam. 17. Secundum varia argumenta album peritorum Tribuna- lis editur ineunte quoque anno iudiciali a Cardinali Vicario. Ex illo vicissim albo Iudices Instructores designabunt peritos in singulis causis. 1 - TRIBUNAL DIOECESANUM ROMAE Regitur canonibus 18. 1572-1593 C.I.C. Constat ex Officiali, aequo numero Iudicum, Promotore Iustitiae, Defensore Vinculi, Praeposito Cancellariae et non nullis Notariis. 19. 28 § 1. Hoc Tribunal iurisdictionem habet in universis cau- sis, quae in foro canonico dirimi possunt, exceptis causis nullitatis matrimonii. § 2. In eiusdem illius generis causis ipsum putari debet tribunal secundae instantiae pro dioecesibus suburbicariis ceterisque dioecesibus Latii. § 3. Iurisdictionem etiam habet in causis Sanctorum secundum iam provisas accommodationes ea in re. 29 § 4. Huic praeterea Tribunali concreditur institutio causarum dispensationis super ratum et non consummatum, solu28 29 C.I.C., Cann. 1572-1593. Cfr. PAULUS PP. VI, Litt. Apost, motu proprio datae Sanctitas clarior: A.A.S. 61 Í1969), pp. 149-153. Acta Pauli Pp. VI 17 tionis matrimonii in favorem fidei, nec non investigatio in causis petitae dispensationis ab oneribus ex sacra ordinatione. 20. 30 A Tribunali Dioecesano appellatur ad Sacram Roma- nam Rotam. 2 - TRIBUNAL REGIONALE LATII 21. Secundum normas Litterarum Apostolicarum Qua cura motu proprio editarum, Tribunalis Regionalis Latii est tractare et definire causas nullitatis matrimonii pro Regione Latii. Illud praeterea est appellationis Tribunal pro causis nullitatis matrimonii iam decisis in primo gradu a Tribunalibus Regionalibus Neapolitano et Calaritano. 22. Ab hoc Tribunali appellatur Rotam. 23. 31 ad Sacram Romanam 32 § 1. Priusquam hoc Tribunal recipiat causam pro sua auctoritate « fori plerarumque probationum », obtinere illud oportebit consensionem Cardinalis Vicarii, Cui explicandum erit, quae definitae probationes et quales necesse sit in Regione Latii colligantur. 33 § 2. Ut sententiae ferantur de regulis in casibus specialibus, Cardinalis Vicarius peculiare mandatum dare poterit Officiali Tribunalis Regionalis in singulis casibus. 3 0 34 Cfr. SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI, Normae ad apparandas... causas reductionis ad statum laicalem...: A.A.S. 63 (1971), pp. 303-308; SACRA CONGREGATIO DE DISCIPLINA SACRAMENTORUM, Instructio Dispensationis matrimonii: A.A.S. 64 (1972), pp. 244-252. PIUS PP. XI, Litt. Apost, motu proprio datae Qua cura, I-II: A.A.S. 30 (1938), p. 412. PIUS PP. XI, Litt. Apost, motu proprio datae Qua cura, I I : A.A.S. 30 (1938), p. 412. Cfr. PAULUS PP. VI, Litt. Apost, motu proprio datae Causas Matrimoniales, IV, par. 1, c: A.A.S. 63 (1971), p. 443. Cfr. PAULUS PP. VI, Litt. Apost, motu proprio datae Causas Matrimoniales, X-XI: A.A.S. 63 (1971), p. 445. 31 32 33 34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 18 NORMA TRANSITORIA Quod ad causas attinet, quae adhuc aguntur apud Tribunal Appellationis Vicariatus Urbis, quod supprimitur, iurisdictio per vices (seu per « turnos » ) iudicantium prorogatur usque ad earum conclusionem. REGULAE V I C A R I A T U S 24. Huic Constitutioni Apostolicae accedet ordo servandus seu peculiare normarum corpus a Nobis probandum definiens terminos auctoritatis agendique rationes in Vicariatu. Nostra haec autem statuta et praescripta nunc et in posterum firma et efficacia esse et fore volumus, non obstantibus, quatenus opus est, contrariis Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis, a Nobis et Decessoribus Nostris editis, ceterisque praescriptionibus, etiam specialissima mentione dignis. Datum Romae, apud S. Petrum, die vi mensis Ianuarii, in sollemnitate Epiphaniae Domini, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. PAULUS PP. V I Rescriptum ex Audientia Sanctissimus Dominus Noster Paulus Pp. V I , in Audientia die 28 mensis Ianuarii anno 1977 infrascripto Cardinali a Secretis Status concessa, statuit ut Constitutio Apostolica « Vicariae potestatis in Urbe », diei 6 eiusdem mensis et anni, qua Vicariatus Urbis nova ratione ordinatus est, inde a die octava Februarii 1977 vigere incipiat ad omnes iuris effectus. Datum ex Aedibus Vaticanis, die 28 mensis Ianuarii, anno 1977. © IOANNES Card. VILLOT, a Secretis Status Acta Pauli Pp. VI 19 SACRA CONSISTORIA CONSISTORIUM SECRETUM Die XX mensis Decembris, anno MCMLXXVI, Summus Pontifex Paulus V I , Consistorium Secretum celebravit in Consistoriali Aula Palatii Apostolici Vaticani, cuius acta hic ex ordine referuntur. I - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO Venerabiles Fratres Nostri, Gaudemus laetamurque de vestro conspectu, Venerabiles Fratres Nostri, libenterque hac utimur opportunitate vos humane consalutandi vobisque significandi egregiam existimationem ac benevolentiam Nostram. Quemadmodum novistis, ea de causa ad hoc Consistorium agendum vos convocavimus, ut mentem vestram aperiatis de magni momenti quaestionibus, quippe quae ad religionis bonum et incrementum pertineant. Etenim sententiam feratis oportet, utrum duo Beati, Ioannes Nepomucenus Neumann, Episcopus, et Raphaela Maria a Sacro Corde Iesu, Virgo, Sanctis Caelitibus possint annumerari. Faventibus quidem iudiciis vestris, dies statuemus, quibus eiusmodi honores utrique Beato sollemni ritu decernemus. Antequam vero ad hanc causam tractandam procedatur, postulat ordo rerum agendarum, in hodierno Consistorio servandus, ut, hac oblata occasione, nuntium demus de Ecclesiis vacantibus, quibus Nobis in animo est providere, ac vos simul certiores reddere de iis, quibus iam provisum est. II - PROVISIO ECCLESIARUM Sententia audita S. R. E. Cardinalium, qui aderant, nonnullis cathedralibus Sedibus Summus Pontifex deinde providit. Praefecit nempe : Ecclesiae Nicosiensi Exc. P. D. Salvatorem Di Salvo, antea Epi- scopum tit. Turrensem in Numidia; Ecclesiae Calaguritanae et Galceatensi-Logrognensi Exc. ciscum Alvarez Martínez, antea Episcopum Tirasonensem ; P. D. Fran- \ 20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ecclesiae Tirasonensi Exc. P. D. Victorium Oliver Domingo, antea Episcopum tit. Limisensem; Praelaturae S. Luciae Exc. P. D. Ignatium Cannavo, Episcopum tit. Octavensem ; Sedi tit. Tamagristensi R. D. Emmanuelem Moreno, e clero archidioecesis Angelorum in California, quem eiusdem Ecclesiae sacri Praesulis Auxiliarem renuntiavit; Sedi tit. Traguriensi R. D. Thaddaeum Shubsda, e clero archidioecesis Angelorum in California, quem eiusdem Ecclesiae sacri Praesulis Auxiliarem renuntiavit; Sedi tit. Aquensi in Numidia R. D. Patricium Murphy, e clero archidioecesis Sydneyensis, quem eiusdem Ecclesiae sacri Praesulis Auxiliarem renuntiavit. Praeterea Summus Pontifex nonnullas pronuntiavit Ecclesias, quibus per Apostolicas sub plumbo Litteras sacrorum Antistites praefecti iam sunt, ex quo die, xxiv scilicet mensis Iunii a. MCMLXXVI, proximum Consistorium habitum est. Videlicet : E novem metropolitanis Sedibus : Ecclesiam Melitensem, Iosepho Mercieca destinatam; et Salisbu- riensem, cui praefectus est Patricius Chakaipa. Ex archiepiscopalibus Sedibus : Ferrariensem, Philippo Franceschi assignatam. Ex quattuor archiepiscopalibus titularibus : Gaesariensem in Mauretania, Sergio Sebastiani assignatam ; et Menefessitanam, assignatam Etsou Nzabi Bamungwabi. E quinquaginta dioecesibus : Ahulensem, cuius Episcopus nominatus est Philippus Fernández García; et Dodgepolitanam, Eugenio Gerber concreditam. E triginta quattuor Ecclesiis titulo assignatis : TMgensem, Eugenio Laridon attributam; et Thyatirenam, Thomae Dolinay attributam. E sex Praelaturis : Cluniensem, cuius sacer Praesul factus est Raphael Torija de la Fuente; et Marahensem, Alano Mariae Pena assignatam. Acta Pauli Pp. VI 21 Denique Abbatiam « nullius » Glaravallensem in Brasilia, Carmelo Recchia destinatam. Postea Beatissimus Pater assensum se dedisse dixit electioni canonice factae, in Synodo Episcoporum Armenorum, Petri X V I I I Ghedighian Patriarchae Ecclesiae Ciliciae Armenorum; in Synodo autem Episcoporum Coptorum, Athanasii Abadir ad Ecclesiam tit. Appianam destinati, cum munere Vicarii Patriarchalis Sedis Alexandriae Coptorum. Subinde Em.mus P. D. Conradus S. R. E. Cardinalis Bafile, Praefectus Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, rettulit de causis canonizationis Beatorum Ioannis Nepomuceni Leumann, Archiepiscopi, et Raphaëlae Mariae a Sacro Corde Iesu, Conditricis Congregationis Ancillarum a Sacro Corde Iesu. Quibus relatis, Summus Pontifex suffragia Patrum Cardinalium his, quae sequuntur verbis exquisivit : Libenter audivimus ea, quae Venerabilis Frater Noster Conradus Cardinalis Bafile de propositis causis egregie dixit. Est autem huius rei momentum eiusmodi, ut sententia vestra de iisdem causis Nobis exquirenda esse videatur. Tunc S. R. E. Cardinales, suo cuiusque ordine servato, sententiam aperuerunt. CONSISTORIUM UNICUM Absoluto Consistorio secreto, statim eadem in Aula initium habuit Consistorium unicum, cuius acta hic referuntur. I - POSTULATIO PALLIORUM Sacrum Pallium « personaliter » postulaverunt Archiepiscopi : Cletus Bellucci, pro metropolitana Ecclesia Firmana; et Philippus Franceschi, pro archiepiscopali Sede Ferrariensi. Postulatio autem Pallii « per procuratorem » facta est pro his, quae sequuntur metropolitanis querensi, Popayanensis Ecclesiis : Montisvidei, Salisluriensi; Maceiensi, Kuchingensi, Melitensi, Ante- Monterrey>ensi, Quibus peractis, Summus Pontifex mandavit Perieli Felici, Protodiacono Cardinali, ut crastina die postulatum Pallium vel sacris ipsis, qui petiverant Praesulibus, vel eorum procuratoribus trader et. sueta caeremonia Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 22 II - PERORATIO CAUSARUM CANONIZATIONIS Postea Ioannes Torre, Consistorialium Advocatorum Decanus, ad suetum morem institit, ut nomen beatorum Ioannis Nepomuceni Neumann et Raphaëlae Mariae a Sacro Corde Iesu sollemni Summi Pontificis declaratione in Sanctorum album inscriberetur, aptiore die statuto. Cui viro Carolus Egger, Abbas atque in Secretaria Status Cancellariae Litterarum Apostolicarum praepositus sic Summi Pontificis nomine respondit : « Ad postulationes exhibitas iubeor Summi Pontificis nomine paucis respondere. Gaudet sane Beatissimus Pater quod Ipsi datur nova sanctitatis lumina ad imitandum mundo proponere, cui nunc cum maxime opus est, ut ad recta, honesta, superna, immortalia erigatur. Uterque Cáeles diversa quadam sanctimoniae forma, saltem ut humanis oculis offertur, inclaruit : B. Ioannes Nepomucenus Neumann, S. Alfonsi alumnus et sectator acerrimus, apostolatus operibus, quibus tantummodo Divini Redemptoris lucra quaesivit, praefulsit, maxime ut Praesul Sedis Philadelphiensis, quam apte disposuit magnisque incrementis adauxit; B. Raphaela Maria a S. Corde Iesu vita abscondita in Christo potissimum commendatur : in priore felicem nexum inter amorem apostolicum et contemplationem laudamus ; arcanam fecunditatem vitae, qua Deo in solitudine et silentio, in oratione et humilitate deservitur, admiramur in altera. Attamen Summus Pontifex, quamvis hos Beatos dignos existimet, quibus Sanctorum Caelitum honores tribuantur, exoptat, ut in tanti momenti re Apostolicae Sedis consuetudo rite servetur. Quapropter decretorum iudicium non ante est prolaturus, quam omnes, ad quos pertinet, sententiam rogaverit ». Eorum deinde, quorum interesset, sententiam his verbis Summus Pontifex exquisivit : Quemadmodum res postulat, intento animo perpendimus ea, quae ad illustrandas et comprobandas causas sunt allata. Verumtamen, ut Nostro nomine modo significatum est, rei gravitas Nobis suadet, ut mentem vestram cognoscamus, antequam decretoriam sententiam Nostram edicamus. Quapropter vos oramus, ut, ad gloriam Dei et utilitatem animarum spectantes, circa utramque causam suffragia vestra feratis. Acta Pauli Pp. VI 23 Sententiis acceptis, Beatissimus Pater haec verba pronuntiavit : Laetamur sane, quod omnium sententiis postulatur, ut his Beatis honores Sanctorum Caelitum decernantur. Quam ob rem non discedendum esse arbitramur a iudiciis peritorum membrorumque Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, quippe quae gravibus argumentis confirmentur. Itaque hos Beatos dignos censemus, qui in Sanctorum album referantur. Quod quidem adiuvante Deo, sollemni ritu in Vaticana Basilica faciemus proximo anno: nominatim id praestabimus Beatae Raphaëlae Mariae a Sacro Corde Iesu die vicesima tertia mensis Ianuarii, Beato vero Ioanni Nepomuceno Neumann die undevicesima mensis Iunii. Demum omnes vos rogamus, ut Deo impensas preces adhibeatis, ut, quod modo decretum est, in Ecclesiae bonum vitaeque christianae auctum feliciter vertat. Quibus Summi Pontificis verbis Consistorium Publicum absolutum est. LITTERAE DECRETALES Beato Iustino De Jacobis honores Sanctorum decernuntur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quantum Nos curae ac diligentis studii, pro apostolico quo fungimur patris et pastoris et divinarum rerum magistri munere, ad missionales res fovendas usque posuerimus, ex iis manifesto patere verbis existimamus quae, in Pontificatus Nostri quasi exordiis, ad Oecumenici Concilii Vaticani II Patres fecimus : « Perplacet praesertim Nobis ut Ecclesia universa missionalis sit, ut singuli etiam fideles animo et re, quantum geri possit, missionales evadant» (A.A.S. 66 [1964], p. 998). Et revera « Ecclesia peregrina natura sua missionaria est, cum ipsa ex missione Filii missioneque Spiritus Sancti originem ducat secundum propositum Dei Patris » (Ad Gentes, 2). Quae cum ita sint, beatum 24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iustinum De Jacobis in Sanctorum Caelitum coetum ingenti laetitia sollemniter hodie referentes, eum non solum Christi evangelii praeconem esse praeclarissimum declarare placuit, verum etiam eorum ipsorum pervalidum apud Deum caelestem patronum esse, qui, euntes in mundum universum, divinam legem promulgare contendunt omni creaturae (cf. Marc. 16, 15). Aethiopiae apostolus appellatus, viginti amplius annos illa in regione sic se praebuit patientem et constantem a Christo nuntiatae et partae salutis administrum, ut ad eum referri posse videatur quod de divini verbi praedicatore magna asseveratum est auctoritate : « Debet enim esse promptus ad initia capienda, constans ad opera perficienda, perseverans in difficultatibus, patienti et forti animo ferens solitudinem, defatigationem, infructuosum laborem. Mente apèrta et dilatato corde hominibus occurret, ofiicia sibi commissa libenter suscipiet, alienis etiam populorum moribus et variantibus condicionibus generose se aptabit, concordi animo et mutua caritate sociam operam dabit fratribus et omnibus qui eidem operi se dedicant, ita ut simul cum fidelibus communitatem apostolicam imitantes, cor unum sit et anima una (Ad Gentes, 25). Iustinus De Jacobis natus est die nono mensis Octobris, anno millesimo octingentesimo, in Muranae dioecesis pago Sancti Felicis, seu « San Feie » Italice nuncupato, quattuordecim filiorum septimus, posteroque die sacris baptismatis aquis renovatus. Mater praecipue eum pie religioseque educavit eumque sic fecit caelestium rerum studiosum, qui rarae videlicet in Eucharistiam pietatis inque beatissimam Christi Matrem specimina dederit. Est deinde in lumine ponendum qua animi alacritate sive rerum egenos a puero usque adiuvare studuerit sive Deo preces adhibuerit, ut Christianae fidei adhuc expertibus lux tandem divinae veritatis refulgeret. Adulescentulus parentes Neapolim comitatus est, eaque in Campaniae urbe inita studia continuavit. Duodeviginti annos natus, religiosam Congregationem Missionis ingressus est seque Deo votis biennio post obligavit. Etsi autem suspensus haerebat an sacerdotii ordinem susciperet, quippe qui haud se meritum putaret in quem tanta dignitas conferatur, eum tamen, theologicarum disciplinarum perfecto curriculo, in Apuliae urbe Brundusio accepit, die duodecimo mensis Iunii, anno millesimo octingentesimo vicesimo quarto. Eodem proinde, ac Sanctus Vincentius a Paulo, impulsus ardore, initium dedit pastorali ei operae, quae Congregationis Missionis propria est ac praecipua : ad populi coetus videlicet sermones habere, divinas res atque aeternas eos eru- Acta Pauli Pp. YI 25 diendo; per paenitentiae sacramentum Christifidelibus subvenire; spirituales exercitationes et meditationes clericis praebere, necnon Deo devotis virginibus et laicis fidelibus. Hos autem susceptos labores superna fuisse gratia confirmâtes, laeti atque uberes fructus palam ostenderunt. Eorum praeterea inopia et egestate misertus, quos per Campaniae regiones duos annos saeviens pestilentia absumpsit, pro viribus praesidio iis esse et solacio conatus est, nullo labore fractus. Nec est praetereundum primis sacerdotii annis eum varia et gravia officia in Congregatione Missionis tanta diligentia et sollertia obiisse, ut optimam omnino moderatorum suorum spem hac in provincia foveret. Ardens tamen animarum studium, quo flagrabat, infideliumque ad Christi ovile adducendorum vehemens desiderium eo usque processerunt, ut, anno millesimo octingentesimo tricesimo octavo, invitationi Praefecti Sacrae Congregationis de Propaganda Fide accesserit tuncque constitutam praefecturam apostolicam Abyssiniae adiverit, eiusdem nominatus sacer Praesul. Antequam autem evangelizationem iniret, autochthonum linguam ediscere coepit deque locis gentiumque moribus certiorem se facere. Factus tandem Evangelii praedicator, hanc sibi proposuit suae ipsius navitatis formam et quasi vitae rationem : Aethiopem cum Aethiopibus fieri ; indígenas presbyteros excitare, qui iam inde sane conscius fuit « firmiores radices Ecclesiam figere, cum variae communitates fidelium ex suis membris proprios habeant salutis ministros, fratribus suis inservientes » (cf. Ad Gentes, 16) ; sibi denique proposuit suisque evangelizationis sociis partes definire, quo aptius operaretur quisque cumque ampliore animarum fructu. Missionali tamen eius operositati, quia indefessum se praebebat catholicae religionis praeconem, obstari coeptum est. Apostolicae igitur et Romanae Sedi opportunum visum est ut, catholicae rei fovendae et defendendae causa, praefectura Abyssiniae ad Vicariatuum apostolicorum ordinem redigeretur eique Iustinus praeficeretur, Nilopolitanae titulo Sedis creatus simul Episcopus : nemo enim illo putabatur dignior qui episcopali dignitate insigniretur, nemo aptior ut auctoritate sua et firmitate obversis undique difficultatibus resisterei. Pontificiam huiusmodi nominationem, pro summa sua animi demissione, totis antea viribus renuit, eidemque deinde annuit; atque die octavo mensis Ianuarii, anno millesimo octingentesimo quadragesimo nono, episcopalem ordinationem Villelmus Massaia, Apostolicus apud Gallas Vicarius, eiusdem fracta quasi voluntate, clam ei contulit prope Massauam, omne genus periculis imminentibus catholicique no- 26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale minis insectatorum haud parvis insidiis. Factus Episcopus, haud ille mutavit suam vitae rationem, qui omnium se reputabat seque praebebat famulum et ministrum. Nec suam minuit actuositatem, ad asperrima quaeque ferenda paratus, ne illorum ullus periret qui episcopali eius procurationi crediti essent. Famem revera et sitim, vincula et carcerem, proditiones et omne genus tribulationes perpessus est, Iesu unice usus auxilio, qui vicit mundum (cfr. Io. 16, 33). Gravia enim et consolatoria secum saepius mente reputabat verba et promissa : « Inicient vobis manus suas et persequentur tradentes in synagogas et custodias, et tradentes ad reges et praesides propter nomen meum . . . In patientia vestra possidebitis animas vestras (Lc. 21, 12 sqq.). Verum enim vero, obortae magisque in dies auctae inimicorum crucis Christi insectationes nec eius ipsius nec ab eo collecti parvuli gregis infringere constantiam valuerunt. Quinimmo eorum, Deo iuvante, continenter augescebat numerus qui, mentis errore relicto, in catholicae fidei veritatem concedebant. Tantae tamen animi corporisque angustiae, tot suscepta per asperrimas terras itinera et exanclati ad Christi regnum proferendum labores valetudinem eius minuerunt atque ad ultimum fregerunt. Improviso captus morbo et letali, confortari sanctae Ecclesiae sacramentis opta vit. Ad nonnullos deinde qui eum circumstabant respiciens omnesque animo complexus Abyssiniae incolas, quos ut pupillam oculorum carissimos habebat, terrena hac vita placido exitu functus est, caelestem ingressurus, die tertio mensis Augusti, anno millesimo octingentesimo sexagesimo, atque in urbe Hebo perhonorifice sepultus. Quodsi vero, post enarratos terrenae eius vitae eventus, praeclaras Iustini De Jacobis animi virtutes paucis perstringere velimus easque in Christiani populi admirationem et exemplum proferre, has praecipue significandas esse putamus : fuisse eum videlicet a puero usque summa Dei caritate incensum, quem adsiduis enixisque precibus orar et, inque sacrosanctum Eucharistiae sacramentum flagranti amore intentum ; acerbissimam Christi passionem et mortem devota recordatione coluisse; divini Redemptoris Matrem suam ipsiusmet habuisse matrem caelestem singularemque patronam, cuius tutissimo praesidio se fidens usque committeret. Omnium praeterea consensu, qui necessitudine eum propius contingebant, se suaque, gentium Apostolum imitatus, impendit, omnia omnibus factus, ut omnes salvos faceret (cf. 1 Cor. 9, 22). Nec solummodo quos iure habebat in Christo filios fovit amantissime, sed acatholicos etiam et muslimos observanter prosecutus est : his prae ceteris succurrere promp- Acta Pauli Pp. VI 27 tus, si egestate laborarent vel aegri et derelicti iacerent. Durissimum praeterea sibi, ab sacerdotii inde exordiis, vitae genus imposuit illudque constanti ac firmissima voluntate tulit, paenitentiae causa ductus. Haud igitur mirum est si, tanti viri vita et ab eo exercitis virtutibus acti, Congregationis Missionis moderatores de canonicis processibus rite instituendis egerunt, ad eiusdem quod attinebat beatificationis et canonizationis Causam. Ordinarii exinde processus, qui dicuntur, in Curiis Neapolitana et Lyciensi necnon Vicariatus apostolici Abyssiniae coepti sunt et absoluti, ab anno millesimo octingentesimo nonagésimo primo ad nonagesimum quintum; apostolici autem, inter annos millesimum nongentesimum quartum et quintumdecimum, Romae. Decretis denique publici iuris factis de virtutibus theologalibus et cardinalibus heroum in modum ab eo exercitis, deque miraculis eodem intercedente a Deo patratis, Pius X I I , rec. mem. Decessor Noster, per Apostolicas sub anulo Piscatoris datas Litteras « Divinae largitatis », venerabilem Dei Famulum Iustinum De Jacobis honoribus Beatorum Caelitum coli permisit, die vicesimo quinto mensis Iunii, anno millesimo nongentesimo tricesimo nono. Ad eum autem in Sanctorum numerum accensendum iterum processus canonice instructi, deque duobus, quae rite requiruntur, miraculis disputatum est : quorum alterum, die quarto mensis Octobris, anno millesimo nongentesimo septuagesimo quarto Nosmetipsi probavimus, quo Catharina D'Innocenzo, sodalis Filiarum a Caritate, ilico et perpetuo sanata est a gravissima et insanabili neoplasia seu maligno carcinomate gastrico; alterum apostolica Nostra auctoritate remitti concessimus, canone freti 2138 § 1 Codicis Iuris Canonici. Quibus peractis, in sacro Consistorio quod in aedibus Vaticanis habuimus, die duodecimo mensis Decembris, eodem anno, diem canonizationis decrevimus. Quo feliciter orto, hodie nempe, in Petriano foro ad Basilicam Vaticanam patente, undique congregatis sacri Iubilaei gratia plurimis ex Aethiopiae praesertim terris Christifidelibus, augustiore sollemnioreque ritu Missa litavimus, qua inita haec verba iuxta traditum morem protulimus : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, beatum Iustinum De Jacobis, episcopum, Sanctum esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter sanctos pia devotione Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28 recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Quae postquam diximus, novensilis sancti validam apud Deum intercessionem primi invocavimus, deque eiusdem vita, operibus praecelsisque animi virtutibus orationem inter Missarum sollemnia fecimus. Quae vero per Decretales bas Litteras ediximus firma esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo quinto, Pontificatus Nostri tertio decimo. Ego P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 816862. Acta Pauli Pp. VI 29 LITTERAE APOSTOLICAE Circumscriptiones ecclesiasticae Australiae a iure missionali ad ius commune deducuntur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Australiani, terram interiectis marium spatiis longinquam, sed animo Nostro iugiter praesentem, intuemur, ubi Nobis datum fuit vigorem christianae vitae cognoscere et experiri. Etiam maturuerunt feliciter Ecclesiae ibidem conditae, siquidem, divina operante gratia et annitentibus sacris Pastoribus, sacerdotibus, laicis, religio est aucta incrementis, presbyterorum fideliumque numerus crevit, opera ad pietatem pertinentia sunt confirmata. Propter eiusmodi statum rerum, qui est causa cur gratiae Deo agantur, Conferentia Episcopalis Australiana preces Nobis admovit, ut circumscriptiones ecclesiasticae eiusdem Civitatis foederatae a iure missionali ad ius commune' transire sineremus. Quibus votis Nos, auditis Sacrae Congregationibus pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide et pro Episcopis, libenter annuendum esse censuimus. Quae cum ita sint, Nos, omnibus mature perpensis, auctoritate Nostra Apostolica, harum Litterarum vi, a iurisdictione Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide eximimus et ad ius commune deductas decernimus omnes circumscriptiones ecclesiasticas Nationis Australianae, quae Provincias Ecclesiasticas Adelaidensem, Brisbanensem, Melburnensem, Perthensem, Sydneyensem efficiunt, necnon Archidioeceses Sanctae Sedi immediate subiectas, scilicet Camberrensem et Hobartensem, atque Missionem sui iuris Kalumburunam, Abbatiae Nullius Dioeceseos Novae Norciae unitam, definientes, ut negotia, quae ad praedicta loca spectant, in posterum, pro varia sua natura, apud competentia Dicasteria Apostolicae Sedis tractentur. Quae vero per has Litteras statuimus, et firma sint omnino, nunc et futuris temporibus, atque vim suam habeant, contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Martii, anno MCMLXXVI, Pontificatus Nostri tertio decimo. 83 IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 289862. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 HOMILIAE I In Basilica Vaticana inter Missarum sollemnia habita, nocte Nativitatis D. N. I. Ch. * Fratelli e Figli, accorsi a questa convocazione notturna! Voi sapete perché ! È la ricorrente memoria d'un fatto estremamente umile e immerso in un povero paese lontano (ma era un paese predestinato), e inserito in una ignota vicenda del tempo (ma era anch'esso un tempo profeticamente calcolato); d'un fatto si direbbe insignificante quale la nascita d'un Bambino in condizioni poverissime, prive d'ogni importanza esteriore e d'ogni interesse ambientale (ma era l'arrivo nel mondo, nel genere umano, del Verbo di Dio, del Figlio consustanziale del Padre Creatore e Signore dell'universo, che rimanendo qual'era, si faceva Figlio di Maria; Figlio così di Dio e Figlio dell'uomo). È questo fatto ambivalente umile e immenso, umano e divino, che nell'unica Persona del Verbo unisce due nature, di cui una, l'umana, sì, rispecchia costituzionalmente 1 una meravigliosa, ma certo sempre remota immagine dell'altra, la divina, l'eterna, l'infinita ; immagine inef2 fabile dell'invisibile Iddio, e pone nell'abissale mistero della divinità questa simbiosi ch'è Cristo Gesù ; natus est Christus; ...de Patre, Deus; de Matre, homo? Essa lo pone nell'umanità e nella storia, centro in cui 4 si ricollegano tutte le cose celesti e terrestri, ed a cui ogni singolo essere 5 umano può avere accesso e salvezza ; è questo il fatto, il mistero che noi ora ricordiamo e celebriamo. Lux in tenebris lucet, la luce splende nelle tenebre. 6 Non ci fermeremo a considerare questo aspetto del mistero del Natale, cioè il modo scelto da Dio per rivelarsi nel suo Messia ; quasi volesse nascondersi nell'atto stesso in cui si manifestava personalmente e umanamente agli uomini, che pur lo attendevano. È un aspetto che lascia intravedere molte altre divine intenzioni, degne d'essere in altro momento * Die 25 m. decembris a. 1976. Cfr. Gn 1,'26-27. Cfr. Col 1, 15; g Cor 4, 4. S. Agostino, Serm. ,184; PL 38, 997. Cfr. Ef 1, 10. Cfr. Lc 3, 6. Gv 1, 5. 1 2 3 4 5 6 Acta Pauli Pp. VI 31 esplorate e meditate. Voleva il Signore che noi, anche davanti alla sua suprema rivelazione temporale, non fossimo esonerati dal dovere di ricercarlo? voleva Egli che la nostra ricerca ci obbligasse a curvarci sui sentieri dell'umiltà, per correggere l'ostacolo principale che ci impedisce un autentico incontro col Cristo rivelatore, non altrimenti possibile che nella mortificazione del nostro fallo capitale, l'orgoglio? o voleva che non per altro interesse egoista lo avessimo a cercare, ma per quello del puro amore? Come si debba infatti cercare la divina rivelazione ce lo ricordano le memorabili parole di S. Agostino : amore pulsatur, amore revelatur ... : amore petitur, amore quaeritur, « con l'amore si domanda, l'amore si cerca, con l'amore si bussa, con l'amore si rivela » . con 7 Ma ci fermeremo sul fatto stesso, sul mistero del Natale. Ancora ascoltiamo S. Agostino, che anticipa sui Concilii posteriori la formula conclusiva : Homo verus Deus verus, Deus et homo totus Christus. Hoc est catholica fides? Ci fermeremo con quell'adesione della nostra fede, che celebrando con la Messa di questa notte i santi misteri noi stiamo a Lui tributando. Sì, noi confermiamo con questo rito natalizio la nostra piena, ferma, cordiale adesione a Cristo Gesù. Noi crediamo in Lui ! Egli solo è il Salvatore nostro e del mondo. 9 Lasciamo che questo atto religioso e cosciente confermi e rinnovi la nostra accettazione di quella fede in Gesù Cristo, che abbiamo ereditato dalle generazioni cristiane a noi precedenti, e che il magistero della Chiesa sigilla in formóle limpide e indiscutibili, e insieme feconde di perenne vitalità di effusione spirituale, di operosità evangelica, di predicazione missionaria, di cattolicismo sociale. E lasciamo che la fede stessa della Madonna, la Madre di Gesù, Colei che fu predicata « beata ... per aver creduto nell'adempimento di ciò che le era stato detto da parte del Signore ) ) 10 (( con fede non inquinata da alcun dubbio », come insegna il 11 Concilio, penetri nelle nostre anime, e conforti la nostra schietta conversazione col mondo presente, vacillante d'insanabili dubbi. Lasciamo che la nostra certezza nel mistero cristiano ci abiliti al duplice atteggiamento reclamato da chi si professa cristiano, quello della logica di pensiero e di azione, coerente e sapiente, proprio di chi appunto cristiano si qualifica, e quello della leale capacità comprensiva comunicativa d'ogni giusto ed amichevole rapporto sociale. E procuriamo infine d'onorare la grande festa del Natale con l'espressione nel cuore e nel culto dei sentimenti che scaturiscono dalla sua 7 8 9 10 11 De Moribus Ecclesiae Cath. 1, c. XVII; PL 32, 1321. Serm. 92, 3; PL 38, 573. Cfr. Act. 4, 12. Lc 1, 45. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 62. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 32 realtà religiosa; delia nostra meraviglia dapprima, che per quanto essa cerchi di ammirare il prodigio dell'Incarnazione, del Verbo di Dio che si fa uomo, non troverà mai una sufficiente misura, per iperbolica ch'essa si faccia, per adeguare l'espressione dello stupore e della gioia alla realtà che la suscita. Ancora S. Agostino che esorta : <( Svegliati, uomo; per te 12 Dio si è fatto uomo ! expergiscere, homo: pro te Deus factus est homo! )). Sentimento questo che accompagnerà poi sempre, anche nelle ore amare della vita e nelle celebrazioni dolorose della liturgia ogni altro sentimento, come una inesauribile riserva di ottimismo contemplativo ed attivo proprio di chi è stato ammesso a pregustare la trascendente fortuna del mistero cristiano. 13 Riascoltiamo S. Paolo per fare delle sue parole stile della nostra vita cristiana, augurio e ricordo della nostra celebrazione di questo Natale : « Rallegratevi nel Signore, sempre ; ve lo ripeto ancora rallegratevi ! » . 14 L'Angelo del presepio ha intonato dal cielo il messaggio della nuova letizia, anche per noi : « Non temete ! ecco vi annunzio una grande gioia, che sarà per tutto il popolo : oggi vi è nato nella città di Davide un salvatore, che è il Cristo Signore » . 15 II Calendis Ian. a. 1977, inter Missarum sollemnia Romae habita, in primario templo Piae Societatis a S. Paulo Apostolo, die per totum orbem terrarum paci fovendae decies dicato. Prima i saluti ! Pace a questa Casa ed a quanti abitano in essa ! È la Casa centrale della Pia Società S. Paolo, fondata dal venerato Don Giacomo Alberione, le cui spoglie mortali hanno il loro riposo nella Sottocripta di questo monumentale edifìcio. A lui il nostro riverente ricordo, invocando la pace eterna all'umile e grande anima sua, e col voto che lo spirito di lui riviva nelle istituzioni religiose e apostoliche di cui egli ha lasciato così varia e fiorente eredità, ed a cui va fin d'ora il nostro benedicente saluto. Vediamo qua convenute molte Personalità ecclesiastiche : il Signor Cardinale Giovanni Villot, nostro Segretario di Stato con i suoi autorevoli Collaboratori ; vediamo il nostro Cardinale Vicario per la Diocesi di Roma, Ugo Poletti, con molti rappresentanti del Vicariato e del Clero Romano ; vediamo il Pro Presidente e gli Officiali della Pontificia Com12 15 14 15 Serm. 185, PL 38, 907. Cfr. Bf 5, 14. Fil 4, 4; e 2, 18; 3, 1. Lc 2, 10-11. Acta Pauli Pp. VI 33 missione (( Iustitia et Pax », alia quale dobbiamo l'animazione di questa « Giornata » ; vediamo i Superiori ed i Sacerdoti della Pia Società San Paolo, con tanti loro Confratelli e molte Religiose delle Opere, che fanno capo a questa Casa Generalizia : la pace e la prosperità del Signore siano con tutti i presenti. Tra questi il nostro rispettoso saluto si rivolge con la dovuta attenzione alle Autorità Civili, che hanno voluto onorare questa cerimonia con la loro distinta presenza tanto rispondente al significato di questo rito, auspicante la pace nel mondo e innanzi tutto in questa fatidica Città di Roma. Ne ringraziamo specialmente il Signor Sindaco e i Rappresentanti della civica Amministrazione, come pure ringraziamo le Personalità Governative, Civili e Militari, che vediamo associate a questo momento di spirituale riflessione e d'invocazione per la pacifica, comune e laboriosa concordia alle soglie dell'anno civile 1977. Un gruppo di distintissime Personalità, intervenute a questa celebrazione romana della Giornata Mondiale della Pace è quello dei Signori Diplomatici e di Rappresentanti di vari organismi internazionali. La loro presenza ci dà la prova del carattere internazionale di questo incontro; e noi li ringraziamo d'un'adesione così preziosa e significativa come quella di ciascuno di loro. Ma a corona di queste tanto autorevoli presenze è per noi motivo di pastorale soddisfazione vedere il Popolo di questo nuovo e denso quartiere ; vada ad esso, alle famiglie che lo compongono, alle Scuole specialmente, ai centri di lavoro, alle case di cura, a tutti, l'espressione del nostro affettuoso interesse, e l'augurio di felice prosperità. A questa comunità, che questo dignitoso e religioso Santuario affratella nella preghiera e nell'amicizia, noi siamo lieti di presentare il nostro ringraziamento per la cordiale accoglienza, ch'essa oggi ci offre, ed il nostro augurio di (( Buon Anno » nel Signore. Ed ora una parola per mettere in luce lo scopo di questa religiosa cerimonia, alla quale intendiamo attribuire singolare importanza, concedendo a noi stessi il piacere di presiederla personalmente, e di ringraziare subito e direttamente quanti vi prendono parte. Come tutti sanno, questo rito, sul quale aleggia liturgicamente la dolce e materna figura di Maria, la Madre di Colui che S. Paolo chiama «nostra Pace», 1 Cristo Signore, è dedicato alla Pace. Sì, alla Pace, il grande dono, auspicato come riflesso della gloria dovuta a Dio per 1 Ef 2, 14. 3 - A. A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 34 la venuta del Verbo in forma storica e visibile nell'umanità; un riflesso di pace agli uomini appunto, oggetto di tanta divina benevolenza. Questo, potremmo dire, è l'asse teologico della Pace, che noi vogliamo e speriamo vedere instaurata nel mondo. La Pace, noi pensiamo, è nella sua espressione più alta e più completa, un dono di Dio. Se è dono, che deriva dalla bontà di Dio, dalla sua misericordia, dal suo amore, la Pace, nella sua fonte originaria e superiore, è grazia, è mistero, che lungi dall'alterare o attenuare l'essenza umana della Pace temporale, la genera, la facilita, la sublima, la drammatizza, ed ancora più ci conforta allo studio e all'azione relativi al fatto storico ed umano, che chiamiamo Pace, equilibrio cioè dei rapporti fra i Popoli, la famosa tranquillitas ordinis di S. Agostino, perché al concetto statico e stabile della Pace, quale vorremmo che fosse, e spesso ci illudiamo che sia, aggiunge un nuovo coefficiente dinamico, che fa della Pace non una condizione fissa e immutabile, ma un ordinamento mobile e vivo, non solo per il gioco immenso e incalcolabile dei fattori operanti, donde la Pace risulta, ma altresì per l'intervento segreto, sì, ma reale e spesso riconoscibile di una Provvidenza, che sa convertire in bene anche situazioni umane per sé negative e per2 fino disperate. Se è lecito ricorrere ad un'immagine per meglio raffigurare il concetto della Pace, come ora da noi considerata, la rappresenteremo, non come una roccia stabile fra le onde di quell'oceano tempestoso eh'è la storia del mondo, ma come una nave galleggiante, la quale ha bisogno per evitare il naufragio di tante condizioni e di tanti sforzi, tra cui la guida d'un pilota, e l'azione estremamente abile ed impegnata d'un equipaggio. Questo per dire, come da ogni sagace osservatore della storia si insegna, che la Pace è sempre in fieri, cioè nel divenire e che non è mai acquisita una volta per sempre ; essa è un equilibrio in moto, secondo norme molte complesse e molto delicate, che l'uomo operatore della Pace, politico o privato che sia, deve intuire, conoscere, e soprattutto attuare. Richiamiamo così l'attenzione sulle condizioni, che favoriscono e promuovono la Pace. Ammesso che la Pace sia quel bene primario, che tutti ormai dobbiamo ammettere come sommo e indispensabile per una società prospera e civile, l'indagine prosegue con una formidabile questione, e cioè : quali sono le condizioni della Pace? Risuona certamente nel ricordo di tutti la sentenza invalsa nella coscienza dei Popoli e dei loro Capi specialmente : « se vuoi la Pace, 2 Cfr. Rm 8, 28. Acta Pauli Pp. VI 35 prepara la guerra ». È un assioma disperato, disastroso ; e lo sarà ancora di più domani, se esso non sarà progressivamente corretto e sostituito da un'altra sentenza, che oggi ancora appare utopistica, ma che ha per sé le esigenze profonde della civiltà : <( se vuoi la Pace, prepara la Pace ». Sembra una sentenza insipiente ; una sentenza vile ed imbelle ; impossibile ad applicarsi. Ma se oggi non è subito e completamente applicabile, noi tutti avvertiamo che essa interpreta l'avvenire del mondo. Visione che trascende ora le possibilità concrete per la nostra discussione, ma non per l'ideale dell'uomo civile, e soprattutto per chi desume dal Vangelo l'ideale umano. La parola non è certo detta a caso a Pietro : « Rimetti la spada nel fodero, perché tutti quelli che mettono mano alla 3 spada, di spada periranno » . E in fondo è questo il senso del tema che gli studiosi hanno scelto per la nostra giornata mondiale della Pace per quest'anno : « Se tu vuoi la Pace, difendi la vita ». Noi diciamo : la vita, la vita umana ! E qui il concetto di questo bene primario dovrebbe perfezionarsi e sublimarsi ben più che già non sia : la vita umana è sacra, cioè protetta da un rapporto trascendente 4 con Dio che ne è l'Autore primo, il geloso Padrone, l'invisibile, sovrano modello in cui essa si rispecchia scoprendo una sua nativa e superlativa somiglianza divina essenziale, tanto da conservare anche nelle privazioni, nelle deformazioni, in cui essa può decadere, una sua inviolabile dignità, 5 che nel crescente bisogno la rende oggetto di maggiore pietà. U nostro sguardo si sposta dalla considerazione straordinaria d'un conflitto bellico, che infrange la Pace, alla visione ordinaria dell'uomo vivente, che con intuito profetico un Dottore cristiano del n secolo, S. Ireneo, definisce : gloria di Dio ! quasi dicesse : guai a chi lo tocca ! E qui verrebbe spontaneo l'elogio, che potrebbe salire come un inno, in una circostanza come questa, per tutto quanto l'umanesimo moderno, anche se incosciamente 1 cristiano, prodiga alle deficienze e alle sofferenze della vita umana : benedetti voi, educatori, benedetti voi, sanitari; benedetti voi, uomini promotori d'ogni assistenza di cui l'uomo ha bisogno, per l'opera vostra, interprete della vocazione divina che vi chiama all'onore e al merito di servire l'uomo fratello ! la vita umana ! Ma è sempre così? non è proclamata, con pari energia alla difesa che voi tributate alla vita, l'offesa che la insidia e la disonora? La vicenda 3 4 5 Mt 26, 52. Cfr. Gn 4; Mt 5, 21, ss. Cfr. Mt 25, 31, ss. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 36 umana, anche ai nostri giorni, conosce la paradossale contraddizione dell'esaltazione della vita umana e della sua, si può dire simultanea, depressione ! Possiamo tacere, ad esempio, la legalizzazione, ammessa e protetta in vari Paesi, dell'aborto? Non è una vita umana vera e propria quella che al suo stesso concepimento si accende nel seno materno? e non avrebbe bisogno d'ogni cura, d'ogni amore, per il fatto che quella vita embrionale è innocente, è indifesa, è già iscritta nell'anagrafe del libro divino su le sorti dell'umanità? chi potrebbe supporre che una madre uccide, o lascia uccidere la sua creatura? quale farmaco, quale orpello legale potrà mai sopire il rimorso d'una Donna, che liberamente, coscientemente, si è resa infanticida del frutto del suo seno? E deplorazioni analoghe potremmo avere per tanti altri misfatti che sono oggi perpetrati contro la vita dell'uomo. Li conosciamo ; e invocheremo su di essi la condanna della coscienza civile e sociale e il senso di riverenza e di solidarietà, che fortunatamente insorgono contro tante insidie e tanti delitti che avviliscono l'umana convivenza, e compromettono così la pienezza e fors'anche la stabilità della Pace. Sia forte, dunque, sia operosa, sia amorosa la nostra reazione difensiva e riparatrice ! La Pace, oltre che l'onore morale e civile, reclama questo sistematico rinnovamento. Per proteggere la Pace, noi ripetiamo, noi dobbiamo difendere la Vita. Non è difficile riscontrare il vincolo causale che può esistere fra la Pace e la Vita ; fra la guèrra cioè, radicale rovina della Pace, e le miserie fisiche e morali del costume popolare ed anche della vita individuale. Bisogna dare coscienza e vigore al costume popolare per offrire alla Pace Vhumus della sua prosperità, come la Pace a sua volta, è poi condizione ambientale per ogni vero benessere. Questo rapporto fra la Pace e la Vita apre a tutti la facilità di dare alla causa generale della Pace il contributo particolare del proprio sostegno, mediante l'onestà, l'operosità, la collaborazione della propria vita sociale e personale. « Ohi è fedele nel poco, dice il Vangelo, è fedele anche nel molto » . 6 Così ci aiuti Iddio, nel nuovo anno civile, che oggi inauguriamo, a contribuire alla costruzione della Pace nel mondo, offrendo con la propria Vita individuale e comunitaria quei valori a ciascuno possibili da cui quel grande edifìcio deriva la sua maestà e la sua stabilità. 6 Le 16, 10. Acta Pauli Pp. VI 37 ALLOCUTIONES I Ad Patres Cardinales et Romanae Curiae Pontificalisque Domus Praelatos, felicia ac fausta Summo Pontifici ominatos, instante sollemnitate Domini Nostri Iesu Christi Nativitatis. * Dopo la celebrazione del Concistoro, si rinnova per Noi il conforto dell'annuale incontro con i Membri del Sacro Collegio e della Prelatura Romana. Grazie, venerati Fratelli e Figli carissimi, della vostra presenza qui, il cui significato e intento è stato così bene espresso dal Cardinale Carlo Confalonieri. Significato degli auguri Non certo una formalità esteriore, e tanto meno una usanza mediata da moduli profani qui ci riunisce : è la prossimità ormai imminente della solennità del Natale di Nostro Signore Gesù Cristo che ci chiama ; è la celebrazione della sua venuta tra di noi, rivestitosi della nostra fragile povertà umana per portarla al livello della sua divinità e dotarla della sua ricchezza; 1 è il ricordo della Notte Santa di Beuern, il cui pro- digio di luce e di grazia si rinnoverà e si ripresenterà nella sua misteriosa realtà nei divini misteri della Liturgia del Natale : tutto questo, come ogni anno, ci invita a scambiarci gli auguri, ad esprimere anche all'esterno, nella consueta e sia pur impari forma consentita alla nostra umana limitatezza, quella pienezza di gioia e di vita che ci è stata recata dalla nascita terrena del Cristo, Figlio di Dio e Figlio di Maria. Egli 2 è l'inviato del Padre, il dono per eccellenza del suo amore, l'Agnello 3 venuto a immolarsi per il peccato del mondo, l'Alfa e l'Omega, il prin4 5 cipio e la fine, il primo e l'ultimo, la chiave di David, che apre e suggella i segreti dell'economia della salvezza scaturita dal seno del Padre, il Centro e il Cardine della storia del mondo : se la letizia spirituale ci pervade, se consuetudine vuole che ci esprimiamo i voti che l'affetto reci* Die 20 m. decembris a. 1976. Cfr. 2 Cor 8, 9. Cfr. Gv 3, 16. Cfr. Gv 1, 29, 36. Cfr. Ap 1, 8; 21, 6; 22, 13. Cfr. Is 22, 22; Ap 3, 7. 1 2 3 4 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 38 proco suscita nei nostri cuori, è perché Lui è venuto a salvarci, a imbandire il banchetto messianico dei beni supremi alla moltitudine dei poveri di Jahve — e siamo tutti noi, che lo imploriamo « nell'attesa della sua venuta ». E questo augurio si estende graziosamente anche a tutto l'arco, ancora sconosciuto e misterioso, degli eventi della vita civile, per l'anno che sta per iniziare : nella luce del Verbo, nella potenza della sua Mano che tutto regge, anche il corso di questi avvenimenti non può che racchiudere un segreto della sua Provvidenza, che, con la collaborazione degli uomini di buona volontà, ci guiderà alla realizzazione della pace e del progresso, per il bene dell'umana famiglia. E anche per tutto questo, l'augurio germina dal cuore, nella luce del Verbo Incarnato. In questa luce Noi siamo soliti a guardare all'anno che sta per concludersi, per trarne come un bilancio per la vita della Chiesa, considerata sia nei suoi rapporti col mondo e nel dipanarsi della sua vita tra le vicende della città terrena, sia nella sua intima e autonoma pienezza. Con voi, venerati Fratelli e figli carissimi, vogliamo brevemente percorrere insieme questo cammino comune di esame e di verifica. I. La Chiesa e i maggiori problemi sociali La preferenza che vogliamo dare ai problemi della vita interna della Chiesa non ci fa, certo, dimenticare anzitutto quelli che vaste porzioni della comunità ecclesiale, nell'Europa e nell'Asia, come anche in alcuni Paesi dell'America e dell'Africa, continuano — o incominciano — a dover affrontare a causa delle limitazioni, delle pressioni, talvolta delle oppressioni delle quali sono vittime l'istituzione ecclesiastica ed i singoli fedeli. Ancora una volta, nell'imminenza dell'annuale commemorazione della venuta di Colui che è la forza e la speranza di quanti in Lui credono, vogliamo dire a questi dilettissimi fra i nostri figli il ricordo costante che di loro abbiamo, assicurarli del nostro particolare affetto e della nostra preghiera, animarli alla fedeltà e alla fiducia, mentre nuovamente manifestiamo la nostra ferma volontà di nulla omettere di quanto è nelle possibilità di questa Sede Apostolica a sostegno del loro buon diritto ed a tutela dei fondamentali diritti di ogni popolo e di ogni persona umana. Inquietudini e speranze Se passiamo^ considerare il panorama che il mondo offre, sul finire del presente anno, e le previsioni per quello che sta per incominciare, Acta Pauli Pp. VI 39 non possiamo nascondere la nostra preoccupazione per certe inquietudini che qua e là si manifestano e che potrebbero mettere in pericolo la tranquillità, se non generale, almeno di alcuni territori. Vogliamo, ad ogni modo, confidare nella buona volontà e nella saggezza di coloro che presiedono ai destini dei popoli, ed in particolare di quelli sui quali gravano le maggiori responsabilità nelFevitare conflitti e salvaguardare la pace. Per parte nostra, confermiamo il nostro impegno al servizio di uno scopo così nobile e tanto necessario, e la volontà di continuare ad offrire tutta la collaborazione a noi possibile a quanti sinceramente con noi condividono pensieri di pace e auspicano una attiva, benefica solidarietà fra i popoli. Con un profondo sentimento di sollievo e di soddisfazione — benché oscurato da timori non ancora sufficientemente sopiti — abbiamo visto avviarsi alla fine i combattimenti, che così a lungo hanno insanguinato il Libano. Il nostro pensiero va a quanti di tali combattimenti sono stati vittime ed a quanti ne risentono tuttora, nella carne e nello spirito, le dolorose conseguenze. Gli sforzi della buona volontà di tutti i responsabili debbono ora essere diretti alla soluzione dei problemi che hanno originato il conflitto ed all'opera della ricostruzione : la Santa Sede, che ha procurato già di fare il possibile a tale intento, continuerà volentieri a dare tutta la sua collaborazione volonterosa. È nostro auspicio che la ricostruzione materiale e la ripresa della normale vita del Paese siano accompagnate da una non meno intensa ripresa nell'ordine spirituale e morale : sicché l'immagine del Libano torni a risplendere quale esempio di rispettosa e fruttuosa convivenza fra comunità distinte per confessione religiosa, ma unite nell'amore alla patria comune e alle sue nobili tradizioni. La crisi libanese ha messo ancor maggiormente in risalto l'urgenza che sia risolto, nel suo complesso, l'annoso problema del Medio Oriente, sicché possa finalmente essere superato, in spirito di giustizia e di equità, lo stato di pericolosa tensione che permane nella regione. Opinioni autorevolmente espresse hanno giudicato particolarmente propizio, alla ricerca di una composizione negoziata, il momento presente. Ci auguriamo che ciò risponda alla realtà e, soprattutto, che tutti i responsabili vogliano e sappiano avvalersene. Noi non possiamo, in questa prospettiva, non ripetere l'auspicio e non ricordare ancora una volta l'esigenza che — per il rispetto dovuto al diritto, e per la solidità stessa della pace — una adeguata soluzione sia trovata al problema dei Luoghi Santi 40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cristiani, come pure di quelli ebraici e musulmani, ed in primo luogo al problema di Gerusalemme. Non vogliamo omettere di accennare alla questione della Rodesia. I recenti avvenimenti, che hanno portato alla ribalta la figura di un Presule — Mons.Donald Raymond Lamont, Vescovo di Unitali — impegnato sino al sacrifìcio nella rivendicazione dei diritti della popolazione autoctona, ci spingono a farlo. Ma ci muove, soprattutto, la speranza che la Conferenza indetta per risolvere il problema rodesiano possa, con la necessaria sollecitudine, portare a positivi risultati, in modo da assicurare reali condizioni di giustizia, di pacifica convivenza e di buona collaborazione tra tutte le popolazioni del Paese. Tale è l'auspicio che noi, per l'affetto che portiamo all'Africa, fervidamente formuliamo. Questo rapidissimo sguardo al mondo che ci circonda sarebbe troppo incompleto se nulla dicessimo dell'Italia, a Noi, e per tanti titoli, così vicina. Non per riferirci qui ai problemi della sua vita nazionale, che pure seguiamo con particolare interesse e non senza trepidazione. Vogliamo invece alludere al lavoro, al quale per parte sua la Santa Sede si è volonterosamente prestata, per una revisione del Concordato Lateranense che faccia di questo storico atto di conciliazione uno strumento meglio idoneo a garantire, nelle odierne circostanze, il corretto e amichevole rapporto fra lo Stato e la Chiesa : cosa, ancor più che altrove, necessaria in un Paese nel quale storia e realtà presente esigono che entrambi sappiano non solo lealmente riconoscere i rispettivi spazi di competenza, ma mantenere altresì — salva la mutua autonomia ed indipendenza — la strada dell'armonia e della buona cooperazione, per la pace religiosa e per il vantaggio spirituale e morale del popolo. Tale è lo spirito e l'intendimento con il quale la Santa Sede si è accinta — dandone prova concreta con il suo atteggiamento — all'opera della revisione consensuale del Patto : e non animo di rivendicazione di privilegi, o sete di predominio, come da qualche parte si è voluto con manifesta ingiustizia insinuare. Facciamo voti che l'iniziativa, di portata realmente storica, possa presto giungere a felice conclusione. II. La Chiesa in se stessa E ora, sull'atto di gettare lo sguardo sulla vita della Chiesa in se stessa, non possiamo non ricordare brevissimamente gli avvenimenti éhe hanno caratterizzato Panno che sta per concludersi. Acta Pauli Pp. VI Fatti salienti 41 dell'anno E non possiamo anzitutto non riandare col pensiero all'irradiazione di santità, che, a continuazione ideale di quel grande movimento di preghiera che è stato l'Anno Santo, si è come riversata sul mondo nei modelli di eroica vita cristiana, da Noi proposti a tutti i nostri figli, anzi a tutti gli uomini : i nuovi Santi, Beatrice da Silva Meneses, Vergine, Fondatrice delle Monache Francescane della Santissima Concezione di Maria, e Giovanni Ogilvie, Martire, della Compagnia di Gesù, canonizzati rispettivamente il 3 e il 17 ottobre; e i nuovi Beati, Leopoldo da Castelnuovo, Confessore, dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini, il 2 maggio scorso, e la Carmelitana Scalza, Maria di Gesù López de Rivas, Vergine, contemporanea e consorella di Santa Teresa d'Avila, il 14 novembre : sono raggi che ci giungono da epoche remote nonché da quella contemporanea per confortarci nella preminente ricerca di Dio, nell'amore ai fratelli, che caratterizza la vita della Chiesa fin dal 6 « comandamento nuovo » ricevuto ineffabilmente dal suo Divino Fondatore. Così ricordiamo le giornate di fede eucaristica, che abbiamo vissuto con la celebrazione del Congresso Eucaristico internazionale di Filadelfia, culminante, la domenica 8 agosto, in una profonda unione di preghiera attorno all'altare della Messa che ci ha uniti dalla città del miracolo, Bolsena, con le folle convenute nella città statunitense per la conclusione del Congresso. Se la santità è il cuore della Chiesa, essa trova il suo alimento continuo nella rinnovazione eucaristica del Sacrificio del Calvario : qui il culmine dell'esistenza cristiana, qui la pienezza della comunione nell'unica fede, qui l'apoteosi visibile della vita comunitaria della Chiesa, come la fonte inesausta del rinnovamento interiore, che continuamente deve operarsi nel segreto di ciascuno dei fedeli. Vorremmo ancora almeno menzionare fatti salienti e significativi, dell'anno ormai al tramonto : la chiamata di venti nuovi Membri, possiamo ben dire da ogni parte del mondo, a far parte del Collegio dei Cardinali come espressione visibile e culminante, dicemmo il 24 maggio, dell'esperienza di fede vissuta durante l'Anno Santo, della collegialità messa in nuova luce dal Concilio Vaticano I I , e della fedeltà alla Chiesa. 7 E il ricordo di questa accessione di nuovi Cardinali non ci fa dimen- 6 Gv 13, 34. 7 Cfr. A.A.S. 68 (1976), pp. 387 s. 42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ticare i vuoti dolorosi che, lungo Panno, si sono creati nel vostro veneratissimo e rappresentativo Collegio Cardinalizio. Ricordiamo altresì il passaggio delle Chiese di un intero Continente, vogliamo dire la giovane e dinamica Australia, al diritto comune; la riunione del C E L A M a Portorico; gli atti incessanti della Santa Sede, tra cui piace ricordare la recentissima ristrutturazione, che dà loro la definitiva fisionomia ad essi spettante di due organismi della Curia Romana, istituiti dopo il Concilio : il ((Pontificium Consilium pro Laicis )), unitamente al Comitato per la Famiglia, che a questo fa capo, e la Pontificia Commissione (( Iustitia et Pax ». Vitalità della Chiesa Ma lo sguardo si dilata a tutta la Chiesa, in questo particolare momento. Essa è segno di speranza e sicuro punto di riferimento, oggi specialmente, quando si moltiplicano segni inquietanti e paurosi di una società che sembra usare del dono stupendo e fragile della libertà per divenir schiava di ideologie pervertitrici, alle quali soccombere senza resistenza. Il terrorismo freddamente organizzato da oscure forze, che si nascondono vilmente nell'ombra, semina la morte, costernando la coscienza dei più, inerme e disorientata, in tante nazioni del mondo; in non pochi paesi gli istituti di pena sono diventati scuola di delinquenza. Eppure, di fronte a tutte queste minacce ricorrenti, di pensiero o di azione, che sembrano voler disgregare l'ordinata vita pubblica e le forme della sua pacifica convivenza volta al bene di tutti, la Chiesa non cessa di essere il « signum elevatum in nationibus procul » . 8 La sua vitalità è pacifica e maestosa come lo scorrere di un grande 9 fiume di pace messianica, effuso dal Signore ; e questa vitalità si manifesta nella difesa del patrimonio della fede, che la Chiesa con cura gelosa custodisce intatto, come la pupilla dei propri occhi, dalle critiche corrosive e dalle interpretazioni in qualunque modo riduttive, come dai pregiudizi e dalle chiusure preconcette, che in un caso e nell'altro si risolvono sempre e soltanto nella disobbedienza ai legittimi Pastori del corpo episcopale e all'umile successore di Pietro che sta alla loro testa. Si manifesta, questa vitalità, nella tutela impavida e intemerata della Legge morale, inscritta nel cuore dell'uomo e garantita dalla Rivelazione dell'Antico e del Nuovo Testamento : e ciò avviene mediante l'insegna8 9 Cfr. Is 5, 26; U, 12. Cfr. Is 66, 12. Acta Pauli Pp. VI 43 mento di questa Sede Apostolica — che non teme né il rumore, né l'ostilità, e tanto meno l'umiliazione e l'ironia di quel mondo per cui Cristo non ha pregato come per i suoi discepoli a dare la sua vita per esso 11 10 ma che pur ha amato fino — nel proclamare il diritto alla Vita, l'indis- solubilità del matrimonio, le norme sane, ascetiche e liberatrici della vita sessuale. Si manifesta ancora, questa vitalità, nell'impulso evangelizzatore che sorregge la Chiesa nella sua missione, e ch'essa a sua volta sostiene con sforzo immane per essere testimone tra i popoli della verità e della santità di Dio ; si manifesta nelle varie forme della vita ecclesiale e religiosa ; nella fedeltà delle famiglie agli impegni quotidiani in cui si esplica la grazia sacramentale del matrimonio ; nella fecondità spirituale delle anime consacrate; nel fervore che permea i giovani specialmente con lietissimi sintomi di bontà incoraggiante, di pensosità costruttiva, di coscienza comunitaria ; nel lieto risveglio delle vocazioni sacerdotali e religiose, in particolar modo all'apostolato missionario e alla vita contemplativa. Immutabilità del deposito e sviluppo vivente nella Chiesa Questa vitalità della Chiesa, di cui abbiamo ogni giorno tacite ma significative e consolantissime prove, si può paragonare alla vita organica che pulsa nell'universo. Come un grande albero, che ha le estremità profondamente affondate nel suolo che da secoli lo nutre, anche la Chiesa getta le sue radici nel passato, per giungere fino a Cristo e agli apostoli. In questo senso è indubitabile — ed è irragionevole contestarlo — l'immutabilità del deposito, che la Chiesa custodisce nel proporre il dogma, la morale, e la stessa liturgia nel principio luminoso della « lex orandi, lex credendi ». Una rimane la vita delia Chiesa, stabile e salda, perché (( unum corpus et unus Spiritus ... Unus Dominus, una fides, unum baptisma. Unus Deus et Pater omnium, qui est super omnes et per omnia et in omnibus nobis » . 12 In questa linea noi siamo stati finora, noi siamo, noi saremo sempre, secondo le parole di Paolo : « solliciti servare unitatem Spiritus in vinculo pacis » 13 Ma come questa immutabilità nasce dalle radici stesse della Chiesa che attingono la loro linfa dal passato, mediante il Cristo, fino a giungere al seno stesso di Dio, così essa non è assolutamente in contrasto con 10 11 12 13 Cfr. Gv IT, 9. Cfr. Gv 3, 17; Ef 4, 4 ss. Ih. 4, 3. 6, 51; 14, 31. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 44 la vita che da quelle radici pullula e fiorisce. Non c'è contrapposizione alcuna tra vita e immutabilità ; al contrario, è la vita che assicura l'immutabilità essenziale di un essere vivente. L'immutabilità della pietra, della materia insensibile, è tutt'altra cosa da quella che assicura l'identità continua dell'essere vivente attraverso la sua crescita fìsica e intellettuale, e nel suo confrontarsi con le circostanze dell'esistenza. Una pianta, un corpo organico, restano sostanzialmente gli stessi a mano a mano che crescono. È l'antico e sempre calzante paragone di Vincenzo di Lérin a tutti noto ; 1 4 è l'idea che già era stata illustrata da Cipriano con immagini suggestive : « Ecclesia Domini... ramos suos in universam terram copia ubertatis extendit, profluentes largiter rivos latius pandit : unum tamen caput est et origo una et una mater fecunditatis succèssibus copiosa » . 1 5 Dalle radici profonde si sviluppano i rami di uno stesso tronco, sempre antichi e sempre nuovi : dalle linfe del passato essi si protendono verso l'avvenire, in avanti, per raccogliere gli stormi degli uccelli che vi cercano ombra e riposo. 16 Lo sviluppo è essenziale nella vita della Chiesa. Contrastanti deviazioni dopo il Concilio La Chiesa rimane immobilmente fedele a se stessa; ma al tempo stesso essa si arricchisce continuamente. Di qui si dimostra la fecondità, la necessità, il ruolo del Concilio Vaticano I I , che, non meno di tutte le altre assise ecumeniche, ha dato una risposta chiara, dogmaticamente ineccepibile, pastoralmente prudente e innovatrice, alle istanze degli uomini del nostro tempo. Non si potrebbero ragionevolmente mettere in dubbio i suoi risultati positivi, anche se, com'è sempre avvenuto nella vita della Chiesa, vi sono state e vi sono penose deviazioni, che, pur procedendo forse da sentimenti nobili, provocano nella Chiesa conseguenze assai gravi : da una parte, lo sviluppo della Chiesa è inteso in un senso tale che non si riesce più a scorgerne i confini, tanto che se n'è persa la stessa nozione; dall'altra, invece, un malinteso motivo di fedeltà porta a negare e a rifiutare ogni sviluppo, contro l'evidenza stessa della tradizione vivente della Chiesa. Nell'uno e nell'altro caso il male nasce fondamentalmente, oltre che da una vera mancanza di umiltà e di obbedienza, dall'ignorare di fatto la garanzia assicurata allo sviluppo, nella 14 15 16 Commonitorium Primum, 23; PL 50, 667 s. De unitate Ecclesiae, 5; PL 4, 518. Cfr. Mr 4, 32. Acta Pauli Pp. VI 45 continuità, dall'Autore medesimo della Chiesa : si pretende di farla da giudici, da soli, di ciò che sembra essere o meno nella linea autentica della tradizione. La tradizione Certo, l'immutabilità della fede è oggi messa in pericolo dal relati- vismo in cui alcuni autori sono caduti. Ma, in opposizione a tale atteggiamento, noi abbiamo fermamente ricordato che la rivelazione divina ha un senso preciso e determinato, un'immutabile verità, che ci è proposta da credere da parte di Cristo, della tradizione apostolica e degli atti del Magistero ; e abbiamo ammonito che nessuna ermeneutica ha il diritto — per adattare la Buona Novella a mentalità che differiscono secondo le epoche e gli ambienti — di sostituire a questo significato altri pretesi significati equivalenti, benché parzialmente opposti, o funestamente ridotti. Eppure ci si obbietta — e lo diciamo con grande pena — che varie dottrine o direttive del Concilio Vaticano I I , da noi confermate e riprese, si distaccano dalla fede tradizionale. Non possiamo soffermarci sui diversi punti, tanto più che non abbiamo mancato di farlo altre volte : ma vogliamo almeno menzionare quello del diritto alla libertà religiosa. Si tratta di un diritto nei confronti delle autorità umane, in particolare di quella dello Stato ; e di un diritto — che è allo stesso tempo, ancor più, un grave dovere morale — che ha per oggetto la ricerca della vera religione, come pure la scelta e l'impegno a cui tale ricerca è rivolta. Il Concilio, in nessun modo, fonda questo diritto sul fatto che tutte le religioni, e tutte le dottrine, anche erronee, che riguardano questo campo, avrebbero un valore più o meno uguale; lo fonda invece sulla dignità della persona umana, la quale esige di non essere sottoposta a costrizioni esteriori che tendono a opprimere la coscienza nella ricerca della vera religione e nell'adesione ad essa. Conclusione Venerati Fratelli e Figli carissimi! Ecco quanto abbiamo desiderato confidarvi in questa trepidante attesa della festività del Verbo che viene a salvarci. In questi giorni il nostro cuore è presso la grotta santa della Natività, il pensiero e la preghiera sgorgano attorno al presepio : Gesù è sceso in quella nudità per fondare la Chiesa, sacramento della salvezza ; il Padre, come ha detto il Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 46 Concilio, (( mandò infatti suo Figlio ... affinché dimorasse tra gli uomini e ad essi spiegasse i segreti di Dio (cf. Gv 1, 1-18). Gesù Cristo, dunque, Verbo fatto carne, mandato come " uomo agli uomini " (Ep. ad Diognetum, 7, 4) " parla le parole di Dio " (Gv 3, 34), e porta a compimento l'opera della salvezza affidatagli dal Padre (cf. Gv 5, 36 ; 17, 4 » . 17 Di là, da quel presepio è cominciato a germogliare il seme che ora, albero frondoso, si distende su tutta la terra ; di là l'inizio, di là l'impulso motore, di là la spiegazione di tutta la storia della Chiesa e del mondo, nella corrente di santità e di grazia che ha preso origine dalla sua venuta. Così lo aspettiamo, così lo vedremo a Natale, così pregheremo presso la santa Culla : e lo troveremo là, a sorriderci e a incoraggiarci dalle braccia della sua immacolata Madre Maria. A Lei, Madre di Cristo e Madre della Chiesa, affidiamo con invitta speranza l'avvenire della Chiesa stessa, anzi dell'umanità intera, per la quale da Lei è nato il Cristo; a Lei chiediamo di poter amare la Chiesa com'Ella l'ha amata, di imitare nell'apostolato la sua missione materna. Sì, venerati Fratelli, come ha sottolineato il Concilio, « nella sua opera apostolica, la Chiesa giustamente guarda a Colei che generò Cristo, concepito dallo Spirito Santo e nato dalla Vergine appunto per nascere e crescere, mediante la Chiesa, nel cuore dei fedeli. La Vergine ... fu modello di quell'amore materno, del quale devono essere animati tutti quelli, che nella missione apostolica della Chiesa cooperano alla rigenerazione degli uomini )). 18 Dell'intensità e della sincerità di questo amore dovremo rendere tutti conto davanti a Colui che verrà a giudicarci nella maestà della gloria del Padre, come ora viene a redimerci nell'umiltà incomprensibile dei suoi abbassamenti. In quest'attesa vigile e orante, tutti ci benedica dalle braccia della Vergine Madre il Figlio di Dio fatto Uomo, nel cui Nome santo, ora, a nostra volta noi vi benediciamo, augurandovi « Buon Natale ! ». 17 18 Const. dogm. de Divina Revelatione Dei Verbum, n. 4. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 65. Acta Pauli Pp. VI 47 II Ad universos Christifideles, in sollemnitate Nativitatis D. N. I. Ch., antequam ex externo Basilicae Vaticanae podio « Urbi et Orbi » Beatissimus Pater impertiit Benedictionem Apostolicam. * Uomini Fratelli! « Il Verbo di Dio si è fatto uomo, ed ha abitato fra noi » ! 1 Questo è l'avvenimento che oggi noi ricordiamo, perché esattamente, splendidamente storico, e che noi sempre celebriamo, perché esso investe i destini dell'intera umanità. E fra tutti siamo pur noi, umili e gioiosi, e quanti dalla penombra d'una inquieta civiltà, magnifica e incantatrice, ma spesso dimentica della sua trascendente e irrevocabile vocazione, sollevano il capo al bagliore radente e irradiante del Fratello, apparso 2 lontano nel tempo, ma vicino in una perenne presenza, il Quale si è 3 definito, ed è la luce del mondo, Cristo Signore. Sì, perché questo è il Natale. Ma esso ancora non ci disvela tutto il suo adorabile mistero in questa « agora » tumultuosa, eh'è il mondo, e che tenta nella sua oscurità di rivelare noi a noi stessi. Il Natale è festa dell'umanità proprio perché l'Uomo Cristo G e s ù fra noi, Lui redentore, fratello, maestro, pastore, 4 è giunto giudice, colui 5 che tiene le chiavi delle nostre sorti supreme, per la nostra salvezza. Noi gli andiamo incontro, cantandogli la sua gloria, ricordando che la sua gloria, come dice una celebre parola di Sant'Ireneo riferendosi a 6 Dio, « è l'uomo vivente » . L'umanesimo cristiano s'inaugura così col 7 Natale del Figlio di Dio fattosi Figlio dell'uomo. Salutiamo la nascita 8 del nuovo primogenito del genere umano, gridando insieme il nostro evviva all'umanità che in Cristo trova il suo Capo. Fratelli, onoriamo nel Natale di Cristo la vita nascente dell'uomo! 9 essa è creatura di Dio, stampata a sua immagine e somiglianza, concepito nell'amore che fa di due esseri, l'uomo e la donna, una vita sola, 10 gene- rata, sì, non senza afflizione materna, ma poi per la gioia del mondo. * Die 25 m. decembris a. 1976. Gv 1, 14. Cfr. Mt 28, 20. Gv 8, .12; 12, 46. 1 Tni 2, 5. Ap 3, 7. 1 2 3 4 5 6 Adv. Haeres, IV, 20, 7; PG 7, 1037. 7 Cfr. S. Agostino, Serm. 18k; PL 38, 998. Cfr. Col 1, 15; Rm 8, 29; etc. Gn 1, 16. Mr 10, 8. Cfr. Gv 16, 21. 8 9 10 11 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 48 Onoriamo l'infanzia, creatura anch'essa di Dio, letizia della società, e chiamata alla misteriosa rinascita del battesimo pegno della vita che non morrà. Onoriamo la Donna, pari per dignità all'uomo, chiamata alla bellezza e all'amore privilegiato della verginità consacrata, o più sovente a quello pur sacrosanto della vita coniugale e al ministero incomparabile della maternità. ^ Onoriamo il Fanciullo, a cui è fratello il giovane Gesù, che <( cresceva in sapienza, età e grazia davanti a Dio e agli uomini » . 1 2 Onoriamo l'Uomo nella pienezza dell'età virile, che in Gesù trova il tipo esemplare del lavoro, della convivenza sociale, della sapienza veggente oltre la scena dei sensi e dei fenomeni temporali. Onoriamolo nella sua infermità, la quale ebbe da Cristo il soccorso dell'umana pietà, della cura taumaturgica ed il carisma del merito che a Lui Crocifisso la assimila e la valorizza. Onoriamo l'umanità, decaduta e peccatrice, per cui l'amore rigeneratore di Cristo ebbe la sua, a noi quasi inconcepibile, preferenza e riservò la sua ammirabile riabilitazione. Onoriamo l'uomo, chiunque sia, nel quale le sembianze dell'immagine divina di Cristo si rispecchiano dove maggiore è il bisogno di conforto e di aiuto. 13 Onoriamo l'uomo che avanza nella conquista della terra e dell'universo; a tanto Dio l'ha destinato. 14 E onoriamo finalmente la vita defunta nella giustizia, a cui Cristo garantisce la sua pace e la sua prodigiosa risurrezione. Questo è il nostro umanesimo, quello della nostra vita candidata alla sua pienezza, alla sua terminale felicità, vittoriosa un giorno sopra la morte, e destinata a fare misticamente corpo con Cristo in una realtà, che sorpassa ogni aspettativa. 15 Non è più questo l'umanesimo meraviglioso dei secoli scorsi, ideale di quanti lo hanno sognato ed espresso rievocando una tramontata classicità. Non è nemmeno quello che urge su tanti spiriti del nostro tempo, inebbriati dalla illusione di poter generare un umanesimo che scaturisca solo dal progresso scientifico e dall'evoluzione sociale, dimenticando due cose su cui l'esperienza ammonisce a riflettere : l'insufficienza innata dell'uomo ad essere in se stesso perfetto, e l'inestinguibile sete che lo destina 12 13 14 15 Le 2, 51. Mt 25. On 1, 28-29. 1 Cor 2, 9. 49 Acta Pauli Pp. VI a trovare in Dio l'infinito complemento di cui egli na costituzionalmente bisogno. 10 Ripetiamo il nostro evviva, il nostro augurio all'umanità : perché « oggi le è nato un salvatore, che è il Cristo Signore )). 17 Nel nome di Lui noi ora vi daremo una cordiale Benedizione, che accompagniamo con i nostri auguri. A quanti ci ascoltano Di espressione italiana: Buon Natale, nella pace e nel gaudio di Cristo. Di espressione francese: Heureux Noël, dans la joie et la paix du Christ ! Di espressione inglese: A blessed Christmas, in the Joy and peace of Christ ! Di espressione tedesca: Frohe und friedvolle Weihnachten in Christus. Di espressione spagnola: \ Felices Navidades en la paz y gozo de Cristo ! Di espressione portoghese: Feliz Natal, com os melhores votos da paz e da alegria de Cristo! Di espressione greca: Kala Xoicroeyevva. Ev%êç &ior¡vr¡t; xai Di espressione ^ctgâç èv KtqCco polacca: Skiadam zyczenia wesolych swiat, pokoju i radosci w Christusie ! Di espressione russa: Rozdestvom Christovoem Mir vam I radost evo. Di espressione cinese: Gun ho Seen Dan. Di espressione africana - Eiswahili: Heri kwa Siku kuu ya Noeli. Per tutti: Christus natus est nobis, venite adoremus! 16 17 Cfr. S. Agostino, Conf. I, 1. Lc 2, 11. 4 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 50 III Romanae Civitatis Magistro et Administratorum Coetui, ineunte anno 1977 Summo Pontifici fausta ex more ominantibus. * Nel riceverLa oggi, Signor Sindaco, unitamente alla Giunta Capitolina, per la tradizionale presentazione degli auguri per il Nuovo Anno, il nostro pensiero va con particolare intensità di affetto alla città di Roma, che a noi fu direttamente affidata sul piano della cura spirituale come elettissima e privilegiata porzione deÙa Chiesa di Cristo, e che di essa è centro universale. Ricambiamo di tutto cuore voti di prospera serenità, di ordinata convivenza, di progresso morale, civile e sociale all'Urbe. E, come non abbiamo mancato di dire negli scorsi anni in questa circostanza, conosciamo i problemi immani di un'amministrazione preposta alle esigenze della crescente popolazione di questa metropoli moderna dal volto antico come la sua storia ultramillenaria : sono problemi di varia e intersecantesi natura, di carattere urbanistico, scolastico, assistenziale, igienico-sanitario, culturale, eccetera ; problemi resi ancor più acuti dalle difficoltà generali dell'ora. E qui prende sostanza e slancio la specifica competenza dei pubblici amministratori : ch'è quella di esser preposti a provvedere a quei problemi, pensando proprio all'uomo, alla persona, che li pone e ne è l'oggetto e il fine : in una parola mirando a quel bene comune, che è prefisso come scopo supremo a ogni attività posta al servizio della collettività, e che è un preciso punto di riferimento della dottrina sociale cristiana. Il Concilio Vaticano II infatti ha definito il bene comune come <( l'insieme di quelle condizioni della vita sociale che permettono ai gruppi, come ai singoli membri di raggiungere la propria perfezione in maniera più 1 piena e agevole » ; e nel sottolineare l'obbligo che incombe di promuovere tale bene, ha ribadito che « occorre . . . che siano rese accessibili all'uomo tutte quelle cose che sono necessarie a condurre una vita veramente umana, come il vitto, il vestito, l'abitazione, il diritto a scegliersi liberamente lo stato di vita e a fondare una famiglia, all'educazione, al lavoro, al buon nome, al rispetto, alla conveniente informazione, alla possibilità di agire secondo la retta norma della sua coscienza, alla sal- * Die 3 m. ianuarii a. 1977. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis G-audium et spes, n. 26. 1 Acta Pauli Pp. VI 51 vaguardia delia vita privata e alla giusta libertà anche in materia religiosa )). 2 Sono tutti punti sui quali viene chiamata a confrontarsi la vostra posizione di responsabili dell'amministrazione comunale di Roma» Ma si tratta di una Città unica, i cui destini terreni e oltretemporali sono inestricabilmente congiunti dalla sua incomparabile vicenda storica, che l'ha vista, per divino mandato, e in misteriosa rispondenza con la sua nativa missione di universalità propria della civiltà romana, diventare sede della Cattedra di Pietro, punto centripeto di fede cristiana di tutte le varie comunità che ad essa guardano, e irradiazione di quella stessa fede nel mondo ; e allora noi auguriamo che questo suo carattere singolare sia sempre tenuto presente, non dimenticato e tanto meno ostacolato ; anzi, proprio da questa simbiosi di vita sacra e profana, che caratterizza nei secoli la vicenda di Roma, si possa attingere forza, ispirazione, motivo per quelle misure che devono continuare a cercare, ripetiamo, il bene comune dei suoi abitanti, specie dei più bisognosi di provvidenze benefiche e oculate. È pensando soprattutto a loro, come a tutte le componenti della dilettissima Città, ch'è nostra perché affidata in modo particolare al nostro ministero episcopale, che noi eleviamo vive preghiere per la sua costante vitalità civile e spirituale, mentre auguriamo ogni bene per l'anno appena iniziato : a Lei, Signor Sindaco, ai Suoi collaboratori, ai cittadini tutti, e a quanti ne hanno a cuore l'elevazione spirituale e il progresso civile e sociale. IV Ad Exc.mum Virum Angelum Sanz Briz, Hispanicae Nationis apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum. * Señor Embajador: Constituye para Nos un motivo de gozo acoger hoy a Vuestra Excelencia, en este acto en el que nos presenta las Cartas Credenciales que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de España cerca de la Santa Sede. Reciba en esta ocasión nuestra más cordial 2 Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 26. * Die 7 m. ianuarii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 52 bienvenida, junto con nuestro agradecimiento por las atentas expresiones que nos ha dirigido y por el aprecio manifestado hacia nuestra tarea al servicio de la humanidad y en favor de la paz. Llega Vuestra Excelencia como representante de una Nación con la que esta Sede Apostólica ha mantenido fructuosas y estrechas relaciones seculares, en consonancia con la recia y profunda configuración religiosa de su Pueblo, el cual desde los albores del cristianismo recibió la fe de Cristo, se esforzó por vivirla con entereza en el ámbito personal y colectivo, la dilató allende sus fronteras y la plasmó en tantos modelos eclesiales de santidad, antiguos y recientes. Estas relaciones consolidadas y fecundas, que no podían menos de sentir el influjo de las vicisitudes temporales, han hallado una nueva y feliz expresión, todavía por completar, en el reciente Acuerdo del mes de julio último, hito para una conveniente independencia mutua, que no excluye sino que reclama la sana y oportuna colaboración entre la Iglesia y la Comunidad política, en beneficio de los propios subditos, que tienen conjuntamente una vocación temporal y eterna. 1 Tal ha sido el objetivo al que ha mirado y mira en todo momento la Sede Apostólica y la Iglesia en España, en un esfuerzo encaminado a « fomentar y elevar cuanto de verdadero, de bueno y de bello hay en la 2 comunidad humana » , favoreciendo así la consolidación de un clima social donde se afiance la concordia, la justicia, la caridad, en beneficio de los hombres y a gloria del Creador. Por ello, puede estar seguro, Excelencia, de que en la nueva etapa que vive su País —y a la que miramos con simpatía y esperanza— no faltará por parte de la Iglesia, dentro del debido respeto por las varias opciones legítimas, el ofrecimiento de una adecuada ilumi- nación, desde el Evangelio y el Magisterio, de la conciencia de los fieles, para que ellos asuman libre y responsablemente las concretas y justas decisiones cívicas que les corresponden. Señor Embajador : ante su persona queremos formular los mejores votos para su País, a fin de que éste, fiel a sus esencias cristianas, responda debidamente a la cita de la historia y, prosiguiendo por derroteros de concordia y de esfuerzo mancomunado de todos sus hijos, camine hacia un futuro de paz, de prosperidad, de integración interna y de justa inserción internacional. 1 1 Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 76. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 76. Acta Pauli Pp. VI 53 Al asegurarle nuestra benevolencia para el feliz y fructífero cumplimiento de la alta misión de Vuestra Excelencia, le rogamos transmita a Su Majestad el Rey nuestro vivo aprecio y agradecimiento por su deferente mensaje, mientras imploramos sobre su Persona, su Familia y todos los queridos hijos españoles abundantes bendiciones del Altísimo. V In Patriarchali Archibasilica SS.mi Salvatoris prolata, in Constitutionis Apostolicae promulgatione, qua Vicariatus Urbis nova ratione ordinatus est. * L'avvenimento, che qui oggi ci riunisce, presenta caratteri così rilevanti nella vita della Diocesi di Roma da potersi qualificare storico. Sebbene infatti esso non si distingua per novità incoerenti dal corso ormai secolare della tradizione, propria dell'istituzione che presiede al governo pastorale di Roma e che siamo soliti chiamare « Vicariato », tuttavia esso assume importanza degna d'essere avvertita e onorata da successiva memoria per il fatto ch'esso si collega canonicamente e logicamente con la Costituzione Apostolica del nostro Santo Predecessore 1 Pio X, designata dal titolo « Etsi nos » e si conforma ai criteri dottrinali e disciplinari del Concilio Vaticano secondo, così da doversi riconoscere nell'avvenimento stesso un atto di conferma e di rinnovamento molto significativo. Dopo ponderata elaborazione, che ha impegnato per un non breve periodo di tempo numerose e qualificate persone, noi siamo dunque in grado di presentarvi oggi la Costituzione Apostolica <( Vicariae Potestatis in Urbe », la quale provvede finalmente a quella ristrutturazione della Curia diocesana di Roma, che molte voci da tempo ormai sollecitavano. Vada pertanto innanzitutto il nostro ringraziamento a coloro che hanno collaborato nella preparazione del Documento. In particolare l'espressione della nostra gratitudine si dirige al Signor Cardinale Luigi Traglia, Decano del Sacro Collegio e già nostro Vicario per codesta amatissima diocesi. Profittiamo di questa circostanza per porgere all'Em.mo Porporato l'attestazione della nostra stima ed apprezzamento, sicuri di interpretare in ciò il pensiero di tutti. Ci è gradito poi salutare con affetto i Cardinali, i Vescovi, i Sacer* Die 8 m. ianuarii a. 1977. A.A.S. 4 (1912), pp. 5-22. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 54 doti, i Religiosi e le Religiose, nonché i membri del laicato, che — accogliendo l'invito del nostro Cardinale Vicario — sono presenti a questo incontro. Non vi è certamente bisogno di attardarci ad illustrare le ragioni che ci hanno indotti ad affrontare questo non facile impegno. Esse possono ben sintetizzarsi in quest'unica : promulgando la nuova Costituzione, noi intendiamo attestare la nostra consapevolezza di Vescovo di Roma, che giustifica e sostiene quella Pontifìcia. È infatti proprio in quanto Successore del Beato Pietro in questa Sede romana che noi ci sappiamo investiti del compito formidabile di Vicario di Cristo in terra e perciò di Supremo Pastore e Capo visibile della Chiesa universale. 2 Sentiamo perciò con viva sollecitudine la responsabilità che, in quanto Vescovo di questa Chiesa locale, su cui riposa misticamente e storicamente un disegno divino, noi abbiamo di fronte a Cristo, la cui santità siamo tenuti ad effondere, col ministero della parola e con i sacramenti, nelle anime dei fedeli, serbando i loro costumi immuni da ogni male e, per quanto ci è possibile, con l'aiuto di Dio mutandoli in bene, così da poter giungere, insieme con loro, alla vita eterna. 3 Quale trepidazione, quale coscienza della nostra umiltà, quale fiducia nella esaltazione in Cristo del nostro ufficio sia episcopale sia pontificale vibrano nel nostro animo in un momento come questo, nel quale vediamo stretta attorno a noi questa nostra Diocesi, degnamente rappresentata dai suoi esponenti più qualificati. Se è vero che in ogni Chiesa locale, sebbene piccola e povera, è presente Cristo, per virtù del quale si rac4 coglie la Chiesa una, santa, cattolica ed apostolica, quanto più questo può essere detto di questa Chiesa romana, alla quale guardano tutte le altre Chiese come a quella « che presiede nella carità » . 5 Questa prerogativa, tuttavia, comporta anche il dovere della esemplarità nella vita cristiana a beneficio di tutta la Chiesa di Cristo, vivente ed operante nelle varie comunità o Chiese particolari sparse in tutto il mondo. Ecco, perciò, l'intendimento che ha presieduto all'elaborazione di questa nostra Costituzione : per ravvivare la vita cristiana di Roma, dare all'organo di governo pastorale della diocesi nuova efficienza, in sintonia con le mutate esigenze dei tempi presenti, pur senza venir 2 Cfr. Const. Apost. Romano Pontifici eligendo: A.A.S. 67 (1975), p. 609. Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 26, 3. Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 26, 1. Cfr. S. Ignazio di Antiochia, Epistola ai Romani, Inscr.: Patres Apostolici, I, ed. P. X. Funk, 1901 , p. 253. 3 4 5 2 Acta Pauli Pp. VI 55 meno ad una doverosa fedeltà alle gloriose e collaudate tradizioni del passato. Per facilitare comunque l'esatta comprensione dello spirito, oltre che della lettera, delle nuove disposizioni, vorremmo subito precisare che esse devono essere lette, avendo presente il denominatore comune, che le anima : ed è quello della fiducia e della stima. Fiducia e stima per la persona del Cardinale Vicario e dei suoi Vescovi ausiliari, fiducia e stima per i diversi Organi della Curia diocesana, per i Parroci e i loro Coadiutori, per gli operatori di pastorale religiosi e laici, per le organizzazioni diocesane e parrocchiali. Il Papa ha fiducia nei suoi Collaboratori : questo è ciò che vogliamo innanzitutto riaffermare. Sulla base di questa ispirazione di fondo, quali sono stati i criteri principali che hanno orientato l'elaborazione della nuova disciplina? Essi possono essere succintamente così formulati : a) mettere in più chiara luce il naturale legame che esiste tra la persona del Papa, Vescovo di Roma, e la sua Diocesi, con la conseguente necessità della comunione dottrinale e pastorale con lui di tutta la comunità diocesana, specialmente di coloro che sono chiamati a collaborare nell'attività apostolica ; b) precisare la partecipazione di tutte le componenti della comunità diocesana al lavoro pastorale secondo le prescrizioni conciliari e postconciliari ; stimolarne una coordinata attività, mediante un costante collegamento con la Curia diocesana; definire i modi della collaborazione di Sacerdoti, Religiosi e laici a questo scopo ; c) assicurare il coordinamento dell'attività della Curia diocesana in ordine ad un unitario lavoro pastorale ; d) riordinare i Tribunali del Vicariato secondo criteri di funzionalità e di adeguamento alla peculiare condizione della Diocesi di Roma ; e) stimolare l'impegno di tutta la comunità diocesana nell'animazione cristiana della vita della Città di fronte ai pericoli della decadenza religiosa e morale della popolazione tanto varia e aumentata, e ai bisogni crescenti di assistenza spirituale e culturale delle nuove generazioni; /) coordinare le iniziative di promozione umana con quelle varate in sede civile, nel rispetto dovuto, secondo i principi cristiani, a coloro che sono investiti di autorità e nel doveroso contributo al bene comune, perseguito nell'ambito a ciascuno proprio. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 56 Queste, in breve, le grandi linee ispiratrici della riforma. Noi vi preghiamo di considerarle con animo aperto e di disporre la mente e il cuore ad accoglierne volenterosamente la traduzione concreta, così come essa viene proposta nella normativa della Costituzione. Siamo convinti che da una loro intelligente e concorde attuazione potrà derivare un efficace rilancio dell'iniziativa pastorale nella nostra Chiesa locale, a beneficio di questa Città, che il sangue dei martiri e la testimonianza eroica di numerosissimi santi hanno reso gloriosa di fronte al mondo. Noi invochiamo il divino Spirito perché anche in questa circostanza si degni di effondere l'abbondanza dei suoi doni sulla nostra Chiesa, portandoci ad una sempre più viva esperienza della comunione di grazia, che in Cristo ci lega e ci sospinge verso un impegno rinnovato di zelo operoso. Intercedano per noi i beati Apostoli Pietro e Paolo, che su questa terra e sotto questo cielo son nati, attraverso il loro glorioso martirio, alla vita senza fine del Paradiso ; ci sia accanto San Giovanni Battista, alla cui memoria si intitola la Basilica, che ci vede oggi raccolti; e soprattutto si chini su di noi con sguardo materno Colei, che è qui di casa, essendo questo Tempio dedicato anche al suo divin Figlio, il Salvatore del mondo, Maria che la nostra gente ama invocare con l'appellativo tradizionale di « salvezza del popolo romano ». Sotto la sua protezione noi poniamo questa nostra iniziativa pastorale, a lei chiedendo che ne favorisca la fruttificazione benefica, a gloria di Dio e a vantaggio delle anime. VI Ad Exc.mum Virum Felicem Standaert, Belgicae Nationis apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, demandati muneris testes Litteras tradentem Summo Pontifici. * Monsieur l'Ambassadeur, Nous vous remercions vivement des aimables paroles que vous venez de Nous adresser en présentant les Lettres qui vous accréditent auprès de Nous comme Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire de Sa Majesté le Roi des Belges. Votre Excellence vient de rappeler dans quelles perspectives Elle * Die 10 m. ianuarii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 57 situe la mission qu'Elle vient de recevoir. Votre pays possède, en effet, une riche tradition à la fois culturelle, politique et sociale, qui lui assure une place de choix au sein des nations éprises de justice et de progrès, et soucieuses d'oeuvrer efficacement à la construction d'un monde qui est encore à la recherche de son avenir. Dans cet effort vers plus de justice et de concorde dans les rapports humains à leurs divers niveaux, l'Eglise, qui n'a pas d'autre but spécifique que le service de l'Evangile du salut, remplit elle aussi un rôle original. Rappelant sans cesse le primat des valeurs éthiques et spirituelles, elle est heureuse de collaborer avec tous ceux, personnes et organismes, qui s'inspirent de ce même idéal. Nous savons que nos Fils de Belgique, qui tiennent une place si importante dans la vie de leur pays, s'efforcent de puiser les orientations de leur action aux sources mêmes de leur longue tradition religieuse, afin de répondre à leur vocation et de contribuer au service de leur communauté nationale et de la communauté humaine. Nous formons, Monsieur l'Ambassadeur, les voeux les meilleurs pour vous-même, en ce jour où Nous avons le plaisir de vous accuellir, et Nous vous souhaitons un heureux accomplissement de votre importante mission. Il Nous est aussi particulièrement agréable de vous confier le soin de transmettre à Sa Majesté le Roi des Belges et à Sa Majesté la Reine notre salut respectueux et cordial, ainsi que nos souhaits pour la prospérité du cher Peuple de Belgique. 58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETUM ROMANA SEU CORDUBEN. Canonizationis Beatae Raphaëlae Mariae a S. Corde Iesu, fundatricis Congregationis Ancillarum S. Cordis Iesu. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Ex quo Caelitum honores Beatae Raphaëlae Mariae a S. Corde Iesu, Congregationis Ancillarum S. Cordis Iesu fundatrici, die 18 mensis Maii a. 1952 in Petriana Basilica Vaticana decreti sunt, devotio erga eam magnis incrementis est aucta, atque pecrebruit et fama de pluribus beneficiis, mir acuii quoque praebentibus speciem, eius apud Deum intercessione obtentis, quae veluti superna signa visa sunt ad Causam usque ad canonizationem prosequendam. Hinc factum est ut, instantibus Causae actoribus multisque Sacrorum Antistitibus, ipsius Beatae canonizationis Causa fuerit resumpta, Pio Papa X I I probante, die 21 Aprilis anno 1953. Ex diversis, quae mirae ferebantur, sanationibus, duae propositae sunt a Causae actoribus Apostolicae Sedis iudicio, ut Causa ipsa canonizationis rite instrui valeat. At vero unius et alterius sanationum disceptatio non eundem felicem sortita est exitum. Siquidem super altera earum Medicum Consilium Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum non eam, quam lex exigit, suffragationem edidit circa praeternaturalem sanationis ¡Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 59 indolem. Quapropter ipsimet Causae actores ab ulteriore eiusdem sanationis discussione sponte destiterunt. Prior vero sanatio, quae mirum in modum contigit, prouti certis argumentis plenisque probationibus probatum est, dominam respicit Mariam ab Incarnatione García Gallardo, triginta et duos annos natain urbemque Huelvam inhabitantem; ipsa enim medicis curationibus per decem ferme annos incassum habitis, per solam Beatae Mariae Raphaëlae a S. Corde Iesu invocationem a struma nodoso tyroideo (vulgo (i gozzo » ) , die 30 mensis Ianuarii anno 1973, omnino convaluit. Hac super mira sanatione adornatus est apud Curiam ecclesiasticam Huelvensem, anno 1974, Apostolicae Sedis auctoritate processus, de cuius iuridica forma et validitate decretum exiit die 15 Novembris a. 1974 Sacrae huius Congregationis. Consilium autem Medicum ipsius S. Congregationis pro Causis Sanctorum, severo examini subiectis depositionibus tum testium in processu auditorum, tum medicorum a curatione, ab inspectione et ex officio deputatorum, praeter naturae vires praefatam sanationem evenisse affirmavit die 24 mensis Septembris anno 1975. Servatis itaque omnibus de iure servandis, eadem asserta mira sanatio ad examen vocata est prius in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum, die 1 mensis Iunii anno hoc 1976 coadunato; deinde, die 13 subsequentis mensis Iulii, in Coetu Plenario Patrum Cardinalium, relatore seu ponente Rev.mo Cardinali Petro Palazzini. De quibus omnibus peractis certior est factus Summus Pontifex, die 5 Augusti insequentis mensis per subscriptum Praefectum Sacrae Congregationis. Et eadem Sanctitas Sua vota Patrum Cardinalium rata habens, ut Decretum super mira eadem sanatione rite appararetur, mandavit; concessitque insimul, instantibus enixe Causae actoribus, dispensationem super praescripto canonis 2138 § 1 Codicis Iuris Canonici, ita ut ad sollemnem eiusdem Beatae canonizationem uno dumtaxat miraculo rite agnito et approbato quandocumque celebrandam deveniatur. Hodierno tandem die Beatissimus Pater Paulus VI ad se accivit Cardinales infrascriptum Praefectum atque Petrum Palazzini, Causae ponentem seu relatorem, meque Antistitem a Secretis S. Congregationis pro Causis Sanctorum ceterosque de more convocandos, iisque adstan- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 60 tibus edixit: Raphaela a fecta atque Gallardo Constare S. Corde de uno Iesu intercedente, constanti sanatione a struma nodoso miraculo dominae dexteri lobi a Deo nimirum Mariae ab patrato, de Beata Maria instantánea, Incarnatione per- García tyroidei. Hoc autem Decretum publicis iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. « S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 61 DIARIUM ROMANAE CURIAE Venerdì, 7 Gennaio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E . don ANGEL SANZ BRIZ, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Spagna presso la Santa Sede. Lunedì, 10 gennaio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E . il Signor FELIX STANDAERT, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Belgio presso la Santa Sede. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato: Assistente 7 luglio al Soglio Pontificio: 1976. S. E. Mons. Fulton J. Sheen, Arcivescovo titolare di Newport. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 3 dicembre 1976. S. E. Mons. Alexandre do Nascimento, Vescovo di Malanje, Membro della S. Congregazione per V Evangelizzazione dei Popoli. Protonotari 10 17 27 1 luglio » agosto Apostolici soprannumerari: 1976. Mons. Schmenk Gilbert F. (Vichita). » Mons. Drouillet Henry A. (Beaumont). » Mons. Janik Emil (Passau). Prelati d'Onore di Sua Santità: 13 17 » » » » giugno luglio » » » » 1976. » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Miller James (Juneau). Burlton Francis Hayden (Beaumont). Enderle Marvin Frank (Beaumont). Enderle Martin Nester (Beaumont). Perusina Nicholas John (Beaumont). Rabroker George F. (Beaumont). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 62 22 » 23 » » » » » » » » 1976. Mons. Arena Filippo (Palermo). » Mons: Sarullo Michele (Palermo). » Mons. Allen John Norman (S. Francisco, Cal.). » Mons. Butler William Joseph (S. Francisco, Cal.). » Mons. Dwyer John Thomas (S. Francisco, Cal.). » Mons. Farrell Thomas Joseph (S. Francisco, Cal.). » Mons. Fitzpatrick Joseph Aloysius (S. Francisco, Cal.). » Mons. Fitzsimon Michael Joseph (S. Francisco, Cal.). » Mons. Kennedy Thomas Ignatius (S. Francisco, Cal.). » Mons. Kenny John Joseph (S. Francisco, Cal.). » Mons. Lacey Francis Aloysius (S. Francisco, Cal.). » Mons. Walsh Daniel Francis (S. Francisco, Cal.). » » » Mons. Campion John J. (S. Diego). 10 agosto » Mons. Flynn Michael (S. Diego). » » Mons. Hanley Andrew William (S. Diego). » » Mons. O'Neill Patrick (S. Diego). » » Mons. Prendergast Thomas (S. Diego). » Mons. Bhatigan John (S. Diego). » Mons. Verhoeven John J. (S. Diego). » Mons. Young Charles P. (S. Diego). » Mons. Gallagher John P. (Scranton). 18 » Mons. Haughey James (Dromore). » Mons. Hohenester Eduard (Passau). » » Mons. Huber Joseph (Passau). » » Mons. Neun Franz Xavier (Passau). » » Mons. Teichtweier Georg (Passau). 27 » Mons. Sommer Johannes (Passau). 29 settembre » Mons. Diñan Edward F. (Denver). » Mons. Fisher David (Greensburg). » » » Moris. Shuda Robert (Greensburg). 1 ottobre » Mons. Bassett Ernest Thomas (Westminster). » » » Mons. Hanion John B. (Dunkeid). » » » Mons. Kanyi Giov. Battista (Kampala). 7 » » Mons. Schwanke Josef (St. Pölten). 22 » » Mons. Duncan John C. (Lafayette). » » » Mons. Higi William L. (Lafayette). 26 » » Mons. Biasiotto Vincenzo (Chiavari). » » » Mons. Cavallero Roberto (Chiavari). » » » Mons. Negri Ferdinando (Chiavari). » » » Mons. Sanguinetti Giulio (Chiavari). 10 novembre » Mons. Arahill Brian (Auckland). » » » Mons. Coulter James A. (Derry). » » » Mons. Felini Franco (Lodi). » » » Mons. Giani Leone (Pescia). » » » Mons. Savaré Giacomo (Lodi). 12 » )) Mons. Ojea Rodríguez Claudio (Pinar del Rio). 29 » » Mons. De Nittis Francesco (Vieste). » » » Mons. Rapisarda Alfio (Catania). » » » Mons. Tabet Paolo (Baalbek). » » luglio » » » » » » » » » » Diarium Romanae Curiae 63 3 dicembre 1976. Mons. Meriggi Libero (Tortona). » Mons. *Bulaitis Giovanni (Kaisiadorys). 11 » Mons. Zur Giorgio (Eresiavia). » » Mons. Del Giorno Vittorio (Istanbul). 21 Cappellani di Sua Santità: 10 » » » 17 » 10 » 27 » » » » 28 1 » 7 » 22 » io » 12 » 13 17 19 » » » 29 » 1976. II sac. Arencibia Leal Armando (S. Cristóbal de La Habana). » » II sac. De Céspedes Carlos Manuel (S. Cristóbal de La Habana). Gonzalez Rolando (S. Cristóbal de La Habana). II sac. » » Pérez Várela Angel (S. Cristóbal de La Habana). II sac. » » Petit Vergel Alfredo (S. Cristóbal de La Habana). sac. II » » Marceaux Sydney Joseph (Beaumont). II sac. » » Ray Greig Kenneth (Beaumont). sac. II » » agosto » II sac. Gölles Giuseppe (Graz-Seckau). » » II sac. Hammer Luigi (Graz-Seckau). » » II sac. Danner Georg (Passau). » » II sac. Doppelberger Alois (Passau). » » II sac. Jaitner Heribert (Passau). » » II sac. Kaspez Friedrich (Passau). II sac. Kohlbauer Joseph (Passau). II sac. Krallinger Joseph (Passau). » » II sac. Pettirsch Gerhard (Passau). » » II sac. Rossmaid Joseph (Passau). settembre » II sac. Phamhofer Giovanni (Graz-Seckau). ottobre » II sac. Gabel Herbert (Friburgo-Br.). » » II sac. Ruf Norbert (Friburgo-Br.). » » II sac. Allegretti Pietro (Carpi). » » II sac. Catellani Renzo (Carpi). II sac. Marchetto Alessandro (Carpi). » » II sac. Rossi Romano (Carpi). » » II sac. Rota Donato (Castellaneta). » » II sac. Wang-Lu Giuseppe (Tsinam). novembre » II sac. Biagini Franco (Pescia). » » II sac. Jakobi Paul Wilhelm (Paderborn). » » II sac. Vogt Carlo Giuseppe (Essen). » » II sac. Lara Gutiérrez Marcelo Rolando (Pinar del Rio). » » II sac. Machado y Garcia Juan Manuel (Matanzas). » » U sac. Zilla Luigi (Tursi-Lagonegro). » » II sac. Ruggia Luigi (La Spezia). » » II sac. Flash Wolfgang (Vienna). » » II sac. Knotzinger Konrad (Vienna). II sac. Nedbal Johann (Vienna). » » II sac. Schwarzenberger Rudolf (Vienna). » » II sac. Sandri Leonardo (Buenos Aires). » » II sac. Gonzalez-Agapito Jaime (Barcelona). » » II sac. Zurbriggen Stephan (Sion). luglio 64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 30 novembre 1976. Il Il Il Il Il dicembre Il Il Il sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Navarro Ruiz Francisco (Sevilla). Palla Virgilio (Genova). Pallone Marino (Roma). Viola Giuseppe (Genova). Barca Lino (Tortona). Ceveriati Agostino (Tortona). Scappini Giuseppe (Tortona). Callegaris Rino (Tortona). NECROLOGIO 20 dicembre 1976. Mons. Richard Oliver Gerow, Vescovo già di NatchezJackson (U.S.A.). » » » Mons. James Hagan, Vescovo già di Makurdi (Nigeria). 21 » » Mons. Gabriel Champagne, Vescovo già di Tamale (Ghana). » » » Mons. Paul Mazé, Vescovo già di Papeete (Iles Tahiti). 29 » » Mons. Joseph Zimmermann, Vescovo tit. di Cerinia, Ausiliare di Augsburg (Deutschland). 4 gennaio 1977. Mons. Vasco Séirécov, Vescovo di Nicopoli (Bulgaria). 7 » » Mons. Henri Vion, Vescovo già di Poitiers (France). 12 » » Mons. James Edward Kearney, Vescovo già di Rochester (U.S.A.). 17 » » Mons. José Dalvit, Vescovo tit. di Munaziana, Ausiliare di Belo Horizonte (Brasil). An. et vol. LXIX 28 Februarii 1977 N. 2 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beato Olivario Plunkett, martyri, Sanctorum honores decernuntur. Cnristi splendor cum errorum depulisset tenebras ex Hibernia insula, ducente scilicet agenteque Sancto Patricio ipso Fidei Patre Hibernorum, providentissimus Deus complures deinceps filios confessores excitavit ac virgines filias eiusdem spiritalis parentis, quorum quidem tum agmen longissimum tum clarissimum nomen Hiberniae impetravit titulum « Insulae Sanctorum nec non Doctorum ». Quod autem nulli inter eos diu inveniebantur martyres quorum sanguine iactum semen irrigaretur, nihil eo impediebatur tam admirabile incrementum. Solum mille post annis decretum sapientia divina est ut adeo salutaris effunderetur fluvius cum vexationum religiosarum turbines Hibernos involvissent eorumque fidem periclitarentur. Omnibus vero qui sic ad patiendum destinati sunt propter Christi nomen ac suam erga Sedem Petri fidelitatem ille antecedit Olivarius Plunkett Archiepiscopus Arma- chanus et Hiberniae Primas sub cuius figura hodie veneratur Ecclesia speciem Boni Pastoris qui decem per difficillimos annos Christi gregem indefatigabili studio ac magnanimitate paverat deindeque Ipsius secutus est exemplum qui animam suam pro ovibus posuerat suis (cf. Io. 10, 11). Colens igitur eum Ecclesia Deo vicissim gratias habet quod in hoc ipso viro alliciens vehementer praebuit exemplum fidei profundae ac singularis omnino fortitudinis, quodque ita lucide nobis aperuit eiusdem animum cotidianis muneribus deditum, voluntatem a mundi illecebris et minus periculosa vitae ratione propter Dominum aversam, immo5 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 66 tum obsequium erga Apostolicam Sedem, veniam propriae mortis auctoribus datam secundum Magistri divini formam : « Pater, dimitte illis ... )) (Lc. 23, 34). Et, quem ad modum is suo tempore nitens sedulo laborabat ut pax inter populum suum conciliaretur, ita Nos, dum Caelitem Sanctum hodie illum renuntiamus, magna spes tenet ipsum pariter coram solio gratiae divinae valide deprecando^ tandem consecuturum ut mutua perimatur fratrum caedes quae lacerat populum Nobis tam earum. Kalendis Novembribus anno millesimo sexcentésimo vicesimo quinto in Hibernia natus Olivarius Plunkett in municipio est Loughcrew appellato, quod hoc tempore pertinet ad Veteris Castelli paroeciam dioecesis Midensis circiter quinquaginta passuum milibus ab urbe Dublino. Stirps eius inter praestantiores numerabatur earum quae ex Anglis et Normannis ortae erant Hiberniam occupantibus ad extremum saeculum duodecimum ; patrem habebat Ioannem Plunkett, dominum sive « toparcham » Loughcrew, matrem vero Thomasiam Dillon. Ex quo Regina Elizabeth I regnare coeperat, institutio Catholica magnis poenis in Hibernia vetabatur. Ideo puer Olivarius privatim erudiendus patrueli suo Patricio Plunkett datus est, qui abbas erat coenobii Sanctae Mariae Dublini ac postmodum episcopus Ardachadensis (MDCXLVIIMDCLXIX) et Midensis (MDCLXIX-MDCLXXIX). Anno MDCXLI exarsit dimicatio religiosae libertatis in Hibernia et Pontifex Maximus Urbanus V I I I uti legatum peculiarem ad Foederationem Catholicam Kilkeniam misit Petrum Franciscum Scarampi, sodalem Oratorii Sancti Philippi Nerii. Anno dein MDCXLV Summus Pontifex Innocentius X creavit Ioannem Baptistam Rinuccini, qui erat Archiepiscopus Firmanus, Nuntium Extraordinarium. Duobus post annis hic revertit Romam secumque reduxit adulescentes quinque studiis ibidem sacerdotalibus destinatos, inter quos ipsum Olivarium Plunkett. Hic quidem non multo post adventum in urbem, scilicet mense Maio anno MDCXLVII, receptus est in Collegium Hibernum, quod viginti annis ante conditum erat Romae a Cardinali Ludovico Ludovisi. De eius vero discipuli vita testimonium singulare proditum memoriae est ab eiusdem Collegii rectore aequali qui adsiduam Olivarii operam extollit navatam philosophiae et theologiae ac numerorum scientiae, ob quam primus eminuit ex omnibus curriculi sui sociis apud Collegium Romanum Societatis Iesu; idem praeterea documentum testatur morum ipsius integritatem et honestatem, pietatem quoque et urbanitatem constantem. Ianuariis tandem Kalendis anno MDCLIV in sacello Collegii Urbaniani de Propaganda fide auctus est sacerdotio ab Acta Pauli Pp. VI 67 Antonio MacGeoghegan, Episcopo Cluanensi, qui ex vexatione religiosa Cromwellii Romam profugerat. Petivit autem novensilis sacerdos a moderatoribus suis ut Romae permanere sibi liceret donec insectatorum furor resedisset. Tres itaque annos degit cum sodalibus Oratorii apud aedem Sancti Hieronymi a Caritate, quibuscum etiam ministerium sacrum communicavit fungens curionis infirmorum munere in valetudinario a Sancto Spiritu ; eodem tempore dedidit se iuris canonici et civilis studio apud Universitatem Sapientiae sub celebris doctoris Mariscotti ductu. Novembri mense anno MDCLVII ipse constitutus est theologiae sacrae praeceptor in Collegio Urbaniano de Propaganda Fide ubi duodecim annos deinceps magno cum fructu docendi officium explevit itaque effecit ut academica eiusdem Collegii excellentia duplicaretur. Illud etiam per tempus se praestitit Sacrae Congregationis Indicis consultorem nec non procuratorem apud Sanctam Sedem plurium Hiberniae Praelatorum. Sic igitur contigit ut in urbe Roma, quae sanctorum martyrum memoriis abundabat, intimus appulsus Sancti Ignatii et Philippi Nerii admixtus missionalibus Collegii de Propaganda Fide propositis sublimibus conformavit futuri pastoris martyrisque animum cui providens Deus reservaverat nempe summi ponderis munus. Eidem propterea bonorum Largitori referendae grates pro exemplo hoc Olivarii discipuli et sacerdotis et magistri theologiae qui numquam non sibi praefinivit optimas species operis et caritatis erga homines curis suis concreditos. Cum ad Hiberniae litus appulit Olivarius Cromwellius mense Augusto MDCXLIX, paene omnes Hiberniae sedes suum quaeque habuerunt episcopum. Tribus vero annis exactis, cum dominatus Cromwellii iam ubique esset firmiter stabilitus, unus dumtaxat superavit pastor qui idcirco tolerabatur quod infirmus iam brevique moriturus putabatur. Tres quidem episcopi illata per scelus morte perierant ac reliqui maximam partem perfugerant ad Catholicorum nationes Europae. Conabantur interea singuli sacerdotes et parochi inter populum suum perstare, clam videlicet Eucharisticum Sacrificium agentes et Sacramenta dispensantes. Fere viginti sic annos tota Hibernia caruit praesentibus actuosisque sacrorum Antistitibus quamquam ad breviora tempora nonnulli secreto remigrare potuerunt. Denique tandem hierarchiae partim saltem restitutae praefecit Pontifex Maximus Clemens IX ipsum Olivarium Plunkett quem simul creavit archiepiscopum Armachanum totiusque Hiberniae Primatem. Ineunte autem decem annorum ministerio complures difficultates et quaestiones manebant novum Primatem. In multis enim provinciae Armachanae dioecesibus erant interea 68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale factiones ac lites exortae de ipsa iurisdictione, cum legitimi communitatum duces desiderarentur ; illud praesertim fiebat post mortem episcopi alicuius procul in exsilio vita functi. Omnem igitur scientiam suam iuris ac legum omnemque fortitudinem et auctoritatem conferre debebat Olivarius Plunkett ad pacem intra gregem suum confirmandam. Praeterea multorum sacerdotum mores in dedecus erant prolapsi. Istis vero in rerum adiunctis Archiepiscopus Plunkett nihil omnino temporis amisit; nam peractis sine mora duabus synodis ex more in propria dioecesi Armachana is congregari iussit universae provinciae synodum in urbe « Clones » ac deinde eodem autumno praesens ipse invisit sex dioeceses. Milleni Christifideles — tum iuvenes tum senes — undique ad illum concurrebant ut confirmationis reciperent sacramentum utque novi Archiepiscopi verba perciperent, quibus videlicet tanta spes et animi constantia pro priore desperatione instillaretur. Interdum post longiores confirmationis sacrae ritus aegre valebat pedibus recte consistere. Porro dum tale visitandi officium explet Archiepiscopus attendebat etiam rationem liturgiae sacrae celebrandae, quo maius ad Catholicorum ritus accederet decus in ea natione ubi plura penes non catholicos erant templa. Vehementer etiam dolebat hic apud Collegium de Propaganda Fide quondam praeceptor haud idoneas praesto esse facultates sedesque institutionis pro clero et populo suo. Publicatis enim bonis et agris cunctis, non poterant Hiberni fideles iam mittere filios ad scholas catholicas exterarum gentium; praeterea ipsa pastoralis necessitas imperabat ut plures initiarentur sacerdotes minimis tantum disciplinarum elementis domi infecti. Audacissimum igitur cepit Olivarius Plunkett consilium ut nempe schola conderetur intra suae archidioecesis fines et quidem in urbe Drogheda, quae altera tunc erat a maxima Hiberniae civitate. Inibi ut praeessent et docerent rogavit Patres Societatis Iesu. Mox exinde accidit ut Catholici adulescentes ac sacerdotes iuniores de tota provincia instituerentur ab eisdem peritis magistris; quin immo, quod vix credebatur, ipsi etiam cives non catholici istius regionis coeperunt liberos suos in eo instituto erudiendos curare catholico, quod solum eius modi palam administrabatur in omni natione. Quod autem Archiepiscopum sic licebat opus renovationis per provinciam Ultoniae persequi atque etiam publicam scholam Catholicam ibi constituere, acceptum referendum erat amicitiae cuiusdem necessitudini quam is cum auctoritatibus non catholicis, tam civilis quam ecclesiastici ordinis, contraxerat tempore maioris indulgentiae quod productum est usque ad annum MDCLXXIII. Noscebatur uti homo moderatus Acta Pauli Pp. VI 69 et religiosis suis munibus dicatus et ab omnibus studiis politicis plane alienatus. Sciebat ancipitia quidem esse tempora ideoque bonis oportere uti occasionibus quandiu offerrentur. Pacis in provincia turbatae causa perpetua erant sic dicti « Tories » vel « Raparees », filii id est Hibernorum opibus propriis destitutorum qui cum terrarum publicationi mordicus reniterentur victum sibi conspirantes corrogabant populandis ipsis incolis. Rogatu autem fratrum praelatorum Archiepiscopus obviam processit grassatoribus illis quibuscum colloquens in eorum latibulo explicavit quae tandem pericula animae et corporis importaret talis agendi via eosque hortatus est ut arma abicientes veniam ea condicione acciperent ut patriam desererent. Propter felicem illius admonitionis eventum potuit ipse Augusto mense MDCLXXI Sanctae Sedi nuntiare pacem sua in provincia conglutinatam esse ; « faxit Deus » — precabatur — « ut ita sit etiam posthac ». Ex negotiis pastoralibus suis quamvis plurimis et gravissimis eripere satis tamen valebat temporis Archiepiscopus ut commercium epistularum crebrum frequentaret cum Apostolica Sede. Tot enim annos Romae commorans asciverat sibi fidelitatem amoremque magnum erga Petri Sedem, quocirca sacrum quoddam officium esse censebat ut ipsa certior continenter fieret de actione et condicione Ecclesiae in Hibernia. Paene ducentae exstant epistulae, quas ille per Internuntium Bruxellensem misit ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide. Epistulare autem opus illud consumebat exiles iam facultates Archiepiscopi qui ut egentissimi populi Primas ipse pauperrimus erat. Ad extremum annum MDCLXXIII Senatus Londinensis firmiter refragari coepit et obstare Regis Caroli II consiliis quibus nempe ut maior libertas Catholicis Britanniae et Hiberniae attribueretur perficere cogitabat. Inde accidit nimirum ut nova vexatione Episcopi cogerentur de patria iterum recedere. Fixum tamen et statutum pridem erat Archiepiscopo Plunkett quid faceret : permanere decreverat donec obtorto funibus collo ad navem pertraheretur. Sic Ianuario mense MDCLXXIV oportuit eum domo per nives aufugere in silvas et montes. Quo tempore scripsit : « Vere dici potest fuga nostra facta esse hieme ac sabbato (Mt. 24, 20), hoc est die Dominico et festo Cathedrae Sancti Petri. Laus Deo qui nobis permisit ut pro Sancti Petri Cathedra pateremur ipso illo die sacro Cathedrae super petram aedificatae (Mt. 16, 18) quae exopto ut vim denique perfringat horum procellosorum fluctuum ». Tempestas certe paulatim remisit et postquam sex menses delituit Archiepiscopus valuit rursus ministerium suscipere attamen multo cautius et prudentius quam ante. Anno tandem 70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale MDCLXXViii licuit ipsi denuo congregare synodum provinciae in urbe « Ardpatrick ». Cum postmodum perlustrabat dioecesim Cluanensem cognoscebat Londini deprehensam esse coniurationem quam dicunt papistarum. Nulla illa Catholicorum coniuratio in regem idcirco conficta est ut nomen catholicum laceraretur neve, si fieri posset, heres solii regalis catholicus, Iacobus Dux Eboracensis, succedere sineretur, qui nihilominus Eex evasit anno MDCLXXV. Ut autem aliquod pondus et momentum haberet mendacium istud coniurationis, necesse fuit auctoribus eius publica instituere iudicia accusatorum qui palam punirentur et de quibus incredibilia vulgo proferrentur testimonia. Postremus itaque talium falso accusatorum fuit ipse Archiepiscopus. Circiter annum integrum impedire is potuit ne comprehenderetur sed mense Decembri MDCLXXIX strenue conquisitus est ac demum revera captus. Quamquam nihil criminis inventum erat inter scripta et opera illius, mentita tamen indicia contra eum colligebantur quibusdam auxiliantibus sacerdotibus dioecesanis ac religiosis, quorum profligatos quidem mores Archiepiscopus censor quondam notaverat et vituperaverat. Septem in carcere mensibus traductis denique vocatus est in ius apud « Dundalk » et laesae maiestatis accusatus ; verum nullius istic comparentibus accusatoribus nullum actum est iudicium. Octobri mense anno MDCLXXX Londinum translatus est ad Novae Portae carcerem et Iunio mense anno sequenti rursus in iudicium tractus. Rerum autem adiuncta alia prorsus eum circumdabant : nec Archiepiscopus nec ipsius accusatores iuratis iudicibus noti erant et in eadem urbe animus percrebruerat Catholicis infestissimus. Testes praeterea quos Archiepiscopus ex Hibernia acciverat quique patefacturi erant veram accusatorum eius indolem sero pervenerunt nec sunt ullo modo auditi. Constantissime redarguebat ille maiestatis crimen at se catholicum Archiepiscopum esse apertissime arguebat. Cum ergo inevitabilis de eo lata esset sententia mortis per suspendium distractionem et concisionem, Archiepiscopus ex medio proclamavit iudicio : « Deo gratias ! ». Martyrii gratia quam Deus illi impertiverat liquido ex epistulis effulget quas novissimis duabus vitae hebdomadibus conscripsit dum mirabili quadam animi tranquillitate atrocissimam praestolatur necem. Ad iuvenem suum consobrinum et quondam scribam Michaelem Plunkett, sacerdotem apud Collegium Hibernorum in Urbe, per litteras ille confessus est se angi quod de impendente non angeretur cruciatu : (( At quomodo ego miserrimus homo tantae sum fortitudinis, cum Servator meus aliquando coeperit pavere et taedere factusque sit Acta Pauli Pp. VI 71 sudor eius sicut guttae sanguinis (31 c. 14, 3 3 ; Lc. 22, 44)? . . . Arbitror metuendo et patiendo Christum meruisse ut egomet sine timore essem ». Addidit etiam propalam se fassum Archiepiscopum esse catholicum libenter eadem mori de causa exque animo iam ignoscere omnibus qui ad illam mortem quidquid contulerint. (( In singulos dies exspecto ut ad supplicii locum perducar ubi excisa viscera mea ante oculos meos comburentur caputque resecabitur. Cupio dissolvi et esse cum Christo (Phil. 1, 23) ». Decem ipsis post diebus quam illa pronuntiata erant verba animam herois suam Deo reddidit Kalendis Iuliis anno MDCÎLXXXI in loco « Tyburn ». Mutuum dein corpus collegerunt pieque humaverunt, ut ipse petiverat, iuxta quinque alios ex Societate Iesu martyres priores ob istam coniurationem papistarum in sepulcreto Sancti Aegidii. Duo exinde transierunt anni et Maurus Corker religiosus Ordinis S. Benedicti ex Britannia qui cum Olivario Plunkett amicitiam in vinculis contraxerat, anno MDCLXXXIII reliquias martyris atque exuvias effodit et secum detulit ad coenobium « Lamspringe » in Germaniam. Caput vero ipsius Romam per tulit atque Cardinali Norfolk veteri Olivarii amico concredidit. Anno tandem MDCCCLXI Archiepiscopus Armachanus Hugo MacMahon in Hiberniam caput rettulit ubi ex eo tempore ad venerationem exponitur in oppido « Drogheda ». Immo Nos ipsi olim instar peregrinatorum sacrorum sacellum Martyris invisimus apud eandem civitatem. Interea anno MDCCCLXXXIII ceterae Olivarii reliquiae convenienter translatae sunt ex coenobio « Lamspringe » ad Benedictinorum abbatiam « Downside » in Britannia. Fama praeclarae Archiepiscopi mortis eiusque adiunctorum longe ac late diffusa est non tantum per Hiberniam ac Britanniam verum etiam per totam Europam continentem usque Romam praesertim. Quapropter Sacra Congregatio de Propaganda Fide rogavit anno MDCLXXXIV Archiepiscopum Armachanum, successorem videlicet martyris, et Casheliensem ut totam rem diligenter enarrarent. Archiepiscopus Casheliensis Ioannes Brenan, qui septem annos in Collegio Romano Hibernorum comes ac socius fuerat Olivarii Plunkett et collega ipsius apud scholam Collegii de Propaganda Fide nihil se dubitare nuntiavit quin Primatis mors fuisset veri martyris pro fide catholica. Negotium autem pendebat per totum tempus Legum Poenalium donec catholicum nomen in libertatem vindicatum est anno MDCCCXXIX cum melior aetas Hibernorum nationi illuxit. Numquam vero memoria martyris penitus interciderat. Profecto primae narrationes vitae illius medio saeculo undevicesimo edi sunt coeptae quarum optimum quidem opus Patricius Franciscus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 72 Moran, postmodum Cardinalis Archiepiscopus Sydneyensis, emisit anno MDCCCLXi Romae ubi erat alter a Rectore Collegii Hibernorum. Ille scilicet interposuit descriptioni vitae ac mortis Olivarii Plunkett interpretationes epistularum ex tabulario Collegii de Propaganda Fide depromptarum. Anno MDCCCLXXIV inscriptum est nomen Olivarii Plunkett in indice martyrum qui pro fide in Britannia passi erant; qui index Romam transmissus est ut Beatificationis eorum causa aliquando aperiretur. Post duodecim annos die i x mensis Decembris MIX£CLXXXVI Pontifex Maximus Leo X I I I censuit causam huius martyris institui una cum ducentis sexaginta aliis Dei Servis ex Britannia dummodo Olivarii Plunkett causa separatim ageretur. Die x v n mensis Martii MCMXVIII Benedictus XV P. M. promulgavit martyrii decretum Olivarii Plunkett exindeque sollemni is ritu in album Beatorum Caelitum relatus est die x x n i mensis Maii MCMXX apud Petrianam Basilicam in Urbe. Circiter anno huius saeculi tricesimo praecipue post maximum Congressum Eucharisticum ex universis gentibus Dublini anno MCMXXXII celebratum exarsit magna pietas erga Olivarium Plunkett inter Hibernos domi ac foris. Bellum alterum universale cultum illum ad tempus interrupit sed ex domibus Hibernorum movebantur continenter preces ad Deum ut caelestia concederentur beneficia optatae canonizationi necessaria. Interim causa redintegrata est die x x v n Iulii mensis MCMLI postquam constitit quaedam percepta esse dona Dei per illius Beati deprecationem. Anno demum MCMLVIII Neapoli in Italia evenit sanatio prodigiosa Dominae Ioannae Marchese de Martiriggiano, cuius pridem desperata erat vita, per Beati Olivarii invocationem. Haec enim quadragesimum quartum agens annum paritura iam brevi erat tertium filium cum uterus repente perruptus est et fetus interiit. Nonnullis post horis ipsa gravissime quidem aegrotans delata est ad valetudinarium « Clinica Mediterranea » appellatum quod tunc administrabant Sorores Hibernae ex Congregatione Missionariarum Medicarum Mariae quarum domus princeps sita est in ipsa urbe « Drogheda )) prope Olivarii Plunkett caput sacratum. Post meridiem eodem nempe x x x i Martii die MCMLVIII femina subiit sectionem chirurgicam a gynaecologo primario valetudinarii qui continuo renuntiavit nullam superesse sanationis spem ob profundas vesicae lacerationes. Auctore igitur et instigante Sorore C3abrini Quigley preces statim movere coeperunt Beato Olivario ut dominam illam ipse servaret quae cito obitura existimabatur. Postridie autem mane condicionem eius mirabiliter commutatam offenderunt; Acta Pauli Pp. VI 73 tribus dein diebus iam omni periculo libera dicta est et post duas hebdomades ex valetudinario dimissa est usquequaque sanata. Hodie ex tali Dei beneficio vivit et viget. Inter mensem Iunium MCMLXIX et Iunium MCMLXXII processus apostolicus peractus est in curia archiepiscopali Neapolitana quo in prodigiosam illam sanationem diligentissime est inquisitum; validitas iuridica processus confirmata est a Sacra Congregatione pro Causis Sanctorum die XII Ianuarii MCMLXXIII. Documenta medica luculenter commonstraverunt indolem eventus plane supernaturalem atque Consilium Medicum Sacrae Congregationis consensit agi reapse de miraculo. Nos recte certiores facti tum de illo iudicio tum de disceptatione totius rei apud Sacram Congregationem ediximus die ix Decembris MCMLXXIV sanationem Ioannae Marchese effectam esse vero miraculo a Deo impetrato, interveniente martyre Beato divario Plunkett. Praeterea instante causae postulatore qui partes sustinebat ipsius actoris, Venerabilis Fratris Nostri Villelmi Conway successoris Olivarii Plunkett in sede Armachana, concessimus ut alterum miraculum iure praeceptum transiliretur. Deinde mensis Decembris duodecimo die anno MCMLXXIV, cum celebraretur Sacrum Consistorium qued eo die ad Aedes Vaticanas convocaramus, Nos exceptis adstantium Patrum sententiis aliorumque qui soliti sunt his de rebus consuli constituimus ut die xn Octobris mensis anno Iubilari MCMLXXV martyr Olivarius Plunkett sollemniter inscriberetur in fastos Sanctorum. Itaque optatissimo illo die tandem illucescente Nos coram multitudine plus decem milium peregrinatorum Hibernorum una cum millenis aliis ex omni terrarum orbe, coram Cardinalibus et Episcopis plurium nationum ac praesertim coram Praelatis Curiae Romanae nominatimque administris Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, plurimisque fidelibus, perlibentes exaudivimus Venerabilem Fratrem Conradum Bafile, Archiepiscopum titulo Antiochenum in Pisidia, Pro-Praefectum eiusdem Congregationis, flagitantem ut Beatus Olivarius Plunkett rite pronuntiaretur Sanctus. Caelestis itaque regiae praesidio et adiumento expetito luceque item caelitus implorata per Sanctorum Litanias Nos denique sollemnia haec exprompsimus verba : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, Beatum Olivarium Plunkett Sanctum esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 74 adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». In oratione autem sacra quae subinde secuta est docuimus Nos in hoc martyre Sancto Olivario Plunkett Ecclesiam concelebrare summam amoris testificationem, supremum modum christianae caritatis ostentare, incitare cunctos Hibernos ad pacem et conciliationem animorum secundum verba Domini Nostri : « maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro amicis suis » (Io. 15, 13). Ceterum Decretales has Litteras sive nunc sive in posterum efficaces esse decernimus, ut suos effectus habeant, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die duodecimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo quinto, Pontificatus Nostri tertio decimo. Ego P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Loco £g Plumbi In Secret. Status tao., S16863. ^75 Acta Pauli Pp. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I E P A R C H I A APOSTOLICA IN FOEDERATIS AMER. SEPT. CIVITATIBUS Exarchatus Apostolicus pro fidelibus ritus byzantini Melchitarum in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus ad Eparchiae gradum attollitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum apostolicum officium Nostrum requirat, ut aptius in dies Christianorum fidelium coetibus consulamus, visum est Nobis omnino accipiendam esse sententiam Venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis Praefecti Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus de Exarchatu apostolico pro fidelibus ritus byzantini Melchitarum, in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus degentibus, ad gradum Eparchiae attollendo. Ex quo enim haud ita pridem constitutus est, multum in eo incrementi catholicae res habuerunt, ita ut vel maiora in posterum exspectari iure possint. Audita igitur hoc super negotio etiam sententia Patriarchae Antiocheni Melchitarum, Episcoporum praeterea Conferentiae earumdem Civitatum atque Apostolici ea in Natione Delegati, auctoritate j o s t r a decernimus ut Exarchatus apostolicus quem diximus ad gradum Eparchiae attollatur, titulo loci vulgo (( Newton, Massachusetts », pro omnibus fidelibus ritus byzantini Melchitarum, princeps seu eparchiale cuius templum erit sacra aedes (( Dominae Nostrae ab Annuntiatione », in loco vulgo « Rosindale » exstans. Sic conditam Eparchiam Apostolicae huic Sedi directo subicimus, firma Declaratione eiusdem Sacrae Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus, die x x v mensis Martii, anno MCMLXX, exarata de rationibus habendis cum Patriarchatu. Statuimus insuper ut eparchiales consultores deligantur, 76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale qui sacro Praesuli consilio et auxilio assint; ut mensa eparchialis constituatur, quae a fidelibus sponte oblatis pecuniis efformabitur, statutis paroeciarum tributis et bonis ad eandem Eparchiam spectantibus. Iura denique et obligationes sive conditae Sedis sive sacri Praesulis aliaque id genus desumantur e Litteris Apostolicis « Cleri Sanctitati » de ritibus orientalibus deque personis agentibus, a canone 392 ad 526, decretis quoque servatis Concilii Vaticani II ceterisque Apostolicae Sedis praescriptis. Quae vero iussimus ad effectum rite perducantur deque absoluto negotio sueta documenta exarentur, ad Sacram Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus mittenda. Hanc Constitutionem Apostolicam nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die duo de tricesimo mensis Iunii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT PAULUS Card. PHILIPPE Secretarius Status S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco 83 Plumbi In Secret. Status tab., n. 318975. II MARAVIENSIS In Insulis Philippinis praelatura « Maraviensis » conditur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Precibus accedentes Venerabilis Fratris Brunonis Torpigliani, Archiepiscopi titulo Mallianensis atque in Insulis Philippinis Apostolici Nuntii, qui, post auditos Conferentiae earumdem Insularum Episcopos, id ipsum ab Apostolica Sede petiit, censuimus e territoriis praelaturae Acta Pauli Pp. VI 77 Iliganensis, quae amplissima sunt, aliam excitandam esse ibi locorum praelaturam. Quapropter, ex sententia Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, qui Sacrae Congregationi pro Episcopis praesunt, summa Nostra potestate haec decernimus et iubemus. E praelatura luganensi tantum territorii distrahimus, ut pleno iure alia efformetur, Maraviensis appellanda, cuius hi sunto fines : in septemtrionali plaga citra duarum provinciarum vulgo « Lanao » confìnia, lingula territorii ex « Illana Bay » procedens ac inter septemtrionem et orientem porrecta, urbes ac municipia amplectens vulgo cognominata Karomatan, Nunungan, Tangkal, Munai, Pantao et Baloi, ac provincialium confinium attingens locum vulgo Kapai dictum, in quo limites conveniunt cum praelaturae Maraviensis finibus, cuius reliquum territorium omnem meridianam provinciam « Lanao » complectitur. Sic constitutae praelaturae sedem in urbe « Marawi » collocamus, praelaticium vero templum in paroeciali sacra aede ibidem exstante, Deo sacra in honorem B. M. V. Auxilii Christianorum, quae exinde propriis privilegiis fruetur. Ordinarius vero sacer Praesul, praeterquam quod iusta iura habebit, congruis etiam obligationibus tenebitur, ad iuris communis normam. Praelatura Maraviensis suffraganea erit metropolitanae Sedi Cagayanae, sic ut eius Praelatus eiusdem Sedis archiepiscopi metropolitano iuri obnoxius erit. Mensam praelaticiam constituent Curiae emolumenta, fidelium oblationes et bonorum pars, quae ei obvenient ex praescripto canonis 1500 C.I.C. Ad seminarii alumnos quod attinet, religiosis disciplinis rite imbuendos, serventur normae iuris communis, prae oculis praesertim habitis decreto Concilii Vaticani II « Optatam totius » et regulis a Sacra Congregatione pro Institutione Catholica statutis. Selectos autem seminarii alumnos, ut philosophicis theologicisque disciplinis amplius imbuantur, Romam mittantur apud Pontificium Collegium Philippinum. Quod praeterea attinet ad conditae praelaturae regimen, administrationem, vicarii capitularis electionem aliaque, quae sacri canones praescribunt religiose serventur. His Litteris ad effectum adductis, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti, in cuius territorio officium vel beneficium ecclesiasticum habeant ; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Acta denique et documenta praelaturam Maraviensem spectantia ad eius Curiam ex Iliganensi transferantur, in tabulario custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat Vene- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 78 rabilis Frater Bruno Torpigliani, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, confectique negotii sueta documenta exaret et ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, rite signatas sigilloque impressas. Hanc vero Constitutionem Apostolicam nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Secretarius Status Eugenius Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 318917. in UNIONENSIS A V I C T O R I A Detractis nonnullis territoriis ab Ecclesiis de Ponta Grossa, Curitibensi, atque Guarapuavensi, nova dioecesis constituitur « Unionensis a Victoria » cognominando. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio Ecclesiae universae praepositi sumus, ut patris more pascendo, regendo, administrando Christi gregem ad litora aeterna duceremus, non solum caelestes veritates, id est sacrum divini conditoris patrimonium, sancte custodimus atque fidelibus recte tradimus, quae est veluti Ecclesiae anima, sed temperationem etiam Christianae societatis iis quae tempora poscunt prudenter aptamus, cum id fidelium bono haud parce conferat. Quam ob rem, cum Venerabiles Fratres Petrus Antonius Fedalto, Archiepiscopus Curitibensis, Geraldus Micheletto Pellanda, Episcopus de Ponta Grossa, et Fridericus Helmel, Episcopus Acta Pauli Pp. VI ecclesiasticae circumscriptionis, appellatione Guarapuavensis, 79 audita Conferentia episcopali Brasiliana, iam proposuerint ut, divisis territoriis suarum Ecclesiarum, nova dioecesis conderetur, Nos, re bene reputata iisque auditis quos oportuit, haec decernimus. A dioecesi de Ponta Grossa territorium horum municipiorum detrahimus, ut lege civili circumscribuntur : Uniäo da Vitoria, Porto Vitoria Paulo Freitas, Paulo Frontim, Mallet, Rio Azul, Rebouças ; ab archidioecesi vero Curitibensi, municipiorum : Sao Mateus, Sâo Joäo do Triunfo, Antonio Olinto ; a dioecesi denique Guarapuavensi, territorium municipii : Cruz Machado ; atque ex his terris novam dioecesim constituimus, Unionensem a Victoria appellandam, cuius fines haec territoria simul sumpta aequabunt. Huiusmodi Ecclesiae Sedem in urbe Uniäo da Vitoria collocamus, in huiusque templo sacratissimi Cordis Iesu cathedram ponimus, quod profecto iuribus talium templorum insignimus. Novam Sedem praeterea suffraganeam facimus Metropolitanae archidioecesi Curitibensi, sic ut eius Episcopum Metropolitae. Canonicorum Collegium condatur, ad morem in regione suetum atque normas quae a S. Sede dabuntur ; interim autem Consultores dioecesani deligantur, qui sacro Praesuli consilio atque ope assistant. Mensam episcopalem efficient sive fidelium collationes, sive Curiae emolumenta, sive bona, si qua sunt, pro rata parte, iuxta canonem 1500 C.I.C. Ad Seminarii constitutionem atque puerorum institutionem serventur praescripta iuris communis, ratione habita tum decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius », tum regularum Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica. Cum autem iuvenes eo aetatis pervenerint, ut sacrae theologiae ac philosophiae vacare debeant, ex iis electi Romam mittantur his disciplinis imbuendi; item de iis sacerdotibus statuimus, quos studia sua complere oporteat. Vix atque hae Litterae ad exitum adductae fuerint, sacerdotes qui in nova dioecesi seu officium seu beneficium habeant, eidem accenseantur; ceteri vero sacerdotes atque Seminarii tirones, ei addicantur, in cuius territorio legitime degant. De iis vero quae ad communem pastoralem agendi rationem spectant in urbibus confinibus Uniáo da Vitoria et Porto Uniäo, civili et ecclesiastica ditione distinctis, normae inter Episcopos de Ponta Grossa et Captatoropolitanum pactae serventur. Acta denique ac documenta quae modo conditam dioecesim spectant, ad eius Curiam episcopalem mittantur, ibique serventur, idque religiosissime. Ceterum ea omnia quae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 80 per has Litteras iussimus, Venerabilis Frater Carmelus Rocco, Archiepiscopus titulo Iustinianopolitanus in Galatia atque in Brasilia Apostolicus Nuntius, efficienda curabit vel per se ipse, vel per alium, modo in ecclesiastica dignitate constitutum, atque actarum rerum documenta sinceris exemplis Romam mittet, ad Sacram Congregationem pro Episcopis. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT © SEBASTIANUS Card. B AGGIO Secretarius Status S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 317988. IV SOLVEZIENSIS Apostolica Praefectura Solveziensis ad gradum dioecesis tollitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Haec Romana et Apostolica Sedes, mater sollicita omnium Ecclesiarum, quas continenter Christo parit, aequo semper animo filiis suis, qui Evangelium ubivis terrarum spargunt, proferunt, propagant, meritae laudis testimonium attribuit, maxime si praevideatur fore, ut id novorum laborum, inceptorum, bonorum certaminum causa sit, ad sanctissimam religionem Christi confirmandam et amplificandam. Quam ob rem, cum Christiana fides in Praefectura Apostolica Solveziensi opera Fratrum Minorum Conventualium haud minima incrementa ceperit, atque captura sit, ut providetur, Nos, volentes simul his Evangelii praeconibus animum addere, simul fidelium bono aptius consulere, re bene Acta Pauli Pp. VI 81 considerata, Venerabiliumque Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praesunt sententia rogata, haec statuimus. Praefecturam Apostolicam Solveziensem ad gradum et dignitatem dioecesis tollimus, cum debitis iuribus; erit vero illa metropolitanae Sedi Lusakiensi suffraganea, atque Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione perget esse obnoxia. Eius Episcopus in urbe Solwezi sedem ponet, cathedram in templo collocabit, quod mox aedificantur, S. Danieli sacrum. Canonicorum loco in praesentia Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo consilio et opera assint. Cetera quae sive fideles respiciant, sive dioecesis temperationem, similia, iure Canonico regantur. Has vero Litteras Venerabilis Frater Lucianus Angeloni, Archiepiscopus titulo Vibonensis atque Pro-Nuntius Apostolicus in Zambia, ad exitum deducendas curet, vel quem ipse legaverit, factis ad hoc iuribus debitis. Re autem confecta, documenta idem exarari faciet, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittet. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT AGNELLUS Card. Rossi Secretarius Status S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eugenius Godefridus Loco ffi Plumbi In Secret. Status tab., n. 318850. 6 - A. A. S. Sevi, Proton. Mariani, Apost. Proton. Apost. 82 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale NUNTIUS GRATULATORIUS E.mo P. D. Laureano S. R. E. Card. Rugambwa, Archiepiscopo Daressalaamensi, quinque condenti lustra ex quo plenitudinem sacerdotii accepit. Mentem Nostram acriori animi intentione hoc fausto tempore ad te convertimus, Venerabilis Frater Noster, cum vicesimam quintam renovaturos sis memoriam suscepti episcopatus. Cum dilectis ergo Christifidelibus, quibus te tot iam annos totum penitusque dedis, libentissime Nos ipsi consociamus gaudium eximium Nostrum ac laetitiam, atque optimorum munerum copiam tibi a Domino precamur. Perbene scimus quem praestabilem locum inter sacrorum Antistites Africae etiam nunc obtineas quantisque meritis omnium aestimationem et amorem tibi iam pridem conciliaveris. Ab Ecclesia matre et magistra nostra reposita in te fiducia felices sortita est exitus, quos in praesens metiri Nobis fraternae est causa laetitiae, tibi autem non modicae laudis. Usu hominum rerumque praeditus in functione sacerdotalium munerum, quae tibi antea concredita fuerant, ad episcopatum arcessitus, adiuvante Spiritus Sancti virtute, exspectationi plane respondisti. Vicarius Apostolicus primo, ac paulo post Bukobaënsis Episcopus, studia atque officia multiplicasti, ut multigenis necessitatibus dioecesis tuae consuleres. Specimen enim praebuisti — atque adhuc praebere non cessas — solidae atque illuminatae pietatis sacerdotalis, indefatigabilis industriae apostolicae, prudentissimae sollertiae in excolenda vinea Domini. Providentissimo quidem consilio Deus efficere te constituit primum Ecclesiae Catholicae Patrem Cardinalem, qui Africae civis natus est, et praecellentem Antistitem, qui luculenter commonstraturus erat quomodo inexpugnabilis erga Christi Vicarium fidelitas, flagrans erga amatam patriam studium, incensus in omnes homines amor mirabili consensu coniungerentur ad Deum honorandum. Ad Ecclesiam Daressalaamensem regendam electus anno MCMLXVIII, perseveranti opera tua et quasi missionali industria produxisti communitatem noviter tibi concreditam ad maiorem tum fidei tum actionis catholicae maturitatem. Praeclare stabilivisti et duplicasti varia archidioecesis instituta, paroecias, scholas, missiones; renovavisti opera et incepta pastoralia; educationi religiosae apud diversos alumnorum et civium ordines sapienter prospexisti, et vincula fraternae amicitiae inter sacerdotes et religiosos sodales confirmavisti. Verum adsidua sem- Acta Pauli Pp. VI 83 per cura tibi fuit, ut non solum catholicam religionem promoveres, sed humanam quoque et socialem provectionem aleres, et christianae caritatis opera magis magisque foveres. Haec igitur vitae tuae forma praeclara et cursus illustris certe redibit sacerdotibus et Christifidelibus tuis in memoriam, cum brevi commemorabitur vicesimus quintus episcopatus tui natalis. Scito, Venerabilis Frater Noster, Christi Vicarium tibi proximum hoc tempore adsistere, tibi a Pastore divino exposcere dies, quotquot adhuc concedere voluerit, pacis et laetitiae plenos, necnon ingenii vires corporisque valetudinem ad opus pastorale tuum prosperrime prosequendum. Habes itaque cogitata et sensa Nostra : accipe simul fraternam gratulationem, quam cumulare cupimus Apostolica Nostra Benedictione tibi, clero, religiosis et omnibus fidelibus tuis egregio cum amoris adfectu transmissa. Ex Aedibus Vaticanis, die x x i mensis Ianuarii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. VI HOMILIA In die Canonizationis beatae Raphaëlae Mariae a Sacro Corde Iesu. * Venerables Hermanos y amadísimos hijos: Un gozo profundo embarga nuestro corazón y un canto de júbilo aflora a nuestros labios en estos momentos que estamos viviendo. Sentimos que en nuestra voz se condensa el himno de alabanza de toda la Iglesia, exultante por los destellos de nuevo esplendor sobrenatural, alentada por una renacida fecundidad de virtud, enriquecida con otro eximio ejemplar de santidad. Son estos los sentimientos que acompañan el acto litúrgico que celebramos : la exaltación al supremo honor de los altares de un modelo singular de humildad, la Beata Rafaela Porras y Ayllón, Madre Rafaela María del Sagrado Corazón. Estamos ante una figura peculiar, cuyos ricos y múltiples matices personales no dejan de causar impresión, como habéis podido apreciar, a través del relato de la vida, leído hace unos momentos. Nace en el pueblo español de Pedro Abad, cerca de Córdoba, el 1 de marzo de 1850. * Die 23 m. ianuarii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 84 Perdidos muy pronto sus padres se dedica con su hermana Dolores a la oración y a la caridad. Este género de vida, tan opuesto a las aparentes conveniencias de su alta posición social, suscita el contraste con los deseos de la familia; hasta tal punto que la presión familiar les hace sentir la necesidad de abrazar la vida religiosa. El 24 de enero de 1886, el Instituto recibe el Decretum Laudis y un año después es aprobado definitivamente con el nombre de Congregación de « Esclavas del Sagrado Corazón ». La Madre Rafaela María dirige el nuevo Instituto durante 16 años con gran dedicación y tacto. Demuestra también claramente su extraordinaria profundidad espiritual y su virtud heroica, cuando por motivos infundados ha de renunciar a la dirección de su obra. En esta humillación aceptada, morirá en Roma, prácticamente olvidada, el día 6 de enero de 1925. La vida y la obra de la Santa, si las observamos por dentro, son una apología excelente de la vida religiosa, basada en la práctica de los consejos evangélicos, calcada en el esquema ascético-místico tradicional, del que España ha sido maestra con figuras tan señeras como Santa Teresa, San Juan de la Cruz, San Ignacio de Loyola, Santo Domingo, San Juan de Avila y otras. Esta forma de vida consagrada queda como típica en la Iglesia (aunque existen otras formas y van surgiendo otras más), en la que Cristo es el único maestro, el inspirador, el modelo, el motivo de las más generosas donaciones, de las más íntimas confidencias, del más valiente esfuerzo de transformación de la humana existencia. Se trata de la superación de la renuncia a tantas cosas humanas, para sublimarlas en una entrega eclesial, en un vivir únicamente para el Señor, asociándose con la plegaria y el apostolado a la obra de la redención y a la dilatación del reino de Dios. 1 Este ha sido el objetivo, este ha sido el ideal egregiamente puesto en práctica por las Esclavas del Sagrado Corazón, Instituto para el que la fundadora quiso como carisma propio el culto público al Santísimo Sacramento expuesto, en actitud de reparación por las ofensas cometidas contra el amor de Cristo, el apostolado de formación de las jóvenes, con preferencia por la educación de las pobres, y el mantenimiento 1 Cfr. Decr. de accomm. renov. vitae religiosae Perfectae caritatis, n. 5. Acta Pauli Pp. VI 85 de centros de espiritualidad que faciliten a las personas que así lo deseen un encuentro con Dios. j Cómo resulta difícil, cómo puede ser dramático a veces el seguimiento generoso y sin reserva de estos ideales ! La historia de la nueva Santa es bien elocuente a este respecto. Pero precisamente en esa dedicación total a una tarea superior en la que se esconde con frecuencia la cruz de Cristo, se encuentra la garantía de fecundidad ejemplar de una vida religiosa, camino siempre válido, siempre actual, siempre digno de ser abrazado, en la fidelidad a las exigencias que impone. Por esto, a vosotras, Religiosas presentes y ausentes, vaya nuestro saludo paterno y nuestra voz complacida, que hace eco a la de Cristo : 2 ¡ Dichosas vosotras, porque habéis elegido la mejor parte ! ¡ Dichosas sobre todo vosotras, hijas de la nueva Santa, si permanecéis fieles al rico y preciso legado que ella os confió ; si sabéis dar toda la fecundidad universal que Santa Rafaela María soñó y que la Iglesia espera de vuestro Instituto ; si desde la fidelidad a vuestro carisma propio, sabéis mirar con corazón abierto y actualizado el mundo que os rodea ! A este propósito no podemos menos de recordar dos aspectos característicos del Instituto de las Esclavas del Sagrado Corazón, que la nueva Santa pone magníficamente de relieve y que son de palpitante actualidad : la adoración a la Eucaristía y el apostolado pedagógico. La adoración al Santísimo Sacramento, renovada, no desvirtuada, con la reforma litúrgica, constituye una fisonomía típica de Santa Rafaela María del Sagrado Corazón. En ella centra su espiritualidad, en ella educa a sus hijas, de ahí espera la eficacia del apostolado; por mantener ese punto de su regla, no dudará en tomar decisiones urgentes, aunque muy dolor osas y arriesgadas. Y es que (( para ella era inconcebible una obra apostólica desvinculada del deber sagrado de la adoración eucaristica ». En un momento como el actual en que la vida de fe sufre no pocos quebrantos en medio de la sociedad moderna, es un compromiso de perenne validez el que las Esclavas del Sagrado Corazón, en consonancia con sus esencias fundacionales, sepan dar pleno significado eclesial y modélico a la adoración eucaristica. El apostolado, sobre todo pedagógico, en favor de la formación completa de la joven, es otra característica de la vida y obra de la nueva Santa. Ella lo vio bien claro desde el principio, partiendo de la realidad que la circundaba y buscando con ello (( no sólo el bien espiritual de la 2 Cf. Lc 10, 42. 86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Iglesia, sino la salvación y regeneración social ». Su fina intuición le indicaba cuánto puede esperarse de una formación adecuada de la juventud femenina. ¡ Qué maravillosas respuestas pueden venir de una educación en la piedad, en la pureza, en la generosidad de espíritu, en la capacidad de comprensión! El campo de benéfica aplicación de esas grandes potencialidades del alma femenina se amplía hoy y se hace más expectante, ante el progresivo acceso de la mujer a las funciones profesionales y públicas. Esto mismo nos hace entrever la importancia grandísima de este apostolado para la vida social, en la que hay que poner ideales nobles, esfuerzo generoso de verdadera dignificación colectiva, clarividencia de orientaciones, honestidad de propósitos, valentía en la corrección de criterios aceptados acriticamente, respeto y ayuda efectiva para la completa realización personal de todo ser humano, a comenzar por el menos favorecido; en una palabra, poniendo la animación viva de una genuina caridad, que supera cualquier motivación meramente humana, aun la más digna. ¡Loor y alabanza a vosotras, religiosas Esclavas del Sagrado Corazón por tantos ejemplos y realizaciones también èn este campo social ! ¡ Alabanza y aliento en vuestra tarea, tan esperanzadora y meritoria, para que sea cada vez de mayor contenido eclesial y social ! ¡ Complacencia por esa multitud de jóvenes, que sentimos presentes y ausentes, y que en vuestro Instituto han hallado formación humana y cristiana, para inserirse luego vitalmente en el contexto de la sociedad. Son frutos y esperanzas, que comportan una obligación de compromiso práctico, de los que Santa Rafaela María se complace, inspirándolos y acompañándolos con su intercesión desde el cielo. / A esa patria feliz, definitiva, dirigimos ahora nuestra mirada, para fundir nuestro júbilo de Iglesia que camina con la dicha perenne de esos hermanos nuestros que, como Santa Rafaela María del Sagrado Corazón, llegaron ya a la meta de la Iglesia triunfante, con María la Madre de Jesús y Madre nuestra, con tantos otros hombres y mujeres que preceden y guían nuestros pasos. Ante la visión extasiante de esa Jerusalén celestial, prometida, abrimos nuestro espíritu en un himno colectivo de fe, de serena y alentada espera, de alegría que confía dilatarse, de inmensa esperanza eclesial. Acta Pauli Pp. VI Lingua deinde Italica adhibita, sic Summus 87 Pontifex loqui perrexit : Non possiamo in questa entusiasmante assemblea non esprimere i voti che spontaneamente salgono dall'intimo del Nostro animo in questo momento solenne, che cioè la missione spirituale di Santa Raffaella Maria del Sacro Cuore continui a lasciare un solco luminoso e fecondo nella vita della Chiesa. In ciò, per prime, siete impegnate voi, Ancelle del Sacratissimo Cuore di Gesù, che avete ricevuto in. preziosa eredità il carisma della vostra venerata Fondatrice. Vivetene fedelmente lo spirito, e si traduca in opere di carità l'ardore del suo cuore assetato di Dio ed il suo amore spoglio di ogni affetto terreno per potersi consacrare totalmente all'adorazione del Signore e al servizio delle anime. E in questo impegno desideriamo vedere associata la Spagna cattolica, la quale con questa Santa ha saputo offrire alla Chiesa un nuovo fiore di santità dal seno delle gloriose tradizioni morali e spirituali del suo popolo. Oh ! possa questa Santa, che noi siamo felici di innalzare alla gloria degli Altari, esserle propizia interceditrice delle grazie, di cui oggi sembra avere maggiore bisogno : la fermezza nella vera fede, la fedeltà alla Chiesa, la santità del suo Clero, la fratellanza sincera fra tutti i ceti sociali della Nazióne, così degnamente rappresentata in special modo dalla Delegazione governativa presente a questo rito. E possa la sua fulgida figura, coronata oggi dall'aureola della santità, effondere sulla Chiesa intera e sul mondo la verità, la carità, la pace di Cristo. ALLOCUTIONES I Ad Exc.mos Viros e Legatorum apud Sedem Apostolicam coetu, ineunte anno 1977 Summo Pontifici fausta et felicia ominatos. * Messieurs les Ambassadeurs, Nous accueillons avec émotion et gratitude les vœux chaleureux que votre interprète distingué Nous a adressés en votre nom à tous. Nous sommes sensible à cette attention déférente manifestée envers notre personne, et aussi à la gravité, à l'espérance avec lesquelles sont envi- * Die 15 m. ianuarii a. 1977. 88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale sages les efforts de notre pontificat, l'engagement du Saint-Siège, les appels de l'Eglise. A vous tous, Excellences, Nous exprimons nos propres souhaits, pour vous-mêmes, pour la joie de vos familles, pour l'accomplissement de votre mission. Et au-delà de vos personnes, Nous pensons à tous les peuples que vous représentez ici et dont la paix, le bonheur, le progrès Nous tiennent très à cœur. Au-dessus de toutes les vicissitudes que peut nous réserver l'année 1977, c'est l'espérance qui Nous anime, c'est elle que Nous vous invitons d'abord à partager avec Nous. Sans elle, non seulement nous serions malheureux, mais nous n'oserions rien entreprendre. Il y a là d'ailleurs, dans sa ténacité, un mystère de la conscience humaine. En célébrant le commencement de chaque année nouvelle, les hommes et les peuples laissent parler leur espérance. Plus forte que les désillusions répétées et les scepticismes blasés, toujours l'espérance reprend vie. C'est qu'elle s'alimente à une source que nos gaspillages ou nos négligences ne sauraient tarir. Pour Nous, Dieu est cette source, Lui qui a crée le cœur humain et son désir d'absolu. Et en entrant lui-même dans l'aventure humaine par l'Incarnation de son Fils, Dieu l'a ouverte plus encore sur un horizon de lumière, de paix et d'amour éternels. De ces biens précieux II nous donne dès cette vie, avec des gages substantiels, un goût inaltérable. Voilà la Bonne Nouvelle de la foi chrétienne. Elle porte en ellemême sa séduction et sa force de persuasion, capables de régénérer et d'affermir l'humaine espérance, même chez ceux qui ne partagent pas notre foi. C'est une Bonne Nouvelle de paix. Mais elle n'empêche pas d'être réalistes, au contraire. Or le monde auquel elle s'adresse — et ce sera le thème majeur de notre entretien — est un monde en proie à la violence. Certes, il n'y a pas de guerres internationales ouvertes. L'année qui vient de s'achever a vu revenir un certain calme dans des régions hier encore ensanglantées par des luttes meurtrières. Nous Nous en réjouissons. Mais comme un feu mal éteint, prêt à repartir au premier souffle, la violence couve et, pendant ce temps, elle continue ses ravages : citons, à titre d'exemple, une criminalité qui ne répugne devant aucun moyen ; de monstrueux sabotages ; l'enchaînement des terrorismes et des répressions; les tortures avilissantes; les condamnations arbitraires; l'oppression de peuples entiers par des pouvoirs inhumains qui ne respectent plus les libertés et droits fondamentaux, ni même l'acquis des civilisations précédentes ; les dénis de justice; les connivences ou la protection accordées indûment aux Acta Pauli Pp. VI 89 terroristes ; les vengeances privées ; dans nn autre domaine on pourrait mentionner l'agression plus sournoise des consciences par la pornographie ou la partialité de certains mass media, et aussi la violence plus radicale encore qui vise à éliminer, en fait, la liberté de religion. La vie de l'homme, à tous ses stades, compte peu. Sa dignité est bafouée. La pratique courante de la violence et les efforts déployés pour la justifier érodent les consciences et minent la cohésion des communautés. Une situation qui prépare, si l'on n'y prend garde, de nouvelles et plus redoutables explosions. Nous n'oublions pas qu'à la source d'un bon nombre de violences, individuelles et collectives, il y a des injustices ou des désordres graves, qui sont en quelque sorte des violences aux droits des hommes et provoquent en partie l'enchaînement que Nous déplorons. L'action sur les symptômes — les violences — ne saurait servir d'alibi à l'action plus décisive sur les causes — les injustices. Il reste que les symptômes aussi appellent un traitement approprié, sous peine, en se développant, de devenir à leur tour une source spécifique d'empoisonnement du corps social, parfois plus redoutable que le mal initial. C'est à cette menace d'une prolifération dévastatrice de la violence qu'il nous faut prêter une attention particulière. Comment pouvons-nous briser l'escalade de la violence, tel est le problème. Votre expérience des relations internationales, Messieurs les Ambassadeurs, vous fait comprendre spontanément notre préoccupation. Vous savez que l'action la plus décisive est celle qui s'attaque aux causes des différends entre les peuples. Vous pressentez la nécessité de faire du neuf dans un monde vieilli de ses injustices et obligé, s'il veut survivre, de s'engager dans la voie de mutations profondes. N'estce pas ce que voulait stimuler notre Encyclique sur le Développement des Peuples? Le Saint-Siège contribue pour sa part, en participant à de nombreuses conférences internationales, à promouvoir un Nouvel Ordre qui soit capable de faire face aux tâches présentes de l'humanité tout en résorbant les injustices héritées du passé. Sans avoir à proposer des solutions politiques et techniques, Nous invitons les gouvernements à explorer les orientations novatrices que la doctrine chrétienne de l'unité de la famille humaine peut apporter à tous ces débats. La réalisation de ces grandes tâches serait toutefois compromise, et pour longtemps, si les inévitables tensions dégénéraient en guerres ouvertes. Aussi bien l'action diplomatique s'applique-t-elle avec patience à contenir ces tensions, à maintenir un espace de dialogue où puissent Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 90 s'élaborer des solutions de raison. Bien plus, vous vous employez sans cesse à recréer un tel espace de dialogue là où il est momentanément submergé par le recours aux armes. A cet effort aussi la diplomatie du Saint-Siège apporte sa contribution, selon ses moyens : avec le même lot d'incompréhension, de difficultés, d'échecs que rencontrent vos Etats, mais avec la même patience tenace qui jamais ne renonce. Défenseur inlassable de la paix, Nous frappons à toutes les portes, plaidant pour des ententes raisonnables qui ménagent la possibilité de nouveaux progrès. Mais notre réflexion doit aller encore au-delà des causes lointaines d'injustices ou des conflits déclarés. Elle doit descendre dans le dédale de Venchaînement des violences qui expliquent leur iniquité, leur péril, leur prolifération. Que trouvons-nous bien souvent, en ce domaine du moins de la violence interne qui se rattache à des mobiles politiques? — Au départ, il y a généralement une vue délibérément partiale de la réalité : on ne veut retenir que l'injustice qui divise, en négligeant, les solidarités que l'histoire a tissées entre les hommes et les groupes. — Puis le fossé se creuse par une présentation manichéenne et pharisienne des responsabilités : le mal, c'est, toujours et en tous points, les autres. On décolle de la réalité et on laisse atrophier les éléments d'unité qu'elle recèle. — Des idéologies totalisantes viennent encore durcir l'opposition, répartissant rigoureusement les hommes et les groupes, ici, en « exploités et exploiteurs », là, en <( amis et ennemis ». L'esprit qui est fait pour connaître le vrai et pour inviter les hommes à se rencontrer dans le dialogue et le dépassement est mobilisé et perverti pour couvrir le mensonge et entretenir la haine. — En bien des pays, le consensus national forgé au long des siècles s'émiette et, avec lui, des valeurs morales irremplaçables pour surmonter les injustices qu'on déplore. Vient alors le doute sur la légitimité. Ici, l'autorité publique, chargée du bien commun — une notion trop oubliée ! — s'enfonce dans l'impuissance et le terrain est vite occupé par le développement de la criminalité, des vengeances privées, des égoïsmes de groupes. Là, elle s'effondre purement et simplement et, pour un temps, la violence règne presque sans limites. Ailleurs encore le pouvoir se raidit, réprime, jusqu'à la torture, les opposants, quand une brutalité extrême et durable n'a pas réussi, pour un temps, à décourager et à étouffer toute velléité d'opposition. Il faut rompre ce cercle de la violence. Il faut d'abord restaurer Acta, Pauli Pp. VI 91 une approche plus loyale de la vérité des faits et de leur analyse. Il faut affermir la conviction que, si la réalité individuelle et sociale est marquée par des cassures profondes — la doctrine chrétienne du péché en dévoile l'abîme — elle demeure cependant marquée, dans sa constitution même, par la solidarité et l'unité : le Créateur a inscrit celles-ci dans la famille humaine et, pour nous chrétiens, le Fils de Dieu fait homme leur a rendu une force nouvelle en les enracinant plus intimement encore dans le mystère de son Corps mystique. Dès lors le dynamisme véritable de l'effort pour la justice, quelles que soient les contraintes à travers lesquelles il doit parfois se frayer son chemin, est respect et amour de l'autre, même de l'ennemi, volonté de reconnaissance mutuelle et de réconciliation. Oui, Messieurs, imaginons des voies neuves, où l'esprit, tout en demeurant critique, mette la cohérence, et où le cœur suscite le dialogue. Au lieu de stimuler les instincts souvent agressifs de l'avoir, du pouvoir, du nationalisme étroit, de la race, du sexe, apprenons à les maîtriser et à les intégrer dans des finalités personnelles et sociales plus hautes. Rendons à nos sociétés un tissu social vivant et diversifié, où se construisent les vrais solidarités et où les tensions peuvent se résorber dans un commun effort de promotion. Le pouvoir politique trouvera alors sa vraie légitimité qui est « d'orienter vers le bien commun les énergies de tous : non d'une manière mécanique ou despotique, mais en agissant avant tout comme une force morale qui prend appui sur la 1 liberté et le sens de la responsabilité »- La contrainte qu'il doit parfois exercer, et dont le monopole lui est normalement réservé pour éviter l'enchaînement des vengeances privées et l'exploitation du faible par le fort, se fonde alors sur les véritables nécessités du bien commun, qui lui interdisent aussi bien le déni de justice que l'arbitraire. A plus forte raison, doit-il veiller à ne pas laisser d'autres corps dans la nation s'arroger une autorité indue et l'exercer de façon irresponsable. Et vous-mêmes, Messieurs les Ambassadeurs, vous savez d'expérience la vanité des efforts pour la paix internationale quand la violence règne au-dedans des nations. A ce niveau, évidemment, l'action diplomatique ne peut qu'être indirecte et limitée. Plus d'une fois cependant des ambassadeurs, nos propres nonces, avec la discrétion voulue et sans ingérence indue, ont pu obtenir des gestes d'humanité et de justice en faveur d'hommes victimes de situations troublées. 1 Const. Gaudium et Spes, n. 74, 2. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 92 Mais l'œuvre dépasse la bonne volonté des gouvernants : c'est tout un climat qu'il faut créer. Le récent Concile notait sagement — à propos de la guerre, mais la violence appelle un traitement semblable — : « Les Chefs d'Etat, qui sont les répondants du bien commun de leur propre nation et en même temps les promoteurs du bien universel, sont très dépendants des opinions et des sentiments de la multitude. Il leur est inutile de chercher à faire la paix tant que les sentiments d'hostilité, de mépris et de défiance, tant que les haines raciales et les partis pris idéologiques divisent les hommes et les opposent. D'où l'urgence et l'extrême nécessité d'un renouveau dans la formation des mentalités et d'un changement de ton dans l'opinion publique )). 2 Et là, vous pressentez la contribution importante que VEglise, le Saint-Siège, les chrétiens peuvent apporter. Avec la liberté évangélique, ils sont prêts à dénoncer toute violence, celle qui menace les relations internationales, comme celle qui mine la vie intérieure des peuples. Mais voyez dans quel esprit : non pas pour accuser et condamner, mais pour servir les hommes et les peuples, avec le dynamisme de l'amour puisé auprès du Christ. Ils pensent aider les responsables politiques euxmêmes, sans empiéter sur leurs compétences propres, et ils favorisent, de proche en proche, un climat vraiment respectueux de l'homme, sur lequel on peut bâtir une société. Ils sont convaincus que le progrès est à la mesure exacte de la charge d'amour, d'amitié, de fraternité que nous savons mettre, même au cœur des combats nécessaires pour la justice. Quand la pensée et la pratique de l'amour vont de pair, l'expérience le montre, elles se fortifient. Quand par contre la pratique obéit à une logique de violence, quand elle met entre parenthèses, fût-ce provisoirement, les exigences de l'amour de l'autre, quand elle se refuse par principe aux nécessaires et loyales ententes, elle a tôt fait d'altérer, d'anémier, d'étouffer l'intention initiale de fraternité et la volonté de justice elle-même. Un amour véritable, lui, peut créer des espaces de paix. Pour mieux mettre en lumière l'idéal qui Nous anime, qui anime ou devrait animer tous les chrétiens — même si la réalité montre, hélas, que nous sommes souvent faibles et illogiques en ce domaine — Nous nous permettons d'évoquer le mystère de Celui dont nous venons de fêter l'avènement. - L'espérance de Noël a surgi dans un monde dur comme le nôtre : le 2 Const. Gaudium et Spes, n. 82, § 3. Acta Pauli Pp. VI 93 massacre des Innocents est proche de la Crèche de Bethléem; proche aussi de la violence de ceux qui croient éliminer le Christ sur le Calvaire. Dans ce monde dur, cependant, Jésus, que nous, les chrétiens, nous ap3 pelons notre Paix, a passé « en faisant le bien » , suscitant chez beaucoup, les plus pauvres surtout, une expérience de paix profonde, de libération, de douceur, de bonté. Mais Jésus a dû révéler aussi l'amour au cœur d'hostilités qui n'ont jamais désarmé, à travers des confrontations harassantes auxquelles il ne s'est pas dérobé, qu'il a même provoquées parfois pour réveiller les consciences assoupies dans l'injustice, et pour les inviter à la conversion. En tout cela, cependant, un seul et même amour était à l'œuvre, toujours prêt à servir, à aider, à pardonner, un amour qui a dit son dernier mot dans le don qu'il a fait librement de sa vie et dans le pardon suprême. Certains parlent d'utopie ! Mais n'est-ce pas un fait que le Christ est, depuis lors, une source vivante de paix et de réconciliation pour des hommes et des peuples innombrables? Voilà l'exemple, vous le savez, qui inspire les vrais chrétiens, qu'il agissent comme citoyens, selon les finalités et les moyens propres de la vie politique, ou qu'ils participent à la mission évangélisatrice de l'Eglise. Cela conduit en divers pays des évêques et des fidèles à suivre leur Seigneur jusqu'au sacrifice de leur liberté et parfois de leur vie même, montrant alors de quel esprit de service et de paix ils sont animés quand ils plaident pour la justice et dénoncent la violence. Un esprit d'amour et de foi, préoccupé d'abord de demeurer parmi ceux qui souffrent, de leur révéler au cœur même de leur détresse qu'ils sont aimés de Dieu, de leur rendre, avec l'espérance, des énergies nouvelles pour travailler à la justice, à la fraternité, à la réconciliation. Us savent qu'ils sont assurés de notre respect, de notre encouragement, de notre affection. Nous tenions à rappeler le sens de leur témoignage à vos Excellences et à ceux qui les accréditent auprès du Saint-Siège. Et à vous-mêmes, Messieurs les Ambassadeurs, Nous lançons un appel pressant dont vous pourrez vous faire l'écho auprès de vos gouvernants : Brisez l'escalade de la violence ! Votre formation, votre mission, votre compétence vous rendent plus aptes que d'autres à saisir la complexité des problèmes et les injustices qu'ils recouvrent, à écouter les points de vue adverses, à rechercher des solutions négociées, des accords raisonnables, acceptables. Votre rôle de diplomates vous place pré- 3 Ac 10, 38. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 94 cisément aux antipodes des solutions de violence. Ainsi vous pouvez contribuer à désamorcer l'escalade des injustices et des violences. Soyez fermes pour refuser l'injustice ! Soyez forts pour imaginer et réaliser des gestes d'équité, d'humanité, de paix qui dénouent l'écheveau du tissu serré de la violence ! L'humanité attend de vous ce service : c'est votre devoir d'y coopérer. Oui, brisez l'escalade de la violence! Mais pour cela, Nous l'avons fortement souligné, il faut l'amour, un amour des hommes, de tous les hommes, au-delà des peurs, des calculs et des intérêts. Aussi, au seuil d'une année nouvelle, prions-Nous le Très-Haut de répandre largement son Esprit d'Amour dans tous les cœurs. Tels sont les souhaits que Nous vous confions. Ils sont graves certes, mais pleins d'espérance. Fasse le Seigneur qu'ils trouvent un large consensus, au cours de cette année 1977 ! Et qu'il vous apportent à vousmêmes, et à ceux qui vous sont chers, joie et Paix ! II Ad Exc.mum Virum Seppo Taito Pietinen, apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Finlandiae Legatum. * Monsieur V Ambassadeur, Les paroles que vous venez de Nous adresser en présentant les Lettres qui vous accréditent auprès de Nous comme Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire de Finlande, manifestent l'idéal élevé qui veut inspirer votre action auprès du Saint-Siège, et Nous vous en remercions vivement, ainsi que des sentiments que vous avez manifestés à notre égard. Les rapports que le Saint-Siège entretient avec les Etats ont toujours pour but, outre leur finalité proprement religieuse, de favoriser tout ce qui peut faire naître ou accroître un esprit de coopération pacifique entre les peuples, ainsi que la volonté d'assurer à toutes les personnes la liberté intérieure et extérieure, inséparable de la dignité humaine. C'est pourquoi Nous apprécions les orientations de votre Gouvernement que vous venez de rappeler brièvement. Elles contribuent à unir les hommes de bonne volonté. Il importe donc qu'elles ne se laissent pas décourager par les déceptions ou les difficultés, car elle répondent aux * Die 24 m. ianuarii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 95 exigences irrépressibles de l'humanité. Nous sommes persuadé que la collaboration confiante qui cherche peu à peu à s'instaurer et qui vise à mettre un véritable sens de l'homme au principe même des relations politiques finira par imposer la conviction que la recherche égoïste de l'intérêt particulier ne peut suffire, pour les Etats comme pour les personnes, à assurer cette paix à laquelle chacun aspire. A cause même de sa mission religieuse, en conformité avec les enseignements de l'Evangile et la volonté de son Fondateur, l'Eglise s'efforce de contribuer, avec les armes pacifiques qui sont les siennes, à cette œuvre de persuasion et de transformation des cœurs, afin de voir vraiment en chaque homme un frère. Cette conviction a toujours inspiré les appels que Nous lançons chaque année pour la Journée mondiale de la Paix, à la conscience des responsables politiques et à celle de tous les hommes, pour leur rappeler inlassablement où se trouvent les véritables chemins de la paix. Cette conviction a animé aussi la participation du Saint-Siège à la Conférence qui a attiré vers la capitale de votre pays l'attention et les espoirs de bien des peuples. Nous souhaitons que cette attente ne soit pas déçue et que les accords d'Helsinki trouvent leur application totale et loyale de la part de tous leurs signataires. Nous savons que nos Fils catholiques de Finlande partagent pleinement cet idéal, et Nous nous réjouissons qu'il leur permette de coopérer ainsi, avec leurs frères, au service de leur pays et de toute la communauté humaine. Nous agréons avec satisfaction les sentiments dont Son Excellence Monsieur le Président de la République vous a chargé d'être l'interprète. Nous gardons Nous-même le meilleur souvenir de sa visite, et Nous vous confions le soin de lui exprimer, avec notre gratitude, les vœux chaleureux que Nous formons, dans la prière, pour sa personne et pour le bonheur du cher Peuple de Finlande. Soyez assuré, Monsieur l'Ambassadeur, de la cordialité de notre accueil. Avec nos souhaits de bienvenue, Nous vous adressons ceux que Nous formons pour l'accomplissement de votre haute mission. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 96 III Ad Exc.mum Virum Valtherum F. Mondale, alterum a Praeside Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum, coram admissum. * Mr Vice President, We are happy to extend a cordial welcome to you and to those who accompany you on your visit in Europe. At the moment in which the new President of the United States has begun his term of office, he has charged you with the important mission of making contacts and consultations, with the intention of obtaining further éléments for judging and evaluating the international policy of the United States, a country whose policy has great repercussions and is therefore of special interest to the entire world. We are pleased that this policy is based on the desire to promote peace and international coopération. The Holy See, whose activities are motivated not by politicai considérations but by moral and religious principies, regards thèse as morally worthy aims, for which it expresses its support in the measure and ways that are proper to it. In our recent Message for the World Day of Peace we made the appeal : " If you want peace, défend life ". We are convinced that everything that wounds, weakens and dishonors life will destroy peace and degrade humanity. Ant it is thus with optimism that we note the commitment of your President in favor of the réduction of weapons, particularly nuclear weapons. We are sure that this will promote common interests and be of immense service to the world. You have just been celebrating the Bicentennial of your nationhood. At every turn this event spoke to you of those moral values on which America was founded. It is our fervent hope that this great spiritual héritage will be protected and reinforced, for the peace and integral development of your own country and all humanity. We are pleased once again to send our good wishes to President Carter, and we pray that the inalienable rights to " life, liberty and the pursuit of happiness " will belong forever to America, as "-ione nation under God ". * Die 27 m. ianuarii a. Í977. Acta Pauli Pp. VI 97 IV Ad Exc.mum Virum Ignatium C. Olisemeka, Nationis Nigerianae apud Sedem Apostolicam Legatum. * Mr Ambassador, We are happy to welcome Your Excellency as Ambassador Extraordinary and Plenipotentiary of the Federal Eepublic of Nigeria to the Holy See and to receive the Letters by which His Excellency General Olusegun Obasanjo accredits you to this post. In accepting with gratitude the courteous good wishes which you have brought from your Head of State, we would ask you to convey to him in turn our cordial greetings. We appreciate the kindness towards our person which you have shown in your address and the deep regard you have expressed for the efforts of our pontificate to favour just solutions to the world's Problems. It is likewise gratifying to hear your praise of the active and beneficent présence of the Ohurch in your country. You have outlined the common purposes for which Nigeria and the Holy See work together. We are united in the pursuit of a most exalted aim, that of liberating man from all that offends against his very humanity; from all that offends against truth, justice, love and peace. Indeed, we may add, from all that offends against what the Creator intends for mankind. The fact that Nigeria's Constitution enshrines the right of religious liberty is a basic condition for our coopération. We are pleased to note how you regard religion as contributing idealism and energy to the promotion and unification of national life, for religion, with its moral demands, connot but exert a salutary influence upon the life of a country. We are confident that all our Catholic sons and daughters in Nigeria will continue to give proof of their generosity and dévotion in serving the cause of development. In conclusion we gladly take this opportunity to give expression once again to our particular affection for the people of Nigeria, whom we have had the joy of visiting in their hômeland, and we ask Almighty God to bestow abundant blessings on them and their leaders. We also pray that Your Excellency's assignment as Ambassador to the Holy See will prove happy for yourself and of benefit to all. * Die 28 m. ianuarii a. 1977. 7 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 98 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI DECLARATIO CIRCA Q U A E S T I O N E M AD ADMISSIONIS SACERDOTIUM MULIERUM MINISTERIALE Prooemium: Pars mulieribus habenda in nostri temporis societate et Ecclesia, Inter insigniores aetatis nostrae notas, Ioannes Papa XXIII, fel. r e c , in Encyclicis Litteris suis Pacem in Terris, die 11 aprilis anno 1963 datis, eam assignavit quod ... mulieres in re publica intersuntquod fortasse celerius apud populos fit christianam fidem profitentes, et tardius quidem, sed late, apud Gentes aliarum memoriarum heredes alioque vitae cultu imbutas, Concilium vero Vaticanum II, in sua Constitutione pastorali, quae a verbis incipit Gaudium et Spes, enumerans hos discriminandi modos in iuribus personae fundamentalibus, qui superandi et removendi sunt, utpote Dei proposito contrarii, congruenter primum eum enuntiat, qui a sexu petatur. Aequabilitas vero personarum, quae inde oritur, ad talem hominum societatem aedificandam tendit, quae non sit plane uniformis, sed harmonice componatur et una fiat, dummodo viri ac mulieres suas ipsorum proprias dotes et dynamicam vim in eam conferant, ut nuper exposuit Paulus Papa V I . 1 2 3 1 A.A.S. 5 5 (1963), pp. 267-268. 2 Cf. CONC. OEC. VAT. I I , Const. pastoralis Gaudium et Spes, 7 decembris 1965, n. 2 9 : A.A.S. 5 8 (1966), pp. 1048-1049. 3 Cf. PAULUS P P . VI, Allocutio ad membra Commissionis a studiis de muneribus Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 99 In Ecclesiae ipsius vita decursu saeculorum, ut historia testatur, fuerunt mulieres, quae summa efficacitate adlaboraverunt, opera insignia perficientes. Meminisse satis sit earum, quae magnas Familias religiosas fundaverunt, ut sancta Clara Assisiensis, sancta Teresia Abulensis, meminisse eiusdem Teresiae atque Catharinae Senensis, quae scripta posteris tradiderunt tanta doctrina spiritali referta, ut eas Paulus Papa VI albo Ecclesiae doctorum inscripserit. Neque oblivioni dandae sunt innumerabiles illae mulieres, quae seipsas Domino consecraverunt, ut caritatem exercerent vel operi missionali se devoverent, sed nec christianae illae matresfamilias, quae ad suos permagnam vim habuerunt et praecipue in filios fidem transfuderunt. Temporibus autem nostris, multo maiora vindicantur : Cum ...nostris diebus mulieres magis magisque partes activas habeant in tota societatis vita, magni momenti est amplior earum participatio etiam in variis campis apostolatus Ecclesiae. Haec a Concilio Vaticano iussa impulsum excitarunt, qui iam fructus suos edit : quae tamen varia experimenta maturitatem adhuc exspectant. Numerosissimae vero iam sunt hodie, ut etiam Paulus VI dixit, christianae illae communitates, quae apostolica navitate mulierum fruantur; quin etiam quaedam ex illis mulieribus vocantur in partem consiliorum in ambitu tam dioecesano quam paroeciali ad res pastorales investigandas institutorum. Apostolica quoque Sedes iam in quibusdam suae Curiae laboris coetibus partem mulieribus attribuit. 4 5 Porro iam ab aliquot annis, quaedam christianae communitates, ex iis quae saeculo decimo sexto vel posterioribus temporibus ab Apostolica Sede Romana separatae sunt, mulieres admimulieris in Societate et in Ecclesia itemque ad Membra Consilii praepositi anno internationali « de muliere» celebrando, 1 8 aprilis 1975: A.A.S. 67 (1975), p. 265. CONC. OEO. VAT. I I , Decretum Apostolicam Actuositatem, 18 novembris 1965, n. 9 : 4 A.A.S. 58 (1966), p. 846. 5 Cf. PAULUS P P . V I , Allocutio ad membra Commissionis a studiis de muneribus mulieris in Societate et in Ecclesia itemque ad Membra Consilii praepositi anno internationali ade muMere» celebrando, 1 8 aprilis 1975: A.A.S. 67 (1975), p. 266. 100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale serunt ad pastorale munus non aliter ac viros : quo novo incepto moti harum communitatum sodales vel etiam aliae huiusmodi communitates postulationes et scripta, ut mulieribus latior pateat haec admissio, nunc repetunt, contradicentibus vero aliis. Huius ergo negotii oecumenicum momentum patet, de quo Ecclesia catholica suam mentem aperire debet, eo vel magis quod publicae opiniones late in variis circulis sparsae quaestionem moverunt, num etiam catholica Ecclesia suam disciplinam mutare posset, ut mulieres ad sacerdotalem ordinationem admitteret. Nonnulli immo ex catholicis theologis eandem controversiam aperte agitarunt, pervestigationes incitantes non tantum in sacris Bibliis, in Patrum scriptis, in historia ecclesiastica, sed etiam in evolvendis institutorum et morum historiis, vel in psychologicis et sociologicis scientiis. Ex quo factum est, ut pleraque argumenta, quae conferre possent ad hanc gravem quaestionem solvendam, acri iudicio expensa sint. Cum vero agatur de tali controversia, quam, saltem uti nunc se offert, traditio scholarum theologicarum vix attigerit, fieri potest, ut in ea nunc evolvenda rationes quaedam necessariae ab iis, qui argumentantur, neglegantur. Quamobrem Sacra haec Congregatio pro Doctrina Fidei, mandatum exsequens a Beatissimo Patre acceptum eiusque subsequens verba, quae in suis die 30 Novembris anno 1975 datis litteris scripsit, censet nunc resumendum : Ecclesiam, quae Domini exemplo fidelis manere intendit, auctoritatem sibi non agnoscere admittendi mulieres ad sacerdotalem ordinationem; atque aestimat oportere, pro praesentibus adiunctis, ut in luce clariore ponat hanc doctrinam, quae dolenter forsitan a quibusdam percipiatur, unde tamen oriens bonum paulatim discernetur, quippe quae conferre possit ad respectiva viri ac mulieris munera altius investiganda. 6 6 Cf. A.A.S. 68 (1976), pp. 599-600; cf. ibid., pp. 600-601. 101 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei I. Traditio perpetuo ab Ecclesia servata Numquam Ecclesia catholica sensit presbyteralem vel episcopalem ordinationem mulieribus valide conferri posse. Fuerunt quidem primis saeculis nonnullae sectae haereticae, praesertim gnosticae, quae mulieribus sacerdotale ministerium committere aggressae sunt: quod statim Patres animadversum vituperaverunt, utpote quod novum atque in Ecclesia minime accipiendum iudicarent. 7 Sane in eorundem Patrum scriptis haud dissimulanda percipitur contagio praeiudicatarum opinionum circa muliebrem sexum non aequarum, quae tamen fere nihil in eorum pastoralem actuositatem et etiam minus in eorum spiritalem directionem influxerunt. At praetermissis hisce commentationibus, illius temporis ingenio afflante concitatis, aperte legitur, praecipue in monumentis iuris ecclesiastici, quae Antiochena et Aegyptiaca traditio servavit, ob eam propriam praecipue causam solos viros ad ordinem ministeriumque vere sacerdotale vocari, quia Ecclesia fideliter servare intendit exemplar illud sacerdotalis ministerii, quod Dominus Iesus Christus voluit quodque Apostoli accurate custodierunt. 8 9 Idem animi iudicium aetatis mediae theologos movit, etsi scholastici doctores, cum fidei veritates argumentis ratione conceptis illustrare satagerent, de illa quaestione argumenta saepe hauriebant, quae hodie docti difficile accipiant, immo iure improbent. Ex eo tempore usque ad nostram aetatem non iam 7 S. IRENAEUS, Adv. haereses 1, 13, 2: PO- 7, 580-581; Ed. Harvey, I , 114-122; TERTULLIANUS, De praescript. haeretic. 41, 5: COL 1, p. 221; Firmilianus Caesarien., in S. CYPRIANI EPIST. 75: CSEL 3, pp. 817-818; ORIGENES, Fragmenta in 1 Cor. 74, in Journal of theological studies 10 (1909), pp. 41-42; S. EPIPHANIUS, Panarion 49, 2-3; 78, 23; 79, 2-4; t. 2 GCS 31, pp. 243-244; t. 3, GCS 37, pp. 473, 477-479. Didascalia Apostolorum, c. 15, ed. R. H. Connolly, pp. 133 et 142; Constitutiones Apostolicae, lib. 3, c. 6, nn. 1-2; c. 9, nn. 3-4: ed. F. X. Funk, pp. 191, 201; S. IOANNES CHRYSOSTOMUS, De sacerdotio, 2, 2: PG 48, 633. S. BONAVENTURA, In IV Sent., Dist. 25, art. 2, q. 1: ed. Quaracchi, t. 4, p. 649; RIOHARDUS DE MEDIAVILLA (Middletown), In IV Sent., Dist. 25, art. 4, n. 1, ed. Venetiis 1499, f 177 ; IOANNES DUNS SCOTUS, In IV Sent., Dist. 25: Opus Oxoniense, ed. Vives, t. 19, p. 140; Reportata Parisiensia, t. 24, pp. 369-371; DURANDUS A SANCTO PORCIANO, In IV Sent., Dist. 25, q. 2, ed. Venetiis 1571, f 364 . 8 9 0 1 0 v Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 102 videtur haec quaestio mota fuisse, quia sine controversia et universaliter accepta erat consuetudo, veluti iure possessionis gaudens. Ecclesiae ergo hac de re traditio per saecula tam firma fuit, ut magisterium numquam necesse habuerit edisserere principium, cui nulla labes inferebatur, seu legem defendere, quae nullo infitiante vigebat. At quotiescumque traditio illa, occasione data, manifestabatur, ea testimonio erat Ecclesiam in id intentam esse, ut ad exemplar sibi a Domino traditum se conformaret. Eandem traditionem religiose custodierunt Orientales Ecclesiae, quarum unanimis hac de re consensus eo magis conspicuus est, quod de multis aliis rebus varium esse suum cuiusque ius libenter accipiant ; atque etiam hodie quidquam commune habere recusant cum iis postulationibus, quibus mulierum sacerdotalis ordinatio intenditur. II. Quomodo Christus se gesserit Christus Iesus nullam mulierem inter Duodecim adscivit. Si ita se gessit, id non propterea evenit, quod sui temporis moribus cedebat, nam ipsius cum mulieribus agendi ratio modo civium suorum prorsus dissimilis erat, et ab eorum observantia ille voluntarie audacterque se removebat. Sic nempe palam cum Samaritana muliere colloquitur, ideoque mirationem ipsis discipulis movet (cf. Io 4, 27) ; legalis immunditiae mulieris, quae sanguinis fluxum patiebatur, nullam rationem habet (cf. Mt 9, 2022); a peccatrice muliere in domo Simonis pharisaei se tangi patitur (cf. Lc 7, 37 et ss.); mulierem in adulterio deprehensam absolvens, docere intendit haud severius agendum esse in mulierum quam in virorum culpas (cf. Io 8, 11); a lege Moysis se distineri non dubitans, aequalia asseverat viri ac mulieris quoad vinculum matrimonii iura et officia (cf. Me 10, 2-11; Mt 19, 3-9). Cum vero iter faciens Iesus evangelizaret regnum Dei, sibi comites adiunxit non tantum Duodecim, sed etiam mulieres, Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 103 inter quas erat Maria, quae vocatur Maddalene, de qua daemonia septem exierant, et Ioanna uxor Chusa procuratoris Herodis, et Susanna, et aliae multae, quae ministrabant eis de facultatibus suis (Lc 8, 2-3). Quamvis secundum mentis habitum Hebraeum haud magni valoris esset, teste iure Iudaico, mulieris testimonium, tamen primae Dominum a mortuis suscitatum viderunt mulieres, et ille iis officium commisit primum paschale nuntium Apostolis ipsis afferendi (cf. Mt 28, 7-10; Lc 24, 9-10; Io 20, 11-18), qui praepararentur, ut publici Eesurrectionis testes postea fierent. Haec vero omnia — id fatendum est — non quidem talem evidentiam afferunt, ut cuique proxime perspicua sint, quod quidem mirandum non est, siquidem quaestiones, quas movet Verbum Dei, altiores sunt quam ut responsa pateant; nam ad intellegendum tam Iesu missionis, quam Scripturae ipsius ultimum sensum, non satis est mere historicam textuum enarrationem instruere. Hac tamen in re agnoscendus est velut fascis colligatus factorum, quae in idem indicandum vergunt, magisque admirationem movent quod Iesus munus apostolicum mulieribus non concredidit. Ipsa Mater eius, Filii mysterio tam arcte sociata, cuius partes eximiae in Lucae et Ioannis Evangeliis extolluntur, apostolico non est affecta ministesterio. Quod Patres induxit, ut Mariam in exemplum proponerent Christi hac in re voluntatis: eandemque doctrinam, saeculo ineunte XIII, adhuc confirmavit Innocentius P p . I I I , scribens: Licet beatissima Virgo Maria dignior et excellentior fuerit Apostolis universis, non tamen illi, sed istis Dominus claves regni caelorum commisit. 10 11 10 Obiciunt quidam Iesum ideo duodecim viros elegisse, ut signum allegoricum compleret, quippe qui in figura significaret, hos duodecim eorum personam acturos qui duodecim tribus Israel genuerant (cf. Mt. 19, 28; Lc. 22, 30). At in textibus ad id allatis nil asseritur nisi Duodecim in iudicio eschatologico partem habituros. Genuina ratio, cur Duodecim electi sint, intellegitur potius ex toto illorum munere, ad quod vocati sunt (cf. Me. 3, 14), ut scilicet Christum in populo repraesentarent eiusque opus continuarent. INNOCENTIUS PP. III, Epist. 11 decembris 1210 ad episcopos Palentin. et Burgen., in Corpore Iuris, Decretal, lib. 5, tit. 38, De paenit. c. 10 Nova: ed. A. Friedberg, t. 2, 11 104 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale HI. Apostoli quomodo se gesserint Hunc Christi modum cum mulieribus agendi Apostolica communitas fideliter observavit. Etsi B. Maria insignem locum obtinebat inter illos paucos, qui in Cenaculum post Domini ascensionem congregabantur (cf. Act 1, 14), non tamen ipsa in Collegium duodecim Apostolorum est cooptata, cum de electione ageretur, cuius exitus fuit designatio Matthiae; duo enim discipuli propositi erant, de quorum nominibus Evangelia ne mentionem quidem faciunt. Die autem Pentecostes, Spiritu Sancto repleti sunt omnes, viri ac mulieres (cf. Act 2, 1; 1, 14), attamen nonnisi Petrus cum undecim levavit vocem suam, ut nuntiaret in Iesu adimpletas esse prophetias {Act 2, 14). Illis vero atque Paulo, quando terminos orbis Iudaeorum transierunt, necesse fuit, ut Evangelium et vitam christianam hominibus Graeco et Romano cultu atque humanitate imbutis praedicarent, Mosaicae Legis observantias solvere, et quidem interdum cum dolore. Potuissent ergo, nisi iis persuasum esset in hoc fidem Christo servandam esse, libenter sibi proponere, ut mulieribus ordinem conferrent. Apud illius aetatis Graecos plura quorundam deorum sacrificia exstabant, quae per mulieres confici solerent. Graeci enim a Iudaeorum opinionibus aberant : etsi eorum philosophi mulierem viro inferiorem esse profitebantur, fiebant inter eos ad promovendam aliquo modo mulierum dignitatem concitationes, quas historiarum scriptores notatu dignas aestimant, quaeque imperatorum temporibus creverunt. Revera ex libro Actuum Apostolorum atque Epistulis beati Pauli constat mulieres quasdam cum Apostolo in Evangelio laborasse (cf. Rom 16, 3-12; Phil 4, 3); et ille gratus singularum nomina enumerat inter salutationes, quibus Epistulas suas concludit; ad conversiones promovendas partes haud par-, col. 886-887 ; cf. Glossa in Decretal, lib. 1, tit. 33, c. 12 Dilecta, v° Iurisdictioni. Cf. S. THOMAS, Summ, theol., I I I pars, quaest. 27, art. 5, ad 3"™; PSEUDO-ALBERTUS MAGNUS, Mariale, quaest. 42: ed. Borgnet 37, 81. A Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 105 vas habuerunt quaedam ex illis mulieribus, ut Priscilla, Lydia, aliaeque; prae ceteris vero Priscilla, nam Priscilla et Àquila assumpserunt Apollo et diligentius exposuerunt ei viam Dei (cf. Act 18, 26); Phoebe etiam, quae erat ministra Ecclesiae quae est Cenchris (Rom 1.6, 1). Ex his omnibus manifeste constat mores Ecclesiae Apostolorum longe a Iudaeorum moribus recessisse; attamen numquam mulieribus illis ordinationem conferre cogitaverunt. In Pauli Epistulis, probati exegetae animadverterunt varios esse dicendi modos ab Apostolo usurpatos; scribens enim adiutores meos (Rom 16, 3; Phil 4, 2-3), nominat indistincte viros et mulieres, qui quocumque titulo eum in Evangelio adiuvant; nomen vero Dei adiutores (1 Cor 3, 9; cf. 1 Thess 3, 2) reservat Apollo, Timotheo sibique Paulo, utpote qui directe ad apostolicum ministerium et verbi Dei praedicationem segregati sint. Mulierum tamen quamvis insigne fuisset die Resurrectionis munus, cooperatio ad id a Paulo non extensa est, ut illo publico munere sollemniter praeconium nuntiandi fungerentur, quod unius missionis apostolicae proprium est. IV. Quae Christus et Apostoli fecerunt, norma sunt perpetua Etsi hic Christi et Apostolorum modus se gerendi a tota persaecula usque ad nos firma traditione ut norma habitus est, quaestio tamen oritur, num hodie aliter se gerere Ecclesiae liceat. Sunt qui affirmative respondeant, pluribus rationibus fulti, quas pervestigare oportet. Asseverant praesertim Iesum et Apostolos sic egisse, quia mores illius temporis regionisque necessario observabant, nec aliam causam fuisse, cur Christus ministerium neque mulieribus neque ipsi Matri suae committeret, nisi quod aliter agere prohiberent eiusdem temporis adiuncta. Nemo tamen probavit, ac reapse probari non potest, eiusmodi agendi modum solum a rationibus socialibus et cultus humani propriis esse profectum. Revera, cum Evangelia supra examinaremus, Iesum 106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale contra conspeximus ab opinionibus suorum coaetaneorum se longe distraxisse, ea auferendo discrimina, quibus mulieres a viris separabantur. Asseverari ergo non potest Iesum opportunitatis tantum rationem habuisse, cum mulieres in apostolicum coetum non adnumeraret. Eo minus Apostoli ad hunc morem observandum societatis cultusque adiunctis coacti sunt apud Graecos, quod illi haec discrimina ignorabant. Praeterea obiciunt, inter ea, quae Paulus de mulieribus praescripsit, nonnulla esse, quae nostris temporibus caduca censeantur, atque partes aliquas eius doctrinae difficultates movere. At contra animadvertendum est fere omnia praecepta illa, ut veri simile esse videtur, ab aetatis moribus petita, ad disciplinae nonnisi minoris momenti usus spectare, cuiusmodi est obligatio facta mulieribus caput velandi (cf. 1 Cor 11, 2-16); quae praescripta iam non urgent. Cum vero Paulus, ut mulieres in ecclesia taceant statuit, non permittens eas loqui (1 Cor 14, 34-35; cf. 1 Tim 2, 12), haec interdictio diversae est indolis eiusque significationem exegetae illustrant, nempe apostolum mulieribus non adimere ius, quod aliunde agnoscit, in ecclesia prophetandi (cf. 1 Cor 11, 5), sed solum prohibere, ne publicum docendi munus gerant in coetu christiano. Haec interdictio secundum Paulum cum consilio divino de creatione conectitur (cf. 1 Cor 11, 7; Gen 2, 18-24), nec facile cultui moribusque adscribenda est. Praeterea in mentem revocare iuvat Paulum eum fuisse, qui in Novi Testamenti scriptis, de primi iuris virorum et mulierum aequalitate, utpote Dei filiorum in Christo (cf. Gal 3, 28), maxima cum firmitate diceret. Nihil denique est, cur Paulus accusetur infensorum praeiudiciorum in mulieres, quibus ex contrario eum fiduciam significasse quasque ad laborandum secum vocasse constet. Ad haec vero de apostolicae aetatis adiunctis obiecta addunt, qui legitimam futuram esse huiusmodi disciplinae mutationem contendunt, considerandum esse, quomodo Ecclesia sacramentorum disciplinam moderetur. Equidem animadver- Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 107 ti tur, nostris praecipue temporibus, quam conscia sit Ecclesia se in sacramenta, quamvis a Christo instituta, potestate quadam pollere, cuius decursu temporum usa est, ut eorum signum distinctius designaret, atque ea ministrandi condiciones determinaret; quod patet ex recentibus Summorum Pontificum 12 Pii XII Paulique VI decretis. Attamen sedulo advertendum est hanc potestatem, quamvis veram, certis finibus circumscriptam esse. De hoc monuit Pius Papa XII scribens: Ecclesiae nulla competit potestas in substantiam Sacramentorum, id est in ea quae, testibus divinae revelationis fontibus, ipse Christus Dominus in signo Sacramenti servanda statuit-™ Quae iam docuit Tridentina Synodus declarans: Hanc potestatem perpetuo in Ecclesia fuisse, ut in Sacramentorum dispensatione, salva illorum substantia, ea statueret vel mutaret, quae suscipientium utilitati seu ipsorum Sacramentorum venerationi, temporum et locorum varietate, magis expedire pro rerum, 14 indicaret. Praeterea haud praetermittendum est sacramentalia signa non, quasi ex pacto convenerit, selecta esse: non solum sub multiplici respectu, signa sunt reapse naturalia, utpote quae gestuum, rerumque vim significandi naturaliter inditam assumant, sed praecipue ordinantur ad annectendos illi summo, qui praecesserit, salutis eventui posterioris aetatis homines, eosque uberi sacrorum Bibliorum vi educandos et arte symbolica docendos, qualem gratiam significent atque efficiant. Sic Sacramentum Eucharistiae non est mere fraternum convivium, sed simul memoriale praesens et actuale denuo faciens Christi sacrificium, nec non eius ab Ecclesia facta oblatio; sic ministeriale sacerdotium non est tantum pastorale munus, sed continuationem infert eorum munerum, quae Apostolis Christus concredidit, 12 PIUS PP. X I I , Constit. Apost. Sacramentum Ordinis, 3 0 novembris 1917: A.A.S. 40(1948), pp. 5-7 ; PAULUS PP. V I , Const. Apost. Divinae Consortium Naturae, 1 5 augusti 1971: A.A.S. 63 (1971), pp. 657-664; Const. Apost. Sacram Unctionem, 30 novembris 1972: A.A.S. 65 (1973), pp. 5-9. Pius PP. X I I , Const. Apost. Sacramentum Ordinis: loc. cit., p. 5. Sessio 21, cap. 2 : DENZINGEB-SCHÖNMETZER, Enchiridion symbolorum..., n. 1728. 13 14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 108 potestatumque, quae ad ea munera pertinent. Aptatio ergo ad tempora civilisque cultus formas ad id extendi nequit, ut solvatur quoad substantiam hoc sacramentale vinculum cum iis eventibus, qui christianam religionem fundaverunt, et cum Christo ipso. His in rebus, ad extremum est Ecclesiae, per suum Magisterium pronuntiantis, decernere quaenam partes sint immutabiles, quae vero partes mutationi sint obnoxiae. Ideo Ecclesia certas mutationes haud sibi admittendas esse censet, quia conscia est se Christi modo agendi obstrictam esse : tunc multum abest, ut moveatur antiquitatis fallaci studio, sed revera Domino suo servat fidem, cuius sola luce vera ratio eius iudicii intellegi potest. Ecclesia autem sententiam suam dicit, innixa in Domini promisso nec non in Spiritus Sancti praesentia, atque eo consilio, quo luculentius annuntietur Christi mysterium maioreque sedulitate custodiantur et ostendantur integrae eius divitiae. Ecclesiae ergo praxis vim normae habet. In eo autem quod solum viris ordinatio sacerdotalis confertur, subest traditio continua per totam Ecclesiae historiam, universalis tam in Oriente quam in Occidente, intenta ad pravos usus statim coercendos; quae norma, exemplo Christi innixa, ideo observata est, et observatur, quia putatur conformis esse proposito Dei circa Ecclesiam suam. V. Ministeriale sacerdotium mysterii Christi luce contemplandum est Postquam haec Ecclesiae norma huiusque fundamentum in mentem revocata sunt, utile et opportunum videtur eandem normam illustrare ostendendo eius, quam theologica cogitatio dignoscit, convenientiam: quod enim nonnisi viri ad ordinationem sacerdotalem accipiendam vocati sunt, hoc arcte convenit cum Sacramenti genuina indole eiusque specifica ad Christi mysterium relatione. Tunc vero non intenditur, ut argumentum de- 109 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei monstrativum afferatur, sed ut doctrina per analogiam fidei illustretur. Constans Ecclesiae doctrina est, quam denuo fusiusque declaravit Concilium Vaticanum II, revocavit etiam Synodus Episcoporum anno 1971 habita, iteravit denique Sacra haec Congregatio pro Doctrina Fidei in sua die 24 Iunii anno 1973 data Declaratione, Episcopum vel Presbyterum, suo quemque munere fungentem, in persona propria non agere, sed Christum repraesentare, qui per eum agit: sacerdos vice Christi vere fungitur, ut scripsit iam saeculo III S. Cyprianus. Christum ipsum repraesentare posse, hoc Paulus proprium esse affirmavit apostolici sui muneris (cf. 2 Cor 5, 20; Gal 4, 14). Quae Christi repraesentatio tunc altissimam sui significationem ac peculiarem prorsus modum assequitur, cum eucharistica celebratur synaxis, fons et centrum Ecclesiae unitatis, convivium sacrificale, quo populus Dei sacrificio Christi coniungitur: sacerdos, qui solus potestatem habet id perficiendi, agit non tantum virtute, quae ei a Christo confertur, sed in persona Christi, huius partes sustinens, ita ut ipsam eius imaginem gerat, cum verba consecrationis enuntiat. 15 16 17 15 S. CYPRIANUS, Epist. 63, 1 4 : PL 4, 397 B; ed. Härtel, t. 3, p. 713. CONC. OEC. VAT. II. Constit. Sacrosanctum Concilium, 4 decembris 1963, n. 3 3 : ...a sacerdote, qui coetui in persona Christi praeest...; Constit, dogmat. Lumen Gentium, 21 novembris 1964, n. 1 0 : sacerdos quidem ministerialis, potestate sacra qua gaudet, populum sacerdotalem efformat ac regit, sacrificium eucharisticum in persona Christi conficit illudque nomine totius populi Deo offert...; n. 2 8 : vi sacramenti Ordinis, ad imaginem Christi, summi atque aeterni Sacerdotis... suum munus sacrum maxime exercent in eucharistico cultu vel synaxi, qua in persona Christi agentes...; Decret. Presbyterorum Ordinis, 7 decembris 1965, n. 2: ... Presbyteri, unctione Spiritus Sancti, speciali charactere signantur et sic Christo Sacerdoti configurantur, ita ut in persona Christi Capitis agere valeant; n. 1 3 : ut sacrorum ministri, praesertim in sacrificio missae, presbyteri personam specialiter gerunt Christi...; cf. SYNODUS EPISCO16 PORUM a. 1971, De sacerdotio ministeriali, I, 4 ; S. CONGR. PRO DOCTRINA FIDEI, Declaratio circa catholicam doctrinam de Ecclesia, 24 iunii 1973, n. 6. A Summ, theol., III pars, quaest. 83, art. 1, ad S™ ; Dicendum est quod [sicut celebratio huius sacramenti est imago repraesentativa crucis ipsius: ibid. ad 2 ™ ] , per eandem rationem etiam sacerdos gerit imaginem Christi, m cuius persona et virtute verba pronunciat ad consecrandum. 1 7 S. THOMAS, 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 110 Christianum ergo sacerdotium est sacramentalis indolis, sacerdos est signum, cuius quidem supernaturalis efficacitas ordinatione accepta obtinetur, at signum, quod percipi oportet, 18 cuiusque significationem fideles facile dignoscant. Tota enim sacramentorum oeconomia in signis naturalibus fundatur, quae vim significandi habent cum hominum animo concinentem : signa sacramentalia, ut ait S. Thomas, ex naturali similitudine repraesentant™ Eadem autem naturalis similitudo exigitur circa personas, quae circa res : cum enim repraesentare oportet sacramentaliter Christi agendi modum in Eucharistia, non haberetur haec naturalis similitudo, quae inter Christum eiusque ministrum- postulatur, nisi partes a viro agerentur : secus difficile in eodem ministro imago Christi perspiceretur ; siquidem Christus ipse fuit et permanet vir. Sine dubio totius generis humani mulierum aeque ac virorum primogenitus est Christus: unitatem peccato fractam ita reparavit, ut iam non sit Iudaeus neque Graecus, non sit servus neque liber, non masculus et femina: omnes enim unus sunt in Christo Iesu (cf. Gal 3, 28). Attamen Verbum incarnatum est secundum sexum virilem; quae quidem res in facto innititur, quod, nedum excellentiam quandam viri super mulierem importet, ab oeconomia salutis seiungi non potest: etenim id cum universo consilio Dei consonat — sicut a Deo est revelatum — cuius nucleus est Foederis mysterium. Salus enim, quae hominibus a Deo offertur, seu unio cum eo, ad quam vocantur, Foedus nempe, describebatur iam in Vetere Testamento, apud Prophetas, praecipue sub figura nuptialis mysterii : populum electum fieri Dei sponsam ardenter dilectam; cuius dilectionis familiaritatem intimam traditio cum Iudaea tum christiana pervidit, quae iterum iterumque Can18 Quia cum sacramentum sit signum in eis quae in sacramento aguntur, requiritur non solum res, sed significatio rei, ait S. Thomas plane ad ordinationem mulierum removendam: In IV Sent., dist. 25, q. 2, art. 1, quaestiuncula I corp. S. THOMAS, In IV Sent., dist. 25, q. 2, art. 2, quaestiuncula I , ad 4 . A 19 A um Sacra Congregatio pro doctrina Fidei 111 tica Canticorum perlegebat; sponsum vero fidelem mansurum esse, etiam quoties sponsa amorem eius deciperet, id est quoties Israel Deo infidelis esset (cf. Os 1-3; Ier 2). At ubi venit plenitudo temporis (Gal 4, 4), Verbum, Dei Filius, ideo caro factum est, ut iniret et sanciret novum et aeternum Testamentum in sanguine suo, qui pro multis effunderetur in remissionem peccatorum : cuius mors filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum; cuius e latere transfixo Ecclesia nascitur, sicut Eva e latere Adam est nata. Tunc plenum et sempiternum efficitur hoc nuptiarum mysterium, quod nuntiaverunt atque cecinerunt scripta Veteris Testamenti: Christus est sponsus; Ecclesia est eius sponsa, quam ideo diligit, quod eam acquisivit sanguine suo, ut eam exhiberet sibi gloriosam, sanctam et immaculatam, neque ab ea iam separari potest. Argumentum nempe nuptiarum evolvitur inde ab Epistulis sancti Pauli (cf. 2 Cor 11, 2; Eph 5, 22-33) usque ad beati Ioannis scripta (praecipue Io 3, 29; Apoc 19, 7 et 9); innuitur vero etiam in synopticis Evangeliis, nam quanto tempore habent secum sponsum, non possunt ieiunare amici eius (cf. Me 2, 19) ; simile factum est Regnum caelorum homini regi qui fecit nuptias filio suo (Mt 22,1-14). Sermone illo Sacrae Scripturae, symbolis intertexto, quo vir et mulier in intima sua identitate exprimuntur et attinguntur, revelatum est nobis mysterium Dei et Christi, quod ex se pervestigari non potest. Numquam ergo praetermittendum est Christum virum esse. Ideo, ne momentum huiusmodi symbolismi neglegatur in oeconomia Revelationis, tenendum est in iis actionibus, quae ordinationis characterem postulant et in quibus repraesentatur Christus ipse, auctor Foederis, sponsus et caput Ecclesiae, suo salutis officio fungens, quod praeclarissimo modo in Eucharistia fieri contingit, partes eius — haec est enim primigenia significatio verbi « personae » — viro agendas esse. Hoc vero in viro nequaquam oritur ab aliqua excellentia, quatenus est 112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale persona, in ordine valorum, sed solum a diversitate, quae, in ordine munerum et servitii rationum, in factis innititur. Num dici potest, cum Christus sit nunc in caelesti condicione, iam nihil interesse, utrum a viro an a muliere repraesentetur, quia in resurrectione neque nubent neque nubentur (Mt 22, 30)? Haec tamen verba non significant viri ac mulieris distinctionem in aeterna gloria aboleri, cum identitatem personae propriam determinent. Quod de Christo dicendum est sicut de nobis. Plane enim compertum est sexus diversitatem in natura humana magnum influxum exercere, utique profundiorem quam exempli causa gentium diversitates; hae enim non tam intime humanam personam afficiunt quam sexus diversitas, quae directe ordinatur cum ad personarum communionem, tum ad humanam generationem, atque in revelatione biblica ascribitur primordiali Dei voluntati: masculum et feminam creavit eos (Gen 1, 27). Attamen, instabunt aliqui forsan dicentes sacerdotem, maxime cum liturgicis et sacramentalibus actionibus praesideat, pariter Ecclesiam repraesentare, utpote cuius nomine agat, intendens « facere id quod facit Ecclesia ». Eo nempe sensu aetatis mediae theologi tradebant ministrum etiam agere « in persona Ecclesiae », id est nomine totius Ecclesiae et ad eam repraesentendam. Re quidem vera, qualiscumque est, ad fideles quod attinet, participatio actionis liturgicae, totius tamen Ecclesiae nomine reapse celebrat sacerdos, quippe qui omnium nomine oret et in missa totius Ecclesiae sacrificium offerat : Ecclesia in novo Paschate Christum Dominum per sacerdotes sub signis visibilibus immolat. Cum ergo Ecclesiam quoque ipsam sacerdos repraesentet, num cogitari licet hanc congruenter cum supra descripta ratione signi a muliere posse repraesentari? Fatendum sane est sacerdotem reapse Ecclesiam repraesentare, quae est Corpus Christi; at hoc ideo, quia in primis Christum ipsum 20 2 0 Cf. CONCILIUM TRIDENTINUM, sessio 22, cap. 1 : DS, n. 1741. 113 Sacra Congregatio pro doctrina Fidei repraesentat, qui est caput et pastor Ecclesiae, quibus verbis Concilium Vaticanum II utitur, accuratius enuntians et com21 plens locutionem in persona Christi. Hoc munere fungens, sacerdos christianae synaxi praesidet atque eucharisticum sacrificium celebrat, in quo Ecclesia tota offert ipsaque offertur. 22 Quicumque praedictis rationibus obsequi voluerit, melius intelleget, quam iustis de causis Ecclesia hoc modo se gesserit; ex iis denique controversiis, quae nostra aetate ortae sunt, utrum mulieres ordinationem recipere valeant necne, christiani incitari se sentiant, ut mysterium Ecclesiae perscrutentur, naturam et significationem episcopatus et presbyteratus pressius investigent, item genuinum insignemque discernant locum sacerdotis in baptizatorum communitate, cuius membrum quidem est, a qua tamen secernitur, quia in iis actionibus, in quibus ordinationis character requiritur, sacerdos, cum illa efficacia, quae sacramentorum est propria, imago est ac signum ipsius Christi, qui convocat, absolvit, Foederis sacrificium conficit. VI. Ministeriale sacerdotium Ecclesiae mysterio illustratum In memoriam vero opportune redigendum est quaestiones, quae oriantur e sacramentorum theologia et praesertim e sacerdotio ministeriali, de quo nunc agitur, solvi non posse nisi Revelationis luce affulgente. In iis enim solvendis humanae scientiae, quamvis magni sit aestimanda, quam in proprio ambitu conferant, cognitio, sufficere non possunt, quippe quae non 21 CONC. OEC. VAT. I I , Const. dogmat. Lumen Gentium, n. 28: Munus Christi Pastoris et Capitis pro sua parte... exercentes; Decret. Presbyterorum Ordinis, n. 2: ita ut in persona Christi Capitis agere valeant...; n. 6: munus Christi Capitis et Pastoris. Cf. PIUS PP. X I I , Litt. Enc. Mediator Dei: altaris administer personam Christi utpote Capitis gerit, membrorum omnium nomine offerentis: A.A.S. 3 9 (1947), p. 556; SYNODUS EPISCOPORUM a. 1971, De sacerdotio ministeriali, I , 4 : Christum, Caput communitatis, praesentem reddit... PAULUS PP. V I , Litt. Enc. Mysterium fidei, 3 septembris 1965: A.A.S. 57 (1965), p. 761. 22 8 - A. A,. S. 114 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale apprehendant res fidei, in quibus, quod proprie supernaturale est, istarum scientiarum competentis iudicii non sunt. Sic advertendum est, quantum Ecclesia a ceteris societatibus differat, natura et structura sua plane singularis. In Ecclesia enim pastorale munus cum ordinis sacramento pro more conectitur; non est ergo mere regimen, quod conferri possit iis potestatis formis, quae in rebus publicis inveniuntur. Non confertur spontaneo hominum delectu, etsi quidem forte per modum electionis designatur, qui munus accipiat : nonnisi enim per Apostolorum successorum manus impositionem et orationem electio ut a Deo facta confirmatur atque Spiritus Sanctus, qui in ordinatione datur, aliquem participem reddit regiminis Christi, supremi pastoris (cf. Act 20, 28). Quod munus est opus servitutis et amoris: Si diligis me, pasce oves meas (cf. Io 21, 15-17). Quapropter non patet, quomodo proponi possit mulierum ad sacerdotium accessus ob eam, quae hominibus agnoscitur, iurium aequabilitatem, quaeque etiam christianis contingit. Ad quod probandum, nonnumquam ut argumento utuntur verbis supra allatis Epistulae ad Galatas (3, 28), quibus declaratur nullam esse iam in Christo distinctionem viri et mulieris. His tamen verbis non agitur de ministeriis Ecclesiae, sed tantum asseritur omnes aequaliter vocari, ut adoptionem filiorum Dei accipiant. Praeterea ac potissimum, in ipsa ministerialis sacerdotii natura vehementer erraret, qui illud inter humana iura ascriberet, cum baptismus nemini ullum ius conferat ad publicum ministerium in Ecclesia adipiscendum. Sacerdotium enim alicui confertur, non ut ei honori sit vel commodo, sed ut Deo et Ecclesiae serviat ; immo respondet vocationi peculiari et omnino gratuitae : Non vos me elegistis, sed ego elegi vos et posui vos (Io 15, 16; cf. Heb 5, 4). Dicunt interdum, vel in libris seu ephemeridibus passim scribunt, esse mulieres, quae in animo vocationem ad sacerdotium percipiant. Huiusmodi proclivitas, quamvis generosus et 115 \ Sacra Congregatio pro doctrina Fidei intellectu sit facilis, ad genuinam vocationem non sufficit : haec enim redigi nequit ad meram mentis inclinationem, quae subiectiva tantum maneret. Cum enim sacerdotium peculiare ministerium sit, cuius Ecclesia officium et custodiam acceperit, pro vocatione ad illud Ecclesiae auctoritas atque fides adeo expetenda est, ut eius sit pars constitutiva, nam Christus elegit quos voluit ipse (Me 3, 13). Rursus universalis est vocatio omnium baptizatorum ad regale sacerdotium exercendum, suam Deo offerendo vitam, atque testimonium reddendo in laudem Dei. Mulieres, quae ministeriale sacerdotium se ambire profitentur, serviendi Christo Ecclesiaeque desiderio sane impelluntur. Nec mirum est quod, simul ac ipsae consciae fiunt olim discrimina se passas esse in civitate, ad id adducuntur, ut ipsum ministeriale sacerdotium sibi exoptent. Praetermittendum tamen non est sacerdotalem ordinem in humanae personae iuribus non contineri, sed e mysterii Christi et Ecclesiae oeconomia pendere. Presbyteri munus ambiri non potest quasi provectionem secum ferat in excelsiorem societatis dignitatem; nullus enim mere humanus sive societatis sive personae progressus ex sese capax est ad illud aditum praebendi, quippe cuius status omnino di ver sus sit. Restat ergo, ut profundius meditemur inter maxima christianae professionis asserta genuinam illam baptizatorum aequabilitatem, quae ideo non est uniformitas, quia Ecclesia est corpus varietate membrorum distinctum, in quo suum cuique membro munus assignatur. Munera ergo distinguenda, non permiscenda sunt, nulli alterius in alterum exsuperantiae favent, aemulationis nomen non praebent. Unum charisma melius, quod quis aemulari potest ac debet, est caritas (cf. 1 Cor 12-13). Maiores in Regno caelorum non sunt ministri, sed sancti. Exoptat sancta Mater Ecclesia, ut christianae mulieres sibi plene consciae fiant, quanta sit ipsarum missio: partes earum 116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale hodie maximae sunt, ut simul et instauretur atque humanior fiat societas et fideles veram Ecclesiae imaginem agnoscant. Declarationem hanc Summus Pontifex Paulus divina Providentia PP. VI in Audientia concessa infrascripto Praefecto Sacrae Congregationis pro Doctrina Fidei, die 15 octobris a. 1976, ratam habuit, confirmavit atque evulgari iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 15 mensis octobris 1976, in festo Sanctae Teresiae Abulensis. Card. Praefectus FRANCISCUS ® Fr. SEPER HIERONYMUS HAMER, O. Archiepiscopus tit. Loriensis Secretarius P. Sacra Congregatio pro Episcopis 117 SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus divina Providentia Pp. V I , successivis decretis S. Congregationis pro Episcopis singulas, quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : Die 2 Decembris 1976. — Titulari episcopali Ecclesiae Buduanensi R. D. Antonium Iosephum Rafael, e clero dioecesis Lamacensis, quem deputavit Auxiliarem Exc. P. D. Emmanuelis a Iesu Pereira, Episcopi Brigantiensis. Die 28 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Raphaëliensi R. D. Alciden I. Casaretto, Vicarium Generalem dioecesis S. Isidori in Argentina Die 29 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Truxillensi Exc.mum P. D. Emmanuelem Prado Pérez-Rosas, hactenus Episcopum Chachapoyasensem. Die 30 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Achadensi R. D. Thomam Flynn, e clero eiusdem dioecesis, Rectorem Collegii Sancti Nathei in oppido vulgo Balaghaderreen. Die 8 Ianuarii 1977. — Cathedrali Ecclesiae Pastopolitanae Exc.mum P. D. Arturum Salazar Mejia, ex Ordine Augustinianorum Recollectorum, hactenus Episcopum titularem Avittensem et Vicarium Apostolicum Casanarensem. Die 4 Ianuarii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Croensi R. D. Edgar dum Gabrielem Storni, canonicum theologum Cathedralis S. Fidei in Argentina, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Vincentii Faustini Zazpe, archiepiscopi S. Fidei in Argentina. Die 15 Ianuarii. — Cathedralibus Ecclesiis Calliensi et Pergulanae Exc. P. D. Constantinum Micci, Episcopum Fanensem et Forosemproniensem. Die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Phoenicensi Exc.mum P. D. Iacobum S. Rausch, hactenus Episcopum titularem Summensem. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 118 Die 21 Ianuarii. — Coadiutorem c.j.s. Exc.mi P. D. Gerardi Mariae Coderre, Episcopi Sancti Ioannis Quebecensis, Exc.mum P. D. Bernardum Hubert, hactenus Episcopum Sancti Hieronymi Terraebonae. Die 24 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Albanensi in America R. D. Huardum J. Hubbard, Vicarium Capitularem eiusdem dioecesis. - — Cathedrali Ecclesiae Poroconcordianae R. D. Adolf um Gerstner, e clero archidioecesis Paranensis, curionem paroeciae B. Mariae Virginis de Monte Carmelo, in oppido vulgo Nogoyá. Die 25 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Captatoropolitanae R. D. Ioannem Oneres Marchiori, e clero Lagensi. Il DECRETUM CAMBERRENSIS, VOLLONGONGENSIS, BATHURSTENSIS ET VILCANNIENSIS-FORBESINAE De mutatione finium Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP. D D . Thomas V. Canili, Archiepiscopus Camberrensis, Villelmus E. Murray, Episcopus Vollongongensis, Albertus Thomas, Episcopus Bathurstensis, et Duglasius I. Warren, Episcopus Vilcanniensis-Forbesinus, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt ut suarum Ecclesiarum fines aliquantulum immutarentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Aloisii Paro, Archiepiscopi tit. Torcellani et in Australia ProNuntii Apostolici, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , sibi tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent, ea quae sequuntur decernit. A dioecesi Vollongongensi separat atque perpetuo archidioecesi Camberrensi adnectit comitatum quod vulgo Eurobadalla appellatur. Sacra Congregatio pro Episcopis 119 Ab archidioecesi Camberrensi territorium separat quod intra fines comitatus vulgo Waugoola extenditur et illud perpetuo adnectit dioecesi Bathurstensi. Item ab archidioecesi Camberrensi distrahit territorium quod intra fines comitatus vulgo Jemalong extenditur et illud perpetuo adsignat dioecesi Vilcanniensi -Forbesinae. Quapropter omnia acta et documenta quae praedicta territoria respiciunt a Curia « a qua » ad Curiam dioecesis cui illa noviter sunt aggregata, quam primum fieri poterit, tradantur. Ad haec omnia exsequenda Sacra Congregatio pro Episcopis Exc.mum P. D. Aloisium Paro deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem mittendi, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 17 decembris anno 1976. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 120 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I PHILADELPHIEN. SEU BUDOVICEN. Canonizationis Beati Ioannis Nepomuceni Neumann e Congregatione Ss.mi Redemptoris, Episcopi Philadelphiensis, fundatoris Congregationis Sororum Tertii Ordinis S. Francisci Philadelphiensium. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Sancto dicente Bernardo, doctore mellifluo, nihil est in Ecclesia pretiosius, nihil optabilius bono utilique pastore. In huiusmodi pastorum numero recensendus est Beatus Ioannes Nenomucenus Neumann, Philadelphiensis episcopus. Praeclarum hoc Americae Septemtrionalis lumen ortum duxit Prachaticii, in Bohemiae oppido, anno 1811. Disciplinis theologicis tum in seminario dioecesano, tum in Pragensi universitate sedulo incubuit; itemque privatim plurimas coluit linguas, et scientiis naturalibus et astronómicas praecipue delectabatur. At desiderio missionum ad exteras gentes incensus, in Americam Septemtrionalem se contulit, ubi ab episcopo Neo-Eboracensi benignissime receptus, sacerdotio auctus est. Sacris addictus expeditionibus, populis regionis prope Magaram evangelium summa sollicitudine et patientia praedicavit. Verum tamen, perfectioris vitae avidus, in Congregatione Sanctissimi Redemptoris vota nuncupavit. Omnibus exemplar regularis observantiae, strenui laboris missionalis et austeritatis se praebuit et, superior renuntiatus, virtutibus in suorum regimine non minus enituit. Episcopus Philadelphiensis electus, numquam quievit ut oves sibi concreditas a noxio pascuo averterei et ad salutare adduceret. Inter cetera templum cathedrale aliasque octoginta ecclesias construendas curavit. Sorores Franciscales Philadel- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 121 phienses Tertii Ordinis instituit, Orationem Quadraginta Horarum in dioecesim advexit et paroeciales scholas ita promovit ut illarum pater in America appelletur. In pervigilio Epiphaniae Domini anno 1860, cum domum rediret, apoplexia correptus, aetate quadraginta novem annorum, animam Deo reddidit. Eum, virtutibus et miraculis clarum, Paulus Papa sextus die 13 Octobris a. 1963 Beatorum fastis accensuit. Cum autem novensilis Beati gloria novorum prodigiorum fama atque impensiore fidelium cultu in dies amplificaretur, Causa eius canonizationis die 27 Ianuarii a. 1966 resumpta fuit. E variis autem, quae ferebantur, sanationibus a Deo patratis invocato Beati Ioannis Nepomuceni Neumann nomine atque intercessione, unam eamque fulgentiorem selegerunt Causae actores et eam Apostolicae Sedis iudicio proposuerunt, ut eidem Beato sanctorum honores decernerentur. Quod mirum respicit puerum Michaelem Patricium Flanigan qui, anno 1962, cum esset annorum sex, inopinato lapsu per gradus in terram decidit, indeque atroces in dextera tibia dolores sentire coepit. Quibus perdurantibus, ter in valetudinarium Philadelphiense, vulgo appellatum Mercy Hospital, deductus et receptus est; ibique mense Iulio a. 1963 medici a curatione agi edixerunt de sarcomate ab Ewing nuncupato, compiente quidem, praeter dexteram pueri tibiam, utrumque pulmonem necnon maxillam. In cassum autem cedentibus omnibus medicae artis remediis atque infausta declarata prognosi, intercessio Beati Ioannis Nepomuceni Neumann fuit suppliciter invocata et demum exaudita. Etenim puer Michael Patricius Flanigan sub finem mensis Decembris eiusdem anni 1963 ex exitiali morbo perfecte sanatus est, et usque ad hoc tempus eadem fruitur recuperata valetudine. Qua super sanatione institutus est anno 1971 Apostolicae Sedis auctoritate processus apud Curiam archiepiscopalem Philadelphiensem, cuius iuridicam vim et formam Sacra haec Congregatio die 26 Octobris a 1973 confirmavit. Cui iuridicae inquisitioni ingens documentorum copia compulsata fuit. In indolem autem et adiuncta eiusdem sanationis diligenter et acute semel atque iterum inquisivit ipsius Sacrae Congregationis Medicorum Consilium quod, omnibus perpensis, eamdem sanationem praeter naturae ordinem et vires contigisse declaravit. Quibus peractis, quaestio subiecta est iudicio eiusdem Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, et quidem primum in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum die 1 Iunii hoc anno 1976 habito ; ac deinde in Coetu Plenario Patrum 122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cardinalium in Vaticanis aedibus die 13 mensis Iulii subsequentis, ponente seu relatore Rev.mo Cardinali Francisco Carpino. De hisce omnibus absolutis certior est factus Summus Pontifex Paulus V I , qui affirmativum responsum S. Congregationis ratum habens, mandavit ut decretum super eadem mira sanatione conficeretur, facta quidem benigna dispensatione super praescripto canonis 2183 § 1 Codicis Iuris Canonici, ita ut ad sollemnem eiusdem Beati Ioannis Nepomuceni Neumann canonizationem uno dumtaxat miraculo rite agnito et probato quandocumque deveniri possit. Hodierno demum die idem Summus Pontifex, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Francisco Carpino, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis S. Congregationis, ceterisque convocari solitis, iisque adstantibus, praesens Decretum confirmavit et promulgavit, edicens : Constare muceno Neumann intercedente, diutina sanatione pueri cornate ab pulmonari Ewing bilaterali, uno miraculo, Deo Michaelis nuncupato et a de patrato, Patricii dexterae ascendentis nimirum Flanigan tibiae, partis Beato ab cum Ioanne Nepo- de perfecta incurabili multiplici ac sor- metastasi maxillae. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis II NAMURCEN. Beatificationis et canonizationis Ven. Servi Dei Fratris Muciani Mariae (in saeculo: Aloisii Iosephi Viaux), ex Instituto Fratrum Scholarum Christianarum. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Venerabilis Servus Dei Mucianus Maria (in saeculo : Aloisius Iosephus Viaux), in Belgico pago cui nomen M eilet anno 1841 natus atque anno 1917 vita functus, religiosam professus vitam in Instituto Schola- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 123 rum Christianarum, sodalibus atque suis discipulis eorumque parentibus schola et exemplar virtutum per sexaginta amplius annos exstitit. Praeclara lateque diffusa sanctitatis eius fama, supernis signis a Deo confirmata, Ordinarium Namurcensem induxit ut Causam de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis iniret. Servatis itaque omnibus de iure servandis, Paulus Papa VI die 4 mensis Maii anno 1970 eundem Famulum Dei christianas virtutes heroum in modum coluisse edixit. Ad sollemnem autem eius beatificationem assequendam duas inter alias Actores selegerunt sanationes quae, eodem Servo Dei intercedente, divinae actionis indicia videbantur, easque huic foro ad cognoscendum exhibuerunt. Quarum altera contigit domino Dominico Scaccia, quadraginta annorum viro, caementario Italico in Galliam laboris causa demigrato atque in loco Lambersart prope Insulam domicilium habenti. Qui, medicis curationibus in cassum adhibitis edictaque a medentibus a cura gravissima prognosi, Venerabilis Muciani Mariae patrocinium imploravit et exauditus est ; namque primis diebus Septembris mensis anni 1932 a Phlegmone in dextero crure diffuso perfecte convaluit. Altera autem mira sanatione, eodem Venerabili deprecatore operaque caelestem ferente, fruitus est dominus Georgius Thibaut, sexaginta et duos annos natus, operarius quondam ferriviarum Belgicarum, qui, postquam die 20 mensis Ianuarii a. 1953 ad sepulcrum Famuli Dei valetudinem petiturus accesserat, ab ulcere varicoso in regione malleoli medialis pedis omnino sanatus est. Cum praeter naturae vires huiusmodi sanationes evenisse dicerentur, canonici processus adornati sunt, Apostolicae quidem Sedis auctoritate, apud Curiam ecclesiasticam Namurcensem : super priore annis 1938-1939, et super altera annis 1957-1958; de harum autem inquisitionum legitima forma et vi eadem Apostolica Sedes constare edixit. Coadunato postmodum, die 23 Novembris a. 1974, huius Sacrae Congregationis Consilio Medico, prolatoque favorabili voto de sanationum praeternaturali indole, quaestio subiecta est theologorum studio et iudicio ; primum scilicet, die 4 mensis Maii a. 1976, in Congressu Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; ac deinde, die 22 Iunii eodem anno, in Coetu Plenario Patrum Cardinalium, in quo Rev.mus Cardinalis Silvius Oddi, Causae ponens seu relator, dubium posuit discutiendum : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et iidem Patres affirmativum protulerunt suffragium. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 124 Facta de praedictis omnibus, die 5 mensis Augusti eiusdem anni, per subscriptum Praefectum Summo Pontifici Paulo VI relatione, Sanctitas Sua suffragia Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, iussit decretum super duabus miris sanationibus rite apparari. Quod cum factum esset, hodierno die, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Silvio Oddi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis S. Congregationis pro Causis Sanctorum, ceterisque de more convocandis, iisque adstantibus, Beatissimus Pater edixit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Servo Instituto Christianarum Fratrum Scholarum tratis, videlicet de mini Scaccia Dominici perfecta coso in instantánea, constantique regione a Phlegmone sanatione malleoli 3 perfecta domini medialis ac in constanti dextero Georgii dexteri Dei Muoiano intercedente, Maria, a sanatione crure Thibaut diffuso, ab ex Deo pa- cum do- tum ulcere de vari- pedis. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Oasoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 125 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Lunedì, 24 Gennaio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E . il Signor SEPPO TAITO PIETINEN, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Finlandia presso la Santa Sede. Giovedì, 27 Gennaio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E . il Signor WALTER F. MONDALE, Vice Presidente degli Stati Uniti d'America, con il Seguito. Venerdì, 28 Gennaio 1977, il Santo Padre ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E . il Signor IGNAZIO C. OLISEMEKA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di Nigeria presso la Santa Sede. SEGRETERIA DI STATO ONORIFICENZE Con Biglietto della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Gentiluomo 29 giugno di Sua Santità: 1976. Al sig. Charles J. Tobin (Albany). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 18 agosto 1976. Al sig. Hilf Willibald (Mainz). 19 settembre » Al sig. Heller Kurt (Vienna). 3 dicembre » Al sig. William Luigi Stefano (Senegal). 11 » » Al sig. Salamanca Augusto (Perù). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 126 La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 30 novembre 1976. Al sig. Massé Luciano (Ottawa). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 1976. Al » Al » Al » Al Al » » » » Al » » » Al 13 11 settembre » Al 22 ottobre Al » » Al 31 » » » » Al 5 novembre » Al » 11 Al » » 17 Al » » » Al » » 23 » Al » 30 Al » 9 dicembre Al 9 16 4 6 12 giugno luglio agosto sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Pfeiffer Eberhard (Treviri). Van der Lans Antonio G. (Rotterdam). Freiherr von Morreau Karl (Passau). Van Rooy Oharies (Roermond). Asperger Joannes (Salzburg). Tecchi Oristofari Oeliani Giovanni (Roma) Berger Bruno (Rottenburg). Stiwell Richard G. (New York). Van Parijs Fernand (Anvers). König Joseph (Berlino). Lelièvre Jean (Saint-Denis). Aysseh Alfred (Ispahan dei Latini). Acquarone Lorenzo (Genova). Fattal Antonio Elias (Cairo). Yaghmour Nicolas (Cairo). Nishida Nobuo (Giappone). Purcel Roberto Michele (Gran Bretagna). Di Giovanni Eligio (Venafro). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 co » » 7 » » » » » » » » » aprile agosto » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » 1976. Al » Al Al » » Al » Al » Al Al » Al » Al » Al » Al Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Faille Raymond (Francia). Goes Quirino Adriano Antonio (Utrecht). Rademakers Giovanni Leonardo Hubert (Utrecht) Van Noord Pietro (Utrecht). Van Roosmalen Giuseppe (Utrecht). Alien John Moore Herman (S. Antonio). Dudley Cullen Richard (S. Antonio). Dunn Robert Park (S. Antonio). Hajovsky John Anton (S. Antonio). Hamel Roger Clarence (S. Antonio). Heger John Frank (S. Antonio). Holm Dion Raphael (S. Antonio). Hughes Welder Patrick (S. Antonio). Kiesel Al vin Jack (S. Antonio). Kohel Robert Clarence (S. Antonio). Kosarek Emil Jerome (S. Antonio). Lorist Giovanni (Utrecht). O'Connor Thomas Marion (S. Antonio). Pittman George Charles (S. Antonio). Poerner John Henry (S. Antonio). Redmon Joseph Thomas (S. Antonio). Riebschlaeger Charles Joseph (S. Antonio). Diarium Romanae Curiae 7 agosto » » » » » » » » » » » » » » » » » 9 10 » 12 » 18 27 » » » » » » » » » » » » 8 novembre » » 11 19 » 1976. Al Al » » Al Al » Al » » Al Al Al » Al » Al » Al » » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. » » » » » » » » » » » » » 127 Schobel Robert Leo (S. Antonio). Steinle Leon Francis (S. Antonio). TJllmann Edward Gustave (S. Antonio). Valenta Eugene John (S. Antonio). Vrazel Ervin Frank (S. Antonio). Wearden Joseph Edward (S. Antonio). Welder Leo James (S. Antonio). Ybarbo Artero John (S. Antonio). Yeargan John Robert (S. Antonio). Hunt William E. (Albany). Doyle Owen (Liverpool). Forte di Mandriole Olimpo (Arundel and Brigh ton). De Brouwere Jean (Malines-Bruxelles). Schneider Josef (Osnabrück). Vernhes Henri (Montpellier). Brust Rudolf (Passau). Egger Anton (Passau). Heidingsfeldez Michael (Passau). Stadler Josef (Passau). Willeitner Werner (Passau). Aeby Paul P. (Sion). Sassariolo Boscolo Walter (Ohioggia). Maas Henri (Hasselt). Strobl Giovanni (Vienna). Tressler Dieter (Vienna). Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito: La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 28 ottobre 1976. Al sig. Piffl-Peréevic Theodor (Vienna). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 28 giugno 1976. Al sig. Sorbi Luciano (Roma). 7 ottobre » Al sig. Bayr Antonio (St. Pölten). 19 novembre » Al sig. Karlberger Walter (Vienna). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 26 7 12 13 27 giugno agosto » » » 1976. » » » » Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. Trigo O'Connor d'Arlach Eduardo (Tarija). Schwarz Helmut (Augsburg). Stiegemann Heinrich (Paderborn). Stein Gustav (Rottenburg). Graf von Stillfried Franz (Passau) 128 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 8 novembre 1976. Al sig. Bellini Rizieri (Siena). » » » Al sig. Osio Leandro (Siena). » » » Al sig. Saettone Giovanni (Savona-Noli). 19 » » Al sig. Stadler Gerd (Vienna). 30 » » Al sig. Orioli Federico (Forli). 3 dicembre » Al sig. Oarew William J. (S. Giovanni di Terranova). 4 » » Al sig. Montefusco Armando (Roma). » » » Al sig. Woitrin Michel (Namur). » » » Al sig. Wolff Christian (Vienna). 12 » » Al sig. Munafò Letterio (Bari). 14 » » Al sig. Castaldo Giovanni (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 16 luglio 1976. Al sig. Zaal Giacomo (Rotterdam). 4 agosto » Al sig. Veen Paolo G. M. (Haarlem). 6 » » Al sig. Nelissen Ermanno G. (Haarlem). » » » Al sig. Van Houts Lamberto (Haarlem). 9 » » Al sig. Noy Antonio D. (Breda). » » » Al sig. Vissers Francesco (Bois-le-Duc). 18 » » Al sig, Lemperle Hermann (Rottenburg). 26 » » Al sig. Massin Joseph (Liegi). 27 » » Al sig. Bründl Georg (Passau). » » » Al sig. Oswald Adolf (Passau). » » » Al sig. Zimmermann Walter (Passau). 29 settembre » Al sig. Leman Albert (Tournai). 22 ottobre » Al sig. Gast Karl (Friburgo Br.). 19 novembre » Al sig. Huf Josef (Vienna). 30 » » Al sig. Maggio Domenico (Agrigento). 14 dicembre » Al sig. Fontana Primo (Roma). NECROLOGIO 22 gennaio 1977. Mons. Franco Costa, Arcivescovo tit. di Emmaus. 26 » » Mons. Salvatore Herrera y Pinto, Vescovo tit. di Satala di Armenia. 31 » » Mons. Giacomo Palombella, Arcivescovo già di Matera (Italia). 6 febbraio » Mons. Carlos Guillermo Hartl, Vescovo tit. di Stratonicea di Caria, Vicario Apostolico di Araucania (Chile). An. et vol. LXIX 31 Martii 1977 N. 3 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beatae Beatrici da Silva Meneses, virgini, Sanctorum honores decernuntur. Praeclara Ordinis Immaculatae Conceptionis fundatrix, nobilis virgo Beatrix da Silva, quam hodie Sanctorum honoribus decoravimus, non tantum eius filiabus, sed et universo populo Dei, immo et omnibus hominibus, qui mente sincera sapientiam quaerunt ac ingenuae virtutis pretium magni aestimant, insigne exstat pietatis exemplum et illustre altioris humanitatis testimonium ; praesertim vero sacris virginibus, quae vitam contemplativam coram Ecclesia profitentur, singulare praebet virginalis vitae documentum, quo et monialium, quae in solitudine ac silentio, in assidua prece ac alacri poenitentia soli Dei vacant, status extollitur, spiritus orationis confirmatur, atque inaestimabilis thesauri absconditi in agro praestantia, pro cuius acquisitione libenter omnia venduntur (cfr. Mt. 13, 44), lucide illustratur. Decet ergo ut eximiam virginis huius vitam et institutum brevi hic exhibeamus compendio. Beatrix ergo da Silva Septae, vulgo (( Ceuta », in Africae septentrionalis oris, a parentibus Lusitanis, Roderico Gómez da Silva et Isabella de Meneses, anno partae salutis circiter 1426 ortum habuit. Germanus frater fuit ei, praeter alios, Ioannes sive Amadeus de Meneses, qui in Italia Ordinem Sancti Francisci ingressus, reformationis Amadeitarum infra franciscalem familiam auctor exstitit, atque Xysti Papae IV a confessionibus fuit, ac publica sanctitatis fama nituit. Pia autem puella, naturae et gratiae donis cumulata, singulari iam ab infantia erga Iesum Christum ac Virginem Deiparam affectu fulsit. Cum vero 9 - A. A. S. 130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pater eius Rodericus, rebus in Africa ordine compositis, Septa in Lusitaniam transfretasset, ut praefecturam oppidi, cui nomen vulgo « Campo Maior » a rege acciperet, tenera quoque Beatrix, nondum decennis, cum tota illuc se contulit familia. Atque prudentia ac honesta vivendi ratione praestans, magnos ibi in humanarum, civilium religiosarumque rerum cultu progressus fecit, usquedum anno 1447 in Reginae familiam admissa est, ut dominam Isabellam, Ioannis regis Lusitaniae filiam, Ioanni I I , regi Castellae, nupturam, comitaretur eique inter optimates aulae regiae honoraria assidue adstaret socia. Neque tamen ibi rosas absque spinis invenit. Cum enim Beatrix, vultu decora ac speciosa nimis, a viris nobilibus non paucis hinc inde in matrimonium requireretur, imprudens et inscia malitiae insidiis ac invidiis ansam dedit, ita ut ipsa regina, quae sociam sibi eam elegerat, iniusto aemulationis sensu, de medio tollendam decreverit. Beatrix autem, superno Deiparae auxilio recreata ac divina providentia ex tanto discrimine liberata, totam soli Domino, in honorem Virginis Mariae cuiusvis labis expertis in posterum sese dicare intendens, mox perpetuam altissimo Deo vovit virginitatem, atque, ut nobilium persecutionibus efficacius se subtraheret, Toletum aufugit, in monasterium Sancti Dominici, populi lingua « Santo Domingo el Real » cognominatum, ubi Catharina, regis Castellae avuncula, Antistitae munere fungebatur, refugium petitum et quietem. Sic ergo mulier, singulari excellens pulchritudine, cui opes et divitiae non deerant, ac optima affulgebat spes humanae gloriae, rerum excellentiam secundum Spiritum Domini iudicans, corporalemque speciem fallacem aestimans ac pulchritudinem omnino vanam (cfr. Prov. 31, 30), regnum mundi et omnem ornatum saeculi contempsit propter inaestimabilem Iesu Christi amorem et studiosam eiusdem Matris imitationem, atque ab inquietudine aulae regiae quasi ex Aegypto fugiens, in solitudinem properavit, salutaris vitae legem ibi receptura, ac intra monasterii saepta, duabus comitantibus ancillis, quarum una Maria de Saavedra cognominabatur, floridam nulla cunctatione abscondit iuventutem. Postmodum vero, per annos amplius triginta, habitu tamen saeculari, nullam profitens Regulam, cum monialibus Dominicanis cohabitavit, clara praebens argumenta virtutum, Christumque Dominum solum sibi tenens Sponsum ; atque, splendoribus ac vacuis magnificentiis spretis, humilem et absconditam inter virgines Deo sacratas vitam degit. Potissimum autem, praeter caritatis thesaurum, etiam opes libenter distribuebat egenis, eo modestiore vivendi ratione, quo abundantius aliorum levare posset Acta Pauli Pp. VI 131 inopiam. Ceterum religiosissima cura omnimodis moderatrici monasterii oboediebat, regularum disciplinae, silentio praesertim, ac diuturnae divinorum Officiorum celebrationi, volenti animo sese sùbiciebat. Huiusmodi igitur pietatis exercitio rite praeparata ac superno Spiritus Sancti impulsui docilis, id consilii cepit, ut novam institueret religiosam familiam, quae Beatae Virgini Deiparae sine labe conceptae sacra esset eiusque titulo insigniretur. Itaque, Isabellae Catholicae, Isabellae Lusitanae filiae atque tunc temporis Castellae reginae, ope f ulta, anno 1484 cum duodecim sociis in domum se contulit vulgari lingua « Palacios de Galiana » nuncupatam, ab ipsa regina sibi dono datam, cui ecclesia erat adnexa titulo Sanctae Fidei, ut opus mature medita tum absque impedimento inibi ad felicem deduceret effectum ; novamque hoc modo monasticae vitae inauguravit formam in urbe Toleto. Ut autem omnino innotesceret se sodalesque suas non amplius hominum societati obligari, sed Domini solius desiderare esse peculium, per religiosae clausurae institutum, quae quidem cum propria monialium vocatione singulariter cohaeret (cfr. ES II 30), se et suas socias a ceteris penitus segregatas sacroque virginum velamine coopertas voluit; neque tamen a negotiis etiam huius vitae, cum regno Dei utcumque conexis, abstinuit, quae sublimiore modo, iuxta vitae contemplativae indolem, precibus ac paenitentiae operibus, in Ecclesiae incrementum ac animarum salutem incumbere intendebat ; nam « etsi quandoque religiosi coaetaneis suis non directe adsistunt, profundiore tamen modo eos in visceribus Christi praesentes habent atque cum eis spiritualiter cooperantur, ut aedificatio terrenae civitatis semper in Domino fundetur ad ipsumque dirigatur, ne forte in vanum laboraverint qui aedificant eam » (LG 46). Itaque, dum Isabella, Castellae regina, liberaliter in novam religionem condendam cum Beatrice laborabat, Beatrix validissimum eidem in civitate terrena aedificanda in vicem auxilium ferebat. Quae cum fundamenta posuisset novi Ordinis constituendi, Apostolicas sub plumbo Litteras Inter universa, die 30 aprilis anno 1489 ab Innocentio Papa V I I I datas obtinuit, quarum vi monasterium sub nomine seu titulo Conceptionis Beatae Mariae Virginis constitueretur, in quo Beatrix eiusque sociae « in communi et sub regulari observantia ac perpetua clausura » viverent. Quod quidem novi Ordinis monasterium, Apostolica auctoritate Toleti conditum, parens et caput fuit plurimorum coenobiorum, quae Alexandri Papae VI concessione, (( ad instar dicti monasterii Toletani » aliis quoque locis passim per orbem terrarum erigi posse de- 132 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cernebatur. Attamen piae fundatrici maturum seminis a se sparsi fructum in hac terrena peregrinatione colligere datum non fuit; nam, Deo sic disponente, nuntio imminentis mortis opportune accepto, priusquam in monasterio novum vitae religiosae genus rite inciperet, infirmitate correpta, brevi ad superos evolavit, mense, ut traditur, Augusto, anno 1492 ut videtur, sex Fratribus Minoribus felici eiusdem morti adsistentibus, qui eam sacramentis refecerunt, atque habitum et velum Ordinis Immaculatae Conceptionis in articulo mortis ei induerunt. Beatrice autem e vivis sublata, non ideo semen novae religionis sterile mansit, sed, sicut granum frumenti, quod, cadens in terram moritur et multum fructum affert (cfr. Io. 12, 24-25), laetam per quinque fere saecula, usque ad nostram aetatem, messem tulit. Ordo quippe, qui ab ipsa originem ducebat, turbidissimis inde ab initio superatis tempestatibus, firmiter tandem radicatus est Toleti, primo quidem sub institutis Ordinis Cisterciensis, prout ab Innocentio Papa V I I I anno 1489 fuerat statutum, deinde vero sub Regula Sanctae Clarae iuxta decretum Alexandri Papae V I , anno 1494 factum, donec anno 1511 propriam sibi a Iulio Papa I I , per Apostolicas sub plumbo Litteras Ad statum prosperum, die 17 septembris datas, obtinuit Regulam, qua pastorali Ordinis Fratrum Minorum curae ac sollicitudini specialius committebatur, ac mirabile exinde cepit incrementum. Nam usque ad annum 1526, amplius quadraginta novi Ordinis condita recensentur monasteria, quorum unum in Urbe anno 1525, ad Forum Romanum. Praeterea Conceptionistae, — ita Sodales huius Ordinis indicantur — quas iam circiter annum 1540 Mexicanum monasterium habitasse constat, cunctarum vitae contemplativae monialium in Novo Orbe omnino primae fuerunt. Religiosarum vero domus quae ab initio usque ad nostram aetatem conditae sunt, amplius 200 numerari possunt, non tantum in Hispania, Lusitania et America, sed et in insulis Canariis ac in insulis vulgo (( Azores » appellatis, praeterea in Italia, Gallia et Belgio. Quae autem Romae exstitit, a Ministro Generali Ordinis Fratrum Minorum Francisco de Quiñones, qui postea S. R. E. Cardinalis fuit, structa est; Neapolitanam vero domum ab alio Ministro Generali eiusdem Ordinis, Francisco Gonzaga, anno 1584, die 2 februarii excitatam esse constat. Post varias autem rerum vicissitudines, ob quas monasteria non pauca lamentabili /fato perierunt, manent adhuc omnino 154. Quod autem ad sacras Beatricis da Silva exuvias attinet, primo quidem in monasterio Sanctae Fidei, ubi Ordo initium coeperat et ipsa Acta Pauli Pp. VI 133 diem supremum obierat, conditae fuerunt. Deinde vero, monialibus exinde in monasterium Sancti Petri vulgo (( San Pedro de las Dueñas » transmigrantibus, eaedem in novam translatae sunt sedem et ibidem asservatae, donec anno fere 1499 a Philippa da Silva Monialibus Dominicanis monasterii a Matre Dei nuncupati traditae sunt in custodiam. Anno demum 1511, iussu Iulii Papae I I , Monialibus Conceptionistis protomonasterium, a Sanctissima Conceptione appellatum, iam tamquam certam sedem inhabitantibus, in perpetuam possessionem restitutae sunt. Interim fama sanctitatis, qua Beatrix, dum adhuc in terris peregrinantur, ob eximias suas virtutes et dona sibi a Spiritu Sancto concessa inclaruerat, amplius in diem crescebat, prouti non paucis demonstratur argumentis, ac vel sacri ipsius corporis vicissitudinibus confirmatur. Elucent autem in eius vita, praeter alia, coniunctissima illa necessitudo, qua Iesum Christum crucifixum ac beatissimam Genetricem Virginem Mariam, ceterosque caelorum cives mire colebat ; certa praeterea fides flrmissimaque spes, qua, ubi de morte imminenti certior facta est, animi serenitatem non amisit, sed, impensiore contemplatione defixa, Christo Sponso laetanter obviam occurrit ; atque singularis prudentia et christiana fortitudo, quibus tam in aulae regiae periculis et illecebris superandis, quam in novo Ordine Immaculatae Conceptionis condendo mirabiliter excelluit; atque constans illibatae virginitatis et religiosae castitatis amor; accedit studiosa erga Deum et proximum caritas, qua diu noctuque soli Domino, corde indiviso, servire studuit, ac, salutis animarum valde sollicita, precibus et cruciatibus plurimis susceptis Deo peccatores commendare numquam destitit. Nec mirandum Beatricem ab Isabella, Castellae regina, magni habitam et singulari fuisse dilectione distinctam, ut traditur, non tam ob cognationem, qua coniungebantur, sed etiam, ac quidem potissimum propter eminentem, quae in Beatrice fulgebat, sanctitatis splendorem. Itaque nobilis virgo statim post mortem a Christifidelibus, imprimis a Monialibus Conceptionistis, coli et honorari coepta est. Cum vero Urbanus Papa V I I I , Decessor noster, anno 1625 interdixisset, ne cultus publicus servis Dei, qui nondum ab Apostolica Sede Beatorum honore insigniti fuissent, tribueretur, Moniales Conceptionistae Causam canonice tractandam curaverunt. Qua re Curia archiepiscopalis Toletana iam anno 1636 informativum, quem dicunt, confidebat processum de vita, virtutibus et miraculis in genere; neque tamen, ob varia adiuncta, Causa efficaces progressus fecit, usquedum annis 1909-1910 iterum agi 134 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale coepta est, et quidem per viam casus excepti, seu cultus ab immemorabili tempore praestiti. Instructo ergo processu apud Curiam Toletanam, ac feliciter acto, sententia tribunalis archiepiscopalis, qua edicebatur constare de publico cultu Beatrici da Silva ab immemorabili tributo, die 27 iulii 1926 a Sacra Rituum Congregatione est approbata, ac sequenti die 28 a Pio Papa X I , Decessore nostro, confirmata. Cumque post huiusmodi confirmationem, cultus Beatae Beatricis latius diffunderetur, Sacra Rituum Congregatio, plurimorum obsecundans petitionibus, decrevit, die 26 Februarii 1950, ut resumeretur quidem Causa, servata tamen mente canonis 2133 C.I.C., ante nempe inquirendi de virtutibus, ita ut omnia ad iuris vigentis praescripta agerentur. Qua disceptatione facta apud Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum, primum quidem in peculiari congressu, die 30 octobris 1973, deinde in plenario Patrum Cardinalium coetu, die 18 Decembris eiusdem anni, Nos, omnibus diligenter perpensis, sententiam Patrum Cardinalium ratam habuimus et confirmavimus die 21 Ianuarii 1974. Ad miracula vero quod attinet, duae sanationes proponebantur apud archiepiscopalem Curiam Mexicanam; quarum prior in bonum Sororis Annae Mariae a Sacro Corde (in saeculo Teresiae Padilla dictae) facta fuerat, quae, implorato Beatricis da Silva patrocinio, die 25 martii 1923 ab haemorrhagia subretinica cum disiunctione retinica secundaria et a laesionibus retinicis oculi sinistri perfecte sanata est ; altera favit dominae Elisabeth Orozco de Estrada, quae, petito eiusdem Beatae auxilio, mense Septembri anno 1945 a neoplasia maligna, intestinum tenue et colon afficiente, convaluit. Instructis ergo de his apud Curiam Mexicanam canonicis processibus, atque rite omnibus approbatis tam in congressu peculiari Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum, die 29 Iulii 1975, quam in plenario Patrum Cardinalium coetu, die 28 Octobris eiusdem anni, Nos suffragia Patrum Cardinalium rata habentes, de historica veritate eorundem miraculorum die 12 Februarii anno 1976 certo constare declaravimus. Ac tandem, in Consistorio die 24 Maii huius anni 1976 habito, placitis Patrum Cardinalium annuentes, diem hunc statuimus, tertium Octobris, ut benemerita Ordinis Immaculatae Conceptionis fundatrix, in Basilica Vaticana, sollemniter Sanctorum honoribus ornaretur. Ad annuam vero eiusdem Sanctae celebrationem in Missa et in Liturgia Horarum diem designavimus 17 Augusti, quo felix ipsius obitus traditur evenisse. Hodie ergo, in Petriano templo praesentibus plurimis Purpuratis Patribus, Episcopis, fidelibus, optatam Beatae Beatricis da Silva Canonizationem Acta Pauli Pp. VI 135 egimus, iis pronuntiatio verbis plenis maiestatis : « Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio Beatam Beatricem da Silva Sanctam esse decernimus, et definimus, ac Sanctorum Catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». Ceterum has Litteras Nostras sive nunc sive in posterum efficaces esse decernimus, ut suos effectus habeant, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. Ego P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 815958. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 136 CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NGONGENSIS Praefectura Apostolica de Ngong ad dioecesis statum evehitur, nomine Ngongensis. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio idcirco in beati Petri locum suffecti. sumus, ut idem supremi Pastoris officium tuentes, eodem, si fieri possit, amore fidelium gregem pasceremus atque custodiremus, nulli profecto neque labori, neque diligentiae, neque curae parcimus, ut filiorum Nostrorum utilitatibus toto orbe terrarum degentium, prospicientia ac providentia Nostra consulamus. Qua re, cum Praefectura Apostolica de Ngong, in Kenyae finibus, haud parva ceperit incrementa atque maiora videatur esse captura, Nos volentes simul christianae rei ibi loci aptius providere, simul dilectis filiis meritam laudem attribuere ibi laborantibus ac stimulum addere ad nova coepta, bene fieri censuimus, si eam Praefecturam in dioecesis formam rediger emus. Consilio ergo petito a Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositis, iisque auditis quos oporteret, Apostolica Nostra potestate haec statuimus. Apostolicam Praefecturam de Ngong, quae est in Kenya, ad dignitatem dioecesis tollimus factis nempe omnibus iuribus quae dioeceses spectant. Cognominabitur eadem Ngongensis, eritque metropolitanae Ecclesiae Nairobiensi suffraganea, atque Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione obnoxia. Dioecesis Sedes Episcopique domicilium in urbe Ngong erunt; cathedra vero in templo beati Ioseph opificis collocabitur, factis iuribus atque oneribus aedium cathedralium. Canonicorum Collegium condatur, ad normam aliarum Litterarum Apostolicarum quae dabuntur. Interim tamen Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo assint, ad normam iuris communis. Reliqua omnia iuxta leges ecclesiasticas temperentur. Ceterum Venerabilis Frater Augustinus Cacciavillan, Archiepiscopus titulo Ami- Acta Pauli Pp. VI 137 terninus atque in Kenya Apostolicus Pro-Nuntius, has Litteras Nostras ad exitum deducet, qui poterit, si visum, alium legare, modo clericum. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Has vero Litteras firmas esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Marcellus Rossetti, Apost. Proton. Apost. Loco Ç& Plumbi In Secret. Status tab., n. S1889S. II GARISSAE In Kenya nova Praefectura Apostolica conditur, « Garissae » nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Sacrosancta Christi verba : « Euntes ergo in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae », cetera (Marc. 16, 15), id profecto monent, non posse homines ad aeternam pervenire salutem, nisi in sacramento praedicati verbi Dei. Quae causa est, cur Nos, qui principem locum in Ecclesia obtinemus, tanto studio, cura, sollicitudine in christianae fidei propagationem intendamus. Cum ergo Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus, qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide praepositi sunt, visum sit in Kenyae finibus novam Praefecturam apostolicam condere : id enim non parum ad christianam religionem augendam conferre in ea terra ; Nos, re bene reputata iisque auditis quos oporteret, haec, quae sequuntur Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 138 decernimus atque iubemus. A dioecesi Meruensi eam partem separamus, quae civili regione constituitur cognominata North Eastern Province ; a dioecesi vero Mombasaënsi territoria quae vulgo dicuntur Tana River et Lamu; quibus omnibus novam Praefecturam Apostolicam condimus, Garissam appellandam, atque curis Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum credendam. Quos sane paterne hortamur, ne quid omittant quo possit christiana fides propagari, extendi, prorogari. Ceterum has Litteras Nostras Venerabilis Frater Augustinus Cacciavillan, Archiepiscopus titulo Amiterninus et in Kenya Apostolicus Pro-Nuntius, vel quem ipse legaverit, exsequi curabit, facultatibus necessariis. Re vero acta, idem documenta exarari faciet, quae sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittet. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Eugenius Sevi, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 318894. III H U A M B E N S I S ET L U B A N G E N S I S In Angola duae novae ecclesiasticae Provinciae constituuntur, quarum sunt nomina « Huambensis » et « Lubangensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio in vertice sacerdotalis potestatis constituti,/Ecclesiae gubernacula tractanda suscepimus, in id studia Nostra omnia conferimus, atque in hoc operam ponimus ac diligentiam collocamus, ut christiani populi necessitatibus provideamus, consulamus utilitatibus. Acta Pauli Pp. VI 139 Qua re, quidquid viderimus christiano gregi prodesse posse, id, quantum maxime possumus, patris sollicitudine fieri studemus. Cum ergo Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ab hac Apostolica Sede petierit, ut in territorio vulgo Angola, in Africae finibus, duae novae Provinciae ecclesiasticae conderentur, Nos, re bene considerata, atque eorum consensu habito quorum interesset, apostolica Nostra auctoritate haec statuimus et iubemus. Metropolitana Provincia Luandensi divisa, duas alias constituimus : alteram nempe Huambensem nomine, alteram Lubangensem. Tres erunt ergo Provinciae ecclesiasticae in ea regione : Luandensis, Huambensis, quae Ecclesia ante Novae Lisbonae cognominabatur, et Lubangensis, antehac Sadabandeiropolitana nomine. Dioeceses vero ita disponentur, ut prima Provincia e Luandensi constet, quae erit metropolitana, et Carmonensi-Soteropolitana, et Henrici de Carvalho, et Malaniensi ac Neo-Redondensi ; altera autem, ex Huambensi, quae metrópolis erit, Benguelensi, Lusitaniana ac Silva Portuensi ; tertia denique, e Lubangensi, ad dignitatem metropolitanae evecta, Pereirensi de Eea et Serpapintensi. Has vero Litteras Venerabilis Frater Ioannes De Andrea, Archiepiscopus titulo Aquavivensis et in Angola Apostolicus Delegatus, ad exitum deducat vel quem ipse legaverit, factis nempe iustis facultatibus. Ee autem acta idem documenta exaret, quae sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittet. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Marcellus Loco SS Plumbi In Secret. Status tab., n. S21987. Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 140 HOMILIA Die festo Praesentationis Domini, in Basilica Vaticana, tricesimo absoluto anno ex quo Pius XII P. M. Constitutionem Apostolicam « Provida Mater » de Institutis Saecularibus promulgavit. * Questa solennità festiva, che conclude il tempo natalizio, è designata, da diversi nomi e da diversi significati : Purificazione di Maria, in relazione con il rito dell'antica Legge ; 1 Presentazione di Gesù al 2 Tempio ; Incontro, in Greco Hypapante, di Gesù col vecchio Simeone e con la profetessa ultra ottogenaria Anna, cioè l'incontro dell'an3 tico Testamento col Nuovo, inaugurato dal natale di Gesù ; Candelora, dalla processione che a Gerusalemme si faceva alla fine del secolo quarto, e che ci è ricordata dalla celebre relazione sulle liturgie locali della 4 pellegrina Eteria ; e a Roma, a quel tempo stesso, ma con differente significato, penitenziale e purificatore con una processione luminaria ; 5 a Milano, con la letama, che dalla chiesa di S. Maria Beltrade alla cattedrale, accompagnava la processione recante un portatorium con l'idea, cioè con l'immagine della Madonna avente in braccio Cristo 6 Bambino. Bellissima collezione di riti vari e devoti, i quali alla fine trovano nella liturgia odierna, che possiamo ritenere autentica e centrale rispetto alle altre, il suo punto focale, fìsso nell'oblazione biblica di Gesù a Dio, Padre e padrone della vita umana, nell'espressione finalmente messianica che si pone al centro della storia dell'umanità e del contrastato destino della salvezza, quale « bersaglio di contraddizione )). 7 Ce lo commenta Bossuet : « Noi sappiamo che il primo atto di Gesù entrando nel mondo, fu di darsi a Dio e di mettersi al posto di tutte le vittime, di qualsiasi natura esse fossero, per compiere la volontà di 8 Lui, qualunque fosse » . Vi è in questo episodio evangelico la professione * Die 2 m. februarii a. 1977. Cfr. Exod. XIII, 2, 12, 15; Xfm Vili, 17; Lv 2, 6, 8. Le 2, 22, ss. Le 2, ib. 1 2 3 A Cfr. Duchesne, Origines du culte chrétien, p. 519. 5 Cfr. PL 96, 277; Polycarps Radó, Enchir. Litur. II, 1139. Cfr. Mario Righetti, Manuale di St. lit. II, 87. Lc 2, 34. Élévations sur les mystères, Œuvres, II, 336. 6 7 8 Acta Pauli Pp. VI 141 religiosa fondamentale : la filosofìa della vita comincia così: l'uomo non è da sé; egli è creatura; egli nasce libero, ma nella sfera d'un disegno divino che coinvolge il suo destino e il suo dovere radicale. 9 Parola ben nota a chi ha scoperto la chiave dell'umana vocazione, ch'è quella di Cristo stesso : « Ecco, io vengo a fare, o Dio, la tua volontà » . 1 0 Di qui tutto il rapporto fra l'uomo e Dio si snoda in una serie di passi ascensionali che si fanno orazione, dialogo, obbedienza, amore, oblazione; si fanno sacrifìcio anche, ma destinato a sfociare nell'oceano della vita e della beatitudine. Questo impegno iniziale, questa nostra offerta alla volontà di Dio merita la grande meditazione di questa particolare festività, della nostra fede in Dio e in Cristo nostro maestro e nostro salvatore. Popolo di Dio noi siamo ; e quasi trasportati da un costume storico, di cui non avremo mai abbastanza riconosciuto e benedetto la gratuita fortuna, noi siamo arrivati all'incontro col mondo religioso, col regno della fede e della luce. Abbiamo noi compreso la nostra sorte meravigliosa? abbiamo corrisposto alla dignità di questa elezione comunitaria, che incorpora la nostra microscopica esistenza a quella universale del Cristo totale, che si chiama il suo Corpo mistico, la Chiesa? Abbiamo noi avvertito che in questa smisurata comunione, che ci fa tutti-uno in Cristo, la nostra minima vita, lungi dal perdere la sua personalità, l'acquista e la magnifica? Il nostro Io prende proporzioni incalcolabili, e si vale di questa trasfigurante « società dello spirito » 11 per giungere a quella pienezza che invano cerchiamo nel possesso del regno della terra, della natura, dei sensi, del pensiero stesso; e che profondamente, inconsciamente forse, desideriamo, ch'è il possesso infinito del Dio vivente? Offrirsi a Cristo è riceverlo. Rievocare Cristo è conquistare l'infinito Iddio. O beati noi, se questa offerta, derivante dal nostro battesimo, si è mantenuta fedele, se si è approfondita nella coscienza della sua iperbolica proporzione; e se invece di irradiarsi nello sforzo di rendersi minima ed avara, si è fatta più generosa ed operosa! Si è fatta piena e cristiana ! Ci soccorre, in questo momento, quasi ad inondarci di gaudio che oggi, proprio oggi, trent'anni or sono, un avvenimento è stato celebrato » Cfr. Ef 1, 3, ss. 10 Ebr 10, 7, 9; cfr. Sal 39, 8; Is 53, 7. Fil 2, 1. 11 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 142 nella Chiesa cattolica, che ha comunicato a molti suoi figli il carisma di questa festività della Presentazione di Gesù al Tempio, cioè dell'oblazione di Cristo alla volontà del Padre. Vogliamo infatti ricordare un anniversario che ricorre oggi : trentanni fa, il 2 febbraio 1947, la Chiesa riconobbe una forma nuova di vita consacrata, quando il Nostro Predecessore Pio X I I promulgò la Costituzione Apostolica « Provida Mater ». Una forma nuova, diversa da quella della vita religiosa non solo per una diversità di attuazione della sequela Christi, ma anche per un diverso modo di assumere il rapporto Chiesa-mondo, che pure è essenziale ad ogni vocazione cristiana. 12 Trent'anni non sono molti, ma la presenza degli Istituti secolari è già significativa nella Chiesa, e noi vi chiediamo di unirvi a noi nel ringraziare il Padre dei cieli per questo Suo dono. E vogliamo mandare a tutti ed a ciascuno, uomo o donna che sia, un nostro benedicente saluto, che naturalmente estendiamo a quanti ci portano oggi il loro cero benedetto, simbolo della loro vita e di quella dei loro rispettivi fratelli e sorelle associati in una simile oblazione al Signore; e che ben di cuore allarghiamo a tutto il Popolo di Dio fedele alla propria oblazione, al nome e alla professione cristiana. NUNTII SCRIPTO DATI I Praesidi Comitatus Ministrorum Consilii Europae missus et ab Exc.mo Viro Ioanne Benelli, Archiepiscopo tit. Tusuritano ac Secretariae Status Substituto, in Alsatica urbe Argentorato publice prolatus, instante inauguratione Palatii Europae. * i A de Monsieur le Président du Comité des Ministres du Conseil l'Europe. La maison de pierres qui sera inaugurée prochainement à Strasbourg figure et anticipe l'édifice que les hommes et les nations de l'Europe sont en train de construire, avec leur vie même, pour affronter ensemble l'étape historique qui s'ouvre devant eux. 12 Cfr. Const. past. de Eccl. in mundo huius temporis Gaudium et spes, n. 1. * Die 26 m. ianuarii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 143 Beaucoup de chemin a été parcouru depuis que le Conseil de l'Europe a vu le jour, à l'appel d'hommes de cœur, de courage, guidés par une perception lucide des besoins de notre temps et des aspirations de leurs peuples, et capables d'inventer des voies nouvelles. Nous apprécions particulièrement — Nous tenons à vous le dire dans cette circonstance solennelle — le travail que ce conseil réalise dans les domaines variés et multiples de la coopération européenne depuis plus d'un quart de siècle. Cette activité peut sembler lente, mais elle marque profondément la vie des européens dans le sens d'une unification humaine plus que politique. Nous aimons relever que le Conseil de l'Europe, la plus ancienne parmi les institutions européennes, a poursuivi cette activité dans la fidélité à l'idéal inscrit par les fondateurs dans le préambule de son Statut, à savoir l'attachement aux valeurs humaines, spirituelles et morales, qui constituent le patrimoine commun des peuples de ce continent. Et il Nous plaît de souligner l'un des fruits les plus méritoires de la concertation et de l'engagement des Etats membres du Conseil de l'Europe. Par-delà un passé de guerres et de destructions, les valeurs communes issues de la vitalité des peuples anciens et divers, affinées par l'héritage gréco-romain, assainies, approfondies et universalisées par la foi chrétienne, ont reçu, au plan des principes juridiques, une expression renouvelée et efficace dans la Convention européenne des droits de l'homme, qui se présente comme une pierre milliaire sur le chemin vers l'union des peuples : ne manifeste-t-elle pas la volonté sacrée de bâtir cette union sur le respect de la dignité de la personne et de ses libertés et de ses droits fondamentaux? Il est également encourageant d'observer le sens de tout le travail accompli par le Conseil de l'Europe. Le Comité des ministres, l'Assemblée parlementaire, les Commissions d'experts, servis par un Secrétariat et un corps de fonctionnaires dont la compétence égale le dévouement, ont mené dès le début une action résolue pour harmoniser et féconder mutuellement les institutions sociales, les patrimoines culturels, et pour donner aux solidarités ainsi tissées un cadre approprié, dans la perspective d'un service plus efficace de la paix et de la justice dans le monde. Des énergies précieuses ont ainsi été libérées, un élan a été imprimé, un horizon d'espérance ouvert qui permettent maintenant de mobiliser la créativité de tous, des jeunes surtout, pour de nouveaux progrès. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 144 Nos prédécesseurs et Nous-même, nous n'avons cessé d'encourager et de stimuler tous ceux qui se sont appliqués à la construction d'une Europe unie. En accréditant des représentations diplomatiques auprès des institutions européennes, le Saint-Siège a voulu manifester sa volonté d'être présent et de participer, selon les modalités qui découlent de sa mission spécifique, à l'effort commun, d'en connaître les cheminements patients et laborieux, d'écouter et d'apprendre, et de contribuer ainsi, dans un dialogue suivi, à affermir les composantes humaines — morales et spirituelles — de l'entreprise historique en cours. Le Saint-Siège est lui-même situé en Europe, et, depuis ses origines, une part notable de son action, surtout dans le passé, a été très mêlée à celle des Etats européens. Mais ce n'est pas à ce titre qu'il participe aux travaux du Conseil de l'Europe, maintenant que l'Etat de la Cité du Vatican n'est qu'une garantie de son autonomie spirituelle : c'est à tous les peuples que le Saint-Siège veut offrir sa contribution spécifique, pour leur paix et leur développement. Mais lorsqu'une coordination se dessine entre les nations à un vaste niveau régional, il y porte un intérêt particulier. Et lorsque ces nations ont toutes été cimentées dans une civilisation chrétienne, il se sent spécialement concerné. Non pas pour dominer le destin de ces peuples, mais pour les aider à mieux le réaliser, conformément à leur identité profonde et pour le bien de tous. Or la tradition chrétienne, c'est' un fait, est partie intégrante de l'Europe. Même chez ceux qui ne partagent pas notre foi, même là où la foi s'est assoupie ou éteinte, les fruits humains de l'Evangile demeurent, constituant désormais un patrimoine commun qu'il nous appartient de développer ensemble pour la promotion des hommes. L'Eglise continue, par ses voies propres, sa mission d'évangélisation. Certes, elle ne veut pas devenir seulement l'instrument d'une construction humaine, ni chercher à faire d'une construction humaine l'instrument de son progrès. Mais elle a conscience, en évangélisant, de promouvoir l'homme et les valeurs humaines. Dans le respect des divers courants de civilisation et des compétences propres de la société civile, elle vous propose son aide pour affermir et développer le patrimoine commun particulièrement riche en Europe et dont beaucoup d'éléments lui sont familiers, voire accordés. En s'appuyant sur ce patrimoine, le Sainte-Siège regarde lui aussi l'avenir de l'Europe avec réalisme et espérance. Les conditions et les nécessités sociales, culturelles, juridiques et spirituelles des peuples Acta Pauli Pp. VI 145 européens constituent, à ses yeux, des indications précieuses pour éveiller les consciences et leur désigner le champ où doit s'exercer leur dynamisme créateur. Importants aussi sont les appels qui viennent des modes plus humains de vie et de développement, évoqués dans notre Encyclique Populorum Progressio (nn. 47, 77) : dans de tels appels, la conscience des hommes et des peuples européens est invitée à reconnaître comme une « voix nouvelle » qui l'incite à créer les intitutions capables de permettre à l'Europe un service plus efficace de la famille humaine tout entière. Est-ce trop dire que l'Europe, vu les faveurs dont la Providence l'a fait bénéficier, garde une responsabilité particulière pour témoigner, dans l'intérêt de tous, de valeurs essentielles comme la liberté, la justice, la dignité personnelle, la solidarité, l'amour universel? Et réciproquement, n'est-ce pas dans un service élargi aux dimensions du monde qu'elle pourra retrouver ou fortifier ses raisons de vivre, son dynamisme et la noblesse de son âme? C'est à favoriser l'éclosion d'un tel dynamisme que va toute notre action. Puissiez-vous partager notre conviction que l'Eglise, et le SaintSiège, qui en est le porte-voix, apportent ici une contribution essentielle ! Qui ne voit la résonance profondément humaine de l'esprit évangélique de fraternité et du renoncement qu'elle implique? Sans un tel état d'esprit, il Nous semble bien difficile d'arriver à ce que chacun dépasse son propre point de vue, renonce à certains avantages et éventuellement à certains de ses droits non fondamentaux, dans le respect de ceux des autres et en vue d'un bien commun supérieur. Et sans la confiance qui accompagne une authentique fraternité, les nations comprendraient-elles l'avenir fécond qu'ouvre à leur propre patrimoine historique l'engagement dans des solidarités élargies? C'est dire nos vœux fervents, Monsieur le Président, pour que l'inauguration de la nouvelle Maison de l'Europe soit le symbole et le centre d'un nouveau développement de l'union des peuples européens. Et Nous Nous plaisons à invoquer la bénédiction du Dieu Tout-Puissant qui, loin de détourner des tâches terrestres, invite à leur donner le cachet de l'harmonie, de la fraternité et de l'amour. Du Vatican, le 26 janvier 1977. P A U L U S PP. VI 10 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 146 II Ad catholicos totius mundi Christifideles, sacro ineunte tempore quadragesimali. Carissimi Figli e Figlie! Eccoci nella Quaresima ! Vogliate ascoltarci un istante ! La Quaresima è un periodo favorevole, è il « tempo propizio », di cui parla la sacra Liturgia, per prepararci a celebrare degnamente il Mistero Paquale. È un periodo certamente austero, ma fecondo ed apportatore di un rinnovamento, quale una primavera spirituale. Noi dobbiamo risvegliare la nostra coscienza; dobbiamo ravvivare il senso del dovere ed il desiderio di corrispondere, in concreto, alle esigenze di una vita cristiana autentica. Circa dieci anni fa, la nostra Enciclica « Populorum Progressio » sullo sviluppo dei popoli fu come un « grido di angoscia, nel nome del Signore », che noi rivolgemmo alle Comunità cristiane ed a tutti gli uomini di buona volontà. Ed oggi ancora, in questo inizio del tempo liturgico quaresimale, vorremmo far risonare quell'appello solenne. Il nostro sguardo ed il nostro cuore di Pastore universale continuano, infatti, ad esser profondamente turbati dalla folla immensa di coloro che, in tutte le società del mondo, sono abbandonati ai margini della strada, feriti nel corpo e nell'anima, spogliati della loro umana dignità, senza pane, senza voce, senza difesa, soli nella loro angoscia! Certo, noi proviamo qualche difficoltà nel far parte agli altri di quel che abbiamo, al fine di contribuire alla scomparsa delle diseguaglianze in un mondo divenuto ingiusto. Tuttavia, le affermazioni di principio non bastano. È per questo che è necessario e salutare ricordarci che siamo semplicemente amministratori dei doni di Dio, e che « la penitenza del tempo di Quaresima non deve esser soltanto interna ed individuale, ma esterna, altresì, e sociale ».* Noi vi chiediamo di andare incontro al povero Lazzaro, che soffre la miseria, la fame. Fatevi suo prossimo, affinché egli riconosca nel vostro sguardo quello di Cristo che l'accoglie, e nelle vostre mani quelle del Signore, che distribuisce i suoi doni. E vogliate anche rispondere con generosità agli appelli, che vi saranno rivolti nelle vostre Chiese 1 Cfr. Sacrosanctum Concilium, n. 110. Acta Pauli Pp. VI 147 particolari, per consolare i più diseredati e per dare il vostro contributo al progresso dei popoli meno provvisti di beni. Vi ricordiamo le parole del Signore, che l'Apostolo San Paolo ci ha fortunatamente conservato, perché veniate in aiuto dei deboli : « C'è più 2 felicità nel dare che nel ricevere » . E vi esortiamo tutti, Pigli e Figlie carissimi, a purificare il vostro cuore, per accogliere degnamente le prossime celebrazioni pasquali ed annunciare al mondo la Buona Novella della salvezza. Con questo augurio vi benediciamo nel nome del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo. P A U L U S PP. V I ALLOCUTIONES I Ad Tribunalis Sacrae Romanae Rotae Decanum, Praelatos Auditores, Officiales et Advocatos, novo Litibus Iudicandis ineunte anno, de protectione iustitiae perfectiore reddenda.* Dilecti Filii, Iucundus est Nobis conspectus vester, grata haec opportunitas agendi vobiscum, qui magni ponderis munus in Ecclesia impletis. Libenti etiam animo audivimus ea, quae venerandus Decanus vester, verbis usus egre giis, modo est locutus. Dum ergo initium fit anni iudicialis, dum vos contuemur, qui studiosi et impigri ad commissum vobis officium iuris dicendi incumbitis, argumentum Nobis pertractandum esse videtur, quod vestra non paulum interest. Argumentum dicimus, quod, affulgente nova quasi luce Concilii Vaticani I I , diligentius est considerandum quodque in Codice iuris canonici, qui nunc recognoscitur, locum obtinet : scilicet quaestio de protectione iustitiae perfectiore reddenda. Est etiam animadvertendum idem argumentum ad aetatem hanc, qua vitam degimus, arctius referri. Non est enim qui ignoret spatium iurium hominis hodie magis magisque amplificari, eo quod dignitas eiusdem 2 At 20, 35. * Die 4 m. februarii, a. 1977. 148 Acta Apostolicae Sedis r- Commentarium Officiale hominis in clariore lumine ponatur. Haec extensio iurium vim habet etiam ad novum Codicem iuris canonici, cuius recognitio non esse potest sola emendatio prioris, quatenus res in aptum ordinem rediguntur, iis additis, quae inducenda visa sunt, atque iis omissis, quae non amplius vigent, sed instrumentum vitae Ecclesiae quam maxime accommodatum post celebratum Concilium Vaticanum II evadat oportet. Etenim Codex iuris canonici recognoscendus eo spectat, ut illa, quae praedicta universalis Synodus modo generali proposuit, vitae iuridicae Ecclesiae applicentur; quod fit ope praescriptorum normarumque, quibus ordo ex parte inferantur atque serventur in omnibus partibus magnae illius communionis, quam Ecclesia efficit. Concilium eo pertinet, ut tota vita eius communionis, in fide et caritate efficaciter ordinata sit et pacifica, et ut haec ipsa vita veluti subsidium evadat, quod tandem aliquando omnibus pastoribus et fidelibus reconciliationem afferat, id est pacem cum Deo, pacem inter ipsa membra communionis, pacem cum universis Christianis, quin immo cunctis cum hominibus bonae voluntatis. Ea ergo, quae Concilio sunt proposita, non licet censeri quasi seorsum dicta et cum aliis non conexa, sed veram normam constituunt, qua haec pax cum Deo, necnon pax Christi inter fideles ipsos et cum ceteris hominibus a Deo petenda, non solum vigeat, sed etiam ordo et pax communionis omni ope ad rem apta perficiantur, protegantur, serventur. Hac de causa finis Concilii non postremo quidem loco sed potius ratione quam maxime necessaria etiam vitam iuridicam postulat; immo inter subsidia pastoralia, quibus Ecclesia utitur, ut homines ad salutem perducat, est ipsa vita iuridica. Verumtamen hae normae, quibus vita communionis ut pacificus convictus iuridice efficaci ratione ordinatur, non sunt — ut neminem latet — propter se ipsas, quasi finis earum in iisdem contineatur, sed potius instrumenta sunt, quibus bona, a Deo Ecclesiae concredita, fidelibus modo ordinario et ordinato obveniant iisdemque, ut diximus, imprimis pax cum Deo et pax inter se conferatur. Si ergo in communione Ecclesiae hanc pacem assequimur ut opus iustitiae, hoc ipsum opus, ipsa vita iuridica Ecclesiae, huic iustitiae satis facere debet, et ipsa vita iuridica tam excelsa sit oportet, ut re vera eius ope pax Christi nobis possit impertiri. Hinc vero consequitur ius Ecclesiae vere esse indolis spiritualis, ipsum reapse a Spiritu Christi, a Spiritu Sancto, informari oportere. Qua quidem ratione ductum, Concilium postulavit, ut ius Ecclesiae esset instrumentum eius vitae spiritualis, renuens seiunctionem inter Acta Pauli Pp. VI 149 Spiritum et ius, inter Ecclesiam pneumaticam p ut aiunt, et Ecclesiam indolis institutionalis, quemadmodum appellant; siquidem in ipso mysterio Ecclesiae continetur institutio, ac quidem hierarchica, variis gradibus distincta in Populo Dei. Haec ergo exterior et iuridica Ecclesiae structura non solum non obest vitae eius interiori, seu spirituali, ipsique Ecclesiae, quatenus est mysterium, sed etiam praesentiae et moderamini Spiritus Sancti inservit eaque fovet et tuetur. Hoc affirmandum esse videtur : Concilium, quasi nova impulsione ductum, extulisse donum Spiritus Sancti in baptismate datum, 1 ut donum, fidelibus libertatem spiritualem tribuens, qua vitam christianam agere possint modo Christianis digno (cfr. Rom. 8, 21). Sed iura fundamentalia baptizatorum non sunt efficacia neque exerceri possunt, nisi quis officia ipso baptismate cum illis conexa agnoscat, praesertim, nisi persuasum sibi habeat eadem iura in communione Ecclesiae esse exercenda; immo haec iura pertinere ad aedificationem Corporis Christi, quod est Ecclesia, ideoque eorum exercitationem ordini et paci convenire, non autem licere, ut detrimentum afferant. In communione Ecclesiae bona spiritualia per celebrationem Liturgiae et administrationem sacramentorum semper praebentur, quibus pax Christi infirmitatem humanam continenter corroborat. Communio ergo Ecclesiae, ut iam diximus, omnino praedita est structura iuridica, immo ea indiget; sed talis iuridica structura omnino peculiaris est, quia naturam sacramentalem Ecclesiae participat. Concilium voluntatem suam extollendi naturam spiritualem iuris Ecclesiae eo potissimum confirmavit quod fundamentum et fontem sacramentalem potestatis hierarchicae in claro lumine posuit. In ipsa enim consecratione episcopali donum Spiritus Sancti confertur, qui, in Episcopis praesens, totam vitam communionis Ecclesiae per illos sustentat et alit. Profecto, in ordinatione episcopali munera pastoralia tribuuntur sanctificandi, docendi, regendi, quibus iidem, in persona Christi pontificis, magistri, pastoris agentes, instrumenta fiunt Spiritus Christi pro ipsorum ministerio in communione Ecclesiae. 2 Magisterium etiam ac regimen in communione Ecclesiae constant officiis et iuribus, quorum natura est supernaturalis-spiritualis, diversa ab omni potestate mere humana. Itaque vita Ecclesiae — quae 1 Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 14. Cfr. Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, n. 21. 2 150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale magna ex parte per sacerdotium hierarchicum peragitur in cunctis, quae sunt peculiaria et propria Ecclesiae — natura sua spiritualis est, salutem fidelium operatur, afferens pacem Christi, quae non potest non esse opus iustitiae, ac quidem iustitiae divinae eademque de causa dignitatis altissimae. Pastores ergo eo contendant oportet, ut navitas sua, etiam iuridica, sit pastoralis, a Spiritu informata, necnon ut iustitiam, cui pax Christi ut finis est proposita, prae oculis habeant. « Spiritum nolite exstinguere » (1 Thess 5, 19), etenim « Spiritus ubi vult spirat » (Io 3, 8). Spiritus Sanctus munera sua pastoribus -et fidelibus tribuit, ut ad Corpus Christi aedificandum operam conferant. Verum est quidem omnia probanda esse (cfr. 1 Thess 5, 21) ; attamen probanda sunt, dummodo cor pateat cuivis germanae operationi Spiritus Sancti : « Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat Ecclesiis » (Apoc 2, 7). Itaque protectio iustitiae in novo Codice iuris canonici potissimum continebitur, ut illum ipsum finem Concilii ostendat, ex quo labor iuridicus — non quidem supervacaneus sed omnino necessarius in Ecclesia secundum Dei voluntatem — habeatur subsidium pastorale informatum iustitia, cuius ope tandem aliquando pax Christi praebeatur, licet interdum, propter humanam infirmitatem, quae ab Ecclesia non est aliena, norma firmiter debeat applicari. In eadem enim Ecclesia oportet « omnia ... honeste et secundum ordinem fiant )) (1 Cor 14, 40). Quapropter non est locus obiectioni ex conscientia, quae oboedientiam ecclesialem dissolvat (cfr. ibid. 14, 37; 4, 21). Deinde protectio iustitiae in novo Codice exhibebitur, eo quod ex huius Codicis ratione idem labor iuridicus habebitur apertius indole spirituali indutus, quoniam a natura sacramentali Ecclesiae promanat et exercetur in communione Ecclesiae, quae, multis membris constans, unitatem constituit in Spiritu Sancto, qui cunctis membris in baptismate confertur, necnon membris ex ordine hierarchico in sacramentali ordinatione tribuitur ad pascendum Populum Dei. Quocirca in novo Codice periculum vitabitur funestae illius separationis inter Spiritum et institutionem, inter theologiam et ius, quia ipsum ius et potestas pastoralis theologice intelleguntur ad pacem Christi impertiendam, quae opus est iustitiae, non humanae sed divinae. Praeterea protectio iustitiae in novo Codice inerit, quia, ut Concilium impensius docuit, communio Ecclesiae a fidelibus et pastoribus simul constituitur, ita ut fideles, sacerdotio communi praediti et com- Acta Pauli Pp. VI 151 municationibus et consiliis cum pastoribus in bonum Ecclesiae operantes, non tantum subditi habentur, sed etiam cooperatores ordinis hierarchici, cui obsequiosum auxilium praestant in omnibus eius gradibus. Demum protectio iustitiae in novo Codice locum obtinebit, quia vita iuridica non apparebit quasi dominans omnibus partibus vitae Ecclesiae, sed tamquam elementum magni momenti, inserviens vitae ipsius communionis, relinquens simul singulis fidelibus necessariam libertatem responsabilem, ut aiunt, et ad aedificandum Corpus Christi pertinentem, nisi unitas et pax totius communionis Ecclesiae postulent arctiores limites, ita ut mutuus nexus ac bonum totius communionis facilius obtineantur. Novus Codex vere ipsi Ecclesiae catholicae destinatur, quae hodie per totum mundum est diffusa. Quam ob rem varietas et bona formarum civilis cultus, in diversis partibus orbis terrarum exsistentia, plenius agnoscenda sunt et accipienda, salva unitate fidei necnon unitate communionis eiusque hierarchiae in summis principiis quoad institutiones fundamentales; quae unitas per magisterium et regimen supremi Pastoris visibiliter et viva semper est et operatur pacem Christi, quae opus est iustitiae divinae. Iis, quae diximus, ducuntur principia, quae Codicis iuris canonici recognitionem dirigant. 3 Secundum haec — de rebus acturi sumus, quae adhuc expenduntur — in legibus eiusdem Codicis elucere debet spiritus caritatis, temperantiae, humanitatis et moderationis, quibus ab omni iure humano novus Codex distinctus sit oportet. Ut finis totius legislationis proponitur auxilium vitae spirituali fidelium afferendum, quae agenda est potius ex proprio conscientiae officio seu responsabilitate quam vi praeceptorum. « Ne igitur normae canonicae officia imponant, ubi instructiones, exhortationes, suasiones aliaque subsidia, quibus communio inter fideles foveatur, ad finem Ecclesiae obtinendum sufficientia appareant; neve leges irritantes actus vel inhabilitantes personas facile Codex statuat, nisi earum obiectum magni momenti sit, et bono publico ac disciplinae ecclesiasticae vere necessarium » . 4 Praeterea eadem principia videntur requirere, ut congrua potestas discretionalis pastoribus ac fidelibus relinquatur, quemadmodum factum 3 Cfr. Communicationes (Pontificiae Commissionis Codici Iuris Canonici recognoscendo), 1969, 2, pp. 77-85; ibid. Relatio circa «.Principia quae Codicis Iuris Canonici recognitionem dirigant », pp. 86-91. Ibid., pp. 79 s. 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 152 5 esse perhibetur in Constitutione Apostolica Paenitemini. Patet vero usum potestatis spiritualis sacramentaliter collatae non ad arbitrium exerceri posse. Unicuique ergo fideli iura, quae lege naturali vel divina 6 positiva habentur, agnoscenda sunt ideoque tuenda. Immo, « proclamari idcirco oportet in iure canonico principium tutelae iuridicae aequo modo applicari superioribus et subditis, ita ut quaelibet arbitrarietatis suspicio in administratione ecclesiastica penitus evanescat. 7 Verumtamen haec finalitas obtineri solummodo potest mediantibus recursibus sapienter a iure dispositis ut ius suum, quod quis ab inferiore instantia laesum reputet, in superiore restaurari efficaciter possit » . 8 Admittuntur in novo Codice etiam recursus quoad actus administrativos in tribunali administrativo. Qua quidem ex parte praesumitur et requiritur moderatio, ne ea, quae defensioni iustitiae destinentur, in contrarium vertantur. Etenim defensio iustitiae non esset vere talis, si impedimentum afferret expeditae exercitationi regiminis pastoralis, quod ad ordinem et pacem communionis est prorsus necessarium. Item dicendum est iudicium seu processum esse per se quidem publicum, tamen ipsam iustitiam requirere posse, ut secreto sit agendum. Similiter recurrenti modo ordinario omnes rationes sunt manifestandae, quae contra ipsum proferuntur; sed hac etiam in re bonum pacis contrarium potest suadere. 9 Eeductio poenarum ad eas, quae prorsus sint necessariae, sine dubio satis generaliter non sine ratione postulatur, ac quidem ita, ut poenae pro more sint ferendae sententiae. Sed etiam huic rei statuendi sunt limites ex consideratione vitae realis et quidem propter ordinem et pacem communionis. 10 Quae adhuc exposuimus, concludentes, haec possumus affirmare : protectionem iustitiae maxime ideo haberi arbitramur quod indoles spiritualis vitae Ecclesiae extollitur. Etenim eadem indoles efficit, ut etiam vita iuridica sit subsidium pastorale eiusdem Ecclesiae ad pacem continenter tribuendam et servandam. Hoc autem requirit, ut mentes pastorum et fidelium in exercitio iuris et potestatis intentione pacis impellantur, quasi hac sint informatae. Ne optima quidem legis latio 5 Ibid., p. 80. Ibid., p. 82. Ibid., p. 83. * Ibid. Ibid. Ibid., p. 85. 6 1 9 10 Acta Pauli Pp. VI 153 finem suum consequi potest, nisi homines, qui eam ut normam sequuntur, eius finem amplectantur. Si ergo pax Christi est opus iustitiae, haec pax, quae est divina ideoque omnem intellectum humanum excedit, universa membra communionis ecclesialis — id probe in Domino speramus — nova semper effusione repleat, ut efficax evadat in cunctis, quae pastores et fideles agunt in vita iuridica eiusdem communionis, eaque reddat pastoralia ita ut protectio iustitiae divinae atque humanae reapse efficiantur. Haec igitur, dilecti Filii, vobis perpendenda proponimus, quae etiam Concilii Vaticani II spiritualem ac doctrinalem ubertatem aperte demonstrant. Haec oculis vestris obversentur in mandato vobis munere exsequendo, quatenus ex illis novus quidam mentis habitus efficitur. Nos autem Christum Dominum, Principem pacis, enixe deprecamur, ut vobis lumine suo propitius adsit et sic operositas vestra iuridica in bonum totius communionis ecclesialis feliciter cedat. Haec ominati, Benedictionem Apostolicam vobis singulis universis amanti animo impertimus. II Ad Ioannem Carolum I, Hispaniae Regem, et Sophiam, Augustam eius Coniugem, perquam sollemni caeremonia coram admissos. * Majestades : La conciencia del momento singular que estamos viviendo, penetra nuestro espíritu y hace aflorar en él sentimientos de intensa complacencia al recibiros hoy en esta visita oficial a la Santa Sede, acompañados de un distinguido Séquito, que nos hace descubrir la presencia palpitante, gratísima y consoladora, de España entera. Ante esta íntima vivencia, viene a nuestros labios la palabra que trasciende toda debida cortesía : ¡ Bienvenidos seáis, Majestades ! Recibid nuestra más cordial acogida en esta Sede de la catolicidad. Y aceptad también, Señor, nuestro profundo reconocimiento porque, heredero de Monarcas que han llevado el título glorioso de Católicos, habéis querido traspasar las fronteras de vuestra Patria para venir a rendir un homenaje de filial y deferente respeto al Papa. * Die 10 in. februarii, a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 154 No nos es difícil descubrir en tan noble gesto una prueba más de vuestro personal sentir, que representa y recoge el ánimo de la querida España católica, su larga historia de fidelidad a la Iglesia y de entrañable amor al Vicario de Cristo, su encarnación de vida cristiana en la intimidad de la conciencia y en las líneas de sus templos, su profundidad eclesial plasmada en una pléyade de Santos —algunos por Nos mismo muy gustosamente ensalzados— que han enriquecido e iluminado a la humanidad. Esta gloriosa panorámica española, aun no exenta de momentos de tensión y sufrimiento, así como sus esperanzas frente al porvenir, asocia en nuestra mente y en nuestro corazón la imagen de la Españna de rico y noble pasado, con la imagen que Vuestra Majestad quiere encarnar de la España joven, abierta, proyectada hacia un multiforme progreso, fiel a sus esencias constitutivas, pero enmarcadas en horizontes nuevos. En esta solemne e histórica circunstancia, la Santa Sede quiere confirmar su profunda estima y su benévola cercanía a España, nunca empañada por contingencia alguna. Tal ha sido la disposición en que se ha inspirado la solicitud cordial, siempre entretejida de esperanza y de fe en sus grandes valores, con que la Iglesia ha acompañado y acompañará la vida de sus hijos españoles. Para avivar en ellos el sentido completo de los valores de su existencia, la conciencia de la dimensión personal y comunitaria de su fe, la responsabilidad de su inserción específica en el entramado social, la exigencia de colaborar en la fraterna integración de todos en el destino común, en la obra de superación de viejas barreras, en el progreso armónicamente participado para un equilibrio entre las clases sociales, en la ampliación de un justo clima de libertad responsable, abierto a la plena realización del cristiano y ciudadano. ¡ Tarea educadora de benéficas repercusiones comunitarias ! La historia antigua y moderna da testimonio de ello. Queremos asimismo manifestaros nuestro agrado por los recientes y esperanzadores perfeccionamientos llevados a cabo en el terreno de las relaciones Iglesia-Estado en España, respetuosos de la mutua independencia, pero hechos a la vez de convergentes propósitos y que esperamos ver pronto acercarse hacia el término. Por vuestra efficaz intervención personal en dicho campo, os reiteramos, Majestad, nuestro aprecio y agradecimiento sinceros, a la vez que os aseguramos que la Iglesia no busca privilegios, sino espacio suficiente de libertad en el que Acta Pauli Pp. VI 155 poder desarrollar su misión evangelizadora y ofrecer a la sociedad el servicio de su colaboración para el bien común de los españoles. Confiamos que ese espacio, con sus prácticas implicaciones en lo social, no le faltará nunca. Majestad : concluimos formulando nuestros mejores votos, paternos y cordiales, para vuestra Persona y vuestra alta Magistratura, para la Reina y la Familia Real, para España entera, a la que deseamos ardientemente fidelidad cristiana, sólida paz, durable concordia —superando las tensiones originadas por hechos recientes tan dolorosos— seguro progreso y bienestar, camino de ininterrumpida elevación, en lo espiritual y en lo humano. Son votos e intenciones que recogemos con intensidad de afecto en nuestra plegaria al Altísimo. Con Nuestra Bendición Apostólica. 156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETA I ITALIAE De Conferentiarum Episcoporum Pastoralium Regionum Aemiliae et Flaminiae coniunctione. De collationibus ab Episcopis Aemiliae habendis iam Leo Pp. X I I I , Italicam dicionem in regiones ecclesiasticas partiens, statuit ut omnes in unum confluerent coetum atque ad communia pertractanda negotia episcopales sedes provinciae ecclesiasticae Aemilianae unam constituerent regionem. Temporum tamen mutatis adiunctis ut aptius prospieeret Pius Pp. X eandem dividens regionem binos sancivit Episcoporum coetus, id est Aemilianum et Flaminium. Hac nostra aetate qua mutua rerum necessitudo adeo evolvitur, ut neque magnis interiectis spatiis, nec diversis vitae, moribus et consuetudinibus homines praepediantur quominus arctius inter se coniungantur, religiosae rationes in regione civili, vulgo nuncupata « EmiliaRomagna )) quoque tam consertae videntur quae dioecesanos Episcopos iubeant ut ad pastoralem rationem ordinandam communi studio, socia compositaque opera expediantur. Cum insuper Concilium Oecumenicum Vaticanum II suaderet ut coetus Episcoporum novo robore vigerent, iidem sacrorum Antistites ab Apostolica Sede postulaverunt ut omnes in unam coalescerent regionis pastoralis Conferentiam. Summus Pontifex Paulus, Divina Providentia Pp. V I , audita Conferentia episcopali Italiae, ratus huiusmodi consilium christianae rei r bono valde profuturum, porrectis precibus benigne annuit et restitutam Conferentiam Aemilianam-Flaminiam ratam habet, duobus exstantibus Episcoporum coetibus in unum compositis. Sacra Congregatio pro Episcopis 157 His super rebus praesens edi iussit Sacrae Congregationis pro Episcopis Decretum, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis decembris anno 1976. & SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicensis, a Secretis II A E M I L I A N A - FLAMINIA De nova circumscriptione Provinciarum ecclesiasticarum in Regione pastorali. Ad maius Christifidelium spirituale bonum promovendum, sacrorum Antistites civilis regionis Aemilianae-Flaminiae, normis Decreti Sacrosancti Concilii Oecumenici Vaticani II (( Christus Dominus » sub n. 40 obsequentes, unanimi consensu ab Apostolica Sede postulaverunt ut provinciarum earum ecclesiasticarum circumscriptiones opportune recognoscerentur. Summus Pontifex Paulus, Divina Providentia Pp. V I , ad Sanctae Matris Ecclesiae profectum et animarum salutem sollicita mente intendens, praehabito favorabili voto Episcoporum quorum interest, porrectis precibus annuere dignatus est. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu^ de plenitudine Apostolicae potestatis, quae sequuntur statuit ac decernit. Dioeceses supra commemoratae regionis, quae nunc Apostolicae Sedi immediate sunt subiectae, provinciae eisdem viciniori aut opportuniori aggregantur et sub iure metropolitani Archiepiscopi ad normam iuris communis subiciuntur. Et quidem : Fidentinam, Placentinam et Parmensem dioeceses Metropolitanae Ecclesiae Mutinensi suffraganeas constituit; Ferrariensem Ecclesiam, quin aliquid immutetur de archiepiscopali dignitate, Metropolitanae Ecclesiae Bononiensi adnectit.- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 158 Denique Comaclensem dioecesim a provincia Ravennatensi distrahit et provinciae Bononiensi ascribit. His super rebus praesens edi iussit Sacrae Congregationis pro Episcopis Decretum, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis decembris anno 1976. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis III DALLASENSIS De mutatione nominis Ecclesiae Cathedralis Cum plurimi fideles qui ecclesiam cathedralem dioecesis Dalla- sensis frequentant originis Mexicanae sint, ad eorum devotionem magis fovendam, Exc.mus P. D. Thomas Tschoepe, Episcopus Dallasensis, ab Apostolica Sede enixe rogavit ut ipsa ecclesia cathedralis, hactenus Deo in honorem Sacratissimi Cordis D . N . I . C , dicata, exinde sanctuarii B . M . V , de Guadalupe nomine decoretur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Jadot, Archiepiscopi titularis Zuritani et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Delegati Apostolici, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, nomen cathedralis ecclesiae dioecesis Dallasensis, Deo in honorem Sacratissimi Cordis D . N . I . C , dicatae, sic mutat ut pro futuris tamquam sanctuarium B . M . V , de Guadalupe nuncupandum habendum sit. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum P. D. Ioannem Jadot deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quem- Sacra Congregatio pro Episcopis 169 libet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 8 mensis decembris anno 1976. © SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus L . © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicensis, a Secretis IV B. M A R I A E A U X I L I A T R I C I S DE BELMONT De suppressione Abbatiae nullius Reverendissimi Patres Ordinis Sancti Benedicti, in Abbatia nullius Beatae Mariae Auxiliatricis de Belmont degentes, olim evangelizationis operam permagni momenti et laudis dignam in regione Carolinae septemtrionalis promoverunt. Elapsis temporibus, cum dioeceses Raleighiensis et Carolinana erigerentur ac earundem Episcopis cura pastoralis illarum regionum concederetur, munus educationis iuvenum perficiendae a monachis principaliter ac laudabiliter nunc prosequatur oportet. Quapropter iam anno 1960 per Decretum In Civitatibus Foederatis a Sacra Congregatione Consistoriali die 26 mensis Martii editum, territorium Abbatiae ad septa monasterii restrictum fuit. Cum, ergo, Conferentiae Episcopali Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis haud necessarium visum sit ut Abbatia B. Mariae Auxiliatricis de Belmont nullius dioecesis regimini subiecta in posterum exstet, eadem Conferentia ab Apostolica Sede postulavit, ut praedicta Abbatia in statum iuris communis restitueretur; qua de re R. P. ludas Cleary, O.S.B., Abbas S. Mariae Auxiliatricis de Belmont, assensum expressit. Itaque, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Jadot, Archiepiscopi titularis Zuritani et in Civitatibus Foederatis Americae Septemtrionalis Delegati Apostolici, Summus Pontifex Paulus, Divina Providentia Pp. V I , de consilio infrascripti Cardinalis Sacrae Congregationis pro Episcopis Praefecti, suppressionem Abbatiae nullius B. Mariae Virginis Auxiliatricis de Belmont decrevit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 160 Suppleto proinde, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Sacrae Congregationis pro Episcopis Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, Abbatiam nullius B. Mariae Auxiliatricis de Belmont iuri communi restituit. Ad haec omnia exsecutioni mandanda, Summus Pontifex Exc.mum P. D. Ioannem Jadot deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem mittendi, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 1 Ianuarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. ffi S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis V DUBLINENSIS-KILDAGRIENSIS ET LEIGHLIENSIS De mutatione finium Ad satius animarum saluti consulendum Exc.mus P. D. Dermot Ryan, Archiepiscopus Dublinensis et Exc.mus P. D. Patricius Lennon, Episcopus Kildariensis et Leighliensis, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt ut suarum Ecclesiarum fines aliquantulum immutarentur. Porro, sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Caietani Alibrandi, Archiepiscopi titularis Bindaei et in Hibernia Nuntii Apostolici, rata huiusmodi immutationem pastorali christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , sibi tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae fuissent, haec quae sequuntur decernit. A dioecesi Kildariensi et Leighliensi separat territorium civilium Saera Congregatio pro Episcopis districtuum vulgo Greenhills, Brownstown, Logstown, 161 Kilcullen Bridge, Carnalway, Swordlestown South et Mullaghboy nuncupatorum ipsumque archidioecesi Dublinensi perpetuo adnectit. Ab archidioecesi Dublinensi autem distrahit partem centralem et occidentalem civilis districtus Naas. East appellati necnon orientalem plagam districtus Tipper West easdemque perpetuo dioecesi Kildariensi et Leighliensi adsignat. Quapropter omnia acta et documenta quae praedicta territoria respiciunt a Curia a qua ad Curiam dioecesis cui illa noviter sunt aggregata, quam primum fieri poterit, tradantur. Ad haec omnia exsequenda sacra Congregatio pro Episcopis Exc.mum P. D. Caietanum Alibrandi deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito a<d eandem sacram Congregationem, quum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus sacrae Congregationis pro Episcopis, die 7 Ianuarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus LJS, © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis VI S. LUDOVICI IN MAGAGNANO - BACABALENSIS De mutatione finium Concrediti gregis spirituali bono apprime studentes, Exc.mi PP. D D . Ioannes Iosephus da Mota e Albuquerque, Archiepiscopus Sancti Ludovici in Maragnano, et Paschasius Rettler, O.F.M., Episcopus Bacabalensis, audita Conferentia Episcopali, ab Apostolica Sede expostu- laverant, ut suarum dioecesium fines aliquantulum immutarentur, ita ut earum limites cum finibus civilibus deinde conveniant. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Carmeli Rocco, Archiepiscopi Iustinianopolitani in Galatia et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice 11 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 162 Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, separat ab archidioecesi Sancti Ludovici in Maragnano alteram partem munici- piorum vulgo nuncupatorum Bacabal et Säo Luis de Gonzaga (olim Ipixuna), et integrum territorium eorumdem municipiorum — prout nunc lege civili circumscribuntur — in perpetuum adnectit dioecesi Bacabalensi. Omnia acta et documenta praefata municipia respicientia a tabulario Curiae Sancti Ludovici in Maragnano ad tabularium Curiae Bacabalensis transmittantur. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Carmelum Rocco deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 13 mensis Ianuarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis VII S. LUDOVICI IN MARAGNANO - VIANENSIS De mutatione finium Maiori animarum bono consulentes, Exc.mi PP. D D . Ioannes Iosephus da Mota e Albuquerque, Archiepiscopus Sancti Ludovici in Maragnano, et Paulus Adalbertus da Silva, Episcopus Vianensis, audita Conferentia Episcopali, ab Apostolica Sede expostulaverunt, ut fines dioecesium sibi concreditarum aliquantulum immutarentur et ita aptius disponerentur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Carmeli Rocco, Archiepiscopi tit. Iustinianopolitani in Galatia Sacra Congregatio pro Episcopis 163 et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem animarum aeternae saluti profuturam, vigore specialium facultatum, sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto distrahit ab archidioecesi Sancti Ludovici in Maragnano integrum territorium municipii vulgo nuncupati Vitoria do Mearim illudque tribuit in perpetuum dioecesi Vianensi. Omnia acta et documenta praefatum territorium respicientia a tabulario Curiae Sancti Ludovici in Maragnano ad tabularium Curiae Vianensis quam primum transmittantur. Ad haec omnia perficienda, Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Carmelum Rocco deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi ad effectum de quo agitur quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 13 mensis Ianuarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus Ii. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis VIII VIANENSIS - CANDIMENDENSIS De mutatione finium Quo aptius christifidelium pastorali curae consuli possit, Exc.mi PP. D D . Paulus Adalbertus da Silva, Episcopus Vianensis, et Vido M. Casullo, Praelatus Candimendensis, audita Conferentia Episcopali, nuper ab Apostolica Sede postulaverunt, ut suarum Ecclesiarum fines aliquantulum immutarentur. 164 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Carmeli Rocco, Archiepiscopi tit. Iustinianopolitani in Galatia et in Brasilia Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationem christifidelium bono profuturam, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia Pp. V I , tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, hoc Decreto separat a dioecesi Vianensi integrum territorium paroeciarum vulgo nuncupatarum Zé D oca, Ghapéu de Couro, et Bom Jardim illudque adscribit in perpetuum praelaturae Candimendensi. Omnia acta et documenta praefatas paroecias respicientia a tabulario Curiae Vianensis ad tabularium Curiae Candimendensis quam primum transmittantur. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi adscripti censeantur in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones Ecclesiae illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum habent domicilium. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis memoratum Exc.mum P. D. Carmelum Rocco deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Quibus super rebus praesens edit Decretum perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 13 mensis Ianuarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis ¡Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 165 SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum : Die 9 Decembris 1976. — Cathedrali Ecclesiae Kisumuensi praefecit Exc. P. D. Philippum Sulumeti, hactenus Episcopum titulo Urcitánum. — Cathedrali Ecclesiae Meruensi Exc. P. D. Suam Silvium Njiru, hactenus Episcopum titularem Maturbensem. — Cathedrali Ecclesiae Ngongensi, noviter erectae, R. P. Colin Davies, Societatis Missionariorum S. Ioseph de Mill Hill sodalem, hucusque eiusdem territorii Apostolicum Praefectum. —Cathedrali Ecclesiae Solveziensi, noviter erectae, destinavit R. P. Severianum Abdon Potani, Ordinis Fratrum Minorum Conventualium, hucusque Administratorem Apostolicum eiusdem missionis. — Cathedrali Ecclesiae Bethlehemensi R. D. Hubertum Bucher, e dioecesi Ratisbonensi, missionarium « Fidei Donum » in Africa Australi. — Coadiutorem cum iure successionis Exc.mi P. D. Pauli Buichu Tao, de Phat Diem Episcopi, nominavit R. D. Iosephum Nguyên-ThiênKhuyên, eiusdem dioecesis Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Sintangensi R. D. Isaacum Doera, ex archidioecesis Endehensis saeculari clero, curionem in Sintangensi civitate atque Christianae doctrinae institutorem in publicis scholis. — Titulari episcopali Ecclesiae Izirzadensi R. P. Marcum Zuluaga Arteche, Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis B. M. V. sodalem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iesu Serrano Pastor, Episcopi titulo Hypselitani, Darienensis Vicarii Apostolici. Die 31 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Portus Vilensis R. P. Franciscum Rolandum Lambert, e Societate Mariae eiusdem sodalium superiorem provincialem in Oceania, destinavit. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 166 DECRETA I SADABANDEIROPOLITANA - BENGUELENSIS Districtus vulgo « Chongoroi », in Angola, a dioecesi Sadabandeiropolitana separatus, dioecesi Benguelensi adnectitur. Cum ad bonum animarum provehendum expostulatum sit ut districtus vulgo (( Chongoroi » dioecesi Benguelensi adscribatur, Sacrum Consilium Christiano Nomini propagando, re mature perpensa acceptoque favorabili voto omnium quorum interesset, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, oblatis precibus obsecundare censuit. Quapropter idem Sacrum Dicasterium statuit ut districtus vulgo (( Chongoroi )), usque adhuc pertinens ad dioecesim Sadabandeiropolitanam, ab ipsa separetur atque dioecesi Benguelensi uniatur, et praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die VIII mensis Ianuarii a. D. MCMLXXVII. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. Titianus Scalzotto, Subsecretarius II LUBUMBASHIENSIS - KILVAENSIS De finium Ecclesiarum mutatione Quo facilius et efficacius aeternae dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mi ac Rev.mi Ordinarii archidioecesis Lubumbashiensis et dioecesis Kilvaënsis, novam eamque aptiorem inter easdem circumscriptiones ecclesiasticas finium definitionem nuper /ab Apostolica Sede expostula ver unt. Quapropter, Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, praehabito favorabili voto omnium quorum interest, ratum huiusmodi Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 167 immutationes in bonum animarum cessuras, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit ac inter memoratas dioeceses hos, qui sequuntur, fines constituendos esse decernit : « On retire á Parchidiocèse de Lubumbashi et on cède au diocèse de Kilwa la portion de Parchidiocèse délimitée comme suit et située dans les Zones Administratives de Kasenga et de Pweto : á Pest : La rivière Luapula, de son embouchure dans le lac Moëro jusqu'au confluent de la rivière Kibalashi; au Sud : Les limites du diocèse de Sakania (rivière Kibalashi jusqu'au son confluent avec la rivière Wali, puis cette dernière rivière jusqu'au sa source, enfin la route d'Intérêt Général Lubumbashi-Kasenga jusqu'à la rivière Kafila) ; á l'Ouest : La rivière Kafila jusqu'à son confluent avec la rivière Lufira, puis la rivière Lufira elle-même jusqu'à sa sortie de la Zone Administrative de Kasenga ; au Nord, puis á l'Ouest : Les limites de la Zone Administrative de Kasenga jusqu'à son point de rencontre avec la Zone de Pweto. Puis, vers le Nord, les limites de la Zone Administrative de Pweto, jusqu'à leur intersection avec les limites actuelles des diocèses de Lubumbashi et de Kilwa ; au Nord : La rivière Lufukwe jusqu'à son embouchure de la rivière Lufukwe jusqu'à celle de la rivière Luapula. En outre, on rétrocède á Parchidiocèse de Lulumbashi la partie de e la Zone de Mitwaba comprise entre le 9 parallèle Sud, les limites des Zones Administratives de Mitwaba et de Pweto et la limite actuelle des diocèses de Lubumbashi et de Kilwa ». Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando in perpetuam rei memoriam praesens Decretum confici iussit et expediri. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 21 mensis ianuarii a. D. 197T. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 168 III G I A I A P U R A N A E - MANOKVARIENSIS - SORONGENSIS De mutatione finium dioecesium Quo aptius spirituali bono eonsuleretur, Exc.mi ac Rev.mi Domini Hermannus Münninghoff, Episcopus Giaiapuranus (olim Diaiapuraënsis) et Petrus van Diepen, Episcopus Manokvariensis-Sorongensis, in Indonesia, ab Apostolica Sede enixe postulaverunt ut limites quibus in praesens memoratae dioeceses circumscribuntur, immutarentur, et Sacrum Consilium Christiano Nomini propagando, omnibus mature perpensis, ac ratum huiusmodi immutationum rationes bene probari, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, a dioecesi Giaiapurana separat districtus civiles vulgo dictos Kaimana et Wasior atque dioecesi Manokvariensi-Sorongensi in perpetuum adnectit. Ad haec perficienda Sacra haec Congregatio deputat Exc.mum ac Rev.mum Dominum Vincentium Farano, Archiepiscopum titulo Cluentensem atque Apostolicum in Indonesia Pro-Nuntium, eidem necessarias et opportunas facultates tribuens, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, onere imposito ad hanc Sacram Congregationem mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die 25 mensis Ianuarii a. D. 1977. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis NOMINATIO Decreto suo Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : Die 9 Decembris 1976. — R. D. Leonem White, Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum sodalem, Praefecturae Apostolicae, noviter in Kenyana Republica erectae, Praefectum Apostolicum. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum , 169 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i SCIAOCEUVEN. SEU TAURINEN. Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Aloisii Versiglia, Episcopi tit. Carystensis, Vicarii Apostolici de Shiuchow, et Callisti Caravario, Sacerdotis e Societate S. Francisci Salesii, in odium fidei, uti fertur, interemptorum. SUPER DUBIO An constet casu de et ad martyrio eiusque effectum de Missionarius intrat in quo et de signis seu miraculis in agitur. vitam exinanivit formam servi accipiens » ad vitam stare vocationi causa et missionem (Phil. 2, 7). suae, renuntiare sibi Eius, qui « seipsum Ideo paratus esse debet et omnibus quae hucus- que sua habuit, et « omnibus omnia sese facere )) (cfr. 1 Cor. 9, 22). Hanc Concilii Oecumenici Vaticani II adhortationem (Decr. Ad Gentes, n. 24) ad finem usque in Vitae rationem induxerunt Dei Famuli Aloisius Versiglia, episcopus, et Callistus Caravario, sacerdos, qui boni ministri Christi, enutriti verbis fidei et bonae doctrinae (1 Tim. 4, 6), quae praeprimis ex Sacris Scripturis hauserunt, perscrutantes Mysterium Christi, eius praecones et testes fuerunt (cfr. Decr. Ad Gentes, n. 26). Veri Sancti Ioannis Bosco filii, eodem legiferi patris ardore, et ore et operibus Da mihi animas, cetera tolle repetere in deliciis habuerunt, nihil prae oculis praeter animarum salutem habentes, quod ad sanguinis usque effusionem manifestarunt, per hoc Christum secuti in ea caritatis heroicae ostensione, per quam maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis (Io. 15, 13). Missionale opus, quod alacri animo susceperunt et perfecerunt, eos dignos reddidit qui sanguine suo libenter pro Christi nomine effuso indicarent quid in debilibus etiam viris Dei amor efficere valeat, quousque iidem viri, Spiritus fortitudine acti, in caritate erga 170 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale fratres probanda pervenire possint. Spiritus namque Sanctus martyres et suscitat et roborat, quos in confessione Christi nominis, amoris sui ignibus succendit et solatur. Aloisius Versiglia die 5 Iunii anno 1873 in oppido cui vulgo nomen Oliva Gessi, intra dioeceseos Derthonensis fines, ortus est, et postridie in baptismatis undis regeneratus, a parentibus Ioanne et Maria Giorgi pie deinde in christianam vitam ad Evangelii tramitem instaurandam institutus. Die 21 Septembris a. 1881 per Confirmationis sacramentum ad fortia pro Christo agenda est instructus, quadriennioque post, mense Septembri anno 1885, a sancto Ioanne Bosco in Taurinense Oratorium receptus. Religiosam vocationem expertus, in Salesianam Societatem admitti postulavit et die 11 Octobris votis religiosis sese Deo adstrinxit. Theologicis studiis Romae, apud Pontificiam Universitatem Gregorianam perfectis, ad presbyteratus ordinem, Eporediae die 21 Decembris a. 1895, assumptus est. Licet ad exteras missiones mitti percuperet, per decennium (annis 1896-1905), magistrum novitiorum et superiorem in loco v. d. Gemano, in dicione Romana, egit, donec die 19 Ianuarii a. 1906, voti feliciter compos, in Sinas profectus est. Ibi, innumeris difficultatibus superatis, religiosam domum in urbe Macaonensi fundavit et moderatus est, magnum sibi promerens prudentis superioris insignisque animarum moderatoris nomen. Anno 1920 Vicariatus Apostolici de Schiuchow nuper erecti ac Salesianae Societati concrediti praefectus est regimini atque episcopus titulo Carystensis renuntiatus, episcopalem ordinationem die 9 Ianuarii a. 1921 in urbe Canton recipiens, Boni Pastoris imaginem prae se in omnibus ferens, qui salutis evangelium sibi numquam parcendo annuntiat, qui in omnibus spiritualibus et temporalibus fidelium necessitatibus prospicit, qui per opera etiam socialia immensam Ecclesiae, universalis salutis sacramenti, caritatem ostendit. Fide plenus, ad caelestia per omnia intentus, Christi cordis ardore succensus, et missionariis sodalibus et commisso sibi gregi cor iugiter apertum praebuit, ex iugi oratione, sacrae Eucharistiae cultu, filiali erga Deiparam auxiliatricem devotione et sui mortificatione vires hauriens ad opus ministerii indefessa actuositate explendum. Dei famulus Aloisius Versiglia humilem fervidumque operis socium habuit inde ab anno 1929 iuvenem adhuc consodalem Callistum Caravario, quem eodem anno, die 18 Maii, per manuum impositionem presbyterum in loco v. d. Schiuchow ordinavit, eundemque abhinc vitae Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 171 apostolicae, etsi ad breve tempus, et mortis ex caritate susceptae socium habuit. Callistus Caravario in oppido (Jourgné, archidioeceseos Taurinensis intra fines, parentibus Petro et Rosa Morgando, die 8 Iunii anno 1903 ortum duxit, et die 14 eodem mense inter Christi et Ecclesiae membra per sacri baptismi undam receptus, nominibus Callisto et Iacobo donatus. Confirmatione die 10 Maii a. 1912, Taurini, quo eius familia lares transtulerat, suscepta, adulescens gymnasialia, quae vocant, studia apud Oratorium S. Ioannis Evangelistae annis 1914-1918 peregit, et spiritu vitaque Salesianae Familiae captus, inter eius sodales admitti instanter petiit. Anno 1918 in novitiatum loci v.d. Foglizzo receptus est, ibique die 19 Septembris a. 1919 sacra nuncupavit vota. Philosophiae scholasticae Taurini incubuit, ubi et prima apostolica experimenta inter iuvenes inivit. Cum Sinenses tamen missiones in corde intime gereret, anno 1924 adhuc clericus in Sinas missus est. Collegio S. Ioseph urbis Shanghai primo addictus, verus in spiritu S. Ioannis Bosco religiosus omnibus visus est, qui quidem solida Eucharistica et Mariali pietate, sedula operositate studioque animarum ad missionale opus se instruit. Ad insulam Timor ad biennium (aa. 1927-1929) translatus, commissa sibi munera diligentissime exsecutus est, sibi sacerdotali iam imminente ordinatione per intensiorem orationem et generosius sacrificium impensius consulens, iuvenibus autem laetissime assistens. In Sinas anno 1920 revocatus, Vicariatui Apostolico de Shiuchow est adscriptus, ac sacerdos factus, ad locum quem vernacula lingua vocant Lin Ghow missus est. Brevi aliquo mensium spatio gregis animum in se conciliavit, quippe qui vir Dei ab omnibus haberetur, orationi iugiter instans, morum suavitate universos excipiens, christianis virtutibus exercendis assidue intentus, Dei voluntatem in omnibus adimplens, animarum salvandarum zeli praeclara specimina praebens. Anno 1930 ineunte, Callistus urbem Shiuchow concessit, ut Aloisium Versiglia, Vicarium Apostolicum, usque ad pagum Lin Ghow secum adduceret, pastoralem sui gregis visitationem peracturum. Una cum missionariis, quidam alii, quos inter et christianae puellae tres, iter aggressi sunt, cum nostris deinde per flumen quod vocant Lin Ghow, ad pagum eodem nomine appellatum procedentes. Die 25 Februarii, circa meridiem, precatione Angelus Domini pie recitata, cymba haud procul a loco v. Li Thau Tseui in praedones incidit. Episcopum et sacerdotem, cum puellas a tenebricosa cupidine praedonum fortiter tueri conarentur, iidem dire fustibus percutiebant et ad fluminis ripam traxerunt eosque 172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale igneis ballistis occiderunt, religiosis rebus in christianae fidei contumeliam combustis. Ambo Dei Famuli, patienter ac firmiter, fatentibus testibus, omnia pertulerunt, divina caritate eorum fortitudinem sustinente et augente. Deum etenim dirissimis illis horis prae oculis habuerunt, ob cuius amorem puellarum castitatem a praedonum libidine defendere voluerunt, ministerii sui munus etiam in hoc ad sanguinis usque effusionem exsequentes, Christi boni Pastoris secuti vestigia, qui animam suam dat pro ovibus (Io. 10, 11.15). Fide enim et mira in Deum et animas caritate ducti, multifariam per totum vitae cursum operibus exhibitis, diram mortem Aloisius et Callistus subierunt, testes Christi in suo martyrio inde a primis post necem diebus statim habiti ac praedicati. Quapropter super eadem martyrii fama instructus est in Apostolico Vicariatu Sciaoceuvensi annis 1934-1935 processus auctoritate ordinaria, qui una cum pluribus litteris postulatoriis Romam transmissus est; atque servatis de iure servandis Pius Papa X I I commissionem introductionis Causae die 13 mensis Iunii anno 1952 manu propria, uti moris erat, signavit. Adornati sunt deinde processus Apostolicae Sedis auctoritate apud Curias ecclesiasticas Sciiamchiamensem vulgo Hong Kong, (aa. 1953-1954) et Taurinensem (aa. 1953-1957), quorum iuridica vis agnita fuit per decretum Sacrae tunc Rituum Congregationis die 5 Iulii a. 1963 datum. Servato deinde iuris ordine, instituta est apud Sacram hanc Congregationem pro Causis Sanctorum disceptatio super martyrio eorumdem Servorum Dei, et quidem primum in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum die 3 Februarii 1976 habito; deinde, die 11 mensis Maii hoc eodem anno, in Coetu Plenario Patrum Cardinalium, in quo Rev.mus Cardinalis Franciscus Carpino, Causae ipsius ponens seu relator, dubium posuit : An constet de martyrio eiusque causa et de signis seu miraculis in casu et ad effectum de quo agitur. Et Patres Cardinales suum quisque protulerunt suffragium. Summus autem Pontifex Paulus V I , cui praedicta omnia relata sunt die 5 Augusti eodem anno 1976, per subscriptum Cardinalem Praefectum, perpensis Purpuratorum Patrum suffragiis, mandavit ut decretum super martyrio Servorum Dei de more appararetur, absque tamen dispensatione a praescripto canonis 2116 § 1 Codicis Iuris Canonici. Hoc denique die Sanctitas Sua, accitis Cardinalibus infrascripto Praefecto et Francisco Carpino, Causae relatore seu ponente, meque Antistite a Secretis ceterisque convocari solitis, eisdemque adstantibus Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 173 edixit : Ita constare de martyrio et martyrii causa Sarvorum Dei Aloisii Versiglia et Callisti C aravano, ex Societate S. Francisci Salesii, ut ad ulteriora procedi possit, nimirum culorum ad mentem canonis 2116 ad discussionem § 1 signorum Codicis Iuris seu mira- Canonici. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. ffi S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis n MASERUEN. OLIM BASUTOLANDEN. Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Gérard, Sacerdotis professi Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae. SUPER DUBIO An constet Deum de virtutibus theologalibus tum in proximum, Temperantia et Fortitudine necnon de earumque Fide, Spe et cardinalibus adnexis in Caritate Prudentia, gradu tum in Iustitia, heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Dei filius, in mundum missus ut omnes ad Patrem in Spiritu Sancto traheret, opus suum per Apostolos perpetuari voluit, quos in orbem universum misit ut gentes Evangelii lumine ditarent omnesque homines, per Baptismum a peccatis ablutos, vita divina donarent. Apostolorum missio in Evangelii praeconibus perseverat qui, relictis omnibus (cfr. Luc. 5, 11), Christum praedicantem et benefacientem sequuntur, cuius verbum vitae et ad longinquas regiones, Ecclesia mandante, ferunt. Eorum sapientia non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis, sed in verbo Crucis ; fortitudo in humilitate ; potentia in oratione. Difficilia caritate superant; tribulationes spe gaudentes suscipiunt et tolerant; universa fide vincunt. Segregati in Evangelium (cfr. Rom. 1, 1), pro Christo legatione funguntur (cfr. 2 Cor. 5, 20), cuius testes coram gentibus sunt (cfr. Act. 1, 8). Per eos laetatur in perenni aedificatione Mater Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 174 Ecclesia, cuius prae cunctis « in mundo incrementa suis operibus et caritate promovent » (cfr. Missale Romanum, Missa A, in confer. Confirmat., Oratio post Communionem). Hos inter apostolos quos missionali charismate Spiritus Sanctus donavit, et Dei Servus recensendus est Iosephus Gérard, Congregationis Missionariorum Oblatorum B. Mariae Virginis Immaculatae sacerdos, qui, in difficillimis rerum adiunctis, nulla sui ipsius unquam ratione habita, Afer cum Afris factus est, ut Afros Christo lucrifaceret (cfr. 1 Cor. 9-19). Natus est Servus Dei die 12 mensis Martii anno 1831 in pago cui vulgo nomen Bouxières-auœ-Chênes, in Lotharingia, intra Nanceiensis dioeceseos fines, parentibus Ioanne Gérard et Ursula Stofïïet, et postridie sacris regenerationis undis cum Christo et Ecclesia coniunctus, nominibus receptis Carolo Iosepho. Piissime iuxta catholicos mores educatus, die 2 Februarii a. 1842 primum ad Eucharistiam participandam admissus est, die autem 24 Martii a. 1844 per Confirmationis Sacramentum sigillo Sancti Spiritus signatus. Sacerdote Cayens, natalis loci parocho, favente, cito sacerdotalis vocationis indicia Iosephus persensit, annoque 1844, mense Octobri, in dioecesanum seminarium minus apud Mussipontem recipi petiit. Post quinquennium, ad seminarium maius Nanceiense transivit, ubi in sacram doctrinam addiscendam incubuit, pietate, caritate et studiorum amore insigne sibi promerens nomen. Cum iam a seminarii minoris tirocinio vocatione allicere tur missionariorum Oblatorum B. Mariae Virginis Immaculatae, recens a Beato Carolo Iosepho Eugenio de Mazenod institutorum, post maturam considerationem multasque effusas preces, die 9 mensis Maii a. 1851, secundo theologiae anno nondum perfecto, inter illos admitti postulavit, atque probationis anno summa cum laude transacto, die 10 Maii a. 1852, in loco v. d. Notre-Dame de VOsier, sacro professionis vinculo sese Christo eiusque Evangelio mancipavit. Quibusdam deinde mensibus Massiliae theologiae studio perficiendo dicatis, sacris Ordinibus usque ad Diaconatum receptis, a praedicto Beato Eugenio de Mazenod, qui Famulum Dei (( vere sanctum diaconum » habebat, mense Maio a. 1853 ad Africae australis missiones missus est. Diutinum et longum maritimum iter verum probavit et confirmavit Evangelii praeconem qui orationi instat, in linguas addiscendas incumbit, dolores et difficultates in divinae dilectionis signum suscipit et tolérât, salutis fratrum zelo totus exaestuat. Ad Insulam Mauritianam navi cum descendisset, virtutibus et apostolica actione allectus est Ve- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 175 nerabilis Servi Dei Desiderati Laval, Congregationis Spiritus Sancti sodalis, cuius exemplis mire affectus, iter maritimum resumere brevi post valuit, donec octo post menses navigationis ad desideratissimam sibi missionem pervenit, amplissimas regiones vulgo appellatas Natal, Orange Free State, Transvaal, Mocambique, etc., complectentem. A Francisco Allard, Vicario Apostolico, bracchiis et corde praeprimis apertis receptus fuit, a quo et ad Presbyteratus Ordinem die 19 Februarii a. 1854, in urbe v. d. Pietermaitzburg, promotus est. Post apostolicae operositatis primitias Hibernis colonis, omni religioso subsidio destitutis, dicatas, ad Cafros evangelizandos missus est, quibus Christo lucrifaciendis per septennium totus attendit, missionales stationes hic et illic magna cum fiducia erigens. Nullo modo sibi pepercit, omnia omnibus se faciens ut Ecclesiam eos inter populos plantaret, qui tamen Evangelii nuntium non susceperunt. Seminans in lacrimis, Dei horam summa fide, invicta spe et ardenti caritate Famulus Dei expectabat. At succrescente Cafrorum repugnatione, nullo inter illos apostolico suscepto, ut specie videbatur, fructu, ad Basutorum regionem una cum Vicario Apostolico transiit, in Civitate Libera Arausicana, vulgo Orange Free State appellata, missionalem campum constituens, ubi rex Moshoeshoe, christiano nomini aliquantum favit, ut conici licuit. Anno 1862 illuc pervenit ibique deinde terrestre vitae iter integre peregit et consummavit, missionis Basutolandicae, hodie Lesothanae, conditor et apostolus vigilantissimus. Inter annos 1863-1876, dum novae linguae addiscendae diligens attendit moresque pernoscere vult haud cognitae antea regionis, in missione deinde Roma appellata, adlaboravit, ibi anno 1865 primos sex adultos ad baptismum adducens ; anno 1876 ad septemtrionalem Basutorum regionem est missus, ubi missionem S. Monicae condidit, quam ad annum usque 1897 sancte moderatus est, quando ad missionem Roma nuncupatam revocatus est, quam usque ad annum 1907 rexit. Nullus ei labor impossibilis, nulla difficultas insuperabilis ; Deo omnino fisus, orationi iugiter insistebat, persuasum plane cum sibi haberet nihil apostolum sine Christo facere posse (cfr. Io. 15, 5) et simul omnia se posse in illo qui eum confortât (cfr. Philipp. 4, 13). Pauper et humilis, ex ipsa sua humilitate fortitudinem hauriebat qua ad universa pro Christo peragenda mire instructus videbatur. Verus religiosus, suae vocationis postulationibus sibi vel in minimis obtemperandum esse pro norma habebat, iis praesertim perspectis quae ad fidelem Christi sequelam 176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale pertinebant, ad iugem in oratione cum Deo communionem, quam silentio, animi corporisque mortificatione et a creatis omnibus seiunctione et fovebat et defendebat. Inde eius fervebat praeclara fides, spes vivissima, incensa caritas ; inde studium Dei voluntatem in omnibus hilari spiritu peragendi; inde pro miseris et necessitatibus universis fratrum et sincera animi compassio et operosa sui ipsius donatio, et humile pauperiorum, aegrotorum, infantium servitium. Nil mirum consodales eum sanctum habuisse et proclamasse; nil mirum senem quamdam mulierem, per quinquaginta circiter annos virtutum Servi Dei testem, dixisse : « Melior inter omnes, quos cognoverim, sacerdotes ipse exstitit, nec sanctior eo aliquis esse poterit; si ipse sanctus non est neque in Paradisum iam receptus, nullus unquam illuc pervenire poterit, nec albi nec nigri coloris ». Adeo digne Evangelio Christi con versabatur (cfr. Philipp. 1, 27), ut vivum Evangelium videretur, Verbi vitae veritatem operibus probantibus. Novissimos vitae annos in humilitate transegit, iunioribus obediens, sub illis sueto missionali operi novo cotidie, vel ingravescente aetate, fervore ad finem usque instans. Nihil pro semet ipso quaerens, Christi eiusque Ecclesiae gloriam et bonum prae oculis semper habens, uberes fructus inter homines, quos Deo regeneravit, suscepit. Brevi aegrotatione laboravit, in qua eximiam animi virtutem iterum palam manifestavit. Pleno enim in Dei voluntatem obsequio enituit, iugi oratione, perseveranti fidelium et infidelium suis curis commissorum memoria. Sacramentis piissime perceptis, Deum advenientem vigil exspectavit, adstantibus sincere asserens : « Numquam crediderim mortem tam dulcem esse ». Ad praemium quod fidelibus vineae suae operariis Dominus reservat, die 29 mensis Maii anno 1914, fidelibus et infidelibus collacrimantibus ac viri Dei sanctitatem conclamantibus, in loco v. d. Roma, sibi carissimo, vocatus est. Super sanctitatis autem fama, qua Servus Dei in vita et post mortem gavisus est, instructi sunt, annis 1940-1941, processus episcopali auctoritate in Curiis ecclesiasticis Vicariatus Apostolici Basutolandensis et dioeceseos Nanceiensis ; quibus ad Apostolicam Sedem transmissis, servatis de iure servandis, Causa beatificationis Servi Dei introducta est, approbante Pio Papa X I I , die 1 mensis Martii anno 1955. Edito deinde, die; 17 Iunii eodem anno 1955, decreto super obtemperatione TJrbanianis praescriptionibus circa cultum publicum eidem Famulo Dei non praestitum, adornati sunt, annis 1955-1956, apud Curias episcopales Maseruensem Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 177 et Nanceiensem processus apostolici super virtutibus in specie Servi Dei; de omnium autem processuum iuridica vi et forma Sacra tunc Rituum Congregatio die 2 Martii a. 1962 Decretum edidit. Quibus omnibus rite absolutis, deventum est ad disceptationem super theologalibus et cardinalibus Servi Dei virtutibus, et quidem primum, die 24 Februarii anno 1976, in Peculiari, qui dicitur, Congressu Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum; deinde, die 11 Maii eodem anno 1976, in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium, in qua Rev.mus Cardinalis Gabriel Maria Garrone, Causae ipsius ponens seu relator, sequens proposuit dubium disceptandum : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque ad- nexis in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Rev.mi Cardinales, qui aderant, unanimi consensu adfirmando responderunt. Facta postremo de hisce omnibus per subscriptum Praefectum Summo Pontifici die 5 mensis Augusti a. 1976 relatione, Sanctitas Sua vota eorundem Patrum Cardinalium excipiens, mandavit ut Decretum super virtutibus heroicis Servi Dei rite appararetur. Quod cum factum esset, hodierno die Beatissimus Pater Paulus Papa V I , accitis ad se Rev.mis Cardinalibus Conrado Bafile, S. Congregationis pro Causis Sanctorum Praefecto, et Gabriele Maria Garrone, Causae ponente seu relatore, meque a Secretis aliisque convocari solitis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Servi Dei Iosephi Gérard, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri iussit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. & S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 12 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 178 III BAIONEN. Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ludovici Eduardi Gestae, Sacerdotis saecularis, fundatoris Instituti Famularum Mariae. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum in Deum tum in perantia, proximum, Fortitudine, necnon de earumque cardinalibus adnexis in Prudentia, gradu Iustitia, heroico in Temcasu et ad effectum de quo agitur. (( Apertum est templum Dei in caelo, et visa est arca testamenti eius in templo eius : et facta sunt fulgura et voces et terraemotus et grando magna. Et signum magnum apparuit in caelo : Mulier amicta sole, et luna sub pedibus eius, et super caput eius corona stellarum duodecim ... Et audivi vocem magnam in caelo dicentem: Nunc facta est salus et virtus et regnum Dei nostri et potestas Christi eius » (Apoc. 11, 19; 12, 1. 10). Saeculo undevicesimo, quo multifariam Dei « mors » hominisque independentia proclamatae sunt, Servus Dei Ludovicus Eduardus Cestac Ecclesiae donatus est, qui in mysterium Christi et Ecclesiae, cuius Maria semper Virgo est typus (cfr. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia, Lumen Gentium, n. 63), mirum in modum ingressus est. Nam huius mysterii, in Apocalipseos libro praenuntiati, itemque Dei fidelitatis erga testamentum amoris et misericordiae, idem Famulus Dei testis exstitit et nuntius, fratres iugiter ad spem in Deum erigens, certam omnino habens novissimam Dei victoriam per Christum futuram, cui inseparabili amoris oeconomia Virgo Maria in Ecclesia et cum Ecclesia coniuncta erit (cfr. ib., n. 68). Ludovicus Eduardus Cestac ortum duxit Baionae apud Pyrenaeos montes in Gallia, die 6 mensis Ianuarii anno 1801, eodemque die sacro baptismate regeneratus est. Domi religiosam humanamque accepit formationem. Deiparae interventu, uti fertur, tres annos natus a gravi liberatus est infirmitate, quapropter Eam in matrem semper habuit ac veneratus est. In seminarium minus apud Aire-sur VAdour anno 1816 receptus, anno autem 1820 Lutetiam Parisiorum ad seminarium Sancti Sulpicii missus est, ubi principiis spiritualitatis sic dictae Scholae Gal- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 17Ô licae fuit imbutus. Anno tamen vix exacto, ad natalem urbem, infirmitatis causa, ipsi regrediendum fuit. Inter professores seminarii Lassoriensis adscriptus, mathematicam disciplinam, musicen et philosophiam docuit, sacerdotio interea, die 17 Decembris a. 1825, ornatus. A philosophia edocenda et a seminario amotus, tempore quo in eo ideae Eoberti Lamennais serpere videbantur, humiliationem aequo tulit animo, iam in illam vitae rationem dispositionemque animi ingressus quam deinde Sororibus suis commendare debebat : Pati et offerre! Agere bene et silere! Vicarius cathedralis ecclesiae Baionensis constitutus (aa. 1831-1836), in intimiorem consuetudinem venit cum populi necessitatibus, quas suas fecit, Christi caritate ad omne opus bonum in egenorum favorem plenus. Germana sorore Elisabeth adiuvante, puellis in periculum constitutis et a familiis laboris causa seiunctis cor aperuit, domum illis in loco Eougassé offerens. Insequenti anno 1837 puellis consulendum censuit quae ad malum collapsae essent ob miseriam, ignorantiam et inscitiam. Postquam humilem eisdem sedem Baionae, apud domum vulgo nuncupatam Grand-Paradis constituit, easdem anno 1839 apud Anglet transtulit. Aedes quas vocabant Notre-Dame du Befuge palaestra sunt factae caritatis Servi Dei, ibique vir Dei necessitatibus universis pro viribus prospicere enitens, omnia omnibus sese praebuit, ut omnes Dei bonitatis participes fierent. Puellas derelictas prolapsasque ad Deum diligendum perducere studuit et ut operibus insistèrent voluit. Quapropter, necessitatibus temporum mature perpensis, easdem ad agriculturam exercendam induxit, optima qua posset tunc fieri ratione, magnum sibi in regione sua promerens nomen qua iuventae benefactoris et socialis progressionis promotoris. Ludovicus Eduardus, caritate Christi qua urgebatur, sancta audacia suavique fortitudine et nova moliebatur et vetera novo spiritu vivificabat, quidquid bonum ex technicis artibus sibi videretur liberaliter assumens, omnia in Christi obsequium inducens, ut universa Christo eiusque mystico Corpori, pauperibus praeprimis membris, inservirent. Ut autem opera pro orphanis et puellis a peccato Überaus congruam haberent certamque vitam, anno 1842 apud domum Notre-Dame du Refuge loci Anglet Congregationem religiosarum condidit, quibus Servantes de Marie nomen dedit. Eas Christi caritate erga omnes, Maria matre et exemplo, referías voluit, easque apte institutas ad pagos et oppida misit, ut scholas pro rudioribus aperirent et moderarentur; ad quem finem Dei Servus operam dedit libellis exscribendis circa elementa grammaticam legendique methodum. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 180 Desiderio occurrens quarumdam puellarum quas e coeno ad sanctam vivendi rationem adduxerat, quandam etiam familiam instituit contemplativam ex sua Congregatione, cuius sodales Bernardines vel Silencieuses de Marie appellavit; quibus eum praestitit finem, ut in oratione assidua ac labore solitariae viverent, Deique invocarent misericordiam, ac summum divinae gratiae momentum per vitam suam palam facerent, quae si ad instar suci ab intus vivificat, tunc fide numquam deficimus, ac spe gaudentes ad superna contendimus, caritate autem Christi compulsi indefatigabiliter nos impendere et superimpendi in humilium Christi corporis membrorum solamen et adiutorium valemus. Tota Ludovici Eduardi Cestac vita huiusmodi theologalis Dei experientiae manifestatio exstitit. Nihil illi antiquius quam ut indesinenter ad fidei fontes accederet, veritatem sacrarum Scripturarum Ecclesia duce et magistra potaret, supernoque ductus instinctu de omnibus iudicaret. Maximam gratiam censebat summumque nobilitatis titulum quod christianus esset, Patrisque caelestis in Iesu filius Ecclesiaeque discipulus. Diem proinde baptismatis prae omnibus sollemnem habebat et quotannis sancta animi exsultatione celebrabat, gratias imo ex corde Deo agens quod se in Ecclesia cum mystico Christi corpore coagmentasset. Nihil ergo mirum quod terrena despiceret et amaret caelestia, vel, melius, terrestrium rerum momentum in fidei lumine prae oculis haberet easque omnes ad Deum eiusque cultum et ad pauperum subsidium, sibi pauper fratribus autem dives, ordinaret. Caritatis virtus Famulum Dei sustinuit aluitque, ad incepta omnis generis eum excitando, ad difficultates superandas confortando, ad dolores necessitatesque humilium ac pauperum fratrum in semet suscipiendas et mitigandás provocando. Omnia ex Dei amore hauriebat; Deum semper prae oculis habebat, in Eius praesentia iugiter ambulabat, in oratione semper cum Eo coniunctus, ceu filius in omnibus Patrem alloquens, manebat. His in omnibus moliendis et exsequendis, Deiparam Virginem sanctissimam matrem habuit et inspiratricem, per quam ad Deum in Christo Iesu fide et caritate adeundum et ad fratres ipsius Christi corde amplectendos, solandos adiuvandosque veluti vitae rationem tenuit. Noverat enim Virginem Mariam indissolubili vinculo cum Christo in universa salutis oeconomia exsistere eamque ad Primogeniti Filii sui fratres in/Ecclesia gignendos et educandos usque ad perpetuam electorum omnium consummationem materno amore cooperari (cfr. Conc. Vat. I I , Const. dogm. de Ecclesia Lumen Gentium, nn. 62-63). Eam igitur et filiali cultu Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 181 prosequebatur, in omnibus invocabat, pieni obsequii erga Patris caelestis voluntatem et fraternae donationis exemplar habebat. Perapte anno 1859 scribebat : « Magis magisque quam alias Mariam cum tribus Divinis Personis in hominum redemptionis opere consociatam conspicio, totamque caritate in eorum salutem aestuantem, munere ornatam eosdem homines in Iesum transformandi vel, melius, eosdem mystici Christi corporis membra reddere, quo in miro partu veluti optimam omnium ac suavissimam matrem intentam video )). Quam maternam Mariae missionem participare pro suo ingenio Dei Servus enisus est, ex Christi Ecclesiaeque Matre vim hauriens qua strenue ad mortem usque ut fratres ad Christum eiusque Ecclesiam traheret eorumque in operoso amore confirmaret. Tot laboribus in Dei amorem exantlatis consumptus, omnibus carus fratribus et filiabus, qui in legifero patre imaginem bonitatis Christi et Mariae visibiliter conspicere poterant, virtutibus insignis ac fama sanctitatis ornatus, in iis sic dictis « Notre-Dame du Refuge » aedibus, quas caritatis testimonium erexerat et post se reliquit, die 27 Martii a. 1868 pie in Domino obdormivit. Sanctitatis fama, qua Servus Dei vivens quoque decoratus fuit, post eius obitum aucta est eamque Deus supernis signis confirmare visus est. Quapropter factum est ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta sit. Instructae sunt igitur ordinaria auctoritate inquisitiones apud Curiam Baionensem annis 1898-1899 ac deinde, signata commissione introductionis Causae die 8 Aprilis a. 1908 a S. Pio Papa X, apostolicus processus super virtutibus in specie annis 19091916 adornatus est. Omnium autem processuum agnita iuridica vi per decretum Sacrae tunc Rituum Congregationis die 5 Iunii a. 1919 datum, quaestio apud eandem Sacram Congregationem agitari coepta est super virtutibus theologalibus et cardinalibus eiusdem Servi Dei, et quidem primum, die 28 Martii a. 1944, in congregatione, quam dicebant, antepraeparatoria ; deinde, die 13 Februarii a. 1945, in congregatione praeparatoria, et iterum, die 28 Aprilis a. 1953, in nova praeparatoria. Ut autem ad ulteriora procedi posset, necesse fuit ut Officium historicum hagiographicum Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, interea conditae, amplam Inquisitionem historicam in vitam et super quibusdam quaestionibus, a Patribus Consultoribus et Cardinalibus in praedictis coetibus disceptationum suscitatis, concinnaret, quam anno 1973 publici iuris fecit. Hinc resumpta est disceptatio super virtutibus die 13 Aprilis a. 1976 in Congressu, qui vocatur, Peculiari Officialium Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 182 Praelatorum Patrumque Consultorum, quem subsecuta est Congregatio Plenaria Patrum Cardinalium die 22 Iunii eodem anno ad Vaticanum celebrata, ponente seu relatore Eev.mo Cardinali Gabriele Maria Garrone, omnesque responderunt Servum Dei Ludovicum Eduardum Cestac christianas virtutes heroum in modum coluisse. Summus autem Pontifex Paulus V I , cui praedicta omnia die 5 Augusti eiusdem anni 1976 per subscriptum Cardinalem Praefectum relata sunt, sententiam Patrum Cardinalium ratam habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus decretum rite appararetur. Quod cum factum esset, Summus idem Pontifex, accitis hodierno die Cardinalibus infrascripto Praefecto et Gabriele Maria Garrone, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque convocari solitis, iisque adstantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et cardinalibus adnexis, in Caritate Prudentia, cum in Deum Iustitia, gradu heroico, tum Temperantia in proximum, et Servi Dei Ludovici necnon Fortitudine Eduardi de earumque Cestac, in casu et ad effectum de quo agitur. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis IV MARIANOPOLITANA Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Annae, in saeculo: Mariae Esther Sureau dit Blondin, fundatricis Congregationis Sororum a S. Anna. SUPER DUBIO An eius Nisi granum frumenti Causa cadens in introducenda terram sit. mortuum fuerit, ipsum ßo- lum manet; si autem mortuum fuerit, multum fructum affert (Io. 12, 24). Salutis oeconomia per paschale Christi mysterium manifestata est, quo Dei Filius, oboediens usque ad mortem, mortem autem crucis (Philip. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 2, 8), mortem nostram moriendo destruxit et vitam resurgendo 183 reparavit (MISS. ROM., Praef, pasch. 1). Salutare gratiae opus eadem ratione perenniter perficitur qua Christus dilexit Ecclesia et tradidit seipsum pro ea (Eph. 5, 25). Grano frumenti, ut in messem et in panem convertatur, moriendum est. Paschale hoc mortis et vitae mysterium in Serva Dei Maria Anna Blondin renovatum dixeris, quae humilis crucem portavit in eaque oblationem suam sereno consummavit animo, vitam religiosae familiae abundantius promerens, quam Spiritu Sancto acta instituerat, et a qua quasi extranea longo annorum tempore et etiam post mortem habita fuit. Maria Anna, in saeculo Maria Esther Sureau, a vulgato patris nomine Blondin nuncupata, die 18 mensis Aprilis anno 1809 in loco cui nomen Terrebonne, in Canadia, parentibus Ioanne Baptista et Maria Rosa Limoges, nata est. Ad christianam vitam pie ducendam domi educata, ad orationem praesertim instituta est atque ad religionem erga Eucharistiam, qua primitus refecta est probabiliter anno 1821 simulque sigillo Spiritus Sancti per confirmationem signata est, ex Paraclito vires ad adulescentiam animi angoribus plenam deinde ducendam hauriens. Viginti annos nata, ut suis auxiliaretur, famulam egit, donec anno 1831 natali in pago Sororibus a Domina Nostra (vulgo Notre-Dame) humilibus servitiis praestandis sese obtulit, legendi artem et scribendi ab eisdem in mercedem petendo. Anno insequenti novitiatum earundem religiosarum ingressa est, quem tamen valetudinis infirmae causa derelinquere coacta est. Viribus restituta, anno 1833 ad oppidum v. d. Vaudreuil concessit opem allatura ludimagistrae Susannae Pineault ad parvos litterarum rudimentis imbuendos. Ibi autem superno instinctu illuminata consilium iniit religiosarum societatis condendae, quae ex puro Dei amore operam darent instituendis pueris puellisque, praesertim derelictis, rura incolentibus. Ignatio Bourget, Marianopolitano episcopo, approbante et Paulo Lupo Archambeault, curione, quem conscientiae moderatorem elegerat, auxiliante, Congregationem a Sancta Anna fundavit, habitum novi Instituti e manibus Ioannis Caroli Prince, episcopi coadiutoris, mense Augusto a. 1849 accipiens ; professionem autem religiosam coram praedicto I. Bourget episcopo emisit die 8 Septembris a. 1850, qui eodem die decretum erectionis novae Congregationis edidit et biduo post Servam Dei in generalem Antistitam constituit. Anno 1853 dum, Dei Famula incitante, novella religiosa familia caritatis spatia dilatavit etiam infirmis et pauperibus domi assistendis iuvandisque, sedes domus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 184 Congregationis principis, episcopo iubente, ad pagum translata est vulgo nuncupatum Saint-Jacques. Ex tunc Via Crucis in fide et humilitate Servae Dei Mariae Annae fuit arripienda. Namque, conditrice inscia, idem episcopus Marianopolitanus curionem Congregationis minorem constituit sacerdotem Ludovicum Maréchal, imperiosum virum, qui suum esse officium putavit gubernacula ipsa tenendi Instituti. Ipse omnem movit lapidem ut Famulae Dei exstenuaret auctoritatem, immo, sororibus quibusdam adiuvantibus, eam a regimine submoveret. Quod quidem mense Augusto anno 1854 contigit, cum Serva Dei officio re usuque destituta est atque ad pagum v. d. Samte-Geneviève, ut parvae domus antistita, missa. At cum neque exiguae communitatis regendae iudicaretur idonea, ad sedem domus principis, quae anno 1864 translata est ad oppidum Lachine, revocata est ibique humilioribus officiis addicta, perpetua fere oblivione obruta est. Licet, praedicto sacerdote Maréchal a munere amoto, Famula Dei anno 1872 prima assistens generalis et anno 1878 secunda consiliaria generalis electa fuerit, eam Antistitae Generales cum suis Consiliis ignoratam habuerunt, suis ex collato munere ad eam pertinentibus iuribus eam privando. Verum Maria Anna, Domini innixa fortitudine, qui non patietur nos tentari supra id quod possumus (cfr. 1 Cor. 10, 13), aequo animo omnia pertulit. Quamvis intimam quandam, ipsa fatente, spiritus agoniam experiretur seseque, perspectis plene invidorum hominum machinationibus, ab omnibus sentiret derelictam, fide et caritate plena normam sibi statuerat, quam ad mortem usque secuta est, nimirum : Quod procella titer est discedat sine adhaerendum formidine non est exspectandum; Dei voluntati for- vacillando. Dei Serva animo numquam defecit. Viam Crucis ardenti animo arreptam in oratione, humilitate, labore consummavit, nihil antiquius habens quam in omnibus silentio oboedire et pro nihilo reputari; adeo ut precatione, dolore et exemplis familiam suam incessanter pepererit ac recreaverit. Gelida nocte in festo Nativitatis Domini anno 1889 cum Liturgiam participaret, pulmonum inflammatione Serva Dei affecta est, et die 2 mensis Ianuarii a. 1890 piissime obdormivit in Domino. Humilitas silentiumque quibus vivens oblivione cooperta fuerat, per diutinum tempus demortuam quoque prosecuta sunt. Nihilo tamen minus sanctitatis fama Servae Dei non remisit apud plures Sorores aliosque christifideles, immo fideliter conservata atque prouti licuit aucta est. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 185 Super eadem sanctitatis fama processus ordinaria potestate apud Curiam archiepiscopalem Marianopolitanam anno 1955 instrui coeptus est atque anno 1959 absolutus Romam translatus est. Interim quamplurimae litterae cardinalium, episcoporum, moderatorum ordinum religiosorum necnon personarum insigniorum in dignitate civili ad Summum Pontificem pervenerunt, quibus introductio causae beatificationis apud Sedem Apostolicam postulabatur. Servatis itaque omnibus de iure servandis, Sacra tunc Rituum Congregatio, scriptis Servae Dei perpensis, ad ulteriora procedi posse edixit die 5 mensis Ianuarii anno 1965. Quapropter, instante Rev.do P. Angelo Mitri, Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae et huius Causae postulatore legitime constituto, habitus est, die 20 Iulii a. 1976, Congressus, qui dicitur, Peculiaris Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, quem secuta est Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium, die 16 Novembris eodem anno, in qua Em.mus ac Rev.mus Pater et Dominus Sergius Cardinalis Pignedoli, Causae ponens seu relator, dubium proposuit disceptandum : An introducenda sit Causa beatificationis in casu et ad effectum de quo agitur, deque ea rettulit. Et Patres Cardinales, qui aderant, omnibus mature perpensis, adfirmando responderunt, nimirum Causam esse introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Quibus de rebus facta postmodum, die 7 Ianuarii anno 1977, Summo Pontifici Paulo VI per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua rescriptum Patrum Cardinalium ratum habuit et confirmavit. Datum Romae, ex aedibus S. Congregationis pro Causis Sanctorum, die 7 Ianuarii A. D. 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 186 Y LIMBURGEN. Beatificationis et canonizationis ven. Servae Dei Mariae Catharinae Kasper, fundatricis Congregationis Pauperum Ancillarum Iesu Christi. SUPER DUBIO An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Constare de virtutibus Venerabilis Servae Dei Mariae Catharinae Kasper, fundatricis Congregationis Pauperum Ancillarum Iesu Christi, tam theologalibus, videlicet fide, spe et caritate, quam cardinalibus, nimirum prudentia, iustitia, temperantia et fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico exercitis, Paulus Papa VI die 4 Octobris anno 1974 sollemniter declaravit. Hinc huius Causae sollertes actores manus admoverunt ut, ad iuris normam, duas prodigiosas seligerent sanationes ex iis, quae, eadem Venerabili Serva Dei intercedente, divinitus patratae dicebantur, easque Sacro huic Foro ad ipsius Venerabilis sollemnem beatificationem assequendam exhiberent. Attamen earum sanationum prior, medicorum examini subiecta, non eum sortita est exitum, quem ius exigit ut ad ulteriora procederetur. Altera vera sanatio, quae felicem obtinuit discussionum effectum, ea est quae Sorori Mariae Herluka, religiosae professae Congregationis ab ipsa Venerabili Serva Dei Maria Catharina Kasper conditae, obtigit; ipsa namque, per solam eiusdem Venerabilis invocationem, mense Septembri anno 1945, a meningitide tuberculari inopinato ac plene con valuit. Qua super mira sanatione canonicus apud episcopalem Curiam Trevirensem, apostolica quidem auctoritate, a die 3 Decembris a. 1968 ad diem 29 Maii a. 1970 instructus est processus Romamque transmissus ; de eius autem iuridica forma et validitate Decretum die 24 Octobris anno 1974 exiit. Iuris deinde servato ordine, eiusmodi sanatio ad Medicorum Consilium huius S. Congregationis relata est, qui, post accuratam atque medicae artis principiis suffultam disceptationem die 16 Iulii a. 1975 habitam, edixerunt eandem sanationem scientiae pervestigatione ac praeceptis explicari non posse. Secuta est postmodum theologorum discussio, et quidem primum in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 187 Praelatorum Patrumque Consultorum, die 6 Iunii a. 1976 celebrato ; deinde in Congregatione Plenaria Patrum Cardinalium ad Vaticanum die 30 Novembris eodem anno coacta, in qua Rev.mus Cardinalis Silvius Oddi, Causae ponens seu relator, dubium posuit disceptandum : An et de quo miraculo constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et qui aderant Patres Cardinales adfirmando responderunt. Facta, die 7 mensis Ianuarii anni huius 1977, super hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione Summo Pontifici Paulo V I , Sanctitas Sua vota S. Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut Decretum super eadem mira sanatione rite appararetur. Quod cum factum esset, accitis hodierno die Cardinalibus infrascripto Praefecto atque Silvio Oddi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus, Summus Pontifex Paulus V I , supremam proferens sententiam, edixit: Constare de uno miraculo, trato, luka Venerabili scilicet a de meningis Maria Catharina instantánea tubercularis Kasper perfectaque intercedente, sanatione Sororis a Deo Mariae paHer- inflammatione. Hoc autem Decretum in vulgus edi et in S. Congregationis pro Causis Sanctorum acta referri mandavit. Datum Romae, die 20 Ianuarii a. D. 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. œ Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 188 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Giovedì 10 Febbraio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Visita ufficiale le Loro Maestà il Re JUAN CARLOS I e la Regina SOFIA, Sovrani di Spagna. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 21 gennaio 1977. S. E. Mons. Vincenzo Fagiolo, Arcivescovo di Chieti; Mons. Emilio Colagiovanni; Mons. Edward Egan; Mons. Juan Esquerda Bifet; Mons. Cormac Murphy-O'Oonnor ; Mons. José Pinto Gómez; Mons. Virginio Rovera; Mons. Paul Weseman; D. Giuseppe Gevaert; D. Remigio Solanski; il sig. Luigi Righi-Schwammer, Consultori della Sacra Congregazione per il Clero. 2 febbraio » Il sig. Guzman Oarriquiry, Capo Ufficio nel Pontificio Consiglio per i Laici. 8 » » Mons. Marcello Magliocchetti, Uditore Generale delia Camera Apostolica. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : Protonotari 10 10 Apostolici soprannumerari: luglio 1976. Mons. León Gómez Pedro (Tunja). agosto » Mons. Flatten Heinrich (Köln). Prelati d'Onore di Sua Santità: 20 13 10 » marzo giugno luglio agosto 1976. » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Londoño Bernal Luis Alfonso (Medellin). Kolping Adolf (Köln). Heuser Peter (Köln). Maìecki Felix (Gniezno). Diarium Romanae Curiae Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. » » Mons. 20 8 gennaio 1977. Mons. Mons. » » » 29 settembre 1976. 7 ottobre » 15 novembre » 17 » » 4 dicembre Klomps Heinrich (Köln). Schwanke Ginseppe (St. Pölten). Morgenschweis Friedrich (Regensburg). Roche Matthew James (Olifton). Glyn Michael Joseph (Natchez-Jackson). Johnson Gregory John (Natchez-Jackson). Schelke Karl (Rottenburg). Cerio Giovanni (Boiano-Campobasso). Notarmasi Nicola (Boiano-Campobasso). Cappellani di Sua Santità: 13 giugno 1976. II sac. Paschen Wilfried (Köln). II sac. Jarro Alvaro (Tunja). 10 luglio II sac. Ansini Nicola (Marsi). 24 agosto » II sac. Vobbe Gerhard (Köln). 29 settembre » II sac. Bortolan Gino (Venezia). 7 ottobre » II sac. Dinon Vittorio (Venezia). » » » II sac. Senigaglia Mario (Venezia). » » » II sac. Tosi Giorgio (Venezia). » » » » II sac. Joos André (Malines-Bruxelles). 22 » 10 novembre » II sac. Häfner Josef (Köln). II sac. Stecca Luigi (Venezia). » » II sac. Bellazzi Pietro (Vigevano). » » 17 II sac. Cacciabue Luigi (Vigevano). » II sac. Previde Massara Angelo (Vigevano). » » » II sac. Amalfi Alessandro (S. Lucia del Mela) » » 30 II sac. Picone Gaetano (Lipari). » » » » » II sac. Scoglio Dionigi (S. Lucia del Mela). II sac. Grzechowiak Stanislao (Gniezno). 14 dicembre II sac. Kniolek Zdzislaw (Warszawa). » » » II sac. Makowski Taddeo (Gniezno). » » » II sac. Mnichowski Janusz (Gniezno). » » II sac. Mosak Mieczyslaw (Warszawa). » » » II sac. Nowak Joannes (Gniezno). » » II sac. Piechowski Stanislao (Warszawa). ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Oran Croce dell'Ordine Piano: 4 febbraio 1977. Al sig. Abraham Raul (Uruguay). 189 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 190 Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda dell'Ordine Piano: 13 novembre 1976. Al sig. Brenninkmeijer Edward (Rotterdam). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 21 dicembre 1976. Al sig. Estevez Manuel (Cuba). 12 gennaio 1977. Al sig. Barillà Gaetano (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 giugno » » 10 luglio 12 agosto 22 ottobre 31 » 8 novembre 17 3 dicembre 9 » 23 » » » 24 » 8 gennaio 12 » 21 » 6 febbraio 1976. Al Al » Al » Al Al » Al » Al Al » Al » Al » Al » Al » Al » 1977. Al Al » Al » Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gronarz Rudolf (Köln). Kürten Josef (Köln). Degen Alois (Köln). Kersten Antonio (Bois-le-Duc). Hartigan Charles (Westminster). Porri Ruggero (Ajaccio). Deguine Ghislain (Amiens). D'Abren Francis (Westminster). Stark Taddeo (Genève). Gutteridge Lorenzo Patrizio (Hamilton). Di Biase Gino (Boiano-Campobasso). Giuseppe Fortunato (Roma). Frascione Emidio (Roma). Rossi Antonio (Boiano-Campobasso). Trombetta Dante (Milano). Venanzi Enrico (Roma). Strawinsky Théodore (Genève). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civi 6 maggio » » » » 1976. Al Al Al » 29 luglio Al » 12 agosto Al » Al » » » 29 settembre » Al 5 novembre » Al » Al 8 » » Al » Al 11 » » Al 17 » » Al » » » Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Bligh Bernard (Westminster). Cautley Ronald (Westminster). Curran George (Westminster). Crowe James Albert (Westminster). Raadschelders Marino G. (Haarlem). Van de Steeg Endrico G. (Bois-le-Duc). Plug Francesco G. (Rotterdam). Haaker Fort Jorge (Lima). Callard Charles (Lyon). Fujols Joseph (Lyon). Albini Aldo (Venezia). Marriot William (Westminster). Murphy Joseph (Westminster). Rubini Gaudenzio (Novara). Diarium Romanae Curiae 19 novembre 1976. Al sig. Al sig. Al sig. » » Al sig. » Al sig. » » Al sig. Al sig. 9 dicembre » » Al sig. 23 » » Al sig. 24 » 1 gennaio 1977. Al sig. » » » Al sig. 27 » 191 De Jong Giovanni Pio M. (Rotterdam). Amechie Nzakese Nwobbi James (Umuahia). Echewodo Ukattah Augustine (Umuahia). Egbuziem Richard (Umuahia). Ejiofor Emelife Clement (Umuahia). Iwuamadi Uwakwe Thomas (Umuahia). Vittu Christian (Lille). Leone Aurelio (Roma). D'Ari Raffaele (Roma). Andrisani Nunzio (Roma). Salvatori Giovanni Battista (Roma). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa. 4 gennaio 1977. Al sig. Gentilini Francesco (Roma). 12 » » Al sig. Di Geso Giovanni (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa. 7 ottobre 1976. Al sig. Bayr Antonio (St. Pölten). 27 novembre » Al sig. Aniagolu Antonio (Umuahia). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa co 10 luglio 1976. Al sig. Heckmanns Josef (Köln). 4 agosto » Al sig. Vezzadini Eros (Reggio Emilia). 12 Al sig. Suárez José Maria (Cuernavaca). » » Al sig. Jordana Besolí Rosendo (Urgel). » 18 » Al sig. Maenen Giovanni (Roermond). 5 novembre » Al sig. Dorigo Francesco (Venezia). 11 » » » » Al sig. Olivotti Luigi (Venezia). 30 » Al sig. Vallo Giuseppe (Chieti). Al sig. Lazzarini Mario (Piacenza). 3 dicembre » » Al sig. Pacifici Bruno (Tivoli). » » » Al sig. Lindley Ludovico (Hamilton). Al sig. Lunghi Enrico (Roma). » » » » » Al sig. Ventre Francis (Boston). 22 12 gennaio 1977. Al sig. Secchi Tarugi Fausto (Roma). 2 febbraio » Al sig. De Santi Felice (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 10 4 luglio agosto » » » 10 1976. Al » Al » Al Al » sig. sig. sig. sig. Lohmann Adolf (Köln). Carpi Michele (Reggio Emilia). Pagani Lorenzo (Reggio Emilia). Strijbos Enrico (Roermond). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 192 1976. Al Al » » » Al » » » Al » » » Al » » 18 Al 29 settembre » » Al 22 ottobre » 5 novembre Al » » 17 Al Al » » » Al » » » » Al » » 27 Al » Al » » » Al » » Al » » Al » 30 Al » » 4 dicembre Al Al » » » Al » » 21 Al » 12 agosto sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Gottschall Friedrich (Köln). Hokwama Felix W. S. (Queenstown). Mahoud Simon (Queenstown). Van Oosten Adriano A. (Queenstown). Van Rooij Francesco (Bois-le-Duc). Van Hest Francesco Hendrico (Utrecht) Fox Michele (Bereina). Klaver Giacomo Martius (Haarlem). Lue Carlo (Vigevano). Noel-Baker Philip (Westminster). Schäfer Edmondo (Köln). Zaccone Carlo (Vigevano). Anyansi John (Umuahia). Ezisi Sylvester (Umuahia). Iwueke Sebastine (Umuahia). Nwankwo Nwako Cyril (Umuahia). Oguga Desmond (Umuahia). Reibel Carlo (Köln). Bax Enrico (Haarlem). Jacobs Gerardo (Roermond). Malay-Colley Giovanni (Kinshasa). Popham Edward J. (Salford). NECROLOGIO -io 26 febbraio 1977. Mons. Bernard Oguki Atakpah, Vescovo già di Atakpamé (Togo). 6 marzo » Mons. José de Medeiros Leite, Vescovo di Oliveira (Brasil). An. et vol. LXIX N. 4 30 Aprilis 1977 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città dei Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beata Raphaela Maria a Sacro Corde Iesu Sancta renuntiatur. Terrenas hominum vices si mentis consideratione revolvamus, fieri sane non potest quin ad altissimam moveamur Dei celebrandam sapientiam, qui non solum universum mundum regit attingens a fine usque ad finem, fortiter suaviter que disponens omnia (cf. Sap. 8, 1), verum etiam singulis consulit mortalibus eosque gubernat. Quae provida Dei rectio in viris illis mulieribusque mire praelucet, qui vitae sanctimonia caelestia potius quam terrena spectare ac petere visi sunt. His profecto annumerandam esse iure censemus beatam Raphaëlam Mariam a Sacro Corde Iesu, quam auctoritate Nostra apostolica Sanctorum in album hodie referri decrevimus. Sibimet enim plane persuasa eum, qui maneat in caritate, in Deo manere et Deum in eo (cf. 1 Io. 4,16), maxima erga Deum flagravit dilectione ardentique simul studio pauperibus praecipue et adflictis omnimode auxiliandi ; innocentia praeterea et morum integritate insignis, puram vitam et castam in terris degit ; sic denique fuit animo demissa rerumque adversarum patiens, ut, quae in Ancillarum a Sacro Corde Iesu Congregatione, ab ea ipsa condita legibusque ordinata, potiores partes egerit, haud eadem dubitaverit novissimum locum tenere et adamare, cum, superno et inscrutabili Dei consilio, in oblivionem iacta fere est et praetermissa. Quae quidem omnia manifestius patebunt ex breviter eius enarrata vita sancteque ab ea exercitis virtutibus. Tredecim filiorum decima, nata ea est in Hispaniae pago vulgo « Pedro-Abad » nuncupato, in dioecesis Cordubensis finibus, die primo 13 - A. A. S. 194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mensis Martii, anno millesimo octingentesimo quinquagesimo, parentibus Ildefonso Porras et Raphaela Ayllon, copiis abunde ditatis. Patre orbata puellula adhuc cum esset, a matre, quae muliebrium christianarumque virtutum insigne fuit exemplar, pie sancteque educata praecipue est ad animi pietatem, ad morum puritatem, ad singularem erga pauperes dilectionem. Haud igitur mirum quod, adulescentula quindecim annorum, virginitatis voto se Deo in perpetuum obligavit et proximorum necessitatibus propius et perfectius inservire cupivit. Matre mortua, terrenas spernere res ad caelestesque animum applicare magis magisque egit, renovata incensaque mente Deo preces adhibendo atque corpus per paenitentiam exercendo. Expedit in lucem praesertim proferre quam studiose et amanter et alacriter caritatis officia in egenos et aegrotos expleverit, quos non solum suam in domum invitabat, corpore alendos simulque religiosis praeceptis imbuendos, sed eos etiam ipsa invisebat pieque sustentabat. Ad haec incepta suscipienda prudens confessarius eam incitavit, qui paroeciae curionem in natali Raphaëlae pago tunc temporis agebat. Suadente autem Iosepho Antonio Ortiz Urruela, eximiae virtutis presbytero, una cum maiore natu sorore, anno millesimo octigentesimo septuagesimo quinto, urbem Cordubam adiit, ut, apud Clárales Sorores antea, deinde apud Sorores Societatis Mariae Reparatricis, religiosam vitam degeret, hac sibi imposita ratione, ut in Iesu Christi sacratissimum Cor illatas offensiones sive precibus sive corporis voluntariis adnota- tionibus expiaret, eidem iungi cupiens hominum Redemptori, cuius « tota vita crux fuit et martyrium » (Imit. Chr. I I , 7, 29). Haud multum vero post temporis factum est, ut, Sororibus B. M. V. a Reparatione ab urbe Corduba digressis, Raphaela et soror eius nonnullaeque iuvenes mulieres inibi manere statuerint, ipsaque religiosae novae Familiae moderatrix praefecta fuerit, Raphaela Maria a Sacro Corde Iesu nomine dehinc sumpto. Hoc initium fuisse putatur Congregationis Sororum Sacri Cordis Iesu a Reparatione, quas Ancillas Sacratissimi Cordis Iesu Apostolica Sedes appellandas esse statuit. Ob nonnullas tamen obortas difficultates, ne videlicet primarius Congregationis finis et constitutiones, secundum regulas S. Ignatii a Loyola accommodatae, immutarentur, Raphaela Maria maluit Cordubam relinquere alioque se conferre. Post plurima tandem, quae exinde supervenerant superata obstacula, Matritum pervenit, comitantibus sorore cunctisque religiosis novitiis. Ibi, die octavo mensis Iunii, anno millesimo octingentesimo septuagesimo septimo, in festo Sacratissimi Cordis Iesu, Raphaela et soror eius Maria, vulgo (( Del Pilar » cognominata, quinqueque novitiae, religiosis votis ex more Acta Pauli Pp. VI 195 nuncupatis, se Deo obligaverunt. Congregationis autem statuta Cardinalis Ioannes a Cruce Moreno, Archiepiscopus Toletanus, ordinaria auctoritate ad tempus antea probavit, postque biennium plene sanxit. Interea tamen factum est, ut, in Congregationem in eiusdemque operam praeiudicatae inducerentur opiniones, quibus Raphaela praestanti sua in Deum fide restitit invicta. Quinimmo, tan tilla harum religiosarum mulierum familia, sacratissimo Iesu Christi Cordi consecrata, ita Dei numine invalescere coepit sanctimonialiumque numerus multiplicari, ut in aliis Hispaniae urbibus domus conditae sint atque apostolatus opera cunctis mirantibus aucta. Post Apostolicae autem Sedis ipsius approbationem, anno millesimo octingentesimo octogesimo sexto concessam, Congregatio magis constabilita est eidemque Raphaela Maria, omnium consensu ac voto, mater generalis destinata. Aegre quidem ea sumpsit munus, quod tamen, qua erat prudentia et maxima in Deum pietate, magna cum Congregationis utilitate explevit, ad id praesertim in agendo intenta, ut per eucharisticum cultum vitam suam mysticam religiosae sodales alerent eamque cum sociali et apostolica actione coniungerent, pauperes praecipue puellas disciplinae rudimentis imbuendo mulieresque spiritualium exercitationum causa congregando. Verum, praeclari exempli facem ipsa praef erebat, singularium virtutum documentum. Praeibat nempe humilitate, de se minime sentiens ; fideli religiosarum regularum observantia; vel demissorum ministeriorum perfunctione, quae ad se prae ceteris pertinere asseveranter affirmabat ; sincera in omnes caritate ; animi denique magna fortitudine, quae maxime tunc apparuit, cum gravissimi ei casus acciderunt. De eius enim moderandi ratione, ad oeconomicam rem quod pertineret, minus recte sentiri et iudicari coeptum est : iniuste tamen ! Dei vero famula, ne vel minimum cuique forte eveniret detrimentum, summam potestatem ultro deposuit, anno millesimo octingentesimo nonagésimo secundo, inque urbe Roma, haud multum post temporis quam summa sua totiusque Congregationis laetitia ac spe religiosam domum ibi constituerat, secessit, triginta plus annos ibi mansura, omne genus adversarum rerum ad mortem usque patientissima. Per longissimum hoc temporis spatium, religiosa mulier facta est praeclarae demissionis exemplum, tam humilis in operando ut indigna quaeque ac viliora exsequenda petere soleret; tam moderatoribus obsequens, ut Deo ipsi; tam religiosi silentii studiosa, ut nec externa cognoscere nec suam pronuntiare de internis Congregationis quaestionibus sententiam optaret, in bonis unice cogitationibus defixa inque secretis Dei audiendis consiliis ; tam denique neglecta, ut ne minimum quidem ei fuerit deinceps com- 196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale missum officium. Cotidianis huiusmodi animi adnotationibus gravis supervenit extremis eius vitae annis genus infirmitas, acerbissimorum dolorum miraeque simul patientiae causa. Terrena tandem hac vita placidissime iuncta, caelestem petiit, die sexto mensis Ianuarii, anno millesimo nongentesimo vicesimo quinto, initio nempe sacri Iubilaei, per universum terrarum orbem celebrandi. Cum autem eius post obitum demissumque admodum funus, magis in dies de Raphaela Maria a Sacro Corde Iesu fama percrebruisset, sive videlicet ob sanctissimam eius vivendi rationem sive ob prodigia quae, eadem deprecante, ferebantur a Deo patrata, de Beatorum Caelitum illi decernendis honoribus Causa coepta est agitari. Perfectis igitur processibus ordinariis de Famulae Dei vitae sanctimonia, riteque peractis inquisitionibus de virtutibus theologalibus et cardinalibus heroum in modum ab ea exercitis deque duobus miraculis a Deo, eadem invocata, effectis aliisque ex canonica lege perficiendis, Pius X I I rec.mem. Decessor Noster per Apostolicas Litteras, sub anulo Piscatoris die duodevicesimo mensis Maii, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo secundo, datas, quarum « Quod Christus » prima verba, venerabilem Famulam Dei Raphaëlam Mariam a Sacro Corde Iesu beatam appellari posse et excoli permisit. De eiusdem autem Beatae canonizatione ilico agi coeptum est. Ea enim intercedente, haud pauca affirmabantur a Deo perfecta miracula. Peculiare igitur decretum ad iterum Causam sumendam editum est, die vicesimo primo mensis Aprilis, anno millesimo nongentesimo quinquagesimo tertio. De duobus praesertim propositis miris sanationibus inquisitum est, quarum alteram, seu perfectam et perpetuam sanationem mulieris, cui vulgare nomen Encarnación García Gallardo, vere miraculum existimandum esse indicaverunt Praelati cuncti et Officiales Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum in peculiari Congressu coadunati, die primo mensis Iunii, anno millesimo nongentesimo septuagesimo sexto; deinde omnes S. R. E. Cardinales in plenario eiusdem Sacrae Congregationis Conventu, die tertio decimo mensis Iulii, eodem anno, habito. Nos vero hanc unam sanationem ad beatae Raphaëlae Mariae a Sacro Corde Iesu canonizationem sufficere auctoritate Nostra statuimus, eamque vere esse miraculum a Deo patratum per decretum eiusdem Sacrae Congregationis ediximus, die tertiodecimo mensis Novembris, proxime praeteriti. Ab altero autem miraculo, quod canonicae leges requirunt, proponendo actores exemimus. In sacro denique Consistorio, quod in Aedibus Vaticanis sueto ritu celebravimus, die vicesimo subsequentis mensis Decembris, omnium, ad quos tanti negotii gravitatem Acta Pauli Pp. VI 197 pertineret, acceptis suffragiis auditisque votis, diem canonizationis peragendae statuimus, hodie nempe, favente Deo. Quo feliciter illucescente, Vaticanum templum ingressi, undique gentium maximeque ex Hispaniae terris convenientibus advenis stipatum, sub initio Missae sollemnissimo ritu celebratae, gravissima haec verba protulimus, cunctis qui aderant prae gaudio plaudentibus. Diximus videlicet : « Ad honorem sanctae et individuae Trinitatis, ad exarationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, beatam Raphaëlam Mariam a Sacro Corde Iesu, Fundatricem Ancillarum Sacratissimi Cordis Iesu, Sanctam esse decernimus et definimus, ac Sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eam in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen ». Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perpensis, quae supra acta memoravimus universae Ecclesiae renuntiamus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo tertio mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. Ego P A U L U S Catholicae Ecclesiae Episcopus Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 32098J,. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 198 LITTERAE APOSTOLICAE I In Republica Populari Congensi Nuntiatura Apostolica constituitur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Vehementi flagrantes amore erga universum Christi gregem, in quo et plures numerantur Afrorum communitates expedire censemus ut per Nuntiaturas Apostolicas apud illos populos constitutas publica quoque amicitiae vincula ineantur inter eos et Apostolicam Sedem, ad commune quidem utriusque partis bonum provehendum. Hanc igitur ob causam Nos, re bene considerata atque perpensa, summa Nostra potestate hasce per Apostolicas Litteras de more datas Nuntiaturam Apostolicam apud Rempublicam Popularem Congensem erigimus, eidemque Nuntiaturae perinde deferimus officia et privilegia atque indulta, quae omnium huiusmodi Legationum sunt propria. Haec quidem singula edicimus, statuimus, decernentes ut Apostolicae hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum vim habeant suam. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXXI mensis Ianuarii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status hoco £& Sigilli In Seeret. Status tab., n. 9&1960. II Beata Maria Virgo sub titulo Dominae Nostrae a Salute principalis dioecesis Legazpiensis Patrona constituitur ac declaratur. P A U L U S PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Quam altas radices Marialis pietas et religio ceperit in sensibus in animis in moribus totius communitatis ecclesialis Legazpiensis ipse comprobat numerus maximus ibi templorum Acta Pauli Pp. VI 199 et sacellorum paroeciarum et stationum missionalium variis nominibus Deiparae Virginis dedicatarum. Quam vero antiquus ac vetustus floreat inter eundem populum cultus Genetricis Dei Mariae annales historiae commonstrant, ex quibus nempe paret effigiem Dominae Nostrae a Salute ducentos iam abhinc annos sculptam esse venerationique expositam in loco Horoan provinciae Albay. Necdum illuc interea cessaverunt frequentes confluere turmae fidelium qui Matrem Christi sub titulo Dominae Nostrae a Salute concelebrent studiose publiceque honorent. Ut igitur diuturnitas huius fidei Marianae sollemniter commemoraretur utque legitime iure confirmaretur quod re ipsa diutissime iam illic contingebat, Venerabilis Frater Theotimus Pacis Episcopus Legazpiensis pro se ipse nec non pro universo suo grege postulavit a Sede Apostolica ut pronuntiaretur Beata Virgo Maria « Domina Nostra a Salute » principalis apud Deum Patrona eiusdem illius dioecesis. Nos proinde hanc rem consentaneam omnino esse arbitrati et in decus illius populi maiusque commodum spiritale cessuram, e sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino, auctoritate Nostra apostolica Beatam Mariam Virginem « Dominam Nostram a Salute » probamus constituimus declaramus caelestem coram Deo Patronam dioecesis Legazpiensis ad normas videlicet Instructionis eiusdem Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis (n. 30). Cuncta insuper privilegia liturgica et honores concedimus talibus dioecesium Patronis convenientia. Contrariis quibuslibet haudquaquam obstantibus. Ceterum praecipimus ut hae Litterae Nostrae suos effectus tam in praesens quam in posterum habeant tempus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Februarii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. ffi IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 320871. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 200 III Sancta Teresia a Iesu Jornet Ibars nuncupatur principalis apud Deum patrona senum in Hispania degentium. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Inter Hispaniae Catholicae sanctos decores propterea maxime effulget Teresia a Iesu Jornet Ibars, quam Nobismet ipsis nuperius perplacuit in caelitum sanctarum numerum adlegere, quod pro ardenti sua in Christum ac proximum caritate suscepit ipsa senes inopes derelictosque adiuvandos sanandos tutandos. Quod ad praestabile omnino opus et totam suam vitam magno animo reservavit et religiosam familiam a se excitatam, Congregationem Parvarum Sororum Senum Derelictorum, provido consilio destinavit. Nihil ergo convenientius, nihil optabilius suaderi poterat quam ut eadem mulier Sancta proclamaretur talium nunc in caelis Patrona senum qualium aliquando curam mirabilem gessisset in terris. Qua de causa, cum Venerabilis Frater Noster Vincentius S. R. E. Card. Enrique et Tarancón, Conferentiae Episcopalis Hispaniae Praeses, ab hac Apostolica Sede peteret ut effecta iam a cunctis eiusdem nationis Episcopis nominatio Sanctae Teresiae a Iesu Jornet Ibars velut Patronae senum ibidem commorantium rite confirmaretur, vota certo omnium explevit ac rem in se summe consentaneam peregit. Nos itaque, ad normam Instructionis de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis, n. 30, perlibentes adsentimur motis ita precibus quandoquidem persuasimus Nobis eundem titulum et cultum simul futurum esse solacio ipsis senibus sic protectis, ac simul adiumento atque incitamento eorum curatoribus. Probatis ideo quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino — factis a Nobis potestatibus — iam statuit, decernimus atque edicimus Sanctam Teresiam a Iesu Jornet Ibars, virginem, senum Hispaniae Patronam coram Deo haberi posse re veraque esse ; concedimus insuper omnia iura et privilegia liturgica quae secundum rubricas hanc nominationem consequuntur, contrariis minime obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xxiv mensis Februarii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 820938. Acta Pauli Pp. VI 201 NUNTIUS G R A T U L A T O R I I S Iosepho Mariae S. R. E. Card. Bueno et Monreal Archiepiscopo Hispalensi quinquagesimo exacto anno a presbyterali eius ordinatione. Adventante die x i x mensis Martii, qno quinquagesimum anniversariam memoriam suscepti a te presbyteratus celebrabis, Nostrum esse arbitramur has ad te Litteras dare, constantis caritatis Nostrae testes sinceraeque gratulationis nuntias. Re quidem vera sacerdotium tuum, quo iis es annumeratus, qui « terram incolunt in eaque commorantur )), tamen « ad ea quae in caelis sunt dispensanda commissi sunt, potestatemque acceperunt, quam neque angelis neque archangelis dedit Deus »,* ferax fructuum fuit. Quae quidem spiritualis ubertas clarius enituit et latius est propagata, postquam « episcopalem paternitatem », ut verbis S. Augustini utamur, 2 assumpsisti. Quam exercens, post duarum sedium rectionem, ad praeclaram Ecclesiam Hispalensem moderandam, vi muneris Coadiutoris tibi concrediti, merito es provectus atque in Patrum Cardinalium Collegium deinde cooptatus. Itaque cursum emensum respiciens, habes, cur Deo, omnium bonorum fonti inexhausto, gratias plurimas agas, quippe qui tibi dederit tot annos sibi suaeque Ecclesiae famulari suumque Regnum stabilire. Es enim magnanimiter annisus, ut penuriae sacerdotum medereris et ita populo tibi commisso sufficientes suppeditares administros, qui ei panem verbi et corporis Domini dispertirent, necnon ut rei sociali, quae difficultates nec leves nec paucas solet secum ferre, provide consuleres. Iuvat etiam memorare anno MCMLXXIII Synodum archidioecesis istius a te esse coactam, qua praecepta et normae Oecumenici Concilii Vaticani Secundi ad usum deducerentur et vita apostolica, laicis quoque operam sociantibus, redderetur efficacior. Quocirca, « heres Sanctorum », praesertim Leandri et Isidori, inditam Ecclesiam Hispalensem ita disposuisti, ut hac ipsa aetate spirituali polieret vigore, quod arcana communicatione ad totum corpus Christi mysticum solet redundare. 1 2 S. Ioann. Chrysost., De sacerdotio, 54; PO 48, 642. Cfr. Ep. 253; PL 34, 1069. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 202 Nos vero, iubilaei tui oblata occasione, enixas preces ad Deum fundimus, ut tibi caelestis gratiae copiam largiatur teque suavissimo solacio suo iucundet. Sanctus Ioseph, castissimae Virginis Mariae sponsus, sua protectione te iugiter communiât. Haec habuimus, quae tibi animo amanti scriberemus. Vota demum Nostra confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi, Venerabilis Frater Noster, Episcopis Auxiliaribus tuis, clero, religiosis, fidelibus, in quos pastorales curas tuas intendis, libentissime impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x v i mensis Februarii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I EPISTULAE I Ad Em.mum P. D. Iacobum Darcy S. R. E. Cardinalem Freeman, Archiepiscopum Sydneyensem, saeculo exacto ab obitu primi Australianae Catholicae Hierarchiae Episcopi. « Episcopali paternitate catholicae Ecclesiae providere » cium est excelsum et praeclara laus sacri Pastoris. 1 et offi- Quibus verbis comprehendi videtur vita et navitas Ioannis Bedae Polding, qui primus fuit Episcopus Australiae. Cum ergo ab eius obitu centum anni mox sint abituri, huius viri memoriam, te praeeunte, non solum Sydneyensem communitas, verum etiam ceterarum istius continentis dioecesium Praesules, sacerdotes, fideles gratis animis celebrabunt. Nos vero, memores religiosae alacritatis catholici populi Australiani, quam praesentes cognovimus, communis huius recordationis libenter participes sumus. Qua quidem revocamur ad initia compaginis Ecclesiae nostrae in amplissima illa regione ; de qua optime meritus est Ioannes Beda Polding, qui natus in Britannia factusque ibi sodalis Ordinis Sancti Benedicti, pacem monasterii reliquit, ut missionali labore Regnum Dei dilataret. Quod opus aggressus est, postquam, anno MDCCCXXIV, creatus est Vicarius Apostolicus Novae Hollandiae, ut tum temporis appeílabatur, — addita insula, cui nunc Tasmaniae nomen — et ordinatus 1 S. Aug. Ep. 253; PL 33, 1069. Acta Pauli Pp. VI 203 Episcopus titulo Hierocaesariensis. Eo annitente, sacra Hierarchia in Australia est instituta, quo evenit, ut ipse primus Archiepiscopus Sydneyensis npminaretur. Cuius in archidioecesis urbe principe, postquam, 2 « i n itineribus saepe ... in labore et aerumna», munus suum studiose, fortiter, fidenter implevit, anno MDCCCLXXVII humanis rebus ereptus est, servi boni praemia accepturus. Quae in illius adventu quasi tenue fuerat germen, Ecclesia catholica Australiae ipsius in morte visa est in arborem excrevisse. Huius igitur Pastoris memoria animos, ut probe confidimus, incitabit, ut naturam Ecclesiae diligenter considerent, quam Christus « ut universale sacramentum salutis constituit » , 3 ut officium Episcoporum 4 sedulo perpendant, qui « loco Dei praesident gregi » , ut impenso amore in Ecclesiam localem ferantur, eamque conversatione vere christiana et operositate apostolica novis incrementis studeant augere. Hoc ,profecto modo memoriam eiusdem sacrorum Antistitis, qui, licet mortuus, ad eos adhuc loquitur, digne et salubriter recolent. Denique, Deum rogantes, ut ex huiusmodi celebratione fructus spirituales ubertim proveniant, tibi, Venerabilis Frater Noster, ceteris Australiae Praesulibus, sacerdotibus, religiosis et fidelibus universis Benedictionem Apostolicam amanti animo impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die x x n mensis Ianuarii, anno MDMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. VI II Em.mo P. D. Agnello S. R. E. Card. Rossi, Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione Praefecto, ob necem septem Missionariis in Rhodesiae finibus allatam. Dopo aver appreso la luttuosa notizia dell'eccidio, avvenuto a Musami in Rhodesia, dei sette Missionari e Missionarie cattolici, non solo inermi e indifesi, ma pacifici, operosi, dediti al loro servizio di carità e civiltà, non possiamo fare a meno, nel perdurare del bruciante ricordo, di aprire il Nostro animo a Lei e a tutti i Membri e Collaboratori di codesto Sacro Dicastero, il quale istituzionalmente porta la 2 2 Gor. 11, 26. 3 Lumen gentium, 48. Cfr. ibid. 4 204 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale responsabilità del retto ordinamento e del fecondo sviluppo dell'opera evangelizzatrice nelle terre di Missione. Non dobbiamo, infatti, tacere né sottovalutare la gravità di un episodio che, se non è purtroppo nuovo negli annali della Chiesa missionaria, è tuttavia indicativo delle persistenti difficoltà, dei diretti pericoli e dei personali sacrifici, non escluso quello supremo della vita, cui va incontro chi annuncia il Verbo di Cristo, come chiaramente dimostra e conferma quali siano le ripercussioni dei conflitti razziali e le loro funeste conseguenze su quanti ad essi sono del tutto estranei e, per ciò stesso, innocenti. È una lezione grave quella che da un tale evento deriva, e faremo bene noi tutti a meditarla con costante attenzione : anche ai nostri giorni la Chiesa, nei suoi figli più generosi — sì, perché animati da più ardente e disinteressato zelo apostolico —, soffre e rivive la Passione di Cristo, suo Sposo. Ma non dispera, non deve disperare ! È per questo che, in un'ora tanto mesta ci raccogliamo in preghiera e, mentre eleviamo una rinnovata supplica per il riposo, la pace ed il premio di questi nostri indimenticati Fratelli, chiediamo al Signore che non tardi a maturare il frutto del loro olocausto. Questo auspichiamo non solo per la provata Comunità Cattolica Rhodesiana, ma per tutta quanta la Chiesa, confidando in quell'azione, abituale e pur sempre misteriosa nel soprannaturale metabolismo dei credenti in Cristo, che trasforma il sangue in seme. Con la nostra Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 14 Febbraio dell'anno 1977, quattordicesimo del nostro Pontificato. P A U L U S PP. V I NUNTIUS TELEGRAPHICUS Ad Exc.mum Virum Georgium Singha, Episcoporum Congi Decanum datus nuntius telegraphicus, ob necem S. R. E. Cardinalis Aemilii Biayenda, Archiepiscopi Brazzapolitani.* Nous sommes bouleversé par la nouvelle de la mort du cher Cardinal Emile Biayenda dans des circonstances tragiques et tout à fait déplorables. En cette heure si douloureuse, souhaitant ardemment que le * Die 23 mensis martii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 205 calme revienne dans votre Pays, nous demandons à Dieu d'accueillir dans sa paix ce zélé serviteur de l'Evangile, de réconforter sa famille, les diocésains de Brazzaville et l'Eglise au Congo et nous vous donnons en témoignage de notre proximité dans la prière et dans l'épreuve, une particulière Bénédiction Apostolique. PAULUS PP. V I ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Emmanuelem Luna Mejia, Hondurensis Reipublicae liberis cum mandatis apud Sedem Apostolicam Legatum, crediti muneris testes Litteras tradentem. * Señor Embajador: Con viva complacencia le recibimos hoy, en este acto de presentación de las Cartas que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de la República de Honduras ante la Santa Sede. Agradecemos el deferente saludo que nos ha trasmitido de parte del Señor Presidente de la República, así como las amables palabras con las que Vuestra Excelencia se ha hecho intérprete de los cristianos sentimientos de los hondurenos, cuyo amor a la Iglesia y cuya devoción al Papa bien conocemos y apreciamos. Por parte nuestra deseamos de corazón que la fe católica, abrazada desde el principio del descubrimiento de América, sea siempre una fuerza viva que promueva la convivencia y el progreso de la Nación. Vuestra Excelencia acaba de referirse al eco profundo suscitado por nuestras llamadas de amor y de paz. Ellas no tienen otro objetivo que el de seguir las huellas de Cristo, Príncipe de la paz y modelo de caridad suprema, en Quien la humanidad entera ha sido hecha la familia reconciliada de los hijos de Dios. Esas son las metas hacia las que constantemente invitamos a todos los hombres, convencido de servir así la verdadera causa de la dignificación creciente del ser humano. Contamos en ello con la voluntad decidida de tantas personas de recta conciencia y, sobre todo, con la colaboración * Die 17 mensis februarii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 206 generosa de los cristianos, sensibles a la consigna de amor universal legada por Jesucristo, ya que el hombre « no puede encontrar su propia plenitud si no es en la entrega sincera de sí mismo a los demás )).* La Iglesia ha recogido con renovado entusiasmo esa consigna exigente. Por ello se ve empeñada en una acción evangelizadora, de promoción social y de defensa de los derechos del hombre, para ofrecer el mensaje de salvación y ser a la vez fermento que contribuya a la edificación de una sociedad cada vez más digna, más humana y más fraternalmente unida. En ese alto cometido coopera activamente la Iglesia en Honduras, fiel a su misión y a la voluntad de servicio a través de tantas instituciones de tipo social. Confiamos que esas actividades y las personas que las llevan a cabo encontrarán siempre en el País el respeto y consideración que justamente merecen. Señor Embajador : queremos finalmente asegurarle nuestra benevolencia y apoyo para el feliz y fructuoso desarrollo de la alta misión que ahora inicia, a la vez que le rogamos transmita nuestros mejores votos a las Autoridades que se la han confiado y a nuestros amadísimos hijos de Honduras, por cuya prosperidad y paz elevamos fervientes y constantes plegarias al Altísimo. II Ad Exc.um Virum Marium Albertum Nobre Soares, Reipublicae Lusitanae Administrorum Consilii Praesidem, coram admissum. * Com prazer acolhemos a visita que Vossa Excelencia, Senhor Primeiro Ministro, acompanhado do Senhor Ministro dos Negocios Estrangeiros, Nos quis fazer, por ocasiâo da viagem empreendida a varias capitais da Europa, com a finalidade de propiciar a inserçâo de Portugal no contexto da Comunidade europeia. Esta visita constitui reiterada e pública confirmaçao do desejo de Portugal de manter, nesta nova fase da sua vida nacional, as tradicionais relaçôes que há tantos séculos o ligam à Sé Apostólica. Urna tal vontade encontra-Nos, a Nos igualmente, desejoso de continuar a acompanhar de perto, com particular interesse e afecto, um Poyo 1 Gaudium et spes, 24. * Die 19 mensis februarii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 207 que, por muitos motivos, Nos é carissimo, e do quai recordamos as antigas epopeias e seguimos com atençâo o empenho posto, agora, em preparar para si e para os seus fìlhos um porvir de novos progressos em dignidade inalterada. Conhecemos quantos esforços isso custa, quantos sacrificios exige e quais os perigos e dificuldades que insidiam a realizaçao de urna empresa semelhante. No entanto, oferecem-Nos confiança as virtudes do povo portugués : o seu pundonor, a sua capacidade de aguentar e, sobretudo, de agir. Outrossim Nos da confiança —permita-Nos, Senhor Primeiro Ministro, dizê-lo— a predilecçao que parece ter querido demonstrar para com Portugal a Mäe de Deus, venerada pelos portugueses e por todo o mundo católico no Santuario de Fatima, que também Nos já tivemos a dita di visitar : urna predilecçao que é de bom auspicio para a fìdelidade do povo portugués à fé dos sens avós ; nela Nos é grato ver também um penhor de auxilio à sua vontade de construir-se um futuro de legítimo e gérai bem-estar, na segurança social, na paz e na liberdade. Da Nossa parte, de bom grado exprimimos votos para que, feliz e prontamente, urna tal meta seja alcançada, graças ao labor conjunto de todos os filhos de Portugal, na solidariedade e na concordia, ditadas por um comum e nobilissimo objectivo, embora com as legítimas diferenças que um ordenamento democrático permite, ou melhor, exige, em certo sentido ; isso, porém, sempre no respeito recíproco o no amor dos valores de fé religiosa, de liberdade, de justiça, de independécia nacional e de salvaguarda dos direit-os inalienáveis da pessoa humana. Podemos assegurar-vos que a Igreja, sem pedir para si situaçôes de privilegio mas a possibilidade de continuar a desempenhar, em legítimo espaço de liberdade plena, a sua missâo espiritual e de elevaçâo moral, permanecerá também para o futuro intimamente unida ao povo portugués, a firn, de dar a sua contribuiçâo dedicada para o bem-estar e para a prosperidade da vossa nobre Naçâo. Ao invocarmos sobre eia e sobre aqueles que têm a responsabilidade de cuidar dos seus destinos a protecçâo do Altissimo, queremos exprimir a Vossa Excelencia, Senhor Primeiro Ministro, e ao Senhor Ministro dos Negocios Estrangeiros, assim como a todas as ilustres Personalidades do seu séquito os Nossos votos de bem e os Nossos respeitos. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 208 III Ad eos, qui Conventui Internationali interfuerunt, in urbe Roma favente Pontificia Universitate Gregoriana habito, exeunte saeculo ex quo Facultas Iuris Canonici eodem in Athenaeo constituta est. * Dilecti filii, Dilatato corde vos excipimus vobisque dicimus salutem, valde laetantes quod vos, viri iuris canonici periti, in hanc almam Urbem quasi conferto agmine convenistis, ut iuris canonici Facultatem, quae in Nostra Universitate Gregoriana viget, honoraretis ob centesimum expletum annum ab eius institutione. Nec praeterire volumus eos, qui, sive docentes sive discentes — praeeunte Rectore Magnifico — una vobiscum advenerunt, ut obsequium et observantiam beati Petri successori testarentur. Felix ergo faustumque sit inceptum, Conventum hunc vestrum dicimus, quo huius eventus anniversariam memoriam recolatis et quo in clara luce ponere nitamini opus altioris investigationis et indefessae doctrinae, unde tot utilitates in Ecclesiam manaverunt. Quamquam Nostrum non est singula pertractare, quae in unius saeculi historia, ad eandem Facultatem quod attinet, continentur, liceat tamen unum nomen cum laude proferre, scilicet mentionem facere Francisci Xaverii Wernz, qui ad conficiendum codicem iuris canonici plurimum contulit, cuius fuit veluti antesignanus opere suo, quod Ius Decretalium inscribitur. Neque propositum est omnia argumenta attingere, a vobis agitata, quae ad aetatem nostram non levem vim habere cognoscuntur. Sed ad unam rem mentes vestras convertere volumus, quae ad iuris canonici naturam spectat, videlicet ad eius pastorale momentum. Nosmetipsi, variis occasionibus oblatis, cum de Ecclesiae iure loqueremur, animadvertimus Concilium Vaticanum Secundum, nedum legem canonicam respueret, « illud ius ex contrario vehementer postulasse tamquam consectarium, quod necessario proficiscitur a potestate, quam Christus Ecclesiae suae commisit, ac tamquam elementum, quod pertinet ad eiusdem Ecclesiae naturam socialem ac visibilem, communitariam 1 et hierarchicam x». * Die 19 mensis februarii a. 1977. Cfr. Alloc, ad eos habita, qui in Gregoriana studiorum Universitate « Cursui re- 1 Acta Pauli Pp. VI 209 Hoc praeterea ius est indolis supernaturalis, cum sit Ecclesiae proprium, « quae verbo et sacramentis aedificatur » f scilicet ab Ecclesia elaboratum est, Spiritu Sancto auxiliante, qui eam eiusque instituta, necnon vitam et navitatem indesinenter animat. « Quodsi — ut ante hos quattuor annos ad Sodales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae diximus — leges canonicae in Christo Iesu, Verbo Incarnato, ut in suo fundamento innituntur ideoque signa et instrumenta sunt salutis, id totum Spiritui Sancto tribuendum est, qui iis vim et vigorem impertit. Huiusmodi ergo leges tales sint oportet, ut vitam Spiritus manifestent, ut Spiritus fructus edant, ut referant imaginem Christi. Hac de causa sunt etiam ius hierarchicum, communionis vinculum, ius missionarium, gratiae instrumentum, verum Ecclesiae ius » . 3 Quam ob rem lex canonica, praeterquam quod communionis quasi quaedam visibilis ostensio est, ita ut sine iure canonico ipsa communio effi4 caciter operari non possit, est quoque efficax et vitale Ecclesiae instrumentum ad eius missionem implendam. In hoc profecto ordine rerum ponitur consideratio de iuris canonici munere pastorali ; « est enim ius suapte natura pastorale, cum sit manifestatio atque instrumentum muneris apostolici necnon elementum con5 stitutivum Ecclesiae Verbi Incarnati » . Res enim pastoralis — neglecto huius vocis pravo usu vel quavis mendosa eius usurpatione — nihil aliud est quam salvificum servitium Ecclesiae, quod in salvifica Dei voluntate nititur. Deus enim huiusmodi servitium commisit Ecclesiae, in eaque id exsequitur, Spiritu Sancto agente, tamquam continuationem operis paschalis et eschatologici Christi. Itaque Ecclesia propterea tantum exsistit, ut sit veluti sacramentum, 6 signum videlicet efficax, quo homines cum Deo coniungantur. Quidquid ergo in eadem est, eo spectat, ut hunc finem assequatur, qui suprema novationis canonicae pro iudicibus aliisque tribunalium administris» interfuerunt, 14 dec. 1973: A.A.S. 66 (1974), p. 11. Alloc, ad eos habita, qui in Gregoriana studiorum Universitate «Cursui renovationis canonicae pro iudicibus aliisque tribunalium administris» interfuerunt, 13 dec. 1972: A.A.S. 64 (1972), p. 781. Cfr. Alloc, habita ad Auditores et Officiales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, 8 feb. 1973: A.A.S. 66 (1974), p. 98. Alloc, ad eos habita, qui II Conventui Internationali circa Ius Canonicum interfuerunt, L'Osservatore Romano, 17-18 sept. 1973. Cfr. Alloc, habita ad Praelatos Auditores et Officiales Tribunalis Sacrae Romanae Rotae, 8 febr. 1973: A.A.S. 65 (1973), p. 98. Cfr, Const. dogm. Lumen gentium, 1. 2 3 4 5 6 14 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 210 lex totius ordinis ecclesiastici est habendus ; quocirca potestates, munera et officia, in Ecclesia exercenda, evadunt servitia et munera pastoralia, nempe « habitualis et cotidiana cura ovium » . 7 Ius ergo canonicum (quod non raro ius refert divinum), quoniam normis suis instituta regit ad salutem pertinentia, rectam potestatum ordinationem disponit, gratiae subsidia administrat, fidelium iura et officia sive inter se sive cum communitate definit ac tuetur, idcirco hac aetate iam fecundam regionem navitatis apostolicae comparat iustum scilicet ordinem socialem, ubi finis supremus non solum attingi potest sed revera attingitur. Alias haec diximus : « Ecclesiae instituta quamquam perfici possunt, eo tendere debent, ut divinam gratiam communicent, et, secundum cuiusque donum et munus, bonum fidelium, quod est Ecclesiae finis primarius, promoveant. Qui quidem finis socialis, nempe salus animarum, ut finis 8 supremus propositus est institutis, iuri, legibus » . Inde consequitur, ut « pastoralis actio vere efficax dari nequeat, quae in sapienti iuridicorum statutorum ordinatione firmum praesidium non inveniat » . 9 Verumtamen indoles pastoralis iuris canonici hac una consideratione nequaquam continetur; siquidem mediatio salvifica, Ecclesiae concredita, attendat oportet etiam ad concretas condiciones sociales-culturales et spaAÊes-temporales, ut aiunt, in quibus homines versantur. Ceterum autem lex suapte natura « generalia tantum respicit ». Itaque in iure canonico postulatum pastorale occurrit ac quidem per aequitatem, quae ab Hostiensi his verbis definita est, quam maxime probatis : « iustitia dulcore misericordiae temperata » . 10 Etenim aequitas in iure canonico praeest normis applicandis ad casus concretos — oculis in animarum salutem semper intentis — atque in mansuetudinem, in misericordiam, in caritatem pastoralem mutatur, quae non rigidam legis applicationem exposcit, sed verum bonum fidelium expetit. Hic profecto est ille spiritus, quo lex canonica ducitur et qui non difficile in amplissimis facultatibus deprehenditur, quae pastoribus et iudicibus conceduntur, ipsorum discretionis arbitrio exercendae. Quod attinet ad Codicem reco- IMd., 27. Cfr. L'Osservatore Romano, 17-18 sept. 1975: A.A.S. 65 (1973), p. 97. Alloc, ad eos habita, qui in Gregoriana studiorum Universitae «Cursui renovationis canonicae pro iudicibus aliisque tribunalium administris» interfuerunt, 14 dec. 1973: A.A.S. 66 (1974), p. 12. Summa Aurea, Lib. V, De disp. 7 8 9 10 : Acta Pauli Pp. VI 211 gnoscendum, noe principium seu haec norma directoria magni est ponderis : « In legibus Codicis Iuris Canonici elucere debet spiritus caritatis, temperantiae, humanitatis ac moderationis, quae totidem virtutes supernaturales nostras leges distinguunt a quocumque iure humano seu profano Idem postulatum eandemque mentis inclinationem animadvertimus apud iuris canonici peritum, qui huius disciplinae aetate classica, quam vocant, fuit, Ioannem Andream dicimus, virum laicum ; libet ergo eius verba afferre : « Cum ius canonicum sit quaedam explicatio iuris divini, oportet ut idem finis intendatur ab utroque. Bonum autem commune isto modo acceptum, non potest nutriri, conservari, vel promoveri per solam legalem iustitiam ... sed ultro hoc requiritur quaedam coelestis amicitia, sine qua impossibile est aliquem hominem in Deum tendere ». Ita vero idem auctor concludit : « Quapropter sicut potissima virtus ad quam conatur inducere ius civile est ipsa iustitia legalis, sive civilis amicitia, ita potissima virtus ad quam conatur ius canonicum est illa coelestis amicitia, quam charitatem vocamus )). 12 Attamen momentum, caritati merito tributum, quippe quae finis sit ac spiritus iuris, non eo perducere licet, ut falsa notio concipiatur, quae legum vim omnem enervet atque evertat. Primarium enim servitium pastorale, quod diaconia iuris appellatur, hac in re eo pertinet, ut sit verum ius. Solummodo enim si tale est, postulationibus pastoralibus, in propria sua provincia, respondet. Ut omnes noverunt, inter spiritum et officium, inter amorem et legem interdum discrepantia exoritur — polaritas verbo novo vocatur — quae quandoque etiam in contentionem verti potest. Hoc ab Ecclesia, in terris peregrinante, non est alienum. Sed si id ipsum ingravescit vel — quod peius est — falsa solutio quaeritur eo quod lex aboletur quasi maior inde efficacitas pastoralis obtineatur, id ignorantiae est imputandum, quemadmodum iam praedictus Hostiensis asseveravit : « multi... has leges, scilicet humanam et canonicam, reprobant et blasphémant, quia secundum Boëthium tot sunt hostes artis quot ignorantes » . 11 13 Ius enim non est impedimentum, sed adminiculum pastorale ; Communicationes, 1, 1969, p. 79. 12 In tit. de reg. iuris Commentarii (vulgo Novella) insignes; ed. Lugduni, 1551, f. 165 ra. 13 n. 7. Commentaria in quinque decretalium libros, ed. Venetiis 1581, vol. 1, f. 110 rb, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 212 non occidit, sed vivificat. Praecipuum eius munus non est, ut comprimat vel obnitatur, sed ut stimulet, promoveat, protegat veraeque libertatis spatium tueatur, quemadmodum iam antiquus vir sapiens docuit : « legum omnes servi sumus ut liberi esse possimus » . 1 4 Dilecti filii! Haec pauca vobis ad considerandum proponimus, quibus, ut probe novimus, argumentum non omnibus partibus expenditur; quod quidem altiori investigationi patet bac aetate, quae iuris canonici studiis ferax esse videtur quippe quae labore impigro, constanti, abscondito, sed fructuoso, novus Codex apparetur. Dum ergo vos, qui ad iuris disciplinam quasi ad specialem artem incumbitis, paterne hortamur, ut ad rem essentialem, a Nobis expositam, attendatis, quo fiat ut ipsum ius canonicum in tota sua amplitudine et ubertate perspiciatur, respectu habito servitii Ecclesiae, vobis singulis universis Benedictionem Apostolicam amanter largimur. 14 M. Tullius Cicero, Pro Cluentio, I. 213 Sacra Congregatio pro Episcopis ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS DECRETA I FERETRANAE De dioecesis recognitione Proprius dioecesis assequendus finis postulat ut eadem congruenter distributum territorium habeat et unitatem organicam, quoad personas, officia, instituta perspicue manifestet, ita ut Episcopus munera sua pastoralia in ea efficaciter explere valeat. Ut haec ubique instaurentur consilia decrevit Sacrosancta Oecumenica Synodus Vaticana I I , ut ad congruam dioecesium recognitionem deveniretur, quatenus animarum bonum id exigeret (Ch. Dom. 22-23). Regio exstat M ont e feltro nuncupata, quae Feretranam dioecesim a priscis temporibus comprehendit, cuius populus psychologica, oeconomica, geographica ratione unam efficit demographicam portionem dum vero territorium eius in plurium dioecesium fines extenditur. Nec praetermitti potest Feretranam Ecclesiam in suo territorio potiorem Sammarinensis reipublicae partem comprehendere, immo civitatem ipsam Sammarinensem continere, quae eiusdem nominis reipublicae caput est et magistratuum publicorumque munerum sedes. Quapropter, praehabito favorabili voto Conferentiarum Italicae nationis et Regionum pastoralium Emilianae-Flaminiae necnon Picenae sacrorum Antistitum, atque ceteris, quorum interest auditis, Sum- mus Pontifex Paulus, Divina Providentia Pp. V I , quo uberius in Feretrana dioecesi totius communitatis vita novo florescat vigore, de plenitudine apostolicae potestatis, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, quae sequuntur decernit. •1. Sammarinensem rempublicam, christianae sanctitatis memoriis praecellentem, congruo honore cohonestare atque magis magisque vir- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 214 tutum bonorumque copia augere cupiens, peculiari apostolicae suae benevolentiae signo, Summus Pontifex Sammarinesem titulum, ab eiusdem nominis republica, perpetuo veteri Feretrano titulo unit, ita ut posthac dioecesis et Episcopus Sammarinensis-Feretranus nuncupari possit ac debeat. 2. Geographicae dioecesis unitati amplius consulens idem Summus Pontifex Sammarinensi-Feretranae Ecclesiae adnectit paroecias vulgo Serravalle et Faetano una cum duobus vicariis curatis Falciano et Dogana appellatis, quas a dioecesi Ariminensi separat, ita ut integrum Sammarinensis reipublicae territorium in unam eandemque dioecesim extendatur. Insuper, ut unitas iurisdictionis in eodem municipio efficiatur, a dioecesi Sarsinatensi disiungit et Sammarinensi-Feretranae Ecclesiae unit paroecias Rivolparo, Sapigno in Romagnano appellatas, intra fines municipii vulgo Sant'Agata Feltria sitas et partem territorii paroeciae Pagno ad huiusmodi municipium pertinentem; pariter a dioecesi Sammarinensi-Feretrana paroecias seiungit Serra di Tornano et Tornano nomine, in territorio erectas municipii vulgo Mercato Saraceno, quas Sarsinatensi Ecclesiae tribuit. Eandem ob causam a dioecesi Sammarinensi-Feretrana Montebello, ria Montegelli, Riopetra, distrahit Montetiffi, Savignano di paroecias Pietra Rigo, Genestreto, dell'Uso, Strigara, Ponte Vignola Massamanente, Uso, S. nuncupatas, Main territorio extantes municipii vulgo Sogliono al Rubicone, quas Ariminensi Ecclesiae addit. Ab hac vero separat et Sammarinensi-Feretranae dioecesi adnectit paroecias Gesso, ad municipium vulgo Sassofeltrio pertinentem et Piandicastello, in territorio municipii Mercatino Conca nomine sitam. Denique Exc.mo Sammarinensi-Feretrano pro tempore Ordinario officium committitur examini subiciendi — una cum Episcopis quorum interest — ceteras suae dioecesis finium mutationes quas fortasse aptior pastoralis Regionis ordinatio exigat, quaeque meliori ratione ad actum deducantur. Quam ob rem documenta et acta praefatarum paroeciarum clerum, fideles et bona temporalia forte respicientia, a Curia a qua ad Curiam dioecesis cui paroeciae ascriptae erunt transmittantur, in propriis archivis custodienda. Ad clerum quod attinet, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes dioecesi illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem clerici dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio Sacra Congregatio pro Episcopis legitimum habent domicilium. 215 Uniuscuiusque tamen dioecesis Ordi- nariis fas est — r - ob congruas rationes — collatis consiliis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter eorum incardinationem disponere. 3. Cum Sammarinensis-Feretrana Ecclesia, huiusmodi recognitione, Regionis Aemiliae-Romandiolae socialis atque religiosae vitae condicionibus potius conformetur, statuit denique Sanctitas Sua, ut Episcopus Sammarinensis-Feretranus non amplius in Regionis pastoralis Picenae sed in Aemilianae-Flaminiae Regionis Episcoporum coetum coalescat et conveniat. Iisdem fretus consiliis Sammarinensem-Feretranam dioecesim suffraganeam constituit metropolitanae Ravennatensis Ecclesiae et proinde a metropolitico iure Urbinatensis Archiepiscopi subtrahit. Quae ad actum deducantur, Summus Pontifex Exc.mum P. D. Ersilium Tonini, Archiepiscopum Ravennatensem, deputare dignatus est, onere imposito ad sacram Congregationem pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. His super rebus praesens edi iussit sacrae Congregationis pro Episcopis Decretum, perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus sacrae Congregationis pro Episcopis, die 22 mensis Februarii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. ffi Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis II NATCHETENSIS-IACKSONIENSIS De mutatione nominis dioecesis Per Decretum « Urbs Iacksonium » a Sacra Congregatione Consistoriali die 18 decembris 1956 editum, denominationi Natchetensis dioecesis illa Iacksoniensis addita fuit. Cum urbs Natchetensis nec magnum experta fuerit incrementum neque in medio territorio circumscriptionis illius sistat,. Exc.mus P. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 216 D. Iosephus B. Brunini, Episcopus Natchetensis-Iacksoniensis, ab Apostolica Sede enixe expostulavit^ ut eadem dioecesis in posterum nonnisi Iacksoniensis appellaretur et Cathedralis Ecclesiae cum adnexis praerogativis titulus, quo modo templum Deo in honorem B. M. V. dicatum in urbe Natchetensi exstans gaudet, templo Deo in honorem Sancti Petri Apostoli dicato et in urbe Iacksoniensi sito transferretur et attribueretur. Summus Pontifex Paulus, Divina Providentia PP. V I , praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Jadot, Archiepiscopi tit. Zuritani et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis Delegati Apostolici, de consilio Em.morum Patrum Cardinalium negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praepositorum, preces ad Se admotas benigne excipiendas decrevit. Quapropter, suppleto quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, statuit ut dioecesis Natchetensis-Iacksoniensis posthac Iacksoniensis cognominetur utque titulus Ecclesiae Natchetensis in Indicem sedium titularium inseratur et Episcopis, qui titulares nuncupantur, conferatur. Item titulum Cathedralis Ecclesiae Iacksoniensis transfert a memorato templo B. M. V. ad templum Sancti Petri Apostoli, hactenus Ecclesiam Concathedralem eiusdem dioecesis. Ad haec perficienda Sanctitas Sua memoratum Exc.mum P. D. Ioannem Jadot deputat, eidem necessarias et opportunas tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem pro Episcopis, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 1 mensis Martii anno 1977. SB SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis Sacra Congregatio pro Episcopis 217 III MONTIS CASINI ET A L I A R U M De mutatione finium Ad Casinum Montem cum beatus Benedictus abbas advenisset, eversis idolis eorumque cultu, atque domo veri Dei constituta quae clarissima futura erat in orbe terrarum, etiam « commorantem circumquaque multitudinem praedicatione continua ad fidem » vocavit (Gregorius Magnus, Dial. I I , 8). Auctoritate vero qua ipse vivens pollebat, ope insuper discipulorum eius qui, deficiente episcopatu Casinensi ob barbáricas vastationes, ecclesias, domos et pagos ipsos decursu temporum condiderunt, necnon accedentibus pietate fidelium et principum novis semper finibus, factum est ut late cresceret ea quae iure dicta est « Terra Sancti Benedicti » loco antiquae dioeceseos. Hinc etiam Abbates Casinenses, ipsius Patriarchae successores, ita quoque exigentibus rebus publicis et ecclesiasticis, ac pluribus deinde supervenientibus Summorum Pontificum concessionibus, praerogativis et privilegiis, ut in regimine monasterii, ita etiam in totius illius « Terrae )) iurisdictione successerunt, quae ordinaria et quasi episcopalis plenarie facta est. Nunc autem, ita postulantibus hodiernis Ecclesiae condicionibus atque iis prae oculis habitis quae per Apostolicas Litteras « Catholica Ecclesia », die x x m Octobris anno MCMLXXVI expeditas, decreta sunt, ad perfectius Abbatiarum Nullius regimen plebisque Dei profectum efficaciorem promovendum, Sacra Congregatio pro Episcopis, auditis locorum Ordinariis quorum interest, vigore specialium facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia PP. VI tributarum, praesenti decreto perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, quae sequuntur de Abbatiae Nullius Casinensis et aliarum dioecesium finibus et paroeciis statuit. Ut ecclesiastici fines cum civilium regionum limitibus aptius conveniant, ab Abbatia Nullius Montis Casini separat : — municipia vulgo Serramonacesca, Fara Filiorum Petri et paroeciam Ripacorbaria in municipio Manoppello exstantem et archidioecesi Theatinae adnectit; — paroeciam vulgo Tilla Oliven in municipio Rosciano nuncupato quam Pinnensi-Piscariensi dioecesi adscribit; Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 218 — municipia vulgo Pescocostanzo, Ateleta, Barrea, Villetta Bar- rea atque Civitella Alfedena quae dioecesibus Valvensi et Sulmonensi assignat ; — municipium vulgo S. Pietro Avellana quod dioecesi Triventinae unit ; — municipia vulgo Acquaviva d'Isernia, a Volturno, Pizzone, Colli a Volturno, Castel S. Fornelli, Scapoli Vincenzo, una Cerro cum pa- roecia Pantano nomine, Rocchetta a Volturno, necnon paroecias vulgo S. Maria Uliveto in municipio Pozzilli et Cerasuolo in municipio Filignano quae dioecesibus Aeserniensi et Venafranae adiungit; — paroeciam Sorbello nuncupatam in municipio vulgo Sessa Aurunca quam Suessanae dioecesi unit; — paroeciam S. Secondino nomine in municipio vulgo Pasturano quam Oalvensi et Theanensi dioecesibus assignat ; — paroeciam S. Petri in Curulis in municipio vulgo Esperia quam dioecesi Aquinatensi unit. Deinde municipium Acqua]ondata una cum paroecia vulgo Casalcassinese et municipium Viticuso nuncupatum ab Aeserniensi et Venafrana dioecesibus separat et Abbatiae Nullius Montis Casini adnectit; paroeciam quoque vulgo Camino in municipio nomine Roccadevandro a dioecesibus Calvensi et Theanensi distrahit et Abbatiae Nullius Montis Casini adscribit. Statuit quoque eadem Sacra Congregatio ut integrum territorium Praepositurae Atinensis cum universo Abbatiae Nullius Montis Casini territorio conglobetur, iuxta Bullam Romanus Pontifex, a Gregorio X V I anno 1834 editam, denominatione Praepositurae exhinc suppressa. Insignes vero ecclesiae et adnexa monasteria tum S. Vincentii ad Fontes Vulturni cum crypta S. Laurentii, tum S. Liberatoris ad Maiellam, in municipiis exstantia vulgo Rocchetta a Volturno, Castel S. Vincenzo et Serramonacesca quorum municipiorum priora dioecesibus Aeserniensi et Venafranae, tertium dioecesi Theatinae praesenti decreto uniuntur, ob peculiarem suam indolem monasticam, ad Montis Casini Abbatiam pertinebunt et ad normam can. 615 C.I.C. regentur. His exceptis, una cum territorio municipiorum, et paroeciarum ecclesiae adnectantur, oratoria, domus et coemeteria paroecialia, piae fundationes et quaecumque alia ecclesiastica bona et iura quomodocumque ad paroecias vel ecclesias illorum municipiorum spectantia. Documenta et acta, singulas de quibus agitur paroecias respicientia, Sacra Congregatio pro Episcopis 219 a Curia a qua ad Curiam dioecesis cui paroeciae aggregandae sunt tradantur. Ad clerum vero quod attinet, simul ac praesens decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes dioecesi illi censeantur adscripti in cuius territorio beneficium aut officium legitime detinent; ceteri autem clerici dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur, in cuius territorio legitimum habent domicilium. Uniuscuiusque tamen dioecesis Ordinario fas est — ob congruas rationes — collatis consiliis cum sacerdotibus et clericis quorum interest, aliter de eorum incardinatione disponere. Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis deputat Exc.mum P. D. Romulum Carboni, Archiepiscopum titularem Sidoniensem, in Italia Apostolicum Nuntium, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 21 martii 1977. © SEBASTIANUS Card. RAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis IV ORLANDENSIS De Ecclesiae Cathedralis translatione Cum paroeciale templum Deo in honorem Sancti Caroli dicatum, hactenus titulo Cathedralis Ecclesiae dioecesis Orlandensis gaudens, per ignem nuper destructum fuerit, Exc.mus P. D. Thomas I. Grady, Episcopus Orlandensis, ab Apostolica Sede enixe rogavit, ut Cathedralis Ecclesiae titulus cum adnexis praerogativis ad perinsigne templum Deo in honorem Sancti Iacobi dicatum et in urbe Orlandensi situm transferretur. Sacra Congregatio pro Episcopis, praehabito favorabili voto Exc.mi P. D. Ioannis Jadot, Archiepiscopi titularis Zuritani et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis Delegati Apostolici, rata petitam translationem aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 220 facultatum sibi a Summo Pontifice Paulo, Divina Providentia PP. V I , tributarum, oblatis precibus annuendum censuit. Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, interesse habentium vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, titulum Cathedralis Ecclesiae Orlandensis transfert a memorato templo Sancti Caroli ad templum Sancti Iacobi cum omnibus honoribus, iuribus et privilegiis quibus ceterae Ecclesiae Cathedrales potiuntur. Ad haec perficienda Sacra Congregatio pro Episcopis praefatum Exc.mum P. D. Ioannem Jadot deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates, etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Episcopis, die 25 mensis martii anno 1977. © SEBASTIANUS Card. BAGGIO, Praefectus L. © S. © Ernestus Civardi, Archiep. tit. Serdicen., a Secretis PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : Die S Februarii 1977. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Salvatoris, in America, Exc.mum P. D. Ansgarium A. Romero y Galdamez, hactenus Episcopum S. Iacobi de Maria. Die 15 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Summensi R. D. Robertum E. Mulvee, cancellarium curiae episcopalis Manchesteriensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Odore J. Gendron, Episcopi Manchesteriensis. Die 16 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Sancti Francisci in California Exc.mum P. D. Ioannem R. Quinn, hactenus Archiepiscopum Oklahomensem. — Cathedrali Ecclesiae Yakimensi R. D. Villelmum Skylstad, cancellarium curiae episcopalis Spokanensis. Sacra Congregatio pro Episcopis 221 — Titulari episcopali Ecclesiae Trium Tabernarum R. D. Aemilium Marcus, Societatis Presbyterorum a S. Sulpitio sodalem, moderatorem seminarii maioris Archidioecesis Parisiensis apud locum « des carmes » vulgo nuncupatum exstantis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Francisci S. R. E. Cardinalis Marty, Archiepiscopi Parisiensis. Die 22 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Ariminensi R. P. D. Ioannem Locatelli, presbyterum Bergomensis dioecesis. — Cathedrali Ecclesiae Sammarinensi-Feretranae, nuper recognitae, R. P. D. Ioannem Locatelli, qui simul constitutus est Episcopus Ariminensis. Die 28 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Oscensi Exc. P. D. Xaverium Osés Flamarique, hactenus Episcopum tit. Ablensem ; — Cathedrali Ecclesiae Aberdonensi R. D. Marium G. Conti, curionem paroeciae S. Annae in oppido vulgo Thurso nuncupato eiusdem dioecesis. — Titulari episcopali Ecclesiae Castranovensi R. D. Iacobum Daly, curionem paroeciae Sancti Bonifacii in oppido vulgo Elmont dioecesis Petropolitanae in Insula Longa, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis R. McGann, Episcopi Petropolitani in Insula Longa. — Titulari episcopali Ecclesiae Munatianensi R. D. Geraldum A. Ryan, curionem paroeciae Sancti Raimundi in oppido vulgo East Roclmway dioecesis Petropolitanae in Insula Longa, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis R. McGann, Episcopi Petropolitani in Insula Longa. Die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Biloxiensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Iosephum L. Howze, hactenus Episcopum titularem Maxitensem. Die 2 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Humensi-Thibodensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Varnerium L. Boudreaux, hactenus Episcopum Bellomontensem. Die 12 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Adriensi R. P. D. Ioannem Sartori, presbyterum dioecesis Vicentinae. Die 16 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Cauriensi-Castrorum Caeciliorum R. D. Iesum Dominguez Gomez, Vicarium episcopalem in Archidioecesi Hispalensi. Die 18 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Ianuariensi Exc.mum P. D. Ioannem Baptistam Przyklenk, M. S. F., hactenus Vicarium Apostolicum Norvegiae Septemtrionalis. 222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Die 28 Moyrtii. — Metropolitanae Ecclesiae Southvarcensi Exc.mum P. D. Michaelem Georgium Bowen, hactenus Episcopum ArundelliensemBrichtelmestunensem ; — Titulari episcopali Ecclesiae Bahannensi R. D. Philippum Iacobum Benedictum Harvey, Canonicum Capituli Metropolitam Vestmonasteriensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Georgii Basilii S. R. E. Cardinalis Hume, Archiepiscopi Vestmonasteriensis; — Titulari episcopali Ecclesiae Betagbarensi R. D. Davidem E. Konstant, presbyterum Archidioecesis Vestmonasteriensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Georgii Basilii S. R. E. Cardinalis Hume, Archiepiscopi Vestmonasteriensis ; — Cathedrali Ecclesiae Monteriensi Exc.mum P. D. Carolum Iosephum Ruiseco, hactenus Episcopum titularem Febiamensem et Auxiliarem archidioecesis Barranquillensis. Die SI Martii. — Titulari Episcopali Ecclesiae Bavagalianensi R. D. Lucillum Quiambao, e clero dioecesis Legazpiensis, rectorem seminarii maioris Cacerensis, quem deputavit Auxiliarem Exc-mi P. D. Theotimi Pacis, Episcopi Legazpiensis. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE DECRETA I S. THOMAE IN INSULA De nova dioecesis dispositione Quo facilius et efficacius aeternae dominici gregis saluti in Republica vulgo Sâo Tomé Príncipe provideretur, preces ad hanc Sacram Congregationem porrectae sunt ut Dioecesis Sancti Thomae in Insula a Provincia Ecclesiastica Luandensi separaretur et Sanctae Sedi immediate subiecta constitueretur. Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 223 Quas preces Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando probe excipiens, auditis omnibus quorum interest, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, Dioecesim Sancti Thomae in Insula a Provincia Ecclesiastica Luandensi seiunxit et Apostolicae Sedi immediate subiecit atque hoc ad rem Decretum confici et expediri iussit. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die III mensis Februarii a. D. MCMLXXVII. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis II SAKANIENSIS De dioecesis nominis mutatione Exc.mus ac Rev.mus Dominus Elias Amsini Kiswaya, Episcopus Sakaniensis, nuper ab Apostolica Sede expostulavit ut praesens denominatio suae dioecesis ita permutaretur ut deinde Sakaniensis-Kipushiensis nuncuparetur, iuxta nomen civitatis vulgo Kipushi, ubi Ecclesia Concathedralis erigeretur in qua quoque Cathedra Episcopalis constitueretur atque idem Ordinarius in memorata civitate Kipushiensi pro lubito residere posset. Itaque hoc Consilium Christiano Nomini propagando, accepto favorabili voto omnium quorum interest, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, porrectis precibus annuendum esse censuit ac praesens ad rem Decretum confici iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die v mensis martii a. D. MCMLXXVII. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a Secretis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 224 III NELLORENSIS - GUNTURENSIS ET KURNOOLENSIS De aptiore territoriorum definitione Quo facilius et efficacius spirituali dominici gregis saluti eiusque regimini consuli possit, Exc.mi ac Rev.mi Ordinarii circumscriptionum ecclesiasticarum Nellorensis, Gunturensis et Kurnoolensis, novam eamque aptiorem inter eadem territoria finium definitionem nuper ab Apostolica Sede expostulaverunt. Quapropter Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, praehabito favorabili voto Conferentiae Episcopalis Indiae, putans huiusmodi immutationes in bonum animarum cessuras, vigore specialium facultatum sibi a SS.mo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, oblatas preces accipiendas esse censuit ac inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas fines constituendos esse decrevit: (( That the area covered by the two " taluks " of Markapuram and of Giddalur which at présent belong to the Diocèse of Kurnool, and the area covered by the two " taluks " of Ongole and of Chirala which at présent belong to the Diocèse of Guntur, shall be separated from the aforementioned Diocèses and attached to the Diocèse of Nellore, so that, from henceforth, they shall form an integral part of that Diocèse ». Haec Sacra Congregatio in perpetuam rei memoriam praesens Decretum confici et expediri iussit. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, die xn mensis Martii a. D. MCMLXXVII. AGNELLUS Card. Rossi, Praefectus L. © S. © D. S. Lourdusamy, a -Secretis PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere ; nimirum : Die 19 Decembris 1974. — Cathedrali Ecclesiae Gunturensi praefecit R. P. Kagithapu Mariadas, Missionariorum S. Francisci Salesii de Annecio socium. ¡Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 225 Die 2J¡. Ianuarii 1976. — Cathedrali Ecclesiae, noviter in India erectae, Karvarensi R. P. D. Villelmum Leonardum D'Mello, Bangalorensem Vicarium Generalem. Die 1 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Allahabadensi Exc. P. D. Baptistam Mudartha, hactenus Episcopum Ihansiensem. — Cathedrali Ecclesiae Iabalpurensi R. P. Theophanem Matthaeum Thannickunnel, Candidi et Canonici Ordinis Praemonstratensis sodalem, coenobii Sancti Norberti Antistitem. Die 31 Maii. — Cathedrali Ecclesiae, noviter in India erectae, Nalgondaënsi R. P. Matthaeum Cheriankunnel, Pontificii Instituti pro Missionibus Exteris sodalem, Parochum atque Vicarium foraneum in Nalgondaënsi regione. Die 28 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae, noviter in India erectae, Cuddapahensi R. D. Aruliah Somavarapu, curionem Beatae Mariae Virginis de Lourdes in Taniorensi dioecesi necnon Pontificii Operis a Propagatione Fidei Directorem. Die 9 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae, noviter in India erectae, Eluruensi, R. D. Mulagada John, e clero autochthone, in dioecesi Visakhapatnamensi Parochum. — Cathedrali Ecclesiae Nyundoënsi R. P. D. Venceslaum Kalibushi, S. Pii X minoris Seminarii Rectorem. — Cathedrali Ecclesiae Myitkyinaënsi Exc. P. D. Paulum Zinghtung Grawng, hactenus Episcopum titulo Rusguniensem. Die 3 Februarii 1977. — Metropolitanae, noviter in Angola erectae, Ecclesiae Huambensi, olim dioecesi Novae Lisbonae nuncupatae, Exc. P. D. Emmanuelem Franclinum da Costa, hactenus Episcopum Henrici de Carvalho dioeceseos. — Metropolitanae, noviter in Angola erectae, Sedi Lubangensi, iam Sadabandeiropolitanae dioecesi, praeposuit Exc. P. D. Alexandrum do Nascimento, hucusque Malaniensem Episcopum. — Archiepiscopali Sedi Singaporensi Exc. P. D. Gregorium Yong Sooi Nghean, hucusque Episcopum Pinangensem. — Cathedrali Ecclesiae Henrici de Carvalho designavit R. D. Petrum Marcum Ribeiro da Costa, dioecesis Malaniensis Vicarium Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Malaniensi elegit R. D. Eugenium Salessu, Generalem dioecesis adhuc Novae Lisbonae appellatae Vicarium. — Cathedrali Ecclesiae Lusitanianae designavit R. D. Canonicum 15 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 226 Iosephum Prosperum de Ascensione Puaty, Vicarium eiusdem dioecesis Generalem. — Cathedrali Ecclesiae Guelensi R. D. Tobiam Wunganayi Chiginya, Seminarii maioris de Chishawasha Rectorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Buffadensi R. D. Iosephum Kyeong Kap Ryong, e clero indigena Seulensi, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi Stephani Sou Hwan S. R. E. Cardinalis Kim, Archiepiscopi Seulensis. Die 26 Februarii. — Coadiutorem cum iure successionis Em.mi ac Rev.mi Valeriani S. R. E. Cardinalis Gracias, Archiepiscopi Bombayensis constituit Exc.mum P. D. Simonem Ignatium Pimenta, hucusque Episcopum titulo Bocconiensem, quem archiepiscopali dignitate ornavit. — Metropolitanae Ecclesiae Pontiniakensi promovit Exc. P. D. Hieronymum Herculanum Bumbun, hactenus Episcopum titulo Caprensem. — Cathedrali Ecclesiae Palaènsi praefecit R. P. Ioannem Claudium Bouchard, Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae sodalem. NOMINATIONES Decretis ut infra datis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit: Die 11 Ianuarii 1977. — Em.mum ac Rev.mum Paulum Yoshigoro S. R. E. Cardinalem Taguchi, Archiepiscopum Osakensem, Administratorem Apostolicum (( ad nutum S. Sedis » dioecesis Takamatsuensis. Die llf Ianuarii. — R. P. Michaelem Coomans, e Congregatione Missionariorum a S. Familia, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum S. Sedis » dioecesis Samarindaënsis. Die 8 Februarii. — R. P. D. Rogerum Mpungu, dioecesis Muyinganae hucusque Vicarium Generalem, Administratorem Apostolicum « sede plena et ad nutum Sanctae Sedis » dioeceseos eiusdem. Die W Martii. — Exc. P. D. Alexandrum do Nascimento, Archiepiscopum Lubangensem, Administratorem Apostolicum Sanctae Sedis » dioeceseos Pereirensis de Eça. « ad nutum Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 227 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM DECRETA I DERTOSEN. Beatificationis et canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Rosae Molas Vallvé, Fundatricis Congregationis Sororum Dominae Nostrae a Consolatione. SUPER DUBIO An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Constare de heroicis virtutibus Venerabilis Servae Dei Mariae Rosae Molas Vallvé, Congregationis Sororum Dominae Nostrae a Consolatione fundatricis, tam theologalibus, scilicet fide, spe et caritate, quam cardinalibus, videlicet prudentia, iustitia, fortitudine et temperantia, iisque adiunctis, Paulus Papa VI die 4 mensis Octobris anno 1974 solemni decreto edixit. Exinde huius Causae sollertes actores manus admoverunt ut, ad iuris normam, duas prodigiosas seligerent sanationes ex iis quae, eadem Venerabili Famula Dei intercedente, a Deo patratae ferebantur, easque huic sacro Foro ad ipsius Venerabilis beatificationem assequendam proponerent. Sanatio prior contigit puellae Elvirae Ruiz Llopis, annos natae duodecim, quae mense Iulio anno 1944 ad valetudinarium loci v. d. Castellón de la Plana, intra fines dioeceseos Dertosensis, deducta est, ibique medicis compertum fuit puellam affectam esse peritonitide tuberculari formae asciticae. Humanis remediis per amplius duos menses in cassum adhibitis, iidem medici, attento imminenti mortis periculo, censuerunt veniendum esse ad manum ; sed aegrota chirurgico interventui prorsus aversa erat formidinis causa. Quapropter se una cum Sororibus infirmariis ad caeleste auxilium convertit, intercessionem Venerabilis Mariae Rosae Molas Vallvé implorando. Et ecce, diluculo diei 4 mensis Octobris eodem anno 1944, post placidissimum somnum, omnia gravis morbi symptomata, potissimum magna aquae abdominalis copia, evanuerunt, et puella se sanatam persensit. Quem eventum, statim explo- 228 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ratum ab infirmariis et ab aliis fide dignis testibus, veluti supernum signum habuerunt etiam a cura medici. Altera mira sanatione fruita est Soror Maria a Tabernaculo López Rivera, adhuc novitia Instituti Sororum Dominae Nostrae a Consolatione, vigesimum septimum aetatis annum agens. Ipsa namque, die 30 mensis Iulii anno 1950, dum culinaribus dat operam, per imprudentiam ferventem fudit aquam super inversam manum sinistram; inde erythema et vesiculae, quae se reseraverunt vulneraque totum brachium humerumque deinde laevum affecerunt. Primae curationes in domo ipsa novitiatus adhibitae fuere; at, cum vulnera ad cicatricem non venirent, aegrota ad diversa nosocomia deinceps advecta est atque curis subiecta peritorum fama clarorum dermatologiae. In peius tamen ruebat morbus, eousque ingravescens, ut brachii usus in periculum et discrimen esset adductus. A curatione medici quid amplius facerent nesciebant, et iuvenis novitia ex religiosa domo erat dimittenda. Ad hoc avertendum, infelix aegrota vespere diei 11 Iulii anno 1951 se ad sepulcrum Venerabilis Mariae Rosae Molas Vallvé contulit, quod in ecclesia ipsius novitiatus erat, preces ita fundens : « Domine, aut per fundatricis Instituti intercessionem valetudo, aut hac ipsa nocte mors ! ». Postea, in lecto cubans, placidissimum cepit somnum. Primo insequentis diei diluculo Venerabilis Serva Dei se aegrotae in somnio conspiciendam praebuit et, demptis de infirmo bracino ligaminibus, ita asserente aegrota ipsa, dixit morbum evanuisse. Et re quidem vera, novitia cum expergiscitur, redditam sibi sanitatem sentit. Mane Sorores infirmariae et aliae sodales eiusmodi sanationem perspexerunt et agnoverunt. Insequenti die et medicus a cura mirabundus eamdem Sororem sanatam omnino repperit. Super binis hisce miris sanationibus conditus fuit apud episcopalem Curiam Dertosensem processus apostolicus anno 1954, de cuius iuridica validitate editum est Decretum Apostolicae Sedis die 23 Novembris anno 1956. Post Medici Collegii sententiam de preternaturali utriusque sanationis indole et causa, die quidem 5 mensis Novembris anni 1975 editam, Congressus, qui dicitur, Peculiaris Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum S. Congregationis pro Causis Sanctorum, die 6 mensis Iulii prioris anni 1976 coactus est, in quo de utraque sanatione disceptatum est. Coadunatus est deinde ad Vaticanum, die 26 mensis Octobris eodem priore anno, Coetus Plenarius Patrum Cardinalium, in quo Rev.mus Cardinalis Agnelus Rossi, Causae ponens seu relator, Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum dubium proposuit disceptandum : 229 An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Et Rev.mi Cardinales, qui convenerant, favorabilia omnes ediderunt suffragia. Super quibus omnibus facta postmodum, die 13 mensis Novembris eodem anno, Summo Pontifici Paulo VI per subscriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua, vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum excipiens, mandavit ut Decretum super duabus miris sanationibus supra ad compendium redactis rite appararetur. Quod cum factum esset, Beatissimus Pater, accitis, hodierno die, Cardinalibus Sacrae huius Congregationis Praefecto atque Agnelo Rossi, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more convocandis, eisque adstantibus hoc sollemni Decreto edixit : Constare de duobus Vallvé intercedente, fectaeque tae nite, a Deo sanationis indolis López miraculis, a patratis, puellae tubercularis Rivera formae ex Serva Ruiz et cum II et Maria priore: Llopis asciticae; ulcerosa adustionibus Dei scilicet de Elvirae pyodermite consequenti Venerabili a de Molas instantaneae peritonitide altero: lymphangite III Rosa Sororis et per- suspecMariae lymphoade- gradus. Hoc autem Decretum promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 20 Ianuarii a. D. 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis II MEDIOLANEN. Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Annae Sala, Congregationis Sororum a S. Marcellina. SUPER DUBIO An constet Deum de tum Temperantia, virtutibus in theologalibus proximum, Fortitudine, necnon earumque de Fide, Spe et cardinalibus adnexis, in Caritate Prudentia, gradu tum in Iustitia, heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. (( Sit in corde [virginis] simplicitas, in verbis modus, erga omnes pudor, pietas erga propinquos, circa egenos et pauperes- misericordia ; 230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale quod bonum est teneat... in omnibus sensibus et operibus eius Christum intendat, Christum loquatur » (S. Ambrosius, De institut, virginis 17, 112 - ML 16, 332). Virginis Deo sacrae imago, a sancto Mediolanensi episcopo adumbrata, speciem referre dixeris Servae Dei Mariae Annae Sala Congregationis sodalis cuius religiosae ab Ambrosii sororis nomine Marcelline vulgo nuncupantur. Humilis enim virgo Christum sponsum summe dilectum in omnibus quaesivit, virgineo ardore « quae Domini sunt sollicita » (cfr. 1 Cor 7, 32). Christi autem amore incensa, omnibus omnia facta est, in fratribus, parvulis praesertim, Christum fide quaerens et operibus diligens. In oppido cui nomen Brivio, archidioeceseos Mediolanensis intra fines, die 21 mensis Aprilis anno 1829, parentibus Ioanne Maria Sala et Ioanna Como, orta est, eodemque die Deo ex aqua et Spiritu Sancto, sacris baptismatis undis, regenerata, nominibus impositis Maria Anna Elisabeth. Parentes, censu tenuiores ast fide praecipue locupletes, subolem magno studio Christo et Ecclesiae in via pietatis instituendam curavere, digni quidem qui ex octo liberis, quattuor filias virgineo Dei servitio, in claustris vel in saeculo praebere potuerint. Maria Anna, quinto loco genita, a prima aetate ad Dei cognitionem et amorem severe domi est educata, quo suavis puellae indoles fortior facta est atque ad sui ipsius erga alios in caritate et oboedientia donationem allecta. Aegrotante matre, fratribus natu minoribus assistere ac domesticis instare laboribus in deliciis habebat. Anno 1839, die 12 Septembris, per manuum impositionem Caroli Caietani cardinalis Gaysruk, archiepiscopi, sigillo Spiritus Sancti confirmata est atque eodem die primum ad sacram Eucharistiam accessit. Dei Famula Sororibus a Sancta Marcellina in pago vulgo appellato Vimercate instituenda est tradita, earumque in collegio per sexennium et humanas litteras didicit et spiritualem efformationem complevit, diplomate ludi magistrae primi gradus cum laude obtento. Per annum deinde domum paternam est reversa, ut matris infirmae domestica in re moderanda locum teneret. Quo iam erat Christi amore incensa, ad caritatis opera applicuit animum, pauperes adiuvando, pueros puellasque pagi christianae fidei rudimentis docendo eosque ad bonos mores cohortando. Die autem 13 Februarii anno 1848, patris devicta oppositione, ad pagum Vimercate iterum se contulit petiitque ut inter Sorores a S. Marcellina reciperetur. A Maria Videmari, Congregationis confundatrice, admissa, die 12 Aprilis insequentis anni 1849 religionis induit habitum, et die 13 Septembris a. 1852, una cum primis viginti Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 231 quattuor Instituti sodalibus professionem votorum emisit, Bartolomaeo Romilli, archiepiscopo Mediolanensi, adstante, cuius ex decreto, post sacrum ritum, « Marcellinarum » societas in religiosam Congregationem iuris dioecesani evecta est. Statim ad laborandum in vinea Domini missa, Maria Anna religiosae perfectioni perquirendae ac studiis humanioribus provehendis fideliter attendere ubique visa, est, sui Instituti Sororibus speciem fulgidam praebens verae religiosae a Sancta Marcellina, puellis autem, educationis causa sibi concreditis, exemplar ludi magistrae ostendens, quae tota in munus exsequendum incumbit quaeque discipulas scientia instituit fide suffulta et illuminata. Quod quidem primum in collegio loci v. Gernusco sul Naviglio (aa. 1852-1858) praestitit, et deinceps Mediolani, apud principem Instituti sedem (aa. 1858-1866), consecuta interim (anno 1865), praecipua quidem laude, magisterii diploma superioris gradus; eadem in urbe Mediolanensi puellas docuit (aa. 18661868) apud collegium a S. Carolo nuncupatum; Genuae per decennium (1868-1878, uno excepto anno 1873-1874), quando ad novam condendam domum in urbe Chambéry, in Sabaudia, missa est; tandem (aa. 18781891) iterum apud principem domum Mediolanensem ubi, inter alia munia, et generalem assistentem et novitiarum magistram egit. Puellis instituendis sapienter insistens, quod praecipuum apostolicum munus suumque officium iugiter habuit sancteque exsecuta est, haud exiguum mulierum fortium in fide numerum ad vitam vere christianam in familiis et societate agendam efformando. Prae omnibus etenim nihil antiquius habuit quam propriam vocationem institutricis et educatricis, ad Regulae sui Instituti tramitem, sancte prosequi, Dei voluntati vel in minimis summa cum fidelitate obsequens, securius namque sanctitatis viam ac germanam caritatis perfectionem in divini beneplaciti adimpletione iugiter collocavit. Ita, nulla sui suaeque aliquando tenuis valetudinis ratione habita, Deo in omnibus oboedire veluti vitae rationem assumpsit, humiliter contendens ut quae sibi praestanda, fide movente, intellegeret, serene prompteque continuo hoc exhiberet. Quod sanctius ut exsequeretur, Deum, testibus uno ore fatentibus, continenter sibi praesentem fide conspiciebat, quocum perenni orationis colloquio iungebatur, sub Dei lumine omnia diiudicans. Spe gaudens, spiritu a creatis universis seiuncta, evangelica paupertate dives effecta est, per quam ad Deum summe dilectum contendebat, quae sursum sunt sapiens iisque inhians. Quo fiebat ut reapse toto ex corde totaque anima, ex totisque-viribus Deum Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 232 diligeret, indefaticabili sui ipsius donatione quid in debili etiam virgine caritatis ignis ad Altissimi gloriam efficere possit, operibus manifestando. Caritate enim urgente, indefessa actuositate (in omnibus et per omnia excelluit quae ad Dei gloriam promovendam pertinerent; semetipsam humilians, tentationum et infirmitatem crucem sereno tulit animo, Dei donum dolores habens ; pro viribus Ecclesiam, Christi sponsam, generose dilexit eique ad mortem usque in puellis Christi amore imbuendis serviens. Haec .praestans in dirum incidit morbum, acri tumore affecta, quo suffocari videbatur et quominus quodlibet alimentum sumeret praepediebatur. Quod in « margaritarum monile » sibi a Deo paratum accipiens, die 24 mensis Novembris anno 1891, Christo confixa Cruci, pie Mediolani ex hoc mundo ad Patrem transivit, vita et morte quae divus Ambrosius tradidit ad effectum deducens : « Cum in via sum, Christi sum ; cum pervenero, Patris sum; sed ubique per Christum, et ubique sub Christo » (De fide, ad Gratianum, 5, 12, n. 150 : ML 16, 655). Post Servae Dei obitum, eius sanctitatis fama, qua vivens inclaruerat, in dies latius percrebruit eamque Deus supernis signis comprobare visus est. Quapropter Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est. Instructi sunt itaque, annis 19311938, apud archiepiscopalem Curiam Mediolanensem processus ordinaria potestate super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super cultu publico Servae Dei non praestito, Romamque transmissi. Edito deinde, die 3 Decembris a. 1944, decreto super scriptis eidem Servae Dei tributis, Causa beatificationis introducta est apud Apostolicam Sedem, probante Ioanne Papa X X I I I , die 28 Ianuarii a. 1959. Adornatus est postmodum processus auctoritate ipsius Apostolicae Sedis in eadem Mediolanensi Curia, annis quidem 1962-1964, super virtutibus in specie Servae Dei ; de omnium autem processuum iuridica validitate decretum exiit die 28 Maii anno 1966. Servatis igitur omnibus de iure servandis, quaestio instituta est apud hanc S. Congregationem pro Causis Sanctorum super virtutibus in specie praedictae Servae Dei, et quidem primum, die 25 mensis Maii a. 1976, in Congressu, qui dicitur, Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum; postea vero, die 26 Octobris eodem anno, in quo Rev.mus Cardinalis Petrus Palazzini, Causae huius ponens seu relator, sequens dubium posuit disceptandum : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate tum m Deum tum in proximum, 233 Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine, earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Et omnes, qui convenerant, Patres Cardinales adfirmantes responderunt. De praemissis omnibus certior factus, per infrascriptum Cardinalem Praefectum die 13 Novembris superioris anni, Summus Pontifex Paulus V I , accitis hodierno die Cardinalibus subscripto Praefecto et Petro Palazzini, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis huius Sacrae Congregationis, ceterisque de more convocandis, eisque astantibus edixit: Constare cum in Deum stitia, de virtutibus tum in proximum, Temperantia, Fortitudine, theologalibus Fide, Spe necnon de eorumque et Caritate cardinalibus Prudentia, adnexis Servae Dei Mariae Annae Sala, in casu et ad in effectum Iu- gradu heroico de quo agitur. Hoc autem Decretum promulgari et in acta S. Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 20 Ianuarii a. D. 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis 234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA TRIBUNALIUM TRIBUNAL VICARIATUS URBIS Citatio edictalis ROMANA Nullitatis matrimonii (Bonfiglioli-Toschi) Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Mariae Christinae Toschi, natae Imolae (BO) die 1 Octobris 1943 in causa de qua supra conventae, eandem citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza San Giovanni in Laterano, 6 - 00184 Roma) aut per se aut per Procuratorem legitime constitutum, in diem 2 Iulii 1977, hora 9, pro concordatione sequentis dubii : An constet de matrimonii nullitate in casu fidei et sacramenti ex capite exclusionis boni ex parte viri actoris. Ordinarii locorum, Parochi, fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedictae Dominae Mariae Christinae Toschi curare debent, ut ipsa de actuali edictali citatione rite moneatur. Antonius Gregnanin, Iudex Instructor Ex Cancellaria, d. 25 m. Martii, a. 1977. Iosephus Siyes, Cancellarius Diarium Romanae Curiae 235 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Giovedì, 17 Febbraio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E. il Sig. MANUEL LUNA MEJIA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica di Honduras. Sabato, 19 Febbraio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Sig. MARIO ALBERTO NOBRE SOARES, Primo Ministro del Portogallo, con S. E. il Sig. MANUEL MEDEIROS FERREIRA, Ministro degli Esteri. Lunedì, 21 Febbraio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Sig. ROY JENKINS, Presidente della Commissione delle Comunità Europee. Sabato, 26 Marzo 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Sig. HELMUT SCHMIDT, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania. Lunedì, 28 Marzo 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Signor GARRET FITZGERALD, Ministro degli Affari Esteri d'Irlanda. SEGRETERÌA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 24 gennaio 21 febbraio 8 marzo 1977. Il Sig. Riccardo Romano Promotore di Giustizia nel tribunale di prima istanza dello Stato della Città del Vaticano. » S. Em. il Signor Card. Alfred Bengsch, Arcivescovo Vescovo di Berlino, Membro della Sacra Congregazione per l'Educazione Cattolica. » Mons. Marcello Oostalunga Prelato Segretario del Vicariato di Roma. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 236 15 febbraio 1977. Membri del Pontificio Consiglio per i Laici, per il periodo di cinque anni : S. E. Mons. Derek Worlock, Arcivescovo di Liverpool (Gran Bretagna) ; S. E. Mons. Peter Dery, Vescovo di Tamalé (Ghana); Mons. James McHugh (U.S.A.); il Sig. Prof. Mario Agnes (Italia) ; la Sig.na Agnès Avognon (Benin) ; il Sig. Avv. Mum Sou Chooi (Malesia) ; il Sig. e la Sig.ra Armando Cifuentes (Colombia) ; il Sig. Auguste Daubrey (Costa d'Avorio) ; la Sig.na Angelina De Oliveira (Brasile) ; la Sig.na Iris Francis (Egitto) ; il Sig. Andres Latapi (Messico); il Sig. Prof. Tommaso Lichi Sagara (Giappone) ; la Sig.ra Mary Matthews (Canada) ; il Sig. Alberto Luis Meyer (Paraguay) ; il Sig. Brian Moylan (Australia) ; il Sig. Prof. Gabriel Ojo (Nigeria) ; la Sig.na Maria Pia Plechl (Austria) ; la Sig.ra Madeleine Ramaholimihaso (Madagascar) ; il Sig. e la Sig.ra Brad Rigdon (U.S.A.); il Sig. José Rincón Diaz (Spagna) il Sig. Rienzie Rupasinghe (Sri Lanka); il Sig. K. T. Sebastian (India) il Sig. Marek Skwarnichi (Polonia) ; la Sig.na Manette Thill (Lussemburgo). 23 marzo » » 1977. Consultori del Pontificio Consiglio per i Laici: S. E. Mons. Ernesto Civardi, Segretario della S. Congregazione per i Vescovi; S.E. Mons. Mario Brini, Segretario della S. Congregazione per le Chiese Orientali; S. E. Mons. Maximino Romero de Lema, Segretario della S. Congregazione per il Clero; S. E. Mons. Augustin Mayer, Segretario della S. Congregazione per i Religiosi e gli Istituti secolari; S. E. Mons. Simon Lourdusamy D., Segretario della S. Congregazione per l'Evangelizzazione dei Popoli; il Rev.mo Mons. Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, Segretario della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax ». » Consultori del medesimo Pontificio Consiglio per i Laici, per il periodo di cinque anni : S. E. Mons. Raymond Bouchex, Vescovo Ausiliare di Aix-enProvence (Francia); S. E. Mons. Paul J. Cordes, Vescovo Ausiliare di Paderborn (Germania) ; il Rev. P. Henri de Riedmatten, O. P. (Svizzera) ; il Sig. Dott. Mieczyslaw de Habicht (Polonia); la Sig.na Prof. Rose Mary Goldie (Australia) ; il Sig. Dott. Friedriech Kronenberg (Germania) ; il Sig. Dott. Claude Lanctot (Canada); il Sig. Jean Larnaud (Francia); la Rev.da Sr. Mary Linscott, S. N. D. de N., Pre- Diarium Romanae Curiae 237 sidente dell'Unione Internazionale delle Superiore Generali (Gran Bretagna); la Sig.ra Elisabeth Lovatt-Dolan (Irlanda); il Sig. Albert Methol Ferre (Uruguay) ; il Sig. André Schafter, Presidente della Conferenza delle Organizzazioni Internazionali Cattoliche (Francia) ; il Sig. e la Sig.ra Paul Vercruysse (Belgio). 15 febbraio 1977. Membri del Comitato per la Famiglia, per il periodo di cinque anni: S. E. Mons. Derek Worlock, Arcivescovo di Liverpool (Gran Bretagna); Mons. James McHugh (U.S.A.) ; il Prof. Mario Agnes (Italia); la Sig.na Agnès Avognon (Benin) ; il Sig. e la Sig.ra Armando Cifuentes (Colombia) ; la Sig.ra Mary Matthews (Canada) ; il Sig. e la Sig.ra Brad Rigdon (U.S.A.); il Sig. Rienze Rupasinghe (Sri Lanka). 23 marzo 1977. Consultori del Comitato per la Famiglia, per il periodo di cinque anni : S. E. Mons. Paul J. Cordes, Vescovo Ausiliare di Paderborn (Germania) ; il Rev. P. Henri de Riedmatten, O. P. (Svizzera) ; il Sig. Dott. Claude Lanctot (Canada) ; la Sig.ra Elisabeth Lovatt-Dolan (Irlanda); il Sig. e la Sig.ra Paul Vercruysse (Belgio). » » » Consulenti del medesimo Comitato per la Famiglia: Mons. Alberto Bovone, Sotto-Segretario della S. C. per la Dottrina della Fede; Mons. Tiziano Scalzotto, Sotto-Segretario della S. C. per m l'Evangelizzazione dei Popoli; il Rev. Ioseph Khoury, della S. C. per le Chiese Orientali; Mons. Luigi Vetri, della S. C. per i Sacramenti e il Culto Divino; Mons. Luciano Verrini, delia S. C. per il Clero; la Sig.na Anna Maria Abenante, delia S. C. per l'Educazione Cattolica; il Rev. P. John Long, S. J., del Segretariato per l'Unione dei Cristiani; il Sig. Anthony Chullikal, delia Pontificia Commissione « Iustitia et Pax ». Prelati d'Onore di Sua Santità: 13 aprile 1975. Mons. Sweney Garret Daniel (Birmingham). 17 marzo 1976. Mons. Corrigan Patrick William (Birmingham). 17 novembre » Mons. Coseo F. Gordon (Ogdensburg). » » » Mons. Lawler Robert L. (Ogdensburg). » » » Mons. McCarthy Robert J. (Ogdensburg). » » » Mons. Milia Anthony A. (Ogdensburg). » » » Mons. Pendergast John F. (Ogdensburg). » » » Mons. Riani Peter R. (Ogdensburg). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 238 14 dicembre 1976. Mons. Jaworski Mariano (Krakow). » » » Mons. Macharski Francesco (Krakow). » » » Mons. Marszalek Giovanni (Krakow). » » » Mons. Noworyta Miecislao (Krakow). 10 gennaio 1977. Mons. Castellano Franco (Sorrento). » » » Mons. Sessa Francesco Saverio (Sorrento). 26 » » Mons. Gluszek Joseph (Krakow). Cappellani di Sua Santità 15 febbraio 1975. Il 10 luglio 1976. Il 10 agosto » II » » » II 17 novembre » II 30 » » II » » » II » » » II 14 dicembre » II » » » II » » » II 17 » » II 21 » » II 22 » » II » » » II 25 gennaio 1977. Il » » » II 10 febbraio » II sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Helsin John Edward (Birmingham). Wingenttorn Bernhard (Münster). Kerst Horst (Münster). Ketteier Paul (Münster). Gordz August (Münster). Ecchinger Joseph (St. Pölten). Roth Franz (St. Pölten). Unzeitig Theodor (St. Pölten). Koiodziejczyk Giuseppe (Krakow). Kawalczyk Stefano (Krakow). Kudelski Stanislao (Krakow). Wyrwoll Nikolaus (Hildesheim). Colerus-Geldern Olaf (Gurkk-Klagenfurt) Sarrazin Alois (Paderborn). Steup Joseph (Paderborn). Barbero Giuseppe (Fossano). Rostagno Giuseppe (Fossano). Berger Michel (Digne). ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 dicembre 1976. Al sig. Sison Fernando Ev. (Manila). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 15 febbraio 1977. Al sig. Rovigatti Vitaliano (Roma). » » » Al sig. Zingale Salvatore (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 17 novembre 1976. Al sig. Florian Winfried (Münster). 23 dicembre » Al sig. Abdalla Iskandar Abdalla (Il Cairo). » » » Al sig. Boctor Habachi Elfi (Il Cairo). f Diarium Romanae Curiae 239 23 dicembre 1976. Al sig. Boutros Sawires Wasfì (Il Cairo). » » » Al sig. Helmi el Masry Youssef (Il Cairo). » » » Al sig. Khouzam Michel (Il Cairo). » » » Al sig. Morcos Soliman (Il Cairo). » » » Al sig. Riad Youssef (Il Cairo). » » » Al sig. Sami Zikry Samaan (Il Cairo). » » » Al sig. Wahba Sidrak Emile (Il Cairo). 12 gennaio 1977. Al sig. Terwindt Federico (Bois-le-Duc). 20 » » Al sig. Arzani Carlos David (Argentina). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 28 » 17 26 7 9 12 17 23 » » » » » 15 17 giugno 1974. Al sig. Holloway Edwin (Birmingham). » » Al sig. Hope Thomas Michael (Birmingham). marzo 1976. Al sig. Murphy Michael (Birmingham). agosto » Al sig. Seneviratne Christof er (Leeds). ottobre » Al sig. Smulders Paolo Maria (Bois-le-Duc). dicembre^ » Al sig. Dekkers Bernardo A. G. C. Maria (Bois-le-Duc). » » Al sig. Van Haaren Ermanno A. (Bois-le-Duc). » » Al sig. Neal Francis E. (Leeds). dicembre » Al sig. Chaker Edmond (Il Cairo). » » Al sig. Gabriel Ghali Sargios (Il Cairo). » » Al sig. Halim Khouzam Youssef (Il Cairo). » » Al sig. Helmi el Masry Zoheir (Il Cairo). » » Al sig. Youssef Benjmain Fouad (Il Cairo). » » Al sig. Zaki Samaan William (Il Cairo). gennaio 1977. Al sig. Tolentino Hilario (Zamboanga). gennaio » Al sig. Suherman Wongsowidjojo Mohammad (Indonesia). » febbraio » Al sig. Crociani Fernando (Roma). La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 9 dicembre 1976. Al sig. Ledesma Oscar R. (Manila). » » » Al sig. Nakpil Juan Felipe (Manila). 24 » » Al sig. Menardi Heinrich (Innsbruck). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 8 novembre 1976. Al sig. Ignoto Antonio (Roma). 24 gennaio 1977. Al sig. Conte Ciro (Roma). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 5 novembre 1976. Al sig. Bellini Raimondo (Massa e Populonia). » » » Al sig. Montagnani Giuseppe (Massa e Populonia). 17 » » Al sig. Strand Johann (St. Pölten). » » » Al sig. Zeitler Otto (Wien). 4 dicembre » Al sig. Woitun Michele (Namur). 15 febbraio 1977. Al sig. Ceccarelli Renato (Pompei). » » » Al sig. Rubegni Mario (Chiusi e Pienza). » » » Al sig. Santilli Eduardo' (Pompei). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 240 Il 12 » aprile agosto » 26 17 novembre » » 3 dicembre 12 » 17 » » » » » 22 » 23 » 24 » 11 gennaio 15 » » 26 29 » 17 febbraio » » Cavalierato 1975. Al 1976. Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al » Al 1977. Al » Al » Al » Al » Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. dell'Ordine di san Silvestro Papa: Goodliffe Neal Charles (Birmingham). Leman Albert (Tournai). Massin Joseph (Liegi). Krause Herbert (Münster). Theininger Franz (St. Pölten). Lobuono Nicola (Bari). Lenssen Hubertus J. A. (Roermond). O'Halloran Edward A. (Sydney). Shepherd Leo (Sydney). Van Opstal Lorenzo A. (Breda). Van Riggelen Gerardo Giovanni (Utrecht). Houben Alfred (Roermond). Ascher Johann (Innsbruck). Roosen Joseph F. (Roermond). Toninato Geremia (Roma). D'Amico Armando (Roma). Mennini Pietro (Roma). Minichetti Francesco (Boiano-Campobasso). Ricci Giovanni (Boiano-Campobasso). NECROLOGIO 6 marzo 13 » 17 19 21 23 » » » » 1977. Mons. José de Medeiros Leite, Vescovo di Oliveira (Brasil). » Mons. Thomas Lawrence Noa, Vescovo già di Marquette in Michigan (U.S.A.). » Mons. Godfrey Okoye, Vescovo di Enugu (Nigeria). » Mons. Pietro Plesca, Vescovo tit. di Voli. » Mons. Giuseppe Amici, Arcivescovo già di Modena (Italia). » Card. Emile Biayenda, Arcivescovo di Brazzaville (Rep. Pop. del Congo). An. et vol. LXIX N. 5 31 Maii 1977 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I SATNENSIS In finibus Indiae Exarchatus Satnensis ad Eparchiae gradum attollitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Ecclesiarum Orientalium fama, gloria, merita tanta sunt, ut et Romani Pontifices Decessores Nostri et Nos ad eius necessitates et utilitates summo semper studio respexerimus : resonant enim in animo Nostro gravia illa Redemptoris Nostri verba, Petro facta : « Pasce agnos meos ... pasce oves meas » (Io. 21, 15-17) ; movent et Pauli voces, quibus se sollicitudine omnium Ecclesiarum premi ostendit (cfr. 2 Cor. 11, 28). Qua re, cum Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus bene fieri censuerit, si Exarchatus Apostolicus Satnensis, qui est in India, ad dignitatem Eparchiae eveheretur, Nos post rem bene in animo reputatam atque rati posse id in fidelium bonum cedere eius ecclesiasticae circumscriptionis, haec consilia Sacrae illius Congregationis rata habentes, admotae expostulationi concedimus. Quae cum ita sint, Exarchatum Apostolicum Satnensem ad gradum atque dignitatem Eparchiae tollimus, factis iuribus quae talibus Ecclesiis iure fieri solent, quaeque potissimum Litteris Apostolicis continentur <( Cleri sanctitati », die altera mensis 16 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 242 Iunii, anno MCMLVII datis, maxime canonibus 397-526. Statuimus etiam, ut nova Eparchia Bhopalensi Sedi subiciatur. Cetera vero quae ad Eparchiae regimen et administrationem respiciant, ad iura cleri atque populi, similia, Iure Canonico omnino regantur. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum, has Litteras Nostras Venerabilis Frater Lucianus Storero ad exitum deducet, Archiepiscopus titulo Tigimmensis atque in India ProNuntius Apostolicus, vel quem ipse legabit, factis nempe iuribus atque facultatibus necessariis. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus cito mittantur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Iosephus Eugenius Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 824854. II UJJAINENSIS Exarchatus Apostolicus Ujjainensis in India ad gradum Eparchiae tollitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio idcirco beati Petri apostoli loco in vertice sacerdotalis potestatis constituti sumus, ut eodem amore ac dilectione, si fieri possit, gregem christianorum pasceremus, id semper in oculis animoque habemus, quo meliore modo quave aptiore ratione eorum necessitatibus inserviamus, consulamus utilitatibus. Qua re, cum Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus bene fieri censuerit, si Exarchatus Apostolicus Ujjainensis, in Indiae finibus, ad Eparchiae dignitatem eveheretur : id enim haud parum ad christianam fidem ibi loci confirmandam 243 Acta Pauli Pp. VI collaturum ; Nos, re bene reputata atque in bonum animorum rati vertere posse, tum quae eadem S. Congregatio proposuerit probamus, tum Exarchatum Ujjainensem apostolica potestate in formam Eparchiae redigimus, cum iuribus atque oneribus harum circumscriptionum propriis, quae potissimum in Litteris apostolicis leguntur « Cleri sanctitati », et a canone 392 ad canonem 526 recensentur. Praeterea, statuimus, ut Eparchia Ujjainensis Bhopalensi Sedi legitime subiciatur. Ad cetera quod attinet, Eparchiae administrationem, cleri atque populi iura et officia, similia, ius Orientalium propriuii servetur. Ceterum ad haec perficienda Venerabilem Fratrem Lucianum Storero legamus, in India Pro-Nuntium apostolicum atque Archiepiscopum titulo Tigimmensem, vel que ipse legaverit, factis necessariis potestatibus. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus cito mittantur. Has vero Litteras effectus suos sive nunc sive in posterum habere censemus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis. Orientalibus Praefectus Iosephus Eugenius Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 324856. III SAGARENSIS In Indiae finibus Exarchatus apostolicus Sagarensis ad dignitatem Eparchiae evehitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Divina verba Redemptoris ad mare Tiberiadis Petro facta, apostolorum praecipuo : « Pasce agnos meos ... pasce oves maes » (Io. 21, 15-17), id sane poscunt et exigunt, ut Nos, qui superni Dei consilio universae Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 244 Ecclesiae praesumus, quae gregis sunt omni dilectione atque diligentia quaeramus : est enim « amoris officium pascere dominicum gregem » (AUG. In Io. Evang. tract. 123, 5). Qua re, cum Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus in eam sententiam discesserit, ut Exarchatus Apostolicus ritus Malabarensis cui nomen Sagarensis, in India, ad dignitatem Eparchiae eveheretur : id enim nonnihil incrementi rei christianae daturum; Nos re bene considerata cum animorum bono congruere censuimus, si sententiam hanc probaremus. Igitur Exarchatum Sagarensem ritus Malabarensis ad gradum Eparchiae tollimus, factis iuri 1 bus quae talibus circumscriptionibus ecclesiasticis fieri solent, quaeque Litteris Apostolicis continentur « Cleri sanctitati » die altero mensis Iunii datis, anno MCMLVII, canonibus 392-526. Quae vero ad regimen administrationemque novae Eparchiae pertinent, ad iura atque onera cleri et populi attinent, iure Canonico omnino temperentur. Statuimus praeterea, ut Eparchia Sagarensis Metropolitanae Bhopalensi Sedi subiciatur. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum, quae per has Litteras Nostras praecipimus, Venerabilis Frater Lucianus Storero ad exitum deducet, in India Apostolicus ProNuntius, atque Archiepiscopus titulo Tigimmensis, vel quem ipse delegaverit, factis necessariis potestatibus. Re vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad S. Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus cito mittantur. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Iosephus Eugenius "Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 324852. Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Acta Pauli Pp. VI 245 IV JAGDALPURENSIS Exarchatus apostolicus Jagdalpurensis in Indiae finibus ad Eparchiae gradum evehitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nobismet ipsis, quibus videlicet officium divinitus creditum sit totius Dominici per terras gregis efficaciter scienterque pascendi, id potissimum curae semper et cordi est ut augescentibus singularum communitatum ecclesialium necessitatibus pastoralibus aeque omnino occurratur congruis Nostris apostolicis consiliis. Cum igitur Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus prudenter iudicaverit tempus esse opportunum ut Exarchatus Apostolicus Jagdalpurensis in Indiae finibus tolleretur ad Eparchiae dignitatem eoque agendo plenius consuleretur fidei Catholicae confirmationi nec non propagationi eisdem in locis, Nos ipsi rem pariter illam plurimum arbitramur prodesse posse optatae prosperitati crescentis istius Christiani populi. Quocirca simul comprobamus quae eadem Sacra Congregatio iam proposuit simul ex apostolica potestate Nostra commutamus Exarchatum Jagdalpurensem in condicionem et qualitatem Eparchiae, additis cunctis iuribus et oneribus talium dicionum ecclesiasticarum propriis, quae praesertim in Litteris Apostolicis inveniuntur « Cleri sanctitati » ubi a canone 392 ad canonem 526 continentur. Praeterea decernimus ut nova haec Eparchia Jagdalpurensis subdatur suffraganea metropolitanae Sedi Bhopalensi. De reliquis vero omnibus, id est de ipsa Eparchiae gubernatione deque cleri ac populi iuribus et officiis, volumus ut Ius Orientale ad amussim servetur. Deinde ad singula haec exsequenda decreta destinamus Venerabilem Fratrem Lucianum Storero, Archiepiscopum titulo Tigimmensem atque in India Pro-Nuntium Apostolicum, vel alium quemcumque ipse legaverit, concessis iam nunc necessariis quibusvis facultatibus. Rebus demum peractis documenta conficiantur atque fide dignis exemplis ad Sacram Congregationem pro Ecclesiis Orientalibus confestim mittantur. Has autem Litteras effectus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 246 suos tam in praesens quam in posterum habere iubemus tempus, contrariis nequaquam obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Eugenius Sevi, Godefridus Proton. Mariani, Apost. Proton. Apost. Loco @ Plumbi In Secret. Status tab., n. 324848. V RAJKOTENSIS In Indiae finibus nova Eparchia Rajkotensis conditur, divisa dioecesi Latina Ahmedabadensi. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM De recta fidelium Christi administratione solliciti, quos Dei Filius consilio ac providentia sua tamquam gregem pascendum curae Nostrae commisit, nihil sane praetermittimus nullique diligentiae parcimus, ut quidquid cum eorumdem necessitatibus seu utilitatibus coniungi videbimus, id, quantum possumus maxime, fieri studeamus. Qua re, cum Carolus Gomes, Episcopus Ahmedabadensis, petierit, ut diviso territorio dioecesis suae nimis patenti, iam nova circumscriptio ecclesiastica conderetur, quae Carmelitis Religiosis Mariae Immaculatae crederetur ibi loci adlaborantibus, idque Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus probaverit, Nos apostolica auctoritate Nostra haec quae sequuntur statuimus, nempe persuasum habentes posse id in bonum animorum Christifidelium tam nobilis nationis cedere. A dioecesi Latina Ahmedabadensi territorium detrahimus civilium districtuum Amreli, Bhavnagar, Jamnagar, Junagadh, Kutch (Bhuj), Rajkot, Surendranagar ; quibus omnibus Acta Pauli Pp. VI 247 terris Eparchiam constituimus ritus Malabarensis ab urbe Rajkot RajMensem appellandam, atque Sodalibus Carmelitis Mariae Immaculatae, quos commemoravimus, concredendam, qui spes est, qua consueverunt industria agrum Domini exercebunt. Erit autem Ecclesia Rajkotensis Sedi metropolitanae Bombayensi suffraganea. Sedes Eparchiae in urbe Rajkot erit, ibique Eparchus cathedram suae potestatis ponet. Ad cetera vero quod attinet : Eparchiae administrationem, cleri atque populi iura et onera, similia, ius Canonicum servetur, maxime ratione habita Litterarum Apostolicarum « Cleri sanctitati », die altero mensis Iunii datarum, anno MCMLVII, cann. 392-526. Contrariis nihil obstantibus. Ceterum has Litteras Nostras Venerabilis Frater Lucianus Storero ad exitum deducet, Archiepiscopus titulo Tigimmensis atque in India Apostolicus Pro-Nuntius, vel quem ipse legaverit, factis necessariis facultatibus. Post vero rem actam, idem documenta sincere exarata ad Sacram Congregationem pro Orientalibus Ecclesiis mittet, idque cito. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Eugenius Sevi, Godefridus Proton. Mariani, Apost. Proton. Apost. Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 824850. VI CHANDENSIS Exarchatus apostolicus Chandensis in Indiae finibus ad Eparchiae gradum attollitur. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nostra ipsorum, quibus scilicet a Deo commissum sit munus universi Dominici per orbem gregis efficienter recteque pascendi, istud summi interest ut crescentibus uniuscuiusque communitatis ecclesialis postula- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 248 tis pastoralibus aequabiliter prorsus prospiciatur consentaneis Nostris apostolicis rationibus. Quandoquidem ergo Sacra Congregatio pro Ecclesiis Orientalibus statuit iamiam decere Exarchatum hucusque Apostolicum Chandensem in India evehi ad Eparchiae statum ac modum quo certius provideretur religionis Catholicae prosperitati eisdem in regionibus, Nos ipsi haud secus existimamus tale consilium maxime proficere posse firmamento et augmento illius Christiani populi. Quapropter non tantum confirmamus quae suasit eadem Sacra Congregatio verum etiam ex potestatis Nostrae apostolicae plenitudine iam convertimus Exarchatum Chandensem in formam et condicionem Eparchiae, adiectis iuribus et oneribus omnibus eius modi ecclesiasticarum dicionum propriis, quae potissimum reperiuntur in Litteris apostolicis « Cleri sanctitati )) inscriptis et quidem a canone 392 ad canonem 526. Praecipimus insuper ut ista Eparchia velut suffraganea submittatur metropolitanae Sedi Nagpurensi. De ceteris autem singulis, hoc est de rectione Eparchiae nec non de cleri ac populi eius iuribus et officiis, mandamus ut Ius Orientale accuratissime conservetur. Ad cuncta vero haec edicta Nostra implenda destinamus Venerabilem Fratrem Lucianum Storero, Archiepiscopum titulo Tigimmensem atque in Indiae natione Pro-Nuntium Apostolicum, vel etiam alium quem ipse vicissim legaverit. Negotiis autem hisce omnibus perfectis documenta praeparentur ac legitimis exemplis commendentur celeriter Sacrae Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus. Easdem demum has Litteras Nostras volumus effectus suos iam nunc sicut et deinceps habere, contrariis neutiquam obstantibus. Datum Eomae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Eugenius Godefridus Loco £& Plumbi In Secret. Status tab., n. 821,8$. Sevi, Proton. Mariani, Apost. Proton. Apost. Acta Pauli Pp. VI 249 VII KANJTRAPALLENSIS Eparchia Kanjirapallensis erigitur in Indiae finibus. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Nos, Beati Petri Successores, nullum intentatum relinquere solemus consilium quo communitatibus Christifidelium ad pleniorem maturitatem prosperitatemque paulatim contendentibus valide subveniatur ac provide consulatur. Cum autem metropolitana Ecclesia Changanacherrensis maiorem in modum his temporibus crevisset quam ut uno regimine unove ab Ordinario efficaciter gubernaretur, idcirco visum est Sacrae Congregationi pro Ecclesiis Orientalibus suadere ut ex partibus locisque inde subtractis nova alia erigeretur Eparchia in finibus Indiae. Hanc libentes quidem amplexi sententiam ac rem ipsam feliciter cessuram esse rati, pro apostolica auctoritate Nostra ea quae sequuntur statuimus ad certiorem Catholici ibi nominis confirmationem et propagationem. Constituimus enim Eparchiam Kanjimpallensem, cuius sedes sita sit in eiusdem tituli urbe, et cathedrale templum aedes illic Sancto Dominico sacra; dicio haec constet ex vicariatibus foraneis vulgari vocabulo Kanjirapally, Erumely, Mundakayam, Anakara, Kattapana et Upputhara nuncupatis; habeat quam primum haec Eparchia proprium Seminarium sacrum minus erudiendis sacerdotii alumnis qui superiora vero studia peragant apud Seminarium Apostolicum Sancti Thomae; subsit denique veluti ecclesia suffraganea ipsi metropolitanae Sedi Changanacherrensi. Ad reliqua vero quod attinet : nempe Eparchiae administrationem, cleri et populi singula iura atque onera sicque porro, ius Orientale perquam diligenter observetur, eis praesertim consideratis quae edicuntur Litteris Apostolicis « Cleri sanctitati » die secundo mensis Iunii anno MCMLVH datis et quidem canonibus a 392 ad 526. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Videbit praeterea Venerabilis Frater Lucianus Storero, Archiepiscopus titulo Tigimmensis atque in India Pro-Nuntius Apostolicus, ut hae Litterae Nostrae plenissimum ad suum deducantur effectum, sive alius quem ipse legaverit, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 250 secundum potestates legitime acceptas. Eebus tum rite exactis, documenta publica conficiantur et ad Sacram Congregationem pro Orientalibus Ecclesiis transmittantur confestim. Datum Eomae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Februarii anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status PAULUS Card. PHILIPPE S. Congr. pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Angelus Lanzoni, Proton. Apost. s. n. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. S2J S62. f VIII BILOXIENSIS Detractis nonnullis territoriis a dioecesi Natchetensi-Iacksoniensi, nova quaedam sedes cathedralis constituitur Biloxiensis nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem in Nos suscepimus, ut eodem amore, eadem sollicitudine, eademque cura ac Petrus, quoad possumus, gregem christianorum pasceremus, pro quo Christus et tanta passus est, et vitam profudit, idcirco diligentiae nulli parcimus operamque praetermittimus nullam, modo singulis Ecclesiis religionis colendae, fidei augendae, fovendae pietati maiorem in dies facultatem faciamus. Qua de re, cum Venerabilis Frater Iosephus B. Brunini, Episcopus Natchetensis-Iacksoniensis, ante audita Conferentia episcopali Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, iam ab Apostolica Sede petierit, ut suae dioecesis territorio diviso nova dioecesis conderetur, Nos audito Venerabili Fratre Ioanne Jadot, in ea Natione Apostolico Delegato atque Archiepiscopo titulo puritano, item Venerabilibus Fratribus Nostris sententiam rogatis, qui Sacrae Congregationis pro Episcopis negotiis praesunt, apostolica auctoritate Nostra haec decernimus. A dioecesi Natchetensi-Iacksoniensi hos 251 Acta Pauli Pp. VI comitatus, quos dicunt, detrahimus : Jackson, Harrison, Hancock, George, Stone, Pearl River, Greene, Perry, Forrest, Lámar, Marion, Walthall, Wayne, Jones, Covington, Jefferson Davis, Lawrence; quibus novam dioecesim constituimus, cui a nomine urbis Biloxi Biloxiensis erit nomen. In hac vero urbe Episcopus sedem collocabit, cathedram ponet, in templo scilicet B. M. V. Nativitati sacro, cui omnia tum iura tum honores facimus templi cathedralis. Novam Ecclesiam Sedi metropolitanae subicimus Novae Aureliae tamquam suffraganeam, cuius Praesuli etiam Episcopus Biloxiensis obnoxius erit. Mensam episcopalem constituent sive Curiae emolumenta, sive fidelium collationes, sive bona quae novae dioecesi obvenient, iuxta canonem 1500 C.I.C. Indulgemus praeterea, ut dum Canonicorum Collegium condatur, Episcopus Consultores dioecesanos eligat, qui eum consilio ope iuvent. Ad eorum institutionem qui sacerdotium petant Seminarium condatur, ratione habita tum Decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius », tum Regularum a Sacra Congregatione pro Institutione catholica latarum, tum Iuris communis. His vero Litteris ad effectum deductis, sacerdotes ei Sedi censeantur addicti, in qua beneficium vel officium habeant ; ceteri vero clerici atque Seminarii tirones ei, in qua legitime degant. Ultimum, censemus, ut documenta et acta quae novam dioecesim respiciant vel fideles, ad eius Curiam episcopalem tradantur, ibique religiose custodiantur. Ceterum, ad has Litteras exsequendas Venerabilem Fratrem Ioannem Jadot legamus, cuius mentionem fecimus, vel quem ipse decernet, factis in id necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta idem mittenda curabit sincere scripta ad Sacram Congregationem pro Episcopis, idque cito. Quae vero per has Litteras statuimus rata erunt in perpetuum, contrariis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Eugenius Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 824806. Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 252 LITTERAE APOSTOLICAE I In Republica Capitis Viridis Nuntiatura Apostolica conditur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo expeditius regimini provideatur Ecclesiae, quae Christi caritate omnes prosequitur gentes, Nos, qui suprema et immediata atque universali in curam animarum ex divina institutione gaudemus potestate, tempus iam advenisse censemus ut et in Republica Capitis Viridis Nuntiatura Apostolica constituatur, cuius vi publicae necessitudinis rationes inter Nationem istam et Apostolicam Sedem ineantur ad commune utriusque partis bonum provehendum. Hanc igitur ob causam, re bene considerata atque perpensa, summa auctoritate Nostra hasce per Litteras de more datas Nuntiaturam Apostolicam in memorata Republica Capitis Viridis erigimus eidemque officia et privilegia atque indulta deferimus, quae talium Legationum sunt propria. Quae singula edicimus, statuimus, decernentes ut Apostolicae hae Litterae Nostrae sive nunc sive in posterum suam habeant vim. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xm mensis Maii, anno MCMLXXVI, Pontificatus Nostri tertio decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco @ Sigilli In Secret. Status tab., n. 825926. II Beatae Caelitis honores tribuuntur Venerabili Servae Dei Mariae a Iesu López de Rivas Carmelitidi Excalceatae. P A U L U S PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnia et in omnibus Christus )) (Col. 3, 11). Exemplar hoc et specimen, quod Sanctus Paulus tamquam praeclaram imaginem exhiberet totius rationis efficiendae hominum salutis paschali Iesu Christi mysterio redintegratae, numquam non deinceps fuit norma etiam ac meta ad quam omnes Dei amici sese direxerunt secundum datam sibi gratiam, cum per quaelibet opera sua Christum nuntiarent, Acta Pauli Pp. VI 253 Christum sectarentur, Christum cogitarent, Christum effarentur (cfr. S. AMBROS., Exp. in Ps. 118,19,19 ; PL 15,1741). Haud secus omnino se gessit Venerabilis Dei famula Maria a Iesu López de Rivas, monialis professa Ordinis Carmelitarum Discalceatorum, cui nempe vivere tantopere Christus fuit (cfr. Eph. 4, 15) ut cunctae vitae curriculum ipsius definiri potuerit « imitatio et praesentia, unio et vita in Christo ». Hanc igitur fidissimam praeterea Teresiae Abulensis spiritalem filiam atque alumnam laetantes Nos vehementer in Beatarum Caelitum album referri censuimus, ut eius exemplis collustrati et confirmati christifideles Ecclesiae omnes efficaciter possent in actum deducere insigne illud propositum quod Nos ipsi enuntiaveramus altera ineunte Concilii Vaticani Secundi parte : « Christum ... principium nostrum esse, Christum ducem et viam esse nostram, Christum esse spem nostram nostramque finem » (Serm. d. xxix m. Octobris a. MCMLXIII ; A.A.S. 55 [1963] 846) ; at potissimum ut ei, qui peculiari ex divina vocatione umbratilem agerent remotamque a saecularibus negotiis vitam, orationem perpetuam suam certius coniungere discerent cum precibus quibus usus est Servator Divinus, propiusque valerent Patris vultum in Christi Spiritu contemplari atque inde gratiarum derivare fluvios in Ecclesiae communitatem. Maria parentibus nata est Antonio López de Rivas et Elvira Martínez Rubio die xviii mensis Augusti anno MDLX in oppido « Tartanedo » appellato intra dioecesis Seguntinae fines in Hispania septemque post diebus salutari expiata lavacro. Puellula ea, anno MDLXIV patre iam orbata, sese contulit una cum vidua matre ad vicum « Molina de Aragón » dictum, ubi apud familiares deversans simul instituta est ad Christi eiusque Matris ardentem amorem ad vitamque fide et caritate christiana ducendam. Anno MDLXxiv, cum tandem aliquando constanter supervasisset varia impedimenta multorum sibi matrimonium potius suadentium, impulsui Sancti Spiritus cessit et Carmelitarum Excalceatarum institutum amplecti statuit ; quam quidem voluntatem anno MDLXXVII explevit cum monasterium Toletanum intraret Ordinisque habitum alacris susciperet die XII mensis Augusti. Postero autem anno iuvenis monialis, quam ipsa legifera Mater Teresia summis extulerat laudibus ac semper defenderat, die VIII mensis Septembris vota religiosa nuncupavit, quamquam adversa gravabatur valetudine. Maria sic « a Iesu » vocata ab eoque tota occupata celeriter coepit vitae consecratae cursum miro modo emetiri atque cum Christo in Deo ipso occulte versari (Cfr. Col. 3, 3). Anno dein MDLXXXIV noviciarum magistra nominata est ac septies exinde idem ad munus destinata. Qua in statione illud solum studebat et enitebatur ut commen- 254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale datae noviciae Christum cognoscerent diligerentque « unum magistrum » (Cfr. Mt. 23, 8) atque ut ipsae demum fierent animae « in quibus Dominus mansionem faceret », quem ad modum Teresia Mater suis praeceperat in Constitutionibus. Hoc semper institutionis et gubernationis principium per sequebatur ubicumque eius legitime erat alias docere et ducere, sed praesertim Toleti suo in coenobio ubi vixit ad extremum usque vitae diem. Crebrius electa est aut Antistita aut altera ab ea ; nec umquam interea cessavit laborare ut Christus conformaretur in suae disciplinae alumnis (Cfr. Gal. 4, 19). Antecellebat haec Dei serva in primis morum suavitate, animi fortitudine, sensuum demissione. Libentissima auxiliabatur suis sororibus in via Domini procedentibus amantissimaque eis comitabatur ad talem orationis vitam, quae aliquando transiret in firmissimam coniunctionem cum Christo et Ecclesia. Non autem déerant occasiones divinitus missae ut cum Christo cruci affixo plenius sociaretur. Etenim superno consilio evenit ut iniuriosam calumniam pateretur anno MDC ob quam de munere Antistitae amota est simulque prohibita ne tali officio in viginti annos fungeretur. Admirabili tamen humilitate ac tranquillitate subiit opprobrium ; quin immo gavisa est quod aliquid pro Domino suo, dolorum viro, tolerare sibi liceret. Viginti igitur annos tacita pertulit serva Dei crimen iniustum donec anno MDCXX, rerum cognita veritate, ipsa undequaque culpis liberata est suumque restituta in locum. Ex quo tempore usque ad extremam senectutem se totam penitusque dedidit ceterarum educationi ac vitae umbratilis consummationi. Per omne vero religiosae vitae spatium Maria López de Rivas prorsus adhaerescebat ad Teresiae matris Abulensis ductum ac magisterium. Ex ea scilicet « investigabiles divitias Christi » (Cfr. Eph. 3, 8) scrutari et ponderare didicit ; ex ea cognovit vim Sacrae Liturgiae arcanam et paschalis Christi mysterii potentiam ; ex ea demum hausit indefatigabile Ecclesiae studium ac plurimarum etiam humanarum rerum sapientiam. Immo vero non tantum honorifice vocitata est «parvulus doctor» a Sancta Teresia, verum singularem suam prudentiam saepius comprobavit aliis eximiis Sanctis, uti Ioanni a Cruce et Ioanni de Ribera. Sed quod fere potissimum est, a Teresia Abulensi tamquam hereditatem recepit Maria López de Rivas secretum altissimae contemplationis, qua totam vitam suam reddidit consortionem fidei et caritatis cum Sanctissima Trinitate, ad quam denique coram conspiciendam et concinendam sempiternum devocata ex terris est die x i n mensis Septembris anno MDCXL, Toleti ubi, longissime vita transacta, plurima sibi merita cumulaverat plurimasque in se virtutes ostenderat. Acta Pauli Pp. VI 255 Sanctitatis dein ipsius fama, qua etiam vivens circumdabatur et celebrabatur Maria a Iesu, haud decrevit post obitum sed multum contra increvit, dum paulatim simul colligebantur, Ordinis moderatorum iussu, documenta ac testimonia de illustribus servae Dei virtutibus ac signis. Multiplices quidem ob causas Processus ordinarii ad iuris canonici regulam primum agi coepti sunt solum anno MCMXIV et MCMXV apud Curiam Toletanam. Cum super scriptis ei assignatis die x x v i mensis Iunii anno MCMXVIII decretum esset, Summus Pontifex Pius XI constituit commissionem introducendae causae die x mensis Decembris anno MCMXXVI. Eadem tunc causa ad sectionem historicam Sacrae Rituum Congregationis delata ibidemque pertractata, disceptationes etiam habitae sunt de expensis diligentissime documentis necessariae et legitimae. Postremo Nos ipsi die x x n mensis Iunii anno MCMLXXII statuimus ut promulgaretur decretum super virtutibus a Maria a Iesu ratione heroum exercitis. Postquam recte disputatum est de mirabilibus sanationibus puellae Incarnationis Mercader Navarro et infantis Alberti Martín Gamero deprecationi Mariae a Iesu adscriptis eisque recognitis et per decretum Nostrum die XV mensis Maii anno MCMLXXVI sancitis, decrevimus sollemnem beatificationem venerabilis Mariae a Iesu die xiv mensis Novembris huius ipsius anni peragi oportere. Quem ergo inter ritum in Basilica Petriana hodie mane celebrandum, haec protulimus verba : « Nos, vota Fratris Nostri Marcelli S. R. E. Cardinalis Gonzales Martín, archiepiscopi Toletani, et plurium aliorum Fratrum in Episcopatu, nec non totius Ordinis Fratrum Discalceatorum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, multorumque Christifidelium explentes, de Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum consulto, auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabilis Serva Dei Maria a Iesu López de Rivas Beatae nomine in posterum appelletur eiusque memoria die ipsius natali decimo tertio mensis Septembris in locis et modis iure statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ». Apostolicas autem has Litteras ut nunc sic posthac ratas esse volumus suamque exserere vim, contrariis quibuslibet rebus neutiquam obstantibus. Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris die xiv mensis Novembris anno MCMLXXVI, Pontificatus Nostri quarto decimo. SB IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco @ Sigilli In Secret. Status tab., n. 821905. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 256 in Nuntiatura Apostolica in Papua Nuova Guinea constituitur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Cum probe noverimus adsiduum inter Apostolicam Sedem et Nationes usum pacis prosperi tatisque semina plurima inferre tum societati civili tum ipsi Ecclesiae, omni propterea diligentia studemus, ut haec Petri Sedes arctiora unitatis vincula cum Rebus publicis conserat. Libenti igitur animo sententiam accipiendam esse censuimus Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione, quae, ad aptius efficaciusque Sanctae Ecclesiae regimini in Civitate Papua Nova Guinea consulendum, proposuit ut ibidem Nuntiatura Apostolica conderetur. Quae cum ita sint, Nos, certa scientia ac matura deliberatione, harum Litterarum Apostolicarum vi, in regione, quam diximus, Nuntiaturam Apostolicam constituimus, quae Civitatem vulgo Papuam Novam Guineam amplectetur et Insulas Salomonias Septemtrionales, eidemque omnia et singula deferimus iura, privilegia, honores et praerogativas, quae solent huiusmodi Legationibus conferri. Decernimus praeterea, ut conditae Nuntiaturae Apostolicae sedes in urbe principe Portu Moresbiensi ponatur. Quae vero per praesentes Litteras Apostolicas statuimus, firma sint omnino nunc et in posterum, vimque suam habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Martii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. 83 IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco 83 Sigilli In Secret. Status tab., n. 824979. IV Delegatio Apostolica in Insulis Salomoniis constituitur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Quo aptius animarum utilitati in Papua Nova Guinea et Insulis Salomoniis prospiceretur, Delegationem Apostolicam, sedem in urbe metropolitana Portu Moresbiensi habentem, Acta Pauli Pp. VI 257 anno MCMLXXV provide constituimus. Cum vero eodem hoc die in Civitate Papuae Novae Guineae Nuntiatura Apostolica feliciter sit erecta, nova quaedam quoad ipsam Delegationem ordinatio suadetur. Itaque, e consulto Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, harum Litterarum vi decernimus, ut praedicta Delegatio Apostolica in posterum appelletur « in Insulis Salomoniis occidentalibus et meridianis ». Contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII mensis Martii anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. 83 IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 324979. V Templum paroeciale B. M. V. titulo Septem Dolorum in civitate Bethen, in finibus dioecesis Monasteriensis, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur. P A U L U S PP. VI Ad perpetuam rei memoriam. — Tanta est Beatae Mariae Virginis dignitas et amplitudo, utpote quae et Mater Christi, Dei Filii, sit, et nulla peccati labe concepta fuerit, et christiani populi Regina, praesidium, portus, caeli ianua patens usquequaque sit habita; tanta item animi Nostri erga illam obsequium et amor, ut, cum de eius honore augendo res est, iam libentissimo animo et fieri patiamur quod ad id conducat, et Ipsi faciamus. Quicquid enim in Matris decorem suscipitur, in Filii etiam laudem iure redundare certo credimus. Qua re, cum Venerabilis Frater Henricus Tenhumberg, Episcopus Monasteriensis, suo ipsius clerique populique nomine datis Litteris ab hac Apostolica Sede petierit, ut templum paroeciale in urbe Bethen situm, intra Oldenburgensem regionem eiusdem dioecesis, atque M. B. V. sub titulo Septem Dolorum sacrum, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris eveheremus, Nos, ratione habita tum eius qui petit Antistitis, tum loci historiae, tum templi ipsius sanctitatis et maiestatis, tum denique populi pietatis, quae, cum tanta sit, incrementa praeterea haud parva captura praevidetur, admotae expostulationi concedere rati sumus. Quapropter, 17 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 258 iis probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu divino, facta a Nobis potestate, de re censuerit, libenti animo templum B. M. V. a Septem Doloribus, de quo mentio supra incidit, in Basilicis Minoribus annumeramus, factis iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis tamen quae iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris», die sexto Iunii, anno MDCCCCLXVIII factum, servanda sunt. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub Anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab. n. 821,981. NUNTIUS SCRIPTO DATUS Ob diem quater et decies catholica tota Ecclesia celebrandum (hoc erit nempe dominica III Paschae a. 1 9 7 7 ) , ad sacerdotales et religiosas vocationes fovendas perque adhibitas ad Deum preces petendas. A tutti i Fratelli e Figli della Chiesa Cattolica! In spirito di cristiana letizia celebriamo la (( xiv Giornata Mondiale di preghiera per le vocazioni ». La celebriamo nella serena certezza che Cristo Risorto è il Vivente, il Maestro, il Pastore, l'Amico, che « sta con noi tutti i giorni »/ e ci parla e ci chiama : (( Ecco, sto alla porta e busso. Se qualcuno ascolta la mia voce e mi apre la porta, io verrò da lui )). 2 Come avvenne quel mattino in cui il Signore Risorto si presentò sulla riva del lago di Tiberiade, parlò amichevolmente con i suoi discepoli e 3 chiamò nuovamente Pietro a seguirlo. Il suggestivo Vangelo della terza domenica di Pasqua offre infatti l'argomento del nostro affettuoso e accorato messaggio rivolto ad anime nobili e generose : un messaggio di fede, di amore, di sacrificio. Un primo fatto ci colpisce in questo Vangelo. Dopo la pesca prodigiosa, (( quel discepolo che Gesù amava disse a Pietro : È il Signore ! ». E Pietro, appena udito che è il Signore, si « getta » nel lago, per andare 1 2 3 Cfr. Mt. 28, 20. Cfr. Ap 3, 20. Cfr. Gv 21, 4 ss. Acta Pauli Pp. VI 259 4 incontro a lui. Nella luce della fede Giovanni riconosce il Signore Risorto ; con la forza della fede Pietro si getta avanti impetuosamente per raggiungerlo. Il Signore premia quella fede semplice e generosa, rivol5 gendo agli Apostoli l'amorevole invito : « Venite a mangiare )). Notate la sua delicata offerta di amicizia, di cui quell'invito è umanissimo segno. Noi vi diciamo, con le parole del Concilio : « La fede tutto rischiara di una luce nuova e svela le intenzioni di Dio sulla vocazione integrale del6 l'uomo )). Sì, ogni vocazione vera nasce dalla fede, vive di fede, persevera con la fede ; una fede sentita e vissuta quotidianamente, in semplicità e generosità di spirito, in confidenza e amicizia col Signore. Nessuno, infatti, segue un estraneo ; nessuno offre la sua vita per uno sconosciuto. Se vi è una crisi di vocazioni, non vi è forse, prima di tutto, una crisi di fede? Quale sacro dovere incombe sui Pastori di anime, sui genitori, sugli educatori cristiani, di guidare la gioventù moderna alla conoscenza profonda di Cristo, alla fede in lui, all'amicizia con lui ! Poi il Signore richiede a Pietro una ripetuta professione di amore : « Mi ami? ))' - « Mi ami tu più di costoro? » . 7 Conoscete la risposta : « Certo, Signore, tu lo sai che ti amo ». Ogni vocazione è atto di amore, di duplice amore, del Signore che chiama e di colui che risponde. Molto grande è il dono di amore da parte di Dio, quando si tratta di vocazione specialmente consacrata al servizio suo e della sua Chiesa : vocazione al presbiterato, al diaconato, alla vita religiosa, agli ideali degli Istituti Secolari, alla dedizione missionaria. Tanto più grande, quindi, deve essere la capacità di amare da parte di chi riceve quella privilegiata ed esigente chiamata. Voi, aspiranti al presbiterato, ascolterete un giorno l'esortazione del Vescovo ordinante : « Svolgete dunque l'ufficio di Cristo Sacerdote con perenne gaudio in vera carità » : Munus ergo Christi Sacerdotis perenni gaudio in vera caritate expíete} Voi, aspiranti alla pro- fessione dei consigli evangelici, sapete di dover « lasciare ogni cosa per 9 amore di Cristo » . Voi, aspiranti alla vita missionaria, conoscete la misura del vostro impegno : « Con carità sincera dovrete rendere testimonianza al Signore fino a spargere, se necessario, il vostro sangue » . 4 5 6 7 8 9 10 Cfr. Gv 21, 7. Gv 21, 12. Cfr. Gaudium et spes, n. 11. Cfr. Gv 21, 15-17. Cfr. Pontificale Romanum, De Ordinatione Presbyterorum, n. 14. Cfr. Perfectae caritatis, n. 5. Cfr. Ad Gentes divinitus, n. 24. 10 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 260 Dunque, coltivate in voi l'amore. Imparate ad amare di più il Signore, ad amare di più la sua Chiesa ; ad amarla « come Cristo l'ha amata e ha dato se stesso per lei » ad amarla nel suo mistero ineffabile, nella sua struttura visibile, nella sua realtà storica attuale. C'è forse crisi di amore, prima di esserci crisi di vocazioni. A voi Pastori, genitori, educatori raccomandiamo : aiutate i giovani migliori, le anime più generose, a coltivare l'amore di Cristo e della sua Chiesa. Il Vangelo ci riserva ancora una sorpresa. Il Signore Risorto non teme di inquietare l'atmosfera lieta ed amichevole del suo incontro pasquale ed annuncia a Pietro un avvenire di sacrificio e di martirio : (( Un altro ti cingerà e ti porterà dove tu non vorresti » . la sua chiamata a Pietro : « Seguimi » . 13 12 Poi rinnova Neppure noi esitiamo a dirvi : la vocazione è anche sacrificio. Sacrificio fin dal tempo della prima seria ricerca, che già esige certe rinunce. Sacrificio al momento di una decisione consapevole delle conseguenze che ne derivano. Sacrifìcio nel lungo cammino della necessaria preparazione. Sacrifìcio, poi, nel resto della vita, perché l'intera esistenza non sarà altro se non l'attuazione coerente di una vocazione donata da Dio, ma liberamente e intimamente accettata e vissuta. La crisi di vocazioni nasconde forse la paura di questo sacrificio? Pastori, genitori, educatori : sappiate anche guidare i giovani e altre anime generose alla libera e lieta accoglienza del sacrificio. La nostra riflessione sul Vangelo ora diventi preghiera. Preghiamo, con le parole degli Apostoli, affinché il Signore « aumenti la fede » 1 4 nelle nostre comunità cristiane e particolarmente in coloro che egli ha voluto e vorrà chiamare al suo servizio. Preghiamo, con le parole dell'Apostolo Paolo, affinché la <( carità di 15 Cristo )) risvegli la divina chiamata in molti e ottimi giovani e in altre anime nobili e generose, e spinga gli esitanti alla decisione, e sostenga nella perseveranza coloro che già hanno compiuto la loro scelta. Preghiamo, affinché tutti siano forti e pronti, come Cristo sofferente, a fare non la propria, ma la volontà del Padre, 16 quando egli vuole o permette che il peso del sacrifìcio si unisca al dono esaltante della sua 11 12 13 14 15 16 Cfr. E f 5, 25. Gv 21, 18. Ibid. 21, 19. Cfr. Lc 17, 5. Cfr. 2 Cor 5, 14. Cfr. Lc 22, 42. Acta Pauli Pp. VI 261 chiamata. Li conforti in ogni momento la gioia pasquale del Cristo Risorto. Nel rivolgere questo nostro ormai consueto invito alla preghiera, noi nutriamo immensa fiducia che l'intera comunità ecclesiale sappia condividere la nostra ansia apostolica e colga l'occasione propizia per una riflessione volenterosa e approfondita sul valore, il significato e la necessità delle Vocazioni nella Chiesa e per la Chiesa. Nessun fedele si senta estraneo a questo problema, ma invece ciascuno interroghi se stesso e misuri le proprie responsabilità. E affinché il Signore risponda ai voti nostri e di tutto il Popolo di Dio, con effusione di cuore impartiamo la propiziatrice Apostolica Benedizione. Dal Vaticano, 30 dicembre 1976. P A U L U S PP. V I EPISTOLA Em.mo P. D. Humberto S. R. E. Card. Medeiros, Archiepiscopo Bostoniensi, Misso Extraordinario renuntiato ad sollemnibus in Fatimensi sanctuario praesidendum, sexaginta exactis annis, ex quo B. M. V. ibi se dedit conspiciendam. Obversatur ante oculos mentis Nostrae iucunditas illius brevis Nostrae in sanctuario Fatimensi commorationis; quo duo abhinc lustra Nos contulimus, peregrinatorum more, ob quinquagesimum annum revolutum ex quo beatissima Virgo Maria ibi se dederat conspiciendam. Laeto quidem animo accepimus proximo die tertio decimo mensis Maii sacros Pastores cum multitudine fidelium renovata pietate eodem in sacrario exculturos esse Dei Genetricem, sexagesimo nempe expleto anno ab illa apparitione. Volentes autem huiusce celebrationis momentum ac decorem augere, te, Venerabilis Frater Noster, Missum Extraordinarium Nostrum constituimus ac renuntiamus, tibique mandamus id muneris, ut sollemnibus istis Nostro praesideas nomine. Nec dubitamus, quin eiusmodi officio, qua es devotione mariali et studio animarum, admodum frugifere sis functurus. Exoptamus sane, ut cultus, quo beatissima Deipara Maria honoratur, 262 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale magis in dies exardescat atque, secundum ipsius Virginis voluntatem, efficiat, ut fideles divinum eius Filium diligentius cognoscentes, ardentius diligant et Ecclesiae, ab illo institutae, scilicet universali salutis sacramento, plenius adhaereant. Nec facere possumus quin marialis precatoriae coronae usum iterum inculcemus, qua quidem orandi ratione animi ad altiorem mysterii Redemptionis intellegentiam, ad arctiorem cum Deo coniunctionem, ad alacriorem exsecutionem christianae legis officiorum salubriter perducantur. Exploratum est enim veram pietatem erga beatissimam Virginem Mariam eo contendere, ut etiam mores et domesticus convictus transformentur, siquidem, ut ait Sanctus Ambrosius, eius « vita omnium est disciplina » (De Virginitate, 2, 2, 15). Vehementer igitur cupimus, ut sexagesima anniversaria recordatio primi Fatimensis prodigialis eventus occasio evadat renovationis ecclesialis, quae summi prorsus ponderis est hisce temporibus, quae a fidelibus universis precationes poscunt et paenitentiam ; ad quas ipsa Dei Mater instantius est hortata. Nos animo praesentes affuturi Fatimensi isti celebritati, caeli terraeque Reginam enixe rogamus, ut optatos huiusmodi fructus spirituales exinde ubertim manare concedat. Volumus autem, ut hae Litterae tibi, Venerabilis Frater Noster, documentum sint caritatis, qua te in Domino complectimur ; quem amoris affectum significamus etiam omnibus Praesulibus, nominatim Leiriensis dioecesis Episcopo, sacerdotibus, religiosis et cunctis Christifidelibus, qui ad Fatimensem istam marialis devotionis sedem die sollemni statuto se effundent. Huius dilectionis Nostrae signum et caelestium munerum auspex sit Apostolica Benedictio, quam tibi et cunctis, quos modo memoravimus, libentissime impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die i mensis Maii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I Acta Pauli Pp. VI NUNTII 263 GRATULATOMI I Em.mo P. D. Hermanno S. R. E. Cardinali Volk, Episcopo Moguntino, ob quinquagesimum presbyteralis eius ordinationis expletum annum. Iucunda tibi mox occurret memoria celebranda, siquidem quinquaginta abibunt anni ex quo, presbyter ordinatus, Christo Iesu Magistro, Sacerdoti et Regi inservire eiusque ministerium participare coepisti. 1 Qui dies natalis quotiescumque ante acto tempore redibat, tibi fuit — ut nihil dubitamus — materia piae considerationis ac laetitiae spiritualis ; hae vero in proxima recordatione suscepti a te sacerdotii admodum augebuntur, quoniam peculiarem quandam quasi vitae stationem attinges. Hunc diem tecum recolimus, tecum mentem ad Deum dirigentes, qui est fons inexhaustus omnis boni, tecum ei gratias agentes, quippe qui tibi dederit amplam fructuum messem colligere : sacerdotium enim tuum, quod deinde ad plenitudinem est perductum cuique Nostro munere Cardinalis dignitas accessit, eiusmodi fuit, ut utilitates inde nec paucae nec leves in animas et Ecclesiam manarent. Qua ex parte iuvat memorare — res quidem solum perstringimus — commissam tibi portionem gregis dominici ordinatione his temporibus consentanea te disposuisse, necnon sedulo esse annisum, ut institutioni spirituali, doctrinali, pastorali cleri, unde profectus populi christiani magnam partem solet pendere, consuleres, laicos quoque in partem laboris apostolici vocasse, ut Regnum Dei solidares atque diffunderes, probato consilio Mogontiaci opus dioecesanum condidisse, cuius esset religiosae formationi adultorum prospicere. Nec praetermittere volumus curas, quas illis impendisti et impendis, qui, e regionibus exteris oriundi, intra dioecesis tuae fines commorantur. Quapropter imaginem pastoris praebere studuisti, qui ad usum transferat haec verba Sancti Augustini, quibus is oves suas est allocutus : « Quid autem volo? quid desidero? quid cupio? quare loquor? quare hic sedeo? quare vivo? nisi hac intentione, ut cum Christo simul vivamus )). 2 Dioecesis autem Moguntinae filii et filiae, hoc iubilaei tui sollemni die, te circumstabunt, ut prosperis te prosequantur ominibus. Quae vota gra1 Cfr. « Presbyterorum ordinis », 1. 2 Sermo 17, 11, 2; PL 38, 128. ' 264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tulatione Nostra cupimus cumulare, Deum deprecantes, üt te diu sospitet, eximiis donis suis locupletet, rebus in arduis roboret. Sincera denique te caritate complectentes, tibi, Venerabilis Frater Noster, Episcopis Auxiliaribus tuis, sacrorum administris et fidelibus, quos commendatos tibi habes, necnon omnibus, qui huic natali sacerdotii tui celebrando intererunt, Benedictionem Apostolicam libentissime in Domino impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die xv mensis Martii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. VI II Em.mo P. D. Mario S. R. E. Card. Nasalli Rocca di Corneliano, quinquagesimum explenti annum ex quo presbyteratus ordinem suscepit. Munera, quibus a Deo, Patre clementissimo, continenter cumulamur, nos monent, ut ei gratias agamus mente pia et humili. Sunt tamen in vitae cursu quidam eventus, qui animum incitant, ut veluti consistat, se ad se ipsum impensius revocet ac praedictum religionis officium diligentius exsequatur. Hoc profecto senties, cum proxime quinquagesimum annum complebis, ex quo, amore divino praeventus, sacerdotium iniisti. Quem natalem tuum praeterire non patimur, quin tibi vehementer gratulemur tibique optima quaeque precemur in Domino. Licet quidem asseverare te vitam sacerdotalem fere omnem Apostolicae Sedis ministerio devo visse. Etenim Decessoribus Nostris Pio XI et Pio X I I ut cubicularius intimus, deinde Ioanni X X I I I et Nobismet ipsis ut Praefectus cubiculi secreti seu, post novam rerum ordinationem, ut Praefectus Palatii Apostolici, sollerter atque fideliter praesto fuisti, donec anno MCMLXIX in Patrum Cardinalium Collegium es cooptatus. Sed praeter eiusmodi officia, de fratribus tuis in Christo sollicitus, etiam bonum fidelium, praesertim aerumnosorum, nisus es procurare. Occurrunt quidem menti sacrae missiones, maxime illae, quae a Francisco Imperiali appellantur, quibus operam dedisti, et sacrum ministerium, quod diu obiisti, ut carcere detentis, ac nominatim capitis damnatis, subvenires. Haec ergo imago viri in sacro ordine Deo et hominibus dediti, tibi praefulsit : « (sacerdos) recti itineris ductor, levaminis salutisque administer ac caelestium donorum largitor, christianis nullo Acta, Pauli Pp. VI 265 non tempore adest, ab incunabulis nempe, ad humationem, ad caelorum gaudia )).* Nos vero Christum, Pastorum principem, enixe deprecamur, ut te, hanc anniversariam memoriam celebrantem, spirituali repleat gaudio tibique dona propitiationis suae ubertim largiatur. Cleri etiam amantissima Mater, beata Maria Virgo, te praesidio suo communiât. Quae vota Nostra confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi, Venerabilis Frater Noster, libentissime impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die III mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I III Em.mo P. D. Francisco S. R. E. Cardinali Marty Archiepiscopo Parisiensi, XXV compienti annum, ex quo Episcopus factus est. Gratulantes ex animo tibi adsumus, Venerabilis Frater Noster, laetantesque magnopere tecum per has ipsas Litteras commemorare cupimus honorificum qui iamiam appropinquat vitae tuae eventum. Eodem etiam tempore cum universo clero ac populo dilecto Parisiensi consociare volumus Nostra bene ominantia verba et vota fraterna ad anniversarium diem amatissimi eorum Pastoris. Episcopatus enim tui principium ac totum curriculum Nobis magis quam alias nunc ante oculos obversatur, quoniam illius vicesimum quintum natalem proximo mense Maio cum fervida quidem gratiarum actione et communi gregis Parisiensis celebratione tu ipse coles. Quasi praesentes igitur Nos inter fideles istos simul te Nostra oratione decoramus, hortatione confirmamus, benignitate exhilaramus. Superiora merita navitatis tuae episcopalis — primum Sancti Fiori deinde Remis postremo Lutetiae Parisiorum — ut Nobis sic et omnibus pridem explorata sunt ; praesentia similiter opera tua non minus lucide patescunt. Haec videlicet singula argumentum sunt gratulationis Nostrae congruaeque laudationis. Apostolicus vere ardor immo quoddam quasi missionale studium te semper permovit et incitavit ad ea sapienter ca- 1 Pii XI Encycl. Litt. «Ad catholici sacerdotii», A.A.S. 28 (1936),' p. 13. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 266 pienda consilia, quibus difficultates quantumvis graves superarentur, evangelicus Ecclesiarum illarum profectus curaretur, diversi ordines communitatum — presbyteri et laici, magistri et discipuli, iuvenes et senes — efficaciter adiuvarentur. Perbene novimus Nos — ac perlibenter ideo edicimus — familiariter te agentem cum sacerdotibus tuis plurimum fructuosae operae semper collocavisse in eorum continuata institutione ac renovatione nec non in arcta coniunctione inter se et cum Ordinario suo. Aequaliter praeterea cum laicis te tractantem scimus passim ordinavisse cursus educationis christianae, actionem catholicam novis viribus corroboravisse, et ita apostolatum Ecclesiae multiplici consilio prosperavisse. Ad extremum vero memorare nominatim Nobis placet insignes profecto partes quas antea inter Galliae Episcopos explevisti ut Praeses totius Conferentiae episcopalis. Quodcumque ergo sacrum officium, ad quod Redemptor Divinus apostolos suos eorumque successores perpetua voluntate destinaverat — docendi sanctificandi ducendi per terras Populi Dei —, tu, Venerabilis Frater Noster, hos proximos viginti quinque annos omnibus ingenii mentisque tuae virtutibus exsequi studuisti, quo quidem faciendo mirum quantum contulisti ad prosperitatem Matris Ecclesiae tua in natione ac dignitatem ipsius etiam longe ab ea. De hoc itaque omni episcopatus tui frugifero opere et uberi proventu gratulabundam Nostram laudativamque vocem ad te, Venerabilis Frater Noster, perferimus una cum optimis omnibus cuncti populi catholici Parisiensis. Scito Nos anniversario die primo Maii mensis tui precando memores fore, cui in praesenti exoptamus suavissimam Domini consolationem, muneris episcopalis tui expeditam prosecutionem, gregis istius solidam in fide confirmationem, auspice Apostolica Benedictione, quam amantissime tibimet in primis elargimus tum Episcopis Auxiliaribus, sacerdotibus ac religiosis et Christifidelibus singulis archidioecesis Parisiensis. Ex Aedibus Vaticanis die xii mensis Aprilis anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I Acta Pauli Pp. VI 267 HOMILIAE I Dominica Passionis Domini seu Palmarum in Petriana Basilica.* Fratelli e Figli carissimi ! Procuriamo di comprendere. Perché siamo qua convocati? Perché è la (( Domenica delle Palme ». E che cosa vuol dire « Domenica delle Palme »? Vuol dire che oggi il pensiero della Chiesa è molto interessato a ricordare, a rievocare un fatto nella vita di Gesù molto importante ; così importante che riguarda anche noi. Fate attenzione : non si tratta soltanto di un rito commemorativo ; cioè di una memoria celebrata per ricordare un episodio della storia evangelica. Lo ricordate l'episodio? Gesù è a Betania, a pochi chilometri da Gerusalemme. A Befania Gesù aveva risuscitato Lazzaro, fatto questo che aveva commosso il popolo ; la notizia aveva prodotto grande meraviglia ; e la gente era accorsa per vedere non solo Gesù, ma per vedere altresì Lazzaro, il risuscitato. Vi era una grande folla, anche perché era vicina la Pasqua ebraica, la ricorrenza annuale in cui da tutta la Palestina accorreva gente a Gerusalemme. Vi era dappertutto grande eccitazione e fervore nella moltitudine ; e vi era grande rabbia nei Capi giudaici, tanto che fino da questo momento pensavano come uccidere non solo Gesù, ma anche Lazzaro 1 per reprimere la popolarità che si era fatta intorno a Gesù stesso. Voi sapete il resto : Gesù, a Bethfage prima di entrare in Gerusalemme, monta sopra un asinelio, e si avvia verso la città, e l'entusiasmo del popolo non si contiene più, e scoppia in applausi ; in applausi espressi da acclamazioni speciali : Hosanna ! cioè evviva al Figlio di David ! benedetto Colui che viene nel nome del Signore! e va agitando le palme, cioè rami strappati dagli alberi, operazione questa che caratterizza la scena, e che per l'entusiasmo dei giovani e dei fanciulli si prolungò accompagnando essi Gesù fino al Tempio, con grande indignazione dei nemici di Lui, che prese alla fine le difese di quella turba giovanile : « Sì, * Die 3 m. Aprilis a. 1977. Io 12, 10-11. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 268 disse allora il Maestro, dalla bocca di bambini è scaturita la lode )), come Davide, in un suo salmo, aveva predetto. 2 Quale significato aveva questa accoglienza fatta a Gesù dal popolo di Gerusalemme e dalla gente del Paese affluita nella città? Aveva un significato specialissimo, quello di riconoscere in Gesù il Messia. E che voleva dire allora questo titolo di Messia? Messia voleva dire una persona consacrata rappresentante di Dio, il Cristo, cioè uno rivestito di dignità sacerdotale e regale, un personaggio in cui erano realizzate le speranze profetiche del Popolo ebraico, colui che avrebbe compiuto in se stesso la figura del Re ideale, liberatore dalla dominazione straniera e assertore della gloria e dei destini superlativi a cui Israele era miste3 riosamente destinato. Era un titolo ancora dal significato impreciso, ma che ai giorni di Gesù dominava le fantasie e gli spiriti impazienti 4 e fiduciosi che il suo tempo era venuto. Era il titolo della speranza escatologica, cioè finale per Israele, per il Popolo eletto. L'episodio delle palme segna perciò nel Vangelo un momento risolutivo, d'una importanza straordinaria : Gesù è riconosciuto, è proclamato Messia; è acclamato come il Cristo, tanto atteso, tanto amato. Ormai la vita, la storia, la sorte d'Israele non avrà più senso che in Lui, Gesù di Nazareth. 5 Ecco allora il senso, il valore di questa nostra solennità liturgica. Noi riconosciamo in Gesù di Nazareth il Messia, cioè il Cristo. Questa celebrazione significa per noi un grande atto di fede. Noi accettiamo, anzi noi esaltiamo il Messia, il Messia ! Il Cristo salvatore, nell'umile Gesù, che nacque a Betlemme, che fino ai trent'anni visse a Nazareth come modesto artigiano, e che poi fu presentato e battezzato da Giovanni al Giordano, e cominciò a predicare il Regno di Dio, a fare miracoli strepitosi (come la moltiplicazione dei pani), a diffondere messaggi straordinari (pensate al discorso delle beatitudini), a risuscitare perfino i morti (pensate alla risurrezione di Lazzaro). Gesù è il Messia, è il Cristo, è il Re inviato da Dio, è il Figlio dell'uomo ed è il Figlio di Dio. La sua definizione è raggiunta ! Quale sarà il seguito di questa certezza vedremo successivamente ; il dramma messianico, nel suo aspetto pubblico universale e drammatico comincia qui : Gesù è il Cristo. Ps 8, 3. Cfr. Io 1, 41; 4, 25. * Cfr. Mt 24, 23. Cfr. G. Ricciotti, Vita di Gesù Cristo, p. 606, n. 505. 2 3 5 Acta Pauli Pp. VI 269 Cominciò per i contemporanei di Gesù. Comincia per noi, con una formidabile domanda : noi, noi riconosciamo in quel Gesù di Nazareth, del Vangelo, il Messia, il Cristo, il Re divino, il dominatore della storia, il Salvatore perenne, Colui che ha detto : « Io sarò con voi tutti (presente ed invisibile, ma vivo e reale), sino alla fine del mondo » ? 6 Ecco l'importanza per noi, figli del secolo ventesimo, per noi Romani, per ciascuno di noi, personalmente, del rito che stiamo compiendo : riconosciamo noi, riconoscete voi in Gesù il Messia, l'inviato da Dio, anzi il Verbo di Dio fatto uomo, che si mette al centro della nostra vita, al cardine dei nostri destini? Lo riconosciamo? Ecco : la questione ci investe come un uragano. La memoria del fatto evangelico diventa attualità. Lo riconosciamo quel Gesù come l'Arbitro delle nostre sorti? Abbiamo paura? Noi vediamo molte assenze ! perché? che cosa sarà di tanti assenti? Noi vediamo molti pavidi, timidi, opportunisti : perché, dicono, esporsi al pericolo che l'essere cristiani comporta? V'è chi suggerisce : fuggi, che è meglio ! Noi sappiamo che altri, e non pochi sono guidati da interessi immediati : piacere, possedere, vivere senza pensieri superiori : vite senza ideali, esaltate e divorate dal tempo che passa ! E voi, Figli carissimi, voi che dite? Oh ! noi vi vediamo con la palma in mano, col ramo primaverile dell'ulivo in mano, pronti ad agitarlo con gesto festivo, che dice : noi siamo presenti ! Siete presenti, giovani? avete scoperta la vostra ora messianica? avete capito che la soluzione vera della vita è quella offerta dal Vangelo, dalla Chiesa che lo predica, da Cristo, alla vita del quale voi potete essere uniti? avete espresso nel cuore e nell'azione la vostra adesione al duplice invito di Cristo, essere con Lui figli di Dio, cioè uomini illuminati sul senso della vita e del mondo, e così divinamente salvati ; ed essere poi con Lui figli dell'Uomo, cioè fratelli di quanti condividono la sorte di questa nostra esistenza ed hanno bisogno d'essere amati, serviti, curati? Avete compreso la verità, la bellezza, la forza della fede, che il Cristo offre alla vostra singola personalità e alla famiglia umana, alla società intera a cui appartenete? siete davvero agitatori dell'ulivo della pace e della giustizia? Sì, allora noi vi diremo: Cristo è vostro! Non temete più ! Neanche la croce, la sua croce, che egli pure vi destinerà. Il trionfo regale di Gesù Cristo conduce anche alla Croce . . . Ma non temete, vi ripetiamo : la vita, la vera vita vi è così domani assicurata ! 6 Mt 28, 20. ' • Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 270 Gallice deinde locutus, sic Summus Pontifex perrexit: Chers Fils et Filles de langue française, Nous vous exhortons vivement, vous aussi, à vous unir à cette acclamation de Jésus, entrant à Jérusalem au milieu d'une foulé immense et remplie de joie, et reconnu comme le Messie, le Christ, le Sauveur, le nouveau roi d'Israël, le fils de David. C'est l'événement qui inaugure le « Règne de Dieu », les nouvelles relations religieuses entre l'humanité croyante et la Divinité, relations qui continuent encore aujourd'hui, mais qui ont coûté à Jésus-Christ le sacrifice rédempteur de la Croix, suivi de sa Résurrection. Oui, reconnaissons tous en Jésus, le Messie, le Christ, notre Roi, notre Sauveur! Deinde Anglice: Dear Pilgrims from English speaking countries, we call on yon also to welcome Jesus as he comes amid the rejoicing throng and is recognized as the Son of David, the King of Israel, the Messiah. He comes to bring us the peace he gained by his cross and résurrection. Let us join in the acclamations and accept him as our King and our Saviour. Postea Oermanice: Liebe Gläubige aus den Ländern deutscher Sprache ! Auch Sie laden W i r herzlich dazu ein, zusammen mit allen Anwesenden heute Jesus zu huldigen, der inmitten einer grossen Volksmenge seinen festlichen Einzug hält. Jesus wird auf diese Weise als der Messias, als Christus, der Erlöser, der neue König von Israel und der Sohn Davids von den Menschen anerkannt. Dieses Ereignis bezeichnet den Beginn des (( Reiches Gottes ». Es begründet den neuen messianischen Bund zwischen der gläubigen Menschheit und Gott, der auch noch heute besteht. Jesus Christus selbst hat ihn uns durch sein Erlösungsopfer am Kreuz erworben und durch seine Auferstehung endgültig besiegelt. Lasst uns alle in Jesus den Messias, Christus, unseren König und unseren Erlöser anerkennen und ihn dankbaren Herzens preisen und verherrlichen ! Praeterea Eispanice: También a vosotros, queridos fieles de lengua española, os invitamos a que os unáis y aclaméis a Jesús, que entra en medio de una muchedumbre festiva y es reconocido como Mesías, como Cristo, como Salvador, como nuevo Rey de Israel. Se trata de un acontecimiento que inaugura Acta Pauli Pp. VI 271 ei « Reino de Dios », la nueva relación religiosa entre la humanidad creyente y la Divinidad, relación todavía actual, pero que le costó a Jesucristo el sacrificio redentor de la Cruz, seguido de su Resurrección. Reconozcamos todos en Jesús al Mesías, a Cristo, a nuestro Rey, a nuestro Salvador. Denique Italica iterum usus locutione, homiliam absolvit: E voi, Ragazzi, avete compreso? Abbiamo detto che Gesù, prima della sua Passione e Morte e della sua Risurrezione, è stato, umilmente ma anche solennemente, riconosciuto come Re, successore del Re David, come Messia, cioè come Cristo, tanto che ora sempre lo chiamiamo Gesù Cristo, cioè come mandato da Dio per salvare il mondo, per salvare ciascuno di noi, per salvare proprio voi, ognuno di voi. Sentite : voi davvero riconoscete che Gesù è il nostro Salvatore? Sì? gli promettete di esser Gli sempre fedeli? Sì? Allora adesso agitate in suo onore le Palme, e i rami d'olivo che tenete in mano, e gridate con noi : Evviva Gesù ! evviva il Signore ! II Feria V Hebdomadae Sanctae « in Cena Domini », in Patriarchali Archibasilica SS.mi Salvatoris.* Noi tutti siamo in qualche modo coscienti della gravità, della densità, dell'importanza del rito religioso che oggi, commemorando, anzi rinnovando il Giovedì Santo, cioè la vigilia della Passione e della morte di Gesù Cristo, noi celebriamo. Vero è che sempre il significato di questo rito, ch'è la Messa, la santa Messa ogni giorno celebrata nella Chiesa di Dio, pesa e splende negli animi di chi ha l'inestimabile ventura di farne la religiosa oblazione, o di assistervi con spirituale partecipazione, né l'abitudine di questo atto religioso, sommo per eccellenza, attenua la commozione dei sentimenti che gli sono propri, ma il fatto che oggi, con atto riflesso e totale, la liturgia ci invita a fissare la nostra pietà sul momento storico, e reso rinnovabile e perenne, della istituzione della santissima Eucaristia ci obbliga a tentare una considerazione comprensiva del mistero, perché veramente mistero esso è, che stiamo compiendo ; e dovere di brevità, specialmente parlando a Fedeli competenti, ci con* Die 7 m. Aprilis a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 272 sente di condensare in tre riflessioni quanto su tale mistero è dovere ricordare. La prima riflessione, che potremmo qualificare come una convergenza, riguarda il fatto che la scena evangelica posta davanti alla nostra attenzione è una cena, l'ultima cena di Gesù con i suoi Discepoli, una cena rituale, la cena dell'agnello pasquale, ebraica, anticipata ma identica a quella che il giorno dopo, venerdì, il ceto sadduceo e sacerdotale ce1 lebrerà. Chi non sa quale importanza storica e rituale aveva nel costume del popolo ebraico la consumazione di questa cena, in cui l'agnello era simbolo della liberazione dalla soggezione all'Egitto? Gesù era già stato acclamato da Giovanni Battista : « l'agnello di Dio, che toglie i 2 peccati del mondo » . Ebbene, Gesù, vittima, la sola veramente liberatrice dalla schiavitù del peccato, subentra alla figura che lo aveva rappresentato durante l'antico Testamento e inaugurava il nuovo Testamento ; é stabilisce così un rapporto religioso più perfetto, immensamente più intimo ed operante con quanti avranno la fortuna di credere in Lui e 3 d'essere associati alla vita stessa del Cristo. L'era nuova, la nostra, quella çlella Redenzione, è così aperta al genere umano seguace di Cristo. La seconda riflessione riguarda il punto focale della Cena d'addio. Qui domina l'Amore. Si direbbe che trabocca dalle parole del Signore, trabocca dall'azione : « . . . dopo d'aver amato i suoi ch'erano nel mondo, 4 li amò fino alla fine )). Voi avete presente certamente nei vostri animi, e il gesto di somma umiltà compiuto dal Signore con la lavanda dei piedi ai suoi apostoli, indarno renitente Pietro, e soprattutto l'istituzione dell'Eucaristia, mediante la quale, si direbbe, violando con amoroso impero onnipotente le inesorabili leggi fìsiche, Gesù si rende presente sotto le apparenze del pane e del vino per farsi alimento sacrificale e vitale dei suoi commensali ... ! Impossibile; impossibile! noi staremmo per gridare, se non fosse stato Lui stesso Gesù ad affermare con invincibile asseveranza : ( d o sono il pane della vita... Chi mangia questo pane vivrà in eterno ... ». Questo linguaggio è duro, commentano gli ancora increduli discepoli. E Gesù di rincalzo : « Questo vi scandalizza? . . . le parole 5 che Io vi ho dette sono spirito e vita ! » , mentre nella scena stessa della 1 2 3 4 5 Cfr. G. Ricciotti, Vita di Gesù Cristo, nn. 75 e 536, ss. Io 1, 29 e 36 - cfr. Ger 11, 19, e Is 53, 7. Cfr. 1 Pet. 1, 19. Io. 13, 1. Io 6, 58-63. Acta Pauli Pp. VI 273 Cena Egli rendeva universale e perenne la possibilità del prodigio eucaristico con l'istituzione simultanea d'un altro Sacramento, quello dell'Ordine sacerdotale, trasfondendo nei discepoli esterrefatti la divina sua 6 potestà : (( Fate questo in memoria di me x>. Ma una terza riflessione s'impone : durante la Cena parlano ancora le figure : il pane diventa Còrpo, ma conserva le apparenze di pane ; il vino diventa Sangue ma a vederlo appare ancora come vino : cioè qui la morte di Cristo è incruenta, è tuttora rappresentata. La Croce è nascosta, ma l'oblazione che sarà consumata sulla Croce è già in atto : l'Eucaristia è sacrifìcio ! 7 Così che il Sacrifìcio dell'altare e quello della Croce sono la stessa misteriosa realtà : nell'uno l'altro riflette realmente il dramma della Croce. 8 Qui le nostre forze speculative sembrano arrestarsi. Il capo s'inchina, e adora, e la mente vacilla davanti a Realtà così superiori alla nostra capacità di misurarle e di contenerle. Vengono alle labbra le parole del povero padre dell'epilettico nel Vangelo del Signore : « Credo, sì, ma 9 tu aiutami nella mia incredulità » . Ma il cuore prosegue, come il nostro qui, questa sera, ed esclama come San Pietro dopo il discorso di Cristo sull'Eucaristia-sacrifìcio : (( Signore, da chi andremo noi? Tu hai parole di vita eterna » . 1 0 NUNTII RADIOTELEVISIFICI I Apud collem Palatinum, Romae, pio expleto exercitio « Viae Crucis » . * Fratelli! Noi siamo turbati ! Non si percorre indarno la Via Crucis senza sentire ripercosso nel nostro spirito il dramma doloroso del supplizio straziante ed infamante inflitto al Signore Gesù : la crudeltà della pena e 6 7 Le 22, 19; 1 Cor 11, 24. Cfr. De La Taille, Mysterium, Fidei, c. III, pag. 33, ss.; S. Tommaso d'Aquino, S. Theol. III, 48; P. Nau - Le mystère du Corps et du Sang du Seigneur. s Cfr. S. Agostino, in Ps 21, n. 27; PL 36, 178. • Mr 9, 24. Io 6, 68. 10 * Die 8 m. Aprilis a. 1977. 18 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 274 l'ingiustizia della condanna ci commuovono profondamente. « Egli non ha x fatto niente di male » . Perfino il Centurione, che aveva comandato il plotone di esecuzione dovette riconoscerlo : « Costui era un uomo giu2 sto )). E così gli altri presenti al crudele spettacolo. E noi, Fratelli? anche noi, se abbiamo seguito il triste cammino, se abbiamo intuito il carattere sacrificale e perciò universale della morte sofferta da Gesù Cristo, ci sentiamo coinvolti nella sua uccisione; noi siamo complici ! Ma è proprio al momento in cui la nostra compassione si rivolge contro noi stessi come una inevitabile accusa della uccisione di questa vittima innocente che il nostro rimorso si trasforma in speranza, si tramuta in riconoscenza e piange di gioia. Egli, Gesù, il Figlio dell'uomo, Egli, il Figlio di Dio, è stato crocifìsso dai nostri peccati, piangiamo ; è stato crocifisso per i nostri peccati, esultiamo. Noi ora abbiamo rievocata la tragedia redentrice dell'Agnello che ha dato la sua vita per noi, per ciascuno di noi. Si spalanchi il mistero, con le parole di San Paolo : « Egli, Cristo, amò me, e diede se stesso per me » f e salgano alle nostre labbra le impetuose parole : « Signore, io tutto vi do » (Pascal, Bossuet). E gli altri? Noi pensiamo alla moltitudine umana ben più sconfinata che quella ora davanti a noi, la moltitudine della società, del mondo. Giungerà ad essa l'eco almeno di questa grande storia di dolore e di amore, ch'è la via della Croce? Di dolore, ch'è figlio, parente almeno, della violazione dell'ordine, della violazione maggiore, ch'è il peccato ; di amore, di quello diciamo, che non ha emulo maggiore, se non nel sacrificio di chi dà la propria vita per le persone amate, com'è nel Van4 gelo della Croce. Ebbene, uditori lontani e al nostro spirito tanto vicini, sappiate che ora voi siete qui presenti, nella nostra affezione, nella nostra stima, nella nostra preghiera per voi! Per voi, uomini di pensiero ; dove troverete voi luce maggiore che in questa sapienza della Croce vittoriosa del mistero che avvolge il destino della vita umana? per voi, uomini del potere ; dove avrete voi la forza di rendere provvida l'opera vostra, se non nell'economia dell'amore generoso? per voi, per voi, uomini del lavoro e della fatica, che il possesso bramato dell'avere il vostro pane mette spesso in lotta sistematica con la società, chi darà il pane della vita, della libertà e della giustizia, se 1 2 3 4 Le 23, 41. Ibid. 47. Gal 2, 20. Io 15, 13. Acta Pauli Pp. VI 275 non Colui che invita senza fallire alle sue promesse : (( venite a me voi tutti che siete affaticati ed oppressi ed io vi ristorerò »? 5 Oh ! come vorremmo che in questo istante, nel quale la Croce di Cristo si fa luminosa, si effondesse dal suo sangue divino la sua divina certezza di bontà, di speranza e di beatitudine ! Oh ! lo possa in raggio senza confine, con la nostra Benedizione Apostolica ! II Ex externo Basilicae Vaticanae podio, die Paschatis.* A voi, che raccolti in questo foro delle Genti, ch'è Piazza San Pietro, ci ascoltate e ci vedete direttamente. A voi, che collegati con questa tribuna della Parola di Cristo ne accogliete riverenti l'eco vitale. A voi, che dispersi nel mondo quasi di sorpresa udite la nostra voce lieta e letificante. Ecco oggi il saluto beato : « buona Pasqua, buona Pasqua » ! Chi non conosce il senso di questo augurio sorprendente? Due cose meravigliose esso vi annuncia : la prima vi annuncia che quel Gesù di Nazareth, crocifisso a Gerusalemme sotto Ponzio Pilato, Procuratore della Giudea al tempo di Tiberio, Imperatore Romano, al terzo giorno della sua morte, è risorto, veramente risorto, aprendo alla vita un nuovo sconfinato orizzonte ; e così Egli ha testificato di Sé : « Niente paura. Io sono il Principio e la Fine e il Vivente. Io ero morto, ma ora sono vivo per sempre, ed ho potere sopra la morte e sopra gli inferi ».* Un nuovo mondo è fondato; un nuovo modo di esistere è inaugurato. Cristo è risorto, Cristo vive ! La seconda vi annuncia la risurrezione universale : « Cristo non è l'unico risorto, Cristo è primizia; e come tutti muoiono in Adamo, 2 così tutti riceveranno la vita in Cristo » . Cristo è pasqua di risurrezione 3 anche per noi. La morte non è più il confine della nostra esistenza. 5 Mt 11, 29. * Die 10 m. Aprilis a. 1977. Apoc. 1, 17-18. 1 Cor 15, 20-22. 1 Cor 5, 7. J 2 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 276 4 Cristo è la porta. Un'escatologia, cioè nna porta d'entrata in nn regno che non è consumato dal tempo, è aperta davanti a noi. Chi è morto in Cristo, in Cristo risorgerà. La morte corporale non è l'inesorabile fine della nostra esistenza; è il sonno che precede una nuova giornata senza tramonto. Meraviglia ! meraviglia ! Sì, ma così è. Non si cambiano allora anche le valutazioni di tutte le cose presenti? Se a questa breve, precaria, sofferente esistenza, giudicata secondo la legge dell'orologio universale, il tempo, un'altra successiva vi è coordinata e senza fine, non mutano allora le classifiche dei valori presenti? cioè non devono essi essere giudicati in funzione di quelli futuri? E se questi beni futuri sono determinati con il rapporto a quelli presenti, quale responsabilità, quale prezzo acquistano proprio questi valori della nostra quotidiana esistenza ! Rileggete, in omaggio alla Pasqua, le Beatitudini evangeliche, e vedrete quale rivalutazione acquistano quelle forme di vita che credevamo inferiori, e quale merito abbia chi a queste stesse forme inferiori ha cercato di portare, anche se temporale, un umano soccorso ! Cristo Risorto è oggi intimamente vicino a ciascuno di noi, credenti e battezzati : Egli ci fa partecipi della sua risurrezione, ci dona il suo Spirito, suscita in noi un cuore nuovo, che dovrà rinnovare la nostra vita, il nostro amore, e contribuirà a trasformare la terra. Oh, grande mistero della risurrezione, oggi in atto in questo mondo, in attesa dell'altro ! Buona Pasqua ! buona Pasqua ! Comprendete, Figli e Fratelli, quanto importante sia questo augurio, se esso è riferito alla scala dei valori, che diventa la scala dei doveri, in ordine alla quale noi dobbiamo costruire la nostra esistenza. Sì, questa può essere la trasformazione ottimistica del nostro modo di concepire la vita. Questa metamorfosi pasquale noi presentiamo allora non solo come augurio convenzionale e sentimentale, ma come programma orientatore della vita stessa. La gioventù di oggi, noi crediamo, è particolarmente predisposta a comprendere e ad accogliere questo augurio, pieno di speranza, pieno di energia, ed alla gioventù con intenzionalità stimolante noi lo rivolgiamo : la vita è bella se è nuova, è nuova se è buona, se è saggia, se è forte, in una parola, se è cristiana ! 4 Io io, 9. Acta Pauli Pp. VI 277 A voi, Giovani specialmente, e poi a tutti sia il nostro augurio : buona Pasqua, buona Pasqua ! avvalorato dalla nostra Benedizione Apostolica ! A quanti ci ascoltano. Di espressione francese: Saintes et joyeuses Fêtes de Pâques ! Di espressione inglese: A happy, blessed and peaceful Easter to you ali. Di espressione tedesca: Gesegnete, frohe Ostern ! Di espressione spagnola : Paz, felicidad y alegría en Cristo resucitado ! Di espressione portoghese : Votos de santa e feliz Páscoa. Di espressione greca: Cristos anésti ! Di espressione olandese: Zalig Paasfeest Di espressione araba : Al Massih Garn Haggan Gam ! Di espressione slovacca: Veselá velká noe Di espressione russa: Kristós vosskrièsse ! Di espressione giapponese : Gofúkkatsu Omédetoo Di espressione zulù : leasika Elihle Per tutti: Surrexit Dominus vere, alleluia ! Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 278 III Occasione peculiarium sacrarum celebritatum, Fatimae in Lusitania actarum, sexaginta exactis annis ex quo B. M. V. se dedit ibidem conspiciendam.* Senhor Gardeal Nosso veneráveis Irmäos e Enviado amados peregrinos congregados para Especial, Filhos, celebrar os sessenta anos de Fatima: Como há dez anos, estamos ho je convosco, a render preito de devoçao à Mâe da Igreja, mais do que em espirito : pelo Nosso Enviado, o Senhor Cardeal Humberto Medeiros, para o quai um grato pensamento, ao saudar a todos com grande afecto : « graça e paz, da parte de Deus ! ». Graça e paz foram apelo e oferta do Céu, por Nossa Senhora, nesse local abençoado, convidando à conversio para Deus e ao amor vivido e operante entre os homens irmäos. O mesmo binomio — graça e paz — nos levou a Fatima. E ho je como en tâo, em acçâo de graças e em súplica, convosco imploramos : graça para a Igreja renovada ; e que a paz de Deus reine na inteira familia humana, por Maria, « Mäe da divina graça » e « Rainha da paz ». Ao estimular assim, amados Irmäos e Filhos, a tradicional e arraigada piedade mariana dum Povo, para N o s muito querido, cuja fé em Deus e amor à Igreja sao timbre e ufania dum nobre passado, auspiciamos que o Senhor da historia o conserve fiel, em continuidade viva, pelo celeste valimento da sua Padroeira. Sim : que Deus proteja a vossa Pàtria, as vossas familias, a vossa juventude, e vos conceda viver em paz, com serena liberdade, desanuviada de odios esteréis e funestos e assente em justiça, fraternidade e amor ! E ao invocar, no espirito de Fatima, Maria (( Mäe de misericòrdia » para que seja « refugio dos pecadores, consoladora dos aflitos e saúde dos enfermos », queremos prometer venerá-la sempre « Rainha do Santissimo Rosario », pela reza do terco. Com estes votos no coraçâo e nos labios em prece, a todos, presentes em Fatima e que Nos ouvirem, de bom grado abençoamos : em N<>me do Pai e do Filho e do Espirito Santo. Amen ! * Die 13 m. maii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 279 ALLOCUTIONES I Ad Exc.mum Virum Zdenko Svete, Reipublicae Iugoslaviae liberis cum mandatis apud Sedem Apostolicam Legatum.* Monsieur l'Ambassadeur, Nous sommes très sensible aux aimables paroles que vous venez de prononcer et Nous vous en remercions vivement : comment pourrionsNous ne pas apprécier cet hommage rendu à l'activité du Saint-Siège, ainsi que votre souhait de voir un dialogue toujours plus fructueux promouvoir la paix et le bien de tout l'homme, dans le domaine international comme dans votre noble pays? Le Saint-Siège porte en effet, en tant que centre de l'Eglise catholique, la responsabilité d'un message de salut universel. A ce titre, et Votre Excellence a tenu à le souligner, il prend à cœur les droits des personnes et des peuples, afin que tous parviennent, dans la liberté, la justice et l'égalité, aux conditions d'existence que requiert l'épanouissement humain. U y a là, au plus profond de la nature humaine et dans la diversité des conditions économiques et sociales, une vocation que tous sont appelés à réaliser ensemble car, comme l'enseigne l'Evangile, « l'homme ne vit pas seulement de pain ». C'est pourquoi Nous suivons avec une attention et une affection toutes particulières l'action et les efforts de nos chers Fils catholiques de Yougoslavie. C'est en effet dans la force intérieure de leur foi et dans les possibilités concrètes d'en exercer, personnellement et en tant que communauté ecclésiale, les obligations, qu'ils trouvent une raison nouvelle et encore plus forte de coopérer pleinement au progrès social et humain de leur pays, avec tous ceux qui ont à cœur le bien de la communauté humaine dans laquelle la Providence divine les a placés. Au moment où vous assumez la charge de représenter auprès de Nous votre pays comme Ambassadeur extraordinaire et plénipotentiaire, Nous sommes heureux de vous dire combien le Saint-Siège suit avec attention et sympathie les efforts déployés par la Yougoslavie dans le domaine des relations internationales pour y favoriser un esprit de dialogue et de coopération au service de la paix. Nous formons, en même temps, les * Die 2 m. Aprilis a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 28.0 meilleurs vœux pour l'accomplissement de la haute mission que votre Gouvernement vous a confiée et pour laquelle vous trouverez toujours ici un accueil empreint de compréhension et de bonne volonté. Nous vous confions le soin de transmettre notre salut respectueux à Son Excellence Monsieur le Président de la République, dont vous vous êtes fait l'interprète auprès de Nous. Nous vous redisons, Monsieur l'Ambassadeur, nos souhaits de bienvenue, en demandant au Seigneur Tout-Puissant de répandre ses bénédictions sur toutes les populations de votre cher pays. II Ad Exc.mum Virum Fereydoun Diba, Iranianae Nationis apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum.* Monsieur V Ambassadeur, Vous êtes accueilli avec des souhaits de cordiale bienvenue et Nous vous remercions particulièrement de ces aimables paroles qui font honneur à Votre Excellence comme au noble pays que vous représentez désormais auprès du Saint-Siège. Depuis longtemps en effet, l'Iran suscite l'estime et la sympathie du Saint-Siège, et les relations diplomatiques n'ont fait qu'illustrer et renforcer les rapports de cordialité et de collaboration que Nous souhaitons approfondir. L'histoire de votre pays n'évoque pas seulement un passé prestigieux et une culture féconde. Les responsables d'aujourd'hui, et en particulier Sa Majesté Impériale le Shahinshah Aryamehr, manifestent un vif souci de développer tout ce qui, notamment dans les domaines de l'instruction et du progrès technique, peut contribuer à assurer à leurs concitoyens la juste promotion à laquelle ils aspirent dans le monde moderne. Nous savons aussi le sentiment religieux intense qui anime l'ensemble du peuple iranien dans sa foi monothéiste. Et cela aussi constitue un heureux présage : ces forces spirituelles favorisent et garantissent un développement digne de l'homme, car, en définitive, une civilisation n'est grande que par son âme. Dans ce contexte, vous avez évoqué, Monsieur l'Ambassadeur, le respect et l'accueil dont jouissent les minorités religieuses et en particulier les communautés chrétiennes, dans la riche diversité de leurs rites. « Membres à part entière de la grande famille iranienne », comme Votre * Die 4 m. Aprilis a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 281 Excellence s'est plu à le souligner, elles témoignent en effet de leur enracinement, de leur vitalité religieuse, d'un dévouement loyal et généreux au service de leurs compatriotes. Nous nous réjouissons de l'esprit de fraternité et de la coopération harmonieuse qui marquent ces rapports, selon la haute tradition pacifique de l'Iran. Mais c'est également au niveau des grands problèmes internationaux que votre pays assume une participation très active. L'humanité a besoin du concours de tous les hommes de bonne volonté, fermement décidés à consolider la véritable paix, qui va de pair avec la promotion des droits de la personne humaine, la mise en oeuvre d'une plus grande justice pour tous, l'aide aux milieux et aux peuples défavorisés. Il faut établir partout un climat de vérité et de fraternité qui correspondent à la volonté du Créateur et au respect des hommes. C'est là le leitmotiv de nos efforts dans les relations internationales — vous en serez témoin — et Nous ne doutons pas qu'ils ne rencontrent ceux du peuple iranien. Nous sommes sensible aux sentiments déférents que votre Auguste Souverain vous a chargé de Nous exprimer : Nous vous prions de lui renouveler l'assurance de notre fidèle souvenir et de nos vœux les meilleurs. Nous implorons sur Lui et sur tous vos compatriotes les Bénédictions du Tout-Puissant, et Nous ajoutons à votre adresse des vœux chaleureux pour l'accomplissement de votre mission d'Ambassadeur auprès du Saint-Siège. III Ad medicos catholicos Flandrensis Occidentalis regionis, coram admissos, de humana vita ab origine tuenda.* Mesdames, Messieurs, Nous sommes heureux de vous adresser notre salut cordial en vous accueillant ce matin dans la maison du Père commun de tous les catholiques. Puisque vous vous êtes réunis en Congrès pour approfondir votre information médicale, vous attendez de Nous bien certainement, au cours de ces journées, une parole qui soit pour vous, malgré sa brièveté, un appel à la réflexion et un encouragement. La médecine moderne devient de plus en plus inaccessible au profane * Die 23 m. aprilis a. 1977. 282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale à cause de la complexité de ses techniques et de son langage. Ceci Nous a frappé en parcourant votre programme. Cependant, le haut niveau scientifique auquel doit parvenir tout médecin ne saurait voiler ou diminuer le sens de l'humain, l'attention aux personnes qui ont caractérisé depuis toujours l'exercice de la médecine et en ont fait la grandeur. Dans ce domaine de l'éthique médicale, Nous voudrions de nouveau insister sur son fondement : le respect inconditionnel de la vie, depuis son commencement. Il importe en effet de bien comprendre pourquoi ce point essentiel à toute civilisation digne de ce nom est aujourd'hui mis en cause, et pourquoi il est nécessaire de s'opposer fermement à ce qu'on a nommé, si improprement, une a libéralisation ». L'Eglise catholique a toujours vu dans l'avortement un crime abominable, car le respect absolu de la vie en son commencement se réfère aux mystères de la création et de la rédemption : dans Notre Seigneur Jésus-Christ, tout homme, même celui dont la vie physique est la plus disgraciée, est appelé à la dignité de fils de Dieu. Tel est l'enseignement de la foi. Tout chrétien doit en tirer les conséquences et ne pas se laisser aveugler en ce domaine par de prétendues nécessités sociales ou politiques. Encore moins pourrait-il se targuer du devoir de respecter l'opinion de ceux qui ne partagent pas ses convictions. La foi chrétienne, en effet, ne fait qu'éclairer de sa lumière surnaturelle une attitude morale qui apparaît, de manière universelle, comme une exigence fondamentale de toute conscience droite et qui, pour cela, est à juste titre référée à ce qui est constitutif de l'humanité même, à sa nature au sens philosophique du terme. Il faut donc savoir mettre en valeur cette réalité morale supérieure, cette loi non écrite située dans le cœur même de l'homme et qui seule peut servir de fondement à un vrai consensus social et à une législation digne de ce nom. En tant que médecins, cependant, conscients des exigences scientifiques et éthiques de votre profession, vous avez un rôle particulier et très important d'information et de formation à remplir, selon vos diverses spécialités, pour montrer les graves erreurs sur lesquelles s'appuie la propagande en faveur de l'avortement. Qui mieux que vous, souvent, peut dénoncer les manipulations statistiques, les affirmations hâtives dans le domaine biologique, les répercussions désastreuses au plan physiologique et psychologique? En vous encourageant ainsi à cette lutte en faveur de la vie, Nous n'ignorons pas, vous le savez bien, les graves problèmes que vous rencontrez dans l'exercice de votre profession. Il faut une conscience éclai- Acta Pauli Pp. VI 283 rée pour les résoudre concrètement, non sans angoisse bien souvent, sans sacrifier aucune des valeurs en cause. N'est-ce pas là aussi que le rôle du médecin, s'appuyant sur sa compétence technique mais la dépassant, prend sa pleine dimension : être vraiment un homme à qui rien d'humain n'est étranger? Vous, qui êtes des hommes de recherche, puissiez-vous faire progresser toujours de pair votre savoir et la conscience de vos responsabilités ! Vous pouvez être certains que Nous recommandons vos intentions au Seigneur, en lui demandant de bénir vos personnes, vos familles et tous ceux qui viennent se confier à vous. " IV Ad Suam Gratiam Fridericum Donaldum Coggan, Archiepiscopum Cantuariensem atque Communionis Anglicanae Praesidem, atque ad eos qui eum comitati sunt, sollemni caeremonia coram admissos.* Bear Brothers in Christ, This is a joyful occasion. For has not Christ our Lord told us that "where two or three are gathered in my name, there am I in the midst of them"? 1 Since we are gathered together in the name of the unity of Christians, we are gathered in obédience to the Lord's will, for he has asked his Father "that they may all be one". 2 But it is a particular joy for us to gather in this spirit with Your Grâce and with other leaders of the Anglican Communion, which in the words of the Second Vatican Council has with us "a special place". Last week we kept the feast of Saint Anselm, a fellow-countryman from Aosta, who became Abbot of Bec in Normandy and then Archbishop of Canterbury. At such moments it is natural to think of full communion between our Churches. Howe ver, we must not see such a célébration as mere nostalgia for the past, but rather as a spiritual reality. For the liturgy also prophesies what is to corne; it is the fìrst-fruits, pointing to what is to come. The history of relations between the Catholic Church and the Anglican Communion has been marked by the staunch witness of such men as Charles Brent, Lord Halifax, William Tempie and George Bell * Die 28 m. aprilis a. 1977. 1 2 Mt 18:20. Jn 17:21. 284 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale among the Anglicans ; and Abbé Portal, Dom Lambert Beauduin, Cardinal Mercier and Cardinal Bea among the Catholics, not to speak of Cardinal Newman. The pace of this movement has quickened mar- vellously in recent years, so that thèse words of hope "The Anglican Church united not absorbed" are no longer a mere dream. You yourselves, Brethren, are concerned that the Gospel should be translated into deeds, and renew its significance for a society of Christian tradition. As our predecessor Pius XI put it, "the Church civilizes by evangelizing". That Gospel is the heart and soul of your Christian living and it is equally our inspiration. The civilization of love is our shared hope — something which is utopia for the wordly-wise, but prophecy for those who live in truth. With the happiness of that shared hope we greet you and bid you welcome here. May your visit be fruitful and carry us forward along the pilgrim way of love and unity in the Eisen Christ. V Ad Suam Gratiam Fridericum Donaldum Coggan, Archiepiscopum Cantuariensem atque Communionis Anglicanae Praesidem, inter sollemnem in sacra Aede Xystina absolutam « celebrationem verbi » . * Already we have welcomed you, Venerable Brother, and those who have journeyed with you to this ancient and holy place. Today we welcome you all the more cordially, as we meet in prayer, humbled 1 under the mighty hand of God, yet full of thanks for ali the blessings that this liturgical season reminds us we owe to the divine goodness. As we meet in praise and thanksgiving, with pétitions as wide and various as our troubled world, we are able to discern the profound reason for your visit and for our joy in receiving you. For with the Second Vatican Council we are convinced that "there can be no ecumenism worthy of the name without interior conversion". 2 If we examine the list of pioneers in the search for unity, we cannot but be reminded of the majestic survey in the eleventh chapter of the Letter to the Hebrews. It is a survey which puts the Holy Scripturas * Die 29 m. aprilis a. 1977. Cf. 1 Pt 5:6. 1 2 Unitatis Redintegratio, 7... Acta Pauli Pp. VI 285 before us as a record of faith. And we are still "surrounded by so great 3 a cloud of witnesses", for those who in recent years bave laboured in the cause of unity have witnessed no less to faith and hope, and to the persévérance which is their outward manifestation. Venerable Brother, your présence here is a living expression of this faith and hope, continually being renewed in the Spirit, who will guide us "into all the truth". 4 We wish to join with you in proclaiming this faith and hope, borrowing the words of the Vatican Council's Decree on Ecumenism : "Before the whole world let Christians confess their faith in God, one and three, in the incarnate Son of God, our Bedeemer and Lord. United in their efforts and with mutuai respect, let them bear witness to our common hope, which does not play us false". 5 We know well how near to your own heart lies this desire for common witness to Christian faith and hope, how much of your pastoral labour in many parts of your Communion has been untiringly devoted to it. It is the expérience of all of us today that the world desperately needs Christ. The young, in whose aspirations good is often seen most vividly, feel this need most strongly. Secular optimism does not satisfy them. They are waiting for a proclamation of hope. Now is our chance to bear witness together that Christ is indeed the way, and the truth and the life, and that he is communicated through the Holy Spirit. Here is a task to which the Lord calis everyone who invokes his name. Those who are charged with the care of Christians, and who minister to them, feel especially the responsibility of fìdelity to the apostolic faith, its embodiment in the life of the Church today, and its transmission to the Church of tomorrow. To discern "the signs of the times" calis for constant refreshment of mind and spirit at the Christian sources, and especially in the Holy Scriptures. In sending all ministers and teachers to the Scriptures, the Vatican Council borrows strong words from Saint Augustine : those ministers and teachers should remain in close contact with the Scriptures by means of reading and accurate study of the text, so as not to become like "one who vainly preaches the word of God externally, while he does not listen to it inwardly". And from Saint Jerome it takes words even more pointed : "Ignorance of the Scriptures is indeed ignorance of Christ". 3 4 5 6 Heb 12:1. Jn 16:13. Unitatis Redintegratio, 12. Cf. Dei Verbum, 25. ' 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 286 The supplications we make together this morning to our common Lord are steeped in the Christian love of God's word, and they renew the reality of that pledge made together with us by your revered Predecessor — the pledge to a serious dialogue which, founded on the Gospels and on the ancient common traditions, may lead to that perfect unity in truth, for which Christ prayed. is here ! What a challenge, what an uplifting ambition It is good that, while our experts continue their work, we should meet humbly to encounter our Lord in prayer. Indeed we might think of the example of Moses, supported by Aaron and Hur, holding up his arms in supplication for Israel. 7 Today we raise our prayers in support of those who strive for reconciliation and unity in Christ. To falter in prayer is to falter in hope and to put the cause at risk. We know that a long road remains to be travelled. But does not one of the most moving accounts of the Risen Christ in Saint Luke's Gospel tell us how, as two of the disciples travelled a road together, Christ joined them and "interpreted to them in ali the Scriptures the things concerning himself"? 8 Let us listen as we walk, strong in faith and hope, along the road marked out for us. DECLARATIO COMMUNIS A Paulo VI Pont. Max. atque a S. G. Friderico Donaldo Coggan, Archiepiscopo Cantuariensi et Anglicanae Communionis Praeside in sacra Aede Paulina signata declaratio, post communiter effusas in sacra Aede Xystina Deo preces. 1. After four hundred years of estrangement, it is now the third time in seventeen years that an Archbishop of Canterbury and the Pope embrace in Christian friendship in the city of Rome. Since the visit of Archbishop Ramsey eleven years have passed, and much has happened in that time to fulfil the hopes then expressed and to cause us to thank God. 2. As the Roman Catholic Church and the constituent Churches of 7 8 Cf. Ex 17:10-13. Lk 24:27. Acta Pauli Pp. VI 287 the Anglican Communion have sought to grow in mutual understanding and Christian love, they have come to recognise, to value and to give thanks for a common faith in God our Father, in our Lord Jesus Christ, and in the Holy Spirit ; our common baptism into Christ ; our sharing of the Holy Scriptures, of the Apostles' and Nicene Creeds, the Chalcedonian définition, and the teaching of the Fathers ; our common Christian inheritance for many centuries with its living traditions of liturgy, theology, spirituality and mission. 3. At the same time, in fulfilment of the pledge of eleven years ago to "a serious dialogue which, founded on the Gospels and on the ancient common traditions, may lead to that unity in truth, for which Christ 1 prayed", Anglican and Roman Catholic theologians have faced calmly and objectively the historical and doctrinal différences which have divided us. Without compromising their respective allegiances, they have ad- dressed these problems together, and in the process they have discovered theological convergences often as unexpected as they were happy. 4. The Anglican/Roman Catholic International Commission has produced three documents : on the Eucharist, on Ministry and Ordination and on Church and Authority. We now recommend that the work it has begun be pursued, through procédures appropriate to our respective Communions, so that both of them may be led along the path towards unity. The moment will shortly come when the respective Authorities must evalúate the conclusions. 5. The response of both Communions to the work and fruits of theological dialogue will be measured by the practical response of the faithful to the task of restoring unity, which, as the Second Vatican Council says, "involves the whole Church, faithful and clergy alike" and " extends to everyone according to the talents of each". 2 We rejoice that this practical response has manifested itself in so many forms of pastoral Cooperation in many parts of the world ; in meetings of bishops, clergy and faithful. 6. In mixed marriages between Anglicans and Roman Catholics, where the tragedy of our séparation at the sacrament of union is seen most 3 starkly, coopération in pastoral care in many places has borne fruit in increased understanding. Serious dialogue has cleared away many 1 Common Déclaration PPVI/ABC 1966. 2 Unitatis Redintegratio, 5. Matrimonia Mixta, 14. 3 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 288 misconceptions and shown that we still share much that is deep-rooted in the Christian tradition and ideal of marriage, through important différences persist, particnlarly regarding remarriage after divorce. We are following attentively the work thus far accomplished in this dialogue by the Joint Commission on the Theology of Marriage and its Application to Mixed Marriages. It has stressed the need for fìdelity and witness to the ideal of marriage, set f orth in the New Testament and constantly taught in Christian tradition. We have a common duty to défend this tradition and ideal and the moral values which derive from it. 7. All such Cooperation, which must continue to grow and spread, is the true setting for continued dialogue and for the general extension and appréciation of its fruits, and so for progress towards that goal which is Christ's will—the restoration of complete communion in faith and sacramental life. 8. Our call to this is one with the sublime Christian vocation itself, which is a call to communion ; as St. John says : "that which we have seen and heard we proclaim also to you, so that you may have fellowship with us; and our fellowship is with the Father and His Son Jesus Christ". 4 If we are to maintain progress in doctrinal convergence and move forward resolutely to the communion of mind and heart for which Christ prayed, we must ponder still further his intentions in founding the Church and face courageously their requirements. 9. It is this communion with God in Christ through faith and through baptism and self-giving to Him that stands at the centre of our witness to the world, even while between us communion remains imperfect. Our divisions hinder this witness, hinder the work of Christ, but they do not close ail roads we may travel together. 5 In a spirit of prayer and of submission to God's will we must collaborate more earnestly in a "greater common witness to Christ before the world in the very work of evangelisation". 6 It is our desire that the means of this collaboration be sought : the increasing spiritual hunger in ail parts of God's world invites us to such a common pilgrimage. This collaboration pursued to the limit allowed by truth and loyalty will create the climate in which dialogue and doctrinal convergence can bear fruit. While this fruit is ripening, serious obstacles remain, both of the past and of recent origin. 4 5 1 Jn 1:3. Evangelii Nuntiandi, 77. « Ibid. Many in both Communions are asking Acta Pauli Pp. VI 289 themselves whether they have a common faith sufficient to be translated into communion of life, worship and mission. Only the Communions themselves through their pastoral authorities can give that answer. When the moment comes to do so, may the answer shine through in spirit and truth, not obscured by the enmities, the préjudices and the suspicions of the past. 10. To this we are bound to look f or ward and to spare no effort to bring it closer : to be baptised into Christ is to be baptised into hope — "and hope does not disappoint us because God's love has been poured into our hearts through the Holy Spirit which has been given us". 7 11. Christian hope manifests itself in prayer and action — in prudence but also in courage. We pledge ourselves and exhort the faithful of the Roman Catholic Church and of the Anglican Communion to live and work courageously in this hope of reconciliation and unity in our common Lord. From the Vatican, 29 April 1977. DONALD CANTUAR: ' Rom 5:5. 19 - A. A . S. PAULUS PP. VI Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 290 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : Die 1 Aprilis 1977. — Cathedrali Ecclesiae Celsonensi Ex.mum P. D. Michaelem Moneadas Noguera, hactenus Episcopum Minoricensem. Die 4 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Mesarfeltensi R. D. Ludovicum Albertum Vachon, Vicarium Generalem Quebecensem, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Mauricii S. R. E. Cardinalis Roy, Archiepiscopi Quebecensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Urcitanae R. D. Ioannem Paulum Labrie, curionem paroeciae Sanctae Mariae in oppido vulgo Beauce archidioecesis Quebecensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Mauricii S. R. E. Cardinalis Roy, Archiepiscopi Quebecensis. — Cathedrali Ecclesiae Pharaonensi Exc.mum P. D. Ernestum Gonçalves da Costa, iam Episcopum Beirensem. Die 13. Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Maxitensi R. D. Iesum Mariam de Jesu Moya, Vicarium Generalem ad actionem pastoralem fovendam in dioecesi Sancti Iacobi Equitum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Rochi Adames Rodríguez, Episcopi Sancti Iacobi Equitum. — Titulari episcopali Ecclesiae Helmamensi R. D. Patricium Leonem McCartie, Canonicum Ecclesiae cathedralis Birminghamiensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Georgii Patricii Dwyer, Archiepiscopi Birminghamiensis. Die lk Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Rioiensi R. P. Bernardum Witte, sodalem Congregationis Missionariorum Oblatorum B. M. V . , curionem in oppido vulgo Castelli intra fines dioecesis Sancti Rochi. Die 15 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Mariae Exc.mum Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 291 P. D. Candidum Rubiolo, hactenus Episcopum titularem Aquensem in Mauretania et Auxiliarem archidioecesis Cordubensis in Argentina. Die 16 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Furnitanae Minori R. P. D. Atilium Nicora, rectorem seminarii theologici archidioecesis Mediolanensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis S. R. E. Cardinalis Colombo, Archiepiscopi Mediolanensis. Die 25 Aprilis. — Praelaturae Maraviensi Exc.mum D. Benvenutum Tudtud, Episcopum titularem Thimidensem, hactenus Praelatum luganensem. — Praelaturae luganensi Exc.mum D. Ferdinandum Capaila, Episcopum titularem Grumentinum, hactenus Auxiliarem Davaënsem. Die 26 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Garzonensi Exc.mum P. D. Raimundum Mantilla Duarte, hactenus Episcopum titularem Casilinum seu Marcellianensem et Vicarium Apostolicum Sibundoyensem. — Cathedrali Ecclesiae Ieremiopolitanae R. D. Villelmum Romélus, curionem paroeciae vulgo Latibolière intra fines eiusdem dioecesis Ieremiopolitanae. Die 28 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Benepotensi R. D. Taddaeum Rybak, moderatoris seminarii archidioecesis Vratislaviensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Henrici Gulbinowicz, Archiepiscopi Vratislaviensis. SACRA CONGREGATIO PRO GENTIUM EVANGELIZATIONE SEU DE PROPAGANDA FIDE i PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum : Die k Martü 1977. — Cathedrali Ecclesiae, noviter in India erectae, Khandvaënsi assignavit R. D. Abraham Viruthukulangara, parochum in pago Pendharnia nuncupato. Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale 292 — Cathedrali Ecclesiae Ihansiensi praefecit R. D. Fridericum D'Souza, curionem paroeciae cathedralis dioecesis Meerutensis. Die 21 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Columbensi in Taprobane promovit R. D. Nicolaum Marcum Fernando, e clero saeculari nativo, Theologiae Moralis in Nationali Seminario Kandiensi Praeceptorem. — Titulari episcopali Ecclesiae Nigizubitanae transtulit Exc.mum Ioannem Hubertum M. Rodgers, hactenus Episcopum Rarotonganum, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Mackey, Episcopi Aucopolitani. — Cathedrali Ecclesiae Bissagensi nuper erectae in Republica Guineana-Bissagensi promovit R. P. Septimium Arturum Ferrazzetta, Ordinis Fratrum Minorum Sodalem, missionalis regionis de Cumura dictae Superiorem. Die 5 Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Anglonensi praefecit R. P. D. Andream Cordero Lanza de Montezemolo, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, Pontificiae Commissionis Studiosorum a <( Iustitia et Pace » Secretarium, quem archiepiscopali dignitate ornavit atque Apostolicum Pro-Nuntium in Papua Nova Guineana Ditione necnon Delegatum in Insulis Salomoniis Apostolicum nominavit. Die 15 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Kroonstadensi praeposuit R. P. Ioannem Ludgerum Bonaventuram Brenninkmeyer, Ordinis Praedicatorum, Vicarium Sancti Dominici Ordinis in Australi Africa Provincialem. — Cathedrali Ecclesiae, nuper erectae in Coreana Republica, Cheiuensi assignavit R. D. Michaelem Pak Jeong-Il, e clero dioecesano Masanensi, Theologiae Moralis in Regionali Seminario Professorem. II NOMINATIONES Decretis ut infra datis Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide ad suum beneplacitum renuntiavit : Die 15 Decembris 1976. — R. P. D. Vincentium Mojwok, e clero Sudanensi, Administratorem Apostolicum « sede vacante » Dioecesis Malakalensis. Die 3 Februarii 1977. — R. P. Henricum I. Winkelmolen, Congregationis Sancti Spiritus sodalem, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Dioecesis, nuper erectae, Samensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 293 Die 2Jf Martii. — B. P. Franciscum Desmondum Antonium Clarke, Ordinis Fratrum B. M. V. de Monte Carmelo, Administratorem Apostolicum (( sede plena » Dioecesis Umtaliensis. Die 25 Martii. — R. P. D. Bogerum Mpungu, e clero saeculari dioecesano, Administratorem Apostolicum « sede vacante et ad nutum Sanctae Sedis » Dioecesis Muyinganae. SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM ANDEGAVEN. Beatificationis seu declarationis martyrii Servorum Dei Guillelmi Repin et XCVIII Sociorum, in odium fidei, uti fertur, annis 1793-1794 interfectorum. SUPER DUBIO An eorum Causa introducenda sit Exeunte saeculo X V I I I , furente rerum publicarum in Gallia perturbatione, saeviit quoque impia persecutio, quam infesti catholico nomini homines excitaverunt, in qua ingens Christifidelium multitudo cuiusvis sexus et socialis condicionis, in odium Fidei interempti, gloriosum fecerunt martyrium. Quorum Fidei testium non paucis iam Beatorum Caelitum honores hoc vertente saeculo a Romano Pontifice decreti sunt, videlicet agminibus seu coetibus Martyrum Compendiensium, Valencensium, Cameracensium, Avenionensium, Parisiensium et Valleguidonensium. Ex amplius duabus milibus illius tempestatis a Terrore nuncupatae victimis, quae annis 1793-1794 Andegavi, in clara Galliae urbe, sive Guillotiniano supplicio sive ignivomae manuballistae emissione necatae fuerunt, nunc novem et nonaginta infra recensentur, de quorum Causa introducenda nuper apud hanc Sacram Congregationem disceptatum est. Quorum 12 sacerdotes, 3 religiosae, 4 viri laici et 80 mulieres. Eorum autem nomina haec, quae sequuntur. Sacerdotes : 1. Repin Guillelmus; 2. Bâtard Laurentius; 3. Chartier Franciscus Ludovicus; 4. Fardeau Andrear; 5. Laigneau de Langellerie Iacobus; 6. Langevin 294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ioannes Michael ; 7. Ledoyen Iacobus ; 8. Lego Ioannes Baptista ; 9. Lego Renatus; 10. Moreau Iosephus; 11. Peltier Franciscus; 12. Tessier Petrus. Religiosae : 13. Baumgarten Odilia ; 14. du Verdier de la Sorinière Rosalia; 15. Vaillot Maria Anna. 'Viri laici: 16. Delépine Petrus; 17. Fournier Antonius; 18. Frémond Petrus; 19. Ménard Ioannes. Mulieres: 20. Androuin Gabriela; 21. Androuin Petrina; 22. Androuin Susanna ; 23. Bauduceau Victoria nupta Réveillère ; 24. Bellanger Francisca ; 25. Bessay de la Voûte Ludovica ; 26. Besson Petrina ; 27. Blond Magdalena ; 28. Bonneau Francisca ; 29. Bourgeais Renata vidua Juret ; 30. Bourigault Ioanna; 31. Bourigault Petrina; 32. Cady Magdalena; 33. Caileau Renata nupta Giraiilt; 34. Cassin Maria; 35. Chauvigné Maria Ioanna nupta Rorteau; 36. Chauvigné Simona nupta Charbonneau; 37. Cottenceau Catharina; 38. Davy Carola; 39. Dean de Luigné Ludovica Amata ; 40. de la Dive Maria vidua du Verdier ; 41 de Villeneuve Anna Francisca ; 42. du Verdier de la Sorinière Catharina ; 43. du Verdier de la Sorinière Maria Ludovica ; 44. Fausseuse Maria ; 45. Feillatreau Renata Maria vidua Dumont ; 46. Forestier Maria ; 47. Fouchard Ioanna vidua Chalonneau ; 48. Gallard Maria nupta Quesson ; 49. Gasnier Maria nupta Mercier ; 50. Gingueneau Maria vidua Coueffard ; 51. Gourdon Ioanna vidua Moreau; 52. Grillard Maria; 53. Grillard Renata; 54. Grille Petrina ; 55. Gruget Ioanna vidua Doly ; 56. Gusteau Victoria ; 57. Hacher du Bois Maria Anna ; 58. Hamard Anna ; 59. Lardeux Maria ; 60. Laurent Petrina ; 61. Ledoyen Petrina ; 62. Leduc Ioanna Maria nupta Paquier ; 63. Lenée Maria nupta Lepage Varancé ; 64. Leroy Maria nupta Brevet; 65. Leroy Maria; 66. Lucas Carola; 67. Martin Renata nupta L. Martin ; 68. Maugrain Anna ; 69. Michau Francisca ; 70. Micheneau Francisca vidua Gillot ; 71. Monnier lacobina ; 72. Onillon Ioanna vidua L. Onillon; 73. Pagis Francisca nupta Roulleau; 74. Perrotin Magdalena vidua Rousseau; 75. Phélyppeaux Petrina nupta Sailland; 76. Pichery Maria vidua Delahaye ; 77. Pichery Monica ; 78. Piou Maria nupta Supiot ; 79. Poirier Ludovica nupta Barré ; 80. Potier Petrina Renata vidua Turpault; 81. Poulain de la Forestrie Maria Genovefa; 82. Poulain de la Forestrie Martha ; 83. Pricet Felicitas ; 84. Quenion Rosa ; 85. Rallier de la Tertinière Ludovica vidua Dean de Luigné ; 86. Rigault Renata nupta Papin ; 87. Rivière Margarita nupta Huau ; 88. Robin Margarita nupta Huau; 88. Robin Margarita; 89. Rochàrd Maria; 90. Roger Maria vidua Chartier; 91. Rouault Maria vidua Bouju; 92. Sailland d'Epinatz Ioanna Maria; 93. Sailland d'Epinatz Magdalena ; 94. Sailland d'Epinatz Petrina Ioanna; 95. Sallé Magdalena; Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 295 96. Seichet Renata vidua Dacy; 97. Suhard Francisca vidua Ménard; 98. Thomas Ioanna vidua Delaunay ; et 99. Valin Renata. Omnes isti, viri et mulieres, e dioecesi Andegavensi oriundi, post violentam mortem statim a coevis et deinde a posteris « martyres » appellari coepti sunt atque uti apud Deum intercessores invocari. Quapropter percrebrescente in dies martyrii fama quam Deus supernis signis confirmare visus est, de Beatorum Martyrum honoribus eisdem Servis Dei tribuendis Causa inchoata est. Instructus est igitur in Curia Andegavensi, annis 1910-1919, processus episcopali auctoritate super fama martyrii, causae martyrii et miraculorum eorundem Servorum Dei; anno deinde 1921 adornatus, eadem in Curia Andegavensi, processus super obtemperatione Decretis Urbanianis circa cultum non praestandum latis. Uterque autem processus absolutus Romam est transmissus ad Sacram Rituum Congregationem, quae, attenta non reperitione scriptorum eorundem Famulorum Dei, die 25 mensis Iulii anno 1951 edixit nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset. Postulatoriae interim Litterae ad Summum Pontificem pervenerunt, quibus expostulabatur ut Causa beatificationis Servorum Dei, quorum nomina sunt superius recensita, apud Sedem Apostolicam introduceretur. Cum autem in processu ordinaria potestate constructo probationes collectae fuissent per solos testes traditionis et per documenta, Causa ipsa commissa fuit studio Sectionis Historicae eiusdem S. Congregationis Rituum. Quae quidem, documentis ac monumentis historicis undique collectis eorumque in tuto posita veritate et authenticitate, amplam Positionem super introductione Causae et martyrio ex officio concinnavit annoque 1969 publicis iuris fecit, quaeque Positio, die 21 mensis Maii eodem anno, favorabilia nacta est suffragia Consultorum historiae peritorum. Servatis igitur omnibus de iure servandis, instante Rev.mo P. Marcello Martin, Congregationis S. Spiritus sodali huiusque Causae legitime constituto postulatore, habitus est, die 2 mensis Iulii hoc anno 1976, Congressus Ordinarius Officialium Praelatorum huius Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum; quem excepit, die 12 Octobris hoc eodem anno, Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium, in qua Em. mus ac Rev.mus Dominus Gabriel Maria Garrone, Causae huius Ponens seu Relator, sequens dubium disceptandum posuit : An introducenda sit Causa Servorum Dei in casu et ad effectum de quo agitur. Et, qui aderant, Patres Cardinales, re mature perpensa, affirmative responderunt, seu Causam esse introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 296 Super quibus omnibus facta postmodum per infrascriptum Cardinalem Praefectum Summo Pontifici relatione, Sanctitas Sua responsum Patrum Cardinalium ratum habuit et confirmavit. Datum Romae, die 13 Novembris 1976. CONRADUS Card. RAPILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis ACTA COMMISSIONUM PONTIFICIA COMMISSIO DECRETIS CONCILII VATICANI II INTERPRETANDIS Responsum ad propositum dubium Patres Pontificiae Commissionis Decretis Concilii Vaticani II Interpretandis, proposito in plenario coetu quod sequitur dubio, respondendum esse censuerunt ut infra : De Ordinario loci commorationis habitualis partis conventae D. - Utrum in territoriis ubi, pro causis matrimonialibus definiendis, vigent tantum Tribunalia Regionalia, verba Ordinarii loci commorationis habitualis partis conventae, de quibus in Litteris Apostolicis diei 28 martii 1971 Motu Proprio datis Causas Matrimoniales (IV, § 1, c), referri debeant ad Ordinarium ipsius dioecesis in qua pars conventa commorationem habitualem habet, an vero ad Episcopum qui munere fungitur Moderatoris Tribunalis Regionalis, attentis iuribus et officiis eidem competentibus ex art. 4 Normarum Supremi Signaturae Apostolicae Tribunalis diei 28 decembris 1970. R. - Affirmative ad primum, negative ad alterum, seu consensum requiri Ordinarii loci in quo pars conventa commorationem habitualem habet. Ss.mus Dominus Noster Paulus Pp. VI in Audientia die 14 februarii 1977 infrascripto impertita supradictam decisionem ratam habuit, adprobavit et publicari iussit. PERICLES Card. FELICI, Praeses Diarium Romanae Curiae 297 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Sabato, 2 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza Ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E. il Signor ZDENKO SVETE, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Socialista Federativa di Jugoslavia presso la Santa Sede. Lunedì, 4 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza Ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E. il Signor FEREYDOUN DIBA, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Iran presso la Santa Sede. Martedì, 5 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Generale JOSEPH GARBA, Ministro per gli Affari Esteri della Nigeria. Sabato, 16 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Dott. ADOLFO MOLINA ORANTES, Ministro per gli Affari Esteri del Guatemala. Sabato, 23 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza il Signor BASIL DE FERRANTI, Presidente del Comitato Economico e Sociale delle Comunità Europee. Mercoledì, 27 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza la Signora IONA CAMPAGNOLO, Ministro della Sanità e dello Sport del Canada. Giovedì, 28 Aprile 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto, in Visita solenne, Sua Grazia il Dott. FREDERICK DONALD COGGAN, Arcivescovo di Canterbury e Presidente della Comunione Anglicana. Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 298 SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Lettera Pontificia il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 1 maggio 1977. Sua Eminenza Rev.ma il Signor Cardinale Humberto S. Medeiros, Arcivescovo di Boston, Suo Inviato Speciale alle celebrazioni di Fatima, in Portogallo, in occasione del 60° anniversario della prima apparizione della Beatissima Vergine. Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 5 aprile 1977. Pro-Nunzio Apostolico in Papua Nuova Guinea e Delegato Apostolico nelle Isole Salomone Occidentali e Meridionali il Reverendissimo Monsignor Andrea Cordero Lanza di Montezemolo, elevandolo in pari tempo, alla sede titolare Arcivescovile di Anglona. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 4 aprile 1977. Membri del Pontificio Consiglio Cor Unum, per il periodo di cinque anni : Sua Eminenza il Signor Cardinale Joseph Cordeiro, Arcivescovo di Karachi (Pakistan) ; S. E. Mons. James William Gleeson, Arcivescovo di Adelaide (Australia) ; S. E. Mons. Gregory Yong Sooi Nghean, Arcivescovo di Singapore (Singapore); S. E. Mons. Bernard Agre, Vescovo di Man (Costa d'Avorio); S. E. Mons. Italo Severino Di Stefano, Vescovo di Presidencia Roque Saenz PeI na (Argentina) ; S. E. Mons. Julian Grobliski, Vescovo Ausiliare di Krakow (Polonia); S. E. Mons. Franz Hengsbach, Vescovo di Essen (Germania) ; S. E. Mons. Alfonso Lopez Trujillo, Vescovo titolare di Boseta, Segretario Generale del CELAM (Colombia); S. E. Mons. John A. O'Mara, Vescovo di Thunder Bay (Canada); S. E. Mons. James D. Sangu, Vescovo di Mbeya (Tanzania); S. E. Mons. José Manuel Santos Ascarza, Vescovo di Valdivia (Cile); il Rev. P. Nervasindo Cherubim (Brasile) ; il Rev. P. George Zemokhol (Egitto) ; il Sig. Charles Kodwo Ashun (Ghana); il Sig. Diarium Romanae Curiae 299 Prof. E. Lizano Fait (Costa Rica) ; il Sig. Dott. Aloysius Mariono (Indonesia); la Sig.ra Jesse Tellis Nayak (India); il Sig. Xavier Hee Sup Park (Corea) ; Caritas Internationalis ; Caritas Mexico (Messico); Catholic Fund for Overseas Development (CAFOD) (Gran Bretagna) ; Catholic Relief Service (U.S.A.) ; Comitato Internazionale Cattolico delle Infermiere ed Assistenti Medico-Sociali (CICIAMS); Comité Nacional de la Campaña contro el Hambre en el Mundo (Spagna) ; Commissione Internazionale Cattolica per le Migrazioni (CICM) ; Coopération Internationale pour le Développement SocioEconomique (CIDSE) ; Pontificie Opere Missionarie; Riunione delle Opere per le Attività delle Chiese Orientali (ROACO) ; Secours Catholique (Francia); S.E.D.E.C. (Caritas Sri Lanka); Società S. Vincenzo de Paoli; Sovano Militare Ordine di Malta; Unione dei Superiori Generali (USG) ; Unione Internazionale delle Superiore Generali (UISG). 4 30 aprile » 1977. Consultori del medesimo Pontificio Consiglio Cor Unum, per il periodo di cinque anni : il Sig. Dott. Etienne Berthet (Francia) ; il Rev. Mons. Henri Bodet (Francia); il Sig. Emilio Fracchia (Paraguay) ; la Sig.ra Jackie Fabre (Francia) ; il Rev. Affonso Felipe Gregory (Brasile) ; il Rev. Mons. Joseph J. Harnett (U.S.A.); il Sig. Francis Musili (Kenya) ; il Sig. E. H. Quérin (Belgio) ; il Sig. Dott. Arnold Radtke (Germania); il Rev. Mons. Leo Schwarz (Germania) ; il Sig. Dott. Georg Specht (Germania); la Rev. Sr. Francis Webster, S.C.M.M. {U.S.A.). » Membri della Pontificia Commissione «Iustitia et Pax», per il periodo di cinque anni : S. E. Mons. Antonio M. Javierre Ortas, Arcivescovo titolare di Meta, Segretario della S. Congregazione per l'Educazione Cattolica (Spagna); S. E. Mons. Lech Kaczmarek, Vescovo di Gdansk (Polonia) ; S. E. Mons. Heinrich Tenhumberg, Vescovo di Munster (Germania) ; S. E. Mons. Lucas Moreira Neves, Vescovo titolare di Feraci Maggiore, Vice-Presidente del Pontificio Consiglio per i Laici (Brasile); S. E. Mons. Mario Revollo Bravo, Vescovo titolare di Tinisa di Numidia, Ausiliare di Bogota (Colombia); Mons. Charles Moeller, Segretario del Segretariato per l'Unione dei Cristiani (Bel- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 300 gio) ; il Sig. Bernard J. Oallinan (Australia) ; la Sig.na Elena Cumellá (Argentina) ; la Rev.da Sr. Hazel D'Lima, S.F.O.M. (India); la Sig.ra Marie Elias (Siria); il Sig. Michel Farah (Egitto) ; il Signor Norman Francis (U.S.A.); la Sig.na Marie-Andrée France Boyer de la Giroday (Isola Maurizio) ; Lady Barbara Jackson, D.B.E. (G-ran Bretagna) ; il Sig. Paul Kaya (Costa d'Avorio); la Rev.da Sr. Marjorie Keenan, R.S.O.M. (U.S.A.); la Sig.ra Bernadette Kunambi (Tanzania) ; il Sig. Prof. Càndido Mendes de Almeida (Brasile); il Sig. Prof. Marcel Merle (Francia) ; il Sig. Prof. Giuseppe Mira (Italia); il Sig. Jeffrey Pereira (Bangladesh); la Sig.ra Madeleine Ryan (Canada) ; il Sig. José Rodríguez Bossi (Uruguay). Protonotario Apostolico soprannumerario: 5 marzo 1977. Mons. Fera Francesco (Cassano all'Ionio). ce Prelati d'onore di Sua Santità: gennaio 1977. » » » » » » )) » )) » » » )) » » » » » » » » » » » » » » » » 10 » » » » » » » » » » » » » » » » » » 22 » » » » » » » » » » » » Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Mons. Adams John J. (New Orleans). Amedee Francis (New Orleans). Benedict James F. (New Orleans). Boeshans Francis G. (New Orleans). Champagne Roy J. (New Orleans). Giuliani Giuseppe (Andria). Koninkx William (New Orleans). Marquette Preston J. (New Orleans). Martin Harrison A. (New Orleans). Moolakunnel Thomas (Mananthavady). Moore Paul R. (New Orleans). Newfield John L. (New Orleans). Songy James B. (New Orleans). Baudo Francis (Steubenville). Giannamore Anthony (Steubenville). Kakascik Edward (Steubenville). Nugent James B. (Steubenville). Vadakel Abraham (Palai). Vanchipurackal Kurian (Palai). Zekas Stanley (Steubenville). Billy George (Passaic). Firczak Paul (Passaic). Misulich Raymond (Passaic). Moneta Robert G. (Passaic). Senetsky Robert (Passaic). Diarium Romanae Curiae 301 24 gennaio 1977. Mons. Walsh Maurice Edward (Cairas). 21 febbraio » Mons. Catinella Antonino (Chieti). » » » Mons. Holloway James (Meath). Cappellani di Sua Santità: 1976. II » » » II II 22 dicembre » 8 gennaio 1977. II » » » II » » » II 10 » » II 12 » » II 25 » » II » » II » » II » » II 1 febbraio » II II 4 » II » II » » » » » II 10 » » II » » II » » » II II 16 » 21 » » II II » » » » II » » » II II » » 23 » II 26 » » II 5 marzo » II II » » » II » II » » II » » II II » » » » II » » » II 11 » » II » » » II » » II » » » II 14 » » II II 19 1 ottobre sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Palamattam Mathew (Kothamangalam). Vellankal Mathew (Kothamangalam). Herr Franciszek (Tarnów). Chao Ioseph (Essen). Lenoci Michele (Andria). Superbo Agostino (Andria). Horak Donald (Steubenville). Zwingmann Wolf (Freiburg im Breisgau). Alvares Manuel Quintino (Belgaum). Mannucci Valerio (Firenze). Mascarenhas Evaristo (Belgaum). Stefani Luigi (Firenze). Klein Hermann (Freiburg im Breisgau). Beil Johannes (Berlin). Kaczmarek Norbert (Berlin). Krause Henrich (Berlin). Steinke Roland (Berlin). Ferrara Vincenzo (Trivento). Kowalczyk Giuseppe (Varmia). Pinto Lobo Leopoldo (Goa). Khoraiche Albert (Tiro dei Maroniti). Argentieri Panfilo (Chieti). Battista Vincenzo (Aquino, Sora e Pontecorvo). Lecce Vincenzo (Aquino, Sora e Pontecorvo). Marciano Antonio (Aquino, Sora e Pontecorvo). Mazza Federico (Aquino, Sora e Pontecorvo). Vitali Armando (Macerata). Baltheiser Johannes (Bucarest). Campana Giuseppe (Cassano all'Ionio). D'Alessandria Vincenzo (Cassano all'Ionio). Gatto Francesco (Cassano all'Ionio). La Padula Silvio (Cassano all'Ionio). Morano Francesco (Cassano all'Ionio). Oliva Giuseppe (Cassano all'Ionio). Renne Silvio (Cassano all'Ionio). Scaravaglione Carmine (Cassano all'Ionio). Serrano Guido (Cassano all'Ionio). Cevoli Raffaele (Rieti). Chiarinelli Lorenzo (Rieti). Raccagni Giuseppe (Rieti). Silvi Luigi (Rieti). Kattumana Abraham (Ernakulam). Lefeuvre Lucien (Rennes). 302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ONORIFICENZE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 29 gennaio 1977. Al sig. Soreca Antonio (Italia). 17 marzo » Al sig. Jacobelli Leopoldo (Roma). Í La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 dicembre 1976. Al sig. Bonecchi Francesco (Milano). » » » Al sig. Calcaterra Alberto (Milano). » » » Al sig. Cerini Ireneo (Milano). » » » Al sig. Colucci Francesco (Milano). » » » Al sig. Gian Ferrari Ettore (Milano). » » » Al sig. Talò Luigi (Milano). 29 gennaio 1977. Al sig. Bekaert Antonio (Bruges). 1 febbraio » Al sig. Valvekens Frans (Malines-Bruxelles). 15 » » Al sig. Canniffe "William (Ireland). 21 » » Al sig. Fabbriani Zoni Eugenio (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 27 marzo 1976. Al sig. Ebbers Wilhel (Aachen). » » » Al sig. Franken Johannes (Aachen). » » » Al sig. Schumacher Rolf (Aachen). 22 ottobre » Al sig. Farid el-Mezzaoni (Alessandria d'Egitto). 3 dicembre » Al sig. Peschiera Achille (Milano). » » » Al sig. Taiana Enrico (Milano). 4 » » Al sig. Vogt Titus Julius (Groningen). 12 » » Al sig. Lebranc Albert (Luxembourg). 23 » » Al sig. Faragallah Samaan Boutros (Cairo). 8 gennaio 1977. Al sig. Barker Thomas M. (New Orleans). » » » Al sig. Berwald John J. (San Francisco, Cai.). » » » Al sig. Betponey Clement (New Orleans). » » » Al sig. Bonfilio Victor P. (San Francisco, Cai.). » » » Al sig. Champagne Arthur J. (New Orleans). » » » Al sig. Charbonnet Clayton J. (New Orleans). » » » Al sig. Charbonnet Harry N. (New Orleans). » » » Al sig. Childress Ioseph A. (New Orleans). » » » Al sig. Clifton Clarence C. (New Orleans). » » » Al sig. Delery Oliver Stanislaus (New Orleans). » » » Al sig. Derbes Charles J. (New Orleans). » » » Al sig. Doyle Francis C. (New Orleans). » » » Al sig. Duff John Francis (San Francisco, Cai.). » » » Al sig. Duvigneaud Carl V. (New Orleans). » » » Al sig. Filice Francis P. (San Francisco, Cai.). » » » Al sig. Fitzmorris Norris Vernon (New Orleans). Diarium Romanae Curiae co » » » » » » » » » » » » )) )) » » » » » » 22 25 15 2 gennaio 1977. Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » » Al » Al Al » Al » » » Al » » Al » » Al Al » » Al » Al » » Al » » Al » Al » » Al » » Al » » Al febbraio » Al marzo Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Francis Norman Christopher (New Orleans). Freitas Louis G. (San Francisco, Cai.). Gallagher Donald M. (San Francisco, Cai.). Gelpi Robley J. (New Orleans). Gremillion Charles (New Orleans). Hartson Maurice J. (New Orleans). Henning John Francis (San Francisco, Cai.). Jupiter Clarence Joseph (New Orleans). Labat Victor Hay es (New Orleans). La Borde Alden (New Orleans). Lapeyre Emile M. (New Orleans). Martínez P. Davis (New Orleans). Miller Bichard K. (San Francisco, Cai.). Molkenbuhr Edward (San Francisco, Cai.). Monroe J. Edgar (New Orleans). Peixotto Joseph Stephen (San Francisco, Cai.) Peltier Harvey (New Orleans). Read A. Louis (New Orleans). Schoen Gerard Luois (New Orleans). St. Martin Hugh P. (New Orleans). Shumate Charles Albert (San Francisco, Cai.). Solomon Frank Arthur (San Francisco, Cai.). Stouse James A. (New Orleans). Vath John (New Orleans). Ward Bernard J. (San Francisco, Cai.). Robert E. (New Orleans). Schipp Michael (Passaic). Queguiner Pierre (Rouen). Husson Camille (Lyon). Sabol John A. (Philadelphia). La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 11 marzo 303 1977. Al sig. Maffei Giovanni Leonardo (Napoli). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 3 dicembre 1976. Al sig. Boniardi Pasquale (Milano). » » » Al sig. Brusa Gian Luigi (Milano). » » » Al sig. Cernuschi Gianfranco (Milano). » » » Al sig. Gini Giangiacomo (Milano). » » » Al sig. Schirone Carmine (Milano). » » » Al sig. Vanadia Luigi (Milano). 24 gennaio 1977. Al sig. Romani Giuseppe (Pitigliano). 29 » » Al sig. Rolli Johannes (Freiburg im Breisgau). 15 febbraio » Al sig. Chiodi Fioralpino (Vicenza). 5 marzo » Al sig. Toscano Francesco (Cassano all'Ionio). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 304 Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 3 dicembre 1976. Al sig. Colombo Carlo (Milano). 24 » » Al sig. Pietri Atom (Tripoli). 12 gennaio 1977. Al sig. Di Chiara Felice Antonio (Fermo). 15 » » Al sig. Gericke d'Herwynen Jean (Malines-Bruxelles). 1 febbraio » Al sig. Mot Georges (Malines-Bruxelles). 4 » » Al sig. De Schaetsen-van Brienen Albert (Malines-Bruxelles). 11 » » Al sig. Supino Augusto (Roma). 21 » » Al sig. D'Agostino Nicola (Roma). 23 » » Al sig. Colletti Antonio (Orvieto). NECROLOGIO 3 aprile 5 » 12 » 14 » » » 17 26 » » 1977. Mons. Pierre M. Théas, già Vescovo di Tarbes et Lourdes (France). » Mons. Vicente Roig y Villalba, Vescovo di Valledupar (Colombia). » Mons. Vincent Kennally, Vescovo tit. di Sassura, già Vicario Apostolico delle Isole Caroline e Marshall. » Mons. Francisco Maria Da Silva, Arcivescovo di Braga (Portugal). » Mons. Vittorio De Zanche, Vescovo di Concordia-Pordenone (Italia). » Card. William Conway, Arcivescovo di Armagh (Irlanda). » Mons. Floyd Lawrence Begin, Vescovo di Oakland (U.S.A.). An. et vol. LXIX N. 6 30 Iunii 1977 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI LITTERAE DECRETALES Beato Ioanni Ogilvie S. I. honores Sanctorum decernuntur. Omnis martyrii vis ac momentum, in quo praecipua eius sanctitatis causa, atque idcirco eius gloria, consistit, hoc est : esse nempe aliquid in hominum vita, quod sua dignitate vitam ipsam antecedat; et officium quod ceteris praestet ; et spem ita certam, si cum reliquis omnibus comparetur, ut numquam labefactari possit; esse denique in hominibus sanctum quid ac necessarium, cui cetera omnia, ac si res poscat, vita ipsa cedat oportet. Haec autem dignitas, hoc officium, hoc sanctum ac necessarium quid, est religiosae fidei veritas. Atqui haec absoluta fidei praestantia est primum ac maximum elementum in martyris, seu Christi testimonii psychologia : sicut certe primum ac maximum fuit in novensilis Sancti Ioannis Ogilvie, sacerdotis eiusdemque Religiosi professi Societatis Iesu. Homines quidem in martyribus labores atque dolores corporis potissimum considerare consueverunt, id est acerbos cruciatus, quos ipsi passi sunt; causam vero serius animadvertunt. Neque tamen cruciatus sunt maximus ac peculiaris martyrii honor atque praecipua ratio qua illud magni faciamus. Rem beatissimus Augustinus totam aperit, cum affirmat : non poenam efficere vere martyres, sed causam (cf. Ep. 89; PL 33, 310). Quae autem fuit Ioannis Ogilvie causa martyrii? Facile fuisse fidem deprehenditur. Sed fides iterum tam patet, quam orbis terrarum. Quae ergo fidei facies movit Ioannem Ogilvie ad certamen martyrii? Scilicet ea vox quae Christi auctoritate fidem annuntiaret : « Et eritis mihi testes » (Act. 1, 8) : hoc est testes, praecones 20 - A. A. s. 306 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale et martyres. Item aliae Iesu voces : « Euntes ergo . . . docete omnes gentes )) (Matth. 28, 19) ; « Qui vos audit, me audit » (Luc. 10, 16) ; quibus sane vocibus duo continentur : Ecclesia magistra, atque fides quae ab ipsa traditur tamquam ab auctoritate quae ante nata est quam liber ipse qui de ea loquitur. Nimirum herois nostri sanctitas id proprium habet, ut sit certum obsequii testimonium erga magisterium Ecclesiae, itemque fidei erga Missam, id est erga eam religionis formam, quae tum Dei verbum celebrat, tum etiam Redemptoris sacrificium praesens reddit. Ioannes Ogilvie, datus ad supplicium quasi fidelitatem civili atque patriae potestati debitam prodidisset, re vera assertor fuit libertatis auctoritatis religiosae, iuxta perennem Christi sententiam : « Reddite ergo quae sunt Caesaris Caesari, et quae sunt Dei Deo » (Matth. 22, 1) ; in-eiusque laude ponendum, quod, vita magno animo posita, profuerit ad libertatem religiosam hominum cultui recuperandam, qualem videlicet recens Concilium Vaticanum II illustravit in enuntiatione (( Dignitatis humanae )) : neminem scilicet posse aut adstringi aut prohiberi a profitenda religione; teneri vero omnes officio quaerendae ac sequendae veritatis, maxime religiosae (cf. n. 2, 6. 9; cf. S. AUG. Contra Litt. Petiliani, PL 43, 315). Qua re tantum abest, ut Sanctus quem veneramur sit signum civilis vel spiritualis discordiae, ut, contra, ingratam memoriam abstergat violentiae atque immodicae auctoritatis usus, rerum religiosarum causa; et omnibus, quotquot sumus, praestet, ut controversias de fide mutuo obsequio componamus, veritatem serena mente pervestigantes cui adhaereamus, atque optata fidei et caritatis unitas fiat, quam Christus praecipuam Evangelii sui notam esse voluit (cf. Io. 17). Ioannes Ogilvie Drum-na-Keith, in Scotiae provincia Banffshire hanc est vitam ingressus anno 1579, natu maximus Valtheri Ogilvie, viri nobilis eiusdemque divitis, Calvini placitis addicti. Pueritia obscurior ; compertum tamen habemus fuisse eum a patre, iam duodecim vel tredecim annorum puerum, in Galliam, in Italiam, in Germaniam missum, quo liberalius institueretur. Tum vero catholicam vitam cognovit, quae haud parum eum commovit. Natum inde interius dissidium, longum et acerbum, quod simul egregiam indolem in adulescente prodit, id est absolutam illius animi probitatem et proclivitatem ad ea omnia confestim sequenda, quae cognita veritas ac Dei voluntas eiusque invitatio secum traherent. Neque tamen optio ei facienda facilis. Qui, antiquissima' et amplissima familia natus, quae in historia regni illius magni momenti fuerat, ac sive Regi, sive Ecclesiae servierat (tametsi ab hac pater eius Acta Pauli Pp. VI 307 multaque sanguine coniuncti postea accesserant), si causam catholicam suscepisset, eo rem adduci intellegebat, ut cum ipsa familia etiam stipendia parentum omnia mitteret, quibus vivebat ; futurum praeterea, ut honorum, quos facile consequi posset in sua religione, spes omnis decideret; et, siquando in patriam regrederetur, ceu rebellem ac proditorem sui vehementer insectarentur. Hae tamen cogitationes, quamvis graves, ilico loco cedebant, cum haec interrogatio animum subibat omnium maxima : quae demum esset vera religio, quam Deus consti tuisset, quidque ab eo posceret. Puer ergo viros doctrina insignes interrogavit. Quorum tamen responsiones inter se repugnantes, itemque diversae explanationes theologicae cum mentem potius exturbarent, quod insitus sibi sensus consilium dabat, id iniit : ut, nempe, historiam Ecclesiae inspiceret, atque iis staret, quae ipse vera deprehendisset. Ceterum, pietati se toto animo dedidit atque amando Christo Iesu, qui tandem caelesti iubare veritatis eum collustravit. Quam cum cognovisset, Ioannes relictis omnibus quae haberet, est ilico sequendi Christi iter ingressus. Anno autem 1596, Scotorum Collegio quod in urbe Duaco esset, quodque eo tempore Lovanium translatum patebat, exceptus est. Atque tum fortasse est ad catholicam Ecclesiam admissus, opitulante nempe Cornelio van den Steen, e Societate Iesu Sodali eodemque viro in posterum ob exegetica scripta celeberrimo, quem eruditi Latino nomine Cornelio a Lapide cognoverunt. Anno 1598 relicto Collegio Lovaniensi, Castra Regina petiit, quam urbem etiam Ratisbonam dicunt; inde Olmucium. Insequenti vero anno poposcit, idque concessum, ut in Sodales Societatis Iesu adscisceretur ; atque die quinto mensis Novembris, eodem anno, in Noviciis Provinciae Austriacae Ordinis illius annumeratus est in urbe Brünn. Die sexto et vicesimo mensis Decembris, anno 1601, votis simplicibus paupertatis, castitatis et oboedientiae perpetuo nuncupatis in urbe Gradecio, tum hic tum Olmucii studia sua perfecit. Tum ad sui Ordinis usum et consuetudinem, studiis ad tempus intermissis, magisterium exercuit docendo iuvenes grammaticam, qui Collegium Societatis Iesu Vindobonae incolebant. Ubi vis autem vir Dei maximi habitus est, non modo ob sinceram virilemque pietatem, sed ob facultatem etiam prope singularem regendi iuvenes animosque confirmandi, eorum maxime qui e Congregatione Mariana essent, ut egregia in Deum proximumque caritate niterent, sui prodigi. Eius vero aequales haec potissimum ei laudi atque honori dabant : quod videlicet pie sancteque officia sua tueretur (neque id mirum, siquis reputet quanta superasset vocationis religiosae sequendae causa), et quod iucunda sem- 308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale per animi serenitate Deo et Ecclesiae serviret. Ceterum, ille id speraverat usquequaque, posse se aliquando in patriam terram reverti ad catholicos sustentandos qui fidei christianae causa vexabantur. Simul ergo atque ordinationem sacerdotalem suscepit anno 1610 Lutetiae Parisiorum, etiam atque etiam se mitti in Scotiam ultro petiit; neque tamen id statim impetravit, cum Moderatoribus placuisset ut primis illis sacerdotii annis Rotomagi, in Galliae urbe, operam daret. Anno vero 1613, Claudius Aquaviva, totius Ordinis Praepositus Generalis, negotium ei dedit audax et iucundum, ut in Scotiam se conferret ad id ipsum, ut eos qui catholico nomine censerentur confirmaret, si fideles, in Ecclesiae saepta reduceret, si ab ea desciissent. Primo quoque tempore profectus, eodem anno 1613 in urbe Leith, quae haud procul ab Edimburgo est, portum tenuit, atque ad partes Scotiae Septemtrionales se convertit. Post vero breve iter in Galliam, ubi Moderatorem sui Ordinis consuleret, Edim- burgo et Glasguae, et Renfrewshire, ut cognominant, plurimum adlaboravit. Nam diu noctuque, sui immemor, ac periculi neglegens quod imminebat, iam omnibus auxilio erat; qui, perpetuo sedem mutans, et sacrificium Eucharisticum pro fidelibus christianis celebrabat, et sacramenta administrabat, et publicas custodias cum summo discrimine ingressus, praeterquam quod eos qui ibidem condebantur catholicos recreavit, non paucos etiam ad nostram sacrosanctam fidem convertit. Aequalis quidam auctor est eum eo tempore non destitisse, si modo occasio vel facultas daretur, ab hortandis fidelibus ut in officio starent, quorum prout frigescebat aut vigebat fides, et inflammabat ad religionis amorem, et confirmabat ad perseverandum. Qui quidem insectatorum suorum quam maxime potuit vigilantiam elusit, donec proditus ab indignis, Glasguae comprehensus est, die quarto decimo mensis Octobris anno 1614, cum aegre annus abiisset ex quo in patriam redierat. Cum captivitate iam aetas init ultima vitae beatissimi viri; in qua nempe potissimum eius ingenium patuit, quam dives animi pietas, quam egregia. Nam, cum id unum apud eum valeret : et veritas et Dei voluntas, nec umquam in agendo haesit, et postridie quam in custodiam ductus est, scriptum subsignavit, quo primatum Romani Pontificis in re divina affirmabat, tametsi pro certo sciebat fore ut propter hoc unum crimen occideretur. Legitur enim in actis martyrii quibus ipse subscripsit : « Interrogatus num Papae iurisdictio etiam in Regis provincias se extenderet, quod attinet ad res religiosas, non modo constanter adfirmavit, sed ob hanc rem se mori non recusare ». In omnibus autem quaestionibus quae longos per menses Glasguae atque Edimburgi ex eo habitae sunt, Ioannes Acta Pauli Pp. VI 309 numquam potuit ab ea deduci opinione, qui neque vellet, neque posset Deum suum prodere. Ac potius quam cederet, tormenta subiit omnis generis, in quibus vigiliam coactam octo per dies novemque per noctes productam nullo intervallo ; atque id ea animi constantia pertulit, ut vel ipsi iudices admirati fuerint. Quin occasione capta, fidem atque fidelitatem suam erga Petri Cathedram summa fortitudine ac dicendi facultate defendit. Tum etiam, praeterea, cum res tam in angusto erat, fuit in eo satis urbanitatis ac leporis, quem ad modum sua ipsius causae dictio nuntiat, vehemens atque gravis, ubi multa sunt propria et acuta, quae praeter quam quod eius ingenii aciem demonstrant, tranquillam etiam animi serenitatem ostendunt, qua ille unus fruitur qui Deo arte coniungitur a quo et fulcitur. Quamquam, captivum nostrum, qui interdiu conatus hostium comprimebat, adnitentium ut in suam ipsorum sententiam discederet atque nomina eorum aperiret qui eum iuvissent, noctu vero diu precibus instabat fundendis, non sane cepit ob res adversas taedium vitae ; et vitam quidem dilexit, sicut semper dilexerat ; sed noluit per fas nef asque eam servare. Testantur verba quae coram iudicibus habuit : « Vitam certe redimere cupio, ne tamen Deum perdam. Quod si utrumque assequi mihi non licet, libenti animo minus bonum amittam, ut summum custodiam ». Tandem die decima mensis Martii, anno 1615, morte mulctatus est, atque hora quarta post meridiem eiusdem ipsius diei laqueo suspensus. Paululum ante quam moreretur, intrepidus Christi martyr fidem suam erga regem testatus est in iis quae iurisdictionem regiam spectarent, ne dubium esset, se unice religionis causam mortem oppetere; quam aequo et forti animo obiit, ignoscens persecutoribus, precesque Deo adhibens usque ad finem. Corpus extra urbem in communem sceleratorum fossam abiectum est, neque ad hunc diem repertum. Martyrii fama Ioannis Ogilvie ilico diffusa est tam in Scotia, quam in aliis nationibus, sicut constat e pluribus relationibus quae de eius vita et morte passim divulgatae sunt. Ordinariae ergo investigationes de eius martyrio et causa martyrii anno 1628 Herbipoli, in Germania, et anno 1629 in Urbe fieri coeperunt; deinceps haec causa beatificationis coniuncta est cum martyrum, qui in eadem persecutione mortem pro Christo in Anglia obiissent; instantibus vero Scotis, ut sui civis causa seorsum pertractaretur, Pius X I , Decessor Noster, anno 1924 benigne annuit. Celebratis igitur apostolica auctoritate processibus, absolutisque disceptationibus ceterisque servatis servandis, idem Pius XI pridie Calendas Décembres, anno 1929, de martyrio et causa martyrii Ioannis Ogilvie 310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale constare declaravit, et die altero et vicesimo mensis Decembris eiusdem anni, incliti martyris sollemnem beatificationem peregit. Cum vero in dies augesceret beneficiorum rumor beati Ioannis Ogilvie intercessione acceptorum, quorum aliqua veri miraculi speciem praeferre videbantur, sollertes actores cogitare coeperunt de ea causa resumenda. Nos autem die octavo mensis Iulii, anno 1965, Commissionem, quam dicunt, resumptionis causae beati Ioannis Ogilvie probavimus. Hinc causae actores, e variis sanationibus quae, invocato beati Ioannis Ogilvie nomine, mirum in modum patratae videbantur, unam elegerunt, quam Apostolicae Sedi ad cognoscendum exhibuerunt, ut eidem beato Sanctorum honores decernerentur. Miraculum hoc obtigit Ioanni Fagan, Glasguae, quinquagesimum alterum annum agenti, qui, gravissimo carcinomate duos annos affectus, eo venerat, ut a die tertia ad diem sextam martii, anno 1967, in condicione lethargica versaretur, et, iuxta certam duorum medicorum sententiam, iam iam moreretur. Intercessione autem beati Ioannis Ogilvie invocata tam ab ipso aegroto, quam ab eius familia totaque paroecia, cuius templum erat Beato sacrum, ipse improviso in lecto se erexit, desiderium comedendi manifestavit, et, omnes in maximam admirationem convertens, apparuit clinice sanatus; vires et pondus recuperans, mox rediit ad condicionem viri undecumque validi, in eaque usque ad praesentem diem perseveravit. Super huiusmodi mira sanatione processus apostolicus in Glasguensi curia instructus est, a die decima quarta mensis Novembris, anno 1972, ad diem tertium decimum mensis Aprilis, anno 1973 ; de cuius iuridica auctoritate Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum die quinto mensis Aprilis, insequenti anno, decretum fecit. Disceptari deinde coeptum est de eadem sanatione apud Sacram Congregationem : in peculiari conventu diei undetricesimi mensis Iulii, anno 1975, atque in Congregatione plenaria diei duodetricesimi mensis Octobris, eodem anno, relatore Venerabili Fratre Nostro Silvio S. R. E. Cardinali Oddi. Nos vero de affirmativa sententia circa sanationis indolem praeternaturalem certiores facti, miraculi veritatem die duodecimo mensis Februarii hoc anno, declaravimus, atque instantibus causae actoribus, benigne ab alterius miraculi, iure requisiti, necessitate liberavimus. Denique in sacro Consistorio, ad Aedes Vaticanas die quarto et vicesimo superioris mensis Maii habito, post auditam sententiam eorum quorum oportebat, diem diximus ad beati Ioannis Ogilvie canonizationem celebrandam, qui fuit decimus septimus mensis Octobris huius anni. Quo sane die, una cum frequentissima Patrum Cardinalium, Episcoporum, Antistitum, sacerdotum utriusque Acta Pauli Pp. VI 311 ordinis, maxime vero e Societate Iesu corona, undique gentium, praesertim e Scotia confluentium, haec pronuntiavimus verba : (( Ad honorem sanctae et individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli et Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum Nostrorum consilio, beatum Ioannem Ogilvie Sanctum esse decernimus, ac sanctorum catalogo adscribimus, statuentes eum in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione recoli debere. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti )). Omnibus itaque quae inspicienda erant bene perspectis, quae supra acta memoravimus, universae Ecclesiae renuntiamus, mandantes ut harum Litterarum exemplis et locis, etiam typis editis, manu tamen alicuius tabellionis subscriptis sigilloque impressis, eadem prorsus habeatur fides, quae his tribueretur, si ostenderentur. Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo decimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri decimo quarto. Ego P A U L U S catholicae Ecclesiae Episcopus Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 821906. 312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I KARVARENSIS Divisa dioecesi Belgaumensi, in India, ex eo territorio nova dioecesis conditur « Karvarensis » nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Christi iussum : « Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium omni creaturae » (Matth. 16, 15), adeo, Dei iuvante gratia, effectum est, ut iam nulla sit natio, aut populus, aut gens, penes quam christiana religio non innotuerit, et templum vero Deo non surrexerit, et ecclesiastica circumscriptio non constituta fuerit. Neque id mirum, cum Christus, adorandus Dei Filius, promiserit se cum Apostolis usque ad consummationem saeculi futurum. Cum ergo Ven. Fratres Nostri S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositi, bene fieri censuerint, si in Indiae territorio nova dioecesis conderetur, Nos, de illius nobilissimi populi bono summe solliciti, tum consilium probamus, tum haec decernimus. A dioecesi Belgaumensi territorium civilis districtus, ut dicunt, North Kanara separamus, atque novam dioecesim constituimus, quae ab urbe Karvar Karvarensis cognominabitur, atque archidioecesi Bangalorensi suffraganea'erit. Episcopus Karvarensis sedem suam in urbe Karvar collocabit, ac in templo huius civitatis praecipuo cathedram sui magisterii ponet. Nempe templum hoc cathedrale erit cum iuribus debitis. Indulgemus autem, ut pro Canonicis Consultores dioecesani eligantur, qui Episcopum consilio atque ope iuvent. Hi vero a munere cessabunt Canonicorum Collegio constituto. Ad electionem Vicarii Capitularis autem quod attinet, Sede vacante, ad regimen Ecclesiae, ad iura et onera cleri et populi, similia, haec omnia iure Canonico temperentur. Quae vero per has Litteras iussimus Venerabilis Frater Lucianus Storero exsequi studebit, Archiepiscopus titulo Tigimmensis atque in India Pro-Nuntius Apostolicus; qui poterit, si visum, etiam alium legare, modo in ecclesiastica dignitate constitutum. Ee vero acta, documenta exarentur, atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittantur. Ceterum 313 Acta Pauli Pp. VI volumus ut hae Litterae ratae habeantur, atque vim suam in perpetuum habeant. Datum Romae, apud S. Petrum, die quarto et vicesimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri tertio decimo. & IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Eugenius Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. II NALGONDAENSIS In Indica natione nova conditur dioecesis « Nalgondaënsis » nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Animarum utilitati pro apostolico Nostro munere consulere studentibus iisque aptiora subsidia comparare, visum est Nobis sententiam esse accipiendam Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praesunt, de nova in Indica natione condenda dioecesi. Audito igitur hoc super negotio favorabili voto omnium quorum interest, sequentia decernimus ac iubemus. Districtum civilem vulgo « Nalgonda » nuncupatum dioecesis Varangalensis, atque districtum civilem vulgo « Mahbubnagar » archidioecesis Hyderabadensis distrahimus, eosque in novam dioecesim constituimus, Nalgondaënsem appellandam, cuius fines statuendos esse censemus per limites quibus duo simul civiles districtus supradicti finiuntur. Nova praeterea dioecesis suffraganea erit Sedi metropolitanae Hyderabadensi ; Episcopi sedes in urbe Nalgonda collocetur, atque eius magisterii cathedra in ecclesia principe eiusdem civitatis ponatur. Usque dum vero Canonicorum collegium condi possit, consultores dioecesani eorum loco deligantur, qui ad normam iuris sacro dioecesis Praesuli as- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 314 sistant. Cetera iuris communis legibus regantur. Haec denique, quae praescripsimus, ad effectum adducat Venerabilis Frater Lucianus Storero, Pro-Nuntius Apostolicus in India, Archiep. tit. Tigimmensis, vel ab eo delegatus sacerdos, perfectique negotii documenta ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione de more mittat, rite signata sigilloque impressa. Has vero Litteras Apostolicas sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die uno et tricesimo mensis Maii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri tertio et decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Marcellus Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Loco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 824884. III CUDDAPAHENSIS In Indica natione nova conditur dioecesis nomine « Cuddapahensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quoniam ad recte universum Christi gregem gubernandum Nobis sunt aptiora in dies incepta suscipienda, sententiam accipiendam esse putavimus Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praesunt, de nova nempe in India condenda dioecesi. Audito igitur hoc super negotio favorabili voto omnium quorum interest, sequentia decernimus. A dioecesi Nellorensi territorium separamus civilis districtus vulgo « Cuddapah » appellati atque territorium districtus (( Chittoor », iisque dioecesim constituimus nomine Cuddapahensem, cuius fines iidem erunt ac fines civilium districtuum « Cuddapah » atque « Chittoor ». Nova dioecesis suffraganea erit archidioecesi Hyderabadensi ; Episcopi sedes eius- Acta Pauli Pp. VI 315 que magisterii cathedra collocetur in ecclesia principe eiusdem civitatis Cuddapahensis. Usque dum vero Canonicorum collegium condi possit, consultores dioecesani eorum loco deligantur, qui ad normam iuris sacro dioecesis Praesuli assistant. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat Ven. Frater Lucianus Storero, in India Pro-Nuntius Apostolicus, Archiepiscopus titulo Tigimmensis, vel ab eo delegatus sacerdos, suetaque documenta exaranda studeat, ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittenda, de more signata sigilloque impressa. Has vero Litteras ratas omnino esse volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. & IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Marcellus Rossetti, Proton. Apost. Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 324882. IV ELURUENSIS Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Vijayavadensi, in India, nova conditur, « Eluruensis » cognomine. P A U L U S 1 E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Haud dubitantes, quin, auctis gregis dominici portionibus, maior ovibus obventura esset utilitas, censuimus precibus obsecundare, Nobis relatis a Venerabili Fratre Nostro S. R. E. Cardinali Praefecto Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide, eo pertinentibus ut, parte detracta a territorio dioecesis Vijayavadensis, nova inde conderetur dioecesis. Ex sententia igitur Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium negotiis praedictae Congregationis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 316 praepositorum, auditoque voto omnium quorum res interest, Apostolica Nostra potestate, haec quae sequuntur decernimus. Territorium districtus civilis vulgo « West Godavari » appellati et partem districtus civilis « East Godavari » nuncupati, a territorio praedictae dioecesis Vijayavadensis seiungimus, ut ex iis fiat dioecesis Eluruensis nominanda, quae territorium districtus civilis « West Godavari » et partem districtus civilis « East Godavari », ut supra dictum est, complectatur. Constitutae autem per Nos dioecesis sedes in urbe Eluru erit, cathedra autem episcopalis in eiusdem urbis ecclesia principe collocabitur, iustis cum iuribus. Statuimus insuper, ut condita dioecesis suffraganea sit metropolitanae sedi Hyderabadensi, eiusque sacer Pastor Praesulis metropolitani eiusdem Ecclesiae archiepiscopali iuri obnoxius. Pro canonicorum collegio — donec hoc constitui potest — deligantur consultores dioecesani, ad normam iuris. Ad dioecesis regimen quod attinet, administrationem, Vicarii capitularis electionem aliaque id genus, sacri canones omnino serventur. His Litteris ad effectum adductis, sacerdotes ei Ecclesiae dioecesanae censeantur ascripti, in cuius territorio of- ficium vel beneficium ecclesiasticum habeant; ceteri autem presbyteri, clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Acta et documenta, ad novam dioecesim Eluruensem spectantia, a Curia Vijayavadensi ad illius Curiam transferantur, in tabulario religiose servanda. Haec demum, quae praescripsimus, ad effectum adducat Venerabilis Frater Lucianus Storero, Archiepiscopus titulo Tigimmensis, Apostolicus in India Pro-Nuntius, vel ab eo delegatus sacerdos, absolutique negotii documenta ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittat. Has sub plumbo datas Litteras ratas esse volumus, contrariis quibusvis non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo sexto, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Marcellus Loco £B Plumbi In Secret. Status tal., n. 324835. Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. 317 Acta Pauli Pp. VI V KHANDVAËNSIS Distractis quibusdam territoriis a dioecesi Indorensi, in Indiae finibus, nova alia constituitur, « Khandvaënsis » nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Apostolico officio quod Nobis divinitus commissum est perquam diligenter fungi studentes, in id si oporteat peculiari sedulitate incumbimus, ut, ad aptius efficaciusque Christifidelium necessitatibus consulendum, novas in Ecclesia dioeceses constituamus. Quod ideo Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales praepositi Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide exsequendum censuerunt Nos libenti animo accipientes, summa Nostra potestate sequentia decernimus ac iubemus. A dioecesi Indorensi territoria distrabimus districtuum civilium vulgo appellatorum « Khandwa » et « Khargone » iisque novam dioecesim condimus, Khandv&ënsem cognominandam iisdemque finibus circumscribendam ac civilium districtuum, quos diximus. Sic constitutae dioecesis episcopalis cathedra in urbe vulgo Khandwa ponatur, seu in sacra eiusdem civitatis aede principe. Mandamus praeterea ut, pro Canonicorum collegio, consultores dioecesani ad normam iuris deligantur, Episcopum consilio et ope iuvaturi. Eamdem praeterea dioecesim suffraganeam esse metropolitanae Sedi Bhopalensi statuimus. Haec quae praescripsimus ad effectum ex more adducantur, effectique negotii congrua documenta exarentur ad Sacramque Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, rite subscripta sigilloque impressa. Has vero Litteras Apostolicas firmas esse et fore volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio mensis Februarii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. & IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Eugenius Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 325973. Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 318 VI SAMENSIS Praefectura apostolica Samensis, in Tanzania, dioecesis fit. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Praefecturam illam apostolicam Samensem, quam die decimo mensis Decembris constituimus anno millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, magnopere fore confisi ut catholicae res illa in Tanzaniae regione, Deo iuvante, florerent, iam esse ad dioecesis dignitatem evehendam censuerunt Venerabiles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, qui Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide praepositi sunt. Huismodi autem sententiam libenti Nos mente accipientes simulque optantes ut, quae pastoralia coepta a sedulis Evangelii operariis usque adhuc inita sunt ad effectumque feliciter adducta quodammodo in posterum multiplicentur, ea quae sequuntur decernimus et iubemus. Praefecturam apostolicam Samensem ad gradum dioecesis attollimus, nomine non mutato, quae quidem Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione perget esse obnoxia. Statuimus praeterea ut metropolitanae Sedi Daressalaamensi suffraganea sit eiusque Episcopus eiusdem Sedis Metropolitae. Episcopi sedes in urbe Same sit, episcopalis vero magisterii cathedra in sacra aede Christo Regi dicata, quae tamquam cathedrale templum iure habebitur. Mandamus praeterea ut, pro Canonicorum collegio, consultores dioecesani ad tempus deligantur, Episcopum consilio et ope iuvaturi. Ad cetera, quae ad dioecesis rectionem pertinent, Codicis Iuris Canonici leges stricte serventur. Haec quae praescripsimus ad effectum sueto more adducantur, effectique negotii documenta exarentur ad Sacramque Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur. Hanc Constitutionem Apostolicam nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die III mensis Februarii, anno Domini MCMLXxvii, Pontificatus Nostri x i v . © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Godefridus Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 326948. Del Ton, Proton. Apost. Mariani, Proton. Apost. Acta Pauli Pp. YI 319 VII HUMENSIS-THIBODENSIS Quibusdam locis ab archidioecesi Novae Aureliae detractis nova conditur dioecesis nomine « Humensis-Thibodensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Quandoquidem, pastorali cura id ferente, sacer Praesul archidioecesis Novae Aureliae, vota expromens sive sua sive Conferentiae Episcopalis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis, ab hac Apostolica Sede poposcit ut, quadam acta partitione illius archidioecesis, nova ibidem conderetur dioecesis, Nos idcirco, qui quantum maxime possumus curamus ut christiani populi utilitatibus ubique terrarum consulatur, audita hac de re sententia Venerabilis Fratris Ioannis Jadot, Archiepiscopi titulo Zuritani et Delegati Apostolici in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus, consilioque simul perpenso Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium negotiis Sacrae Congregationis pro Episcopis praepositorum, preces illas excipiendas statuimus hasque per Litteras haec, quae sequuntur, Apostolica Nostra potestate decernimus et iubemus. Ab archidioecesi Novae Aureliae seiungimus tum civiles regiones vulgo « Terrebonne » et « Lafourche » cognominatas, tum eam partem quae in civili regione est vulgo (( Saint Mary » appellata, tum etiam portionem illam in civili territorio « Jefferson » vulgo nuncupato positam, quae ad meridiem undetriginta graduum et triginta minutorum latitudinis septemtrionalis extenditur. Quibus omnibus locis, a memorata archidioecesi detractis, novam condimus dioecesim Humensem-Thibo- densem appellandam, cuius sedem statuimus in urbe Huma ((( Houma » ) , quae hac de causa ad dignitatem episcopalis urbis evehitur ; episcopalis vero magisterii ibi cathedram Agimus in sacra aede Deo in honorem Sancti Francisci de Sales dicata, quae cathedrale dehinc habebitur templum, ornatum insignibus et privilegiis ad cathedralia dioecesium templa pertinentibus. In urbe autem dicta « Thibodaux » ad gradum concathedralis templi eam evehimus sacram aedem quae Deo in honorem Sancti Iosephi est dicata, ubi Episcopus Humensis-Thibodensis iure cathedram sui magisterii erigere valeat, sibique, prout consentaneum videatur, liceat pontificalia, diebus quoque sollemnioribus, exercere atque in eadem urbe pro lubitu degere. Mensa episcopalis novae dioecesis Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 320 Humensis-Thibodensis constituetur Curiae emolumentis aut fidelium largitionibus atque iusta bonorum portione quae ei obvenient ex divisione ad normam can. 1500 C.I.C. agenda. Episcopo quidem pro tempore Humensi-Thibodensi omnia iura et privilegia atque honores tribuimus, quae ceterorum in orbe Episcoporum locorum sunt propria, eidem et oneribus et officiis impositis, quibus omnes ligantur dioecesani Episcopi. Concedimus ut, servatis de iure servandis, Consultores dioecesani interea deligantur, donec hac in nova dioecesi capitulum cathedrale per alias sub plumbo Litteras rite constituetur. De Seminarii erectione, deque alumnorum sacerdotali educatione et institutione serventur non modo sacri canones, verum etiam normae Decreti Concilii Vaticani II (( Optatam totius » atque peculiares Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica regulae. De clero ita statuimus, ut, his Litteris ad effectum adductis, presbyteri eidem Ecclesiae censeantur adscripti cuius in territorio officium vel beneficium habeant ; ceteri vero, nec non Seminarii tirones, addicantur illi dioecesi, cuius in finibus suum habeant domicilium. Mandamus insuper ut documenta omniaque acta, quae aut, ad novam dioecesim eiusque clerum aut ad fideles aut ad temporalia bona pertinent, ad Curiam novae Ecclesiae transferantur, in condendo tabulario religiose custodienda. Humensem-Thibodensem dioecesim suffraganeam Sedi Novae Aureliae efficimus, itemque Episcopum pro tempore novae dioecesis metropolitico subicimus iuri sacri Praesulis eiusdem archidioecesis. Quae praescripsimus ad effectum adducantur a Venerabili Fratre Ioanne Jadot, quem diximus, vel a delegato per eum sacerdote, qui perfecti negotii documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, de more signata sigilloque impressa. Has vero Litteras Apostolicas sive nunc sive in posterum ratas esse volumus, contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die altero mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Godefridus Marcellus Loco £B Plumbi In Secret. Status tab., n. 322968. Mariani, Rossetti, Proton. Apost. Proton. Apost. 321 Acta Pauli Pp. VI VIII BISSAGENSIS Praefectura Apostolica Guineae-Bissagensis ad gradum dioecesis attollitur, nomine « Bissagensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Rerum catholicarum incrementa quae in praefectura apostolica Guineae-Bissagensi, magna adlaborantibus sedulitate christianae fidei praeconibus, feliciter allata sunt, quae praeterea vel maiora etiam, Deo auxiliante, in posterum fieri praevidentur, causa est idonea quam maxime cur sententiae accedendum esse voluerimus Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositorum, ut eadem praefectura ad dioecesis dignitatem eveheretur. Summa igitur usi Nostra potestate, ecclesiasticam circumscriptionem, quam diximus, ad gradum dioecesis attollimus, Bissagensem appellandam atque Apostolicae huic Sedi immediate subiciendam. Sic conditam dioecesim Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione obnoxiam manere statuimus ; Episcopi sedem in urbe vulgo (( Bissau » cognominata poni, episcopalisque magisterii cathedram in templo esse, Deo dicato in honorem B. M. V. titulo « Nossa Senhora de Candelaria » excultae, quod exinde cathedrale habebitur. Mandamus insuper ut, pro Canonicorum collegio, consultores dioecesani deligantur, qui Episcopum consilio et ope adiuvent, utque reliqua omnia, rectam novae dioecesis gubernationem respicientia, iuxta Codicis Iuris Canonici praescripta temperentur. Haec demum, quae iussimus, ad effectum rite adducantur confectique negotii documenta exarentur et ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione mittantur, ex more signata sigilloque impressa. Apostolicam hanc Constitutionem firmam esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo primo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Eugenius Loco £ß Plumbi In Secret. Status tab., n. 826811. 21 - A. A. S. Del Ton, Sevi, Proton. Proton. Apost. Apost. 322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale IX CHEIUENSIS Praefectura Apostolica Cheiudoensis in Corea, ad dioecesis gradum et dignitatem evehitur, sumpto nomine « Cheiuensi ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Munus Apostolicum universae Ecclesiae regendae, quod summi Dei consilio et voluntate suscepimus, id poscit, ut non modo Christi fideles sincera veritate pascamus (cfr. Io. 21, 15-17) : sunt enim Christi verba spiritus et vita (cfr. Io. 6, 64) ; sed etiam ut Ecclesiarum faciem et formam interdum immutemus, cum nempe ex ea re commoda et bona manare christiano populo praevideantur. Ille est enim diligens pater familias, « qui profert de thesauro suo nova et vetera » (Matth. 13, 52). Qua re, cum in Praefectura Apostolica Cheiudoensi, in Coreae finibus, iam fides catholica haud parva susceperit incrementa atque maiora capi posse praevideantur, bene fieri visum est, si eandem circumscriptionem in dioecesis formam redigeremus; quod etiam meritae laudi esset Missionariis ibi operose allaborantibus. Quae cum ita sint, consilio petito a Venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizatione praepositis, apostolica Nostra potestate haec decernimus. Apostolicam Praefecturam Cheiudoensem ad gradum et dignitatem dioecesis tollimus, Cheiuensis nomine, iisdemque finibus, qui civili provinciae Cheiuensi sunt ; quae praeterea suffraganea erit metropolitanae Sedi Kvangiuensi, atque Sacrae Congregationi pro Gentium Evangelizationi obnoxia. Novae dioecesis Sedem in urbe Cheju ponimus, cathedram episcopalis potestatis in templo Immaculatae Conceptionis in eadem civitate sito, quod ad templi cathedralis dignitatem evehimus, cum iuribus iustis. Indulgemus etiam, ut, ad tempus Canonicorum loco Consultores dioecesani deligantur, Episcopo consilio atque opera iuvaturi. Ad cetera vero quod attinet : Sedis regimen et administrationem, electionem Vicarii Capitularis Sede vacante, cetera huiusmodi,. Iuris Canonici praescripta omnino serventur. Ceterum has Litteras Nostras Venerabilis Frater Aloisius Dossena ad exitum deducendas curabit, in Corea Pro-Nuntius Apostolicus, vel quem ipse delegaverit, 323 Acta Pauli Pp. VI factis necessariis potestatibus. Re autem acta, idem documenta exarari faciet atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem pro Gentium Evangelizatione cito mittet. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri decimo quarto. ©. IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status AGNELLUS Card. Rossi S. Congr. pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide Praefectus Iosephus Marcellus Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tao., n. 826892. X S. THOMAE IN INSULIS VIRGINEIS Praelatura Insularum a Virginibus ad gradum dioecesis evehitur, nomine « Sancti Thomae in Insulis Virgineis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Animarum utilitatis aeternaeque earumdem salutis pro apostolico Nostro munere quam qui maxime solliciti, optatum esse omnino accipiendum ad effectumque adducendum existimavimus Venerabilis Fratris Eduardi I. Harper, Episcopi titulo Heracleensis Pontici atque Insularum a Virginibus Praelati, petentis ut sua Ecclesia ad gradum dioecesis attolleretur. Audita igitur hoc super negotio sententia sive Conferentiae Episcopalis Civitatum Foederatarum Americae Septemtrionalis sive Venerabilis Fratris Ioannis Jadot, Archiepiscopi tit. Zuritani in eisdemque Civitatibus Apostolici Delegati, sive denique Venerabilis Fratris Nostri S. R. E. Cardinalis Praefecti Sacrae Congregationis pro Episcopis, sequentia decernimus. Praelaturam Insularum a Virginibus summa Nostra potestate ad dignitatem dioecesis evehimus, cuius dehinc erit appellatio Sancti Thomae in Insulis Virgineis, Episcopi sedes in insula Sancti Thomae eiusque cathedra in sacra aede Deo dicata in honorem Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 324 SS. Petri et Pauli, quae templum cathedrale habebitur iustis cum iuribus. Conditae praeterea dioecesis Episcopo, praeterquam quod debita iura damus, obligationes etiam imponimus, cum pastorali munere conexas. Insuper Sedi metropolitanae Vashingtonensi suffraganea erit, sic ut eius sacer Praesul iuri Metropolitae Vashingtonensis subdetur ; usque dum Canonicorum collegium constituatur, consultores dioecesani ex more deligantur, sive consilio sive ope Episcopum iuvaturi. Mensam episcopalem formabitur Curiae emolumentis, a fidelibus sponte oblatis pecuniis cunctisque bonis ad praelaturam Insularum a Virginibus usque adhuc pertinentibus. Haec autem quae statuimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Ioannes Jadot, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero negotium perfecerit, idem congrua documenta exaranda curet ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat. Apostolicam hanc Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die xx mensis Aprilis, anno Domini MCMLXXVII, Pontificatus Nostri xiv. ffi IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status 6B SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Del Ton, Proton. Apost. Godefridus Mariani, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Secret. Status tab., n. 826850. LITTERAE APOSTOLICAE I Sanctus Villibrordus confirmatur Patronus caelestis loci « Echternach » in dioecesi Luxemburgensi. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Plurimis artissimisque sane vinculis coniungi Sanctum Villibrordum Episcopum cum ipso oppido Epternaco inter dioecesis Luxemburgensis fines notissima iam antiquitatis monumenta historiaeque testificantur documenta : ibi enim coenobium per- Acta Pauli Pp. VI 325 celebre septimo exeunte saeculo condidisse, ibi propria ex voluntate mortuum iacere, ibi priscis a temporibus magna religione honoratum esse, ibi etiamnunc multiplici ratione spiritali dispensare supernarum gratiarum dona pluribus usque peregrinatoribus piis. Consentaneum igitur omnino quiddam fecit Venerabilis Frater Ioannes Hengen Episcopus Luxemburgensis cum superiorum aetatum incitamenta et sui cleri gregisque optata et Sancti Villibrordi cultorum vota suscepit ac statuit ut ipse is nominaretur rite et iure apud omnipotentem Deum patronus eiusdem loci Epternaci, accedente nimirum huius Apostolicae Sedis legitima confirmatione. Cum ergo Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino, factis iam pridem a Nobis potestatibus, illam electionem ac probationem libens suo tempore corroboraverit, Nos rem illam totam communitatis ecclesialis dignitati fideique catholicae prosperitati haud paulum esse conducturam arbitrati libentissimo animo censemus haec consilia eadem omnia rata prorsus atque firma haberi ex Apostolicae Nostrae auctoritatis plenitudine, dum istarum Litterarum vi edicimus Sanctum Villibrordum Episcopum totius urbis Epternaci in dioecesis Luxemburgensis dicione Patronum caelestem percolendum esse secundum iura et privilegia singula liturgica quae illius modi patronis conveniant. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, sub Anulo Piscatoris, apud Sanctum Petrum, die vi mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. €& IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 821,960. II Templum paroeciale B. M. V. titulo Septem Dolorum in civitate Bethen, in finibus dioecesis Monasteriensis, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris evehitur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Tanta est Beatae Mariae Virginis dignitas et amplitudo, utpote quae et Mater Christi, Dei Filii, sit et nulla peccati labe concepta fuerit, et christiani populi Regina, praesidium, portus, caeli ianua patens usquequaque sit habita ; tanta item Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 326 animi Nostri erga illam obsequium et amor, ut, cum de eius honore augendo res est, iam libentissimo animo et fieri patiamur quod ad id conducat, et Ipsi faciamus. Quicquid enim in Matris decorem suscipitur, in Filii etiam laudem iure redundare certo credimus. Qua re, cum Venerabilis Frater Henricus Tenhumberg, Episcopus Monasteriensis, suo ipsius clerique populique nomine datis Litteris ab hac Apostolica Sede petierit, ut templum paroeciale in urbe Bethen situm, intra Oldenburgensem regionem eiusdem dioecesis, atque M. B. V. sub titulo Septem Dolorum sacrum, ad gradum et dignitatem Basilicae Minoris eveheremus, Nos, ratione habita tum eius qui petiit Antistitis, tum loci historiae, tum templi ipsius sanctitatis et maiestatis, tum denique populi pietatis, quae, cum tanta sit, incrementa praeterea haud parva captura praevidetur, admotae expostulationi concedere rati sumus. Quapropter, iis probatis, quae Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu divino, facta a Nobis potestate, de re censuerit, libenti animo templum B. M. V. a Septem Doloribus, de quo mentio supra incidit, in Basilicis Minoribus annumeramus, factis iuribus atque liturgicis concessionibus rite competentibus, servatis tamen quae iuxta decretum « De titulo Basilicae Minoris », die vi Iunii, anno MDCCCCLXVIII factum, servanda sunt. Contrariis nihil obstantibus. Datum Romae, sub Anulo Piscatoris, apud Sanctum Petrum, die xiv mensis Aprilis, anno MDCCCCLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco Ç8 Sigilli in Secret. Status tab., n. 82J 981. f III Sanctus Conradus a Parzham confirmatur Patronus caelestis oppidi « Griesbach » in dioecesi Passaviensi. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Cum ad catholicae pietatis confirmationem et ipsorum fidelium incitationem vix quidquam aeque prodesse noverimus ac liturgicam commemorationem, publicam id est celebrationem, Sanctorum praesertim suo cuiusque in loco natali, idcirco maxime gaudemus quotiens sua sponte dataque opera communitates singulae Acta Pauli Pp. VI 327 per orbem in exempla sibi ac patronos nominatim asciscnnt universalis iam Ecclesiae Sanctos regionis quondam suae filios. Hoc autem ipsum Passaviensi in dioecesi feliciter recens contigit ubi nempe Conradus a Parzham ortus erat et ubi Christifideles oppidi vulgo dicti « Griesbach » eadem in con valli « Rottal » vulgo appellata optaverant ut Cáeles ille constitueretur rite sibi peculiaris apud Deum tutor. Eorum igitur cum praestabile ac laudabile optatum amplexans approbansque Venerabilis Frater Antonius Hofmann Episcopus Passaviensis Sanctum Conrarum a Parzham ad id caeleste munus destinaverit et electionem suam a Sede Apostolica confirmari legitime postulaverit, Nos consilium illud ratum haberi censemus atque Sanctum Conradum a Parzham praecipuum apud Deum Patronum loci (( Griesbach » honorari coli celebrari posse ac debere edicimus, additis cunctis iuribus liturgicisque privilegiis. Praecipimus tamen ut accurate ea singula serventur quae ad normam instructionis Sacrae Congregationis pro Cultu Divino (( de Calendariis recognoscendis, n. 30 )) fieri oportet. Contrariis quibuslibet haudquaquam obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae effectus suos tam nunc quam in posterum exserant. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die x x v n mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 825989. HOMILIA Die beatificationis Ven. Dei famulae Mariae Rosae Molas y VaUvé, conditricis Congregationis Sororum Dominae Nostrae a Consolatione, inter Missarum sollemnia in Basilica Vaticana celebrata.* Venerables Hermanos y amadísimo hijos: La Iglesia, que en estas semanas va repitiendo el grito exultante del aleluya ante el Cristo resucitado, el Cristo presente en la esperanza eclesial, el Cristo que revive su perenne eficacia misteriosa en tantas * Die 8 m. maii, a. 1977. 328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale almas generosas, renueva hoy su alegría incontenible en este acontecimiento que celebramos, no insólito, pero que tiene resonancias siempre conmovedoras, siempre vibrantes, siempre llenas de novedad de contenido. En el marco litúrgico de esta mañana festiva, nuestros ojos descubren una nueva flor de virtud, un nuevo rayo de luz que viene a hermosear el ya luminoso jardín de la Esposa de Cristo. Se trata, como sabéis, de una religiosa española, hoy gloria de la Iglesia universal : la nueva Beata María Rosa Molas Vallvé, fundadora de las Hermanas de Nuestra Señora de la Consolación. No nos detendremos en recordar la conocida historia biográfica de la nueva Beata, que desde su nativa Reus, donde ve la luz en un humilde ambiente, realiza un admirable camino, sólo impulsada por el amor a Cristo y al prójimo, llenando con una asombrosa vitalidad espiritual una existencia que acaba humildemente en Tortosa, hace casi exactamente un siglo, a los sesenta y un años de edad. Una vida sencilla, escondida, es hoy elevada en triunfo. ¿Porqué? Pensemos un instante. Cada vida transcurrida en la entrega heroica, es un misterio del amor de Dios, aceptado en la más íntima correspondencia personal a ese amor. Es un poema evangélico entretejido de sublimes intercambios. Por ello, si queremos rastear en síntesis la faceta saliente de la vida de María Rosa Molas habremos de acercarnos con reverencia al venero inagotable del Evangelio (cf. Mt. 25, 31 ss.), allí donde el pobre, el necesitado, el hambriento, el abandonado, el que sufre, es proclamado merecedor del cuidado prioritario, de la solicitud más tierna, del gesto exquisito de un corazón, que no sólo alivia, sino que comparte ese sufrimiento y lucha por evitar sus causas. Y que sabe compartir así el dolor por un motivo fontal : porque allí está Cristo doliente, hecho presencia viva, actual, exigente de todos los socorros de una fe creadora, capaz de engendrar confianza donde no habría motivos humanos para ella. ¿Buscamos el carisma propio, el mensaje personal, el genio peculiar de María Rosa Molas? Lo encontramos ahí. En un dificilísimo momento histórico, local y nacional, marcado por las luchas, las múltiples facciones, en el que la desesperanza marcaba tantas vidas, de niños, de jóvenes sin instrucción ni porvenir, de ancianos sin asistencia, ella supo inclinarse hacia el necesitado sin distinción alguna, hecha caridad vivida, hecha amor que se olvida de sí mismo, hecha toda para todos, a fin de seguir el ejemplo de Cristo y ser artífice de esperanza y de elevación social. No únicamente para dar algo, sino para darse a sí misma en el Acta Pauli Pp. VI 329 amor y sólo así poder dar —como su ejemplo elegido, María— el don precioso de una completa entrega en la misericordia y en el consuelo a quien lo buscaba o a quien, aun sin saberlo, lo necesitaba. Así María Rosa hacía caridad; así se hacía maestra en humanidad. En el lento peregrinar humano hacia metas de anhelada superación, constatamos hoy que Instituciones nacionales e internacionales, asociaciones de distinto tipo e inspiración, así como personas de diversas procedencias, proclaman de modo solemne o en documentos públicos su voluntad de crear una sociedad nueva y un hombre nuevo, más dignificado. ; Ojalá que ello significara que las esperanzas más nobles, anidadas en los repliegues íntimos del corazón humano van hallando expresión completa ! Una realidad acometida con tesón, capaz de abrir los ánimos al gozo ilusionado de un mañana mejor que la Iglesia no cesa de proclamar, ansiar y alentar para la humanidad. Pero ; ay ! observamos con no rara frecuencia que un humanismo bien intencionado, pero sin raíces más hondas, sin la garantía de una consistente y superior motivación, que descubra en el fondo del ser humano la dignidad inconmensurable de la imagen divina y la presencia del Cristo que exalta, libera, une al hombre, queda en un humanismo débil, parcial, ambiguo, formal, cuando no falseado. Si es justo reconocer que este objetivo ineludible de defender, promover y cuidar (( la sacralidad » de la vida humana, auspiciado y alentado continuamente por el cristianismo, ha hallado resonancia efectiva en nuestra sociedad moderna que ha prodigado sus servicios en campos tan apremiantes como la sanidad, la higiene, la asistencia social y otros, no es menos cierto que el respeto de la vida humana está también amenazado, si no ultrajado y lesionado, por el creciente deterioro y por las desviaciones tremendas que en bastantes sociedades crean serios motivos de alarma. Pensemos en el fenómeno de la violencia criminal, que hoy cobra dimensiones y formas verdaderamente preocupantes; pensemos en el difundido flagelo de la droga, organizado por intereses que no tienen en cuenta las graves tragedias que crean en tantas personas inexpertas y en tantas familias; recordemos la carrera de armamentos, capaces de destruir la humanidad y que paralizan recursos ingentes que deberían servir para el armónico progreso humano. No olvidemos tampoco la violación, culpable y voluntaria, de la vida mediante el aborto legalmente admitido, ni pasemos por alto las situaciones de gravísima miseria, que son una triste realidad en bastantes países del mundo, como en Asia, Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 330 en Africa . . . Y junto a todo esto, como un latigazo para la conciencia sensible del hombre recto, contemplemos el lamentable comercio de armas, instrumentos de muerte, de destrucción, de horror, de ofensa al hombre y al Creador de la vida. ¡Tristes senderos, estos, embocados por una parte de la humanidad desorientada! Hagamos finalmente referencia al sentimiento de inseguridad colectiva que crean los frecuentes secuestros de personas (ventiocho casos en lo que llevamos de año, diez de ellos aún sin resolver). En medio de tales sucesos, que infunden tristeza y temor en los ánimos, nuestro corazón de Pastor universal se siente y se ve particularmente solicitado. Incluso desde Centro América nos llega urgente la petición confiada de una palabra en favor de la liberación del Ministro de Relaciones Exteriores de El Salvador, secuestrado hace algunas semanas. Sí, en este día de la exaltación de un alma, entregada en todo y por todo a aliviar las penas de los hermanos que sufren, nos sale de lo más hondo del alma un llamamiento vibrante y acuciante —que ponemos como súplica a los pies de la nueva Beata— para que cesen para siempre tales dramas humanos. Frente a este cuadro sombrío, ante el que la mente se nubla y el corazón se oprime, la Iglesia no cesa de levantar una antorcha que el cristianismo mantiene enhiesta desde siglos. Una antorcha que hoy nos muestra, con carácter y valentía admirables, a una humilde religiosa, que hizo del respeto, del amor generalizado, de la preocupación por la mujer, de la caridad sin confines, del ideal de consuelo aplicado a los demás, un programa, un gesto válido, hoy más que nunca, para el ser humano que quiere ser vardaderamente tal sin traicionar su condición. Sublime lección, una más, de un corazón dominado por la humildad y la fortaleza. Un ser que vivió el desafío humanizante de la civilización del amor. Esa civilización que espera siempre nuevos adeptos, indefensos pero invencibles. Sea la nueva Beata nuestra guía, sea nuestra intercesora ante Dios, para que las Hermanas de Nuestra Señora de la Consolación y el mundo religioso en general, las almas de buena voluntad que aún creen en los recursos creadores del corazón humano, los dirigentes de los países, y particularmente de la Patria, España, que le dio el origen —aquí tan dignamente representada por sus Autoridades—, sepan recoger su mensaje de amor efectivo, de esperanza cristiana, de dedicación a la creación de un mundo más humano y más hermanado. Un mundo consciente de que es dando, con nobleza y elevación de miras, como más se recibe. Acta Pauli Pp. VI 331 Italica deinde lingua usus, sic Summus Pontifex locutus est: La Figlia della nobile Nazione Spagnola, che abbiamo proclamata Beata, ci suggerisce una speciale parola per i fedeli di lingua italiana che partecipano numerosi a questo sacro rito. Ce la suggerisce non soltanto perché anche in Italia, anche qui a Roma, è presente ed attivo l'Istituto delle Suore di Nostra Signora della Consolazione, fondato da Madre Maria Rosa Molas, ma anche e soprattutto perché l'ardore di carità, di cui Ella diede prova luminosamente esemplare nella sua vita, ha oltrepassato di molto i confini geografici della sua terra d'origine. Proprio questa virtù, che in Lei fu caratteristica, vogliamo celebrare ed esaltare: attinta nella preghiera e nell'unione filiale con Dio, essa si esprimeva nella più viva sollecitudine per i poveri, i malati, i bisognosi, in un'illimitata disponibilità, che fece di questa Donna un autentico (( strumento di misericordia e di consolazione ». È ideale che additiamo non solo alle sue figlie spirituali, ma a quanti vogliono esser fedeli a Cristo ed al suo Vangelo. EPISTULA Exc.mo P. D. Eduardo O'Rourke, centum exactis annis a condita dioecesi Peoriensi, in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus. Benévolas has Litteras tibimet ipsi, Venerabilis Frater, laetantes Nos mittimus ac per te vocis Nostrae interpretem omni clero et populo dilecto Peoriensi ut plane vobis significemus quanto cum studio adfectuque velut praesentes cupiamus vobiscum concelebrare insignem anniversariam memoriam totius vestrae dioecesis, nempe proximo mense Maio. Centesimus enim eo tempore commemorabitur annus expletus, cum primus Episcopus Ioannes Lancaster Spalding gubernare coepit institutam paulo ante communitatem fidelium Peoriensem. Talis res iam ex sese honorem prorsus adfert ac decorem alicui Ecclesiae locali quae tot scilicet annos integra perstiterit et solida in Catholicae fidei testificatione. At extolli nunc inter vos decet non tam saeculare istud spatium quam praeclaros per idem intervallum progressus gregis Peoriensis ad plenum florem, maturitatem, vigorem. Ex hac igitur perillustri historia dioecesis vestrae proficiscitur gra- 332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale tulatio Nostra sincera de praeteritis simulque cohortatio fervida de futuris. Nam evangelici nuntii semina, quae fortiter iecerant probati missionales in illa regione inter autochthones et colonos quaeque constanter nutriverant spectati sacerdotes plus ducentos annos, luculenter tandem effloruerunt propter eximiam industriam pastoralem sex deinde Episcoporum quibuscum laudabiliter semper conspiravit tum navitas adsidua cleri tum voluntas prompta Catholici populi. Prosperitas ideo hodierna dioecesis Peoriensis — quae liquido sane perspicitur in laetiflca scholarum Catholicarum efficientia, in magnanima operum socialium varietate, in sapienti paroeciarum ordinatione, in provida sacerdotum ac fidelium ipsorum educatione — merito adsignanda est illi sollertiae pastorum, vigilantiae parochorum, diligentiae reliquorum omnium quibus Deus largiter de caelis addidit fructuum spiritalium abundantiam. In anniversaria proinde dioecesis sollemnitate gratulamur tibi, Venerabilis Frater, nec non singulis communitatis membris, quorum partes adeo utiles immo necessariae fuerunt ut centum post annos tantopere floreret vigeretque ibi Catholicum nomen. Sed vobiscum ita ex longinquo laetantes Nos optamus ex animo ut celebritas anniversaria reapse fiat vobis invitamento valido sive potius incitamento ad continuandum feliciter consummandumque praestabile opus pietatis fidei religionis Catholicae, quod inter vos miserentissimus Redemptor pridem iam incohari statuit. Velimus nimirum recordatio sollemnis assiduae missionalium praedicationis, priscorum Pastorum evangelizationis, continuorum Episcoporum sedulitatis omnino efficiat ut incensi novo amore erga fidem patrum erga Christi Ecclesiam erga ipsam dioecesim Peoriensem dedatis penitus vos ipsos principiis, institutis, inceptis egregiis illis, quae adeo illustraverunt et honoraverunt primum saeculum historiae vestrae. Haec ergo cogitata et sensa nostra tecum, Venerabilis Frater, communicare cupivimus ut centesimum anniversarium gregis tui diem convenienter decoraremus etiam vocibus paternis Nostris utque vos omnes adiuvaremus ad hauriendas inde vires, lucem, impulsiones in proximos annos; quorum votorum auspicium esto Apostolica Nostra Benedictio, quam tibi et sacerdotibus, religiosis et fidelibus communitatis istius amantissime quidem dilargimur. Ex Aedibus Vaticanis die vi mensis Aprilis anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I Acta Pauli Pp. VI 333 NUNTIUS SCRIPTO DATUS In diem « Communicationibus Socialibus » quotannis dicatum, toto orbe terrarum undecies celebrandum. Venerati Fratelli e carissimi Figli della Chiesa, e voi tutti di buona Uomini volontà! Le diocesi della Chiesa Cattolica, fedeli all'invito del Concilio Ecu1 menico Vaticano I I , celebrano anche quest'anno la Giornata Mondiale delle Comunicazioni Sociali, per aiutare con la riflessione, con la preghiera e con ogni forma di interessamento e di appoggio morale e materiale, la stampa, la radio, la televisione, il cinema e gli altri moderni strumenti di comunicazione sociale nello svolgimento della loro importante funzione di informazione, di educazione e, per quanto riguarda la specifica responsabilità dei cristiani, di evangelizzazione del mondo. Questa Giornata, che è giunta ormai alla sua undicesima edizione, in molti Paesi è felicemente diventata un'opportuna occasione di contatto diretto e di migliore reciproca conoscenza tra le Chiese locali ed i responsabili delle categorie professionali impegnate in tale settore. Grazie ad appropriate manifestazioni liturgiche e culturali, essa contribuisce a sensibilizzare la coscienza dell'utente delle comunicazioni sociali — sia egli lettore, ascoltatore, tele o cinespettatore — nella scelta, spesso determinante sul piano promozionale, di quanto egli legge, ascolta e guarda, ma più ancora nella matura valutazione del contenuto stesso delle comunicazioni ricevute. È tale, infatti, oggi la complessità del fenomeno delle comunicazioni da richiedere non solo un richiamo costante ai relativi doveri dei singoli e della società e un continuo miglioramento che scaturisca dal confronto con i veri valori della vita umana, ma anche l'indispensabile collaborazione di tutti coloro che determinano il processo comunicativo. Per questo motivo la Chiesa, pur dedicando l'annuale Giornata allo studio di tutte le questioni pastorali del settore, non ha mancato di richiamare periodicamente all'attenzione dei cristiani e degli uomini di buona volontà, singoli aspetti dell'ampia problematica della comunicazione, nella speranza di poter in tal modo aiutare ogni uomo a ben 1 Cfr. Decreto Inter mirifica, n. 18. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 334 orientarsi in mezzo alla multiforme realtà dei (( mass-media », e di contribuire, secondo la natura della sua missione, al bene comune. Così è da pensare del tema prescelto quest'anno : « Le comunicazioni sociali e la pubblicità : vantaggi, pericoli, responsabilità », che intende concentrare la riflessione su un potente fattore della presente organizzazione sociale. Verità e prudenza C'è da chiedersi perché la pubblicità, nel suo riferimento agli strumenti della comunicazione sociale, desti l'interesse della Chiesa. La risposta è che si tratta di un fatto della convivenza umana assai importante, perché condiziona lo sviluppo integrale dell'uomo e, direttamente o indirettamente, influisce sulla vita culturale. Nessuno ormai può sfuggire alla suggestione della pubblicità, mentre, anche a prescindere dal concreto contenuto dei suoi messaggi, essa presenta o, almeno, si ispira a determinate visioni del mondo, che sollecitano inevitabilmente il cristiano, il suo giudizio, il suo modo di agire; la pubblicità, inoltre, assume un rilievo sempre più crescente, perché in gran parte li finanzia e se ne serve, nello sviluppo dei mezzi di comunicazione, incidendo in maniera diretta ed in forme talora pericolose sul loro orientamento e sulla loro libertà. La Chiesa vede con favore non solo l'evolversi della capacità produttiva dell'uomo, ma anche l'intreccio sempre più ampio di rapporti e di scambi tra persone e gruppi sociali : sono per essa motivo, segno e anticipazione di una fraternità sempre maggiore, e da questo punto di vista essa incoraggia la pubblicità, che può diventare un sano ed efficace strumento per l'aiuto reciproco fra gli uomini. Un altro aspetto fondamentale che la Chiesa ravvisa nella pubblicità è quello informativo, con tutto il peso e gli obblighi che ne derivano : deve essere veritiera, prudente, rispettosa dell'uomo e dei suoi valori essenziali, attenta nella scelta delle circostanze e dei modi di presentazione. La pubblicità è, poi, promotrice di determinati interessi che, anche se legittimi, devono tener conto del bene comune, dei non meno legittimi interessi degli altri e, specialmente, delle concrete circostanze di sviluppo integrale del destinatario, del suo proprio ambiente culturale ed economico e del grado del suo sviluppo educativo. Acta Pauli Pp. VI Rispetto per la persona 335 umana Come è ben noto, il messaggio pubblicitario è naturalmente orientato verso un efficace convincimento, ed è diffuso con l'aiuto di precise conoscenze psicologiche e sociali, nella ricerca costante di modi e di forme persuasivi. È qui soprattutto che s'impone per essa e, quindi, per coloro che se ne avvalgono l'esigenza di rispettare la persona umana, il suo diritto-dovere ad una scelta responsabile, la sua interiore libertà, tutti beni che sarebbero violati se venissero sfruttate le tendenze deteriori dell'uomo, o forse compromessa la sua capacità di riflettere e di decidere. La vastità del fenomeno pubblicitario, con le sue implicazioni morali e religiose, coinvolge anzitutto gli strumenti della comunicazione sociale, i quali diventano sovente essi stessi agenti pubblicitari, ma più generalmente ancora sono veicolo di messaggi provenienti da altri agenti economici, e si mantengono, parzialmente o interamente, con i proventi della pubblicità. Si può dire, pertanto, che tutta l'attività comunicativa di questi strumenti conserva uno stretto legame con il moderno fenomeno della pubblicità, legame che permette ai fattori della vita economica di aiutarne lo sviluppo socialmente necessario ; ma non ci devono essere condizionamenti circa la libertà dei medesimi strumenti e nello scambio dei valori culturali e religiosi. 2 Applicare i codici di deontologia Noi riteniamo che questi orientamenti possano giovare all'affermazione di una pubblicità rispettosa dei diritti e dei doveri fondamentali dell'uomo, e degna dell'appoggio delle coscienze cristiane, qualora le varie categorie interessate uniscano i loro sforzi per una profìcua collaborazione. Spetta, infatti, alle agenzie di pubblicità, agli operatori pubblicitari, nonché ai dirigenti ed ai responsabili degli strumenti che si offrono come veicolo, di far conoscere, di seguire, di applicare i codici di deontologia già opportunamente stabiliti, in modo da ottenere il concorso del pubblico per il loro ulteriore perfezionamento e la loro pratica osservanza. Tutto ciò tocca molto spesso delicate questioni morali, come ad esempio, il problema dell'educazione della gioventù, il rispetto della donna, la salvaguardia della famiglia e la tutela dei diritti della 2 Cfr. Istruzione Pastorale Communio et progressio, n. 62. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 336 3 persona umana, e giustifica perciò l'interessamento della Chiesa e, talora, le sue fondate preoccupazioni. Come potrebbe essa tacere, quando si reca offesa a certi princìpi di ordine etico? E come potremmo noi stessi rinunciare a levare un forte monito, che sappiamo condiviso da tutti gli uomini di buona volontà, per il diffondersi di certa pubblicità cinematografica che non fa onore alla nostra civiltà, ma offende gravemente la dignità dell'uomo, turba la pace delle coscienze e la concordia tra gli uomini? È per questo che chiediamo ai Vescovi, ai Sacerdoti, ai Laici impegnati nelle attività pastorali di avvicinare i protagonisti del processo pubblicitario per un sano ed aperto dialogo, nel rispetto dei reciproci interessi e nel comune riconoscimento del bene della umana società. Tutela dei princìpi morali Nello stesso tempo invitiamo i promotori della stampa cattolica, i curatori di trasmissioni cattoliche alla radio ed alla televisione, coloro a cui è affidata, a qualunque titolo, ogni forma di comunicazione sociale, a dare, proprio, nella scelta della pubblicità come nell'insieme delle rispettive loro prestazioni, l'esempio delle loro convinzioni religiose e del loro ideale di vita ; mentre ai distributori della pubblicità chiediamo di non trascurare quei canali di comunicazione, i quali danno garanzia di promuovere la tutela dei princìpi morali e favoriscono veramente lo sviluppo della persona e dei suoi valori spirituali e umani. Auspichiamo, infine, che le Istituzioni Cattoliche, nelle loro varie forme e secondo le specifiche attribuzioni, seguano con costante attenzione lo sviluppo delle tecniche moderne di pubblicità, e sappiano opportunamente avvalersene per diffondere il Messaggio evangelico in modo rispondente alle attese dell'uomo contemporaneo. Con questi voti impartiamo volentieri la nostra Benedizione Apostolica a quanti parteciperanno alla celebrazione della prossima Giornata delle Comunicazioni Sociali, ed offriranno alla riflessione sull'importante argomento il contributo della loro matura esperienza umana e della loro attenta sensibilità cristiana. Dal Vaticano, 12 Maggio dell'anno 1977, decimoquarto del Nostro Pontificato. P A U L U S PP. V I 3 Cfr. Discorso al Consiglio dell'« Associazione Europea delle Agenzie di Pubblicità», nell'Udienza del 28 Aprile 1976. Acta Pauli Pp. VI 337 ALLOCUTIONES I Ad sacros Hispaniae Praesules provinciae ecclesiasticae Tarraconensis, Summum Pontificem visitationis « Ad limina » causa adeuntes.* Queridos hermanos en el Episcopado: Sentimos una gran satisfacción al recibir hoy a vosotros, señor cardenal Narciso Jubany, arzobispo de Barcelona, mons. José Pont y Gol, arzobispo metropolitano de Tarragona, así como a todos los señores obispos aquí presentes y que por primera vez venís conjuntamente a Roma para la visita ad limina, expresión de un profundo sentido de adhesión y comunión con la Cabeza del Colegio Episcopal. Sabemos bien, venerables hermanos, con cuánta dedicación y abnegado celo os entregáis a la tarea de iluminación en la fe de vuestros fieles. Queréis con ello capacitarlos cada vez má a buscar una creciente coherencia entre su fe y las manifestaciones concretas de su vida individual y familiar, profesional, cultural y social. En una justa estima de sus valores y características peculiares, orientados a un enriquecimiento propio y general, con un espíritu de hermandad sin límites y de contribución al bien de toda la comunidad eclesial. Las reconocidas virtudes y ricas cualidades que adornan a vuestros fieles, como su laboriosidad, su capacidad creadora, su visión abierta y su voluntad de integración, constituyen un campo abonado, abierto a vuestra iniciativa orientadora desde el Evangelio, como venís haciendo —lo sabemos— con vuestras enseñanzas y vuestras directrices pastorales. Os exhortamos a continuar con redoblado ahínco en esta esperanzadora tarea eclesial, en cordial comunión con el resto del Episcopado, para el mayor bien de todos los miembros de vuestras Iglesias particulares. Al Señor encomendamos estas intenciones y necesidades por medio de la Virgen Santísima de Montserrat. A vosotros y a los fieles encomendados a vuestra solicitud pastoral, así como a todos los católicos de España, impartimos nuestra paternal bendición apostólica. * Die 10 m. iunii, a. 1976. 22 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 338 II Ad Archiepiscopos et Episcopos ex Hispanicis provinciis ecclesiasticis Hispalensi et Granatensi, occasione ipsorum visitationis « Ad limina ». Señor cardenal, señor arzobispo, señores obispos: Con sumo gusto os recibimos hoy, queridos hermanos en el Episcopado, Pastores de los fieles de las provincias eclesiásticas de Sevilla y Granada, venidos a Roma para la visita ad limina. Y nos alegra especialmente acogeros conjuntamente, por vez primera, en una ocasión tan singular, que testimonia de por sí el íntimo deseo y la vivencia de la comunión de todos con la Sede de Pedro y comunión mutua. Muy gustosamente queremos expresaros, en esta circunstancia, nuestra complacencia por la labor que estáis llevando a cabo en vuestras respectivas diócesis. Con ello confirmáis vuestra determinación de ser signo de la presencia salvifica de Cristo en medio de la congregatio fidelium. Signo que no puede ser opaco, sino transparente, testimonio inconfundible del misterio pascual. Al mismo tiempo, nuestra complacencia se extiende también a vuestra labor colegial, como Pastores de las provincias eclesiásticas que representáis. El esfuerzo desplegado para conocer mejor y orientar oportunamente a las almas a vosotros confiadas, tratando de encauzar con sentido cristiano la vida concreta y la problemática específica de vuestros fieles, merece nuestro aliento y estimula nuestra plegaria. En la nueva panorámica que se abre para vuestros fieles, no dejéis de ofrecerles con claridad la luz de la fe, que sea capaz de guiar sus conciencias abierta y responsablemente, y que los haga ser buenos cristianos y operantes ciudadanos, atentos al bien de los demás, de todos. Finalmente, queremos reservar nuestro especial recuerdo para vuestros sacerdotes, seminaristas, religiosos y religiosas, encomendándoos una particular atención —como sabemos está en vuestros ánimos— hacia esos sectores privilegiados de vuestra grey. Con estos sentimientos y esperanzas impartimos con gran afecto a vosotros y a todos los miembros de vuestras respectivas comunidades diocesanas nuestra cordial bendición apostólica. * Die 11 m. novembris, a. 1976. Acta Pauli Pp. VI 339 III Ad sacros Praesules provinciarum ecclesiasticarum Hispaniae Caesaraugustanae et Burgensis, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Venerables hermanos en el episcopado: Nuestra primera palabra a vosotros, queridos obispos de las provincias eclesiásticas de Zaragoza, y Burgos, y de algunas otras diócesis que se han asociado a vosotros, quiere ser la de una cordial y fraterna bienvenida. Estáis cumpliendo vuestra visita ad limina, y como momento central de la misma nos procuráis este encuentro gozoso de íntima comunión, que por parte nuestra quiere también significar una viva participación en vuestras inquietudes pastorales. Sabemos bien que son muchas las dificultades que encuentra vuestra acción al servicio del Evangelio. Por eso queremos alentaros en esa tarea y aseguraros la certeza de nuestras plegarias para que tal labor sea acertada, fiel a las exigencias perennes de vuestro ministerio, sensible a las conveniencias nuevas que se plantean en cada momento de la Iglesia, inspirada siempre en vuestra condición esencial de Pastores de almas. No cabe duda de que ese ministerio resultará enriquecido si sabéis reforzar el sentido de comunión y colaboración mutuas, pues bastantes de los problemas de vuestras respectivas zonas tienen aspectos o causas comunes. Y no poco podrá facilitar también vuestra tarea la aportación de vuestros sacerdotes, colaboradores ordinarios en vuestros desvelos pastorales. Cuidad, por ello, con esmero primordial de los sacerdotes y de cuantos os ayudan por título singular, como los religiosos y religiosas, en vuestro cometido eclesial. Ello potenciará el esfuerzo puesto en formar rectamente la conciencia de los seglares, para que asuman con plena responsabilidad, cristiana y cívica, las funciones importantes y delicadas —sobre todo frente al futuro inmediato de vuestra patria;— que ellos tienen. Corroboramos estos sentimientos y votos nuestros con una particular bendición apostólica, que de corazón extendemos a todas las almas a vosotros confiadas. * Die 15 m. novembris, a. 1976. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 340 IV Ad Archiepiscopos et Episcopos Hispanicarum provinciarum ecclesiastica* rum Toletanae et Vallisoletanae, Summum Pontificem visitationis « Ad limina » causa adeuntes.* Amadísimos hermanos en el Episcopado : De nuevo tenemos el gozo de recibir a un nutrido grupo de Pastores de la Iglesia en España, venidos a Roma para la visita ad limina. Sean nuestras primeras palabras de cordial bienvenida y saludo para el señor cardenal de Madrid-Alcalá y sus obispos auxiliares, para el señor cardenal de Toledo y los obispos de esa provincia eclesiástica, así como para los obispos de la provincia eclesiástica de Valladolid aquí presentes. La razón de ser de este encuentro no es otra que la de manifestar y consolidar vuestra unión con Nos, así como la de confirmar vuestra solicitud por la Iglesia de Cristo, a la que dedicáis vuestras vidas, sabiendo que esta tarea es, a veces, ardua, pero siempre llena de gozo al cumplir vuestra misión de edificadores en la fe, padres y guías del Pueblo de Dios. Al volver a vuestras diócesis alentad a los sacerdotes, a los religiosos y a los fieles en la solidez de la fe, en la iluminadora esperanza cristiana, en ese amor eclesial vivido estos días junto a la tumba de Pedro. Si siempre ha sido necesaria para los fieles la orientación desde el Evangelio, mucho más lo será ahora, en la nueva etapa de vida comunitaria que se abre para vuestra patria. Una etapa que exige de vosotros, Pastores, unión y perspicacia evangélicas para guiar a vuestras comunidades, y especialmente a los seglares comprometidos en el apostolado, por el camino de una aportación sincera y fecunda, coherente con la fe, al bien común. La unión de toda la familia eclesial, que vosotros fomentaréis, hará más eficaz la contribución de la Iglesia al progreso civil y cristiano de vuestra nación. Estos son nuestros votos, que acompañamos con una especial bendición apostólica para vosotros, los sacerdotes y los fieles de vuestras respectivas diócesis. * Die 19 m. novembris, a. 1976. 341 Acta Pauli Pp. VI V Ad sacros Hispanos Praesules provinciarum ecclesiasticarum Ovetentis, Valentinae et Pampilonensis, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Queremos ante todo expresar nuestra gran satisfacción y alegría, al poder encontrarnos hoy con vosotros, venerables y queridos hermanos en el Episcopado, Pastores de las diócesis que componen las provincias eclesiásticas de Valencia, Oviedo y Pamplona, junto con el obispo de Segovia, aquí congregados con motivo de vuestra visita ad limina. Esta circunstancia nos depara la oportunidad de una vivencia, intensa y renovada, de comunión en los mismos sentimientos de fidelidad a Cristo, de amor creciente y entregado a la Iglesia, de solicitud acuciante por el bien de las almas. Vuestra presencia nos hace sentir también cercano al pueblo fiel de vuestras respectivas comunidades diocesanas, objeto de vuestros desvelos y esperanzas. Mirando precisamente hacia esas porciones del Pueblo de Dios, queremos confirmaros en vuestra misión, exhortándoos a ser siempre verdaderos (( heraldos, apóstoles y maestros » del Evangelio. 1 Con un claro discernimiento de vuestra condición eclesial y con la sana libertad de quien sirve al Señor, no dejéis de dar a vuestras comunidades la luz de vuestra enseñanza, fiel al mensaje de Cristo y adecuada a las concretas circunstancias sociales en las que cada hijo de la Iglesia ha de desplegar su actividad personal, familiar, cívica. Llevad, sobre todo, a vuestros sacerdotes, personas consagradas y colaboradores en el apostolado nuestro aliento paterno, nuestro saludo y nuestro especial recuerdo, mientras los encomendamos a vuestros cuidados más entrañables. Con estos sentimientos impartimos de corazón a vosotros y a todos y cada uno de los miembros de vuestras Iglesias particulares nuestra bendición apostólica. * Die 2 m. decembris, a. 1976. Cfr. 2 Tim 1, 10-11. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 342 VI Ad provinciae ecclesiasticae Compostellanae sacros Praesules, visitationis « Ad limina » causa Summum Pontificem adeuntes.* Sentimos una gran alegría al veros hoy aquí, venerables y queridos hermanos en el Episcopado, que nos traéis también la cercanía de vuestros fieles de la provincia eclesiástica de Santiago de Compostela, a quienes unimos los de las diócesis de Pamplona y Cuenca. Sabemos bien que este encuentro, punto central de vuestra visita ad limina, ha sido retrasado por la conveniencia de atender pastoralmente a los numeroros peregrinos del Año Santo Jacobeo, acontecimiento de relevante importancia eclesial, no sólo en Galicia y España, sino también fuera. Se ha tratado de una manifestación colectiva de fe, que ha honrado con razón la memoria del Apóstol Santiago, tan íntimamente asociado a la historia religiosa y civil de la España católica, una vez más hecha espectáculo consolador de profunda religiosidad y de ansia de integración de lo trascendente en el esfuerzo diario por un mayor progreso. Venía así a fundirse el respeto por la tradición secular, que tantas glorias inscribió en los anales de la vida religiosa, con una vivencia actualizada y esperanzadora. Quiera Dios que ello siga alentando a vuestros fieles, haciéndolos no sólo continuadores de un pasado, sino creadores de un futuro rico de espiritualidad, denso de los mejores valores humanos, expresión de un hombre nuevo que se proyecta hacia lo más perfecto mirando a Dios. No podemos deciros en estos breves momentos todo lo que desearíamos. Pero sí queremos dejaros al menos una recomendación especialmente calurosa : cuidad con prioridad de vuestros sacerdotes y almas consagradas, ayudadles a mantener bien robusta su propia identidad, exhortadles a acoger las inquietudes de los seglares, sembrando en ellos la unión y evitando cuanto pueda dividirlos. Y atended con mimo a las vocaciones. Con nuestro aliento en vuestra preciosa tarea eclesial, llevaos el recuerdo cordial del Papa, que piensa en vosotros, en todos los miembros de vuestras respectivas comunidades eclesiales, a la vez que por; todos ruega y a todos bendice de corazón. * Die 17 m. februarii, a. 1977. 343 Acta Pauli Pp. VI YII Ad moderatores et alumnos Collegiorum Seminariorumque Orientalium, in Urbe exstantium, W exacto saeculo a condito Pontificio Collegio Graeco.* Venerati Fratelli e carissimi Figli! Ispirato ad intonazione di profonda letizia, dopo i bei canti liturgici e le devote parole del Signor Cardinale Paul Philippe, è l'odierno incontro, il quale, se di per sé si collega ad una ricorrenza quattro volte centenaria — quella della fondazione in Roma del Collegio Greco di S. Atanasio — si apre, peraltro, e si allarga nella visione della Chiesa d'Oriente, che con la Chiesa Latina forma l'unica ed indivisa Chiesa di Cristo. Il Nostro saluto, come alle Autorità religiose qui presenti, si dirige naturalmente a voi, Alunni e Superiori del Collegio, perché siete voi i festeggiati; e si rivolge ancora ai condiscepoli degli altri Istituti eretti nell'Urbe per l'educazione del Clero di rito orientale, perché tutti insieme voi ponete dinanzi ai nostri occhi questa consolante realtà di coesione ecclesiale. Al saluto facciamo seguire le congratulazioni per il traguardo felicemente raggiunto : son trascorsi quattro secoli, densi di avvenimenti, di cambiamenti culturali e sociali, di mutamenti spirituali ed anche, per conseguenza, di adattamenti nei metodi pastorali, e durante questo lungo periodo il Collegio ha sempre svolto, secondo le varie circostanze, la sua funzione di centro di formazione dottrinale e spirituale. Da esso, come da operosa fucina, è uscita un'ininterrotta schiera di giovani ben preparati per l'apostolato nelle rispettive terre di origine. Il nostro discorso trascende, però, la ricorrenza storica; né sarebbe questa la sede per una pur doverosa commemorazione. Diremo solo che davvero provvida fu la decisione di Papa Gregorio X I I I , che con la Bolla « in Apostolicae sedis specula», del 13 gennaio 1577, dava il primo avvio all'istituzione, dimostrando una lucida consapevolezza degli accresciuti bisogni delle comunità cattoliche di Grecia e dei territori adiacenti. Come qualche anno prima aveva voluto la « nuova » istituzione del Colle1 gio Germanico (anche questo centenario ci fu dato di celebrare), così volle egli provvedere alla Chiesa di Grecia con la fondazione di un Collegio, in quo pueri et adolescentes Graeci ex ipsa Graecia et aliis Pro* Die 30 m. aprilis, a. 1977. Cfr. vol. XI dei nostri Insegnamenti, 1973, pp. 977-983. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 344 viridis et locis, ubi commorantur, conquisiti alantur ... 2 instituantur, entrando in tale determinazione da una parte la condizione assai precaria seguita alla caduta di Costantinopoli, dall'altra la ripresa cattolica promossa dal Concilio Tridentino, che si era concluso da poco più di dieci anni. Fatto questo rapido richiamo all'iniziativa del nostro Predecessore ed alle benemerenze acquisite dal Collegio, che in ordine di tempo fu il primo rispetto agli altri Istituti destinati al Clero di Oriente, ci preme estendere l'elogio che diremmo « storico-ecclesiale » all'intera Chiesa Orientale. Noi amiamo riguardare alla sua storia plurisecolare, ai maggiori suoi esponenti che furono campioni di fede e luminari di dottrina, alle complesse vicende che in essa e per essa si determinarono, alle prove di fedeltà che seppe offrire in mezzo alle sofferenze ed alle non rare persecuzioni, per additarla ad esempio di perseveranza e di fermezza. In particolare, non possiamo dimenticare l'impareggiabile patrimonio di spiritualità, di religiosità, di cristianesimo incarnato ed irradiante ch'essa reca in sé e mette a disposizione di tutti i fratelli cattolici. Ed è qui che troviamo i suoi elementi caratteristici ed originali, che non è solo doveroso, ma fruttuoso, altresì, e stimolante salvaguardare, esaltare e valorizzare. Mirabile, infatti, e provvidenziale ci sembra l'esistenza di distinte tradizioni, istituzioni, riti, forme disciplinari (sono i termini stessi che ricorrono in apertura del Decreto Orientalium Ecclesiarum) che, in uso nella Chiesa d'Oriente, si affiancano senza contraddizione alle corrispondenti e pur diverse espressioni che son proprie della Chiesa Latina. Noi riteniamo che sul fondamento — questo, sì, granitico ed immutabile — dell'unità di fede si affermi non solo legittimamente, ma fortunatamente e suggestivamente una serie differente e tuttavia convergente di particolarità rituali ed istituzionali : fenomeno, questo, che è indice di vitalità, che scopre una ricchezza e rivela una crescita « ab intus )), per cui vien superata ogni piatta e forse inopportuna uniformità, e si ha il rigoglio della fioritura. Tale diversità — aggiungeremo — riflette la libertà dello Spirito, la molteplicità dei celesti suoi doni, e scaturisce nello stesso tempo dal genio, ossia dall'indole e dall'estro dei popoli che fan parte dell'unico Popolo di Dio. Da questo quadro ricaviamo, poi, una seconda considerazione : è necessario alimentare il senso dell'unità della Chiesa nella specifica diversità delle varie espressioni ecclesiali. Questo senso vuol dire aver chiara 1 Bullarium Roman., t. IV, p. III; ed. Romae, 1746; pp. 328. 345 Acta Pauli Pp. Y I coscienza del tutto che sussiste nelle parti, e della giusta collocazione delle parti nel tutto ; vuol dire comprendere che cosa sia l'integrazione e quali siano le leggi che la regolano; vuol dire, dunque, impegno di reciproca solidarietà ; vuol dire scambio incessante di aiuti, come vuol dire, evidentemente, leale rispetto e debita tutela delle legittime diversità. Occorre, dunque, vedere e capire come l'essenziale e costituzionale unità della Chiesa si componga armonicamente con le accennate espressioni ecclesiali, sforzandosi di penetrare addentro nel vivo del mistero della Chiesa. Per alimentare questo senso è, insomma, necessario possedere una mentalità autenticamente cattolica, che abiliti a pensare in termini universalistici : come vasto ed onnicomprensivo è il disegno salvifico di Dio, 3 così la Chiesa che di questo disegno è strumento e sacramento, accoglie un tale pluralismo come articolazione della sua stessa unità. E proprio nelle Chiese Orientali si ritrova storicamente anticipato e esaurientemente dimostrato nella sua validità lo schema pluralistico, sicché le moderne ricerche intese a verificare i rapporti tra annunzio evangelico e civiltà umane, tra fede e cultura, hanno già nella storia di queste Chiese venerande, significative anticipazioni di elaborazioni concettuali e di forme concrete in ordine a detto binomio di unità e diversità. Anche limitandoci ai dati statistici, a cui accennava il Signor Cardinale, chi oserebbe dire che il quadro vario, che in essi si riflette, sia segno di frammentarietà e divisione? E chi negherebbe alle diverse Chiese, a cui i vostri Istituti appartengono, la pienezza d'adesione alla roccia di Pietro e la sincerità nella professione di fedeltà, di obbedienza e di amore ai Romani Pontefici, suoi successori? Sono queste ragioni intraecclesiali che spiegano l'alta parola che il Concilio Vaticano II ha dedicato alle Chiese Orientali Cattoliche, per esse elaborando uno speciale Decreto, che come sottintende o richiama 4 quel che ora abbiamo detto, così invita al rispetto ed alla promozione dei valori preziosi di cui le Chiese Orientali son portatrici. 5 Cari giovani che qui ci ascoltate, e voi soprattutto studenti di teologia ! Ci rivolgiamo a voi non tanto per ragioni anagrafiche o di semplice convenienza, quanto per la grande fiducia che riponiamo nella generosità che voi dimostrate. Grande è la vostra vocazione ed assai impor- 3 Cfr. Cost. Lumen Gentium, n. 48; Decr. Ad utentes, n. 1. 4 Cfr. Orientalium Ecclesiarum, n. 2-5. Ibid. 2. 5 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 346 tante per la Chiesa di oggi. Voi siete chiamati a predicare Cristo agli uomini del nostro tempo, che avvertono sempre più, anche se le apparenze potrebbero far pensare il contrario, il richiamo e l'esigenza dell'Assoluto. Voi avete a disposizione una eredità dottrinale, spirituale e ascetica che, anche sul piano dell'umana cultura, è fra le più ricche : intendiamo in special modo la vostra speculazione teologica e la vostra tradizione liturgica. Non vi preparate forse a celebrare la divina Liturgia di San Giovanni Crisostomo, che è ricordato come « bocca d'oro » per la forza della sua parola annunciante la buona novella? Non userete un giorno la Liturgia di San Basilio il Grande? E non cantate già quotidianamente i carmi sacri di grandi innografi, quali San Giovanni Damasceno e Andrea di Creta, che hanno rivestito la celebrazione del mistero cristiano con le forme ispirate dalla poesia, atta a commuovere il cuore e ad aprirlo alla contemplazione divina? Se studiate questa vostra eredità con intelletto d'amore, avete già pronto uno strumento elettissimo di azione catechetica e pastorale che darà, come ha dato, frutti di carità in abbondanza. Ma poi c'è un'altra ed altrettanto impellente ragione per parlare a voi, e la desumiamo dal Decreto Unitatis Redintegratio, il documento sull'ecumenismo, che non a caso fu pubblicato il giorno stesso del Decreto concernente le vostre Chiese, insieme con il testo-base della Lumen Gen6 tium. Se l'ecumenismo richiede — come l'esperienza sta dimostrando — tempi lunghi, perché si possano debitamente studiare ed approfondire le delicate questioni di ordine dottrinale e pratico che vi sono implicate, chi più di voi deve essere aperto a raccogliere, ad interpretare, ad applicare, a sviluppare i sapienti indirizzi conciliari? L'ideale ecumenico tocca da vicino e toccherà ancor più in futuro ciascuno di voi. La sollecitudine che per i Fratelli Ortodossi ebbero già gli antichi alunni del Collegio Greco, deve essere anche la vostra, con un supplemento — diremo — di disponibilità, di amore, di apertura al dialogo fraterno, come dettano i segni dei tempi. Se Noi, confortati dal Concilio e dalla collaborazione dell'Episcopato, vogliamo continuare l'ecumenismo « ante litteram » del Fondatore del vostro Collegio e l'azione diretta di altri nostri Predecessori, anche voi dovete impegnarvi secondo le concrete possibilità ed in vista delle responsabilità future. È questo un compito particolare, a cui siete chiamati. Una volta completata la vostra formazione teologica e ricevuti i sacri Ordini, tornando nei vostri Paesi, vi trove* 21 novembre 1964. Acta Pauli Pp. VI 347 rete accanto ai Fratelli delle Chiese Ortodosse. Siete quindi immediatamente sollecitati a farvi artefici di unità. Certo, ogni battezzato è tenuto a cooperare alla ricomposizione dell'unità tra quanti credono in Cristo, cioè dell'unità della Chiesa che professiamo nel Credo, essendo la divisione uno scandalo che pregiudica l'opera stessa dell'evangelizzazione. Ma voi che siete a contatto diretto con i Fratelli ortodossi, voi che vivete in una stessa regione insieme con loro, presi forse dagli stessi problemi pastorali e dalle stesse preoccupazioni sociali, voi che usate la stessa liturgia, non siete forse chiamati ad un titolo specialissimo a lavorare per la causa dell'unità dei cristiani? Ci soccorre anche qui un passo del Concilio : « Alle Chiese Orientali spetta il peculiare ufficio di promuovere l'unità di tutti i cristiani, specialmente degli orientali, secondo i princìpi del Decreto "sull'Ecumenismo", promulgato da questo Concilio : in primo luogo con la preghiera, poi con l'esempio della vita, la scrupolosa fedeltà alle antiche tradizioni orientali, e la mutua e migliore cono7 scenza, collaborazione e fraterna stima delle cose e delle persone » . Vedete, dunque, che il Concilio non solo ha fissato un compito, ma ha anche indicato la via per attuarlo ; è la vita spirituale, fatta di preghiera, di esempio, di testimonianza : « Non si dà ecumenismo autentico senza interiore conversione; poiché il desiderio dell'unità nasce e matura dal rinnovamento della mente, dall'abnegazione di se stesso e dal pieno esercizio della carità » . 8 Mentre per il vostro Collegio si apre un nuovo secolo di vita, ci piace ancora assicurare che, nel duplice sforzo di edificare in fide et caritate le vostre Chiese e di svolgere una parallela azione ecumenica, Roma è con voi, per assistervi, per confortarvi, per offrire l'operante solidarietà della Chiesa Latina, anzi di tutta la Chiesa. Il saluto che vi rivolgevamo all'inizio è così divenuto paterna esortazione, e si traduce ora in espressione di fervidi voti. La Madonna, che in Oriente fu per prima salutata e solennemente proclamata Theotokos, sempre vi sorregga col suo affetto materno ; gli Apostoli Pietro e Paolo, che per predicare il Vangelo percorsero ripetutamente le vie dell'Oriente prima ancora dell'approdo romano, ritemprino le vostre energie perché possiate continuare la loro opera ; i Santi e Dottori della grande Patristica, che fiorì nelle vostre Terre, vi illuminino con la loro ispirata sapienza nel periodo della preparazione e 7 Decr. Orientalium Ecclesiarum, n. 24. * Decr. Unitatis Redintegratio, n. 7. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 348 domani, poi, nell'assolvimento dei doveri pastorali. Da parte nostra, confermiamo volentieri questi auguri con un'effusa Benedizione Apostolica non solo per voi, alunni del Collegio Greco, ma per quanti qui rappresentate le Chiese d'Oriente, come per i Dirigenti e gli Officiali del Sacro Dicastero che alle medesime Chiese dedica il suo assiduo servizio. Così sia ! VIII Ad eos habita, qui prope Romam Capitulo Generali interfuerunt Ordinis Cisterciensium Reformatorum, de vita contemplativa.* Chers Fils, Nous tenions à ménager cette rencontre spéciale avec les cent vingt Abbés de l'Ordre cistercien de la stricte observance à l'occasion de votre chapitre. Car les Trappistes ont une place de choix dans notre cœur comme dans toute l'Eglise. Notre colloque s'articule autour de trois questions. 1. Qui êtes-vous et d'où venez-vous? Vous venez d'une école de l'amour absolu de Dieu. Saint Bernard, votre Père, demeure un maître admirable pour nous parler de cet amour : « Vultis ergo a me audire, quare et quomodo diligendus sit Deus? Et ego: Causa diligendi Deum, Deus est; modus, sine modo diligere». 1 Tous les fidèles du Christ sont appelés à la sainteté, et celle-ci s'exprime en chacun de ceux qui tendent à la charité parfaite; mais le religieux, par état de Vie, se livre entièrement à Dieu, aimé par-dessus 2 tout. Et votre vie de trappiste manifeste de façon radicale votre engagement de suivre le Christ pauvre, chaste, obéissant, avec une caractéristique essentielle que Nous vous encourageons à garder et à promouvoir : la solitude et le silence qui vous permettent de partager votre vie entre la prière et le travail. 2. Une telle vie contemplative a-t-elle encore une valeur suprême? Peut-elle suffire à l'homme d'aujourd'hui? Se justifie-t-elle? Oui, pleinement, et à double titre. En elle-même, d'abord, car la sainteté est l'amour de Dieu, qui seul peut combler le cœur humain; et que cherchez-vous donc, sinon cet amour plénier? * Die 4 m. maii, a. 1977. Saint Bernard, De Diligendo Deo, Caput I, P. L. 182, 584. Cfr. Constitution Lumen Gentium, nn. 39, 40, 42, 44. 1 2 Acta Pauli Pp. VI 349 Mais votre vie constitue aussi un exemple hors pair, celui dont notre société a besoin, elle qui se laisse souvent absorber entièrement par les biens temporels. Les îlots ou plutôt les hauts-lieux de silence et de prière que vous constituez contribuent à rétablir, visiblement et plus encore dans le mystère de la communion des saints, l'équilibre spirituel d'un monde qui, autrement, dans son activisme fiévreux, perd le sens de l'essentiel. Si votre vie cachée en Dieu n'est pas toujours comprise de nos contemporains, même des chrétiens, elle demeure pour eux une question, un appel, un attrait d'autant plus puissant que votre prédication est votre propre silence. 3. Mais comment valoriser plus encore votre vocation aux yeux de la société? Sans renoncer en rien au silence, à la prière et au sacrifice dans votre vie — cherchant même à éviter que le progrès technique n'introduise une atmosphère trop bruyante dans vos maisons — vous pouvez et vous devez aménager des contacts pour ceux qui cherchent un climat de retraite, une halte spirituelle : prêtres, religieux, laïcs, adultes ou jeunes. L'hospitalité que vous leur offrez généreusement est un service capital — et d'ailleurs heureusement recherché — que vous rendez à l'Eglise d'aujourd'hui. C'est un apostolat particulier, et des Trappistes comme Dom Chautard ont manifesté à quel point ils avaient l'âme apostolique. Mais plus fondamentalement, au cœur même de votre vie, vous avez le sens de l'Eglise. Aimez-la, avec la passion de saint Bernard. Aucune de ses préoccupations ne doit vous être étrangère. Vous portez avec Nous le drame spirituel de nos générations. L'Eglise, de son côté, a le sens de ce que vous représentez pour elle. Elle a besoin plus que jamais de la pénitence joyeusement consentie et de la prière assidue qui monte de vos cloîtres, pour témoigner de l'absolu de Dieu et obtenir que son œuvre d'évangélisation porte ses fruits, dans l'Esprit Saint. « L'amour est à la source de tout apostolat. C'est cette source que le contemplatif a le devoir de maintenir dans sa force et sa pureté » . 3 Nous vous confions à la Vierge, que vous saluez chaque jour comme la Reine de vos monastères, et Nous vous donnons de grand cœur, ainsi qu'à tous les moines cisterciens, notre paternelle Bénédiction Apostolique. 3 Jacques Maritain, dans Points de vue actuels sur la vie monastique, Montserrat 1966, p. 198. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 350 IX Membris habita e Consilio Superiore Pontificalium Operum a Propagatione Fidei.* Chers Frères et chers Fils, En cette période pascale, préparatoire à l'Ascension et à la Pentecôte, nous méditons avec plus de disponibilité les consignes du Seigneur : « Allez, proclamez l'Evangile à toute créature... vous serez mes témoins jusqu'aux extrémités de la terre ». L'œuvre missionnaire, qui concerne toute l'Eglise, est d'abord obéissance au Seigneur, amour du Seigneur, amour des hommes qu'il invite dans son Eoyaume, désir de voir sa Bonne Nouvelle vivifier les coeurs et renouveler l'humanité. Vous apportez à l'évangélisation une contribution de première importance, en tant que Directeurs nationaux des Œuvres missionnaires ou membres du Conseil Supérieur des Œuvres Pontificales Missionnaires. Nous qui avons adressé à l'Eglise entière notre Exhortation Apostolique (( Evangelii Nuntiandi » et constatons avec satisfaction qu'elle a eu, et continue d'avoir, un écho profond dans les Eglises locales, Nous éprouvons une joie particulière à vous recevoir pour vous remercier, vous encourager et confirmer votre apostolat. Car vous êtes mandatés pour soutenir et stimuler l'activité missionnaire de l'Eglise. Nous mettons au premier rang l'effort que vous faites pour sensibiliser toutes les catégories du peuple chrétien aux besoins spirituels de leurs frères, et cela à travers le monde entier, pour donner ou redonner vigueur au sens missionnaire. C'est ce qu'avait bien compris le Père Paolo Manna, fondateur de l'Union Missionnaire du Clergé : nous commémorons cette année le vingt-cinquième anniversaire de son retour à Dieu. Aujourd'hui, en effet, certains peuvent être tentés de se laisser décourager par les obstacles que rencontre l'évangélisation en d'immenses contrées. D'autres, moins sensibles aux valeurs spirituelles ou ne discernant plus suffisamment le caractère unique du salut en Jésus-Christ et la grâce que constitue l'accueil de la foi, ne voient plus très bien le pourquoi de la mission. Il faudrait qu'ils fassent eux-mêmes, plus profondément, l'expérience de la Bonne Nouvelle, pour désirer qu'elle brille aux yeux de tous les hommes ! C'est toute l'éducation de la foi qui est en cause¿ * Die 13 m. maii, a. 1977. Cfr. Mo 16, 15; Ac 1, 18. Acta Pauli Pp. VI 351 et l'aspect missionnaire du message chrétien en est partie intégrante. Par ailleurs, Nous répétons qu'il n'y aura jamais d'évangélisation possible sans l'action de l'Esprit Saint. C'est pourquoi il vous revient d'abord de susciter une prière missionnaire. Et sainte Thérèse de Lisieux, proclamée, voilà juste cinquante ans, Patronne universelle des missions, pour avoir soutenu l'ardeur missionnaire dans le mystère de la communion des saints, sans sortir de son Carmel, Nous semble être un exemple typique de la solidarité spirituelle qu'il faut approfondir. Nous vous encourageons aussi de toutes nos forces à procurer aux missionnaires, et plus précisément aux jeunes Eglises, qui ont pris en main leur destin, l'aide matérielle qui leur est toujours nécessaire. C'est une solidarité exemplaire que vous entretenez dans toute l'Eglise, admirable, non seulement par la somme globale que vous mettez à la disposition du Conseil supérieur des Œuvres Pontificales Missionnaires, mais par la façon dont tant de fidèles y participent, et souvent parmi les plus pauvres. Là encore, ne laissez pas cet effort se ralentir, sous de multiples prétextes. Nous noterons seulement trois choses. Curieusement, à l'heure où les liens internationaux se multiplient, où les questions deviennent mondiales, certains pays, pourtant favorisés, ont tendance à se replier sur eux-mêmes, obnubilés par leurs propres besoins, par le souci d'élever leur niveau de vie ou d'augmenter leurs moyens. Cette tendance se répercute évidemment sur la participation des chrétiens à l'entretien des missions. Mais Dieu merci, il ne manque pas d'exemples contraires, et Nous félicitons les Eglises dont la générosité s'est maintenue ou même accrue. En second lieu, nos générations sont justement sensibles aux problèmes angoissants de la faim, de la santé : nous ne serions pas les disciples du Seigneur si nous ne travaillions pas à résoudre ces problèmes, avec tous les organismes de promotion humaine et de développement heureusement à l'œuvre. C'est l'un des témoignages de l'amour sur lequel le Seigneur nous jugera. Mais l'homme ne vit pas seulement de pain, et les chrétiens doivent saisir mieux que d'autres l'urgence des besoins spirituels et les exigences normales de l'évangélisation. Or ces besoins ne diminuent pas, au contraire. Qu'il suffise de citer : la formation des prêtres et des religieuses, la formation des catéchistes, les nécessités d'une catéchèse adaptée pour les jeunes et pour les adultes, la prise en charge des diverses institutions chrétiennes d'éducation, le soutien des mouvements apostoliques, l'organisation d'une presse et de moyens audiovisuels qui donnent un sens chrétien des événements. Il vous faut attirer 352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale l'attention sur ces besoins vitaux de l'évangélisation qui constitue l'objectif spécifique de l'Eglise. Et par là même, c'est la qualité des efforts de développement qui en bénéficiera car il est très important que ceux-ci soient conçus et réalisés selon une vision évangélique. Enfin Nous voyons avec plaisir que les diverses Eglises locales participent désormais à la réflexion, à la collecte et à la distribution des subsides. C'est un heureux progrès, car elles sont les meilleurs juges des besoins locaux. Mais c'est aussi un appel à participer davantage à leur propre prise en charge et à la solidarité universelle, à inviter leurs propres fidèles à donner à leur tour, selon leurs possibilités. Disons-le : les œuvres missionnaires sont moins une activité d'assistance à sens unique, si tant est qu'elles l'aient vraiment été ; elles deviennent de plus en plus une œuvre de solidarité réciproque, un appel à la responsabilité de chacun. Cette réciprocité se vérifie plus encore au plan spirituel : combien de jeunes Eglises font bénéficier les plus vieilles chrétientés, ou l'Eglise universelle, de leur sens chrétien et du dynamisme de leur foi ! Chers Frères et chers Fils, poursuivez cette tâche dont Nous n'avons fait que souligner l'actualité et la nécessité. Portez nos félicitations, nos encouragements et nos vœux à tous ceux qui travaillent avec vous. A eux, et d'abord à vous-mêmes, Nous donnons notre Bénédiction Apostolique, en priant le Seigneur de faire fructifier tout ce que vous faites généreusement au service de la Mission de l'Eglise. Sacra Congregatio pro Episcopis ACTA SS. 353 CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Santissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : Die IS Aprilis 1977. — Titulari Episcopali Ecclesiae Crepedulensi R. P. Hilarium Chávez Joya, M. N. M., Vicarium Generalem Congregationis Missionariorum a Nativitate Beatae Mariae Virginis, quem constituit Praelatum nuper erectae Praelaturae Neograndicasensis. Die 20 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Thomae in Insulis Virgineis noviter erectae Exc.mum P. D. Eduardum J. Harper, C.SS.R., hactenus Episcopum titularem Heracleensem ponticum et Praelatum Insularum a Virginibus. Die 26 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Chiquinquirensi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Albertum Giraldum Jaramillo, hactenus Episcopum titularem Obbensem et Auxiliarem archidioecesis Popayanensis. — Cathedrali Ecclesiae Garagoënsi, noviter erectae, Exc.mum P. D. Ioannem Eliseum Mojica, hactenus Episcopum Iericoènsem. Die S Maii. — Cathedrali Ecclesiae Quercopolitanae Exc.mum P. D. Ioannem S. Cummins, hactenus Episcopum titularem Lambaesitanum. Die 5 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Plovacensi R. D. Ioannem M. Beahen, Vicarium Generalem Ottaviensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi A. Plourde, Archiepiscopi Ottaviensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Ucculensi R. D. Gilles Belisle, parochum ecclesiae Sancto Iosepho dicatae in oppido vulgo Orléans archidioecesis Ottaviensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Iosephi A. Plourde, Archiepiscopi Ottaviensis. Die 6 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Afufeniensi R. D. Victorem Emmanuelem López Forero, Vicarium Episcopalem archidioecesis Bogotensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Hannibalis S. R. E. Cardinalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Bogotensis. 23 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 354 — Titulari episcopali Ecclesiae Maturbensi R. D. Gabrielem Romero Franco, cancellarium curiae metropolitanae Bogotensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Hannibalis S. R. E. Cardinalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Bogotensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Timicitanae R. P. Raimundum Darium Molina Jaramillo, ex Ordine Fratrum Minorum, professorem theologiae moralis et sacramentariae apud Universitatem Catholicam vulgo (( San Buenaventura » in urbe Bogotensi, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Hannibalis S. R. E. Cardinalis Muñoz Duque, Archiepiscopi Bogotensis. Die 10 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lambaesitanae R. D. Ioannem J. Paul, Vicarium Generalem Crossensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Friderici V. Freking, Episcopi Crossensis. Die 23 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Thuccensi Terebenthinae R. P. Pium Bello Ricardo, e Societate Jesu, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Ioannis Iosephi Bernal Ortiz, Archiepiscopi-Episcopi Tequinensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 355 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM i CRACOVIEN. Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Fratris Alberti, (in saeculo: Adam Chmielowski), Fundatoris Congregationum Fratrum et Sororum Tertii Ordinis S. Francisci Pauperibus Servientium. SUPER DUBIO An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, tum in proximum, perantia necnon et Fortitudine, de cardinalibus earumque adnexis in Caritate Prudentia, gradu cum in Deum Iustitia, heroico Tem- in casu et ad effectum de quo agitur. « Missio quidem propria, quam Christus Ecclesiae suae concredidit, non est ordinis politici, oeconomici vel socialis : finis enim quem ei praefixit ordinis religiosi est. At sane ex hac ipsa missione religiosa munus, lux et vires fluunt quae communitati hominum secundum Legem divinam constituendae et firmandae inservire possunt. Item, ubi opus fuerit, secundum temporum et locorum circumstantias, et ipsa suscitare potest, immo et debet, opera in servitium omnium, praesertim vero egentium destinata, uti opera misericordiae vel alia huiusmodi » (Conc. Vat. I I , Constit, past. Gaudium et Spes, n. 42). Praeclaros inter viros, quos Deus suae dedit Ecclesiae ad suscitanda opera in maximum cum ipsius Ecclesiae tum civilis Societatis bonum, recensendus est Servus Dei Albertus Chmielowski. Ipse enim se totum omniaque sua impendit et superimpendit (cf. 2 Cor. 12, 15) pauperum ac miserorum necessitatibus ac doloribus leniendis, ut simul eorundem animas ad caelestium bonorum spem et amorem erigerei. Frater Albertus, ut novo in religione nomine suscepto notus est, in loco vulgo nuncupato Igolomia, intra fines dioeceseos Cracoviensis, in Polonia, parentibus Adalberto Chmielowski et Iosepha Borzyslawska, die 20 mensis Augusti anno 1845, primus quattuor liberorum, ortus 356 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale est, dieque 26 eiusdem mensis baptizatus, nominibus receptis Adam et Bernardo. E militari schola Petroburgensi, quo a. 1855, patre orbatus, missus fuerat, anno 1856 revocatus, Varsaviae ludis litterariis operam dedit, in agriculturae studiis superioris gradus in oppido Pulawy vocato deinde incumbens. Anno 1863, iis se coniunxit qui, Poloniae libertatis adipiscendae cupidi, consurrexerunt. Vulnere tamen in bello ad Melchów confectus, in captivitatem ductus est, cruris amputationem forti animo perpessus. E custodia anno 1864 clam fugiens, Lutetiam Parisiorum primum adivit, inde Gandavum in Belgio, Monachium in Bavaria, et iterum iterumque Lutetiam ac tandem Varsaviam, pingendi et aedificandi artes addiscendi causa, concedens. Vitam vero christianam cum artis studio coniungens, a rerum pulchritudine ad summum Bonum ascendere facile potuit perfectiorisque disciplinae desiderio teneri, quod anno 1880 exsequi valuit, cum, quinque et triginta annos natus, in Societatem Iesu apud Stara Vies ingressus est. Scrupulis tamen et spiritualibus cruciatus perturbationibus, anno probationis nondum elapso, Leopoli in nosocomium recipi debuit. Inde post novem menses demissus atque ex morbo refectus, anno 1884 Cracoviae sedem sibi constituit, ubi pauperum necessitates in publica diaeta dormitoria, quae vulgo ogrzewalnia dicunt, receptorum anno 1886 expertus, superna excitatus vocatione, pauperem esse cum pauperibus sibi constituit, ut Evangelii caritatis fieret testis. Ideo anno 1887, spretis omnibus rebus, domicilium sibi in ea dormitoria diaeta omnibus aperta elegit, Christum vere secutus, qui propter nos egenus factus est, cum esset dives (2 Cor. 8, 9). Pauperes et miseros veluti hereditatem sibi divinitus datam recipiens, quidquid pingendi arte lucrifacere valebat, in illorum levamentum insumebat ; eos per urbis Cracoviae vias quaeritans, ceu Christi pretiosiora membra adiuvabat, reficiebat, consolabatur, sese eis socium in paupertate libere proferens, ut amicum et fratrem in Domino iidem experiri possent. Votis Tertii Ordinis S. Francisci anno 1888 nuncupatis humilique induto habitu, eodem anno, Ordinario Cracoviensi probante, socios et coadiutores sibi adiunxit, Congregationis Fratrum Tertii Ordinis S. Francisci pauperibus servientium fundamenta iaciens, quos anno proxime insequenti et Sororum Congregatio secuta est, quae mulierum pauperum ac derelictarum impensam curam gererent. Utriusque Congregationis sodales sanctis instituit monitis et effusae caritatis operibus praecessit, nihil antiquius habens quam eosdem ger-' manis Christi sensibus atque paupertatis spiritu imbuere, per quae Evangelium vivens in hominum societate iidem redderentur. Ipsemet, veluti Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 357 qui ministrat in medio eorum consistens (cf. Luc. 22, 27), novissimum sibi delegebat locum et humiliora officia, summo enitens studio ut quae filiis ac filiabus proponeret verbis, vitae exemplis primus in se exhiberet. Magna enim fide intime motus, Dei Famulus cum Deo iugiter ambulabat, alto orationis spiritu cum eo coniunctus, quo ducebatur ad omnia supernaturali habitu diiudicanda et ad Dominum in fratribus universis aspiciendum serviendumque. Incensissimus etenim quo aestuabat in Deum amor, dum Albertum ad Deum toto corde quaerendum excitabat, et ad fratres, pauperiores prae primis, impensa dilectione prosequendos trahebat. Unde fiebat ut uno eodemque igne combustus et ad Patrem per Christum in Spiritu Sancto suavi contemplatione ascenderei et homines cunctos, Christi Sanguine redemptos et Spiritu signatos Sancto propter Deum amplecteretur. Mandatum novum (cf. Io. 13, 34) caritatis fraternae in vitae rationem assumpsit, illud ita secutus ut sancti Francisci paupertatem cum interiore sancti Ioannis a Cruce ab universis creatis seiunctione coniungeret, utriusque sancti exempla et documenta veluti agendi normam primus ipse habens et sodalibus suarum Congregationum fortiter commendans, ut libertas ab omnibus Christi caritatis plenitudinem reciperet et in humiliora Domini membra effunderet, atque Ecclesiae pauperis, cui bonitatis suae divitias pro hominibus Deus credidit, testimonium redderet. Per hoc etiam suum in Christi Sponsam amorem manifestum reddidit frater Albertus, qui eximius vir nomine christianus, catholicus autem cognomine definitus est. Pauperibus ad finem usque serviendis et fratribus ac sororibus utriusque sui Instituti efformandis assidue intentus, diro affectus cancere in stomacho, filiis ac filiabus ad Deo gratias agendas per cantum hymni Te Deum laudamus invitatis, anno 1916, die Nativitatis Domini, Cracoviae inter suos caelo natus est, ab omnibus cuiusvis coetus hominibus sanctus habitus et laudatus. Eiusmodi sanctimoniae laudatio iterum amplissime anno 1949 palam erupit, cum Dei famuli exuviae e publico coemeterio ad templum Carmelitarum Discalceatorum translatae sunt, ubi frequenti fidelium honorantur visitatione. Percrebrescens autem in dies sanctitatis eius fama, qua vivens quoque honestatus fuerat, supernis signis a Deo visa est confirmari. Quam ob rem factum est, ut Causa de Beatorum Caelitum honoribus eidem Servo Dei decernendis ageretur. Itaque instructi sunt, annis 1946-1947 episcopali auctoritate, processus apud Curiam Cracoviensem, et per rogatorias litteras in Curia Premisliensi ; qui absoluti Romam sunt transmissi. Scriptis Servi Dei deinde perpensis, Sacra tunc Rituum Congregatio Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 358 die 3 Maii a. 1956 nihil obstare, quominus ad ulteriora procederetur, decrevit, atque die 27 Ianuarii a. 1966 Paulus Papa VI commissionem introductionis causae sua signavit, ut moris erat, manu. Recognita postmodum, die 18 Februarii a. 1967, oboedientia Decretis ab Urbano V I I I super indebito cultu latis, atque absoluto apostolico processu in Curia Cracoviensi, annis 1967-1968, editoque decreto diei 17 Octobris a. 1970 super omnium processuum iuridica forma et validitate, de virtutibus theologalibus et cardinalibus disceptatum est apud hanc Sacram Congregationem pro Causis Sanctorum, et quidem primum, die 13 Martii anno 1976, in Congressu, qui vocatur Peculiari Officialium Praelatorum Patrumque Consultorum ; et deinde, die 30 Novembris eodem anno, in Plenaria. Congregatione Patrum Cardinalium, ponente seu referente Cardinali Francisco Carpino ; qui omnes proposito dubio num virtutes Servi Dei heroicum attigissent gradum, adfirmando responderunt. Quibus de rebus facta, per subscriptum Cardinalem Praefectum, die 7 Ianuarii hoc anno, fideli ratione Summo Pontifici Paulo V I , Sanctitas Sua vota Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum rata habens, mandavit ut Decretum super heroicis virtutibus Servi Dei appararetur. Quod cum rite factum esset, Sanctitas Sua, a c c i t i s hodierno die Cardinalibus infrascripto et Francisco Carpino, Causae ponente seu relatore, meque Antistite a Secretis ceterisque de more con vocandis, eisque astantibus edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de Iustitia, et Fortitudine Temperantia Alberti ChmielowsM, in gradu earumque heroico, in cardinalibus Prudentia, adnexis casu et ad Servi Dei effectum Fratris de quo agitur. Hoc autem Decretum rite promulgari et in acta Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum referri mandavit. Datum Romae, die 20 Ianuarii a. D. 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. Œs Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 359 II IANUEN. Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Verginiae Centurione, vid. Bracelli, Fundatricis Instituti sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae v. d. « Brignoline ». SUPER DUBIO An eius Causa introducenda sit. Quae Sacrae Scripturae in laudem mulieris fortis et virtutibus ornatae proferunt (cf. Prov. 31, 10-31 ; Eccli. 26, 1-4.13.21) Servae Dei Verginiae Centurione vid. Bracelli iure accommodari possunt. Vera sapiens mulier quae aedificat domum (cf. Prov. 15, 1), virgo amabilis, sponsa prudens, vidua piissima, caritate acta, quam adeo vehementer in corde gerebat, ut in aedificatione Corporis Christi mira operata sit. Dei Famula Genuae die 2 Aprilis anno 1587 nata est, nobilibus parentibus Georgio Centurione et Lelia Spinola, dieque 4 Aprilis in baptismatis undis regenerata est. Piissime educata et domi in litteris Italicis, Latinis et Hispanis sub praeceptore instituta, adulescens de vita religiosa capessenda cogitavit ; at, ipsa ignara, Caspari Bracelli a patre desponsata est, cuius voluntati, post amaras effusas lacrimas, sese accommodavit. Consensu die 10 Decembris 1602 dato et benedictione nuptiali die 1 Ianuarii 1603 accepta, per quadriennium Caspari, cui duas peperit filias, fidelis fuit sponsa, re familiari moderanda sollertissima. Licet coniux, ludis et festis miserrime cedens, immensas divitias cum suae ipsius valetudinis detrimento dissiparet ac familiam neglegeret, Verginia ei iugiter, cum Genuae versaretur, amantissime adstitit, per morum suavitatem ac summae dedicationis exempla eum ad meliorem frugem trahere studens. Illum Alexandriae Statiellorum phthisis morbo graviter laborantem, fortiter secuta est; die ac nocte ei assidens, et curas sollicite praestabat et ad Dei misericordiam expostulandam suaviter adhortabatur. Feliciter tandem consecuta est ut Caspar ad sacramenta rediret eisque confortatus, die 13 Iunii 1607, viginti quattuor annos natus, pie obiret. Ipsa autem Genuam reversa, mortem coniugis coram Domino considerans, eam veluti Dei invitationem ad vitam religiosam Verginia habuit. Quam cum ex officio filiarum instituendarum amplecti haud 360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale posset, secundis nuptiis fortiter propulsis, voto castitatis se obstrinxit, in eodem quod inhabitabat socrus domicilio, monasticam prorsus vitae rationem secuta. Filiabus honeste educatis et iam nuptiis traditis, domum, socru probante, in caritatis sedem convertit, quod primum a. 1625 praestitit, cum ex interna Spiritus illuminatione ad Domino in pauperibus serviendum se vocatam persensit. Eei publicae Genuensis territorio ab exercitu Sabaudo-Gallico occupato, innumeras puellas rure ad urbem advenientes suscepit, adiuvit eisque adstitit, maternum cor deinde etiam mulieribus aperiens, quae misere hic et illic, periculis expositae, versabantur. Has omnes a. 1631 a primaeva domo, socru iam demortua, ad conventum Montis Calvariae transtulit easque sub protectione Dominae nostrae a Refugio collocavit. Succrescente autem puellarum numero, Verginia aliam domum in loco Bisagno aperuit, ubi eas iuvenes colligendas curavit quae, etsi sine votis, vitam Deo sacram agere vellent. Tertia paulo post sede in regione S. Bartholomaei erecta, anno 1632 et cura suscipienda illi fuit valetudinarii v. Lazzaretto, cui navitatis suae operam iam inde ab a. 1628 impendebat. Puellis ac mulieribus praesto in omnibus ut mater aderat, exempla praeclarae fidei et operosae caritatis praebens, easque ipsa opibus quas emendicare cotidie nunquam erubuit, sustentans. Ut opus forti fulciretur fundamento, domus omnes ut unum opus beatae Mariae Virginis a Refugio a publica potestate agnoscendas curavit; domum propriam pro opere in colle v. Garignano emit, quo omnes « filias » collegit in communi in castitate et sub oboedientia, pietatis et caritatis operibus deditas, viventes. Inde, ut granum sinapis quod in magnam deinde arborem crescere debebat, Institutum processit Sororum Dominae Nostrae a Refugio in Monte Calvariae, recentiori aevo in Congregationem religiosam et Romae et Genuae recognoscendum. Licet piae iuvenes quae vitam quasi monasticam agebant et inde a primis temporibus in valetudinariis vulgo Pammatone et Lazzaretto nuncupatis, aegrotis sollicitam curam praebebant, nomine Brignoline, ab eximio viro Emmanuele Brignole, marchione, et operis, Verginia defuncta, protectore, deinde appellarentur, Dei Famula una et vera fuit novae familiae Deo sacrae conditrix : puellas spiritu formavit, legibus sanctis et summa prudentia moderata est, suae ipsius vitae exemplis in itinere orationis et caritatis duxit. Nec piissimae dominae actuositas his circumscribitur finibus. Ille autem divini amoris ignis qui adeo vehementer in eius corde exaestuabat, indefatigabiliter eam ad Dei gloriam fratrumque salutem procuran- Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 361 dam movebat. Itaque, dum apud Genuensem antistitem ardenter instat ut sollemnem XL Horarum supplicationem et sacras ad populum missiones in archidioecesim introducendas curet, ipsa cathechesim in humilioribus urbis partibus pueros et adultos docet, sanctis monitis peccatores ad Dominum trahere studet, tempus, argentum, vires omnes in pauperibus adiuvandis consumit. Ut autem multiplex navitas uberiores fructus afferret, societatem instituit « Dominarum a Misericordia, protectricum et auxiliatricum pauperum Iesu Christi », vulgato nomine etiam « Compagnia delle Cento Signore ausiliarie delle Otto Signore dell'ufficio dei poveri » nuncupatam, cui finem praestitit pauperes ubique in eorum domibus inquirendi eisque in omnibus necessitatibus subveniendi, quo facto « Conferentias a Sancto Vincentio » saeculo suo aliquomodo praecessisse dicenda est. Verginiae etenim maxime cordi fuit adiutricem operam circa se suscitare, innumeras vocando pias dominas ad sua sequenda incoepta, quae autem illis moderanda relinquebat, sibi humiliter reservans graviora exercere opera, gaudio exsultans cum aliis de suis operibus tribuerentur honores, dummodo caritas Christi velut ignis indeficiens multorum in animis in bonum pauperum exardesceret. His praeclara meritis, sui semper immemor, valetudine in servitio pauperum consumpta, cum Christo, summe dilecto, intime per caritatem et orationem coniuncta, sacramentis recreata, die 15 Decembris a. 1651 Genuae mortua est. Sanctitatis fama, qua Dei Serva vivens decorata erat, post eius obitum non deferbuit eaque per saecula perseveravit, donec tandem die 28 Aprilis anno 1933 coeptus est instrui apud Curiam archiepiscopalem Ianuensem processus informativus super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, qui, attenta indole historica ipsius canonicae inquisitionis, absolvi potuit solummodo anno 1957. Eomam vero transmissus, idem processus commissus fuit studio Sectionis Historicae S. Rituum Congregationis, quae documenta ac monumenta undique collecta criticae methodi trutina examinavit, atque Officium Historicum-Hagiographicum Sacrae Congregationis pro Causis Sanctorum interea conditae in amplam Positionem super Causae introductione et super virtutibus Servae Dei digessit, quam anno 1971, postquam Consultores historici eam laudaverunt, publici fecit iuris. Scriptis autem Servae Dei tributis rite perpensis, Sacra eadem Rituum Congregatio, probante Pio Papa X I I , die 10 Aprilis a. 1959 edixerat nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset. Hinc, servatis de iure servandis, instante Rev.mo P. Nicolao Fer- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 362 rante, Congregationis SS.mi Redemptoris, postulatore Causae legitime constituto, habitus est, die 18 Iunii anno 1976, Congressus Ordinarius Sacrae huius Congregationis pro Causis Sanctorum, in quo disceptatio facta est super dubio num Causa Servae Dei introducenda esset. Quem Congressum secuta est Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium die 16 mensis Novembris eodem anno 1976, in qua, ponente seu referente Em.mo ac Rev.mo Domino Cardinali Silvio Oddi, eidem dubio affirmative responsum est, esse videlicet Causam introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Facta postmodum de hisce omnibus per subscriptum Cardinalem Summo Pontifici Paulo VI relatione, Sanctitas Sua responsum Patrum Cardinalium ratum habuit et confirmavit. Datum Romae, die 20 Ianuarii 1977. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L. © S. © Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 363 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Mercoledì, 18 Maggio 1977, il Santo Padre Paolo V I , ha ricevuto in Udienza S. E . il Signor LEOPOLD SEDAR SENGHOR, Presidente della Repubblica del Senegal. Lunedì, 30 Maggio 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E . l'On. MALCOLM FRASER, Primo Ministro di Australia. SEGRETERIA DI STATO NOMINE Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 27 aprile 30 » 1977. Il Rev.do Mons. Domenico Semproni Difensore del Vincolo Sostituto presso il Supremo Tribunale della Segnatura Apostolica. » Membri della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax », per il periodo di cinque anni: S. E. Mons. Antonio M. Javierre Ortas, Arcivescovo titolare di Meta, Segretario della S. Congregazione per l'Educazione Cattolica (Spagna); S. E. Mons. Lech Kaczmarek, Vescovo di Gdansk (Polonia) ; S. E. Mons. Heinrich Tenhumberg, Vescovo di Münster (Germania); S. E. Mons. Lucas Moreira Neves, Vescovo titolare di Feradi Maggiore, Vice-Presidente del Pontifìcio Consiglio per i Laici (Brasile); S. E. Mons. Mario Revollo Bravo, Vescovo titolare di Tinisa di Numidia, Ausiliare di Bogota (Colombia) ; Mons. Charles Moeller, Segretario del Segretariato per l'Unione dei Cristiani (Belgio) ; Sig. Bernard J. Callinan (Australia) ; Sig.na Elena Cumellà (Argentina) ; Rev.da Sr. Hazel D'Lima, S.F.C.M. (India); Sig.ra Marie Elias (Siria); Sig. Michel Farah (Egitto); Signor Norman Francis (U.S.A.) ; Sig.na Marie-Andrée France Boyer de la Giroday (Isola Maurizio) ; Sig.na Lady Barbara Jackson, D.B.E. (Gran Breta- 364 9 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale gna) ; Sig. Paul Kaya (Costa d'Avorio) ; Rev.da Sr. Marjorie Keenan, R.S.O.M. (U.S.A.); Signora Bernadette Kunambi (Tanzania); Sig. Prof. Candido Mendes de Alemeida (Brasile) ; Sig. Prof. Marcel Merle (Francia) ; Sig. Prof. Giuseppe Mira (Italia) ; Sig. Jeffrey Pereira (Bangladesh); Sig.ra Madeleine Ryan (Canada) ; Sig. José Rodríguez Bossi (Uruguay). maggio 1977. S. Em. il Signor Card. Giuseppe Maria Sensi Membro della Prefettura degli Affari Economici della Santa Sede. Protonotari Apostolici soprannumerari: gennaio 1976. Mons. Perroud Teófilo (Fribourg). » Mons. Del Pietro Luigi (Lugano). » gennaio 1977. Mons. Blanco Santiago (Tarlac). » Mons. Schlund Robert (Freiburg im Brisgovia). febbraio » Mons. Czartoryski Stanislao (Krakow). marzo » Mons. Sweeney Vincent (Leeds). » » Mons. Wilcock Edward (Leeds). » » Mons. Muffo Eugenio (Chieti). aprile » Mons. Pastore Pasquale (Telese-Cerreto). » » Mons. Cattani Giuseppe (Rieti). » » Mons. Vetri Luigi (Roma). » » Mons. Henny Hans (Coirà). » » Mons. Barazzuoli Giuseppe (Siena). maggio » Mons. Sensini Remigio (Amelia). » » » Mons. Vannimartini Giuseppe (Terni e Narni). » » » Mons. Russi Vincenzo (Vasto). 4 » 5 7 22 24 10 25 » 6 » 21 » 24 3 Prelati d'Onore di Sua Santità: 24 aprile 1976. Mons. 8 gennaio 1977. Mons. » Mons. » » » Mons. » » 21 » » Mons. » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » » » Mons. » Mons. » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » 22 » Mons. » Mons. » » Sustar Alois (Coirà). Beckar Joseph (Paderborn). Luhmann Josef (Paderborn). Schmitz Heribert (Paderborn). Daly William (Sacramento). Gabrielli Virgil (Sacramento). Gallagher Eymard J. (Sacramento) Horgan William (Sacramento). Kavanagh Edward J. (Sacramento) Nolan Patrick (Sacramento). O'Neill Edmund S. (Sacramento). Rolf Raymond C. (Sacramento). Rössler Ernst (Rottenburg). Simas Manuel Christiano (Oakland) Sullivan Francis I. (Sacramento). Capitly Pedro (Tarlac). Suárez José (Tarlac). Diarium Romanae Curiae 29 gennaio 1977. Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. 18 febbraio » Mons. Mons. 24 » » » » Mons. Mons. » » Mons. » » » » Mons. » » » Mons. » » Mons. » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. » » » Mons. 6 aprile » Mons. » » » Mons. » » » Mons. 365 Browne Edward Peter (Arlington). Hannan John P. (Arlington). Hendrick J. (Arlington). Wingler Joseph L. (Arlington). Fabietti Nazzareno (Senigallia). Dietz Norbert J. (Saint Louis). Gallagher Richard J. (Saint Louis). Holland James J. (Saint Louis). Leibrecht John J. (Saint Louis). Martin Christian J. (Saint Louis). Obmann Rüssel J. (Saint Louis). O'Connnell James J. (Saint Louis). O'Donnell Edward J. (Saint Louis). Overman Robert F. (Saint Louis). Pieper James E. (Saint Louis). Sandheirich Bernard H. (Saint Louis). Schneider Nicholas A. (Saint Louis). Woracek Thomas J. (Saint Louis). Adone Vittorio (Télese-Cerreto). Romano Alfredo (Telese-Cerreto). Tebano Michelangelo (Telese-Cerreto). Cappellani di Sua Santità: 12 novembre 1976. Il sac. 21 gennaio 1977. II sac. » » » II sac. II sac. » » » » II sac. » » » II sac. » » » II sac. » » II sac. » » » II sac. » » II sac. » » » II sac. II sac. 18 febbraio 22 marzo » II sac. » » » II sac. 25 » » II sac. » » » II sac. aprile 3 » II sac. » II sac. » » » » » II sac. 19 » » II sac. Campos Espinal Oscar René (San Miguel). Ebert Alfred Josef (Rottenburg). Church James F. (Sacramento). Fagundes Valdemiro M» (Sacramento). Kah Bernhard (Rottenburg). Kidder James C. (Sacramento). Melber Reinhold (Rottenburg). Rieger Bernhard (Rottenburg). Rupp Karl (Rottenburg). Terra Russell G. (Sacramento). Wallace Murrough C. (Sacramento). Cecchini Mario (Senigallia). Gorla Albino (Gerusalemme). Karam Michele (Gerusalemme). Comas López Carlos (Santiago de Cuba). Sánchez Alvarez Emerio (Santiago de Cuba) Andreotti Ezio (Padova). Rasia Giuseppe (Padova). Rizzo Donato (Lecce). Pancali Gaetano (Rossano). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 366 ONORIFICENZE Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI ha conferito : II Collare dell'Ordine Piano: 9 febbraio 1977. A S. M. Juan Carlos I, Re di Spagna. La Gran Croce dell'Ordine Piano: 9 febbraio 1977. A S. E. Cotoner y Cotoner Nicolás (España). » » » A S. E. Lavilla Alsina Landelino (España). » » » A S. E. Oreja Aguirre Marcelino (España). La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 febbraio 1977. A S. E. Armada y Comyn Alfonso (España). » » » A S. E. Pan de Soraluce Emilio (España). » » » A S. E. Sanz Briz Angel (España). » » » A S. E. Solano Aza Miguel (España). » » » A S. E. Villacieros y Benito Antonio (España). La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 9 febbraio 1977. A S. E. Allendesalazar y Travesado José (España) » » » A S. E. de Zulueta Eduardo (España). » » » A S. E. Marquez Rafael (España). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 9 febbraio 1977. Al sig. Alaez Octavio (España). » » » Al sig. Aza Alberto (España). » » » Al sig. de Churruca Pedro (España). » » » Al sig. Ezquerra Jesús (España). » » n Al sig. Fernández de Cordova y Moreno Gonzalo (España) » » » Al sig. Martínez Caro Santiago (España). » » » Al sig. Montojo José (España). » » » Al sig. Rupérez Javier (España). 29 marzo » Al sig. Manière Paul-Henri (France). La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 22 4 marzo aprile 1977. Al sig. Avezzu Antonio (Adria). » Al sig. Ceresa Cesare (Roma). 367 Diarium Romanae Curiae La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 3 dicembre 1975. Al sig. 9 febbraio 1977. Al sig. » » » Al sig. » » Al sig. » » » 17 22 1 6 » » » marzo » aprile » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Brendan Ellis (Dnblin). Crespo de Vega José Luis (España). de Aguilar y Otermín Manuel (España). Jiménez-Ugarte y Hernández Francisco Javier (España). Martínez-Fresno Nicolás (España). Ochoa Miguel Angel (España). Salgado Alba Alberto (España). Cavani Gian Battista (Modena). Capezzone Benedetto (Salerno). Buri Alberto (Pescia). Santucci Giovambattista (Valva e Sulmona). La Commenda dell'Ordine Ci » » di san Gregorio Magno, classe militare: febbraio 1977. Al sig. de Valenzuela Rafael (España). » » Al sig. Sánchez Bilbao Juan-(España). » » Al sig. Volken Gregorio (Svizzera). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 12 novembre 1976. Al sig. Funes Hartmann Herbert Rodolfo (San Miguel). 30 » » Al sig. Rudloff Marcel (Strasbourg). 11 gennaio 1977. Al sig. Cloin Cornelis (Breda). » » » Al sig. de Munnik Antonio (Bois-le-Duc). » » Al sig. Gijsbers Jacobus (Bois-le-Duc). » » Al sig. Kalb Wilhelm E. (Bois-le-Duc). 12 » » Al sig. Groenendal Henricus (Groningen). 22 » » Al sig. Hipólito Ricardo 0. (Tarlac). » » » Al sig. Quirino Costante 0. (Tarlac). 25 » » Al sig. Hahner Eugen (Fulda). 9 febbraio » Al sig. Castro Fariñas José Angel (España). » » » Al sig. Escudero Peña Antonio (España). » Al sig. Holgado Martos Eduardo (España). » » Al sig. Moreno Martín Luis (España). 15 Al sig. Besanceney Pierre J. E. (Paris). » 27 Al sig. Issaq Benvenuto Francesco (Mogadiscio). » » » » Al sig. Hagi Yusuf Yassin (Mogadiscio). 2 marzo » Al sig. Boelaars Agostino Cornelis Fr. Maria (Roermond). Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare: 9 febbraio 1977. Al sig. Banda Antonio (España). Al sig. Lisibach Augusto (Svizzera). 6 maggio » » » » Al sig. Prinz Enrico (Svizzera). Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale 368 La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 18 gennaio 1977. Al sig. 22 » » Al sig. 9 febbraio » Al sig. Al sig. » » » Al sig. » » » » » Al sig. » » 23 Al sig. » 10 marzo Al sig. » Al 15 sig. » » » » » Al sig. » 22 » Al sig. 6 aprile » Al sig. 24 Al sig. » » 27 Al sig. » Higuchi Yuzurn (Tokyo). llagan Arturo E. (Tarlac). Branchi Rosolo (España). Bravo Lozano Pablo (España). de Urzáiz Javier (España). Diez y García Juan (España). Carlini Giovanni Antonio (Rimini). Tekle Afewerk (Adrigat). Ricciardi Michele (Roma). Tognellini Paolo (Roma). Mora Guido (Adria). Ferro Salvatore (Subiaco). Cubillos Osorio Lozano (Santiago de Chile) Berlincioni Renzo (Siena). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 18 settembre 1975. Al » » » Al 22 ottobre 1976. Al 11 gennaio 1977. Al » » » Al » » » Al 12 » » Al » » » Al » » » Al 22 » » Al Al » » » » Al » Al » » » 15 febbraio Al Al 23 » » 9 marzo » Al » » » Al Al » » » » » » Al Al » 15 » 22 » » Al Al 24 aprile » Sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Petit Jean Jean (Malines-Bruxelles). Renard Henry (Malines-Bruxelles). Porcella Bacigalupo Dario (Arequipa). Boeijen Wilhelm F. (Bois-le-Duc). De Vink Ludovicus (Haarlem). Van Hinthum Joannes (Bois-le-Duc). Buis Ermanno (Rotterdam). De Jong Felix J. L. M. (Breda). Loof Bartolomeo (Rotterdam). Besa Gualberto (Tarlac). Cojuangco Eduardo M. (Tarlac). Cojuangco Juan (Tarlac). Hipping Carlos R. (Tarlac). Guerico Luigi (Udine). Tura Antonio (Rimini). Bonanini Alessandro (La Spezia). Bullesi Bartolomeo Lino (La Spezia). Cozzani Vittorio (La Spezia). Mal vaso Giampaolo (Milano). Nitzge Robert (Essen). Gabban Cesare (Adria). Berardi Cesare (Italia). NECROLOGIO 3 maggio 29 » 1977. Mons. Raffaele Pellecchia, Arcivescovo di Sorrento e Vescovo di Castellammare di Stabia (Italia). » Mons. Juan José Anibal Mena Porta, Arcivescovo già di Asunción (Paraguay). 31 Iulii 1977 An. et yol. LXIX N. 7 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI SACRA CONSISTORIA CONSISTORIUM SECRETUM Die XXVII proxime praeteriti mensis Iunii, hoc anno, Summus Pontifex Paulus V I , Consistorium Secretum celebravit in Consistoriali Palatii Vaticani Aula, cuius acta hic ex ordine referuntur. I - SUMMI PONTIFICIS ALLOCUTIO ET NOVORUM S.R.E. CARDINALIUM CREATIO Venerabiles Fratres Nostri, Gratias ex animo agimus Cardinali Subdecano pro verbis, eximia fidelitate ed observantia plenis quae modo fecit. Quibus etiam sensus omnium vestrum, Venerabiles Fratres Nostri, qui in hoc Consistorio Nos circumstatis, optime significantur. Eadem verba certo etiam interpretantur mentem, Nobis prorsus notam, Venerabilis Fratris Nostri Cardinalis Decani, Aloisii Traglia, cuius hic cum affectu memores sumus, Deum deprecantes, ut ei benigne adsit eumque, gravi morbo correptum, soletur. Hodie nova Membra — lectissimi Ecclesiae famuli in variis gravibusque ministeriis constituti — Sacro Cardinalium Collegio annumerantur; quo signo perspicuo vigoris et fidelitatis corda nostra laetitia communi et sincera perfunduntur. 24 - A. A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 370 Consistorium est eventus sollemnis in Ecclesiae vita: etenim Cardinales, qui circa Romanum Pontificem sunt, etiam visibiliter unitatem manifestant, quae ipsam alit Ecclesiam. Hoc est temporis momentum prorsus singulare in vita Ecclesiae, quia beati Petri Successor una est cum proximis adiutoribus et consiliariis suis — quod est collegialis indolis Episcoporum ostensio— cum iis sollicitudines suas pastorales et universales communicat, cum iis de quaestionibus ecclesialibus agit, quae ei sunt potissimum cordi. I Ante omnia Deo grates referimus, quo in pio praestando officio animus Noster etiam magis tangitur, quod alius annus Pontificatus modo est expletus. In hoc supremo munere versantes confirmari Nos sentimus amoris affectu, precibus, cooperatione omnium Ecclesiae ordinum: Episcoporum, sacerdotum, religiosorum, religiosarum familiarum, consociationum catholicarum, fidelium cunctorum. Tanta fides et communio illos etiam, qui terrenis rebus distrahuntur et a religione sunt remoti, impellunt, ut haec secum considerent, Nobis vero infundunt fiduciam, animi tranquillitatem, bonam spem, quae in his verbis Christi innituntur: Ego sum, nolite timere? Confictae; Vobiscum sum. Antequam autem de amplioribus traeternus quaestionibus, libet Nobis eventum in memoriam revocare, qui dioecesim Romanam proxime respicit — illam dicimus Sedem, per quam, e divino consilio, astringimur regimine Ecclesiae universalis et conscientiae officio circa eam. Ideo etiam de hac re loquimur vobis, Venerabiles Fratres Nostri, quod peculiari prorsus nomine vos Membra estis huius Ecclesiae Romanae eidemque incardinati virtute illius Tituli, quo potissimum participes estis Presbyterii Romani, et ut tales gaudium meum et corona mea. Significare scilicet volumus novam aptioremque formam die sexta mensis Ianuarii hoc anno tributam esse Vicariatui, vi 2 3 4 1 Mt 14, 27. Me 6, 50; cfr. Io 16, 33. Mt 28, 20. * Phil 4, 1. 2 3 Acta Pauli Pp. VI 371 Constitutionis Apostolicae « Vicariae Potestatis ». Quemadmodum in cathedralis ecclesiae Romanae nitore splendoreque diximus, novam illam ordinationem Vicariatus promulgantes, haec non solum testimonium fiduciae fuit, quam in proximis cooperatoribus Nostris — imprimis in Cardinali Vicario Nostro — collocatam habemus, sed ea « in clariore lumine posuit nexum naturalem, qui est inter ipsum beati Petri Successorem, Episcopum Romanum, et eius dioecesim, unde consequitur necessitas communionis doctrinalis et pastoralis cum eo et cum universa communitate dioecesana » . Participatio deinde omnium membrorum dioecesis Nostrae definita est et accurate descripta quod attinet ad munera cooperationis, aptae coniunctionis simul ac dispositionis, communium suscepti officii rationum. Quae quidem participatio, intra fines proprios, singillatim est excitata, ut sive animationem christianam Urbis proveheret secundum normas directorias, quae a Concilio ac tempore hoc subsecuto sunt editae, sive promotioni humanae serviret, quam ingentia incrementa Romae quoad omnes rerum hominumque ordines postulant. Nec defuit nova ordinatio Tribunalium secundum iudicia seu criteria horum temporum necessitatibus congruentia. Nos ergo probe fore speramus, ut multa ex hac nova Vicariatus forma proveniant, quibus res pastoralis in hac Urbe semper vigeat, quae peculiari titulo est Nostra et quae coram universa Ecclesia fulgeat oportet quasi centrum germanae vitae, opere efficax, fervore ardens, recto ordine dispositum. 5 II Hac hora Nos moveri etiam sentimus, ut universam Ecclesiam intueamur, quam Christus quasi supremum amoris sui pignus Nobis commisit: Pasce agnos meos ... pasce oves meas? Papa, veluti vigil excubitor, Ecclesiam Christi conspicit, quae est viva in fide, coniuncta in laude Dei, alacris caritate. Ecclesia semper quidem est « signum levatum in nationibus procul » ; cuius rei haec sunt indicia quaedam insignia : 7 5 Cfr. A.A.8. 69 (1977), p. 55. * Io 21, 15 ss. Cfr. Is 5, 26; 11, 12. 7 372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 1) eius praesentia efficax in mundo, maxime ubi egestas postulat eiusdem officia caritatis ; 2) nisus missionarius, quem non omisimus, variis oblatis occasionibus, quin illustraremus et excitaremus; 3) incrementa vocationum satis notabilia in nonnullis regionibus, quae dilectissimos filios Nostros sacerdotes monent, ut signa vocationis divinae in animis adulescentium et iuvenum deprehendant, ut pulchritudo alliciens et austera vitae, prorsus Deo et proximo corde indiviso devotae, ante oculos eorum effulgeat ; 4) testimonium actionis sibi constantis et fermenti evangelici tot inter quaestiones difficillimas, quas nimius amor sui et hedonismus, qui dicitur, hodie ei ponunt quasi quandam provocationem; 5) opus subsidia ferendi et promotionis socialis, quod variis in rerum adiunctis exercetur, cum gravissimae clades vel hominum dolores contingunt, potissimum vero ad respondendum iustis nullamque dilationem patientibus postulationibus populorum, qui ad humanum cultum enituntur; ad hoc quod attinet iuvat Nos memorare recens decem annos esse expletos ab editis Encyclicis Litteris, quae a verbis « Populorum Progressio » incipiunt; atque gratiam habemus de cunctis inceptis initis ad recolendam significationem, momentum, proposita eiusdem Documenti, cuius exsecutio animum Nostrum valde sollicitat; 6) constantes rationes et congressiones cum publicis auctoritatibus civilibus, quae eo consilio fiunt, ut muniatur, confirmetur, incrementis augeatur libertas Evangelium annuntiandi pro dioecesibus variarum regionum, necnon ut in tuto collocetur ille veluti orbis actionis Ecclesiae: profecto hoc modo considerandae sunt admissiones, quibus Romanus Pontifex viros publica auctoritate praeditos vel in vita internationali versantes crebro contingit, et quibus Litteras crediti muneris testes accipit, sibi exhibitas ab Oratoribus, qui ad Sedem Apostolicam legantur. Haec omnia ad notissima bina verba rediguntur, quibus Ecclesia hac aetate quasi officio se sentit devinciri, quaeque sunt : evangelizatio et promotio humana. Acta Pauli Pp. VI 373 III Res peculiaris vitae Ecclesiae hodie iterum animi Nostri attentionem ad se convertit : fructus videlicet sine dubio salutares renovationis liturgicae. Ex quo edita est ab universali Synodo Vaticana Constitutio « Sacrosanctum Concilium », permagnae factae sunt progressiones, iis rebus consentaneae, quas motus liturgicus exeuntis saeculi undevicesimi paraverat, et explentes impensas illas exspectationes, quarum causa tot viri Ecclesiae et homines studiis dediti operati erant et oraverant. Novus Ritus Missae, a Nobis promulgatus, postquam a competentibus coetibus diu ac perite est praeparatus, inductis aliis eulogiis eucharisticis, quae ad Canonem Romanum, quoad praecipua immutatum, sunt adiunctae, egregios edidit fructus: videlicet auctiorem participationem actionis liturgicae, penitiorem magisque consciam intellegentiam actionis sacrae; maiorem amplioremque cognitionem thesaurorum inexhaustorum Sacrae Scripturae; incrementum sensus ((communitarii» Ecclesiae. Cursus horum annorum ostendit nos recta via incedere. Verumtamen, pro dolor, fuerunt pravi usus et nimia libertas in exsequendis hisce normis, quamvis maxima pars sacerdotum et fidelium sanum probumque iudicium hac in re sit secuta. Iam tempus est modo terminali fermenta dissolventia abicere", quae ex utraque parte sunt perniciosa, atque integre ad effectum deducere renovationem liturgicam, a Nobis approbatam secundum vota Concilii, servando recta iudicia seu criteria, unde ea originem traxit. Eos, qui reclamitant seu contestantur, quique nomine libertatis creatricis male intellectae inceptis suis tumultuariis, vulgaribus, levibus — atque interdum etiam lugenda quadam profanatione — tot damna Ecclesiae intulerunt, severe hortamur, ut normis statutis inhaereant; si hae non servarentur, ipsa essentia dogmatis et, ut patet, disciplinae ecclesiasticae infirmaretur, secundum praeclaram illam sententiam : lex orandi, lex credendi. Postulamus ergo omnimodam fidelitatem, ut tuta sit regula fidei. Pro certo quidem habemus hac in re Nos adiuvari actione assidua, prudenti, paterna Episcoporum, qui circa fidem et preces conscientiae onere tenentur in singulis dioecesibus. 374 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ex aequo autem monemus eos, qui contestantur et in recusatione sua perstant, praetextu quidem traditionis, ut vocem Successoris beati Petri et Episcoporum, quemadmodum debitum poscit officium, audiant, ut vim salutarium mutationum « accid e n t a l e m », in sacros Ritus induciarum, agnoscant (hae enim veram continuationem exhibent, immo saepe ad antiquos revocantur Ritus, qui ad novas necessitates sunt accommodati), ne obstinati clausique maneant ex praeiudicata quadam opinione, quae probari nullo modo potest. Eos enixe deprecamur in nomine Domini: Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo? IV Haec monita et hortamenta, quae ex intimo quidem cordé Nostro procedunt, illuc spectant, ut firmiter inculcetur maxima necessitas istius unitatis Ecclesiae, de qua locuti sumus in orationis huius exordio. Cogitamus ante omnia unitatem in caritate. In pervigilio Anni Sacri vehementissime invocavimus reconciliationem intra Ecclesiae societatem. Nunc autem necesse esse omnino arbitramur eandem ipsam denuo postulare, quia — ut Nobis videtur— grex interdum ad sui divisionem inclinat et membra Ecclesiae more saeculi temptantur, ut inter se répugnent. Attamen veri Christi discipuli agnoscuntur secundum ardens suum studium quaerendae unitatis, atque communitates christianae referunt verum Ecclesiae vultum per concordiam fraternorum sensuum, qui oriuntur ex humilitate, ex alterna reverentia, ex mutua benevolentia. Sed contra, spectaculum discidiorum nocet auctoritati ac credibili tati nuntii christiani. Quam ob rem appellamus filios Nostros omnes, ut ex media communitate ecclesiali funditus exstirpentur istae causae vitupera tionis damnosae et dissensionis animorum et contumaciae adversus legitimam auctoritatem et mutuae suspicionis, quae vires spirituales abundantissimas nonnumquam potuerunt infringere, quin immo prorsus impedire ac simul retar9 8 2 Cor 5, 20. Cfr. Adh. Ap. «Paterna cum benevolentia», 8 Dec. 1974; A.A.S. 67 (1975), pp. 5-23. 9 375 Acta Pauli Pp. VI dare amplificationem Ecclesiae ad stabiliendum Regnum Dei. Volumus, ut -singuli se tamquam domi suae esse sentiant in familia ecclesiali, sine exceptionibus vel separationibus, quae laedunt unitatem in caritate; nolumus, ut aliis faveatur cum aliorum detrimento. Cor unum et anima una, sicut christiani pristinae communitatis matris Hierosolymitanae in beati Petri umbra, nos similiter debemus eniti et orare, pati et luctari, ut testimonium reddamus Christo Resuscitato, usque ad ultimum terrae. Sed Christus noluit hanc unitatem in caritate umquam seiungi ab unitate in veritate, sine qua videlicet prior illa consociari posset cum « pluralismo » intolerabili aut cum indifferentis animi affectu plane exitiosö. Etenim regula fidei, quam memoravimus supra, poscit hanc immotam cohaerentiam in ipsa fidelitate erga Verbum Dei, non tamen sinit umquam obscurari lucidum fontem veritatis ex Sanctissima Trinitate scaturientem et hominibus impertitum a Christo, Filio Dei et Filio hominis, lapide angulari, in quo Ecclesia fundatur. Eadem porro regula fidei non permittit, ut interrumpatur illa doctrinae continuatio, quae per saeculorum decursum constanti fidelitate tradidit Revelationem quaeque ex hac hausit thesauros, inibi absconditus, per altiorem usque comprehensionem, sed eodem sensu eademque sententia. At — secundum ipsa Christi praecepta et secundum immutabilem Ecclesiae constitutionem — cuius tandem est iudicium ferre de hac fidelitate erga depositum fidei, de consensione alicuius doctrinae vel normae agendi cum Traditione viva Ecclesiae? Hoc est Magisterium authenticum, quod profluit ex Apostolica Sede et ex corpore Pastorum cum illa coniunctorum. Inde a primis initiis haec semper fuit regula statuendae veritatis — tum in fide tum in moribus — et disciplinae sacramentorum et normarum maioris momenti circa rem pastoralem ad Evangelium inter homines nuntiandum. Hodie potissimum oportet illud recordari, quoniam certae quaedam doctrinarum interpretationes adducunt in periculum ac discrimen ipsam fidem credentium, qui non satis maturi sint 10 11 11 10 11 12 Act. 4, 32. Act. 1, 8. S. Vincentii Lirin., Commonitorium, 23. 376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale nec praeparati. Quemadmodum iam antea fecimus, cum de pravis usibus in sacra liturgia tractaremus, ita nunc certo scimus Episcopos sine intermissione vigilare hac in provincia et petimus magnopere a cunctis — Episcopis, sacerdotibus, religiosis, fidelibus — ut unanimiter pro unitate in veritate operentur. Rursus hoc loco — tristitia et aegritudine repleti — patefacimus dolorem, quem percipimus ex illicitis ordinationibus, quas Frater quidam Noster in Episcopatu, culpam iterum admittens, et heri contulit et iamiam collaturus est et quas Nos ipsi acerrime deploramus. Isto enim pacto ille aggravât suam propriam dissidentiam Ecclesiae repugnantem ac suam actionem, divisionis et seditionis indicem, in rebus summi omnino momenti, neglectis hortationibus Nostris patientiae plenis, necnon suspensione.ab ipso contracta per interdictionem formalem, qua ve ti tus est in propositis suis, normae canonicae adversantibus, perstare. Iuvenes ergo hoc modo extra authenticum ministerium collocantur, quod ne exerceant sacrosancta lege ecclesiastica prohibentur; fideles autem, qui eos sequuntur, ad habitum quendam turbationis pertrahuntur, ne dicamus ad habitum seditionis, qui graviter illis ipsis nocet simulque Ecclesiae. Qualiscumque praetextus adhibetur, hoc vulnus est, quod Ecclesiae infertur, ac quidem unum e vulneribus, quae Sanctus Paulus tam severe damnavit. Obtestamur illum Fratrem Nostrum : animum attendat ad discidium, quod operatur, ad confusionem, quam gignit, ad divisionem, quam inducit, gravissimum conscientiae onus in semet ipsum recipiens. Decessores Nostri, ad quorum disciplinam provocare se dictitat, numquam tam diu tolera vissent — quam diu Nos patienter toleravimus — talem inoboedientiam non minus noxiam quam obstinatam. Rogamus igitur vos, ut Nobiscum Spiritum Sanctum precemini, ut conscientias illuminet. Christus Dominus Ecclesiam suam esse voluit unam, sanctam, catholicam et apostolicam. Verumtamen, si unitas dirumpitur — aut ex hac aut ex illa parte — quasi caligo quaedam toti communitati ecclesiali in ipsis eius notis constitutivis superfunditur. Unitatem Christus imploravit; unitatis causa vi13 ° Io 17, 20-26. Acta Pauli Pp. VI 377 tam suam profudit: Iesus moriturus erat... ut filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum; unitatem concredidit nascenti Ecclesiae, ut ipsa ita iam esset testis unanima Verbi Dei eiusque salutis ante mundum et propter mundum. Hanc ergo ipsam unitatem, quam Ecclesia Catholica integram servat, Nos instanter commendamus singulis Nostris Fratribus ac filiis. Appropinquante autem Sollemnitate Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli —- columnarum scilicet Ecclesiae, pro qua vitam tradiderunt — cupimus committere illis tutelam unitatis; ad quam pariter invocamus deprecatricem Virginem Mariam, Matrem Ecclesiae. Et dum ad extremum flagitamus magnanimam et consciam et actuosam operam adiutricem omnium nostrorum Fratrum ac filiorum hac in re, dilargimur peculiarem Apostolicam Benedictionem, unde proposita firma et salutaria roborentur. Nunc autem hos lectissimos Praesules, quorum nomina sequuntur, S. R. E. Cardinales creamus: 14 IOANNEM BENELLI, BERNARDINUM IOSEPHUM Archiepiscopum GANTIN, RATZINGER, Florentinum; Archiepiscopum olim Cotonuensem; Archiepiscopum Monacensem et FH- singensem; ALOISIUM CIAPPI, Episcopum titulo Misenensem. Quibus aggregamus FRANCISCUM TOMÁ&EK, Episcopum titulo Butiensem, Administratorem Apostolicum Pragensem, cuius nomen in Consistorio superioris anni in pectore reservavimus. II - CAMERARII SACRI COLLEGII NOMINATIO Deinde Eeverendissimus Cardinalis Agnellus Eossi detulit ac reddidit Summo Pontifici perulam Sacri Collegii, qui eam tradidit Reverendissimo Cardinali Gabrieli Mariae Garrone, eiusdem Sacri Collegii proinde renuntiato Camerario, qui ad proximum usque sacrum Consistorium delato munere fungetur. III - PROVISIO ECCLESIARUM Postea Summus Pontifex nuntium dedit de Ecclesiis vacantibus, quibus in animo illi erat providere, deque iis simul certiores fecit Pur14 Io 11, 51 s. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 378 puratos Patres, quibus iam antea provisum fuerat. Quibus assentientibus, praefecit nempe : Metropolitanae Ecclesiae Seraiensi R. D. Marcum Jozinovic, Praepositum metropolitani Canonicorum collegii eiusdem archidioecesis; Cathedrali Sedi Pisciensi P. D. Ioannem Bianchi, hactenus Auxiliarem Archiepiscopi Fiorentini atque Ecclesiae tit. Seleucianensis Episcopum ; Cathedrali Sedi Kansanopolitani-Sancti Iosephi P. D. Ioannem Sullivan, hactenus Episcopum Insulae Grandis; Praelaturae Chuquibambensi P. D. Aloisium Baldo Riva, Episcopum tit. Sardanensem, hactenus Auxiliarem Archiepiscopi Truxillensis; Titulari Ecclesiae Catabitanae R. D. Michaelem Okoro, Vicarium Generalem dioecesis Abakalikiensis, quem deputavit eiusdem dioecesis Episcopi Auxiliarem; Titulari Ecclesiae Abbiritanae Germanicianorum R. D. Aloisium S. Bohn, e clero archidioecesis Portalegrensis in Brasilia, quem deputavit Auxiliarem Archiepiscopi Brasiliapolitani ; Titulari Ecclesiae Gemellensi in Numidia R. D. Geraldum do Espirito Santo Avila, Vicarium Generalem archidioecesis Brasiliapolitanae, quem deputavit eiusdem Sedis Archiepiscopi Auxiliarem. Certiores praeterea Summus Pontifex fecit S. R. E. Cardinales se, post proxime celebratum sacrum Consistorium, centum triginta sex Ecclesiarum sacros Pastores nominavisse. E quibus : sexdecim metropolitanae Sedes numerantur, quarum videlicet destinavit Florentinam Ioanni Benelli; Monacensem et Frisingensem, Iosepho Ratzinger; Neanthopolitanum, Columbensem in Taprobane, Paulo Nicolao M. Fernando; Thzadua; archiepiscopalis Singaporensis, Gregorio Yong Sooi Nghean destinata; duae archiepiscopales titulares, quarum Anglonensem commisit Andreae Cordero Lanza di Montezemolo; septuaginta quinque episcopales, in quibus Pharaonensem destinavit Ernesto Conçalves da Costa; Bergomensem, Iulio Oggioni; Quercopolitanam, Ioanni S. Cummins; triginta septem episcopales titulares, quas inter Amidensi Arme- Acta Pauli Pp. VI 379 norum praefecit Gregorium Ghabròyan; Furnitanae minori, Atilium Nicora; Buffadensi, Iosephum Kyeong Kap Ryong; tres praelaturae, videlicet Maraviensis, Benvenuto Tudtud commissa ; Iliganesis, Ferdinando Capaila ; JSfeograndicasensis, Hilario Chavez Joya ; Abbatiae « nullius » Montis Casini praefecit Martinum Matronola ; Sublacensi, Stanislaum Andreotti. Adsensum denique se dedisse asseruit canonicae electioni Pauli Karatas, Archiepiscopi Amidensis Chaldaeorum nominati, quae in Synodo episcopali Chaldaeorum facta est. CONSISTORIUM UNICUM Consistorio secreto absoluto, eadem in Aula statim initium habuit Consistorium unicum, cuius acta hic item referuntur. I - POSTULATIO PALLIORUM Sacrum Pallium Paulus Card. Bertoli postulavit, nomine Ioannis Benelli, pro metropolitana Ecclesia Florentina; Iosephus Card. Schroffer, nomine Iosephi Ratzinger, pro metropolitana Ecclesia Monacensi et Frisingensi. Deinde « personaliter » : Ignatius Cannavo, pro metropolitana Ec- clesia Messanensi; Entius D'Antonio, pro Boianensi-Campobassensi ; Alexander do Nascimento, pro Lubangensi; Elias Yanez Alvarez, pro Caesaraugustana; Aurelius Sorrentino, pro Rheginensi; Hugo Donatus Bianchi, pro TJrbinatensi. Postulatio vero Pallii « per procuratorem » facta est pro his, quae sequuntur metropolitanis Sedibus : rica, si, Huambensi, S. Francisci Truxillensi, S. Salvatoris in Ame- PontianaJcensi, Columbensi in Neanthopolitana, California, in Taprobane, Tamalen- Southvarcensi, Barn- bergensi, Seraiensi; atque ex privilegio pro archiepiscopali Ecclesia Singaporensi. Quibus peractis Summus Pontifex mandavit Cardinali Protodiacono Perieli Felici ut sueta caeremonia postulata Pallia traderet, crastina die. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 380 II - TITULORUM ET DIACONIARUM COLLATIO Haud interiecto magno temporis spatio, Summus Pontifex maximum Urbis Vaticanae auditorium ingressus est, in quod antea convenerant S. R. E. creati nuper Cardinales frequentissimusque populus, ut Rubrum Biretum, seu insigne cardinaliciae dignitatis ornamentum, singulis imponeret iisque Titulum aut Diaconiam assignaret per Apostolicas simul delatas sub plumbo Litteras, de re fidem facientes. Videlicet : IOANNI IOSEPHO in Regione BENELLI, Titulum Sanctae Priscae. RATZINGER, Titulum Sanctae Mariae Consolatricis Tiburtina. FRANCISCO TOMASEK, Titulum Sancti Vitalis. BERNARDINO Diaconiam Sacri Cordis Christi Regis. GANTIN, ALOISIO CIAPPI, Diaconiam Nostrae Dominae a Sacro Corde Iesu in Circo Agonali. Antequam Summus Pontifex Cardinalibus imposuisset Biretum Rubrum, Em.mus Pater Ioannes Benelli, primus e Purpuratis modo creatis Patribus, suo suorumque collegarum nomine grati animi sensus Italicis bisce verbis aperuit : Beatissimo Padre, Consentitemi di esprimere, anche a nome degli altri nuovi Cardinali, i sentimenti che si affollano alla nostra mente in questo momento così significativo e solenne. Grazie anzitutto, Padre Santo, per il gesto di grande fiducia che avete avuto nei nostri riguardi. Ai molti motivi di filiale gratitudine, da cui ognuno di noi si sente legato alla Vostra venerata Persona, si aggiunge ora quello di averci voluti membri del Sacro Collegio. A questo, un altro sentimento si accompagna, anch'esso doveroso e spontaneo, che nasce dalla riflessione sulle altissime responsabilità a cui ci avete chiamati. Se fino ad ora con sincero impegno ci siamo dedicati al servizio della Chiesa, da oggi in avanti ciò dovrà esserlo ancora di più. Già come membri del Collegio episcopale ci sentivamo associati a Voi nella sollecitudine di tutte le Chiese ; ma d'ora in poi Acta Pauli Pp. VI 381 saremo i Vostri collaboratori piti immediati nel governo della Chiesa universale, e più di ogni altro condivideremo le vostre ansie sia per l'irradiamento dell'Evangelo nel mondo come per i progressi costanti del genere umano sulle vie della giustizia, della libertà, della pace. Nel corso del vostro Pontificato, in ripetute memorabili occasioni la Santità Vostra ha sottolineato quale sia il vero significato — oggi più chiaramente messo in luce, ma già evidente nel Vangelo — di ogni autorità e dignità nella Chiesa, e come questa debba essere considerata anzitutto un servizio reso al popolo di Dio. Sarà superfluo dire, Padre Santo, che le vostre elevate parole sono state fatte oggetto di seria meditazione da parte di ciascuno di noi; e se un privilegio ora ci è consentito di ambire in questo nostro servizio ecclesiale, sarà quello di trovarci sempre al primo posto nella fedeltà al Papa, che oggi, di fronte a Voi e alla Chiesa, con solenne giuramento promettiamo « usque ad sanguinis effusionem ». Tale fedeltà, che in modo particolarissimo si impone a noi come membri del Sacro Collegio, significa non solo amore e comprensione, non solo incondizionata adesione al Vostro magistero, e obbedienza leale e generosa alle direttive da Voi impartite; ma significa altresì ferma risoluzione di adoperarci affinché, sulla linea di questi nostri stessi propositi, tutto il popolo di Dio si unisca in comunione sempre più stretta col Pastore Supremo, e tutti sappiano trovare in Lui il comune punto d'incontro, l'arbitro autorevole delle loro controversie, la guida sicura delle coscienze, la solida pietra basilare di ogni costruzione spirituale. La fedeltà al Papa si fa così per noi concreto impegno di unità in seno al popolo di Dio, tanto più imperioso nel presente angoscioso periodo della storia, quanto più chiara abbiamo la coscienza di dovere più degli altri renderci strumenti della fondamentale missione affidata a Pietro e ai suoi Successori, che è quella di essere il centro e il sacramento dell'unità della Chiesa di Dio. A tale scopo, noi intendiamo mettere a Vostro servizio tutte le nostre energie, le nostre esperienze — se abbiamo potuto e saputo acquistarne negli uffici precedentemente ricoperti — e soprattutto il nostro amore alla Chiesa, alle anime, alla Vostra venerata Persona. Ci aiuti il Signore a mostrarci sempre degni di tanta Vostra fiducia in noi riposta, e possa la nostra opera rendere meno gravoso per Voi, Padre Santo, il peso immane del Vostro apostolico ufficio. Su questi nostri propositi chiediamo la Vostra confortatrice Benedizione. 382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Cui sic Sanctus Pater respondit, Italica item adhibita lingua : Il Concistoro, celebrato stamani nel Palazzo Apostolico secondo la vetusta tradizione, trova in quest'Aula la sua prosecuzione e il suo coronamento. Imporremo tra qualche istante la Berretta ai nuovi Cardinali. E questi salutiamo cordialmente, ormai fatti membri anch'essi del Sacro Collegio. Salutiamo altresì le delegazioni, qui presenti : Vescovi, Autorità civili e militari, membri del Clero e dei fedeli, venuti a far corona ai nuovi eletti in rappresentanza dei paesi di origine, come delle diocesi di cui tre di essi sono Pastori. Tutti li ringraziamo di esser venuti a questo importante avvenimento ecclesiale. Ma il nostro ringraziamento va qui anzitutto al Neo-Cardinale Giovanni Benelli, Arcivescovo di Firenze, che ha saputo così bene interpretare i sentimenti che si agitano nell'animo suo e dei suoi Confratelli nell'Episcopato, come nella dignità cardinalizia a cui sono stati chiamati, in questo momento della loro vita. Il singolare carattere di questa cerimonia finale del Concistoro, ci suggerisce alcune riflessioni su un tema che a noi pare fondamentale, e specifico di questa cerimonia: la fedeltà. È appunto quanto abbiamo voluto sottolineare nell'indire il Concistoro di quest'anno. Effettivamente, i degnissimi e venerati ecclesiastici che abbiamo testé aggregato al numero dei Cardinali, si distinguono tutti e precipuamente per questa dote: l'assoluta fedeltà, che da essi è stata vissuta, in questo periodo post-conciliare ricco di fermenti sani ma anche di elementi disgregatori, in una continua disponibilità, in un diuturno servizio, in una totale dedizione a Cristo, alla Chiesa, al Papa, senza flessioni, senza tentennamenti, senza transazioni. Nell'adempimento di delicatissimi incarichi, voi, che da oggi chiameremo nostri venerati Fratelli, avete offerto davanti alla Chiesa intera una testimonianza incomparabile di fedeltà. Di questa fedeltà siamo lieti di rendere ora pubblico attestato; anzitutto a Lei, Cardinale Benelli, che ci è stato tanto vicino fin da tempi lontani, e soprattutto nei dieci anni in cui, come Sostituto della Segreteria di Stato, ha dato operosa ese- Acta Pauli Pp. VI 383 cuzione alia nostra volontà, senza risparmio di tempo e di energie, ininterrottamente, instancabilmente: e se tanto ci è costato privarci della sua collaborazione, abbiamo pensato al bene che ne verrà alla Chiesa di Firenze, alla quale facciamo dono delle sue doti, della sua dedizione, del suo spirito di sacrificio. Diamo egualmente atto di questa fedeltà a Lei, Cardinale Gantin, che, dopo aver servito esemplarmente la sua arcidiocesi nativa di Cotonou, nel Benin (come ora si chiama l'antico Dahomey), in un primo tempo è stato Segretario del Dicastero che promuove l'evangelizzazione nel mondo, e ora presiede alla Commissione « Iustitia et Pax », da noi istituita per l'avvaloramento della buona causa della giustizia e della pace, specie a favore dei Paesi emergenti. Diamo attestato di questa fedeltà anche a Lei, Cardinale Ratzinger, il cui alto magistero teologico in prestigiose cattedre universitarie della sua Germania e in numerose e valide pubblicazioni, ha fatto vedere come la ricerca teologica — nella via maestra della « fides quaerens intellectum » — non possa e non debba andare mai disgiunta dalla profonda, libera, creatrice adesione al Magistero che autenticamente interpreta e proclama la Parola di Dio e che ora, dalla Sede arcivescovile di Monaco e Frisinga, Ella guida con tanta nostra fiducia un eletto gregge sulle vie della verità e della pace. E diamo atto a Lei, Cardinale Ciappi, di una fedeltà che è stata sempre per Lei come una seconda natura, e ha ispirato il suo insegnamento presso 1'« Angelicum », come Decano della Facoltà di Sacra Teologia, e quindi come apprezzatissimo, umile, autorevole Padre Teologo della Casa Pontificia già con i nostri Predecessori di v. m. Pio XII e Giovanni XXIII, come pure in questi quattordici anni del nostro Pontificato. Il nostro gesto vuol essere premio per questo servizio preziosissimo, e altresì ulteriore riconoscimento dell'Ordine Domenicano, di cui Ella è figlio esemplare. E infine, quale non è stata la fedeltà del Cardinale TomáSek, che ci rallegriamo di vedere qui in mezzo a noi, dopo di averne pubblicato il nome rimasto « in pectore » fin dal Concistoro del maggio dello scorso anno? La sua lunga e generosa opera di sacerdote e di Vescovo nella dilettissima Cecoslovac- 384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale chia, con sempre evangelica dirittura e coerenza, doveva così esser da noi segnalata davanti alla Chiesa e alla società civile, come pegno di un domani più sereno e costruttivo. Pubblicamente vi ringraziamo, venerati Fratelli Nostri, dell'esempio di questa meritoria e benefica fedeltà: ma se di ciò abbiamo dato a voi pubblica testimonianza, non vogliamo certo dimenticare le mille e mille vite, che si spendono nel silenzio, nella preghiera, nella fatica, per la gloria di Dio e per il bene dei fratelli: pensiamo alla gioventù sana ed eroica che si mantiene fedele alla Legge divina e agli imperativi della coscienza in mezzo a pericoli di ogni genere; pensiamo ai padri e alle madri di famiglia, che mantengono fede agli impegni del sacramento del matrimonio e fanno dei loro focolari una « piccola Chiesa », una fucina di educazione, una scuola di apostolato; pensiamo ai carissimi seminaristi, che si preparano al sacerdozio nella fedeltà ad un programma austero e letificante di vita interiore, di studio, di autodisciplina; pensiamo a quei generosi sacerdoti, che, nella monotonia di una vita oscura e nascosta, si prodigano nella predicazione della Parola di Dio, nel ministero della riconciliazione, nella cura degli infermi, nella formazione degli adolescenti, nelle opere varie e molteplici dell'apostolato. A tutti il nostro riconoscimento: sì, lo sappiamo, noi siamo loro grati, noi li benediciamo, noi li ricordiamo. Questo giorno, che parla a noi tutti di fedeltà, è stupenda occasione per riconoscere e incoraggiare la fedeltà che, in grandissima parte, vive nella Chiesa, senza lasciarsi influenzare dalle novità delle ideologie, dalla smania dell'applauso mondano, dalla ricerca del proprio tornaconto. Ecco, Fratelli e Figli, il significato che la cerimonia di oggi riveste. Perché anche il giuramento che faranno ora i nuovi Cardinali non è altro che un nuovo e più vasto impegno di fedeltà. Li sentiremo ripetere: «Promitto et iuro, me ab hac hora deinceps, quamdiu vixero, fidelem Christo eiusque Evangelio atque oboedientem beato Petro sanctaeque Apostolicae Romanae Ecclesiae... constanter f o r e » . La fedeltà che oggi giurate qualificherà ognor più la vostra attività, la vostra vita : sia come membri eletti del Presbiterio Romano, a cui i Titoli a voi assegnati vi stringeranno anche visibilmente, sia come nostri collaboratori in vari Dicasteri della Curia Romana, cioè Acta Pauli Pp. VI 385 particolarmente mancipati al servizio della Sede Apostolica e delle esigenze della intera famiglia ecclesiale; sia come responsabili delle diocesi, che ad alcuni di voi sono affidate, e nelle quali svolgerete il triplice dovere pastorale del magistero, del ministero, del governo in qualità di Maestri, di Liturghi, di Pastori, in comunione con questa Cattedra di Pietro, che conta su di voi e sulle vostre Chiese. Come già dicemmo qui, nel Concistoro dello scorso anno, « è come una corrente di vita che fluisce dal centro verso i singoli punti locali, di qui al centro ritorna, in un unico scambio di vitalità e di amore, che manifesta l'intima fecondità ed unità della Chiesa di Cristo Ci aiuti, in questo proposito, la Madonna « Virgo Fidelis », sempre attenta alla Parola di Dio, e ci insegni a viverla e ad approfondirla. E custodisca l'impegno di tutti la grazia del Signore, a cui ci affidiamo con immensa speranza, con totale fiducia. III - ANULI TRADITIO Die autem x x i x , qui proximus post haec peracta evenit, in sollemnitate SS. Apostolorum Petri et Pauli, Summus Pontifex, inter Missarum sollemnia in Vaticano templo celebrata, novis creatis S. R. E. Cardinalibus una cum eo sacra litantibus pretiosum anulum tradidit, hac, quae sequitur, antea homilia habita : Sospendiamo un momento il rito, com'è saggiamente prescritto, per meditarne, per penetrarne, con qualche pensiero, con una vigilante preghiera, il senso. Il rito che cosa ci presenta? Ci presenta due personaggi, i due apostoli Pietro e Paolo, ai quali Roma fa risalire le proprie origini cristiane, la propria fede religiosa. Essi sono testimoni; possiamo ad entrambi riferire, sebbene a titolo personale differente, le parole del Signore al gruppo degli apostoli, prima della sua ascensione: voi mi sarete testimoniA loro è conferita una missione specifica, quella di diffondere un messaggio, quello evangelico, una Parola, una dottrina, una Ve1 A.A.S. 68 (1976), p. 338. 1 Act. 1, 8. 25 - A. A. S. 386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 2 rità, che « lo Spirito di Verità » direttamente loro insegnerà, con il potere simultaneo di promulgare certi riti, i sacramenti, comunicativi di effetti soprannaturali. Noi, oggi, solennemente li ricordiamo e tutto quanto qui è offerto alla nostra immediata sensibilità ci stimola a celebrarne con carattere festivo la memoria storica, veneranda, gloriosa; è la loro festa che noi vogliamo esaltare ; e tutto ce ne offre motivo: il ritmo annuale del tempo, che ci ricorda essere questo giorno benedetto legato alla ricorrenza della memoria apostolica, e la nostra presenza nelle basiliche monumentali erette sulle tombe degli Apostoli stessi ravviva così il nostro pensiero sulle loro sante figure che ci è spontaneo ripensare quasi vive fra noi; e poi la storia plurisecolare che fa capo a questi due annunziatori del Vangelo nell'Urbe ci sembra assumere quasi una reale attualità davanti ai nostri occhi lieti e stupiti di contemplarne il panorama ; e la pietà infine, donde scaturisce sulle labbra di tutti una qualche orazione per ottenere l'intercessione dei Santi Apostoli, accresce, fino a riempirne i nostri animi, la fiducia della nostra conversazione con loro, S. Pietro e S. Paolo. Tutto questo è vero, e sta bene. £ festa la nostra, e il gaudio festivo non solo ne caratterizza la liturgia, ma lo spirito di chi la vive e la esprime. Lasciamo perciò che questo nostro sforzo di attenzione si risolva innanzi tutto in un sentimento di interiore sicurezza. 0, per meglio dire, di fede. Siamo circondati da segni, da stimoli, che valgono a svegliarla, a confortarla. La religione qui assume un accento di gioiosa certezza, che viene a noi propizia nella solitudine spirituale, propria del nostro secolo, nell'assuefazione alla mentalità vacillante e desolante del malinteso soggettivismo, pluralismo lo chiamano, in fatto di religione, il quale concede a ciascuno di pensare alla fede come meglio piace al proprio arbitrio critico, o meglio alla propria fantasia affrancata dall'inequivocabile precisione del dogma cattolico. Qui la fede, riportata alle sue sorgenti apostoliche e all'autorità magistrale che la professa, la difende e la insegna, riacquista la sua obbiettiva consistenza, garantita 2 Io. 16, 13. 387 Acta Pauli Pp. VI dalla parola originaria di Cristo: Chi ascolta voi, ascolta me? La personalità del fedele, che accetta, che crede e che cerca di conformare la vita alla propria fede, attinta alla sorgente della Verità trascendente, si ricompone e diventa forte; forte per asserire, per diffondere questo stupendo complesso di verità, che appunto è la chiave d'interpretazione, di spiegazione superiore del mondo e del destino umano; è l'irradiazione missionaria della fede, è la ragione del programma apostolico della Chiesa. Noi conosciamo il carattere specialissimo dei poteri di evangelizzazione conferiti da Cristo ai suoi discepoli, tra i quali dodici, ch'Egli insignì del titolo di apostoli, con particolare riguardo a Pietro, pastore dei pastori, e con singolare autorità anche a Paolo, come egli scrive di sé: positus sum praedicator et apostolus... doctor gentium in fide et veritate. Noi conosciamo come non solo il nome, ma il ministero altresì dei due massimi Apostoli sia legato a Roma, e come la controversia circa la tomba di S. Pietro sia felicemente conclusa per rivendicarne la sede e la storia precisamente nelle fondamenta della basilica, che appunto ci accoglie dove il Principe degli Apostoli ebbe la sua sepoltura e il suo michelangiolesco mausoleo. E certamente è a tutti noto come la storia della religione cattolica, cioè della Chiesa, abbia in questa Basilica il suo centro locale e spirituale. Noi possiamo qui ripetere con sempre commovente convinzione e quasi con sensibile conferma la parola di S. Ambrogio: ubi Petrus, ibi Ecclesia. La ripeteremo questa riassuntiva parola per ritrovare nella memoria apostolica la virtù di cui oggi ha bisogno la Chiesa che vive e che soffre. La promessa che Gesù Cristo stesso ebbe per i suoi due Apostoli di predilezione: Io ho pregato per Te, Pietro; e a riguardo di Paolo: costui è per me uno strumento eletto per portare davanti ai popoli, ai re, e ai figli d'Israele il mio 4 5 6 7 8 9 3 Le. 10, 16. Cfr. Gal. 2, 16; 3, 11. Le. 6, 13. Io. 21, 17; Le. 22, 32; Act. 1, 15, etc. 1 Tim. 2, 7; e Rom. 15, 16; etc.; cfr. JOURNET, L'Eglise du Verbe Incamé, I , 180, ss. Cfr. lettera di S. Paolo ai Romani e sua prigionia a Roma, Act. 28. Lc. 22, 32. 4 5 6 7 8 9 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 388 10 nome..., ancora fa garanzia anche per noi, bisognosi come siamo di fortezza, nella fede, nell'unità, nella carità. È promessa, è conforto per noi che dagli Apostoli deriviamo la natura e l'urgenza del nostro mandato apostolico; è invito, è messaggio che noi dobbiamo portare al nostro tempo, ai nostri fratelli, predisposti forse dallo stesso spirito di vertigine che li travolge ad arrendersi alla nostra fortuna apostolica. Così sia, così sia, con la nostra benedizione! Gallice deinde locutus, dixit: Nous sommes heureux de saluer tous ceux qui sont venus participer à cette cérémonie, et entourer le Pape et les nouveaux Cardinaux de leur affection et de leur prière. La fête des saints Pierre et Paul invite au courage de la foi, à l'unité du Peuple de Dieu autour de ses Pasteurs, et à l'attachement à l'Eglise. Que l'intercession des bienheureux Apôtres aide chacun à donner joyeusement ce témoignage. Postea, lingua Germanica: Auch an die Gläubigen deutscher Sprache möchten Wir ein besonderes Wort richten. Sie konnten teilnehmen an den Feiern zur Erhebung der neuen Kardinäle und feiern jetzt hier mit Uns das Fest der Apostel Petrus und Paulus. Wieviel Kraft für Ihren Glauben, wieviel Zuversicht für Ihr Zeugnis als Christen können Ihnen diese Erlebnisse schenken! Dass Sie, liebe Brüder und Schwestern, auch die Frucht dieser gemeinschaftlichen Feier heute abend lebendig erfahren mögen, das sei Unser Segenswunsch an Sie alle. 19 Act. 9, 15. Acta Pauli Pp. VI NUNTII 389 GRATULATORI! I Em.mo P. D. Paulo S. R. E. Cardinali Bertoli, ob XXV eius ordinationis episcopalis expletum annum. Novimus te mox celebraturam esse memoriam illius diei, quo, ante viginti quinque annos, sacerdotii plenitudinem es adeptus. Quem faustum felicemque tibi illucescere admodum cupimus atque exornatiorem facere gaudemus hasce per Litteras, quae tibi optima proferunt omina Nostra. A Deo, qui vitae tempora spatiaque disponit suisque donis abunde collustrat, precamur tibi sanctam laetitiam et constans praesidium et quidquid bono spirituali tuo conducit. Retro respicienti ab hoc Episcopatus natali exactos annos causa tibi est, cur religioso mentis affectu gratias Deo maximas agas. Dedit enim tibi, ut totam fere vitam in sacro ordine transactam Apostolicae huius Sedis ministeriis dicares. Referimus quidem cogitationes Nostras ad gravia, immo praegravia officia, quae obiisti, praesertim cum Delegatus Apostolicus esses in Turcarum Republica, deinde Nuntius Apostolicus in Columbia, in Libano ac demum in Gallia, quae regio fuit theatrum praeclarissimae navitatis tuae. Sed et alia negotia magni momenti multumque prudentiae poscentia, quae ad ambitum internationalem spectabant, tibi sunt credita. Postquam ergo huiusmodi muneribus, potissimum ut Legatus Pontificius, scilicet personam gerens visibilis Capitis Ecclesiae, tam egregie es perfunctus, in Patrum Cardinalium Collegium merito es cooptatus. Qua dignitate praeditus, Congregationi pro Causis Sanctorum sollerter studioseque praefuisti. In tot ac tantis rebus, tibi commissis, pertractandis aere ingenium tuum, dexteritas in agendo, animus vere sacerdotalis, sincerus Ecclesiae amor effulgebant. Peculiari ratione huic ipsi Sponsae Christi Domini voluisti magnanimiter servire et sic geminam implere hortationem a Sancto Augustino prolatam : « Amemus Dominum Deum nostrum, amemus Ecclesiam eius ; illum sicut patrem, istam sicut matrem » (Enarr. in Ps. 88, 2, 14; PL 37, 1140). Accipe ergo in hoc iubilaeo tuo grati animi Nostri haud dubium testimonium, accipe caritatis, qua te prosequimur, certam significa- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 390 tionem. Flagrantia antem vota Nostra confirmet Apostolica Benedictio, quam tibi, Venerabilis Frater Noster, et cunctis, qui tibi die anniversario isto iungentur, libentissime impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die vi mensis Maii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I II Em.mo P. D. Mauricio S. R. E. Cardinali Roy, Archiepiscopo Quebecensi, quinquagesimo expleto anno ab eo sumptae presbyteralis ordinationis. Quamvis in te, Venerabilis Frater Noster, saepius feratur memor animus Noster, praeclara tamen, quae nunc instat, occasio prorsus facit, ut ad te intentior dirigatur cogitatio Nostra. Laetum enim nuntium accepimus in eo esse, ut quinquagesimum expletum celebrares annum, ex quo, Dei amore praeventus, sacerdotium suscepisti. Benevolentiae caritas, qua te complectimur, postulat sane, ut tibi huiusmodi natalem recolenti adsimus bene ominantibus verbis, quibus a fonte et principio omnium bonorum Deo, quaecumque sunt salutaria, candida, profectui tuo consentanea, tibi precemur. Profecto ad Dominum referre debemus cuncta vitae nostrae dona; quapropter ei gratias agas oportet maximas, quod in ministrorum suorum numerum te aggregavit, ut medereris contritis corde et praedic a n s captivis indulgentiam, necnon illam, quae superat omnem sensum, pacem (cfr. Is. 61, 1 ; Phil. 4, 7). Quod quidem in praesens tibi est praestandum, dum, longa emetiens temporis spatia, quae in sacro ordine decurristi, rectae conscientiae impleto officio probe perfrui potes. Tuum vero sacerdotium ad culmen est evectum episcopali ordinatione, qua inter primores et magistros populi Dei es ascitus. Quod quidem munus, post brevem moderationem dioecesis Trifluvianensis in Canada, in dilecta tibi Ecclesia Quebecensi amplissime fructificavit. In Patrum Cardinalium Collegium adlectus, perrexisti strenuum te praebere Praesulem, quem labor non f ranger et et Regni Dei dilatandi incitaret voluntas. Industria enim tua non contineri visa est finibus Archidioecesis Quebecensis, sed etiam in alios campos salubriter excurrere. Ita ipse egregie ad effectum adduxisti hanc Concilii Vaticani II sententiam, qua Acta Pauli Pp. VI 391 « membra Collegii episcopalis et legitimi Apostolorum successores singuli (Episcopi) ea sollicitudine pro universa Ecclesia ex Christi institutione et praecepto tenentur, quae ... summopere ... confert ad Ecclesiae universalis emolumentum » (Lumen gentium, n. 23). Etenim, ut Vicarius Castrensis curas intendis in milites totius patriae tuae ; potissimum vero, in Apostolicae Sedis ministerio constitutus, effecisti, ut ingenii animique tui dotes toti orbi catholico profìcerent. Meminimus quidem te Consilio de Laicis et Pontificiae Commissioni Studiosorum a « Iustitia et Pace », ut appellabantur, cum peritia et navitate praefuisse et sic nova haec veluti « organa », a Concilio Vaticano II manantia, vitae Ecclesiae efficaciter inseruisse. Grato igitur animo te intuemur in hoc sacerdotali iubilaeo tuo, tot labores, quos Christi eiusque Sponsae causa tulisti, respicientes. Vota autem Nostra, quae pro te facimus, beatissima Virgo Maria, Mater Ecclesiae et Apostolorum Regina, cuius praesidio te tuaque committimus, benigne secundet. Tibi denique, Venerabilis Frater Noster, sacris Praesulibus, qui in hisce sollemnibus tibi iungentur, memoriam etiam anniversariam agentes initi ante x x x annos Episcopatus, sacerdotibus et fidelibus, ad quos pastoralis diligentia tua pertinet, Benedictionem Apostolicam, caelestium munerum auspicem, amantissime impertimus. Ex Aedibus Vaticanis, die VII mensis Maii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. PAULUS PP. V I HOMILIA In sollemnitate S. S. Corporis et Sanguinis Christi habita, in Basilica S. Pauli extra moenia.* Venerati Fratelli e Figli carissimi! Noi celebriamo oggi la festa del « Corpus Domini », non già nel giorno che le era tradizionalmente prefisso, il Giovedì successivo alla Domenica dedicata ad onorare la SS.ma Trinità, ma nella Domenica dopo questa solennità, e ciò per uniformare a quello civile il nostro calendario liturgico ; ma dichiariamo subito che questo spostamento di ricorrenza puramente cronologica, reso opportuno anche in Italia, non * Die 12 mensis iunii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 392 vuole e non deve minimamente significare una diminuzione del culto alla santissima Eucaristia, sì bene lo vuole praticamente riaffermare e rendere più accessibile ed osservato da tutto il Popolo fedele. A voi, Pastori della Chiesa di Dio, a voi Sacerdoti, ministri di tanto sacrificio e sacramento, a voi Religiosi e Religiose, che ne professate particolarmente la devozione, a voi Cattolici tutti, sempre invitati al misterioso e santissimo convito eucaristico, noi raccomandiamo vivissimamente di rinnovare l'impegno perenne di celebrare con inalterata, anzi con accresciuta convinzione questa bellissima festività, sommamente dovuta al Cristo, che con tale prodigalità di amore e di grazia viene a noi incontro, e per ciascuno di noi, come per tutta la comunità cattolica è veramente, ineffabilmente il Pane di vita per questo nostro cammino nel tempo verso l'eterno possesso di Dio. Venerabili Fratelli e Figli carissimi ! Ascoltate, dunque, anche quest'anno una breve parola per l'adorante intelligenza del <( Corpus Domini ». Il primo scopo di questa celebrazione è pedagogico, cioè educativo ; quello di renderci attenti, coscienti, esultanti della realtà del mistero eucaristico. L'uomo è un essere che si abitua alle cose straordinarie e spesso ne riconduce l'impressione eccezionale d'un dato momento entro un'espressione convenzionale e superficiale ordinaria. L'uomo si abitua; ed anche a riguardo di realtà, che eccedono la sua consueta capacità di comprensione, egli le considera spesso normali e come contenute nell'involucro puramente verbale che le qualifica, senza più attribuire e riconoscere la esuberante ricchezza di significato interiore loro proprio. Così avviene sovente a noi per questo ineffabile sacramento dell'Eucaristia, che non offre alla nostra conoscenza sensibile se non le immagini apparenti, le specie, del pane e del vino, mentre celano in realtà, queste specie, la carne e il sangue, e loro stesse contengono sull'altare gli elementi d'un sacrifìcio, d'una vittima immolata, di Cristo crocifisso, Corpo unito al proprio sangue, alla sua anima e alla Divinità del Verbo. Sì, questo è il « mistero di l fede », presente nell'Eucaristia ; e questo è il primo sforzo spirituale, al quale questo sacramento ci invita e ci obbliga, uno sforzo conoscitivo, non sorretto da un'esperienza sperimentale, che vada oltre le sembianze (anch'esse pur tanto eloquenti, ma significative d'altro concetto che 2 non quello materiale e ordinario), ma uno sforzo di fede, di adesione 1 2 Cfr. Conc. Trid. Decr. De Euch. cap. 3. Cfr. Io. 6, 63. Acta Pauli Pp. Vi 393 cioè ad una Parola dominatrice delle cose create, una Parola, un Verbo divino, presente. Per accedere al sacramento dell'Amore bisogna varcare la soglia 3 della fede. Mistero della Fede ! Entrati che noi siamo nella sfera della Fede, la quale ci invita a leggere nei segni sacramentali l'ineffabile Realtà ch'essi localizzano e raffigurano, Cristo sacrificato e fattosi alimento spirituale per noi, una timida-audace domanda affiora al nostro animo trasognato : perché? Perché, o Signore, hai voluto assumere coteste sembianze? perché vieni a noi così nascosto e così svelato? Tratteniamo un istante il respiro, e ascoltiamo. Sì, una parola di Gesù è pronunciata, per così dire, dal dono eucaristico che ci è messo davanti ; la riascoltiamo dal Vangelo ; Gesù dice ancora e sempre : (( Venite a 4 me, voi tutti, che siete affaticati e oppressi, e Io vi ristorerò » . Dunque Gesù è in un atteggiamento di invito, di conoscenza e di compassione per noi, anzi di offerta, di promessa, di amicizia, di bontà, di rimedio ai nostri mali, di confortatore, e ancor più di alimento, di pane, di sor5 gente di energia e di vita. « Io sono il pane della vita )), soggiunge nel suo eloquente silenzio il Signore. Gesù pane! Gesù alimento? ma dove vuole arrivare il Signore? Non è già troppo ch'Egli sia venuto nel mondo per noi? anzi, che Egli si sia reso così accessibile da moltiplicare la sua sacramentale presenza per ogni altare, per ogni mensa, dove un'altra sua presenza rappresentativa e operativa, quella d'un Sacerdote, renda possibile la moltiplicazione indefinita di questo prodigio? 6 Gli aspetti di questa dottrina si dilatano e si moltiplicano a mano a mano ch'essa si fa oggetto di riflessione, fino a confondere la nostra mente, se l'intenzione sovrana del Signore non ci fosse palese dalla celebre parola dell'Apostolo Paolo, a cui questa basilica è dedicata, parola resa comunissima nel nostro consueto linguaggio religioso. E qual è questa divina e suprema intenzione, e quale parola per noi la esprime? La parola « comunione », in greco « koinonia », termine verbale questo che ricorre sempre su le nostre labbra, quando appunto voglia indicare l'assunzione di questo sacramento ; (( fare la comunione » significa accostarsi all'Eucaristia, ricevere Gesù nel sacramento che nella sua profonda realtà consiste nell'unità del Corpo mistico del Signore. 3 4 5 6 7 Cfr. 8. Th. III, 73, 3 ad 3. Mt. U, 28. Io. 6, 48. Cfr. De La Taille, Mysterium Fidei, Eluc. 36, ss. Cfr. S. Th. III, 73, 3. 7 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 394 Noi parlando umanamente diamo piuttosto un senso nostro, soggettivo alla parola « comunione », quasi che questo atto fosse adeguatamente espresso dalla nostra azione di accostarci all'Eucaristia, mentre meno badiamo all'iniziativa di Cristo che rende a noi possibile di ricevere Lui, che a noi si offre istituendo e rinnovando questo mirabile sacramento con le parole benedette : « Prendete e mangiatene ; questo è il mio corpo dato in sacrificio per voi... Questo è il calice del mio sangue versato per voi... ». Qui è svelata l'intenzione estrema di Cristo verso gli uomini chiamati alla sua religione, ch'è finalmente dichiarata, l'amore : « nessun amore maggiore di questo, il dare la propria vita per i propri amici, e voi siete i miei amici ... » . 8 Siamo noi degni, no, certo ! Siamo noi capaci d'entrare nel cuore di questa « esaltazione » religiosa? Quanti uomini non la sanno comprendere ; e quanti, se pur ne intravedono il segreto, non la sanno accettare. Qui l'amore a Dio, il grande, il sommo precetto, diventa il grande il sommo dono di Dio. Noi siamo gli amati, prima che noi siamo disposti 9 ad amare ; Egli ci ha amati per primo e noi ci siamo, quante volte, sottratti al suo amore, noi creati da Lui, fatti per Lui, noi abbiamo ricusato d'incontrarci con Lui, 10 forse per il vile e segreto timore d'essere conqui- stati ad un Amore, che avrebbe mutato la nostra vita ... L'Eucaristia è l'invito più diretto, più forte all'amicizia, alla sequela di Cristo. L'Eucaristia è per di più l'alimento che dà l'energia e la gioia per corrispondervi. L'Eucaristia pone così il problema della nostra vita sopra un gioco supremo d'amore, di scelta, di fedeltà, il quale gioco, se accettato da religioso si fa sociale, secondo le rivelatrici parole dell'Apostolo Paolo, che noi a noi stessi ripeteremo a conclusione e a ricordo di questa nostra celebrazione. L'Amore ricevuto da Cristo nell'Eucaristia è comunione con Lui e per ciò stesso si trasforma e si manifesta in comunione con Lui e per ciò stesso si trasforma e si manifesta in comunione nostra con i fratelli, effettivi o possibili quali sono tutti gli uomini per noi. Nutriti del Corpo reale e sacramentale di Cristo, noi diventiamo sempre più intimamente il Corpo mistico di Cristo : « Il calice della benedizione, che noi benediciamo, non è forse comunione con il sangue di Cristo? E ¿1 pane, che noi spezziamo non è forse comunione con il corpo 8 9 10 Io. 15, 13 ss. cfr. Prv. 8, 31. 1 Io. 4, 10-19. Cfr. parabola dell'invito al grande pranzo, Mt. 22, 1-10; Lc. 14, 15-24. Acta Pauli Pp. VI 395 di Cristo? Poiché c'è un solo pane noi, pur essendo molti, siamo un corpo solo : tutti infatti partecipiamo dell'unico pane » . u Ripetiamo con S. Agostino: « O Sacramento di pietà! O segno u d'unità ! O vincolo di carità ! Chi vuol vivere, ha di che vivere » . E così sia per noi, Fratelli e Figli carissimi ! NUNTIUS SCRIPTO DATUS Cunctis bonae voluntatis hominibus missus, die loci defendendi causa, favente Consilio Unitarum Nationum toto orbe terrarum quinquies celebrato.* "And God saw everything he had made and behold it was very good" (Genesis 1:31). This ancient text, so simple and yet so proföund, is a reminder to us today that the world we live in, this création, is to be seen and embraced by all people in its totality as good : good because it is a gift from God : good because it is the environment in which all of us have been placed and in which we are called to live out our vocations in solidarity with one another. In recent years there has arisen around the world an increasing awareness that "the environment conditions in an essential way the life and development of man and that man, in tum, perfects and ennobles his milieu by his présence, his work and his contemplation". 1 Because of this, it is very heartening to see the members of the United Nations setting aside a worldwide Day of the Environment so that people everywhere can take this opportunity to celebrate the good things of this earth and to share them more consciously and more equitably with all their brothers and sisters. This consciousness of the environment around us is more pressing today than ever. For men who have the means and the ability to construct and ennoble the world about them can also destroy it and squander its goods. 11 a Human science and technology have made mar- 1 Cor. 10, 16 ss. Tr. 26, 19; PL 35, 1615. * Die 5 m. iunii a. 1977. Message to the Conference on the Environment, Stockholm, 1972 in Insegna1 menti di Paolo VI, 1972, 606. 396 Acta Apostolicae Sedis ^ Commentarium Officiale vellous gains. But care must be taken that they are used to enhance human life and not to diminish it. much wealth from the earth. Human effort has brought forth But this wealth should not be squandered superfluously by a small minority nor selfishly hoarded for a few at the expense of the rest of mankind in need. For these reasons, this Day of célébration of the environment we live in should also be a day of appeal to all of us to be united as custodians of God's création. It should be a day of rededication to the enterprise of preserving, improving and handing over to future générations a healthy environment in which every person is truly at home. 2 The intent of such an appeal demands more than just a renewal of effort. It calis for a change of mentality, for a conversion of attitude and of practice so that the rieh willingly use less and share the earth's goods more widely and more wisely. It calis for a simplicity of life style and a society that intelligently conserves rather than needlessly consumes. It calis finally for a universal sense of solidarity in which each person and every nation plays its proper and interdependent role to ensure an ecologically sound environment for people today as well as for future générations. "Everything created by God is good" wrote the apostle Paul. It is our earnest prayer that this Day of the Environment might be a time in which ail people everywhere rejoice in the wisdom of that cry and commit themselves to a fraternal sharing and protection of a good environment, the common patrimony of mankind. ALLOCUTIONES I Ad Liguriae et Pedemontii, in Italia, sacros Praesules visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Fratelli venerati e diletti I Con sentimenti di sincera carità noi vi accogliamo oggi per questa visita (( Ad limina », che ci permette di rinnovare la gioia di precedenti incontri con molti di voi, mentre ci offre l'opportunità di avviare 2 Cfr. Message... Ibid., p. 607. * Die 3 m. februarii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 397 la conoscenza di altri, che non avevamo ancora avuto il piacere di avvicinare personalmente. Noi salutiamo cordialmente tutti e ciascuno. Lo scopo precipuo di un incontro come questo è, com'è ovvio, quello di conoscersi, per alimentare ed approfondire quel vincolo di comunione, che lega ogni membro del Collegio episcopale al Successore di Pietro, « visibile principio e fondamento dell'unità sia dei Vescovi, sia della moltitudine dei fedeli )).* Per facilitare a noi una conoscenza approfondita non solo della vostra personalità, ma anche dell'attività ministeriale, che impegna le vostre energie tra gioie, sofferenze e speranze, voi avete presentato alla S. Congregazione competente una relazione particolareggiata della situazione pastorale delle diocesi a voi affidate. Nel ringraziarvi per questo attestato di diligente premura, noi desideriamo assicurarvi che faremo oggetto di attenta considerazione le risultanze delle vostre analisi, dalle quali potremo desumere un quadro aggiornato della realtà viva delle vostre Chiese locali. Intanto ci sia permesso di avvalerci di questo incontro per adempiere, anche in questa circostanza, il mandato affidato a Pietro dal Maestro Di2 vino : (( Confirma fratres tuos )). Non ci vogliamo attardare a rilevare aspetti negativi, motivi di inquietudine o elementi deludenti. Preferiamo invece sottolineare la pietà ammirevole, lo zelo ardente, la generosità costante, la prudenza lungimirante, la decisione intrepida, che caratterizzano variamente l'azione di ciascuno e vi offrono, nel vicendevole confronto a livello regionale, la possibilità di una armoniosa integrazione, atta ad assicurare a ciascuno una più efficace incidenza pastorale nella propria diocesi. La nostra vuol essere dunque soprattutto una parola di elogio sincero ed insieme di viva esortazione a proseguire nell'esercizio di un ministero, del quale conosciamo la fatica e per il quale vi siamo grati a nome di Cristo. Il nostro sguardo raggiunge, attraverso le vostre Persone, le popolazioni credenti, che « col consiglio, la persuasione, l'esempio, ma anche con l'autorità e la sacra potestà » 3 che vi viene dal Signore, voi vi sforzate di condurre alla salvezza. Nessuno meglio di voi ne conosce le condizioni religiose ; nessuno meglio di voi è quindi in grado di valutare le diversità che, sul sottofondo comune, ne distinguono il modo concreto di vivere la medesima fede cristiana. 1 Cost. Lumen Gentium, 23. * Lc. 22, 32. Cost. Lumen Gentium, 27. 3 398 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Noi vorremmo qui riaffermare l'importanza di apprezzare le diverse tradizioni locali, di curarle, di difenderle. Esse costituiscono un prezioso patrimonio culturale, oltre che religioso, ed offrono alla fede un radicamento sociale, che ne facilita la permanenza e la trasmissione. Certo, sono tradizioni che abbisognano di essere continuamente vivificate dall'interno mediante una catechesi assidua ed aggiornata. Lo sforzo attuale di rinnovamento della catechesi e le varie iniziative, che vanno sperimentandosi per un rilancio della pastorale sacramentale in sintonia con le mutate condizioni socio-culturali, sono altrettanti motivi di speranza per il futuro. Noi vorremmo insistere sull'importanza, anche da questo punto di vista, di una intensa vita liturgica secondo le direttive conciliari e postconciliari. L'impegno di favorire nei modi dovuti la partecipazione liturgica, curando in particolare il canto sacro, che così potentemente aiuta l'elevazione in Dio della mente e del cuore, è forma efficacissima di educazione ad una fede matura, capace di esprimersi in operante carità. Vi è poi da rilevare il ruolo indispensabile che possono svolgere, sempre ai fini di offrire sostegno e alimento alle sane tradizioni cristiane, le varie forme di vita associativa, tra le quali non ci stancheremo mai di raccomandare quella rappresentata dall'Azione Cattolica. L'iniziativa apostolica individuale, ma più quella associata, quando si muovono nella direzione responsabilmente indicata dai piani elaborati per ogni Chiesa locale dal Consiglio Pastorale, non mancheranno di seminare germi fecondi di bene in un mondo, che appare spesso così profondamente turbato. Condividiamo con ciascuno di voi la consapevolezza sofferta delle grandi difficoltà, che incontra oggi l'azione evangelizzatrice. Se dovessimo indicare la maggiore, quella che in qualche modo riassume tutte le altre, la individueremmo nella evoluzione materialista della società. Emerge di fronte ad essa il compito primario del Vescovo, quello cioè di insegnare e di salvaguardare nella sua purezza la fede ricevuta dagli Apostoli. Quindi, quando occorra, sarà vostra cura intervenire con chiarezza di principi, per ribadire, tra il frastuono di voci contrastanti, gli immutabili principi del Vangelo. La testimonianza, resa con franchezza alla verità evangelica, è il primo servizio di carità, che il Vescovo deve al suo popolo. Ci piace concludere queste nostre brevi parole con alcuni consigli, per voi forse superflui, ma in se stessi sempre buoni : amate il Clero, che divide con voi la quotidiana fatica dell'annuncio evangelico; avvicinate il popolo, che deve poter riconoscere in voi il Buon Pastore, il Acta Pauli Pp. VI 399 quale « proprias oves vocat nominatim et educit eas » f parlate di Cristo con semplicità di termini, ma con la forza convincente dell'amore e dell'esempio. Noi vi siamo vicini per comprendervi, per sostenervi, per incitarvi a s (( combattere la buona battaglia della fede » , mentre vi scongiuriamo « di conservare senza macchia e irreprensibile il comandamento, fino 6 alla manifestazione del Signore nostro Gesù Cristo » . Sia pegno della nostra costante comunione con ciascuno di voi e con tutti la fraterna Apostolica Benedizione, che vi impartiamo di cuore e che intendiamo estendere anche ai diletti figli delle vostre diocesi. II Ad Sardiniae, in Italia, sacros Praesules occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Venerabili Fratelli! È con autentica cordialità che Vi salutiamo tutti e ciascuno, accogliendovi oggi « Ad limina Apostolorum » come Pastori qualificati della eletta Chiesa di Sardegna. Il nostro saluto vuole poi prolungarsi come in un colloquio fraterno, nel quale desideriamo intrattenerci, sia pur brevemente, con Voi sullo stato delle vostre comunità cristiane. L'analisi particolareggiata della situazione pastorale delle singole Diocesi sarà ora esaminata innanzi tutto dalla competente Sacra Congregazione per i Vescovi; qui adesso vogliamo piuttosto riflettere insieme su due aspetti della vita socio-ecclesiale, che interpellano la nostra comune responsabilità di Pastori. In primo luogo, dobbiamo considerare l'evidente fenomeno della evoluzione sociale, che in questi ultimi tempi ha marcatamente segnato e tuttora va segnando il costume e la mentalità del nostro popolo. Le cause e le componenti di tale fenomeno vanno ricercate da parte di ciascuno, secondo una diagnosi che deve rispecchiare fedelmente la condizione propria di ogni singola comunità diocesana. È tuttavia inne- 4 5 6 Gv io, 3. 1 Tm 6, 12. Ibid. 6, 14. * Die 7 m. februarii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 400 gabile che sono universalmente condivisi alcuni fattori emergenti, come la diffusione dell'istruzione scolastica, il risveglio di determinati bisogni sociali non differibili, e inoltre l'insorgere di seducenti idee di emancipazione non disgiunte dalla ricerca, a volte sfrenata, del denaro e del divertimento. In secondo luogo, di fronte a tale situazione, ci s'impone un interrogativo : regge ancora sempre la nostra tradizione religiosa e morale? La risposta non può che essere affermativa, date le profonde motivazioni della nostra fede. Ma occorre rendersi conto che sono determinanti alcune condizioni. Innanzitutto, la pratica pubblica della religione cristiana deve poggiare la propria forza di attrazione e di incidenza sia sugli spazi concessi alle dimensioni popolari della Liturgia sia sull'accentuazione zelante e qualificata dell'istruzione religiosa. Inoltre, occorre nel contempo ribadire forme già acquisite di avvicinamento al popolo, ricercandone pure delle nuove. S'inserisce qui la necessità di saper mantenere costanti contatti con le famiglie, particolarmente a livello dei fanciulli, dei sofferenti, dei poveri, dei lavoratori. Anche i Consigli Diocesani Presbiterale e Pastorale devono farsi interpreti sensibili delle rispettive comunità. Né va dimenticato l'importante ruolo che può giocare la buona stampa e ancor più il promuovere la vita associativa, specie tra i giovani. In una parola, ciò che occorre sempre ancora a tutti noi è di (( amare la gente )) nelle sue molteplici risorse di natura e di grazia. E infine, non dobbiamo mai nasconderci l'inevitabilità della sofferenza propria del ministero episcopale, nella linea del Buon Pastore che (( dà la sua vita )) per il suo gregge ; d'altronde però la preghiera sarà sempre l'arma segreta, che garantisce vitalità sempre nuova ad ogni nostro impegno. Ma queste cose a Voi sono sicuramente note, non solo teoricamente, bensì per concreta esperienza vissuta, matrice ricca e feconda di sapienza pastorale. Perciò, in conclusione, è alla fiducia che ci permettiamo di richiamarvi, poiché « se il Signore è con noi, chi sarà contro di 1 noi? »- Ed è Lui che ci ripete : confidite! Con la nostra più affettuosa Benedizione Apostolica. 1 Rom 8, 31. Acta Pauli Pp. VI 401 III Ad Apuliae, in Italia, sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Venerabili Fratelli! È per noi motivo di profonda letizia interiore potervi dare il benvenuto nella nostra dimora. Rispettando la quinquennale scadenza fissata 1 dalla norma canonica, voi siete convenuti a Roma dalle diverse diocesi della Puglia, non solo « Beatorum Apostolorum Petri et Pauli sepulcra veneraturi » , 2 ma anche per incontrarvi, come di dovere, col vivente Successore di Pietro e confermare anche in questo modo la comunione di mente e di cuore, che lega voi e i vostri fedeli a colui che Cristo pose come fondamento della sua Chiesa. Questo è infatti il senso profondo della visita « Ad limina », che vi vede qui oggi raccolti : attestare l'unità della Chiesa, « popolo adunato nell'unità del Padre e del Figlio e dello Spirito Santo » . 3 La (( koino- nia » ecclesiale, prima che una « nota visibile » è, come ben sappiamo, una proprietà misteriosa del corpo mistico di Cristo ed ha il suo « su4 premo modello e principio » nella stessa Trinità, che è distinzione reale di Persone e perfettissima, ineffabile comunione. A tale trascendente mistero di comunione l'umanità è chiamata da Dio a partecipare mediante il suo Verbo, fattosi carne proprio per riconciliare in se stesso 5 6 col Padre l'intero universo, abbattendo il « muro di separazione » ed 7 ogni altra sorta di divisione, e tutti raccogliendo in un unico corpo « ben compaginato e connesso, mediante la collaborazione di ogni giuntura, secondo l'energia propria di ogni membro » . 8 9 Questa interiore unità, che lo Spirito continuamente alimenta, chiede di manifestarsi all'esterno, diventando così « nota visibile » dell'autentica Chiesa di Cristo. 10 I modi di espressione esterna della « koinonia » * Die 14 m. februarii a. 1977. Cfr. can. 340, § 1. Cfr. can. 341, § 1. S. Cipriano, De Orat. Dom., 23: PL 4, 553. 1 2 3 4 Cfr. Unitatis Redintegratio, 2, 6. Cfr. 2 Cor 5, 18 ss. Ef 2, 14. Gal 3, 28. • Ef 4, 16. » Cfr. 1 Cor 12, 13; 2 Cor 13, 13; Fil 2, 1, ecc. Cfr. DS 3013. 5 6 7 10 26 - A. A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 402 sono efficacemente descritti nel passo famoso del Libro degli Atti : « Erano assidui nell'ascoltare l'insegnamento degli Apostoli, nell'unione fraterna, nella frazione del pane e nelle preghiere » . u Unità di fede me- diante l'adesione all'insegnamento autoritativo degli Apostoli; unità di culto nella disciplinata celebrazione dell'Eucaristia, unità di vita sociale, grazie a molteplici forme di carità fraterna. 12 Questo mistero di comunione deve rifulgere nelle Chiese locali, che hanno nei loro Vescovi « il visibile principio e fondamento di unità » 1 3 e in tanto sono chiamate chiese nel Nuovo Testamento, in quanto aderenti ai loro Pastori. 14 Sono ben note le parole di Sant'Ignazio di Antiochia : « Nessuno faccia alcunché di ciò che riguarda la chiesa indipendentemente dal Vescovo . . . Dove è il Vescovo, ivi sia anche la moltitudine, così come 15 dove è Cristo Gesù, ivi è la Chiesa cattolica w. Il Vescovo infatti è strumento di comunione tra i fedeli e Cristo, giacché « nella persona dei Vescovi, ai quali assistono i sacerdoti, è presente in mezzo ai credenti il Signore Gesù Cristo » ; 16 egli è poi artefice di comunione dei fedeli tra loro, in quanto, come pastore illuminato e buono, ne illumina le menti ed orienta l'impegno morale, armonizzando i carismi diversi a vantaggio di tutti e facendosi così animatore indefesso della carità; il Vescovo infine, in quanto membro del Collegio episcopale, assicura la comunione con la Chiesa universale, rendendo presente la propria chiesa locale nella Chiesa universale e questa nella prima, come bene conclude San Cipriano : « scire debes episcopum in ecclesia esse et ecclesiam in episcopo )). 17 La visita « Ad limina », specialmente se realizzata in questa forma collegiale, diventa un momento singolarmente espressivo di questa unità profonda, che pulsa nella Chiesa. Essa si traduce in motivo di rasserenante conforto ed insieme di efficace incitamento ad assumersi ciascuno la propria parte di sofferenza, come buoni soldati di Cristo Gesù. 18 Questa esperienza di vissuta comunione offre poi l'opportuna occasione per mettere a confronto difficoltà, problemi, prospettive, speranze, che 11 12 At 2, 42. Cfr. iiid. vv. 44 s. 13 Cost. Lumen Gentium, 23, 1. 14 Ibid. 26, 1. Mp. ad Smyrn., 8, 1: Funk, i, 282. 15 16 Cost. Lumen Gentium, 21, 1. 17 Ep 66, 8: Corpus Vind. 3, 2, 732. Cfr. 2 Tm 2, 3. 18 Acta Pauli Pp. VI 403 si intrecciano nel quotidiano ministero di ciascuno. Abbiamo visto il quadro prospettico della situazione pastorale della~ Regione, che sarà convenientemente approfondito alla luce delle relazioni presentate per ogni singola Chiesa alla competente Sacra Congregazione. Noi vorremmo raccogliere ora e porre in evidenza lo stimolo, che da questo incontro emerge, innanzitutto ad una santa emulazione, che ravvivi in ciascuno l'impegno di donazione sempre più totale al proprio gregge; lo stimolo inoltre ad una costante cattolicità di pensiero e di azione, che mantenga l'animo di ciascuno sempre aperto alla « sollicitudo omnium ecclesiarum » ; 19 lo stimolo infine ad uno sforzo di coordinata difesa co- mune del patrimonio di valori umani e cristiani, propri della nostra gente, ed oggi minacciati dall'azione corrosiva di potenti forze negative. Con questi sentimenti noi invochiamo da Dio, auspice la Vergine Maria tanto devotamente onorata dal popolo pugliese, copiosi doni di grazia per voi e per tutti i fedeli a voi affidati, per i sacerdoti, i religiosi, i laici, e tra questi particolarmente per coloro che generosamente si impegnano in una collaborazione più immediata con l'apostolato gerarchico. A tutti diciamo di non lasciarsi scoraggiare dalle difficoltà, (( ben sapendo che la tribolazione produce pazienza, la pazienza una virtù provata e la virtù provata la speranza; la speranza poi non delude » . 20 Vi conforti in questa certezza la Benedizione Apostolica, che di cuore vi impartiamo. IV Ad Campaniae, in Italia, sacros Praesules, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Signor Cardinale e venerati Confratelli della Campania! Benediciamo e ringraziamo di cuore il Signore che ci concede oggi questo incontro, di vedere cioè riuniti qui davanti a noi i degnissimi Pastori della regione Campana. La vostra presenza richiama al nostro spirito una terra la quale, oltre alle meravigliose bellezze e risorse di 19 20 2 Cor 11, 28. Rm 5, 3-5. * Die 21 m. februarii a. 1977. 404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cui è stata privilegiata da natura — la « Campania felix » come la chiamavano gli antichi — può vantare un patrimonio ricchissimo di tradizioni morali e religiose, che voi siete tenuti a conservare, a difendere, a rinnovare, a dilatare. Siamo lieti pertanto di esprimervi personalmente la nostra gratitudine e dirvi la soddisfazione con cui seguiamo Popera pastorale da voi svolta con esemplare spirito di fraterna collaborazione. Conosciamo le difficoltà e i gravi problemi che il vostro zelo deve affrontare in un momento in cui la vostra regione, non meno che ogni altra regione d'Italia, esperimenta l'urto provocato dalla rapida trasformazione delle vecchie strutture economiche e sociali. Questi mutamenti, voi ben lo sapete, riguardano non soltanto il volto esteriore della vostra regione, né avvengono senza produrre dolorosi squilibri nel costume e nella vita religiosa del vostro popolo, con riflessi negativi anche nella stessa disciplina ecclesiastica. Ciò fa vedere come sia divenuta pesante oggi la mole delle responsabilità che ricadono sul Vescovo : egli può veramente dire con San Paolo : « Quis infirmatur, et ego non infir1 mor? quis scandalizatur et ego non uror? Questo dice come anche voi, confratelli « in passione socii », avete bisogno di conforto e di esortazione alla fiducia. Sì, la fiducia. La quale non ignora le difficoltà del tempo presente, né le delusioni che possono colpire il nostro ottimismo. Ma sarebbe ignorare o male interpretare tanti « segni dei tempi », non individuare anche tanti fermenti generosi e nobili aspirazioni della presente generazione in mezzo al tumulto delle inquietudini e delle agitazioni odierne, che sembrano presagi di un avvenire migliore ; e certamente non saremmo fedeli seguaci del Divino Maestro se non sapessimo spingere la nostra 2 fiducia « in spem contra spem » , in ogni situazione anche la più ardua. Fiducia, dunque. Il discorso passa così dalle cose alle persone per soffermarsi fuggevolmente su alcuni settori che maggiormente richiedono i vostri sforzi. Anzitutto quello dei sacerdoti. Essi sono i primi e indispensabili vostri collaboratori; sono con voi i più diretti e impe3 gnati « dispensatori dei misteri di Dio » , e cioè della parola, della grazia, della carità pastorale. Dovete amarli assai, amarli di più. In nessun'altra 1 2 3 Cfr. 2 Cor 11, 29. Rom. 4, 18. Cfr. 2 Cor 4, 1. Acta Pauli Pp. VI 405 occupazione il Vescovo più fruttuosamente impiega tempo, cuore, attività, quanto nella formazione, nella assistenza, nell'ascolto, nella guida, nell'ammonimento, nel conforto del suo clero. Si veda perciò di dare ai Consigli Presbiterali la consistenza e la funzionalità volute dal Concilio ; si prevengano con prudenza, carità e paterna comprensione atteggiamenti indisciplinati del clero; si procuri di sostenerlo nelle sue necessità, si ponga ogni cura nel reclutamento e nella formazione degli alunni del Seminario ; si associno anche i religiosi e le religiose, secondo le loro attitudini e possibilità, all'attività pastorale. Tutto ciò non mancherà di dare a suo tempo i frutti sperati. Poi, venerati Fratelli, segnaliamo al vostro zelo pastorale le organizzazioni cattoliche. È un punto di estrema urgenza, e voi tutti, del resto, ne siete perfettamente consapevoli. In particolar modo desideriamo che l'Azione Cattolica riprenda vigore e acquisti nuova capacità di attrarre a sé anime generose, spiriti giovani e forti, uomini e donne di pensiero e di azione, desiderosi di essere valorizzati per l'animazione cristiana della società moderna. Oggi più che mai l'Azione Cattolica è chiamata a dare il suo insostituibile contributo per la difesa e promozione dei valori cristiani. Occorre però darle una formazione spirituale autentica, profonda, forte, serena. Non si tema di esagerare su questo punto, perché tale è stata sempre la sua caratteristica, e di qui deriva la sua forza. Non potrete avere nelle vostre associazioni cristiani forti, fedeli e attivi, se non darete loro grande nutrimento di istruzione religiosa, abbondanza di comunione con Cristo, nella preghiera sia personale che liturgica, grande pienezza di vita interiore che costituisce una fonte incomparabile di energie soprannaturali. Avremmo ancora molte, molte altre cose da dirvi sulla famiglia, sulla catechesi, sull'educazione liturgica, sul mondo del lavoro, sulle vocazioni e così via. Ma bastino questi accenni per farvi comprendere come tali problemi sono presenti a noi, come noi confidiamo sulla vostra collaborazione, come siamo uniti sempre a voi tutti con l'affetto e con la preghiera. Con questa noi vi imploriamo da Dio i lumi e i conforti adeguati e ad essa aggiungiamo la nostra Apostolica Benedizione che di cuore impartiamo a voi tutti e alle vostre rispettive famiglie diocesane. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 406 V Ad Latii, in Italia, sacros Praesules, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Cari e venerati Confratelli della Conferenza Episcopale del Lazio! Ci sembra superfluo ricordare, anche perché Pha fatto adesso il nostro Cardinale Vicario nel suo devoto indirizzo, i particolari e molteplici vincoli che uniscono a voi, Pastori delle Chiese dell'intera Regione e Superiori di illustri Abbazie, la nostra persona. Come il territorio laziale confluisce per esserne V hinterland naturale e per le ben note vicende storiche verso Roma capoluogo, così la vita cristiana che vi fiorisce, a livello dei singoli fedeli, delle varie istituzioni e strutture, ma prima di tutto per il principio e fondamento dell'unità della fede ch'è Pietro, 1 s'incentra nell'Urbe benedetta, che a Cristo fu generata dal sangue dei suoi Apostoli e dell'<( ingente molti2 tudine » di fedeli, che resero testimonianza proprio su questo colle. Le Chiese, da voi rappresentate, sono come il primo degli anelli concentrici che idealmente disegnano la mappa della Chiesa universale, ed è questo un fatto che postula necessariamente una diretta e più accentuata comunione, la quale, se è sentita in profondo, si rivela vitale per noi ed edificante per i « familiari della fede » . 3 È così che l'incontro odierno, mentre s'inscrive nel calendario delle periodiche visite « Ad limina », assume un aspetto particolare con distinte caratteristiche e con un riflesso, sul piano affettivo, di più vibrante carità. Sì, perché siete i Vescovi più vicini a Roma ed alla Santa Sede, e tale circostanza di carattere, diremmo locale, non solo ha orientato, per ovvie ragioni pratiche, ma ha moltiplicato, altresì, i vostri rapporti come quelli dei vostri predecessori, col Vescovo di Roma, metropolita di questa Regione. Tali contatti s'instaurarono già nell'età più antica, dato che non poche delle sedi risalgono ai primi secoli del cristianesimo; e che poi successivamente essi si sian fatti più frequenti, dando luogo ad un fruttuoso scambio di aiuti e di prestazioni, è dimostrato dalla singolare collaborazione pastorale che si stabilisce nel medioevo con alcuni Vescovi della Regione, le cui sedi prenderanno il nome di suburbicarie, * Die 24 m. februarii a. 1977. Cfr. Cost. Lumen Gentium, 18. Cfr. Tacito, Annali XV, 44, 15. Gal 6, 10. 1 2 3 Acta Pauli Pp. VI 407 ed oggi ancora dal prospetto delle circoscrizioni ecclesiastiche che, modificando la classica tripartizione in Latium vetus, Latium novum, Etruria meridionalis, ci presenta Roma con la corona delle suddette diocesi suburbicarie. A Noi, però, in questo momento non interessa soltanto la validità dei legami storici o la perdurante loro sussistenza nel presente ; piuttosto, il richiamo che abbiam fatto vuol essere un accenno invitante a riconsiderare di quale incomparabile patrimonio religioso siete e siamo eredi, custodi e cultori. Sappiamo che questa consapevolezza, lungi dall'essere sottovalutata, vi è sempre di stimolo nella quotidiana fatica, al fine di amministrare degnamente e di accrescere un'eredità spirituale, pastorale, ecclesiale, che non è retorico definire preziosa. Che se ad un primo sguardo saremmo portati a distinguere due quadri differenti (da una parte Roma, dall'altra la Regione), l'accertato collegamento secolare, la crescente mobilità degli abitanti, l'avviato processo civile di programmazione regionale ci suggeriscono di riunire i due punti di vista e di studiare congiuntamente la complessa problematica pastorale, che anche in questo incontro abbiamo davanti. Che esistano questioni al riguardo è normale; ma, come Pastori vigili e responsabili, non possiamo nasconderci le enormi difficoltà che oggi ne derivano per una serie di cause, sulle quali ha indagato e sta tuttora indagando la moderna sociologia religiosa. Basti pensare — un esempio tra i tanti possibili — all'afflusso incessante di popolazione nuova, che vuol dire anche introduzione di nuovi costumi e diffusione di nuove mentalità. Se si trattasse di favorire un semplice amalgama o di operare per una coordinazione di tipo organizzativo, le questioni religioso-pastorali sarebbero forse più facili da risolvere. Ma così non è, perché spesso la penetrazione di nuovi costumi avviene non in conformità, ma in contrapposizione, talvolta intenzionale, con la tradizione cattolica; sicché l'opera di evangelizzazione non può ricalcare pedissequamente i moduli, pur apprezzabili, del passato, ma deve escogitare ed affiancare ad essi forme di ardita innovazione, assumendo in alcuni casi quelle proprie del primo annuncio missionario. Chi non sa, del resto, che il trapasso culturale, intervenuto negli anni più recenti ed ancora in atto, ha dato definitiva conferma a quella formula che, appena all'inizio del secolo, poté sembrare pragmatica, ma che ormai è da considerare acquisita nell'azione pastorale? Se fino a ieri era la popolazione che veniva alla Chiesa ed al Vescovo, oggi — ecco la norma — è la Chiesa, è il Pastore che deve Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 408 andare in cerca del gregge, applicando « a d litteram» l'istanza evangelica. 4 Ecco dunque, Fratelli carissimi, che il nostro impegno di lavoro si è fatto tanto grave e urgente da imporci un autentico stile missionario, e già questo primo dato ci sollecita a stringere ed a rinsaldare il rapporto di mutua solidarietà. Il nostro dovrà essere, anzitutto, un apostolato di fedeltà che, nel tener presenti le nuove esigenze, non mai dimentichi la Tradizione nei suoi valori di fondo, anzi ad essa faccia costante riferimento per conservarla e tramandarne, nei modi concretamente possibili, gli usi religiosi ed i costumi buoni, che in sé contiene. Nello stesso tempo, deve essere il nostro un apostolato di novità, e ciò vuol dire inventiva e coraggio. Si tratta di promuovere nuove iniziative, quali son suggerite dal recente Concilio, dagli attuali bisogni, dal diverso clima sociale, dalle forze disponibili, allo scopo di penetrare la corazza dell'indifferentismo e della non credenza che — come almeno sembra in superficie — va facendosi più spessa e impermeabile. Fissato questo duplice orientamento, che contempera con pastorale prudenza antico e nuovo, quali sono i punti salienti, quali gli elementi più importanti che vogliamo indicarvi? Noi ne individueremo solo alcuni che, se sono già a cuore a ciascuno di voi, acquisteranno — speriamo — per la nostra insistente parola maggior peso e rilievo. Cominciamo dal problema delle vocazioni, specialmente quelle sacerdotali. Occorre seguire i giovani che dimostrano disponibilità nell'accogliere la voce di Dio, mentre, per quanto concerne il clero che attende al sacro ministero, bisogna provvedere ad una sua migliore distribuzione. Riguardando poi ai giovani in generale, non dobbiamo trascurare i gravi problemi della loro occupazione ; dell'orientamento, dell'inserimento nella società e, soprattutto, della loro educazione morale e cristiana. Sono ancora presenti alla mente di tutti le recenti manifestazioni universitarie : che cosa possiamo proporre noi Pastori, che cosa tocca fare a noi per offrire alla gioventù quel che, nell'intemperanza inaccettabile della sua protesta, essa reclama? In ordine a questo difficile interrogativo, che meriterebbe una lunga e meditata risposta, ci limitiamo ora a raccomandare una cura specialissima delle Associazioni cattoliche e dei Gruppi ecclesiali di provata fedeltà, come luogo d'incontro, di formazione, di crescita nella fede e nello spirito cristiano ; né ci trattiene l'obbiezione che, dicendo associazioni, si può dar l'impressione di fidare 4 Cfr. Mat 12, 11; 18, 12; Lc 15, 4-6; Gv 10, 1-6. Acta Pauli Pp. VI 409 eccessivamente o di privilegiare le strutture esteriori. No, perché non pensiamo alle organizzazioni come fine a se stesse, ma solo come ad un mezzo per un fine che le trascende. Intendiamo, in primo luogo, l'Azione Cattolica, e poi le Scuole e le tante Istituzioni che già esistono, ma che è necessario animare e, se del caso, rianimare secondo prospettive aperte ed aggiornate, mantenendole, sì, nell'ispirazione originaria, ma infondendo in esse quel che i tempi o, meglio, i giorni — tale è la rapidità delle mutazioni — improrogabilmente richiedono. Le nostre Associazioni devono funzionare (anche qui non temiamo di usare questo verbo, superandone — s'intende — l'accezione piattamente burocratica), perché meglio corrispondano alla mozione interiore dello Spirito e al dinamismo stimolante della fede. Ed infine, tra i mezzi di apostolato, ricorderemo quello della buona stampa : ci riferiamo per esempio, al quotidiano cattolico, dove già c'è spazio per l'informazione religiosa locale, ma la cui diffusione va favorita ed incrementata perché non manchi, nell'emergere dei quotidiani problemi e nella confusione di giudizi e di voci, la conoscenza tempestiva del pensiero e delle direttive dei Pastori. Ma al di sopra di questi singoli punti, una preoccupazione dovrà sempre ispirare il vostro lavoro apostolico : l'ansia di star vicini, per capirlo, per aiutarlo, per fortificarlo con la Parola di Dio e con i Sacramenti, al nostro popolo, con una preferenziale direzione verso coloro che son poveri, disoccupati, sofferenti. Alla vostra azione siano sempre associati i Sacerdoti e così pure — è un'altra vivissima raccomandazione — i Religiosi, le Religiose, i Laici più generosi. Ma sarà soprattutto il vostro esempio personale, cioè la santità della vostra vita, il primo e più efficace mezzo pastorale. Ecco, Fratelli, quel che, in occasione di questa visita attesa e gradita, il cuore ci ha posto sulle labbra, coscienti come siamo non solo della peculiarità dell'incontro, ma anche e più ancora del valore paradigmatico che il sacro ministero, quale è svolto a Roma e nell'adiacente Regione, ha dinanzi alle altre Chiese del mondo. È funzione non ordinaria, non abituale, non consuetudinaria, dunque non stanca né fiacca la vostra, ma piuttosto e doverosamente — per il legame col Vescovo di Roma, come per l'esemplarità agli occhi di chi vi guarda — è funzione emblematica ed ardita : diremo meglio, la vostra è (( funzione pilota ». Ed allora le difficoltà e gli impedimenti? Se ci sono e restano, non possono mai compromettere tale funzione che, come la vera virtù, deve rafforzarsi per gli stessi ostacoli che riesce a superare. Dovete, secondo una legge Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 410 costante della vita dello spirito, che a buon diritto può essere trasferita al piano del lavoro ministeriale, riconfermare ogni giorno il vostro proposito di messaggeri del Vangelo all'interno delle Comunità ecclesiali, che vi sono affidate. Né una tale ripresa potrà mai prescindere da un riferimento ideale : la fiducia nella vostra missione, ch'è la causa stessa di Dio, il quale, come dà il volere, così produce, a suo piacimento, anche l'operare. 5 L'esempio, che siete chiamati a dare, prende forza e vigore da quello lasciato dai Fondatori della Chiesa Romana. Non erano certo minori le difficoltà che gli Apostoli Pietro e Paolo si trovarono dinanzi, quando misero piede in questa terra fatidica : venivano dall'Oriente a Roma, ed umanamente erano destinati al fallimento ! Arrivarono e forse si fermarono? Il termine che alla loro vita mortale pose il martirio, segnò forse la conclusione o la dissoluzione della loro opera? L'Urbe e il Lazio furon solo una tappa, fondamentale e provvidenziale, della loro missione, la quale ben presto si dilatò da qui al mondo intero, per obbedire alla 6 formale consegna del Cristo : Usque ad ultimum terrae. Così dev'essere anche oggi, offrendo al piano divino della salvezza la vostra leale e fedele collaborazione : « Pascete — vi ripeteremo con Pietro — il gregge di Dio che vi è affidato, non come costretti a forza, ma spontaneamente ; non per vile interesse, ma di buon animo ; non quasi 7 foste dei dominatori, ma facendovi modelli del gregge » . Se così sarà, continuerà il cammino della fede cristiana, confermando Roma e la sua Regione in quel primato di servizio e di amore che vi fu stabilito dal primo Capo del Collegio Apostolico. Con questo auspicio impartiamo di cuore a voi ed alle vostre Comunità la nostra confortatrice Benedizione. VI Ad Siciliae, in Italia, sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Un cordialissimo saluto desideriamo rivolgere a voi tutti, Arcivescovi e Vescovi della Conferenza Episcopale Siciliana, che siete venuti a Roma per pregare insieme sulla tomba del Principe degli Apostoli e per incontrarvi con il suo Successore. 5 6 7 Cfr. Filip 2, 13. Atti 1, 8. 1 Pt 5, 2-3. * Die 5 m. martii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 411 Il nostro affettuoso benvenuto è anzitutto rivolto a voi in quanto rappresentanti spirituali di una terra illustre, carica e ricca di storia, e portatori altresì delle istanze più profonde di un popolo forte, umile e buono. Terra e popolo siciliani degni di speciale stima e di particolare interesse, posti come sono, geograficamente, quasi al centro del Mediterraneo, punto d'incontro tra Oriente ed Occidente, e, invero, protagonisti di alterne vicende, spesso luminose, talvolta anche dolorose e drammatiche, che ne hanno contrassegnato la cultura e l'indole. E la Sicilia fu tra le prime regioni ad accogliere il Messaggio cristiano. Ricordiamo gli Atti degli Apostoli, che menzionano esplicita1 mente l'approdo e la sosta di Paolo a Siracusa, che possiamo ben considerare come l'inizio del Cristianesimo nella Sicilia. La nostra gioia nel vedervi accanto a noi è motivata anche da cari ricordi personali : non possiamo dimenticare i vari viaggi in Sicilia — il primo risale al lontano 1924 — nei quali sia a Palermo che a Catania avemmo la soddisfazione di trovare, specialmente fra i giovani universitari cattolici, tanta fede, tanto entusiasmo, tanto impegno. Nella nostra vita abbiamo avuto inoltre la ventura di conoscere delle personalità siciliane, per nascita o per adozione, che hanno lasciato un'impronta indelebile nel loro ambiente : il Cardinale Lualdi ; il Card. Ernesto Ruffini, Arcivescovo di Palermo; il Card. Prancica Nava, Arcivescovo di Catania. E i nostri amici siciliani : Mons. Mariano Rampolla del Tindaro; l'insigne filosofo Mons. Trippodo; S. E. Monsignor Francesco Pennisi, primo Vescovo di Ragusa ; i Vescovi Monsignor Vizzini, e Monsignor Salvatore Russo ; Mons. Gennardi ; Mons. Paino, Arcivescovo di Messina; Mons. Sturzo, Vescovo di Piazza Armerina; e specialmente Mons. Ettore Baranzini, già Rettore del Seminario Lombardo, e per lunghi anni Arcivescovo di Siracusa. In questa onda di commossi ricordi, che ci riportano agli anni della nostra giovinezza, rinnoviamo a voi, Pastori della Sicilia, la nostra profonda stima. Che cosa dobbiamo noi raccomandarvi, oggi, in questo incontro così pieno di significato? Il popolo siciliano possiede un forte attaccamento alle sue buone tradizioni, che si fondano sulla fede cristiana : il senso della generosità, dell'amicizia, del disinteresse, dell'impegno, e specialmente il rispetto religioso verso la sacralità della famiglia. Occorre far di tutto per conservare, onorare ed indirizzare tali tradizioni, pur in mezzo ai continui 1 At 28, 11-12. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 412 mutamenti sociali e pur prestando la debita attenzione alle istanze del tempo odierno. La fervida devozione verso le celebri Sante dell'Isola : Santa Rosalia, Santa Agata, Santa Lucia è una garanzia per la salvaguardia delle autentiche tradizioni, civili e cristiane, che trovano espressione non solo nei tesori archeologici famosi, ma altresì nelle incomparabili chiese di Monreale, di Palermo, di Oefalù, e negli innumerevoli Santuari — come quello di Gibilmanna — nei quali Maria Santissima è tanto venerata, onorata, amata. I valori religiosi popolari, se necessario, saranno debitamente purificati mediante un'assidua opera di catechesi. Voi, nella vostra responsabilità di Pastori, avete emanato delle norme per la degna celebrazione delle « feste », anche nelle loro esterne manifestazioni. Noi stessi, nell'esortazione Apostolica Evangelii Nuntiandi, dell'8 dicembre 1975, abbiamo detto che la (( pietà popolare » se è ben orientata, « soprattutto mediante una pedagogia di evangelizzazione, è ricca di valori. Essa manifesta una sete di Dio che solo i semplici e i poveri possono conoscere ; rende capaci di generosità e di sacrifici fino all'eroismo, quando si tratta di manifestare la fede ; comporta un senso acuto degli attributi profondi di Dio : la paternità, la provvidenza, la presenza operosa e costante; genera atteggiamenti interiori raramente osservati altrove al medesimo grado: pazienza, senso della croce nella vita quotidiana, distacco, apertura agli altri, devozione » (n. 48). Vorremmo, inoltre, accennare brevemente alla opportunità di un metodo di azione pastorale che sia unitario e attuato nella concordia delle Diocesi. È quanto già avviene nella vostra Regione : la Conferenza Episcopale Siciliana, alla quale presiede saggiamente il caro Cardinale Salvatore Pappalardo, Arcivescovo di Palermo, nei suoi costanti e regolari incontri periodici, studia ed analizza i complessi problemi religiosi e pastorali dell'Isola per dare ai fedeli e ai sacerdoti un tempestivo orientamento di pensiero e di azione. Tale unità di intenti sia sempre più rafforzata per lo studio dei programmi di istruzione religiosa a tutti i livelli, e per il rinvigorimento e la promozione delle Associazioni Cattoliche : dall'Azione Cattolica a tutte le altre forme di associazionismo, che, in serena unione con i Vescovi, intendono dare una concreta testimonianza di vita cristiana nei vari settori della vita. In questa prospettiva di metodo unitario, un validissimo apporto possono dare i Religiosi e le Religiose, pure nella fedeltà al loro specifico carisma di fondazione ; « provvidenziali collaboratori dell'Ordine epi- Acta Pauli Pp. VI 413 2 scopale», svolgano il loro apostolato nelle parrocchie, in mézzo alle « élites », nei settori qualificati, come le Scuole e specialmente i Collegi, in cui gli alunni possano ricevere quella formazione umana, culturale e cristiana, sempre più necessaria nella presente situazione. Ma uno dei doveri fondamentali del Vescovo è oltre il dono di sé a Dio, quello ai propri fedeli : (( Per conto mio — dice S. Paolo — mi prodigherò volentieri, anzi consumerò me stesso per le vostre anime » . 3 Avvicinate, amate, ascoltate il vostro popolo. I suoi problemi si sono moltiplicati : problemi umani, sociali, intimamente connessi con quelli morali e religiosi : vaste zone decimate per l'esodo dei lavoratori, che cercano altrove un pane per loro stessi e per le loro famiglie; giovani, lavoratori o studenti, angustiati dal problema di una sistemazione, che si presenta talvolta aleatoria, ma specialmente in cerca di serene certezze in mezzo all'indifferenza e ad un certo decadimento del costume. Anziani, al tramonto della loro vita ; malati, che cercano conforto ; bimbi che vogliono trascorrere nella gioia la loro fanciullezza e sono talvolta costretti a vivere in condizioni non certo degne della persona umana. Per tutti costoro siate padri, fratelli, amici. Ma siatelo in particolare per i Sacerdoti, vostri collaboratori nel ministero pastorale, e per gli aspiranti al Sacerdozio. Sappiamo che fervono iniziative per la formazione e per l'aggiornamento del Clero, a livello diocesano e regionale, e che i (( Centri Vocazioni » lavorano con ritmo costante e con crescente impegno. Noi auspichiamo che i vostri sacerdoti siano sempre, in ordine alla loro preparazione spirituale ed intellettuale, all'altezza della complessità dei tempi. Ecco alcune idee che abbiam voluto parteciparvi, dopo aver preso visione delle varie relazioni, da voi inviate in occasione della vostra visita « Ad limina ». Il lavoro è molto, lo sappiamo. Ma, coraggio e fiducia nel Signore! Nel rinnovarvi la nostra benevolenza, vogliamo concludere facendo nostre le parole di San Pietro : (( Esorto gli anziani che sono tra voi, quale anziano come loro (...)•' pascete il gregge di Dio che vi è affidato, sorvegliandolo non per forza, ma volentieri, secondo Dio ... facendovi modelli del gregge. E quando apparirà il pastore supremo, riceverete la corona della gloria che non appassisce » . 4 Con la nostra Benedizione Apostolica. 2 3 4 Cfr. Decr. Christus Dominus, 34. 2 Cor 12, 15. 1 Pt 5, 1-4. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 414 VTI Ad Picenae regionis, in Italia, sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Gaudioso è il saluto che a voi rivolgiamo stamane, venerati Confratelli della Conferenza Episcopale Marchigiana ! Esso si apre con l'espressione della riconoscenza verso il vostro Presidente Mons. Marcello Morgante, che con accenti tanto sinceri ha interpretato i sentimenti di ciascuno di voi, come delle Comunità ecclesiali che vi sono affidate. Desideriamo poi salutare Mons. Carlo Maccari, Arcivescovo dell'illustre Città capoluogo della Regione, e Mons. Loris Capovilla che ci richiama (anche questa è una nota gioiosa) la figura del nostro amato Predecessore Papa Giovanni e, in ragione della sede del suo ministero, ci riporta a Loreto, centro eletto della vita religiosa picena. Ma il saluto — s'intende — va distintamente ad ognuno di voi; vedendo dietro a voi il vostro popolo laborioso, equilibrato, temprato e saldo siamo portati quasi naturalmente a fare l'elogio della vostra Regione. Sì, per averle conosciute ed apprezzate attraverso tante persone, in numerose circostanze e per diverse esperienze, noi vogliamo esaltare le tradizioni religiose e civili, che tuttora vi fioriscono, quali autentiche manifestazioni dell'anima popolare. Sono tradizioni in cui la fede cristiana, ricevuta « inde ab initio » forse per una felice convergenza di messaggeri e messaggi provenienti dall'Oriente e da Roma, è ancora immediatamente ravvisabile, e che attestano la probità di fondo, il carattere sano, lo stampo forgiato nell'onestà e nella fedeltà degli uomini di codesta terra. Siete venuti, Fratelli carissimi, come i Vescovi delle altre Regioni che vi hanno preceduto, per compiere la visita « Ad limina ». Come in ogni visita, si tratta di un incontro, cioè di un'occasione per parlare, per stare insieme, per scambiarci nel nome di Cristo il bacio santo della carità e della pace. Se da parte vostra essa si attua nella venuta a Roma e in determinati adempimenti e doveri (ad esempio, la relazione da presentare al competente Sacro Dicastero), da parte nostra si esprime nella reciprocità della comunione e nell'apertura a pensieri che ci piace confidarvi. Con quest'incontro, infatti, intendiamo anzitutto onorare l'unione con Roma e, per tale tramite, con la Chiesa universale. Ma, oltre al con1 tatto col fondamento e principio dell'unità della fede, la visita « Ad li* Die 24 m. martii a. 1977. Cfr. Cost. Lumen Gentium, 18. 1 Acta Pauli Pp. VI 415 mina » serve a rinsaldare i vincoli all'interno della vostra Conferenza : anche noi onoriamo tale unione, che sappiamo già esiste e funziona, unione che tocca non solo le relazioni interpersonali o la sfera dell'amicizia, ma influisce in concreto sul ministero pastorale, traducendosi in frequenti intese, in coordinazione di iniziative, in costante collaborazione, in esemplare dimostrazione di fraterna solidarietà. E, naturalmente, nella visita intendiamo onorare ogni singolo Pastore : prima che sorgessero le Conferenze Episcopali, che sono un'istituzione recente, la visita consisteva in un incontro diretto, a due del Pastore di ciascuna Diocesi col Vicario di Cristo. Ora questo non è un dato superato, anche se l'evoluzione dei tempi, la complessità dei problemi, il carattere <( super-diocesano » di certe situazioni hanno privilegiato, a livello di prassi pastorale, la formula associativa e comunitaria. Non si potrà mai mortificare né snaturare l'esatta e distinta fisionomia che la singola Diocesi, col suo Pastore e col suo Presbiterio, ha nell'ambito della Chiesa universale : non è forse vero che il mistero del Cristo è integralmente presente nella Chiesa particolare, la quale — come c'insegna il 2 Concilio — è formata ad immagine dell'unica sua Chiesa e ne riproduce i lineamenti? Ecco perché — ripetiamo — l'onore è diretto a ciascuno di voi. Nostro desiderio è, perciò, quello di riconoscere l'autorità di ogni Vescovo, di aiutarlo in tutti i possibili modi, di confermarlo 3 nel senso evangelico di questa parola, di confortarne il suo senso di responsabilità, perché vegli sul gregge di cui lo Spirito Santo l'ha costi4 tuito Pastore. Quante volte, Fratelli, ci sentiamo sopraffatti dalle circostanze, dalle difficoltà, dalle questioni, e siamo quasi tentati di dire : Io non c'entro : io non posso farci nulla ; questo problema va al di là, se non del mio dovere, del mio effettivo potere di intervento ! Dobbiamo allora desistere? Oh, no : noi, piuttosto, incoraggiamo il vostro spirito d'iniziativa, stimolandovi ad attingere a quella riserva di generosità che non deve mai mancare. Sappiate conservare e rinnovare; sappiate contemperare — come già dicevamo ai Presuli della Conferenza Laziale — l'antico e il nuovo, l'apostolato della fedeltà e l'apostolato della novità. Come diffusa è ormai l'impressione di essere alle soglie di un'era nuova — tanto profonda è l'evoluzione socio-culturale —, così ben noti, anzi ovvii sono i bisogni nuovi in ogni campo della vita religiosa : dal culto, ove c'è da portare a maturazione i succhi vitali della riforma liturgica, 2 3 4 Cfr. Cost. Lumen Gentium, 23. Cfr. Le 22, 32. Cfr. Act 20, 28. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 416 alla ripresa delle nostre Associazioni ; dalle scuole perché restino aperte all'ideale formativo cristiano, alla stampa che si afferma sempre più come organo di elaborazione e di confronto delle idee. Desideriamo poi studiare insieme il nuovo stile dell'autorità ecclesiastica, perché anche a questo riguardo non tutto è definitivo, perché occorre valorizzare la riscoperta di quella tipica dimensione dell'autorità che è il servizio. Che vuol dire nuovo stile? Vuol dire non solo accentuazione della diaconia verso i nostri figli spirituali, cioè un più amoroso e zelante lavoro per loro, ma anche, in certa misura, con loro, 5 chiamandoli — come suggerisce ripetutamente il Concilio — ad una collaborazione che li renda di fatto, non solo di diritto, elementi vivi ed attivi del Popolo di Dio. Il pensiero va così necessariamente al suo oggetto, ch'è appunto il Popolo di Dio, verso il quale e col quale il nostro ministero ad un tempo si indirizza e si esplica. Dovremo fare uno sforzo di comprensione di fronte ai cambiamenti intervenuti nella realtà che ci circonda : senza querimonie né sterili rimpianti per un passato ormai irreversibile, meno irto di difficoltà, ma forse idealizzato più di quanto non fosse veramente, dobbiamo renderci conto che in mezzo ai nostri fedeli, per effetto della cosiddetta secolarizzazione e per l'estendersi della fascia della non credenza, sono di tanto cresciuti i pericoli. Son cambiati e stanno cambiando costumi, mentalità, interessi, ecc. ; son cambiati alcuni punti di riferimento che fino a pochi anni fa (un decennio circa) sembravano di stabilità inconcussa. Se la trasformazione è dinanzi ai nostri occhi ed è fonte di non lievi preoccupazioni, occorre capire, vigilare, seguire; e perché il vostro ministero non si disperda nella molteplicità dei problemi, vi raccomandiamo vivamente due punti che, tra altri che pur meriterebbero di esser segnalati, sono sempre essenziali. Anzitutto, l'amore al Clero: che farebbe un Vescovo da solo, privo dell'aiuto dei suoi Sacerdoti? Mancherebbe dell'indispensabile organo di trasmissione per comunicare col suo gregge e portargli la salvezza. Basta questa semplice considerazione, non interessata ed utilitaristica, ma rispondente alla dinamica stessa della cura pastorale, perché ciascuno di voi si convinca ancor più che l'amore verso i (( consacerdotes )) è un'obbligazione primaria, valevole in ogni circostanza, e da manifestare, ad esempio, nel bisogno, in un momento di dolore o di festa, in riconoscimento di un merito. 5 Cfr. Decr. Apost. Actuos., n. 2 e passim. Acta Pauli Pp. VI 417 Altro interesse saliente, connesso col primo, è la cura per i Seminari, 6 cuore della diocesi e, soprattutto, per il Seminario regionale, ora opportunamente dotato dell'Istituto teologico. Se son positivi i lievi segni di ripresa, bisogna dare incremento all'unione già stabilita tra le diocesi e gli Ordini Religiosi, onde le forze più qualificate e le migliori energie siano destinate al necessario ed oggi più esigente tirocinio di preparazione al presbiterato. E che diremo dei Laici, del loro apostolato, della loro attività, della loro disponibilità nel prestare aiuto? Un solo accenno : nell'amore che portate al Clero non disgiungete i laici, sappiate valervi del loro contributo, sappiate farveli discepoli e amici, preferite tra loro i poveri, gli ammalati, gli emarginati. Quali problemi crescenti, o Fratelli ! Sono tali e tanti che si ha talvolta la sensazione di non sapere da che parte incominciare. Eppure, nella mole degli impegni, sembra a noi tuttora valido, perché collaudato dalle stesse difficoltà presenti, lo « schema del ministero episcopale » che vi proponiamo a comune conforto e a ricordo di quest'incontro : a) alimentare, prima di tutto, una vita spirituale propria, seguendo la tradizione ascetica che dalle Lettere pastorali di Paolo corre ininterrotta fino ai nostri giorni. Citiamo, in proposito, un breve passo della (( Regula Pastoralis » di S. Gregorio transcendere Praesulis, Magno : quantum Tantum debet distare solet a actionem grege vita populi actio 1 pastoris; b) a questa spiritualità si affianchi — come ci ricorda lo stesso Santo — V officium praedicationis, cioè l'esercizio della Parola, sobria sì, ma meditata e frequente ; c) da ultimo, secondo l'insuperata lezione che il buon Pastore Gesù ci ha impartito per bocca dell'Apostolo prediletto, bisogna avere un forte spirito di sacrificio, che tempri alla fatica e faccia accettare di buon grado le sofferenze, talora acute ed intense, che il sacro ministero comporta : il buon pastore — lo sapete — a differenza del mercenario non solo conosce le sue pecorelle e le chiama per nome, ma all'occorrenza le difende dagli assalti del lupo e non esita a dare per esse la vita. 8 La Vergine Lauretana rafforzi i vostri propositi, vi consoli nelle pene, vi infonda gioia e fiducia, vi ottenga quella sapienza e fortezza che sono doni singolari del celeste suo Sposo. Invocatela per voi, per i vostri Sacerdoti e fedeli, affinché la Regione, a lei consacrata, possa * Decr. Optatam totius, n. 5. 7 II, 1; cfr. ibid., 11 circa il meditare studiose quotidie sacri eloquii praecepta. » Cfr. Gv 10, 3-15. 27 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 418 avere, oltre ad un sicuro e meritato progresso umano, una rigogliosa fioritura spirituale ad esemplare testimonianza cristiana. Così sia, con la nostra Apostolica Benedizione. YIII Membris Pontificiae Commissionis Codici Iuris Canonici Recognoscendo, plenarium coetum habentibus.* Venerabiles Fratres ac dilecti Filii, Gaudemus sane vos hodie convenire, qui Plenariae huic Congregationi Commissionis Codici Iuris Canonici recognoscendo finem estis impositum. Per hos dies vos certiores reddidistis de universis laboribus usque adhuc ab ea perfectis ac de gravibus quibusdam quaestionibus disceptatis. Re quidem vera hoc opus vestrum magni aestimamus, cum Ecclesiae, post Concilium Vaticanum Secundum celebratum, maxime inserviat. Vita enim ecclesialis sine ordinatione iuridica nequit exsistere, cum, ut probe nostis, Ecclesia, societas a Christo instituta, spiritualis sed visibilis, quae verbo et sacramentis aedificatur cuique propositum est hominibus salutem afferre, hoc iure sacro indigeat secundum illa verba Apostoli : « Omnia autem honeste et secundum ordinem fiant »-.* Hoc spiritu ecclesiali ducti opus usque adhuc estis exsecuti ; eodem et in posterum moveamini oportet, ut vehementer optamus. Hoc modo profecto studium et operam confertis ad aedificandam Ecclesiam, quae inter tot « mundanas varietates » certo ac tuto tramite incedere debet. Vobis ergo quasi aedificatoribus Ecclesiae, gratulamur vosbisque propensum animum significamus, imprimis sollerti Praesidi, Perieli Cardinali Felici, cuius est ingens hoc opus recognitionis moderari. Cuius absolutio valde exspectatur, cum ius canonicum quodammodo accommodandum sit novae impulsioni, quae e Concilio Vaticano Secundo manavit vel potius mutatis rerum condicionibus, in quibus Ecclesia his temporibus versatur. Nos demum Spiritum Sanctum, cuius descensum propediem sollemniter recolemus et qui est anima Ecclesiae, impense rogamus, ut vobis lumine suo opituletur et muneribus suis vos repleat. Quorum pignus sit Apostolica Benedictio, quam vobis, Venerabiles Fratres Nostri ac dilecti Filii, amantissime impertimus. * Die 27 m. Maii a. 1977. 1 Cor 14, 40. 1 Acta Pauli Pp. VI 419 IX Ad Exc.um Virum Valtherum Gehlhoff, Reipublicae Foederatae Germaniae apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum.* Sehr geehrter Herr Botschafter! Es ist Uns eine besondere Freude, Sie durch die Entgegennahme Ihres Beglaubigungsschreibens heute als außerordentlichen und bevollmächtigten Botschafter der Bundesrepublik Deutschland beim Heiligen Stuhl begrüßen zu dürfen. W i r heißen Sie zu Ihrem ersten offiziellen Besuch hier im Vatikan aufrichtig willkommen und erwidern Ihnen von Herzen den Ausdruck der Verbundenheit und Wertschätzung, den Sie Uns soeben in Ihren Worten bekundet haben. Die bestehenden vertrauensvollen Beziehungen, die durch Ihre Akkreditierung erneut bekräftigt werden, und die freundschaftlichen Begegnungen mit vielen Persönlichkeiten aus Politik und Kultur, die Uns aus Ihrem Lande während Unseres Pontifikates einen Besuch abgestattet haben, sind ein beredtes Zeugnis nicht nur für das gute Einvernehmen zwischen der Bundesrepublik Deutschland und dem Heiligen Stuhl, sondern ebenso auch für das wohlgeordnete Verhältnis und die fruchtbare Zusammenarbeit zwischen Staat und Kirche in Ihrem Heimatland. W i r dürfen das bei dieser Gelegenheit mit besonderer Genugtuung und Anerkennung feststellen. Die Grundlage, die auch in der heutigen Zeit eine solche Zusammenarbeit zwischen der Kirche und den modernen Staaten ermöglicht, ist die erfreuliche Tatsache, daß die wesentlichen Zielsetzungen der meisten staatlichen Verfassungen — wie der Schutz der Menschenrechte, die Förderung der Gerechtigkeit und des sozialen Fortschritts, Frieden und Völkerverständigung — in vieler Hinsicht jenen Vorstellungen entsprechen, die die Kirche gemäß ihrer Sendung gegenüber der irdischen Welt und der menschlichen Gesellschaft verfolgt. W i r erkennen in dieser Gemeinsamkeit, wie Sie es selbst kurz angedeutet haben, das Echo auf eine jahrhundertealte christliche Tradition. Die freundschaftlichen Beziehungen, die der Heilige Stuhl mit einer Vielzahl von Staaten unterhält, gründen insbesondere in dem Vertrauen auf die wirksame Mitarbeit der Kirche zur Förderung und Verteidigung der gemeinsamen geistigen und * Die 2 m. iunii a. 1977. 1 420 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale moralischen Werte, ohne die eine wirklich menschenwürdige Staats- und Völkergemeinschaft nicht aufgebaut werden kann. In diesem Geist der Solidarität und des gegenseitigen Vertrauens bieten die Kirche und der Heilige Stuhl Ihrem Land und seiner Regierung ihre bereitwillige und aufrichtige Mitarbeit an. W i r verfolgen mit großem Interesse und mit Zuversicht vor allem die gegenwärtige bedeutsame Diskussion zwischen den Verantwortlichen von Staat und Kirche um die gebührende Anerkennung und Wahrung allgemeinverbindlicher Grundwerte in der Gesellschaft, um den Schutz der Familie sowie die Förderung der öffentlichen Moral. Der Heilige Stuhl unterstützt im Rahmen seiner Möglichkeiten die berechtigten Erwartungen des deutschen Volkes im Innern und in der internationalen Staatengemeinschaft. Zugleich hofft er seinerseits auf die hilfreiche Unterstützung und Zusammenarbeit von Seiten der deutschen Bundesregierung, damit durch gemeinsame weltweite Bemühungen der tiefe Wunsch der Menschheit nach einer gerechteren sozialen Ordnung und einem dauerhaften Frieden allmählich Wirklichkeit werde. Die zahlreichen Initiativen und Hilfsaktionen, mit denen sich die Bundesrepublik Deutschland, insbesondere auch die deutschen Katholiken, schon in der Vergangenheit für die Nöte und die Entwicklung der Völker in der Dritten Welt eingesetzt haben, sichern Ihrem Land einen ehrenvollen Platz in dem entscheidungsvollen Wettstreit der Nationen für eine menschenwürdigere und brüderliche Welt von morgen. Sehr geehrter Herr Botschafter, es ist Unser aufrichtiger Wunsch, daß sich durch Ihre diplomatische Vermittlertätigkeit, die Sie nun offiziel als Botschafter beim Heiligen Stuhl beginnen, das bisherige gute Einvernehmen und die vertrauensvolle Zusammenarbeit in den beiderseitigen Beziehungen und in den wichtigen internationalen Fragen zwischen der Bundesrepublik Deutschland und dem Heiligen Stuhl noch vertiefen und weiter entfalten mögen. Dazu versichern W i r Ihnen die gleiche Unterstützung, wie W i r sie Ihrem geschätzten Vorgänger zuteil werden ließen, und begleiten Ihr künftiges Wirken mit -Unseren besten Wünschen und Unserem Gebet. Indem W i r dankbaren Herzens die Uns von Ihnen im Auftrag Ihres Herrn Bundespräsidenten ausgesprochenen verehrungsvollen Segenswünsche erwidern, erflehen W i r Ihnen und Ihren Mitarbeitern Gottes besonderen Schutz und Beistand. Acta Pauli Pp. VI 421 X Ad Exc.um Virum Villelmum R. Tolbert Jr., Liberianae Reipublicae Praesidem ad eumque eomitantes, coram admissos.* Mr. President, It is a pleasure for ns today to receive Your Excellency at the Vatican, and to welcome all the distinguished per sons who accompany you on your visit to the Holy See. In you we greet the highest officiai représentative of Liberia, and we are indeed happy to have this occasion to give public expression to the great esteem that we have for the people of your land. Your country is one with whom the Holy See has for years maintained very cordial and friendly relations. We know that this has been facili- tated by the peace-loving Liberian people themselves and by upright leadership. In this regard we note Your Excellency's outstanding per- sonal contribution, and we thank you for the support you have repeatedly given to the international activities of the Holy See, especially on behalf of world peace. You know that these activities are all inspired by a whole Christian concept of man himself, who is created in the likeness of God. It is Christ our Pounder who lef t us a héritage and a challenge when he said : "You are all brothers". 1 Therefore the Holy See will continue to proclaim the crucial thèmes of human dignity and the fundamental equality of all people, for the attainment of which peace is the necessary condition. Peace on its part will always require the defenee of life at all stages, together with integral human development. And this integral human development is indeed, as we said eight years ago on African soil, "the indisputable exigency of justice". 2 In the bonds of friendship and esteem, Mr. President, we shall not cease in this quest for the good of humanity and the glory of God. And today with particular regard and benevolence, we invoke upon Your Excellency and all Liberia the choicest blessings of God. * Die 4 m. iunii a. 1977. Mt 23:8. AAS 61, 1969, p. 582. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 422 XI Ad Exc.um Virum Ioannem Kàdàr ad eumque eomitantes, coram admissos.* La visita che oggi Ella ci rende è, senza dubbio, evento di singolare significato e di speciale importanza : essa segna quasi il punto d'arrivo di un lento ma non interrotto processo che, nel corso di questi ultimi 14 anni, è andato a mano a mano avvicinando la Santa Sede e la Repubblica Popolare di Ungheria, dopo il prolungato periodo di distanziamento e di tensioni, la cui eco non è ancor spenta del tutto. Questo incontro ci offre occasione a serie riflessioni : quali si convengono a chi, per parte della Santa Sede, ha raccolto e portato avanti l'iniziativa di tale avvicinamento — presa già dal venerato nostro Predecessore Giovanni X X I I I , sul finire della sua giornata terrena — di fronte a chi, per le responsabilità che l'ordinamento dello Stato gli attribuisce, di analoga iniziativa è stato a sua volta, per parte del Governo ungherese, il principale e più autorevole promotore. L'iniziativa stessa ed i suoi risultati sono infatti seguiti, da molti, con occhio vigile e non di rado critico, o almeno perplesso, e su di essi incombe il giudizio della storia, dopo quello della nostra coscienza. Avvezza, com'è, al susseguirsi di alterne vicende che contrassegna il corso della sua storia bimillenaria, la Chiesa Cattolica — e con essa la Santa Sede — non rifugge dalle decisioni anche animose : guidata, non dalla considerazione del vantaggio o della popolarità del momento, ma dalle esigenze profonde della sua missione religiosa, volta all'eterno, così come dalla propria vocazione al servizio dell'uomo, figlio ed immagine di Dio, dei suoi diritti, delle sue legittime aspirazioni ad una vita degna, nella pace, nella giustizia, nella fraternità che non conosce confini. Crediamo che l'esperienza confermi la validità del cammino intrapreso : il cammino di un dialogo sulle cose, attento alla tutela dei diritti e dei legittimi interessi della Chiesa e dei credenti, ma aperto, insieme, alla comprensione delle preoccupazioni e dell'azione dello Stato nei campi che ad esso sono propri, ed inteso a favorire, in un clima di * Die 9 m. iunii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 423 vera pace religiosa, l'unità e la leale collaborazione di tutte le componenti della vita sociale, a sempre maggiore vantaggio della comunità nazionale. Ciò significa che la Santa Sede e la Chiesa in Ungheria sono sinceramente disposte a proseguire per questa strada, con chiarezza e lealtà, debitamente apprezzando quanto lo Stato ha fatto per rendere possibile per parte sua, mediante reciproche intese, i risultati sinora conseguiti, e con il voto che sia possibile procedere verso traguardi più avanzati. Sappiamo che analogo proposito è stato anche da lei ripetutamente espresso. Questo ci dà animo a confidare che la sua visita, oltre che coronamento, in certo senso, di un importante tratto di cammino già percorso, sia annuncio e promessa di nuovi progressi sulla via dei reciproci contatti, della mutua comprensione e di una positiva cooperazione al servizio di nobili cause che interessano il popolo ungherese, non solo, ma anche altri popoli e l'umantà intera, particolarmente nella difesa della pace e per promuovere il progresso sociale, economico, culturale e morale delle Nazioni. La Santa Sede sa ed apprezza quanto può fare a questo riguardo l'Ungheria, che la storia e la sua posizione geografica, nel cuore dell'Europa, spingono a quasi naturalmente amare e desiderare la pace. Il Governo ungherese ha voluto, a sua volta, manifestare il conto che fa della prontezza della Santa Sede a dare il suo contributo ad un impegno che è comune dovere, nell'interesse di tutti. Non possiamo dimenticare, fra l'altro, che proprio da Budapest pervenne per la prima volta alla Santa Sede, nel 1969, l'appello a favore dell'iniziativa per la sicurezza e la cooperazione in Europa che si concretò poi nella Conferenza di Helsinki, alla quale la Santa Sède ha avuto l'onore di partecipare, nella consapevolezza di contribuire così a stabilire una base di alto valore morale e politico per una migliore convivenza fra i popoli del vecchio Continente. Esprimiamo l'augurio che l'Atto finale della Conferenza, il quale reca la firma dei più alti responsabili della vita degli Stati europei, abbia a trovare, in tutte le sue parti, e da parte di tutti i Paesi firmatari, piena e fedele applicazione, perché non restino deluse le attese più vive e la fiducia dei popoli di Europa. Con questo voto ci è gradito esprimere a lei, alla sua consorte e a tutte le distinte personalità che la accompagnano, il nostro saluto e il nostro auspicio di bene. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 424 Un pensiero augurale particolarmente affettuoso desideriamo poi rivolgere al popolo ungherese a noi tanto caro e sempre presente al nostro ricordo e nella nostra preghiera. Scenda su di esso la benedizione dell'Altissimo. XII Ad Exc.um Virum Petrum Mayard, Haitianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, crediti muneris Litteras Summo Pontifici tradentem.* Monsieur V Ambassadeur, Nous vous remercions des aimables paroles que vous venez de prononcer. Nous sommes heureux de vous accueillir et de vous souhaiter la bienvenue au Vatican. Puissent les contacts que vous aurez ici se révéler toujours cordiaux et pleinement fructueux! Votre Excellence a rappelé la longue tradition de foi chrétienne d'Haïti, son attachement à l'Eglise et la présence heureusement agissante de cette dernière. Il est certain que, fidèle à l'enseignement et à l'exemple de son divin fondateur, l'Eglise cherche à promouvoir l'élévation humaine des peuples auxquels elle apporte la foi au Christ. Cette œuvre, elle s'est efforcée depuis longtemps de l'accomplir en Haïti — le Saint-Siège ne fut-il pas parmi les premiers, en son temps, à reconnaître et à encourager votre pays au moment où celui-ci proclamait son indépendance? — et l'Eglise s'efforce encore d'y contribuer, en donnant à ce progrès humain ses dimensions les plus vastes. C'est en effet le développement intégral, de tout l'homme et de tous les hommes, qu'il faut assurer. Et Nous en évoquions quelques aspects essentiels dans notre Encyclique « Populorum progressio », en souhaitant l'accession à des conditions plus humaines, telles que, disions-Nous, (( la montée de la misère vers la possession du nécessaire, la victoire sur les fléaux sociaux, l'amplification des connaissances la dignité d'autrui la considération accrue de la coopération au bien commun la reconnais- sance par l'homme des valeurs suprêmes, et de Dieu qui en est la source et le terme » (n. 21). Pour favoriser une collaboration fructueuse en ces domaines, Nous souhaitons que s'intensifient les bonnes relations entre les responsables * Die 10 m. iunii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 425 civils que vous représentez et les autorités de l'Eglise, pour entretenir le climat indispensable de confiance, de liberté, dans le respect de la sphère d'autonomie de chacun correspondant à sa compétence, selon l'esprit et les vœux explicites du récent Concile Vatican I I . C'est dans ces conditions que les uns et les autres pourront exercer au mieux leur propre responsabilité, qui est d'abord un service exigeant, désintéressé, au profit de toute la population. Et Nous sommes certain que nos fils d'Haïti, guidés par leurs Evêques si estimés, si soucieux de la qualité de vie de leurs compatriotes, sont prêts à contribuer de toutes leurs forces,dans la fidélité à leur vocation chrétienne et humaine, au bien-être de leur pays. C'est l'honneur de la République d'Haïti de compter d'abord sur ses propres forces, sur la valeur de ses hommes et ses possibilités naturelles pour faire face à son destin, en favorisant à tous les échelons cette responsabilité et cet esprit de service. Mais Nous espérons aussi avec vous que la coopération internationale aidera votre pays à résoudre ses problèmes de développement. Pour notre part, Nous n'avons cessé durant notre Pontificat, et Nous ne cesserons de rappeler le devoir moral de solidarité entre nations plus favorisées et moins favorisées, et de faire appel à cette fraternité des peuples qui seule permet de bâtir un monde nouveau vraiment humain. Monsieur l'Ambassadeur, Nous vous assurons de notre bienveillance et vous exprimons nos vœux pour l'heureux accomplissement de votre mission. Nous vous prions de vous faire l'interprète de nos salutations et de nos souhaits auprès de Son Excellence Monsieur Jean-Claude Duvalier et du cher peuple d'Haïti, sur lequel Nous invoquons les bénédictions du Seigneur Tout-Puissant. 426 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale ACTA SS. CONGREGATIONUM SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI DECRETUM Circa impotentiam quae matrimonium dirimit. Sacra Congregatio pro Doctrina Fidei semper retinuit a matrimonio non esse impediendos eos qui vasectomiam passi sunt aliosque in similibus condicionibus versantes eo quod non certo constaret de eorum impotentia. Iam vero, inspecta tali praxi et post iterata studia ab hac Sacra Congregatione necnon a Commissione Codici Iuris Canonici recognoscendo peracta, Em.mi ac Rev.mi Patres huius S. Congregationis, in consessu plenario feriae I V , die 11 maii 1977 habito, propositis Sibi dubiis, quae sequuntur, respondendum decreverunt : 1. Utrum impotentia, quae matrimonium dirimit, consistat in incapacitate, antecedenti quidem et perpetua, sive absoluta sive relativa, perficiendi copulam coniugalem. 2. Quatenus affirmative, utrum ad copulam coniugalem requiratur necessario eiaculatio seminis in testiculis elaborati. Ad primum : Affirmative; ad secundum : Negative. Et in Audientia, feria V I , die 13 eiusdem mensis et anni, Summus Pontifex div. Prov. Paulus Pp. VI infrascripto Praefecto huius S. Congregationis concessa, praefatum decretum adprobavit ac publici iuris fieri iussit. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis pro Doctrina Fidei, die 13 maii 1977. FRANCISCUS SEPER, Praefectus L. © S. £B Fr. Hieronymus Hamer, O. P. Archiepiscopus tit. Loriensis Secretarius Sacra Congregatio pro Sacramentis et Cultu Divino 427 SACRA CONGREGATIO PRO SACRAMENTIS ET CULTU DIVINO ET SACRA CONGREGATIO PRO CLERICIS Responsum ad propositum dubium An liceat Primam Communionem receptioni sacramenti Paenitentiae anteponere. Utrum liceat post Declarationem diei 24 Maii 1973 adhuc anteponere, per modum regulae generalis, primam Communionem receptioni sacramenti Paenitentiae illis in paroeciis ubi his ultimis annis haec praxis viguerit : Sacrae Congregationes pro Sacramentis et Cultu Divino atque pro Clericis, approbante Summo Pontifice, responderunt : negative et ad mentem ipsius declarationis. Mens autem Declarationis est ut elapso anno ab ipsius promulgatione omnia desinant experimenta recipiendi primam s. Communionem absque praevia receptione sacramenti Paenitentiae, ut ad spiritum decreti « Quam singulari » disciplina Ecclesiae restituatur. Romae, die xx mensis Maii, anno MCMLXXVII. l. œ s. IACOBUS Card. KNOX, Praefectus IOANNES Card. WRIGHT, Praefectus Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 428 D I A R I U M R O M A N A E CURIAE Giovedì, 2 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E. il Signor WALTER GEHLHOFF, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica Federale di Germania presso la Santa Sede. Sabato, 4 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza : S. E. il Sig. WILLIAM R. TOLBERT JR., Presidente della Repubblica di Liberia ; S. E. il Colonnello S. J . A . FELLI, Ministro per gli Affari Esteri del Ghana; la Signora CARMEN ROMANO DE LOPEZ PORTILLO, Consorte del Presidente Costituzionale degli Stati Uniti Messicani. Giovedì, 9 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Signor JÀNOS KÀDÀR, Primo Segretario del Comitato Centrale del Partito Socialista Ungherese e Membro del Consiglio Presidenziale della Repubblica Popolare di Ungheria. Venerdì, 10 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza ufficiale, per la presentazione delle Lettere Credenziali, S. E. il Signor PIERRE MAYARD, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Repubblica di Haiti presso la Santa Sede. Sabato, 11 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. l'On. Sir JOHN KERR, Governatore Generale dell'Australia. Diarium Romanae Curiae SEGRETERIA DI 429 STATO NOMINE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 11 giugno 1977. S. E. Mons. Luigi Barbarito, Arcivescovo tit. di Fiorentino, Pro-Nunzio Apostolico nella Repubblica di Capo Verde. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha nominato : 1 giugno 2 » » » 13 » 15 » » » » » 1977. Il Rev.mo P. Roger Heckel S. I. Segretario della Pontificia Commissione « Iustitia et Pax ». » Mons. Pietro Amato Frutaz e il Prof. Pasquale Testini, Membri della Pont. Commissione di Archeologia Sacra. » Mons. Vincent Borg, Mons. Edoardo Junyent, P. Bellarmino Bagatti O.F.M. Commissari Corrispondenti della medesima Pont. Commissione. » Il rev. Mons. Giovanni Dyba, Sottosegretario della Pont. Commissione « Iustitia et Pax». » S. E. Mons. Giuseppe Oaprio, Arcivescovo tit. di Apollonia, Sostituto della Segreteria di Stato. » S. E. Mons. Lorenzo Antonetti, Arcivescovo tit. di Roselle, Segretario dell'Amministrazione del Patrimonio della Sede Apostolica. » S. E. Mons. Miroslav Stefan Mirusyn, Vescovo tit. di Cadi, Vice-Presidente della Commissione Pont, per la revisione del Codice di Diritto Orientale. Protonotari 27 4 21 aprile maggio » Apostolici soprannumerari: 1977. Mons. Nash Wilfrid J. (Erie). » Mons. Mosca Secondo (Pesaro). » Mons. Norese Francesco (Alessandria). Prelati d'Onore di Sua Santità: 15 febbraio 1977. Mons. McKenna Michael (Brentwood). 27 aprile » Mons. Daily James F. (Erie). 4 maggio » Mons. Muchetti Pietro (Vigevano). 25 » » Mons. Guidi Alf eo (Cesena). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 430 os Cappellani di Sua Santità: 19 4 » » 13 » » » 16 21 23 » » » » 27 » 15 » » 1977. » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » » giugno » » » » » » aprile Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il Il H Il Il Il Il Il Il Il Il H sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. sac. Van der Berg Joannes M. H. (Haarlem). Giglio Attilio (S. Marco e Bisignano). Balliana Agostino (Vittorio Veneto). Grassi Apelle (Carpi). Montolli Giuseppe (Verona). Bacchi Mario (Bertinoro). Fanti Secondo (Forlì). Melandri Serafino (Forlì). Zattini Dino (Bertinoro). Scandola Antonio (Verona). Karpinski Ryszard (Lublino). Buoncristiani Antonio (Foligno). Fratini Renzo (Macerata). Janusz Juliusz (Krakow). Lozano Sebastián Francisco Javier (Sevilla). Passigato Rino (Verona). Yeh Sheng-nan Thomas (Tainan). Frezza Tarcisio (Ortona). Tessaglia Nicola (Lanciano). Jordan Thierry (Versailles). Oliveri Mario (Acqui). Sepe Crescenzio (Aversa). Twal Fouad (Gerusalemme). ONORIFICENZE Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito : Il 27 aprile Collare dell'Ordine Piano: 1977. A S. E. il Principe Fra Angelo de Mojana di Cologna, Gran Maestro del Sovrano Militare Ordine di Malta. Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 1 30 aprile » 1977. Al sig. Burtel de Chassey Georges (Paris). » Al sig. de la Garma y Miranda Joaquín (México). La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile. 3 14 25 30 11 aprile 1977. Al sig. Di Tieri Roberto (Novara). Al sig. Mariani Pier Luigi (Cremona). maggio Al sig. Spinelli Lorenzo (Roma). » Al sig. Licci Raffaele (Roma). » Al sig. Serra Enrico (Roma). giugno Diarium Romanae Curiae 431 Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: 24 febbraio 1977. Al » » » Al » » » Al 2 marzo » Al 9 » » Al 5 maggio » Al 16 » » Al 25 » » Al » » Al Al » » sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Antonio T. Domingo (Manila). Araola Santos Hermogenes (Manila) Concepción Roberto (Manila). Moonen Adriano M. (Rotterdam). Kortmann Karl (Osnabrück). Carrere Pietro (Rodez). Macchi Achille Giuseppe (Albano). Bochicchio Alberto (Roma). Cursi Lorenzo (Roma). Severi Mario (Roma). Con Breve Apostolico il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa: 14 maggio 1977. Al sig. Giacovazzo Mario (Roma). Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI ha conferito : La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa: 26 maggio 1977. Al sig. Loprete Donato (Italia). La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa: 9 1 25 1 » 5 11 » » » 30 giugno aprile 1976. 1977. » » maggio » » » » » » » » » » » » » » » Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al Al sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. sig. Guaglianone Alfredo (Cosenza). Spriano Carlo (Roma). Marchetti Attilio (Italia). Baschirotto Gilio (Verona). Durighello Ferdinando (Verona). Carmine Bernardo (Terracina-Latina). Brunese Franco (Italia). Cosi Carlo (Italia). Messina Gaetano (Italia). Valsecchi Mario (Bergamo). Vignati Giorgio (Italia). Aliberti Francesco (Roma). Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa: 26 gennaio 1977. Al sig. Löcher Paul (Rottenburg). 23 febbraio » Al sig. Lauth Hans (Trier). » » » Al sig. Wingendorf Paul (Trier). 24 » » Al sig. Lagdameo Ernesto V. (Manila). » » » Al sig. Lugay José (Manila). » » » Al sig. Medina Cue Ernesto (Manila). 22" aprile » Al sig. Van der Klundert Johannes S. (Haarlem). 1 maggio » Al sig. Orosa Jr. Sixto L. (Manila). Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 432 5 maggio 1977. Al sig. Girotto Silvano (Pesaro). 11 » » Al sig. Anglani Giustino (Italia). » » » Al sig. Grilli Pietro Paolo (Italia) 1 giugno » Al sig. Berliri Giuseppe (Roma). » » » Al sig. Selva Franco (Roma). » » » Al sig. Zeppilli Riccardo (Roma). NECROLOGIO 8 giugno 15 » 26 » » » 29 » 1977. S. E. Mons. Isaac Ghattas, Arcivescovo-Vescovo di Minya per i Copti (Égypte). » Mons. Lawrence B. Casey, Vescovo di Paterson (U.S.A.). » Mons. Pierre Rouge, Vescovo di Nîmes (France). » Mons. Hermann Schaufele, Arcivescovo di Freiburg im Breisgau (Deutschland). » Mons. Luis Andrade Valderrama, Vescovo tit. di Sarepta. An. et vol. LXIX 31 Augusti 1977 N. 8 ACTA APOSTOLICAE SEDIS C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana ACTA PAULI PP. VI CONSTITUTIONES APOSTOLICAE I NEOGRANDICASENSIS Detractis quibusdam territoriis a dioecesi Civitatis Iuarezensis, in Mexico, nova constituitur Praelatura, nomine « Neograndicasensis ». P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Praecipuum animarum bonum, ad quod provehendum omnimode pro apostolico Nostro munere studemus, id quandoque a Nobis exigit, ut ex dioecesibus nimio patentibus territorio novas Ecclesias deducamus, sacris Praesulibus ut eas regant et gubernent assignandas. Quod cum fieri posse censuerit Venerabilis Frater Emmanuel Talamás Camandari, Episcopus Civitatis Iuarezensis, ad suam ipsius quantum pertineret ecclesiasticam circumscriptionem, Nos, audita hoc super negotio sententia sive Mexicanorum Conferentiae Episcoporum sive Venerabilis Fratris Marii Pii Gaspari, Archiepiscopi titulo Numidensis in eademque Dicione Apostolici Delegati, sive denique Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium qui Sacrae Congregationi pro Episcopis sunt praepositi, sequentia decernimus. A dioecesi Civitatis Iuarezensis territoria municipiorum separamus vulgo appellatorum Nuevo Casas Grandes, 28 - A. A. S. .1 434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Ascensión, Casas Grandes, Galeana, Ignacio Zaragoza, Ianos et San Buenaventura iisque Praelaturam condimus, cuius appellatio sit Neograndicasensis, fines autem iidem ac territoriorum e quibus deducta est. Novae Ecclesiae sedes in urbe vulgo Nuevo Casas Grandes ponatur, praelaticium autem templum in sacra paroeciali aede, quae ibi exstat Deo sacra in honorem B. M. V. Immaculatae, iustis collatis iuribus. Eandem Praelaturam suffraganeam constituimus metropolitanae Sedi Chihuahuensi, sic ut Praelatum eiusdem Sedis Metropolitae iuri. Praelaticia praeterea mensa Curiae emolumentis constituatur, a fidelibus sponte oblatis bonis iisque, quae ei obvenient ex praescripto canonis C.I.C., ad dioecesim Civitatis Iuarezensis hucusque pertinentibus. Ad seminarii exstructionem quod spectat alumnorumque sacrorum educationem ius commune servetur, prae oculis habitis normis decreti Concilii Vaticani II « Optatam totius » et regulis Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica. Seminarii autem alumni, qui ingenii animique virtute praestent, Romam mittantur, in Pontificium Collegium Mexicanum, philosophicis theologicisque disciplinis amplius imbuendi. Praelaturae regimen, consultorum electionem, administrationem, vicarii capitularis electionem et reliqua, Christifidelium bonum respicientia, item ius commune regat. Neograndicasensi Ecclesia rite constituta, sacerdotes ei Sedi censeantur adscripti, in cuius territorio beneficium vel ecclesiasticum officium habeant ; ceteri vero clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Acta denique et documenta congrua a tabulario Curiae Civitatis Iuarezensis ad Neograndicasensis transferantur, religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Marius Pius Gaspari, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, perfectique negotii exarata documenta ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittat, ex more signata sigilloque impressa. Hanc Constitutionem Apostolicam nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Marcellus Loco ¡3$ Plumbi In Secret. Status tab., n. 826979. Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Acta, Pauli Pp. VI 435 II CHIQUINQUIRENSIS Detractis nonnullis territoriis ab archidioecesi Tunquensi, nova dioecesis conditur, « Chiquinquirensis » appellanda. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Qui divino consilio Ecclesiae universae praesumus, id profecto omni ope annitimur atque in id vires contendimus, ut eodem, si fieri possit, studio eademque dilectione ac beatus Petrus, Apostolorum praecipuus atque primus christianorum pastor, fidelium multitudinem pascamus atque regamus. Quam ob rem, cum Venerabilis Frater Augustus Trujillo Arango, Archiepiscopus Tunquensis, audita Conferentia episcopali Columbiana, ad satius iis Christifidelibus consulendum, qui regionem vulgo « departamento de Boyacá » incolunt, ab hac Apostolica Sede petierit, ut, divisa sua archidioecesi, nova dioecesis constitueretur, Nos, ante audito Venerabili Fratre Eduardo Martínez Somalo, Archiepiscopo titulo Thagorensi atque in Columbiana Republica Nuntio Apostolico, haec decernimus. Ab archidioecesi Tunquensi has paroecias detrahimus : Sagrado Corazón et del Rosario, in urbe Chiquinquirá sitas ; praeterea : Arcabuco, Borbur, Briceño, Buenavista, Caldas, Coper, Chitaraque, Gachantivá, Leiva, Moniquirá, Muzo, Maripí, Otanche, Pauna, Ráquira, Saboyá, San Miguel de Sema, San José de Pare, Santana, Santa Sofia, Sutamarchán, Sáchica, Toguí et Tin jaca ; atque quasi paroecias : Tunungua, Nariño, La Victoria, Humbo, Quípama, Colonización Betania, Desierto de la Candelaria, Garavito et EI Santo Ecce Homo ; quibus novam dioecesim condimus, Chiquinquirensem appellandam. Eius Sedem in urbe «Chiquinquirá» collocari censemus, cathedram vero episcopalem in templo Sacratissimo Cordi Iesu dicato poni, cui sane iura cathedralium sacrarum aedium tribuimus. Novam Ecclesiam Sedi metropolitanae Tunquensi suffraganeam facimus ; Episcopum, Metropolitae. Canonicorum Collegium constituatur, iuxta normas per alias Apostolicas Litteras edendas. Interea vero Consultores dioecesani deligantur Episcopum consilio atque ope iuvaturi. Ad mensam quod attinet, efficiatur Curiae emolumentis, fidelium collationibus, bonis, si qua sunt, quae ad normam canonis 1500 C. I. C. Ecclesiae Chiquinquirensi obveniant. De 436 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale Seminarii constitutione atque de iuvenum educatione qui ad sacerdotium tendant, serventur leges Canonicae, ratione habita tum decreti Concilii Vaticani II (( Optatam totius », tum regularum a Sacra Congregatione latarum pro Institutione Catholica; cum vero alumni eo aetatis pervenerint, ut studiis theologicis atque philosophicis iam operam dare debeant, qui meliores fuerint Romam mittantur, in Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum. Quod attinet ad novae dioecesis regimen et administrationem; item ad Vicarii Capitularis electionem, Sede vacante, similia, ius canonicum servetur. His praeterea Litteris ad exitum deductis, Sacerdotes ei Ecclesiae addicantur, in qua beneficium seu officium habeant; ceteri clerici atque Seminarii tirones, ei, in qua legitime degant. Ultimum, acta et documenta, quae novam dioecesim respiciant eiusque fideles, ad eius Curiam episcopalem mittantur, in cuius tabulario religiose serventur. Ceterum, quae per has Litteras praescripsimus Venerabilis Frater Eduardus Martínez Somalo efficiendas curabit, vel quem ipse legaverit, factis necessariis facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem pro Episcopis mittantur, idque cito. Contrariis nihil obstantibus. Praesentes vero Litterae firmae perpetuo erunt effectusque habebunt. Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto et vicesimo mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Marcellus Loco £g Plumbi In Secret. Status tab., n. 821819. Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Acta Pauli Pp. VI 437 III GARAGOENSIS Detractis quibusdam territoriis ab archidioecesi Tunquensi nova conditur dioecesis, « Garagoënsis » nomine. P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI AD PERPETUAM REI MEMORIAM Cum Venerabilis Frater Augustus Trujillo Arango, Archiepiscopus Tunquensis, bene evenire, seu cum christianorum fidelium utilitate, censuerit si quibusdam e dicione sua detractis peramplis territoriis alia deduceretur et fundaretur Ecclesia; cumque, post auditos Columbianae Conferentiae Episcopos, id ut fieret ab Apostolica Sede petierit, Nos, ex sententia Venerabilis Fratris Eduardi Martínez Somalo, Archiepiscopi titulo Thagorensis atque in Columbia Apostolici Nuntii, summa Nostra potestate sequentia decernimus. Ab archidioecesi Tunquensi territoria separamus paroeciarum vulgo dictarum Garagoa, Almeida, Berbeo, Chivor, Chinavi ta, Campohermoso, Guateque, Guayatá, Jenesano, La Capilla de Tenza, Los Cedros, Macanal, Miraflores, Pachavita, Páez, Ramiriquí, Rondón, San Eduardo, Santa María, San Luis de Gaceno, Somondoco, Sutatenza, Tibaná, Tenza, Umbita et Zetaquira, iisque adiectis quasi-paroeciis, vulgo Sirací et Monbita nuncupatis, quibus omnibus dioecesim constituimus, Garagoënsem appellandam iisdemque limitandam finibus ac territoria terminantur, quae iamiam descripsimus. Conditae sic dioecesis sedes in urbe « Garagoa » sit, episcopalis vero magisterii cathedra in paroeciali sacra aede, ibidem exstante, Deo dicata in honorem Beatae Mariae Virginis quam populus « Nuestra Señora de la Candelaria )) nominat ; quod quidem templum cathedrale dehinc habebitur, iustis cum iuribus. Eam praeterea suffragaiieam facimus metropolitanae Sedi Tunquensi, cuius Metropolitae iuri item Episcopus Garagoënsis subdatur. Ad Canonicorum collegium quod attinet, statuimus, ut, usque dum illud condi possit, Episcopi adiuvandi causa consultores dioecesani deligantur. Mensa episcopalis Curiae emolumentis constituatur, a fidelibus sponte oblatis pecuniis bonisque illis, quae conditae dioecesi obveniunt ex praescripto canonis 1500 C. I. C. Seminarium insuper struatur, cuius alumni secundum commune ecclesiasticum ius educentur et formentur, prae oculis praecipue habitis etiam normis De- 438 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale creti Concilii Vaticani II « Optatam totius » atque peculiaribus Sacrae Congregationis pro Institutione Catholica regulis. Selecti vero ob animi pietatem ingeniique aciem iuvenes Eomam mittantur, in Pontificium Collegium Pianum Lat. Amer., philosophicis theologicisque disciplinis imbuendi. De dioecesis regimine, bonorum administratione, Vicarii Capitularis electione, fidelium iuribus et obligationibus, deque id genus ceteris, praescripta canonica ad amussim serventur. Dioecesi Garagoënsi rite constituta, eo ipso sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti, in cuius territorio beneficium vel ecclesiasticum officium habeant, ceteri vero clerici seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Acta denique et documenta, conditae dioecesis rationes respicientia, a Tunquensi curia ad Oaragoënsem transferantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ad effectum adducat Venerabilis Frater Eduardus Martínez Somalo, quem diximus, vel ab eo delegatus sacerdos, et congrua documenta ex more exaret ad Sacramque Congregationem pro Episcopis mittat, rite signatas sigilloque impressas. Hanc Constitutionem Apostolicam nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus, contrariis haud obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, die vicesimo sexto mensis Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo septuagesimo septimo, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT Secretarius Status © SEBASTIANUS Card. BAGGIO S. Congr. pro Episcopis Praefectus Iosephus Marcellus hoco © Plumbi In Secret. Status tab., n. 327821. Del Ton, Proton. Apost. Rossetti, Proton. Apost. Acta Pauli Pp. VI 439 LITTERAE APOSTOLICAE I Beata Maria Virgo Dei Genitrix principalis confirmatur apud Deum Patrona dioecesis Orlandensis. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Plane conscii peculiaris et assidui cultus, quo Christifideles dioecesis Orlandensis iam diu Beatam Deiparam Virginem Mariam prosequi haud cessant, excipiendas esse putavimus preces Venerabilis Fratris Thomae Iosephi Grady, illius dioecesis Episcopi, qui, communia cum cleri tum populi vota expromens suis ipsius cumulata, petiit suae dioecesi Beatam Mariam Virginem sub memorato titulo potissimam apud Deum habere Patronam ut liceret. Quocirca, hac de re consilia Episcopi Orlandensis rata habentes cupideque expetentes ut amor istorum filiorum sic vel magis excitetur erga Sanctam Dei Genitricem, de sententia Sacrae Congregationis pro Sacramentis et Cultu Divino deque Apostolica Nostra potestate Beatam Virginem Mariam Dei Genitricem confirmamus principalem apud Deum Patronam dioecesis Orlandensis, congruentibus traditis iuribus et liturgicis privilegiis; praecipimus tamen ut iis regulis obtemperetur, quae Instructione eiusdem Sacrae Congregationis « de Calendariis particularibus atque Officiorum et Missarum Propriis recognoscendis » sub n. 30 statutae, retinendae sunt. Contrariis quibuslibet non obstantibus. Ceterum volumus ut hae Litterae Nostrae religiose serventur suosque sive nunc sive in posterum habeant effectus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub Anulo Piscatoris, die x x v m mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. Loco £8 Sigilli In Secret. Status tab., n. 3257fl. VILLOT, Secretarius Status 4:40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale II Circumscriptiones ecclesiasticae Daniae, Finlandiae, Islandiae, Norvegiae et Sueciae a iure missionali ad ius commune deducuntur. P A U L U S PP. V I Ad perpetuam rei memoriam. — Pro Nostra, quam vehementer in dies fovemus, catholicarum rerum prospicientia, ad Daniae, Finlandiae, Islandiae, Norvegiae et Sueciae terras mentis oculos convertimus, vota et postulationes Conferentiae Episcoporum Nordicae omnino accipere cupientes. Petierunt enim sacrorum illi Antistites, ut suas quibus praesunt circumscriptiones ecclesiasticas a missionali ad commune transire ius permitteremus. Ex sententia igitur Sacrarum Congregationum pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide et pro Episcopis, Nos, omnibus mature perpensis, auctoritate Nostra apostolica harumque Litterarum vi, a iurisdictione Sacrae Congregationis pro Gentium Evangelizatione seu de Propaganda Fide eximimus et ad ius commune deductas decernimus omnes circumscriptiones ecclesiasticas Daniae, Finlandiae, Islandiae, Norvegiae et Sueciae, quae dioeceses Hafniae, Helsinkiensem, Reykjavikiensem, Osloënsem et Holmiae comprehendunt, hucusque Sanctae Sedi immediate subiectas, nec non vicariatus apostolicos Norvegiae Centralis et Septemtrionalis, ad altiorem quidem gradum evehendos, iuxta iuris communis normas. Definimus itaque ut negotia, quae ad praedicta loca spectant, pro varia sua natura, in posterum apud competentia Apostolicae Sedis sacra Dicasteria tractentur. Quae vero per has Litteras statuimus firma sint omnino nunc et futuris temporibus atque vim suam habeant, contrariis quibuslibet non obstantibus. Datum Romae, apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Maii, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. © IOANNES Card. VILLOT, Secretarius Status Loco © Sigilli In Secret. Status tab., n. 821952. Acta Pauli Pp. VI 441 HOMILIA Die canonizationis beati Ioannis Nepomuceni Neumann habita, in Petriano foro.* Greetings to you, Brethren, and sons and daughters of the United States of America ! We welcome you in the name of the Lord ! The en tir e Catholic Church, here, at the tomb of the Apostle Peter, welcomes you with festive joy. And together with you, the entire Catholic Church sings a hymn of heavenly victory to Saint John Nepomucene Neumann, who receives the honor of one who li ves in the glory of Christ. In a few brief words we shall describe for the other pilgrims some détails of his life, which are already known to you. Lingua deinde Italica adhibita sic Summus Pontifex locutus est: Sia gloria al Signore che concede a noi la gioia di potere dichiarare Santo il Vescovo di Filadelfia, negli Stati Uniti d'America, Giovanni Nepomuceno Neumann, già da noi insignito del titolo di Beato il 13 ottobre 1963. Sia onore alla Chiesa Cattolica Statunitense che inserisce nell'albo dei Santi il suo primo campione ! Richiamiamo qualche dato biografico. Giovanni Nepomuceno Neumann era un immigrato europeo oriundo della Boemia, nato a Prachatitz, il 28 marzo 1811, educato nel Seminario di Budéjovice, che apparteneva allora all'Impero Austro-Ungarico, e poi a Praga, dove completò gli studi teologici. Essendogli stata differita l'ordinazione per l'eccessivo numero di alunni avviati al Sacerdozio, il giovane Neumann si recò a Strasburgo associandosi ad un progetto di missioni per l'America, vagò a Parigi, poi a Le Havre, donde partì, povero e solo per New York ove il Vescovo di allora, Mons. Dubois lo ordinò Sacerdote, il 25 giugno del 1836. Qui, nella regione delle cascate del Niagara, a Williamsville, poi a North Bush, rimase quattro anni, tutto dedicato al ministero sacerdotale per i boscaioli. Il desiderio di perfezione e di vita comunitaria lo portò ad entrare tra i Redentoristi d'origine italiana, sempre dedicando di preferenza il suo ministero agli emigranti di lingua tedesca, dapprima a Baltimora, ove emise i voti religiosi, poi a Pittsburgh, ove fu chiamato a reggere la Casa, che i Re* Die 19 m. iunii a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 442 dentoristi vi avevano aperto. Per tre anni Pittsburgh fu la sua residenza, con impegni molteplici. Tornato a Baltimora, vi esercitò il ministero parrocchiale nella chiesa di Sant'Alfonso, quale primo parroco redentorista di America, sempre primo al lavoro e al sacrificio, sempre ultimo al riposo, sempre modello di regolare osservanza religiosa. Qui dovette accettare, nel 1852, la nomina alla sede vescovile di Filadelfia. Le nuove responsabilità raddoppiarono il suo zelo pastorale. Superando difficoltà d'ogni genere riuscì a fondare circa cento scuole cattoliche, instancabile nelle visite pastorali, a contatto col popolo povero e laborioso. Fondò a Filadelfia la prima Parrocchia Italiana, dedicata alla Santa Fiorentina Maria Maddalena de' Pazzi, ed avviò la costruzione della monumentale Chiesa Cattedrale. Fu in Italia, nel 1854, per la proclamazione del dogma dell'Immacolata, e fece visita al suo Paese d'origine. Scrisse varie opere, tra cui un celebre Catechismo, molte volte ripubblicato. Morì, stroncato da un improvviso malore che lo colse per strada il 5 gennaio 1860; non aveva ancora 49 anni. È sepolto nella Chiesa di S. Pietro a Filadelfia. Ed ora egli vive nella comunione dei Santi, nella gloria di Cristo. Proinde iterum Anglice: We ask ourselves today : what is the meaning of this extraordinary event, the meaning of this canonization? It is the célébration of holiness. And what is holiness? It is human perfection, human love raised up to its highest level in Christ, in God. At the time of John Neumann, America represented new values and new hopes. Bishop Neumann saw these in their relationship to the ultimate, supreme possession to which humanity is destined. With Saint Paul he could testify that "ali are yours, and you are Christ's, and Christ is God's". 1 And with Augustine he knew that our hearts are restless, until they rest in the Lord. 2 His love for people was authentic brotherly love. It was real charity : missionary and pastoral charity. It meant that he gave himself to others. Like Jesus the Good Shepherd, he lay down his life for the sheep, for Christ's flock : to provide for their needs, to lead them to salvation. And today, with the Evangelist, we solemnly proclaim : "There is no greater love than this : to lay down one's life for one's friends". 1 2 3 Cor 3:22. Cfr. Confessions, 1, 1. 1 Jn 15:13. 3 Acta Pauli Pp. VI 443 John Neumann's pastoral zeal was manifested in many ways. Through faithful and persevering service, he brought to completion the generosity of his initial act of missionary dedicatum. He helped children to satisfy their need for truth, their need for Christian doctrine, for the teaching of Jesus in their lives. He did this both by catechetical instruction and by promoting, with relentless energy, the Catholic school system in the United States. And we still remember the words of our late Apostolic Delegate in Washington, the beloved Cardinal Amleto Cicognani : "You Americans", he said, "possess two great treasures : the Catholic school and the Confraternity of Christian Doctrine. appiè of your eye". Guard them like the 4 And who can f ail to admire all the loving concern that John Leumann showed for God's people, through his priestly ministry and his pastoral visitations as a Bishop? He deeply loved the Sacrament of Reconciliation : and like a worthy son of Saint Alphonsus he transmitted the pardon and the healing power of the Redeemer into the lives of innumerable sons and daughters of the Church. He was close to the sick ; he was at home with the poor ; he was a friend to sinners. And today he is the honor of ali immigrants, and from the viewpoint of the Beatitudes the symbol of Christian success. John Neumann bore the image of Christ. He experienced, in his innermost being, the need to proclaim by word and example the wisdom and power of God, and to preach the crucifìed Christ. And in the Passion of the Lord he found strength and the inspiration of his ministry : Passio Christi conforta me! The Eucharistie Sacrifice was the center of his life, and constituted for him what the Second Vatican Council would later call "the source and summit of all evangelizatione 5 With great effectiveness, through the Forty Hours Devotion he helped his parishes become communities of faith and service. But to aecomplish his task, love was necessary. giving; love meant effort; love meant sacrifice. Bishop Neumann's service was complete. And love meant And in his sacrifice, He led his people along the paths of holiness. He was indeed an effective witness, in his generation, to God's love for his Church and the world. There are many who have lived and are still living the divine com- * Cfr. Letter of June 2, 1963. Presbyterorum Ordinis, 5. 5 444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale mand of gênerons love. For love still means giving oneself for others, because Love has come down to humanity ; and from humanity love goes back to its divine source ! How many men and women make this plan of God the program of their lives ! Our praise goes to the clergy, religious and Catholic laity of America who, in following the Gospel, live according to this plan of sacrifice and service. Saint John Neumann is a true example for all of us in this regard. It is not enough to acquire the good things of the earth, for thèse can even be dangerous, if they stop or impede our love from rising to its source and reaching its goal. Let us always remember that the greatest and the first commandment is this : "You shall love the Lord your God". True humanism is Christianity. 6 True Christianity — we repeat — is the sacrifice of self for others, because of Christ, because of God. It is shown by signs ; it is manifested in deeds. Christianity is sensitive to the suffering and oppression and sorrow of others, to poverty, to ali human needs, the first of which is truth. Our ceremony today is indeed the célébration of holiness. At the same time, it is a prophétie anticipation — for the Church, for the United States, for the world — of a renewal in love : love for God, love for neighbor. And in this vital charity, beloved sons and daughters, let us go forward together, to build up a real civilization of love. Saint John Neumann, by the living power of your example and by the intercession of your prayers, help us today and for ever. Denique, lingua Germanica: Einen besonders herzlichen Willkommensgruß richten W i r bei dieser denkwürdigen Feier auch an die anwesenden Gläubigen aus dem Geburtsland des neuen Heiligen Johannes Nepomuk Neumann. Sein Wahlspruch »Passio Christi conforta me« — »Leiden Christi stärke mich« — offenbart uns das Geheimnis seines Lebens und die unversiegbare Kraftquelle seines so fruchtbaren und heiligmäßigen Wirkens. Möge der heilige Missionar und Bischof Johannes Nepomuk Neumann gerade auch Ihnen, seinen Landsleuten, in Prüfung und Not fortan mächtiger Fürsprecher und sicherer Führer zur ewigen Heimat sein ! ; « Mt 2256. Acta Pauli Pp. VI U5 EPISTULAE I Exc.mo P. D. Antonio de Castro Xavier Monteiro, Archiepiscopo-Episcopo Lamacensis dioecesis, XIV exactis saeculis ab eiusdem Ecclesiae fundatione, VIII a restitutione, II ab eius templi cathedralis dedicatione. Em atitude de homenagem à Sé Apostólica e com o confessado intento de reafirmar a adesäo e fidelidade dessa Comnnidade eclesial à Cátedra e ao Sucessor de Pedro, quisestes informar-Nos que se celebram nessa plurissecular Diocèse de Lamego tres datas significativas, marcos miliarios da actividade evangelizadora da Igreja em terras portuguesas de Aquém-Douro : o X I V centenario da fundaçâo da mesma Diocèse ; o V I I I centenario da sua sucessiva restauraçâo, por obra do Bispo Dom Mendo, na época em que Portugal começava a estruturar-se como Naçâo ; e o bicentenàrio da sagraçâo da Catedral diocesana actual. Simultaneamente sociedade visivel e comunidade espiritual, a Igreja transcende os tempos e as fronteiras dos povos e tem de conservar a sua perene juventude — « . . . sem ruga, nem coisa alguma semelhante » (cfr. Ef. 5, 26), conforme Cristo a quis — mas insere-se na historia dos homens ; e, situada num determinado espaço socio-cultural, dá-se um maravilhoso intercambio : ao evangelizar a Boa-Nova e ao distribuir ai os bens da Salvaçâo, no dizer do II Concilio do Vaticano, eia nâo deixa de assimilar dessa cultura tudo aquilo que pode contribuir para a glòria do Criador, ilustrar a graça do Salvador e ordenar, como convém, a vida crista ; depois, com o decorrer dos anos, normalmente sucede que o agrupamento humano evangelizado passa a considerar a Igreja como algo de consubstancial à sua vida, ao seu patrimònio e aos seus valores característicos mais lídimos. Na sua abertura para o futuro, nunca dis junta da preocupaçâo de perpetuar e transmitir sempre tudo aquilo que eia é e quanto de imutável acredita, a Igreja, quando evoca o passado e comemora datas e factos que se entrelaçant na historia dos homens, fá-lo com aquela sapiencia do « versado ñas coisas do reino dos céus, semelhante a um pai de familia que tira da sua despensa coisas novas e velhas » (cfr. Mt. 13, 52) : as liçoes da historia vivida, o estímulo para e caminhada que prossegue e, mesmo, linhas válidas para urna constante e confortadora 446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale renovaçâo na indeclinável e continua tarefa de evangelizar-se e de evangelizar. Foi isto, por certo, o que se procurou em Lamego, nesta evocaçâo do passado da Diocèse, com apropriadas realizaçôes pastorais e culturáis. Oxala que elas ditem novas e proficuas iniciativas, para o bem integral das gentes lamecenses; e, sobretudo, que elas deixem um rasto de luz a seguir, no viver e testemunhar o Reino de Deus, com as suas componentes de graça, verdade e justiça, a serem traduzidas em santidade, amor e paz! Congratulando-Nos em Cristo, invocamos para toda a dilecta Diocèse de Lamego, com o seu Pastor, e para todos os fiéis que se lhes associarem no agradecimento e louvor ao Senhor da historia, abundantes dons celestes, ao confirmar os Nossos votos com urna propiciadora Bênçâo Apostólica. Vaticano, 30 de Outubro de 1976. P A U L U S PP. V I n Em.mo P. D. Hermanno S. R. E. Card. Volk, Episcopo Mogimtino, quinto exacto saeculo a condita ipsa in urbe Studiorum Universitate. « Moguntiacus, nobilis civitas »,* antiquitate, rerum gestarum memoria, monumentorum pulchritudine affatim quidem commendatur ; placet Nobis vero duas laudes, quibus praecipue ornatur, in lumine ponere : religionem et studia liberalia, quae si felici nexu inter se coniunguntur, egregia enitet forma vivendi. Christiana sacra eo mature sunt inducta et maxime Praesulum cura et diligentia incrementis adaucta; in quibus memorandus est Sidonius, de quo Venantius Fortunatus ait : « Domini cultum templa novando 2 fovet » , atque Sanctus Bonifatius, qui, « Germaniae apostolus », episcopalem sedem ibi apte disposuit. Doctrinarum vero domicilium inditum urbs ista evasit, postquam auctoritate Xysti I V , Decessoris Nostri, studiorum Universitas seu, ut tum dicebatur, Studium generale anno MCCCCLXXVII ibidem coepit patere. Quod, ut notum est, aetate illa evenit, qua, renatis veterum litteris artibusque, alacritate discendi animi incendebantur. 1 2 Cfr. S. Hieron., Ep. 123. II, 2, 15. Mogun- Acta Pauli Pp. VI 447 tiaco ergo, quasi e quodam centro, humanismus, qui appellatur, in multas Germaniae partes est propagatus. Post difficultates non leves, procellosis temporibus subortas, novus huic altiorum disciplinarum sedi est inditus vigor per sodales Societatis Iesu, quos Daniel Brendel de Homburg, Archiepiscopus et Princeps Elector Moguntinus, asciverat. Aetate autem Gallicae perturbationis rerumque conversionis haec studiorum Universitas est interempta. Nec praeterire volumus, urbem istam mente intuentes, eius civem, qui perennem famam est adeptus : Ioannem Gutenberg, inventorem artis typographicae, quae, ut nemo non videt, ad humanum cultum provehendum diffundendum plurimum contulit. E cuius praeclari viri nomine appelata est nova studiorum Universitas Moguntina, quae post immanem cladem alterius belli, quod per orbem terrarum saevierat, a. MCMLXVII, omnibus praedita Facultatibus, est provide instaurata. Cum ergo in eo sit, ut quintum saeculum révolu tum ab hoc eximio litterarum disciplinarumque domicilio primum constituto sollemniter celebretur, gratulationem Nostram declarare gaudemus, vehementer optantes, ut diuturnum in aevum vera ibi sapientia colatur, quae plurimum valet ad vitam recte dirigendam et ad terrenam aedificandam civitatem. Rogantes, ut huiusmodi animi Nostri sensum sis interpres et nuntius apud coetum, qui huius anniversariae memoriae causa congregabitur, Moderatori et universis, qui in ista studiorum Universitate docent ac discunt, nominatim vero magistris et alumnis Facultatis theologiae catholicae, superna auxilia enixe precamur. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxiv mensis Aprilis, anno MCMLXXVII, Pontificatus Nostri quarto decimo. P A U L U S PP. V I in Em.mo Radulfo Francisco S. R. E. Card. Primatesta, Episcoporum Argentinae Conferentiae Praesidi, occasione XVI Conventus Actionis Catholicae eiusdem Nationis. Con ánimo complaciente hemos sabido que está para celebrarse en a Buenos Aires la X V I Asamblea Federal de la Acción Católica Argentina. A Vuestra Eminencia, a los Hermanos en el Episcopado, a los 448 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale amadísimos sacerdotes y seglares que participan en ella vaya la expresión de nuestro paterno y afectuoso saludo en el Señor. Queremos ante todo congratularnos por esta iniciativa eclesial tan cuidadosamente preparada, en la que confluyen ahora múltiples experiencias e inquietudes, propósitos y esperanzas ; problemas y aspiraciones, sin duda de palpitante actualidad, que os reclaman, como a miembros vivos de la Iglesia, al compromiso de la fe, respondiendo con decisión y seriedad a la llamada divina a transformar los corazones y el mundo mediante una existencia renovada constantemente a través de la comunión con los hermanos. Sí, esta conexión que podemos definir íntima entre fe y vida se hace imprescindible para quien, enrolado en las filas del apostolado, ha aceptado como quehacer propio ser testigo del Evangelio, gozoso de llevar la verdad de Cristo, en estrecha comunión con la Jerarquía, a todos los ámbitos de la sociedad. No nos cansaríamos nunca de insistiros en la necesidad de mantener el contacto con el Maestro a través de la oración, de la participación en la liturgia, del estudio asiduo de la Sagrada Escritura para llenaros de su presencia y, por medio de la constante revisión de vida, miraros en el espejo de las actitudes del mismo Cristo. Sabemos ciertamente que estais adentrados en este espíritu de generosa fidelidad al Señor; por eso vemos con suma confianza que os aprestáis ahora a emprender una tarea específica en el campo de la evangelización, esto es, a « plantar la Iglesia », a llevar a cabo la obra iniciada por el Salvador. En las páginas del reciente Concilio y también en nuestra Exhortación Evangelii nuntiandi encontrareis perfilados muchos matices que deseamos orienten y contribuyan a formular vuestros programas de actividades inmediatas. Tenéis ante vosotros un campo inmenso donde arraigar vuestra capacidad de ser (( para los demás », atentos siempre a escrutar lugares, situaciones y tiempos en que la presencia del cristiano comprometido con el Evangelio puede no sólo purificar estructuras y afanes temporales, sino también servir de guía, hacer fructificar y dar consistencia a realizaciones que favorecen el desarrollo integral de la sociedad. Lejos pues de ajustarse enteramente a actividades de índole exclusivamente temporal, enmarcadas en el contexto social, el apóstol en cuanto tal, consciente de su vocación espiritual y responsable de la propia identidad como seglar, mira sobre todo a establecer un clima religioso y de consenso fraterno, de verdadero diálogo, poniendo de su parte un talante abierto a las esperanzas de justicia y de paz que el mundo reclama. Acta Pauli Pp. VI 449 Conociendo los abundantes frutos que la Acción Católica Argentina ha sabido dar en el pasado, renovamos hoy nuestra confianza de que los dé todavía mayores en el futuro. Para ello exhortamos a todos sus dirigentes, consiliarios y miembros a trabajar unidos por perfeccionar la formación y los métodos, con el fin de hacer más fecundas las propias tareas y poder dar razón de la esperanza por la cual vivimos. Deseamos igualmente que-nuestros Hermanos en el Episcopado y también los sacerdotes vean en la Acción Católica una colaboradora indispensable del ministerio, como signo y prenda de la presencia viva del laicado en la comunicación de la gracia redentora del Señor. Encomendamos estos votos a la protección de Nuestra Señora de Lujan e impartimos de corazón a todos los queridísimos hijos de la Iglesia en Argentina una especial Bendición Apostólica. Vaticano, 12 de Junio de 1977. P A U L U S PP. V I IV S. S. Demetrio I, Patriarchae oecumenico. C'est avec une joie et une émotion profondes que Nous avons reçu votre Envoyé, Son Eminence Mgr Méliton, le très cher Métropolite de Chalcédoine, accompagné de l'Evêque d'Aristi, Mgr Basile, et de l'Archonte grand Protonotaire, Monsieur le professeur Emmanuel Photiadis. En ces jours de fête remplis de l'allégresse que l'Esprit met en nos cœurs en suscitant notre action de grâces, leur présence parmi nous est riche de signification. Elle montre clairement que les liens de fraternité qui se tissent à nouveau, de plus en plus étroits, entre l'ancienne et la nouvelle Rome, sont désormais tels que tout ce qui touche à la vie de l'une des deux Eglises soeurs est aussi vécu par l'autre dans la communion au même Esprit. En remerciant Votre Sainteté de ce nouveau geste de fraternelle charité, Nous redisons notre inébranlable décision d'aller de l'avant, en pleine harmonie avec Elle, sur la route qui doit nous mener à célébrer ensemble l'Eucharistie du Seigneur. Passe Dieu que cette heure bénie soit proche! Nous pensons que, dans cette marche vers la pleine communion retrouvée, nous devons rester en étroit contact afin que nos efforts soient 29 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 450 harmonieusement coordonnés. Aussi Nous nous réjouissons des informations que votre eminent Envoyé Nous a communiquées au sujet de la récente réunion de la Commission interorthodoxe préparatoire au dialogue théologique avec l'Eglise catholique. Notre Secrétariat pour l'Unité fera tout pour répondre aux possibilités ouvertes par ces premiers résultats si encourageants. Nous voudrions également dire à Votre Sainteté toute notre gratitude pour le très beau présent qu'Elle nous a fait parvenir à l'occasion du dixième anniversaire de notre visite au Patriarcat oecuménique. Ce jour de juillet 1967 laisse en notre cœur un ineffaçable souvenir riche d'espérance. Nous confions à notre tour au Doyen de votre Saint Synode le don que Nous destinons à Votre Sainteté, symbole de la profonde charité qui Nous anime envers Elle. Et Nous sommes heureux de vous assurer de notre union dans la prière et le service de notre unique Seigneur. Du Vatican, le 29 Juin 1977. P A U L U S PP. NUNTIUS VI SCRIPTO DATUS Missionali rei provehendae missus, ob diem per totum catholicum orbem celebrandum, id est 23 mensis octobris, huius ipsius anni. Carissimi Fratelli e Figli della Chiesa Cattolica! Il consueto indirizzo che vi rivolgiamo in vista della prossima Giornata Missionaria, consapevoli del dovere di promuovere l'evangelizzazione, si apre quest'anno nel ricordo di un'eletta figura di Donna, da cui la Chiesa ha ricevuto e riceve tuttora un forte impulso missionario : Santa Teresa di Lisieux, che proprio cinquantanni fa fu proclamata, con San Francesco Saverio, speciale patrona delle Missioni Cat1 toliche. Durante questo periodo, innumerevoli sono state le vocazioni missionarie ed intensa è stata pure la collaborazione, accompagnata ed impreziosita dai sacrifici di tanti fedeli, per l'opera primaria della diffusione del Vangelo. In tutte le epoche missionarie si può, infatti, con- 1 Cfr. Decreto della S. Congregazione di a Propaganda Fide», del 14 dicembre 1927. Acta Pauli Pp. VI 451 statare come la presenza di un Santo diventi punto di partenza per un nuovo slancio apostolico, ed è questa la ragione ideale ed insieme augurale del riferimento da noi fatto all'insigne e santa Religiosa Carmelitana. Siamo forse di fronte ad una nuova epoca? Si profila una tappa ulteriore nell'opera di evangelizzazione? Nell'Esortazione Apostolica Evangelii Nuntiandi, pubblicata poco prima della fine dell'Anno Santo, dicemmo di aver in esso « percepito come non mai le necessità e le invocazioni di una moltitudine di fratelli... in attesa della Parola della salvezza da parte della Chiesa », ed invitammo, perciò, ad elaborare « un programma di azione pastorale . . . per questi anni che segnano la vigilia di un nuovo secolo », non senza rilevare che di un tale programma « l'evan2 gelizzazione è l'aspetto fondamentale » . Sì, alla vigilia del terzo millennio del Cristianesimo, una nuova fase è lecito attendersi nell'annuncio evangelico, fase contrassegnata da esigenze di autenticità, di unità, di verità, di fedeltà e di carità apostolica : « Il mondo che, nonostante innumerevoli segni di rifiuto di Dio, paradossalmente lo cerca attraverso vie inaspettate e ne sente dolorosamente il bisogno, reclama evangelizzatori i quali gli parlino di un Dio, che essi conoscano e che sia a loro 3 familiare, come se vedessero l'Invisibile » . Pertanto, « occorre evangelizzare — non in maniera decorativa, a modo di una superficiale vernice, ma in forma vitale, in profondità e fino alle radici — la cultura e le culture dell'uomo», nel senso... che questi termini hanno nella Costituzione. 4 « Non si tratta solo — dicevamo — di predicare il Vangelo in fasce geografiche sempre più vaste . . . ma anche di raggiungere e quasi di rovesciare con la potenza del Vangelo i criteri di giudizio, i valori determinanti, i punti di interesse, le linee di pensiero, le fonti ispiratrici e i modelli di vita dell'umanità, che sono in contrasto con la Parola di Dio e col disegno della salvezza » . Urgenza della formazione 5 missionaria Se tale dev'essere oggi il livello dell'evangelizzazione, se tale è il suo innesto nel contesto culturale moderno, nostro desiderio per la Giornata di quest'anno è quello di raccomandare la necessità della forma- 2 3 Cfr. n. 81. Ibid., n. 76. « Ibid., n. 20. Ibid., n. 19 5 Sacra Congregatio pro Gentium Evangelizatione 452 zione missionaria. <( Per tutti gli operai dell'evangelizzazione — dice6 vamo ancora — è necessaria un'accurata preparazione » , e questa riguarda ciascun membro del Popolo di Dio, perché « tutta la Chiesa è missionaria, e l'opera evangelizzatrice è dovere fondamentale del Popolo di D i o » . 7 Solo da questa formazione seguirà un'efficace coopera- zione, pur se diversa nei modi : preghiera, sacrificio, aiuto economico, prestazione personale, tipi di partecipazione secondo tempi e gradi differenti, consacrazione totale e permanente. Si verifica talora un uso incongruo della parola « missione » fino al punto ch'essa viene genericamente applicata a qualsiasi azione buona e positiva, soprattutto se di contenuto sociale. Ora, se tutta l'azione apostolica della Chiesa scaturisce dalla missione di Cristo, non bisogna tuttavia dimenticare né sottovalutare l'aspetto essenziale di questa mis8 sione : l'invio (( ad gentes » . Al riguardo, è sempre valido quel che ha ripetuto il Concilio Vaticano I I , in coerenza con la tradizione : « Fine specifico dell'attività missionaria è l'evangelizzazione e la fondazione della Chiesa in quei popoli o gruppi, in cui ancora non è radicata » . 9 L'attività missionaria non è, dunque, assimilabile o equivalente ad una qualunque attività che sia svolta nel cosiddetto (( terzo mondo » : se così fosse, essa perderebbe il suo peculiare carattere e sarebbe anche storicamente precaria, poiché molti Paesi, dove la Chiesa non è ancora impiantata, non appartengono, o non apparterranno più fra breve, al (( terzo mondo ». C'è bisogno, pertanto, di apostoli formati propriamente per la missione (( ad gentes » secondo i criteri sviluppati nell'omonimo Decreto del Concilio. Se a questo speciale compito saranno educati, con uno spiccato senso universalistico, frutto di penetrante sensibilità umana ed ecclesiale, allora avremo nuovi apostoli, i quali dalle stesse difficoltà sapranno ricavare altrettante possibilità di evangelizzazione. Solo una formazione approfondita che disponga alla dedizione generosa, potrà creare le condizioni di un nuovo e fiorente periodo per le Missioni. E questa è una mèta che non può essere improvvisata, ma deve essere perseguita coraggiosamente in un processo di preghiera, di studio, di ri- 6 7 Ibid., n. 73. Cfr. Decr. Ad Gentes, n. 35. » Mt. 28, 19; Me. 16, 15; Lc. 24, 47. Decr. Ad Gentes, n. 6. 9 Acta Pauli Pp. VI 453 flessione, di dialogo, di impegno. Ed è una mèta, altresì, che a tutti vogliamo additare : non solo ai futuri Missionari e Missionarie, ma anche ai Sacerdoti, ai Religiosi, ai Seminaristi, ai Laici. Orientamenti per la formazione missionaria oggi Volendo proporre qualche suggerimento in un settore tanto importante, invitiamo anzitutto a rileggere i più recenti documenti sulle Missioni e sull'evangelizzazione, specialmente il citato Decreto conciliare Ad Gentes e la nostra Esortazione Evangelii Nuntiandi. Qui, infatti, si trova ampia materia per capir meglio — fissata come base la natura missionaria della Chiesa, centrato l'esatto concetto di evangelizzazione — quali debbano essere oggi il metodo e lo stile, le qualità e le finalità della formazione missionaria. Presupponendo questi testi del Magistero, aggiungiamo poi che la stessa formazione cristiana, dalla prima catechesi sacramentaria fino allo studio della teologia, deve essere inquadrata in una prospettiva missionaria universale, essendo questa non già un semplice ornamento, non un elemento marginale o un dato accessorio, ma dimensione costitutiva della fede cattolica. Né intendiamo soltanto la formazione teorica : è necessario, piuttosto, ordinare l'iter preparatorio in maniera tale da conseguire, in concreto, la dedizione delle persone e delle comunità cristiane alla causa dell'evangelizzazione. La formazione, oltre che essere impartita per mezzo di conferenze, scuole, libri, corsi, sarà curata anche per mezzo di ritiri, Esercizi Spirituali, incontri di preghiera e, specialmente, nel vivo contatto con chi già esercita la missione e ne conosce, per diretta esperienza, le esigenze e i problemi. Da tale formazione deriverà un maggior numero di vocazioni missionarie, nonché una loro migliore selezione ed una più consolante perseveranza. Essa non dovrà, perciò, mancare nei Centri di formazione, nei Seminari, nelle Case Religiose, nei Noviziati, nelle Parrocchie, ed avrà come poli di orientamento la generosità del servizio evangelico e l'apertura all'universalismo cristiano. Uno scopo particolare, ma parimenti importante da raggiungere, è l'ispirazione e — diremmo — l'impronta missionaria nelle vocazioni sacerdotali e nelle varie forme di vita consacrata. A questo tende precisamente la Pontificia Unione Missionaria, la quale — come dicemmo nella Lettera Apostolica Graves et Increscentes, del 5 settembre 1966 — è « l'anima delle Pontifìcie Opere Missionarie ». Se mancasse questa componente nella preparazione delle persone più responsabili, quali sono i Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 454 Sacerdoti e coloro che professano per voto la vita di perfezione, difficilmente si giungerebbe alla formazione missionaria del Popolo di Dio. Auspichiamo, altresì, che si lavori per acquisire questa formazione anche mediante la ricerca storica e la specializzazione missiologica. Queste scienze, infatti, possono essere di grande utilità per far conoscere tante Figure missionarie e per approfondire i princìpi basilari, che sono la sorgente dello zelo apostolico. Speriamo, infine, che non mancheranno valide iniziative per istituire o consolidare i Centri di studio e di animazione missionaria, per diffondere le pubblicazioni ed utilizzare i moderni strumenti di comunicazione sociale. Oggi, più che in passato, si avverte il bisogno di apostoli animosi che non si perdano in discussioni inutili o in questioni sterili, ma che consacrino tutta la loro vita alla missione universale, seminando « non dubbi e incertezze . . . ma alcune certezze solide, perché ancorate nella Parola di Dio » . 1 0 È questa la formazione, che Noi con fiducia attendiamo da coloro che si preparano all'apostolato o già vi collaborano : ad essi aspiranti-Missionari, come ai Missionari nel campo del lavoro ed a tutti i figli della Chiesa, che li assisteranno con la preghiera e col sacrifìcio in occasione dell'annuale « Giornata », impartiamo di cuore il conforto della Benedizione Apostolica. Dal Vaticano, nella Solennità di Pentecoste, 29 Maggio dell'anno 1977, decimoquarto del Nostro Pontificato. P A U L U S PP. V I ALLOCUTIONES I Ad sacros Belgii Praesules, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Frères très chers, Votre démarche Nous apporte une vive satisfaction et les paroles que Monsieur le Cardinal Suenens vient de Nous adresser en votre nom Nous touchent profondément. Merci de cette communion de cœur 10 Evangelii Nuntiandi, n. 79. * Die 12 m. martii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 455 et d'esprit que vous tenez à maintenir et à professer à notre endroit, eu égard au rôle que le Seigneur Nous a confié. Ne craignez point d'aggraver nos soucis de Pasteur universel en abordant avec Nous ou dans votre rapport les aspects importants de votre ministère, qu'il s'agisse de faits positifs ou de sérieuses préoccupations, de vos efforts ou de vos espoirs. Comme vous l'avez souligné, Monsieur le Cardinal, il faut à la fois regarder les choses avec réalisme, lex exposer avec loyauté, y faire face avec espérance. Ne sommes-Nous pas là, en accueillant le témoignage des Eglises locales, pour aider nos Frères à discerner le chemin à suivre à la lumière de l'Evangile? Et aussi, grâce à une expérience qui fait corps avec la tradition vivante de l'Eglise et en raison de notre responsabilité universelle, pour affermir nos Frères dans la foi et la vigueur apostolique? Vous voulez apporter votre part, comme c'est normal, à la solution positive des graves problèmes humains, sociaux, politiques et économiques que rencontrent aujourd'hui vos compatriotes. Vous voulez surtout apporter à leur fidélité et à leur engagement chrétiens le soutien et l'élan dont ils ont besoin. Nous savons les difficultés que vous rencontrez; plus encore, Nous pensons aux ressources dont vous disposez. Comment oublier, en effet, que l'Eglise, en Belgique, s'est située jadis à l'avant-garde en bien des domaines? Nous pensons à ces multiples organisations sociales florissantes, qui ne se contentaient pas de porter le nom de catholiques, mais qui formaient leurs membres dans un esprit chrétien solide et ouvert, et qui portaient un témoignage efficace et respectueux devant ceux qui ne partageaient pas leurs convictions. Les formes d'engagement, aujourd'hui comme auparavant, peuvent être diverses, selon l'esprit de la constitution Gaudium et spes et du décret Apostolicam actuositatem — encore qu'il serait ingénu de nier l'importance d'institutions spécifiquement chrétiennes — mais n'oublions jamais que le levain évangélique doit rester levain, reconnaissable comme tel et efficace, mêlé à la pâte, certes, mais sans y perdre sa spécificité et sa vigueur. Nous pensons encore à cette générosité chrétienne ancrée dans les âmes, qui suscitait tant d'élan apostolique dans les divers milieux et bien au-delà de vos frontières : le centre théologique de Louvain, les équipes de la J.Ö.C. autour de l'abbé Cardijn, les missionnaires belges répandus aux quatre coins du monde ... Il faut bien reconnaître que la situation, en Belgique comme en d'autres pays d'Europe, présente maintenant un autre aspect. D'où cela Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 456 vient-il? On met en cause de multiples facteurs, de l'évolution des conditions de vie à la mutation culturelle. Cependant, le chrétien ne se résoudra jamais à ce que ses conditions extérieures entraînent un affadissement de la foi et de la vigueur évangélique. Il cherche plutôt à renouveler celles-ci, avec le secours de l'Eprit Saint, pour faire face aux nouvelles questions et aux nouvelles situations d'une manière originale, qui traduise pleinement les exigences chrétiennes. Nous n'avons pas à suivre et à subir, mais nous devons manifester le dynamisme de l'Evangile. Voilà le chemin sur lequel Nous vous exhortons à marcher, sachant déjà les efforts méritoires qui sont les vôtres, et les signes positifs qui se manifestent çà et là. Que Dieu vous donne, à vous Pasteurs, de poursuivre ces efforts avec courage, solidaires les uns des autres, et dans l'espérance! Vous avez récemment parlé en faveur de l'Europe, afin de l'aider à trouver le souffle spirituel nouveau dont elle a besoin. Il en est de même pour l'Eglise qui vous est confiée. Cette œuvre est avant tout spirituelle. Elle s'appuie sur la méditation de la Parole de Dieu, sur la prière, sur la liturgie dignement célébrée — et Nous nous souvenons du merveilleux effort liturgique dont la Belgique a donné maints exemples dès avant le Concile, dans le sens de la réforme que Nous avons instituée —. Mais cette œuvre touche aussi de multiples domaines concrets où votre témoignage est sollicité avec clarté, à cause des graves orientations éthiques qui sont en jeu, au niveau médical, familial, social. Il y va de l'honneur et du bien de votre pays. Il y va aussi de l'authenticité de l'Eglise. Il y va du salut des âmes. Si votre rôle de guides spirituels est capital, il ne peut atteindre son but qu'avec la collaboration confiante de toutes les forces vives de l'Eglise : prêtres, religieux et religieuses, laïcs. Nous faisons une place de choix aux théologiens, professeurs et chercheurs de l'Enseignement catholique. Puissent-ils, les uns et les autres, être fidèles à l'Eglise, agir d'une manière cohérente avec leur foi, en communion loyale avec leurs Pasteurs et avec tous ceux qui, au Saint-Siège, portent au plus haut point le souci de l'Eglise ! Sans cela, les efforts les plus généreux seraient voués à la stérilité et à la dispersion. C'est dans ces sentiments que Nous vous prions de redire notre confiance aux chrétiens de Belgique, comme Nous vous redisons à vousmêmes nos encouragements. Que la lumière et la force de l'Esprit Saint vous animent tous ! Priez aussi pour Nous. Nous vous donnons notre affectueuse Bénédiction Apostolique. Acta Pauli Pp. VI 457 II Ad Regionis Occidentalis Galliae sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Chers Frères dans le Christ, Vous arrivez de l'Anjou, de la Bretagne, du Maine et de la Vendée. Merci, merci pour votre visite ! Et vous ne venez pas seuls ! Vous portez dans vos esprits et dans vos cœurs toutes les communautés chrétiennes urbaines et rurales dont vous avez reçu la charge. Que cette visite « Ad limina» renouvelle en vous tous la grâce de l'ordination episcopale, le charisme du service et de l'amour de votre peuple ! Nous osons vous le dire : soyez heureux d'être Evêques, aujourd'hui dans un monde difficile, dans une période exigeante, épuisante, de l'histoire de l'Eglise ! Vous n'attendez pas de Nous un traité sur le ministère episcopal de notre temps, mais quelques consignes jaillissant de notre cœur et répondant aux situations rencontrées dans cette région-ouest de la France. Vos rapports quinquennaux, rédigés avec un grand souci de vérité et de précision, reflètent votre préoccupation de connaître et d'aimer tout ce qui fait la vie de vos diocésains. Certes, vous ne craignez pas votre peine. « Bonus pastor dat animam suam pro ovibus suis ».* Que de journées ou de soirées vous consacrez à la visite systématique de vos doyennés, à longueur d'années ! Prêtres, religieux et religieuses, apôtres laïcs, jeunes travailleurs ou étudiants vous font entendre leurs bilans apostoliques, vous posent leurs questions sur l'Eglise et sur la société, mettent au point, devant vous et avec vous, leurs projets concrets de participation à l'évangélisation. Vous les accompagnez. Vous les éclairez. Vous les encouragez. Vous priez avec eux. Une telle proximité, une telle concertation sont sûrement bénéfiques pour votre peuple et pour vous. Sachez-le bien, Nous apprécions vivement votre zèle pastoral. Quant à la réalité décrite dans la synthèse que vous Nous avez fait parvenir, elle traduit ce qu'il faut bien appeler une crise religieuse qui va de pair avec une crise sociale. Vous en êtes très conscients. Les traditions chrétiennes qui étaient fortes dans la plupart de vos diocèses se dégradent, durement secouées du dehors et du dedans de l'Eglise. Les mœurs et la mentalité subissent une évolution rapide, qui se mesure * Die 17 m. martii a. .1977. Jn 10, 11. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 458 d'une génération à l'autre : qu'il suffise d'évoquer l'engagement dans le mariage- L'incroyance se répand : même ceux qui se présentent pour demander les sacrements en sont affectés. Beaucoup de jeunes, cornine vous dites, « campent en dehors de l'Eglise ». Tout cela suscite un désarroi bien compréhensible, encore que des signes de renouveau soient discernables. Pour Nous, à la vue de ce diagnostic, notre sentiment dominant correspond à la mission qui Nous a été confiée : « Confirma fratres tuos ». Alors oui, sûr des promesses du Seigneur qui valent pour tous les temps et pour toutes les crises, Nous vous disons de toutes nos forces : Gardez le courage ! Ayez confiance ! Reprenez l'initiative ! Travaillez selon deux axes qui Nous semblent indispensables. D'une part, conservez ou restaurez les traditions chrétiennes, qui favorisent la vie spirituelle et gardent toute leur valeur. Ne constatez-vous pas encore la permanence d'un fond religieux populaire qu'il faut bien se garder de délaisser ou de mépriser, mais qu'il faut plutôt éduquer, revivifier? D'autre part, réédifiez l'Eglise, en suscitant une participation plus active dans vos communautés, mais sans omettre de tisser entre tous les membres des liens plus profonds, plus fraternels. Faites tout pour que les chrétiens de milieux sociaux différents ou qui n'en sont pas au même point dans leur engagements sachent se comprendre, s'estimer, s'accueillir, s'aimer, s'entraider, dans la mise en oeuvre de la foi qui leur est commune. L'Eglise ne se maintiendra, ne progressera, ne portera témoignage que dans l'unité et dans l'amour ; d'ailleurs elle rend là un service capital à une société qui éclate, se durcit dans ses morcellements et où les structures proliférantes paralysent la rencontre des personnes. Votre office n'est-il pas de rassembler le Peuple de Dieu? Ce programme, il faut le réaliser selon les voies heureusement tracées par le Concile Vatican IL Vous avez raison de consacrer beaucoup de soin à la préparation des actes sacramentels : baptêmes, confirmations, mariages, liturgies dominicales. Vous tenez — votre Assemblée de Lourdes en témoigne vigoureusement — à ce que ces actes reprennent tout leur sens chrétien, soient célébrés avec la dignité qui convient et en rapport avec ce que vivent les participants. Nous savons que c'est éprouvant pour les pasteurs, lorsque la foi des « fidèles » ne semble pas à la hauteur de ces réalités spirituelles, mais c'est quand même primordial de tenter, dans ces grandes occasions, l'éducation de leur foi et de les mettre en contact avec ces sources de grâces, éclairées par la Parole de Dieu. Acta Pauli Pp. VI 459 L'apostolat auprès des familles demeure également indispensable. La famille est toujours la cellule de base; c'est là que prennent racine, pour les enfants, les attitudes souvent décisives. Cela requiert de la part des pasteurs beaucoup de contacts, de sympathie, de dialogue. Mais ce sont surtout les foyers chrétiens eux-mêmes qui peuvent rayonner auprès des autres. Certes la famille ne suffit pas à elle seule. Les adultes, les jeunes surtout, les enfants mêmes, développent leurs possibilités humaines et leur foi avec d'autres. Là, les associations catholiques sont indispensables pour la foi de leurs membres et pour l'apostolat de leurs semblables. Elles ont subi une crise, en nombre et en qualité. Certaines sont plutôt devenues des groupes d'acheminement vers une foi active, presque de catéchumènes ; d'autres ont laissé s'infiltrer en elles des méhodes bien peu évangéliques. N'est-il pas possible d'opérer un redressement, ou de reconstruire des groupes qui correspondent aux besoins spirituels et apostoliques des différents chrétiens, avec une assistance spirituelle de choix? La catéchèse garde évidemment sa place capitale. Heureusement, de nombreux volontaires ont accepté ce service dans leur quartier, dans leur milieu. Il reste qu'elle doit demeurer une vraie catéchèse, c'est-àdire un chemin vers la foi, dans un amour réel de l'Eglise : c'est dire la formation doctrinale et spirituelle intensive qu'il faut procurer aux catéchètes, en liaison avec les parents. Nous tenons aussi à vous encourager au plan de l'enseignement catholique, encore florissant dans vos diocèses. Car les slogans ne manquent pas pour miner, de l'extérieur et parfois hélas ! de l'intérieur, la confiance des catholiques de France dans la légitimité et la valeur des institutions chrétiennes d'enseignement. Et pourtant, que n'a pas fait l'Enseignement catholique pour se libérer de tout esprit concurrentiel, pour ouvrir ses portes à tous les enfants, pour qualifier ses Maîtres, pour développer ses recherches et ses expériences pédagogiques ! Nous croyons avec vous que vos Ecoles et Collèges catholiques sont un service d'Eglise parmi d'autres, et une chance pour la société contemporaine! Alors notre consigne est claire. Elle est inspirée d'une phrase, ou plutôt d'un cri du célèbre Cardinal Saliège — déjà adressé par Nous à des enseignants chrétiens, pèlerins de l'Année Sainte: «Tenez b o n ! . . . Il faut tenir bon ! )). Mais, direz-vous, comment mener à bien toutes ces tâches pastorales? C'est vrai, les ouvriers pour la moisson s'avèrent peu nombreux. C'est votre souci lancinant, c'est le nôtre. N'était-ce pas celui du Christ? Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 460 Il est certam qu'il faut mieux mettre en œuvre les immenses ressources du laïcat : avons-nous exploré tous les services, toutes les responsabilités qu'ils peuvent assumer à leur place, dans l'animation de nos communautés et dans l'évangélisation du monde indifférent ou incroyant? Et surtout avons-nous à cœur de les y préparer, de les former, grâce à toute une réflexion en Eglise? Mais cela ne doit en aucune manière amoindrir votre recherche des vocations sacerdotales. N'acceptez pas que certains prennent leur parti du manque des vocations, ou fassent miroiter des solutions auxquelles l'Eglise n'a pas voulu se résoudre. Au contraire, les laïcs ne rempliront vraiment leurs tâches que dans la mesure où ils auront près d'eux des hommes de Dieu, entièrement consacrés au Royaume de Dieu, à l'animation spirituelle, à la cause de l'Evangile. Avez-vous pris les voies les plus adéquates pour éveiller de telles vocations, et permettre aux candidats la formation exigeante qui est requise? Votis dites dans l'un de vos rapports : « Il faut que nous ayons l'audace de proposer l'aventure de la foi ». Quant aux prêtres, vos coopérateurs immédiats, consacrez tous vos soins à les soutenir. Soyez l'ami de vos prêtres, le meilleur ami pour chacun d'eux. Une telle relation est déterminante pour leur bonheur, leur fidélité, leur rendement apostolique. Cette amitié ne saurait exclure les exigences. Au contraire, elle les appelle, les favorise. Le plus possible, vivez avec eux les retraites ou autres temps forts de ressourcement spirituel. Aidez-les à se livrer à Dieu, à retrouver la certitude de leur appel « Viens . . . et suis-moi », la profondeur de leur consécration radicale, exclusive. Le monde cherche dans la nuit épaisse du matérialisme contemporain des raisons de vivre . . . Les jeunes courent les continents pour trouver des guides vers un absolu ! Plus que jamais, les Evêques et leurs coopérateurs immédiats doivent être des hommes de Dieu. C'est leur caractère spécifique, leur identité profonde, celle que les hommes espèrent rencontrer consciemment ou inconsciemment. La sainteté du clergé, c'est tout ! Nous aurions pu parler aussi des religieux et des religieuses. Ces dernières, très nombreuses dans vos régions de l'Ouest, représentent encore un ensemble de forces vives considérables. Qu'elles se gardent bien de déserter les tâches pastorales : leur zèle et leur compétence féminine y sont indispensables pour l'essor équilibré de l'Eglise comme de la société ! Acta Pauli Pp. VI 461 Ce survol de votre vie pastorale voulait vous manifester notre estime et nos encouragements. Le ministère demande aujourd'hui, pour vous tous comme pour Nous, croyez-le bien, un surcroît de sacrifice, disons plutôt un surcroît d'espérance. Au milieu de cette période que d'aucuns comparent à un hiver, témoignons de l'espérance. C'est le test de la foi. Et demandons-la souvent à l'Esprit Saint, comme la grâce par excellence. Nous approchons de Pâques. La présence permanente du Christ ressuscité est notre force. C'est la certitude que l'Aube viendra. Réconfortez vos prêtres et vos fidèles dans cette foi, et assurez-les de notre affection, de notre confiance. Merci encore, Frères, de votre visite. Et allons de l'avant : « in nomine Domini ! ». Que le Seigneur vous bénisse î III Ad Cecoslovachiae sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Venerabiles Fratres, Sincero cum gaudio vos salvere iubemus, qui in hac almam Urbem venistis, ut, pro antiquissima sacrorum Antistitum consuetudine, limina, id est sepulcra, Apostolorum adiretis, et Nobis, qui ex Dei consilio in locum beati Petri successimus, obsequia vestra exhiberetis et de dominici gregis portionibus, unicuique vestrum commissis, referretis. In Cecoslovachia, nobili patria vestra, episcopale officium est vobis gerendum peculiaribus in condicionibus, quae notae sunt vobis et Nobis. Scitote autem Nos animo fraterno ac sollerti vobis singulis adesse, atque nihil impensius optare quam ut fides, quae in catholica gente vestra inhaerere cognoscitur, florescat et vigeat, et ut greges assidua cura pastorum frui valeant ad suum profectum spiritualem. Re quidem vera ad huiusmodi missionem suam exsequendam Ecclesia non postulat iura singularia, sed imprimis, ut Concilium Vaticanum Secundum declaravit, <( semper ... et ubique ei fas sit cum vera libertate fidem praedicare »- 1 Nos ergo, qui participes sumus sollicitudinum vestrarum, mentem ad carissimos Nobis populos in Civitate ista convertimus, ante omnia bene precantes, atque testantes Apostolicam hanc Sedem nihil omisisse ne* Die 18 m. martii a. 1977. 1 Gaudium et spes, n. 76. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 462 que omittere, quominus singularum tredecim dioecesium Bohemiae, Moraviae et Slovachiae regimini provideatur per sacros Pastores, qui quidem pietate et studio animarum commendentur, necnon et Ecclesiae sint penitus addicti et generoso amore patriam prosequantur. Consideramus insuper familias, in quibus magna spes Ecclesiae est posita ; de sacerdotibus cogitamus, qui sunt necessarii « dispensatores mysteriorum Dei )), 2 necnon de iis, qui ad hoc sacrum munus se praeparant quosque peculiari amoris affectu complectimur; etiam religiosos et religiosas spiritu intuemur, quorum, utpote peculiari ratione Deo mancipatorum, est imprimis precibus Christi Corpori mystico inservire. Pro vobis ergo et pro cunctis ordinibus Populi Dei in Cecoslovachia Dominum oramus, id flagitantes, ut propitiationis largitatem singulis tribuat, maxime iis qui in aerumnis, doloribus, discrimine versantur. Vos vero volumus ut in patriam redeatis novo ardore infiammati ad vires vestras gregibus magnanimiter impendendas. Confirment et corroborent vos haec verba Sancti Leonis Magni, Decessoris Nostri, quae natali die ordinationis suae ad Christifideles Romanos est elocutus : « etsi necessarium est trepidare de merito, religiosum est tamen gaudere de dono : quoniam qui mihi oneris est auctor, ipse est administrationis adiutor; et ne sub magnitudine gratiae succumbat infirmus, dabit virtutem, qui contulit dignitatem )). 3 Haec habuimus, quae amanti animo ad vos diceremus; vobis vero, Venerabiles Fratres, et universis, ad quos pastoralis vestra pertinet cura, necnon ceteris in Cecoslovachia sacerdotibus et Christifidelibus Benedictionem Apostolicam, caelestium munerum auspicem, in Domino impertimus. IV Ad Regionis Centralis Galliae sacros Praesules, visitationis « Ad limina » occasione coram admissos.* Chers Frères dans le Christ, Soyez les bienvenus ! Cette rencontre avec nos Frères dans l'Episcopat, venus par région nous entretenir de leur ministère pastoral, constitue l'un des actes les plus importants et les plus émouvants de notre charge de Successeur de Pierre. Désireux de partager vos joies et vos 2 1 Cor. 4, 1. 3 Serm. 2, 1; PL 54, 143. * Die 26 m. martii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 463 peines, vos difficultés, mais aussi vos espoirs, Nous voulons vous aider à discerner l'essentiel et vous confirmer dans la Foi. Vos diocèses sont célèbres à plus d'un titre : Bourges, Sens, Tours, Blois, Chartres, Moulins, Nevers, Orléans! Les noms de grands saints y sont attachés : de mémoire, Nous citons saint Martin, sainte Jeanne d'Arc, sainte Bernadette, mais ils sont légion. Et vos ancêtres ont laissé, dans cette région du centre, des cathédrales, des monuments religieux, qui attestent encore aujourd'hui l'harmonie merveilleuse de leur art et de l'épanouissement de leur foi. N'est-ce pas un encouragement à construire aujourd'hui l'Eglise, avec les nouvelles pierres vivantes de nos générations? A cette œuvre, vous vous consacrez sans ménagement. Nous apprécions vivement le zèle que vous déployez pour consolider les forces chrétiennes qui demeurent ou resurgissent et tracer de nouvelles voies pour l'Evangile. Vous cherchez, dites-vous, à aider les croyants, souvent minoritaires, à approfondir leur foi au Christ, à les faire participer activement à la vie ecclésiale, à aider les « militants » à s'engager dans leur milieu de vie ou de travail, en veillant à ce que cette action soit reliée au salut en Jésus-Christ et porte objectivement la marque de critères évangéliques. Gardons-nous bien en effet de négliger ceux qui ont la foi et la manifestent de quelque façon, fréquentent l'église, demandent les sacrements, veulent la catéchèse pour leurs enfants, même si leur vigueur apostolique et leur impact dans la société ne sont pas au niveau de vos souhaits. C'est la portion fidèle du Peuple de Dieu sur laquelle il faut d'abord compter. Là où subsiste un reste de foi ou de piété, c'est une grâce : il s'agit d'éclairer, d'éduquer, de fortifier. Mais vous êtes aussi préoccupés des brebis qui semblent hors du « bercail » : de ceux qui délaissent la pratique dominicale, des groupes qui vivent comme si un (( mur de séparation » les éloignait de l'Eglise, de ceux qui ne s'inspirent plus de la foi, explicitement du moins, pour la construction de la cité. Nous apprécions votre lucidité, Nous partageons votre préoccupation missionnaire, Nous regardons avec vous ce qui peut être porteur d'espérance. Mais les moyens apostoliques ont besoin d'être mûrement réfléchis, solidement éprouvés. Et n'oubliez pas que vous êtes liés à tous vos Frères dans l'Episcopat. La collégialité episcopale, si bien mise en lumière au Concile Vatican I I , vous fait prendre part aux charges de l'Eglise universelle autour du Pape ; elle appelle donc une solidarité sans faille lorsqu'il s'agit d'appliquer les orientations et les mesures adoptées pour les autres diocèses ou l'ensem- Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 464 ble de l'Eglise, même si personnellement vous êtes tentés par d'autres projets. La semaine dernière, Nous avons abordé avec vos confrères de l'Ouest de la France un certain nombre de points qui vous intéressent vous aussi. Nous n'allons pas les reprendre aujourd'hui, vous pouvez vous y reporter. Nous relevons cependant trois problèmes particuliers dans votre schéma de présentation : le ministère presbytéral, les assemblées dominicales sans prêtres, la catéchèse. 1. Nous comprenons que la relève sacerdotale vous préoccupe de plus en plus. Le problème doit vous préoccuper sérieusement, mais non au point de vous amener à concentrer vos regards et vos espoirs sur des solutions impossibles ou illusoires. Dieu merci, cette difficulté n'est pas universelle dans l'Eglise, et il convient plutôt de la considérer comme temporaire et surmontable. Il faut donc chercher tout ce qui peut être fait pour débloquer la situation, selon les voies qui ont été établies ou confirmées pour l'ensemble de l'Eglise. L'hypothèse de recourir à l'ordination d'hommes mariés dans l'Eglise latine n'a pas été jugée opportune, comme vous le savez tous, par les plus hautes instances de l'Eglise, et avec notre approbation, voilà à peine six ans. L'Eglise a pensé qu'elle pouvait miser sur la grâce de l'Esprit Saint et sur la préparation des âmes, pour susciter des hommes totalement consacrés au Royaume de Dieu. C'est dans ce sens qu'il nous faut tous travailler. Mesurez-vous les risques de doutes, d'hésitations paralysantes, de désengagements, que peut procurer ou renforcer la remise en cause publique du célibat sacerdotal, même à l'état de souhait? Pensezvous vraiment que ce serait la solution? Le problème crucial, celui qui détruit les germes de vocation, n'est-il pas d'abord celui d'une crise de la foi, et plus encore peut-être la peur d'un engagement définitif très répandue chez les jeunes? Or ne voyez-vous pas qu'il est rendu plus aigu par le manque de cohésion, de clarté, de fermeté, sur l'identité du prêtre de demain, alors que cette dernière n'a pas changé et ne saurait changer? Les jeunes, c'est normal, veulent savoir où ils vont, quel genre de vie sera le leur. Songez à la perspective spirituelle dans laquelle votre génération ou même celle d'après vous s'est préparée au sacerdoce. Rappelez-vous les textes tonifiants qui les encourageaient, comme la lettre du vénéré Cardinal Suhard sur (( Le Prêtre dans la Cité ». Le Concile Vatican II a pu compléter cette perspective ; il ne l'a point abolie. Proposer le rôle du prêtre dans toute sa grandeur et son urgence, avec toutes ses exigences, voilà le problème primordial à nos yeux. Acta Pauli Pp. VI 465 Nous vous livrons quelques suggestions, sans douter bien sur que vous ayez déjà commencé à les explorer. A l'intérieur des diocèses, entre les diocèses, n'est-il pas possible d'envisager encore une meilleure répartition des forces sacerdotales, diocésaines ou religieuses? Les possibilités du diaconat ont-elles été vraiment mises en oeuvre, quant au choix des condidats, quant à leur préparation plus poussée? Ne peuton pas lancer un appel plus résolu, plus assidu, pour les vocations sacerdotales d'aînés, mais aussi d'adolescents et même d'enfants? Songeons à tous ces groupes de jeunes, soucieux de recherche spirituelle et de participation à quelque responsabilité d'Eglise : sont-ils donc insensibles à de tels appels? Vous-mêmes, Evêques, beaucoup plus en contact avec les jeunes qu'autrefois, ne craignez pas de leur exposer souvent le problème de la relève sacerdotale, avec le tact et l'ardeur qui conviennent. Et que vos équipes de prêtres, même dans les secteurs difficiles, rayonnent la joie de leur sacerdoce, celle de labourer et de semer pour le Seigneur, sans voir encore la récolte, pas même parfois la germination, portés par cette espérance invincible que donne une vie intérieure profonde î 2. Vous abordez aussi la question des assemblées dominicales sans prêtres, dans les secteurs ruraux où le village forme une certaine unité naturelle pour la vie comme pour la prière, qu'il serait périlleux d'abandonner ou de disperser. Nous en saisissons bien la raison, et les avantages qu'on peut en tirer pour la responsabilité des participants et la vitalité du village. Le monde actuel préfère ces communautés à taille humaine, à condition évidemment qu'elles soient suffisamment étoffées, vivantes et loin de l'esprit de ghetto. Nous vous disons donc : avancez avec discernement, mais sans multiplier ce type de rassemblement, comme si c'était la meilleure solution et la dernière chance! D'abord, vous êtes très convaincus de la nécessité de choisir judicieusement et de préparer les animateurs, laïcs ou religieux, et déjà à ce niveau, le rôle du prêtre apparaît capital. D'autre part, l'objectif doit demeurer la célébration du sacrifice de la messe, seule vraie réalisation de la Pâque du Seigneur. Et surtout pensons bien que ces assemblées du dimanche ne pourront suffire à rebâtir des communautés vivantes et rayonnantes, dans un contexte de populations peu chrétiennes, ou en voie de laisser tomber la pratique dominicale. Il faudrait créer en même temps d'autres rencontres, d'amitié et de réflexion, des groupes de formation chrétienne, avec le concours de prêtres et de laïcs plus formés, qui aideraient leur entourage immédiat à tisser des liens de charité et à mieux prendre 30 - A. A. S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 466 en charge leurs responsabilités familiales, éducatives, professionnelles, spirituelles. 3. La catéchèse. Dans le contexte de « mal-croyance » que vous décrivez, Nous comprenons la nécessité d'une approche pédagogique de la foi au Christ, souvent lente et progressive, proche de l'expérience humaine, qui restitue au message chrétien sa saveur de Bonne Nouvelle, son attrait, le rende aussi audible que possible. Jésus s'exprimait par des paraboles proches du terroir et tous les apôtres, à commencer par saint Paul, ont cherché à aplanir, pour les diverses mentalité, le chemin de la foi. Cependant, si nous donnons ce que l'apôtre appelait le « lait » spirituel aux débutants, aux chrétiens du seuil, trouvons en même temps le moyen de nourrir plus substantiellement ceux qui croient déjà, qui sont capables d'une formation doctrinale, qui désirent une vie spirituelle et apostolique plus avancée. Et à tous, il nous faut annoncer le Message, sans que jamais le caractère progressif de la présentation ou l'adaptation du langage n'entraînent une incohérence avec la doctrine authentique. Nous ne gagnerons rien à construire avec de mauvais ma J 1 tériaux. Et il nous faut trouver les moyens de faire entendre l'Evangile hardiment et avec clarté, là où tant d'autres voix étrangères inculquent de mille manières d'autres messages humains. Oh ! certes, plusieurs en font durement l'expérience. Certaines terres semblent longtemps imperméables à l'Evangile : l'appel de Dieu, du Christ, semble ne rencontrer aucun écho dans nombre de cœurs. Quelle épreuve pour l'apôtre! Et pourtant, « malheur à moi si je ne prêchais pas l'Evangile ! » . 2 Peut- être faut-il d'abord susciter un climat de prière pour l'entendre. Le Message chrétien conserve toujours un caractère abrupt, qui oblige au choix de la foi et qui d'ailleurs présente paradoxalement plus d'attrait qu'on ne le pense. Croyons-en la force de la Parole de Dieu ! Voilà, chers Frères, quelques orientations au regard de vos problèmes apostoliques. Ceux-ci sont sérieux, graves. Cependant, Frères, reprenez courage, en confiant au Seigneur l'avenir de vos diocèses. Il ne peut que récompenser votre fidélité, celle de vos collaborateurs, auxquels vous direz notre affection, notre confiance. Et ne craignez pas d'élargir votre cœur d'apôtre, celui de vos fidèles, aux soucis et aux espoirs des autres Eglises locales. Leurs difficultés sont peut-être d'un autre ordre, mais elles ne sont pas légères. Pour Nous, au lieu où la Providence nous 1 2 Cfr. 1 Co 3, 12. Co 9, 16. 1 Acta Pauli Pp. VI 467 a placé, Nous sommes chaque jour informé, avec nos Dicastères, de situations de détresse de telle ou telle Eglise, en Europe de l'Est, en Afrique, en Asie, en Amérique latine : obstacles, tribulations, voire persécutions, inhérentes à toute évangélisation. C'est le lot de tous les disciples du Seigneur. Mais il y a aussi des printemps remarquables, parfois imprévus. Le plus à craindre, ce serait le manque de vigueur des croyants. Mais que le Christ ressuscité soit notre espérance, que l'Esprit Saint soit notre soutien ! De tout cœur, Nous vous donnons notre Bénédiction Apostolique. V Ad Regionis Septentrionalis Galliae sacros Praesules, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Chers Frères dans. le Christ, C'est une grande joie pour Nous de recevoir ce matin tous les Evêques de la Région du Nord. Au delà de vos personnes, Nous gardons une mémoire émue et reconnaissante à quelques-uns de YOÈ prédécesseurs : Mgr Guerry, le Cardinal Liénart. Vos diocèses de Cambrai, de Reims, d'Amiens, d'Arras, de Châlons, de Langres, de Lille, de Soissons, de Troyes, présentent certes des réalités humaines et chrétiennes assez diverses : la grande industrie, les mines, l'agriculture, le vignoble polarisent le travail de vos populations ; certains secteurs ont une densité urbaine très forte, d'autres sont surtout ruraux; ici un christianisme vigoureux a profondément marqué les générations précédentes, là les chrétiens sont clairsemés. Mais partout des problèmes pastoraux assez semblables paraissent posés, que vous avez évoqués avec précision et lucidité dans la synthèse que vous Nous avez remise. Nous vous en remercions vivement. La constatation globale que « la foi ne va plus de soi », même dans les communautés, familles et écoles chrétiennes, vous obligent à approfondir et à renouveler vos efforts d'évangélisation. Nous ne prétendons pas faire ce travail à votre place, car vous êtes à pied d'œuvre et c'est vous qui en portez la responsabilité directe. Mais Nous aimons connaître vos difficultés et vos espoirs, de façon à mieux remplir notre charge de Successeur de Pierre qui est de « confirmer nos Frères ».* La visite (( Ad limina », sagement prescrite par le Droit ca* Die 28 m. martii a. 1977. Le 22, 32. 1 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 468 2 nonique, nous en fournit une occasion privilégiée. Et cette fonction de Pierre, aujourd'hui, revêt une importance particulière. Il y a tant de bouleversements dans les idées, dans la vie sociale, dans la vie religieuse elle-même, tant de remises en question, d'inquiétudes plus ou moins justifiées, de recherches, d'essais nouveaux, tant de sollicitations ou de pressions de toutes sortes, qu'il faut prendre le recul nécessaire, se situer au point central de l'Eglise et s'appuyer sur le Roc de la Tradition vivante, pour avancer avec sécurité sur des chemins nouveaux. L'avertissement de l'Epître aux Hébreux prend un relief saisissant de nos jours : « Ne vous laissez pas entraîner par la diversité des doctrines étrangères ; 3 c'est par la grâce qu'il convient d'affermir son cœur » . Tout cela oblige le Successeur de Pierre à être plus présent que jamais à votre vie apostolique, pour confirmer ses Frères Evêques dans la fermeté nécessaire à l'accomplissement de leurs devoirs dans la sainte Eglise. Oui, il s'agit de confirmer nos Frères dans la Foi plénière ; de raviver aussi leur confiance dans la mission spéciale exercée par le Saint-Siège : le service de l'unité lui a été confié, pour que soit confessée partout la foi uniforme de l'Eglise, pour que la charité unisse tous les membres : Quam bonum et quam iucundum habitare fratres in 4 unum; pour que la liturgie, la discipline ecclésiastique, la mission soient vécues en pleine communion avec le Pape. De façon plus précise, chaque région française Nous donne l'occasion d'aborder plusieurs problèmes pastoraux que Nous confions d'ailleurs à la réflexion de tous. Avec vous, Nous concentrons notre dialogue sur deux questions soigneusement analysées dans votre relation écrite : les communautés chrétiennes et l'action du laïcat. La synthèse de vos Rapports met en évidence votre attachement à la paroisse territoriale. Ceci témoigne de votre réalisme. La paroisse demeurera le lieu le plus adéquat du rassemblement du Peuple de Dieu. La très grande majorité des fidèles serait à bon droit déconcertée par la dévaluation et l'abandon d'un signe ecclésial qui peut et doit retrouver un souffle de jeunesse. Les exemples de ce renouveau sont heureusement très nombreux. Mais vous soulignez en même temps que la paroisse est appelée à se diversifier de plus en plus, à l'intérieur d'elle-même, en petites communautés de réflexion, d'action, de prière, en fonction des milieux souvent très variés qui la composent. 2 3 4 Can. 341. Ee 13, 9. Ps 132, 1. Acta Pauli Pp. VI 469 Vous prenez acte de cette apparition ou de ce réveil de groupes chrétiens. En lisant vos Rapports, Nous sentons à la fois les espoirs et les appréhensions suscités par cette transformation de vos paroisses rurales et urbaines. Nous comprenons votre joie lorsque vous découvrez des chrétiens, des jeunes surtout, qui rêvent de communautés à échelle humaine, soulevées par l'Evénement de Pâques et de Pentecôte, empressées de s'aimer, de partager, de témoigner de la Bonne Nouvelle, de révéler à leurs frères le sens de l'existence humaine! Cependant vous n'êtes pas sans craindre la dispersion, le manque d'enracinement, l'isolement, les égarements possibles de ces communautés jeunes et généreuses. Le passage de l'unité à la multiplicité du rassemblement chrétien est extrêmement délicat. C'est pourquoi, vous avez l'impérieuse obligation de rappeler souvent à tous vos fidèles et surtout à ceux qui font l'expérience de ces communautés nouvelles qu'ils ont à vérifier sérieusement leur appartenance à l'Eglise selon les critères explicités dans notre Exhortation Evangelii Nuntiandi et ceux que vous avez vous-mêmes précisés dans votre Rapport. Cette évolution de la paroisse Nous fait penser à une comparaison : celle du concert vocal et instrumental. Chaque communauté diffère un peu des autres, comme les voix et les instruments. Mais toutes et chacune, pour demeurer authentiquement d'Eglise, doivent être très soucieuses de rester en communion, trouver les moyens de se rassembler pour célébrer le même Sauveur, adhérer au même Evangile, participer au même Pain de vie et reprendre ensemble la même mission apostolique. Récemment d'ailleurs, dans la Lettre aux Catholiques de France, vous avez tracé les orientations majeures dont elles doivent s'ispirer. Et l'unité entre communautés se réalisera d'autant mieux que les prêtres eux-mêmes vivront cette unité entre eux, quel que soit leur âge ou leur ministère spécialisé, avec respect, confiance et amour fraternel. Nous remarquons, dans vos Rapports, une autre préoccupation dominante : la promotion du laïcat. Est-il besoin de vous assurer que Nous sommes parfaitement d'accord? C'est la volonté du Seigneur que tous les baptisés et confirmés participent à l'apostolat. C'est l'une des orientations majeures du Concile Vatican I I . Une remarque préliminaire : il ne faudrait évidemment pas que le souci d'un laïcat formé et responsable fasse oublier l'urgence d'appeler et de bien préparer des prêtres. Il l'exige au contraire. Nous l'avons récemment rappelé. Ceci dit, Nous encourageons vivement vos efforts pour l'a formation, 470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale à tous les niveaux, d'un laïcat chrétien, car l'apostolat ne s'improvise pas, et c'est dans l'Eglise qu'il doit puiser ses principes et ses méthodes. Ceux qui travaillent dans les mouvements apostoliques, les responsables notamment, ne peuvent prétendre faire oeuvre d'évangélisation sans rechercher cet approfondissement spécifiquement chrétien. La foi qui doit imprégner leur action ne se déduit pas d'un simple regard sur la vie ni d'une analyse des événements, bien qu'elle s'y applique. Elle surgit de l'Evangile lu en Eglise, elle se fortifie dans la prière, se nourrit dans les sacrements, met d'abord en oeuvre le charisme fondamental des chrétiens : l'amour, l'amour universel. Et Nous ajoutons : une formation doctrinale. Beaucoup de mouvements s'efforcent déjà d'y pourvoir, selon leurs moyens. Pour le laïcat en général, Nous savons aussi que, dans les Instituts catholiques de France et dans vos diocèses respectifs, ont été organisées des possibilités de ressourcement doctrinal. Nous souhaitons que de nombreux laïcs reçoivent ainsi un enseignement théologique solide qui leur permettra de comprendre le mystère de l'Eglise. De tels laïcs, très présents aux réalités de ce temps, et parfois aux points névralgiques où se joue la civilisation, seront mieux à même de discerner les valeurs et les contre-valeurs, pour une véritable évangélisation. Ces laïcs, loin d'être des exécutants de la hiérarchie, acquerront leur identité et leur majorité, en respectant également l'identité et la mission spécifique de leurs pasteurs. Il importe de maintenir et de renouveler le lien organique indispensable entre les prêtres et les laïcs. Chacun intervient selon sa vocation particulière. Le prêtre n'a pas à suppléer le militant, ni le militant à suppléer le prêtre. L'Eglise ne veut ni du cléricalisme, qui prétendrait garder le monopole de l'apostolat, ni d'un (( laïcalisme » coupé du sacerdoce sous prétexte d'autonomie. Ce qu'il faut, c'est une articulation intelligente, persévérante : elle sera créative, et démontrera que l'Eglise, loin d'être un rapport de forces, est une communion. Quant aux champs et aux méthodes d'apostolat, le réalisme oblige à faire preuve de souplesse et diversité. Les différents milieux de vie constituent un terrain privilégié, dans la mesure où les laïcs s'y emploient à évangéliser les mentalités particulières et à susciter des engagements inspirés d'un esprit chrétien. Les réalités proprement familiales, les responsabilités éducatives, les problèmes de conscience de la vie professionnelle et civique etc., ne doivent pas être négligés. La dimension politique des problèmes, pour importante qu'elle soit, ne Acta Pauli Pp. VI 471 doit pas masquer les autres aspects de la vie quotidienne, ni durcir les rapports interpersonnels. Et pour éviter les ghettos, il importe de susciter de larges rencontres au sein du Peuple de Dieu. Enfin il faut bien maintenir le cap sur le but de l'évangélisation : si elle s'intéresse nécessairement à l'humanisation des structures, elle veut plus profondément ouvrir les mentalités à l'Evangile et même provoquer dans le cœur des personnes la question fondamentale du Christ aux disciples : « Qui dites-vous que je suis? ». Le respect de l'autonomie du temporel et le phénomène grandissant de la sécularisation ne doivent pas faire oublier la nécessité de témoigner explicitement de la foi. Nous savons que certains mouvements apostoliques accueillent en effet de plus en plus des « catéchumènes » ou des incroyants de bonne volonté; c'est un signe de leur rayonnement. Ce fait ne doit pas pour autant paralyser la réflexion proprement chrétienne, ni amenuiser son ressourcement spirituel, ni entraîner à une action ambiguë. Nous vous invitons à revoir ces points avec notre Conseil Pontifical pour les Laïcs, dont Nous venons de renouveler les structures et les membres. Nous savons bien que vous partagez ces souhaits. Les laïcs attendent de vous proximité, bienveillance, amitié, mais aussi discernement, franchise, courage. C'est l'amour même et la confiance que tous ensemble nous portons aux laïcs chrétiens qui nous fait désirer pour eux un apostolat authentique et vigoureux, celui du sel qui ne s'affadit pas, celui du levain qui se mêle à toute la pâte pour la faire lever. Nous sommes très heureux de cette rencontre si fraternelle ! Ubi caritas et amor. Deus ibi est! Pour conclure, Nous exprimons un vœu : Nous aimerions que vous partagiez le mieux possible, avec vos prêtres et vos diocésains, cette rencontre avec l'humble Successeur de Pierre et tous les fruits de votre visite (( Ad limina ». Chaque jour, vous célébrez l'Eucharistie, « en union avec le Pape Paul ». Croyez bien que Nous-même, Nous portons sans cesse, dans notre cœur et notre prière, le nom et le travail apostolique de tous nos Frères dans l'Episcopat. Et Nous implorons pour chacun d'eux, la sérénité, le courage et l'espérance. Avec notre affectueuse Bénédiction. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 472 VI Ad sacros Galliae Praesules ecclesiasticarum circumscriptionum inter occidentem et meridiem spectantium, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Chers Frères dans le Christ, Nous sommes très heureux de vous accueillir et d'avoir avec vous cet entretien que Nous voulons empreint de simplicité, de cordialité et de confiance. Cette visite Nous rend plus proche et plus concret le visage de chacun d'entre vous, et aussi celui de vos diocèses : la grande agglomération de Bordeaux, et les diocèses plus ruraux d'Agen, d'Angoulême, de Bayonne, de Limoges, de Périgueux, de Tulle. En votre personne, Nous accueillons vos prêtres et vos fidèles, auxquels vous redirez notre affection et notre espérance. Nous attribuons beaucoup d'importance à ce moment où il Nous est donné de confirmer nos Frères, en discernant avec eux ce qui est le meilleur pour le Royaume de Dieu. Vous avez pris soin de préparer ensemble, et avec vos collaborateurs, une présentation globale, claire et lucide, de vos problèmes pastoraux. La façon dont vous décrivez la situation religieuse, selon les régions et les milieux, en relevant les difficultés, mais aussi les valeurs et les espoirs, a retenu toute notre attention, et Nous avons lu avec intérêt votre « projet » qui trace des voies d'évangélisation pour « l'Eglise en notre temps ». L'essentiel Nous semble exposé dans ces rapports. Par ailleurs, vous avez pu vous entretenir avec la plupart de nos Dicastères : informés avec précision de vos efforts apostoliques et de vos questions, ils vous ont fait eux-mêmes bénéficier de leurs observations, grâce à la compétence plus universelle qui est la leur et à l'autorité que Nous leur conférons. Tel est l'échange vital que Nous souhaitons développer. Pour notre part, Nous ajouterons seulement quelques encouragements particuliers. D'abord Nous attribuons une importance déterminante à la communion qu'il faut entretenir entre tous les membres du Peuple de Dieu, responsables chacun à leur place. C'est le meilleur témoignage, le témoignage original, que nous pouvons donner au monde. L'Eglise est communion. Et c'est la garantie d'un ministère fidèle et fécond. Une * Die 18 m. aprilis a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 473 telle communion suppose échanges, dialogue, collaboration, recherche humble de la Vérité, respect des autres, renoncement, docilité, en un mot l'amour : l'agapê du Christ. Elle doit s'établir à tous les niveaux. Communion avec l'Eglise de Rome, avec le Saint-Siège : plus l'apôtre s'engage dans une mission particulière et dimoile — et c'est bien votre cas — plus il doit maintenir vivants et confiants ses rapports avec le cœur de l'Eglise. Communion avec l'Eglise universelle : la collégialité suppose non seulement la même profession de foi, mais un consensus sur l'ensemble des orientations communes à toute l'Eglise et une réelle solidarité dans la prière et l'entraide. Communion entre Evêques, dans votre pays : que ce soit au niveau national, à Lourdes, au Conseil permanent, ou au niveau de votre région apostolique du Sud-Ouest. Nous savons que vous travaillez beaucoup ensemble, avec méthode, pour mieux cerner les réalités mouvantes, affermir devant Dieu la conscience de vos devoirs et mettre au point des orientations communes, qui ne déchargent évidemment aucun Evêque de ses propres responsabilités. Et Nous apprécions particulièrement le climat de prière qui imprègne vos rencontres. Communion avec vos prêtres ! De plus en plus ils éprouvent le besoin de contacts avec vous, et d'encouragements, à une heure où le ministère est certainement difficile et parfois incompris. Puissent-ils former autour de vous un presbyterium qui soit une communion : sans le témoignage de leur amour mutuel et de leur collaboration fraternelle, dans la diversité des sensibilités et la complémentarité des tâches, il serait vain et hypocrite de prétendre édifier l'Eglise. Et vous-mêmes, sans jamais renoncer à une autorité nécessaire, vous cherchez un nouveau style de présence et de soutien : entretiens fréquents, rencontres des équipes sacerdotales, visite des prêtres au sein de leurs activités de paroisses, d'aumôneries, de mouvements, attention à ceux qui sont exposés à plus de difficultés, sans négliger les autres. Le dialogue que vous avez avec eux doit vous permettre de leur parler avec affection et confiance, en toute vérité et liberté. Ils comprendront que vous fassiez appel, fermement si c'est nécessaire, à leurs responsabilités de serviteurs de la Parole de Dieu et des mystères, et aux exigences de la communion avec l'ensemble de l'Eglise. Les fidèles s'étonneraient à bon droit que des abus manifestes soient tolérés par ceux qui ont reçu la charge de l'(( épiscopat », qui signifie, depuis les premiers temps de l'Eglise, vigilance et unité. Le Pasteur est celui qui accompagne le troupeau, avec sollicitude Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 474 pour chacun, mais aussi celui qui marche en tête, pour tracer courageusement la voie. Avec l'Apôtre Pierre, redites aux « anciens » qui sont vos prêtres : « Ne faites pas peser votre autorité, mais soyez les modèles du troupeau )).* Communion encore avec les religieux et les religieuses, dans le respect de leur vocation propre. Ne craignez pas de rappeler, à celles qui sont vouées à la vie active, leur responsabilité dans l'évangélisation, et, Nous insistons, dans l'évangélisation directe : catéchèse, animation et service des communautés ou mouvements, avec toutes leurs qualités de foi et de cœur. Enfin, communion à promouvoir entre les laïcs chrétiens, trop enclins à s'ignorer, et qui va bien au-delà de la confrontation épisodique. A ce sujet, Nous souhaitons avec vous que les Conseils pastoraux pren2 nent effectivement leur place souhaitée par le Concile. Pour vous, Nous savons les longs moments — soirées, récollections — que vous consacrez aux militants pour les aider à faire de leur action et de leur projet une œuvre d'Eglise. Mais c'est aussi l'ensemble du peuple chrétien qui a besoin de garder contact avec vous, et les occasions ne manquent pas : fêtes paroissiales, rassemblements, pèlerinages. Bref, favorisez la communion à tous les niveaux. Un autre point important : Nous tenons expressément à encourager vos efforts et ceux de vos prêtres pour susciter une participation éclairée et vivante du peuple chrétien à la sainte Liturgie, dans l'esprit de votre récente Assemblée de Lourdes. Nous connaissons et admirons les célébrations qui témoignent, dans vos églises de villes et de campagnes, d'un véritable esprit liturgique et d'une fidélité exemplaire aux normes du Vatican I I . C'est votre joie et la nôtre! Nous devons également encourager votre vigilance et votre fermeté. La liturgie catholique doit demeurer théocentrique. C'est sa nature même. C'est l'esprit de la rénovation accomplie par le Concile. Permettez-nous de nous arrêter un instant à la célébration de l'Eucharistie. Elle se situe bien au-delà d'une rencontre fraternelle et d'un partage de vie. Saint Paul ne craignait pas de le rappeler aux chrétiens de Corinthe. 3 L'Eucharistie est es- sentiellement la réitération du sacrifice rédempteur du Christ. C'est une réalité, dont aucun ministre, aucun laïc n'est propriétaire. C'est 1 2 3 1 Pt 5, 3. Décret Christus Dominus, n. 27. 1 Co 11, 22. Acta Pauli Pp. VI 475 un mystère sacré qui requiert une atmosphère de gravité et de dignité, et ne supporte pas la médiocrité ou le laisser-aller du lieu, de la tenue vestimentaire, des objets du culte. Simplicité, oui! Désinvolture, jamais ! Nous félicitons et stimulons les diocèses qui, de diverses manières, proposent aux fidèles une formation liturgique digne de ce nom. Un tel y travail, loin des inventions faciles, permettra au culte catholique de conserver son identité, d'exprimer et de nourrir la foi du Peuple des baptisés. Dans la synthèse de vos rapports, Nous avons noté avec la plus grande satisfaction votre volonté de (( relancer l'appel » au ministère ordonné, à la vie religieuse, aux ministères institués. Il est bien certain que, depuis des années, un peu partout dans l'Eglise, la notion du sacerdoce et de la vie consacrée est comme recouverte d'un certain brouillard, engendré par d'interminables recherches et par des abandons véritablement épidémiques. Faut-il désespérer? Absolument pas ! C'est dans ce contexte que vous avez à rejoindre les jeunes d'aujourd'hui pour leur présenter vous-mêmes le visage immuable, à travers le temps, du sacerdoce catholique et de la vie religieuse. Tant de jeunes sont capables d'entendre l'appel ! Vous en êtes justement persuadés ! Assurément ces jeunes disciples du Christ ont besoin de lieux de formation. Quiconque se destine à une responsabilité importante doit accepter des années exigeantes, austères même, d'Université, d'Ecole professionnelle, etc. Le ministère sacerdotal en particulier ne pourra jamais faire l'économie de centres spécifiques de formation spirituelle, doctrinale et pastorale. « Relancer l'appel » ! Nous gardons votre formule dans notre coeur et notre prière. Elle correspond si bien à une donnée constante de l'Evangile et de la Tradition ecclesiale. Elle est vraiment dans le sens de l'histoire ! Enfin, Nous aurions aimé parler plus longuement de Vapostolat dans les différents milieux. Nous avons récemment insisté avec vos confrères du Nord sur le rôle et la formation des laïcs. Il est difficile d'établir une priorité dans l'évangélisation, car tous les milieux en ont un besoin particulier. Nous notons avec gravité la dispersion et le désarroi humain et religieux du monde étudiant : c'est lourd de conséquences pour l'avenir ! Aussi encourageons-Nous de façon spéciale ceux qui se préparent à assumer cet apostolat délicat : il exige une solide formation théologique et profane, mais par-dessus tout un attachement fervent à la personne du Christ et à son Eglise. Le milieu ouvrier est depuis longtemps aussi l'objet de votre sollicitude, à travers des obstacles persistants : une déchristianisation accentuée, et un esprit marxiste pénétrant. Il faut aider Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 476 les ouvriers chrétiens engagés dans le progrès social à demeurer critiques à l'égard de l'idéologie athée et des moyens non évangéliques. Une partie des milieux indépendants et de larges secteurs ruraux connaissent aussi les effets du matérialisme et de l'indifférentisme. Mais que cette vision lucide ne vous décourage pas! C'est le lot de toute l'Eglise de repartir sans cesse avec une poignée de témoins convaincus. L'Eglise est toujours missionnaire. Vous-mêmes vous notez des signes de renouveau, au moins à l'état de germes : laïcs plus responsables, éveil de nouvelles communautés ... Alors encouragez-les, en vérifiant toujours la qualité du levain et les « critères objectifs pour l'identité chrétienne )), précisés dans votre récent document sur l'accueil et l'annonce de la Parole de Dieu. ((N'éteignez pas l'Esprit... Eprouvez tout, retenez ce qui est bon », disait déjà l'Apôtre Paul. 4 Tous au cours de cet entretien, Nous avons relevé votre généreux dévouement pastoral, parfois au milieu d'incompréhensions et de sacrifices. Alors Nous concluons: Age quod agis: accomplissez au mieux ce que vous devez faire. Et comment nous quitter sans évoquer la mémoire d'un grand Docteur de l'Eglise, évêque de votre région, saint Hilaire de Poitiers? N'estce pas l'un des créateurs du (( langage théologique » de l'Occident? Ses grandes œuvres sont encore une lumière pour nous. Il nous rappelle notamment que la sûreté doctrinale, c'était l'épreuve décisive de l'arianisme — empêche l'Eglise de se dissoudre dans les idéologies du temps, en lui redonnant toute sa vigueur. Avec ce saint Evêque, prions le Seigneur de nous aider à conserver 5 et à répandre la foi ! Et que le Christ ressuscité renouvelle sans cesse l'espérance en vos cœurs ! Avec notre Bénédiction Apostolique. 4 5 1 Th 5, 19. De Trinitate: fin du Livre XII. Acta Pauli Pp. VI 477 VII Ad Ruandae, in Africa, sacros Praesules, occasione visitationis « Ad limina » coram admissos.* Chers Frères, Nous sommes profondément touché des paroles émouvantes que Nous venons d'entendre, et c'est avec joie que Nous vous accueillons, tous et chacun ce matin, heureux d'adresser un souhait de bienvenue tout particulier à Monseigneur Wenceslas Kilibushi, qui a été nommé récemment Evêque de Nyundo et est venu compléter ainsi le Corps episcopal de votre pays. Votre digne interprète a relevé à juste titre combien ce pays Nous est cher et avec quel soin nous Nous sommes efforcé de suivre, au cours des années, l'évolution de sa situation civile et religieuse. Vous venez à Nous dans des sentiments auxquels Nous ne pouvons manquer d'être très sensible, car Nous les voyons inspirés avant tout par la foi, cette foi profonde et limpide des Eglises africaines, qui Nous frappe toujours si vivement dans nos rencontres avec les fils très chers de votre Continent. Vous croyez, d'une foi vivante, au primat de Pierre, et vous venez « Ad limina )) pour confier à son humble successeur, avec un abandon filial, vos joies et vos peines, votre reconnaissance et vos soucis : vous y venez aussi pour être, par lui, confirmés dans votre mission de Pasteurs. Rien ne peut Nous rendre plus conscient de notre propre mission à votre égard, celle que le Christ confiait à saint Pierre par ces paroles définitives et ineffaçables : « Confirma fratres tuos ! ». Nous le faisons, soyez-en sûrs, avec joie et avec amour. Nous savons que votre tâche, pour implanter toujours davantage en terre d'Afrique le message de l'Evangile dans toute sa pureté, n'est pas une mission facile. Mais vous devez savoir aussi que non seulement le Saint-Siège, mais — on peut le dire — toute la communauté ecclésiale a le regard tourné vers les jeunes Eglises d'Afrique avec une immense espérance. On attend de vous la preuve qu'il est possible d'insérer profondément chez vous le message chrétien authentique, en respectant les lignes essentielles de la culture africaine : en d'autres termes, de donner un visage africain à l'éternel et immuable message de l'Evangile. Cela suppose un effort en deux directions qui, au premier abord, semblent * Die 25 m. aprilis a. 1977. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 478 presque impossibles à faire converger : l'adaptation et la fidélité. Il faut adapter, c'est indubitable : qu'il s'agisse de la présentation des vérités, de l'expression liturgique, etc . . . Mais le message à adapter est unique et ne peut être déguisé ni trahi : il n'y a qu'une seule Foi et qu'une seule Eglise ! Votre fidélité à cette unique Eglise du Christ transparaît dans chaque phrase du message que Nous venons d'entendre : elle Nous édifie et Nous émeut. Elle Nous donne aussi la certitude que l'attente, l'espérance de l'Eglise dont Nous parlions à l'instant, ne sera pas déçue par les Eglises d'Afrique, par la chère et vaillante Eglise du Rwanda, en particulier. (( La Journée des Vocations », que nous célébrions hier, nous invite à stimuler particulièrement votre zèle pastoral sur ce point si important pour l'avenir de votre Pays : lui assurer un clergé autochtone nombreux, bien préparé et avec une formation doctrinale profonde et solide. La moisson est abondante, Notre-Seigneur nous en donne l'assurance, et l'expérience le confirme chaque jour : mais les ouvriers sont peu nombreux, et toute la communauté chrétienne doit en être consciente et élever vers Dieu d'incessantes prières pour qu'il envoie des moissonneurs. Nous voudrions en terminant attirer votre attention sur un autre point, moins directement lié, peut-être, à votre mission proprement religieuse, mais qui en découle cependant et peut parfois en conditionner l'exercice : Nous voulons parler de la paix ei vile, de la bonne entente entre les citoyens d'une même patrie. Nous n'avons que trop d'exemples, hélas, du trouble grave apporté à des communautés nationales par des discordes intestines. En effet, c'est avant tout dans le cœur de l'homme que doit d'abord s'établir la paix, qui rayonnera ensuite sur ses frères. Et c'est là qu'apparaît le rôle irremplaçable d'une communauté catholique vraiment pénétrée par l'esprit de paix, de pardon, d'amour, l'esprit que le Seigneur a apporté sur la terre et confié à son Eglise. Puissiez-vous contribuer à en pénétrer toujours davantage vos prêtres et vos fidèles ! C'est avec ce souhait, chers Fils et Frères du Rwanda, que Nous prenons congé de vous, en vous chargeant de porter à toutes vos communautés notre salut paternel, nos vœux et nos bénédictions, et en vous accordant à vous-mêmes une très particulière Bénédiction Apostolique. Acta Pauli Pp. VI 479 VIII Ad Exc.um Virum Kenneth D. Kaunda, Reipublicae Zambiae Praesidem, et ad eos qui eum comitati sunt, coram admissos.* Mr President, Your visit to the Holy See gives us a special opportunity to express our esteem for Your Excellency and for the beloved country of Zambia. It is with pleasure that we welcome you as the highest représentative of your people and as a distinguished African statesman. You are no stranger to the Vatican : your visits and communications, as well as your représentatives, have always been received with deep respect. Today we wish to reiterate the importance we attach to so many of your interventions in the making of African history, with repercussions on the destiny of the entire world. We are sure that our thoughts are well known to you, in particular our constant proclamation of the dignity of the human person, the brotherhood of ali men and the equality of their fundamental rights. In this regard we do not hesitate to repeat what we said before the Parliament in Uganda : " W e deplore the fact that, in certain parts of the world, there persist social situations based upon racial discrimination and often willed and sustained by Systems of thought; such situations constitute a manifest and inadmissible affront to the fundamental rights of the human person . . . V We render honour to your own activity in this important field and invoke upon you the strength to continue to lend wise counsels to those who will listen to you. Our own advice has always been : " . . . the temptation to violent means . . . may become very strong. as a solution is illusory". But violence 2 Our welcome to you and to your fellow-citizens constitutes a new appeal for peace, in a world where brothers and sisters of ali continents must work together. And we know that, in this noble plan, Zambia must play a privileged role. As we place our confidence in your continuing leadership, we pray that your nation will indeed fulfìl its lofty destiny. God bless Zambia! * Die 17 m. iunii, a. 1977. A.A.S. 61 (1969), p. 585. A.A.S. 64 (1972), pp. 312-313. 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 480 IX Ad sacros Praesules Foederatarum Americae Septemtrionalis Civitatum, postridie canonizationis beati Ioannis Nepomuceni Neumann coram admissos.* Venerable Brothers, dear Bishops from America, We bless the Providence of God that has brought us to the joy of this day : the common célébration of our ecclesial communion on the occasion of the Canonization of Bishop John Neumann. We have seen once again how the power of Christ's Résurrection is perennially effective in the Church of God, and how through the action of the Holy Spirit, and for the glory of the Father, it continues to bring forth, in each generation, fruits of holiness of life. And because our new Saint is a Bishop — an American Bishop — we are especially happy to have this opportunity to express to you our affection in the Lord, and with you to reflect on the episcopal office that you are called to exercise in the name of Jesus Christ, "the chief 1 Shepherd" of the Church. As Vicar of Christ we thank you for your partnership in the Gospel, for ali the labor and fatigue you expend, in order to bring the name of Jesus and the life-giving and uplifting message of the Gospel to his people. In virtue of our own charism as Successor of Peter, we féel compelled to speak to you a word of challenge, exhortation and encouragement. Permit us to open to you our heart. Our sentiments are sentiments of esteem, of interest and of love. Dear Brothers, we have been chosen to continue the action of the Good Shepherd in the world ; we are ministers of the mysteries of God. We have been called to preside humbly at what the Second Vatican Council calis "the table both of the word of God and of the Body of Christ". 2 By its very nature, our ministry of word and sacrament is placed under the sign of fìdelity to Jesus Christ — absolute fidelity to Jesus Christ. We have received a sacred trust, according to a pian that infìnitely supersedes human wisdom. Our vocation is one of spiritual leadership * Die 20 m. iunii a. 1977. 1 Pt 5:4. 1 1 Dei Verbum, 21. Acta Pauli Pp. VI 481 and pastoral accountability : to guide God's people "in right paths for his name's sake". 3 The word of God is the message that we proclaim ; it is the criterion of our preaching; it is light and direction for the lives of our people. We have no hope outside of God's word. Apart from it, there are no valid solutions to the problems of our day. The faithful preaching of God's word — in all its purity, with all its exigencies, in all its power — constitutes the highest priority of our ministry, because ali else dépends on this. A wäre of its r ele vanee in our day, we do not hesitate to repeat the solemn charge Paul made to Timothy with apostolic seriousness and with great simplicity and confidence : "Before God and before Christ Jesus . . . I put this duty to you ... : proclaim the message and, welcome or unwelcome, insist on it. Refute falsehood, correct error, call to obé- dience — but do all with patience and with the intention of teaching". 4 And with a realistic awareness of certain challenges today to Catholic teaching, not least of which is in the fìeld of sexual morality, we add : "Far from being content with sound teaching, people will be avid for the latest novelty and collect themselves a whole series of teachers according to their own tastes ; and then, instead of listening to the truth they will turn to myths. Be careful always to choose the right course; be brave under trials; make the preaching of the Good News your life's work, in thoroughgoing service". 5 Brethren, these words are a whole program of apostolic charity. They are the expression of love, and when followed, they constitute a great pastoral service to our people. They were an inspiration to John Neumann; they were a holy challenge to every Bishop who ever lived. They represent fidelity to Jesus Christ, and to ali his words, which are indeed "spirit and life". 6 The most profound pastoral understanding, the deepest human compassion exist only in fidelity to God's word. There is no di vision, no dichotomy, no opposition between God's commands and our pastoral service. If all the exigencies of the Christian message are not preached, our apostolic charity is incomplete. As Bishops of the Church of God, we must humbly ask for strength, so as not to be "tossed here and there, carried about by every wind 3 4 5 6 Ps 23:3. 2 Tim 4:1-2. Ibid., vv. 3-5. Jn 6:63. 31 - A . A . S. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 482 of doctrine". 7 Let us speak out; let us proclaim the message of the Beatitudes; let us exercise personally with ever greater energy our teaching mission : to teach as Jesus taught. Under standing? Yes. Compassion? Yes. Sensitivity? Yes. But supernatural sensitivity, and fidelity to Jesus Christ and to his Cross and Résurrection. With John Neumann let us say over and over again: Passio conforta Christi me! And let us always remember that the Holy Spirit is with us, to enable us to give this special loving service to our people, to enable us — in the living communion of the Church — to discern and preach the true exigencies of Christian life. Once more, let us listen to Paul's ad vice to Timothy : " . . . God did not give us a spirit of timidity but a spirit of power and love and self-control". 8 And with this power and love and self-control, let us face ali the challenges of our ministry. The true good of God's holy people is at stake. Our vocation prompts each of us to say : "For this Gospel I was appointed a preacher and apostle and teaeher". 9 And on the basis of God's word we must lay down our lives, like John Neumann, in persevering service to our brethren. Whereupon, ali the sufferings and anxieties and problems of God's people truly do affect us because they affect the brethren of Jesus, and because we constantly hear Jesus talking to his Father, saying: 10 mihi eos dedisti, et... servabam eos in Nomine tuo". "Tui erant et To fulfill this role, all the actions of our lives and of our sacramental ministry must be regulated according to God's word. In conclusion, Venerable Brothers, we beseech you to guard the content of the Catholic and apostolic faith. Speak about it often to your people ; discuss it with your priests and deacons and religious. We ask you to fulfill with loving personal attention your great pastoral responsibility to your seminarians : know the content of their courses, encourage them to love the word of God and never to be ashamed of the seeming folly of the Cross. There are many other things we would like to speak to you about. They ali touch upon our ministry of word and sacrament, absolute fidelity to Jesus Christ, true pastoral service to God's people. 7 8 9 10 Eph 414. 2 Tim Iii. 2 Tim l a i . Jn 17:6,12. But Acta Pauli Pp. VI 483 mean while, we prayerfully commend you ali to the intercession of John Neumann, and we propose his ministry as a model for your own and for all your brother Bishops throughout the world. And we would like to end, using words that we wrote to you in our Bicentennial Letter, a year ago this month : "And in this way, Brethren, let us go forward — forward together, in the name of the Lord, in the name of Jesus. ç Do not let your hearts be troubled. me' " . It is he who tells us : Have faith in God and faith in n "With God's grâce there is no hardship we cannot endure, no difficulty we cannot sustain, no obstacle we cannot overeóme for the Gospel of our Lord Jesus Christ and for the glory of his name. In this name, Brethren — in the holy name of Jesus — we impart to you and to all our sons and daughters in America our special Apostolic Blessing". Ad Americae Septemtrionalis Foederatarum Civitatum peregrinos, post beati Ioannis Nepomuceni Neumann canonizationem in Basilica Vaticana peculiari ratione coram admissos.* Dear sons and daughters from the United These are wonderful days for America ! States, The Canonization of Saint John Neumann — as we said in our Angelus talk last Sunday — is a "glory for the American people : a glory that is spiritual, religious, Christian and Catholic; it is a glory that is so very human". And our hope today is that this holy event will have a lasting impact on the history of the United States, that it will mark a reafñrmation among our Catholic people of the great values in John Neumann's life. We pray that the Holy Spirit will stir up a real renewal in love : love for God and love for neighbor. Today we greet all of you as the représentatives of the Church in the United States : the différent catégories, the différent races, all the différent ethnie groups that make up the fabric of your nation and the one ecclesial family, the one communion of the Church, the one Body of Christ, the one People of God. you ali in the love of the Savior. 11 Jn 141. * Die 22 m. iunii a. 1977. With paternal affection we embrace Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 484 In a special way we turn to our beloved sons in the priesthood, and, with the inspired expression of the Acts of the Apostles, we beg you "to concentrate on prayer and the ministry of the word". 1 We value highly the collaboration of our deacons in révèrent ministry and charitable service. We send our greetings back to ali the religious in the United States, recalling the value of consecrated love and its power to transform the world. To the seminarians présent here and to your brothers at home we offer our encouragement, asking you to be generous in self-giving. days. Make the word of God the treasure of your seminary It will be a source of dynamism for your lives. You can only communicate Jesus, if you remain in his love, if his word lives in you. And, in particular, for the beloved Catholic laity we pray that Bishop Neumann's canonization will be a source of fresh vigor : new commitment to the grâce of Baptism and Confirmation, renewed adhérence to Christian principies of life, amid ali the attractions of materialism and ali the enticements of the worldly pleasures offered by today's world. In the words of Saint Paul, we earnestly exhort you : "Do not model 2 yourselves on the behavior of the world around you", rather, we beseech you to stand firm — closely united with your Bishops and with us — in the grâce of Christ and in fidelity to his holy Cross. The words of Saint Cyril of Jerusalem still echo down the centuries : "The Catholic Church is proud of ali Christ's actions, but her greatest boast is the Cross". 3 We ask that families be strengthened in the great ideáis of Christian living : faithful and generous love, mutuai understanding, common prayer. Our encouragement goes likewise to the single people who through the effort and activities of their lives give witness to Christ, and to all groups of Christians dedicated to the Gospel of the Lord Jesus. Our special love is with the poor, the afflicted, the distressed. Our challenge for the entire ecclesial community is to love God and to love one's neighbor. In this regard, Saint Augustine opens up for us great insights when he says : "You must al way s think on thèse two commandments, meditate on them, keep them in mind, act by them and carry them out". And he continues: "Loving God comes first as a commandment, but loving your neighbor comes first as an 1 2 1 Acts 6:4. Rom 12-2. Cat. 13. Acta Pauli Pp. VI activity". 4 485 He concludes by saying: "It is in loving your neighbor that yon merit to see God". 5 In the fulfìlling of this great duty, John Neumann is our model and our help. And we ask him to intercede for America and for all its Citizens. We pray that his example and the witness of his holy life will be a source of strength and joy for all of you in the years ahead. God bless America! Our greetings in the Lord go also to our sons and daughters from other English-speaking countries — especially to the groups from England, Ireland, and Denmark. May all of you find inspiration at the tomb of the Apostle Peter, and renew your faith in Jesus Christ, the Son of God and chief Shepherd of the Church. In his name we bless you all! XI Ad Exc.um Virum Georgium Morelli Pando, Peruvianae Reipublicae apud Sedem Apostolicam liberis cum mandatis Legatum, demandati sibi muneris litteras testes Summo Pontificii tradentem.* Señor Embajador: En este acto de presentación de las Cartas que lo acreditan como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario del Perú ante la Santa Sede, nos es grato dar a Vuestra Excelencia nuestra más cordial bienvenida. Hemos escuchado vivamente complacido sus expresivas palabras. Vemos en ellas un claro testimonio no sólo de los sentimientos religiosos que animan al Pueblo peruano, sino también de leal reconocimiento a la fructuosa presencia de la Iglesia en su País, habiendo ella compartido en todo momento la trayectoria humana y espiritual que le ha dado una propia configuración. Como acaba de observar Vuestra Excelencia, la Iglesia en el desarrollo de su quehacer específico, lejos de obrar a impulso de móviles temporales, sigue poniendo a disposición de la sociedad humana las luces y energías que brotan sin cesar de su misión salvadora. Y no otro es nuestro pensamiento, al que también ha aludido Vuestra Excelencia, 4 Dei dilectio prior est ordine praecipiendi, proximi autem dilectio prior est ordine faciendi. In Ioan., Tract. 17. * Die 23 m. iunii a. 1977. 5 486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale cuando año tras año hemos hecho un repetido llamamiento a no ahorrar esfuerzos en favor de la causa de la paz. Inquietudes, esperanzas y afanes convergen hoy más que nunca hacia este apremiante objetivo. A medida que se le dé aliento y vigor, irán surgiendo y adquiriendo consistencia iniciativas que, superando miras discordantes con la dignidad de la persona humana, se orienten decididamente a dotar al hombre de los recursos necesarios a la expansión íntegra de sus aptitudes y sostenerlo en su aspiración por lograr una convivencia fraterna, en medio de una comunidad cada vez más libre y más auténticamente humana. Sabemos muy bien que estos ideales han hallado eco insistente en el Perú. En este sentido nos alegramos de ver cómo la Iglesia, Pastores y fieles, están desplegando una intensa actividad, solidaria con todo cuanto tiende a promover el bien común, pero atenta sobre todo al progreso cultural, moral y también material de los más necesitados. Señor Embajador : con nuestra benevolencia y nuestros mejores votos por el feliz cumplimiento de la misión que le ha confiado el Señor Presidente del Perú, a quien agradecemos su deferente saludo, rogamos a Vuestra Excelencia se haga intérprete de nuestros mejores deseos ante las Autoridades y ante todos nuestros amadísimos hijos peruanos, sobre quienes invocamos copiosas bendiciones divinas. XII Ad Em.mum Virum Melitonem ad ceterosque Patriarchatus oecumenici legatos, coram admissos.* Chers Frères dans le Christ, Soyez les bienvenus chez nous en ces jours où l'Eglise de Rome célèbre les apôtres qui l'ont fondée. Votre visite nous honore et témoigne de la réalité de notre active recherche de la pleine unité, en même temps qu'elle nous permet de constater les progrès que le Seigneur nous donne de réaliser. Nous vous remercions de tout cœur, chers Frères, d'avoir voulu participer ces jours-ci à notre prière. Il y a treize ans, Nous avions la grâce de nous rendre en pèlerin aux Lieux Saints où se sont réunis les premiers conciles œcuméniques ; puis voici dix ans, Nous rendions visite à votre sainte Eglise et Nous ren- * Die 27 m. iunii a. 1977. Acta Pauli Pp. VI 487 contrions pour la seconde fois notre vénérable Frère, le Patriarche Athénagoras. Quels souvenirs! Durant ces dernières années, les rapports entre nos Eglises se sont approfondis et multipliés, de sorte que nous avons maintenant, deux fois par an, un échange de délégations qui permet une féconde information réciproque, indispensable à l'harmonisation de nos efforts dans la marche vers la pleine communion retrouvée. Nous rendons grâce au Seigneur qui dirige son Eglise dans cette voie. Nous sommes heureux de savoir que la Commission inter-orthodoxe chargée de préparer le dialogue théologique avec l'Eglise catholique a tenu sa première réunion de travail. Que le Seigneur nous donne force et lumière et fasse de nous des artisans de paix et d'unité, afin qu'ensemble nous puissions mieux proclamer son Evangile de réconciliation et de salut, dont le monde d'aujourd'hui a tant besoin au milieu de ses tensions et des ses inquiétudes! Nous vous remercions, chers Frères, de votre présence, signe de communion et d'espérance. Nous vous prions de porter notre message de charité fraternelle au vénérable Patriarche Dimitrios et à son Eglise. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 488 ACTA SS. C O N G R E G A T I O N U M SACRA CONGREGATIO PRO EPISCOPIS PROVISIO ECCLESIARUM Sanctissimus Dominus Noster Paulus divina Providentia Pp. V I , successivis decretis Sacrae Congregationis pro Episcopis singulas, quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere. Nimirum praefecit : Die 2Jf Martii 1977. — Metropolitanae Ecclesiae Monacensi et Frisingensi R. P. D. Iosephum Ratzinger, Praelatum honorarium Sanctitatis Suae, Magistrum theologiae in universitate Ratisbonensi. Die 5 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ablensi R. P. D. Carolum MacDonald Renfrew, Vicarium generalem Glasguensem, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Thomae Winning, Archiepiscopi Glasguensis; — Titulari episcopali Ecclesiae Volitanae R. D. Iosephum Devine, Vicarium episcopalem in Archidioecesi Glasguensi, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Thomae Winning, Archiepiscopi Glasguensis. Die 6 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Villaregensi R. D. Franciscum Eder, Canonicum Ecclesiae cathedralis Passaviensis, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Antonii Hofmann, Episcopi Passaviensis. Die W Maii. — Cathedrali Ecclesiae Bergomensi Exc. P. D. Iulium Oggioni, hactenus Episcopum Laudensem. Die 23 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Urbinatensi R. P. D. Hugonem Donatum Bianchi, presbyterum Sammarinensis-Feretranae dioecesis. — Cathedralibus Ecclesiis Sancti Angeli in Vado et Urbaniensi, aeque principaliter unitis, R. P. D. Hugonem Donatum Bianchi, presbyterum Sammarinensis-Feretranae dioecesis. Die 2Jf Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Clonerdensi R. D.; Augustinum B. Vaughan, rectorem seminarii maioris Neo-Eboracensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Terentii S. R. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. Sacra Congregatio pro Episcopis 489 — Titulari episcopali Ecclesiae Limisensi R. D. Franciscum Garmendia, parochum ecclesiae Sancto Thomae Aquinatensi dicatae in regione vulgo South Bronx archidioecesis Neo-Eboracensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Terentii S. R. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusubisiritanae R. D. Theodorum E. McCarrick, secretarium Em.mi P. D. Terentii S. R. E. Cardinalis Cooke, Archiepiscopi Neo-Eboracensis, quem deputavit Auxiliarem eiusdem Em.mi Archiepiscopi. Die 25 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Maximianensi in Numidia Exc.mum P. D. Aemilium Benavent Escuin, hactenus Ar- chiepiscopum Granatensem, quem constituit Vicarium generalem Castrensem exercitus Hispaniarum, servata archiepiscopali dignitate. Die 26 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Barretensi R. D. Antonium Mucciolo, e clero Sorocabano. Die 27 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Bambergensi R. D. Elmarum Mariam Kredel, Vicarium episcopalem in eadem Archidioecesi. Die 28 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Caesenatensi R. P. D. Aloisium Amaducci, Vicarium Generalem Foroliviensis dioecesis. Die 30 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Natchetensi R. P. D. Danielem Kucera, e Congregatione Americana Casinensi O. S. B., monachum Abbatiae Sancti Procopii in oppido vulgo Lisie, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Romaei R. Blanchette, Episcopi Ioliettensisin-Illinois. Die 3 Iunii. — Metropolitanae Ecclesiae Florentinae Exc. P . D . Ioannem Benelli, hactenus Archiepiscopum titularem Tusuritanum. — Cathedrali Ecclesiae Civitatis Plebis Exc. P. D. Ferdinandum Lambruschini, Archiepiscopum Perusinum. — Metropolitanae Ecclesiae Caesaraugustanae Exc. P. D. Eliam Yanes Alvarez, hactenus Episcopum tit. Mullitanum. Die 6 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Castrensi in Tuscia R. D. Stanislaum Stephanum Kärlich, e clero archidioecesis Cordubensis in Argentina, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Radulfi Francisci S. R. E. Cardinalis Primatesta, archiepiscopi Cordubensis in Argentina. Die 10 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Cabarsussitanae R. D. Arnaldum Canale, e clero Bonaerensi, quem deputavit Auxiliarem Em.mi D. P. Ioannis Caroli S. R. E. Cardinalis Aramburu, Archiepiscopi Bonaërensis. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 490 — Titulari episcopali Ecclesiae Catulensi R. D. Iosephum Emmanuelem Lorenzo, e clero Bonaerensi, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Ioannis Caroli S. R. E. Cardinalis Aramburu, Archiepiscopi Bonaérensis. — Titulari episcopali Ecclesiae Misenensi R. P. Aloisium Ciappi, ex Ordine Praedicatorum, Theologum Pontificalis Domus. — Titulari episcopali Ecclesiae Cuncacestrensi R. D. Owen F. Swindlehurst, parochum ecclesiae SS.mi Nominis in civitate Newcastle upon Tyne, quem deputavit Auxiliarem Exc.mi P. D. Hugonis Lindsay, Episcopi Hagulstadensis et Novocastrensis. — Cathedrali Ecclesiae Sancti Hieronymi Terraebonae R. D. Carolum Valois, Vicarium Capitularem eiusdem dioecesis. Die 21 lumi. — Cathedrali Ecclesiae Kansanopolitanae-Sancti Iosephi Exc.mum P. D. Ioannem Sullivan, hactenus Episcopum Insulae Grandis. Die 25 Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Opoliensi R. D. Alfonsum Nossol, professorem Universitatis Catholicae Lublinensis. — Titulari Episcopali Ecclesiae Elephantariensi in Mauretania R. P. Leonardum Legaspi, O. P., Magnificum Rectorem Pontificiae Universitatis Sancti Thomae in Manila, quem deputavit Auxiliarem Em.mi ac Rev.mi P. D. Iacobi S. R. E. Card. Sin, Archiepiscopi Manilensis. Die 28 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Manaccenseritanae R. D. Iacobum Iosephum 0'Brien, Moderatorem Seminarii Maioris Vestmonasteriensis, quem deputavit Auxiliarem Em.mi P. D. Georgii Basilii S. R. E. Card. Hume, Archiepiscopi Vestmonasteriensis. Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 491 SACRA CONGREGATIO PRO CAUSIS SANCTORUM FLORENTINA Beatificationis et Canonizationis Servae Dei Eleonorae Ramírez Montalvo, vid. Landi, Fundatricis Ancillarum SS.mae Trinitatis et Divinae Incarnationis. SUPER DUBIO An Haec enim nobis eius Causa contemplatio introducenda promittitur, nis atque aeterna perfectio gaudiorum ... sit. actionum omnium fi- Hoc est enim plenum gaudium nostrum, quo amplius non est, frui Trinitate Dei, ad cuius imaginem facti sumus ( S . Augustinus, De Trinitate I, V I I I , 17-18). Trinitatis sanctissimae fruitio est et excellentissimus vitae nostrae terminus et totius nostrae, in fidei peregrinatione, actuositatis finis. Quo magis christifidelis in Trinitatis fide et dilectione vivit, eo magis ad absolutam divinae voluntatis adimpletionem iuxta vocationem quisque suam trahitur, in quo perfectionis summa consistit. Hoc mira gratiae suasione persensit et in vitae rationem induxit Dei Famula Eleonora Ramírez Montalvo, vidua Landi, mysterii Trinitatis devota contemplatrix et sedula illius cultus apostola. Ipsa nobilibus parentibus Ioanne Ramirez Montalvo et Elisabeth e gente Torrebianca, vel Basi vel etiam Buti, iuxta diversa documenta, die 6 Iulii anno 1 6 0 2 Genuae nata est. Migrantes huc et illuc parentes secuta, pueritiam Massae Apuaniae, Campis ad Bisentium et Montevarchii egit, ubi pater Eleonorae anno 1 6 0 7 mortuus est. Monialibus Florentinis a S. Clara monasterii S. Iacobi a. 1 6 1 1 educanda tradita: dum de virginali vita sacranda Deo cogitat, anno 1 6 2 0 subito et furtive prorsus ex asceterio a matre, quae Eleonoram insciam Horatio Landi nobili Fiorentino viro, desponsaverat, trahitur. Anulo ac nuptiali benedictione, die 30 Augusti eodem anno, renitente animo acceptis, communem cum coniuge iniit vitam, aerumnis innumeris ex inepta Horatii quoad rem nummariam agendi ratione plenam. Haud 492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale diu Eleonora cum viro suo vivere valuit, qui et fugere et latitare et longe in Mugelli domum se recipere debuit, iuridicis controversiis litibusqüe semper pendentibus. Dei Serva, spiritu et dilectione coniugi iugiter proxima, diversas domos hic et illic Florentiae habitavit, quibusdam puellis secum coniunctis, quas in Domini timorem et amorem instituebat, donec Horatio, die 7 Aprilis a. 1650, vita functo, curis domesticis libera, vitae suae spirituali plenius consulere potuit. Consilio ad exteras Missiones eundi abiecto, de moderatorum conscientiae sententia in orphanarum puellarum educationem tota incubuit, quas matris more fovit et iuvit, earum humanam et spiritualem altiorem procuravit efformationem, eo quidem exitu ut adulescentulae puellae dominae Eleonorae vulgo vocitarentur, quippe quae veluti familiam cum Eleonora matre constituerent. Pluribus praehabitis experimentis, et conscriptis Constitutionibus sapientia et prudentia eximia refertis, iam anno 1646, apud oratorium SS.mae Incarnationis, parvulam domum, vulgo Conventino, duodecim primis Ancillis Virginis Annuntiatae aperuit, ut absque votis rerum divinarum contemplationi in paupertate et clausura sub Deiparae protectione vacarent ; atque eisdem — quas per substitutam immediate moderabatur — et salutis monita ad perfectionis semitam ferendam praebebat et opes generose suppeditabat. Huiusmodi piarum virginum collegio, aliud asceterium post maturam considerationem, anno 1650 in loco suburbano cui nomen vulgo La Quiete, ad Sextum Florentinum, addidit, a primo plane distinctum, nobilibus feminis reservatum, unde vulgatum nomen Nobili Montalve alia Quiete. Eisdem ipsa nomen indidit Minimarum Ancillarum SS. Trinitatis, fine eisdem praestituto ut sacrosanctum eiusdem Trinitatis mysterium peculiari religione in claustrali solitudine prosequerentur, eximium cultum sanctissimo Eucharistiae sacramento redderent, puellas ex nobili genere ad virtutem, litteras artesque muliebres instituèrent. Eisdem quoque filiabus, quas inter et ipsa Dei Famula se recepit, Constitutiones praescripsit, Instructionem simul addens de puellarum instituendarum ratione. Utramque communitatem — anno 1886 elevatam in unum Minimarum Ancillarum Trinitatis Institutum, quod anno 1939 vota religiosa suscepit et anno 1956 in Congregationem Pontificii iuris est evectum — sanctis communitam legibus, praeclaris efformavit virtutum suarum exemplis. Ardentissimae fidei mulier, per mirum orationis spiritum ad Trinitatem ascendere in omnibus enitebatur, per Iesum, in Iesu et cum Sacra Congregatio pro Causis Sanctorum 493 Iesu, ut ipsa dicebat, viam ad Patrem sibi in Spiritu Sancto eligens, qui ignem adeo vehementer eius in corde succenderat, ut amoris flammam universo mundo Eleonora exoptaret. Inde ardens ad exteras Missiones proficiscendi desiderium ; inde impensum cultus liturgici SS. Trinitatis amplificandi studium; inde exantlatus sine lassitudine labor ut christiana doctrina aptiore modo, paedagogica arte inspecta et novator um doctrinarum ratione habita, pueris et adultis traderetur. Divina autem caritate rapta, mysticas gratias mire passa est, quibus et ad nuptiale cum Deo connubium est evecta, et alta mysteriorum Dei notitia illustrata, et vehementer erga Ecclesiam, Christi sponsam, amore donata. Quae, non contemptibili arte poetica, de divinis in sua anima operationibus scripto consignavit, operum veritate probavit. Quo sublimius enim ad sanctissimae Trinitatis contemplationem evehebatur, eo amplius ad humilitatis iter in prosperis et in adversis terendum trahebatur, qua, Deo in omnibus fidens, qualibet humana sui ipsius ratione despecta, et ad fratribus serviendum adigebatur atque ad grandia in Dei gloriam molienda et fortiter perficienda. Hisce praeclara, diutino vexata morbo, leviore quidem e cotidiano Eucharistico pabulo reddito, Eleonora die 10 mensis Augusti a. 1659, sueta precatione (( Tibi amor, tibi laus, Ubi gloria, tibi gratiarum actio, beatissima et gloriosissima Trinitas, unus Deus » vix inchoata, ad beatam altissimi mysterii contemplationem vocata est. Dei Famulae exuviae e loco La Quiete, cui coemeterium deerat, Florentiam delatae et in oratorio Incarnationis, Ancillis B. Mariae Virginis Annuntiatae concredito, ad tempus inhumatae, anno 1689 recognitae fuerunt et ad Quietis villam iterum relatae, ubi, in ecclesia SS. Trinitatis, interea erecta, reconditae fuerunt, pietati filiali Ancillarum Trinitatis commendatae. Sanctitatis fama, quam Serva Dei post se reliquit, per saecula perseveravit, supernis signis, ut videtur, confirmata, donec tandem sodales Instituti ab eadem Dei Famula conditi petierunt ut processus episcopali auctoritate super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in genere, super scriptis et super cultu publico Servae Dei non exhibito instituerentur. Qui processus anno 1925 apud archiepiscopalem Curiam Florentinam constructi Romam sunt transmissi. Postulatoriae litterae interim pervenerunt Summo Pontifici datae ut Causa beatificationis eiusdem Servae Dei apud Apostolicam Sedem introduceretur. Scriptis autem Servae Dei tributis ad iuris normam perpensis, Sacra tunc Rituum Congregatio, Pio Papa XI probante, die 18 Novembris anno 1936 edixit nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale 494 Cum vero in processu ordinaria potestate adornato nullus, uti patet, testis fuisset oculatus seu de visu, sed tantum de auditu auditus, Causa ipsa commissa fuit studio Sectionis Historicae praedictae Sacrae Rituum Congregationis. Quae Sectio, documentis et testimoniis scriptis undique collectis iisque criticae methodi trutina expensis, amplissimam Positionem super introductione Causae et super virtutibus Servae Dei concinnavit, quam Coetus Consultorum historicorum die 17 Martii anno 1965 dilaudavit. Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Rev.mo P. Iesualdo D'Errico, Ordinis Servorum Mariae, Causae huius postulatore legitime constituto, habitus est die 25 Iunii anni huius 1976 Congressus Ordinarius S. Congregationis pro Causis Sanctorum, in quo discussio facta est super dubio num Causa Servae Dei introducenda esset. Quem Congressus secuta est, die 12 Octobris eodem anno, Congregatio Peculiaris Patrum Cardinalium qui, ponente seu relatore Em.mo Cardinali Francisco Carpino, eidem dubio adfirmando responderunt, nimirum Causam esse introducendam, si Summo Pontifici placuisset. Referente demum, die 13 Novembris hoc eodem anno, de praemissis omnibus infrascripto Cardinali, Paulus Papa VI eam sententiam ratam habuit et confirmavit. Datum Romae, die 13 Novembris a. D. 1976. CONRADUS Card. BAFILE, Praefectus L . © S. & Iosephus Casoria, Archiep. tit. Foronovan., a Secretis Diarium Romanae Curiae 495 D I A R I U M ROMANAE CURIAE Giovedì, 16 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Signor DOM MINTOFF, Primo Ministro di Malta. Venerdì, 17 Giugno 1977, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto in Udienza S. E. il Signo
Similar documents
acta apostolicae sedis
Iesus. Quo tempore autem videmus in variis terrarum orbis partibus plurimorum nisus crebriores fieri, qui magno animo id assequi contendunt, ut inter christianos universos aspectabilis unitas insta...
More information