Plattdeutsche Geschichte - Landschaftsverband Stade

Transcription

LANDSCHAFTSVERBAND
DER EHEMALIGEN HERZOGTÜMER BREMEN UND VERDEN
Plattdeutsche Lesetexte von Autoren aus
dem Elbe-Weser-Dreieck
Die folgenden Texte sind uns in den vergangenen Jahren von den
Autoren für die plattdeutschen Lesewettberwerbe und auch zur
Veröffentlichung im Internet bzw. zum download aus dem Internet
überlassen worden:
(Lesehilfe: Lies a, aa, ah, o, oh, oo wie „o“ in Sorgen; g, gg wie „ch“
und das „t“ am Wortende nicht mit.)
Gerd Bahr:
Puck in' e Arften
Gründlich rein moken
Op Mullwörpsjagd
De Wecker in' e Kark
Spargel
De Königin hett Geburtsdag
No 560 Seemeilen geev 't Malöör
Kruutsand, Kruutsand
Rekenopgoov
De Koptein mutt an 't -Telefon
4
5
6
7
8
9
10
12
13
14
Christine Behrens:
Bannig Gepulter
Wat nu?
Schimpwüer
Dat Bispill
Dat Kirlsmagazin
De Dreeklürte Koder
De Stuventiger
Een Kriminalfall
15
16
17
18
19
20
21
22
Johann Diedrich Bellmann:
Eskimorull
Napoleon in der Guldbeker Möhl
23
24
Anna Birreck:
Dat kann bloots de Harvst
Dat Ne'e Johr!
De lüttje Pogg
Tronenwulken,
Dat reine Taschendook
De Saag vun den Osterhoos!
Tucki
Hansi un Hanseline!
De Fehlfarv
Wuff
Ach, HestDat goot!
26
26
26
27
28
29
30
31
32
33
34
Heike Fedderke:
Dat Glückskind
Bangbüx
Benno
Dusendfiefhunnert
Dumme Fleeg!
Hamlet
De Oodler in'n Höhnerstall
Online no Hochtied
De mit Tronen seien
35
36
37
38
39
40
41
42
43
Hinrich Gerken:
„So ein Tag...„
Musst an glöben!
De Jugend von vundoog
Snackst du Platt?
Mogeln un Klatschen
Rücksicht un Nodenken
Schummelee
Tüügnis-Elend
45
46
47
48
49
50
51
52
Liselotte Greife:
Op'n Schoolhoff
Von den groten Sieg
Von Wutteln un Windmokers
Höört veel Moot to
Verkööp bloots över Internet
Lütt Jan sien goden Rat
As so`n flegen Üntertass
De Swiensböst un de Daschenklock
Martina in de Sepenbloos
De Schavernack mit de Döörklock
Nu heet dat weller oppassen
Nu löppt dat allns ‚n beten anners
Dat Geheemnis achter de Spieskamerdöör
Un nu schall mi noch een wat von Pisa vertelln
De geheeme Utschuß
Do seet he in de Fall
Weltruumfohrt mit Komfor
Den Spegel vörholln.
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
Marie-Luise Hoppe:
Swienegels Droom
All’ns noch to bruken
Grööntüüch
71
72
73
Grete Hoops:
Een Kriminalen so as Goethe
In annere Footstappen
Gewitter
74
75
77
Hans-Hinrich Kahrs:
Wat twee Steen to vertöllen hebbt
Inparken is gor nich so licht!
Verleevt
78
79
80
Bernhard Koch:
Ostern mit Fritz
Fleeschklüten
81
82
Detlef Kolze:
In fleegen Hast
Hanna ehr Handy
Wulken-Football
Beleefnis-Alldag
Mi geiht dat goot
83
84
85
86
87
Uschi Krämer:
To Loot
Stiftungsfest oder Karaoke in Hultenkamp
Kieken
Man eenmol öber'n Tuun kieken
Arme Lüe
Ännerungen
Russisches Roulett
Dennis un de Hilligen Dree Könige
88
89
90
91
92
93
94
95
Birgit Lemmermann:
De söventigste Geboortsdag orer: Dinner for...
Sien un Schien
Betere Tieten
Landschaftsverband Stade: Plattdeutsche Geschichten für den Lesewettbewerb und fürs Internet - Seite 2
98
99
100
Jürgen O. H. Ludwigs:
Numms hett grottere Leef
Prolinen lewer sulben eten
102
103
Elke Paulussen:
Huusopgoven
De Marrik-Gang
103
104
Helmut Riemer:
Muus in't Huus
Felix hett de gröttste Frieheit in't Huus
105
106
Irmgard Säland:
De kranke Goos
Arbeitswessel
Oma, jümmer to Steed
Mien Dokter und ik
Giff't dat?
Mit mi nich
Ideen hett de Mann
De Steenhäger
107
108
109
109
110
110
111
112
Carl Scholz:
Wat weet Keih vun Autos?
An de Straat
De Mann, de den Fisch in ’t Water smeet
Avendsünn
De lütte swatte Wulk
De Sunn, de sik verfungen hett
Unkel ut Hessen
Allens hett sein Grenz
Utkieken nah Bleekgesichter
De gröne Kööksch weet wat
Paul kriggt Besöök
113
114
115
116
116
117
117
119
120
121
124
Fred Würdemann:
Gellt dat bloots för Kinner?
Un Straaf mutt ween
Julus - Een pickenswatten Dag
125
127
128
Puck in' e Arften
Gerd Bahr
Morrns Klock fiev kreep Willem Blohm ut de Puuch. Sien Anna wör al vör em opstohn, harr
Melkzupp kokt, den Disch deckt un Thermoskann, Fröhstücksbrot un Klütenketel för ehr'n
Willem, de op'e Hütten (Teielee) arbei'n dä, prootstellt. As Willem sick in'e Waschkök raseert,
wuschen un antrock'n harr, sett he sick an Disch, smeer sick'n Swattbrot mit Zeegenbotter op
un eet dat to sien Teller Melkzupp. Buten wör't noch düster. De letzten acht Doog wör keen
Regen mehr full'n. Warme Märzdoog harrn sick dörchsett. Dat wör för Willem un sien Mackers
jüst so dat richtige Weller ton Toneerdkuul'n. "Vondoog schient dat ok weller goot to warrn.
Güsten obend harr sick de Heben ganz rot farvt," meen Willem, as he sick no'n Fröhstück de
smeerleddern Steebel antrecken dä. - Brotbüdel, Escher un Pallas öber de Schuller un den
Klütenketel in'e Hand, pett he denn Foot för Foot den Steendamm dool. An' e Heckpoort dreih
he sick nochmol üm un wünk sien Anna to, de in't Döörlock stohn dä. Sien Weg güng nu in
Richtung Diekfeld, annerhalv Kilometer lang den Schienenstrang von'e Hüttenbohn. - In
Oosten wür't al bilütten heller. "Moin - Moin - Moin -", reep'n sick de dree Mannslüüd to, as se
an'e Vörwenn von Buer Grootmann sien hogen Ackerstücken op'nanner tokomm'n dän. -"Wo is
de lütt Hermann denn vonmorrn?" frög Hannes Schild. -"De kummt glieks, is bloß noch eben
mol bi Allwör'n achter't Wogenschuur gohn. He wull vonmorrn al glieks Sprock un Holt
mitnehm'n. Denn bruukt he vonmiddag nich mehr extra los, wenn he unse Klütenketels warm
mok'n will."
Hermann - he wör man eerst sößtein Johr - müß jeden Middag doarför sorgen, dat halbig twölv
de Klütenketels opwarmt weer'n. Deswegen harr he an Grobenöber ut'n poor Backsteen un'
oole Footrost 'n lüttje Füersteed mokt, wo he so gegen Klock ölben dat Füer anböten dä. Mit'n
runde Zinkschöttel düpp he 'n beten Woter ut'n Groben, stell se op't Rost un bröch denn dat
Woter so eben ton Kok'n. In dat kok'n Woter köm'n jümme veer Klütenketels to stohn.
Noböten bruk he denn nich mehr. De Gloot von'e Holtstück'n höl'n dat Woter warm. Nu köm
dat ober ins vör, dat de Ketels mol'n beten to hitt warrn dän. Denn deck he de Deckels af un
stell jüm ton Afköhl'n in't Gras. So wör dat vondoog nu ok ween. "Hest dat Eten weller to hitt
kreeg'n?" frög Willem, de de Ketels afdeckt in't Gras stohn segh. -"Bit halbig twölv sünd de
sowiet afköhlt, dat wi uns de Snuut nich mehr verbrennt," meen Hermann. - Halbig twölv tuut
de Damptuut von'e Hütten. Jeder nöhm sien Ketel, hol'n Leepel ut'n Brotbüdel un set t sick
an't Grobenöber ton Eten dol. As Willem nu sien Arftenzupp dörchröhr'n wull, üm de
Speckstück'n so'n beten to verdeel'n, stutz he opmol. - Twüschen de Speckstück'n dreev 'n
lütt'n grönen Puck. - "Al weller hebb ick 'n Puck in'e Arften," schimp he, "Du verdreihte Jung,
mok de Ketels doch nich jümmer so hitt! Dat is düt Vörjohr al de tweete Puck." He angel den
halvgoar'n Puck rut sien Ketel un smeet em in' Groben. -"Wenn Du Dien Zupp nu nich mehr
eten mags', könnt wi jo tuuschen. Ick hebb Melkklüten mit Speck in Putt," meen Hermann un
grien doarbi. -Tuuscht hebbt se nich. Hermann bröch den annern Dag 'n oole Appelkist ton
Todeck'n mit, kunn doch amenne weller vörkomm'n, dat de Ketels afköhl'n müssen. De Idee
mit de Appelkist wör jo nich slecht. Bloß mit Schiet to Markt komm'n is he noher in Sommer an
een Middag denn doch weller. To de Kirschentiet harr sien Mudder em mol Kirschenzupp
mitgeben. Ohn' notodink'n stell he sien Klütenketel middags mit in dat kok'n Woter. He mark
dat no'n poor Minuten -Kirschenzupp smeckt sommerdags doch opbest koolt - un denn gau
den Ketel ohn' Deckel ünner de Kist. -Fleutjepiep, nu harr he ton Middag Kirschenzupp mit
Klüten un Miegelreem.
Quellenangabe:
Gerd Bahr,
„Wenn de Sünn höger stiggt„,
Quickborn - Verlag Hamburg
Gründlich rein moken
Gerd Bahr
»Legg mi morrn fröh vör 'n Huus de Plückerledder mol eben op 'n poor Appelkist'n. Du weeßt
jo, op de Veeruntwintigfootledder hebb ick anner Johr de Matratzen ganz goot afklopp'n kunnt.
Un bi de Gardin in'e Kommer muß' Du mi ok noch eben help'n, denn för de oole wackelige
Trittledder hebb ick bannig veel Manschett'n. Du harrst jo al lang mol 'n neue kööp'n kunnt,«
sä Liesbeth Becker obends, as se mit ehr'n Hermann to Bett gohn dä. Hermann weer düsse
Doog, wo sien Liesbeth an 't Gründlichmok'n wör un in Huus all'ns öber Kopp stohn dä,
opleevst weller an Bord gohn. Se harr dat mol jüst weller fein hinkreeg'n. Meis' jedes Johr,
wenn he Vörjohrsdag mit sien' See - Ewer ton Bormteer'n op 'e Warft ligg'n dä, füng se mit
ehrbool' Gründlichmok'n an. Hermann wör denn jümmer froh, wenn he morrns al bitied'n ut'n
Huus komm'n dä un se nich jümmer mit em rümquark'n kunn. Den annern Morrn güng 't denn
ok glieks weller los: »Nu pedd mi doch nich' jüst op den frischfeudelt'n Footborm! - Den Utguß
in 'e Kök hebb ick man eben eers' reinschüert, un nu kleis' Du mi all'ns weller in. Kiek Di bloß
mol den Woterhohn an. .., tool weller vull Seep'nschuum. Du glövs' jo goar nich', wat dat för 'n
Arbeit mok'n deit, den mit Sidol richtig blank to krieg'n. Nee, mit jau Mannslüüd is dat jümmer datsülbe, ji hebbt eenfach keen Geföhl för uns Arbeit.«
-»Hest jo Rech', Liesbeth, ick wull mi jo man bloß wegen de witte Gardin de Hand'n afwasch'n.
De Plückerledder wör nämlich orig stövig. Ick hebb se Di ober glieks 'n beten afwischt, dat de
Matratzen man jo nich' schietig ward.« Hermann harr afsluuts keen Lust, sick mit ehr
antolegg'n, un segh to, dat he nu man gau de Gardin doolkreeg. - Mit de oole hölt'n Trittledder
ünner 'n Arm pedd he denn ganz vörsichtig op sien wulln Söck'n dörch de Kök rin Flur un denn
de Trepp no boben hoch. In 'e Kommer leg'n de oprullt'n Bettvörleggers vör 't Kleederschapp.
Doar müß he man oppass'n, dat de Ledder doar nich achterhok'n dä. Op 'e rechte Siet vör de
Speegelkommood - hier seet de Fastsetter von 'e Gardin - köm se nu to stohn. – Mit 'n
Schruubentrecker in 'e Hand steeg he hoch, slög dat linke Been boben öber de Holm'n hinweg,
so dat he nu op beide Sied'n von' e Ledder freihännig stohn kunn. He harr ehr sotosegg'n
twüschen de Been. Düsse Oart von Leddern hebbt op beide Sied'n Treem'n. Op halbe Höcht
sorgt 'n Keed doarför, dat se nich ut'neenrüscht. - Nu mutt bi sien de Keed jo wohl nich mehr
ganz fastseet'n hebb'n, denn jüst as he de Gardin bisietschob'n harr un den Schruubentrecker
ansett'n wull, füng se an, sick breetbeenig to mok'n. Se ruck so Stück för Stück jümmer 'n
beten wieter ut'neen -, un denn gäv 't mitmol 'n ganz lang'n Rutsch -. Hermann seet palloors
op'n Footborm, un de eene Holm harr sick ünner de Speegelkommood wrangt. - Hart stött harr
he sick ton Glück nich'. Bloß op'n Footborm un an'e ünnerste Kommood'nschuuv seet'n poor
orige Smarr'n. Liesbeth harr den Krach ünn in Huus hört un wör nu gau de Trepp hochfielt.
-»Dat müß jo komm'n mit dat oole Dings! Hest Di doch hoffentlich nix doon ? - Harrs' Di dat
Genick breek'n kunnt.« -»Nee, is nochmol gootgohn, un nu quark man bloß nich wegen de
lütten Smarr'n op'n Footborm un an'e Kommood. De warr ick wohl weller wegkrieg'n. Un
vondoog ward nu glieks 'n neue Aluledder köfft.« Wegen de Opreeg'n hett Liesbeth dat
Quark'n denn ok vergeet'n. Annerthalv Stünn loter stünn ehr Hermann op'n neue veertreemige
Aluledder un nöhm de Gardin af. De Smarr'n op'n Footborm un an'e Schuuv hett he noher 'n
beten öbersleep'n un mit Bohnerwass inreeb'n. -To sehn sünd se allerdings vondoog jümmer
noch so eben.
Quellenangabe:
Gerd Bahr, „Wenn de Sünn höger stiggt„,
Op Mullwörpsjagd
Gerd Bahr
» Kiek Di dat bloß mol an, nu hett de ool Mullwärp doch vonmorrn mien ganz'n Bleek'n op't
Goardenland weller dörchwöhlt. Hebb mi de letzten Doog so'n Barg Möh geben, de hard'n
Eerdkluten twei to krieg'n un de Eerd fien dörchtohark'n, un nu. ..Man goot, dat ick noch nich
soveel plant un inseit hebb, ans harr'k dat man all 'ns nochmol mok'n kunnt,« schimp Hermine
Stüben. -»Jo, dat is jümmer to argerlich,« meen ehr Nover Mandus Nogel, de bi sick blang'nan
in Hoff de utsogten Tell'ns ünner sien Appelbööm tohopsök'n dä -»'N Fall opstell'n dröv'n
opsteeg jo ok nich mehr. Wenn Di doar een bi wieswaarn un denn bi de Polizei anzeig'n deit,
mutt'n amenne ok noch mit'n ennige Strof reek'n. -Wo büst Du em letzten Harvst eegentlich
losworrn, as he bi Di in'e Roosen sitt'n dä?« -»Eers' hebb ick dat mit leddige Wienbuddels un
Petrolumslappens versöcht, doar is he denn in't Roosenbleek ok wegbleven. Ober as he denn
eenes Morrns op'n ganz anner Steeg in Goarden doch weller smeet'n harr, bün ick mit de
Schüffel achter em ran ween. Tofällig keek ick middags so gegen Klock twölv mol jüst ut't
Kökenfinster un segh, dat he sick blang'n Steendamm vör'n Huus langsarbei'n dä un denn
vöran op'n Raasen dat Smiet'n anfüng. -Ganz liesen bün ich mit'n Schüffel hingohn, hebb'n
Oogenblick tövt un in den Momang tosteek'n, as de een Hoop wackeln dä. Mit'n origen Swunk
hebb ick denn de Eerd rutsmeet'n un em doarbi footkreeg'n.« -»Hest em doodsteek'n?« »Nee, muß' so tosteek'n, dat Du em den Rückweg afsnied'n deist.« -»Denn löppt he Di ober
doch weg un krüppt amenne eenerwegens weller rin'e Eerd.« -»An't Doogslicht sünd de lütten
Dinger goar nich so gau, de kanns' goot mit de Hand griep'n. Ick hebb em in leddigen Ammel
kreeg'n un in't Moorfeld weller loop'n lot'n.« -»Dat krieg ick nich torech,« meen Hermine, »gifft
dat nich 'n annern Weg, jüm lebennig to fang'n?« -»Jo, Du kanns' sien Löcker un Gäng'n ok
mit 'n Goardenschlauch ünner Woter sett'n. Dat kann he nich af, un denn krüppt he
eenerwegens rut. Muß doarbi bloß goot oppass'n un dat ganze Gestreek in 't Oog behol'n, wo
he an't Wöhl'n ween is.« - »Un wo krieg ick dat Deert denn rin Ammel? Anfot'n mag ick de
Dinger nich.«
»Du kanns' jo man 'n breede Müllschüffel oder 'n Stück Papp nehm'n, wo du em denn mit rin 'n
Ammel höd'n deist -gohn deit dat ok.« -»Dat will ick mol versök'n,« meen se denn.
Mandus sleep sien Tell'ns wieter tohop, un Hermine hol stracks den Goardenschlauch ut'n
Keller. Se schöv den een Ind rin Mullwörpshümpel un dreih den Woterhohn op. 'N Ammel un 'n
Müllschüffel stell se blang'n de Bleek'n dool. Denn töv se op den Mullwörp. -Dat hett nu'n
ganze Tiet duert, bit all de Gäng'n un Löcker vullop'n wör'n. Jedenfalls hett Mandus den
Momang nich mitkreeg'n, as de Mullwörp natte Fööt krieg'n dä, rant't Doogslicht keem un
Hermine em fung'n hett. -He wör middewiel rin 't Schuur gohn un harr sien Goardenschredder
kloarmokt. Eers' as Hermine weller trüchkomm'n dä, -se harr den Mullwörp ok glieks rin 't
Moorfeld bröcht to hör he ehr weller ganz luut schimp'n: »Oach du meine Güte, wat hebb ick
doar nu bloß mokt! -De ganze Kellergoroosch steiht ünner Woter! « Se harr no ehr
Mullwörpsjagd vergeet'n, den Woterhohn weller aftodreihn, un nu wör de ganze Tiet öber dat
Woter man bloß so den schreeg'n Goardenweg doollop'n un denn üm'e Eck rin 'e Garoosch. Se
müß noher jedenfalls so'n twintig Ammels vull Woter weller utdüpp'n un opwisch'n.
Mandus is dat denn ok noch wiesworrn, dat se 'n ganzen Stoot achter den Mullwörp herlop'n is
un doarbi binoh öber den Ammel störkt weer. -»Wenn he sick nich jüst mit sien Fööt in de lose
Planterlien verfiert harr, ick glöv, denn weer he mi dörch de Latten gohn. Denn harrs' du em
amenne bi Di op 't Grundstück hatt, den Weg harr he jedenfalls al inslog'n,« meen Hermine un
grien doarbi.
Quellenangabe:
Gerd Bahr,
De Wecker in' e Kark
Gerd Bahr
As Konfürmanden müssen wi jeden Sünndag no Kark. Uns Pastor wör ut de
Kriegsgefangenschaft no Huus komm'n un höl nu ok weller sülben den Gottesdeenst. Sien
Predigten wör'n rech' lebennig. He kunn de Stück'n ut de Bibel so fein mit Bispeel'n ut Leben
verkloarn. Morrns Klock acht müß ick ut de Fellern - waschen -rein Ünnertüüg antreck'n Steebel putzen -Hoor fein kämm'n un 'n saubern Daschendook insteek'n. - Dat Fröhstück stünn
al op'n Disch: Maisbrot, Muckefuk mit Mogermelk, Röhrei un Appelmoos. Mit'n Gesangbook
ünnern Arm güng dat denn Klock negen los. Halbig tein füng de Kark an. - Wi Jungs von
Möhl'nhoben dreep'n uns an de Sietwenner Fleetbrück un güng'n denn een blang'n anner
merrn op'e Chaussee rin't Dörp no Kark.
»Hört mol eben to,« sä Klaus Mattens, »mi is letzten Sünndag in'e Kark wat opfull'n.
Amenne hebbt ji dat ok al sehn. Jeden Sünndag sitt doch vör uns Konfürmanden de oole Metto
Drews in'e eerste Bank, glieks in'e Eck. Blang'n sick hett se jümmer densülben lütten bruunen
Eierkorv mit allerlei Schellerrots'n binnen. Dat weet ji doch, dat de ool Metto no de Liturgie
jümmer glieks an to slop'n fangt« - Jo, dat wüß jeder in Dörp. Dat wüß de Pastor ok. Ober wat
de meisten nich wüss'n, dat wüß Klaus: »In ehr'n Korv hett se ünner so'n lütt rodes Dook 'n
Wecker ligg'n. Doar kickt se no, bevör se inslop'n deit. Se weet denn genau, wo lang se slop'n
kann.« -»Jo,« sä ick, »dat hebb ick ok al sehn. Doar hebb ick wieter ober nich öber nodacht.«
»Ick ober,« sä Klaus, »un vondoog kunn wi uns mol'n Spoß mok'n.« Wi wüssen glieks, wat he
meen'n dä. He wull den Wecker optreck'n un so stell'n, dat he merrn in'e Predigt dat Bimmeln
anfüng. So wör dat, sowat harr Klaus sick utdacht. - »Oh Mann,« meen de lütt Hinnerk, »dat
lot leeber no, ans ward de Pastor noch argerlich.« »Wieso,« sä Klaus, »dat weet doch nüms,
keen den Wecker stellt hett. Dat kann se jo ut Versehn sülben mokt hebb'n.« - Wieter wör
doar nu nich mehr von snackt.
As wi in Dörp ankomm'n dän, lüden de Glock'n. De Karkendeener stünn in'e Döör un köm sick
rech' wichtig vör. Wi müssen uns de Fööt op de groot Kokusmatt vör de Döör afpedd'n. Un
denn güng'n wi een achter'n anner ganz liesen no vörn, schööf'n uns sinnig in'e Bank rin,
beden un sett'n uns dol. - Metto seet al doar. Den Korv harr se weller blang'n sick stohn. Alle
nääslang keek se no achtern, keen doar wohl komm'n dä.- Klaus sett sick glieks achter ehr
dol. As denn de Orgel dat Speel'n anfüng, köm de Pastor ut de Sakristei. Wi Konfürmanden
müssen opstohn. Bi't Opstohn lang Klaus gau in den Korv, nöhm den Wecker un duk sick no
ünnen. Achter de Bank stell he em op Klock tein in. Bevör de Pastor nu no den Altor güng un
sick denn ümdreih'n dä, harr he den Wecker al weller in den Korv leggt. De ool Metto harr nix
markt. Se harr ganz fromm op den Pastor'n keek'n. Ick stött Klaus an un flüster: »Dat rode
Dook.« -»Kummt glieks,« sä Klaus ganz lies'n. Bi't Hinsett'n fummel he dat Dook weller
torech'. Metto harr weller nix markt.
As de Liturgie toend wör, keek se no ehr'n Wecker. De Pastor güng weller in de Sakristei. De
Orgel speel, un de Karkenvörstohers köm'n mit den Klingelbüdel. Se füng'n vörn bi de eerste
Bank an. As se denn in alle Regen insammelt harrn, steeg de Pastor op de Kanzel. He slög de
Bibel op un lees dat Wort ton hüütig'n Sünndag. Doarbi müssen wi all nochmol opstohn, ok de
oll Metto. - Doarno wör't denn sowiet. Se falt die Hand'n, sett sick ganz kommood in'e Eck un
keek bi sick sülben no binnen. Wat de Pastor tomols predigt hett, dat weet ick nich mehr. Ick
weet bloß noch, dat he jüst 'n Oogenblick Pause bi't Snacken mok'n dä, as de Wecker mitmol
dat Rötern anfüng. -Metto schööt in Dutt tohop, wüß ober glieks, wat los wör un hau em op'n
Kopp. De Pastor keek uns an, droh so eben mit sein Zeigefinger un grien. Denn predig he
wieter. -In de nächste Konfürmandenstünn hett he nich frogt, keen dat wohl mokt harr - nee he meen man bloß, dat so'n Schreck för'n oole Froo gefährlich warrn kunn. Wi wör'n Moot, dat
dat doch wohl nix utmokt harr, ton Opstohn röter dat Dings jo ok.
Quellenangabe:
Gerd Bahr,
Spargel
Gerd Bahr
Mien Urgrootvadder wör Schipper. He harr'n hölten Kuff von veertig Tünn un seil doarmit to
Fracht. -Von de Teielsteen, de he mol no Hamborg bröcht hett, sitt vondoog amenne noch
eenerwegens welke in oole Hüüs un Müerwarks, de in letzten Krieg heelbleben sünd. Viellicht
sünd ok welke as »Hambörger Schutt« no'n Krieg weller trüchkommń un liggt nu
eenerwegens bi uns an'e Elv achter'n Stack. He leev mit sien Dochter, wat mien Grootmudder
ween is, tohop in oolt Strohdackhuus achter'n Diek. De Weg no de Hoov wör nich wiet.
Grootmudder wör Weetfroo. Se harr ehr'n Mann al vör'n eersten Krieg verlor'n. - As junge
Deern hett se in Hamborg mol deent un doar in so'n vönehm Huus dat Koken lehrt. Von't
Koken un Backen kunn se fix wat kriegen.
Nu wör dat Vörjohrsdag to de Spargeltiet. Urgrootvadder wull mit'n Looden Teielsteen no
Hamborg rop. An Grasbrookhoben wör'n Bausteed, wo he 'n ennige Partie Steen afsett'n kunn.
De Steenschippers fohr'n tomols veel op eegen Reken. »Du kumms' jo to'n Weekenend weller
an't Huus, Vadder, bring man von Markt in Hamborg mol'n dree bit veer Pund Spargel mit.
Denn könnt wi Sünndag Spargel mit Schinken eten,« sä Grootmudder to Urgrootvadder. -Ick
glöv, he harr in sien Leben noch keen Spargel eten, ans harr he nich nofrogt, wo de denn
utsehn dä. Grootmudder verkloar ern dat: »Dat sünd so geelwitte Stang'n,« -doarbi wies se de
Längd. Middags seil he denn mit oploop'n Woter no Hamborg rop. -As he sien Looden
Steen löscht harr, -dat wör dree Doog loter -güng he in'e Stadt op'n Markt. He harr ok bald'n
Marktfroo fund'n, de'n ennige Partie von düsse Spargelstang'n ligg'n harr. Doar geev dat
geelwitte, dat Pund för fiev Groschen un grönrode mit'n hell'n Foot, fiev Pund för dree
Groschen. Sporsom as he man wör, köff he de fiev Pund to dree Groschen, nöhm dat Bund
op'e Schuller un tröck doarmit af. - An'e Hoov köm'n em 'n poor anner Schippers in'e Mööt. De
een frög em: »Na Schipper, wullt Di dootschieten?« - »Dat nich, ober ick hebb von mien
Dochter Order kreg'n -schull doarvon dree Pund mit an't Huus bring'n -düt sünd sogoar fiev
Pund,« anter he. Mit Oostenwind seil he de Elv weller dol. An Sünnobendmiddag köm he mit
sien Bund »Spargel« bi sien Dochter in'e Kök an. -»Oh Vadder, womit kummst Du denn doar
ansleep'n ? Kiek mol achter'n Huus, op't Goardenland. Mit Rhabarber könnt wi sülben
hanneln ! «
Quellenangabe:
Gerd Bahr,
De Königin hett Geburtsdag
Gerd Bahr
Wullt du mol Stüürmann oder Koptein warrn, muß du di von é Peek op so Stück för Stück
hocharbeiden. Du fangst as Moses oder Jung an, stiggst no ń fastsette Tiet op ton
Lichtmatroos, warrst mit de Tiet Matroos, föhrst noch ń tietlang un geihst denn op
Seefohrtschool. Doar kannst du nu dien eerst Patent moken, kannst ober ok dörfallen, so is dat
nich. De Patenten sünd von Ünnerscheed. Dat gifft lüttje un groote Patenten, kummt op an,
wat di so vörsweewen deit un wat du di sülben anmoden wullt. Vör ´t Kopteinspatent mutt
jeedeen eersmol ń Stüürmannspatent moken.
Nu weern dor in é Seefohrtschool von Grönendiek in Ollann mol weller ń poor junge
Stüürlüüd an ´t Büffeln, wullen jümme neegst Patent moken, as de een von jümmerrn in
Ünnerricht - dat weer nomiddags so bi Klock dree uten - anfüng, ünnern Disch rümtowöhlen.
Ganz sachten hol he ń Thermosbuddel un ń Kaffeetass vörtüüg, stell de vör sick op ń
Disch, wickel ń lütt Paket mit Bodderkoken ut, gööt sick ń Tass Kaffee in un wull nu eerstmol
Kaffeetiet moken. De Seefohrtslehrer Lührs stünn wieldes mit ń Rüch to sien Schöölers an é
Tofel. As de sick ümdreihn dä un dat Spillwark sehg, keek he ganz verboost un sä : "Wat is
denn mit se los, Meyer? Se könnt doch nich eenfach merrn in Ünnerricht anfangen, Kaffee to
drinken. Dat geiht doch woll nich, wi hebbt noch keen Paus." "Doch, Herr Lührs," sä Meyer
ganz evenmödig, " dat is jo man so, weet se, de Königin hett vondoog Geburtsdag, un bi de
bün ick egentlich to Klock dree inlodt. Nu kunn ick de Inloden jo man nich annehmen, wieldat
ick hier nix versüümen dröff. Se hett mi deswegen Kaffee un Koken mitgeven. So, un nu Klock
dree sitt de annern all bi ehr in é böste Stuuv un drinkt Kaffee." "Bi wat för ń Königin?" frög
Lührs. "Bi uns Königin natürlich," sä Meyer. "Weet se, bi uns to Huus is uns Mudder de
Königin." "Wenn ´t so is," sä Lührs, "denn wöllt wi de Königin de Ehr andoon un Paus moken."
No 560 Seemielen geev ´t Malöör
Gerd Bahr:
Dat sünd nu meist föftig Johr her. Ganz genau weer dat an 17. März 1956, as Koptein Dierk
Krönk mit sien 350 Tünnen-Motorschipp >Irmgard< nomiddags Klock dree ut den Hoben von
Halmstad in Schweden utloopen dä. Mit ń Loden von 108 Stanner Holt an Bord, den gröttsten
Deel ünner Deck un den Rest as Deckslooden goot staut un fastlascht, schull de Reis dör ´t
Kattegatt üm Skogen rüm dwars öber de Noordsee no Dundee in Schottland gohn.
Koptein Dierk stünn sülben boben in ´t Roorhuus, un de Lichtmatros Jan stünn an ´t Roor.
Bestmann Klaus weer in é Maschin, Matroos Fietje un Jungmann Hans kloarn an Deck op un
spölen Stöff un Dreck dör de Speigatten butenboords. De lütt Moses Peter harr in é Kombüüs
de Kaffeemöhl twüschen de Kneen un mohl den Nomiddagskaffee, wiel de Teeketel op ń
Füerherd dat Singen anfüng.
Richtig schöön Vörjöhrswedder weer ´t mit wenig Wind un kloare Sicht. De >Irmgard< lööt
sick von den Sößzylinner-MAK mit sien 180 PS so richtig staatsch dör ´t kloare Woter schuven.
De witte Boart vör ń Steven weer bi düsse nee´ Maschin sogoar ń beten grötter as fröher bi
den Tweezylinner-Deutz. De 80 PS mehr möken doch wat ut. Dat Schipp leep mit 8 Knoten
een Miel mehr as sünst.
As Hans dat Tablett mit Kaffeekann, Tassen un Tweeback in ´t Roorhuus op ń Kortendisch
dolstellen dä, leepen se jüst an den Füertoorn Tylö in Afstand von 3 Mielen vörbi. Nu müß de
Kurs op 320° ännert warrn. Op düssen Kurs kunn de Reis nu bit Skogen wieterloopen.
Uns Küstenscheep sünd Tweewachen-Scheep. Dat heet, söß Stünn Wach, söß Stünn Freewach.
Also jümmer von Klock söß bit Klock twölf un von Klock twölf bit söß hett een Deel von é
Besatzung Deenst. Bi jede Wach mutt entweder de Koptein, Stüürmann oder Bestmann tohoop
mit den Roorgänger in ´t Roorhuus ween.
Obends Klock söß, as de Sünn jüst füerrot an é Kimm afsacken dä, övernöhm Bestmann
Klaus tohoop mit Matroos Fietje de Wach. Dierk un Klaus besnacken noch kott de Arbeit för
den annern Dag un denn heet dat: "Goode Wach!" - "Goode Ruh!"
No ´t Obendbrot güng de Freewach bit kott vör twölf to Koje, afgesehn von Moses Peter, de
noch Backschaft moken un för de neegst Wach den Kaffee koken un in é Thermoskann
kriegen müß.
De neegsten Doog leepen glatt af. Skogen hebbt se den annern Morrn Klock söß tofooten hatt.
Un an 18. 3. nomiddags üm halbig veer kunnen se dwars af von Hanstholm op Jütland Kurs
265° anleggen. De Sicht weer jümmer noch goot, un de Wind weih ut SO mit dree bit veer
Windstärken, för Seelüüd nix Besünners. An 20. 3. nöhm de Wind bit to söß Stärken ut OSO
to. De Noordsee weer in Bewegung kommen, so dat de halwegs achterliche See de >Irmgard<
so ń beten op un dool lüchten dä. Moses Peter harr Last bi ´t Eten, em smeck nich recht wat
mehr. He harr ok al mol speiń müß. Klaus weer an ´t Spektokeln un vertell em wat von
Specklollis, de bi Seekrankheit helpen schullen.
Middags bi Klock halbig een uten geev dat mitmol ń bannigen Knall in Maschinenruum. De
Slag weer so luut, as wenn ń Mien hochgohn weer. - "Nu suupt wi af!" meen de lütt Peter. He
beber an ganzen Lief. Boben in Roorhuus legg Koptein Dierk den Maschinenhebel op - Stopp un sä to Jan: "Versök du den Kurs to holen. Ick mutt eerstmol sehn, wat ünnen los is." He
bleev ganz ruhig dorbi. Un doröber wunner sick Jan. Klaus weer al in Maschinenruum doolfielt,
wieldem Dierk in ´t Vörbigohn - de annern dree keemen em jüst in é Mööt - Order geven dä,
dat Seil kloartomoken un de Flagg -F- to setten.
In Maschinenruum sehg dat böös ut. Een Pleuelstangen steek in Stück un Beten in é
tweisprungen Kurbelwann. De Kolben weer utfranst as ń Rhabarber - allerwegens legen lüttje
un gröttere Iesenstücken rüm. Klaus smeet foorts den Jockel an, dormit se weller Strom harrn
un funken un telefoneern kunnen. De Jungs harrn in Ruffdi dat Notseil sett, un dat Schipp
bleev vöreerst bi achterlichen Wind op Kurs. De elektrische Strom weer ok weller dor. Dierk
stell den Funkpeiler an un dikteer: "Isle of May Funkfüer - 3° Backbord vörut, Stavanger
Konsolfüer-Sektor B9 - 30 Streek un Bushmilts in Övergang vo B2 op A2." Dat Echolot wies 57
m Woter ünnern Borm an. Jümme Position weer dorno 1° 36 W, 56° 17 N. De Wind weih ut
OSO mit 5 bit 7, un de Sicht weer slecht. De >Irmgard< harr sick nu ok al an Wind dreiht. De
Kompaßnodel pennel twüschen 180° un 2oo°. Över Telefon snack Dierk denn mit den
Assekuranzverein in Schulau un sienen Broer Gustav in Drochters. Gustav sien beiden Scheep ,
de >Atlantis< lösch to de Tiet in Leith (Edinburgh) un de >Gerfried< leeg in Methil (Firth of
Forth in Schottland). Gustav mell sick obends halbig fief weller bi Dierk un vertell em, dat he
Order an de >Atlantis< geven harr, uttoloopen, üm de >Irmgard< mit ehr Looden to bargen.
Dat weer ń goode Noricht.
23 Stünn lang smeet de See, de jümmer gröver worrn weer, jüm hin un her. Nüms kreeg ń
Oog to. De lütt Peter harr sick in é Kombüüs twüschen Disch un Bank in é Eck fastkielt. Em
weer de Kloer int Gesicht totol verschooten, un he kunn ok nich mol mehr Kaffee koken, so
slecht güng em dat. Dat Kökereern mök nu Fietje, obglieks em ok nich recht wat mehr
smecken wull. Klaus, Jan un Hans harrn an Deck allńs kloarmokt ton Sleepen. In Roorhuus
wür alle Stünn peilt un de Position över Telefon an de >Atlantis< dörgeben.
Nachts Klock veer hett denn Radio Stonehaven mol versöcht, de beiden Scheep intopeilen. Dat
klapp ober nich. As denn de nee´ Dag , dat weer de 21. 3. , in Oosten vörtüüch kommen dä,
dat weer so bi Klock söben rüm, weer dat von den Regen, de över Nacht insett harr, dussig
worrn. De Sicht leeg nu man bloots noch bi ń halbe bit to een Miel. De >Atlantis< weer
jümmer noch nich in Sicht. Acht Minuten vör Klock ölben keemen Klaus un Jan von de
Brückennock in ´t Roorhuus rin: "Wi hebbt ehr in Sicht, so ungefähr een Seemiel achterut!" Bi den Seegang hett dat denn noch ń annerthalv Stünn duert bit de Sleepverbindung över de
Ankerkeed von de >Irmgard< fastsitten dä. Eenmol is bi den Vörlööper von de >Atlantis<
nochmol ń Kardeel broken, doch dat weer in halbe Stünn denn ok weller bi de Reeg.
Nu keem dat dorop an, dat bi de hoge See dat Sleepgeschirr sowiet utfiert wür , dat beide
Scheep jümmer to glieke Tiet in oder op de Wachten to liggen keemen.
Von nomiddags Klock een bit obends Klock viddel vör teihn hett de >Atlantis< de >Irmgard<
no Leith insleept, wobi kott vör de Hobeninfohrt opletz nochmol de Trossen broken sünd. Dat
weer nu nich mehr so slimm. De >Irmgard< fier den Anker weg un töv op ń Sleeper ut Leith,
de jüm denn nachts in Hoben rinsleept hett. De lütt Moses Peter weer wiel de Tiet ok weller
"lebennig" worrn. He versorg jüm nachts all nochmol mit Kaffee, Speegeleier un opbackte
Rundstück. "Hest de Nees nu vull von de Seefohrt, mien Jung?" frög de Koptein em. He anter:
"Nu, wo allńs glatt afloopen is, segg ick nee. So ń Malöör kummt jo nich alle Doog vör."
In ´t Logbook schreev de Koptein: 22. 3. 1956, 0:30 Uhr - Feierabend - .
Söß Doog hebbt se in Leith legen, bit ń Sleeper jüm no Dundee hinsleept hett. Von Dundee ut
is de >Irmgard< denn över Ostern 450 Seemielen wiet bit no Stod sleept worrn. As dor denn
de Keerl von de Stoder Zeitung Dierk utfrogen wull, hett he man wenig vertellt un an Enn
meent: "Wi freut uns, dat wi de Reis achter uns hebbt. Ick glöv, mit de oole Maschin weer uns
dat nich passeert."
Dierk Krönk leevt al lang nich mehr. Ober sien oole Maschin schall jümmer noch in ń
holländschen Fischkutter lopen. So is mi vertellt worrn.
Kruutsand, Kruutsand
Gerd Bahr:
In de letzten Johrn heff ick af un an al mol ń Reis op een von mien Frünn jümme Containerscheep
mitmokt. Dat sünd so ń poor Sößdusendtünner. Se warrt as Feederscheep betekent un tellt noch mit to
de Küstenscheep, sünd sotoseggen de Nolööpers von de fröhern Kümos.
Kummst du denn dor no boben op de Brüch, de so veer bit fief Stockwark hoch liggen deit, hest du dat
Geföhl, as keemst du in een Schalt- oder Överwachungszentrool von jichtenseen technische Anloog. Du
finnst keen groot Stüürrad mit Speken, blankschüürtes Nachthuus mit Kompaß un ok keenen
Maschinentelegrofen mehr. Nee, dorför sühst du ń groot Schaltpult mit ń ganzen Barg Computerknööp,
Schalters, Kontrollüchten, Bildschirms von de elektronische Seekoort un Radarapparoten, Sprekfunk- un
Telefonhörers un, dat kannst mehrst nich glöven, so ń lütten Sticken - Joystick heet se den - ton stüürn.
Dat Bedenen von all düsse Inrichten kannst in Sitten af. Twee komodige Stüürmannsstöhl, de sick
rundüm dreihen lot, stoht vör dat Pult.
Wenn in den Computer alln´s richtig ingeven worrn is, stüürt sick so ń Schipp von ganz alleen. Op den
Bildschirm von de elektroonsche Seekoort sühst du, wo dat Schipp sick as lüttje Streek op den instellten
Kurs bewegen deit. De Wachoffzier weet jeedtiets de Positschoon von ´t Schipp. Mitlööpers,
Entgegenkommers oder Dwarslööpers, so nömt Seelüüd anner Scheep, de in Sichtwiet ünnerwegens
sünd, lot sick ok bi den dicksten Dook, bi Sneidrieven oder Regenschuern op ń Radarschirm utmoken.
Nu weer ick mol weller mit an Bord op de >RIJA<. De Reis güng von Hamborg ut no Helsinki. Nachts
Klock dree leepen wi ut. Ick seet blangen Koptein Harald op den tweeten Stüürmansstohl, as dat mit
eenen Slag so dookig warrn dä, dat keen Lüchttünn, Lüchtfüer un ok von anner Scheep de
Positschoonslampen nich mehr to sehn weern. Över UKW-Funk feller Harald bi de Revierzentrool
Radarberootung an. So is de >RIJA< denn mit Help von all de neemoodschen technischen Inrichten ohn
Makamenten de Elv bit Brunsbüttel dooldampt.
Nu frogt sick amenne de een oder anner, de dat hier lesen deit, wo woll unse Vörfohrn dor fröher mit
kloarkommen sünd, as dat sowat noch nich geven hett. Dorvon weet oole Kruutsanner Schippers jümmer
noch wat to vertellen. So ward de Geschicht von den Koptein Willem Breckwoldt jümmer ins weller
vertellt: De harr ń smucke Brigg von 80 Tünn un seil foken no Ingland. Söß Mann weern bi em an
Boord. Mit ń ganz eenfachen Kompaß, Handloot un Överseilers keemen se jümmers dorhin, wo se
hinwullń un ok weller in jümme Heimathoben op Kruutsand. Wenn dat op so ń Seereis mol dick von
Dook warrn dä, leeten se sick Tiet. Denn wür de Anker wegfiert oder se leeten sick drieven, bit dat weller
opkloarn dä. Nu keem dat ober ok ins vör, dat se wiel de Tiet, wo se sick harrn drieven loten, doch ń
orige Eck wegdreeven weern un nich mehr recht wüssen, wo se mit jümme Schipp stünn´. Denn müß de
Positschoon jo neu fastleggt warrn. Dat leep so af. Koptein Willem geev denn Order: - Looten! - Een von
de Jungs müß nu gau dat Bleiloot, wat an ń lange Lien anknütt weer, butenboords smieten un bit op de
Grund sacken loten, so dat sick dor denn Schiet, Slick oder Sand afsetten kunn. Wenn he dat Loot weller
boben harr, leep he dormit no ń Koptein hin. De hööl sick dat Loot denn ünner de Nees un wüß genau,
wo se weern. Sien Lüüd kunnen dat nich recht glöven, hölen dat för Spökenkroom un wullń em
deswegen bi Gelegenheet mol op de Proov stellen.
Nu weer dat in Oktober achteinhunnerttachuntachentig, as se mit n Looden Kantüffeln no London seiln
schullen. De Jungs harrn Pütz vull Slick ut de Kruutsanner Hoov ünner ´t Ankerspill versteeken. Se
wüssen, dat se ganz bestimmt vör de ingelsche Küst in Dook kommen dän. Wenn ´t denn mol weller
heeten dä: - Looten! - schull dejeenige, de dat Loot butenboords sacken loten harr, de Schiet gau in
Kittel afwischen un denn in de Pütz steeken.
Dat keem so, as se sick dat dacht harrn. Vör de ingelsche Küst weer ´t mol weller dick von Dook. Se
leeten sick ń halben Dag drieven, bit dat weller opkloarn dä. To heet dat denn mitmol: - Looten! - De
lütt Hannes Bossel leep mit dat Loot no vörn, leet ´t sacken, hol ´t weller hoch, wisch dat Dings in sienen
Kittel af, düpp dat gau in de Pütz mit den Kruutsanner Slick un leep dormit no ń Oolen. De höl sick dat
ünner de Nees, schüttel ń poormol mit ń Kopp un sä: " Kruutsand , Kruutsand , wo kummst du no
Ingeland?" - Süh, nu wüssen se ´t, jümme Koptein kunn wohrhaftig mit sien Nees navigeern.
Rekenopgoov
Gerd Bahr:
"Wat wullt du denn warrn, wenn du Ostern ut School kommen deist?" frög Hannes Holtmann
den lütten Noversjungen Peter Hogenoh. " Ick will Schipper warrn," sä Peter. "In mien Familje
sünd de mehrsten Jungs bi ń Schipper anfungen." Jo, so weer ´t. Von sien veer öllern Bröer
fohren dree siet Johrń to See. Erich, wat de öllste is, hett Bootsbauer lehrt, wieldat he von
lütt op an dat kröpelig Been hett un dorüm keen Schipper warrn kunn.
Mit de Kumfermatschoon to Palmarum weer för Peter de Schooltiet to Enn. Eenen Dag no
Ostern füng för em denn ń annert Leben an. He wull bi Jokob Meier op den sienen Klütenewer
as Smuttje anfangen. An Dingstagmorrn pett he denn so bi halvig söß uten Foot för Foot mit
ń grooten Seesack op ń Puckel - de Sack weer meist grötter as he sülven - no de
Abbenflether Hoov to. As he bi de >Meta< ankommen dä, stünn de Ool al an Deck, he harr op
em luurt. "Na, dor büst du jo, mok ń beten to un komm an Bord. De >Meta< is al flott. Wi
wöllt mit den Flootstrom no Hamborg rop." De lütt Peter klatter vörsichtig op dat smalle Steg
hoch. He müß bannig oppassen, dat he mit den swoarn Sack op ń Puckel keen Övergewicht
kriegen dä. - So, nu eenen Foot op dat Schandeck un denn dooljumpen. Dorbi flög de Sack op
de Luuk. "Bring dien Klamotten man gau in ´t Vörlock, utpacken kannst vonobend," sä sien
Schipper. Op sien hölten Pantinen tappel he denn gau op ´t Vörschipp, smeet den Sack dör de
Kapp in é Vörkajüüt un keem jüst so gau weller trüch. He müß nu an Land un de Lienen
losmoken. Un denn güng sien eerste Reis los. Bit no de groot Elv müssen se stoken. Dor würrn
de Seils denn sett. Wind weer an den Morrn nich veel. Se dreeven mehr as wat se seiln. An
Deck weer ´t recht ruhig, bloots de Giekboom gnarr männichmol.
"So," sä de Schipper, "wi hebbt nu ń beten Tiet, ick will di mol op de Proov stellen, wat du
würklich so goot reken kannst as dat in dien Tüchnis steiht. Du hest jo woll ń een in Reken
kreegen. Nerrn in de Kajüüt liggt Bleefeller un Papier op ´t Schapp. Hol di dat rop, un denn
geev ick di mol ń Rekenopgoov." Lütt Peter steeg dool, hol sick den Krom un stell sick denn
blangen sienen Schipper hin. - "Paß goot op!" sä he, "uns Schipp is 45 Foot lang, 14 Foot breet
un wi hebbt 30 Tünnen Kantüffeln loodt. Nu reken du mi mol ut, wo oolt ick bün." Peter leed
Bleefeller un Papier bisiet, keek ganz plietsch an em hoch un sä: "Dat kann ick in Kopp
utreken. Du büst föfftig Johr!" - "Dat stimmt," sä de Schipper, ober wo hest du dat denn
utrekent? Dat geiht doch ans goar nich." "Doch," anter Peter, "ick heff ń grooten Broer, de is
half verrückt un is fiefuntwintig Johr. Du büst ganz verrückt un büst föfftig Johr." Wat sick
dorno afspeelt hett, weet nüms mehr to vertellen.
De Koptein mutt an ´t Telefon
Gerd Bahr:
Wat wür uns dat opsteed woll swoarfallen, wenn wi ohn dat Telefon utkommen müssen. Magst
goar nich an dinken, wenn ´t de Dinger nich geven dä. Dor graleers al morrns vör ń Kaffee
dien Swiegermudder to ń Geburtsdag. Wenn ´t nootdeit, holst du di den Dokter in ´t Huus,
frogst bi ´t Amt an, wo loot dat genau is, lettst di de Priesen för fette Swien op ń Mart gau
dörgeeven, giffst Bestellungen bi ń Versandhannel op, holst neue Tieden in bi dien Frünn oder
Bekannten. Oder du klönst stünnlang mit dien Enkelkinner, de wieter weg wohnen doot. - Ick
kann ´t goar nich all so gau optellen, worüm de mehrsten Lüüd de Apperoten nich mehr
missen müchen. Jo, sogoar de Kinner loopt al mit düsse lütten Handtelefons - Handys heet de
Dinger - dör de Gegend un kommt sick wunner wat vör. - Kickst du di de dicken Telefonbööker
ins an, denn büst du baff, keen all ń Telefon hett.
Dat sehg vör ń eersten Weltkrieg hier bi uns doch noch wat anners ut. Dat weet ick von
mienen Grootvadder, de de eersten Telegrofenleitungen mit sien Lüüd baut un de Apparoten
anslooten hett. De Telefons , de dat tomols bi uns in Kehdingen geven dä, kunnst meist an é
Hannen aftellen. Dat weern hölten Kassens, meistiets ut Eekenholt, de ń Discher mokt harr,
un wo denn de Fachlüüd de technischen Apparoten inbau ń dän. An de rechte Siet von düsse
Kassens seet de Dreiher ton Anklingeln bi ´t Amt. De Hörer hüng boben op den Kasten an
Hoken blangen den Trechter ton Snacken. Dor kunn tomols lang nich jeder mit ümgohn. Dat
geev sogoar Lüüd, de harrn Angst vör de Dinger.
Een von düsse eersten Telefons weer al kott vör ń eersten Weltkrieg op Kruutsand in
Fährkroog achtern Tresen an é Wand anbaut worrn. Den bruken to Hauptsook de Schippers,
de wegen jümme Looden mol mit ń Mokler oder den Reeder wat to besnacken harrn, denn
tomols güngen nich all de grooten Scheep bit no Hamborg rop. För deepgohn Scheep weer de
Elv bi Sietwoter noch nich deep noog. De bleeven vör Kruutsand op Reed un töven denn op
Lüchters, de jüm de Looden afnehmen oder welke bringen dän. Dor heet dat denn foken töven - töven - töven. Dat güng all ńs noch teemlich suutje weg.
Dree Doog harr Jokob Schulten mit sien Schoonerbark nu al tövt. Bi Rumgrog un Skootkoorten
sleugen he, sien Stüürmann un afwesselnd ń poor Matroosen de Tiet in Fährkroog doot, as
gegen Obend de Telefonkasten an é Wand mitmol dat Rötern anfüng. Tante Mine, so nömen
de Schippers de Weertsfroo, leet all ńs stohn un liggen un fiel op den Kasten to. Se nöhm den
Hörer von Hoken un sä: „Hier is de Fährkroog von Kruutsand. Se snackt mit Hermine Nogel.“
Denn sweeg se för ń Momang, bit se dat verstohn harr, keen op ń annern Ind an ´t snacken
weer un wat de wull. - „Jo, jo,“ sä se denn, „de is hier, ick segg em dat, ick hol em ran.“ Denn
dreih se sick üm, höl de Hand hoch un reep: „Weest mol all eben still! Jokob schall ran ´t
Telefon kommen. Sien Reeder is op ń annern Ind. He hett wat mit em to besnacken.“ - Jokob
harr woll so ń Stücker teihn Grog in Lief, keem teemlich swoarfällig hoch, richt sick ganz piel
op un schööv, as wenn he ń poor swoare Fenners an é Kneen bummeln harr, sinnig no de
Wand to. As he nu jüst den Hörer in é Hand nommen harr, keem sien Stüürman achterher,
tröck em an é Schuller un sä: „Hol dien Muul von den Trechter weg, ans rüükt he dat in
Hamborg, dat du ń Stücker wat Grog in Lief hest.“
Bannig Gepulter
Christine Behrens
Dat Vörjohr künnig sick an mit dat ierste Vagelpiepsen, un de Knuppen an’n Forsythienbusch
wullen opspringen. Dat junge Poor leeg to Bett un har lange Tiet vör luder Verleevtheit keen
Slap finnen künnt. Seelig legen se nur dor un drömen von ehr gemeensome Tokunft. Do, wat
wör dat? Hanni wak op! Nee, nich von Jehann sien Snurken, dor wör wat anners, wat harr dat
to bedüden?
Gräsig pulter dat, un nu wör dor’n Krieschen twüschen, mol över un mol blangen ehr. Jehann
wor von Hanni ut’n Slap rüddelt. Bedüsst froog he nu: „Kannst du woller mol nich slapen, mien
zuckersöten Schietbüdel“ Do pulter dat woller, un nu müss he wiesen, dat he’n Mann wör.
Blots mit Snurken wull he woll keen verjogen künnen.
Gepulter un een Schree! Wor dor eenerwegens wer ümbröcht? Dat junge Poor leeg un lüster.
Nu keumen se dor achter, dat dor wat op’m Bööm un in de holtverklierten Wannen togangen
wör. Dat künn woll beleev keen Inbreeker ween, oder doch? Nu wor de Slaprock antoogen, dat
Kökenmess un’n Bessenstehl snappt, un nu de Böömtrepp hoch. He verop, se beevernd
achterrann.
Een Deert wör nich to sehn, obers stinken dä dat, un Schiet leeg dor. Nu wüssen se beid, dat
dat blots de Marder ween künn. Güstern noch har de Nohver dorvon vertellt, dat dat de ganse
Nacht bi em rümrementert harr. He wull dat mit Radiomusik versöken, un nu har de Nohver
dat Deert woll dormit verdreeven. Dat wull us junge Poor nu ok anwenn. Dorna hebbt se sick
woller to Rauh begeeven. Jehann snurk glieks woller as dull, blots Hanni, de leeg un lüster.
Un as se dat vermoot wör, dat Pultern güng woller los! Do nöhm se sick’n klook Book vör, un
nu wüss se Bescheed. So bi Februar rüm, denn hollt de Marders Hochtiet, un dat geiht bi jüm
mit Kriegenspeeln un bannig Larm vör sick. Schall se jüm dor bös üm ween? De nöchst Nacht
nimmt se een Bessen mit an’t Bett. Nich dat se ehrn Leevsten dormit to Fell will, nee se kloppt
gegen de Deek, wenn ehr dat dor baven to veel word.
Op’m Bööm makt se nu faken inns kloor Schipp, weil at dor Eierschell, Feddern un annern
Schiet lingen deit. Se driggt jo sübbs wat Lütts unnern Harten, un dorüm will se de
Mardermooder nich verdrieven, ok wenn ehr dat mannigmol üm ehrs Slap bringt. Maidag ist,
Hanni geiht in’n iersten Dau dör’n Goorn. De Drossel warnt, is dor’n Kadd? Do süht se veer
lüttje nüdelige Marderkinners op’n Dack rümturnen. Dat brune Fell mit den witten Plack anne
Kähl, un mit ehrn buschigen Steert hoolt se dat Gliekgewicht. Nüdelig ist dat, un de junge Fro
vergitt dorbi ehrn Arger över dat Pultern.
Do pessiert dat, een Marderkind rutscht aff, krabbelt vonne Dackrönn op’m Telgen, um plumps
segelt dat na Ier. Een Schree, weil at Nohvers Kooder topackt het. Do ist Mardermooder dor
twüschen gahn, het den Kooder ollig welk neiht, dat he sick verjoogt het. He leut dat Lüttje ut
sein Krallen un suus aff. Mardermooder greep dat Lüttje in’n Nacken, un witsch wör se woller
verswunnen.
Wat nu?
Christine Behrens
De sneidige junge Mann wör inlad to Hochtiet. Dat is jo wat Besünners, wiel at de jungen Lüde
jo faken ahn Troschien tohopkreept. Nu wör düss Hochtiet fiegeliensch för em, weil at dat
Brutpoot ut’n Hochadel ist, un blots de Beruf dat mit sich bröcht hat, dat he inlad wor.
Nu seet he dor in de Schlottkapell an’n Gang, op anner Siet 'n junge Deern in’n Minirock.
Fierlich wör de Brut vör’n Altar ehrn Brögam toföhrt worn, un nu güng dat dor op to, dat woll
bald dat „Jawurt“ fällig wör. Man, de junge Mann kreeg dorvon wenig mit. To sien Fööten
krööp’n swatten Käfer hen und her, un nu sett dat Beest an, övern Gang na de frömme,
blootjunge Deern to krabbeln.
Dat „Ave Maria“ klüng dörch de Kapell, un de Deern wör so andächtig, dat se nich sehg, wat op
ehr tokeum. Dat swarte Beest kreup bit to’n Rand von ehr Schoh, besünn sik, putz sien
Antennen, un do kiehr he üm. Man blots bit to Schohsohl, dor verhool he sick, un nu krabbel
he woller hoch, sinnig över de Kant, un ganz sinnig dat slanke Been hoch. Un se mark schients
nix nich.
De Sweet stünn den jungen Mann oppe Stirn. Wat schull he doon? He kenn de Deern jo nich.
De ganse Hochtietsgesellschop lüster na de Wüer von den Priester. Schull he’n frömme Deern
anne Been faten? Dat güng jo woll nich. Dat Krabbeldeert wör nu benoh anne Knee. Schull he
dat tolaten, dat de ehr ünner’n Minirock kreup? Ehr wat toroopen, dat güng jo ok nich. Wenn
dat Krabbeldeert iers ünnern Rock wör, wat denn?
Wat müssen de vörnehmen Lüd achter em blots dinken, dat he blots na de slanken Been keek,
wo dat Krabbeldeert nu op dat Knee seet un woller mol de Föhler putz. Mien Tiet noch mol, nu
verhalt sick dat Beest, bevör dat de letzt Etappe nimmt. Un richtig! Nu krabbel he in Richtung
Soom von den Minirock. Nee ok doch, mit de Hann togriepen, blots nich! Nu güng dat üm
Millimeder. Schull he tolaten, dat dat Krabbeldeert ünnern Minirock veswinnen dä? Do neih de
junge Mann dor op to, neuhm sein Leederzedel, stop den Käfer un pett em doot. Un bi dat
Knacken klüng to glieker Tiet von’n Altar her forsch dat „Jawurt“ von den Brögam!
Schimpwüer
Christine Behrens
Wenn Plattdütsche dull wierd, denn künnt se sick op allerhand Oort un wies Luff maken. He is
een richtigen Bullerballer, dat seggt wi, wenn een Mannsminsch dat öt mit dat Schimpen hett.
Un he is een Dagdeev, wenn he bi de Arbeit nich ollich tofaat. "Du Dämelack", dat seggt wi,
wenn dor wer nich rech bi de Sak is. Dickkopp, dat is een, de jümmer sien Willen hemm will.
Slimm is dat, wenn wi "Du Döösbaddel" seggt. Een Fro, de recht resolut is, de wor fröher
Tieden as een rechten Dragoner beteekend. Kann se ehr Muulwark nich hol'n, denn is se een
Sludertasch.
Fröher Tieden wor jümmers seggt: "Wer gau is bi'n Eeten, de is ok flink bi de Arbeit." Wer an'n
Disch to utverschomt tolangen dä, dat wör een Freetsack. Een Fro, de ahn Nadinken furts
losbabbeln dä, dat wör een dumme Goos. Wer annere giern anschieten dä, dat wör een
rechten Halsaffsnierder. Un de bi Sauweer rümmbibbern dä, den nömen wi "Fröstködel". Geef
welk, de jümmers alles beeter wüssen. Dat wönn de Klooschieters. De man twintig Morgen
Wind achtern Hus ehr Eegen nömen, dat wönn de lüttjen Krauters.
Hett obers ok in fröher Tieden ar Minschen geven, de allerwegens dat Hoor inne Zupp söchen.
Dat wönn "Krintenkackers". Un een Moorskreeper, dat is een Minsch, de sick allerwegens
inschmeicheln will. He sitt dor as'n Ölgötz sä man woll, wenn een dummerhaftig un
sübbsgefällig wör. Plünnkeerl, dat wör de Lumpensammler oder een, de nich rech wat övern
Liev har. Queeskopp, dat is de, de an allens wat uttosetten hett. Rietenspliet, dat is de Jung
oder de Deern, de ehr Tüch bi dat rümtoven twei makt.
Schietbüdel, dat kann een Schimpwurt ween, kann overs ok leevlich von de Mooder to een lütt
Göör seggt wiern: " Du büss mien lüttjen söten Schietbüdel." Een rechte Slapmütz is de, de
nich fröh ut de Feddern finnen deit. He is een "stah in'n Weg", denn de Arbeit nich vonne Hand
geiht. Wer den Alkohol to leev hett, de is een Suupsack. As Swienegel word de betekend, de
giern dreckige Witze vertellt. Du Törfkopp seggt de Fro, wenn ehr Kirl den Swiensköper de
Fargen to billig verköfft har. Göörn, de nich stillsitten künn, so rechte Wüppsteerten geef dat
ok in fröher Tieden ar.
Dat Bispill
Christine Behrens
Wat 'n Fro wierd is, dat is op de ganse Wilt verschieden. Welk wierd bannig düer för Veeh
köfft, annere woller, de wierd na de Hochtiet piert un sogor dootquält, wenn de Brutschatz nich
överkummt. In us Dörper güng dat fröher jümmer dorna: „Groot mutt bi groot blieven”, un har
de Deern nix nich inne Melk to krömen, künn se dries dat Freen vergeeten. Dat de Tieden sick
bi us bannig ännert hebbt, dat welk Froons al Register teht, dat se den Kirl anne Knipp kommt,
dat schall mit mien Bispill dütlich wiern.
Dor kummt doch so'n jungen Vadder in'n Laden un will 'n Barby-Popp köpen. He froogt, wat de
Popp köst, de so antoogen is, as wenn se jüss Urlaub anne See maakt. 39.90 seggt de
Ladenswingel. „Un wat köst de mit dat Motorrad?” Jüst so veel, word em seggt. Dor sitt ok een
Barby-Popp in'n Auto. „Wat köst de?” De köst ok 39,90! „Un de Popp dor mit de feine Villa?”
Ok 39,90, seggt de Ladenswingel.
Dor steiht noch so'n fein opkleihte Barby-Popp. „Wat köst de denn?” „De köst 199,90 Euro”,
seggt de Verköper. „Mien Tiet noch mol, worüm is de denn so düer?” „Tja,” seggt de
Ladenswingel, „de is so düer, wiel at se von ehrn Ken scheeden is.” „Un dat se scheeden is,
dat maakt ehr so düer?, worüm dat denn?” De Verköper antert: „Nu hüürt ehr dat Ferjenhus
anne See, dat Motorrad, dat Auto un ok de Villa.”
Dat Kirlsmagazin
Christine Behrens
He is jüss keen Döösbaddel, un doch kummt he nich vörbi an den Stand mit Tietschriften, ahn
sick dat Kirlsmagazin to köpen. At sick dor bi em 'n gansen Barg dorvon stopelt hebbt, do
kummt he bilütten in Wut. Dat schient, at wulln se em mit al den Tünkroms un de
Fleeschbeschau to'n översnappten Sexprotz maken..
Leev he na dat Vörbild, wat dat Kirlsmagazin in bunte Klüer moolt, dennso müss he glieks
smorns 'n Davidoff smöken, dorna rümspaddeln, dormit at de Bukmuskeln straff blievt un noch
gau Sex mit de Angetroote. Nu noch gau de Financial Times lesen un mit Kavaliersstart in'n
open Sportflitzer na Schrievstuv joogen. Vör de Fröhkonferenz wat seuken, üm den düchtigen
Kollegen ut sien Team lütt to kriegen, noch even de Sekretärin vernaschen, un dorna anne
Karriere dinken.
Middags dör'n Park birsen as bekloppt, to Pleeg von de sportliche Manneskroosch un dorna
an'n Röterkassen verseuken bi de dralle Chefin vonne Konkurrenz een Termin för 'n
romantischen Avend to kriegen. Bevör at Fieravend is, noch gau de jüngere Sekretärin
vernaschen und dorna Pleegmiddel för dat Liev köpen. Een Wisky inne Bar drinken un bi eBay
'n Treff mit 'n Sexi-Girl ersteigern. Vör dat Utgahn in'n Nachtlokal noch 'n Middel innehmen to
Stärkung vonne Manneskroosch. Nu noch gau in't Büro un de Daten von den düchtigen
Kollegen heemlich to'n Deel löschen. Alles blots för de eegen Karriere. Dor drüppt sick dat
goot, dat poor glatte junge Deerns von'n Huulbessenballett noch an'n Wark sünd, de natürlich
ok op düssen stootschen Kirl rinfalt.
So een Bild teekend dat Kirlsmagazin von den modernen Mann. Weet se gornich, dat Kirlslüd
ganz annere Sorgen hebbt? Inne Freetiet sünd Ikea-Möbel optoboon, dat Baby to wickeln, bi
Husopgoven to hölpen un för de Femielje intoköpen. Un wat lästig sünd de Danzkurse, to de
de Angetroote em mitsleept, un denn is dat an em, de Warkstäer to finnen, de de
Femieljenkutsch noch inns woller to günstigen Pries tohoopflickt.
Wat den Spieker in'n Breegen angeiht, de funkschoneert ok nich so at he woll schull, sünners
Hochtiets- und Geburtsdage kann he sick mit besten Willen nich marken. Un de Keller, wat
süht de woller ut, dat is an em, denn mutt he oprümen. Tja, un wenn he woller mol nich anne
Wirtschop vörbikomen is, denn 'n Utrede finnen, dormit at de Husseegen nich scheef hingt, dor
bruk he Rat. He nimmt sick fass vör, dat Kirlsmagazin nich woller to köpen, man, dor süht he
de halfnakte Deern op de Titelsiet!
Christine Behrens aus Extra Platt zum 27. März 2004
De dreeklürte Koder
Christine Behrens
Peter word he roopen. He is 'n dreeklürten Koder, un he süht meistiets ut at 'n Bedelmann, de
ünner 'n Brüch in Hamborg sien elendig Nachtloger opslahn mutt. Peter süht so ut, wiel at em
kuum Tiet to'n Putzen blifft, un an veel Slap is ok nich to dinken. He leevt op'm Buurnhoff, wo
he sien Plicht as Rödden- un Müüsjäger nahgeiht, un denn is dor jo ok noch de schöne
Nohwersch, Nofretet de Perserkatt.
Se hett 'n Leeven at in'n Schlaraffenland, dor in de Villa mit dat groode Grundstück. Dat farvt
bannig aff op Nofretete. Will Peter ehr to nachtslapen Tiet nöger kommen, denn gifft dat för
em langen Hoovern. Over de Leev to ehr, de lätt em de Wehdage drägen, sünners wenn he mit
annere Koders üm ehr strieden deit. Dat Duett, wat dor to Middernach sungen word, dat geiht
de Minschen dör Mark un Been. Peter kann sick blots wunnern, worüm at jüm dorbi 'n Ammel
ieskoolt Water över't Fell gaten word. Worüm de Minschen ehr Leevsleeven fein inne Komer
hebben drövt, un de Kadden dat buden ünner't Komerfinster nich günnt is, dat begrippt he
nich.
Mit spudderig Fell un tweie Uhrn, so find he sick to Melkertiet in, wiel at he nu op sien warme
Melk bannig anwiest is, nu at em de Brutschau keen Tiet lätt op Musjagd to gahn. Nofretet, de
to düss Tiet ehr Hochnäsigkeit vergitt, de mauzt buten, he schall rutkomen. Ehr Frauchen
brukt nich so fröh rut ut de Puch. Fröhtiet mit Lebber, Hähnchen un al so'n Snückerkroms vör
de Leckersnuten von Rassekadden, dat gifft dat för ehr tämlich laat. Peter kann nich
wellerstahn, he geiht mit sien Leevste mit. Dor har 'n Uul seeten! Frauchen keum ansuust un
smeet mit'n Tüffel na em. Ehr Nofretet mit so'n Rümdriever, dat wull se nich tolaten!
Peter suus rüm as wild, un witsch wör he verswunnen. Keen Minsch wüss, wo he affbleeven
wör. Dat füll blots op, dat Nofretet siet düssen Dag jümmers blangen de Waschmeschien seet,
so as wör dor'n Muus. To Hus op'm Buurhoff wör'n se an'n Roopen na Peter. Verteihn Dage
söchen se na em. Nu schull 'n junge Katt her. Miteens to Melkertiet keum Peter anhumpelt. Un
wat sehg he ut! Sien Steert slep achter em ran, un he wör blots noch Hut un Knaken. Nu stell
sick rut, dat he in de Villa bang un ahn Mauzen achter de Waschmeschien inkielt seeten har.
Wiel at Nofretet dor jümmer woller rümluert har, wor dor opletzt na'n Mus söcht, un dat wör
sien Rettung!
Christine Behrens aus Extra Platt zum 17.01.04
De Stuventiger
Christine Behrens
Frauchen har em optoogen inne Stadtwohnung in'n veerten Stock. Ranwossen to een
stootschen kastrierten Smuskooder, wüss he goot dat Regiment to föhrn. Sessel un Sofa worn
as Kratzboom, Schapp un Vörhänge as Kladderboom nutzt. Eens Dags, den Steert piel inne
Luff, balancier Tiger op't Balkongitter. Frauchen schööt de Schreck inne Knaken.
De Veehdokter sä: „Freeheit bruk de Tiger, un Utloop dör de Kaddenklapp to jeder Tiet.”
Frauchen töög sienthalben opt Land. Dat wör allens neet för em. Smorns in dat nadde Gras,
igitt, wat nöhm he dor de Poten hoch. Man, övern Beek sweev `n Waterjungfer. Een Satz, un
Tiger leeg in'n Matsch!
Frauchen kööm benoh üm vör Sorg, dat he sick `n Snöv hool'n künn. Na een Dag Stuvenarest,
woller kratz he an Teppich un Sofa, dröff Tiger woller rut. Een Katteker witsch an em verbi, rin
inne Eschen. He achterher! Kladdern künn he jo. Man, as Tiger sick ümkeek, do wor he wies,
dat de Boom meist so hoch wör as de Karkturn. De Schreck töög em inne Knaken, he röög un
böög sick nich, dor boven in den Boom. Frauchen rööp vergeevs na em.
Hunger pier em, un nu keum ok noch een Reegenschuer mit Störm. Dor seet de Stuventiger
bannig inne Bedrullje. He, de jümmers sien eegen Kopp dörsett har, he füng jämmerlich an to
mauzen. Na ünnen kladdern? Nee, dat künn he nich, dor wor em bi't Rünnerkieken swiemelig
vör Angst.
Frauchen stell de Ledder ran, man, de wör veel to kort. Mit beevern Hann pingel se de
Füerwehr an. Tatü tata keum de ansuust; gau Heevbühn utföhrn un de Straat spiern. Een Kierl
mit Helm un Hanschen dä dat natte Bünnel sachte bargen.
Se hett noch mannig watt beleevt mit ehrn Stuventiger. Smorns liggt aff un an een Muus oppe
Matt, un flünklohme Vagels hett he ok bannig op'm Kieker. Man, nu at he de Freeheit har, nu
bleeven tominnst Teppich, Sessel, Sofa un Gedinen heel, un sobends liggt he tofreeden op
ehr'n Schoot.
Christine Behrens aus Extra Platt zum 17.01.04
Een Kriminalfall
Christine Behrens
Dat is stickendüster, at ick sobends laat aleen op'm Meyerhoff noch na'n rechten sehn mutt.
Dor achter den Eikboom har dat doch knackt, un worüm brenn de Latüchte dor achtern anne
Wisch nich? Mien Tiet noch mol, ick bün op wat pett. Dat koole Gröösen löp mi övern Rüch. At
anwossen stah ick dor. Dat duer 'n Tiet, bit dat ick mit Hartklebastern mi dorna bücken mag.
Ick hool een Schoh inne Hand, een Froonsschooh. Geiht dor nich 'n Spoor na den Busch to?
Ick söök Deckung achtern Boom. Woller stah ick still - ick versöök to lüstern - wenn blots dat
Hart nich so dull puckern wull! Dor vör dat Hüschelhus, dor liggt doch watt, un nu öcht ok noch
Nohwers Köder. Gillt dat mi, oder is dor achter wat togangen? Du büss doch keen Bangbüx,
segg ick mi, un beevern sliek ick mi an den Hümpel ran. Mien Oogen hebbt sick an dat Düster
gewöhnt, un nu föhl un seh ick, dat dat een Pullover is. Igitt, is dat Bloot, wat dor so an mien
Hann kleevt?
Wenn de Köder doch sien Öchen leut! Lücht dor achtern anne Wümmwisch nich wat? Kiek an,
is hier nich 'n Blickkutsch över dat nadde Gras föhrt? Bilütten bün ick swiemelig vör Angst, un
ick mutt mi an'n Boom stütten. Nu hüert de Köder op mit sien Öchen. Een Schoh un een
Pullover, un nu dünkt mi, dat sick dor in de düster Eck wat röögt. Ick sliek von Boom to Boom,
söök jümmers Deckung. Gah ick vör oder achtern Huus verlangs? Wo bün ick seker?
At ick lies an de Wand verlangs üm de Huseck kiek, do steiht dor 'n Bessen. Den Stehl na vörn,
so föhl ick mi wat beeter. Dor schall nu mol eener komen, den neih ick een mit'n Bessenstehl
övern Döötz. Dor achter den Sood, is dor nich een Schadden? Een Schoh un een Pullover, kann
hier wer affmurkst ween? Har ick doch blots vörher nich den gruseligen Krimi bit to
Geisterstünn keeken! At ick dat Straatenlich faat heff, do birs ick in'n Swiensgelopp na Hus.
Nee, Bloot is nich an mien Hand, se iss blots gröön vonne Bööm, achter de ick mi versteeken
heff, over wat kann dor 'n Froonsschoh lingen? Jüss will ick de Polizei anpingeln, do seh ick,
dat op den Spieker von mien Röterkassen wat ropsnackt is. Nahrich een: Leeve Fro Behrens,
dat deit mi leed, dat ick so laat noch anroop, over ick heff op'm Meyerhoff parkt, un at ick
wegföhrn wull, do heff ick de Schoh wesselt, un nu fehlt mi een! Un ick mag dat benoh nich
seggen, ick har mien Pullover loos över mien Tasch bungelt, den söök ick ok noch!
Eskimorull
Johann Diedrich Bellmann
Wi leegen op Hiddensee fast un tööven op oosten Wind. Dree Daag al, un de Wind wull un wull
nich dreih’n. Den veerten Dag weer’t uns to veel, un wi lööpen ut. Müssen natürlich krüüzen.
Mit ’n wieden Slag stüern wi op de Insel Mön to un denn mit ’n annern Slag op südwesten
Kurs, dat wi Gedser tofaat kreegen.
Op halven Weg nu, köömen wi in een Gewitter: Mitmaal weer’t dor. Eben noch frische Bries, un
mitmaal kaakt dat Waater as bi Mudder in’n Eierputt. Un de Blitzen – de hau’n man so
backboords un stüerboords blangen uns to. Un mitmaal hau mi een direktemang op’n Kopp,
dat mi de Mütz wegflöög un de Haar afsengeln mitsamts de Wöttel. Ik slöög koppheister
buutenboords, kunn mi aver noch an de Fahnenstang’n fasthool’n. Mien Kaptein leeg
plattbuuks op’t Vörschipp un wull de Fock inhol’n. Ik seehg aver twüschen de Breker blooß af
un an sien gelen Gummistevel. – Ik wull em roopen, aver to slöögen mi ok al de beiden
Gummistevel an de Näs, un ik dach noch: Harrst de Sweetfööt jo ok an’n Aavend eerst
waschen kunnt!
Un to seehg ik em, den Fleegen Holländer! Un to wüß ik: Nu is’t sowiet. Un dat Spöökminsch
von Schipper grins ok al mit sien Kömgesicht op uns daal... Un to seehg ik, dat mien Kaptein
sik an Wanten un Reling hoochrappel un sik op de barften Fööt stell, un he rööp em to: „Wi
hebbt blooß koolen Kaffee an Boord!„
„Schiet op!„ segg de Fleegen Holländer – un weg weer he. Duer aver nich lang, to wörr’t noch
slimmer. Dor kööm een Orkan. Wind bi twölf bit dörteihn – oder weeren’t blooß veerteihn? Na,
ik will nich överdrieven, laat wi dat bi veerteihn. Dat Schipp, uns Oliva, weer al dreemaal
fief/söß Meter hooch ut de Wellen schaaten, un ik harr dat ümmer wär utbalancieren kunnt,
dat wi wedder op den Kiel köömen. Aver bi’t veerte Maal passier dat: Eskimorull! Aver wat
heet hier Rull – wi köömen nich wär hooch. Wi bleeven överkopp.
Wenn dat nich kennst, is dat wat Neets. Villicht mutt ik för de Nich-Seefohrer dortoseggen. Dat
Problem ünner Waater is dat Luftholen. Un dat kööm nu op mi to. Wi weer’n al fief/söß Mielen
ünner Waater dorhinschaaten, to wöör mi dat doch wat lästig. Dörch Mund un Näs kreeg ik al
keen Luft mehr, blooß noch dörch de Ohren. Un de Ohrmuscheln wörr’n mi ok al slapp. Ik müß
se mit beid‘ Hannen hoochhool’n. Un dorbi bün ik denn ok wiesworr’n, wat dat mit den Snack
„Hool de Ohren stief„ op sik hett. Dat meent, seeh to, dat du ümmer noog Luft kriggst. Aver ik
kreeg nich mehr noog Luft, un ik hör al dat Halleluja singen. – To kööm de Kaptein op mi
toswümmt, un ik seehg, dat he ok al Slappohren harr. „Nu hülpt blooß noch een,„ segg he,
„tööf ‘n Oogenblick!„ Un he kööm trügg mit ‘n Buddel Rum un twee Gläs. Un he schenk in, geef
mi 'n Glas un segg: „Hooch die – Tassen!„ – heff ik verstah’n. Nu lammt aver doch de
Zegenbuck, dach ik, sowat segg ik doch nich – un denn in son Tostand .... To hett he mi
anbölkt: „Du schallst den Befehl wedderhol’n!„. Dat harr he mi annertiet ok al faaken seggt,
wenn he Kommando geef un ik blooß mit’n Kopp nick. – Un to heff ik trüggbölkt: „Hoch die
Masten!„ Un dat weer’t. To dreih sik uns Oliva wedder op den Kiel.
Napoleon in der Guldbeker Möhl
Johann Diedrich Bellmann
Wat de Lüüd vertellt, dor kannst d` nich op af; al lang nich, wenn se von frööher vertellt. Dor
war veel bemaakt oder op`n Kopp stellt, un faaken ist, wat se seggt, ń Windei. In Nindörp
vertellt se, Napoleon is in de Guldbeker Möhl wän. Dat heff ik natürlich glööft, as Hein
Stemmann mi dat segg, un ik heff mi vörstellt, woans dat woll weer, as de Kutsch mit den
Kaiser op`n Wegg von Rahmstörp naa Guldbek naa de Möhl to afböögt ist un denn op den
Möhlenhoff toföhrt.
„He müß de Pär beslah`n laaten,“ segg Hein Stemmann, „de harr`n op den langen Wegg von
Russland her de Isen verlorń un güngen lahm. Inń Stuuvenwald weer dat letzt Isen loosgah
ń. As se denn dörch Klecken köömen, fröög de Kutscher ń lütten Jungń, wat he nich ń
Smitt wüß – nich gaar to dicht an de grooten Straaten. Un de Jung segg, dat wüß he woll, sien
Unkel weer Smitt. Dat weer aver noch ń langen Stremel dorhin. „Stieg in!“ segg de Kaiser. Un
de Jung dä dat. "Hest d´ ook ń Naam?" fröög de Kaiser. „Heff ik,“ segg de Jung. „Ik heet
Hans Eidig.“ Un denn föhrń se dörch den Roosengaarn an den Karlssteen vörbi op Moisborg to
un von dor naa Rahmstörp un von dor naa de Guldbeker Möhl.
Un de Smitt, de in de lütt Kaat blangen den Möhlendiek wohn un dor ook sien Smääd harr,
beslöög den Kaiser de Pär. Un von dor ut reis he wieter naa Paris.
Woans de Jung wär naa Huus kommen ist, hett Hein Stemmann nich vertellt, un ik heff dor
ook nich naa fragt. Harr ik dat daan, harr ik gliek Müüs markt.
Veel laater eerst bün ik dorachter kommen, dat´t een heel un deel verdreihte Geschichte ist,
de vörn un achtern nich stimmt. Ton eersten ist Napoleon nich dörch den Stuuvenwald un den
Roosengaarn kommen, as he sien Suldaaten in Russland inń Stich laaten harr. He ist, wiet
wegg von uns, över Dresden naa Paris reist.Ton tweeten weer Hans Eidig, de Wildschütz, 1812
al in Steenbek bi Bispingen.
Aver achter all de Geschichten, de dor vertellt ward, stickt wat achter. Een mutt blooß
dorachter kommen. Nich Napoleon is in de Guldbeker Möhl wän, aver sien Marschall Michael
Ney.
Un dat kööm so:
As Napoleon naa Russland wull, hett he överall in Düütschland Suldaaten rekrutiert, de mit em
kolle Fööt kriegen schullen. Ook in Nindörp. Aver de Nindörper harrń dor Wind von kregen, un
de Mannslüüd versteeken sik in Kurt sien Fuhren, inń Bröckel oder inń Brook. As de
fransööschen Jandarms inń Dörp keen Mannslüüd fünnen, söchen se buutendörps naa. Un dor
fünnen se twee: Hein und Peter Ürgers (Ölkers) vonń Cassenshoff. De seeten dor an jüm ehr
Soll upń Jittkamp, leeten sik de Sünn op de Fött schienen und keeken de Steertpuggen to. As
se de Jandarms kommen seehgen, sprüng Peter, de jüngere, op un lööp wegg. Se harrń em
aver gau inholt, denn se weerń to Pärd. Un se köömen mit em trügg an´t Soll, Hein ook
mittonehmen. Un de seet dor un kipp Waater von eeń Schooh in den annern un kehr sik an
nix.
Dat keeken sik de Opgrieper ń Oogenblick an. Denn fröög de een, wat dat denn schull. „Wenn
de Melk suer ist, mutt se ümschütt warrń,“ segg Hein. Wo hier denn Melk weer, fröög de
Jandarm.
„Dat Jittenbuck sitt in´t Kreihenneest un melkt Kluckhööhner,“ segg Hein.
To tipp Peter mit ń Finger den eenń Jandarm an un denn sik anń Kopp un weih mit de
Hand vör sien Oogen. Un den Jandarm griesmuul un nickkopp, un denn stött he sienń
Kolleegen an und möök dat jüstso: Tipp sik mit ń Finger anń Kopp un weih mit de Hand vör
sein Oogen. De anner aver wull´t genau weten. He fröög Hein: „Wullt du mit naa de
Suldaaten?“ „Ja,“ see Hein, „wenn de Kaiser mi holt. Ik tööf op em.“ “Ik bün de Kaiser,” segg
de Jandarm.
To keek Hein op un segg: Du büst nich de Kaiser. De Kaiser hettń Pärfoot unń Koohsteert."
„Denn tööf, bit di de Düüvel haalt!“ segg de Jandarm. Un se leeten em sitten. Un Hein gööt
wär Waater inń Schooh un snack sik wat dorher. To töögen de beiden Opgrieper mit Peter af.
Se seeten to Pärd, un´ Peter müß twüschen jüm loopen. Nu harr Peter twee Guldstücken in
den Tasch. Woher he de harr, wüß keeneen; he dröög se ümmer bi sik. As se nu vonń
Guldbeker Wegg naa de Möhl to afböögen – se wullen woll mit em över Hullenst naa Töst – to
wies Peter de beiden Guldstücken un segg to sien Opgrieper: „De sünd för jo, wenn ji mi
loopen laat. Ik weet, je möt scheeten. Doot dat, aver scheet vörbi, denn legg ik de
Guldstücken anń letzten Wegknick vör de Möhl opń Ecksteen.“
Un ehr de beiden Oppasser antern kunnen, lööp Peter loos, un ehr se sik verstutzt ankeken
harrń, dä Peter so, as legg he de beiden Guldstücken op den Ecksteen.
To schööt de een in de Luft un de anner achter em her, drööp em aver nich. Un Peter slöög
Haasenhaaken un lööp op de Möhl to un an de Möhl vörbi un denn in`n Brook.
De Müller nu, Niklaas Gütersloh, harr dat Scheeten hört. He kööm ut de Möhl rutt,
naatokieken, wat dor loos weer un lööp de Jandarms liekto vör de Pär.
To greepen se em, un he müß mit naa Hullenst (Hollenstedt) un naa Töst (Tostedt) un denn
mit naa Russland.
Nu weer Niklaas een, de sik op Pär verstünn. Wenn Lüüd in Guldbek, Nindörp oder Rahmstörp
ń Dreejohrigen anspannen wullen, un se köömen dormit nich trech, haalen se Niklaas. De
Groote Armee weer al deep in Russland binnen, dicht vör Smolensk, to weer Niklaas bi, eenń
von de mitbröchten Dreejohrigen antospannen. Dor kööm de Marschall Ney överto un keek sik
dat an. Un as he seehń harr, woans Niklaas mit dat sterrsche Deert ümgüng, em in´t
Geschirr bröch un denn vörń Waagen, segg he: „Du kummst mit mir un warrst mien
Pärknecht.“
So kööm Niklaas to den Marschall Ney, un he bleef bi em bit op´t letzt, as he mit den
Marschall alleen noch weer un de ganze Groote Armee perdü.
Woans em dat in Russland gahń hett un he mit den Marschall bit Moskau un wär trügg naa de
Guldbeker Möhl kööm, hett he sülven lang un breet vertellt. Aver de Lüüd hebbt nich goot
tohört, oder se kennen den Marschall Ney nich. Se kennen bloß Napoleon. Dorüm vertellt se,
Napoleon weer in de Guldbeker Möhl.
Dat kann bloots de Harvst!
Von Anna Birreck
Kiek an dat bunte Blatt an 'n Boom, wieveel Farben dat hett. Kuum een Moler kann dat so fein
molen. Hör mol, wie heimelig dat ruschelt, wenn dien Fööt dörch de drögen Blöer an de Eerd
goht. Kiek mol, wie golden de letzten warmen Sünnenstrohlen dörch de Bööm schient wunnerbor - dat kann bloots de Harvst.
De Nebel stiggt ut de Grund un deckt dat Land to, as wull he dat bewohren vör all de Unbill in
unse Welt. De Harvststorm suust üm de Huuseck un wöhlt an 'n Heben de Wulken
dörcheenanner. He singt sien egen Melodie, hör mol hin, dat kann bloots de Harvst.
Kiek mol an de ole Froo mit ehr sneewitten Hoor, langsom geiht se dorhin. Se is al lang gohn
dörch een langet Leben. De Lebensstorm hett Falten in ehr Gesicht togen, vele Falten. Ehre
Ogen hebbt veel sehn, Godet un Slechtet, Freid un Tronen. Kiek di so 'n Gesicht mol an un
kiek een beten länger hin - dat is wunnerschön wie dat Blatt an 'n Boom. Dat kann bloots de
Harvst, de Harvst in unse Leben.
Dat Ne'e Johr!
Von Anna Birreck
Nu is dat door, dat Ne'e Johr. Wi hebbt uns gegensietig allens mögliche wünscht: een godet
Neejohr, een fröhlicht Neejohr, een gesundet Neejohr, een gesegnet Neejohr un wer weet wat
noch all. Doorbi weet keen een von uns, wat uns dat Ne'e Johr wirklich bringt.
Groot un mächtig steiht dat vör uns, dat Ne'e Johr mit sien dreehundertfiefunsößtig Doog, un
jede Dag is een Geheemnis för uns.
Mi kummt dat Ne'e Johr meist so vör as so'n Breefdreger, de mi jeden Dag een Ümschlag mit
een Breef givt, wo allens insteiht, wat de Dag mi bringt un wat ik to doon hebb. Mol is de Breef
goot, mol is he slecht för mi. Mol bringt he Freid, mol bringt he Tronen. Ik kann dat mitünner
villicht ohnen, wat in den Breef steiht, un doch kummt dat mannigmol ganz anners as ik dacht
hebb.
Wi geseggt, an jeden Dag een annern Breef, jeden Dag mööt wi unse Schicksol so nehmen,
wie dat door insteiht. Wenn de Dag goot verlopen deiht, wenn wi mit unsern Dogesbreef goot
torechtkomen sünd, jo - denn schulln wi obends nicht vergeten, unsern Herrgott doorför to
danken.
De lüttje Pogg!
Von Anna Birreck
Von 'n Turnen föhr ik no Huus, sinnig den Wech langs. Wat weer dat? Door in Lichtschien von
mien Auto hüpp wat vör mi över - een Pogg. Ik brems un mien Fohrtüüg stünn. Ik föhr jo ok
man ganz langsom. De Pogg müß noch een poor lange Sätz moken, denn weer he an de Siet
in 't hoge Gras verschwunnen. " Hest noch mol Glück hatt, du lüttje Deuker," dacht ik bi mi.
Wie lichtfarig harr ik em överföhren kunnt. Is he egentlich nützlich för uns Minschen, de lüttje
Pogg, güng mi dat dörch den Kopp. Over gewiß weer he dat. He seet nu seker in dat daunatte
Gras un füng Mücken. Wieveel Mücken fangt so 'n Pogg woll anń Dag? Seker 'n ganze Reeg,
un jüst de olen Mücken, de uns üm disse Tied so piesacken künnt - sogor in 'n Bett. Doch man
goot, dat ik em nich överföhrt harr. Ik frei mi richtig.
Dat müß fokener mol so wesen op de Welt, dat de Groten de Lüttjen een Chance geven dän to
'n Wechhüppen, ok bi uns Minschen. Villicht bringt jüst de Lüttjen den gröttsten Nutzen.
Tronenwulken
Anna Birreck
Oma Lieschen hör ehr lüttje Enkeldeern wenen, so ganz ut depen Harten un verzogt. Dat duur
Oma Lieschen jo nu düchdig, over se harr de Mudder von de lütt Deern vörher schimpen hört,
un somit harr dat wohl siene Richtigkeit. Gor so gern harr se dat lüttje Krööt beten tröst; over
se wüß, dat Omas sik bi sowat torüch to holen hebbt.
Een Ogenblick loter klapp op'n Hof een Autodöör - de Mudder föhr wech. Do woor dat Wenen
blangan noch luter. För Oma Lieschen geev dat nu keen Holen mehr. ln'n Nullkommanix weer
se door nu hin no den lütten Racker. De seet in de Sofaeck un blaar - allens wat door ruut
wull.
„Du leve Tiet, mien lütt Zuckersnuut, wat is door denn bloots passeert, dat du so wenen
muttst?„ - De Antwoort kunn Oma Lieschen vör luter Snückern erst gornich verstohn. No'n
Wiel keem dat over wat düütlicher mang de Sofaküssen ruut: „Mama will inköpen, un ik weer
jo so gern mitföhrt. Wiel ik over mien Speeltüüg nich wechrüümt hebb, dörf ik nich mit - huu huu - huu...„
Oma Lieschen streek ehr över dat tronennatte Gesicht un meen: „Jo, mien lütt Deern, dat is jo
nu mol so, wi mööt jo all usen Kroom wedder oprümen, un somit du ok diene Poppen un dien
Legosteen un wat weet ik, wat door sünst noch all in dien Komer rümliggt. Door mut Mudder jo
mol bös warrn.„ - „Ik hebb dat jo man bloots beten vergeten, Oma - huu - huu - huu...„
Oma Lieschen överleg, wie se de Tronen denn nu wohl bloots erstmol to'n Stoppen kriegen
kunn. Se sä: „Weet's wat, mien Söten, wi beid wüllt doch mol sehn, dat wi all de Tronen
wechkriegt.„ - „De goht nich wech, Oma, door koomt jümmers neee.„ - „Och, kiek doch mol
lütt Deern, sühst du de witten Wulken door an'n Heven? Op een von de Wulken joogt wi all
diene Tronen ropp, un denn seilt se mit wech, wiet wech bit an dat grote Woter. Door schubbst
de Wind jüm rin, un wech sünd se.„
De Deern keek hoch. Een poor dicke Kullers lopen noch langs de Backen,doch denn meen se:
„Oma, geiht det würklich? Denn schüllt miene Tronen op de grote, dicke Wulk door ganz vörn.
De seilt am gausten, un denn bün ik se bald los.„ - „So mokt wi dat, mien Lüttje, un nu husch
- husch- wech mit de Tronen un rop op de Wulk.„ - „Sünd se al boben, Oma?„ „Ganz seker,
kiek, du hest doch al gorkeen mehr.„
De lütt Deern dach no, dat kunn man an ehr Gesicht sehn. Un denn keem dat: „Du Oma, ik
weer doch in'n Urlaub mit Mama un Papa an dat grote Woter hin to'n Boden. Do hebb ik een
beten Woter in 'n Mund kregen. Dat smeck ganz soltig. Mien Tronen sünd ok ganz soltig. Is dat
Woter wohl so soltig von all de Tronen, de de Lüüd door hen schickt?„
Ach du leve Tiet, door harr Oma Lieschen sik jo fein wat inbrockt. Wi kreeg se dat nu wedder
torecht.
„Ach, weest du, lütt Deern, dat Woter is ok ohn de Tronen al soltig, bloots wenn door vele
Tronen henschickt ward, denn is dat seker noch wat soltiger.„ - „Ach so, na, denn rüüm ik
wohl erst mol mien Speeltüüg weech.„ - „Dat doo du man, un doorno plückt wi in 'n Goorn een
feinen Blomenstruuß för Mama. Denn dörfst du tokornen Mol ok seker wedder mit to'n
Inköpen.„
So bi sik dach Oma Lieschen noch : „Wat waer dat doch ok för'n feine Sook, wenn wi Minschen
all unse Tronen op de Wulken setten kunnen. Denn weern wi jüm jo jümmers korthannig
wedder los un kunnen wedder lachen. Kunn wohl angohn, dat dat grote Woter denn
mennigmol bannig soltig weer.„
Dat reine Taschendook
Anna Birreck
Vör so etwa föftig Johr güng dat in de School noch bannig anners to as hüdigendags. Dor
herrsch noch "Zucht und Ordnung und Sauberkeit," wie de ole Lehrer Harms so schön to
seggen pleeg. Mit de Sauberkeit güng dat no 'n Morgengebet forts los. "Hände auf den Tisch,"
kommandeer de Schoolmester , un denn stook he stiefbenig mit 'n Lineol in de Hand den
Middelgang hindol un keek niep rechts un links no de lütten Hannen, de ortig op 'n Disch
legen, dorbi harr wohl so mancheen gern de Fingers beten krumm mokt, dat de Nägels nich so
to sehn weern, wenn he op 'n Schoolweg in Winter al 'n Sneeballslacht achter sik harr orrer
Steen socht harr. Wenn Lehrer Harms denn so'n poor Arbeitshann to sehn kreeg, hau he dor
batz een mit sien Lineol rop. Dat smatt ganz bannig. Denn geevt noch de Ermohnung: "Morgen
hast du deine Dreckpfoten sauber, verstanden?" Dormit weer de Sook afdoon.
Slimmer weer dat, wenn he den Gang trüchkeem. "Taschentücher vorzeigen," gnarr sien
scharpe Stimm. Wehe den, de keen rein Snuuvdook vörtowiesen harr. De müß twintig mol
opschrieven "Ich muß ein sauberes Taschentuch mit zur Schule nehmen." Den lütten Jochen
schööt dat hitt dör 'n Kopp. He harr sien Taschendook vergeten. Un dat bi so 'n fein
Winterweer, wo doch de ganze Klass sik an 'n Nomiddag bi'n Klütenbarg to 'n Sledenföhrn
dropen dä. He müß nu wohl to Huus blieven un twintig mol dissen verdreihten Satz
opschrieven.
In siene Not keem em een Idee. He grapsch an 'ne Siet in sien Büx un versöch, een Zippel von
sien Linnen Hemd hochtoteen. All heeln se ehre Taschendöker hoch, bloots Jochen sien witten
Zippel keek man eben över de Bank ruut. "Höher bitte, Jochen,"
verlang Harms. De kunn goot snacken. Jochen reet sien Hemdslippen so hoch, as de Pullover
un de Hosendregers dat man jichens toleten. "Noch höher," bölk de Schoolmester. Jochen reet
dor noch mol an, man, höger güng dat nich. "Höcher gehts nicht, Herr Lehrer," sä Jochen mit
verzogte Stimm. Do sehg de Lehrer överhaupt erst, wat dor los weer, un em keem trotz all
sien Vergrelltheit meist dat Smustern an. He wurd over ok glieks wedder ernst un schimp:"
Das ist ja eine Frechheit ohnegleichen. Was mache ich blos mit dir, du ungezogener Bengel!"
Jochen sehg sien Sledenföhrn in wiede Ferne rücken. Vuller Angst keek he sien Lehrer an un
stöter: "H herr H ha ha rms, ka kann ich denn nicht mo morgen zwei reine Ta taschendökers
mitbringen, von we wegen den Schnee u un das Schlittenfahrn un so, bitte!"
Dorop kunn Harms sien Lachen eenfach nich mehr loten. Em weer wohl ok to Bewußtsien
komen, dat he ok mol 'n lütten Jung wesen weer, de in 'n Winter gern Sleden föhrt weer. He
sä: "Meinetwegen, einmal will ich 's durchgehen lassen. Wenn ihr fleißig mitarbeitet, dürft ihr
sogar alle eine Stunde eher nach Hause gehen."
De Saag vun den Osterhoos!
Anna Birreck
Dor weer eenmol een lütjen Hoos, de seet ganz alleen in Groben vör dat grote Holt. Dat weer
Fröhjohr, overs noch bannig koolt. De lütt Hoos bever, un bannig Smach harr he ok. Den
ganzen Dag seet he dor. As de Nacht keem un de Vullmoond opsteeg, wurd dat noch koler.
Frost full op de Eerd. De lütt Hoos kneep de Ogen to un dach: "Nu geiht dat mit mi to End."
As he de Ogen een lüttjet beten wedder open moken dä, stünn vör em ene gode Fee. De Hoos
verjoog sik un wull wechlopen, over dat güng nich. Siene Knoken weern vun de Küll ganz stief.
"Hebb man keen Bang, lütt Hoos. Ik will di helpen," sä de gode Fee. "Ach," snücker de lütt
Hoos, "mi is nich mehr to helpen. Ik bün jo al meist verhungert un verfroren." "Denn schullst
du di man erst mol düchtig sattfreten. Kiek doch mol vör di dool." De Hoos keek vör sik hen.
Dor leeg een feine frische Wuddel, noch mit Gröön an, un frischet grönet Gras weer ok wussen
jüst vör siene Nees. De Fee over weer verswunnen. De Hoos verputz de Wuddel un dat Gras
un sleep wedder to. Dat weer an 'n Grööndonnersdag.
As he wedder opwoken dä, schien wedder de Moond. He keek een beten üm sik, un op eenmol
weer ok de gode Fee wedder dor. "Na, lütt Hoos, wie geiht di dat?" -"Och, ganz goot. Ik hebb
jo woll den ganzen Dag verslopen, nodem ik so fein satt weer. Ok velen Dank för de Wuddel
un dat Gras." De Fee streek sinnig över den lüttjen Hoos sien Fell. Dat weer ganz struppig un
dünn, over ünner ehre Hannen worr dat glatt un dicht. "Groot schallst du wassen, du lütt Hoos,
riesengroot." Denn weer de Fee wedder verswunnen. Vör den Hoos leeg wedder een Wuddel
un feinet Gröön. He freet dat op un sleep wedder in. Dat weer an 'n Karfreedag.
He sleep wedder den ganzen Dag bit in de tokomen Nacht hinin. As he wedder wook worr,
schien wedder de Moond. He reck un streck sik un föhl sik riesengroot. Op eenmol stünn ok de
Fee wedder dor. "Di geiht dat goot nu, mien leve Hoos. Du büst bannig groot worrn, gröter as
all de Hosen op de Eerd." - "Dat is schön, ik dank di ok," sä de Hoos, "over ik hebb nu grote
Angst, wo ik so groot bün. De Minsch kummt mit de Flint un schütt mi doot un bumms bün ik
bloots noch een Hosenbroden."- "Hebb man keen Bang," sä de Fee un streek wedder över sien
Fell. "Ik will di een Wunnerfell geven. Dormit büst du unsichtbor un kannst dat ganze Johr ohn
Bang in Freid leven, un jedeen Dag bring ik di een frische Wuddel un Gröön. Du over schallst
ok wat doon dorför. De Minschen fiert düsse Doog jümehr Osterfest. Dor schallst du jüm een
Freid moken. Överall boot de Kinner jümehr Osterneester. Du mokst di op de Been un leggst
jüm dor överall bunte Ostereier rin." - "Dat will ik geern doon," sä de Hoos un wull al lossusen.
"Holt stopp, dien Körv," sä de Fee, un rums harr he een Kiep vull bunte Eier op 'n Rüch. Siet
de Tiet givt dat den Osterhosen.
Johr för Johr suust he to Ostern döör dat Land un bringt för de Kinner bunte Ostereier. Kannst
em jo nich sehn, un he is ok so gau as de Wind. Mi over dünk, ik hebb sien witten
Stummelsteert doch al mol sehn, as he bi uns üm de Huuseck flitzen dä.
Tucki!
Anna Birreck
De Maisünn dee ehr Bestet. Warm schien se von Heben dool. Dor in de Eck twüschen Schüün
un Swienstall fungen sik de Strohlen un warmen de Kluckhehn, de dor al wekenlang op ehre
Eier seet. De Tiet weer woll üm, un ünner de Flünken worr dat to piepeln. Eerst ganz liesen un
denn jümmer luter. Noch een beten loter steken de eersten lüttjen Küken jümehr plietschen
Köpp mang de Feddern rut. De Kluckhehn wüss woll, dat dat nu an de Tiet weer, dat de lütten
Piepels eerstmol wat to drinken kregen. Loterhin müss se woll mol sehn, ob de Buersfroo dor
irgendwo wat to Freten för jüm harr. Vörsichtig stünn se op un mit veel tuck, tuck, tuck toog
se mit ehre lüttjen Kinner üm de Schüüneck.
De Buersfroo Lene wüss woll, wat dor för sik gohn weer un harr al Woter un Kükenfutter proot
stellt. Se keek ober ok noch mol no dat verlotene Neest un wat sehg se dor? Leg dor doch
wohrhaftig noch een anbickt Ei in, un de lüttje Snobel keek dor rut un möök kläglich piep,
piep, piep.Weer jo woll nich ganz mit de annern överweg komen, de lüttje Buttjer. De
Kluckhehnmudder scheer sik dor wieter nix mehr üm. Se harr jüst noog dormit to doon, de
annern twölw Küken op 'n Hümpel to holen
Lene nehm dat verlotene Ei mit sik in de Köök. Eerstmol worr de lüttje Snobel beten natt
mokt. Denn sett se dat halvutkropene Kükenkind in een warme Wulldeek op een Warmbuddel.
"Mol sehn, wat dor bi rut kummt,"see de Froo. Wohrhaftig, no een knappe Stünn in de Warms
harr de lüttje Notögler dat schafft. He steek sien Snobel ut dat wulln Dook un verlang luuthals
no sien Mudder un no Supen un Freten. För Döst un Hunger kunn de Buersfroo em jo wat
geven, ober as se dat lüttje Kükenkind bi de annern op 'n Hoff dolsetten dee, keek de
Kluckhehn em överhaupt nich an. As de lüttje Buttjer nolopen wull, hick se mit ehren spitzen
Snobel no em. Se wull dat Küken eenfach nich mehr hebben. "So geiht dat jo nu nich," see de
Froo un droog den lüttjen Gast wedder rin in 't Huus. Dor kreeg dat Küken een Korv mit
warme Deken un af un an en frische Warmbuddel.
Bi de gode Pleeg wuss dat Kükenkind jüst so gau ran as de annern twölw bi de
Kluckhehnmudder. Een poormol hett Lene dat noch versocht, ehr Kükenteehkind bi de
Geswister ünner to bringen, ober dor weer nix to moken, de Kluckhehn wull dat nich. So wurd
Tucki, so nööm se dat Küken, in de Köök bi de Buerslüüd groot.
Een richtig feine, stolze Höhnerdoom worr dat. As se richtig utwussen weer, sett Lene se denn
doch mang de annern Höhner in den Höhnerhoff. Dor intresseer sik de stolte Hohn bannig för
Tucki, un somit dörven de annern Höhner ehr ok nix mehr doon. "Na, endlich, dat weer
schafft," see Lene. Ober dat harr se sik so dacht. No een Tietlang kokel dat för de Döör. Lene
mook open, un för ehr stünn Tucki. "Wat wull du denn hier;" staun Lene. Tucki wies ehr dat.
Se mascheer rin in de Köök. In de Eck stünn noch de Korv, wo Tucki in groot worrn weer. Se
steeg dor rin un sett sik dool. "Wat schall dat denn nu;" wunnerwark Lene. No een Wiel, as
Tucki wedder opstünn un ut den Korv kladder, wüss se dat. In den Korv leeg een Ei. Tucki harr
ehr eerste Ei leggt. "Oh, kiek an, danke," see Lene, "Ober dat harrst du mi nich extra
hertobringen bruukt." Tucki leet sik doorob ohn veel Gegacker wedder in den Höhnerhoff
bringen. An annern Morgen ober stünn se wedder för de Döör, un dat ganze Spillwark güng
von vörn los. Bit an ehr Lebensend hett Tucki ehre Eier in 'n Korv in de Köök leggt, un ik segg
jo, se is tämlich oold worrn.
Hansi un Hanseline!
Anna Birreck
Dor sus wat dörch de Twiegen von de grote Ficht. Sien Fell weer rotbruun, meist so as dat von
Reinke den Voss. De weer dat ober nich. Wie schull een Voss ok woll boven in den Dannboom
rinkomen. To 'n Klattern sünd siene Krallen nu mol nich mookt. Hansi, de Eekkoter weer dat.
He sprung von een Telken no den annernun keek neeschierig no ünnen. Dor lepen Minschen in
'n Holt ünner de Bööm rüm. Se harrn een Korv tohölp, wo se alle Ogenblick wat rin leggen
deen. Wat sochen de denn dor? Wohrhaftig, de nehmen de Dannentappen op, de Hansi al ganz
afgnault harr. De Dannensoot, de dor twüschen seet, weer nu mol för Hansi een feine Mohltiet.
Nu weern de Tappen ober doch kohlknabbert, wat wullen de Minschen dor nu bloots noch mit?
Neeschierig kek Hansi von boven dool. He höör, dat de een to den annern sä, de Dinger
kunnen se fein bruken för een Gesteck oder to 'n Basteln. Komischen Kroom. De Minschen
dünken sik doch jümmers wat slauer as de Deerten, un nu nehmen se sogor wat mit, wat
Hansi nich mehr bruken kunn
Dat müss he jo woll reinweg sien Froo, de Hanseline , vertellen. Mit grote Sprüng flitz he dörch
de Bööm no Huus to. Ganz an annern Enn von dat Holt in een dichten Dannenboom ganz
boben in de Spitz harrn se sik een Kogel boot. Kogel heet dat Neest von den Eekkoter. Dat is
ründüm toboot un hett bloots een Lock to 'n rinkrepen.
Hanseline seet to Huus in den Kogel un harr al lang op Hansi töövt. He schull op de lütten
Hansikinner oppassen. Se wull jo ok mol los. De Kattekergören toven ünner de jungen Dannen
wat rüm un smeten mit allens, wat se dor so funnen. Hansi keek sik dat an un harr een Idee.
So een afgeknabberten Dannentappen weer doch seker ok een fein Speeltüüg för sien Kinner.
Villicht weern de Minschen jo doch gornich so dumm, wenn se de Dinger mit no Huus nehmen.
De Fehlfarv!
Anna Birreck
Hunnerte von Stiefmüttern stünnen in de Fröhjohrssünn för den Blomenloden, fein sorteert no
Farven in blau, geel un witt. Blots ut de een Blomenkist keek een Blomengesicht hoch, dat
pass överhaupt nich bi de annern. De lütt Bloom leet witt mit blau un geel, un harr in de Mitt
noch een rötlich Oog. De Verköpersch kreeg de Bloom to sehn, de dor so ut den Rohmen full.
"Dat is jo een Fehlfarv, de passt jo narms bi." Dormit töög se den Pott ut de Kist rut un stell
em biesiet blangen de Döör.
Dor stünn se nu, de lütt Fehlfarv, ganz alleen un keen Minsch keek se an. De annern Blomen
worrn all fein mit Woter begoten, dormit se bloots nich utdrögen deen. De Bloom an de Döör
kreeg keen Drinken af. Trorig leet se ehr bunte Blomengesicht no ünnen sacken. De
Middagssünn dröög ehren Pott ganz un gor ut. "Ik bün jo bloots een Fehlfarv un nich wert, dat
ik Woter krieg," dach de lütt Bloom verzogt.
As de Obend keem, worrn de Blomen all rinholt. Bloots de Fehlfarv, de bleev alleen buten
stohn. Köpen wull de schienbor ok keener. Wer will ok al een Bloom, de so ut den Rohmen
fallt. Een Hund keem vörbi un snupper an de Bloom. "Oh, wenn de Köter nu ok noch dat Been
heevt, is dat mien Dood," dach de Bloom. He dee dat ober nich, he snupper bloots noch mol,
müss denn pruschen un leep wieter.
Loter in de Nacht toog een Gewitter op. "Wenn dat nu een Platzregen givt, bün ik ok hin,"stöhn
de Fehlfarv. Dat güng ober allens noch mol goot. Een schönen sinnigen Fröhjohrsregen keem.
De Bloom drunk sik satt un reck ehre bunten Blomenköpp wedder hoch.
Morgens keem een ole Froo mit ehren Gehwogen anstökern un bekeek sik de Bloom. "Oh, kiek
an, wat för 'n feine bunte Bloom. Is dat wat Besonners? " De Verköpersch lach: "Nee, dat is
een Fehlfarv, veel to bunt, passt jo narms bi. De köönt se ümsünst mitnehmen." "Danke," see
de Oma. Se stell de Bloom in ehren Wogen un frei sik an de bunten Farven.
Jo, dat is nich bloots bi Blomen so, ik denk ok mannigmol bi uns Minschen. Wenn dor een nich
ganz in den begängigen Rohmen passt, een beten anners is, mut he foken bisiet stohn un
kener hett em so recht leev.
Wuff
Anna Birreck
Von ganzen Harten harr Tom sik ton Geburtsdag een Hund wünscht. He weer söben Johr old
worrn un schull no School hinkomen in tokomen Sommer. Sien Vadder ober harr meent, dat
een Fohrrad beter weer, dormit kunn he denn fein no School hinföhren. Bi jüm no Huus keem
de Schoolbus nich her, dat weer to afgelegen.
Dat weer November, een griesen, düstern Dag. Tom sien Geburtsdag weer vör een Week
wesen, un he harr een Rad kregen. Dat weer wunnerschön, modern mit allens utrüst, wat so
een Jungshart sik wünschen kunn. Trotzdem - een Fohrrad weer keen Hund, kunnst nich mit
snacken, keek em nich mit lebendige Ogen an.
Egentlich weer he jo undankbor, so een schön Rad harr he kregen. Vadder harr seker recht,
een Fohrrad weer veel wichtiger. Wat son Hund ok allens kösten dee, dor weer nich bloots dat
Fudder, dor keem noch de Stüer un de Versekerung, jo, dat weer wichtig. So af un an müß son
Hund woll ok noch mol non Veehdoktor hin. Son Fohrrad dorgegen - ach, he versoch sik jo
sülvst Vernunft totosnacken, nütz ober nix. Sien Gedanken weern jümmer wedder bin Hund,
den he nu jo mol nich kregen harr.
So föhr he wat verzogt un mißmodig langs de Stroot, de dör dat Dörp langs den Kanol güng.
As he meist bi de Brügg ankomen weer, de an annern End von Dörp öber den Kanol güng,
höör he dor ünnen an de Brügg wat ruscheln. Een Luut weer to hören, dat klung wie lieset
Wenen. Tom stell sien Fohrrad af un güng dor nöger ran. He weer jo keen Bangbüx. Een poor
helle Ogen lüchen em in de Mööt, un disse Ogen hören to eenen Hund, de dor an de Brügg an
een Pool anbunnen weer. Dat harr jo den ganzen Dag regent, un de arme Hund weer
pudelnatt. Struppig un verkomen sehg he ut, un sien Ogen keken Tom verzogt an. He bun den
Hund los, rop opt Fohrrad und af no Huus. Gau stell he sien Fohrrad af, un denn rin mit den
Hund inn Huus.”Vadder, Mudder ik heff een Hund funnen. He weer anbunnen dor ünnen bi de
Brügg. Den will woll nüms mehr hebben. Nu heff ik em.” Mudder slöög de Hannen öbern Kopp
tohoop un schree: ”Ruut hier mit den struppigen Köter. Kiek mol, he hett hier al allens dreckig
peddt!” Denn keem Vadder. He wies op den Hund: „Bring den verkomen Jiffel wedder dorhin,
wonem du em herhoolt hest. Kiek di den doch mol an, sowat is doch keen Hund, dat is een
elenden Strotenköter. Ruut mit em utn Huus!”
För Tom brook de Welt tohoop. Eh he sik versehg, weer he mit den Hund wedder op de Stroot
un föhr mit em dorhin, wonem he em funnen harr. An de Brügg ankomen, bunn he den Hund
an sien Fohrradlenker an und sett sik an de Överkant blangen em hin. „Hör to, ik dörv di nich
beholen. Mi deit dat so leed, ober ik mutt di hier wedder anbinnen.” De Hund keek Tom an, as
wenn he em verstünn. „Wuff!!” möök he. Tom kunn nich annders, he leed sien Arm üm den
Hund un drück sien Gesicht in dat regennatte Fell. Dorbi dreih he sik beten no Siet, un op
eenmol keem he int Rutschen. He greep blangen sik, ober dat Över weer natt un glitschig, un
Tom suus hindool in den Kanol rin in dat ieskole Woter. He reep üm Help, ober keeneen höör
em. Alleen keem he dor nich wedder ruut. Dat Över weer veel to steil un glatt. De Hund stünn
boben un harr em jo geern holpen. He weer jo man an den Lenker anbunnen un kunn dor nich
no Tom hindool. „Wuff,” sä hen poormol un winsel verzogt. Op eenmol weer de Hund dor
boben ok wech. Dat klöter noch een poormol op de Stroot, un denn weer allens still. Tom weer
in sien Unglück alleen.
„Wat kratzt dor denn an de Dör?” Toms Mudder möök de Dör open un schree los: „De Köter,
oh nee, Tom hett em nich wechbrocht. Wat ober is dat? He is an Tom sien Rad fastbunnen,
ober Tom ist nicht to sehn. Wo is he?” Se bunnen den Hund los. De keek jüm an un möök
”Wuffâ€�, un den suus he los langs de Stroot in Richtung Brügg. Vadder und Mudder
achteran, so gau as se man kunnen. De Hund bleev bi de Brügg stohn un möök „Wuff!” Tom
weer op eenmol so mööd, un dat Woter keem em ok gornich mehr koolt vör. He kreeg dat nich
mehr mit, dat Vadder em no Huus dregen dee. To Huus kregen se em eerstmol in de warme
Bodewann un denn int Bett. Tom sleep meist tein Stünnen. As he denn de Ogen wedder open
kreeg, see dat vör sien Bett „Wuff!” Tom keek rünner. Dor leeg de Hund op een warme feine
Wulldeek. He weer ok gornich mehr so strubbelig. Mudder stünn opn mol ok vörn Bett. „Dörv
ik em beholen?” froog Tom bang. „Jo, mien Jung, he hett di dat Leben rett. Bloots dien Fohrrad
isn beten verschrammt, he hett dat hier jo ganz hersleept, weer jo an den Lenker festbunnen.”
- „Dat is nich slimm , Mudder, ik hebb jo nu een Hund. Wie nööm ik em denn bloots?” „Wuff!” „Jo, worüm nich,” lach Tom, „hest hört Mudder, he hett sien Noom sülvst seggt. Jo, Wuff schall
he heeten.”
Ach, du hest dat goot!
Anna Birreck
„Ach, du hest dat goot,” see ik to mien Katt, „du hest Minschen funnen, de di leev hebbt. Du
dörvst sogor bi uns in die Stuuv sitten, wenn dat in Winter koolt ist.” - „Ach, du hest dat goot,”
meen de Katt, „Wenn du to mi seggst, ik schall rutgohn, mookst du eenfach de Dör open un
seggst to mi, ik schall hingohn un Müüs griepen. Du hest dat goot, du kannst Dörn
openmoken. Bloots Müüs griepen kannst du nich. Dor büst du to tüffelig to.” - „Ach, mien Katt,
wat hest du dat goot, wenn du keen Lüst hest to'n Müüsgriepen, mookt dat ok nix. Du kriggst
dien Fudder jo denn von mi. Ik paß op, dat du jümmer gesund bliffst, keen Flöh kriggst un
annere Krankheiten. Ok för de Wörms geev ik di wat.” - „Oh, du Minsch, du hest dat goot. Du
geihst no'n Dokter, wenn du dat wullt. Ik warr eenfach in denn Kattenkörv steken, un af geiht
dat no'n Veehdokter. Dorbi will ik dat gornich. De givt mi meistiets een Sprütt, un de piekt
ganz osig. Dorno kiek ik mien Minsch ok den ganzen Dag nich mehr an. Mitünner is ok wat
Komischet in mien Fudder, dat smeckt gresig. Dat schall gegen Wörms helpen.Dorbi heff ik
gorkeen Wörms.” - „Oh, mien Katt, wat hest du dat goot. Hest nich all de Krankheiten, de uns
Minschen ploogt. Du kannst rümspringen wie di dat Spooß mookt. Du büst so gelenkig un
kannst in de höchsten Bööm kladdern un fallst nich hindool.” - „Oh, Minsch, wat hest du dat
goot. Wenn Nobers Bello kummt, seggst du to em: Bello sitz, un he deit dat. Wenn he mi süht,
mutt ik sehn, dat ik in den eerstbesten Boom hochkoom. Ik hebb Angst vör em, he will mi
bieten. Du bruukst keen Angst vör em to hebben, ober wi wullst du ok woll so gau in den
Boom hochkomen. Naja, is woll all so richtig as dat is. Ik bün nu mol een Katt, Miau!” „Un ik
bün dien Minsch, un ik heff di ganz leev, mien Katt. Koom doch mol her, mien Graue, ik strokel
di een beten dien weke Fell.”
Dat Glückskind
Heike Fedderke
De Ampel sprüng op root. Woveel Minuten duur dat woll, bit so ’n Ampel weller ümspringen dä
op geel un denn op gröön? Weern dat öberhaupt Minuten oder blot Sekunnen? Ik sä keen
Woort. Mien Hannen weern natt von Sweet. Gresig, jümmer weller disse Fohrt no Stood! De
Ampel schull root blieben: root, root, root! Am leevsten harr ik ehr verhext. Wi wöörn den
Termin nich verpassen.
Mien Hart slöög mi bit to’n Hals. Mi weer gor nich goot vondoog. Un Mudder wüss dat! „Mi
geiht dat hüüt so klöterig„, sä ik. „Ik goh weller no Bett!“ „Hollt stopp! Hier bliffst du!„ Wenn se
so resoluut ward, denn helpt dat allens nix mehr. Wi wüssen beid, wat för hüüt Nomiddag op
’n Kalenner stünn Dor vörn müssen wi rechts af in de Goornstroot. Dat Schild blangen de
Ingangsdöör kenn ik al to goot: „Dr. Klaus Schubert, Kieferorthopäde„. Ik harr wetten kunnt,
dat ik hooch Feber harr! Schiet Tähnen! De tweten sünd ’n beten groot worrn un hebbt nich all
Platz noog. Twee Kusen müss mi letz de Tähndokter al rutrieten, dat geev een beten Luft. Un
nu mutt ik disse Klammer dregen, dormit mien Tähnen schöön in de Reeg koomt.
Ik bün Sportler! Football is mien Leben! Dor geev ik allens! Dat een dor keen Tähnspang bi
bruken kann, is jo woll kloor. Stell di vör, ik krieg den Ball op de Snuut! Gor nich uttodinken!
Mien Mudder, de wöör ’n Slag kriegen, wenn mien Mackers mi mit Bloot versmeert an ’t Huus
slepen dään. Bi ’n Sport blifft de Klammer in de Doos, dor gifft dat keen Diskuschoon.
Eten kannst jo uk nich mit de Spang! Bi uns in de Köök steiht jümmer een Glas, wo ik ehr
rinpacken kann. No ’n Fröhstück, Middag un Obendbrot schall ik mien Tähnen putzen un foorts
de Klammer weller insetten, hebbt se seggt. De Tähnen schööt jo schöön grood warrn, hebbt
se seggt. Un dat ward blot denn wat, wenn du de Spang uk dregen deist, hebbt se seggt.
Mudder hett Recht. Vadder hett Recht. Opa snackt mi jümmer goot to. Un Oma, de sitt dor
achter her as de Dübel achter de Seel. Schall jo ’n Barg Geld kösten, so ’n Tähnspang. De
hebbt all goot Reden, de Groten. De weet gor nich, wo dat is, wenn schebe Tähnen grood
mookt warrn schööt. „Freu di man, dat du holpen warrst!„ Wo foken hebb ik dat al höört. Wat
de Olen mit jemehr scheben Tähnen fein snacken köönt!
Snacken kannst jüst so slecht mit dat gresige Dings! Wat hebb ik mi de eersten Doog afjöökt
in de School. Jümmer weer de Schoolmestersche mit mien Utsprook nich tofreden: „Nehm man
dien Klammer mol för ’n Ogenblick rut, villicht kannst du dat „th„ denn beter utsnacken.
„ Engelsch mookt mi nu wohrhaftig Spooß, dat loot ik mi doch dör de oll Tähnspang nich mies
moken! Goot, mitünner vergeet ik, ehr weller intosetten. Man segg doch sübbst: Hest du noch
nie nich wat vergeten?
Kannst du mi villicht seggen, wannehr ik dat Dings dregen schall? In de Nacht villicht? Mit ’n
Inslopen hebb ik al so mien Last mit. Meist flüggt de Tähnspang no ’n Stünnenstiet weller rut.
Man dat bruukt Mudder nu jo jüst nich to weten kriegen.
Wi weern ankomen. „Jammer nich rüm, dat nützt nu uk nix mehr!„ schimp Mudder un kreeg
mi bi de Hand to foten. Mi weer kodderig. Letzmol harr ik eerst Utschellers kregen von Dr.
Schubert. Un hüüt wöör ’t weller Theoter geben, dor kunnst op af.
Blot de Trepp no de eerste Etoosch trenn mi noch von dat Dunnerwedder. „Nu to!“ blaff
Mudder mi an. „Wi sünd al fief Minuten öber de Tiet!„ Mi güng ’t nich goot! Wo foken schull ik
ehr dat noch seggen! Se drück op Dr. Schubert sien Klingel. Nu müss ik dor dör. Nüms kunn
mi mehr helpen.
Dr. Schubert sien Assistentin kööm uns in de Mööt: „Ik hebb noch bi Se to Huus anropen, man
Se weern al losföhrt. De Dokter is vör ’n half Stünn mit sein Fro no ’n Krankenhuus föhrt.
Schuberts kriegt een Kind! Wi köönt glieks ’n neen Termin afmoken, wenn ’t recht is.„
Een Kind för Dr. Schubert! Jo, sübbstverständlich wöörn wi noch mol weller- komen, meen
Mudder. „Sübbstverständlich!„ nickköpp ik liesen, liekers mi nüms froogt harr. Mi füll een
Steen von ’n Harten! „Hüüt Nacht sett ik de Tähnspang in, Mudder, versproken! Un morgen no
School nehm ik ehr uk mit, kannst mi glöben. Doch, no de Iesdeel köönt wi noch hin! Jo! Mien
Buukweh is mit’nmol weg!“ Glück hatt! Een Kind schull op de Welt komen, een Glückskind!
Bangbüx
Heike Fedderke
Sachten seil de Moond dör de Wulken. To geern kiek ik s'obends noch mol eben gau ut 'n Finster no 'n
Heben, no Moond un Steerns un Wulken. Liekers de Klock al halbig ölben weer, düch mi dat noch gor nich
düüster an dissen feinen Sommerobend. Nu weer 't Tiet no Bett.
Dat ik een Bangbüx bün, kannst du nu wohrhaftig nich seggen. Goot, ik weer alleen to Huus. Mien
Heinrich müss een Kur moken in 'n Schwarzwald. Veer Doog weer he nu al weg. Un ik keek to Huus no 'n
Rechten, müss den Rosen meihen, de Blomen versorgen un de Katt. Wat mi dat denn uk gruselig wöör,
so alleen in 'n Huus, wullen de Lüüd von mi weten. "Och wat", sä ik. "Ik bün doch keen Bangbüx."
Wenn du alleen to Huus büst, kickst du doch noch mol eben gau all de Dören no, wat se uk tosloten
sünd: de Kellerdöör, de Terrassendöör, de Huusdöör. Ik dreih den Slötel von de Huusdöör noch to'n
tweten Mol rüm, do - unvermodens - güng buten bi 'n Tritt dat Licht an. Hebb ik mi verjoogt! Wo kööm
dat von? Wenn 'n den Slötel rümdreiht, geiht doch dat Licht nich an! Weer ik ut Versehn an den Schalter
ankomen? Och wat! Dat Licht weer von sübbst angohn. De eenfache Kuntrull geev mi Recht: Eenmol op
den Schalter drücken, wenn dat Licht denn nich weller utgeiht, denn is dat von den "Bewegungsmelder"
anschalt worrn. Un de mookt dat Licht blot denn an, wenn een Minsch op uns Huus togeiht.
Bang bün ik nich. Mit puckern Hart stoh ik achter de Döör un spitz de Ohren. Glieks mutt he bi de
Huusdöör ankomen. Ward he klingeln? Wat will de Keerl von mi? Üm disse Klockentiet! Ik röög mi nich.
Dat Licht brennt jümmer noch. De Keerl drückt nich op den Klingelknoop. Psst! Weer dor nich eben wat
to hören? Hett dor nich wat knackt? Blot nich rögen. Glieks ward he klingeln. Oder is he womööglich een
Inbreker? Weet he ameen, dat ik ganz alleen in 'n Huus bün? Wat wullt du von mi, du verdreihte Keerl,
du? Geld hebb ik nich in 'n Huus. Un mienen Computer, den kriggst du nich! Denn schech ik di af mit 'n
Bössensteel, dor verloot di to!
Ut is dat Licht. Buten is dat mucksmusenstill. He is weller weg. Wokeen slickt sik to nachtslopen Tieden
üm uns Huus rüm? Dor! Dat Licht brennt weller. O Gott! Bang bün ik nich, man wat passeert dor buten?
Mitünner schalt sik "Bewegungsmelder" uk in, wenn dor een Hund löppt oder een Katt, een Swienegel
oder wat weet ik. Jedenfalls seggt dat de Lüüd. Ik glööv dor nich an. Dat is een Keerl! Besopen villicht.
Un nu weet he nich, wat dit sien Huus is oder mien oder wat. Man he seggt keen Piep, de Knilch. De
Lamp geiht ut. Denn geiht se weller an, geiht weller ut. Sünd dor villicht Kinner buten, de Undöög
vörhebbt? De mi för 'n Narren holen wüllt? Man üm disse Tiet? Von wat schalt sik dat Dingsen in?
Bilütten hebb ik kole Fööt. Op Töhnspitzen sliek ik in de Köök, wo de Jalousie noch nich rünner is. Villicht
kann ik von 'n Kökenfinster ut den gresigen Keerl sehn, den Hund oder de Katt. Ik sett mi in 'n Düüstern
op de Anricht achter de Gardien un luur. No de Opfohrt kann ik kieken, man nich üm de Eck, wo de
"Bewegungsmelder" sitt. Nix röögt sik. Sachten seilt de Moond dör de Wulken.
Ik hebb keen Schiss! Dat Bibbern kummt von de Küll. So warm is mien Nachthemd nu uk weller nich, dat
ik dor to nachtslopen Tieden Gott weet wo lang mit achter de Gardien sitten kann, ohn to freren. De
Lamp geiht ut, an, ut, an ...
Mien Kneen sloddert so 'n beten. Wenn 't nich anners ward, roop ik de 110 an. Denn kriegt se em bi 'n
Krips, den Knilch. Man wo lang mag dat duurn, bit de Polizei von Gott weet woher hier in Wischhoben
ankummt. De Bössen steiht in 'n Kabuff. Een Glück, dat ik keen Bangbüx bün.
Langsoom wöör mi dat to bunt. So dösige Inbrekers gifft dat jo gor nich. Keen Hund weer to sehn un
keen Katt. Dor kööm nüms nich! Wo kunn dat von komen, dat dat Licht jümmer an un ut güng?
Vörsichtig rüüsch ik von de Anricht hindool, möök liesen de Jalousie rünner un dat Licht in de Köök an.
Mien Bregenkassen lööp op vulle Tuur. Villicht weer de "Bewegungsmelder" al kaputt? So lang hebbt wi
em doch noch gor nich. Ünnen in de Schuuf leeg dat lüttje Heft mit de Bedriefsanwiesung.
"Störungsbeseitigung" stünn dor. "Wenn de Melder jümmer un jümmer von alleen anschalten deit, denn
is he kaputt." Schiet Technik! Mi so 'n Schreck intojogen. Annern Dag müss ik den Elektriker anropen.
Nütz jo nix.
De Huusdöör weer afsloten, de Dören no 'n Floor un no 'n Keller uk. Den Slötel von de Sloopkommerdöör
dreih ik vörsichtshalber uk üm. Beter is beter. Gau kuschel ik mi in mien Bett un töög mi de Deek öber de
Ohren. De "Bewegungsmelder" hett förwiss de hele Nacht noch dat Licht an- un utschalt. Dor quääl ik mi
doch gor nich üm. Wo goot, dat ik keen Bangbüx bün.
Quellenangabe:
Heike Fedderke „Flünken„
Quickborn-Verlag, Hamburg
ISBN 3-87651-247-6
Erschienen 2002
Benno
Heike Fedderke
Af un an föhren Heinrich un Catharina mol no Kiel un keken mol no, wat jemehr Studenten so
moken dään. "Koomt doch man Sünndag", sä de Söhn, "denn köönt ji uk mienen besten
Kumpel Benno mol kennen lehren."
Sünndag sünd se no Kiel föhrt. "Kiek!" rööp Catharina mit'nmol, dor steiht uns Jung al vör de
Huusdöör!" Heinrich müss doch oppassen, dat he in de Stadt mit de velen Autos kloorkomen
dä. Dor kunn he nich eenfach in de Gegend rümkieken. "Du, Heinrich", sä Catharina benaut,
"wenn dat eben Benno ween is, denn is Benno 'n Swatten!"
Bi 'n Gesangvereen harrn se al foken Gospels ut Ameriko sungen. "Black spirituals_, as de uk
heten dään. Geern müch se disse Leder lieden. Dor weer so veel Geföhl in, so veel Höpen un
Swung, un se passen jümmer noch in de Tiet. Een von de Gospels güng ehr glieks dör 'n Kopp.
"We shall overcome, we shall overcome, we shall overcome some day ..."
Man müss ehr Jung sik nu jüst 'n Swatten utsöken as Fründ? Geev dat nich noog annere
düütsche Studenten in Kiel? Womööglich kunn de noch nich mol önnig düütsch snacken! Un
wokeen wüss, woneem de herstammen dä?
As se 'n Parkplatz funnen harrn, kömen jem de beiden jungen Lüüd al in de Mööt. "Hallo!
Schöön, dat ji mol weller in Kiel sünd!", strohl Kai sien Öllern an. Meisttiets harrn se doch in 'n
Kufferrum noch wat binnen, wat Studenten goot bruken köönt. "Guten Tag!" sä uk Benno un
strohl öber beide Backen.
Studenten hebbt Hunger. Also güngen se nu eerstmol allemann no een lütt Lokool in de
Noberschop. Benno kööm uk mit. Nee, toeerst wull he jo nich so recht. Dat müch he meist nich
doon, eenfach so mitgohn to 'n Eten. Man denn lööt he sik ober nich lang nödigen.
Beten neeschierig weer se jo nu doch op Benno. Harr Catharina in ehr Leben al mol mit 'n
Swatten an enen Disch seten? Nee. Nee!
Se müss em jümmer ankieken, den Studenten ut Marokko oder Kenia oder Saudi Arabien oder
wo de herstammen dä:
Swatte, kruse Hoor. Brune, meist swatte Ogen.
Witte, sneewitte Tähnen. Un brune Huut. Dat weer also Benno!
"Benno, wat studeert Se denn?" Wat för 'n dusselige Froog! Benno studeer datsülbe as ehr
Jung. Dorüm kennen se sik doch.
Benno kunn ganz goot to Woort komen.
"Also, Düütsch mutt he könen", simmeleer Catharina. Un 'n Akzent von Marokko oder so kunn
se uk nich ruthören.
"Benno, sünd Se al länger in Düütschland?" Se wull dat nu weten.
Benno grien. "Jo! Tweeuntwintig Johr! Ik bün hier op de Welt komen, nich in Kiel, ober in
Stood. Mien Öllernhuus steiht in Oolland, un dorüm kann ik uk Plattdüütsch. Dat harrn Se woll
nich dacht, wat?"
Catharina weer baff: Benno ut Borstel! Nich to glöben: Benno ut Borstel.
Schood egentlich. Kunn se em nich 'n beten utfrogen no Marokko oder so. Borstel, dat kenn se
doch. Wenn se no Hamborg föhren, ehr Heinrich un se, denn kömen se jümmer dör Borstel.
Schood! Marokko harr ehr veel mehr intresseert.
Se hebbt noch schöön tosomen eten, drunken un sik wat vertellt. Un mit'nmol kööm ehr weller
de ole Gospel-Song in 'n Kopp:
"Oh, deep in my hart I do believe, black and white together now some day ..."
Benno is jem nu nich mehr frömd. Benno is jüst so as du un ik. Blot sien Huutfarv, de is
dunkel. Nu weet se dat, wo se mit em an enen Disch seten hett: Benno is okay.
Un förwiss gifft dat in Kiel un in Hamborg, in Berlin un in Stood vele Bennos, de uk okay sünd.
Egool, wat se nu ut Borstel stammt oder ut Marokko.
Quellenangabe:
Heike Fedderke
„Anna Catharina – Buten un binnen„
Kreissparkasse Stade
Erschienen 1995 (ausverkauft)
Dusendfiefhunnert
Heike Fedderke
Is jo wat to dull mit de velen Prospekten un de ganze Werbung, de bi uns in 't Huus fladdert
jede Week.
Mitünner is dor wat bi, wat ik mi ankieken do. Männichmol kann ik dor uk wat von bruken un
schriev dat op mienen Inkoopszeddel. Ober dat mehrste bruuk ik nich.
Besünners den enen Zeddel hebb ik op Sicht, de jeden Sünnobend bi uns in 'n Breefkassen
stickt. Grötter geiht 't ober uk nich! Minsch nochmol to, kann ik doch tokomen Week al weller
mit de ole Appelkist no den Papiercontainer hinfören. As wenn ik anners nix to doon harr!
Ober dat schall 'n Enn hebben. Hüüt luur ik em op, den Keerl, de de Werbezeddels sünnobends
jümmer in 'n Breefkassen stickt. Mitünner kriegt wi sogor twee Stück von em! Dat loot ik mi
nich mehr gefallen, loot ik mi dat nich!
Ik dach: So bi Klock twee rüm kummt he jo jümmer. Ik goh eenfach in 'n Goorn, teh een
beten Unkruut rut, feeg de Steenplatten af un pass op, wenn he kummt, de Keerl. Un denn
warr ik em wat vertellen!
Süh! He kummt!
Mit sien Fohrrad föhrt he op de Opfohrt rop, so as jede Week, stellt sien Rad an de Garoosch
af, grippt in sien ole Tasch, hett weller so 'n ollen groten Werbezeddel in de Hand. Glieks
stiemt he no de Huusdöör hin, un ik mutt fix topedden, dat ik em noch jüst eben footkriegen
do.
"Na? Bringt Se uns weller dat "Angebot" för de neegste Week?"
"Jo, wat mutt, dat mutt."
"Wat ik al lang mol seggen wull: Bi den Loden, wo Se uns jede Week de Werbung för bringen
doot, dor kööpt wi gor nich in!"
"Jo, dat kann ik mi dinken. Ik uk nich. Dat is mi mit 'n Fohrrad veel to wiet to föhren. Ik kööp
mien beten Kroom in 'n Dörpen in. Dat beten, wat ik bruken do."
"Hebbt Se denn keen Auto?"
"Nee."
"Un wat sünd Se von Beruf?"
"Beruf? Dat is al lang her. Ik bün Rentner, bün ik. Is nich veel, wat ik jeden Moond an Rente
kriegen do. Dorüm verdeen ik mi doch noch 'n lütt beten to mit disse Werbezeddels."
"Un wat kriegt Se dorför? Ik meen, wat betohlt de Firma för enen Zeddel, den Sie verdeelt?"
"Söss Pennen."
"Un wo veel Zeddels dreegt Se ut in een Week?"
"Dusendfiefhunnert."
"Jede Week? Sommer un Winter?"
"Jo."
Wi goht tosomen den Weg von de Huusdöör no de Garoosch, wo sien Fohrrad steiht. Sien
Fohrrad is 'n olle Schees, wieter nix. Un von de "Werbetuur" jede Week ward dat uk nich jüst
beter. Na, he kennt sik woll ut mit sien Fohrrad. Nich, dat he dor noch mit to Malöör komen
deit ...
Och, un snacken mag he uk. Ik froog em noch dit un dat, he vertellt noch, wat he fröher
arbeidt hett, as he noch jung weer. Un mi dücht, in sien Ogen, dor fangt dat so 'n ganz lütt
beten an to lüchten.
Nu mutt he ober wieter! Dusend Zeddels hett he noch op sien Fohrrad. Un hüüt is jüst mol
keen Regenweller. Adjüüs!
Ik goh no den Breefkassen hin, hool den Werbezeddel dor rut un pack em in 'n Keller in de ole
Appelkist. Is doch 'n Klacks, is dat.
Wenn man blot tokomen Sünnobend dat Weller goot is! Dormit de ole Mann bi 't Utdregen von
de Werbung keen natt Fell kriegen deit.
Un loot em doch enen von de ollen groten Zeddels rinsmieten in den Breefkassen. Loot em
doch! Mienwegen uk twee ...
Quellenangabe:
Heike Fedderke
„Anna Catharina – Buten un binnen„
Kreissparkasse Stade, Erschienen 1995 (ausverkauft)
Dumme Fleeg!
Heike Fedderke
So! Dat weer 't! Hebb ik di endlich footkregen! Deist mi gor nich leed!
Siet güstern argerst du mi, siet güstern Middag! Allens müsst du probeern in de Köök: den
Kees, de Marmelood, de Wust un de Krömels von de Rundstücken. Un wat harrst du för 'n
Jieper op unsen Schokolodenpudding!
Normol schullst du dor güstern Middag jo al an glöben. Mit 'n natt Schöddeldook hebb ik
toslogen, as du op den Dunstaftog langskrabbeln dääst. Un bums weerst du futsch!
In 'n Ogenblick dach ik, du kunnst in den Kookputt rinseilt ween mang den witten Kohl. Söcht
hebb ik di mit 'n Klütensleef mang den witten Kohl. Stillswiegens pack ik den Deckel op den
Kookputt rop, liekers du dor binnen harrst ween kunnt!
Un denn weerst du mit'nmol weller dor! Du büst jo nich blööd un fallst in 'n Putt! Du seilst
hööchstens in de achterste Eck von de Köök vonwegen dat natte Schöddeldook. Un denn lettst
du mi söken un söken.
För 'n Ogenblick weer Roh. Du kunnst jo uk op 'n Footboden noch noog to freten finnen, ohn
mi to argern. Un leben wullst du uk.
Man blot een Deel musst du di nu doch mol frogen loten: Worüm büst du nich still un heemlich
in de Köök bleben, sünnern hest mi verfolgt bit in de Stuuv un mi de Middagsstünn vermiest?
Dat in uns Stuuv nich so veel Krömels rümliggen doot as in de Köök, dat harr 'k di glieks
seggen kunnt!
Un denn hest du mi piesackt! De hele Middagsstünn! Toeerst dach ik noch, du wöörst dat leed,
wenn ik di in een Tuur weller verjogen wöör. Nich dreemol, nich veermol, och ik kann 't gor
nich mehr seggen, wo foken ik mi sübbst haut hebb. Mehr un mehr kööm ik in de Fohrt. Disse
Frechheit! Un disse Utduur! Du flöögst in de Hööcht, settst di eben mol op 'n Disch oder op dat
Sofaküssen, un denn köömst du weller anflogen. Du musst di woll uk argert hebben, anners
harrst du jo nich so brummt. Mol settst du di op mien Hoor, mol op 'n Arm, un sogor vör de
Hannen harrst du keen Bang. Ik bün anners nich so keddelig, man bliev mi weg von de Been!
Tohauen un von 't Sofa opspringen weer eens, as du mi doch wohrhaftig beten hest!
Dat weer güstern. Hüüt harrst du 't weller op mi afsehn. Weller in de Middagsstünn. Keen Oog
hebb ik dichtkregen. Dat hest du schafft!
Mööglich is 't, du büst dat güstern gor nich ween, sünnern dien Swester oder Cousine, dien
Fründin oder Tante. Ik weet nich. Ji seht all so öbereen ut!
Nu hebb ik di also footkregen. An de Klatsch backst du fast, krabbelst un brummst nich mehr.
Dien Schangs hest du hatt: Ik hebb di dat Finster openmookt un de Döör. Du büst nich no
buten flogen. Dumme Fleeg! Dumme Fleeg ...
Quellenangabe:
Heike Fedderke „Sübbst is de Fro!„
Kreissparkasse Stade
Erschienen 1998 (ausverkauft)
Hamlet
Heike Fedderke
"Loot uns doch mol wat Lustigs ankieken, wat to'n Lachen!" leeg ik Heinrich in de Ohren.
"Lachen is goot för de Seel un för de Utstrohlung. Un Plattdüütsch is goot för de Kultuur."
Ohnsorg-Theoter, dat weer no mien Mütz ween. Leider Gotts weer ik ober nich an de Reeg mit
Wünschen. Un mien Heinrich, de harr sik dat Düütsche Schauspeelhuus in Hamborg utkeken.
Hamlet.
Nu hebb ik jo keen Abituur. Ober wi hebbt to Huus eenen Schauspeelföhrer. Hamlet is von
Shakespeare, is al teemlich oolt un speelt in Dänemark. Een Truurspeel is dat. Mit Moord un
Dootslag.
Dat "Düütsche Schauspeelhuus" in Hamborg besteiht siet 1900. Sien Rokoko-Theoter strohlt in
de Farven Root, Witt un Gold. Twee von de roden Plüüschsessels hören för dissen Obend uns.
Harr mien Heinrich doch wat Besünners utsöcht. "Hamlet" von Shakespeare, drütte Reeg
Parkett, Platz negen un teihn.
De beiden Sessels vör uns weern noch free. "O nee! Nich dat Froonsminsch! Schall sik de Keerl
vör mi hinsetten, ober nich de Fro!" Still protesteer ik. Nützen dä dat nix. Dat güng hüüt nich
no mienen Willen. Ik kreeg dat Froonsminsch vör de Nees.
Wi seten in de drütte Reeg, mien Heinrich un ik, un vör uns weer de grote, berühmte Bühn von
't Schauspeelhuus Hamborg, wo al Gustaf Gründgens den Mephisto in Goethe sienen Faust
speelt hett. So veel wüss ik ut 'n Internet. Sehn kunn ik nix mehr.
So spranterige Hoor, sünd de öberhaupt noch in de Mood? Wat harr de Ollsch dat hoochtupiert
un mit Hoorspray inpüüstert, dat dat man jo nich weller tohoopsacken dä. Gresige Duftwulken
kömen uns in de Mööt. Wat se dat woll alleen trechtkregen harr? Oder wat se dor extra för
no'n Putzbüdel hin ween is? Antonehmen is dat. Oder wat ehr Keerl womööglich sülben de
Putzbüdel weer? Un se schull nu Reklame lopen för den Salon. De sik so opdönnern mutt, wat
de woll uk wat in 'n Kopp binnen hett? Disse opplusterte Hehn de ...
"Is Hamlet al dor?" Heinrich harr den Putzbüdel vör sik sitten. Dor kunn he licht öberweg kieken. Wenn Hamlet
ganz op de anner Siet von de Bühn stünn, kunn ik em uk sehn. Un wenn ik een Oog
dichtkniepen dä, denn weern de spranterigen Hoor nich so in de Weg.
"Wenn du nix sehn kannst, köönt wi no de Paus ümtuschen mit den Platz", sä mien Heinrich.
Em is dat egool, he is jo teemlich groot. He kann jo meist jümmer goot sehn. Un wat de Lüüd
achter uns dinken doot, köönt wi nich weten, wenn se nix seggt. Paus weer, un wi kunnen uns
'n beten de Been verpedden.
Dat bimmel al to 'n tweeten Mol. De Paus weer to Enn. De Putzbüdel un sien Madamm setten
sik dool op jemehren Platz. Man se harrn leider Gotts densülben Infall hatt as wi. Mien Dag
weer dat hüüt nich. Spranterige Hoor un keen Enn ...
"Is Hamlet al dor?"
"Sien oder Nichsien", höör ik Hamlet simmeleern, "dat is hier de Froog."
"Sehn oder Nichsehn", dach ik still bi mi, "dat is hier de Antwoort."
Dat güng dor teemlich hooch her bi Hamlet sien Mudder un den König von Dänemark. Eerst
kregen se sik gewaltig in de Plünnen, as de Wohrheit öber den Königsmoord an 'n Dag kööm.
Un amenn legen se meist all för doot op de Bühn.
Tjä, so weer dat. De Rest is Swiegen.
Quellenangabe:
Heike Fedderke „Flünken„
Quickborn-Verlag, Hamburg
ISBN 3-87651-247-6
Erschienen 2002
De Oodler in'n Höhnerstall
Heike Fedderke
Dor leev mol een Buur, de fünn op 'n Fellen 'n jungen Oodler, de harr 'n lohmen Flunk. De
Buur nöhm den Oodler mit op 'n Hoff un sparr em in sien Höhnerstall bi de annern Höhner. De
Oodler füng an, no de Körner to picken, Woter to drinken un in de Eer to kleien. De Buur weer
tofreden, denn he harr nu een Hehn mehr.
Do kööm een Vogelkundler vörbi, de sehg den Oodler bi de Höhner. Grantig fröög he den
Buurn, wo he woll den Oodler in den Höhnerstall sparren kunn. "Een Oodler mutt flegen, he
bruukt sien Freeheit!" De Buur wink af. "Dat is een Vogel, so as de Höhner uk. Kiek doch, wo
he dat Koorn oppicken un an de Eer kleien deit. De will gor nich flegen, un 'n Bangbüx is he
uk", schüddkopp de Buur.
"Wenn ik di wiesen do, dat de Oodler flegen kann", sä de Vogelkundler, "warrst du em denn
sien Freeheit trüchgeben?" "Na kloor", grien de Buur, "versöök dat! Ober glööv mi man, he
ward nich flegen."
De Vogelkundler sett den Oodler op sien utstreckte Hand un sä to em: "Fleeg, Oodler, fleeg in
dien Freeheit!" De Oodler ober hüpp to Bodden un güng trüch in 'n Höhnerstall, wo he glieks
weller anfüng to kleien. Luuthals lach de Buur: "Glöövst du mi nu?"
De Vogelkundler verstünn de Welt nich mehr un wull opsluuts noch enen Versöök moken. De
Buur willig in. Ditmol steeg de Vogelkundler mit den Oodler op dat Huusdack un snack em goot
to: "Fleeg, Oodler, fleeg in dien Freeheit!" De Oodler ober hüpp op dat Dack un güng sinnig
trüch in 'n Höhnerstall. "Nu warrst du 't woll begrepen hebben", lach de Buur.
„Eenmol müch ik 't noch versöken", meen trurig de Vogelkundler. "Un wenn de Versöök weller
fehlslogen deit, denn schall de Oodler mienwegen een von dien Höhner sien." De Buur lööt den
sünnerboren Keerl gewähren.
Annern Dag, fröh an'n Morgen, güng de Vogelkundler mit den Oodler op enen hogen Barg, sett
sik mit em op de böberste Spitz un tööv, bit an 'n Horizont gleuhnig root de Sünn opgohn dä.
He böhr den Oodler in de Hööchd, lüch em den Kopp een beten an, no de Sünn to, un flüster:
"Fleeg, Oodler, fleeg in dien Freeheit! Fleeg dor hin, wo du ween wullt! Besinn di doch, wokeen
du büst!"
Mit'nmol kööm een frische Bries op, un in dissen Ogenblick spegel sik dat Licht in den jungen
Oodler sien Ogen. Mit all sien Kroosch spann he breet un gewaltig sien Swingen ut. Stolt as
een König seil he hooch an 'n Heben, un sien Schrei weer to hören öber 't ganze Land. Endlich
harr he sik besunnen, dat he een Oodler weer, de jümmer een Oodler ween is un jümmer een
blieben ward, egool, wo lang dat ganz anners utsehn hett mit em.
Online no Hochtiet
Heike Fedderke
Nu bün ik jo bewannert mit de moderne Technik, kann mit 'n Computer ümgohn un mit 'n Fax
un Handy un wat nich all, un denn dach ik so:
Dat Anmellen to de Gröne Hochtiet, dat mookst du per eMail öber www.freenet.de un schickst
dor glieks 'n hübsche Glückwunsch-Koort mit hin. Dat is mol wat Besünners. Anropen doot se
jo all.
Een Foto mit 'n root Küssen un twee gollen Ringen söch ik bi "freenet" ut, schreev dor noch 'n
Dank för de Inloden mit rin un dat wi uns op de Hochtietsfier freuen doot, mien Heinrich un ik.
So 'n Bummelee, dor bün ik nich för. Op 'n letzten Drücker, dat is nich mien Oort. Also schick
ik de eMail al bitieden af. So 'n schöne eMail as ik hett seker nüms an dat Bruutpoor schickt.
Dat weer twee Doog vör de Hochtiet. Wi legen al in de Puuch, mien Heinrich un ik, un wenn wi
in 'n Bett liggen doot, denn vertellt wi uns noch wat.
"Hest du uns uk anmeldt to Hochtiet?", fröög he.
"Al lang!", kreeg he von mi to Antwoort. "Per Super-eMail mit Glückwunsch-Koort un allens
dorbi."
"Hest denn uk Antwoort kregen, dat de eMail ankomen is?"
"Nee - nich würklich. Ober so 'n eMail kummt jümmer an, dor kannst op af!" - "Froog man
lever noch mol no!", geev mien Heinrich dat Prieken nich op. "Anners seggt se op de
Hochtietsfier to uns: Wat wüllt ji denn? Ji sünd jo gor nich anmeldt! "Un denn mööt wi an 'n
Kattendisch sitten ..."
Annern Dag rööp ik glieks bi dat Bruutpoor an. "Een eMail ut Wischhoben?", fröög de Brögam
verwunnert. Nee, bi jem weer nix ankomen. Ober wenn 't wieter nix weer, dat schull sik woll
noch trechtlopen. De Hochtiet weer jo eerst den annern Dag.
Sühst du, un so weer ik doch meist in de Bredullje komen mit mien besünnere Anmellen, wenn
wi op de Hochtietsfier opkrüüzt weern, to de wi woll inloodt, ober gor nich anmeldt weern.
Wo dat nu an legen hett, dat de eMail nich ankomen is, kann 'n nich mehr weten. Bi den
tweten Versöök hett de Technik jedenfalls funkschoneert un uns Grötens sünd noch schriftlich
enen Dag vör de Hochtiet ankomen, op 'n allerletzten Poeng sotoseggen.
Man wat nu uns Hochtiets-Geschenk to rechten Tiet ankomen is, oder wat dat weller enerwo
op so 'n "Server" verschütt gohn is, dat mag de Dübel weten. Dat hebb ik nämlich per "onlinebanking" verschickt ...
De mit Tronen seien
Heike Fedderke
Dampen hitt stoht de Kummen op 'n Disch. Geiht nix öber Kehdinger Hochtietssupp: dat
Fattstück so fein möör, de Meerrettich-Sooß schöön scharp, lecker Backplummen dorto, Ries
mit Rosinen. Un keeneen von de gelen Kartuffeln is tweikookt! Achteran schall 't noch 'n Jubi
geben un dormit goot. Se fiert de Diamanten Hochtiet man blot lütt. De Clubruum von 't
Dörpsgasthuus is jüst passlich.
Vadder kickt in de Runn. "Lieschen, woneem stickt Matten? Kann de Herr Student nich mol op
uns Diamanten Hochtiet pünktlich ween?" Wat ehr de Hitt nu von de Supp in 'n Kopp stiegen
deit oder von Vadder sien forschen Toon oder wat ehr de Wesseljohren mol weller
ünnerkriegen wüllt, dat speelt nu uk keen Rull. Jüst will Elisabeth antern, dor stött Hermann
ehr sachten an un schüddkoppt: Gor nich üm kümmern ...
"Do mi enen Gefallen“ harr se ehren Jung in de Ohren legen, "Klock ölben schall de Fier
anfangen. Wi wüllt gemeensom Oma ehr Leed "Kumm un segen uns' ut dat plattdüütsche
Gesangbook singen. De mit Tronen seien, bi de Oornt sik freien'. Dat hett Oma sik wünscht.
Also, wees pünktlich, ik bidd di!"
"Harrn ji em doch man blot dat oll Motoorrad nich köfft!" Elisabeth kickt in 'n Schoot. Dat müss
jo komen. De Sweet löppt ehr den Puckel hindool, un twüschen ehre backigen Hannen
verknüllt se dat witte Spitzentaschendook, as kunn dat nu wat nützen. Se sitt op Kohlen, siet
Vadder "Mohltiet" seggt un dat Hochtietssuppeneten anfungen hett. Wenn 't uk villicht nich de
fiene Oort is: Se mutt hier mol för 'n Ogenblick rut, de Hannen waschen un vör de Döör frische
Luft snappen. Un kieken no Mathis.
Ehren rechten Foot harr se verwetten kunnt, dat de Jung pünktlich komen deit, villicht in
Jeansbüx un Pullover, ober doch to rechten Tiet! Wo foken harr se sik den Kopp al tweibroken
wegen dat Motoorrad, liekers se sik bit nu jümmer op ehren Söhn verloten kunnt hett. Wiet un
siet is nix to sehn von em.
"Elisabeth! Wo bliffst du denn? Jochen will een Ansprook holen op dat Diamanten Poor!", kreiht
Magdalene as een Hehn, de jüst een Ei leggt hett. Golden blinkert de Halskeed op ehre brune
Huut. Wat utsehn deit as Brilljanten, dat is in Wohrheit man blot Zirkonia. Un op Jochen sien
dusselige Ansprook, dor harr Elisabeth uk goot op verzichten kunnt.
"Is he mol weller nich in de Fööt komen, de Herr Student?", fangt Carola dat Sneren an. De
Wien is ehr al to Kopp stegen, un den Jubi harr se man beter wegloten schullt. "Wo veel
Semester studeert he nu egentlich al?", gifft se dat Stänkern nich op. "Harrn ji em man lever
no 't Finanzamt schicken schullt oder no de Spoorkass. Von't Studeren, dor kriegt se doch blot
Grappen von in 'n Kopp. Philosophie un Psychologie, dor brickt 'n sik jo de Tung bi af."
"Carola", druckst Elisabeth rüm, "deist mi enen Gefallen? Swieg still!"
"Machen wir's den Schwalben nach, bau'n wir uns ein Nest ..." Selig schunkelt sachten dat
Diamanten Poor no de Wiener Walzermusik. Sösstig Johr sünd se gemeensom dör Dick un
Dünn gohn, hebbt leve Kinner un Grootkinner un sünd tofreden mit sik un jemehr Welt.
Bilütten kunn Mathis nu ober uk komen. Anners kriggt he von de schöne Fier jo gor nix mehr
mit.
Bang kickt Elisabeth op de Klock. Liesen schüfft se ehre lüttje Hand ünner Hermann sien.
Wenn Hermann man nich weller veel to hogen Blootdruck hett, so rootbramsig as he utsehn
deit. Kann villicht mal ener de Musik 'n lütt beten lieser moken? Dat höllt 'n jo in 'n Kopp nich
ut!
In vulle Montuur steiht de Schandarm in de Döör. Elisabeth jappst no Luft. Gedanken joogt as
Blitzen dör ehren Kopp. Hermann springt op un will den Schandarm in de Mööt. "Oh, pardon",
seggt de fründlich. "Dor hebb ik woll de verkehrte Döör footkregen." So unvermodens, as he
dor stohn hett, so gau is he weller verswunnen. "Köönt Se mi seggen, woneem hier de
Diamanten Hochtiet stattfinnen deit?", is dor op 'n Floor een Stimm to hören. "Jo", seggt de
Schandarm. "Dor sünd Se hier richtig!"
Mit grote, faste Schreed geiht Mathis op dat Diamanten Poor to, in de Hand 'n apaddigen
Blomenstruuß mit een witte Amaryllis. "Mien Glückwunsch to dissen besünnern Hochtietsdag!",
strohlt he sien Grootöllern an. Dat is mucksmusenstill. Mathis in Slips un Krogen, mit 'n
swatten Antog un blitzblanke Schoh ... "Wow!", seggt liesen een von de jungen Lüüd. Ohn
Wöör stüürt Mathis op sien Öllern to un drückt Elisabeth de Urkunn in de Hand. "Dr. phil.
Mathis Bodendiek" steiht dor schreben. Dat kann Elisabeth jüst eben noch sehn.
„So ein Tag...„
Hinrich Gerken
Von Ansehn kennen se em alltohoop. Ober wie he heten dä un wo he herkööm, dat wüss
keeneen. Dreckig un mit afreten Tüüch, nich raseert un nich kämmt, un denn dat grimmige
Gesicht! Nee, mit so eenen Keerl kunnen se doch nich snacken! Wenn he dor an den Diek seet
un in dat Woter keek un sik sünnen dä, denn möken se eenen wieden Bogen üm em. Un wenn
he mit sien beiden Plastiktaschen de Stroot langskööm, denn güngen de annern al bitieden op
de annere Siet. Dat wöör al genoog, wenn he dor foken op de Bank seet un de Lüüd sien Mütz
hinhööl to ‘n Geldrinsmieten. Un jümmer möök he een böös Gesicht. Keen Minsch hett em mol
lachen sehn, de ganzen Johren nich. –
Nu seet he dor wedder op de Bank. Dor harr he de letzte Nacht woll slopen. He tell dat Geld,
dat se em güstern in de Mütz smeten harrn. De Groschens un Penns bröchen jüst nich veel.
Ober een poor Markstücken wöörn ok dorbi. Dat reck woll ut för eenen halben Buddel Kööm –
to ‘n Opwarmen. He pack de Wulldeek tohoop, nöhm de beiden Plastiktaschen un möök sik op
den Weg no dat Geschäft, wo he Wien oder Kööm oder Liköör köpen kunn. –
As he noch mit een brummsch‘ Gesicht in den lüttjen Loden stünn un sik eenen halben Buddel
Kööm afmeten leet, do höör he op eenmol achter sik een Stimm: „Ich-liebe-dich!„- He verjoog
sik meist un dreih sik üm. Dor harr doch eben een mit em snackt! Ober he kunn kenen
Minschen sehn. Blots blangenan in dat Büro stünn een Käfig mit ’n Papagei dor in. – Un denn
höör he noch eenmol de Stimm: Ich-liebe-dich-ich-liebe-dich!„ - Nu wüss he dat: De Stimm,
de meen em. Un wat harr se to em seggt? – Sowat harr he in sien ganzet Leben noch von
kenen Minschen to hören kregen. Sien Ogen füngen op eenmol an to lüchten, - un öber sien
stoppelig un grimmig Gesicht töög sik een fründlich Lachen. – Dor harr een mit em snackt! Un
de harr ganz gewiss em meent! Un he harr dat ok genau verstohn. –
As he sienen Kööm betohlt harr, güng he wedder no buten. He lach un hööl den Kopp no
boben un süng, - jümmer wedder datsülbige Leed: „So ein Tag, so wunderschön wie heute....!
„ – Dor harr een to em seggt: „Ich liebe dich!„- Un dat glieks dreemol! –
„Wat hett de Keerl denn?„, sään de Lüüd, de em in de Mööt kömen. „He singt un lacht jo – un
is to anner Tiet doch jümmer so brummelig!„ – Ober se güngen doch leber röver – op de
annere Strotensiet. ---
Musst an glöben!
Hinrich Gerken
Schwester Margareta stünn mit beide Been op de Eerd. Dat müss se ok. Se wöör as Diakonisse
utbildt un möök nu ehren Gemeendeschwesterndeenst dicht bi Oldenborg. In söß verschiedene
Dörper müss se de Kranken versorgen. Mit ehren VW-Käfer föhr se jeden Dag ehr Tour. De
Lüüd töben al jümmer op ehr, un se leet jüm nich in `n Stich. Jüst so kunn se sik ober ok op
ehr ole Auto verloten. Dat harr ehr ok noch niemols in `n Stich loten.
Ober eenes Doogs, - dat is noch gor nich so lang her, - do wull dat Auto op eenmol nich mehr.
Eenen halben Kilometer vör dat nächste Dörp putter de VW een beten un stünn denn eenfach
still. He röög sik nich mehr. –
Wat nu? – Schwester Margareta steeg ut un keek in den Benzintank. Tatsächlich! De Spriet
wöör restlos all‘, - ok in `n Reservetank. Dat hülp nix, se müss sik Benzin ut dat nächste Dörp
holen. Een Liter genüüg jo, dat se wenigstens mit dat Auto no de Tankstell komen dä. Dor
kunn se jo vulltanken. Ober ohne Benzinkanister oder eenen Ammel kannst du slecht Spriet
holen. Dat eenzige, wat Schwester Margareta bruken kunn un wat se bi ehr Krankenvisiten bi
sik in `n Auto harr, dat wöör een Nachtpott. De güng woll sachts. Den nöhm se mit.
Naja, - no een halbe Stünn wöör se wedder bi ehr Auto. Langsom un vörsichtig füll se den
Spriet üm in den Benzintank. Dor schull ok jo nix vörbipütschern.
As se noch dormit beschäftigt wöör, hööl op eenmol een Auto blangen ehr. De Fohrer harr al
von wieden sehn, wie dor een Schwester in Diakonissentracht mit eenen Nachtpott wat in den
Tank füllen dä. He dreih de Autoschiev hindol un sä to ehr: „Lebe Fro, glöövt Se wirklich, dat
Se dat Auto mit de Flüssigkeit in Gang kriegt?„ - Margareta anter: „Weet Se dat denn nich? Bi
unsen Herrn gifft dat nix, wat unmööglich is!„ – De Mann sä: „Mööt Se ober eenen starken
Globen hebben!„ Un he lach ehr wat ut.
He kreeg ober den Mund nich wedder to, as de Schwester insteeg, de Motoor op den eersten
Slag ansmeet un afbrusen dä in dat nächste Dörp.
In `n Huus vertell de verdutzte Mann: „Dat gifft doch woll noch mehr twüschen Himmel un
Eerd, as wat sik unser Schoolweisheit drömen lett!„ –
De Jugend von vundoog
Hinrich Gerken
In'n Lokol bi'n Middoogsdisch seet he mi gegenöber un lees in de Zeitung. Un denn hart he
enen Artikel funnen, de ein opregen dä.
l,Wat is dat blots mit de Jugend von vundoog! Dor is doch nix mit los"! sä he. "Kiek: di dat an!
Dor hebbt se in de Stadt wedder een Huuswand vullsmeert - mit jümehr Spraydosen. lk segg
jo: De jungen Lüüd döögt nix."
Ik bün gewiß ok nich dorför, dat se de Wannen vull Farv smeert", sä ik. "Ober wenn wi jüm
alltohoop öber enen Kamm scheren wüllt, denn will ik vörher noch een Geschicht ton besten
geben.
De Schoolfründin von mien Swester, dat is de Mudder von de beiden jungen Lüüd. De Dochter
studeert Musik un de Jung Medizin. Beide verstoht wat von Musik un künnt goot op 'n Klavier
na op de Querfleit un op de Gitarre spelen.
Vör twee Johren müss de Jung een Praktikum för sien Medizinstudium afleisten. Un dat möök
he in een Heim för kranke Kinner in Middelengland - dicht bi York. Dor is he een poor Moond
wesen un hett mit veel Freid de kranken Kinner pleegt. Ober se dään em ok bannig leed un
duurn em.
Letzten Sommer harrn de beiden Geschwister sik wat utdacht. Se wullen tohoop in England
Urlaub moken - un bi de Gelegenheit wat för de kranken Kinner doon. Se wullen jüm Freid
moken mit Musik. Un as se allens goot vörbereidt harrn, güng de Reis los.
In London ünnerbröken se de Fohrt för twee Doog un keken sik de Stadt an. Ober nich blots
dar! Se stellen sik eenfach irgendwo in de Stroten op, kregen Fleit un Gitarre her un möken
Musik. War se so utwennig kunnen, dar spelen se. Un de Lüüd in London gefüll dat. Se bleben
stohn un hören to un wunnern sik, war de twee jungen Lüüd ut jümehr Instrument rutholen
kunnen. - De een von de Tohörers kööm an jüm ran un sä, se schullen dor doch irgendwat
hinstellen ton Geldrinsmieten. Dat bröch gewiß wat.
He harr Recht. As de beiden jungen Lüüd no een poor Stünnen dat Geld tellen dän, do
wunnern se sik. Mit so veel harrn se nich rekent. Un dorbi harm se doch blots so ton Spooß
Musik mookt. - Den annern Dag beleben se noch eenmol datsülbige.
Un denn güng de Reis wieter no York. In de Stadt un in de Ümgegend harrn de Bekannten von
den jungen Mann al vörher allens organiseert. Jeden Obend geben se woanners een Konzert.
"Benefiz- Konzerr' heet dat jo woll. De Besökers betohlt jümehrn Intritt; ober de Künstlers
nehmt keen Geld. - Dat snack sik in de Gegend flink rüm, un von Dag to Dag kömen mehr
Minschen, de jümehr Freid an de beiden Düütschen harrn un sik nich satthören kunnen an de
schöne Musik mit Klavier un Querfleit - oder Gitarre un Fleit - oder Klavier alleen. Un jeden
Obend bröch dat een schöön Stück Geld in, - Geld för de kranken Kinner in dat Heim dicht bi
York in Middelengland. Un dat, war se in London op de Stroot tohoopspeelt harrn, dar kööm
noch dorto. Du kannst dienen Urlaub so moken un ok anners. Ober wie düsse beiden dat mookt hebbt, dat
hett mi bannig goot gefullen. - Un de höört ok to de jungen Lüüd von vundoog." Mien Nover an den Middoogsdisch harr sien Zeitung hinleggt un keek mi nodenkern an un sä:
"Dat hett di woll nich paßt, wat ik seggt heff." "lk glööv dat jo", sä ik, "dat gifft vele, de weet mit jümehr free Tiet nix antofangen un mookt
denn Dummtüüch. Ober dat gifft ok annere. Un wi dröövt de jungen Lüüd nich alltohoop öber
enen Kamm scheren." - -
Snackst du Platt?
Hinrich Gerken
In een von de hiesigen Boo-Ünnernehmen snack de Juniorchef mit sienen Vadder, den
Seniorchef. Dor harr sik een jungen Mann, de jüst sien Ingenieurprüfung mookt harr, üm enen
Arbeitsplatz in jümehr Firma beworben. "Worüm nich", sä de Junior. "lk schriev em, dat he sik
mol vörstellen kann. Enen tosätzlichen Booführer künnt wi woll bruken."
In de nächsten Doog leet de Seniorchef sik den Kroom noch mol dör den Kopp gohn un sä to
sienen Jung: "Schullen wi dor nich noch mit töben? Is dat nich beter, wenn wi eerst tokomen
Johr enen neen Booführer instellt?" Se snacken dor öber un wöörn sik ok enig. As de junge
Mann sik vörstellen dä, sä de Juniorchef to em: "Wir haben Ihre Bewerbung noch einmal mit
Wohlwollen durchgesehen. Aber es tut mir Leid, wir können frühestens im nächsten Jahr einen
weiteren Bauführer einstellen, vorausgesetzt, die allgemeine wirtschaftliche Lage lässt es zu."
"Dat is to schood", sä de junge Mann, "un ik harr mi dor al so op freit, dat ik in düsse Firma
arbeiten kann." He bedank sik, dat he sik tominnst vörstellen dröff. As he "Adjüüs" seggen dä,
do rööp de Seniorchef, de blangenan sitten dä: "Ogenblick noch! Du kannst Platt snacken?"
"Jo", sä de junge Mann, ik snack de meiste Tiet Platt. Ober ik kann ok Hoochdüütsch."
"Wenn du Platt kannst, denn künnt wi di bruken. Wi hebbt vele Kunnen hier in de Dörper
ümto. För de mööt wi enen hebben, de mit jüm Platt snackt. Von mi ut kannst du al morgen bi
uns anfangen."
Un so kööm dat. De junge Mann worr instellt as Booführer, un he arbeit sik mit de Tiet jümmer
höger. Em gefüll dat in düsse Firma. Un de Seniorchef un de Juniorchef marken al bald, dat se
enen goden Griff doon harrn.
Letzt Johr wöörn een Bild un een Artikel von em in de Zeitung to sehn. He harr in de Firma
sien 25jähriget Berufsjubiläum. Dor stünn ok to lesen, worüm se ein domols instellt hebbt: He
kunn Plattdüütsch snacken.
(18.10. 2002)
Mogeln un Klatschen
Hinrich Gerken
Mit Latien harr Freddy nix in `n Sinn. Dat sture Pauken för düt Fach, dat leeg em nich, - al gor
nich de komplizeerte Grammatik un de velen Vokobeln. Ober wenn dat dorüm güng, dat de
Klass to Huus eenen latienschen Text in dat Düütsche öbersetten schull, denn wöör he mit sien
Schoolarbeiden meistens teemlich flink fardig.
He harr sik een ganze Reeg von de lüttjen Böker besorgt, wo de düütsche Öbersettung von de
latienschen Texte in stünn. „Klatschen“ sään wi dorto. De wöörn ton Schummeln un Mogeln
dor un dorüm von de Schoolleitung un von de Schoolmesters verboden. Dor dröffen se di nich
mit foot kriegen. Se harrn een handliche Grött, - so an de fief mol acht Zentimeter groot.
Wenn du in de Ünnerrichtsstünn mit de rechte Hand schrieben däst, denn kunnst du de
Klatsche in de flache linke Hand hollen un de Sieden mit den Dumen ümblödern. Dat füll no
vörn hin gor nich op. Un wenn de Schoolmester mol dör de Regen güng, denn kunnst du dat
lüttje Dings mit eenen flinken Griff in den Ärmel verswinnen loten.
Jümmer, wenn Freddy mol in de Stünn wat öbersetten schull, denn lees he dat eenfach ut sien
Klatsche vör. Dat möök he so geschickt, dat de Schoolmester dor lange Tiet nich achterkööm.
Freddy sien bestet Fach in de School, dat wöör dat Mogeln.
Eenes Doogs schull een Klassenarbeit schreben warrn. De Klass schull een Kapittel ut Cäsar
sien „De bello Gallico“ öbersetten. De latiensche Text, de stünn op een Blatt Papier, dat de
Studienroot verdelen dä.
Freddy keek sik dat eenen Ogenblick an, blöder ünner den Disch in sien Klatsche un harr ok al
bald de richtige Stell funnen. – Nu kunn dat los gohn.
He harr dat lüttje Mogelbook in de linke Hand un schreev in aller Roh dat Kapittel in Düütsch
af. Vörsichtshalber bröch he dor noch eenen Fehler mit ünner, dat de Kroom nich so opfallen
dä. As de Stünn üm wöör, sammel de Studienroot de Arbeitshefte wedder in.
No een poor Doog harr he de Arbeiden korrigeert un wull se wedder trüchgeben. Ober vörher
sä he noch wat dorto: Dat Öbersetten von den latienschen Text, dat harr so halfweegs klappt.
Een poor gode Arbeiden wöörn dorbi, ober ok een poor slechte, - de meisten hören to eenen
goden Dörsnitt. Ober twee dorvon wull he noch mol vörlesen un seggen, worüm he bi de een
as Zensuur een glatte „Twee“ geben harr, - ok wenn dor noch een poor Unebenheiten binnen
wöörn.
As he dormit fardig wöör, kreeg he dat Heft von Freddy her. Jo, sä he, un hier wöör een Arbeit,
dor stimm dat Öbersetten von vörn bit achtern. Blots een ganz lütten Fehler wöör dor binnen.
De harr ober nix to seggen. Un trotzdem müss he dor een „Söss“ för geben. De Schriever, Freddy -, de harr in de Mitt twee Sätze to veel öbersett. De stünnen gor nich mit in den
latienschen Text op dat Blatt. De Arbeit schull jo nich to lang warrn.
Deuscheweg! De Blitz harr insloon! – Von nun an harr de Studienroot Freddy op `n Kieker un
föhl em op den Tähn. Un wat kööm dorbi rut? Dat Schummeln un Mogeln platz op eenmol as
een Sepenbloos. Freddy sien Tüügnis kreeg noch een „Fief“, - he bleev sitten – un müss de
Klass noch eenmol wedderholen.
Rücksicht un Nodenken
Hinrich Gerken
Wenn du dat richtig nehmen deist, denn müss dat egenlich heten „Vörsicht un Vördenken“. –
Mook di vörher dien Gedanken öber dat, wat du moken wullt! Denn kummt dat gor nich eerst
to Arger un Striet. Du kannst nich eenfach in dienen Gorden een Füer anböten un püüstern, al gor nich, wenn de Novers de Wäsche op de Lien hebbt. – Dat harrst du di ober ok al vörher
seggen kunnt. – Un jüst so is dat, wenn di dünkt, du musst utgerekent in de Nacht oder in de
Middoogsstünn Klavier spelen. Ok dat bringt di keen Frünnen in. Ober wunnert di dat? –
Wer Rücksicht nimmt op annere, de höört gewiss nich to de slechten Minschen. Jan meen dat
ok un wull sien Deel dorto bidregen. – He un sien Grete harrn nu jümehr Stuuv un ok de
Sloopkomer mit enen neen Teppichfootbodden utleggen loten. Grete harr dat allens utsöcht no
ehren Gesmack. Un Jan müch dat ok lieden. He harr Grete ok ganz fast toseggt, dat he nu nich
mehr mit de Strotenschoh op den feinen Teppich pedden wull. Sien Fro harr em extro noch een
Poor Puuschen mitbröcht. Und de stünnen to `n Wesseln vör de Stubendöör. Buten dröff he de
ober nich antehn. De schullen jo nich dreckig warrn. Un Jan hööl sik dor ok an. För de Arbeit
op den Hoff un in den Kohstall stünnen jo de Gummistevel proot – buten vör de Huusdöör.
Den annern Morgen wull he den Stall utmessen. In de Komer töög he sik dat Arbeitstüüch an
un dach dorbi an Grete un an den neen Footbodden. He pedd in de Puuschen un güng
vörsichtig öber den neen Teppich – dör de Stuuv, über den Floor – bit an de Huusdöör. Buten
steeg he in de Gummistevel. – Un denn nöhm he de feinen Puuschen in de Hand un dröög se
öber den Floor un dör de Stuuv in de Sloopkomer. Dor stell he jüm fein blangen dat Bett.
As Grete rinkööm, do sehg se de Bescherung. – Wat denn passeer, dorvon swieg ik leber still.
– Rücksicht nehmen, dat is goot. Ober vörher kummt dat Nodenken – oder beter noch: dat
Vördenken! -
Schummelee
Hinrich Gerken
As wi körtens mol wedder von de School snacken dään, geev Mathias een Geschicht ton
Besten, de he vör twee Johr beleevt harr:
„Dat wöör bi de Vörprüfung in Latien. Wi wüssen al vörher, dat wi irgendwat von Cicero
öbersetten müssen. Düsse Arbeit müss op alle Fälle goot warrn. Un dorüm harr ik mi een poor
von de lüttjen Böker besorgt, wo de latiensche Text in `t Düütsche öbersett is. „Klatschen“
heet düsse lüttjen Hefte, un de sünd streng verboden. Wenn se di in de School dormit foot
kriegt, denn büst du ünnerdör. Ober ik kunn mi jo vörsehn.
De Prüfung speel sik in den Physiksool af. De wöör grötter as de Schoolklassen. Dor müssen wi
uns in `n Afstand von twee Meter hinsetten, dat nich de een von den annern afschrieven kunn.
De Bänk stegen no achtern hin an. Studienroot Dr. Junge harr von vörn den vullen Öberblick.
He geev dat Thema bekannt: Een Kapittel ut „De senectute“ von Cicero. – Dat wöör goot! Dat
Heft mit den düütschen Text harr ik in de Tasch. Den bruuk ik blots noch aftoschrieven.
Vörsichtig kreeg ik dat lüttje Book ut de Tasch, söch de richtige Stell un lä dat opgesloon op de
Bökertasch, de ünner de Schriefdischplatt ehren Platz harr. - Dr. Junge sä nu, dat wi mit de
Arbeit anfangen kunnen. He harr sik eenen Packen Schoolhefte mitbröcht, de he nu bi sien
Opsicht in de Twüschentiet dörsehn wull.
Un denn passeer dat Malör. He sett sik nich vörn an den Disch, - nee, he nöhm Platz
direktemang blangen mi – un füng an un keek een Heft no dat annere dör – un sä nix – un leet
uns in Roh arbeiden.
Un ik? – Ik seet dor, - kenen Meter von em af, - vör mi op den Disch harr ik den latienschen
Text un schull den öbersetten, - un dor ünner leeg de Klatsche ton Mogeln, de mi hülpen schull
bi de Prüfung. Un ik kunn de nich utnutzen. Een Blick in dat lüttje Book, - un he harr dat sehn,
- un ik wöör dörfullen.
Mi bleev nix anners öber, - ik müss mi ranhollen un mi tohooprieten. Wat sünd mi för kole
Gräsen öber den Rüch lopen, - un wat heff ik sweet‘! – Ober as de Tiet rüm wöör, do düch mi,
ik harr dat Öbersetten woll so halfweegs hinkregen. – Dr. Junge stünn op, nöhm sien Packen
Schoolhefte mit no vörn un sammel dor uns Arbeiden in.
As ik mien Blatt afgeben dä, do sä he: „Ich wollte Sie noch etwas fragen. Hat es denn geklappt
mit dem Cicero-Text?“ – Ik anter: „Ach, ich denke doch, - so einigermaßen,“ – He sä: „Na
also! Sehen Sie!“ – Mehr nich.
Ik dreih mi üm un wull no mienen Platz gohn. Do kreeg ik eenen Schreck. Ik kunn in den
Physisool ünner all de Dischplatten dörkieken. Un von hier ut sehg ik ok ganz düütlich de
Klatsche, mien Book ton Schummeln, dat opsloon op de Bökertasch leeg.
Minsch, Minsch! Wenn Dr. Junge dor achterkomen wöör! Wenn he de sehn harr! Nich
uttodenken. Jedenfalls harr ik dat Exomen vergeten kunnt.
Ober een Froog, de geiht mi jümmer wedder dör den Sinn: Worüm hett sik Studienroot Dr.
Junge utgerekent blangen mi hinsett un is dor de ganze Stünn nich weggohn?“
Tüügnis-Elend
Hinrich Gerken
Klaus wöör een plietschen Jung. He stünn mit beide Been op de Eerd, un em interesseer
allens, wat üm em rüm passeern dä. Ok in Sport wöör he goot. Ober een Deel güng em öber
allens, - un dat wöör dat Rieden. Sien Vadder harr Peer, - un een dorvon höör Klaus. Egol, ob
dat bi een Turnier wöör oder bi ‘t Voltijeern: Klaus wöör jümmer een von de Eersten. Sien
Peerd, dat wöör sien beste Fründ. He reed dormit sogoor no School. Dichtbi kunn he dat
vörmiddoogs bi Frünnen ünnerstellen.
Wat sien Öllern mit em vörharrn, dat weet ik nich. Jedenfalls richten se sik nich no den
Rootslag von de Schoolmesters un schicken em doch op de högere School. Un dormit füng
Klaus sien School-Elend an. Gewiß, reken kunn he düchtig, ober de Sproken, - Düütsch,
Englisch un Latien, - de legen em gor nich un bröchen em so mannicheen Fief oder Söss in. Un
denn geev dat jedesmol to Huus een groot Theoter. Mudder kreeg dat Schreen - un Vadder
schimp oder greep no den Stock oder bestroof sienen Jung mit Huusarrest. Dat bröch ober nix.
In de School güng dat mit Klaus jümmer mehr bargaf, - un jümmer fokener reed he middoogs
mit grote Angst no Huus. In den Blauen Breef harr stohn: ‘Versetzung gefährdet!“ Een Fief
kunn he sik nu nich mehr leisten.
Un denn kööm de letzte Latien-Arbeit vör de Tüügnisse. Klaus ohn’ dat al un kunn in de
nöögsten Nachten nich mehr slopen. Wenn de Arbeit nich goot utfallen dä, denn bleev he
sitten. Un wat denn? Wat wöör denn in ‘n Huus los? - No een Week kreeg he sien Arbeit trüch,
- een slechte Fief!
Langsoom trotten sien Peerd un he no Huus. Klaus sien Angst worr jümmer grötter. He müch
sien Öllern de Arbeit nich wiesen. - Ünnerwegens steeg he af, slöög dat Latien-Heft op, dat ‘n
de Fief glieks sehn kunn - un steek dat wedder in de Bökertasch, de an den Saddel hangen dä.
- Dat Peerd leet he alleen lopen. Dat kenn jo den Weg no Huus. Un he versteek sik achter
eenen Busch un bleev dor stünnenlang sitten.
As dat Peerd ohne Klaus op ‘n Hoff ankööm, do ohnen de Öllern nix Godes: Wo is de Jung? Wat is mit em? - Se keken in de Tasch un fünnen de Latien-Arbeit. Un nu kregen se dat mit de
Angst: He hett sik mit de Fief nich no Huus troot! Wo is he nu? Hoffentlich hett he sik nix
andoon! - Mudder schree, un Vadder sä nix. Ober beide löpen se los un füngen an un söchen
jümehrn Klaus un röpen no em. De Angst worr jümmer grötter bi jüm. Wenn he doch blots
noch an ‘n Leben wöör! - He schull ok ganz gewiss keen Utschüllers hebben. He harr jo
egenlich ok gor keen Schuld, dat he in de School afsackt wöör. Worüm hebbt se em blots no
de högere School hinschickt? Woanners wöör he gewiss beter ophoben wesen!
As Klaus sien Öllern von wieden sehg, do güng he jüm in de Mööt. Se nöhmen em in den Arm
un freien sik, dat se em wedder bi sik harrn. Keen slecht Woord, - keen Vörwurf! - Troost un
Hülp, de harr Klaus nödig. -Wat ik noch seggen wull: Klaus hett sienen Weg mookt - op een annere School.
He is een düchtigen Geschäftsmann worrn. Dat Reken, dat leeg em jo. Un Milljonäär is he ok
an lang.
Op'n Schoolhoff
Liselotte Greife
De School is ut. De Kinner drängt sik ut de Döör. Een Deel rennt no'n Schoolbus, de annern
mookt sik op den Weg no Huus. Se snackt miteenanner, se schreet sik wat to, se striet sik.
Allns döreenanner. De Schoolhoff is vull Leven.
Stefan höllt sik so'n beten afsiets. He will gau no Huus. Dat hett weller nich so goot klappt mit
dat Lesen. För sien Stöttern kann he nix för. In'n Huus geiht dat over jümmer beter. He öövt
dat jo ok, hett ok Sprookünnerricht. Man in de School, vör all de annern Kinner, dor will dat
nich so. Dor ward he bang, un dennn geiht dat nich so as he dat will. He is ok nu bang - bang,
dat een wat seggt. Man gau weg, man gau no Huus.
Over dor kummt Thorsten an em ran. "Du hest jo weller örnlich stöttert", seggt he. "Wat is dat
jümmer langwierig di totohöörn! Büst to doof to'n Lesen. Stefan will wiedergohn. "Lot mi doch
in Rooh" , antert he. "Doof, doofl" schreet Thorsten. Dor blifft Stefan stohn. "Over nich so een
Angeber as du een büst", antert he.
"Segg dat nich nochmol!" schreet Thorsten. Un Stefan maarkt nu, woans he Thorsten argern
kann. "Angeber! Angeber!" schreet he nochmol. Un denn goht de beiden opeenanner los. Se
schubst sik un haut sik. Annere Jungs koomt dorto. Se kiekt, schreet un mookt de beiden
jümmer duller. Denn - denn stölkt Thorsten över sien Schooldasch, fallt mit den Kopp op de
Steen un liggt dor as doot.
Nu is miteens allns vergeten. Stefan bückt sik daal, stött Thorsten an, röppt em an. Thorsten
antert nich. To'n Glück kummt een von de Schoolmesters un weet, wat to doon is. He leggt
Thorsten op de Siet, hoolt een Deck ut sien Auto un deckt em to. Stefan mutt no'n Schoolleiter
gohn, de Dokter mutt anropen warrn. --Is to'n Glück nich so slimm worrn, as dat utsehn harr. Thorsten hett een Gehirnerschütterung
un mutt för'n poor Daag in't Krankenhuus. Dat harr leger ween kunnt. Over egens - egens
geiht dat jo ok anners. Oder nich ?
Von den groten Sieg
Liselotte Greife
Mennigmol is dat för den Schoolmester jo ok nich eenfach. So to'n Bispill, wenn een
Sportünnerricht hett in de letzte Stünn - Sportünnerricht mit twölf- bit dörteihnjährige Jungs.
Vörher hebbt annere Schoolmesters de Kinner mit Zinsreken, mit Interpunktschoon un mit dat
Intimleven von de Immen kujoneert. All so'n sitten Kroom hebbt se moken müßt. Dor hett sik
wat opstaut, dat nu free warrn mutt. Arms un Been wöllt sik regen, un ut de Kehl will wat ruut,
wat mit Zinsreken un Interpunktschoon nix to doon hett.
Eerstmol 'n beten lopen loten. De Schoolmester kann richtig föhln, wo goot dat de Jungs deit.
Achterno köönt se sik örnlich in de Rehg stelln un een no'n annern över den groten Kassen
jumpen. Düürt over nich lang, dor geiht de Rangelee in de Rehgen an, dor sünd se kuum noch
to holln. De Schoolmester lett se nochmol in de Wett lopen, dor köönt se sik utdoon.
Over nu geiht dat eerst richtig loos. All wöllt se sik wiesen, keeneen will achteran ween.
"Der war zu weit vom!" "Thorsten hat mich festgehalten, das gilt nicht!" So fangt dat an.
Un denn nimmt dat gegensietige Anschreen een Oort an, de sik swatt op witt nich so goot
utnehmen deit. Dor mookt de Schoolmester een Enn. "Setzt euch alle auf die große Matte!"
seggt he.
"Moralpredigt!" kummt dat trüüch. Un dor is düütlich ruuttohööm, wo leed se sowat sünd. Se
loot sik veel Tiet mit dat Tohoopkomen.
Over de Moralpredigt kummt nich. De Schoolmester vertellt wat - verteilt wat von een
Begeevnis, dat he foken mol Schölers verteilt hett in all de Johrn. He vertellt von de Olympiade
1928 in Amsterdam. Von den Finnen Nurmi vertellt he un von den Franzosen Duchesne. Von
een Hindernislauf över dreedusend Meter un von een Sieg, de all de annem Siegen överdropen
hett.
Gegen Nurmi weer domols nich antokomen. Duchesne wüß dat. Ok he weer een von de
Besten, harr anners keen, de dat mit ein opnehmen kunn. Eenmol - eenmol wull he ok gegen
den Finnen ankomen - eenmol.
Un denn keem wat, wat nüms vermoden ween weer - Nurmi stölkte glieks bi den eersten
Graven un full stracklangs in't Woter. Duchesne harr dütmol....... Over de Franzoos dreih sik
üm, geev Nurmi de Hand un hölp em ut den Graven. Se löpen wieder, harrn bald een groten
Vörsprung vör all de annern Löpers. Denn wull keen den annern den Sieg nehmen - un so
güngen de beidem Siet an Siet dör dat Ziel.
Düt Begeevnis vertellt de Schoolmestert op eenfache Oort - so as een Begeevnis ut de
Alldaagstiet. Over he mutt doch woll de richtigen Wöör funnen hebben. De Jungs sünd ganz
still. Ok loterhen bi't Ümtrecken is nich veel to höörn. He hett jüm doch woll so'n beten
nodinkern mookt.
Höölt nich lang vör sowat, dat weet he goot. Over he ward se ok in de tokomen Tiet noch
Schölers vertelln - de Geschicht von den groten Sieg.
Von Wutteln un Windmokers
Liselotte Greife
Fein Sündagmorgen is dat. Is Vörjohr, un Bernhard Bruns steiht in sien Goorn un freit sik.
Bööm un Blömen blöht üm em to. Over de gröttste Freid mookt em dat Wuttelblick. Dat
Wuttelkruut steiht goot un hett de richtige Klöör.
Von Backbordsiet her kummt Nober Hömann bi em an.
„Moin„, seggt he.
„Moin Korl„, seggt Bruns.
„Feine Wutteln hest du al.„
„Jo, stoht goot. Heff ik fröhtietig inkregen.„
„Hest ok wat gegen de Wuttelfleeg mit andoon?„
„Nee, du. So`n Schietkroom kummt bi mi ich in de Eer.„
Hömann antert nich glieks. Over dat is em antosehn, dat he dat nich gootheten deit.
„Bi Wutteln geiht dat nich ohn Chemie, dat kannst mi glöven.„
Bernhard brummelt wat von aftöven, un Korl seggt nochmol: „Kannst mi glöven!„ Denn geiht
he.
Over no`n poor Schreed kummt he nochmol trüch. „Wenn du afsluuts keen Chemie hebben
wullt – denn versöök dat doch mol mit Zippeln. Zwischen de Wutteln Zippeln planten, dat
schall ok hölpen.
„Jo, seggt Bernhard. Kann ik jo versöken.
Korl is kuum weg, dor kummt de annere Nober anlopen.
„Stoht goot, dien Wutteln. Junge Brennettel schöllt jo goot gegen de Wuttelfleeg ween. Dor
bruukst du gor keen Gift mehr. Brennetteln in een Ammer, Woter dorop un `n poor Daag
stohn loten.„
„Denn stinkt dat so, dat mi mien Froo de Wacht anseggt.„
„Wenn du dor de Wutteln mit begoten hest, markst du nix mehr von.„
„Dat vertell du mol mien Froo!„
« Nee, lot man! Gegen de Froonslüd kumm ik ok nich an.„
As düsse Nober weg is, kummt noch een an, de sien Klookheit gern ünner Bewies stelln will.
„De Wutteln harrst du man örnlich in de Windeck sein schullt„, meent he.
„Wind is goot gegen de Wuttelfleeg. In`t Holsteensche mookt se dat so. Dor ward Wutteln dor
plant, nem de Wind an`n dullsten weiht.„
„In`t Holsteensche – dor is dat ok eenfach. Wenn dor de Wind von See kummt, denn hebbt se
Osten- un Westenwind togliek. Denn krüselt de Wuttelflegen solang, bit se düselig sünd. Un
wenn se düselig sünd, denn köönt se keen Eier mehr afleggen.„
Op düssen Snack weet de Tuungast eerstmol nix to seggen. He kann sik dor so recht keen
Riem op moken. No`n Wiel besinnt he sik over un seggt noch: „ Dien Wuttelblick is nu over
jüst in`n Windschadden von dienen Huus.„
„Jo„, seggt Bernhard sinnig, „Over dat Huus kann ik dorüm doch nich mehr ümstelln. „
„Lütte Windmöhl kannst opstelln.„
„Dat is wiss nich nödig„, antert Bruns. „Windmokers hebbt wi hier al noog.„
Un dor mutt woll wat an ween, denn Bruns hett feine grote Wutteln kregen – ohn Gift, ohn
Brennettelschü, ohn Zippeln twüschendör – un sogor noch in`n Windschadden.
Höört veel Moot to
Liselotte Greife
Schoolmeesters hebbt dat ok nich jümmer eenfach vondaag. Welke Schölers hebbt ene ruge
Oort un Wies sik optoföhrn. Is swoor, mit jüm ümtogohn. Jüst de hebbt denn oftins noch dat
Regeer över de ganze Klass.
Steiht woll mennigmol ok veel Unglück achter so een Opföhrn. De Kinner weet nich mehr,
wonem se sik an holln schöllt. Toveel ward rünnerreten. Se mööt sik in ene Welt trechtfinnen,
de keen Trüchholln mehr hett.
Een goden Schoolmeester mookt sik över sowat Gedanken. Un wenn he ok nich veel ännern
kann – in sien Rebeet, bi siene Schölers, dor will he dat tominnst versöken.
Mit gode Wöör – geiht dat nich. Mit Strofen – al lang nich. Woll mutt he mennigmol strofen.
Over ännern – ännern deit sik dorüm nix.
Speel – Speel is noch jümmer een Weg toeenanner ween. He hett sik een Speel utdacht, dat
veel Moot von em föddert. O jo – he weet dat. Over he is goot anschreven bi sien Schölers un
bi jümehr Öllern. He kann dat wogen. He hett ok Kollegen funnen, de mitmoken wöllt.
Mit jüm un mit siene Schölers sett he sik denn tohoop, besnackt allns. Denn schrifft he een lütt
Theoterstück. Schoolmeesters un Schölers schöllt dor mitspeeln. Over de Rullen sünd
utwesselt. Schölers speelt Schoolmeesters un Schoolmeesters speelt Schölers. Jo, dor höört
Moot to. Sik so opföhrn op de Bühn as ruge Schölers dat mennigmol doot, ok leege Wöör
bruken – dröff sowat överhaupt ween? De Kinner sünd all in de letzte Klass – föfteihn un
sössteihn Johr oold. Liekers – wat schöllt de Öllern dorto seggen?
Over he will den Spegel vörholln. So mutt he denn ok de Wohrheit afspegeln.
Bi dat Speel, al bi de Proven, kummt denn ok ruut, dat Schölers goot beluurn köönt. Ganz
besünners denn, wenn dat üm de Egenorten von de Schoolmeesters geiht. Se höllt ok enen
Spegel vör, un mennigeen mutt över sien Schadden springen.
Dat Speel kummt to`n Schooljohrsenn würklich op de Bühn. De Schoolmeester, de sik dat
utdacht hett, un ok dat Regeer föhrt, seggt to Anfang wat se vörhebbt. He meent, dat dat woll
nödig is. He sülm hett een Schöler to speeln, de ganz besünners rug un opsternaatsch is.
So, as all de annern ok, speelt he dat best. Elkeen Speler harr jo lange Tiet dat to sehn
kregen, wat he nu speeln schall. Un pröövt hebbt se jo ok. Bi düsse Proven hett dat nich bloots
veel Spooß geven – ok veel Nodinken, un veel opeenanner togohn.
Dat gifft denn mehr Bifall as de Schoolmeesters sik dat dacht harrn.De Öllern – de mehrsten
tominnst – hebbt dat goot opnomen. Se hebbt den Sinn von dat Speel verstohn. Mag woll
ween, dat de ene oder annere ok een anner Urdeel hett. Over to höörn is nix.
Ännert sik wat no so enen Speel? Jede Proov hett den Spegel klorer mookt. Enen Versöök –
enen Versöök ist dat doch woll wert.
Verkööp bloots över Internet
Liselotte Greife
De Weckklock rötert. To luut för een, de eerstmol ut sienen Sloop finnen mutt. Otto streckt
sienen Arm ut un stellt dat Larmwark af. Dat geiht von alleen, so as elkeen Morgen. Dat geiht
– sotoseggen – mechanisch. Wack is he dorüm noch lang nich. He mutt sik eerst besinnen.
Und dat geiht hüüt nich so gau.
Weer he nich – weer he nich even noch dör de Strooten lopen, von enen Loden no`n annern?
Harr he nich even noch för sien Froo – se hett in dree Daag Geburdsdag – wat inköpen wullt?
He harr dat over nich kunnt. An elkeen Lodendöör harr een Schild bummelt: „Verkauf nur über
Internet„.
Ooch nee, wat weer he in de Kniep komen! In`n Huus, an sienen olen PC, dor hett he jo
gorkeen Internet. Bi den Togang in`n Internet in sienen Büro, dor kann he doch nich för siene
Froo inköpen. Wenn dat jedereen moken wull.
He wull ok gor nich över Internet schoppen, he wull inköpen. Und dat op gode ole Oort. He
wull sik von ene fründliche Verköpersch beroten loten. Wokeen kennt sik denn mit Froonslüüd
so goot ut, as de Froonslüüd sülm. He will dat ok anfoten, wat he köfft.
Man – wonem he ok henkeem, över all: „Verkauf nur über Internet“.
Un de Stadt weer so leer, as he dat noch nich eenmol beleevt harr. Keen Autos an de
Parkuhrn, keen Footgängers. Nich mol de halfwussen Kinner, de anners mit jümehr gediegen
Rullbreder de Stroten in dat Footgängerrebeet unseker moken dän, weern to sehn. Ok de Bank
lieköver dat grode Inköpshuus, de Stammplatz von de Monarchen, ok de weer leddig. Dat weer
wohrhaftig as in ene Geisterstadt. Dat Cafe an de Eck – dat kann jo woll nich över Internet
bedenen. Dor man hen!
Over jüst as he dat anstüürn wull, dor röter de Weckklock.
Hett he dat allns würklich bloots dröömt? Is dat gor nich so? Siene Froo steckt den Kopp in de
Döör. „Fröhstück is glieks trecht. Wecken heff ik all köfft.„
Dor is Otto wack. „Wecken hest du köfft? Richtig so bi`n Bäcker köfft?„
De Froo kiekt em verwunnert an. „Wonem harr ik de woll anners köpen schullt? De Bäckers
stoht fröh op. Is doch elkeen Dag so.„
Jo – se stoht fröh op – siene Froo ok. Kummt em hüüd eerst richtig to Sinn. He will för ehr ok
ganz wat Besünners köpen – mit de Hölp von ene fründliche Verköpersch – nich över Internet.
De Werbung in`n Kiekschapp, de schull een sik gor nich so foken ankieken. Kannst jo swore
Drööm von kriegen.
So goot as hüüd hett Otto dat Fröhstück lang nich smeckt.
Lütt Jan sien goden Rat
Liselotte Greife
Lütt Jan un sien Opa sünd gode Frünnen. Se sünd geern tohoop, hebbt sik veel to vertelln un
köönt ok fein tohoop speeln. Dat is over nich so, dat se jümmer Tiet föreenanner hebbt – lang
nich. Jan geiht jo al no School. Dor hett he siene Schoolarbeid un siene Schoolfrünnen. In`n
Huus, bi de Öllern, gifft dat för em ok to doon. He kann al den Disch trechtmoken, wenn dat
Eten geven schall, he kann Brefen no`n Postkassen henbringen, mol wat inköpen un mit
sienen lütten Hund no buten gohn. Jan hett to doon.
Opa ok. Opa hett sienen Goorn, un he ward von sienen Vereen bruukt. He hett ok jümmer wat
to schrieven. Wat dat för`n Kroom is, dat weet Jan nich. He kann dat egens ok gor nich
begriepen, dat een freewillig soveel schrieven deit.
Vondaag – vondaag is Jan ok bi Opa to Besöök. Over mit Opa is dat hüüd nich so as annere
Tiet. Jichtenswat mutt em argert hebben. He mookt so`n vergrellt Gesicht. He höört ok gor
nich op dat, wat Jan em vertellt. So`n beten swoor höörn deit he jo al, dat weet Jan. He weet
ok, dat dat bi öllere Lüüd oftins so is. Over vondaag versteiht Opa ok rein gor nix. Jan hett em
dreemol vertellt, dat se ene neeè Schoolmeestersch hebbt, und dat de bi sienen Fründ Pit
wohnen deit. Und dat is doch wat! „Hest höört?„ froogt he em nochmol. He schreet dat meist.
Dor gifft em Opa een Stück Popier un enen Stift un seggt: „Weetst wat, schrief mi dat mol op!
Ik kumm glieks weller.„ Un denn geiht he no blangenan.
Nu kiekt Jan over verbaast. Denn dinkt he `n ganze Tiet no. Wat hett sik Opa dor utdacht?
Soveel kann he jo noch gor nich schrieven. Denn – denn schall Opa dat ok nich to weten
kriegen, hett he sülm de Schuld an.
Jan weet een Utweg. He schrifft groot un düütlich op dat Blatt: „Fagieses„, un as Opa weller in
de Stuuv kummt, dor wiest he em dat.
Opa kiekt – denn lacht he uns eggt: „Dat is `n goden Rat, mien Jung.„
Jo, he hett dat kloorkregen – hett dat in „Schriftdeutsch„ für Erwachsene översett. Dor heet
dat: „Vergiss es!„ Und dat, meent Opa, dat is `n ganz goden Rat.
As so`n flegen Üntertass
Liselotte Greife
Ik glööv nich, dat anners nochmol een Auto op so afsünnerliche Oort un Wies to een Buul in
dat Vörderdeel komen is. Andreas sien Wogen is sicher de eerste un de eenzige.
Andreas is een anstelligen un kloken Minschen. Man bloots von dat, wat op Hoochdüütsch
„Orientierungssinn„ nöömt ward, dor fehlt em so`n lütt beten an. In de Stadt, nem he tohuus
is, dor kennt he sik ut. Annerswo richt he sik no Strotenschiller un Landkorten oder lett sik von
siene Froo seggen, woans dat längs geuht.
Over vonovend is he alleen ünnerwegens un will een Fründ besöken. He is dor al mol ween.
Over dat hett bi Andreas nich veel to bedüden.
He harr jo ok noch bi Dag ankomen wullt. Man Harvstdaag sünd kott, un op de Autobohn weer
he nich so goot vörankomen. Opstünns is dat düster. De Fründ wohnt op`n Land. Andreas hett
al de Stroot footkregen, de no dat neeè Wohnrebeet föhrt. Nu söcht he den Fohrweg no de
Hüüs hen. De güng links von de Stroot af un dör een Waldstück, dat weet he noch. Over links
sünd bloots Wischen, de Wald is op de annere Siet. Düürt `n ganze Tiet, bit he dorop kummt,
dat he dütmol von de annere Siet in de Stroot rinföhrt is un nu rechts afbiegen mutt.
He föhrt ganz langsom. Wonem is de Schüün bleven, de lieköver von den Fohrweg stünn? De
hett he sik doch domols markt. Andreas mookt dat Fernlich an.
Harr he woll leven nich doon schullt. Dor kummt miteens wat von boben op em doolflogen un
landt mit enen örnlichen Knall op dat Vörderdeel von sienen Auto. Oh nee – wat verjoog he
sik! He höllt den Wogen an, lett over den Motor lopen. Keen weet – villicht hebbt Rövers dat
op em afsehn, un he mutt ganz gau utneihn. Wenn een Deel von so`n flegen Ünnertass op
sien Auto knallt weer, harr sik dat woll anners anhöört. Egens glöövt he ok gor nich an so enen
Kroom. Over – weer dor nich gliektietig mit düssen Knall wat över sien Auto wegflogen?
He töövt. Allns blifft still. No`n Wiel stiggt he vörsichtig ut. He mutt doch nokieken, wat op
sien Auto doolsuust is.
Noch jümmer praat sik glieks weller an dat Stüür to setten un lostoföhrn, geiht he no vörn.
Wat he süht – dat is nich so recht to begriepen. Gifft dat in düsse Gegend Kaninken, de flegen
köönt? Een von jüm liggt jo woll op sienen Auto – doot. Mit de Daschenlamp süht he denn, dat
dat Deert ok Wunnen hett, Wunnen von scharpe Krallen. Hett een Stöttvogel sienen Fang
fallen loten? Villicht hett he sik verjoogt, as de Schienwarfers oplücht weern.
Andreas leggt dat doote Deert an`n Strotenrand. Lütte Buul hett sien Auto kregen. To`n Glück
is he goot versekert un hett bit nu keen Schoden melln müsst. Argerlich is dat liekers. Un wat
sik de Lüüd von de Versicherung dinkt, wenn he jüm schrifft, dat een Kaninken von boben
doolsuust un op sienen Auto opslahn is – dat mag he sik gor nich vörstelln.Over nu kriggt he de Schüün in Sicht. De wiest em den Weg. Ooch ne – wat goot.
De Swiensböst un de Daschenklock
Liselotte Greife
Ene Klock, de`n överall mit hennehmen kann, de hett jo nu meist jedereen. Man, wenn dat
wohr is, wat ik annerletzt leest heff – denn is dat de Verdeenst von enen Swien, von enen
dicken Swien, dat wi nu so ene Klock hebben köönt.
De öllste Klock is – de Sünn. No de Sünn hebbt al de olen Griechen un de Ägypters de Tiet
utrekent. Wenn twee Lüüd tohoop komen wulln, denn hebbt se de Tiet no de Läng von jümehr
Schadden utmookt.
„Kumm wenn dien Schadden teihn Foot lang is„, hebbt se sik seggt. So ganz op de Minut kann
dat jo woll nich gohn sien. De Lüüd harrn jo ok domols wiss al verscheden grote Fööt.
In`t Middelöller – so üm 1300 rüm – geev dat denn de groten un sworen Klocken, de mit
Rödern in de Gangen holln worrn. De weern in de Karktoorns inboot, un de Lüüd harrn sik no
den Klockenslaag to richten.
Dor geev dat de Warkklock, de de Lüüd an de Arbeid reep un de Middaagsklock. De Lüüd
kunnen sik domols nich so eenfach an den Disch setten, se müssen töven, bit de Klock lüden
dä.
Mit de Fieerovendklock weer dat Dagwark to Enn, un mit de Doorklock worrn de Stadtdoorn
dichtmookt. Denn geev dat noch de Wienklock. Wenn de to höörn weer, denn müssen de
Weertshüüs dichtmoken. Dat weer so, as bi uns de Polizeistünn.
Un denn keem – tweehunnert Johr loter – de junge Smitt Peter Henlein in Nürnberg op den
Gedanken, ene lütte Klock to moken. Ene, de`n in de Dasch steken kann. Man, so`n
Röderwark kunn de jo nich hebben. Von ene ganz fiene Feller müss de andreven warrn. Over –
wonem schull he so ene herkriegen? He dach dor lang över no, kunn over keen Utweg finnen.
Enen Ovend, as he no Huus gohn wull, dor keem em een Swien in de Mööt. Dat weer utbüxt
un leep op de Stroot rüm. Weer domols jo nich gefährlich. Autos geev dat noch lang nich.
De Buur wull dat Swien fangen, de junge Smitt keem em to Hölp. Dor bleev an sienen
Büxenbeen een von de Swiensbörsten behangen. In`n Huus nöhm Peter Henlein de af. Villicht
hett he dor so`n beten mit rümspeelt un weer in Gedanken weller bi siene lütte Klock ween, de
he trechtkriegen wull.
Jo – un denn hett he woll markt, dat de Swiensböst so fein un so smiedig is, ok so ganz fiene
Wedderhaken hett. He hett markt, dat he dat in de Hannen harr, wonem he so lang no söcht
harr. An Swiensbösten weer jo ok jümmer antokomen. So harr he denn de eerste
Daschenklock boot, und dat dicke Swien hett den Verdeenst an.
Vondaag – vondaag hebbt wi over keen Swiensbösten mehr in uns Klocken. Un de sünd jo ok
nich mehr so groot as domols. Ut de eerste Daschenklock hebbt se loterhen dat – „Nürnberger
Ei„ mookt. Dor weer over Peter Henlein al doot.
Martina in de Sepenbloos
Liselotte Greife
Martina is `n lütte Deern. Se is dat eerste Johr in de School, un se is dor ok geern. Over `s
nomiddaags, wenn se ehr Schoolarbeid trecht hett, un wenn fein Weller is, denn sitt se
opleevst buten vör de Döör un mookt Sepenblosen. Wat schemert un glinstert de so fein, wat
spegelt sik dor nich allns binnen. De Heven, de Sünn, Bööm un Blööm, allns is in so een
Sepenbloos to sehn. Un wenn een ganz vörsichtig blosen deit, denn ward de Bloos so groot as
een Football. Mennigmol fliggt se ganz wied weg. Denn wesselt dat Sepenbild.
De lütte Deern weer woll geern mol mit so een Sepenbloos flagen – bit in de Wulken. Se harr
sik denn de Eer von boven bekieken kunnt. Over Martina is jo al groot – se weet, dat dat
sowat nich gifft.
Man – denn kummt eenmol een Sommerovend, dor kann se nich in`n Sloop finnen. Buten is
dat noch ganz hell. Vadder un Mudder sünd mol eben no de Noverslüüd hengohn.
Dor stiggt de Deern ut`n Bitt un geiht vör de Döör. De Sünn is noch nich ganz ünnergohn.
Over ok de halve Maan steiht an`n Heven. Dat sik de Maan in een Sepenbloos spegelt, dat hett
Martina bit nu noch nich sehn. Se mutt eenmol probeern, woans dat utsüht.
Dar glückt ehr ok. De Maan spegelt sik in ehr Sepenbloos, und dat süht ut, as wenn he lacht.
Man – wat is dat? De Sepenbloos ward grötter un grötter, de Maan lacht jümmer duller. Un
denn sitt de Deern miteens in de Sepenbloos un fliggt mit ehr weg.
Se sweevt över dat Huus hen un över all de annern Hüüs. Wat is dat fein, so von boven över
de Stadt to kieken! All de Stroten sünd to sehn, all de Hüüs un all de Goorns. Nu geiht dat över
de School weg un över de Kark. Dat güng man knapp an den Karktoorn vörbi. Over nu kummt
dat Woter, nu kummt de See. De is so wied un so düster. Keen Schipp is to sehn un keen
Lüchttoorn. Martina ward dat ganz bang to Moot. Se kann doch nich över de See flegen.
Woans schall se weller op de Eer komen?
För Bangigkeit stött se mit ehrn Rüch no achtern gegen de Kugel. Se will ehr weller no Stadt to
drieven. Over de Kugel geiht twei. De Deern fallt un fallt un schreet.
Un denn – denn waakt se op. Se liggt in ehrn Bitt un hett dat allns bloots dröömt. Dör dat
Finster kiekt de Maan – un de lacht würklich.
De Schavernack mit de Döörklock
Liselotte Greife
De Schrieversfroo sitt an ehrn Schrievdisch. Se mutt vondaag noch een Geschicht för de
Zeitung schrieven. Man nu hett se dor jüst keen goden Infall för. Fröhertieten hebbt
Schrieverslüüd un ok Schoolkinner, wenn se een Opsatz to schrieven harm mol an'n
Bleesticken gnabbert. Dat hett villicht ok mennigmol holpen. Over wokeen schrifft nu noch mit
Bleesticken?
Un denn pingelt dat ok noch an de Döör. Buten is over nüms to sehn. Bloots ut den
Autoünnerstand von den Nober kummt so'n ganz fienes Lachen. Ooch so. So'n Vergnögen
kennt de Schrieversfroo ut ehr Kinnertiet ok.
Se geiht weller trüch an den Schrievdisch. Over no een halve Stünn, se hett nu jüst een ganz
goden Gedanken, geiht de Döörklock nochmol. Dütmol kiekt dat ene Been von den lüttsten
Jung ut de Noberschaft noch eben ut den Ünnerstand ruut. He is woll nich so gau achter de
annem Kinner herkomen.
Oh nee nu is de gode Infall weller weg. De Froo harr woll Lust, den Spijök een Enn to moken.
Over denn, denn steiht ehr een Bild vör Ogen ganz düütlich, obschonst dat al lang her is.
Dat is meist, as spöör se dat Koppsteenplaster von de Pfarrgass noch ünner de Fööt. An'n Enn
von düsse Pfarrgass stünn dat Pfarrhuus. Lieköver harr de Vadder von een Schoolfründin sien
Grööntüüchloden. Christa hett de Fründin heten.
De Pastoor harr so'n feinen langen Klingeltoog, un Christa harr een lütten witten Hund. Purzel
hett de heten. Weer ok gor nich so swoor, heemlich een Stück Wusst an den Klingeltoog
antobinnen. Christa möök dat ganz sinnig. Wenn de Pastoor ruutkeem, denn wull se ein no'n
Kinnergottsdeenst frogen.
Sünd de Noberskinner nich egentlich ganz truschüllig?
Dat hett domols nich lang duurt, dor harr de Hund de Wurst in de Nees kregen. He weer dorop
tolopen. De Schoolfründinnen nich. De weern ganz gau achter den Grööntüüchloden
verswunnen.
De Pastoor möök de Döör open. De Hund lööp gau weg. De fromme Mann keek sik üm,
schüttkopp un güng weller in't Huus. Sien Döör güng no buten hen op, he harr dat Anhangsel
an sienen Klingeltoog noch gor nicht in Sicht kregen.
Eerst bi'n tweeten Mol keem de Hund an de Wurst un de Pastoor op de Undöögt. Schimpt hett
he nich. Wat de Kinner em woll bi sien Arbeid an de Predigt stöört hebbt? Wat he ok eerstmol
sien gode Gedanken verloorn harr?
De Schrieversfroo sitt un smuustert. Se weet nu, wonem se een Geschicht över schreven kann.
Över Undöögt - fröher un vondaag.
Nu heet dat weller oppassen
Liselotte Greife
Se hett dat nu weller hild, uns Swattdrossel. Se is licht to kennen. Ehr Flünken hebbt nerden
een smalen witten Striepen. Den ganzen Winter över hett se bi uns in'n Goorn leevt. Se is an't
Fudderhuus komen un hett sik bi'n Kompost wat tohoopsöcht. Hunger hett se nich lieden
müsst. Verleden Johr harr se ehr Nest in een Fichtenboom, un de Jungen sünd ok al utflogen.
Oh, dat weer di wat!
Al vör de Sünn weer uns Swattdrossel jümmer togangen. Toeerst hett se dat Nest
treechtmookt. Weer jümmer an't Söken no drögen Spieren un Moos. Dor, wonem de Telgen
von de Ficht so ganz besünners dicht sünd, dor hett se ehr Nest boot. Weer ok goot so, de
Nover hett een Katt.
De Swattdrosselmann hett wieldes op de Wacht seten, ganz boben op uns Barkenboom. Von
dor ut hett he allns översehn kunnt. Un sungen hett he ok al lang vör de Sünn un 's obends
solang, bit dat düster weer.
Sien Seken* weer denn 'n ganze Tiet nich mehr to sehn. Vörsichtig heff ik eenmol in de Telgen
von de Ficht keken. Dor seet se denn ok ganz still un kuum to sehn.
Over an enen Dag keem een Jiepen un Snirren ut de Fichtentelgen. Ganz liesen un ganz fien
toeerst. Un denn weer ok uns Swattdrossel weller to sehn. Wat harrn de Vogelöllem nu to
flegen un to söken. He harr kuum noch Tiet, sien Leed to singen. In'n Nest weern bloots
Snavels to sehn, opsparrte Snavels. lk weer jümmer mit op de Wacht, dat man jo keeneen to
dicht an de Ficht rankeem.
Jo - un denn flegen se sülm, de Lütten. Toeerst noch ganz unbehölpsch. De Steert weer jo ok
noch to kott. Modder müss jümmer noch wat in de Snavels stoppen.
Nu is een Johr vergohn, un nu is dat weller sowied. Twüschen Bullnkruut söcht de Swattdrossel
mit de witten Striepen no drögen Spieren. Se sammelt sik wat tohoop un flüggt no de Ficht
hen. Op den Barkenboom singt de Drosselmann sien Leed. Nu heet dat weller oppassen.
*Seken=Weibchen
Nu löppt dat allns `n beten anners
Liselotte Greife
Eenmol kemen Greta Mertens de olen Socken weller in de Hannen, de se sik sülm mol knütt
hett. Ehr Grootmudder hett ehr dat Knütten bibröcht – oder beter seggt – se hett ehr dat
bibringen wullt. Dat hett nich so ganz klappt. Mit düsse Socken kann se kenen Stoot mit
moken. Se sünd holperig knütt, un se hebbt dor Löcker, wonem gorkeen henhöörn doot.
Wegsmieten much se ehr nich. Se hett ehr ok antrocken, over jümmer bloots in`n Huus, wenn
keen annern dor weer. De Socken sünd ut griese Wull, un se warmen jo ok. Opbewohrt hett
Greta de over bloots to`n Andenken an Grootmudder. De hett sik würklich Möh geven mit de
Lehrstünnen. Se harr dat over nich licht mit de Deern. De dä dat allns bloots ehr to Leev, over
se harr to keen Lust to, dat weer licht to marken. De Lehrmeestersch hett dat denn ok
opgeven.
Nu is Greta de Grootmudder. Over bi ehr un ehr Grootdochter löppt dat allns ganz anners.
Knüttkunst kann Greta jo al so nich wiedergeven. Se süht de Grootdochter ok nich so foken.
Dorothea wohnt mit ehr Öllern mehr as dreehunnert Kilometer wied weg.
As se denn so in dat Öller is, nem Greta de Lehrstünnen in`t Knütten kregen hett – so bi
veerteihn Johr – kummt Dorothee weller mol to Besöök. Greta is in de Twüschentiet nich mehr
in`n Deenst, se hett dat Schrieven anfungen un sik jüst `n Computer köfft. Dat düürt bloots
`n poor Minuten, do hett Dorothee düssen Apperot in Sicht kregen. „Du hest enen PC? Un
Internet ok? Wau!“
Dat „Wau“ steiht för een groot Anerkennen. De Deern kiekt ehr Grootmudder ganz
respektierlich an. Un so wat deit goot!
„Jo – ik heff em, over mennigmol hett de ok mi. De deit nich allns dat, wat ik doon müch“,
antert Greta, un dat is de reine Wohrheit. Vörmoken loten sik de jungen Lüüd nix, un dat
schall een ok gor nich eerst versöken.
„Wat willst du wissen? Dröff ik mol?“, seggt Dorothee. Un bi: “Dröff ik mol?” hett se all op den
Knoop drückt un de Computer hett ehr „Willkommen“. heten. Dat deit he jo mit jedeen, de
weet, wonem de Anstellknoop is.
Greta kriggt nu weller Lehrstünnen. Man – dütmol kummt dor würklich allerhand bi ruut – mit
de löckerigen Socken gor nich to verklieken.
De PC kriggt enen feinen „Bildschirmschoner“, de Dateien ward no „Arbeitsgebieten“
tohoopfaat, un de Grootmudder weet achterno, woans so een Datei as „Anhang“ afschickt
warrn kann. De beiden sünd ganz iefrig bi de Arbeit. De Deern harr ok geern noch wiest, wat
allns ut den Internet ruuttoholln is. Over se hebbt al so de Tiet för dat Ovendeten vergeten. Un
allns op eenmol geiht in enen olen Kopp ok nich rin.
„De Welt steiht Kopp, allns ward ümdreiht“, hett noletzt mol een seggt. Mag jo ween.
Over mennigmol mookt dat Ümdreihn denn ok bannig veel Spooß. .
Dat Geheemnis achter de Spieskomerdöör
Liselotte Greife
Ferien bi Grootmudder! Ferien in den olen Huus mit den groten Goorn ümto. Ferien mit all de
Frünnen de Lars dor hett un mit all de Steden, nem een bi dat Verstekenspeeln swoor to
finnen is. So ganz anners is dat, as in de Stadt.
Dat Huus, nem Grootmudder in leevt, hett Grootvadder sien Grootvadder mol köfft, un do is
dat ok al oold ween. To enen Kloster hett dat mol tohöört, so as de grote Kark blangenbi.
De eerste Feriendag geiht denn hen mit Frünnen besöken, mit bekieken, wat sik villicht
verännert hett, un mol an de Weser gohn, de nich wiedaf is. .
Von den tweeten Feriendag an versöcht Lars denn over ok weller, achter dat Geheemnis to
komen – dat Geheemnis achter de Döör, de Grootmudder so ganz un gor versloten höllt. Den
Slötel hett se jümmerto bi sik.
De Döör geiht von de Köök ut eerstmol in de Spieskomer. Dor stoht op enen groten Regol
Köörv mit Appels un Beern, dor stoht Glöös mit inkookte Plummen, Kassbeern un Marmelaad.
Grootmudder seggt: „ Dor boben in de Deek sünd Stenen, de nich ganz fast sitt. Een mutt dor
ganz vörsichtig ringohn, un du schallst lever buten vör blieben!“
Over Lars hett doch mol sehn, dat von de Spieskomer ut ene enge Trepp no nerden geiht. Un
he weet – so ole Hüüs hebbt foken geheeme Gäng un geheeme Komern. He hett oftins
versöcht, ruuttofinnen, wonwem de Trepp henföhrt. He hett de ganze Tiet siene Daschenlamp
bi sik. Over an den Slötel för de Spieskomerdöör is nich antokomen.
Man denn – as Grootmudder eenmol wat ut de Spieskomer kregen hett, steiht miteens de
Postbüdel in de Döör un hett een Paket för ehr. Se mutt ünnerschreven, dat se dat kregen hett
– un se lett in de Iel den Slötel stecken.
Do wutscht Lars gau dör de Döör.
So, as he vermoden ween is, kummt he an`n Enn von de Trepp in enen düsteren Gang. Man
goot, dat he de Daschenlamp hett. Is jo doch so`n beten gruulich. Överall sünd Asseln an de
Wannen un Spinnweven hangt von de Deek. Ene Muus huscht över sienen Weg un is denn gau
verswunnen. Lars geiht wieder. De Gang ward jümmer enger un sieder. He mutt den Kopp
intrecken. Denn höört he dat miteens ruschen, so as Woter ruscht. Wenn nu Woter düssen
Gang versparrt? Schall he trüüchgohn? Dat Ruschen ward jümmer luter. Do weet he – de Gang
geiht no de Weser. Over nu kummt Sünnenlicht in den düsteren Gang. Sünnenlicht dör de
Bläder von Buschwark. He kummt ruut, he hett den geheemen Gang funnen.
Man denn ruscht dor noch wat anners. Dat Bläderwark deelt sik un een Keerl kummt von de
annere Siet in den Gang. Vor luter Schreck fallt Lars de Daschenlamp ut de Hannen. He will
ehr opböörn, bückt sik daal. Do packt em ene grote, faste Hand in de Nack. He versöcht gor
nich eerst sik lostomoken. Wat verjoogt he sik! Kann sik gor nich röhrn vör Schreck. „Wat hest
du Bengel hier to söken? Diene Grootmudder is in Angst un Bangen. Hett se di nich seggt, du
schallst nich achter de Döör gohn?“
De Goorner – de Mann, de Grootmudder af un an bi ehr Goornarbeid hölpen deit. Lars is so
wat von verlichtert, ok wenn em de grote Hand nu so unsacht dör dat Buschwark teht, dat em
de Twiegen in`t Gesicht schrammt. „Mook to, dat du in`t Huus kummst!“, seggt de Mann. Lars
kann jüst noch sehn, dat de Weser ganz dicht bi is.
Denn geiht he. Is froh, dat he de faste Hand nich mehr in`n Nacken hett. Utschellers von
Grootmudder – de sünd meist nich gor so slimm. Un he – he is doch endlich achter dat
Geheemnis komen un weet nu, worüm de Spieskomerdöör jümmer so good verslotten weer.
Un nu schall mi noch een wat von Pisa vertelln
Liselotte Greife
Nu hett sik dat ruutstellt, dat de Lüüd, de vör mehr as dusend Johrn hier in uns Land leevt
hebbt, dat de ehr Tiet ganz besünners wied vörruut weern. Dat se dat ruutfunnen hebbt, dat is
jo egens dat Verdeenst von de Russen - obschonst de dat seker gor nich wullt hebbt.
Dat is so komen - in Rußland hebbt Archäologen groovt - hunnert Meter deep in de Eer.
Ünnere annere Soken hebbt se dor een Stück Kupperdroht funnen. Jichtenseen hett denn
seggt, dat de Droht al tusend Johr oold weer.
Solang harr he in de Eer legen. Von düssen Fund un düssen Snack hett een Zeitungsmann to
weten kregen. Un de hett denn in sienen Bladd schreven, dat dat in Rußland al vör dusend
Johrn ene Telefonleitung geven harr. Wat dat de Lesers nu glöövt, oder wat he dat sülm glöövt
- dat weet wi nich, un dat is ok nich ruuttokriegen.
Over schreven hett he dat, un dor kummt dat jo op an. Dat is nu over so, dat hüdigendaags
allns dat, wat eenmol in de Zeitung steiht, dat dat överall henkummt, ok in annere Eerdtelen.
So keem de Noricht ok no Amerika.
Un - as jedereen weet - de Amerikoners wulln bi sowat jo nich trüüchstohn. Se hebbt ganz fix
ok groven. Se hebbt ene groote Groovsteed mookt un de von alle Sieten fotografeern loten. `n
poor Daag loter stünn dann in alle amerikonschen Zeitungen, dat se bi dat Groven - nich
wiedaf von Washington - Glasfaserkabels funnen harrn, de - no de Deepte to urdelen in de se
groven hebbt - al 1500 Johr oold weern. Un de weern de Bewies dorför, dat de Amerikoners
von Lüüd afstammen doot, de al lang vör de Tiet, ut de de Kupperdroht von de Russen weer,
ene "hochtechnisierte Telefonleitung" nützt harrn.
Bi düsse Noricht is dat woll teemlich seker, dat dor nich veel achter is. Man - de Amerikoners
sünd dor nich so pingelig. Un Zeitungen gifft dat in düssen groten Land veel, dat gifft veel
Platz, wat to drucken. Un ok veel Möhn, dat allns to verköpen. Un so ene Noricht - dat is doch
wat.
Un de Noricht keem ok överall hen - ok no Norddüütschland. In Norddüütschland hebbt se jo
ok veel in de Eer funnen, wat ut ole Tieten is. In dat Land Wursten an de Wesser hebbt
Archäologen sogor een ganzes Dörp utgroven, dat in de eerste Tiet no de Tietenreken entstohn
is. Dat heet denn, vör meist tweetusend Johrn. Telefonkabels sünd dor nich ween. An veele
annere Steden is noch groovt worrn, ok üm Lünborg, in de Lönbuger Heid, - over överall keen Telefonkabels.
Kiek - un dat is doch de Bewies doför, dat uns Vöröllern sik al lang över dat schnurlose Telefon
miteenanner besnackt hebbt. Dat hebbt de Archäologen bi uns nich an de Zeitung geben, dor
is nix von schreven worrn. De Lüüd sünd hier jo nich so, dat se mit allns Opsehn moken wöllt.
Over wohr is dat - se hebbt wiss un wohrhaftig keen Telefonkabenls in de Eer funnen. Un nu
schall mi noch een wat von Pisa vertelln.
De geheeme Utschuß
Liselotte Greife
Siet köttens is Korl Mitglied in enen Utschuß. "Du büst jo Buurn ween", hebbt se em all seggt,
un : "Du büst dor jüst de richtige Mann för."
Do is he denn ok inverstohn ween. Worüm ok nich? Tiet hett he, ünner Lüüd mag he ok geern
ween. Dorüm hett he sik vör `n poor Johrn ok in ene Partei rinsnacken loten. Een Macker ut de
Schooltiet hett em mol to ene Versammlung mitnomen. Hett em dor goot gefalln, un dat
gefallt em ok nu noch. He kriggt jümmer mol wat Nee`s to weten, kann över düt un dat so`n
beten mitsnacken un achterno mit de annern bi Beer un Klönsnack tohoopsitten.
Glieks bi de eerste Tosamenkunft von den nee`n Utschuß geiht dat dorüm, dat een Vörstand
wählt warrn mutt. Un denn noch een Vörstandsvertreter un ok noch een Birot. De Wohl treckt
sik so bit halvig teihn hen, un denn goht se no Huus.
Bi de tweete Sitzung geiht dat üm dat Lokol, nem se in de tokomen Tiet in tohoopkomen wöllt.
De Sook is nich eenfach. Twee von de Weertslüüd sünd ok in ene Partei, un se wöllt af un an
mol `n beten ünnerstützt warrn. Toletzt ward se sik eenig - half Johr bi den enen un half Johr
bi den annern Weert.
Denn mutt noch een Wekendag för de Tosomenkunft utmookt warrn. Dat bruukt ok siene Tiet.
Een von den Utschuß is in enen Gesangvereen un hett mondaags Proov. Twee sünd an elkenen
Middeweken bi`n Kegeln, un een annern hett dünnersdaags sienen Skotovend. Freedaags is al
Wekenenn un de Krimi in`n Kiekschapp. Blifft de Dingsdag. Un so ward se sik denn ok eenig jümmer den tweeten Dingsdag in`n Mond schall de Sitzung ween.
Över dat Diskereern üm düsse wichtige Sook is de tweete Ovend ok hengohn. So bi Klock teihn
rüm is Korl weller in`n Huus. Sien Ella hett al op em töövt. Se will nu weten, in wat för enen
Utschuß he denn egens is, un wat se dor beschicken mööt.
Jungedi - do kummt Korl in de Kniep. Dat - weet he jo ok nich. Se hebbt do doch bit nu noch
gor nich över snacken kunnt. Man - schall he dat Ella so seggen? To`n Glück kummt em
rechttietig een plitschen Infall. He seggt eerstmol: "Do dröff ik nich över snacken, dat is
geheem."
Geheem, wat is dat för een Zauberwoort! Ella seggt em dat no, köst dat Woort so richtig ut.
Geheem un ehr Korl is dor mit bi.
Over den annern Dag verleert sik de Respekteerlichkeit för düt Woort so no un no. Un nu
meent Korl siene Fro, dat müß doch mit den Düvel togohn, wenn se achter dat geheem nicht
achterkomen kunn. Se froogt denn ok nochmol no - toeerst vörsichtig, un denn jümmer mol
`n beten wat resoluter. Toletzt ward Korl dat toveel un he gnaddert: " Nu loot mi doch
tominnst eerst nochmol hengohn un wat mihr to weten kriegen. Ik will di dat denn jo ok richtig
verklookfideln."
Do gifft Ella Rauh. Se weet woll, dat se töven mutt, wenn se nich allns verdarven will. Un Korl
weet, dat he bi de neegste Sitzung nipp un nau oppassen un allns goot mitkriegen mutt. Man bi de neegste Sitzung is do so`n Klooksnacker ut de Stadt mit `n Vördraag togangen. Geiht
üm Stüern. Over de Keerl snackt twee lang un twee breet. He snackt hoochdüütsch, weet `n
poor utländsche Wöör butenkopps to seggen un mengeleeert mol wat op Plattdüütsch
dortwüschen. Dat höört sik bi em over ok ganz frömd an.
Korl hett ganzen Nomoddag in sienen Goorn rümwöhlt, un dat duurt nich lang - do dusselt he
in. As he weller opwaken deit, is de Redner jüst bi de letzten Wöör: "......das geht gegen die
Legalität", seggt he. Un nochmol ganz düütlich: "Gegen die Legalität!" Denn is he mit sienen
Vördrag to Enn. `n poor Lüüd klatscht in de Hannen, un de Sitzung is ut.Do is Korl jo to sienen Glück noch rechttietig opwookt. He weet nu Bescheed un kann siene
Ella dat in`n Huus richtig verkloorn. "Wi mookt enen Utschuß gegen dat Leege" , seggt he. In
de Stadt nöömt se dat Leg ...Legalität."
Süh - un nu versteiht Ella ok, worüm sowat geheem blieven mutt.
Do seet he in de Fall
Liselotte Greife
De Geschicht is wohr, un de mutt mi ok jedereen glöven, denn utdinken kann`n sik sowat
nich.
Dat gifft – ganz afsiets von enen Dörp – een oles Huus. Üm dat Huus is een – jo, kann woll
seggen Naturschutzrebeet. Dor dröff allns so wassen, as dat will. Un een kann sik wunnern,
wat dor allns blöht, wasst un wunnerbor gedeiht. Nu, in`n Harvst, gifft dat Appels un Beern,
Plummen, Nööt un allerlee Beeren. Dat gifft Quitten un Poggenhööt, un allns rieklich. Un
smecken deit dat allns so, as de Früchten fröher smeckt hebbt. Mennigmol is in ene Frucht de
Wurm in. Over dat mookt nich veel ut. Kannst wegsmieten, is jo noog dor. Un all de Deerten,
de sik op dat Grundstück wat to Freten söcht, de rüümt dor örnlich op.
In dat ole Huus leevt Anna Wolter mit ehrn Vadder. Un ik weer noletzt to Besöök bi ehr un
dröff ok över de Nacht blieven. In`n Huus is allns op Schick. Wi seten `s Ovends in de
kommodige Wohnstuuv. Mit Anna to klönen is een Vergnögen. Se weet veel to vertelln, hett
veel beleevt. Un se kann ok goot tohöörn.
Een Auto mutt ween, wenn een so afsiets leevt. Un so hett Anna denn ok ene Infohrt no ehrn
Huus hen, de nich towussen is. Over – ik müß mien Auto liekers an de Stroot stohn loten.
Anna wies op ene ole Ficht, de blangen de Infohrt stünn. De stünn scheep un weer old un
mörr. „Wenn de fallt“, meen Anna, „denn is de Infohrt sparrt un keeneen kummt mihr ruut. Ik
stell mienen Wogen eerstmol ok jümmer an de Stroot af.“
Bi all uns Snackeree weer dat denn loot worrn. Nu wulln wi slopen gohn. Wat weer dat so still
üm dat Huus. Af un an schree een Kattuul.
Man denn – denn weer miteens een Motor to höörn. Anna stünn op un güng an de Döör. „Dat
mutt een Frömden ween, all de annern weet, dat se nich rinföhrn köönt.“ Anna harr dat kuum
seggt, dor weer en Krachen un en Opprall to höörn. Dat weer kloor, de Boom weer fulln. Wi
güngen no buten. In de Infohrt stünn een Kassenwogen, un dor achter leeg de grote Ficht. Ut
den Auto steeg een Keerl ut, de nich so utsehn dä, as harr he man fründlich gode Nacht
seggen wullt. He harr de Schienwarfers an sienen Auto nich an, un weer woll gegen de Ficht
komen. Nu seet he in de Fall, un dat harr he ok al mitkregen. Anna güng ganz forsch op em to.
He stammer wat von „in de falsche Infohrt komen“, un „in`n Düstern nich trechtfunnen“.
„In düsse Stroot gifft dat keen annere Infohrt“, anter Anna. „Ik kann bloots nich verstohn, wat
se hier söcht. Klaun köönt Se bi mi nix, wat sik to Gild moken lett, dat köönt Se mi glöven.
Over Se sitt in de Fall. Wenn Se düsse Nacht in ehrn Wogen slopen un annern Dag den Boom
tweisagen un von de Infohrt rümen doot, denn köönt wi de Polizei ut`n Speel loten.“
En fründlich Gesicht möök de Keerl nich to düssen Vörslaag. So harr he sik dat Enn von siene
Utfohrt nich vörstellt. He brummel noch wat, wat keeneen verstünn, denn steeg he in sien
Auto.
Annern Dag bröch Anna em een Fröhstück ruut, un de Keerl möök sik ganz fix an de Arbeid. As
de Utfohrt free weer, dampf he af, sä nich mol tschüß. Anna lach: “De hett mi `n ganzen Barg
Gild spoort”, sä se. Un in de tokomen Tiet mookt he ganz seker enen groten Bogen üm uns
Grundstück.“
Weltruumfohrt mit Komfor
Liselotte Greife
Dat hett Gert nu kloorkregen - ene Zeitung, de elkeen Dag kummt, de höört jo to de
"Regenbogenpresse" nich to. Un dorüm mutt een de ganz richtig lesen - nipp un nau. Nich so
von den een oder annern Artikel bloots de Överschrift un denn so dwars dör de Rehgen. Bi so
een Vörgohn, do kann licht wat översehn warrn, wat wichtig is.
Noletzt stünn in so een Bladd een Artikel mit de Överschrift: "Gemütlich wohnen auf
Weltraumreisen". Jungedi - dat is doch wat.
Gert is noch nich oold, un he freit sik op allns wat nee is, un wat he mit beleven kann. Man kommodig mutt dat ween. Wannern oder mit Drohtesel dör de Gegend föhrn, dat is nix för em.
Un kommodig ünnerkomen, dat mutt bi em ok ween.
Un nu - wohnen as in een goden Hotel - un dorbi dör den Weltruum sweven. Meern dör all de
Steerns föhrn un de Eer von boben bekieken. In de Nacht höllt een Luftkissen den
Weltruumfohrer in`n Bedd fast, he kann slopen, so as op de Eer. He mutt keen Bang hebben,
dat he rümflegen deit wieldat jo de Eerdanziehung fehlt. Duschen dat geiht annern Morgen ok
- dat geiht in Woterdampf. Ganz wat Nee`s. Un dat mookt bannig neeschierig. In Swung holln
kann een sik in een Fitnissruum - kann dat over ok noloten. Gert ward dat woll eher noloten.
Ok een Leseruum gifft dat, mit Böker. So blifft de Brägenkassen in de Gangen. Un villicht kann
een sik ok noch mol op den Mond ümkieken oder op den Mars. Un wieldat jo nu allns so
kommodig is, is ok vör de Reis keen "Fitness un Ausdauertraining" mihr nödig.
Man bloots - wokeen schall dat betohln? Mit dat Gild von düssen Touristen schall jo de
Ruumfohrt betohlt warrn. Dat heet - sowat is düür. Mit dat, wat Gert op sien Spoorbook hett,
is do nich veel to moken. Soveel Gild kummt nich mol bi een Quiz tohoop.
Blifft bloots - een Gewinn bi`n Lottospeel. Villicht kunn he jo doch mol Glück hebben.
Also losgohn, Lottoschien holln, utfülln un afgeven. Hett he denn ok würklich mookt. As he
weller an`n Huus is, hett he de Zeitung nochmol herkregen un den Artikel richtig dörkeken. Jo
- un dor hett he denn sehn, dat dat mit den Komfor för de Weltruumfohrt eerst in dörtig Johrn
mööglich is. Bit nu hebbt se dor bloots een Modell utstellt in een Museum in Mannheim. Denn denn ward dat jo woll nix mihr mit sien Ruumfohrt. Denn is he do to oold för, un se wöllt em
gor nich mihr mithebben. Meisttiets bruukt sowat jo ok noch mihr Tiet, as se egens ansett
harrn. Un villicht fehlt jüm denn ok dat Gild för sowat. Nee - dat mit de kommodige
Weltruumfohrt, dat ward nix, dat mutt he vergeten. Schood - he harr sik dat so fein vörstellt.
Wenn he nu würklich de richtigen Talln op sien Lottoschien ankrüüzt hett - wat de
Weltruumfohrt angeiht, hölpt em dat ok nich mihr.
Den Spegel vörholln.
Liselotte Greife
Hanne is `n gode Mudder. Se kümmert sik üm ehr Dochter - ok nu noch, obschonst de doch al
groot is un verheirod un för sik sülm instohn kann. De Mudder will jümmer weten, wat ehr dat
ok goot geiht. Se müch ehr opleevst de Sorgen afnehmen un ehr Hölp tokomen loten, wenn se
meent, dat dat nödig deit. Is jo ok goot so, over een kann allns överdrieven, ok dat Ümsorgen.
Hanne is jo anners ene kloke Froo. Se weet, dat dat Leven keen Danzvergnögen is, un dat do
de Alldaag mit tohöört, un dat een Minsch ok mit dat trecht warrn mutt, wat nich so licht to
dregen is. Blots - wat ehr Dochter angeiht, do vergitt se dat allns. Do meent se, dat Petra dat
jümmer bloots goot hebben schall, un dat se jümmer hölpen mutt, ehr Stenen ut den Weg to
rümen. Dorbi hett Petra dat doch würklich goot. Se hett een goden, flietigen Mann, leevt mit
em in een feinen Huus un hett blangenbi ok noch halfdaags een Arbeid, de ehr meistiets Spooß
moken deit.
De jungen Lüüd lod de Mudder geern mol in. Petra hölpt ehr ok geern in Soken, nem de
Mudder so`n beten wat unbehölpsch is. To`n Bispill, wenn dat dorüm geiht, dat se wat to`n
Anteihn nödig hett. Petra mookt dat Spooß, wat uttosöken, wat de Mudder goot to Gesicht
steiht. Se weet ok jümmer dat Richtige, un de Mudder is do ok dankbor för.
Man, se froogt denn jümmer soveel, wat Petra ok Tiet hett, un wat se ehr ok nich lastig is. Un
mit de Frogeree, do is se denn ok würklich lastig mit. Petra harr dat so geern, dat de Mudder
dat eenfach annehmen dä.
Nu schall Petra sülm Mudder warrn. Se un ehr Arne freid sik düchtig op dat Kind. Man de
Mudder - se will sik dat jo nich anmarken loten - over se mookt sik weller Sorgen. Se sorgt sik,
wat dat all goot geiht, wat Petra de swore Stünn nich to swoor ward, un wat se achterno ok
mit allns trechtkummt.
Mit dat "nich anmarken loten" klappt dat nich so ganz. Un nu ward dat Petra toveel. Se snackt
mit ehrn Mann doröver. De seggt eerstmol nix, dinkt `n beten wat no. Denn grient he un
antert: "Denn mööt wi dat mol ümdreihn". Petra kiekt em froogwies an. "Ümdreihn?"
Denn versteiht se, un lacht: "Wat heff ik doch `n kloken Mann!"
Se lod de Mudder för Sünndag in. Over al an`t Telefon froogt Petra: "Over is di de Weg ok nich
to wied? Ward di dat nich toveel? Schall ik di nich lever mit Auto afholln?"
Hanne is verwunnert. Wat schall dat? Petra weet doch, dat se goot to Foot is. Un Auto hett se
doch sülm. Se föhrt bloots nich so geern in de Stadt rüm. Hanne antert denn ok, dat se geern
`n beten lopen deit.
Bi`t Koffitrinken froogt de Swiegersöhn, woans ehr dat geiht, un wat se nich toveel alleen is.
Un denn meent he noch:"Wenn wi di wat hölpen köönt, wi doot dat geern."
De Mudder ward nu al `n beten wat ungedüllig. Se kann sik doch goot alleen hölpen un se
kann ok goot alleen leven. Se hett Frünnen un se goht mit jüm ok mol tohoop ut oder föhrt mit
Auto weg.
Se seggt dat ok so. Over de Beiden froogt jümmer nochmol weller, wat ehr dat ok würklich
goot geiht.
Weller in`n Huus kiekt Hanne in den Spegel. Süht se villicht krank ut? Se mookt de Lamp över
den Spegel an. Over se süht ut as jümmer - `n beten oold, jo, over doch würklich nich krank.
Wat schall so`n dösige..... dösige - un miteens versteiht se dat. Se hebbt ehr den Spegel
vörholln wullt. Hett de Swiegersöhn nich grient, as he ehr so`n dumme Frogen stellt hett? He he hett sik dat utdacht. Dat süht em liek! Man - hett he nich recht? Mookt se dat nich ok so?
Se mutt do wat an ännern. Se hett jo nu sülm maarkt, wo lastig toveel Kümmern is. Jo, se will
sik möhn, so goot, as se dat kann.
Swienegels Droom
Marie-Luise Hoppe
De lüttje Swienegel is al lang nich mehr mit sik tofreer. Keen will wat mit em to doon hebben.
Sien Stickels mookt bang. Wo geern müch he een beten mehr Farv hebben, jümmer so gries
rumlopen, dat is doch nix. Reinweg unglücklich föhlt sik de lüttje Keerl. He kann een duurn.
Eenes Doogs is he dat leed. So mookt he sik op `n Padd un geiht no `n Putzbüdel. De kickt
ganz verbaast un froogt em: „Na, du lüttje griese Keerl, wat wullt du denn bi mi? Hest di wull
verlopen?„ – „Ne„, antert de lüttje Kunn, un em loopt önnig een poor Swienegeltronen hindol,
„ik bün so trurig, dat ik so gries un stickelig dör de Welt lopen mutt. Dorüm bün ik no di
komen. Mien Meckihoor mag ik nich mehr lieden. Kannst du mi nich hülpen?„
De Barbeer is fix mit de Scheer togang: Ritsch, ratsch, klötert de griesen Stickels op `n
Footborrn.
As de Swienegel sik buten in een Dümpel to sehn kriggt, verjoogt he sik bannig. Een
Swienegel mit `n Kahlkopp? Wat wüllt de woll tohuus seggen? De lacht em womööglich
düchtig ut. – Ganz benaut tippelt he no Huus.
Igelvadder un Igelmudder koomt em ober al in de Mööt un begööscht den lüttjen Keerl: „Nu
ween man nich mehr„, seggt Igelmudder, de jümmerto eenen Utweg wüss. „Wi kiekt mol, of
wi för di een fiene Prüük kriegt.„
Vull Hööp stebelt de twee in eenen Loden. – Sowat harr de Verköpersch ehr Leevdag noch nich
sehn, twee Swienegel in `n Koophuus. – „Wat schall `t denn ween?„ froogt se ganz fründlich.
– „Ik harr geern een Prüük, wieldat ik mien Glatz versteken mutt„, süüfzt de lüttje Kahlkopp.
Nu geiht dat Söken los: De blonden, de swatten, de roothoorigen Prüken, de mag us lüttje
Swienegel nich lieden. Opletzt süht he achterto, ganz in de Eck, een in Lila. Jo, dat is jüst dat
Rechte! Mit so een gleunig Koppdeel kummt endlich Farv in sein Leben.
As een staatschen Keerl stebelt Mecki nu dör de Gegend. Keen is mehr bang vör em. Ne, in `n
Gegendeel: All seggt se em fründlich Goden-Dag-ok! - De Vogels singt för em Leder, un de
Blomen bleiht besonners bunt, wenn he dor langs kummt. – Us lüttje Swienegel is nu glücklich
un tofreer, he geiht geern unner Lüüd. - Schullen ji em tofällig dropen, denn vergeet‘ dat nich,
em düchtig to gröten. --
All’ns noch to bruken
Marie-Luise Hoppe
In Opas Rumpelkamer dor kann een Saken finnen, de gifft dat anners kuum noch to sehn:
Klapperig Rööd, ‚n olen Sliepsteen, Melkkannen, een Lüttjen „Volksempfänger“ (Radio)
Schruven, Plünnen un Iesen, een Leinboom un wat nich all.
Mudder meent: „Den ganzen Kraam den schull Opa man opletzt wegsmieten.” Over Opa deit
dat nich.
„Opa“, worüm bewohrst du egentlich den ganzen Krempel op?“ will de lüttje Tim weten,
„kannst doch all’ns in’n Koophuus köpen.“
„Jo mien Jung, dat seggst du so. Hüdigendaags kannst för Gild all’ns kriegen. Dat weer over
nich jümmer so.“
„Hest woll keen Gild hat, Opa?“ fraagt Tim.
Nu kummt Opa in’t Vertell’n:
„Weest wat, mien Jung, as ik so oolt weer as du, do harr’n wie Krieg. Dat ganze Volk müss
spoorsom leven, un meist gor nix wörr wegsmeten. Kunnst all’ns noch to irgenwat bruken.
Dat güng all in de School los: Jedeen Dag nehmen wi dat Nachrichtenblatt vun’n Vördag mit na
School. Keen Stück Papier keem um. Wi kreegen ok eerst een neet Schoolheft, wenn wi dree
vullschreven Hefte den Schoolmester afgeven haarn. Un wenn wi dormit nich utkemen, denn
hebbt wi de Kanten vun dat Narichtenblatt vullschreven.
Un wat meenst, wat wi noch all’ns mit na School bringen schull’n? Knoken ton Bispill, de
överbleven weern vun den Braden. Ut de Knoken wörr Sepen maakt. Ole Kleeder, Plünnen,
Pröppens, Kapseln von Buddels, Iesen un Metallen, dat all wörr bruukt. Jo, veele Gemeenden
müssen sogor de Karkenklocken aflevern, de wörrn smölt un to Waffen maakt.
Na de School tögen wi mit’n ganze Horde Jungs un Deerns dör de Fildmark un sammeln
Krüder, ut de worr Tee un Medizin maakt.
Brennetteln, Brummel-un Bickbeern, Blomen vun’n Linnenboom, Eckern un Kastanjen, Blöör
vun’n Barkenboom. Junge, dat geev nix, wat’n nich bruken kunn. All, wat wi so tohop söcht
harrn, dat slepen wi mit na School. Dor müss de Kraam eerstmal op’n Böön drögen.
De Froonslüüd domols, de hebbt neiht un knütt för de Soldaten, ok wenn’t keen Tüüg un keen
Wull to köpen geev. Ut twee kaputte Büxen worr een nee maakt. Een ole Strickjack hebbt se
oprebbelt un ut de Wull, de noch nich so möör weer, Socken knütt.
Zü, mien Jung, so sünd wi as Kinner opwussen: Blot nix wegsmieten, kannst all’ns bruken. Un
dat sitt dor vundaag noch bi mi binnen.“
„Opa, ik maak mit mien Fründ Benno noch’n Lüttje Radtour.“
„Paß goot op“, röpt Opa achteran.
Dat duur nich lang, dor kaamt de beiden Jungs wedder an.
„Opa, de Bimmel vun Benno sien Rad is twei, kannst du de amenn wedder trechtmaken?“ fragt
Tim.
Opa verswinnt in sein Rumpelkomer, un kummt vohrhaftig mit ‚n Bimmelklock rut.
„Man“, seggt Benno to sein Fründ, „dien Opa, de kann woll hexen?“
„Ne“, antert Tim, „mien Opa smitt nix weg, de kann all’ns noch bruken.“
Grööntüüch
Marie-Luise Hoppe
Vergangen Sommer harr Inge, de Nobersch, so'n feine Zucchini övern Tuun langt: „Probeer
mal”,harr se seggt, „wo good de smeckt”. Dit Johr will Liesbeth sülben welk anboon. De Goorn
is jo groot noog. Se geiht no'n Goorner und holt sik â€ñ ganze Reeg Zucchiniplanten. „Wat
will de Fro mit so veel Planten?”, dinkt sik de Goorner, over frogen deit he nich.
Liesbeth is mit Iever bi de Sook un plant'n önnig Stück Goornland vull mit Zucchiniplanten. Ok
dat Geeten un Düngen mookt se ganz gewetenhaftig, dat de lütten Planten man jo richtig
wasst.
Dat war Sommer un Liesbeth kann de Zucchini wassen sehn. Jeden Dag ward se'n ganz End
grötter. De halve Goorn is al vull mit Zucchini. Seht jo verdullt ut, de bannig grooten Blöör un
de veelen geel'n Blomen.
Over so harr Liesbeth sik dat egentlich nich dacht. Ehr ward al meist'n beten grulich dorbi. Wat
schall dat woll afgeven, wenn de Früchten sowiet sünd?
De eersten Zucchini, de se oornen kann, wiest se glieks ehr Nobersch. „Kiek an, wat för'n
schöön Grööntüüch ik heff! Ik will di foorts wat schinken, kannst mol probeern!”
Un denn geiht Liesbeth an't Koken: Zucchinisupp mit Fisch. Den annern Dag ward Zucchini
bradt in de Pann. Middeweek gifft dat Zucchini in'n Backoben. Dönnersdag Zucchini sööt-suur,
Freedag Zucchini mit Hackfleesch, un so geiht dat jeden Dag. Liesbeth lett sik wat infallen, so,
se köfft sik extra ń Kookbook mit Zucchini-Rezepten, dat se noch mol'n beten wat Niet op'n
Disch bringen kann.
Un in'n Goorn wasst de Zucchini mit Vergnögen vor sik hin. De Gedüür vun Jochen is nu over
bald to Enn. ”Mien leeve Liesbeth”, seggt he, un sien Stimm klingt meist'n beten griesmulig,
”ik weet jo, dat du'n goode Kööksch büst, over wenn dat füdderhen jeden Dag Zucchini gifft,
denn driffst du mi reinweg ut'n Huus. Ik müch mol wedder Arfen, Bohnen un Salaat.”
Liesbeth is reinweg verzogt: „Un wat schall ik mit all de veelen Zucchini moken, de noch in'n
Goorn sünd?”, froogt se benaut.
„Smiet de man Nobers Swien in'n Trog”, antert Jochen basch. Wat kann Liesbeth een duurn.
Se sitt in de Kniep.
Nu gifft dat Sommerferien un de Kinner un Enkelkinner komt op Besök. Viellicht kann Liesbeth
dor noch'n poor Zucchini loswarn?
Over no'n poor Daag is de Freid ok vörbi.
Een glücklich Enn bringt een's Dags de lüttje Sarah. Se tappert alleen dör'n Goorn, sütt de
veelen geel'n Blomen und plückt'n grooten geel'n Blomenstruuk. Ganz vergnögt kummt se op
Oma Liesbeth to, drückt ehr den Blomenstruuk in de Hand un seggt: „Oma, de heff ik extra för
di söcht, wieldat de so schöön utseht!”
Liesbeth weet nich recht, of se lachen or weenen schall. Nu hett dat Kind wohrhaftig de
Zucchiniblomen afplückt.
Jochen grient sik een un meent: „Jo, mien Kind, dat hest du fein mokt, över den schöönen
Blomenstruuk freit sik Oma un Opa ganz afsünnerlich. Hest du ok all de Blomen plückt, de du
sehn hest?”
„Nee”, antert Sarah, „'n poor heff ik dor noch an sitten loten.”
Liesbeth is verlichtert.
„Tokomen Johr”, meent se, „plant ik keen Zucchini wedder an, denn nehm ik leever Kürbis!”
Een Kriminalen so as Goethe
von Grete Hoops
He is soon litten "Spring op'n Bülten", so sä Opa dat, wenn he mit Lust un Freide na sien
Enkelkind keek. De Littje heet Willi, he har Opa sien Namen kregen. Richtig utschreben heten
beide Wilhelm. Opa wüss noch, dat he uck nich jüst still ween wör, as he noch soon litten
Schietbüdel wör, un he jüstso as nu disse littje Ütz, fröher uck Undöög maakt har.
Oma aber, de meen: "He is soon litten "Kiek inne Wilt'. He kickt mit sien groten blauen Ogen
so wiet weg un fragt so veel, wo useener gorne öber nadinkt."
Bloß de Mudder meen: "He is doch noch so litt, dat verwasst sik al noch. Solangen he keen
slimme Undöög maakt un keeneen ton Wrak is, so langen kann he doch doon, wat em höögt,
he het doch noch nix ümtokehrn. Dat kummt noch fröh nog, dat he na de Obrigkeit ehr Fleiten
danzen un doon mutt, wat de em heten doot."
De Vadder har woll geern sehn, dat he Discher lehrn dä, denn he sülvst wör Meister in sein
grode Discheree, de he all von sien Vadder öbernahmen har. Gesellen un Lehrjungs arbeiden
hier Dag för Dag un verdenen so ehr Brot.
Inne Warksteer wör de littje Willi aber nich to bruken. Hier keek he bloß rin, wenn sien Vadder
nich dorbi wör. Denn spörn he eenmal dör de Höbelspöön un raak de ümuut, so arger he de
Lehrjungs, bit de em lange Been möken.
Aber bi goot Weer, wenn de Sünn warm schinen dä, denn söch de littje Muscheplund sik een
Steer int hoge Gras, wo dat schön schuuln dä. Hier fünn em nüms, hier kunn he stunnenlang
lingen un kukeluurn. He bekeek sik de Wulken, de door langsam an'n Heben hinseiln. De
Ingels möken woll ganz dicke Backen un pusten jüm vörwarts. Mitünner sehg he uck noch'n
poor rötliche Ingelshoor oder jümehr Flünk. Den leven Gott mit sien langen Boort wör he uck
all mal künnig worn. Hier wör Willi sien Wilt, hier pass he hin. He drööm so dör den Dag,
vergeet Tiet un Stunnen, wieldes se em to Huus vermissen dän. Dor har nich veel fehlt, denn
har he woll'n Jackvull kregen, bloß Oma hööl em denn de Hand vörn Moors, se kunn verstahn,
dat he dat eenfach vergeten har.
"Och, Oma, an'n Heben sünd so veel lustige Biller to sehn. Wenn ik man eers de Bookstaben
kenn dä, denn bleev ik bi di to Huus un lees masse kloke Böker."
"De littje smächtige Keerl kann vör Klookheit nich wassen, de mutt na School, de mutt wat
lehrn", dat menen uck de Nabers.
As he denn endlich dat Üller har un na School güng, do steek he bloß noch de Näs int Book.
To Huus in'n Glasschapp stünnen aber bloß'n poor Böker: de Bibel, dat Gesangbook, un
Goethes Werke wörn uck dortwüschen. Keeneen wüss, wi de dorhin kamen wörn, denn lesen
dä dor von jüm nüms in. Oma un Opa kregen woll mal de Bibel un dat Gesangbook vörtüch,
aber mit de dicken Bände von Goethe, dor kun keener wat mit anfangen, de wörn ganz
vullstoben. Aber de littje Klookschieter de bloor dor in rüm, un dat duurt nix, so kunn he allns
lesen.
"Gah doch mal ninne Warksteer un hülp dien Papa, du wull doch mal'n düchdigen Discher und
keen Schriebersmann weern", so sä Oma to em.
"Nä, Oma, ik will een Kriminalen weern, so as Goethe."
"Aber, aber, dat gilt nix, Goethe wör doch een von de kloken Schrieverslüüd, jüstso as Schiller,
de beiden stünnen sik woll nix na."
"Oma, von Schiller heff ik noch nix höört, aber von Goethe, dat heff ik allns naleest, dat wör
een ganz gerissenen Kriminalen. He het dat von Götz von Berlichingen uck ruutkregen un
opschreben. Oma, weeßt doch, de har doch bloß de een Hand ut Fleesch un Bloot, de annere
wör ut Iesen."
"Götz von Berlichingen, wer is dat denn, den kenn ik gorne, dor sünd wi doch woll nich mit
verwandt?" fragt Oma.
"Nä, Oma, de is all langen doot, schaad, denn he is to Lebenstiet een ganz goden Minschen
ween, een Ritter is he ween. He het jedeneem to sien Rech verhulpen. Eenmal het he mal
Kölner Kooplüüd opluurt un jüm so langen drammt, bit se hunnert Daler ruutrückt hebbt. Dat
Gild kööm nämlich een Snieder ut Stuttgart to, de har dat in Köln op'n Schützenfest bien
Bogenscheten gewunnen. Weil he aber keen Kölner wör, dörüm wulln se em den Pries nich
betahln. Götz het aber op siene Ort dorför sorgt, dat de Snieder to sien Rech kööm.
Al de Arme un uck de ünnerdrückten Buurn het he biestahn, Freeheit un Rech het he ganz
hoch hooln. Mit de Fürsten un Bischööf har he sik meisttiets vertöörnt, he wull bloß den Kaiser
pariern. Aber dat slimme Woort, dat har he doch nich seggen dröfft, aber Goethe, diese kloke
Kriminale, ist dat wies worn un het dat uck opschreben."
"Ja, wie het denn dat slimme Woort?", fragt Oma nu ganz neeschierig.
"O, Oma, dat is so slimm, wenn dat vondaag een ton Schoolmester sä, denn kreeg he
Strafarbeiden oder flöög sogor vonne School."
"Un di Woort het Götz in'n Mund nahmen?"
"Ja, aber bloß, weil een Hauptmann em bannig beleidigt un em as Räuber un Verbräker
behannelt het, so het Götz dat ruutslaan:
" He kann mi mal fix an'n ... "
"Ock, denn weet ik dat all", seggt Oma: "He kann mi mal fix an'n Puckel daalrutschen."
"Nä, Oma, aber Goethe, disse kloke Kriminale, de het dat richtig ruutkregen, wat he Slimmes
seggt het, un denn het he dat opschreben. Un wenn ik groot bün, will ik uck allns wies weern
un allns nipp un nau opschrieben".
In annere Footstappen
Grete Hoops
Dat de Jüngste, de Wolfgang, dat swatte Schaap inne Familie is, dat kann man jüst nich
seggen. He is een orntlichen, ehrlichen un arbeitsamen Minschen, bloß'n beten anners as sien
nöögsten Verwandten. He kummt ut een Akademiker-Familie, wat em tietslebens nich stöört
het, wenn se em man in Ruh leten. Sien Vadder is Dokter vet. un nimmt sien Söhn faken mit
na de Buurn, wenn een Stück Veeh krank is. He hööpt wollsachs, dat he Wolfgang dorför
begeistern kann, dat denn wenigstens een von sien Kinner mal Veehdokter lehrn deit.
De üllste Söhn hat Medizin studeert un arbeit nu all as Dokter med. in'n Krankenhuus. De
beiden Deerns wörn Lehrerinnen worn, jüstso as jümehr Mudder, de dat op'n tweeten
Bildungsweg lehrt har. Ehr Üllern, Grootüllern un Urgrootüllern wörn Buurn un harn hööpt, dat
ut jümehr Deern uck mal een düchtige Buurfroo weern dä. Von dit Bloot har de Jüngste, de
Wolfgang, uck wollsachs wat inne Knaken, denn he müch gern inne wiete Natur rümstromern.
Een Buur to ween, dat har em woll behagen kunnt. Sik jeden Dag so richtig utarbeiten un's
abends sehn künnen, wat beschickt worn wör, dat wör wat för em. Aber Buurhööf wasst jo
nich as Pilze ut de Eer.
So eenigt he sik mit sien Üllern, un doröber is he glücklich, he will Handwarker weern. Dat
höögt em, denn he nimmt jümmer gern sien Hannen to Hülp, ob dat bien Eten is oder bien
Arbeiden. Wenn sien Geschwister dat Botterbrot mit silbern Messer un Gabel eet, denn klappt
he dat tohoop un kann rinbieten. Jüstso itt he uck de Knackwust, de nimmt he inne Hand un
bitt dor af, so smeckt em dat alltiet op best.
He müch am leevsten Timmermann lehrn un mit Hult umgahn, dat liggt em. Aber he is man
een smächtigen Jungen, dorüm will he Dreier weern, denn sünd woll de Hultstücken wat litter
und wat lichter, un denn kann he de beter regiern. Nu is sien Wilt rund, un an keen Ecken un
Kanten kann he sik stöten.
Aber een goden Dags kunn dat denn doch woll een von de Dörpsjungs nich af, dat Wolfgang so
goot toweeg is. Sien Klassenkamerad Alfred de will em dat nich günnen un mutt em een
bipuuln. Dor, wo de Lüüd am dichtesten staht, op'n Füürwehrfest, dor fangt he an to stänkern:
„Na, Wolfgang, wie kannt angahn, al ut dien Familie sünd se wat worn, bloß du hest dat to nix
bröcht, büst nich in dien Üllern ehr Footstappen pett.”
Wolfgang wör em am leevsten anne Görgel sprungen, aber dat kunn he nich riskiern. Alfred es
een Bull von Kerl. Wo de hinpett, dor wasst keen Gras woller, de Büx mutt he sik mit de
Knieptangen antehn.
Wolfgang is een besonnenen Minschen, aber op'n Mund fulln is he nich. He mutt Alfred dat
trüchgeben, in't Muuslock krepen bruukt he nich. He hett dat lehrt, sik mit Wöör to Wehr to
setten. Dat dröfft he nich so op sik sitten laten, denn he maakt sien Arbeit goot, sien Meister is
mit em bannig tofreer. He mutt Alfred de Tähnen wiesen. Dorüm antert Wolfgang ganz sinnig:
„Dat drüppt sik goot, du hest dat doch uk nich daan, du büst doch wiet von'n Stamm fulln. Ik
heff dien Üllern beide goot kennt. Dien Mudder wör sone feine Froo, de to keeneen wat Leegs
sä, un dien Vadder wör so'n oprichtigen Minschen, de nie un nimmer taktlos worn wör. Züh, un
dorvon hest du doch uck nix annahmen, büst'n hülsch groben Klotz worn un hest nich in dien
Üllern ehr Footstappen pett.”
Gewitter
Grete Hoops
Hinnerk Buur dat is een Lebenskünstler. Nix un nüms kann em ümsmieten. He kann ut allns
dat Beste maken. Dat gifft woll keen Tweeten, de sik mit em meten kann.
Wenn den gansen Dag de Sünn hitt von'n Heben brennt hett, un he dat Hau dröög maakt het,
dat he dat bloot noch opladen un na Huus haaln mutt, ja un wenn denn doch de Regen to fröh
kummt un em dat oppe Wisch in dat dröge Hau regent, wat meent ji woll, wat Hinnerk Buur
denn seggt? Hinnerk Buur argert sik nich, den Gefalln deit he keeneenen, nä denn meent he
bloot:
„Och, dat is man goot, us Mudder he güstern Kohl plant, de kann nu goot anwassen.”
Wenn em de Zug, mit den he noch gau na Stadt wull, jüst vör de Näs wegföhrt, denn seggt
Hinnerk:
„Mi kanns nich anschieten, mornen kaam ik wat ehrder un denn muss mi mitnehmen.”
So het Hinnerk Buur jümmer un för allns den richtigen Spruch praat. He kummt jeden Dag
goot klor un is jeden Abend mit sik un de Wilt tofreer. Kummt denn aber mal son Queeskopp
un nörgelt un klagt em wat vör, dat he dat doch so leeg drapen het, denn seggt Hinnerk Buur
bloot: „Dat muss du so hinnehmen, dor änners du nix an, denn wenn't nich bottern will, denn
bottert dat nich un wenn du dor uck rin speest.”
Ja, Hinnerk Buur de passt inne Wilt, as'n Swien op't Sofa.
As dat inne Koornaarn mal woller hill her geiht, un dat bannig bröddig is un dat Gewitter woll
nich mehr wiet weg is, do schall noch so veel afmeiht weern as man jichens geiht. Mannig een
Sweetdrapen fallt op't Stoppelfild. Un denn hebbt se dat doch noch schafft. Bevör de Heben al
sien Natts rünner laten hett, is de Rurgen af, aber al de Garben liggt noch platt anne Eer. De
fliedigen Hülpslüüd sünd nu na Huus hinflücht, denn bin'n swoort Gewitter is nich geern een
buten. Hinnerk Buur blifft alleen bi de Arbeit un will de Garben ophocken, de schüllt doch nich
in son Plasterregen swümmen. Jüst as he bi de letzte Hocken is, do geit dat los. Dat blitzt un
dönnert binah to glieker Tiet. Hinnerk smitt sik man so ünner de Hocken platt op'n Stoppel
daal. Aber nu ward he wies, dat dor noch Telgens von'n Eekboom röber reckt. Em fallt de
Spruch woller in, den he all inne School lehrt het: „Eichen sollst du weichen, Buchen sollst du
suchen.”
Nu kriggt he dat doch mit de Angst to doon. He krüppt dor unner rut und birst in'n dicken
Regen wiet weg von dissen gefährlichen Boom un störrt man so nach güntsiet von'n Weg na
den Naber sein Haberland un krüppt dor gau nünnern Bökenboom. Nu blitzt un dönnert dat,
dat Hinnerk Buur höörn un sehn vergeiht. He verjaagt sik so gräsig, dat he nich vonne Eer
hochkamen mag.
Wat ist passeert? De Blitz het in den Eekboom inslaan, wo Hinnerk Buur vör'n poor Minuten
noch ünner schuult het. De dicke Boom is inne Midde dörspläten. Dor het Wucht achter seten.
Dat duurt noch'n ganse Tiet bi Hinnerk sik von dissen Donnerslag verhaalt hett. Aber weil he
doch'n Buur ist, de sik von nix ünnerkriegen lett, stellt he sick risch hin, kickt na baben na een
düstere Wulken wo he den Blitz vermoot wör und meent denn ganz dröög: „Ätsch, hest mi
man doch nich kregen.”
Wat twee Steen to vertöllen hebbt
Hans-Hinrich Kahrs
In’n Steingoorn op’n Westerbarg an de Landstroot von Loomst no de Wingst, dor liggt ‘n
ganzen Barg groote Steen ut de Gegend twüschen Elv un Weser.
Een von de Steen, een Granit, de nich groot wöör, dorför aver glatt as poliert, de keek an enen
schönen Sömmermorgen no sienen Nohber rover. He rööp em een fründlichet „Moin„ to un
keek dorbi plietsch ut de Oogen. Sien Nohber knippöög langsoom wöör trüch. Dat wöör ok een
Granit, nich groot, aver mit een poor leittje Punkte, as wenn dat Massels wöörn. No een ganze
Tiet lang sä he ok „Moin„.
„Fein Weer vondoog„ sä de glatte Granit un keek no de Sünn. „Denn man to„, brummel de
annere miehr för sick un wies temlich düütlich, dat he egentlich sien Roh hebben wull. „Jo, is
meist so as fröher tohuus in Schweden.„ De anner Steen sä nicks. „Weest du, wo Schweden
liggt?„ fröög de eerste. „Dat will ik woll weten, ik koom sülvst dorher„ sä Granit mit de Punkte
een leit beten argerlich. „Is nich wohr„ sä de glatte. „Ik koom von de Alandinseln, dat is
twüschen Schweden un Finnland....un wöher büst du„ fröög he glieks asteran. „Ik„, sä de
annere Stein, legg sienen Kopp dorbi een beten scheev „ik bün een Rapakiwigranit„. „Mensch,
denn sünd wi jo verwandt„, sä de Alandgranit un den annern full blots dorto in: „Mag ween,
sien Verwandtschaft kann sick nüms utsöken„. sä de annere. De Alandgranit güng dor nich op
in. „Ik wöör ok leiver in Schweden bleven, aver wat schull ik moken„ sä he. De Snee woor
jümmer miehr, smült un freer, dat dat dor Ies ut woor un as dat so’n poor dusend Meter dick
wöör, schööv dat Ganze vörwarts, jümmer wieter bet hierher no Loomst. „So, so„ meen de
Rapakiwigranit, as wull he dat nich glöven. „Un ob„, sä de Alandgranit, „ dat is all
hunnertföfftigdusend Johr her, aver ik weet dat genau, ik wöör nämlich ganz vörn dorbi. As
een grootet Planierschild hett dat Ies uns för sick herschoven. Goot, dat hett woll enige dusend
Johr‘ duert, bet wi hierherkoomen sind, aver as dat warmer worr, güng de Reis nich wieter.
Dat Ies smült un een Wall ut Sand un Steen bleev liggen. Von de Wingst over de Börd‘ Loomst
bet no Bremervöör und wieter no Zeben. Hesst du dor denn gor nicks von mitkregen„?
„Nee„ sä de Rapakiwigranit. „Ik heff ünner dat Ies seten. Wat glöövst du woll, wat dat för
Schrammen geven hett op den Weg hierher. Dusende von Johren heff ik hier al legen. Un
wenn dat för twintigdusend Johren nich noch een Iestiet geven harr, denn harr ick vondoog
noch mien Roh. „Harrst du di so goot versteken?„ fröög de Alandgranit spietsch. „Nee„ sä de
Rapakiwigranit, „aver von de Ieskant in Schleswig-Holstein dor weih dat hier jümmer so dull
rover, dat de ganze fruchtboore Ier wegpuust is. Ick leeg mit eenmaal free un de Sand weih
bet no Hannover hin.„ „Is’n Schanne wiert„ sä de Alandgranit. „Dor liggt uns fruchtboore
Bodden vondoog noch„ schimp de Rapakiwigranit. „De Buern hebbt de dicken Zuckerröben un
för uns sünd blots de Geest un de Sandkuhlen nableven„. „Un genau dor hebbt se mi
funnen„ sett de Alandgranit wöör an un mark aver doch, dat de annere sick wegdreih un still
vör sick liggen wull, as sick dat för Steen ok jo schicken deit. De Alandgranit faat aver doch
noch een Tuur no: „Segg maal, wat gefallt di enig op best‘ hier in de Börd‘ Loomst?„ un noch
ehrder de annere Antwurt geven kunn sä he sülvst „also, mi...mi gefallt jo de Hadler
Hochtietssupp op best‘.„ De Rapakiwigranit keek em een lange Tiet von de Siet an un sä denn:
„Also ik„ un dor mook he noch een Pause, dat de annere ok würlich tohöör‘n dä, „also ik mag
op leevst, dat de Lüüd hier nich so veel sabbeln doot.„
Inparken is gor nich so licht!
Hans-Hinrich Kahrs
Dat Autoföhren mookt bi uns meisttiets mien Mudder, so lang ick dinken kann. As ick leit wöör
heff ick eenmaal froogt, worüm se Vadder nich fokener föhren lett. Dor hett se blots to mi
seggt: Wees froh, dat ick föhren do. Dor bi is he noch gor nich so oolt, mien Vadder meen ick,
eerst sößunveertíg. Aver mit dat Autoföhren hett he dat nich so. Wenn he maal sülvst an‘t
Stüür mütt, boah eh, denn wohr di weg. Dat Inköpen, dat is nämlich sein Sook. Mien Mudder
ritt sick dor nich üm, stünnenlang an de Kass antostohn un mien Ool weet genau, wo de
besten Sonderangebote sünd, egool Tomaten oder Waschpulver. Aver sein Autoföhren wierd
dordör ok nich beter. Eerst joogt he den tweeten Gang hooch bet föfftich un denn knallt he
glieks den veerten rin. Dat spoort eenmaal schalten, seggt he jümmers. Un wo he föhren
deit... So lang dat liekut geiht, is dat jo in Ornung. Aver wehe, wenn dor maal n beten wat
anners kummt. Bi‘t trüchoors föhren mütt een meist ganze de Stroot afspierren. Un ick mütt
em jümmers inwiesen, egool wat för’n Schietweer dat is. Afbögen deiht he grundsätzlich ohne
to blinken. „De seht doch, dat ick afbögen do„, seggt he denn. Aver noch veel leeger is dat
Parken, goh mi af, dat is jedes Tour een echte Katastrophe. Twee Maal hett he all een anner
Auto anschrammt, jümmer blots Blickschoden, aver de Arger mit de Verskerung un mien
Mudder, dat wöör echt uncool. Dorno is he noch vörsichtiger worrn. Nich blots dat he nu
tominnst twee free’e Parkplätze blangeneenanner bruken deit, nee, de Tofohrt no’n Parkplatz
mütt ook so breet ween as een Schüünendöör. Wenn wi denn sünnobends to’n Inköpen föhrt,
sitt‘ wi den halven Morgen un kurvt enerwegens op’n Parkplatz rüm. Ick kiek al jümmers un
wies em denn an: „Du Papa, dat is noch einer frei„, un wenn he dor op to ruckelt, denn hett
annerseen sick al lang an uns vörbi in de Parklücke mogelt. Un dat mookt mi füünsch un
mienen Vadder noch veel miehr. Letzt‘ is mienen Oolen dat to bunt worrn, dor hett he sick
tomään op de Parkplatztofohrt stöllt un op beide Sieden de Dören so wiet openmookt, dat dor
nüms an vörbikunn. He wull so lang töven bet dor genoog Plätze free wöörn, dat he dor parken
kunn. Dat hett eenen Verkehrsstau geben, denn hebbt se n halve Stünn later in’t Radio müld.
Aver glöövt, nich dat mien Oolen dat stöört hett. To’n Sluss sünd de witten Müüs komen, weil
uns Auto, mit Dören open un so, utsehg, as wenn dor een Bankoverfall wöör oder tominnst
Kidnapping. Boah eh, dree maskierte SEK-Lüüd hebbt em ruthoolt, op de Köhlerhaube knallt
un dörsocht, ob he enen Revolver oder een Handgranaten bi sick harr. Dat hett n halve Stünn
duert, bet se mienen Vadder wöör to Woort komen laten hebbt. Na ja, also as dat
Mißverständnis opklärt wöör, hett een von de Grönen dat Auto in de Parklücke föhrt. Oh Mann,
wöör dat pienlich. Dat hett mienen Oolen hunnert Mark köst. Dor wöörn de billigen Tomaten
ut’n Sonderangebot aver nix gegen. Tweemaal hett he denn noch bi’t Inparken een
middelswooret Verkehrschaos utlöst. Wenn de annern Autofohrer dor so richtig böös over siene
Bummelee worrn un schafutern un hupen dään, denn höög he sick sogoor een. De mit de
witten Mützen kunnen dor nich over lachen un hebbt em dree Punkte un tweehunnert Mark
opbrummt. Sienen Lappen hebbt se för’n half Johr intogen - eerstmaal. Mien Mudder seggt,
dat geiht voröver, un de Polizeipsychologe hett ok meent, mien Ool schull nu man veel
spazieren gohn un eenfach afschalten. Ick mütt nu alleen to’n Inköpen. Denn ganzen Krom mit
Tomaten un Waschpulver mütt ik op mien Rad slepen. Na egool. Dorför duurt dat Inparken nu
nich miehr so lang.
Verleevt
Hans-Hinrich Kahrs
Kai kinn ehr von leit op an. Se wöörn al tohoop in de Grundschool ween un seten sick nu inń
Zuch na School faken gegenover. Af un to snacken se tohoop. As een von sien Kollegen weten
wull, ob he een neé Fründin harr, worr he richtig bös. He nöhm em inń Sweetkasten un
bööd em een Foder Schechs för soń Sabbelee an. Steffi wöör würklich een smucke Diern.
Aver se wöör so fründlich dat he nicks op ehr kamen laten wull un Snackeree al lang nich.
As Kai sick enes Doogs op de Zugfohrt na Huus wöör op sienen Platz setten wull, harr sick dor
al anners een breet mookt. "Kiek nich as soń Oss" sä de Kierl, de twee Klassen over em in de
Oberstufe güng. De kau sien Kaugummi hen un her un Kai stünn de ganze Tiet vör de Bank un
keek. "Disse Platz is besett´ un du schuvst nu inń Wind" sä de ut de Oberstufe, dreih sick
wöör no Steffi hen un vertöll er wat van de neeé Disco.
Kai güng suutje dör den Gang un sett sick denn bi een öllere Fro dool. Anń nächsten Dag
beluur he von wieten, wat dor bi sienen Platz los wöör. Een annern Kierl seet dor. Anń
nächsten Dag al wöör een annern. All Ogenblick swormen dor frömme Jungs bi Steffi rüm. Kai
güng ehr utń Weg un joog aster sien Frünnen ran, ween de em hochnöhmen. He wöör nich
unglücklich verleevt. Keen Stück.
As he een Morgen op den neeń Fohrplaan keek, snack em mitń Maal een bekannte Stimm
an: "Hallo, Kai" sä Steffi aster em. "Föhrst du gor nich miehr mitń Zuch?" "Bün, bün krank
ween" stöter he over de Schuller un keek gau wöör op den Fohrplaan. "Achso. Ick heff mi al
wunnert, worüm du nich dor weurst. Ick meen, op dienen Platz". "Heff Grippe hat", sä he lies
"mit düchtig Koppweh un so" un he arger sick over sien Lögen. "Schön dat du wöör opń
Damm büst" freih Steffi sick. "Mook´t goot. Ick mütt los. Bet morgen, inń Zuch. Ick hool den
Platz för di frei." As Kai sick ümdreih, wöör Steffi al meist weg un wink em noch eenmaal to.
Bet morgen harr se seggt. Sien Hals wöör mit eenmaal as dichtsnöört. Se wull, dat he wöör bi
ehr seet. Hitt un kold lööp em dat overn Puckel. Inń Huus overlegg he den ganzen
Nomiddach, wat he mit ehr snacken schull. Un wenn he blots doran dacht, dat Steffi em in de
Oogen kieken dä, sweev he un föhl he sick doch as wenn he krank wöör. An nächsten Morgen
bruuk he in`t Badezimmer dütlich linger. Alleen för de Hoor miehr as fief Minuten. Un ok dat
Tüügutsöken duur solang, dat he meist to laat utń Huus kööm. Opń Bahnhoff versteek he
sick, dat se em nich all opń Bahnstieg bemöten dä. As de Schaffner de Fleit inń Mund nöhm,
sprung he noch gau in den Zug. Ob se overhaupt dor wöör? Sien Hart pucker bet toń Hals.
Dor stünn se op, lach, as se em sehg un wink em von wieten to. He nöhm den Arm unseker
hoch, beweeg em een poor Maal hen un her un güng mit weeke Knee op sienen Platz to.
Langsom sett he sick bi ehr gegenover dool. "Moin, Kai, schön dat du dor büst" lach se em
fründlich an. "Moin, Steffi", anter he un keek ehr blots een korten Moment lang in de Oogen.
"Ick bün froh, dat du hier sisst un nich een von de annern Glattsnacker" strahl se em an. Kai
sluck een Tuur dröög dool un sweeg still. "Weest du, dat is mi eenfach to blöd, wenn ick mi s
´morns al soń Gesabbel anhören schall, wat för coole Mackers se sünd." "Dat geiht mi ook
so", sä Kai miehr för sick. "Een slimmer as de annere" reeg Steffi sick op. "Dor hett mi richtig
wat fehlt, as du krank wöörst". Steffi vertöll un bald wöör´t so as jümmer. Se snacken un
marken gor nich, dat de Zuch holen dä. Op den Weg na de School güngen se jümmer noch
blangeneenanner her un vertöllen. Kai kreeg dat gor mit, dat sien Frünnen jüm nofleiten dän.
"Weest du, Kai" sä Steffi vör de School, "wenn ick weet, dat du kummst, hool ick den Platz in
ń Zuch jümmer för di frei". Dormit mook se em een Freid, de noch lang over de eerste
Schoolstünn anhööl.
Ostern mit Fritz
Bernhard Koch
„Du, Opa?„ sä ik, „segg mol: Bringt uns Fritz dit Johr de Ostereier?„ Fritz, dat weer dat witte
Kanieken in den lütten Kaniekenbuer vör uns Huus, un Opa anter: „Hm, mit sowat kenn ik mi
gor nich ut. Dor mutt ik mol bi‘n Osterhoosen nofrogen.„
‘n poor Doog loter kääm Opa mit ‘n Breef bi mi an: „Kiek, de Osterhoos hett schreeben.„ Ik
weer gespannt as ‘n Flitzebogen. Jo, wohrhaftig, dit Johr schull Fritz de Eier bringen. So stünn
dat in den Breef vun‘n Osterhoosen binnen.
Mann in de Tünn! Uns Fritz in so en wichtige Mission! Ik weer richtig stolt op em. Man woanns
schull he sik utkennen in uns Goorn? He säät jo den ganzen Dag in sinen Käfig! Nee, Fritz
müss mol ruut un sik dat allens ankieken. Un so heff ik em denn de Döör opmookt. Gott, nee.
Wat hett dat Deert sik freut! Endlich mol so richtig een uthoppeln. Un denn dat Osterglockenutbuddeln, wat harr he dor för‘n Freud an!
Vadder nich. He meen, nu weer‘t Tiet, dat Fritz wech kääm. Fett noog weer he, un nu schull he
verköfft warden. En Dag loter weer uns Fritz verswunnen...
****
Wat seggst du? De Geschicht heet „Ostern mit Fritz„, un dat, wo he al vör Ostern verköfft
ward? Pass op, ik bün noch nich fardig!
Ostern geev dat Swiensbroden. Man de Swiensbroden, de smeck... hm, jo, gediegen smeck
de. So ganz anners. Mien Broder stööt mi in de Siet un swiester mi to: „Du. Mi dücht, dat is
Fritz, wat wi op‘n Töller hebbt.„ Ik füng an to blarren: „Mama! Segg de Wohrheit! Eet wi jüst
Fritz op?„
„Och, mien lütten Schieter. Mook di man keen Sorgen. Dat is austroolschen Springhoosen, wat
wi hier eten doot. Ganzen feinen Kroom un hett bi‘n Slachter düchtig wat köst.„ Na, ik weer
ersmol ruhig.
An‘n neegsten Dag bün ik ober glieks no‘n Slachter hen. Ik wull weten, woveel de austroolsche
Springhoos kosten deit. „Ho, ho, hoo!„ De Slachter kunn sik meist gor nich wedder inkriegen.
„Ho, ho, hoo! Austroolschen Springhoos! Du, dat is morgen noch goot!„
Ik harr also minen Fründ Fritz op-eten, keen Twiefel. Un dat, wo he doch so en wichtige
Mission harr!
Mien Leevdag heff ik keen Kaniekenbroden wedder anfoot‘...
Fleeschklüten
Bernhard Koch
„Guten Morgen, Herr Schlichting! Ich komme zum Waschen!„ Guten Morgen? Worüm denn guten
Morgen? Is de Nacht al to Enn? Wat seggt de Wecker? De Klock is ers fief! Jüst hett Opa Schlichting noch
so fein dröömt. Vun dicke Zigarren. Klock fief – so fröh müss he nich mol ruut, as he noch sinen lütten
Loden harr.
Brrrr! De Swester hett jo ieskoole Hannen! Un dat Woter is veel to natt! Tominst för Klock fief! „Nnnnnee!
Ik... ik wwwill nich!„ Dat Snacken fallt Johann Schlichting swoor no sinen Slag-Anfall. Ok allens annere
fallt em swoor. Dorüm hebbt se em in‘t Pflegeheim bröcht: „Seniorenhaus Sonnenschein„.
De Swester hett keen Tiet: „Nun kommen Sie endlich! Mensch, Herr Schlichting, Sie werden auch immer
schwerer. So, jetzt wollen wir uns aber schön waschen!„
Johann Schlichting sien Tohuus is nu Zimmer 309. Dat Huus, wo he in leevt hett, dat schall afreten
warrn. So will dat de Swiegersöhn. En groten Neubaukomplex schall dor hen, un dat Huus steiht in‘n
Weg. Fehlt blots noch de Ünnerschrift vun Johann Schlichting – dat Formular liggt al op‘n Disch...
In de Stuuv blangenan wohnt Froo Abromeit. Af un an is se teemlich dör‘n Wind: „Morjen kommt mejn
Mann aus Keenichsberch!„ seggt se denn, „da arbejtet ‘r bejm Zoll!„ – De arme Froo, denkt Johann
Schlichting. Ehr Mann is doch al doot. Un dorvun is Froo Abromeit tüdelig worrn – so hebbt de Swestern
em dat vertellt.Dat Eten smeckt Johann Schlichting noch goot. He ward jümmer runder. Wenn dat to
Middag Fleeschklüten geeben deit, denn kennt Johann Schlichting keen Torüchhollen mehr: Mmh,
Fleeschklüten! De sünd meist, as harr Johann sien selige Anita de torechtmookt. Un dat Foto op‘n
Nachtdisch seggt: „Laat di dat man smecken, mien Jehann!„
De ne‘e Zivi in‘t Huus heet Jörg. Nülichs hett he en Buddel Sekt för Johann Schlichting rinsmuggelt.
Roden Sekt, dat schull partuu roden Sekt ween. „As dddee Llleevde„, strohl Johann Schlichting. „Sssech
mol, hhhest du ‘n lütte Fründin, Jörg?„ „Jo, Cathrin heet se.„ „Mmmmönsch! Kkkatrien!„ Un Johann
Schlichting strohlt noch mehr. Den Sekt will he natürlich sübst opmoken, versteiht sik. Un – peng! De
Proppen, de geiht los, un de Knallkööm sprütt ut de Buddel ruut un mookt ‘n groten roden Placken an de
Wand. „Dddu llleebe Tiet!„ lacht Johann Schlichting. Jo, he lacht. Un denn stööt de beiden an: „Op dien
Kkkatrien!„
De Doog in‘n November, de sleept sik so dorhen. Man hüüt gifft dat Fleeschklüten. Fein! – Och, kiek an.
De Herr Swiegersöhn kummt op Besöök. Nee, du, dien Formular kannst di an‘n Hoot steken. Mien
Ünnerschrift kriegst du nich! Un kiek nich so dösig, dat is ‘n ganz normolen Sektplacken an de Wand. Jo,
jo, kloor: he hett nich veel Tiet. Jo, bet anner Mool. „Tttschüüß!„ Un de Döör geiht wedder to.
Man de Döör is dünn. Buten, op‘n Gang, snackt de Swiegersöhn noch mit Jörg. „Is woll nich jüst licht mit
den olen Knacker, wat? Hier hest teihn Mark. Minsch, de Ool ward jo jümmer fetter. Un snacken kann een
ok nich mehr vernünftig mit em. Is meist blots noch... blots noch, ja, ‘n lebennigen Fleeschklüten, mehr
is he doch nich! Heff ik nich Recht? Tschüß ok.„
Wat hett de Swiegersöhn seggt?? Fleeschklüten?? ‘n lebennigen Fleeschklüten?? Johann Schlichting blifft
dat Eten in‘n Hals steken. Tronen fallt dohl. Gott, fix afwischen! En Johann Schlichting, de weent nich.
Nee, nee, bi de Beerdigung vun Anita, dat weer wat anners; dat weer blots vunwegen den kolen
Oostenwind...
Jümmer afrackert, dat ganze Leeben, un nu sowat. Nix harr he, as he ut‘n Krieg torüchkeem, nix! Dat
Huus: platt! De Öllern: doot! Un denn mook he tosomen mit Anita den lütten Loden op. Jungedi, dat weer
ganz schön riskant! Ober allens mit de egen Hannen opbuut. Ok dat lütte Huus. Un nu schall dat wech.
Steiht in‘n Wech. Un ik, denkt Johann Schlichting, ik bün ok in‘n Wech... „Hhhier, Jörg. Nnnee, nnnehm
den Kkkroom man mit. Ik eet nnnix mehr. Nnnnee...„
Dree Doog lang sitt Johann Schlichting dor. Un stiert dör‘t Fenster. He strohlt nich mehr. Un seggt nix.
Blots af un an „Ffffleeschklüten... jjjoo...„ He itt ok nix mehr. Ok keen Fleeschklüten. Dat Formular op‘n
Disch, dat hett he ünnerschreeben. Nu köönt se Johann Schlichting sien Huus afrieten...
***
En Week loter bringt se em no‘n Karkhoff hen, un Zimmer 309 ward utrüümt. Vun Johann Schlichting
blifft blots de rode Placken an de Wand no. Wieter nix.
Un denn kümmt de Moler un witschert den öber...
In fleegen Hast
Detlef Kolze
He harr woller verslapen. In fleegen Hast weer he ut de Puuch schaten un stünn as blind vör
Waschkumm un Speegel. Paarmaal harr he mit sien lütten Kamm all vörbistökert un de natten
Haar woller döörnanner wischt. Dat dösige Dings dröff he eegens gaar nich mehr herkriegen,
dach he. Door weern bloots noch dree Tinken an, un de weern nich maal blangenanner. Dat de
vermuckte Brill nich to finnen weer! Güstern Avend weer se em ut de Hand fullen, as he noch
maal op’n Pott müss, un he kunn ehr in all sien Döörnanner nich woller faat kriegen.
He rück mit'n Kopp noch dichter an’n Speegel ran. Suutje kreeg sien Kunterfei Slieren un
Striepen, un denn weer meist nix mehr ruuttokennen - he weer to dicht rankamen un harr sik
den Speegel dichtpuust. De natten Haar hüngen em as'n Quast vör de Steern. He smeet den
dreetimpigen Kamm in de Waschkumm un schüddel den Haarbommel an de Siet.
Över de Balje hüng sien Jack un weer noch nich woller dröög. Güstern avend müss he ehr
afbrusen vun wegen de backigen Druppen, as he düsse vermuckte Beerbücks nich openkriegen
kunn. He slipp in de Arms vun de natte Jack un jump ut de Döör. De Slips flöög em üm de
Snuut, as he de Trepp hendaal klabaster un na sien Arbeit hen loosjachter.
De Bus stünn noch an de Statschoon, as he sik twüschen paar oole Lüüd döörrangeln müss.
In'n lesten Momang witsch he mit rin un kreeg sien Platz achtern op de Bank. He haal deep
Luft un keek na de Uhr. An'n linken Arm, woneem se eegens henhöör, door weer se nich to
finnen, man in de böverste Jackentasch, door steek se. Güng vundaage noch, eerst 'n
Viddelstünn na de Anfangstiet, door kunn he meist noch mit tofreden sien.
Gegenöver vun em seet 'n oole Fru, de em angluup un doorbi ehr Muul opensparr, as keem he
vun'n annern Steern. He tucks mit de Schullern un trock sien Slips trecht. Dat harr he sik
anwennt sörrer de Tiet, dat he em paarmaal vergeten harr. De Fru füng an, dat Muul as'n
Karpen hen- un her to klappen. Gresig sehg dat ut, dat oole Wief, dach he un dreih sien Kopp
na’t Finster hen.
Warm weer dat vundaage, un he lang na sien Taschendook. Door slöög em dat vun baben bit
na ünnen hen döör'n Lief, as harr em een mit de Fuust twüschen de Oogen haut - he harr keen
Büx an. As he vörsichtig na baben lüüstern dä, door füng de oole Fru mit ehr Karpenmuul ganz
gresig an to gackeln un to lachen. De Dag füng woller maal vergnöögt an, dach he - tominnst
för de annern.
Hanna ehr Handy
Detlef Kolze
Hanna hett ‘n Handy, dat is klaar. Hanna is 21 Jahr oold, geiht noch na School hen, verdeent
sik twischendöör maal beten Geld in’n Pizza-Backstuuv un is geern mit anner Lüüd
ünnerwegens. Se is ‘n smucke Deern, groot, blond, un staffeert sik so ut, dat ehr Schöönheit
ook goot ruut kummt.
Hanna is’n junge Fru ut uuse Daag. Se pleegt sik, mag geern middenmang sien, hett Mudder
ehr Auto to Hand, wenn’t för’t Radfahren to düüster or to koolt is, un se hett ehr lütte
Telefoneer-Schachtel allerwegens mit doorbi. Se is ‘n Kind vun uuse neemoodsche Tiet.
Annerletz seet se bi’t Koffiedrinken mit an’n Disch, an’n schöönen Sommerdag buten op de
Terrass vun’t Naverhuus. Hanna harr noch ehr Fründin Bescheed seggt, se schull man ook
vörbikieken. Un so düker twüschen all dat Snacken un Vertellen ook de Fraag op, woans de
Fründin denn rinkamen kunn, denn bi Hanna weer ja nüms tohuus, un keen vun de Navers dat
weer, dat kunn se nich weten.
„Ich hab ihr vorhin ‘ne SMS auf ihr Handy geschickt„, sä Hanna. „Sie soll mich eben anrufen,
wenn sie vor der Tür steht.„ För de jungen Lüüd weer door nix Besünners bi, man de Oolen
kreegen dat Grienen. Woans kunnen de Minschen fröher bloots torechtkamen, as dat noch nich
maal dat normaale Telefoon geef. Un wat för Geld geeft de Lüüd vundaage för sowat ut. „Da
kostet ja allein das Reinkommen bald eine Mark„, wunnerwark een vun de Oolen.
Hanna lach. Man dat weer so’n Lachen, as eben de Jungen oftins över de Oolen lachen doot.
Beten ooldmoodsch sünd se, ut de Tiet, vun güstern, grien Hanna villicht. Se mookt sik dat
Leben lichter un bruukt doorför dat, wat to Hannen is. För de Oolen is dat toeerst ‘n beten
vigeliensch, man door mööt se sik rin finnen - so, as düsse Oolen ehr Öllern dat ook müssen,
as düsse Oolen noch jung weern.
Wulken-Football
Detlef Kolze
De dree Bengels moken sik lustig över de dicke Fru. Direktemang vör ehre Oogen rumpel un
pumpel se över den Strand un wull na dat Water hen. De dree keeken sik mit groote Oogen
an. Se hauen sik op de Schullern, apen den bulterigen Lief mit de Hannen na un grienen över
soveel Fleesch op een Bülten.
Bi’t eerste Henkieken sehg de Fru worraftig ‘n beten wat vigeliensch ut. Twee dennige BeenStampen hollen den Lief an de Eer fast, un all överall wölter sik de Speck ut dat beten
Baadtüüg ruut. Rank un slank un schöön sehg dat allens jüst nich ut, man de Fru harr sik mit
ehre Figuur inricht, un se weer doorbi ook noch heel un deel kregel bleben. So as se door
meist ‘n beten stolt över den Strand güng, weer se afsluuts nich bloots ‘n slappen Fettklopps,
de sik meist nich mehr rögen kunn. Door seet Knööf un Wuppdi achter, dat kunn ‘n goot
sehen.
De Bengels weern an’t Footballspeelen un föhren sik op as lütte Artisten. De eene harr sogaar
den Namen vun den famöösen Ronaldo op sien Hemd stahn. Se flögen döör de Luft achter den
Ball her, jachtern över den Sand vun hier na door un bölken as nix Goodes. As nu de Ball
direktemang op de Fru to kuller, füngen de dree noch maal woller an to gackeln un to juuchen
un reepen ehr to, se schull den Ball man maal ornlich trüch ballern.
De Fru besinn sik nich langen un stüür op dat witte Dings loos. Quick un licht leet se dat rechte
Been kort na achtern bammeln un dunner denn wedder den Ball, as harr dat sowat as ‘n
Raketenstart geben. In’n sülbigen Oogenblick leegen de Jungs all op’n Buuk in’n Sand un
hollen sik de Hannen an de Ohren, denn de Ball suus jem as’n worraftigen Komeet mit’n
Füürsteert över de Köpp weg, dat jem woll meist de Haar ansengelt weern, wenn se sik nich so
gau hensmeten harrn.
De dicke Fru dammel wieter den Strand langs, as weer nix Besünneres passeert. As ‘n Aal
slängel se sik ünnen in dat brusen Water rin, glipp suutje döör de Bülgen un speel vergnöögt
mit dat Water.
Bloots de Jungs weern fardig mit de Welt. Bleek stünnen se door un lüüstern achter de Fru her,
as weer se ut een vun düsse Films ruut jumpt, de in’t Kino för Angst un Schrecken sorgen
schüllt.
Un ganz wiet baben twüschen de Wulken - wat de Bengels gaar nich sehen kunnen - door
grien de leeve Gott un meen, dat op de Eer ja denn un wenn doch tominnst ‘n lütt beten
Gerechtigkeit ween mutt.
So speel denn de Oole door baben an düssen Namiddag noch ’n beten Wulken-Football mit
siene Engels. Een richtig schöönen Ball doorför harrn se ja jüst kreegen.
Beleefnis-Alldag
Detlef Kolze
So mookt wi dat, brabbel de Oole vör sik hen un hau op'n Disch. Ik mook mi op miene lesten
Daag noch sülfstännig. Ik produzeer Beleefnissen för de Minschen, dat se opletz keen klaaren
Gedanken mehr in ehrn Kopp kriegen köönt. Ik warr Erlebnis-Erfinder för allens in't Leben,
so'n richtigen neemoodschen Beleefnis-Inschenöör.
De Oole schüddel mit'n Kopp. Harr he nu worraftig een an de Marmel kreegen? Beleefnissen
ruutklamüüstern! Man he harr dat ja graad in't Blatt lesen - door wullen se 'n Auto verköpen,
un in'n Pries mit binnen steken schull dat Afholen sien. Man dat weer keen normaal Afholen
vun'n neeje Benzinkalesch, nee, dat weer 'n "Erlebnisabholung".
Dunnerslag, weer em dat in'n Kopp schaten, door is doch wat to moken. So kannst den heelen
Alldag vullstännig op'n Kopp stellen. Förwiss, Urlaub as 'n grugelige Wuselee vun nix as 'n
lange Keed vun Beleefnissen gifft dat all. Etenmoken un eten kannst ook all as Beleefnis
kriegen, Inköpen ook.
Man wat is mit all dat annere? sinneer de Oole. Worüm schast du nich ook dat Slapen as
Beleefnis op de Been kriegen? Nu ja, wenn he sülbens mit siene Leefste an't Knudeln un
Swiestern weer, denn kunn 'n dat woll ook as Beleefnis ansehen. Man villicht weer ja ook mit
dat normaale Slapen wat to moken. To'n Bispill dat bi sien Fru bunte Luftblasen ut de Nääs
blubbern, wenn se an't Snorken keem. Or dat se sik 'n Mini-Stroboskop implanteeren leet, dat
bi't Aten in de Nacht Flackerlichter utsenden dä?
Man villicht weer't noch intressanter, wenn de Bettwäsch un de Kleddaasch för de Nacht
vullstännig döörsichtig mookt un anlücht ward, dat he den nakelten Lief vun sien Fru de heele
Nacht goot sehen kunn. Beleefnis-Bettwäsch un Beleefnis-Nachthemden - sowat kunn 'n doch
maal vörslahn. Un wenn een morrns ünner de Bruus geiht, denn ward de heele Kabien
illumeneert un mit Töön utstaffeert, dat 'n dat Beleefnis-Afbrusen beleben kunn, as weer de
Minsch jüst merrn in'n Urwald or ünner'n Waterfall.
Un wenn du op'n Pott geihst, denn funkelt un blubbert dat ut de Schöttel, as seet de Minsch all
direktemang op'n Hilligen Graal or tominnst op'n Wunner-Blubber-Pott. Un wenn du dat
Pappeer anfaten deist, denn singt di dat eerstmaal 'n Arie vör, un bi jeden Puups gifft dat 'n
Tusch.
Dunnerslag, sinneer de Oole. Dat ward lopen. Ik mook 'n Geschäft op un verdeen mi noch 'n
güldene Nääs mit all de Beleefnissen in uusen Alldag - bi't Slapen un Opwaken un Afbrusen un
Pupen un Tähnputzen un Haarkämmen un Nääspopeln un wat nich noch allens.
De Oole keem in Füür. So geiht dat, door weer he vullstännig seker. Dat ward de Welt
vullstännig verrückt moken.
Mi geiht dat goot
Detlef Kolze
Op'n eersten Blick sehg dat ut, as sweev de Oole de Straat langs. He harr sien Kinn na baben
reckt, swüng de Arms op un daal un wipp meist 'n beten mit de Knee. Liekers kunn 'n marken,
dat dat mit sien Knööf nich sünnerlich wiet her weer. Bi jeden Huckel op'n Padd slurren siene
Schoh över'n Grund, un sien Gesicht sehg gries un mööd ut.
Moin, du oole Hüppmoors, bölk em 'n Stimm vun achtern her an, dat he sik verfehr un op'n
Batz stahn bleef. He greep na de Siet un taper mit de Hand na'n Tuun. Wo geiht di dat,
verdammig noch maal? trumpeet woller düsse Stimm, un de Oole müss eerst maal 'n Swapps
Luft insugen, bit dat he sien "Goot, as jümmers, dat is doch klaar" ruut kriegen kunn.
De annere schuul na em röver. Dat geiht di goot? fröög he. Du büst doch graad eerst in't
Krankenhuus ween. De Oole föhl, dat em de Arger in'n Kopp keem. Wat weetst du denn vun't
Krankenhuus? grummel he. Mi geiht dat goot un fardig. Man dien Fru hett mi dat jüst vertellt,
holl de annere doorgegen un grien den Oolen driest an.
De Oole tucks mit de Schullern. Mag ween, fluuster he mit sien ruuge Stimm, man wat is
eegenlich mit di? Du sühst ja ook jüst nich besünners kregel ut. Wat hest du denn door för'n
Muskelfladdern an'n Hals? Gott, dat süht ja grugelig ut. Sowat mutt di ja een Bever na 'n
annern in de Büx jagen. Hest all 'n Termin bi'n Nervendokter?
De annere keek em verbaast an un föhl suutje mit siene Hand an'n Hals. Wat för 'n
Muskelfladdern, fröög he. Du tüünst ja. De Oole grien. Du mookst di wat för, sä he. Du weetst
doch, den negenten Dag kriegt de Hunnen Oogen, un du müsst ja woll all langen sowiet sien.
Dien Fell an düsse Stee süht bleek un blaag ut, as weer dat all an't Afstarben.
De annere kreeg dat Muul nich mehr dicht, man de Oole weer nu in Füür kamen. Du, sä he,
door heff ik annerletz wat in't Blatt över lesen. Wenn dat all so dull to sehen is as bi di, denn
büst du meist schoon an't Afnibbeln. Mehrstendeels is dat to düsse Tiet all na de binnersten
Organe röver lopen.
Düsse Bakteriozellen un Virolalien kruupt vermuckt gau döör dien Lief, segg ik di. De jachtert
man bloots so vun een Deel in'n annern un freet sik överall fast. Versprütt ehrn Giftkraam, dat
sik de Minschenlief stantepee oplösen deit.
Weetst wat? sä de Oole un keek mit so'n rechten Grugel na den annern röver. Dat geiht
mennigmaal so gau, dat de Minsch nich maal mehr vun'n Spazeergang na Huus kummt, dat he
in sien Puuch starben kann. Minsch, loop bloots loos, reep he, un segg Bescheed. Dat geiht mit
di to Ennen.
De Oole leet den Tuun loos. Ik will door nich an Schuld sien, wenn du noch op de Straat
afnibbelst, meen he düüster. Ik gah nu loos un holl di nich länger op. He dreih sik üm un seil
doorvun - nich so risch as vörher, denn he müss 'n beten acheln.
So'n Dööskopp, dach de Oole. Wull de Keerl mi 'n Leiden an'n Hals snacken. He un
Krankenhuus. Naja, sinneer he, mag ja ween, dat ik worraftig in't Krankenhuus weer, man
door kann ik mi jüst nich mehr op besinnen.
He dreih sik üm un sehg den annern üm de Eck witschen. Kumm du mi noch maal mit
Krankenhuus, gnurr he. Laat mi an Land. Mi geiht dat goot. Dat wüllt wi doch maal sehen.
To Loot
Uschi Krämer
Buer Lemmerhoff wöör anners 'n ganzen ümgänglichen Keerl. Ober in een Deel, dor verstünn
he keen Spooß nich in. Wat sien wöör, wöör sien, un dor harr nüms nich wat up un in to
söken. Sönnerlich argern em jedet Wekenenn düsse olen Benzinkutschers. Dat gnadder un
suus foken noog up de nu ok nich mehr ganz nee Stroot. Mößden ja 'n Barg Tiet hebben, düsse
Rasebälgers. Ja ja, dat Wekenenn free! Kunn he sick nich leisten. Sien Veeh wull dor nämlich
rein gor nix vun weten. Wokeen mag ok woll geern hungern oder dösten oder amenn de ganze
Tiet öber in Dreck liggen. Nee nee, de Buern mößden egolweg arbeiden. Man denn schüllen se
de Landlüe nich noch de Luft verpesten mit ehr Motorschesen un ehr Knattermaschinens. So
mennicheen harr he mit sien groden Trecker ok al den Wegg versparrn wullt. Man up 'n lesden
Enn möß he de Pajatze jümmer woller dörloten. Ober up sien Privatwegg dar harr ja nu nüms
wat to söken. Sien Privatwegg wöör de lange Jammer, de no sien Hoff hendool güng un denn
wieter hen no sien Holt.
Dirk Lemmerhoff seet up sien groden Meihdöscher un böög in sien Wegg in. Stolt dirigeer he
dat grode Geschütz. He wöör woller mol Käpt'n up grode Fohrt. Dor - wat wöör dat? Dünkde
em meist, as wenn em wat up sien Wegg nokomen wull. Tatsache wohr. 'n Auto kööm nöger
un nöger! Mann in de Tünn, de harr ja teemlich Fohrt up! Wöör dat amenn Veehhannelsmann
Brassdörp? Nee, wöör he nich. Düt Auto kenn he öberhaupt nich un den Keerl dorin al lang
nich.Wat gluupscht de blots! Dat mutt een vun de Wekenennfuulenzers ween, den will ick
kramsheistern! "Tööw du man, du ole Tüsseltüter" smustergrien he, "an Dirk Lemmerhoff
kummst du nich vörbi!" "Tuuut" un noch ees "Tuuut" un jümmer wieter "Tuuut". "Nu ward de
Keerl ok noch upsternootsch! Siet wenn geiht Dirk Lemmerhoff up sien egen Grund un Bodden
an de Siet? Di will ick hölpen, du Slöpendrieber!" un he nöhm ornich Gas wegg - jüst soveel,
dat he nich stohnblieben dä.
Un he wöör egolweg an 't Schimpen. "Wenn denn de Wegg mal to Ennen is - man dat duert bi
mi Tempo noch wat - dennso öberlegg ick mi. off ick di denn dörloten do. Wat wullt du
öberhaupt up mien Hoff un in mien Holt? Na, Hektor ward di denn ok woll noch 'n schönen
goden Dag wünschen".
Dat Hupen leet nich no. "De hett woll 'n Bleefinger. Wenn de utstiegen deit, denn segg ick
eersmol Hektor Bescheed, de will em woll dat Bevern in de Been jogen, ok wenn he nüms wat
deit. Man alleen wenn se em in sien ganze Grött seeht, dat langt, de Lüe hen to bugseern,
wonööm se henhöört!"
Nu kunn Dierk in sien Spegel sehn, datt de Keerl anfüng Grappen to moken. "De rasselt ja mit
Arms un Been! Hett jawoll 'n Klack an de Jack!"
Un denn füng Dierk an to singen "Ich bin ein freier Wildbretschütz..." He wöör mit sick tofree.
Kanns di doch nich för 'n Pannkoken ankieken loten!
Süh, dor wöör Hektor ja all...oder? Nee, dat wöör nich Hektor, dat wöör Marlies, sien Fro, de
dor üm de Eck susen dä. Un wat se no em utkeek! Se sochde mit ehr Ogen jo rein den ganzen
Wegg af.
Wat harr dat denn to seggen? Marlies taper up den Frömden to un töög em in 't Huus. Dierk
wull de beiden achterno scheten, man he strunkel öber Lütt Dirk Willem sien Roller. Mit 'n
gruvelig Geföhl staper he in 't Huus, rin in de Köök - nüms. Un denn höör he ok al de frömde
Stimm, de ut Dirk-Willem sien Kinnersloopstuuv kööm. "Ich weiß, Ihr Hausarzt war nicht zu
erreichen, aber wenn ich wenigstens eher hätte hier sein können - ein paar Minuten hätten uns
schon sehr geholfen!"
STIFTUNGSFEST ODER KARAOKE IN HULTENKAMP
Uschi Krämer
Weet Ji, wat 'n Stiftungsfest is? Nich? Dennso mööt Ji us mol besöken. Dor köönt Ji wat
beleben. Wat dat mit den Nomen Stiftungsfest up sick hett, dat weet ick ok nich. Mutt ja woll
mol ener wat stift hebben, un dat ward vundoog noch fiert. Dor quält wi us wieter nich üm. Ick
heff dor ok eers no froogt, man dor hebbt se seggt, wenn ick wieters so dösig frogen dä,
dennso güng de nöögsde Runde up mi. Aber ünner een Fatt Beer wöör dor nix to berieten.
Blots de Schoolmester sä, datt dat mit de Vereensgründung un de Vereensfohn tohoop hüng.
Man den hebbt se öberstimmt un rünnersnauelt. Siet denn froog ick nich mehr - ick mook mit!
Dat heet, för tokomen Johr weet ick dat noch nich. Dat is nämlichs düt Johr nich so aflopen as
dat schüll. To dat Stiftungsfest höört bi us dat plattdüütsche Theoterstück vun den SchützenAngler un Sportvereen mit to. Ick bün jo in jeden Vereen un dorüm möß ick ok bi 't Theoter
mitmoken. Düt Johr harr ick mi 'n Barg Arbeit infungen. Ick schüll den Dreihorgelmann moken.
Düsse Leierkastenmann, de künnigt jeden neen Uptritt un jeden neen Akt an. Un denn mutt he
dor wat to singen - wat so passen deit.
Also, lebe Lüe, scheten kann ick un drepen ok, so mennicheen dicken Fisch heff ick al an Land
trocken, naja un as Sportsmann bün ick nich mang de Lesden - man singen, nee singen, dat
kann ick nu up den Doot nich. Kanns beter 'n verrusterde Geetkannen nehmen as mien Stimm.
Wat heff ick allns ingang mookt, den Posten loostoweern. Dat hölp ober nich. Jedereen harr 'n
Updrag weg. Blots ick wöör noch no.
Un 'n Leierkasten harrn wi ok nich. Dat hett aber keen teihn Minuten wohrt, dor harr
Mählmanns Manfred den Trichter funnen. 'n Pappgestell up de Bühn, anmolt as 'n Leierkasten
un to 'n Dreihn 'n Swengel dor an - ferdig is de Leierkasten. De Swengel, datt wöör so en, de
an'n Fleeschwolf höör, to 'n Fleesch dördreihn.
Un jümmer, wenn ick de Lüe vertellt harr, wat un wokeen nu up jüm tokomen dä, schüll achter
'n Band lopen. Ick bruuk blots mien Mund mitbewegen, un denn seehg dat so ut, as wenn ick
dor 'n gewaltigen Bariton ünner de Lüe smieten kunn. So sünd wi dat ok angohn. Mann, dat
leep as Biefermanns ehr Bello achter usen Koter. De Lüe wöörn rein ut de Tüüt. De vele Beifall
wöör mi al scheneerlich.
Ok in de grode Paus heff ick nich vertellt wokeen mi sien Stimm - wenn ok nich freewillig lehnt harr. Na, unbekannt wöör de jedenfalls nich. De een oder anner hett denn ok woll mol
fallen loten, dat mien Stimm 'n bannige Ähnlichkeit mit... harr.
Of mi nu ener hett rinrieten wullt oder wat sick afspeelt hett, dat heff ick bit sowiet noch nich
rutkregen.
Man no de grode Paus wull ick so recht woller mit mien Gesang den groden Max moken, dor
güng - so bumms - de ole Swengel af. Ick harr em in de Hand! Un achter den Vörhang harrn
se dat doch nich mitkregen. Se leten dat Band vull wieterlopen.
Ok de lesde in Saal hett mitkregen, datt se nich mi sönnern...höört harrn.
Mann in de Tünn, wat heff ick mi schoomt. Ick much de Lüe lange Tiet nich mehr ünner de
Ogen komen. Man siet güstern heff ick mi woller berappelt. Un tokomen Johr goh ick doch
woller no dat Stiftungsfest hen. Ick weet nu - ick heff de nee Tiet na Hultenkamp bröchd. Ick
heff Karaoke mookt. Un anner Lüe kriegt för sowat sogar 'n Pries. Villich schüll ick dat nu ok
mol - ick meen so profimäßig - versöken, oder?
Kieken
Uschi Krämer
"Liesbeth! Wat suust du denn för dull de Stroot langs? Wo wullt du denn up to?"
"Ochott, Lore, hold mi blots nich up! Ick heff jo gor keen Tiet!
Mitden sprung se ober al vun her Fohrrad runner.
Lore kunn sick dor keen Vers up moken, dat Liesbeth keen Tiet hebben schüll. Se harr in Huus
nich veel to doon. Ehr Mann wöör al vör Johren dootbleben, un de Kinner wöörn al lang ut'n
Huus. Enkel, de se harr uppassen künnt, wöörn bit sowiet noch keen dor. Un so wöör Liesbeth
jümmer för'n Snack to hebben. Un sludern dä se för her Leben geern. Blots wundoog nich.
"Nee, du Lore, ick mutt nu gau wieter. Büst dor denn noch nix vun gewohr wurrn? An de Eck
vun de Bohnhoffstroot ist 'n gräsiget Unglück ween. 'n Schoolbus is mit 'n LKW
tohoopdunnert!" Lore kreeg dat Bebern in de Been. Un denn froog se ganz sachten:
"...un de Kinner? Wat ist mit de Kinner? Hebbt de wat afkregen?"
"Dat willt se sachts woll. Dat bün ick vermoot. Schall dor jo gruselig utsehn. Dat hebbt se
ebend bi den Melkmann vertellt."
Lore wöör ganz gröön-geel in Gesicht, as se ehr Hannen up Liesbeth ehrn Arm leggen un den
so'n beten stroken dä: "Hest du dor wen mang? Enkelkinner hest doch keen, nich? oder sünd
dor amenn vun us hier... ick meen so Kinner, de 'n kennen deit...?"
Liesbeth wurd nu wat gnadderig. Se möch dat nich to geern höörn, dat se keen Enkelkinner
harr: "Tüünkroom! Nee, vun de Kinner will ich woll keen kennen!"
"Is de Fohrer denn amenn...?"
"Ok nich", anter Liesbeth kort af. Un denn meen Lore, dat se sülben jo dösig wöör, Liesbeth
höör doch to dat Rode Krüüz to, un dorüm möß se gau los un hölpen, wat to hölpen güng.
"Ick kunn sowat nich ankieken", sä Lore. "Dorüm bün ick ok gor nich bi dat Rode Krüüz mit bi.
Man denn will ick di nu ok nich mehr upholen. Hest jo dien Deel Arbeit noch vör di!"
Liesbeth swüng sick op ehr Fohrrad un leet de Been bummeln. Se reck dör jüst mit an de Eer.
"Du schast mi ok nich mehr upholen. Un du tüdelst mi vundoog rein toveel. Siet wann höör ick
denn to dat Rode Krüüz to? Ick goh dor doch blots hen, wenn de 'n Wiehnachtsfier oder sowat
mookt. Schall 'n sick jo nich ut de Nääs gohnloten!"
"Un jüst dorüm dachd ick..."
"Du schast nich dinken, du schast nodinken!"
"Wees doch nich so patzig. Ick heff di jo nix doon."
"Hest du woll! Upholen hest du mi! Anners wöör ick al lang henween no de Bohnhoffstroot.
Amenn is dat dor nu al brassenvull!"
"Wat wullt du dor egenlik, wenn du dor gor nix bi to söken hest? Un hölpen kanns ok nich!"
"Wat ick dor will? Froogt mi düt Froonsminsch doch wohr- und wohraftig, wat ick dor will!
So dösig is mi al lang nüms mehr komen.
Wat ick dor will?
K i e k e n !"
Man eenmol öber'n Tuun kieken
Uschi Krämer
Dag för Dag - Moond för Moond - Johr för Johr - harr he an sien Warkbank stohn.
Wiß doch, mit de Tiet harr sick veel ännert hatt, 'n Masse wöör beter wurrn.
Den Lohn harrn se rupsett, mehr Urlaub harrn se jüm günnt. Man bit sowat harr dat noch nich
langt, dat he eenmol in Urlaub harr föhrn kunnt.
Fief Kinner, 'n egen Huus - wenn't ok man ń lüttjet wöör - dat köst teemlich wat.
He harr sick noch 'n beten Goornland topacht hatt, wonööm he allerlei seihn un planten kunn.
Nee, slecht leevt harrn se nich, wiß nich.
Man eenmol öber'n Tuun kieken, dat wöör dat, wat he sick in all de Johrn utmolt harr.
He un sien Hannchen, se wöörn woll vun Huus ween, so is dat nich. So'n poormol no'n
Hochtiet, 'n poor Konfirmationsfiern, un ok woll mol to'n Verlobung harrn se jüm inloodt hatt.
Meiste Tiet wöörn se ober to Beerdigungen ut 'n Huus komen. Man 'n Urlaub ... so richdig mit
Sünnschien ... nee!
Twee Johr ehrder dat he in Rente güng, harr he sick fast vörnohmen:"Mit den Dag, wo ick in
Rente goh, nehm ick mien Hannchen, un denn föhrt wi in Urlaub!"
He wüß ok nipp, wonööm he henwull - no Griechenland.
Un dor wull he wieter nix bedrieben, as sick mit Hannchen an Strand - an dat blage Woter - in
de Sünn henleggen.
Un nix doon. Öberhaupt nix.
De Sünn up sien Fell brennen loten un de Hannen utrohn.
Villich mol so'n beten warmen witten Sand dör de Finger glippen loten...
Un vun 's morrns bit 's obends wullen se sick vun de Sünn straken loten.
Twee Johr sünd 'n lange Tiet, wenn du de vör di hest. Wenn se achter de liggt, denn markst,
wo kort de ween ist.
Hannchen seet al up de Kuffern, as he vun sien lesden Arbeitsdag no Huus sluurn kööm.
Gau den "Blaumann" an de Siet un denn rin in de Urlaubs-Sünnenplünnen, de Hannchen em
akkrot trechtleggt harr.
Dree Weken nu nix as Sand un Sünn!
Dat se ok 'n beten goot eten wullen, harr Hannchen sick vörnohmen, Man he dach dor gor nich
an. Se sünd goot vun Huus wegkomen.
Se hebbt ok 'n Masse sehn.
Man blots - dat hett de vullen dree Weken, meist in een Stremel, regent.
He verstünn de Welt nich mehr!
Griechenland un Regen?
För em, in all siene Drööm, harr Griechenland mit Sünn tohoophöört.
Dat hett keen half Johr mehr wohrt, dor hebbt se em no Kösters Kamp henbröchd. He harr
keen Moot mehr hatt - he harr keen Droom mehr!
Arme Lüe
Uschi Krämer
Dat wöör to Adventstiet, un se seten mit teihn Mann hoch in de lüttje Dönz _ Vadder, Mudder
un acht Kinner.
Se harr'n Dannentelgen up den Disch, den Vadder enerwärts afknepen harr. De lüttje Telgen
wöör so un so al afknackelt ween un harr klöterig rünnerhungen. 'n Talglicht harrn se sick ok
henstellt, man ansteken wurr dat nich.
Dat möß jo för jeden vun de veer Adventssünndoog langen. "Papa", fröög de lüttje Jochen, "wi
hebbt vundoog in de School vun arme Lüe to doon hatt. Wat sünd dat egenlik?" Friederike, de
öllste vun de Deerns böör ehrn Kopp hoch un smeet em in 'n Nacken.
"Du Dösel! War froogst denn sowat noch! Wenn du arme Lüe finnen wullt, bruukst nich wiet
lopen. Kiek de doch ens üm!"
"Woso?" fröög de lüttje Muschepund, "wo schall ick denn henkieken?"
"No, hier allerwärts hen. Dor de halfverdröögde Telgen! Un nich ens to'n Talglicht langt dat bi
us."
"Dor steiht doch een. Un Mama hett dor Sülberpapier ümto dreiht. Sütt ornich no wat ut!" geff
de Lüttje ehr contra.
"Sowat is Arme-Lüe-Kroom", kumpelmenteer Marianne ehr Schwester Friederike. "Ick bün
heelfroh, wenn ich hier rut bün, Arbeitslosigkeit, Krankheit un nix as lüttje Kinner."
"Jüst! Wenn ick ok blots eers ut'n Huus kann. Geld moken, wat vörstellen! Wat vun dat Leben
hebben! Hier versuerst jo!"
"Un verdröögst up'n Halm!"
"Fienet Tüüg mutt dor her, 'n poor Fingerringe von Guld un Keern, de dorto passt... Amenn 'n
schönet Auto.
Ick wünsch mi man blots, dat ick hier ut düsse Armut rutkoom. Denn krieg ick dat woll allns,
un wieter bruuk ick nix." Nu wull de lüttje Jochen dat vun sien Papa ganz nipp weten. "Tjä",
meen de, "amenn hebbt Friederike un Marianne dor recht in. Mi dünkd de beiden ok teemlich
arm. Man wi annern? Du, dien Mama, dien Papa un de annern fief? Sünd wie arm? Wi hebbt
us, wi föhlt us hier tohuus un mööt nich jümmer achter wat herjiepern, wat wi amenn gor nich
bruukt. Dat schall nu nich heten, dat ick nich ganz heet up'n nee Arbeitsstee luern do, un dat
ick Jo nich dat een oder anner vergünnt wöör un Jo köpen much, Jo un Joe Mama."
"Denn wüünscht du di amenn to Wiehnachten nix anners as 'n nee Arbeitsstee, Papa", fröög
Claudia.
"Doch, ick wünsch mi noch wieters wat", meen Papa. "Süh, kummst to Wiehnachten woll ok so
'n beten in Kaufrausch", stichel Marianne.
"Ick wünsch mi 'n neen Arbeitsplatz, gewiß. Man dat kummt eers in de twete Stee. Vör allen
wünsch ick mi Gesundheit för us all, un dat Ji alltohoop jümmer so tofree ween muchen as
Mama un ick dat tietlebens ween sünd. Un dat kannst för Geld nich köpen."
"Denn sünd arme Lüe nich wekke, de keen Geld hebbt", prökel Jochen dat wieter no.
"Nich jümmer", sä Papa, "nich jümmer mien Jung!"
Ännerungen
Uschi Krämer
Veel gifft 't dat vundoog jo nich mehr, dat sick de Froonslüe ehr Tüüg sniedern loot.
An de ganz groden Pottjemannottjes dink ick nu nich, de sick för Dusende un Oberdusende ehr
Plünnen in Paris oder annerwärts moken loot.
Nee, ick dink mehr so an Lüe as Du un ick.
De goht doch nu veel hen un kööpt sick dat, wat se bruken doot oder wat se hebben willt.
Fröher wör dat 'n ganzen annern Bewehr.
Dor seten 'n Barg Sniederdeerns un sticheln und stricheln för de, de wat in de Melk to krümeln
harrn, de ehr Kledoosch no de neeste Mood.
De Fro Meisterin deel de Arbeit in un snack allns mit de Kundschaft af. Dorbi möß se böös up
den Kaneel passen. Wohr Di weg, wenn Du so 'n Kleed nich to rechde Tiet ferdig harrst. Dor
kööm ober wat up Di dool, wat Du Dien lebelang nich woller vergeten kunnst.
Oder wenn dat nich so sitten dä, as Madam sick dat inbild harr!
Eenfach ist dat wiß nich, wenn en 'n gode hunnertsößdig Pund up de Waag to smieten hett un
much 'n Kleed hebben, wat en to 'n Porzellonpopp mookt.
Dat gifft un geef nu woll so allerhand Kneep, wonööm Du de Punnen mit öberdeken kannst.
Tallje wat länger moken, de Striepen längs lopen loten, keen Krüsels in Rock, dat de
Achtersteven nich to ballerig ward.
Man ut 'n Elefant 'n Windhund moken, dat kann ok de beste Sniedersch nich.
Nu geef dat in Bremen en, de harr sükke Kundschaft, de 'n fröher woll "betere Lüe" nömen dä.
Un mang düsse "beteren Lüe" wöör nu 'n Madam, de dünkde sick noch wat beter as de annern.
Se harr jümmer wat to nödeln.
Mol kneep ehr dat ünner den Arm, denn hüng dat to dull up'n Puckel un de Knööp mößden
jümmer anners - mol no links un mol no de günnen Siet. Eens Doogs wöör se dorbi un paß 'n
neet Swatt-Samtenet an.
As se nu vör den Spegel stünd, güng ehr dat as 'n Regenschuur öber't Gesicht.
"Das Kleid ist zu lang", blaff se glieks los.
"Viel zu lang!"
Dat Kleed wöör ober akkrot trecht.
Dor nütz dat ok nich för, dat de Deerns ehr vun achter, vun vör un vun beide Sieten Spegels
henhol'n däen.
Dat Kleed wöör - no ehrn Dünken - to lang.
"Einen Strohhalm breit bitte kürzen!"
Dat wurd ehr forts toseggt, un annern Doogs schüll dat Kleed ferdig ween.
Madam ruusch ut de Warkstee rut, un de Neiherschen wullen nu gau bi dat Kleed bigohn.
Man ehr Fro Meisterin holl jüm trüch.
Se harr sick dat öberleggt, dat se sick vun de Madam nich mehr hen- und herjogen loten wull.
Ober seggen, nee, seggen dröff se jo nix.
Man wat schüll se doon?
Nix.
Se dä nix.
Se leet dat Kleed an Schapp hangen.
Annern Doogs kööm Madam un paß dat Kleed an.
"Sehen Sie", meen se mit glönig Ogen, "einen Strohhalm breit kürzer, und das ganze Kleid
kriegt eine andere Fasson!"
Siet de Tiet hüngen de Kleder, de twee Millimeter, 'n Knüttnodel oder 'n Strohhalm breet enger
oder wieter, körter oder länger mookt weern mößden, een Nacht an Schapp - un se wöörn
topaß!
Russisches Roulett
Uschi Krämer
Se seten an Disch un wöörn mit dat Obendbrot al dör. Oliver pack dat Blatt, wo he jüst noch so
n beten in studeert harr, tohoop un steek dat in.
Bi Wegg längs sä he: "Mann in de Tünn, wat wöörn de Lüe fröher mall in Kopp!"
Wenn he sowat seggt, goht Vadder un Mudder glieks up de Palmen. Dütmol wöör dat blots
Vadder, Mudder harr noch in de Köök to doon.
"Wat schall dat woller heten? Wenn du glöövst, dat dat Dösigween mien Generation an ist,
denn hett dien Generation de Flegelhaftigkeit an sick!"
Oliver leet sick noch ees up sien Stohl an Disch doolplumpsen. He wull Vadder verkloorn, dat
he em gor nich meent hatt. Man de bruus glieks woller up:
"Och so, an dien Mudder hest dachd. Schall ick di mol wat seggen? Du hest nich noog an de
Riestüten kregen fröher, un nu is dat woll meist to loot!"
Un denn güng dat noch n ganzen Stremel wieter, dat Oliver blots noch mit de Ohrnklappern
dör den Dag leep. Walkman nöömde he de jo woll. Wat Oliver nu ok dä, he kööm dor nich
twüschen. Vadder spudder egolweg wieter.
"Man in een Deel hest du sogor recht! Dösig sünd wi ween, dat wi jümmer arbeidt hebbt. Ji
vundoog sitt fuul rüm un barkt Sünn un Moond an!"
Oliver wöör upstohn un stünn al an de Döör, as he nu doch mol dat Woort kreeg.
"Ick wull doch man seggen, dat ick ebend in dat Blatt wat öber düt -Russische Roulett gewohr
wurrn bün, wat se fröher woll foken bedreben hebbt. Un du mößd mi doch togeben, dat Lüe,
de sowat mookt, en up n Böen hebbt, de sünd doch mall! Kanns doch dien Leben nich den
Tofall öberloten! Of düsse Ballermann nu losgeiht, oder of du dor för dütmol noch an
längssluurt büst. En speelt doch nich so dösig mit sien Leben!" Un dorbi tick sick Oliver
egolweg an sien Kopp.
Vadder wöör ganz still wurrn un möök blots "Hm".
"Is doch so, oder? Dien Leben kann doch woll nich an dat grode Froogteken hangen -Kummt
dor nu wat oder nich? "Nee, dor bedank ick mi för. Un dat blots ut Schierschandudel ! Nich mit
mi!"
Vadder wurd jümmer stiller un jümmer lütter, Deepdenkern seet he up sien Stohl an Disch.
"So", reep Oliver un reet de Döör open, "un nu klemm ick mi mien Füerstohl ünner den
Achtersteven un bruus af no ... enerwärts oder kenerwärts. Tschüß, bit denn!"
"Jo, bit denn!" sä Vadder liesen un güng ant Finster. Oliver joog jüst för dull de Stroot rünner.
"... kanns doch dien Leben nich den Tofall öberloten ... en speelt doch nich so dösig mit sien
Leben ...un dat blots ut Schierschandudel ..." Un he sehg, dat Oliver man ebend die Kurve
kregen harr.
"Russischet Roulett?" fröög sick Vadder.
Dennis un de Hilligen Dree Könige
Uschi Krämer
Düsse lüttje Geschicht kunn allerwärts spelen. Se kunn allerwärts dor spelen, wonööm sick
Kinner findt, de för anner Kinner wat doon willt. Un dat geiht so: En klatert sick anner Tüüg an,
deklameert Gedichten, mookt Musik oder speelt sowat as Theaterstücken. Bedankt weert de
Spelers denn mit mehr oder minner Geld, wat se nödig bruukt üm förannerseen wat Godet to
doon.
So güng dat ok mit Marco, Timm un Michi.
De dree sünd wat' n dicke Frünne nöhmen deit. In ehr Dörp gifft dat ok noch anner Kinner, so
as den Sascha, den Dirk, den Nils, den Matthies und de Deerns Anja, Tanja un Svenja.
Un denn ist dor noch de Dennis.
Dennis hett dat in dat Dörp von den ick Jo vertellen will, gor nich so eenfach. Sien Huut is'n
beten wat düster un sien Hoor is noch düsterer un ganz krüllig.
De anner Kinner kennt sowat in ehr Dörp nich un dorüm ok findt Dennis keen Frünnen. Nüms
will mit em spelen. Wat 'n Truurspeel. He ist so 'n netten Jungen. Un em deit dat so weh jümmer alleen!
De annern denkt dor nich wieter öber no, wenn se den Lütten eenfach an die Siet schuben un
em dor stohnloten doot.
Froogst nu Marco, Timm oder Michi dorno, zuckt de blots mit de Schüllern un meent: "Ooch,
de will ok jo gor nich, oder?"
Jo, jo, oder ...!
Marco, Tim un Michi sünd anners beste Kumpeln. Se sünd ok jo de in Dörp, de in jedet Johr
dorbi hölpt, wat för Kinner to doon. Vun Momang hebbt de ganzen Lütten 'n Kinnergoorn
nödig, un de dree Jungs willt hölpen Geld dorför tohooptokleihn.
In Dezember - wenn dat so up Wiehnachten geiht, willt Marco, Timm und Michi 'n Vörstellung
as de "Hilligen Dree Könige ut dat Morrnland" geben.
Achterher goht se mit 'n Hoot rüm, Geld sammeln för den neen Kinnergoorn - so harrn se sick
dat dachd.
Twee Doog ehrder dat 't losgohn schall, mookt sich also Marco un Timm up den Padd, mit
Michi allns besnacken un noch 'n beten döröben.
Ober - oh Josef un Maria! - De Michi liggt in Bett, kann nich upstohn un meist nich Piep un nich
Papp seggen. Böös verküllt!
"De Doktor hett seggt, ik möß noch tomins een ganze Week in Bett blieben", piepst Michi
ünner sien Deek vor. Un denn fangt he böös an mit Hosten.
"Vull uncool", seggt Marco. (He seggt jümmer cool oder uncool. He geiht doch mit de Tiet jedenfalls meent he dat.)
"Un Du kanns amenn nich doch ..." versocht Tim dat noch ees.
"Dat kann doch 'n Blinner mit sien Krückstock sehn, dat dat nich geiht", schüddkoppt Marco
trurig.
Michi dreiht sick no de Wand, dat de annern sien Tronen nich seht.
"Un wenn wi beide alleen, Tim, Du un ick ... versocht Marco dat.
"Wi köönt doch nicht de t w e e "Dree Hilligen Könige" ween.
Nu loopt ok bi Tim de Tronen.
As Michi dat gewohr ward, dreiht he sick üm un kreiht: "Ji kunnen doch den Jens frogen!"
"Geiht doch nich, de hett doch helle Hoor!" meent Marco.
"Un mit Huut un Hoor lett de sick bestimmt nich för uns infarben!" nöölt Tim. "Ober - wenn ick
dat so bedinken do - ganz düsterhoorn sünd wie doch ok nich."
"Ober nich flasshoorn."
Nu güngen se aal dör. Ober se fünnen nüms, den se as "Düstern König ut dat Morrnland" harrn
bruken kunnt. De möß ok jo in Michi sien Kostüm rinpassen. De en wöör to groot, de anner to
lütt, woller 'n annern wöör to dick oder to spiddelig.
Nix wull passen.
As nu ener vun Anja, Tanja un Svenja to doon harr, heet dat: "Mien Gott, nee, dat sünd doch
Deerns!"
"Dat markt doch nüms!"
"Nee, dor mook ick nich mit. Mit Deerns treck ick nich los!"
Dor rappel sick dat lüttje kranke Hohn noch ees up: "Ick wüß woll een ..."
"Un? Wen?"
"Ji drööfd mi dat ober nich för Öbel nehmen ..."
"Hold Di dor noch nich an up! Wen?"
"Den Dennis!"
"Segg mol hebbt se Di?"
"Büst Du öberkandidelt, büst Du bregenklöterig, goht se mit Di dör?"
"So en as den Dennis kanns doch nich nehmen! De is doch gor nich vun hier. Un wat noch veel
leger is, he is 'n Utlänner!"
"De Hilligen Dree Könige wöörn ok nich vun hier ... Utlänner döörn se doch woll ok ... as Ji dat
so seggt ..."
"Dat is doch ganz wat anners!"
"Wat ist denn dor so anners?" will Michi dat nu weten.
"Nu jo, ebend anners."
Michi prökel noch ees no: "Un Klook is de Dennis ok. De kann inspringen, ohn, dat he lang an
den Text leern mutt. Un he kunn ok jo direkt ut dat Morrnland komen."
"Jo, deit he ok woll, quees Tim.
"Ick will ober keen Utlänner dorbi hebben!"
"Denn speel Du doch de "Hilligen Twee Inlänner!" wurd Michi vergrellt.
"Do ick ok!" steek Marco nu 'n dicken Kopp up.
"Un dat Ji 't man weet. Mien Kostüm kriegt nüms anners as Dennis! Päng!"
Un he dreih de annern den Puckel to.
"Wat schall dat denn?"
"Ick ... ick ... ick mag em ebend. Vun all de Kinner is he mi an Leefsden. Glieks no Jo!"
"Hm", brummel Marco.
"Hm", gnuffel Tim.
"Nee", güng Tim dat woller an. "De Kroom löppt nich. Mit den Dennis snackt doch nüms. De is
doch ..."
"Wat is he?" kööm Michi in sien Bett woller hoch.
Marco un Tim wöörn an 't Grummeln un Brummeln ... nee, den Dennis ... nee, den wullen se
dor nich bihebben.
"Tja ..." meen Michi "De Dennis, de hett akkroot mien Grött. He kunn so in mien Kostüm
rinslappen. Un .. as ick al sä ... annerseen kriegt mien Kostüm so un so nich. Un noch ees:
Päng! Un nu loot mi slopen."
Marco un Tim sleken sick no buten. Lange Tiet säen se nix nich. Se stappern liesen un
griesmulen noch Huus to.
Doch denn füng Tim an: "Du Marco ..."
"Wat is?"
"Du weeßt doch, dat ick Karnickel heff ...?"
"Wat fangst denn nu vun diene narrschen Karnickel an?"
"Miene Karnickel sünd nich narrsch! Un all lang nich de "Ralle"."
"Ralle?" fröög Marco sick dat no. Dat is doch dat gnetterswatte Karnickel, nich?"
"Hm."
"Du den mag ick lieden. Den mag ick besönners lieden. 'n ganzen plietschen, nich?"
"Ick sülben mag em ok so geern. Is ober anners as all de annern. De Farv … de Ogen
… is so veel schöner!"
"Hm, jo, is ober anners!"
"Dat is doch jüst dat Schöne! Mann, he bringt Leben in de Buud!"
"Is woll wohr. Un so klook is he, de schöne Ralle, nich?"
"Hm hm. Dor koomt de annern nich mit!"
"Weeßt wat?", Tim bleef miteens stohn, "Ick heff ebend vörher an den Ralle dinken mößd, as
wi dat vun Dennis to doon harrn!"
"Ach, Du ok?"
"Schüllen wi woll ...?"
"Jo, schüllen wie woll ...?"
"Ick glööv dat meist."
"Denn loot uns man upstunns. Un Michi ..."
"Hm?"
"Ick meen, de Michi de will sick bestimmt freihn, wenn wi nu woller bi em ankoomt ... ick meen
... dat Kostüm för Dennis afhooln ..., un dat wie Dennis frogen willt."
Wat glöövt Ji, wo dull sick Micki freit hett. Un denn eers Dennis! Vun de Tiet an sünd Dennis,
Tim, Michi un Marco dicke Frünnen.
Dennis ist vull mittmang!
De söventigste Geboortsdag orer: Dinner for...
Birgit Lemmermann
Dat ganz Huus stünn al siet Moonde op’n Kopp. Opa wörr 70. Dor kunn keeneen vör utkniepen,
soveel stünn fast. Ok wi wörrn verdonnert, dat wi uns blots nix vörnemmen schullen. Un nich
mit uns Frünnens wat afmaken!. Un nich den Dag vergeten! Un al mol överleggen, wat wi denn
antrecken wullen! Ollig schull dat utsehen, ok dat stünn fast. Nich mol achteran dröffen wi in’e
Disco, denn al de Tanten un Onkels freien sik doch so op uns. Un Opa schull siene ganze
Fomilie op’n Dutt hebben. Den heelen Dag!
In’t leste Tüchnis harr ik ne 1 hatt, in Kunst. Dorvör kunn ik ok nix. Wörr over Grund noog, dat
se utgerekent mi dorto utkeken, de Inlodung to gestalten. Na, tominst müss ik nu nich mehr
helpen, mit’n Grinsen in’t Gesicht Sekt uttoschenken.
Beter de Inlodung torechtmaken as den Köter, dach ik, denn de schull jo ok na wat utsehn. Un
sett mi an’n Computer. Ik möök dat allens mit Bedacht un mit Geduld , mit veele Blomen
dorbinnen un mit överhaupt allens, wat ik in’e Kist harr. DIN A 4, duppelt falt’, mit Dotum un
Ort un de Tiet von’n Empfang. Un mit’n Extra-Kort dorbi, wo man sik anmellen kunn.
Heff ik allens alleen makt. Ok in’e Post steken.
Schoolarbeiden kunnen töven, Mama schreev mi ‘ne Entschulligung.
Goot wörr ok dat Inköpen gahn, ik kreeg allens, wat ik wull, ohn dat Mama op’e Priese kieken
dee. Blots de Büx, de Jörn wull, kreeg he nich, Mama wörr bang, dat se em op Opas
Geboortsdag von’n Mors füll.
Je nöger de Dag keem, ümso schöner wörr dat för uns. De Grooten harrn den Kopp so full von
all dat Organiseern, dat sik keeneen üm uns kümmern kunn. Jörn hett sik tweemol mit siene
Frünnens in Papa sienen Wienkeller besopen, mien Fründ hett bi mi övernacht un as ik denn
den neegsten Dag de iersten beiden Schollstünnen schwänzen dee, hett jümmers noch
keeneen wat markt. De wörrn nich mehr to bruken, de Ollen!
Opa kreeg dat Verköhlen un wörr mit warme Döker un mit Pillen indeckt, Mama harr all de
Navers an’n Band, wieldat de ok helpen müssen un Oma wörr tofreden, dat de ganze grote
Fomilie sik anmellen dee - op miene Inlodungskort!
Blots Papa kneep ut. He harr noch wat natoarbeiden.
An’n Moorn von den groten Dag seet ik mit Jörn in mien Kammer. Wat de sik blots harrn mit
all dat Gedöns! Alleen mit de Bargens von’t Eten, wat de Ollen bestellt harrn, kunn man egens
al wat gegen den Hunger in’ Welt beschicken. Jörn överlegg noch, of he nich doch leever siene
Skater- Büx antrecken schull, denn wohrschienlich wörr dat in den Trubel uter Tante Hermine
doch keeneen marken. Uter uns wörrn se all so jiddelig, dat’n jüm beter ut’n Weg güng. Wi
nehmen Opa an’e Siet un güngen mit den Köter Gassi. Leider reet he siene roden Schlippen ut
Hoor. Ok de groote Rott, de he achteran vör Mamas Kökendisch lee, de nich jüst wat dorto
bidregen, dat sik de Situation entspannen dee.
To’n Glück wörr dat denn sowiet. Wi güngen Klock veer al na’t Heimathuus, wo de Party loopen
schull. „Leever ‘n beten ehrder“, see Mama, „ meist sünd de Lüüd to fröh dor!“
Un so stünnen wi denn dor in’t Heimathuus un töven. De Klock wörr fief un wörr süss, un wi
müssen Mama beruhigen, dat schull doch ok ierst Klock süss angahn! Opa kreeg Hunger un
von Oma dat Verbot to eten. Papa wörr mit den Hund üm’e Eck, noch so’ne Rott kunnen wi do
doch nich bruken.
De Klock wörr söven un denn half acht.
Un denn wies Jörn mi wat. Op siene Inlodungskort, de ok von mi wörr. Bi dat Dotum. Freedag,
den 22. Oh Gott. De Computer! Freedag, den 2.2. „Im Februar wollen wir feiern. Freitag, den
2.2.“ - Dat wörr toveel Verantwortung för ‘ne Schooldeern, ik warr ierst neegst Johr achteihn.
„Jörn! Kannst du loopen mit diene nee Büx?“, froog ik em, noch müss ik nich blahen. Opa
seggen wi noch Bescheed, wieldat he doch so Hunger harr. Un denn segen wi to, dat wi üm’e
Eck keemen. De Fomilie von miene Fründin in’n Kunstkurs, de hett al annere Asylanten
opnommen.
Sien un Schien
Birgit Lemmermann
„Bo mi doch mol’n lütten Schuppen“, see Mama to Papa. Sowat müss se woll hebben, för de
Harken un ehren Platthoker un de annern Soken för’n Goorn.
Ik kunn dat al sehn,disse Schuppen schull ehr egen Instellung to’t Leven sichtbar maken.
Un se dach ok, dissen lüttjen Schuppen kunnen wi - dat heet, ehr Kirl- jo sülvst maken, ut
ollet Boholt, ‘n poor Döörns un Finsters von’n Sparrmüll un denn buntig anmolen. -“Köst nich
veel un sütt individuell ut“, see se. Un: „ De Ferdiggoornhüs ut’n Katalog gefallt mi wieso nich.
De hebbt de Navers ok al all“.
Olt Holt harrn wi noog, denn wi, dat heet miene Öllern, sammelt allens. Ok dorför wörr so’n
Schuppen good to bruken, as dröög Loger för all jümehren Schiet,- un dat wörr denn ok dat
Hauptargument, för Papa. De egentlich keen Praktiker is, wenn man as Kind sowat seggen
dröff. Over man kann jo an siene Opgaven wassen. Dat heff ik over nich luut seggt.
Twee Wekenennens wörrn för den Fomilienfreden perdü. De Ollen kregen sik al över den
Standoort in’e Wull; dat Saagen köst mienen Vadder acht nee Saagblädder un’n nee
Stichsaag; ik wull nich mehr mit Papa snacken, wieldat de mi nich sagen leet un in’e Köök
brenn Mama de nee Pann swatt, as se wat dorto seggen wull.
As de Eckpielers al fast stünnnen, kreeg mien Papa den Gebel op’n Kopp , un as dat ganze
Ding fertig wörr, pass de Döör nich. De Finsters harrn se ok vergeten, over dat maakt woll nix
- wat bruukt’n Hark Licht!?
Güstern avend is mien Papa fertig worrn. Over schöön sütt’ egentlich nich ut, ditte
Schuppending, ok nich bannig individuell. Ik hebb over nix mehr seggt. Minschliche Motivation
dröff man nich angriepen. Uterdem laat sik al so veele Öllern scheden.
Ik glööv, Mama tövt op den Wedderbericht. Störm schall dat geven un Störm, soveel kann ik
sehn, hullt disse Schuppen nich lang ut. Un wenn doch, denn, glööv ik, geiht Mama mit’n
Vörschlaghammer in’n Goorn, wenn Papa bi sien Sport is.
Ik glööv, nu bün ik an’e Tuur. Dat se blots beide miene Öllern blievt.
‘n lütten Schuppen för de Harken warr ik woll kriegen. Mien Grootöllern nämlich, de hebbt dat
ganz geern ‘n beten ollig in unsen Goorn, dat dat ok wat hermaakt, för de Lüüd.
De gefallt disse Goornhüs ut’n Katalog. Mi ok. Un Mama hett bald Geboortsdag.
Betere Tieten
Birgit Lemmermann
Ik glööv, dat mien Mama dat ganz goot maakt mit mi. „Se schafft dat“, seggt Oma. Mama
arbeit’ un ik gah na School. Veerte Klass bün ik. „Du büst al groot”, seggt Oma. Mama seggt
dat ok. Wenn se avends noch ‘n Tuur weg mutt. Kurs geven an’e Volkshochschool. Mama
maakt dor sowat för annere Mamas, de arbeiten doht, dat de sik mal entspannen künnt. „Ik
bün nich in’n Stress“, seggt Mama. Ik glööv aver doch. So faken kann ik nich an’e verkehrte
Steed stahn.
Mama överleggt jümmersto, wat för mi goot is. Mannigmol knippt mi de Buuk un ik kann nich
inslapen, avends in’t Bett. Aver ik segg dat Mama lever nich. Wenn ik wat heff, mutt ik glieks
Kügelchen eten, von’e Planten maakt. Dat geiht jüst noch, de Kügelchen sünd ut Zucker, wat
egens jo nich gesund is. Beter aver as de Dropen. „Dar is Akohol binnen“, seggt Mama, „keen
Schnaps.“ Also is dat nich gefohrlich för mi.
Lesde Week bün ik op en annere School komen. Dat is beter för mi. Ik mutt nich mehr so wiet
fohren un morgens nich so fröh rut. De ole School, dor hett Mama mi hinfohrt, aver nu is dat
to komplizeert, Mama gifft doch ehre Kurse. De ole School wörr to allereerst bi uns, un denn
sünd wi ümtogen, op’t Land. In’e Stadt is dat slecht för Kinner, toveel Autos, de stinkt, un as
Kind kriggt man denn blots wat von al den Larm un ok von de Autos. Hett nich blots Mama
seggt. Papa hett dat ok seggt. Un Papa, de wörr ok toeerst bi uns. Aver denn müss he na siene
nee Fründin hin.
De nee School is nu wedder hier, in uns Dörp, so as wi. Dar kann ik ok Frünnen finnen. An’e
ole School bün ik komen, wieldat Kinner in de normale School to fröh wat leisten mööt. Dar,
wo ik wöör, dar schullen wi jümmers singen un malen. Keene Noten. Malen is beter, hett
Mama seggt, ok, wenn en Kind keen Zensuren kriggt. Mi is dat eens. In’e nee School gifft dat
Noten. Nich so veel Singen un Malen. Finn ik egens ok beter. Denn makt enen tominst wat för
de School. So as Kind.
Mama ehre Fründin wöör hier. De ehr Jung güng mit mi in ene Klass. Veerte ok. In’e ole
School. Mama hett seggt, de Mama von dissen Jungen överleggt dat ok. Of de School noch
goot is för em. Mama hett seggt, ik schall överleggen, of ik de nee School ok för dissen Jung
empfehlen kunn. Ik glööv, in Mathe kann he dat schaffen. Reken kann he. Aver sik glieks an
de Noten wennen? Ik weet nich. He schafft dat woll ok nich, allens optohalen, wat uns Klass al
makt hett, in Mathe. Ik weet ok nich, of em de Mappen gefallen künnt, de wi hebbt. Wi hebbt
jümmers so Kopien un nich allens sülvst schreven un wat dorto malt, wat passen deit.
As de Fründin-Mama dor wörr, hebbt wi an’e Kökendöör luurt. Un höört, dat de Fründin-Mama
överleggt, ümtotehn. In’e Stadt. „Dor gifft dat betere Scholen“, hett se seggt. Mien Fründ ut
miene ole Klass weet ok nich, of de dor singen mööt. Orer of Comics verboden sünd.
„Villich dröff man dor echte Turnschoh antrecken, bi Sport“, heff ik mienen Fründ ut de ole
Klass seggt. Villich kann em dat tröösten. In unse School hier in’t Dörp dröff man. Un wi
Jungens dröövt de Deerns kloppen. De wehrt sik aver, un loopt nich glieks na de
Schoolmestersch un blarrt. „Echte Zegen“, heff ik seggt to em. He is ganz niedsch un müch ok
an de School hier in’t Dörp.
Villicht kann sien Vadder em helpen. De is dar bi jüm mit in’t Huus. Dat heet, nich jümmers.
In’e Week is he weg op siene Arbeit. Mama hett seggt, dat is enfach, dat Öllern denn tohop
blievt.
Ik finn Deerns blöd. Ik wüll ok keene Verliebte hebben. Dat is mi to komplezeert. Siet Mama
den neen Fründ hett, is hier Stress. De weet nich, wat se wüllt. He finnt, ik schall Football
spelen. Mama seggt, dat is nich goot för Kinner, so fröh al de Leistung. Se hett mi verspraken,
se wüll en Danztheoterkurs söken för mi. Gifft dat aver nich hier in’t Dörp. Wi mööt sehn, of se
mi fohren kann. Villich schall mien Fründ ut de ole School dar ok hin. Denn künnt wi uns dat
ümgahn laten mit dat Fohren, siene Mudder un miene. Wenn he nich ümtrecken mutt. Ik glööv
nich, dat enen ut de nee School dar hin wüll.
An miene nee School kriegt de Kinner von jüm ehre Öllern Geld, wenn se ’n Een schreven
hebbt. De Slechteren ok för ’n Twee. „Wenn enen wat schafft hett, schall he ok belohnt warrn“,
hett Mama seggt. Ik krieg nu 50 Cent för ’n Een. Ik heff al allens ophaalt in de nee School.
Wenn se mi fragen wöör, wöör ik seggen, ik finn dat heel goot so, mit dat Geld för de nee
School. Ik hoff, se kriggt noch mehr to dohn, dat se nich al wedder överleggt, of de School
goot noog is för mi.
Ik finn, för mi is dat goot noog.
Ok den neen Kerl, de mi op’t Klavier wat bibringen schall, finn ik goot. Mama harr mi ierst bi so
ene Fro anmeldt, de schull goot för Kinner ween. Dar müssen wi aver noch wieter fohren as na
de ole School. Un denn wörr dat för Mama toveel. Nu is dat beter so.
Papa hett seggt, wo he wahnt, is ok’n gode School för Kinner in mien Öller. Vereene gifft dat
dar mehr as hier bi Mama un mi. Ik denk blots, siene nee Fründin wörr miene lütten Hamsters
nich so nett finnen.
Oma un Opa möögt de Hamsters lieden. Oma kann Mama dat seggen. Dat de Hamsters bi
Oma un Opa wahnen wüllt. Ik ok. Dat kann Oma ehr seggen. Dat se denn ehre Kurse in Ruh
maken kann, un ok de Arbeit. Dat mit de School is mi liekers egol. Ik kann ok bi Oma un Opa
wat lehren. ’n Vereen warrt de dar woll hebben, dat kann Oma Mamas Fründ vertellen. De
twee Hamsters weet al Bescheed. “Dar warrt ji dat heel goot hebben”, heff ik seggt to jüm.
Keen Stress un so. De beiden weet, dat ik mi för jüm dat Beste utdenken do. Ik heff den Koffer
al ferdig. Mit ene Eck för de beiden dar binnen. Ik heff ’n olligen Bülten Hau in disse Eck packt,
dat de sik nix doht op’e Reis. Un denn geiht dat los. De warrt sik wunnern, wat enfach dat
geiht, allemann warrt de sik wunnern. „Wi sünd al groot. Un echt verstännig”, heff ik de
Hamsters seggt. Un wenn de Mama von mienen olen Fründ wedder nich weet, na welkeen
School he nu al wedder schall, denn künnt wi em jo ok noch nahalen.
Numms hett grottere Leef
Jürgen O. H. Ludwigs
„Niemand hat größere Liebe denn die, dass er sein Leben lässet für seine Freunde.„
So steiht dat vondaag noch op den Neddersassensteen to lesen. –
Dat grode Denkmaal op’n Weyerbarg wöör jüst ferdig worn un inweiht as Mahnmaal for de
fullen Suldaten. As wi us dat Boowark to’n eersten Maal so recht von allen Sieten bekeken
harrn, lock us dat to’n Rop- un Rumstiegen. Nah een Stunnstiet, door kennen wi jede
Klattergelegenheit un wussen nipp un nau, wo wi henpedden kunnen und hengriepen mussen.
As ick just een Reis unnen wöör, sehg ick den Weyerbarger Landjäger kamen un Hinnerk
baben op den höchsten Tacken von den Vagelkopp sitten. Wohrschonen kunn ick em nich
mehr, dat wöör to laat. De Schandarm harr em all to sehn kregen. „Kaam door maal foorns
daal, du Slungel!„ rööp he nah baben. Man Hinnerk maak gor keen Anstalten, runnertostiegen.
„Denn mutt ick eben ju’e Fohrrö’er in Beslag nehmen„, meen he un stüer op use Rö’er to. Nu
kunn Hinnerk aber maken, datt he daalkööm. Meist harr he sick door noch bi vertütert. „Wo
heet ji?„ fröög de Landjäger in strengsten Amtstoon. Wi sään use Nööms. „Wo kaamt ji her?
„ fröög he wieter. „Uut Barkenmoor„, antern wi vull Bevern in’e Stimm. „Dat reckt mi! Un nu
seht to, datt ji hier weggkaamt, anners mutt ick scharper döörgriepen.„ Wi brummeln noch so
wat as „Danke„. Denn rennen wi nah use Rö’er un susen af.
Den annern Morgen in’e School kregen wi usen Lex vonwegen „eenmaliget Kunstwark„,
„ehrwerdige Denkste’er„, „grode Lebensgefohr„ un sowat doorher. Nahst mussen wi
Schoolkinner denn all‘ verspreken un Hinnerk un ick sogoor mit’n grodet Ehrenwoort, datt wi
op’n Neddersassensteen nie nich woller rumklattern dään. --Dat wöör woll een half Johr later. Wi kömen döör den Busch nah’t Denkmaal.
Door harrn sick vele Minschen sammelt. „Wenn nich foorns Hulp door is, stort he af!„ rööp een
un wies an dat Muerwark hooch. Ganz baben an den rechten Flunken wöör he fastklemmt,
anners sweef he free in’e Luft. Rögen dä he síck nich. „Hullt! Wo wullt du hen?„ rööp een ollern
Herr un verspeer mienen Frund Hinnerk den Wegg. „Ick kann den Jung helpen„, sä he. „Di
köönt wi hier just noch bruken. Hau aff!„ wöör de Antwoort. Hinnerk dä so, as höör he op em.
Man as dem den Puckel todreih, door schööf he sick as’n Katt an’e Siet vorbi un mit fief , soss
Tre’er wöör he an dat Pult, den Vorboo von dat Denkmaal. Mit’n „Wuppdi„ hung he all an de
steenern Bookstaben, de door wat vorstunnen. „Wat wullt du door, Jung?„ röpen wecke em
nah, „blief hier!„ Man as se so recht wussen, wat posseer, door stunn Hinnerk all baben op den
Podest twussen de Vagelpootschen. Nu bolken noch mehr: „Minsch, büst du unklook? Kumm
foorns retuur!„ Denn stunnen se stief un still, keken em nah un wöörn bannt. Nah’n knappe
Minuten krööp Hinnerk op de böberste Kant von de Flunken. He böög sick wiet ower un sä to
den Jung: „Verjaag di nich un röög di nich, ick will di helpen..„ Hinnerk kreeg sein Band uut de
Bocksentaschen ruut, knutt sick dat eene Enn um sien Lief un dat anner bunn he stramm um
de beiden Knee von den Jung. „Wööt hapen, dat hollt„, sä een Mann liesen, man all‘ kunnen
dat verstahn, se dachen ja all‘ datsulbige.--In’t Schoolhuus to Barkenmoor fröög de Schoolmester: „Hest du door ook an dacht, mien
Jung, datt du von Rechts wegen nich woller op dat Denkmaal klattern wullst?„ – „He hett door
an dacht„, sä ick. „As wi door op to kömen un dat Molöör to sehn kregen, meen Hinnerk: Ick
heff doch mienen Schoolmester mien Ehrenwoort geben, anners...„ – „Un wenn een Jung sien
Woort geben hett,...„ smeet de Schoolmester dortwussen. – „... denn hollt he dat ook, so hett
Hinnerk dat to mi seggt.„ – „Ja, un nu?„ – „Se köönt mi nu doch woll nich mehr troon„, meen
Hinnerk door sulben. „Man, ook dat heff ick bedacht; aber ick kunn eenfach nich anners. Een
Minschenleben wöör in Gefohr un dat ducht mi mehr weert as’n Verspreken." –„Dat hett di
recht ducht! Un doorum dankt di vondaag de ganze Moorgemeen; denn numms hett grottere
Leef, as de, datt he sick insett för sienen Mitminschen. So is dat meen, wat door op
Hoochdüütsch an de schräge Vorderwand bi den Sockel von den Neddersassensteen steiht."
Prolinen lewer sulben eten
Jürgen O. H. Ludwigs
Wübke Wischhusen uut Worpheim harr bald ehrn achteihnsten Geboortsdag. Se wull ehrn
Führerschien maken un doorum wünsch se sick von jeden een Geldgeschenk. Se harr dat ook
ehre Oma von Timmersloh weten laten. Oma wöör aber hellsch spoorsaam un kööm anners
jummer blooß mit’n Poor sulbenknutte Hanschen oder Strump, doorum reken Wübke bi ehr
höchstens mit fief Mark. Aber ook dat kunn ja mithelpen!
As nu de Besökers kömen, drucken se dat Geboortsdagskind all‘ een Kuwert in’e Hand, Blooß
Oma Timmersloh kööm mit’n lüttjen Kasten an un schööf em mit so’n mildgewersche Mien
ehre Enkeldeern unnern Arm. Wübke bedank sick mit’n suret Lachen in’t Gesicht un dach:
„Oma kann doch nich ower ehrn Schadden hüppen, door is se ook woll meist to oolt to.„ Ehre
Mudder, de dat Spillwark mitkregen harr, bedü’e ehre Deern, se schull mit ruutkamen. Se
güngen in’e Köken. Gau puuln se dat Inwickelpapier an de eene Siet uutenanner: Allerbeste
Prolinen! De hefft seker teihn Mark kost. Mudder maak dat Papier woller dicht un meen: „Na,
Wübke, nu heff di man nich so, du weeßt ja, wo Oma is. Se hett de Prolinen seker schunken
kregen un wull nu dat Geld spoorn. Ick kööp di den Kasten af. Tokaam Week mutt ick nah Tant
Lisbeth, denn heff ick glieks een Geschenk for ehr und du kummst doch noch to dien Geld. Un
doormit steek Mudder ehr teihn Mark to. --Twee Weken later kööm een Anroop von Tant Lisbeth. Eene besonners frundliche Stimm klung
uut den Telefonhörer: „Du, Mogreet, ick will mi noch veelmaals bedanken for dien Geschenk.
De Prolinen wöörn wunnerboor un all meist owerdreben – un denn noch de hunnert Mark!
Huusopgoven
Elke Paulussen
„Kiek mol!„ reup Anne un höll ehr Mudder dat Huusopgovenheft ünner de Nees. „Das sind ja
starke Sätze!„ stünn dor ünner un froogt harr ehrn Düütsch-Schoolmester: „Na, Anne, wer hat
denn mit dir die Hausaufgaben gemacht?„ „Mein Bruder!„ anter se. Jo, wenn Anne ehrn groden
Broder dor is, mookt se de op’t leevst mit em. So ok annerletzt.
„Also, ihr sollt aus den vorgegebenen Wörtern Sätze bilden,„ harr he faststellt. „Dennso fang
man an!„ Dat wüürn Wüür as: „auffallen, beruhigen, fragen, krachen, kochen, leidend usw.
„ Na, Anne leeg jo los op ehre Oort un schreev mit dat erst Woort den Satz: „Ich bin
auffallend.„ „Hm„, meen ehr Broder, de wüür veel to kott, se harr 25 Wüür kregen, de se
ünnerbringen müß, un wenn een so bi fief oder süß Wüür in een Satz ünnerbringen dee, denn
wüür se veel gauer von ehr Arbeit af.„
Dat wüür een goden Gedanken, man he schull ehr dorbi helpen. Dat dee he denn ok. De
tokomm Satz wüür all heel wat beter: „Krachend fiel Peter auf den schlafenden Gerold, der
wütend und rasend dem daraufhin lachenden Peter eine schallende Ohrfeige gab.„ Kiek, dor
harr se nu glieks fief Wüür in, un keem veel gauer to Pott. Anne ehre Ogen lüchten. Geiht doch
nix öbern plietschen groden Broder! Denn keum de tweet Satz: „Passend zu den leuchtenden
Sternen küßte der Junge das sich mit ihm zum erstenmal treffende Mädchen.„ Also, beter
güng’t jo nich, un se harrn meist alle Wüür bi’n Wickel. Man denn säg he een Satz, dor keum
Anne wat inne Bredullje. „Mama„, reup se! „Den kannst du so lassen, brauchst Mama gar nicht
rufen,„ meen Pit un grien. „Mama„, Anne reup nochmol. „Kann ick dat so schrieven? Ward dor
ok nüms beus bi: „Die so viel wissenden Lehrer leben zwar lebend, aber leidend! Also Mama,
wenn Herr Schmidt das nu komisch findet! Mama, weiß nicht! Geht so’n Satz?„ Ehre Mudder
puust vör Lachen. „Wat mookt ji denn dor egens för’n Kroom?„ „Siehste! Mama lacht!„ meen
Anne un wull den Satz wegstrieken. Mann Mudder meen, Herr Schmidt kunn so’n Oort
Schrievwark goot verdregen. Se neuhm dat Heft vör de Nees un lach un lees: „Der kochende
Mann schaute fragend in die nicht sehr beruhigend glänzenden Augen seiner weinenden Frau...
„ „Dat hüürt sick jo an, as wüür de Mann kookt!„ „Tschä„, meen Anne, egens schull dat jo
heten: „Der vor Wut kochende Mann schaute...„ Man miteens wüürn ehr de Sätze to lang,
denn harr se dat eenfach wegloten. Un wüür jo allens ok goot wodden. „Stark!„, dat harr de
Düütschlehrer noch nienich bi ehr ünnerschreven! Wat is dat doch vör een Vördeel, wenn een
so’n groden, plietschen Broder hett.
De Marrik-Gang
Elke Paulussen
Also, wenn du as Mudder dien Kinner ernst nehmen deist, meenst du jo ook, dat se dat jüst so
mit di hollt, un gläuvst jüm so temlich allns. Jümmer wadder vergittst du dat, wenn se di mol
rinleggt hebbt. „Mama„, sniffelt mien lütt Dochter nülich, „ick heff inne Arbbeit ne Fief
schreven.„ Ick nehm ehr jo in’n Arm un trööst un begöösch ehr, segg wat allns nich so slimm
is – dor blitzt se mi mit ehre Ogen an un höllt mi gau dat Heft ünner de Snuut: „Stimmt jo
gonnich, ik hev een Twee! Du gläuvst ober ok allens!„
Zü, un noch veel beter köönt dat ehr Breuder. Bün ick doch güstern Obend dorbi, hev een
Poket Räukerlachs un will dat to’n Obendbrot servieren. „Mienstied„, snack ick liesen mit mi
söbst, „ ans is doch jümmer so’n lütt Poket mit Marrik bi. Man nu – nix! Wo ist bloß der
Meerrettich„, froog ik luut. „Was suchst du?„ froogt mien Nils, de op de Kökenbank sitt un
leest. „Hier ist doch sonst immer ein kleines Paket mit Meerrettich beim Lachs.„ „Sonst...„,
seggt Nils. „Du liest wohl keine Zeitung, was?„ „Ober jo doch„, anter ick, „nich so nipp un nau,
as een dat schull, man dat Blatt lees ick wohl.„ „Da stand das doch drin, ganz groß- von der
Meerrettich-Gang.„ „Von wat?„ wunner ick mi. „Na von den Dieben, die immer die kleinen
Meerrettich-Pakete klaun.„ „Mienstied„, segg ik un dreih den Lachs hin un her, „hier is ober nix
to sehn, ik meen, dat se wat opsneen un ruthoolt hebbt!„ Un denn segg ik noch: „Worüm klaut
de denn nich glieks den goden Lachs oder dat ganze Poket – woso üm allens in de Welt man
blots den lütten Büdel?„ „Ja, ja die Meerrettich-Mafia hat eben ihre eigenen Gesetze„, seggt
Nils un mütt sick all wegdreihn, dat ick sein Grientje nich wies warr. „Meerrettich-Mafia„,
wunnerwark ik – also....„
„Also, ha, ha, ha„, lacht he nu luut los,„ „O Mama, du gläuvst een würklich allens!„ Nu mark ik
endlich Müüs. „Du verdreihte Sleef„, lach ik, „dor wüür gorkeen Marrik-Poket bi, düttmol. So
du führst nu gau no’n Koopmann un hoolst mi een!„
Muus in't Huus
Helmut Riemer
Annalena wahnt mit ehr'n Mann Hinnerk in een lütt smucket Huus in uns schöne Stadt.
Annerletzt harr se een Beleevnis, dat se so gau nich wedder vergeten ward. In ehr Köök harr
se siet Daag so'n egenaardiges Gnistern un Gnaastern höört. Doch jümmer, wenn se in de Eck
keek, woneem dat herkeem, weer rein nix to sehn. Düsse Spöök güng Annalena al bi lütten op
den Geist. Ehr'n Hinnerk harr se dat ok al vertellt. He harr dat aver foorts afdoon, harr sik bi't
Lesen vun sien Zeitung kuum stören laten. As jümmer harr he nich nipp un nau tohört, as sien
Annalena ein vun de Spökels ut de Köök verdellen de. Sien Piep in't Muul un de Nees in't Blatt
harr he bloot seggt: "Laat mi mit dien Narrenkraam in Roh!" Keek denn noch ganz kort in de
Richt, wo sik de Geist opholl'n schull, un dormit weer för ein de Saak to Enn.
Aver dat schull noch ganz anners kamen. Een poor Daag later, nadem Annalena ehr'n Hinnerk
dat vun den Spijöök vertellt harr, dwerte een lütt Muus de Köök un verkreep sik gau ünner dat
ole Kökenschapp. Annalena, as vun een Blitz drapen, schmitt sik, so as se lang is, op'n Buuk.
Un dor süht se in de büterste Eck ok de lütte Muus. De kickt mit ehr lütten angsthaftigen Ogen
liekto in de moordsgeilen Ogen vun Annalena. Wieldes krüppt de nu suutje op'n Buuk jümmer
neger to dat Opper ran, de Ogen egalweg fast op de Muus richt. Beide Arms kaamt nu
jümmerto neger to de Steed, wo de Muus versöcht, sik noch mehr un mehr in de Eck to
verkrupen.
Nu grippt Annalena to. Se hett de Muus! Doch denn een Schrie: "Au! Au!" Annalena keem
meist so gau wedder in de Hööchde, as se rünner kamen weer. Handook över de rechte Poot!
In den Wiesfinger harr de Muus in ehr allerhööchste Noot rinbeten. Annalena schmeet de
Schört bisiet. Jack över un denn leep se in Draff to ehr Fru Dokter.
Bi de Anmellung seggte se bloot: Ik bün beten worrn! lk mutt gau to de Fru Dokter!" As de
Hölpersch vun de Fru Dokter noch fragen de: "Un wokeen hett se denn beten?" Dor leggte
Annalena sik över den Disch un suuster ehr liesen in't Ohr: "Een Muus!" Mit een Grientje güng
de Hölpersche foorts to de Fru Dokter.
As denn de Fru Dokter Annalena in ehr'n Spreekruum reep, kunn ok se sik een Smuustern nich
verkniepen. In'n Achtersteven kreeg se nu een Tetanus Sprütt rinjagt. Un denn kunn Annalena
na den verlustigen Sieg wedder na Huus hin aftrecken.
To Huus wedder ankamen, kunn se sehn, dat de Köken as ok de Böhndören apen stünn'n. So
weer dat nich verwunnerlich, dat de Muus den Wapen-Hoolstopp nütten de, üm uttoneihen.
Maanden later funn Annalena de lang vergetene, aver ganz un gor verdrögte Muus achter de
Oken op'n Böhn. Verhungert weer de dore Muus. För Annalena weer dat sünnenkloor, dat dat
de Muus weer, de ehr beten harr. Nu müß Annalena grienen, as se mit Handuhl un Schüffel de
Muus wegbröchte. Ganz liesen seggte se noch to de dode Muus: "Nu kannst du mi nich mehr
bieten - dat hest du nu dorvun!"
Felix hett de gröttste Frieheit in't Huus
Helmut Riemer
De ganze Familie kickt egentlich so 'n beten afgünstig op ehren Mitbewahner Felix. He kann
even maken, wat he will. He kann kamen un gahn, wenn ein dat jüst so passen deit. He kann
denn slapen, wenn ein dorna is. Hett he Lust to Jagen, denn kann he dat ok. Sien Freten kriggt
he to de Tiet, wenn he sik instellt. Ok wenn he Lust op gaarnix hett, denn gifft dat nüms, de
ein andrieven oder opmünnern deit. Felix leevt as een Gott in Frankriek, as man so seggt wenn
he nich bloot de Kater vun Annalena un Hinnerk weer. Dree Johr leevt Kater Felix nu al in't
Huus vun Annalena un Hinnerk. He hett in't Huus twee Placken, de sotoseggen sien sünd. In
Winter hett he sien Platz in een vun de Sessels in de gode un warme Stuuv. Doch in'n Sommer
liggt he op'n Schoohschrank in den Vörbu. Dorop liggt natüürlich een weket Küssen. Sünst
weer dat ok nienich siene Steed worrn.
Annerletzt harr Felix Arger mit Annalena un Hinnerk kregen. Annalena weer mit een groot
Geschrie ut de Köök lopen, as Felix dree lütte Müüs in de Wahnung haalt harr un in de Köök
akkraat blangenenanner leggt harr. "Hinnerk, kumm doch maal gau her un kiek di dien Kater
an, wat de in't Huus sleept hett!"
"Du verflixte Düvel vun Kater!", hett Hinnerk em anschregen: "Wenn du dien Müüs sülfst al
nich freten deist, wieldat du lever KattenRagout ut de Doos frittst, laat uns mit dien blödigen
Müüs in Roh!" Felix harr dat fix spitzkregen, dat dor dicke Luft weer, un leet dat Huus gau
achter sik un leet sik ok för de neegste Tiet nich wedder sehn.
Jüst so güng dat Felix, as he een Pogg an een Dag mit in't Huus sleept harr. Annalena verfehr
sik so, dat se luuthals ehrn Söhn to Hölp reep: "Dennis! Kumm her un smiet mi düssen Pogg
ruut! lk haal dat ok mit düssen Kater nich mehr ut!" In de Twüschentiet harr Felix dat Feld
wedder gau rüümt.
Al lang harr Felix een Oog op den lütten Dümpel mit de nüüdlichen Goldfisch bi den Naver
smeten. Jümmer sleek he wedder un wedder to de smucken un lütten Fisch un fragte sik woll
sülven: "Wo kaam ik bloot an de doren Fisch ran?" Doch an een Dag keem dat över em. Felix
kunn eenfach nich mehr an sik holen. He harr ok dat Geföhl, dat een vun de Goldfisch jüst em
argern wull un jümmer ganz dicht an de Kant swömm. He grapsch to. Doch nix in sien Poten.
He söcht wieder. Doch de Goldfisch weern jümmer veel flinker. Felix gifft letztenns op. Ahn
Fang aver pudelnatt verleet he den Dümpel. So keem he an't Huus. Annalena müß luut lachen,
as se ehrn pitschnatten Felix so vör sik sehg. Un wat seggte se to em: "So kann dat passeern,
wenn man lütte, nüüdliche Goldfisch nich in Roh swömmen laten lött!" Annalena drögte ehrn
Kater örnlich af. Denn makte se aver för em een Doos op. Un de Fraag is, wat kreeg woll Felix?
Doch dat weer doch kloor! Se strakelte un krauelte ehrn Kater un seggte em ganz liesen in't
Ohr: "Du hest Glück, ik heff jüst noch düsse Doos KattenRagout för di! Di ward dat doch woll
smecken?"
De kranke Goos
Irmgard Säland
Vergohn Maimoond wöör dat, as Annegret un Klaus sik dree Stück een beten gröttere Göös- un
een Ganterküken köpen. Bi gode Pleeg wussen de veer ran, un in’n Oktober stelln se
merrnmang dat bruunbunte Höhner- un Ohntenvolk mit ehr nu witte Fellernpracht den
Middelpunkt op den intüünten Hoff her. Uk harrn se twüschentiets een stootsche Grött un
dormit een ansehnlich Gewicht kregen.
Kööm ik mol to Besöök, denn füngen de Göös dat Krakeeln an, meist nich to’n Utholen. De
lange Görgel wiet vörut, mit een gresig Sissen von veer utstekte Gööstungen un een
förchterlich Schreen ut wiet opreten Snobels, so jogen se op mi los. As in Roosch flögen de
witten Flünken dorbi man so op un dool, dat ik lever bang vör de Puut stohnbleef.
Eenen Hund bruken Annegret un Klaus wohraftig nich. De veer Göös ersetten em vull un ganz.
„Un opeten kannst jem uk noch!„, meen Annegret, wenn wi ins doröber snacken. „Man wat uns
lütt Simone is, de duurt dat jümmer hart, wenn wi jem to Wiehnachten slachten doot. Se worr
an levsten dat ganze Fellerveh beholen„:
Ehrgüstern nu, as Klaus un Annegret buten an oprümen wöörn, füll jem op, dat bloot dree von
de Göös vör jem her löpen. Wiel dat ober so ungewennt wöör, füng Annegret glieks dat Söken
an no de veerte Goos. Ober narms kunn se ehr finnen, nich in’n Stall un uk nich as anners mol
in’n Schadden von den hogen Sireenbusch. Al ganz hiddelig sehg se de Goos oplest bebernd in
een deep Mull achter den Stall lingen.
„Wat is mit di, Goos?„ fröög Annegret ehr bang, wat nich wieter verwunnerlich wöör, snack se
doch foken ins mit de Tieren, „warrst du uns woll krank?„ Se bück sik un nöhm de, wo ehr
düch, och so kranke Goos vörsichtig op den Arm. Se wehr sik nich. Annegret strökel ehr
mitledig un lee ehr Gesicht licht op de weken Fellern.
„Güstern kööm mi dat al so vör, as wenn du nich recht op den Damm wöörst„, tuster se
leevvull, „wat mookst du bloot för Soken?! Du schust jo egenlich noch bet Wiehnachten lopen!„
Goot, dat dat de Goos nich verstünn!
Op Mol kööm lütt Simone anrennt, de jichenwat mitkregen harr, un geev den goden Root: „Du
muss mit ehr no den Vehdokter, Mama! De mookt ehr wiss gesund!„ Annegret ehr Klaus meen
uk: „Tschä, wenn dat denn bit morrn nich beter ward, denn man los!„
„Morrn kann dat to loot ween!„ rööp Annegret heetsch, „kiekt her, wo de Goos mit de Been
slackert! Se is jo sowat von krank! Se hett dat wiss mit den Darm! Hier kummt jo al Fett ruut!
Allns is ganz witt! Ik föhl doch, se drückt önnig! Oh, nee!„ stöhn Annegret wieter, „wat deist du
mi leed!„, un se keek de Goos dorbi trurig in de Ogen.
Tohoop mit de lütt Simone dreeg Annegret de Goos foorns no ehr Auto. Man se verjogen sik
alle beid bannig un tokken tohoop, as mit Mol een groot witt Ei öber ehr Arms kullern dä.
„Mama!„, bölk Simone los un „dor!„ Ober tau meuk dat al „rums!„, un bums plums dat Ei
hendool.
Arbeitswessel
Irmgard Säland
Ines is Fackangestellte bi’n Arbeitsamt in Xstadt. Ober ehr gefallt dat dor nich so goot, dorüm
denkt se öber eenen Wessel no.
„Koom man mit no’n Finanzamt!“, sleit ehr Fründin Tanja vör. „Mi dücht, dor herrscht een
prima Arbeitsklima. Ik bün dor geern“.Ines horkt op. Ober se kickt eerst ins no ehr Horoskop
för disse Week. „Sollten Sie Ihren Arbeitsplatz wechseln wollen ist die Zeit günstig!“, steiht in
dat Blatt. Na, also, dat passt jo!
Nu nix as hin no dat Finanzamt un dor vörstellig warrn! Ehr Fründin leggt een goot Woort för
ehr in. So kann Ines bald bi’n Finanzamt anfangen. De eerste Dag steiht bevör. Ines, ganz
hippelig, will ehr Fründin to Siet hebben. „Stoh mi bloots bi, Tanja“, beddelt se jümmerto,
„anners kann ik woll glieks weller gohn!“ Dorbi klabastert ehr Hart so luut, dat se meent,
jedereen kann dat mitkriegen. Tanja begööscht ehr un weet dat so intorichten, dat se alle beid
in eenen Ruum to sitten koomt.
Gegen Middag ist dat ober so, dat de Chef boben in ’n Amt siene Opgoben in de Rehg bringen
mutt. „Ines“, seggt he to ehr, „Si köönt mi an ’n Telefoon vertreden, wenn wat is. Ober dat
Opschrieben nich vergeten! Na, dat kennt Se woll von ’t Arbeitsamt.“ – „Kloor, mi dücht, dat
kann ik“, antert Ines trüchhollern.
Kuum is de Chef buten bimmelt dat Telefoon al. Ines langt no den Hörer un mellt sik so as
jümmer: „Hier Arbeitsamt Xstadt, Müller!“ Wat ’n Malöör! Se markt glieks, dat dor wat scheef
gohn is. Ober an ’n annern Enn blifft dat still. Üm sik nich noch mehr to blameern, reckt se den
Hörer no ehr Fründin röber. De seggt in den Apporoot: „Hier Finanzamt, Fierobend!“ Uk nu
blifft allens still. Wokeen dat uk is an ’n Enn, he mellt sik nich. Wohrschienlich denkt he, dat he
sik vergrepen hett oder meent, de Froonslüüd dor sünd nich ganz dicht! Dorüm ober ward he
nu nich wies, dat de beiden wirklich so heet: Ines „Müller“ un Tanja „Fierobend“!
Un du denkst nu „is Fieroben“! Nee, «is eerst Middag!
Oma, jümmer to Steed
Irmgard Säland
Heini, Elke un Birte leben goot tohoop. Bloote Birte, noch nich veer Johr oolt, slöp jümmer
noch twüschen ehr Öllern. Dat Kuscheln morrns mit Papa un Mama wöör to schöön! Lütt
anfungen kunn un much se sik nich dorvon trennen. Se müss jo as eerste no Bett. Dat heet, se
pack sik no veel Hin un Her von ganz alleen op de Ritz twüschen Heinis un Elkes Ehebetten.
Ehr egen Bettdeek, de jümmer proot leeg, trock se sik bit wiet öber de Ohren un sleup meist al
oder dä so, wenn ehr Mama loter noch „gode Nacht, mien lütte Deern!“ seggen wull oder ehr
tominnst een lütten Söten opdrück.
Dat Kuscheln ober twüschen Heini un Elke bleef so op de Streck. Elke bekloog sik dorüm bi
Oma: „Heini ist sowat von appeldwatsch worrn. Kuum in ’n Bett dreiht he sik op de Siet un
fangt dat Slopen an! Nix is mehr so as fröher! Denn nöhmen wi uns wenigstens in ’n Arm un
kuscheln!“ Dorbi löpen een poor Tronens an Elkes Backen hendool. „Wo kummt dat von?“
freug Oma. „Ji hebbt jau doch noch leev?!“ – „Jo, jo! Man twüschen uns liggt Birte. Se will
afsluut nich in ehr Bett!“
„Dat wüss ik ober aftoännern“, keum Omas Anter. „Un, Elke, ik snack mit de Lütt. Loot mi man
moken!“ Dat wöör echt Oma. Jümmer to Steed, wenn man ehr bruuken dä. „Birte“, meen Oma
annern Dags to ehr Enkeldochter, „du schusst man in dien nee Bett slopen in dien Zimmer. Dat
Bett hett so schöne bunte Küssens! De hebbt wi, Opa un ik, di doch extra köfft. Dor warrst du
uk nich wook, wenn Papa un Mama no Bett goht, oder wenn de beiden noch tohoop een beten
kuscheln wööt“. Birte wull sik de Sook öberleggen. „Ober“, meen se loter, keek Oma plietsch
an un stell glieks een Beding: „Denn goht wi ober op den Speelplatz, nich, Oma!“
Se güngen un harrn veel Spooß. Dor an de hoge Rutsch stünn von grode Jungs (oder Deerns?)
mit witte Farv rankleiht: Ich will Sex! Un denn noch een Telefoonnummer, nämmich de Tohlen
2678.
Birte wull von Oma weten, wat dor stüün. „Ich will Sex!“, lees Oma luut un keek sik
verschüchtert üm. Dat harr ober woll nüms höört uter Birte, Gootloff! „Wat is Sex, Oma?“,
Birte lee nich no. “Na, mien Lütt, dat is kuscheln!” – „Un de Tohlen, Oma, wat schööt de
door?“ – „Dat is woll een Telefoonnummer“, verklor Oma gedullig. „Och, Oma, schöön! Dat
seggt wi Pap, de mag doch geern kuscheln! Denn kann he hier morrn glieks mool anropen!“
Mien Dokter und ik
Irmgard Säland
Wenn ik mi recht besinnen do, denn wöör mien Dokter een groten stotschen Kerl. He leev de
ganzen Johrn bi uns in'n Dörp - eerst an'n Norderenn, denn meist wat mehr no'n Süden ran wenn'n dat so seggen dröfft.
Töben müss ik bi em jümmer lang, bit ik an de Rehg keum. Meisttiets harr ik nämmich dat
Pech, dat al een Imker bi em seet. Un denn duur dat, jungedi! Ji mööt weten, de Imkeree
wöördat Hobby von mien'n Dokter - een Hobby von mehr. Uk as Jägersmann mit sienen Hund
an de Siet meuk he een gode Figur. Bi'n Schützen- oder Piepenfest op Mangels sienen Sool
vergnöög he sik mit Nobers un Frünnen. Worüm uk nich! Man he wöör jümmer för mi dor.
Egool, wat dat vör de Spreekstünn, üm Klock teihn lang no Fierobend oder Sünndags wöör.
Öber't Telefoon stell he fix Ferndiagnosen, dor kenn he nix. Un jammer ik em wat vör öber
miene Wehdoog verord he mi: "Teihn Kneebögen jeden Dag, de hölpt! De hölpt di beter al
dree Sprütten in den Moors!"
Eenmool harr ik so richdig de Süük un müss dorbi in'n Bett blieben. Karl, wat mien Mann is,
wull von'n Doktor weten, wo he mi helpen kunn. "Tschä", sä Dokter Werner, "geev ehr nix to
freten, bloots kloor Woter supen loten! Denn un mit disse groten Pillen ward se weller gesund!"
Un kloog ik mool: "Herr Dokter, mi brennt dat Been so", tau füng he glatt dat Griemeln an un
meen, as he sik de Sook bekeken harr: "Dat kann nich angohn! Dat rökert jo gor nich!" - Wat
heff ik mi argert öber sien Sprüche kloppen! Man dat wöörn - kannst seggen - eben siene
Markenteken. Nichmool siene Froo hett dat in all de Johrn to'n Stoppen kregen. Dor müssen wi
denn woll mit leben.
Ober nu is mien Dokter al lang doot. Un ik schriev dit bloots as Erinnern an em.
Gifft't dat?
Irmgard Säland
Also, dat mutt ik di vertelln, wat mi letzt passeert is. Ik glööv, ik warr oolt! "Bün ik doch
vergohn Week dorbi, buten un binnen de Fenstern to putzen. Noch so op ole Oort. Mit Woter,
Lellerdook un Halflinnenlappen. Un as ik jüst so schöön de Schieben krüüz und queer
dröögreev, füll mi in, ik kunn jo man glieks noch de Ecken un tapezeerten Wand'n in de
Komern von boben bit ünnen een beten afwischen. Villicht haarn sik dor jo öber den Winter
Spinnwöb'n breetmookt.
So, de Fenstern wöörn blank. Kunnst direkt weller dörkieken! Ik stebel tofreed mit mien
Ammel inne Köök, sett em af un steeg foorms de Trepp hendool in den Keller, woneem mien
Rosshoorstuvenbessen an de Wand hangt. Ober al bi de 6. Stuff harr ik doch wohrhaftig
vergeten, wat ik enich in'n Keller wull! Automootsch güng ik wieter rünner, de 7., 8., 9., 10.
Stuff. Ünnen ankomen keek ik mi belämmert üm.Von de een Siet strohl mi meist
schobernacksch dat Inweckte an: Arfen und Bohnen, gele Plummen to'n Noeten, rote Beet un
Mammelood. Von de anner Siet de Kist Ber un de fief Buddels Selterwoter. Nee, de wull ik nich
holen, dat wöör dat nich! Ik kratz mi an'n Achterkopp un füng an mit mir sübst to snacken:
"Wat wuss du hier? Wat wöör dat noch, wat du holen wuss?" Meenst, mi füll dat weller in? So'n
Schiet ober uk, ik kunn mi eenfach nich dorop besinn'n! Ik stünn dor as fastnogelt op een
Plack. Mit mien rechte Hand streek ik mi sacht öber de Steern. Man dat scheel uk nix. "Tschä,
Irmgard, sä ik denn no een Tietlang luut to mi, as sik nix dä, "denn goh man weller no boben!"
Man du glöövst dat jo nich, as ik inne Köök den Woterammel op den lütten Disch stohn sehg
un dat natte Dook blangan, tau wüss ich op'n Stoot weller, wat ik in'n Keller wullt harr. Mi den
Rosshoorstuvenbessen mitnehmen! "Gifft dat sowat?! Kloor nich, dat ik de Komern glieks
schiermookt heff! Anners harr ik dat an Enn uk noch vergeten! Ober nu vertell du mi mool,wat
schall'n dorvon holen? Warr ik woll doch oolt?!
Mit mi nich
Irmgard Säland
Dat wöör taumools as dat Postauto noch bi uns, de Poststeed II, anholl un wieter öber Land bit
no Loomst henföhr. De Fohrer nöhm uter Pakete uk ins Lüüd mit von hier, de inkeupen oder
to'n Bispill no'n Tehnbreker wulln. Bloots mit den Trüchweg öber teihn Kilometers wöör dat
so'n Sook: Eerst een Stück mit den Bus un denn noch de öberblebenen dree Kilometers to Foot
lopen!
Jehann, de woll so ölben wöör, un sien Mudder harrn sik no rieklich Tehnpien öberleggt, dat
dat woll dat Beste wöör, den Lomster Tehndokter optosöken. Mien linke Kusen meuk mi bi Hitt
un Küll uk orig wat to schaffen, un ik föhr mit. Ut "Sympathie" wull Edith, wat mien Fründin is,
uk mit. Un dat ganz ohne Pien! Ehr Lüüd eten tohuus veel Swattbroot un Appels. Dat hollt nich
so op de Tehnen as bi mi mit de Bontjes.
Bi'n Tehnbreker müssen wie lange Tiet töben, Jehann sein Mudder wöör denn de eerst von
uns, de an de Rehg keum. "Ji Lütten, ji wööt doch nich all mit rin?", fröög uns de
Doktershelper un stöhn in vörut. Ober "nee", anter Jehann driest, "bloots ik!" He wull tokieken,
wenn sien Mudder behannelt worr und weten, wat de Dokter mit ehr vörharr.
Edith un ik kunn'n nix verstohn, wat binnen in de Spreekstuuv vörsik güng. Bloots af un an
kreesch uns sien Bohrer in de Ohren, sodat ik mi verjoog un mien linke Back hol. Edith ut
"Sympathie" glieks mit.
Op Mool flöög de Döör to de Töövstuuv op, Jehann keum so gau as de Warbelwind an uns
vörbisuust, bölk: "Mit mi nich! Mit mi nich!" un birs wieter dör de Deel no buten, knall mit den
jungen Mann tohoop, de jüst rin wull, reet sik los, grööl weller luut: "Mit mi nich! Mit mi nich!"
un wöör nich mehr to sehn.
Wi all - Jehann sien Mudder, Edith un ik, sogoor de Doktershölper achter em her! Man Jehann
wöör flink ween, harr sik jichenswo versteken un denn eerst afhaut, as wi al opgeben. "Loot
em man", sä'n wi all ünnereenanner, "dor bruukt wi nich achterran! De is op Droht! De kummt
goot an!" Un so wöör dat.
Ideen hett de Mann
Irmgard Säland
De Arbeit weer doon, dat Huus schier. Nu kunnt Oostern warrn. Mudder weer as in fröhere
Tieden - tau noch jung und krall - in alle Ecken ween.
Man an een Morgen, knapp vör Palmsünndag, as beide - Vadder un Mudder - noch so'n beten
bi'n Klöönsnack tohoop an'n Fröhstücksdisch seten, füng se sacht un sinnig an endlich dat to
seggen, wat ehr al lang vörher dör den Kopp gohn weer.
"Also weeßt du, Vadder, egenlich müss uns lütt Stuuv noch tapzeert warrn, de hett dat jo soo
nödig!"
"Vör Oostern woll doch nich mehr", pulter Vadder tau los. "Nu wo du allens trecht hest? Harr di
dat nich wat eder infallen kunnt, Mudder?!" Dorbi keek he meist argerlich op. Mudder, jo, de
nickkopp ganz bedröövt, eenmool, tweemool, wull ober uk nich opgeben. "Höör! De olen
Tapeten sitt al - tööv ins - öber twölf Johr. Ik kann jem nich mehr sehn! Un wenn de Kinner
Oostern koomt..."
"So, so, wenn de Kinner koomt, ...mh, mh", knurr Vadder, "also ik find uns Stuuv jümmer
noch komodig noog. Ober wenn de Kinner koomt ...! Mientwegen! Tapzeert wi!", meen he
opletzt appeldwatsch un geev sik eenen Ruck. "As ik di kenn, Mudder, hest du uk al Tapeten
utsöcht, wat? Ober dat me keen Klogen koomt, wenn du an Oostern denn schier kaputt büst!"
Dorbi keek Vadder Mudder direkt in de Ogen. "Un dat segg ik di, dat hoge swore Schapp blifft
stohn, wo dat steiht. Dor tapzeert wi rundrüm un de Gadinen blievt an!"
Mudder kunn de Freud öber Vadder sien Inverständnis nich verbargen, keek em nu ober doch
verdattert an und rööp: "Du büst woll nich be Troost, Vadder! Du wull tapzeern, wenn de
Gardinen noch hangt?!"
"Jo, worüm nich? Ik holl de langen Schools solang hooch!" Züh, he harr sik al goot Gedanken
mookt. "Vadder, nee, dor ward nix von", sä Mudder resolut, "sowat geiht nich. Wenn wi
tapzeert, koomt de Gardinen rünner! Basta! Un de mööt uk mool wuschen warrn!"
"Also eerstins sünd de gor nich schietig", versöch Vadder eenen nee'n Anloop, "denn bruukst
du jem nich to waschen, un in'n Puckel kriggst du dat uk nich!"
"Mannslüüd! Dat sünd di Mannslüüd!", rööp Mudder unglöövsch "hebbt keen Ohnung von
Brootkartüffeln!"
Man mit Vadder sein Help lööp nach allens trecht, uk wenn dat Schapp stohn bleev. Ober de
Gardinen keumen rünner! As de Kinner jem Oostern beseuken, strohlen de nee'n Tapeten mit
de witten schieren Gardinen aprilfrisch üm de Wett. Un all weern tofreed.
De Steenhäger
Irmgard Säland
„Züh, züh, kiek mool an!”, meen Korl letzt op sienen Geboortsdag meist öberrascht to Hanne,
wat sien Froo wöör, „önnig een Schinkenhäger!” Un he böör den Steenkroog nu hoch in de
Luft, dat em all sien Frünnen von alle Sieden sehn kunn'n. Jo. Ober dat bleev uk bi dissen
een'n Steenhäger, wo he no ole Tradition nöhmt worr, twüschen de ganzen annern
Köömbuddels.
Welk von Korl sien Beseukers menen noch, de lerrige Buddel wöör winterdags mit hitt Woter in
goot as Warmsteen to bruken, un een sä, dat so een 38er uk beter dunen dä, dat harr he
sübst beleevt.
Jedenfalls wannern annerndags all Geschenke von Korl in't Regool. För den nöögsten Beseuk
to'n Utschenken. Ober as he ehrgüstern böös wat do doon harr bi Huus un Hoff düch em, he
un sien Froo wulln sik obends al mool vörher eenen lütten Sluck von den Steenhäger gönnen.
„Wat meenst du, Hanne, den hebbt wi uns doch verdeent?!” Un Korl lees to'n xten Mool weller
luut: „Schinkenhäger 38%” un freu sik. Dorbi harr Korl em doch extro wiet no achtern op't
Schapp stellt, üm em noch een beten to schonen. Man nützt hett dat nix. Jüst de schull dor jo
nu an glöben.
„Tööv, ik hool twee Glääs”, sä Korl sien betere Hälft ieberig, keum ober doch bloots mit een
Glas weller an. „Dat reckt”, griemel se, „wi drinkt anners jo uk man ut een!”
Indes meuk Korl siek an Buddel un Deckel to schaffen un wull em jüst mit Kraft open dreihn.
Tau güng he al as von sübst op. „Mann!”, rööp Korl öberrascht, „de Buddel is al open ween!
Dat kann jowoll meist mich angohn! - Ober mi dücht dat doch!”
Hanne, Korl sien lütt Froo, anter em nodenkern: „Denn hebbt's den groden Sluck woll eerst
sübst probeern wull, wat!” „Sowat is jo noch nienich dor ween”, streed Korl af, „ober ik will dat
nu weten!” Dormit söch he sik een lerrigen Köömbuddel her, so von 0,7 l un ee'n Trichter.
Denn gööt he suttje sienen Schinkenhäger üm. Ganz vull worr de Buddel nich. Nee, so twee,
dree önnige Slück fehlen woll!
„Dor kannst doch an sehn, dat de Lüüd an sporen sünd! Jungedi!”, stell Korl fast. „Tschä, dat
is'n Witz!”, meen uk Hanne un griemel, „dat wat de Steenhäger dürer ween is as'n reellen
Kööm mit 32% in'n Loden, dat hebbt se för sik behooln. So sünd de Lüüd! Dor höört uk dien
Robert mit to, de di den Buddel schenkt hett, Korl!”
Afwesselnd nöhmen Hanne un Korl nu een von den Steenhäger mit sien 38% to Lief. Man
bloots soveel, dat se nich duurn worrn. Se dachen dorbi an Robert un den sien Geboortsdag
trüch. Tau nämich haarn de beiden - Korl un Hanne - em mit dat Book „Wasser ist
Lebenskraft” öberrascht, wo vörn an de Innensiet noch von vergohn Johr „för mienen leven
Korl von Elfriede” inschreben stünn. Wat se, ohn dat to weten, so an Robert wieter verschenkt
harrn. seggt harr de jo nix.
So kann dat komen, wenn een den annern wat will. Ober nu sünd se jo weller quitt! Süst woll,
Schütt! Uk von Cognac war'n duun!
Wat weet Keih vun Autos?
Carl Scholz
Keih loopt di achterna, wenn du frömd büst un kummst an so'n Koppel vörbi. Bliffts du stahn,
kiekt se groot, snuuvt verlegen, schraapt mit de Fööt, so as de Peer ok. Geihst du wieter, denn
loopt se all mit di, trampt dör‘nanner, umeenanner, staht wedder as blööd. Un mennigmal
sund ok welke darbi, de gluupt truurig vör sik hen, as sinnen se över wat.
Ik bün dar veel unnerwegens mit Auto un so. Un kortens müß ik anholen, dar klöter miteens
wat unner de Motorhuuv. Dar kriggst dat ja mit de Angst. Ik heel an, steeg ut, klapp de
Motorhuuv hoch un stier in mien Unverstand up den Motor. Wat kunn dar mallöört wesen? Ik
grabbel hier, ik faat dar an, lang na wat. Aver bet up schiettige Finger keem dar nix bi rut. Wat
den dösigen Motor fehl, ik wüß dat ok nich!
Ik överlegg noch, wat to doon weer, dar höör ik so snuffen un truffen achter mi. Ik keek mi
um. Dar stunn en ganze Reeg Keih. De pedden unrusig vun een Been up dat anner, schüern
sik an den Draht un keken heel neeschierig, wat ik dar nu jüst vör ehre Koppel stahn bleven
weer un rumtoklamüstern harr.
Kunnen de marken viellicht, dat ik mi nich to helpen wüß? Denn een vun de Keih, dar harr ik
den Indruck, dat de mi angrien. Vör disse Bagaasch vun Keih wull ik mi ja nu nich blameern,
un ik dä vun dar an heel wichtig. Ik haal mi eerstmal vun achtern ‘n Putzlappen, hanteer
wedder unner de Motorhuuv rum, funn jummer noch nix, kunn to keen Urdeel kamen. Ik lang
‘profi-like’ mit den Putzlappen um de Hand na baven an de Motorhuuv, hung dar so, as
överlegg ik, keek mehr sülvstvergeten in dat Maschienenwarks, dar sä doch de Koh, de dar
vördemst so utsehg, as harr se mi angrient: „Dat is seker de Lichtmaschien.„ –
Dar baller ik doch för Verjagen de Motorhuuv to. De Putzlappen klemm dartwuschen, aver dat
weer mi nu egaal. Ik leet dat Auto, Auto sien, keek mi nich mehr um, denn nich wiet, dar weer
‘n Hoff. Dar müß ik hen!
En Koh, de snacken dä, wat weer dat gegen en tweien Motor? Ik leep mehr as ik gung. De
ganze Koppel Keih achter mi, snuven, sappen un prußen. Aver ik dreih mi nich mehr um,
bewahr. Ik bün wiss nich bang, un för Keih al gaarnich, ok nich för snacken Keih
möglicherwies. Aver över Autokraam snacken Keih, dat kunn ik so eenfach nich af.
Pusterig keem ik up den Hoff an. Un ik harr Glück, denn dat weern den Buurn sien Keih. Ik
vertell em hapachen, wat mi dar eben jüst mallöört weer, un dat een vun sien Keih meent
harr, dat weer de Lichtmaschien. Aver den Buurn schien dat överhaupt nich to verwunnern. He
keek na de Keih röver, kneep de Ogen, fröög noch mal na: „Wat seggst, dat weer de
swattbunte, de mit de Bless?„
„Ja„, anter ik ieverig, „jüst de!„
„Och so„, sä de Buer, „dat is Olga. - Dar mußt Di nix bi denken. De hett keen Verstand vun
Autos!„
An de Straat
Carl Scholz
In dat hoge Gras wahnt Ottokar, de Käver. He leevt buten vör de Stadt, dar wo de Straat keen
Kantsteen mehr hett. En Grüpp mit Water in löppt längelangs de Straat. Achterto sund
Wischen un Veehkoppeln.
Ottokar is gneterswart un sien Rüch glinstert. Ottokar tornt geern up de Graspieren rum un
wöhlt sik unner de Botterbloom dör, so as wenn Minschenkinner unner Struukwarks rumslieken
un Versteken spelen.
Mennigmal stiggt Ottokar ok de Stengels vun de Kamellen hoch, bet he bi de Blöden ankamen
is. Dar sitt he denn komood un ganz still, lett sik ok mal vun den liesen Wind hen un her
dümpeln. Wenn keen Wind geiht, versocht he bet up de annere Siet vun de Straat to kieken.
He much gaar to geern weten, wo dat dar woll utsehn deit. Is de Welt dar liek as hier? Wahnt
dar ok swarte Kävers, so as he?
Leevst much he ja eenfach över de Straat rönnen, aver dar jaagt de Autos vörbi. Mit Gresen
denkt he noch an torüch, wo he mal versocht harr över de Straat to rönnen. He weer man jüst
halv röver, dar keem dar doch en Auto ansusen un he weer, so gau as dat man gung, wedder
torüchlopen. Dat weer em so in de swarten Been schaten, dat he sik över lange Tiet nich mehr
vun de Stä röhren kunn. Vör luter Angst un Bang harr he sik unner en Botterbloom verkropen.
So mutt he woll wieterdrömen vun de annere Stratenkant. Aver viellicht finnt Ottokar ja mal
een, de em anfaat un mit över de Straat nehmen deit. Dat weer schöön!
De Mann, de den Fisch in ’t Water smeet
oder: Wo dösig dat mennigmaal lopen kann
Carl Scholz
Wat gifft dat’n beter Wark, as an’n Sunndag an’n Werserdiek spazeern lopen. Dat Oog bruukt
sien Verhalen jüst so as de Lung ehr frische Luft.
De junge Fro hett sik bi ehren Keerl vun Mann inhaakt. Se loopt unnen an ’t Water lang,
geruhig un suutje. De ehr beiden Hunne jachtern den Diek up un daal un mit hangen Tungen.
All veer, dat Paar un de twee Hunne, hebbt al‘n ganzen Enn trüch leggt, as de Fro ehren Keerl
licht an de Hand nehmen deit. Blangenbi stappen nu de Hunne, mööd un beten wat af vun de
vele Jachteree.
Dar süht de Mann en Fisch em sik liek vör de Föte platschen. De smitt sienen Steert hen un
her, snappt begierig na Luft oder na Water. Een vun de Hunne will em faten, aver de Mann is
fixer. He grippt den Fisch an’n Steert un smitt em in’n hogen Bagen in ’t Water torüch, darhen,
wo he henhöört.
Unvermodens kummt vun achter den Wiedenbusch so en Karateminsch mit’n Angelswöpen in
de Hand dat Över hochstiegen. He kickt, geiht flink up den Keerl to, de den Fisch in ’t Water
trüchsmeten hett un haut em een an de Backelee, eenfach so. Dat speelt sik in’n paar
Sekunnen af, so dat nichmal de Fro Tiet hett un schreen oder gaar, dat se den Mund wedder
tomaken kunn.
„Wieso schmeißt du meinen Fisch wieder ins Wasser?„ schreet de Karateminsch den Mann in ’t
Gesicht. Darbi lett he an so en japaanschen Ridder denken, so mit sien dusterswarte Haar, un
dat nich blot up’n Kopp, ok up Bost un Arms.
De Keerl, de den Fisch in ’t Water trüchsmeet, de hett sik aver nu fungen. He treckt miteens
dat Knee gegen den Karateminschen hoch, dat de sik na vörn överbögen mutt vör Pien. Dar
kriggt he noch’n lichten Slag in’n Nacken, un he sleit lang hen. De Fro hett jummer noch keen
Tiet hatt to schreen, so gau geit dat all, un ehr Mund steiht jummer noch open.
„Karate„, seggt de Mann, de den Fisch in ’t Water smeten hett.
De Fro ritt nu endlich de Hand vör’n Mund, as se en Leevspaar ut dat Gras hochspringen süht.
De beiden kaamt up jem to un bolkt vun: „Da sieht man wieder die Ausländerfeindlichkeit. Sich
an wehrlose Asylanten vergreifen, ungeheuerlich!„
Se wöllt up den Mann los, de den Fisch ..., as de Angelswöpenkeerl en depen Süüfzer deit. Dar
wennen se sik em to, klatschen em vörsichtig an de Backelee, dat he to sik kamen schall.
Nu hett de Fro vun den Mann, de den Fisch in ’t Water smeten hett, ehr Spraak endlich
wedder, un se seggt to em: „De Hunne sund weg!„
As se de Hunne endlich wedder infungen hebbt, laat se sik in ’t Gras vun’n Werserdiek fallen
un lachen un wenen dör’nanner. De Hunnen slecken jem wieldes de Gesichter, as wullen se sik
entschülligen, dat se in ehre Verjaagtheit weglopen weern.
Avendsünn
Carl Scholz
Vadder un Dochter lepen noch'n beten up den Werserdiek spazeern. En warme Summerdag
gung toenn. De Sünn stunn al deep un dat wörr so bilütten schummrig. En groten Vagel trock
möe över den Heben liek up de Sünn to, viellicht en Aadbaar oder en Reiger, dreih denn aver
af över den Stroom.
Dar sä de Deern: Kiek doch mal, Pappa, de Vagel flüggt över de Sünn weg.
De Vadder: Och Deern, över de Sünn doch nich. De Vagel flüggt dör de Sünn, seggt de Lüüd.
He kann nich över de Sünn flegen. De Sünn is doch veel to wiet weg.
De Deern: Dat glööv ik nich, Papa. De Sünn, de is dar doch, root un groot! Sowiet kann de
also gaarnich weg sien.
De Vadder: Doch, mien Deern! Du mußt du al vele, vele Jahren flegen, wenn du na de Sünn
hen wullt. Dat warrt en lange Reis.
De Deern: Dat kann gaarnich angahn. Kiek doch sulben! De Avendsunn is ganz groot nu un
dichte bi. Blot in de Middagstiet, denn is se ganz lütt un wiet weg. Denn steiht se aver ok ja
bald över mi, so hoch is de denn, Papa.
De Vadder: Ja, mien lütt Deern, so kann een sik wat vörmaken laten. Dat mit de grote Sünn
süht blot so ut. Dat kummt vun de Luft dartwuschen, seggt de vun de Wetenschap. - Un nu
kumm, wi wöllt na Huus!
De lütte swatte Wulk
Carl Scholz
Dat harr stramm regend dissen Morrn ut en groot un duster Wulk. Eerst namiddag keem de
warme Sünn achter de Wulk rut to kieken. Se wull doch mal sehn, wat dat dar unnen up de
Eer vun de grote swatte Wulk för ‘n Nattigkeit geven harr. Se müß dat ja jummer all wedder
updrögen. Un se süüfz ditmaal, denn dat weer teemlich natt worrn dar unnen.
Miteens, de Sunn weer al meist wedder trecht mit dat Updrögen, dar seil dar so en ganz lüttje,
swatte Wulk heran, schoov sik eenfach so vör de Sünn un bleev dar nu behangen.
„Ja, wat„, schimp de Sünn, „wat is dat denn för ‘n Aart, sik to benehmen?„
„Och„, sä de lüttje Wulk, „nu hebb Di man nich so. Ik söök doch blot mien Mudder!„
„Dien Mudder„, fröög de Sünn unglöövsch.
„Ja„, snuck de lüttje Wulk, „hest Du ehr nich vöröver trecken sehn?„
„De mit all den Regen in’n Buuk? – Och de, de is al lang weg.„
Dar füng de lütte Wulk an to blarren.
„Hool up,„ reep de Sünn, „nu, wo ik allens jüst wedder updröögt heff, maakst Du allens wedder
natt!„
„Ik weet doch nich, wo mien Mudder is.„
„Dar lang„, sä de Sünn. Un se wies mit een vun ehr Strahlen darhen, wo de grote Stadt man
jüst noch jüst eben so an de Kimm to sehn is.
Dar holl de lüttje Wulk mit Blarren up un sett sik langsaam wedder in Gang. Se reep ok
bedelhaftig nah den Wind. De weer bi de Snackeree inslapen, un he schull nu schuven helpen.
Dar kunn de Sunn wedder lachen. Un dat weer ok keen so grote Saak nich mehr, dat beten
Natt, wat överbleven weer, nu vun de Eer uptolicken.
„Kann een ja leed daan, dat lüttje Worm vun Wulk„, sä se noch, „aver de finnt ehr Mudder
seker wedder. Up’n richtigen Weg is se ja.„
Un nu schien den ganzen Namiddag de Sünn.
De Sunn, de sik verfungen hett
Carl Scholz
In 'n Gaarn vun de Familie Jessen stunn en riesig groten Haselnöötstruuk. In de Summertiet
geiht jüst achter dissen Hasel de Sünn unner, ganz langsaam. Mennigmaal is de Sünn
kreevsrood vun all dat Afmarachen, denn se mutt ja den ganzen leven, langen Dag ahn
uphalen schienen. Dar hett se seker ok en Barg Arbeit vun.
Eens Daags nu, dar mutt de Sünn ja woll to dicht an den Haselnöötstruuk rankamen sien. Up
jeden Fall harr de Sünn sik in de Haselnööttwiege verfungen, jüst as se weddermal unnergahn
wull, dar harr se sik regelrecht vertückelt. Se kunn nich mehr vör un nich wedder torüch. Dat
sehg so ja ganz schöön ut, so as se dar in den Hasel hung. Man wat dar schlimmet an weer,
dat dat mit eenmal keene Nacht mehr warrn wull. De Sunn kunn ja nich unnergahn!
Dat kummt den Summer över ja al maal vör, dat dat nich so richtig Nacht warrn will. „Man
ditmal drifft de Sunn dat denn doch to dull„, sään de Minschen. De mehrsten vun de Lüüd
wüssen ja nich, dat de Sunn dar eenfach nich wedder los keem ut dat Struukwarks vun den
Haselnöötstruuk.
Ja, wat kunn dar helpen? De Füürwehr müß her. Keen anners woll kunn dar woll helpen?
De kemen denn ok ja teemlich fix un mit Tatütata. Ho, de weern böös upgereegt, de
Füüwehrlüüd. Sowat harrn se denn doch noch nich hatt. Se wüssen eenfach nich, wo se dat nu
henkriegen schullen, dat se de Sunn wedder free kregen. De Hauptmann schimp blot. Dat hulp
ja ok nich. So wullen se al den Rettungshubschrauber kamen laten un wullen dar denn dicke
Taue andal laten, dat se vun baven an de Sunn ran kunnen.
„Unsinn„, reep de Füürwehrhauptmann, „de Taue, de verbrennen doch. Nee, so kriegt ji dat
nich hen!„
„Ja, wat nu denn?„ frögen de Füürwehrlüüd.
Dar stunn dar nu so'n lüttjen Bödel rum. De harr sik dat Schauspill al de ganze Tiet al nipp un
nau ankeken. As he de Füürwehrlüüd so reden un lamenteern höör, dar sä he to den
Füürwehrhauptmann: „Ji mööt welke vun de dicken Twiege rutsnieden!„ –
„Dat is'n gode Idee„, meen de Hauptmann. Dar sneden sien Lüüd mit de Motorsaag en paar
vun de Twiege twuschen rut. De Hasel haar ja genoog darvun, keem dar so nich up an. Un
kiek, dat harr hulpen. Mit’nmaal kunn de Sunn sik wedder bewegen. Ganz suutje sunk de Sunn
na den Horizont hendal. Un nu kunn dat endlich Nacht warrn.
„Ja„, reep de Füürwehrhauptmann stolt, „wi hebbt dat schafft. Nu köönt de Lüüd endlich to
Bedd gahn un slapen!"
Unkel ut Hessen
Carl Scholz
Unkel Enno weer nu endlich dar mit sien Autobatterie för dat Auto, wat’r een Jahr lang in de
Seeluft stahn harr. De Batterie harr Unkel rutnahmen un mitnahmen damals, as he wedder
nochtern weer un vun sien Gästehuus wedder na Huus in Hessen wull.
Dat kenn he, so mit Batterie rutnehmen. In 'n Krieg harrn se dat so maakt. Dat de Ruskies, as
he sä, dar nich so eenfach mit ehr Autos wegfahren kunnen, wenn se de nachts stahn laten
müssen - se harrn ok ja mal'n Mütz vull Slaap nödig hatt up den Rücktoch. Annern Morrn harrn
se de Batterien denn gau wedder insett un weern wieterbrackert.
Unkel stell de Batterie swaar neven dat Auto, beweeg de krampen Fingers paarmal, puus de
Luft rut ut de Lung un plier dör de wat blinnen Schieven in dat Auto. Nix nich schien anröhrt.
Up de Insel geev't ok sowat ok nich. Dat Slott vun de Döör sprung open gliek.
Unkel dreih denn aver eerst na vörn lever, grabbel unner de Motorhuuv na den Riegel, möök
em los. De Huuv sprung hoch. He greep na, stell de Stang fast. De Motor sett hier un dar Rust
an. He keek na dat Öl. Dat lang noch hen. Denn eerst wucht Unkel de Batterie up ehren Platz,
möök dat Binneband nich af. He leet dat all so stahn miteens, wull nu eerst dat Huus bekieken.
De Kamers röken muffig. He reet Finster un Dören open. För dat Land umto aver, för de Insel,
dar harr he nu keen Sinns nich, liekers stunn dar un keek lang ut'n Finster.
De Kraam leeg all so dar, as he dat vör een Jahr achterlaten harr. Up'n Hoffplatz en
Dör'nanner vun Drahtrullen, Balkens un Stangen. Kruut wuß dartwuschen hoch. Ok jüst keen
Ogenweid. Man dat schien em nix to maken. He trock sienen Mantel ut, smeet em över een
vun de afschüürten Sessels, grabbel sik’n Schruvenslötel ut de Kökenschuuvlaad, nöhm noch'n
Metz mit för’t Band um de Batterie. De klemm he nu an, steeg denn in't Auto, dreih den Slötel.
De Motor ächz, stöhn heesterig un lungsch, sprung aver an, leep klöterig eerst, rund denn.
Unkel Enno vertrock keen Mien darbi. Klaar doch, dat so een Maschien leep. De Batterie weer
frisch. Nu wat? He leet den Motor Ogenblick warm lopen.
He slarr dör't Huus na achtern up'n Hoffplatz, möök sik an de Drahtrullen. He reet dat Unkruut
twuschen de Rullen rut, sehg rood dat Bloot över sien Fingers lopen, quääl sik nich um, sleep
de Rullen na vörn dör't Huus, smeet de neven dat Auto.
Den Dachgepäckdräger vun't Auto nöhm he nie nich af. Unkel taxeer na jede Rull, jedet Paar
Balkens un jeden Arm vull Stangen twuschen sien Snuuveree lüttjen Ogenblick, wat he dat ok
woll all mitkriegen dä?
Denn eerst puckel he Balkens un Stangen baben up den Dachgepäckdräger, de Drahtrullen
achterna. Dat Auto fedder sacht jummer mehr in de Knee. Dat aver gung Unkel vörbi.
Dunntomalen in Rußland, wo he sik de Koppverletzung haalt harr, dar harrn se de Autos jüst
so vullpackt, sowiet, dat de Kaross up de Räder schüür. Dat helen de ut, de Autos. Un he föhl
good, as he sehg, dat he nu allens mitkreeg. Mit unhannige Tauen, de he vun de Fischers
snurrt harr, bunn he fast, wat na sien Menen viellicht in't Rutschen kamen kunn. De
överlangen, freen Ennen vun dat Tau smeet he eenfach babenup.
He möök Dören un Finster dicht, slööt de Huusdöör af. As he sik ganz af un ut de Puust in't
Auto fallen leet, geev dat knarrschen na. He stell liekers den Motor an, stell den Spegel richtig,
geev sinnig Gas. Schraueln beweeg sik de överladen Fohr. Dat ächz un stöhn as up so'n ool
Seilschipp. Aver dat leep. Unkel waag dat so mit de Tiet un kamen up fofftig. Dar stüer he, ahn
en Mien to vertrecken, över'n Damm vun de Insel na't Festland röver.
Sien Grundstück bruuk’n fasten Tuun. De Köh schullen nich utbreken könen un em weglopen.
Up Festlandsiet vun'n Damm stunn al de Polizei. Unkel, nu beten vergrellt: „Wasch mer denn
nu schon wieder vun em wulle?“
He schull man eerstmal utstiegen, sien Fahrtüüchs weer doch woll teemlich överladen, oder?
Unkel kunn dat överhaupt nich insehn, versoch wedder in sien Auto to kamen, aver de Polizei
leet em nich. Dar vergrell Unkel sik mit sien Schicksaal, un he schimp: „Ungereschtiggeit up
disse Welt. En arme Haimgehrer zu scheganiere. Un sei Keih brauche diese Sache all."
De Polisten harrn Möh sik trüchtoholen, keken sik gegensiedig an, frögen Unkel noch, of he
wat drunken harr, leten em upletzt losfahren, mahnen aver noch „schöön langaam zu fahre,
gell." – „Ei, klare Sach’ “, reep Unkel noch un tucker wedder los.
Allens hett sien Grenz
Carl Scholz
Dör de scheven Finster glinster un flucker dat dusterbreed vun de Gracht röver. Smaal un diagonaal
umhoch blänkern de Aluminiumstangen. As nich wahr schöten baben dat Duster de Dubbelkegel vun de
Autos hen un her.
En Koppel Stöhle harrn se tosamenrückt, tosamendrückt un geven mit ehr swatte Farv sowat as Riegen
vun Bookstavens up en witt Blatt. Hell de Footbodden? Weet so en Architekt, wat dat Schüern vun so’n
Footbodden för Arbeit maakt?
Tögerlich, as sochen de wat, so treden de Minschen dör dat smaal Lock dar achtern in de nakig Wand. De
een oder anner vun de Lüüd harrn sik so sett, as gung’t hier um verbaden Doon, welke keeken ok
rundum, as bruken se Hulpe, annere stunnen mit sik rum, wüssen nich wat.
Ik klüter rum an’t Enn vun dissen Slauch vun Saal. Midden dör de Stohlriegen trock sik’n Padd,
stohlbreed. Ik dreih mi de Lamp vun’t Leespult mehr na unnen. Dat Licht baben warrt laterhen mit so’n
Minneseerregler (Dimmer) runnerregelt. Dat Waterglas stunn up de Kipp. Ik schoov dat na achtern.
Dar ramenter dat bi’t Döörlock. Neben de veerde, foffde Reeg Stöhl bögen sik Mannslüüd över en
Kreatuur blot vun swatte Haar. Sehg wahrhaftig so ut. Ja, en Ballig vun swatte Haar hungen bet up den
Footbodden. Se hoven dat Wesen wedder up de Been. Dat drööp mi midden. Ik müß na Luft jappen,
greep mi an’n Hals.
En smachtig Gestalt leet ut den Haarballig man blot en lütt witt Gesicht kieken mit twee dustergrote
Ogen dar in. De smaal Mund schien licht to smielen. En unwürklich Froensminsch. Ik much ehr kennen
lehren. De helpen Mannslüüd leten ehr aver gaarnich los. Ik kenn dat Minsch nich – oder doch? Ja, is
dat’n Minsch? Dat keek stief up mi, wrangel sik los upletzt, keem mit faste Trää up mi to. Ik kunn mi nich
bewegen, much ok woll nich.
Vun de inkamen Minschen lepen disse Fro welke achterna, stunnen um ehr rum denn. Dar bleev se vör
mi stahn. Wat för Ogen! Dat Wesen greep na mien Hannen. Dat gung mi dör. Disse Froenshannen leten
ieskoolt. All mien Föhlen kehr sik um vun Bewunnern in en vun deep Binnen upstiegen Gegenan. En Fro
un ieskole Hannen! Ik harr dat Geföhl, en Gräsen schuul dat Gegenan över de Schuller. Se drück un
drück mien Hannen, heel de fast un faster. Ik versoch disse Ieshannen uttokamen, keem aver nich los.
Elfenfro, Kobold, Computerfro, anner Steernfru? Unwahr, wat ik beleev.
„Welkom in Wardeningen!“, sä en hoge Stimm, de nich to dit Wesen to passen schien, „ik kenn woll joe
Böker; aver joe Stimm, de kenn ik nich, darum ...“
„Ik warr mi Möh geven“, höör ik mi reden.
De Fro leet mi los, dreih sik. De Minschen möken, leten sowat as en Twiete. Dar stapp se dör, mang de
Stöhle - glööv ik, dat ik seh!
Ik keek up mien Hannen denn, de harrn sik bleek verfarvt, vun de Ieskulle ja woll, vun den fasten Greep.
Ik versoch to begriepen. Dar, in de veerde, foffde Reeg pulter dat gräsig. Mannslüüd storten bi, grepen
to. De swatten Haar schienen wedder bet up de Eer to hangen. Un de Saal weer nu vull bet up den
letzten Platz.
Een vun de Minschen broch mi vörsichtig na en Stohl hen, födder mi up, mi daltosetten. Ik weer woll
beten wat bleek in’t Gesicht. Ik höör wat vun Begröten as ut wiete Feern. Ik faat mi an de Bost, wull
weten, wat ik noch leven dä. He hett di nochmaal utlaten, dach ik. Wull mi afsekern denn un keek de
Stohltwiete lang. Is nums nich to sehn mit lange swatte Haar! Dar glööv ik de Wänne fluckern un bevern
to sehn. Een vun de Sülverfolien an de Wand hung dal, blänker. De rosa Wandfarv sik bleek nu un ik
kreeg Noot mit Aten halen. De begrötern Minsch wull mi tospringen. Ik wunk af. Gung al wedder, wenn ik
ok meen nu, dat de Footbodden sik nu gries verfarvt harr. Ik glööv ok fast, dat dar swatte Balkens krüüz
un verdwars up den Footbodden legen.
Ik rappel mi hoch denn, steeg up den Podest, gung an’t Pult. Dar sehg ik dör de scheven Finster dat
Water blänkern vun de Gracht röver. Un ik harr nu mienen Text vör mi.
De Lüüd later stunnen an de Gadroov al, paar sund bleven in’n Saal, wullen mi dit un dat fragen. Ik fröög
dargegen, wat se nich’n Fro mit lange swatte Haar sehn harrn? Nee, nums nich harr sowat sehn. Buten
de Döör en Knauel Minschen. De harrn to doon mit Mantel un Jacken överstriepen. Dar grien mi en
kahlen Dööts an, as wull he seggen, dar heff ik di een injaagt, wat? Dat is, dat du mi nich to
upsternaatsch warrst, allens hett sien Grenz! –
Weer de ok unner de Lüüd bi mi in’n Saal, sehg de nich meist ut as Dick Huismann, de PerformanceKunstmaker? Dat wüß ik nu ok so genau nich un gung teemlich nadenkern in mien Hotel.
Utkieken nah Bleekgesichter
Carl Scholz
Vör use Kark treckt sik lang hen en Rebett mit smucke Hüüs un veel Grööns. Rechter Hand steiht in 'n
Appelgaarn dat witte Pastorenhuus, paar Trääd wieter treckt sik dat Gemeendehuus, wat ganz fröher
maal as Buernhuus deen, wo de Pastor sien Keih in harr. Noch wieter achterto is de Speelplatz för den
Kinnergaarn. Nah de Straat to, wo de Bus langrötert is 'n grote, griese Muer mit veel Buschwarks,
Struukwarks, lüttje un grote Bööm darvör, so dat 'n de ole Muer nich so sehn kann.
Paarmaal in 't Jahr fiert de Gemeen en gröttere Veranstalten in 't Gemeendehuus, so as nu an dissen
laten Summerdag. Överall is noch Licht, Dören un Finster staht open. Dat Gemeendefest klingt so
langsaam ut. De Groten staht noch to klönen, köönt sik noch nich recht losmaken. Kinner sund dar blot
noch twee, dat sund Eike, de Söhn vun usen Pastor, he kummt tokamen Jahr na de School, un sien Frund
Heiko. Eike hett sik in de gröttsten Appelboom twuschen de Hüüs en Boomhuus ut ole Breder
tosameschostert un dat is en groten Spaaß, dar baben to sitten un sik wat vertellen, Indianner spelen un
de Lüüd dar unnen to beobachten un to beluurn.
Dat is nu meist duster worrn un de Tied is dar överhen. En Fro röppt: "Heiko, wir müssen jetzt gehen,
kommst du?" As Jungens so sund, se geven keen Antwoord nich un de Mudder röppt un röppt. Man up de
Duer holen de Jungens dat nich ut, gniggern eerst, lachen denn luuthals. Dar warrt Heiko sien Mudder
vergrellt: "Kaamt runner darbaven, wi mööt los!"
Nu is Eike alleen. Un dat mit dat Verstekenspelen hett em dreven, dat he sik in de dichtwussen Büsche
versteken deit, so as de Indianer dat ok maakt hebbt. Ganz still sitten, sik nich rögen un allens vun hier
beobachten, wat de Bleekgesichten dar woll utbaldovern.
Duert ok ja nich lang, un sien Vadder, us Pastor, röppt na Eike. Eike aver is nu Indianer un draff sik nich
rögen. Pastor W. aver warrt unruhig. He hett sienen Söhn över alle Maten geern. He unnersocht dat
Boomhuus. Dar is nums. He löppt röver na sien egen Huus, wo de Fro an'n pütjern is.
"Is Eike bi di?"
"Nee, de weer ok nich hier. He hett toletzt mit Heiko speelt."
"Ja, aver ik finnt em nich."
Nu warrt dat för Eike spannend. He kann good beobachten, wo de verbleven Lüüd söökt. Se wennen sik
hierhen un darhen, sund upgereegt ja woll. Twee hebbt ehr Fahrrad nahmen un wöllt de Straten
rundumto afsöken.
"Eike hett sik seker in't Gebüsch verkropen!" röppt Eike sein Mudder ut dat open Finster.
Dar wuseln nu denn de velen Mannslüüd rum. Dat rischelt un raschelt. Man se finnen nix.
Eike höört af un an Stimmen ganz dichte bi. En Indianer aver lett sik nich vun Bleekgesichter finnen.
Dar mutt Eike mit ankieken, wo en Mannsminsch sienen Vadder in'n Arm nehmen deit, denn de sluckt,
snuckt un weent. He hett sienen Vadder noch nie nich wenen sehn.
"Wenn em nu wat passeert is!"
"Och wat", will de Mann trösten, "wi finnt em seker!"
Dat geiht Eike nu doch beten an de Nieren.
Mudder is nu ok unruhig worrn, un se hett de Polizei anropen. De is nu dar un verhannelt mit sien
jummer noch snucken Vadder.
Eike höört blot noch: "Kommen sie mal eben mit, wir müssen das maal eben aufnehmen." Se nehmen em
in de Midd un lopen na den Streifenwagen hen.
Dar hollt Eike dat nich mehr ut. He stört ut sien Versteek un schreet so luut as kann: "Nee, nee, er ist
unschuldig!"
Nu liggen Vadder un Söhn sik in de Arms: "Eike, mien Eike! Tu das nie wieder, höörst du, nie wieder!"
"Och, Pappa, ik heff mi doch blot för de Bleekgesichter verstaken!"
De gröne Kööksch weet wat
Carl Scholz
In en groote Stadt, dor hebbt maalins twee Kinner wohnt, de heten Gabi un Kai, Süster un
Broder. Se wullen so geern maal verreisen. Vadder un Mudder gungen beid up Arbeit, man
liekers kunnen se ehr Kinner keen Reis nich betohlen. So swutjern de beiden den leven langen
Dag alleen enerwarts in de Stadt rum. Un foken kemen se laat wedder an de Borg. De Ollern
sään nix dorto, weern meist to möe, froh, dat se sik nich noch mit de Kinner afgeven müssen.
So stunnen Kai un Gabi foken ok an'n Bahnhoff rum. Se bekeken sik, wo de Lüüd an- un
afreisen, drömen vun de Feern un wat'n dor viellicht all beleven kunn. De Lüüd, de up'n
Bahnhoff arbeiten, de kennen de Kinner al un leten se gewährn. Un ok de Stadtstriekers
wüssen, vun wat de Kinner drömen. Man een vun jem harr de Kinner besunners geern. Se
nömen em Opa wegen sienen langen Baart. De beobacht de Kinner al'n ganze Wiel un besnack
sik eensdaags mit de annern Stadtstriekers, wo se de Kinner villicht helpen kunnen, dat de
villicht maal an en lange Reis komen kunnen.
An't Enn harrn se wat rutfunnen. „Ji mööt nachts kamen”, sä Opa eensdaags to Gabi un Kai,
„bi Doge geiht dat nich. De Maand mutt lüchen, anners finnt Ji den Weg nich!”
De Kinner over nöhmen em nich so ganz eernst un lachen em wat ut. Over liekers drömen se
in ehre Betten noch dorvun, dat Opa jem en lange Reis verspraken harr, en Reis dör de ganze
Welt, villicht ok noch wieter, no de Steerns oder so. Moie Drööm weern dat, un se slepen goot
dorno.
De Tiet leep so dorhen un de Drööm, de bleven Drööm. Bet dat an so een Summerdag OpaStadtstrieker de Kinner miteens fröög, wat se nu nich endlich ehr grote Reis moken wullen,
vunnacht weer nämlich Vullmaand?
De Kinner wüssen eerst nich recht, keken sik denn gegensiedig in de Ogen un begrepen
upletzt, dat Opa dat eernst meen, dat de Tiet nu kamen weer. So gungen se dissen Ovend nu
nich no Huus. Gabi slöög sik lüttjen Ogenblick mit ehr Geweten rum, dach an Vadder un
Mudder, dat de seker trurig keken, wenn se nu nich no Huus kemen. Over dat unbannige
Verlangen no de grote Reis kreeg denn doch de Bovenhand.
So kunn't denn endlich losgohn. Opa kreeg'n gröön Buddel ut sien Umhangentasch un jieper
dreemaal mit'n Proppen up den Buddel up un daal. Gabi heel sik de Ohren to för de hogen
Töön, de dat Jiepern möök. Dorno müssen Kai un Gabi jeder een groten Sluck ut den Buddel
nehmen. Pfui Deibel, dat Tüüchs smeck jo gresig, un de Kinner schuddeln sik. Opa over
verseker jem, den Sluck bruken se, dat se dat Füer in't Lief kregen, wat dor nödig weer, dat de
Reis ok goot aflopen dä. Denn kraam Opa ut sien kladderig Weeswark twee Flögels unnerrut.
De tüter he Kai un Gabi mit'n Tüdelband up'n Rüch fast.
„Dat mutt heel un deel fast sitten”, sä Opa, „dat mi dor nix passeern kann.” Un he trock ok dat
Band nochmal richtig noh.
Nu stapp de Opa mit de Kinner un all de annern Bahnhoffs-Stadtstriekers up de annere Siet
vun de Straat. All stegen se up den lüttjen Barg, wo dat Denkmaal steiht mit de paar Bööm
dor umto.
„So”, sä de Opa nu, „dat hier is de aller-, allerhöchste Stä in use Stadt! Vun hier ut köönt ji
licht in'n Heben flegen up joe grote Reis gohn!” Dorbi grien he achtersinnig, wat'n over jo nich
sehn kunn wegen den langen Baart.
De annern Stadtstriekers stunnen rundumto. Se wullen jo de grote Stunn mitbeleven. Opa
fröög in de Runne, wat dat denn nu ok duster noog weer? Jo, duster noog weer dat woll, aver
de Maand leet sik noch nich sehn. Denn müssen se woll noch'n lüttjen Ogenblick töven. Bald
over keem he, de Maand, rund un sinnig un keek neeschierig över de Hüüs, töögsaam eerst,
dusterroot denn un farv sik so bilütten goldgeel.
Miteens reet de Opa de Arms in de Höchde un sä mehr fierlich: „Leve Kinner, nu gaht up joe
grote Reis!” Un se müssen de Flögels bewegen, dat se afheven dään vun de Eer.
„Jo, so is good”, repen all de Stadstriekers dör'nanner, „faste slogen un jummer up den Maand
toflegen! - Jummer liekut! - Un fein de Richt holen! - Nich vörbiflegen, anners kaamt ji nich
wedder no Huus!” Un wat se för Raatslääg mehr mit up ehr Reis kregen.
Kai un Gabi slögen as dull mit ehre Flögels. Se juchheihen as dat afgung, höger un höger. De
Lichter vun de Stadt bleven wiet unner jem. Hier boven höörn se keen Mucks nich mehr, heel
un deel still. Man Kai faat Gabi doch lever an, dat se sik nich verleern in de Dusternis. So
sweven se dör de swarte Nacht in den Heben, wo blot de Steerns um se to weern.
Wenn se vörrut keken, wörr de Maand nu grötter un grötter. Dor kreeg Gabi doch beten Bang
un fung mit snucken an. Over Kai begöösch ehr: „Ween man nich, wi sund jo bold dor. Kiek
doch, de Maand töövt up us!”
Kai over kunn gaarnich noog kriegen vun dat Flegen. Dat weer so recht wat för Vadder sien
Jung. So wull he denn ok nich mehr anholen, as se an den Maand ran weern. He reep in sienen
Övermoot: „Laat us wieterflegen, Gabi. Dor up den Maand weern de Astronauten doch al. Wi
flegen lever no den Mars hen, jo! Dor weer bet nu noch nums vun de Minschen.”
Gabi over mohn Kai: „De Opa hett over seggt, blot bet up den Maand, anners kemen wi nich
wedder no Huus!”
„Och, de ole Knacker”, ütz Kai, „wat weet de, wo schöön dat hier boven is?” Dor dreih Kai ok al
bi, dat se nich an den Maand anstöten. Gabi schoov he eenfach wieter, leet sik nich afbringen
vun'n Weg un stüer up'n Mars to. De groten Lüüd vertellen doch, dat't Marsminschen gifft!
Also, wat schull jem passeern? Villicht funnen se dor jo ok welke. Un welke, de beten mehr
Tiet för jem harrn as ehr egen Vadder un Mudder. Un se müssen nich jummer alleen spelen.
So sweven se ok al dol, sehgen to, dat se dichte an so'n Mars-Kanaal upsetten kunnen. As se
wedder Grund unner de Föten harrn, keken se rundum un sehgen nich wiet vun jem en grootet
Huus. En Slott möglicherwies. Dor lepen se nu hen, stappen dör den roden Sand.
In dat Slott stunnen all de Dören wiet open. Minschen sehgen se keen. As wenn dor nums nich
tohuus weer. Kai un Gabi nöhmen sik ganz fast an de Hand. Se troen dat nu doch nich. En so
groot Slott un allens still, keen Minsch nich to sehn? De Kinner gungen ganz liesen, bekeken
sik nippe de moien Schapps un de güllen Stöhle in de Kamers. Allens mit feine Biller un
Teppiche utstaffeert. In den gröttsten Saal stunn'n Schottel mit rode Appels up'n Disch. Dor
kreeg Kai grote Ogen. Un Smacht harr he jummer. Man Gabi leet em nich, wörr wedder
gnarrig: „Laat us lever wedder umdreihen. Mi gefallt dat nich. Ik tro dat hier nich!”
„Ie wat”, wiesnääs Kai, „wenn wi nu al maal up Reisen sund, denn wöllt wi ok wat sehn, denk
ik!” Un so gungen se rund dör dat Slott. Se keken sik allens an un wullen denn al wedder
torüch, as se wedder an de Appels vörbikemen. Kai kunn sik nich mehr laten. He lang fix noh
so en moien, dicken, roden Appel un beet dor richtig mit Smackes rin. Dor rumms dat
förchterlich un all de Dören flögen dicht. De Kinner rönnen los, versochen noch ruttokamen,
man dat gluck jem nich mehr. Se weern infungen.
Verjogen un schaambüddelig legg Kai den Appel in de Schottel torüch. In den Ogenblick over
stunn an't Enn vun de Halle een vun de Marsminschen - gröön un abasig antokieken. Up'n
Kopp 'n Kroon. Villicht de Marsminschenkönig? He dä eerst frundlich. Se schullen man keen
Bang nich hebben, meen he. Un se schullen man geruhig wat neeger komen. He wull vun jem
blot weten, wo dat up de Eer so togung hütigendaags. Un wo dat dor nu utsehg twuschentiets.
He weer lang nich mehr dor west up de Eerd.
Man as dat Marsminsch achter keem, dat de beiden blot arm Lüüd Kinner weern, dor reep he
miteens de Wachen un leet de Kinner wegbringen. Se kregen gröön Tüüchs an, dat se
tominnst so utsehgen as Marsminschen. Vun nu af an müssen se in de Marsköken helpen. Wat
weern de Kinner dor truurig, sunnerlich Kai. Wenn he doch blot up sien Süster höört hatt harr!
Weern se doch blot up den Maand flagen, so as de Stadtstriekers dat jem befohlen harrn. Nu
seten se hier up'n Mars, un noch dorto in de Köök. Se föhlen sik eensaam, harrn nums nich,
wo se mit snacken kunnen. Blot mit de dicke Kööksch kunnen se af un an maal 'n Woord
wesseln. De kunn schients so'n beten ehr Erden-Spraak. Meisttiets over schell se blot
Kantüffeln. De beestige Kökenchef leet nich to, dat se veel mit'nanner reden.
Eensdaags maal weern se alleen mit de gröön Kööksch. Dor haal de dicke Kööksch de Kinner
an sik ran un wisper jem to: „Ji beiden duert mi. Un ik glööv, ik weet'n Möglichkeit, woans ji
beiden wedder noh Huus komen köönt!” Na, wat wullen de Kinner nich lever höörn. Man as
Belohnen wull de gröön Kööksch vun jem beiden en Söten up jede vun ehre runnen Backen
hebben. Over de Kinner gruulen sik. Se wullen nich. De Kööksch sä an Kai: „Ik verraad di ok,
dat de König keen echten is. De rechte König sitt up de Eer un kann nich wedder torüch. De
Marsminschen vertellt, he leevt dor as Stadtstrieker. Ik weet nich genau, wat dat is, over nu
krieg ik doch wiss'n Söten vun di Kai, wat?"
Kai wunner sik, dat de gröön Kööksch so'n lange Reed hollen dä, over he wull liekers jummer
noch nich. Gabi over vertell, dat een vun de Stadtstriekers jem ut'n Buddel drunken loten un
jem de Flögels umbunnen harr. Dor kreeg de Kööksch ganz grote Ogen un fröög: „Weer dat'n
grönen Buddel un hett he mit den Proppen jiepert?”
„Jo”, reep Gabi hööglik, „dat hett he!”
„Psst, nich so luut”, begöösch de Kööksch, „dat us blot nums nich höört!” As de Kööksch nu ok
noch to weten kreeg, dat de Kinner jüst ut den Buddel drunken harrn, dor sä se: „Jo, wenn dat
so is, un ji dor vun drunken hebbt, denn hebbt ji vun dat Marselixier in't Liev. Denn mutt ik
eerst recht'n Söten vun jo beiden hebben, denn krieg ik nämlich vun dat Elixier sien Kraft in
mien Lief. Un denn köönt wi endlich den falschen König ut 'n Weg kriegen.”
Gabi heel nu nix mehr torüch, un se drück de Kööksch up jede Siet een up. Over Kai stell sik
jummer noch an. Man Gabi schoov em hen no de Kööksch un mit gresen broch Kai dat achter
sik. Paarmaal aver wisch he sik achteran noch över de Snut.
Nu strokel de gröön Kööksch Gabi mit ehre gröön Fingers över't Haar. Un jüst dor keem de
bestige Kökenbaas vörbi, keek, wat de Kööksch up jede Siet vun ehre Backen den Afdruck vun
een Söten harr. För Straaf nu schull de dicke Kööksch vun nu af an jeden Dag Pellkantüffeln
pulen. Un se ween dicke Tranen dorbi, möglicherwies ok dorum, dat de Pellkantüffeln so heet
weern?
Man de Wachen slepen un tarren de Kinner nu vör den falschen König. De harr vun den
Kökenbaas to weten kregen, dat de Kinner de Kööksch küßt harrn. Un nu wull de falsche König
vun jem ok so een Söten. Over de Kinner leten sik för Nix nich in de Welt bewegen, den
glibberigen König een uptodrucken. Dor schimp de falsche König, keem unbannig in Raasch un
leet de Kinner in't Lock smieten. Nu seten jo ganz in de Bedrullje. Un wo blot schullen se
wedder no Huus kamen?
De falsche König wull sienen Arger dolspölen un verlang noh Wien. De Kööksch stell de
Pellkantuffeln an de Siet un goot mit Snucken un Wenen den Wien in en Glas. So bleev dat
nich ut, dat'n paar vun de Tranen in den Wien kullern. As nu de falsche König vun den Wien
drinken dä, dor blaas de König sik up, worr jummer dicker un dicker. Upletzt steeg he hoch un
flöög as'n Luftballon in den dustern Weltenruum, de dor keen Enn nich hett. Un ganz vun
wieden kunnen se noch sien Bolken höörn, ehrder dat still worr upletzt.
De Kinner wunnern sik, wo de dicke gröne Kööksch miteens lopen kunn. Se sorg dorför, dat de
Kinner ehr Flögels wedder kregen. De worrn jem fix umbunnen un se schick de Minschenkinner
torüch up de Eer. As Updrag kregen se mit up'n Weg, dat se an den Opa sienen Buddel ran
müssen. Wenn se em denn harrn, dennso müssen se dreemaal mit den Proppen jiepern. Dat
swaarste over, de Opa müß dor vun drinken. Dat weer wiß nich so licht to, dat se dat all
vör'nanner kregen.
Man dat weer meist nich to glöven, aver dat gluck jem upletzt. As de Opa den letzten Sluck
daan harr, keem en groot un gröön Ruumschipp anflogen, sett sik ganz sachten daal up de
Anhööchd mit dat Denkmaal. Gröne Minschen stegen ut un kleden den Opa mit sien
rechtmäßig Königstüüch an. Dor fullen all de annern Stadtstriekers up de Knee. De König-Opa
aver gung noh de Kinner hen, bedank sik bi jem un schunk jem'n Kasten vull mit Gold. Wat'n
Freid! Vun nu af an bruken se keen Noot nich mehr to lieden. Un se kunnen Reisen, wohen se
wullen. De Marskönig grööt noh sien Stadtstriekerkollegen röver, steeg in sien Ruumschipp un
flöög in sien Riek up den Mars torüch.
Wat nu de Kai un Gabi noch wat vun ehren Riekdom hebbt? - Dat weet ik ok nich. In'n
Ogenblick sund se nämlich up Reisen!
Paul kriggt Besöök
Carl Scholz
Paul is de dicke, swatte Kater ut de Queerlandstraat. He möök man blot eerst een Oog open as
se Elly brochen, Elly, en junge Kattendeern. De ehr Lüüd möken Urlaub. Un Elly kunn doch
nich dree Weken alleen blieven, so schull Elly en Unnerkamen bi Paul hebben. Warrt sik woll
verdrägen, Elly un Paul.
Paul leet normalerwies keen anner Katt in sien Revier to. Na, weer ja'n Froensminsch. Dat
kunn em nich över. Emmy möök toeerst 'n Puckel, mauz heel luud un füünsch. Man Paul dreih
sik blot eenmaal um sik sülben. Wiever interesseern em nu nich. In de Nacht kunn'n dar
villicht maal över reden.
As Paul laten Avend up'n Swutsch gung, dar överlegg Emmy nich lang un suus achterna. Mööd
un schiettig kemen de beiden annern Morrn wedder an de Borg. So gung dat Dag för Dag bet
na'n tietlang Paul alleen na Huus keem. De Plegeollern nehmen dat nich so ganz eernst. Dat
kummt bi so Katten maal vör, dat de'n Dag länger blieven, man Emmy bleev verswunnen un
de Plegeollern möken sik Sorgen. Se sochen rundum in de Straat, verdelen Zedels, frögen bi
de Nabers, man Emmy bleev verswunnen. Keem darto, dat ok Paul nu över wat längere Tiet
wegbleev. Katers hebbt sowat an sik, dar kummt dat maal vör, wenn se'n nee Leevde funnen
hebbt. Paul dä twaars, as schullen sien Lüüd mitkamen, man se verstunnen em nich, wüssen
nich recht to düden, wat Paul wull.
Elly ehr Lüüd kemen na dree Weken torüch ut'n Urlaub. Un Frauke, ehr Dochter ween sik de
Ogen ut'n Kopp, dat Elly verswunnen weer. Dar beslaten alltohope, dat se tominnst noch
eenmaal up Sööktuur gahn wullen. Se verdelen sik in de Nabershop unr funnen tominnst Paul
up en Terrass' liggen paar Hüser wieter weg. Dar leev en ollere Fro. De harr Paul mit Eten
versorgt af un an. Man nu harr Paul al länger nix annahmen, hett blot jummer blarrt un weer
ok nich wegtojagen. „Nu”, sä Fraukes Mudder, „dat hett doch wat to bedüden!” Un se söken
um dat Huus herum.
Miteens gewahr Frauke en heel liesen Miauen ut dat Kellerlock. Un wahrhaftig funnen se
Emmy. De weer woll in ehr Neeschierigkeit in'n Keller dalhüppt un harr nich wedder rut kunnt.
Teemlich afmagert, aver gesund drück Frauke ehr Katt an sik.
De Freude weer ja groot. Paul droff vundage, liekers he so schiettig weer, sogaar up't Sofa,
darför dat he Elly nich in'n Stich laten harr un Frauke striekel in ehr Glück afwesseln Paul un
Elly.
Gellt dat bloots för Kinner ?
Fred Würdemann
Claas Themann keek noch mit Slaap in de Ogen op sien Wecker: fief Minuten vör halvig söben,
so as elk een Morrn. Wenn Dag för Dag de Wecker halvig söben bimmeln deit, büst faken al
kort vorher von alleen waak.
Elke, sien Fro, weer jümmer toeerst in de Baadstuuv. Un Claas kunn dat nochmaal geneten,
sik to recken un strecken. He föhl sik utslapen as lang nich. So keem he mit Swung ut ‘n Bett.
Bi 't Raseern weer he froh den „River-Kwai-Marsch" an fleiten, wieldeß Peter, sien Söhn, sik
„een Etaasch deper" de Tähnen putzen dä.
Peter harr foorts markt, dat sien Vadder vondaag sünnerlich goot op weer. So fröög he an
Fröhstücksdisch miteens: "Papa, dörf ik nich doch al bald maal mit 'n Rad no School?"
"Nee, dat is veel to gefährlich op de Landstraat!" sä Mudder Elke.
"Naja, wenn de Radweg tokamen Johr kloor is, köönt wi över snacken. Denn büst du al in de
drütte Klass un denn kunn dat wat warrn. All right, Partner?„ weer Vadder Claas sien Söhn an
begööschen, strakel em öber sien Wuschelkopp un plinker em to.
"lk föhr denn dör de Wischen, Partner. All right ?"
"Och, Jung, dör de Wischen bit hen na de Brügg över de Wettem un denn op de annere Siet
trüch. Wat is dat för 'n Ümweg!? Büst denn ja 'n Stünn ünnerwegs." - Dat Thema weer dar! Pause.
"Du, Mama, allens ward jümmer düürer, nich?" "Ja, Peter, is so."
"De Papa is nu uk düürer worrn för sien Chef" "Wo meenst dat?"
,Kriggt he nu nich mehr Geld as verleden Johr?"
„Lütt beten, ja." Mudder Elke kunn sik dat Smuustem nich verkniepen.
"Mien Daschengeld kunn uk maal mehr warrn - lütt beten."
"Ah, dorher weiht de Wind", dach Vadder Claas, leet sik achtert Blatt aver nix anmarken.
"Du, Papa, ik wect, wo du Geld sporen kunnst." "So? Denn laat maal höörn!"
"Wenn du mi dat Geld för den Schoolbus geven deist, harr ik mehr Daschengeld,' ohn dat di
dat mehr kosten deit!"
"Un wo wullst du dat anstellen? Etwa swatt föhren?"
"Nee, Papa, to Foot - or mit' Rad. - Ji bruukt bloots ja seggen!"
Claas Themann leggt den Arm üm sien Fro un meen: "Wat hebbt wi doch för 'n kloken Söhn!"
Un to Peter sä he: "Slaag di dat ut 'n Kopp, Jung!„
„So is dat jümmer. Wenn "t gegen mi geiht, plöögt ji op een Stück!" muul Peter.
Ut 'n Radio quarr dat: " Die Zeit: Es ist fünf Minuten vor acht, 7 Uhr 55"
"Still!" Claas Themann sprüng op, sien Koffietass füll üm. Nix mehr in, man goot. He suus in de
Kamer. De Wecker stünn jümmer noch op fief Minuten vor halvig söben. Trüch na de Köök,
"Sluß mit Snackeree. Wi hebbt verslapen. Dien Schoolbus is weg, Peter. Los, snapp dien
Schooltasch, Anorak an, tomaken kannst em in 'n Auto. lk föhr di even na School."
Un denn güng dat allens man bannig fix: hen na de Garaasch, rin in 't Auto - ansnallen nich
vergeten - un af güng de Fohrt. Claas Themann föhr ömlich mit een "Kavalierstart" an, dat de
Rööd dördreihten un de Wagen an de eerste Eck 'n lütt beten ut de Kurve rutschen dä. Peter
weer heel begeistert: "Klasse, Papa. Jüst so as Schumi!"
Dree Kilometer wieder stünn een mit de witte Mütz un weer mit een rode Kell an fuchteln.
Claas Themann föhr rechts ran, dreih de Schiev rünner un tööv ungedullig. He trummel mit
sien Fingern op 't Lenkrad.
De Wachtmeester keem un meen fründlich: "Sie haben es heute aber eilig. Sie sind zu schnell
gefahren!"
"Kann nich angohn. Föhr ik nie nich!", anter Themann un trummel wieder mit sien Fingers.
Höör sik an as: "Wir wollen unsere alten Kaiser Wilhelm wieder haben!"Oh, Sie sind sogar viel zu schnell gefahren!" sä de Wachmeester nochmaal fründlich.
"Stimmt nich. lk föhr jümmer wat ik dörf un nich mehr!" Themann worr jümmer argerlicher un
dorbi wüß he woll, dat de Wachtmeester Recht harr.
Do meen Peter von achtem: "Doch, Papa, du büst achtig föhrt. Heff ik genau sehn!"
"Swieg still! Dööskopp!" brüll Claas Themann ärgerlich un steeg ut. Denn keem dat übliche
Ritual: Papiern verwiesen, Belehrung un Geld betohlen.
As Claas Themann wedder in 'n Wagen steeg, lepen Peter Tranen de Backen hendaal. So luut
harr he sien Vadder noch nich beleevt. "Deit mi leed, Peter," sä he to sien Söhn. He föhl sik
slecht dorbi. Un na een Wiel fröög he: "All right, Partner? - Oder is sünst noch wat?"
Do snucker Peter. "Nix Partner! Nix all right! To mi seggt ji jümmer: Lögen is leeg un - un een
schall jümmer de Wohrheit seggen. - Ja, gellt dat denn bloots för Kinner?"
Un Straaf mutt ween
Fred Würdemann
Ik bün een Labrador-Deern un dree Johr oolt. Herrchen, Frauchen un jemehrn Dochter nöömt
mi Farah. Wi kaamt bannig goot miteenanner ut.
Man düt Johr wüllt mien Lüüd ohne mi in Urlaub. Ik schall tohuus blieven. Dat Flegen schall
goor nich goot ween för mi - hebbt se meent. Villicht is ‘t ja würklich beter so. Fleegt de doch
op een Eiland, wo dat so asig warm ween schall. Ik mag dat nich so warm. Un wenn de dor
doch bloots den leven, langen Dag in de Sünn rümliggen doot, hebbt de amenn goor keen Tiet
för mi?!
Man wat ik güstern so rein tofällig opsnappt heff - ik leeg op den kuscheligen Berber vör ‘n
Kamin un harr de Ogen dicht, aver de Ohrn natüürlich nich! Also ik dach, mi dreep de Slag. Ja,
wohrachtig! Fröög doch de Deern ehr Mama: „Oma un Opa kaamt doch morrn un paßt op
Farah op, wenn wi weg sünd?“
Op mi oppassen. Op mi! Wenn ik man nich op jem oppassen mutt. Wo dat sünst jümmer heten
deit: „Paß fein op, Farah!“ Un wo ik sogoor luuthals bellen mutt, wenn ‘t maal wedder
eenerwegens knackt oder knarrt hett in ‘n Huus. Un nu schüllt twee Ole op mi oppassen. Dat is
doch woll starken Toback!
„Kloor kaamt Oma un Opa. Dat is so afmaakt mit jem. Farah mutt ehren Utgang un Freten
hebben. Miene Blomen mööt goten warrn. Opa will den Rasen meihen un in de Garaasch wat
basteln. Un keen schall anners woll inköpen gahn?“ harr Mama antert.
Dat ik Freten hebben mutt, do hebbt se ja tominnst an dacht. Liekers, Recht is mi dat nich, dat
miene Lüüd in Urlaub fleegt un mi hier trüchlaten doot. Harrn de doch man jüst so goot to
jemehrn Wohnwagen föhren kunnt, so as sünst uk. Dor kann ik so schöön mit Navers Nico
rümjachtern un in ‘n See baden gahn.
Na, de schüllt sik noch wunnern! Ik kunn ja krank warrn. Wat de beiden Olen denn woll
maakt?
Dree Weken later
Morrn kaamt miene Lüüd trüch. Is de Tiet doch man gau hengahn mit Oma un Opa. Un allens
wat Recht is, hett gor nich so lang duurt, as ik ‘t dacht harr, dat se wussen, wat goot för mi is
un wat ik wennt bün.
Elk een Morrn in de Fröh un uk namiddaags nocheens bün ik mit Opa op Tour ween. Wi sünd
eerst een Stremel langs de Feller lopen. Un dat he sik man nich verlopen kunn, heff ik mi
eenfach vör de Döör hensett, wenn dat loosgahn schull, un heff den Weg eerst free maakt,
wenn Opa sik mit de Lien an mi fastmaakt harr. He kennt sik ja in use Gegend nich so ut un
schull mi nich verlustig gahn. Un so heff ik us denn to „mien“ Speelplatz - een grote Weid henführt. Eenmaal kort: „Wuff“ un Opa wüß denn, dat he sik nu von mi afkoppeln dörf.
Wo eenfach weer dat doch, Opa ‘ne Freud to maken. Harr de den Ball wegsmeten un ik em
den trüchbrocht, denn freu he sik as ‘n Kind un hett mi uk noch reinweg dull löövt.
Jümmer nadem ik mien „Geschäft“ erledigt harr, heff ik mi vör Opa hensett un kort eenmaal
„Wuff“ maakt un ik harr mien „Leckerchen“, so as ik dat wennt bün von miene Lüüd. Wenn ik
dat so bedenk, wat ik Oma un Opa in düsse poor Daag allens bibrocht heff. Un överhaupts is
dat een ganz kommodige Tiet ween mit de beiden Olen.
Gode Wöör, un „Leckerchen“ heff ik noog hatt. Un strakelt hebbt se mi uk jümmer, wenn ik
Lust op harr. Dat weer uk ganz eenfach. Ik heff jem bloots mit miene troen, swatten
„Kullerogen“ - as miene Lüüd jümmer seggt - anpliert un denn hebbt se mi strakelt över ‘n
Kopp, in ‘n Nacken un denn an ‘n Hals hendaal, wo ik dat so besünners geern heff.
As ik al seggt heff: Morrn kaamt miene Lüüd trüch. Ik freu mi al düchtig. Dat heet, wiesen will
ik jem dat nich. Nee, von wegen! Eerst maal nich. Mi hier dree Weken alleen laten. Wenn
miene Lüüd in de Döör staht, denn gah ik snoorstracks in mien Korv un maak de Ogen to. Un
wenn nödig, nehm ik noch mien Steert twüschen de Tehnen, dat de mi mit sien asige „Hen- un
Her-Wackelee“ nich verraden deit. Ik will eerstmaal beleidigt spelen. Ach wat, spelen. Ik bün
beleidigt! Un Straaf mutt ween!
Julus - Een pickenswatten Dag
Fred Würdemann
Dirk smeet den Tennisball hooch un Julus dreep em vull mit sien Knüppel. De Mitspeeler Gerd
un Hannes kunnen em nich to faten kriegen. In hogen Bogen flöög de Ball över jemehre Köpp.
Un wedder weern Julus un Dirk een poor Meter vöran kamen. De Veer spelen twee gegen twee
"Drieven", so een Oort Slagball. Un dat Speel güng hen un her op de Dörpstraat. Wunnen harr
de Mannschop, welke de annern ut't Dörp rutdreven harr. As Släger harrn de Jungs sik
Knüppels trechtsnittjert un blank rubbelt.
Nu weer dat Hannes sien Part, den Ball to slaan. Un he haal för Gewalt ut - wull ja wedder
Bodden goot maken - so dull, dat he an'n Ball vörbislagen dä un em de Knüppel ut de Hand
rutsch. Bit in dat böberste Finster von Ooltbuer Richard Henken sien Huus. Jüst bi den olen
Quaakbüdel. Dor bleev de Knüppel steken un schaukel as een Wippe sinnig op un daal, half
binnen in de Gardien un half buten. Dat sehg sowat von putzig ut, dat Julus luuthals lachen
müß un dorbi gor nich marken dä, dat siene Mackers middewiel achter Hebbelmann sien
Holtschuppen verswunnen weern.
Aver dat Lachen vergüng em gau, as de Richard Henken unvermodens buten stünn, mit sien
Handstock drohen un schimpen dä: "Julus Brand, du al wedder! Nu heff ik di. Eerst smittst mi
de Schieven in un denn amüseerst di noch. Tööv, ik warr dien Vadder vonavend Bescheed
geven. Dor kummt noch wat na!" Un he schafuter mit puterroden Kopp egaalweg wieder,
meist ohn Luft to halen.
Julus keem nich dorto, em to verkloren, da he dat gor nich wesen is. Un he wull den Ooltbuern
egens uk fragen, woso he von "al wedder" snack. He harr em noch nie nich bi wat Unrechts
andropen. Julus tuck mit de Schullern un taaghaft haal he sien Knüppel in de Hööchde un wull
so wiesen, dat he doch sienen Knüppel noch in de Hand hett. Aver dat harr he beter nich doon.
Nu brüll ole Henken luuthals: "Wat wullt du vermaledeite Bengel? Een olen Mann mit'n Knüppel
slaan? Du büst ja een Fall för den Udel, du Döögnix!"
Heel benaut leep Julus na Huus. He wull sien Mudder vörwarnen un de Geschicht mit de tweie
Schief bi Richard Henken vertellen. Op de Deel over sehg he een Mantel an de Gardroov
hangen. Un den Mantel kenn he. De höör de Krögersch to.
Jümmer wenn de in'n Dörp wat to weten kregen harr, keem se to'n Sludern. Dat Sluderwiev
wull Julus düssen Dag nich uk noch in de Mööt kamen. So güng he in sien Stuuv un höör sik
liesen Musik an. Man de Dag weer noch nich to End.
As sik de Krögersch op de Deel verafscheden dä, höör Mudder sien Musik, möök sien Döör op
un meen: "Julus, al trüch? Harrst doch even maal goden Dag seggen kunnt."
In düssen Momang kreih Selma Kröger achtern von de Deel: "Mien Fief-Mark-Stück is weg. Dat
weer in mien Manteldasch. Bi'n Slachter heff ik't noch hatt. Dat weet ik nipp un nau! Dat mutt
Julus ween hebben. Dorüm is he uk an de Döns vörbi sleken. Annerseen weer hier doch gor
nich!"
Mudder fröög Julus: "Büst du an den Mantel wesen?" Julus snapp na Luft. Wat weer dat bloots
för'n Dag hüüt? Or weer dat man een slechten Droom? He wull wat seggen, aver kreeg keen
Woort rut. Wenn de Krögersche doch tominnst noch fraagt harr, aver ne, glieks: "Dat mutt
Julus nahmen hebben!" Dat weer to veel för em. He schüddel bloots den Kopp un verstünn de
Welt nich mehr. Mudder aver lang dat, as se ehrn Jung so sehg. To Selma Kröger sä se forsch:
"Selma, dat langt! Paß op, wat du seggst. Un nu geihst Du beter!"
Avends müß Julus sien Vadder vertellen, wat den Dag passeert weer. Denn hett Vadder em
rutschickt un een poor Mal telefoneert. Julus kunn nich verstahn, wat sien Vadder seggen dä,
aver dat he twüschendör teemlich luut worrn is, kunn he goot höörn. Bi Disch meen Vadder
denn miteens: "Mit Richard Henken bün ik kloor. Deit em leed, dat he di to Unrecht utschimpt
hett. Man wat de Schiev angeiht, Julus, ji Veer hebbt tosamen speelt un ji Veer ward de Schiev
uk tosamen von joe Daschengeld betohlen. Wat mutt, dat mutt!" Vadder haal deep Luft un mit
een argerlich Bevern in de Stimm sä he denn noch: "Un wat Selma Kröger angeiht. Mit de fief
Mark hett sik dat uk opkläärt. Dormit hett se na'n Slachter noch bi'n Schooster betahlt. Aver
an Telefoon meen se noch stiefköppsch: "Harr ja doch ween kunnt, dat Julus..." Dorüm heff ik
ehr seggt, dat ik ehr hier nich mehr op'n Hoff sehn will!"
Mit grote Ogen keek Julus dankbor von Vadder na Mudder un wedder trüch. Düssen
pickenswatten, schönen Dag hett Julus tietlevens nich vergeten.

Plattdeutsche Geschichte - Landschaftsverband Stade

Transcription

Similar documents

DieWeltzuGastinWacken

Verein der Hamburger eV

VEREIN DER HAMBURGER E.V.

Oldenburger Plattdeutsch

Lord Hausen

Die Basics unserer Seele

Plattdüütsch för groote Lüüd