Lord Hausen

3.+4. Schuljahr, Text Nr.10
Lord Hausen
Helga Nordhausen
5
As use dree Kinner, alle Deerns, lüttjet wöörn, föhrten wi jedet Johr na
Dänemark. Dor harrn wi 'n fienet Sömmerhuus mid masse Sand un
Water ümto. Allerwärts Paddwäge, de von Strandhaber un
Sanddornhecken inrahmt wöörn. Ji künnt jo dat gornich vörstell'n, wat
dat för 'ne Ruhe wöör. Keene Autos, ganz wiet weg 'ne lesenbahn,
10
paradiesische Tostänne, dat künnt ji mi glöben. Eener von düsse
schönen Wäge güng in Richtung Water, an'n Haben längs mid all de
välen Scheppe. De annere föhrte in dat lüttje Dorp. Dor geevt 'n
Koopmann Andersen, wo 'n allens kriegen könn: Bindfaden,
Flegenfängers, Sepen, Waschpulber un natürlich wat för 'n Hals, also
15
wat to drinken un to äten. Ick kann mi noch genau besinnen.
Wi körnen also an, un dat wöör 'n Sönndag. Boddern, Brood, Melk un 'n
poor Bockwüsse harrn wi bi us, aber dat reckt jo nich lange bi fief
Minschenkinner. De Koopmann aber harr toe, un so frögen wi 'n olen
Dänen, wat he meente, wo wi woll noch 'n bäten Proviant updrieben
20
können. He wöör goodhar-dig un bröch us bit an den Laden un füng
anne Huusdöör an to lü'en. Ganze Tied löter kööm de Inhaber rut. He
strahlte jüss nich, as he us seech. As wi em denn aber use Wünsche
verteilten, leet he us rin.
Nu sochten wi ut, wat wi geern möchen un keeken ok nich so genau up
25
een Penje. Na 'n Tiedlang summte dat von'n Pries her gewaltig up. De
Kisten mid den Sprudel för de Kinner un dat Beer för mien Keerl, dat
schöll'n wi nich släpen, dat kööm jo gornich in Frage, dat woll he us den
annern Morrn mid sie-ne Handkoor herbring'n. As wi allens betahlt harrn
- un dat wöör nich wenig - bedankte he sick väälmols.
30
Aber ok wi wöörn froh un tofrär un geben em to verstahn, dat wi nu woll
för dree Wäken siene Kunden bieben. Wi wöörn al 'n Ogenblick buten,
as he us nalööp, üm na usen Namen un de Adresse to fragen. Mien
Keerl sä: „Wi heet Nordhausen un wahnt in Hus Solskin", wat sovääl
heet as „Haus Sonnenschein".
35
As he allens upschräben harr, geev he us den Dörslag von de
Bestellung un möök ganz plötzlich 'n unklook deepen Dener. „Mange
Tak un Farwell Tak", stotterte he, wat sovääl heet as „Besten Dank und
auf Wiedersehen".
In us Sömmerhuus ankamen, packten wi ut un füngen an, us
40
wolltoföhl'n. Eers abends in Düstern, as de Kinner all na'n Bedde wöörn,
kregen wi den Zadel noch mol her, üm de Priese to verglieken. Sowiet
körnen wi aber gornich mehr, denn vor luter Lachen, dat us de Traanen
ober de Backen löpen, ver-swömmte allens vor use Ogen. Harr doch
Herr Andersen „Lord Hausen" upschräben! Ob he nu nich richtig tohöört
45
oder mien Keerl 'n bäten nusselt harr - wer weet dat noch so genau.
Jedenfalls hebbt wi us köstlich amüseert!
Dat Beste stünn us aber noch bevor. Jümmer, wenn wi dör den Oort
güng'n kööm use Koopmann rutlopen un möök von wiehen al wedder 'n
Deener. Dat harr to Folge, dat ok wi anfüng'n us anners to benähmen.
50
Mien Keerl güng risch as son Harkenstäl vörup, ick mid de Deerns in
een Meter Afstand achteran. Reinweg 'n bäten englisch!
Dat güng de dree Wäken so dör, un wi hebbt 'n Masse Spaaß dorbi
harrt. Nu aber wöör de Ferientied toenne. Wi harrn us fein verhaalt,
wöörn good stellt un freiten us wedder up usen eenfachen Alldag mid all
55
sien Plackeree un Arbeid.