Open PDF - Ut Rookelijzer

Oan de proot mè..............................................
.....................................Cee Berends-Broeren.
door Ria Boley.
Op 11 december a.s. gaan bij huize "Compostella"
de vlaggen uit voor weer een 100 jarige bewoner.
Voorafgegaan door de dames Martineke Lamers,
Cisca Verbruggen en Lies van den Boom, is zij de
vierde bewoonster die hier de leeftijd der
allersterkste mag bereiken.
Cee Berends-Broeren, een ongelooflijke 100 jarige.
Ze ziet er uit als maximaal 80, praat als 60 en heeft
de energie van een 40 jarige.
"Dat komt omdat ik altijd gelukkig en tevreden ben"
zegt ze zelf. "Mijn leven is voorbij gegaan als een
heel rustig watertje, zonder veel hoogte of
dieptepunten. Daarom zul je aan mij dan ook geen
interessante "Aon de proot mè" hebben want ik heb
nooit iets bijzonders meegemaakt."
GEBOREN IN 1908
Cee Berends Broeren
In het gezin van Willibrordus Broeren en Maria Anna Verstraten werd op 11 december
1908 het derde kind geboren. Het was een dochter die de namen Cornelia Maria kreeg.
Samen met 4 zussen en 5 broers groeide ze op op de Graspeel. Een gewoon kindje dat
speelde en later de lagere school bezocht, zich totaal onbewust van wat zich afspeelde
buiten de grenzen
van die Graspeel.
Dat elders in Europa
tijdens deze periode
een wrede en
absoluut zinloze
oorlog aan de gang
was, ging compleet
aan haar voorbij.
In de zomer ging ze
lopend over het
"Kladderpad" naar
school. Het
Kladderpad was een
binnendoor weggetje
dat uitkwam in de
tegenwoordige
Broers en zussen Berends:
Vensteeg, vier maal
v.l.n.r. Cee, Jan, Marie, Koos, Anna, Jo, Mien, Piet, Laura, Toon.
-- per dag. Tijdens --
per dag. Tijdens de wintermaanden bleef ze tussen de middag haar brood opeten bij
bakker Willem Huvenaars. De lessen werden gegeven in het klooster van de zusters.
Een van de zusters die ze zich levendig herinnert is zuster Brigit. "Alle kinderen waren
bang voor haar".
Na het verlaten van de lagere school bleef Cee thuis
om moeder te helpen maar toen haar zus Gon van
school kwam, ging ze "de boer op". Haar eerste
werkplek was bij de familie van Zeeland op de
Zevenhuis. Daar werkte ook haar broer Martien
waardoor ze zich meteen vertrouwd voelde.
De Mobilisatie in 1939 herinnert ze zich als een
spannende tijd.
"In onze stal was de centrale keuken gevestigd.
Daar kwamen de manschappen 's avonds eten.
Tevens waren er twee rijen slaapplaatsen voor de
gewone soldaten en de officieren sliepen in de
slaapkamers. Van de oorlogsjaren die daarop
volgden heb ik eigenlijk niet zo veel gemerkt."
Na de familie van Zeeland verhuurde ze zich bij een
familie Theunissen in Mill. Dagelijks kwam daar een
jongeman de melkbussen ophalen en langzaamaan
groeide er iets moois tussen Cee en hem. Die man
was Koos Berends, een boerenzoon, eveneens uit
een gezin van 9 kinderen uit Langenboom. Er
werden trouwplannen gemaakt maar voor het zo ver
was werd Koos ziek en werd opgenomen in
"Dekkerswald" in Groesbeek.
Gedurende twee jaar bezocht Cee hem trouw en na
zijn herstel trouwden ze op 14 april1954.
Huwelijk 14 april 1954.
GELUKKIG EN TEVREDEN
Ze trouwden in bij de ouders van Cee en ook Cee's gehandicapte broer Jan woonde nog
thuis. "We hadden het goed samen" vertelt Cee. "Ons leven bestond uit werken en als
ontspanning kaarten. Samen
met Dorus Lamers en Sjef van
den Berg.
Als de dag van gisteren
herinner ik me nog het 50-jarig
huwelijksfeest van mijn
ouders.
Het was winter en het
sneeuwde die dag erg hard.
Toch ging de hele stoet
lopend naar de kerk. Mijn
beide zussen, Gon en Marie,
waren in het klooster en
mochten die dag bij wijze van
hoge uitzondering naar de
kerk. Direct daarna moesten
Vader – Moeder Broeren 50 jaar getrouwd.
-- ze weer vertrekken --
ze weer vertrekken want ze mochten het feest niet meemaken. Dat feest werd gevierd in
een grote tent achter ons huis en ik weet nog dat Harrie van Tiel alles heeft verzorgd".
Aan het harmonieuze leven kwam een einde toen Jan in 1959 overleed. Moeder kon dit
verlies niet verwerken en Cee zag haar gezondheid wekelijks achteruit gaan. Ze overleed
in 1961, vader in 1965.
In het kinderloze huwelijk van Cee en Koos kwam kleur toen hun neefje Wim, zoon van
zus Dina, na het overlijden van zijn vader, enige jaren in hun huis kwam wonen. Cee en
Koos waren dol op de kleine jongen. Ze beschouwden hem als hun zoon en Koos had een
maatje waarmee hij o.a. zijn liefde
voor paarden kon delen.
"Tijdens de oorlog hadden mijn
ouders ook een jongetje uit
Amsterdam in huis" vertelt Cee.
"Hoewel hij het bij ons naar eigen
zeggen heel goed had, en dat was
ook zo, had hij een vreselijke
heimwee. De mogelijkheid om naar
Amsterdam te gaan was helaas niet
aanwezig en ik herinner me nog hoe
blij die jongen was toen zijn vader
hem na maanden kwam halen. Met
die jongen heb ik nog altijd contact.
Mijn vriendin was Martineke Lamers.
Koos en Wim op de Puttelaar.
Zij leerde mij handwerken, haken en
breien, iets waar ik tot aan de dag
van vandaag nog veel plezier aan beleef want vooral breien is mijn grote hobby.
We hadden een goede en fijne buurt. Koos werkte veel samen met onze overbuurman
Frans van den Heuvel en met Martien Cornelissen. Dat is altijd in de beste harmonie
verlopen. We hebben altijd veelplezier van elkaar gehad. Met Bea Cornelissen en de
kinderen wandelde ik wekelijks naar haar ouders in Mill.
Ook ben ik een tijdje lid geweest van het Ouderenkoor, maar eigenlijk waren Koos en ik
het liefste thuis. Waar we wél van hielden was fietsen! We hebben samen heel wat
kilometers afgelegd. Toen
Koos 80 werd was ik 85 en
kochten we beiden nog een
nieuwe fiets. Ik herinner me
hoe bijzonder Ben van Tienen
dat vond.
Trouwens, mijn laatste fiets
heb ik gekocht toen ik 96
was."
NAAR DE STRAAT
Op een middag in 1985
stonden we op het punt om te
gaan fietsen toen het opeens
Ouderlijk huis Cee op de Graspeel.
vreselijk donker werd. Ik zei
tegen Koos: we gaan naar binnen en ik zet een bakje koffie want ik ben bang dat er
vanmiddag van fietsen niet veel terecht komt. Even later zaten we in de keuken koffie te
drinken toen we een enorme knal hoorden en een grote vuurbal met geweld het vertrek in
-- kwam. De bliksem --
kwam. De bliksem was ingeslagen en de brokstukken vlogen in het rond. Wonderbaarlijk
genoeg werden wij geen van beide gewond maar in ons huis was veel schade aangericht.
"Onze Wim" was inmiddels getrouwd met Gerda Spanjers uit Schaijk en ze hadden twee
kinderen, Willeke en Martijn. Voor ons gevoel waren die twee echt een beetje onze
kleinkinderen en toen Koos eens tegen hen vertelde dat hun vader op zijn tiende
verjaardag een pony had gekregen wilden zij dat natuurlijk ook wel en Koos besloot
hen inderdaad met hun verjaardag een pony te geven. Hij vond dat prachtig en was erg blij
dat de kinderen ook van paarden hielden.
In 1989 besloten we om met Wim en Gerda van huis te ruilen. Koos vond het werk op de
Graspeel allemaal te veel worden en dus verhuisden we naar de Vlasroot en kwam het
jonge gezin in ons huis wonen. Natuurlijk moest het huis voor de jongelui wat worden
verbouwd en dat was een kolfje naar Koos hand! Elke dag fietste hij naar de Graspeel om
daaraan mee te werken.
Langzamerhand werd zijn
gezondheid echter slechter
en toen hij dat niet meer kon
werd ik er regelmatig naar
toe gestuurd om de
vorderingen aan hem door te
geven.
In 1997 begreep ik dat ik
hem zou moeten afgeven en
op 1 december van dat jaar
is hij overleden.
Een enorm gemis, Koos was
zo'n goede góede man en
we waren zo hecht met
elkaar.
12,5 jaar getrouwd.
Maar toch had ik reden om dankbaar te zijn. Toen we
trouwden was namelijk iedereen er van overtuigd dat
ons huwelijk vanwege Koos zwakke gezondheid niet
lang kon duren. Maar het duurde ruim 40 jaar. 40
Fijne en gelukkige jaren, daar kon ik me mee
troosten.
FRANCISCUSHOF EN COMPOSTELLA
Na het overlijden van Koos verhuisde ik naar het
Franciscushof. Daar heb ik10 jaar met veel plezier
gewoond. En ook daar vulde ik m'n tijd met fietsen
en breien. Dat fietsen hield helaas op toen ik met
Pinksteren van dit jaar gevallen ben met bloemen
water geven. Ik kneusde toen zowat alles wat er te
kneuzen valt en daarmee was het fietsen gedaan.
Ongeveer een maand geleden verhuisde ik naar
huize Compostella. Ook hier heb ik het bijzonder
naar mijn zin. Ik heb een mooie kamer, er wordt
uitstekend voor me gezorgd en ik kan met iedereen
een praatje maken als ik dat wil.
-- En nu ben ik -Haar hobby en bezigheid.
En nu ben ik bijna 100 jaar!
En nog altijd kan ik zeggen dat ik een gelukkig mens ben.
Het feit dat ik geen kinderen heb ervaar ik niet als een gemis want Wim en Gerda met hun
gezin zijn mijn kinderen. Eigen kinderen konden niet beter en zorgzamer voor me zijn dan
zij. En sedert twee jaar heb ik ook een "achterkleinkind"! Demi! Het prachtige dochtertje
van Willeke. Voor haar ben ik Oma en daarvan geniet ik net zo veel als andere Oma's.
Bijzonder blij ben ik ook met het feit dat mijn zus Maria, (zuster in de orde van JMJ) nog in
leven is. Ze is 91 jaar en woont, eveneens in uitstekende gezondheid, in Boxtel.
Eenmaal in mijn leven ben ik met vakantie geweest naar Lourdes. Ik ben een echte Maria
vereerster en ik vond dat ik toch een keer haar bedevaartsoord moest bezoeken.
Altijd heb ik in mijn huis een kaarsje gebrand voor haar. Helaas is dat nu niet meer
mogelijk want in Compostella mag je geen echte kaarsen branden. Maar ik neem aan dat
ons Lief Vrouwke met een nep-kaarsje ook wel tevreden is!
Ja, wat is er verder nog meer te vertellen. Onlangs ben ik aan mijn oog geopereerd maar
dat is al mooi aan het herstellen. Voor de rest ben ik nog kerngezond en dat op zich is al
iets om erg gelukkig mee te zijn. Alle veranderingen die zich tijdens mijn lange leven
hebben voorgedaan heb ik over me heen laten komen. Lang niet allemaal zijn het
veranderingen ten goede, maar dat is de tijd. Daar heb je als eenvoudig mens toch geen
invloed op dus kun je jezelf er maar beter bij neerleggen.
Zoals ik al zei: ik heb het hier in het verzorgingshuis uitstekend naar mijn zin. Het is m'n
bedoeling om ook hier, precies zoals in het Franciscushof, de tien jaar vol te maken!
Mevrouw Berends, met uw energie, uw wilskracht en bovenal met de positieve manier
waarop u in het leven staat, moet dit haalbaar zijn.
En al hoort u dit zelf niet graag: u bent een bijzondere vrouw!
Wij wensen u een goede toekomst toe en op 11 december een onvergetelijke dag.
HARTELIJK DANK VOOR HET GESPREK.
"Oma" Cee met Demi, kleinkind van Wim.
Broer Jan voor het ouderlijke huis.
Vader Willibrordus Broeren, *12-09-1875, +09-03-1965.
Moeder Maria Anna Verstraten, *23-06-1978, +02-04-1961.
Broers Broeren:
Martien – Harrie – Piet – Kees, zittend Jan.
Met de zussen in Lourdes, de enigste keer
op vakantie in haar leven.
Zussen Broeren:
Doortje – Marie- Cee – Dina – Gon
De trots van de familie: Zuster
Willibalda en Zuster Remacla.
Coos en Willeke met pony Sindelaar
Zussen Broeren. Zr. Willibaldi – Dina
Doortje – Zr. Remacla – Cee
25 jaar getrouwd 1979
40 jaar Getrouwd:
v.l.n.r.: Wim
Bongers, Koos,
Cee, Gerda
Bongers-Spanjers,
Willeke en Martijn.
Coos en Martijn en pony Cito.