Creative Communities - Staffordshire University Blogs

Transcription

Twórcze
społeczności
Notatki z terenu
Creative
Communities
Field Notes
Twórcze
społeczności
Notatki z terenu
Creative
Communities
Field Notes
Spis
treści
Table of
contents
Współpraca
4
Collaboration
W podróży
Zofia Dworakowska
6
On a Journey
Zofia Dworakowska
Birsztany: Centrum Kultury
15
Birstonas: Cultural Centre
Boćki: Ochotnicza Straż Pożarna
31
Boćki: Volunteer Fire Department
Caldmore: Festiwal w Caldmore
49
Caldmore: Caldmore Village Festival
Firlej: Infekcja artystyczna.
Daj się zarazić!
67
Firlej: Artistic infection.
Get infected!
Kowno: Święto Wspinaczki
85
Kaunas: Boulder Fest
Kowno: „Vartai”
103
Kaunas: “Vartai”
Londyn: Ogród Serc
117
London: Heart Garden
Malinniki: Perepelica
133
Malinniki: Perepelica
Newcastle-under-Lyme:
Wszystkie nasze córki?
153
Newcastle-under-Lyme:
All Our Daughters?
Pozwoł: Autobus Biblioteczny
170
Pasvalys: Library Bus
Stoke-on-Trent: Grupa
fotograficzna Mandays
189
Stoke-on-Trent: Mandays
Photography Group
Stoke-on-Trent: RECLAIM 204 Stoke-on-Trent: RECLAIM
Warszawa:
Cała Praga śpiewa z nami
219
Warsaw: All of Praga is
Singing with Us
Warszawa: Reblok.
Blokowiska reaktywacja
237
Warsaw: Reblok. Block
Housing Revisited
Współpraca / Collaboration
Silvija Butkutė
Inicjatywa „Butas”
(Mieszkanie)
Initiative “Flat”
Silvija Čižaitė-Rudokienė
NGO „Kultūros kiemas”
(Podwórko kulturalne)
NGO “Cultural yard”
Iveta Dabašinskienė
Muzeum Narodowe
w Kownie
National Museum
in Kaunas
Anna Dąbrowska
Stowarzyszenie Homo Faber
Homo Faber Association
Janet Hetherington
Creative Communities Unit,
Staffordshire University
Katarzyna Kuzko-Zwierz
Muzeum Warszawskiej Pragi
Museum of Warsaw Praga
Łukasz Jochemczyk
Pracownia Badań
Środowiskowych,
Uniwersytet Warszawski
Environmental Research
Unit, University of Warsaw
Indrė Maršantaitė
Otwarte Centrum
Młodzieżowe „Vartai”
Open youth centre “Vartai”
Tony Jones
fotograf
photogapher
Jarosław Kaczorowski
przewodnik warszawski
Warsaw guide
Zofia Dworakowska
Instytut Kultury Polskiej,
Institute of Polish Culture,
University of Warsaw
Greta KlimavičiūtėMinkštimienė
Instytut Sztuki, Uniwersytet
Witolda Wielkiego w Kownie
Art Institute, Vytautas
Magnus University
Zuzanna Grębecka
Joanna Kubicka
Alma Masiulionyutė
badaczka teatru
theatre researcher
Sue Moffat
New Vic Borderlines
Gintarė Narauskaitė
menedżerka kultury
culture manager
Martyna Obarska
Instytut Badań
Przestrzeni Publicznej
Institute of Public
Space Research
Dorota Ogrodzka
Stowarzyszenie
Katedra Kultury
Katedra Kultury Association
Agnieszka Pajączkowska
Towarzystwo Inicjatyw
Twórczych „ę”
“ę” Association of
Creative Initiatives
Justyna Straczuk
Instytut Filozofii
i Socjologii PAN
Institute of Philosophy
and Sociology PAN
Jadwiga Przewłocka
Stowarzyszenie Klon/Jawor
Klon/Jawor Association
Lech Śliwonik
Towarzystwo Kultury Teatralnej
Theatre Culture Society
Maria Radziejowska
absolwentka Instytutu
Stosowanych Nauk
Społecznych, Uniwersytet
Warszawski
graduate of the Institute of
Applied Social Sciences,
Beata Tokarz-Kamińska
Towarzystwo Inicjatyw
Twórczych „ę”
“ę” Association of
Creative Initiatives
Clare Reynolds
Restoke
Jackie Reynolds
Samantha Rushton
Penny Vincent
Anna Wieczorek
specjalistka ds. konsultacji
społecznych
Public Consultation Specialist
Mark Webster
School of Art and Design,
W podróży
Zofia Dworakowska
On a Journey
Zofia Dworakowska
„Społeczność” – szczególnie
w zbitce językowej „społeczność
lokalna” – należy do takich
pojęć jak „partycypacja” czy
„emancypacja”, które okresowo
zdobywają dużą popularność
i wtedy z łatwością przemieszczają
się pomiędzy różnymi kontekstami.
“Community”, especially when used
in the term “local community”,
is one of those ideas like
“participation” or “emancipation”
that become immensely popular
from time to time and that freely
migrate across different contexts
when their popularity is at its height.
Ten sam termin, jakoby oczywisty
i bezdyskusyjny, pojawia się więc w raportach
z badań, lokalnych strategiach rozwoju,
programach politycznych, artykułach prasowych,
a wreszcie w projektach animacyjnych. Nawet
pobieżny przegląd tych zastosowań pozwala
na sformułowanie hipotezy, że pojęcie to
wykorzystywane jest przede wszystkim do
wskazywania grupy ludzi zamieszkujących
określony obszar; kładzie się więc nacisk raczej
na „lokalność” niż na cechy inherentne samej
społeczności, jak rodzaj i intensywność relacji
między jej członkami. Można odnieść wrażenie,
że fakt spędzania życia na tym samym terenie
stanowi podstawowy i wystarczający czynnik
definiujący społeczność. Jest to jednak wrażenie
mylące, bo prawdziwa przydatność tego terminu
ujawnia się w znaczeniu, którego ono nie wyraża
wprost, ale do którego niepostrzeżenie odsyła.
The same putatively obvious and unquestioned
term is used in research reports, local
development strategies, political programmes,
press articles and even cultural animation
projects. Even a cursory analysis of the use of the
term allows for the formulation of a hypothesis
that this term is mainly used to denote a group
of people inhabiting a given area. The emphasis
is therefore on “locality” rather than the features
inherent to the community itself, such as the
type and intensity of the relationships between
its members. This conveys the impression that
living on the same territory constitutes the basic
and sufficient determinant of a community. Yet
this impression would be misleading, as the
true usefulness of the term is only revealed
in a sense that is not conveyed overtly but
to which the term imperceptibly refers.
„Społeczność lokalną”, a z jej powodu
i każdą „społeczność”, nie tylko odruchowo
sytuujemy w małej miejscowości, najlepiej
wsi, ale poddajemy się obrazom konkretnej
wsi – z przełomu wieków XIX i XX. Ukrytą
matrycą tego pojęcia jest przecież harmonijna
i spójna społeczność kultur tradycyjnych.
Za każdym razem odsyła więc ono do
dwóch porządków – teraz i wtedy; wskazuje
i idealizuje jednocześnie. Ta dwuznaczność
uniemożliwia niejednokrotnie dostrzeżenie
specyfiki danej grupy – odsyłając do matrycy,
przesłania bowiem rzeczywisty stan relacji
społecznych. Świadomie wykorzystana może
On a Journey
We tend to instinctively place “local
communities”, or for that matter any
“community”, in small towns (villages mostly),
but we also tend to associate the term with the
image of a particular kind of village – one that
existed at the turn of the 20th century. The
covert matrix of the term is the harmonious and
cohesive community of traditional cultures. And
so, the term invariably refers to two realities
– the now and then; it designates and idealises
at the same time. This ambiguity makes it
impossible to perceive the specific nature of
a given group – by referring us to the matrix it
conceals the real condition of social relations.
When used intentionally, this ambiguity can draw
7
celowo odwracać uwagę od konfliktów i napięć
w grupie. Jest to szczególnie mylące, a nawet
szkodliwe wtedy, gdy badacze, politycy, a także
animatorzy kultury opisują w ten sposób
społeczność, której członków nie łączy nic poza
zamieszkiwaniem tego samego obszaru.
attention away from conflicts and tensions within
the group. It is particularly misleading, if not
downright harmful, when researchers, politicians
and cultural animators thereby describe
a “community” whose members have nothing in
common apart from inhabiting the same area.
Nieprzeźroczystość tego pojęcia, jego
ideologiczne nacechowanie oraz pewien
automatyzm skojarzeń, które ono wywołuje,
sprawiają, że każde jego użycie wymaga
dużej czujności i ciągłych doprecyzowań.
The lack of transparency of the term, and
the fact that it is ideologically branded and
evokes automatic connotations require that it
is used with caution and constantly clarified.
W tej książce twórcze społeczności rozumiane
są jako idea, która nie wynika z jakichś założeń
teoretycznych, ale z praktyki konkretnych
grup. Jej sformułowanie było możliwe dzięki
podążaniu za tworzonymi przez nie inicjatywami
i braniu w nich udziału. Stosowany tu termin
„społeczność” nie tylko nadaje szczególną
wartość działaniom wspólnym, ale przede
wszystkim zobowiązuje do rozszerzenia pola
widzenia na tych, których obecność, historia
i poglądy nie są na co dzień dostrzegane.
Otwiera się więc na nowe znaczenia
i niedostrzeganą lub zapomnianą różnorodność,
a nie ogranicza się do wzmacniania spójności
i jednogłosowości. Takiej koncepcji społeczności
towarzyszy świadomość napięć istniejących
między jednostką i grupą oraz usiłowanie ich
równoważenia. Z tego powodu bliska jest jej wizja
społeczności złożonej z twórczych osobowości,
jaką sformułował Edward Abramowski w swoim
projekcie kultury demokratycznej z 1907 roku.
„W typie demokratycznym zanika potrzeba
jałowych narzekań i utyskiwań, znika rozterka
między indywidualnością a warunkami, między
ideałem piastowanym w umyśle a życiem
rzeczywistym, gdyż członek stowarzyszeń
wolnych ma możność tworzenia swego życia
i przystosowywania warunków do swojej
indywidualności. Wytwarza się tutaj doskonała
jedność myśli, uczucia i czynu, warunek
zdrowia i pełnego rozwoju jednostki”1.
8
In this book creative communities are construed
as an idea derived from the practice of
particular groups, not theoretical assumptions.
This idea was formulated through following
the various initiatives and even participating
in them. The term “community” as used in
this book not only assigns a particular value
to collective activities but above all requires
us to expand our field of vision onto those
whose presence, history and views are not
given consideration every day. The term
is open to new interpretations and to an
indiscernible or forgotten diversity and does
not limit itself to strengthening cohesion and
homogeneity. This concept of community is
accompanied by an awareness of the tensions
that exist between the individual and the
group and the attempts made to balance
them. For this reason, it is closely associated
with the vision of communities of creative
personalities formulated by Edward Abramowski
in his democratic culture project of 1907.
“In the democratic model, the need for futile
complaining and grumbling ceases to exist, the
dilemma between the ideal cherished in the
mind and real life disappears, as the member
of free associations has the opportunity to
shape his or her life and to adjust conditions
to his or her individual nature. This gives rise
to a perfect unity of thought, emotions and
actions – the precondition for the health and
complete development of the individual”1.
W podróży
Przytoczony fragment mógłby z powodzeniem
znaleźć się w dokumentach programowych
brytyjskiego ruchu community arts,
w których można odnaleźć zarówno
koncepcję otwartej, wolnej społeczności, jak
i postulaty demokratyzacji kultury: „Podejście
demokratyczne do kultury promuje sztukę,
zwiększając jej dostępność, doceniając
wkład wszystkich oraz umożliwiając każdemu
uczestniczenie w niej. Oczekiwanym rezultatem
takich działań byłoby społeczeństwo,
które jest demokracją kulturalną. Chodzi
o demokrację w prawdziwym sensie tego
słowa, pełną dyskusji, działań i energii. Chodzi
o kulturę wielogłosową, która reprezentuje
wszystkie kultury i społeczności”2.
Twórczość rozumiana jest przez
reprezentantów community arts oraz
przez autorów tej książki równie szeroko
i ambitnie jak u Abramowskiego – jako
tworzenie samego życia3, nie daje się
więc zamknąć w bezpiecznym, odrębnym,
zinstytucjonalizowanym świecie sztuki, ale
nabiera znaczeń społecznych i politycznych.
Z podobną intencją, jak autor Idei
społecznych kooperatyzmu przeciwstawiał
oddolne stowarzyszenia państwu4, aktywiści
community arts uzasadniają swoje działania
ideą empowerment – wzmocnienia jednostek
i grup w procesie samostanowienia.
Oznacza to, że „uczestnictwo w działaniach
artystycznych dostarcza nie tylko wiedzy
i umiejętności dotyczących tworzenia sztuki,
ale umożliwia wgląd w naturę opresyjnych
mechanizmów społecznych, a także
dostarcza narzędzi, aby na nie zareagować”5.
Projektowane przez Abramowskiego
rozszerzenie obszaru twórczości na całość
życia – później głoszone przez twórców
ruchów alternatywnych lat sześćdziesiątych
i siedemdziesiątych, z których zresztą wywodzi
się community arts – a także przekonanie
o istnieniu zależności między aktywnością
On a Journey
The excerpt cited above perfectly corresponds
to the ideas featured in the founding documents
of the British community arts movement
which envisage the existence of open and free
communities as well as a democratic approach
to culture: “A culturally democratic approach
is one which promotes the Arts in a way that is
accessible, where all contributions are valued,
and where everyone has an opportunity to take
a part. The potential outcome would be a society
which was a cultural democracy. This would be
a democracy in the real sense of the world, full
of discussion, action and vibrancy. A culture
made up of many voices, defined by and
representing all cultures and communities”2.
Creative work is construed by community arts
movement and by the authors of this book
as broadly and ambitiously as Abramowski
– as the creation of life itself3. It therefore
defies any attempt to fence it off in a secure,
isolated and institutionalised art world, and
acquires social and political significance. What
Abramowski had in mind in his Social ideas
of cooperativism, where he placed grassroots
associations in opposition with the state4, is
very similar to the way in which community
arts give substance to the idea of empowering
individuals and groups. What this means is that
“a participatory arts activity would not only give
people the understanding and knowledge to
undertake arts activities, but that this process
would give them insight into the nature of the
oppressive ways in which society functions
and give them the tools to do something about
it”5. Expanding the scope of creative work onto
life in general, as enunciated by Abramowski
(and later promoted by the architects of the
alternative movements of the 1960s and
1970s that gave rise also to the community
arts), and believing that there existed an
interdependence between creative activity and
civic participation, laid the groundwork for the
practised idea of “creative communities”.
9
twórczą a zaangażowaniem obywatelskim
wyznaczają ramy tej praktykowanej idei,
jakim są „twórcze społeczności”.
Książka ta prezentuje więc działania
zainicjowane przez konkretne grupy ludzi lub
do nich skierowane. Wykorzystując środki
artystyczne, opowiadają oni o własnym życiu,
nawiązują nowe relacje, zmieniają okolicę,
wpływają na politykę lokalną, ale także po
prostu realizują swoje zainteresowania. Nie
zawsze są to społeczności zdefiniowane przez
wspólne miejsce zamieszkania, ich członków
łączyć może również przynależność do tej
samej grupy społecznej, wiekowej, etnicznej,
religijnej, albo wspólna idea czy problem.
To właśnie działania społeczności i lokalnych
instytucji kultury wyznaczyły trasę sześciu
podróży, które odbyły się w latach 2011–2012.
Podczas objazdów, zorganizowanych w ramach
projektu „Localise”, finansowanego z programu
UE „Leonardo da Vinci”, odwiedzono m.in.
wsie na Podlasiu (Polska), w regionie Dzūkija
(Litwa); miasta średniej wielkości, jak Stoke-onTrent (Wielka Brytania) czy Kowno i Kłajpedę
(Litwa); a wreszcie aglomeracje – Londyn
i Warszawę6. W objazdach uczestniczyły
kilkunastoosobowe grupy złożone z brytyjskich,
litewskich i polskich animatorów kultury,
artystów i badaczy, które poszukiwały nie
tylko praktyk lokalnych, ale także sposobów
ich przekazywania. Przekaz wiedzy i praktyk
stanowi główny obszar zainteresowań projektu,
którego pełna nazwa brzmi „Localise – Objazd
jako model badania, edukacji i praktyki
w kształceniu zawodowym w dziedzinie
animacji kultury i pracy ze społecznościami”.
W trakcie jego trwania wypracowano moduł
objazdu studyjnego, który realizuje idee
nauki przez badanie i nauki przez praktykę:
zdobywanie umiejętności odbywa się tu
poprzez prowadzenie własnego badania
w odwiedzanych społecznościach i wymianę
10
This book presents a number of activities
initiated by or addressed to specific groups
of people who use artistic means to talk
about their lives, establish new relationships,
transform their immediate surroundings,
influence local policies, and simply pursue
their interests. These communities are
not necessarily defined by a common
place of residence; their members may be
connected by social affiliation, age group,
ethnic background, religious affiliation
or some common cause or issue.
The activities of communities and local cultural
institutions determined the itinerary of six
journeys that took place in 2011–2012. During
the study trips, organised as part of the Localise
project financed from the European Union’s
Leonardo da Vinci program, participants visited
villages in the regions of Podlasie (Poland)
and Dzūkija (Lithuania), medium-sized cities
such as Stoke-on-Trent (Great Britain), and
Kaunas and Klaipėda (Lithuania), and large
cities such as London and Warsaw.6 There were
different groups each comprising more than
a dozen British, Polish and Lithuanian cultural
animators, artists and researchers who were
not only interested in exploring local practices
but also the ways in which these were passed
on. The transfer of knowledge and practices
constitutes the major area of interest of the
project whose full name is: Localise – Study trip
as model of research, education and practice
in vocational training in culture animation
and community work. A study trip module was
worked out during the course of the project.
This implements the ideas of learning through
research and learning through practice: gaining
competence and skills is effected by conducting
individual research in the communities visited
and by exchanging experiences with animators
working in those communities. At the core of
this approach to education and training lies the
anthropological concept of culture. This concept
W podróży
doświadczeń z pracującymi tam animatorami.
U podstaw tego rodzaju kształcenia leży
antropologiczne rozumienie kultury,
które zakłada ujmowanie człowieka i jego
działań w całej różnorodności społecznych
i kulturowych odniesień, a sytuując poznanie
w kontekście kultury żywej, przekracza
podziały między teorią i praktyką.
Moduł składa się z trzech etapów: przygotowań,
objazdu i podsumowania. W pierwszym z nich
grupa uczestników wybiera region, który będzie
celem podróży, i przeprowadza jego rozpoznanie
na podstawie istniejących badań. Wszyscy
uczestnicy mają wpływ na podejmowane decyzje
oraz przyjmują na siebie obowiązki badawcze
i organizacyjne. Razem wybierają społeczności
i instytucje, których działalność chcieliby
poznać, i planują szczegółowy program objazdu.
Odpowiedzialni są również za organizację
transportu, noclegów i wyżywienia. Na tym
etapie formułują też swoje zainteresowania
badawcze i wstępne tematy projektów
badań, które rozwijają w drugim etapie.
Objazd oznacza kilkudniową, intensywną,
wspólną podróż po wybranym regionie, podczas
której prawie każdą noc spędza się w innej
miejscowości. Każdy przystanek jest okazją
do spotkania doświadczonych praktyków
w środowisku ich pracy i w bezpośredniej
rozmowie. Bardzo ważnym elementem są
warsztaty, które umożliwiają wypróbowanie
dopiero co poznanych metod oraz wspólne
działanie przyjezdnych z gospodarzami. To
właśnie kształcenie odbywające się w terenie
oraz oparte na przekazie bezpośrednim
stanowi istotę opracowanego modułu.
W trakcie objazdu uczestnicy kontynuują
badania, biorąc aktywny udział w dyskusjach
i warsztatach, prowadząc dziennik oraz
dokumentując spotkania. Równie ważny
jak refleksja indywidualna jest tu proces
On a Journey
encompasses people and their activities within
the entire gamut of their social and cultural
references and, by placing cognition in the
context of living culture, transgresses the
boundaries that separate theory from practice.
The module consists of three stages:
the preparation stage, the study trip and
a summary. In the first stage, a given group
of participants select a destination region
and conduct an inspection based on existing
research. All the participants have a say in
the decision making and undertake research
and organisational tasks. Together they select
the communities and institutions whose
operations they would like to learn about
and draw up a detailed plan of the study trip.
They are also responsible for arranging travel,
accommodation and meals. At this stage,
the participants formulate their research
interests and tentative topics of research.
These will be developed in the second stage.
A study trip means setting out on a week-long
intensive journey across the selected region, and
spending nearly every night in a different town.
Each stop is an opportunity to meet experienced
practitioners in their work environment and
engage them in direct conversation. Workshops
are a crucial component of the study trip as
they permit the participants to put their newly
learned methods into practice and give the
hosts and their guests a chance to take part in
a common activity. This type of education based
on direct knowledge transfer and field training
constitute the essence of the developed module.
During the study trip, the participants
continue their research, take an active
part in discussions and workshops, keep
a diary, and document meetings. Group
procedures are just as important as individual
reflections and require regular discussions
summarising the days as they unfold.
11
grupowy, któremu służą regularne,
wspólne omówienia kolejnych dni.
Po powrocie rozpoczyna się trzeci etap
modułu, poświęcony podsumowaniu zebranych
doświadczeń oraz ewaluacji całego objazdu.
W tym czasie uczestnicy opracowują także
zebraną dokumentację, zarówno wizualną,
jak i tekstową, kończą pracę nad własnymi
projektami badawczymi oraz piszą ich
podsumowanie. Czytają nawzajem swoje teksty,
a następnie dyskutują o nich podczas kolejnych
spotkań. Na tym etapie planowane są również
praktyki w odwiedzonych społecznościach
i instytucjach oraz dalsza współpraca.
Struktura książki odzwierciedla różnorodność
kontekstów i źródeł uruchamianych podczas
każdego objazdu studyjnego, a jej układ oddaje
rytm podróży. Każda część rozpoczyna się
od podstawowych informacji o konkretnym
projekcie – o działaniach podjętych w jego
ramach, o tym, kiedy i gdzie się odbyły, kto
w nich uczestniczył, a także kto je finansował.
Po wstępnej prezentacji następują teksty
proponujące kilka różnych perspektyw
spojrzenia na prezentowany projekt. Autorzy
starali się, aby każda część książki uwzględniała
społeczno-kulturowy profil obszaru, na którym
projekt się odbył, oraz punkt widzenia osób
biorących w nim udział. Dążenie do pokazania
omawianej inicjatywy z kilku perspektyw sprawia,
że książką kieruje dynamika kolejnych zbliżeń
i oddaleń: obok różnego rodzaju wypowiedzi
uczestników można tu znaleźć wytyczne
polityki państwa lub badania dotyczące całego
sektora podobnych działań; obok opracowania
historycznego może pojawić się tekst piosenki
lub fragment scenariusza przedstawienia
wykonywanych w danym projekcie. Kilkakrotnie
sięgnięto również w przeszłość, aby, na prawie
cytatu, przywołać idee i projekty, które są
inspirujące dla autorów omawianych inicjatyw
lub stanowią dla nich istotne uzupełnienie.
12
After the participants get back home, they can
begin the third stage of the module. This is
devoted to summarising the experience and
evaluating the entire trip. During this stage,
they compile and edit the visual and textual
documentation, work on their research project,
and write their conclusions. Once this has
been done, they read their papers to each
another and discuss them during meetings.
This stage also envisages internships at the
communities and institutions they visited
and may lead to further cooperation.
The structure of the book reflects the diversity
of the contexts and sources actuated during
the course of each study trip and its layout is
reminiscent of the rhythm of a journey. Each
part begins by presenting basic information
about the given project – what activities were
undertaken, when and when they took place,
who took part in them, and who financed them.
This initial presentation is followed by texts
offering different points of view on the given
project. The authors attempted to ensure that
each part of the book considered the sociocultural profile of the region in which the project
was carried out, and the points of view of those
participating in it. This attempt to present each
initiative from different perspectives causes
the book to be governed by the dynamics
of zoom-ins and zoom-outs: the different
voices of the participants are placed next
to state policy guidelines or research on the
entire sector of similar activities; a historical
overview is placed next to the lyrics of a song
or the script of a play performed as part of
the project covered in the book. The book also
features historical sources referring to ideas or
projects that inspired or constituted valuable
supplements to the initiatives discussed here.
The contexts referred to in the book indicate
the types of information that come to light in
connection with each stage of a study trip but
W podróży
Przywoływane konteksty pokazują rodzaje
informacji pojawiających się we wszystkich trzech
etapach objazdu studyjnego, ale nie wyczerpują
listy możliwych danych i ich interpretacji. Z jednej
strony stanowią wybór dokumentacji objazdów,
które odbyły się w ramach projektu „Localise”,
oraz tematów badawczych wtedy podjętych.
Trzeba podkreślić, że przywołane przykłady
nie mają tworzyć pełnego obrazu inicjatyw
społeczności w każdym kraju, ich dobór był
zdeterminowany raczej zamiarem pokazania
najbardziej różnorodnych projektów. Z drugiej
strony otwarta formuła książki jest propozycją
metody poznawania inicjatyw społeczności.
Opiera się ona na tych samych zasadach, co
moduł objazdu studyjnego – analiza konkretnych
przypadków jest tu usytuowana w społecznokulturowej specyfice obszaru, odnosi się do
istniejących badań, ale bierze także pod uwagę
współczynnik humanistyczny, a wreszcie zakłada
indywidualne zaangażowanie każdego uczestnika.
they do not exhaust the list of possible data
or their interpretation. On the one hand, they
constitute a selection of the documentation
of the study trips which were held as part
of the Localise project and the research
topics developed as a result. It must be
emphasised that the cited examples are not
a comprehensive presentation of community
initiatives in the given country and their
selection was determined rather by the intention
of presenting the most diverse projects. On
the other hand, the open formula of the book
is a proposal of a method of learning about
community initiatives. It is based on the same
principles as the study trip – an analysis of
specific cases is here placed in the sociocultural specific nature of the region, refers to
existing research but also takes the humanistic
coefficient into account and assumes the
individual involvement of each participant.
Układ książki został bowiem tak zaplanowany, aby
to czytelnik kształtował przebieg narracji, a nie był
zmuszony poddać się jakiemuś wpisanemu w nią,
ostatecznemu porządkowi. Kolejność przykładów
ustalono ze względu na nazwę miejscowości,
w której były realizowane, a więc nie wyraża
ona jakiejś celowej, kategoryzującej czy nawet
wartościującej interpretacji. Od decyzji czytelnika
zależy wybór i kolejność przykładów, a także
to, czy przeczyta wszystkie teksty towarzyszące
konkretnemu projektowi, czy wybierze tylko jeden,
kilka z nich i przejdzie do kolejnego przykładu lub
też rozbuduje zaproponowaną siatkę kontekstów
w toku własnych badań. Może również wytyczyć
indywidualną ścieżkę prowadzącą przez całą
książkę, która zostanie zdefiniowana przez
typ uczestników, rozmiar miejscowości, kraj,
wykorzystane media, tematykę projektu i inne.
The layout of the book was planned in such
a way as to permit the reader to shape the
flow of narration and not subject him or
her to an inscribed, final order. The order in
which the cases are presented was governed
by the name of the city or village where the
project was realised, and thus does not reflect
any purposive, categorising or evaluative
interpretation. The selection and order of
reading the cases is given over to the reader
and it is up to him or her to decide whether to
read all the texts comprising a given project or
only some of them and then go on to the next
project or even expand the set of contexts in
the course of personal research. The reader
may also set an individual path to guide him
or her through the entire book. This could be
defined by the type of audience, size of village
or town, country, media, project topic, etc.
Książka jest więc zaproszeniem do wyruszenia
we własną podróż. Nie mogłoby ono jednak
zostać sformułowane bez doświadczenia
This book is therefore an invitation to set off
on an individual journey, one that could not be
defined without the experience of the journeys
On a Journey
13
podróży, które już się odbyły. Chcemy więc
podziękować wszystkim, którzy w latach
2011–2012 gościli grupy objazdowe w swoich
domach, świetlicach, ośrodkach kultury
i teatrach, czekali czasami kilka godzin
na spóźnionych podróżnych, zapraszali do
wspólnego stołu, ujawniali warsztat swojej
pracy, dzielili się zarówno sukcesami, jak
i porażkami, odpowiadali na trudne pytania,
przyjmowali zachwyt i krytykę przyjezdnych,
a wreszcie namawiali do ponownych
odwiedzin. Im dedykujemy tę książkę.
that have already taken place. We would like to
thank everyone who, in 2011–2012, put up the
study trip participants in their homes, community
centres, culture centres and theatres, who waited
for hours for travellers who were running late,
who invited them to the common table, who
revealed and shared the techniques and skills of
the work they performed, who talked about both
their successes and failures, answered difficult
questions and accepted the admiration and
criticism of their guests, and finally invited them
to come again. This book is dedicated to them all.
Zofia Dworakowska
Dokładne terminy objazdów: Staffordshire
(20–27.03.2011) i Londyn (19–24.03.2012) w Wielkiej
Brytanii, region Dzukia (20–25. 06. 2011), okręg
kłajpedzki (26.06–3.07.2012) w Litwie, Mazowsze
(29.11–3.12 2011) i Podlasie (6–12.05.2012) w Polsce.
Więcej na stronie www.localise-project.eu
Projekt realizowany był przez trzy instytucje kształcenia:
Art Institute (Vytauto Didziojo Universitetas, Litwa),
Creative Communities Unit (Staffordshire University,
Wielka Brytania) oraz Instytut Kultury Polskiej
(Uniwersytet Warszawski, Polska).
Społecznokulturalna
mapa Birsztan
Centrum
Kultury
w opinii
mieszkańców
– 17 –
– 21 –
Socio-cultural
Map of
Birštonas
Cultural Centre
from Citizens’
Perspective
Zofia Dworakowska
The exact dates of the study trips were: Staffordshire
(20-27 March 2011) and London (19-24 March 2012) in
the UK, Dzūkija region (20-25 June 2011), Klaipėda
region (26 June-3 July 2012) in Lithuania, Mazovia
Voivodeship (29 November-3 December 2011) and
Podlasie region (6-12 May 2012) in Poland. For more
information, please go to: www.localise-project.eu.
Centrum Kultury
w Birsztanach
–
The project was conducted by three vocational education
and training institutions: the Art Institute (Vytauto
Didžiojo Universitetas, Lithuania), the Creative
Communities Unit (Staffordshire University, UK) and the
Institute of Polish Culture (Uniwersytet Warszawski,
Poland).
Cultural Centre
in Birštonas
– 23 –
Ośrodki kultury
na Litwie – historia
i współczesność
A Study
of the Cultural
Situation
in the Regions
(2009)
Cultural Centres in
Lithuania – History
and Contemporary
Situation
Stan kultury
w regionach (2009)
1
Edward Abramowski, Idee społeczne kooperatyzmu, w: tegoż, Filozofia społeczna. Wybór pism, oprac. i przedmowa Ruta
Światło, Warszawa: PWN, 1965, s. 3, dostępne także na: http://pl.wikisource.org/wiki/Idee_Społeczne_Kooperatyzmu
2
Finding Voices, Making Choices. Creativity for Social Change, ed. by Mark Webster and Glen Buglass, Nottingham:
Educational Heretics Press, 2005, s. 21.
3
Edward Abramowski, Idee społeczne kooperatyzmu, op. cit., s. 314.
4
Ibid., s. 308.
5
Finding Voices, Making Choices, op. cit., s. 9.
6
Dostępny na www.localise-project.eu
14
birsztany / birštonas
W podróży
– 27 –
►►Centrum Kultury zajmuje się rozwojem
►►Functioning of Cultural Centre in Birštonas
amatorskiej i zawodowej działalności
is based on amateur and professional
kulturalnej w Birsztanach. Organizuje zajęcia
cultural development. The Centre actively
dla pasjonatów sztuki oraz wspiera regionalne
organizes activities of art lover collectives,
tradycje i tożsamość etniczną. Odbywają się tu
fosters regional ethnic identity and
festiwale, koncerty, przedstawienia teatralne,
traditions, organizes festivals, concerts,
jarmarki, wystawy. Centrum Kultury słynie
theatre shows, fairs and exhibitions. The
z najstarszego festiwalu jazzowego na Litwie,
Cultural Centre is famous for the oldest
organizowanego od 1980 roku. Korzysta nie
jazz festival in Lithuania which has been
tylko z własnych pomieszczeń, ale też z innych
organized since 1980. The events are
przestrzeni: bezpiecznego dachu, zacisznego
organised not only in the interior space,
podwórza i placu przed budynkiem.
but also other spaces such as the safely
Teatr Centrum Kultury, zespoły tańca ludowego
installed roof, a cosy courtyard, a square in
„Aguonėlė” i „Kupolė”, zespół ludowy „Raskila”
front of the centre.
i studio „Varpas” są laureatami wielu różnych
The Cultural Centre Theatre, folk dance
konkursów. Grupy amatorskie występują
ensembles “Aguonėlė”, “Kupolė”, folklore
nie tylko w Birsztanach i innych miastach
ensembles “Raskila”, studio “Varpas”
litewskich, ale także w całej Europie. W roku
are the winners of various competitions.
2004 Centrum Kultury w Birsztanach otrzymało
Amateur art groups perform not only in
nominację do nagrody „Najlepszego Centrum
Birštonas or in other Lithuanian cities, but
Kultury” w kategorii miast i miejscowości
also across Europe. In 2004, Birštonas
wypoczynkowych; należy też do stowarzyszenia
cultural centre received a nomination for
litewskich centrów kultury.
“Best Cultural Centre” in the category of the
national cities and resorts; it belongs to the
Lithuanian cultural centres association.
►►W Centrum Kultury pracuje 17 osób
►►The Centre employs 17 cultural and art
posiadających profesjonalne wykształcenie
professionals. There are 20 amateur
w zakresie sztuki i kultury. Wolny czas spędza
collectives where over 300 Birštonas
tu ponad 300 mieszkańców Birsztan (dzieci,
residents (children, youth and seniors)
młodzież i seniorzy) – działają oni w 20
spend their free time.
zespołach amatorskich.
►►od roku 1979 do dziś
►►since 1979 until today
►►Birsztany, okręg kowieński
►►Birštonas, Kaunas county
►►Działalność Centrum Kultury finansuje
►►The operation of the Cultural Centre is
samorząd miasta.
16
financed by the town municipality.
LT / Birsztany
Społeczno-kulturalna
mapa Birsztan
Socio-cultural Map
of Birštonas
Birsztany to miasto liczące 3140
mieszkańców, położone w okręgu kowieńskim,
które wyróżnia się pięknem natury. Organizuje
się tu wiele wydarzeń, w mieście znajduje
się kilka małych muzeów i rozwinięta
infrastruktura sanatoryjna. Centrum Kultury
jest ważną instytucją publiczną, która próbuje
uczynić kulturę częścią życia tego miasta. Inne
organizacje prowadzące działalność kulturalną
to Muzeum Sakralne, ośrodek Caritas,
Biblioteka Publiczna. Cel ich działań stanowi
wspieranie społeczności lokalnej. W mieście
działa również 25 organizacji pozarządowych,
które, w zgodzie ze statutami, kierują swoje
inicjatywy do różnych grup społecznych.
Działają one nie tylko w Birsztanach, ale także
zwracają się do mieszkańców okolicznych wsi.
Birštonas is a town with 3,140 inhabitants,
situated in Kaunas administrative district.
It is characterized by beautiful places of
nature, plenty of events, small museums,
and developed infrastructure of sanatoriums.
Birštonas Cultural Centre, whose goal is
to make culture a natural part of life, is
becoming an important institution in the
area. Other organizations operating in the
town, namely the Birštonas Sacred Museum,
Caritas Community House, Birštonas Public
Library – are also involved in the organization
of artistic activities. In order to strengthen the
town‘s community all organizations form one
integral network of activities. In the town there
are also 25 non-governmental organizations
whose functioning in accordance with policies
fot. Alma Masiulonytė
Najbardziej aktywnymi organizacjami są:
–– stowarzyszenie Bočiai, zajmujące się
promocją samokształcenia i aktywności
zawodowej wśród osób w wieku
przedemerytalnym i emerytalnym;
–– stowarzyszenie niepełnosprawnych,
które działa na rzecz ich integracji,
autoekspresji i edukacji;
–– parafialny ośrodek Caritas, który
organizuje pomoc społeczną na zasadach
wolontariatu i pracy charytatywnej;
–– stowarzyszenie regionu Matiešioniai
– najbardziej aktywna organizacja
w okolicy, zajmująca się potrzebami
kulturalnymi społeczności mieszkającej
na obrzeżach miasta.
Omawiając społeczny profil Birsztan, należy
wymienić grupy szczególnie narażone
na marginalizację, do których należą
bezrobotni, rodziny w złej sytuacji społecznej
i ekonomicznej, dzieci z tych rodzin oraz
seniorzy. Ponieważ w mieście nie ma przemysłu,
problem bezrobocia narasta, a ludziom coraz
trudniej wejść na rynek pracy. W przypadku
seniorów do naznaczenia bezrobociem
mogą prowadzić braki w wykształceniu
i trudności z integracją społeczną, co wynika
z problemów psychologicznych i społecznych.
Parafialny ośrodek Caritas zajmuje się
problemami tych grup. Otrzymał on na ten
cel środki z Unii Europejskiej (w ramach
norweskiego programu finansowego) na
trzyletni projekt (2012–2015). Dzięki
temu rozwija działalność na rzecz grup
o zwiększonym ryzyku społecznym i buduje
system usług poprawiających ich sytuację.
Prowadzi między innymi program dla osób
bezrobotnych, mający na celu wprowadzenie
ich na rynek pracy i zmniejszenie wykluczenia
społecznego. Program obejmuje również
rodziny będące w trudnej sytuacji życiowej,
często bierne i niezainteresowane zmianami.
18
is determined by the delamination of the
community. These organizations include not
only Birštonas town but its surroundings as
well, so villagers are involved in the activities
too. The most active communities are:
–– “Bočiai” which promotes self-education
and employment among people of preretirement and retirement age;
–– “Society of the disabled” which
promotes integration into society,
self-expression and education.
–– “Birštonas parish Caritas Community
House” which provides social
assistance, operating on the bases of
volunteering and charity principles.
–– “Matiešioniai region community” which is the
most active organization in Birštonas area, its
purpose is to ensure the meeting of cultural
needs of the community in the outskirt area.
When talking about Birštonas in a social
context, there are following groups in risk of
marginalisation: the unemployed, families
at social risk, children from these families
and seniors. The lack of factories and
production plants in the town gives rise
to unemployment, and the inability to be
active on the labour market. In the case of
seniors, their problems with unemployment
are caused by insufficient education and
problems with social integration which arises
from psychological and social problems.
The problems of this particular group of
citizens are addressed by the Birštonas parish
Caritas Community House. The institution
received funding from the European Union for
Norwegian financial base programme “Increase
of Birštonas parish Caritas capacity in order
to improve the delivery of social services to
-risk groups and to prepare for new sociocultural services”, approved for three years
(2012–2015). Under this project, the program
is addressed to the unemployed inhabitants of
LT / Birsztany
Program integracji bezrobotnych zachęca
do angażowania się w życie społeczności,
podejmowania dyskusji o problemach, szukania
wspólnych rozwiązań, uczy wyrażania swoich
potrzeb i chęci ich realizacji. Opiekunowie
społeczni, psychologowie i przedstawiciele rynku
pracy pracują z trzema grupami bezrobotnych.
Każda grupa odbywa cotygodniowe
spotkania, podczas których zajmuje się
takimi kwestiami, jak uświadomienie sobie
własnej sytuacji, integracja poprzez wspólne
wypełnianie obowiązków, podejmowanie
inicjatyw twórczych, zwiększanie kompetencji
w pracy indywidualnej i grupowej. Bycie
razem wpływa nie tylko na szansę wejścia
na rynek pracy, ale także pomaga rozwinąć
osobowość i zdolność socjalizacji.
Kolejna grupa to dzieci pochodzące z rodzin
narażonych na ryzyko społeczne. Instytucją,
która prowadzi zintegrowaną edukację
artystyczną w różnych grupach wiekowych,
jest Biblioteka Publiczna. Stała się ona
nieformalną świetlicą, gdzie dzieci spędzają
większość czasu, zwłaszcza w zimnych
porach roku. Biblioteka rozpowszechnia
wiedzę o kulturze, literaturze i sztuce,
a także integruje społeczność za pomocą
działań artystycznych. Stara się eliminować
nierówności wśród dzieci, wpływać na ich
samorealizację i aktywizację, zmniejszać
poczucie marginalizacji, wykorzystując
działania artystyczne i nastawienie na proces
w pracy z każdym z uczestników. Organizuje
się działania edukacyjne (pozwalają one
uwolnić dziecięcą kreatywność, wzmacniają
poczucie własnej wartości, zwiększają
umiejętności komunikacyjne), a także
wydarzenia z udziałem artyści. Podczas
Dnia Książki Dziecięcej prezentowane
są improwizowane przedstawienia,
tworzone na podstawie ulubionych
fabuł literackich. Sanatorium „Tulpė” we
współpracy z biblioteką prowadzi projekt
LT / Birštonas
Birštonas with the aim of integrating them into
the labour market to reduce social exclusion.
Families at risk, which are characterized often
by such issues as passivity and disinterest, fall
into this area of activity as well. A programme
promoting the integration of the unemployed
encourages the involvement in community
life, raise issues in order to solve them
collectively, disclose own needs and the desire
to meet them. Representatives of social area,
psychology, labour market work with three
groups of the unemployed in this project. Each
group has weekly meetings with a number of
transient levels: acknowledgement, integration
through the common task fulfilment, creative
initiatives, forms of artistic activity promoting
community creativity, team and individual
work skills. Being together increases their
integration, not only in the labour market,
but also develops their personalities and
expands opportunities for socialization.
Another group included children from social
risk families. The Public Library is an institution
that promotes the integrated child‘s creative
education through various groups and it takes
care of the needs of this group. In a course of
time, this institution has become an informal
children day centre, where they spend most
of the day, especially during the cold season.
The library organizes events which promote
the dissemination of cultural knowledge,
literature and art bring a community together
within the framework of artistic activity. The
library highlights the elimination of children
inequality, self-realization, activation, reduction
of marginality sense, the usage of artistic
forms, and process in working with each of
the participants. Educational activities, which
let the manifestation of children creativity,
encourage their self-confidence, enhance
their communication skills, are organized also
with the participation of artists. During the
event of Children Book Day, improvisational
19
terapeutyczny „Biblioterapia – książka
może ci pomóc” (uzdrawiające czytanie).
Imprezy edukacyjne, zwane „programami
edukacyjnymi”, organizowane są też przez
Muzeum Sakralne. Należą tu między
innymi: rodzinne spotkania wielkanocne
„Wspólne dekorowanie”, spotkania
bożonarodzeniowe „Święta pachnące miodem”
albo „Jak z wosku powstaje świeca?”.
Stowarzyszenie Bočiai opiekuje się seniorami,
skupiając się na ich potrzebach kulturalnych,
jak wycieczki do teatrów w dużych miastach,
rozrywki muzyczne, w tym gra na instrumentach
i śpiew. Podczas spotkań i wspólnych wyjazdów
kształtują się więzi między uczestnikami.
Działania organizacji są jedynymi tego
typu w mieście. Ponieważ podstawowym
problemem Birsztan jest starzenie się
społeczeństwa, trzeba tu koniecznie dbać
o integrację społeczną i aktywność seniorów.
Centrum Kultury nie prowadzi projektów
społecznych i dlatego stworzono tu
funkcjonalny model działania różnych instytucji
kultury: Centrum Kultury organizuje wydarzenia,
mając na względzie ich jakość artystyczną. Są
one przeznaczone dla wszystkich mieszkańców.
Centrum Lokalne zajmuje się potrzebami
poszczególnych grup społecznych. Centrum
Kultury udostępnia własną infrastrukturę
innym organizacjom, pomaga im prowadzić
działalność i zapewnia konieczne wsparcie.
Samo skupia się na dwóch grupach odbiorców
– dzieciach i młodzieży; współpracuje także
z sanatoriami, które wspierają jego projekty
artystyczne. Warto podkreślić, że taki podział
funkcji istnieje nie we wszystkich miastach
litewskich. W Birsztanach ma on na celu
aktywizację różnych grup społecznych.
Współpraca omówionych organizacji społecznokulturalnych ma wyjątkowe znaczenie dla
rozwoju działań kulturalnych w mieście.
20
performances according to children’s’
beloved book plots are presented. The
sanatorium “Tulpė”, in cooperation with the
library, carries on a common educational
therapeutic project, called “Bibliotherapy
– a Book Can Help You” (healing reading).
Educational events, named “Educational
Programmes”, are actively organized by
Sacral Museum. Here various practical
activities are taking place: Easter family
education “Decorating Together”, Christmas
education “Honey Smelling Christmas”,
“How a Wax Candle is Born?”.
The “Bočiai” takes care of seniors and runs
activities for them. Their work focuses on
the cultural needs such as professional and
amateur theatre cognition by organizing trips
to the big city theatres, musical entertainment,
playing, singing. A mutual sense of community
is being encouraged during the time of gettogethers, common activities. However, those
who do not belong to the group might feel
marginalised as there is no other organisation
in the town that addresses the needs of
seniors. Considering the fundamental
problem of Birštonas – aging, it is necessary
to bring together and to occupy seniors.
The Cultural Centre does not carry out social
projects, and thus a functional performance
model is created: the centre organizes the
events reflecting artistic quality, which are
for the majority of the community and the
community centre takes care of the needs of its
members. It shares its space infrastructure with
other organizations, helps to develop activities,
and provides the necessary assistance. It
focuses on two main target groups – children
and young people and also collaborates with
Birštonas sanatoriums, which also contribute
to a variety of artistic projects. It is worth
stressing that not in all Lithuanian towns this
LT / Birsztany
Centrum Kultury
w opinii
mieszkańców
functional distribution exists. In Birštonas the
close interaction has a unique significance
for the development of city cultural activities.
Functional distribution takes place in order to
occupy and activate various social groups.
Aby dowiedzieć się czegoś więcej o społecznym
odbiorze działalności Centrum Kultury, wiosną
2012 roku przeprowadzono sondę uliczną.
Zadawano w niej dwa pytania: 1. czy jest
pan/ pani zadowolony z działalności Centrum
i dlaczego?, 2. jakich potrzeb Centrum
nie spełnia?. W sondzie wzięło udział 45
respondentów: 25 kobiet i 20 mężczyzn.
Działalność Centrum Kultury została oceniona
krytycznie przez 3 spośród 10 młodych rozmówców
(14–20 lat). Młody mężczyzna stwierdził: „Chociaż
Centrum organizuje wiele imprez, nie są one
dla mnie satysfakcjonujące, ponieważ brak im
różnorodności”. Uczennica oceniła: „Jestem
mieszkanką Birsztan i widzę, że Centrum Kultury
organizuje wiele wydarzeń dla seniorów. Kiedyś
było więcej dyskotek, jednak kończą się one
bardzo wcześnie i trwają krótko”. Inna dziewczyna
stwierdziła: „Mieszkam w Prenach (Prienai).
Przyjeżdżam tu w odwiedziny do przyjaciół, ale
nie znam działalności Centrum Kultury. Nie
interesuje mnie ona, nie wydaje mi się ciekawa”.
Z drugiej strony większość przepytanych młodych
ludzi pozytywnie ocenia Centrum Kultury. Dwie
dziewczynki zauważyły, że odbywa się tam „wiele
wydarzeń, można w nich wszystkich uczestniczyć,
jednak czasami nie ma na to czasu”. Kolejny
młody mieszkaniec mówił: „Od kilku lat chodzę na
kółko teatralne, jednak jest tu wiele innych grup,
jak zespoły tańca towarzyskiego i różne chóry”.
Większość z dwunastu rozmówców w wieku
65–80 lat negatywnie ocenia działania
skierowane do ich grupy wiekowej. Jedna z kobiet
stwierdziła: „W Centrum Kultury organizuje się
LT / Birštonas
Cultural Centre
from Citizens’
Perspective
In order to find more about social perception of
the Cultural Centre a street survey of citizens
was carried out, in the spring of 2012. The
respondents were asked two questions – if
they are satisfied with Birštonas Cultural Centre
activity and why; which needs are satisfied
or not by the Centre. In all, 45 respondents:
25 women and 20 men were interviewed.
The Centre’s activity was evaluated critically by
3 of 10 young people surveyed (14–20 years
old). Young man claims: “Even though the centre
organizes many events, they do not satisfy me
because they lack variety”. A schoolgirl points out:
“I am the citizen of Birštonas, I see that the Centre
organizes many events for seniors. Previously,
discos were taking place more often, however,
they end very early and do not last long”. Another
girl states: “I live in Prienai. I come here to visit
my friends, but I do not know the activities of the
Centre. I am not interested in them, they do not
seem interesting to me”. On the other hand, the
majority of interviewed young people evaluate
this Cultural Centre positively. Two girls notice that
“a lot of events are taking place there, there is
a possibility to participate in all of them, however,
sometimes there is no time for this”. Young man
21
wiele imprez, na przykład wieczorki muzyczne,
jednak ja wolę muzykę klasyczną i chciałabym,
żeby było więcej wydarzeń tego rodzaju”.
Dwaj mężczyźni wyrazili następującą opinię:
„Widzimy, że działa tu wiele grup dla dzieci
i młodzieży. Sądzimy, że są one potrzebne.
Dla nas, emerytów, nie ma jednak zbyt wiele
spotkań. Natomiast klub Bočiai jest bardzo
aktywny, emeryci, którzy do niego należą, chodzą
w różne miejsca, spotykają się wieczorami.
Organizują wiele wydarzeń”. Jeden z seniorów
twierdził: „W Centrum Kultury nic się nie dzieje,
wydarzenia kulturalne nie są interesujące
i zawsze takie same. Czekam na coś nowego,
ale tu wszystko się powtarza. Jest mnóstwo
występów zespołów folkowych. Myślę, że powinno
się pokazać coś nowego”. Inny mieszkaniec
życzliwie ocenił działalność instytucji: „Od
dawna mieszkam w tym mieście, więc widzę,
że nasze Centrum Kultury działa aktywnie.
Wiosną i latem jest więcej interesujących
darmowych imprez. Nie znam wszystkich. Myślę,
że to moja wina, bo nie jestem wystarczająco
zainteresowany kulturalnym życiem mojego
miasta. Bardzo interesują mnie wydarzenia
w sanatoriach: często darmowe albo tańsze
niż te w Centrum Kultury. Mnie wydają się one
bardziej interesujące”. Inny senior skomentował
zwięźle: „Nie jestem tym zainteresowany, nie
ma tam nic dobrego ani pożytecznego”.
Dwunastu spośród 18 pytanych w wieku 25–45
lat podkreśliło, że w Centrum Kultury odbywają
się pouczające i interesujące wydarzenia.
Mieszkaniec Pren mówi: „Czasami biorę w nich
udział. W porównaniu z naszym miastem
w Birsztanach dużo się dzieje. Organizuje się
interesujące i różnorodne rzeczy. Nie mamy nawet
czasu, żeby w nich wszystkich uczestniczyć”.
Jedna z kobiet stwierdziła: „Wiele się tu dzieje.
Organizowane są koncerty muzyki klasycznej
i jazzowej, ale ja chciałabym więcej koncertów
pop”. Inny mężczyzna mówił z kolei: „Bardzo się
cieszę, że Centrum Kultury organizuje koncerty
22
says: “This is not the first year when I attend drama
group, but there are also a lot of other groups
there, such as ball room dances, various choirs”.
The majority of 12 interviewed seniors (65–80
years old) express a negative opinion about the
activities available to their age group. One woman
says: “There are a lot of events in the Centre,
musical evenings take place, but I prefer classical
music so I would like more events of this genre
in the Centre”. Two men express the following
opinion: “We see that the Centre has many
groups for children and young people. We believe
that they are useful. But for us, pensioners,
there are not many activities. However, “Bočių”
club is very active, pensioners, involved in
this club go to various places and meet in the
evenings. They organize a lot of events”. One
of the seniors notes: “Nothing happens in this
Centre, the performed events are not interesting
and always the same. I would like something
new, but here everything is repeated. There
are a lot of performances of folk ensembles.
I think that the Centre should renew and show
something new”. One citizen in a benevolent
mood says: “Because I live in this city for a very
long time, I see that our Centre is active. There
are more interesting and free events in spring or
in summer. I do not know all the events. I think
that this is my fault, that I am not interested
enough in the cultural life of my city. I am very
interested in the events taking place at health
centres: they are often free or cheaper than in
the Centre. To me, they seem more interesting”.
Another senior made a brief comment on
the Centre activity: “I am not interested in it,
there is nothing good and useful there”.
Twelve out of 18 interviewed respondents in the
age of 25–45 years old highlighted a significant
type of Cultural Centre activity organization,
informative and interesting events. Citizen of
Prienai states: “As I live in Prienai, near Birštonas,
sometimes I come to the events that are taking
LT / Birsztany
jazzowe. Zawsze staram się na nie przychodzić.
Jednak bilety na koncerty artystów zagranicznych
są droższe. Myślę, że ceny mogłyby być
niższe”. Inny powiedział jednak: „Nie interesują
mnie żadne wydarzenia w Centrum Kultury.
W naszym mieście nie ma klubów nocnych,
więc jeżdżę się bawić do Kowna”. Czterech
rozmówców oświadczyło: „Nie mamy czasu, żeby
interesować się Centrum Kultury, bo w ogóle
nie mamy wolnego czasu, dużo pracujemy”.
Przeprowadzona sonda pozwala przypuszczać,
że ludzie młodzi i w średnim wieku oceniają
działalność Centrum Kultury w Birsztanach
dość pozytywnie, podczas gdy seniorzy raczej
uznają, że program nie spełnia ich oczekiwań.
Stan kultury
w regionach
(2009)
place here. In comparison with our city, Birštonas
has many events. They are interesting and various.
We do not even have time to participate in all of
them”. One of the women thinks: “There are a lot
of events. There are classical, jazz music concerts,
but I would like more pop music performances”.
A young man says: “I am very happy that Cultural
Centre organizes jazz concerts. I always try to get
there. However, the tickets to the foreign artist
concerts are more expensive (about 50–60 LT).
I think that prices could be lower”. Birštonas
citizen claimed: “I am not interested in any of the
centre events. There are no night clubs in our
city so I go to have fun to Kaunas night clubs”.
Four respondents said: “We do not have time
to be interested in centre activities because
we do not have free time, we work a lot”.
The street survey allows to formulate
a hypothesis that young and middle-aged
people rate the activities of cultural centre
quite positively, but according to the senior
people, the programme of Cultural Centre of
Birštonas does not fully satisfy their needs. Lilija Kublickienė, Kęstutis Sviklas,
Irena Šutinienė, Viktorija Žilinskaitė
Aby poddać analizie stan kultury w regionach
Litwy, przeprowadziliśmy badania na poziomie
gmin. Takie podejście wynika z faktu, że
koncepcja kultury regionalnej na Litwie jest dość
myląca: zgodnie z formalnym, administracyjnym
podziałem Litwy region powinien odpowiadać
poziomowi okręgu, w rzeczywistości
jednak rzadko mówi się o stanie kultury
w poszczególnych okręgach, ponieważ kulturę
regionalną definiuje się przez opozycję do stolicy,
czyli Wilna, lub przez wyróżnienie terenów
wiejskich. Nieustające zmiany i próby ulepszenia
podziału administracyjnego Litwy jeszcze
bardziej komplikują sytuację – nie ustanowiono
jeszcze ostatecznego modelu reformy okręgów.
LT / Birštonas
A Study of
the Cultural
Situation in the
Regions (2009)
Lilija Kublickienė, Kęstutis Sviklas,
Irena Šutinienė, Viktorija Žilinskaitė
To determine the state of culture in Lithuania’s
regions, we examined the cultural situation at the
level of municipalities in this study. This approach
was motivated by the fact that the concept of
regional culture in Lithuania is a fairly misleading
23
Kolejnym ważnym punktem rozprawy jest fakt, że
stan kultury w regionach ocenia się na podstawie
badań prowadzonych wśród pracowników centrów
kultury, którzy występują tu w roli ekspertów,
oceniających sytuację kulturową w regionach.
Ten wybór nie był przypadkowy, ponieważ
rozwój litewskiej kultury regionalnej wiąże się
z działalnością ośrodków kultury. Można stwierdzić,
że są one jedynymi instytucjami kulturalnymi, które
mają odpowiednie zaplecze, aby odpowiedzieć
na powszechne potrzeby kulturalne ludzi.
one, as based on the formal administrative
division of Lithuania a region should correspond
to the county level, yet in the public space
the state of culture in the counties is rarely
addressed, because “regional culture” is defined
by contrasting it with the capital city of Vilnius or
by distinguishing the rural areas. The still-ongoing
process of development and improvement
of Lithuania’s administrative system further
complicates the situation – the final model of
county reform has not been produced yet.
Badaniu poddano pracowników centrów
kultury i miejskich urzędników związanych
z kulturą. Dyrektorzy, menedżerowie i eksperci
do spraw sztuki w centrach kultury występują
w raporcie jako pracownicy centrów kultury.
Pracownicy i eksperci z departamentów
kultury i innych departamentów związanych
z kulturą we władzach gminnych
nazywani są w raporcie urzędnikami.
Another highlight of the study is the fact that
the state of culture in the regions is assessed
on the basis of a survey of the municipal
cultural centres’ employees, who assume
the role of experts in evaluating the cultural
situation in the regions. This choice was not
accidental, because the development of
Lithuanian regional culture is very closely tied
to the activity of the cultural centres. It can
be asserted that cultural centres are the only
cultural institutions that are capable of meeting
the universal cultural needs of the people.
***
Oceniając stan kultury regionalnej, dyrektorzy
centrów kultury twierdzili, że chociaż
w regionach różnorodność usług kulturalnych
jest mniejsza niż w dużych miastach i w stolicy,
ich jakość jest równie dobra, a nawet lepsza.
„Jakość usług kulturalnych w regionach jest
wyższa niż w dużych miastach i w stolicy,
jednak ich różnorodność jest mniejsza,
chociaż być może nie ma potrzeby, by była
duża”. „Regiony przerastają stolicę zarówno
pod względem jakości usług kulturalnych,
jak i doświadczenia”. „Gdyby ktoś odebrał
Wilnu instytucje narodowe i publiczne,
okazałoby się, że sytuacja kulturalna
w wielu regionach jest znacznie lepsza”.
Lepszy stan kultury w regionach łączony był
przede wszystkim z faktem, że świadczenie
usług kulturalnych wiąże się tu bezpośrednio
z budowaniem i mobilizacją społeczności
24
lokalnej, co trudno osiągnąć w Wilnie.
„W centrum jest więcej konsumpcjonizmu.
Władze miejskie w Wilnie są zagubione,
bezradne, nie zbudowały społeczności i opierają
się na wspólnych, państwowych środkach”.
Twierdzono, że jedynym centrum kultury
w Wilnie jest Dom Nauczyciela; jego
sytuacji nie można jednak porównać
z sytuacją regionalnych ośrodków kultury.
Podsumowując sytuację w centrum
i w regionach, wyróżniono dwa aspekty:
–– aktywność centrów kultury (pod tym
względem Wilno wypada słabo, a sytuacja
w regionach często bywa lepsza);
–– aktywność państwowych instytucji
kultury – filharmonia, teatry państwowe
i inne instytucje, które znajdują się
głównie w Wilnie i których działalność jest
„nieproporcjonalnie i w niedopuszczalny
sposób skupiona na Wilnie”.
***
Burmistrzowie miast uznali też, że powszechne
przekonanie, iż w regionach nic się nie dzieje,
wynika z niedostatku informacji na temat
regionalnego życia kulturalnego. Urzędnicy
departamentów kultury potwierdzili, że
rzeczywiście żywe są przyjęte z góry przekonania
na temat kultury w regionach: „Istnieje zły trend.
Mówi się, że w regionach żywa jest wyłącznie
kultura ludowa, że nie mogą się tam pojawić
inne zjawiska. Nawet państwo stwierdza
oficjalnie: «W regionach nie ma wydarzeń
kulturalnych, nie ma tam profesjonalnej
sztuki». To jest oczywista nieprawda”.
When assessing the state of culture in the regions,
the directors of the cultural centres stated that
even though the diversity of cultural services in
the regions did not match that of the big cities
or the capital, the quality of cultural services
kept up with or even surpassed that of the latter.
“The quality of culture services in the regions
exceeds that of the big cities and the capital,
Analizując dystrybucję funduszy jako jedno
z narzędzi polityki kulturalnej, zauważono,
że niewystarczającą uwagę poświęca się roli
kultury regionalnej w perspektywie państwowej
polityki kulturalnej: „Jeśli porównamy wszystkich
beneficjentów pod względem ilości otrzymanych
środków, sztuka profesjonalna otrzymuje najwięcej
i jest priorytetem dla państwa. Kultura regionalna
The object of the study: employees of the
cultural centre (CC) and municipal culture
administrators. The directors, managers and art
experts of the cultural centres were surveyed
as CC employees. The employees or experts
of the municipalities’ culture departments
or other departments related to culture were
surveyed as municipal culture administrators.
LT / Birsztany
LT / Birštonas
but the diversity is smaller, although maybe
there is no need for greater diversity at all”. “The
regions surpass the capital both in the quality of
cultural services and in expertise”. “If one was
to take the republican and national institutions
away from Vilnius, then the cultural situation in
many regions would prove to be much better”.
The advantage of the cultural situation in the
regions was associated primarily with the
fact that the provision of cultural services is
directly related to the building and mobilization
of the local community, which is difficult to
attain in Vilnius. “There is more consumerism
in the centre. The municipality of Vilnius is
lost, helpless, hasn’t built a community and
relies on shared national resources”.
It was suggested that the only cultural centre
in Vilnius was the Vilnius Teachers’ House, but
its situation cannot be compared with that of
the regional cultural centres. Two aspects were
distinguished when summing up the existing
cultural situation in the centre and in the regions:
–– The activity of the cultural centres (in
this regard, Vilnius is weak, and the
situation in the regions is often better).
–– The activity of the national cultural institutions
(philharmonic, state theatres and other
institutions are mostly concentrated in
Vilnius and their activity is “unacceptably
disproportionately focused on Vilnius”).
The mayors of the municipalities also claimed
that the popular belief which holds that nothing
is happening in the regions is caused by the
shortage of information about the regions’
cultural life. The heads of culture departments/
culture experts of the municipalities confirmed
that preconceived attitudes towards culture
in the regions do indeed exist: “There is a bad
trend. It is said that the regions only have the
ethnic culture, there can be no other cultural
phenomena there. Even the state officials publicly
25
nie jest dzisiaj priorytetowa. A jednak to właśnie
tradycja regionów odróżnia Litwę od innych
krajów, to ona sprawia, że jesteśmy interesujący.
Litewska sztuka profesjonalna stoi na bardzo
wysokim poziomie, [...] chociaż to właśnie regiony
kształtują obraz Litwy i czynią ją wyjątkową”.
proclaim: “There are no cultural phenomena
in the regions, there is no professional art
there”. “This is not true, they are there”.
Oceniając udział ośrodków kultury w rozwoju
kultury regionalnej, władze miejskie podkreślały
dodatkowo ich działalność edukacyjną: „Centra
kultury organizują nie tylko rozrywki i czas
wolny. Oczywiście organizuje się też takie typy
aktywności, jednak działalność edukacyjna
musi być priorytetem w stymulowaniu
i wspieraniu kultury regionów. Uznanie centrów
kultury za organizatorów usług edukacyjnych
umożliwia finansowanie tej działalności
ze środków publicznych, przeznaczonych na
edukację nieformalną, przy wykorzystaniu
funduszy przeznaczonych na naukę”.
The insufficient focus on the importance of
regional culture in the general context of
the state culture policy was determined by
analysing the allocation of funds as one of
the instruments for the implementation of
culture policy: “If we compare all the recipients
according to the amount of funds received, it
is professional art that gets the most and is
the manifest priority of the state culture policy.
Regional culture is not the priority today. Yet
it is precisely the tradition of the regions that
makes Lithuania distinctive in comparison with
other countries, it is what makes us interesting.
Lithuanian professional art is of a very high
quality, […] even though it is the regions that
shape Lithuania’s image and make it special”.
Dyrektorzy centrów kultury stwierdzili, że
największa różnica między regionami a dużymi
miastami polega na tym, że w regionach centrum
kultury było główną instytucją upowszechniającą
sztukę profesjonalną i wspierającą sztukę
amatorską, a także organizującą rozrywkę.
„Centra kultury wypełniają wszystkie swoje
funkcje statutowe i nawet więcej; wyróżnia je
właśnie ich wielofunkcyjna natura”. Jednak
to rozwój sztuki amatorskiej odbierany jest
jako najbardziej istotny wkład centrów kultury
w kulturę regionów: „Sztuka amatorska jest
skarbem”. Dyrektorzy ośrodków kultury są
zdania, że głównym celem ich działalności jest
znalezienie skutecznych sposobów angażowania
ludzi w proces wyrażania siebie i swoich potrzeb.
Evaluating the cultural centres’ contribution
to the development of regional culture,
the municipalities’ mayors emphasised
their educational activity: “Cultural centres
are not merely organisers of leisure and
entertainment. Of course they also organise
these types of activity, yet educational
activity must be the priority in stimulating
and supporting the culture of the regions.
The focus on development of cultural needs
must also be reflected in the regulation of the
cultural centres’ activity. Classifying them as
providers of education services will make it
possible to finance the educational activities
from the state funds dedicated to informal
education using the study basket system”.
Fragment raportu opracowanego pod kierownictwem Liliji
Kublickienė w Instytucie Badań Socjologicznych w Wilnie:
Lilija Kublickienė, Kęstutis Sviklas, Irena Šutinienė,
Viktorija Žilinskaitė, Regionų kultūros būklės tyrimas.
Sociologinio tyrimo ataskaita [Stan kultury w regionach.
Raport z badania socjologicznego], Vilnius: Socialinių
tyrimų institutas, 2009.
26
The directors of the cultural centres claimed
that the biggest difference between the regions
and the big cities was the fact that in the regions
the cultural centre was the primary culture
dissemination institution, providing the services
of dissemination of professional art, cultivation
LT / Birsztany
Ośrodki kultury
na Litwie
– historia
i współczesność
Gintarė Narauskaitė,
Alma Masiulionyutė
Korzenie litewskich ośrodków kultury mają
związek z historycznymi początkami miast:
działania edukacyjne i rozrywkowe były w nich
prowadzone przez szkoły i kościoły, istniały
tam również zgromadzenia społeczności.
Ośrodki kultury jako instytucje zaczęły
powstawać w czasach Związku Radzieckiego,
począwszy od roku 1945. Do tego czasu
życie kulturalne i artystyczne w miastach
rozwijało się dzięki wspólnemu wysiłkowi
mieszkańców oraz dzięki innym organizacjom.
W okresie Związku Radzieckiego (lata
1945–1990) na Litwie stworzono rozbudowaną
sieć centrów kultury. Każde państwowe
gospodarstwo rolne miało salę lub budynek
dostosowane do potrzeb społeczności.
Działalność tych ośrodków kultury była zgodna
z zasadą, że kultura przeznaczona jest dla
wszystkich, a tworzyć ją może każdy. Była
to jednak czysta propaganda – działania
kulturalne stały się jednym ze sposobów
kontroli prywatnego życia jednostek. Ośrodki
kultury troszczyły się o kulturę ludową, ale
niechętnie spoglądano na eksperymenty
artystyczne i kulturę obcą. W okresie Związku
Radzieckiego ośrodki kultury były cenionymi
miejscami lokalnego życia kulturalnego i brały
aktywny udział w życiu społeczności. Wyraźny
ich rozkwit nastąpił w latach osiemdziesiątych
i dziewięćdziesiątych XX wieku. Po odzyskaniu
niepodległości w 1990 roku, za sprawą reformy
gospodarczej i braku stabilności ekonomicznej,
LT / Birštonas
of amateur art and organisation of entertainment
events alike. “The cultural centre carries out
all of its statutory functions and even more; it
is distinguished precisely by its multifunctional
nature”. Still, it is the development of amateur
art that is perceived as the most important
sphere of the cultural centres’ contribution to
the regions’ culture: “Amateur art is a treasure”.
The directors of the cultural centres suggested
that the primary objective of the cultural centres’
activity was to find effective ways of involving
people in the process of self-expression.
An excerpt from the report produced by a team of
researchers: Kęstutis Sviklas, Irena Šutinienė, Viktorija
Žilinskaitė. Lead researcher: Lilija Kublickienė in
Lithuanian Institute for Social Research: Lilija
Kublickienė, Kęstutis Sviklas, Irena Šutinienė, Viktorija
Žilinskaitė, Regionų kultūros būklės tyrimas. Sociologinio
tyrimo ataskaita [A study of the cultural situation in the
regions. Report of a sociological study], Vilnius:
Socialinių tyrimų institutas, 2009.
Cultural Centres in
Lithuania – History
and Contemporary
Situation
Gintarė Narauskaitė,
Alma Masiulionyutė
The beginning of Lithuanian cultural centres
(CC) can be attributed to the town’s historical
roots. Although no city at the time of its
establishment had a specific CC, but schools
and churches practised educational and
entertaining activities, community gatherings
also existed. CC as an institution began
to emerge in Soviet times, about 1945.
Until then, the cultural and artistic life of
towns was developed by common efforts of
citizens as well as of other organizations.
27
większość centrów kultury jednak opustoszała,
a ich znaczenie dla społeczności lokalnych
zmalało. Obecnie budynki wymagają renowacji,
konieczna jest też reorganizacja działalności.
Grupy artystyczne działające we wszystkich
ośrodkach były i są podobne, zarówno
w czasach komunizmu, jak i obecnie. Są to
przede wszystkim ludowe grupy taneczne,
teatralne, wiejskie grupy muzyczne
i chóry. Dzisiaj w programach podkreśla
się następujące aspekty: promocję sztuki
zawodowej i amatorskiej, zachowywanie tradycji
etnicznej, organizację wystaw i pokazów
filmowych oraz edukację młodzieży. Podczas
gdy w dużych miastach oferta usług się
zwiększa, w małych miasteczkach ośrodki
kultury wciąż odgrywają rolę najważniejszą.
Zdarza się, że ośrodki mają swoją specjalizację:
na przykład Centrum Kultury w Birsztanach
częściej zajmuje się sztuką profesjonalną,
podczas gdy w Druskiennikach dominują
działania amatorskie. Nerynga urządza pokazy
filmowe i tworzy programy edukacyjne, z kolei
ośrodek w Połądze skupia się na koncertach
artystów profesjonalnych i twórczości amatorów.
An impressive CC network was created in
Lithuania during the Soviet times (1945–1990):
every collective farm centre had a cultural
space adjusted to the need of community. The
activity of CC was grounded on the principle
that culture is meant for everyone and everyone
can create it. However, that activity was based
on propaganda – person’s private life was
controlled through cultural practice. CC with
their activity tried to cherish folk culture, at the
same time innovatory artistic experiments and
foreign culture were not desirable. During the
Soviet times, town communities appreciated
CC as the fireplaces of town cultural life and
took an active part in their activities. The most
significant activeness of CC is noticeable in 8–9
decades of 20th c. in the Soviet period. However,
after Lithuania regained its independence in
1990, due to financial reform and instability,
most of the CC became simply abandoned
buildings and thus lost their significance
to local communities. Nowadays, there is
a demand not only to renovate the buildings
of CC but also to reorganize their activities.
Ośrodki kultury, które dysponują silną bazą
instytucjonalną, są zobowiązane do organizowania
imprez reprezentacyjnych oraz do prowadzenia
stałych programów artystycznych. Dlatego
na inne projekty pozostaje niewiele miejsca.
Prowadzi to do koncentrowania się na tradycyjnie
rozumianych wydarzeniach kulturalnych, jak
projekty muzyczne, teatralne, taneczne, sportowe
oraz festiwale miejskie, wystawy i pokazy filmowe.
It can be noticed that the art collectives
of all the centers (both Soviet and those
of nowadays) are very similar: folk, dance
groups, drama, art groups, village bands,
vocal chorus. Today the CC highlight these
aspects in their activity guidelines: the
promotion of professional and amateur
arts, keeping ethnic traditions, organizing
of exhibitions, cinema film demonstration,
and youth education. Despite the growing
services supply in the big cities, CC take an
important place in the lives of small towns.
Była już mowa o tym, że wiele centrów kultury
wymaga remontu i modernizacji obiektów
oraz wprowadzenia nowych technologii.
Program modernizacji jest utrudniony, gdyż
ośrodkom nie zapewnia się wystarczających
funduszy. W niektórych przeorganizowano sale
A specialization of activities can be noticed in
contemporary CC. For instance in Birštonas,
organization of professional events is
more frequent, whereas in Druskininkai
amateur art activities are increased.
Neringa CC can be distinguished due to its
28
LT / Birsztany
teatralne, wystawiennicze i taneczne, używa
się nowoczesnego sprzętu, koniecznego do
działań edukacyjnych i pokazów filmowych.
Udostępnia się sale również odpłatnie
i wypożycza sprzęt. Remonty, zakup
wyposażenia, instrumentów i kostiumów,
wynagrodzenia pracowników i organizacja
imprez są finansowane ze środków gminnych.
Obok rocznego budżetu gwarantowanego
przez gminy, centra kultury mogą się starać
o finansowanie projektów z Funduszu
Wspierania Kultury. Tylko część ośrodków
składa aplikacje o pieniądze na projekty
z funduszy Unii Europejskiej. Ich działalność jest
również w skromnej mierze wspierana przez
prywatnych sponsorów. Dodatkowe fundusze
pochodzą z dochodów własnych, uzyskiwanych
dzięki wynajmowi, imprezom komercyjnym,
sprzedaży biletów, działalności kawiarni.
Większość dochodów przeznacza się na pensje
dla personelu, infrastrukturę i działalność
bieżącą. Porównanie wysokości dotacji
z dochodami z działalności komercyjnej pozwala
stwierdzić, że centra kultury utrzymywane są
przede wszystkim ze środków publicznych.
W podsumowaniu należy powiedzieć, że
zauważalny jest wkład ośrodków kultury
w pielęgnowanie litewskiej tradycji, rozwijanie
artystycznego smaku mieszkańców, zachęcanie
do działań twórczych przez bezpośrednie
uczestnictwo. Do najważniejszych problemów
należą niewystarczający poziom finansowania
i niski stopień modernizacji. Współczesne
ośrodki kultury stoją przede wszystkim przed
wyzwaniem, jakim jest konieczność rozpoznania
różnych aspektów animacji kultury oraz refleksji
na temat metod pracy ze społecznościami
lokalnymi: nastawionych na rozwiązywanie
problemów, aktywizujących, obejmujących
również grupy społeczne dotychczas
marginalizowane. Ośrodki kultury powinny przyjąć
nową formę działania – opartą na dialogu.
LT / Birštonas
movie demonstrations, the abundance of
educational programmes organization while
Palanga CC concentrates on professional
concerts and the activities of art amateurs.
Having a strong institutional basis, CC are
committed to implement representational
events, established art programmes so
there is less space for creative projects.
This leads to the concentration on
traditional events which thematically can
be categorized into musical, theatre, dance
projects, city festivals and complex events,
including sport, exhibitions and cinema.
As it was already mentioned a lot of CC need
a renovation, introduction of new technologies,
and modernisation of the premises. Here
there is a problematic modernization
programme of CC as they are not provided
with an adequate funding. However, some
CC have reorganized theatre, exhibition,
dance halls, use modern technical equipment
which is needed for education and movie
demonstration. CC provide the possibility to
rent their premises and equipment. Centres,
receiving support from local governments,
repair their premises, purchase needed
equipment, instruments and costumes, pay
salaries to employees and organize the events.
Lithuanian CC are budgetary, non-profit
institutions, which are supported by the founder
– town municipalities. Cultural projects can
also receive funding from the Cultural Support
Fund. Only several cultural centres make an
attempt to receive money from other EU funds,
to develop projects. The activities are modestly
supported by private sponsors. Additional
funding comes from revenues that are collected
from rents, on-demand events, ticket sales,
cafes activities. The majority of the proceeds is
allocated to personnel salaries, infrastructure
and operating activity. While comparing
29
the received subsidies and certain type of
commercial activity, it can be stated that the
institution is maintained from the state funds.
Summing up the functioning of CC, their
solid contribution in cherishing Lithuanian
ethnicity, developing artistic taste of the
citizens, encouraging creativity through direct
participation in activities have been noticed.
Important factors for centres survival are:
funding and modernization. The most important
challenge CC are facing now is to get acquainted
with the aspects of cultural animation, try to
solve the problems of communities, not only to
present culture for passive consumption but
also to be orientated to the process, involving
several local problematic groups. In their
activity, CC should pass from the anti-dialogic
functioning form to that of dialogic one.
Ochotnicze
ratownictwo
ogniowe w Polsce
Położenie
i mieszkańcy
– 35 –
– 33 –
Volunteer fire
rescue in Poland
Location and
inhabitants
OSP w Boćkach
–
Rozmowa
z prezesem
OSP Boćki
– 38 –
Interview with
the Head of
VFD Boćki
VFD in Boćki
Wolontariat
w Ochotniczych
Strażach Pożarnych
– 43 –
Volunteer work
in Volunteer Fire
Departments
boćki
30
LT / Birsztany
►►Ochotnicza Straż Pożarna w Boćkach podejmuje
►►The Volunteer Fire Department in Boćki is
działania gaśnicze, ratownictwa technicznego,
responsible for fire fighting and technical,
drogowego oraz medycznego na terenie gminy
road and medical rescue within the
Boćki. Przy jednostce działa Orkiestra Dęta oraz
Boćki municipality. The Volunteer Fire
Zespół Folklorystyczny „Klekociaki”. Strażacy
Department (VFD) also has a Brass Band
prowadzą również zajęcia w szkołach, wspierają
and a Folk Band “Klekociaki” (Clatterers).
inicjatywy młodzieży oraz organizują akcje
The firefighters conduct classes in schools,
honorowego krwiodawstwa.
support youth initiatives and run honorary
Siedzibą jednostki jest murowana remiza
blood donation drives. The VFD station is
z centralnym ogrzewaniem, z trzema
located in a centrally heated brick building
stanowiskami na samochody. Jednostka
that has three parking spaces. The VFD
posiada dwa lekkie samochody pożarnicze
has two light rescue vehicles and one
oraz jeden ciężki, trzy motopompy pożarnicze:
heavy duty firefighting vehicle. It also has
jedną szlamową i dwie pływające, sprzęt do
three firefighting pumps, one trash water
ratownictwa technicznego, dwie pilarki do
pump, two water pumps, technical rescue
drewna, jedną pilarkę do stali i betonu, trzy
equipment, two wood saws, one steel and
agregaty prądotwórcze, sprzęt ochrony dróg
concrete cutting machine, three power
oddechowych, dwa czujniki bezruchu, dwa
generators, personal respiratory protective
aparaty podciśnieniowe z maskami, dwa
equipment, two PASS devices, two sets of
aparaty nadciśnieniowe, drabinę wysuwaną,
positive pressure self-contained breathing
syrenę elektryczną, syrenę ręczną, możliwość
apparatuses, two sets of negative pressure
selektywnego wywołania.
self-contained breathing apparatuses, a fire
rescue ladder, an electric siren, a hand
operated siren and a selective calling system.
►►Do jednostki należy 41 członków czynnych,
►►The VFD has 41 active members, 50
50 wspierających oraz 6 honorowych. Oprócz
supporting members and 6 honorary
Drużyny Męskiej działa tu Kobieca Drużyna
members. Apart from the Men’s Section,
Pożarnicza (11 kobiet) oraz dwie drużyny
there is a Women’s Section (11 members)
młodzieżowe (dziewczęca i chłopięca).
and two Youth Sections (girls and boys).
►►od 1909 do dziś
►►Boćki, pow. bielski, woj. podlaskie
►►Boćki, Bielsk Powiat (County), Podlaskie
Voivodeship (Province).
►►Działalność ratownicza jest finansowana
32
32
►►Rescue operations are financed by the
z Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.
National Rescue-Fire fighting System. Other
Inne działania finansowane są m.in. ze środków
operations are financed from municipal
gminnych, Polskiej Fundacji Dzieci i Młodzieży,
funds, the Polish Children and Youth
funduszy Unii Europejskiej.
Foundation, and European Union funds.
PL / Boćki
Boćki – położenie
i mieszkańcy
Boćki są siedzibą gminy wiejskiej, leżącej
w południowej części województwa podlaskiego,
na terenie powiatu bielskiego. Na powierzchni
232 km2 gminy mieści się 36 sołectw. Teren gminy
graniczy od północy z gminą Bielsk Podlaski,
od wschodu z gminami Orla i Kleszczele, od
zachodu z gminą Brańsk, od południa z leżącymi
w powiecie siemiatyckim gminami Milejczyce
i Dziadkowice. Gmina ma charakter typowo
rolniczy – 69% powierzchni stanowią użytki rolne,
a prawie 20% to lasy. Najważniejszym szlakiem
komunikacyjnym jest droga krajowa numer 19,
która przecina obszar gminy z północy na południe.
Boćki znajdują się na trasie między dwoma
największymi ośrodkami miejskimi wschodniej
Polski: 64 km od Białegostoku, 190 km od
Lublina. Leżą także blisko przejść granicznych
z Białorusią (ok. 40 km) i Ukrainą (ok. 215 km).
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego
gmina liczy 4747 mieszkańców, w tym 2438
mężczyzn i 2309 kobiety (2011). Średnia wieku
PL / Boćki
Boćki – Location
and inhabitants
Boćki is the seat of the Boćki Administrative
District of Bielsk County in the southern part
of Podlaskie Voivodeship. The county has
36 villages over an area of 232 sq km. The
district borders Bielsk Podlaski to the north,
Orla and Kleszczele to the east, Brańsk to
the west and Milejczyce and Dziadkowice
(both in Siemiatycze County) to the south.
The district is mostly rural with 69% arable
land and 20% forest. The most important
transport route is National Road no. 19, which
traverses the District from north to south.
Boćki lies between the two largest cities in
eastern Poland, being 64 km from Białystok
and 190 km from Lublin. The village is close
to the border crossings with Belarus (approx.
40 km) and Ukraine (approx. 215 km).
According to the Central Statistical Office, the
district has a population of 4,747, of whom
2,438 are men and 2,309 women (2011).
The mean age is 44.5. Eighty six per cent
33
wynosi 44,5 lat. 86% mieszkańców jest w wieku
nieprodukcyjnym (2010), a bezrobocie wśród
osób w wieku produkcyjnym wynosi 3,7%.
W samych Boćkach mieszkają 1446 osoby.
W spisie powszechnym z 2002 roku 91%
mieszkańców gminy określiło swoją narodowość
jako polską, 8% jako białoruską, a 0,3% jako
ukraińską. Jednocześnie blisko 13% mieszkańców
zadeklarowało, że w kontaktach domowych
posługują się innym językiem niż polski.
Przed II wojną światową w Boćkach mieszkało
2326 osób, w tym 1138 katolików, 736 Żydów
i 421 prawosławnych. W 1942 roku hitlerowcy
deportowali większość Żydów do obozu
zagłady w Treblince. Zespół synagogalny został
zniszczony również podczas II wojny światowej.
Obecnie znajdują się tu dwie parafie:
rzymskokatolicka pod wezwaniem św. Józefa
Oblubieńca i św. Antoniego z Padwy oraz
prawosławna – Zaśnięcia Matki Bożej.
W Boćkach mieści się Zespół Szkół, do którego
należą: Szkoła Podstawowa z 16 oddziałami,
gdzie uczy się łącznie 355 dzieci, oraz Gimnazjum
z 9 oddziałami, kształcącymi 199 uczniów.
Bazę działań kulturalnych stanowi Gminny Ośrodek
Kultury, przy którym działa Prywatna Szkoła
Artystyczna pierwszego stopnia „Lux”, sekcja
karate oraz 16 świetlic wiejskich. W 2008 roku
powstało także Centrum Kulturalno-Turystyczne
„Stara Gmina”, w którym swoje siedziby znalazły:
Gminna Biblioteka Publiczna, Gminna Komisja
Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Klub
Przedszkolaka „Bociek”, Biuro Projektów tzw.
„miękkich”, Redakcja Gazety „Boćkowiak”,
Centrum Kształcenia Na Odległość Na Wsiach.
Do cyklicznych wydarzeń kulturalnych
w gminie należą m.in.: Ekumeniczne
Spotkania z Kolędą, Gminny Konkurs
34
are retired (2010) and the unemployment
rate among working age adults is 3.7%. The
village of Boćki has a population of 1,446.
In the national census of 2002, 91% of
the district defined their nationality as
Polish, 8% as Belarusian, and 0.3% as
Ukrainian. Nearly 13% declared that they
use a language other than Polish at home.
Before WWII, Boćki had 2,326 inhabitants,
including 1,138 Catholics, 736 Jews and
421 Orthodox. In 1942, the Nazis deported most
of the Jews to the Treblinka death camp. The
local synagogue was destroyed during the war.
There are two parishes in the village: St Joseph
and St Anthony of Padua (Catholic); and the
Dormition of the Theotokos (Orthodox).
Boćki also has a school complex comprising
an elementary school with 16 classes
and 355 pupils and a middle school
with 9 classes and 199 pupils.
The District Cultural Centre is as the main
provider of cultural activities. The building
houses the “Lux” Private Artistic School of the
first degree, a karate section and 16 village
community day centres. The “Stara Gmina”
Cultural and Tourist Centre was founded in
2008. This houses the District Public Library,
the District Committee for Dealing with Alcohol
Problems, the “Bociek” Kindergarten Club,
the Bureau for “soft” projects, the Editorial
Office of the “Boćkowiak” newspaper, and
the Distance Learning in Villages Centre.
Regular events held in the district include
Ecumenical Carolling Meetings, the District
Declamation Contest for the District Head for
Elementary School Children Cup, Kupala Night,
Constitution Day (3 May) concerts, and Battle of
Warsaw and Independence Day celebrations.
PL / Boćki
Recytatorski o Puchar Wójta dla dzieci ze
szkół podstawowych, Festyn Białoruski,
Festyny Ludowe, Noc Świętojańska,
koncerty z okazji Święta 3 Maja, Cudu
nad Wisłą, Święta Niepodległości1.
Volunteer Fire
Rescue in Poland
– Then and Now
Historical Committee ZG ZOSP RP
Ochotnicze
ratownictwo
ogniowe
w Polsce – historia
i współczesność
Komisja Historyczna ZG ZOSP RP
Pierwsze wzmianki o zorganizowanym
ratownictwie ogniowym na ziemiach polskich
pochodzą z okresu średniowiecza. Z biegiem
stuleci władze miast przywiązywały coraz
więcej uwagi do wyposażenia w sprzęt
przeciwpożarowy i prewencji. W latach
sześćdziesiątych XIX wieku ochotnicze
organizacje przeciwpożarowe powstały
niezależnie od siebie we wszystkich zaborach.
W zaborze austriackim w 1860 roku powstaje
Krajowe Towarzystwo Ubezpieczeń od
Ognia, zwane od swego patrona św. Floriana
„Florianką”. Dwa lata później rozpoczyna się
akcja tworzenia pierwszych stowarzyszeń
strażackich, które powstają kolejno w Krakowie,
Gródku, Tarnowie (1865), Wadowicach (1867),
Lwowie, Stanisławowie (1868), Bochni (1869),
Brodach, Przemyślu, Samborze, Żywcu (1871).
W 1875 roku we Lwowie odbywa się I Krajowy
Zjazd Strażacki, podczas którego zostaje
powołany Krajowy Związek Ochotniczych
Straży Pożarnych Królestwa Galicji i Lodomerii
z Wielkim Księstwem Krakowskim.
PL / Boćki
The earliest known record of fire rescue on
Polish soil dates back to the middle ages.
Over the centuries, local authorities began
paying more attention to fire prevention and
started providing fire fighting equipment.
Volunteer firefighting organizations were
established independently of each other in
all the partitions of Poland in the 1860s.
The National Fire Insurance Company was created
in the Austrian partition in 1860. This became
known as “Florianka”, after the patron saint of
firefighters, St. Florian. Two years later, a campaign
was launched to create the first firefighting
associations. These were established in Kraków,
Gródek, Tarnów (1865), Wadowice (1867), Lwów
(Lviv), Stanisławów (1868), Bochnia (1869),
Brody, Przemyśl, Sambor and Żywiec (1871). The
First National Firefighting Congress was held
in in Lviv in 1875, during which the National
Association for Volunteer Fire Departments
of the Kingdom of Galicia and Lodomeria and
the Grand Duchy of Kraków was created.
In the Russian partition, the first Volunteer
Fire Department was established in Kalisz
in 1864 and the next in Częstochowa in
1871. By 1881 there were 27 firefighting
organizations in operation. In 1915, the
Russian authorities approved the Association
of St. Florian Act and a year later the
National Congress of Firefighters established
the Florian Association in Warsaw.
In the Prussian partition, VFDs date back
to 1867, when the Provincial Silesian35
W zaborze rosyjskim pierwsza OSP powstaje
w 1864 roku w Kaliszu, a kolejna w 1871
roku w Częstochowie. W 1881 roku działa
już 27 organizacji strażackich. Władze
rosyjskie w 1915 roku zatwierdzają ustawę
Towarzystwa Świętego Floriana, a już rok
później Ogólnokrajowy Zjazd Straży Ogniowych
powołuje w Warszawie Związek Floriański.
W zaborze pruskim początków OSP
trzeba szukać w założonym w 1867 roku
Prowincjonalnym Śląsko-Poznańskim Związku
Strażackim, który w 1893 roku przekształca
się w Poznański Prowincjonalny Związek
Straży Pożarnych oraz Prowincjonalny Związek
Straży Pożarnych na Górnym Śląsku. W 1880
roku powstaje również Pomorski Związek
Prowincjonalnych Straży Pożarnych.
Podczas I wojny światowej strażacy walczą
o niepodległość w Polskiej Organizacji Wojskowej,
biorą udział w powstaniu wielkopolskim
i w powstaniach śląskich. W 1918 roku
uczestniczą w rozbrajaniu garnizonów niemieckich
i austriackich, a po odzyskaniu niepodległości
biorą udział w kształtowaniu organizmu
państwowego oraz konsolidacji ochotniczego ruchu
strażackiego. W 1921 roku związki działające
pod zaborami łączą się, tworząc Główny Związek
Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Lata II wojny światowej to także dla strażaków
walka na wszystkich frontach. W grudniu
1939 roku utworzono strażacką organizację
konspiracyjną „Skała”, która w 1943 roku weszła
w skład Korpusu Bezpieczeństwa. W latach 1939–
1945 tysiące strażaków poległo w szeregach
Wojska Polskiego i organizacji podziemnych.
W 1949 roku Rada Ministrów PRL wydała
rozporządzenie o rozwiązaniu Związku.
Udało się go reaktywować w roku 1956.
W 1992 roku, po odzyskaniu niepodległości,
IX Zjazd Krajowy przywrócił nazwę Związek
36
Poznań Firefighting Association was
established. In 1893, the organization was
split into the Poznań Provincial Firefighting
Association and the Upper Silesian Provincial
Firefighting Association. Meanwhile,
the Pomeranian Provincial Firefighters
Association was established in 1880.
During WWI, firefighters fought for
independence as part of the Polish Military
Organization, and were involved in the
Greater Poland Uprising and the Silesian
Uprisings. Firefighters also assisted in
disarming the German and Austrian
garrisons in 1918. Once Poland had
achieved independence, they helped set
up national structures and consolidate
the volunteer firefighting movement. The
different firefighting organizations that
had been operating independently under
the partitions came together to create the
General Association of Fire Departments
of the Republic of Poland in 1921.
Firefighters fought on all fronts in World
War II. A firefighting conspiracy called The
Rock was created in December 1939 and
became part of the Security Corps in 1943.
Between 1939 and 1945 thousands of
firefighters lost their lives fighting for the Polish
Army and underground organizations.
The Association was dissolved in 1949 by
order of the Cabinet of People’s Republic
of Poland but reactivated in 1956. After
the fall of communism, the 9th National
Congress reinstated the name of the
Association of Volunteer Fire Departments
of the Republic of Poland in 1992. The
association unites all the VFDs in order to
represent their interests and to promote
and carry out statutory objectives. It is
a national, self-governing, permanent
association vested with legal personality.
PL / Boćki
Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej
Polskiej. Związek zrzesza jednostki OSP
w celu reprezentowania ich interesów oraz
propagowania i realizacji celów statutowych.
Jest ogólnopolskim, samorządnym, trwałym
zrzeszeniem posiadającym osobowość prawną.
Główne cele Związku to m.in.: działania na rzecz
ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska
przed pożarami, klęskami żywiołowymi
i zagrożeniami ekologicznymi lub innymi
zagrożeniami, reprezentowanie członków
Związku wobec organów administracji publicznej
oraz udzielanie im pomocy w realizacji zadań
statutowych, wykonywanie zadań z zakresu
ochrony przeciwpożarowej, przeciwpowodziowej,
ratownictwa i bezpieczeństwa powszechnego
zleconych przez organy administracji publicznej,
współtworzenie i opiniowanie aktów normatywnych
dotyczących ochrony przeciwpożarowej, rozwijanie
i upowszechnianie kultury, sztuki, ochrony dóbr
kultury oraz tradycji, wychowanie dzieci i młodzieży,
podtrzymywanie tradycji narodowej, pielęgnowanie
polskości oraz rozwoju świadomości narodowej,
obywatelskiej i kulturowej, wspomaganie
rozwoju wspólnot i społeczności lokalnych.
Cele te realizowane są m.in. poprzez
udzielanie pomocy OSP w wyposażeniu
w sprzęt, zaopatrywaniu w mundury,
organizowanie szkoleń, pozyskiwanie
środków finansowych, organizowanie imprez
sportowych, przeglądów i innych form
prezentacji dorobku ruchu artystycznego
OSP, prowadzenie działalności wydawniczej,
organizowanie wystaw, prowadzenie działalności
informacyjnej, edukacyjnej i promocyjnej.
Związek zrzesza ponad 16 400 jednostek OSP,
z tego ponad 15 tysięcy jest włączonych do
Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.
Członkowie OSP to blisko 680 tysięcy strażakówochotników, w tym przeszło 46 tysięcy kobiet.
Pod patronatem OSP funkcjonuje ponad 800
PL / Boćki
The main aims of the Association are to
undertake measures to protect life, health,
property and the environment from fires, natural
disasters, environmental hazards and other
threats. The Association also represents its
members in dealing with public administrative
bodies and assists them in carrying out
its statutory objectives. The Association is
also responsible for any tasks related to fire
protection, flood control, and rescue and public
safety operations ordered by public administrative
bodies, and it critiques and assists in drafting
fire protection legislation. Other responsibilities
include developing and propagating culture
and the arts, preserving culture and tradition,
educating children and young people, maintaining
national traditions, fostering the development
of Polish identity, national awareness and civic
and cultural consciousness, and supporting
the development of local communities.
These objectives are accomplished by
helping VFDs acquire equipment, providing
uniforms, running training courses, raising
funds, organizing sporting events, putting
on reviews and otherwise presenting
the artistic achievements of the VFDs,
publishing, holding exhibitions, advocacy,
and educational and promotional activities.
The association has over 16,400 VFD units,
more than 15,000 of which are connected to
the National Firefighting and Rescue System.
The VFDs have over 680,000 volunteer
firefighters including over 46,000 women, as
members. More than 800 bands, 366 artistic
groups and approximately 2,500 sports teams
operate under the auspices of the VFDs.
A chronicle is maintained by 7,129 VFDs and
artifacts documenting the life and environment
of firefighters are kept in 1,413 commemorative
halls. Volunteer Fire Departments also have
7,180 Youth Firefighting Teams numbering
87,375 girls and boys aged 7–18 years.
37
orkiestr, 366 zespołów artystycznych, około
2500 drużyn sportowych. 7129 jednostek
OSP prowadzi na bieżąco własną kronikę.
1413 izb tradycji gromadzi eksponaty
dokumentujące życie strażaków i środowiska.
Przy OSP działa 7180 Młodzieżowych
Drużyn Pożarniczych, skupiających 87 375
dziewcząt i chłopców w wieku 7–18 lat.
Interview
with Stanisław
Derehajło, Head of
VFD Boćki, Head of
Boćki Municipality
Can you tell us about the beginnings of the
Volunteer Fire Department in Boćki?
Rozmowa
ze Stanisławem
Derehajło,
prezesem OSP
Boćki, wójtem
gminy Boćki
Jak wyglądały początki Ochotniczej Straży
Pożarnej w Boćkach?
Stanisław Derehajło: Nasza jednostka została
założona ponad 100 lat temu. Oczywiście
zabezpieczenie pożarowe istniało dużo
wcześniej, ale władze carskie (byliśmy wówczas
pod zaborami) nie pozwalały na zrzeszanie
się ludności polskiej. Stało się to możliwe
jedynie przy Kole Łowieckim, przy którym
powstała drużyna strażaków. Było to pokłosie
rewolucji 1905 roku, kiedy car złagodził
trochę politykę wynarodowienia ludności
polskiej. Kilka lat temu obchodziliśmy więc
stulecie istnienia, jako jedna z najstarszych
jednostek w województwie podlaskim.
Jaki był zasięg działania jednostki?
S.D.: Obejmował samą miejscowość,
w której mieszkało dwa i pół tysiąca ludzi
różnej narodowości. Były więc drużyny
38
Stanisław Derehajło: Our department was
established over 100 years ago. Of course, fire
precautions were in place much earlier but under
tsarist rule (Poland was partitioned) Polish citizens
were not allowed to form organizations. This only
became possible for the Hunting Association,
where a firefighting section was created. In
the aftermath of the 1905 revolution, the tsar
loosened his grip on the denationalization of Polish
people. We celebrated our centennial anniversary
as one of the oldest firefighting departments
in Podlaskie Voivodeship a few years ago.
What was the scope of the unit at the
beginning?
S.D.: There was the village itself, which at the
time had 2,500 people of various ethnicities.
Therefore there were Christian as well as Jewish
sections. My grandfather, who was head of the
fire brigade at the time, left me the records for
the different sections, and I have to say that
the cooperation between them was incredible.
There was a single board and they worked
together very harmoniously, only going their own
separate ways to attend religious ceremonies.
What was the scope of a fireman’s
responsibilities at the time?
S.D.: From the very beginning his
responsibilities not only included
PL / Boćki
chrześcijańskie i drużyny żydowskie. Mój
dziadek, który był również prezesem tej
jednostki, zostawił mi spisy poszczególnych
drużyn i muszę powiedzieć, że współpraca
między nimi była niesamowita. Mieli
wspólny zarząd i byli bardzo zgrani, tylko
na uroczystości religijne chodzili osobno.
Jakie działania podejmowali wtedy strażacy?
S.D.: Od samego początku zajmowali się
nie tylko przeciwdziałaniem skutkom klęsk
żywiołowych, ratowaniem życia i mienia
mieszkańców, ale również działaniami
społecznymi. W czasach zaborów OSP
stanowiła ostoję kultury narodowej, była też
związana z religią – z kościołem, cerkwią.
Nawet podczas tak zwanej komuny nikt u nas
nie zabraniał strażakom chodzić do kościoła
– w mundurach, z orkiestrą. Na Boże Ciało
wchodzi ksiądz, a za nim szpaler strażaków;
jest Wielki Piątek, rozpoczyna się nabożeństwo
i strażacy pierwsi idą do całowania krzyża po
czytaniu Męki. Przez piątek, sobotę i do poranka
niedzielnego druhowie i druhny zaciągają straż
przy Grobie Pańskim. Tak więc OSP to także
trwanie w tradycji, wierność tym ideałom,
które są przekazywane z ojca na syna.
Jakie były najważniejsze momenty podczas
OSP Boćki?
S.D.: Od samego początku Straż Pożarna
w Boćkach jest związana z historią Polski.
Podczas wojny 1920 roku straż stawała
w obronie Rzeczypospolitej. W czasach II
wojny światowej sporo strażaków działało
w podziemiu. Mój dziadek był komendantem
tutejszej siatki Armii Krajowej. W roku 1943
została ona zneutralizowana przez hitlerowców
i wszyscy zginęli w Starosielcach. A więc
historię na początku wyznaczają zniszczenia
wojenne, a później odbudowa i dalsze trwanie.
Ważnym wydarzeniem, które zawsze integruje
PL / Boćki
counteracting the effects of natural disasters
and saving lives and property, but also
social work. During the partitions the VFD
was a refuge of national culture. It was
also connected with religion – Catholic
and Orthodox churches. Even during the
communist era, no one ever forbade our
firefighters to go to church in their uniforms
and with the band. During the Corpus
Christi procession, the priest is followed
by firemen. When mass begins during the
Good Friday celebrations, the firemen are
first to kiss the cross after the reading of the
Passion. All through Friday, Saturday and
Sunday morning, all the firefighters (men
and women) stand guard over Christ’s tomb.
So our VFD also means maintaining our
traditions and being loyal to the ideals that
have been passed on from father to son.
What are the most important moments in the
history of VDF Boćki?
S.D.: The Boćki Fire Department has been
linked in with the history of Poland from the very
beginning. Firemen fought to defend Poland
in the War of 1920. During World War II, many
firefighters were active in the underground. My
grandfather was the commander of the local
Home Army (AK) network. This was neutralised
by the Nazis and all its members killed in
Starosielce in 1943. So at first our history was
marked by wartime destruction and later by
having to rebuild and maintain everything. One
important event that always brings firemen
together is the acquisition of new rescue
equipment. This is what our training is all in aid
of – maintaining constant readiness for action.
Can you describe the system of intervention in
case of an accident?
S.D.: We have a selective calling system for
all units in the Bielskopodlaskie area – when
39
strażaków, jest pojawienie się nowego sprzętu
ratowniczego. Z tym wiążą się również szkolenia,
nieustanne podtrzymywanie gotowości bojowej.
Jak wygląda system interwencji w sytuacji
wypadku?
S.D.: Mamy selektywny system wywoływania
jednostek w powiecie Bielsk Podlaski – kiedy
ktoś dzwoni na numery alarmowe, kierownik
zmiany uruchamia nasze syreny i pagery
i w ciągu 4 minut jednostka już wyjeżdża,
czyli strażacy muszą iść do wypadku tak, jak
stoją. Kiedyś we Wszystkich Świętych było
takie zdarzenie: wszyscy są na cmentarzu,
idzie procesja, a raptownie po cmentarzu
rozlega się „pi, pi, pi”, bo wybuchł gdzieś
pożar. I wszyscy biegną do remizy przez
pola, zrzucają garnitury, dziewczyny za
nimi zbierają te rzeczy, szybko wyjazd.
Na czym polega współpraca z państwowymi
jednostkami straży?
S.D.: To jest zintegrowany system. Na miejscu
wypadku pierwsza jest zazwyczaj OSP: wyciągają
ludzi z samochodu, udzielają pierwszej
pomocy, zabezpieczają teren przed wybuchem.
Gdy przyjeżdża jednostka państwowa, to
ona przejmuje dowodzenie, a potem, jak
sytuacja jest już w miarę opanowana i nie ma
zagrożenia, jedzie na następne zgłoszenie,
a wszystko zabezpiecza OSP – kieruje ruchem,
dogasza. Proszę sobie jednak wyobrazić 60
tysięcy mieszkańców powiatu bielskiego, a na
zmianie w państwowej straży jest czterech
strażaków. Gdybyśmy zabrali te półtora
tysiąca strażaków-ochotników, zostanie nam
bezbronne społeczeństwo. Przepraszam, że
mówię tak brutalnie, ale muszę. W dużym
mieście wszystko jest podane na tacy, to znaczy
pogotowie, kliniki, straż pożarna, wojsko,
a my mamy tylko siebie i musimy wspierać się
nawzajem. Nie możemy na nikogo liczyć.
40
someone calls the emergency number, the
shift supervisor starts our sirens and pagers
and a unit has to leave within 4 minutes.
This means that firefighters have to drop
whatever they’re doing and get to the scene.
Once during the All Saint’s Day procession
at the cemetery, everyone’s pagers went
off because there was a fire somewhere.
Everyone started running through the fields
towards the fire station, throwing their suits
on the ground. Their wives and girlfriends
picked up their clothes after them.
How do you work with public fire departments?
S.D.: It’s an integrated system. The volunteers
are usually the first at the scene of an accident.
They’re the ones who pull the victims out
of their cars and give them first aid, and do
what has to be done to prevent an explosion.
When the state unit arrives they take over
the command and then when everything is
under control and there are no imminent
threats they leave for their next assignment.
That is, the VFD secures everything – directs
traffic, puts out any remaining fires... Try to
imagine the 60,000 inhabitants of Bielsk
County where the state fire department only
has 4 fire fighters per shift. If we took away
those 1,500 volunteers, we’d be defenceless.
I’m sorry to put it so bluntly but that’s how it
is. In large cities everything is served up on
a platter – ambulances, clinics, fire fighters,
the army, everything. Here we only have
each other and we have to support each
other. We can’t count on anyone else.
What is the makeup of the Boćki VFD?
S.D.: We have the Male Fire Section that
takes part in operations and competitions,
a Female Fire Section, and two Youth Fire
Sections, one male and one female. We also
have a group of firemen who do not take part
PL / Boćki
Jaki jest skład OSP Boćki?
S.D.: Mamy Męską Drużynę Pożarniczą, która
bierze udział w interwencjach i zawodach;
Kobiecą Drużynę Pożarniczą; dwie drużyny
młodzieżowe: kobiecą i męską. Mamy też
grupę strażaków, którzy nie są aktywni
podczas gaszenia pożarów, ale reprezentują
jednostkę i namawiają ludzi do wstępowania.
Co robią kobiety w OSP?
S.D.: Kobiety były w naszej jednostce już
przed wojną. Nazywały się „Samarytanki”
i zajmowały się pierwszą pomocą. Były u nas
zawsze, więc jak odbudowywaliśmy jednostkę,
powiedziałem: każdy zapisuje swoją żonę
do straży. Zebrały się i teraz mamy Kobiecą
Drużynę. Wystartowały w zawodach sportowopożarniczych i zajęły pierwsze miejsce
w województwie, a siódme w kraju. Kobiety
jeżdżą też do pożarów, gdzie m.in. kierują
ruchem. Działają razem z nami, teraz nawet
namawiam druhnę Martę Tymińską-Malinowską,
aby została prezesem naszej jednostki. Nie ma
czegoś takiego, że ktoś coś robi sam. Jak na
przykład przygotowujemy wigilię, one mówią:
„Panowie, trzeba ustawić stoły, przywieźć
zakupy, rozkaz, tym zajmuje się ta osoba, tym
zajmuje się ta osoba”. Nie ma podziału na płeć.
Jakie są pola aktywności OSP Boćki?
S.D.: Jednym z pól jest prowadzenie kronik
i dokumentowanie tego, co się dzieje. Poza
tym przy straży od początku działa orkiestra
dęta, do której należy około 25 osób. Od
1962 roku przy OSP działa również Zespół
Folklorystyczny „Klekociaki”, który prowadzę.
Oprócz występów taneczno-śpiewaczych przy
muzyce wykonywanej na żywo pokazujemy też
obrzędy typowe dla Podlasia Nadbużańskiego:
kolędowanie, obrzędy wielkanocne,
dożynkowe, noc świętojańską i inne.
PL / Boćki
in firefighting operations but who represent
the unit and encourage people to join.
What do women do in the VFD?
S.D.: Women were part of our unit even before
the war. They were called “Samaritans” and
administered first aid. They’ve always been
with us so when we were rebuilding the unit
I said “everyone sign up your wife to the fire
service”. They got together and now we have
a women’s section. They take part in sports
firefighting competitions and have come
first in the province and seventh nationwide.
Women also take part in firefighting
operations, where they direct traffic, for
example. They work with us and I’m even
trying to talk Marta Tymińska-Malinowska into
becoming head of our unit. Nobody ever does
anything on their own. For example, when
we prepare for Christmas Eve they might say
“Guys, the tables have to be set, the shopping
has to be brought in. That’s an order – this
will be done by this person and that by that
person.” There is no division by gender.
What is the scope of activities of the Boćki
VFD?
S.D.: We keep chronicles and document
what’s going on. Other than that, we’ve always
had a brass band, which numbers about
24 people. The Volunteer Fire Department
has also had a Folk Band, “Klekociaki”
(Clatterers), since 1962 – which I direct. In
addition to song and dance performances
accompanied by live music, we also take
part in the traditional ceremonies of Podlasie
around the Bug River: Easter carolling, the
harvest festival (Dożynki), Saint John’s Eve
and others. The band has about 40 members.
The youngest is two months old and the
oldest 60 years. We appear in regional and
national festivals as well as events abroad.
41
W zespole jest około 40 osób, najmłodszy
członek ma dwa miesiące, a najstarszy 60 lat.
Występujemy na przeglądach regionalnych
i ogólnopolskich, a także za granicą.
Dorota Kędra-Ptaszyńska: W 2011
roku dzięki pomysłowi i dofinansowaniu
wydaliśmy też fotokomiks historyczny
poświęcony „Klekociakom”. Stworzyła
go pięcioosobowa grupa młodzieży wraz
z grafikiem. Forma i treść tego komiksu
jest wytworem ich wyobraźni, nikt nie
ingerował ani w tytuł, ani w zdjęcia, to
wszystko była twórczość młodzieży.
S.D.: Kolejną działalnością, którą kilka
lat temu zainicjowała druhna Marta, jest
honorowe oddawanie krwi. Prowadzimy akcję
„Gorący strażak, ognista krew” – ksiądz
ogłasza z ambony, że strażacy oddają
krew, i każdy przychodzi do remizy czy do
mnie, do biura, i oddaje te pół litra krwi.
D.K.-P.: W latach 2008 i 2009
współpracowaliśmy z Polską Fundacją
Dzieci i Młodzieży. W ramach programu
„Lokalny Fundusz Młodych” OSP dostało
od Fundacji dotację w wysokości 10 tysięcy
zł, a drugie 10 tysięcy przekazała gmina.
Połączone środki zostały przeznaczone na
młodzieżowe inicjatywy lokalne, przede
wszystkim grup niesformalizowanych, bez
względu na to, czy ktoś należał do OSP, czy
nie. Celem tego programu było, aby młodzi
nauczyli się samodzielności i kreatywności,
aby w swoim środowisku potrafili zrobić
coś dla siebie, przy okazji odpowiadając
za środki finansowe. Zorganizowaliśmy
dwie edycje programu, zrealizowano 15
inicjatyw. Traktujemy to jako pilotaż, bo
teraz będziemy chcieli zorganizować taki
fundusz z własnych środków, dlatego 2% od
każdego podatku będzie przekazywane na
tak zwany „Fundusz Rozwoju Edukacji”.
42
Dorota Kędra-Ptaszyńska: Thanks to the initiative
of and funding from the Historical Society of
Unisław (Unisławskie Towarzystwo Historyczne),
we published a historical photo-comic book
dedicated to the “Klekociaki” in 2011. The
book was created by a group of five youngsters
together with a graphic designer, and its form and
content is the product of their imagination. No
one interfered with the title or the photographs.
Everything is due to their creativity.
S.D.: Another activity, which was initiated
a couple years back by Marta from the
VFD, is honorary blood donation. We run
the “Hot fireman, fiery blood” campaign –
the priest announces from the pulpit that
firefighters are donating blood and then
everyone comes to the fire station or to
my office to donate a half litre of blood.
D. K.-P.: We worked with the Polish Children
and Youth Foundation in 2008 and 2009. As
part of the “Local Youth Funds” programme, the
VFD received ten thousand as a grant from the
Foundation and a further ten thousand from the
municipality. These funds were spent on local
youth initiatives, especially for informal groups –
regardless of whether their members were in the
VFD or not. The programme aimed to teach young
people about independence and creativity so that
they could do something for themselves in their
own environment while taking responsibility for
their own finances. We ran the programme twice,
which led to 15 initiatives being implemented.
We’re treating it as a pilot as we’ll now be setting
up a similar fund from our own resources. That’s
why 2% of all taxes are going to be transferred
to the “Education Development Fund”.
What plans does the Boćki VFD have for the
future?
S.D.: Youth, youth, youth. We have a bit of
an operations crisis because young people
PL / Boćki
Jakie są plany OSP Boćki na przyszłość?
S.D.: Młodzież, młodzież, młodzież. Mamy
trochę kryzys działalności, bo młodzi wolą
jeździć rowerem albo przed komputerem
siedzieć, przez to ginie uspołecznienie. Chcemy
wyrwać młodzież ze szponów plastikowego
społeczeństwa. Szukamy tych, którzy chcą
pomagać drugiemu człowiekowi i to za
darmo, bez pieniędzy. Żeby to było jasne
– to jest straż ochotnicza, to jest służba.
Rozmawiała Zofia Dworakowska
Wolontariat
w Ochotniczych
Strażach
Pożarnych na tle
zaangażowania
społecznego
w Polsce
Jadwiga Przewłocka
Skala zaangażowania Polaków
w działania wolontariackie
Wolontariat definiowany jest jako „bezpłatne,
dobrowolne, świadome działanie na rzecz
innych, wykraczające poza więzi rodzinnokoleżeńsko-przyjacielskie”2. Może ono
przyjmować różne formy i w różnym stopniu
wiązać się z działalnością organizacji czy
instytucji. Z jednej strony może to być pomoc
osobom indywidualnym, np. starszym,
niepełnosprawnym lub dzieciom nieradzącym
sobie w szkole – bez pośrednictwa żadnych
organizacji. Może to też być bezpośrednie
PL / Boćki
prefer to ride their bikes or sit in front of
their computers. This is causing our sense
of community to die out. We’re looking for
people who want to help others without any
financial reward. Just to make it clear – this is
a Volunteer Fire Department, it’s a service.
Interviewed by Zofia Dworakowska
Volunteer Work
in Volunteer Fire
Departments
in the Light of
Community
Involvement
in Poland
Jadwiga Przewłocka
The degree of community involvement
of Poles in volunteer work
Volunteering is defined as an “unpaid,
voluntary, conscious activity for the benefit
of others extending beyond relationships
with family, colleagues and friends”.2 It can
take various forms and be linked in varying
degrees to the operations of an organisation
or institution. On the one hand, volunteer work
can assist groups such as the elderly, the
disabled, or children experiencing difficulties
at school, and it can be performed without
the mediation of any organisation. It can
also take the form of direct activities for the
benefit of the immediate environment, e.g.
the local community, neighbourhood, or home
town. Finally, volunteering might translate into
involvement (for the benefit of individuals,
43
działanie na rzecz otoczenia, np. społeczności
lokalnej, sąsiedztwa, miejscowości.
Wreszcie – może to być zaangażowanie
(na rzecz pojedynczych osób, szerszych
grup lub różnorakich idei) poprzez różnego
rodzaju organizacje obywatelskie, przede
wszystkim stowarzyszenia i fundacje.
Wyniki badań pokazują, że działania za
pośrednictwem organizacji (zwane tutaj
wolontariatem „formalnym”) są w Polsce mniej
powszechne niż zaangażowanie „nieformalne”
– bezpośrednio na rzecz otoczenia lub osób.
Jak wynika z badania Stowarzyszenia Klon/
Jawor z listopada 2011, łącznie w działania
społeczne angażuje się prawie jedna trzecia
Polaków (31%): 17% bezpośrednio poświęca
czas na rzecz potrzebujących wsparcia
osób, 11% działa bezpośrednio na rzecz
swojego otoczenia, zaś 14% angażuje się
w wolontariat za pośrednictwem organizacji
pozarządowych. (Badanie zrealizowane
przez Millward Brown SMG/KRC na losowej,
reprezentatywnej próbie 1008 Polaków w wieku
15 i więcej lat. Badanie było prowadzone
między 18 a 21 listopada 2011 roku.)
Te dwa rodzaje zaangażowania – „formalne”
i „nieformalne” – nie konkurują ze
sobą, lecz nawzajem się uzupełniają.
Spośród osób poświęcających czas na
aktywność w organizacjach pozarządowych
zdecydowana większość podejmuje
też inne działania społeczne, już bez
pośrednictwa stowarzyszeń i fundacji.
Wolontariat w Polsce na tle
innych krajów europejskich
Aktywność społeczna Polaków jest na tle
innych krajów europejskich bardzo niska.
W badaniu European Social Survey (2008)
Polska uplasowała się dopiero na osiemnastym
miejscu, zaś w badaniu Eurobarometru 73
(2010) – na miejscu dwudziestym spośród
44
groups of people, or ideas of different kinds)
through a variety of civic organisations
– primarily associations and foundations.
Research shows that activities performed
through organisations (i.e. “formal”
volunteering) are less common that “informal”
forms of volunteer work performed directly
for the sake of the immediate environment
or people. According to research conducted
by the Klon/Jawor Association in November
2011, 31% of Poles are involved in
community work: 17% devote their time
directly for the benefit of people in need,
11% do volunteer work for their immediate
environment, and 14% are involved in
volunteer work through non-governmental
organisations (NGOs). (Research of conducted
by Millward Brown SMG/KRC on a random
representative sample of 1008 Poles aged
15 and over. The research was conducted
between 18 and 21 November 2011.)
These two forms of involvement, viz. “formal”
and “informal”, do not compete but rather
supplement each other. Of those who devote
their time to NGOs, the vast majority are also
involved in other community work without the
mediation of associations or foundations.
Volunteer work in Poland as compared
to other European countries
The community activity of Poles is very low
compared to other European countries.
Poland ranked 18th in the European Social
Survey of 2008, and came 20th out of 32
countries in the Eurobarometer 73 survey of
2010. One of the reasons behind this lack of
involvement was the deep seated attitudes,
opinions and convictions held about other
people and community relations. There is
very little trust towards public institutions,
and people are sceptical about the rationale
for and effectiveness of collective action.
PL / Boćki
32 badanych krajów. Wśród przyczyn tej
sytuacji wskazać można głęboko zakorzenione
postawy, opinie i wyobrażenia na temat innych
osób oraz relacji społecznych. Niewielkie
jest zaufanie wzajemne oraz do instytucji
publicznych, brak przekonania o sensowności
i skuteczności wspólnego działania. Cały
ten zestaw wskaźników określa się mianem
kapitału społecznego, zaś jego deficyt
w społeczeństwie polskim jest wskazywany
przez socjologów jako jeden z poważnych
problemów i jedna z barier rozwoju społecznego
oraz gospodarczego w naszym kraju.
Specyfika wolontariatu w organizacjach
Zanim przejdziemy do danych statystycznych
dotyczących wolontariatu w Ochotniczych
Strażach Pożarnych, warto przyjrzeć się
całemu „wolontariatowi formalnemu”, czyli
działalności społecznej w organizacjach
pozarządowych. W 2011 roku takie
zaangażowanie deklarowało 14% Polaków,
w poprzednich latach odsetki były zbliżone
(2010 – 16%, 2009 – 13%, 2008 – 11%).
Wykształcenie, status zawodowy
i wiek to najważniejsze cechy różnicujące
zainteresowanie wolontariatem. W 2011
roku społecznie pracowała niemal jedna
czwarta Polaków z wykształceniem wyższym
i zaledwie jedna siódma osób o wykształceniu
średnim i niższym. Ponadprzeciętna
aktywność widoczna jest też wśród osób
najmłodszych oraz uczniów i studentów.
Najwięcej wolontariuszy gromadzą organizacje
i grupy skupiające się na szeroko rozumianej
pomocy osobom potrzebującym, chorym czy
wsparciu dla placówek opieki zdrowotnej,
organizacje ekologiczne i zajmujące się opieką
nad zwierzętami, stowarzyszenia i fundacje
edukacyjne oraz oświatowe. Wśród najczęściej
wymienianych przez respondentów organizacji
są też ratownicze – w tym Ochotnicze Straże
PL / Boćki
The entire set of such factors is called social
capital, and sociologists consider the deficit of
such capital in Polish society to be a serious
problem and a significant barrier to the social
and economic development of the country.
Specific nature of volunteer
work in organisations
Before we move on to the statistical data on
volunteer work in Volunteer Fire Departments,
it is worth taking a closer look at the
overall image of “formal volunteering”, i.e.
community work performed through NGOs.
In 2011, 14% of Poles declared they were
involved in such work, and the figures for
the preceding years were similar (2010 –
16%, 2009 – 13% and 2008 – 11%).
Education, professional status and age
are the key factors that determine interest
in volunteer work. In 2011, nearly one
in four Poles with higher education did
community service compared with only one
in seven with high school or elementary
education. Above average activity can also be
observed among the youngest respondents,
schoolchildren and university students.
The organisations and groups that attract the
most volunteers are those that focus on the
sick and the needy or that support health care
facilities, ecological organisations, animal aid
organisations, and educational associations
and foundations. Emergency organisations
such as Volunteer Fire Departments were
also among the organisations most frequently
cited by respondents. These are a significant
part of the social fabric of many villages and
communities, and if we take a look at a map
of Poland, we can see straightaway that in
those regions where there are few foundations
and associations founded after 1989, it is the
Volunteer Fire Departments that function as
the core community self-organisational units.
45
Pożarne. Są one ważnymi punktami na
społecznej mapie w wielu miejscowościach
i gminach, zaś rzut oka na mapę kraju
uświadamia, że na obszarach, gdzie jest
stosunkowo mało fundacji i stowarzyszeń
powstałych po 1989 roku, właśnie Ochotnicze
Straże Pożarne stanowią podstawową
formułę samoorganizacji społecznej.
Działalność społeczna w Ochotniczych
Strażach Pożarnych
Przymiotnik „ochotnicze” w nazwie organizacji
nie jest tylko ozdobą – organizacje te niemal
w całości opierają się na pracy społecznej.
Zaledwie 5% na stałe współpracuje
z płatnymi pracownikami (w przypadku innych
stowarzyszeń i fundacji było to 24%), kolejne
6% od czasu do czasu korzysta z płatnej
pracy na zasadzie jednorazowych zleceń
(u innych – 20%), zaś pozostałe 89% w żaden
sposób nie płaci za pracę na ich rzecz.
Dane na podstawie wyników badania
Stowarzyszenie Klon/ Jawor „Kondycja
sektora organizacji pozarządowych w Polsce
2010”. Więcej informacji dostępnych
w serwisie www.civicpedia.ngo.pl.
Praca wolontariacka umożliwiająca
funkcjonowanie Ochotniczych Straży Pożarnych
to przede wszystkim zaangażowanie samych
członków tych organizacji, a w bardzo niewielkim
stopniu działania wolontariuszy zewnętrznych.
Członkowie i przedstawiciele władz niemal
wszystkich OSP regularnie pracują nieodpłatnie
na rzecz swoich organizacji – zaledwie 2%
badanych OSP udzieliło innej odpowiedzi.
Wielkością OSP zbliżone są do przeciętnych
polskich organizacji – większość zrzesza po
kilkadziesiąt osób: zaledwie co dziesiąta ma
mniej niż 20 członków, a tylko 4% skupia
ich ponad 100. Większość członków OSP
angażuje się w działania swoich jednostek.
46
Community activity in Volunteer
Fire Departments
The adjective “volunteer” in the name of the
organisation is not there for mere ornament:
VFDs rely almost entirely on volunteers. Only
5% of VFDs employ permanent paid staff
(the figure is 24% for other associations and
foundations), while 6% use paid freelancers
from time to time (20% for other organisations).
The remaining 89% do not pay their volunteers.
Data based on the Research of Klon/
Jawor Association “Condition of the
NGO sector in Poland 2010”. More
information: www.civicpedia.ngo.pl.
VFDs rely on voluntary work performed
by committed members and, to
a minimal extent, external volunteers.
The management and membership of
nearly all VFDs work for free. Only 2% of
the VFDs examined stated otherwise.
In terms of size, they do not differ from the
average Polish organisation. Most of them
have a few dozen members. Just under 10%
have fewer than 20, while only 4% have more
than 100. It should be emphasised that
VFD members are almost entirely men. The
majority of VFD members are engaged in the
activities of their departments. On average,
62% are actively involved – compared with
around 50% for other associations and
foundations. Many VFD members work for
free for their organisations on a regular basis.
Half the VFDs have at least 20 such people.
However, their involvement is rather limited
time-wise. At the standard VFD, these people
spend 36 hours per month in total working
for their organisation (each person spends an
average of about two hours per month). In every
seventh VFD, they spend 170 hours or more.
This is equivalent to a full-time employee.
PL / Boćki
Średnio 62% to osoby aktywnie włączające
się w prace organizacji – tymczasem wśród
innych stowarzyszeń i fundacji analogiczny
odsetek wynosi około 50%. Duża część
członków regularnie nieodpłatnie pracuje
na rzecz swojej organizacji: w połowie
OSP takich osób jest 20 lub więcej. Jest
to jednak zaangażowanie w niewielkim
wymiarze czasu. W przeciętnej OSP łącznie
osoby te poświęcają organizacji 36 godzin
miesięcznie (a więc średnio jedna osoba
przeznacza na to około dwóch godzin), w co
siódmej poświęcają 170 lub więcej godzin,
co odpowiada czasowi pracy poświęcanemu
przez jedną osobę na standardowym etacie.
With so many organisation members ready
to volunteer and help, there is little need for
external volunteers. Only every fifth VFD seeks
help from such people (twice as rarely as other
associations and foundations), engaging five
volunteers on average, statistically three of
whom are closely linked with the organisation.
On average, they spend about 26 hours
per month in total working for the VFD.
Przy tak dużej liczbie członków organizacji
gotowych do pracy społecznej zapotrzebowanie
na wsparcie wolontariuszy zewnętrznych
jest już niewielkie – z pomocy takich osób
korzysta tylko co piąta OSP (ponad dwa
razy rzadziej niż w innych stowarzyszeniach
i fundacjach), angażując przeciętnie
pięciu wolontariuszy, spośród których
statystycznie trzech jest ściślej związanych
z organizacją. W przeciętnej OSP wspieranej
zaangażowaniem takich osób poświęcają
one łącznie około 26 godzin miesięcznie.
The immense scope of activity of Volunteer Fire
Departments and the considerable community
involvement in their work mean that a great
deal of the volunteering potential in Poland is
realised through Volunteer Fire Departments.
This brief statistical overview demonstrates
that VFDs rely on the volunteer work of
their members for nearly all their activity.
The role of paid employees is marginal and
external volunteers are rarely engaged.
Ten krótki przegląd statystyk pokazuje, że
niemal całość działania OSP opiera się na
pracy wolontariackiej ich członków. Marginalna
jest rola pracowników płatnych, rzadko też
angażowani są wolontariusze zewnętrzni.
Ogromna skala działania Ochotniczych Straży
Pożarnych i duże zaangażowanie społeczne
w ich pracę sprawiają, że dzięki OSP realizowany
jest ogromny potencjał wolontariatu w Polsce.
PL / Boćki
47
Spójność
społeczna a polityka
brytyjskiego rządu
w latach 2002–2009
Walsall
i okolice
– 53 –
– 51 –
Community Cohesion
and UK Government
Policy 2002–2009
Walsall and
Surroundings
Festiwal
w Caldmore
–
Festiwal
w Caldmore jako
przykład festiwalu
wielokulturowego
Caldmore Village
Festival
Community
empowerment
i zrównoważony
rozwój
– 63 –
1
2
48
Opracowała Zofia Dworakowska na podstawie informacji dostępnych w następujących źródłach:
–– Bank Danych Lokalnych Głównego Urzędu Statystycznego, www.stat.gov.pl/bdl [15.11.2012].
–– Statystyczne Vademecum Samorządowca 2011 – Gmina wiejska Boćki, Białystok: Urząd Statystyczny w Białymstoku,
2012.
–– http://www.stat.gov.pl/vademecum/vademecum_podlaskie/portrety_gmin/powiat_bielski/gmina_bocki.pdf
15.11.2012].
–– Strategia Rozwoju Gminy Boćki do 2015 roku, Boćki: Urząd Gminy Boćki, czerwiec 2003. http://bip.ug.bocki.
wrotapodlasia.pl/urz_gmi/Inf_o_gmin.htm [15.11.2012].
–– http://gminabocki.pl/ [15.11.2012].
–– http://www.powiatbielski.pl/content/view/6/6/lang,pl [15.11.2012].
–– http://www.sztetl.org.pl/pl/city/bocki [15.11.2012].
–– Narodowe spisy powszechne 2002, http://www.stat.gov.pl/gus/8179_PLK_HTML.htm [15.11.2011].
–– Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań 2011, http://www.stat.gov.pl/gus/12773_PLK_HTML.htm
[15.11.2012]
www.wolontariat.org.pl
PL / Boćki
– 59 –
Interviews with
members of the
Executive Group
– 55 –
Caldmore Village
Festival as an
Example of a MultiCultural Festival
Wypowiedzi
członków Komitetu
Organizacyjnego
Community
Empowerment
and Sustainability
caldmore
►►Festival w Caldmore to trzydniowy
►►The name of Caldmore Village Festival
wielokulturowy festiwal sztuki, który
derives from a three-day multicultural arts
odbywa się w centrum dzielnicy Caldmore
and cultural festival that takes place in
(mieszkańcy wymawiają tę nazwę
an urban village centre called Caldmore
„Kar-ma”) w Walsall. Jego program uległ
(pronounced kar-ma). This central activity
z czasem rozszerzeniu, aktualnie obejmuje
has broadened out and the group now
również jednodniowy przegląd kultur
also organise a one-day Asian cultural
i sportów wywodzących się z Azji – Walsall
and sports event called Walsall Mela and
Mela. Inicjatorzy festiwalu opiekują się
run a community garden. The group also
także ogrodem uprawianym wspólnie
organise a clean up campaign for the area
przez mieszkańców (community garden)
called Caldmore Tidy.
oraz organizują cykliczną akcję sprzątania
dzielnicy pod hasłem „Czyste Caldmore”.
►►Festiwal organizuje grupa wolontariuszy,
►►The group is a voluntary community
która działa zarówno jako organizacja
group that is both a registered charity and
charytatywna, jak i firma z ograniczoną
a company limited by guarantee. At the heart
odpowiedzialnością. Trzon grupy
of the organising group is the executive
stanowi zarząd złożony z przedstawicieli
group made up of volunteers from the local
społeczności oraz organizacji lokalnych.
community and local organisations.
►►Pierwszą edycję festiwalu zorganizowano
►►The festival which first took place in 2010
w ostatni weekend maja 2010 roku.
takes place over the last weekend of May
Walsall Mela odbywa się w czerwcu lub
and the Asian Festival, the Mela, takes
na początku lipca, zależnie od terminu
place in June or early July depending
świąt azjatyckich. Przez cały rok toczą się
when Asian religious festivals fall. The
prace w ogrodzie oraz działania związane
community garden and the tidy up
ze sprzątaniem dzielnicy.
activities take place throughout the year.
►►Caldmore to dzielnica miasta Walsall
►►Caldmore is an urban village in the town
położonego w środkowej Anglii, w West
of Walsall at the heart of the English
Midlands. Ze względu na przemysłową
Midlands in an area called the Black
przeszłość okolice te zwane są „Czarnym
Country because of its industrial heritage.
Okręgiem”.
►►Fundusze pochodzą z różnych źródeł:
►►The funding comes from a range of
z dorocznego grantu rady miasta, od
sources. Until now the local council has
miejscowych towarzystw mieszkaniowych
provided a yearly grant; other funders have
oraz od Loterii Państwowej. Festiwal
included the local housing associations
sponsorują i promują także lokalni
and the National Lottery as well as
przedsiębiorcy, szczególnie poprzez
sponsorship and advertising from local
Zrzeszenie Handlowców z Caldmore.
businesses, particularly through the
Caldmore Traders Association.
http://caldmorevillagefestival.wordpress.com
50
UK / Caldmore
Walsall
i okolice
Mark Webster
Walsall to miasto postindustrialne, które niegdyś
było światowym centrum handlu wyrobami
skórzanymi, a w późniejszych latach zasłynęło
z wytwórstwa łańcuchów i zamków. Dziś
tylko nad nielicznymi fabrycznymi kominami
widać kłęby dymu, a w miejscach, gdzie
przed laty biło serce rewolucji przemysłowej,
współcześni konsumenci zaopatrują się
w narzędzia i materiały budowlane oraz
meble znanej szwedzkiej marki.
Choć natkniemy się tu na wiele oznak dobrobytu,
bogactwa i radości z życia, zauważymy też,
że cały region zmaga się z problemami
wynikającymi z ubóstwa, niskich płac
i bezrobocia1. Wystarczy jednak zajrzeć trochę
głębiej, aby dostrzec wielu przedsiębiorczych
ludzi wywodzących się z odmiennych kultur,
a także całe społeczności, które pracują nad
tym, aby tchnąć nowego ducha w miasto i jego
okolice, zrujnowane przez deindustrializację
i gospodarkę post-thatcherowską.
Walsall and
Surroundings
Mark Webster
Walsall is a post – Industrial town that was once
the proud heart of the world’s leather trade
before becoming famed for its chain and lock
making. These days, very little smoke rises from
the town’s few remaining industrial chimneys
and where once factories belched smoke and
flames, day and night, to stoke the beating heart
of the industrial revolution, now shoppers buy
DIY products or Swedish designed furniture.
Any of the many indices of health, wealth
and happiness reveal it to be an area with
many of the problems associated with
poverty, low wages and unemployment.1
But look through this veneer and you will
find a host of thriving multi-cultural and
industrious folk, communities working
side-by-side, bringing new life to a range of
neighbourhoods ravaged by deindustrialization
and post-Thatcherite economics.
Konurbację Walsall tworzy kilka miejscowości
– Willenhall, Bloxwich, Darlaston oraz
właściwe Walsall Town, liczące 260 tysięcy
mieszkańców. Północną część Walsall zajmują
osiedla zamieszkane w większości przez
rdzennych obywateli miasta. Na południe od
centrum, w okolicach wciąż zdominowanych
przez architekturę z przełomu wieków XIX i XX,
znajduje się skupisko dzielnic, w których układ
ulic zachował kształt z czasów, gdy znajdowały
się tutaj osady rolnicze, powstałe dawno przed
pojawieniem się pierwszych fabryk. To właśnie
tu, pośród starych warsztatów i opuszczonych
zakładów produkcyjnych znajdziemy
zróżnicowaną mieszankę społeczności.
W jej skład wchodzą zarówno rdzenni, biali
mieszkańcy zamieszkujący ten teren od wieków,
jak i ludzie, którzy przybyli tutaj w ostatnich
latach z najodleglejszych zakątków Ziemi.
Dzielnica Caldmore leży w południowej
części miasta przy drodze w kierunku West
Bromwich, od zawsze jednej z najważniejszych
dróg dojazdowych do Walsall. W centrum
Caldmore wciąż można czuć się niczym na
wsi. W samym sercu znajduje się Caldmore
Green, dawny rynek, a wzdłuż Caldmore
Road ciągną się pozostałe zabudowania,
sięgające aż do centrum. W odróżnieniu
od podobnych miejscowości w innych
regionach, w Caldmore udało się uniknąć
masowego zamykania sklepów. Nie widać tu
opuszczonych działek i mieszkań: spacerując
przez miasto, mijamy sklepowe wystawy,
na których mienią się hinduskie i azjatyckie
stroje lub biżuteria z Indii, przechodzimy
obok polskich sklepików, azjatyckich
piekarni i sklepów warzywnych, oferujących
egzotyczne owoce z Afryki i Karaibów.
Kwitnąca przedsiębiorczość i gwarne ulice
przeczą statystykom, które mówią o niskich
przychodach, przeludnieniu i złym stanie opieki
medycznej. Ten negatywny obraz od lat wpływa
52
Walsall is an urban conurbation embracing
the towns of Willenhall, Bloxwich and
Darlaston as well as Walsall Town itself.
Home to 260,000 residents, the area to
the north of the town has a range of social
housing estates which house great numbers
of the traditional residents of Walsall. To
south of the of the city centre, in areas
still typified by the architecture of the late
nineteenth and early twentieth century, lay
a cluster of urban villages whose street
lay-out mirrors the road systems of the pre
industrial settlements that formed there many
centuries before the arrival of the factories.
In these terraced communities, still hemmed
in by old workshops and derelict factories,
reside a rich cultural mix of communities that
include both traditional white communities
who have lived there for generations and
people who have arrived more recently
from many far-flung corners of the world.
Caldmore lies on the West Bromwich Road
to the south of the town and has always
been seen as one of the traditional gateways
to the town centre. Stand in the middle of
Caldmore and you are still aware of the old
village feel. Right at the heart is Caldmore
Green, the old village square, and the rest
of Caldmore snakes along Caldmore Road
and on into the town centre. Caldmore has
not seen the boarding up of its shop fronts
and the proliferation of ‘vacant’ signs that
is evident in many similar areas. Instead of
which you see shop window after shop window
of Sari’s and Asian fabrics interspersed by
Indian jewellers, Polish corner shops, Asian
grocers and African Caribbean fruiterers.
The vast array of thriving business and the
bustle of the streets belie the statistics that
indicate low incomes, over crowded housing
and poor health. Indeed, Caldmore is an
area that has always suffered with its image.
UK / Caldmore
na sposób postrzegania Caldmore w regionie.
Dzielnica znajduje się poza administracyjnymi
granicami miasta i dlatego niegdyś zwana była
„Obcą Ziemią” (The Foreign), funkcjonującą
jako centrum rozrywki i życia nocnego. Właśnie
tam osiedlali się przybysze, którzy wybrali
Walsall na nowe miejsce zamieszkania.
Olbrzymia liczba pubów (dziś w większości już
nieczynnych) i nocnych klubów sprawiła, że
okolica cieszyła się nienajlepszą reputacją,
przestrzegano również mieszkańców przed
zapuszczaniem się do Caldmore po zmierzchu.
Nie możemy oczywiście ignorować problemów
spowodowanych bezrobociem i fatalną opieką
medyczną, jednak każdy, kto spędzi nieco
czasu w Caldmore, stwierdza z zaskoczeniem,
że tutejsza gospodarka ma się doskonale,
a miasto tętni życiem wielu kultur.
Spójność społeczna
a polityka
brytyjskiego
rządu w latach
2002–2009
Existing outside of the town boundary the area
was once referred to as The Foreign, and was
both a place the rest of the town came to for
recreation and also the place where all new
arrivals to Walsall found their first home. For
this reason the area developed a reputation
as being a lively if not dangerous place to
spend an evening, mainly as a result of its
many pubs (now largely disappeared), and for
its bustling night life. Of course the impact of
social problems such as unemployment and
poor health should not be underestimated,
but what anyone who spends any time in
Caldmore is most struck by is the thriving
nature of its economy and its vibrant multicultural and sometimes bohemian feel.
Community
Cohesion
and UK
Government Policy
2002–2009
Mark Webster
Mark Webster
Zamieszki, jakie w 2001 roku opanowały
miasta na północy Wielkiej Brytanii, zmusiły
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych do powołania
komisji, której celem było zbadanie przyczyn
i tła niepokojów społecznych wybuchających
w zubożonych, ale jak dotąd w miarę spokojnych
miejscowościach. Opublikowany w 2002 roku
raport, zwany od nazwiska przewodniczącego
komisji Teda Cantle’a „Raportem Cantle’a”2,
wyjaśnia przyczyny rozruchów w miastach oraz
przedstawia pomysły, które w kolejnych latach
UK / Caldmore
Following disturbances in northern cities in
the UK in 2001, the Home Office of the British
government commissioned an enquiry into
the causes and background of the urban
riots that had appeared to escalate from the
heart of what otherwise seemed stable if
otherwise deprived communities. Chaired by
Ted Cantle, the report which was published
in 2002 commonly referred to as the Cantle
report2 outlined a range of reasons for the
community unrest of the previous year and
made a host of recommendations which came
to shape community development policies
53
znacząco wpłynęły na kształtowanie polityki
społecznej laburzystowskiego rządu Tony’ego
Blaira. Najważniejszym wnioskiem wynikającym
z tego raportu była teza, że konflikty społeczne
spowodowane są w dużej mierze zjawiskiem
„równoległych egzystencji” (parallel lives). Polega
ono na tym, że ludzie odmiennych ras i z różnych
obszarów kulturowych zamieszkują wspólnie
określoną przestrzeń geograficzną, jednak
pomiędzy poszczególnymi grupami w ogóle
nie dochodzi do integracji ani współpracy.
Zjawisko to zostało spotęgowane przez politykę
lokalnych samorządów, dopuszczających
coraz większą segregację zarówno w dostępie
do edukacji, jak i w opiece społecznej.
W efekcie nasiliła się niechęć pomiędzy
poszczególnymi grupami społecznymi i wzrosło
poparcie dla ideologii ekstremistycznych,
a ostatecznie doprowadziło to do otwartego
konfliktu i zamieszek. Zdaniem autorów
raportu, zaistniała potrzeba jak najszybszego
wprowadzenia rozwiązań, które pozwoliłyby
na zjednoczenie poszczególnych społeczności
i wpływały na nich wzajemne zrozumienie.
Władze państwowe i lokalne powinny się zatem
skupić na promowaniu koncepcji „spójności
społecznej” (community cohesion), wywiedzionej
z teorii „kapitału społecznego” Roberta Putnama
i zakładającej aktywne zachęcanie społeczności
do wspólnych działań oraz prowadzenie
desegregacyjnej polityki społecznej i kulturalnej.
Stosując się do tych zaleceń, brytyjskie władze
zainwestowały znaczące sumy w pionierskie
projekty, których cel stanowi budowa
solidarności społecznej oraz przełamywanie
barier rasowych w polityce społecznej
i gospodarczej. W ramach tych działań
wsparto również projekty kulturalne, skupione
wokół kwestii wielokulturowości i współpracy
pomiędzy różnymi grupami społecznymi.
54
of the then Blair Labour Government for the
following years. The report concluded that
the conflict between communities was largely
caused by the phenomena of parallel lives, the
idea that people of diverse ethnic and cultural
backgrounds could co-exist in the same
geographical space without ever mixing or
integrating. This had been exacerbated by local
government policies that enabled the growth
of segregated education and the segregation
of other social and welfare services.
The outcome of such policies had led to the
growth of suspicion between communities,
the growth of extremist ideologies and
ultimately to conflict and unrest. The
Cantle report concluded that there was
an urgent need to introduce policies to
bring communities closer together and to
promote community understanding. Their
recommendation was that the government
and local authorities should adopt a policy of
Community Cohesion, based around Robert
Putnam’s concept of Social Capital, a policy
of actively bringing communities together
and desegregating social and cultural policy.
As a result of the recommendations, the UK
saw a release of large amounts of public
money to pioneering projects which sought to
build community solidarity through bringing
diverse communities together, breaking
down segregated approaches to social and
economic policy and particularly to cultural
projects which sought to celebrate multicultural and cross community initiatives.
UK / Caldmore
Festiwal
w Caldmore jako
przykład festiwalu
wielokulturowego
Mark Webster
Historia wspólnego świętowania przez
przedstawicieli różnych kultur oraz
organizowania karnawałów ulicznych sięga
w Wielkiej Brytanii lat sześćdziesiątych
XX wieku. Możemy cofnąć się jeszcze dalej
– do średniowiecznych parad ulicznych
oraz jarmarków urządzanych w określonych
dniach roku, jednak znaczenie festiwali
wielokulturowych wyraźnie wzrasta w latach
pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku wraz
z olbrzymim napływem karaibskich i azjatyckich
emigrantów. Słynne karnawały, jak karnawał
Notting Hill3 czy karnawał św. Pawła w Bristolu4,
stały się wzorcem dla innych społeczności, które
tworzyły własne święta. Choć nie ma ustalonej
recepty na festiwal wielokulturowy, ważne jest
podstawowe przekonanie, że w ludziach, którzy
świętują we własnej kulturze – a dotyczy to
sztuki, zwyczajów związanych z jedzeniem czy
strojem – rodzi się silne poczucie więzi z innymi
świętującymi jednocześnie społecznościami,
oparte na wzajemnym zrozumieniu i zaufaniu.
Za początki festiwalu w Caldmore można
uznać serię spotkań mieszkańców z lokalnymi
przedsiębiorcami i władzami miasta. Odbyły
się one w latach 2008–2009. W odróżnieniu
od Bradford i Rochdale, niepokoje społeczne
narastające w ostatnich latach ominęły
Walsall, którego częścią jest Caldmore.
Historia tego miasta rzeczywiście stanowi
przykład harmonijnej koegzystencji różnych
społeczności, co budzi zazdrość wśród
podobnych miejscowości. Nie da się jednak
UK / Caldmore
Caldmore Village
Festival as an
Example of a MultiCultural Festival
Mark Webster
There is a long history of multicultural
celebration and street carnival in Britain
going back to the 1960s. Building on the
medieval custom in most towns to have street
procession’s and fairs at certain times of the
year the notion of multicultural festivals grew
explicitly from the explosion of immigration
from the Caribbean and Asia that took place in
the 1950s and 1960s. Famous examples such
as the Notting Hill Carnival3 and the Bristol’s
St Paul’s Carnival4, have provided a template
from which many others have developed their
own authentic version. Although there is no
set approach for mounting a multicultural
festival, what is important is the concept that
through celebrating our culture and cultural
customs including arts, food and clothing
alongside other communities who are doing
the same, it is possible to build a sense
of a strong cohesive coexistence built of
mutual trust and mutual understanding.
The roots of the Caldmore Village Festival
as a multi-cultural festival lie in a series of
meetings that took place in 2008–2009
with local residents, councillors and local
traders. Walsall had not suffered any of the
urban unrest in the earlier part of the decade
that had troubled places like Bradford and
Rochdale, indeed Walsall had a history of
peaceful coexistence among its communities
which was envied by many other similar towns.
However, the concept of parallel lives was
a relevant concept for Walsall and particularly
55
ukryć, że zjawisko „egzystencji równoległych”
istniało również tutaj, a zwłaszcza w Caldmore.
Wielu mieszkańców i lokalnych aktywistów
zrozumiało w pewnym momencie, że jeśli
lokalne społeczności nie stawią wspólnie
czoła wyzwaniom, Caldmore nigdy nie
uwolni się od negatywnego wizerunku.
in communities like Caldmore as it was
widely recognised by many residents and
community leaders that unless communities
came together to confront the challenges
that faced them, Caldmore was never going
to cast-off the negative perception of the
place that had confronted it over decades.
Pierwsze spotkanie zorganizowała rada
miasta Walsall przy współudziale działającego
w urzędzie Zespołu do spraw Rozwoju
Kreatywnego (Creative Development Team).
Do rozmów zaproszono przedstawicieli
różnych społeczności lokalnych, choć na
wczesnym etapie nikt nie wiedział, do czego
to doprowadzi. Podczas pierwszego spotkania
dyskutowano, jak poprawić wizerunek Caldmore
oraz w jaki sposób przyciągnąć do miasta
więcej gości, którzy byliby skłonni wydawać
pieniądze w miejscowych sklepach. Wiele osób
opowiadało, co skłoniło je do osiedlenia się
w Caldmore, co najbardziej w nim lubią i co
chciałyby tutaj osiągnąć. Idea festiwalu narodziła
się w ciągu trzech następnych spotkań.
The first meeting was convened by Walsall
Council and facilitated by the Creative
Development Team of Walsall Council, the
body responsible for arts development in the
town. Although at this early stage there was no
fixed idea about what the outcome would be,
the impulse was to get a range of people from
across the community talking about what could
be done to improve the image of Caldmore and
to attract more people into the area to spend
money with its shops and businesses. At this
initial meeting, many people talked about what
had brought them to area and caused them to
settle there, what they loved about the place
and what they aspired to. Over the next three
meetings the idea of the festival was born.
Zdaniem pomysłodawców, festiwal prezentujący
różnorodne kultury i inicjatywy handlowe oraz
promujący lokalnych twórców ożywi okolice
i przyciągnie inwestorów. Grupa koordynująca,
złożona z mieszkańców, przedstawiciela rady
miejskiej, handlowców i reprezentantów
różnych organizacji, zaczęła się spotykać raz
w miesiącu. Złożono również wniosek o dotację
z budżetu Loterii Państwowej, aby opłacić
koszty koordynatora. Rozpoczęło się planowanie
przewidzianego na trzy dni festiwalu, podczas
którego lokalni twórcy i producenci mogliby
zaprezentować to, co w Caldmore najciekawsze.
What developed through the meetings was
the idea that a festival which both celebrated
the range of cultures and trades in the area
as well as valuing local talents and performers
could bring new life and investment to the
area. A steering group made up of local
residents, a local councillor, local traders
and representatives from local organisations
was formed and started to meet monthly. An
application was developed to the National
Lottery to pay for a co-ordinator and plans were
set in place for a three day festival with local
performers and a range of stalls and activities
which could showcase the best of Caldmore.
Przygotowania do festiwalu okazały się
dla całej grupy okresem wytężonej nauki,
ponieważ nikt nie miał doświadczenia
w organizacji podobnych przedsięwzięć. Mimo
możliwości zatrudnienia jako koordynatora
56
The build-up to the first festival was a difficult
learning curve for the group as they had
never done anything like it before and
although they were able to appoint one of
UK / Caldmore
jednego z członków grupy Alana Cheesmana
(w wymiarze dwóch dni w tygodniu) wszyscy
byli zaskoczeni ogromem pracy, jaki trzeba było
dobrowolnie i nieodpłatnie włożyć w projekt,
aby doprowadzić do jego urzeczywistnienia.
Jedną z najistotniejszych kwestii okazało się
znalezienie miejsca, w którym festiwal mógłby
się odbyć. Kluczem do sukcesu stała się
współpraca z miejscową szkołą podstawową
– jej teren przylegał do parku położonego
w samym centrum Caldmore. Równie ważna
okazała się decyzja o odbyciu festiwalu w czasie
długiego majowego weekendu. Kolejnym
zadaniem stało się znalezienie miejsca dla
przeglądu kultury azjatyckiej Walsall Mela. Od
początku zakładano, że prezentacja sportów
azjatyckich będzie się odbywać równolegle
z występami artystów na scenie. Tradycyjne
Mela składa się z rozgrywek siatkarskich,
piłkarskich, podnoszenia ciężarów oraz
prezentacji klasycznych dyscyplin azjatyckich,
jak kabaddi i podnoszenie kamieni. Chociaż
szkoła dysponowała boiskiem, na którym można
było zorganizować zawody piłkarskie, jej teren
nie nadawał się do zawodów plenerowych.
W rezultacie festiwal Mela przeniesiono
na boisko do rugby, położone w odległości
półtora kilometra, czego skutkiem stała się
konieczność podziału funduszy, publiczności
i wysiłków włożonych w organizację.
Pomimo tych wszystkich trudności pierwsza
edycja festiwalu w Caldmore oraz Walsall Mela,
zorganizowanych w ostatni weekend maja
2010 roku, okazała się pod wieloma względami
sukcesem. Chociaż nie udało się zdobyć
dotacji Arts Council5 na współfinansowanie
najważniejszych wydarzeń ani projektów
community arts, dzięki którym można by
zaproponować mieszkańcom udział w nowych
przedsięwzięciach, organizatorzy namówili wielu
uznanych miejscowych twórców i zespołów
do występów na profesjonalnie wyposażonej
UK / Caldmore
their number, Alan Cheeseman, as a coordinator on a two day a week contract, they
underestimated the amount of voluntary effort
that would be needed to bring it together.
One of the key issues was to find the right
venue to stage the festival. Working with
Caldmore Primary School, the local primary
school whose grounds are at the centre of the
Caldmore, just behind the Green, was one of
the most important aspects of its success,
as was the decision to make it last the full
length of a bank holiday weekend. Another
issue was where to stage Walsall Mela. The
decision had been made early on that to run
concurrently with the arts-based acts on stage
the group wanted to stage a predominantly
Asian sports event. A traditional Asian Mela
combines easily recognisable sports such
as volleyball, weight lifting and football
alongside traditional Asian field sports such
as Kabaddi and Stone Lifting. They did not
have a venue large enough to combine both
events. Although the School could house
the 5-a-side football event it could not
host the field events. As a result the Mela
was moved to a rugby field a mile down
the road, a decision that split the group’s
resources, their efforts and their audiences.
Challenges aside, the first year was a success
in many ways. Caldmore Village Festival staged
their first Festival and Mela over the May bank
holiday at the end of May 2010. While they were
unsuccessful in attracting Arts Council money
to either pay for signature acts or community
arts developments to generate new activities
with communities for the festival, they were able
to attract lots of established local performers
and community groups to come and perform on
a professional stage with professional staging
and sound. And as they discovered, Walsall and
the surrounding area is brimming with talent
and a lack of professional performers does not
57
scenie. Dzięki temu okazało się, że Walsall
i jego okolice są pełne utalentowanych twórców,
a brak zawodowych wykonawców wcale nie
musi oznaczać amatorszczyzny. Zaproszenie do
udziału tancerzy, poetów, bębniarzy, raperów
i miejscowych chórów okazało się strzałem
w dziesiątkę. Wbrew fatalnej pogodzie panującej
pierwszego dnia festiwalu i niezbyt przychylnym
warunkom atmosferycznym podczas dwóch
następnych dni wydarzenie przyciągnęło
około 10 tysięcy widzów z całej okolicy.
Było to niemałe osiągnięcie, które przerosło
najśmielsze oczekiwania organizatorów.
Kolejne dwa lata były nieustającym pasmem
sukcesów, choć organizatorom wciąż nie
udawało się pozyskać funduszy na koordynację
oraz na opłacenie występów gwiazd. Decyzja
o przeniesieniu Mela na weekend poprzedzający
festiwal, a także zmiana miejsca święta
azjatyckiego na park położony znacznie bliżej
Caldmore pozwoliły organizatorom na lepsze
przygotowania. Inną bardzo ważną kwestią
było szczegółowe dopracowanie programu.
Z uwagi na charakter festiwalu publiczność
znajdowała się w ciągłym ruchu, często zdarzało
się, że ze względu na pogodę ludzie nie wracali
na kolejne wydarzenia w ciągu dnia. Dzięki
skrupulatnemu zaplanowaniu poszczególnych
wydarzeń można było jednak poradzić sobie
i z tym problemem. Zauważono, że największą
publiczność przyciągają występy azjatyckie
i że nie trzeba się bać o widownię podczas
występów dzieci, ponieważ zawsze wypełniają ją
rodziny i przyjaciele. W ciągu dwóch pierwszych
lat zawody odbywające się w czasie Walsall
Mela interesowały głównie mężczyzn, więc
organizatorzy postanowili urozmaicić program, by
stał się atrakcją dla całych rodzin. Uwzględnienie
wszystkich aspektów doprowadziło ostatecznie
do sytuacji, w której festiwal w Caldmore
i Walsall Mela mają w sumie 14-tysięczną,
niezmiernie zróżnicowaną publiczność, złożoną
z mieszkańców Walsall i całego regionu.
58
mean that the festival is unprofessional. Putting
on local dance acts, next to performing poets,
dohl drummers, local rappers and community
choirs can work really well. In the first year
despite appalling weather on the first day of
the festival and average weather on the other
two days, something in the region of 10,000
people came through the festival to all the
events over its three days. This was a major
achievement and surpassed anything that
festival organisers themselves ever conceived.
In the subsequent two years the festival has
gone from success to success, despite its failure
to attract money to pay for a co-ordinator or to
pay for signature acts. The decision to move
the Mela to take place on the weekend before
the festival itself and to a park much nearer to
Caldmore has enabled the group to focus more
of its efforts on each of the two events. Another
key learning point has been about programming.
Because of the nature of the event people tend
to drift in and out through the day quite often not
returning, a problem exacerbated by the weather.
It has become clear that this is a problem that
can be offset by careful programming. They also
discovered that Asian acts bring the biggest local
audience and that if children are performing you
are assured a guaranteed audience made up of
their families and friends. Equally the Mela in its
first two years was largely a male event so they
realised the need to develop a much more family
friendly focus. All of these learning points enabled
the group to build on the success of the festival
and the Mela to the point where the combined
audience of the Festival and the Mela has now
reached 14,000 people with a lively mix of local
people of all ages and backgrounds and people
visiting from across Walsall and across the region.
Perhaps the greatest achievement of the festival
over the three years of its existence was the fact
that in 2012 the Festival was selected by Walsall
Council to be the event to represent the best
UK / Caldmore
Największym osiągnięciem organizatorów
jest chyba to, że w roku 2012, czyli po trzech
latach istnienia, festiwal został zgłoszony przez
radę miasta jako jedno z wydarzeń, które mają
reprezentować Walsall podczas obchodów
jubileuszu koronacji królowej Elżbiety II. To
pokazuje, jak daleką drogę przebyli organizatorzy.
Dzięki festiwalowi Caldmore stało się dla władz
modelowym przykładem działań lokalnych, a fakt
ten najlepiej świadczy o zmianie wizerunku miasta.
Wypowiedzi
członków Komitetu
Organizacyjnego
Glena Buglassa, przewodniczącego
zarządu, członka Zespołu
do spraw Rozwoju
Kulturalnego, przedstawiciela
rady miasta Walsall,
Akhlaqa Hussaina, przedstawiciela
środowiska miejscowych
handlowców, członka Zrzeszenia
Handlowców w Caldmore,
skarbnika festiwalu,
Willa Loeschera, pastora kościoła
ewangelickiego w Walsall,
który w 2011 roku objął funkcję
kierownika festiwalu,
Stelli Porter, wicedyrektorki
szkoły podstawowej w Caldmore
Czego nauczyliście się dzięki organizacji
festiwalu?
Will Loescher: Dowiedzieliśmy się, że nie wszyscy
wszystko potrafią. Problemy pojawiają się
wtedy, gdy w grupie ochotników te same osoby,
UK / Caldmore
of Walsall during the Queen’s Diamond Jubilee
celebrations. This speaks volumes about how
far the festival has travelled. The fact that the
festival has now established Caldmore as the
place that can be used as a showcase by the civic
authorities to represent everything that is great
about the Borough to a very public audience
perhaps says more than anything else about how
the Festival has changed people’s perceptions
of what Caldmore is and what it represents.
Interviews with
members of the
Executive Group
Glen Buglass, Principal Officer,
Creative Development Team
Walsall Council, Akhlaq Hussain,
Local Trader, member of
Caldmore Traders Association
and former Treasurer of CVF,
Will Loescher, Pastor of
Walsall Evangelical Church.
Chair of Caldmore Village
Festival from 2011,
Stella Porter, Deputy Head teacher
of Caldmore Primary School.
What have you learned from the Festival?
Will Loescher: We have learned that not
everybody can do everything. It’s a problem with
a volunteer group when those who make the
decisions are also the ones who do the work.
Akhlaq Hussain: Soon after group was formed
I got voted in as treasurer. It’s a very important
role. I am a businessman so I am used to
59
które odpowiadają za podejmowanie decyzji,
zajmują się również całą pracą organizacyjną.
Akhlaq Hussain: Tuż po założeniu naszej
organizacji wybrano mnie na skarbnika.
To funkcja niezmiernie istotna. Jestem
przedsiębiorcą, więc potrafię sobie radzić
z kwestiami finansowymi, musiałem jednak
nauczyć się pisania sprawozdań i raportów, co
było dla mnie całkowitą nowością. Dzięki pracy
w grupie nauczyłem się też szczegółowego
planowania działań z uwzględnieniem
wymogów bezpieczeństwa i troski o zdrowie.
Co skłoniło miejscowe władze do wsparcia
festiwalu?
Glen Buglass: Główny cel rady miejskiej to
poprawa warunków bytowych obywateli miasta,
co jest realizowane na wielu różnych poziomach.
Zaangażowanie w działania społeczności
lokalnych, jak w Caldmore, jest bardzo ważne,
stawia jednak wiele wyzwań. To prężna, bardzo
złożona społeczność, która z różnych powodów
unika kontaktów z lokalnymi władzami.
Wspierając projekty kulturalne tego rodzaju,
pozwalamy, by ludzie angażowali się w samo
wydarzenie, a nie w komunikację z władzami.
Rozpoczynając od projektów kulturalnych, można
stopniowo stawiać kwestie o zasięgu znacznie
szerszym niż trwający trzy dni festiwal. Właśnie
dzięki temu mogliśmy obserwować rozwój
takich inicjatyw, jak stworzenie społecznego
ogrodu w Caldmore oraz akcja sprzątania
miasta pod hasłem „Czyste Caldmore”.
Na czym polega siła waszej grupy i jakie są
wasze najważniejsze osiągnięcia?
W.L.: Działam w tej grupie od samego
początku i dzięki temu mam świadomość
jej wielkiego potencjału oraz energii. To
jeden z nielicznych przypadków, gdy grupa
osób zgromadzonych wokół stołu w jednej
60
handling money but I did not know anything
about producing reports and accounts. It
was all new to me. I learned from the group
how to do things, about health and safety,
planning, about going through the details.
Why did a local council want to support
a community based arts festival like Caldmore
Village Festival?
Glen Buglass: It works at a number of levels,
what the Council is about is improving the
resident’s quality of life, so getting involved in
a local community like the one in Caldmore
is very important but it presents lots of
challenges… It’s vibrant… It’s complicated.
It has got many reasons why it does not
communicate with authority… so what you do
by developing an arts project is not ask people
to get involved with the authority but with
an arts project. By starting with the arts you
can start addressing questions much wider
than just the putting on a three day festival,
which is why we have seen the development
of initiatives like Caldmore Community
Garden and the Caldmore Clean-up which
have grown directly out of the festival itself.
What are the greatest strengths and
achievements of the festival group?
W.L.: I got involved at an early stage and it
became apparent that this was a group with
a lot of dynamic and a lot of potential. It’s one
of those rare times in life when people come
together and they click, when you have the
right group of people around the table… And
this is a significant factor in the success of the
story. When you have that momentum and skill
set that you could never have planned for.
G.B.: What it is great at is galvanising people,
it’s about drawing spirits together, and building
enthusiasm and it’s a great enabler as well.
UK / Caldmore
chwili znajduje nić porozumienia. Jest
to jeden z najważniejszych składników
naszego sukcesu – odkrycie, że wspólnie
dysponujemy energią i umiejętnościami,
o jakich nawet się nam nie śniło.
G.B.: Najlepsze, że ludzie w grupie pobudzają
się wzajemnie do działania, oddziałują na siebie
zjednoczeni przez entuzjazm, który okazuje
się świetnym czynnikiem motywującym. Dzięki
naszej działalności udało nam się znaleźć więcej
przyjaciół niż przeciwników, ponieważ nikomu
nie zagrażamy i nie zajmujemy się kwestiami
politycznymi. Zależy nam na zachęceniu jak
największej grupy ludzi do wspólnej pracy
w środowisku, które umożliwi im poznanie
nowych umiejętności, pozwoli odkryć własny
potencjał i zwiększyć kompetencje. Chcemy
umożliwić im działanie. To, co jest największą siłą
naszej grupy, stanowi jednocześnie jej największą
słabość. Nie mamy koordynatora, który potrafiłby
określić, co naprawdę jesteśmy w stanie zrobić.
Z drugiej strony osoby odpowiedzialne za decyzje
to ludzie w pełni oddani naszej sprawie.
A.H.: Przegląd Walsall Mela gościł w tym roku
ponad dziewięciotysięczną publiczność, co było
dla nas nie lada zaskoczeniem. Pracowaliśmy
nad jego organizacją przez ostatnie trzy lata
i widzimy, że obecnie jest w to zaangażowanych
wielu ludzi chętnych do działania.
We make friends more often than not with
this activity and because it is not threatening
or political. Its about drawing many people
together, a place where local people can learn
skills and realise their potential and develop
their capacity, it’s about enabling people to take
part and to contribute […] Its greatest strength
is also its greatest weakness. It does not have
a co-ordinator that does limit to some extent
what it can do. On the other hand it is owned
totally by the people who are committed to it.
A.H.: This year we had over 9,000 people
come to the Mela. It was a complete shock.
This shows how we have developed it
over the three years and now how many
people are involved and part of it.
What are the challenges faced by the festival?
W.L.: Funding is always going to be
a challenge in the current climate. Political
changes are always a challenge. It is very
easy for a group like ours to be aligned
with one group and probably we need to
do more work on breaking this down.
Jakim wyzwaniom musieliście stawić czoła?
G.B.: We still need to find a way to get the
involvement of the whole community. The
Cantle Report talked about many of the
issues we have to confront. There are still
many barriers but we need to keep working
on it, and we need to keep offering and slowly
more and more people will get involved.
W.L.: W aktualnej sytuacji zdobycie funduszy
zawsze będzie dla nas wyzwaniem, podobnie
jak zmiany polityczne. Grupy podobne do naszej
bardzo łatwo uzależniają się od określonej
opcji politycznej, więc w ciągu najbliższych lat
będziemy musieli jakoś rozwiązać ten problem.
Stella Porter: We need to work more on Family
involvement and to get people to stay for the
whole day and not just for the bits they want
to see. We need to get more people involved.
Capacity is a big issue if we want to grow.
G.B.: Wciąż szukamy sposobów na
zaangażowanie całej społeczności lokalnej.
Musimy stawić czoła wielu zjawiskom opisanym
Can you identify any Impacts on local people
and local organisations?
UK / Caldmore
61
w „Raporcie Cantle’a”. Nadal natykamy
się na potężne przeszkody, ale ciągle nad
tym pracujemy, oferujemy pomoc w ich
pokonywaniu i z wolna coraz więcej osób
będzie się angażować w nasze projekty.
Stella Porter: Musimy zachęcić do udziału
w festiwalu całe rodziny oraz przekonać
publiczność, że warto zostać na wszystkich,
a nie tylko na wybranych wydarzeniach danego
dnia. Powinniśmy też aktywizować większą liczbę
osób do działania. Chcemy się rozwijać, więc
liczebność naszych szeregów jest bardzo ważna.
W jaki sposób wasza działalność wpłynęła na
mieszkańców i organizacje?
S.P.: Muszę przyznać, że obserwujemy o wiele
większą aktywność rodziców, którzy chcą
wiedzieć, co się dzieje i w jaki sposób mogą się
zaangażować w życie naszej szkoły. Dziś jesteśmy
znani z różnych wydarzeń, a nasi wychowankowie
coraz częściej włączają się w ich organizację.
Wydaje mi się również, że tutejsi mieszkańcy
zaczęli się nieco bardziej integrować. Jest wielu
chętnych do pomocy Polaków oraz przedstawicieli
innych nacji. Wszyscy przekonali się, że festiwal
to naprawdę propozycja dla każdego. Dziś nasza
szkoła stanowi istną mieszankę kultur i mam
nadzieję, że z czasem zostanie to odzwierciedlone
w różnorodności wydarzeń festiwalowych.
W.L.: Zorganizowanie pierwszej edycji festiwalu
miało prawdopodobnie znaczenie o wiele
większe, niż się nam wydawało, ponieważ
pokazało mieszkańcom, że istnieje grupa ludzi,
która woli zająć się konkretnymi działaniami
zamiast tylko opowiadać o pomysłach i planach.
Fakt, że zajmowaliśmy się raczej szukaniem
rozwiązań niż wskazywaniem kolejnych
problemów, zyskał nam wielu zwolenników.
Wydaje mi się, że udało nam się również
pobudzić mieszkańców do międzykulturowych
dyskusji i współpracy. Czasem prowadziło to do
62
S.P.: From the School’s point of view I can
say that it is great at parental involvement.
Parents want to know what is going on and
how they can get involved. The school is now
known as the place where it happens and the
children themselves are getting more and more
involved. I personally think people are mixing
that little bit more. We are getting people in
from the Polish community and from different
communities who also want to take part in it.
They have been to the festival and seen that
it is for everyone. We now have a greater mix
of cultures at the school and hopefully this
will go on to have an impact on the Festival.
W.L.: The delivery of the first festival was
probably more significant that we realised
since it signalled to people that here is a group
that can do it rather than just talk about it. We
have won a lot of influence because we are
seen as group that works towards solutions
rather than just presenting problems. Locally,
I think we have stimulated cross-cultural
communication and discussion. Sometimes
that has lead to more difficulties because
people are engaging who weren’t engaging
before. We still have another step to go to
build towards a common purpose for everyone,
but at least now we have communication
were before there was no interaction at all.
A.H.: Before we started, Caldmore used to be
in the papers for negative things. For drugs,
crime, shootings… There was never anything
positive about Caldmore. But with Caldmore
Village Festival, we actually got Caldmore
recognised as a multicultural community with
people doing things actively to promote their
community. We are recognised by the Council
now as a group doing beacon events for the
whole town to the point this year where we
hosted the Council’s Jubilee celebrations.
Interviewed by Mark Webster
UK / Caldmore
nowych problemów, ponieważ dopuściliśmy do
głosu osoby, które nigdy wcześniej w nic się nie
angażowały. Wciąż musimy znaleźć wspólny cel
dla wszystkich członków społeczności, jednak
udało nam się stworzyć kanały komunikacji tam,
gdzie jak dotąd nie było żadnej współpracy.
A.H.: Przed rozpoczęciem naszej działalności
Caldmore pojawiało się w mediach
wyłącznie w kontekście negatywnym. Pisano
o narkotykach, przestępczości i strzelaninach…
W prasie nie było żadnych pozytywnych
informacji o mieście. Dzięki festiwalowi
Caldmore zaczęło być postrzegane jako
społeczność wielokulturowa, a jej członkowie
jako aktywnie zaangażowani w promocję
i wsparcie społeczności lokalnej. W oczach
rady miejskiej staliśmy się grupą organizującą
wzorcowe wydarzenia kulturalne dla całego
miasta, co zaowocowało między innymi tym,
że radni poprosili nas o organizację miejskich
obchodów jubileuszu koronacji królowej.
Rozmawiał Mark Webster
Community
empowerment
i zrównoważony
rozwój
Mark Webster
Community empowerment (czyli wzmocnienie,
aktywizacja społeczności) to koncepcja obecna
w polityce brytyjskiej od co najmniej kilku
dekad. Nabrała ona szczególnego znaczenia
w ostatnich latach rządów laburzystów pod wodzą
Tony’ego Blaira, przed ich porażką wyborczą
UK / Caldmore
Community
Empowerment
and Sustainability
Mark Webster
Community Empowerment is a concept
that has been is use for several decades
but that particularly came to prominence
during the Blair government of New Labour
in the years running up to their election
defeat in the 2010. Linked inextricably to the
concepts of participation and citizenship,
the idea was outlined in the Department of
Communities and Local Government White
Paper 2008, Communities in Control Real
People Real Power5. This was a vision of
confident empowered communities taking
over responsibility from government for key
aspects of local and community based services.
The concept and vision has largely been
incorporated into the present UK government’s
notion of the “The Big Society” which has
underpinned many of its new initiatives in
community development and community
organising. The Big Society agenda finds its
clearest articulation in the Government’s own
legislation passed in 2011 and has informed
the development of its flagship scheme in
community organising, Locality, which appears
to be the vehicle of choice that will drive the
community agenda for the next few years.
Writing in the introduction of the White Paper
in 2008 the then Prime minister, Gordon Brown
wrote, “This is not about making people sit in
meetings on wet Tuesday nights, it is about
helping citizens to get involved when they
want to on their own terms – paving the way
for a new style of active politics that not only
gives people a greater say but ensures that
their voices are heard and that their views
63
w 2010 roku. Idea ta, nierozerwalnie związana
z pojęciami uczestnictwa i obywatelstwa,
została nakreślona w opublikowanym przez
Wydział do spraw Społeczności i Samorządów
Lokalnych (Department for Communities and
Local Government) w 2008 roku dokumencie,
zatytułowanym Communities in Control: Real
People, Real Power6 (Społeczność u steru:
prawdziwa władza dla prawdziwych ludzi).
Opisano w nim wizję silnych społeczności,
które przejmują z rąk rządu kontrolę nad
najważniejszymi aspektami usług na rzecz
środowiska lokalnego. W dużej mierze wizja
ta znalazła odzwierciedlenie w propagowanej
przez obecny brytyjski rząd koncepcji „Wielkiego
Społeczeństwa” (The Big Society), w której
położono podwaliny pod nowe inicjatywy
służące rozwojowi i lepszemu zorganizowaniu
społeczności lokalnych. Założenia The Big Society
znalazły najpełniejszy wyraz w ustawodawstwie
przyjętym w 2011 roku; pozwoliło ono
na rozwój flagowego programu „Locality”
(Lokalność), który przez kilka najbliższych lat
będzie prawdopodobnie głównym motorem
napędowym działań na rzecz społeczności.
We wstępie do dokumentu Communities in
Control, napisanym przez ówczesnego premiera
Gordona Browna na potrzeby opublikowanej
w 2008 roku Białej Księgi, czytamy:
„Nie chcemy zmuszać ludzi do wychodzenia
z domu w deszczowe wtorki i uczestnictwa
w zebraniach, chcemy natomiast zachęcić
obywateli, aby angażowali się w życie
społeczności – wtedy, kiedy sami uznają to za
istotne. Tworzymy w ten sposób podwaliny nowej
polityki opartej na aktywności, dzięki której głos
ludzi będzie nie tylko lepiej słyszany; obywatele
zyskają pewność, że ich opinia ma wpływ na
rzeczywistość. Potrzeba wzmocnienia sięga
wszystkich dziedzin naszego życia, a ludzie,
którzy chcieliby odgrywać aktywną rolę w życiu
własnych społeczności, powinni mieć zapewniony
lepszy dostęp do informacji oraz możliwość
64
will make a difference. And it is an agenda for
empowerment that reaches right across the
board, from supporting people who want to take
an active role in their communities to giving
them better access to information and the
chance to get more involved in key local public
services. These themes lie at the heart of our
public service reform agenda – the transfer
of power both to front-line professionals and
to users, who we want to be able to play a far
greater role in shaping the services they use.6
The Caldmore Village Festival’s experiences
illustrate both the strength and weakness of this
policy and approach as a means of delivering
community based services. As a community
group they have clearly been empowered and
enlisted the support of a myriad of volunteers
and levered resources and help in kind from
a range of partnership organisations. However,
part of the consequence of their success has
been the reduction over time of the levels of
financial support that agencies like the Council
have been prepared to invest in the festival
and its many projects. Not unreasonably
these agencies have seen the success of the
CVF and believed that support may be better
targeted to less successful organisations. This
calls into question this model of community
empowerment as it is based on the assumption
that initiatives like the festival can be delivered
at little or no cost for co-ordination and delivery.
The ingenuity of CVF is going to be severely
tested over the next few years as the group
attempt to continue to deliver more with less
and without doubt their experience sums up
what is the most difficult lesson of community
empowerment. That being, that when you work
in communities with few resources, what you
uncover is a range of unmet need which no
agency is prepared to recognise or fund in the
long term. Clearly Caldmore Village Festival
bring a wealth of experience and skills to the
table and what their learning demonstrates
UK / Caldmore
większego zaangażowania się w główne decyzje
dotyczące lokalnego sektora usług publicznych.
To są właśnie założenia, które leżą u podstaw
naszej reformy systemu usług publicznych
– przekazanie władzy profesjonalistom
z pierwszej linii frontu oraz użytkownikom. Dzięki
temu otrzymają oni zdecydowanie większy
wpływ na kształt świadczonych im usług”7.
above all is that it is important to keep changing
and developing if you are not to be caught in
this Big Society trap which threatens many
organisation’s long term sustainability.
Doświadczenia związane z organizacją festiwalu
w Caldmore pokazują zarówno dobre, jak i złe
strony takiej polityki. Organizatorzy festiwalu
zostali bez wątpienia umocnieni i zaktywizowani
jako społeczność, udało im się uzyskać
wsparcie ze strony niezliczonych wolontariuszy,
pozyskać niezbędne środki i pomoc organizacji
partnerskich. Ceną ich sukcesu okazała się
jednak stopniowa utrata środków finansowych
ze strony instytucji samorządowych, takich
jak Urząd Miasta, które były przeznaczone na
współfinansowanie festiwalu i powiązanych
z nim projektów. Zauważywszy sukces festiwalu,
instytucje uznały, że rozsądniejszym wyjściem
będzie dofinansowanie projektów cieszących
się mniejszym wsparciem publicznym. Stawia to
pod znakiem zapytania cały model community
empowerment – zakłada się bowiem, że można
organizować takie inicjatywy jak festiwal bardzo
małym lub wręcz zerowym nakładem środków na
koordynację i realizację. W najbliższych latach
pomysłowość organizatorów festiwalu zostanie
wystawiona na wiele prób, wciąż bowiem będą się
starali zrobić więcej za mniej. Ich doświadczenia
to niezmiernie trudna lekcja aktywizacji
społecznej. Działając w społecznościach
o ograniczonym dostępie do wsparcia, natykamy
się na wiele potrzeb, którymi nie zajmują się
żadne organizacje. Brakuje również perspektyw
na ich zaspokojenie w przyszłości. Bogate
doświadczenie i umiejętności nabyte przez
organizatorów festiwalu w Caldmore pokazują
przede wszystkim, że jeśli chce się uniknąć
pułapek The Big Society, najważniejsza staje się
elastyczność w obliczu zmian oraz ciągły rozwój.
UK / Caldmore
65
Oczekiwanie
na końcu świata
– 69 –
Waiting at the
End of the World
Rozmowa z Katarzyną
Skubisz i Dawidem
Tarnowskim
– 73 –
Interview with
Katarzyna Skubisz
and Dawid Tarnowski
Infekcja artystyczna.
Daj się zarazić!
–
Projekt „Młodzi
menedżerowie
kultury”
Artistic Infection.
Get Infected!
– 77 –
The “Young
Managers of
Culture”
– 82 –
Jak działa
lider?
– 80 –
How Does
a Leader
Work?
1
See: Graham Fee, Our Healthier Nation, Walsall NHS, 2008, http://pct.walsall.nhs.uk/Library/PublicHealth/PH0009GF0806.pdf [10.11.2012].
2
Community Cohesion: A report of the independent Review Team Chaired by Ted Cantle, The Home Office 2002, http://
image.guardian.co.uk/sys-files/Guardian/documents/2001/12/11/communitycohesionreport.pdf [10.11.2012].
3
http://www.thenottinghillcarnival.com [10.11.2012].
4
http://www.stpaulscarnival.co.uk [10.11.2012].
5
Available at http://webarchive.nationalarchives.gov.uk/20100407022214/http://communities.gov.uk/publications/
communities/communitiesincontrol [10.11.2012].
6
Ibid., p. I.
66
UK / Caldmore
Rola
bibliotekarza
miejscowego
(1922)
firlej
The Role of
a Local Librarian
(1922)
►►W ramach projektu Infekcja artystyczna.
►►In the frame of the projekt Artistic Infection:
Daj się zarazić! we współpracy z biblioteką
Get Infected! the District Public Library
zorganizowano m.in. gwiazdkowy koncert
was involved in organising the following
wokalny z udziałem dzieci, w środku zimy
events: a Christmas vocal concert with
zaproszono mieszkańców na gorący
children taking part; a hot evening of
wieczór kultury brazylijskiej, nakręcono
Brazilian culture in the dead of winter;
film dokumentalny o wspomnieniach
a documentary film recording the memories
najstarszych mieszkańców, zrealizowano
of the oldest people in the village; and an
widowisko w przestrzeni publicznej.
open-air performance staged in public
Kluczem dla każdego działania było łączenie
space. The key to each of these activities
potencjału lokalnego (np. ciekawej historii),
was the combination of local potential
potrzeb (brak okazji do spotkania) oraz
(e.g. fascinating stories) with the need
tworzenia sytuacji, które dotychczas były
to create a situation that had previously
lokalnie nie do pomyślenia (happening).
been unimaginable (i.e. a happening). The
W efekcie projektu powstało Stowarzyszenie
It’sUsTogether Association came into being
„ToMyRazem”, które prowadzi świetlicę
through this project. The Society now runs
środowiskową i kontynuuje działalność
an arts community centre and carries on
rozpoczętą podczas projektu.
from where the project left off.
►►Pomysłodawcą projektu był 23-letni
►►The project was the brainchild of 23-year-old
Dawid Tarnowski, który zaangażował do
Dawid Tarnowski. Tarnowski managed to get
współpracy innych mieszkańców Firleja
other Firlej residents – from middle school
– od gimnazjalistów przez bibliotekarki
students, to librarians to the village head –
aż do władz gminy. W efekcie kilkanaście
involved. A dozen or more people aged 16 to
osób w wieku od 16 do 33 lat wymyślało,
33 started coming up with ideas, doing the
planowało, promowało i działało. Robili
planning, and promoting the project. These
to po raz pierwszy. Do wspólnych działań
people were doing all this for the first time.
zaprosili m.in. nauczycieli, instruktorów,
They then invited other villagers – including
księży, pasjonatów, twórców. W „Infekcji”
teachers, the parish priest, activists and
wzięło udział ponad 600 osób.
artists – to come on board. All told, over 600
people took part in the “Infection” project.
►►styczeń – czerwiec 2011
►►January – June 2011
►►Firlej, siedziba gminy, pow. lubartowski,
►►Firlej: Seat of the Firlej Administrative
woj. lubelskie
►►Projekt zrealizowano w ramach
68
District, Lubartów County, Lublin Province
►►The project was run as part of the
programu „Młodzi menedżerowie kultury
“Young Managers of Culture in Libraries”
w bibliotekach” Towarzystwa Inicjatyw
programme of The “ę” Association for
Twórczych „ę”. Był on częścią „Programu
Creative Initiatives. This is turn was part
Rozwoju Bibliotek”, finansowanego ze
of the Library Development Programme,
środków Polsko-Amerykańskiej Fundacji
funded by the Polish-American Freedom
Wolności. Dodatkowe fundusze przyznał
Foundation. Extra funds were also donated
Urząd Gminy.
by the local District Council.
PL / Firlej
Oczekiwanie
na końcu świata
Anna Dąbrowska
Kilka miesięcy temu Lublinem wstrząsnęła
rozpowszechniana na forach i w serwisach
społecznościowych mapka, która przedstawiała
Polskę z wyszczególnionymi regionami. Każdy
z nich był opatrzony mocno stereotypowym
rysunkiem, dotyczącym skojarzeń, jakie budzi.
I tak Poznańskie to pyry i koziołki, w Kieleckiem
„wieje” i Liroy, Warszawa to „stolyca”, mafia
i Okęcie. W miejscu Lubelskiego pojawiła się zaś
wielka czarna plama z czerwonym napisem „co
to?”. Spodziewano się choćby napisu „Polska
B”, przełknięto by nawet Ukraińców, uporano
by się jakoś z cebularzami, nawet skojarzenie
z Majdankiem, byłym obozem zagłady,
byłoby lepsze niż to nieszczęsne „co to?”.
Waiting at the
End of the World
Anna Dąbrowska
A few months ago, the city was Lublin was
rattled by the news of a humorous map that
had gone viral on internet forums and social
networks. The map showed Poland divided into
its various regions. Each region was marked
with a drawing that laid bare the stereotypes
associated with that part of the country. The
Poznań region was marked with potatoes and
rams, the Kielce region was shown as being
the windswept abode of rapper Liroy, Warsaw
was derided as the capital with the mafia and
Okęcie Airport illustrated, etc. In the place where
the Lublin region should have been, there was
nothing but a black dot with the inscription:
“What’s there?”. People expected there would at
least be a caption reading “B-Poland” (denoting
the lesser part of the country), they would have
Nie sposób zrozumieć współczesnej
Lubelszczyzny bez kontekstu historycznospołecznego. Ale pamięć i tożsamość
Lubelszczyzny rozciąga się wokół trudnych
„zniknięć” i pustych miejsc. Dziś często nie
ma się już z kim konfrontować. Wszystko
rozsypuje się pod naporem nieskończenie
długich ciągów liczb. Majdanek, Sobibór i Bełżec
zamykają historię Żydów. Ślady nie świadczą,
jakbyśmy byli tu zawsze tylko my. Czyli kto?
Mieszkańcy miasteczek i wiosek Lubelszczyzny,
położonych malowniczo nad Bugiem wzdłuż
granicy polsko-ukraińskiej, odpowiadają zwykle,
że są tutejsi. Nim zapytasz, usłyszysz język,
w którym omawiają codzienność, a czasem
i ten drugi, w którym odbywają gadki z Bogiem.
Tym trzecim powiedzą ci dzień dobry. Im
dalej na południe, w stronę Bieszczad, tym
bardziej las gęstnieje, a w lesie stoją białe
kamienne krzyże. Dzięki nim odgadujemy
przestrzeń po tych, którzy wyjechali i nie
wrócili. Bo uznano, że nie powinni być tutejsi.
Czasem z przelotnej rozmowy na ławce robi
się epopeja: o burzeniu cerkwi przez polskich
żołnierzy w trzydziestym ósmym, o ukrywaniu
ikon, a potem siebie, o tym, jak trzeba było
załadować się na wóz drabiniasty, jak się
jeszcze oglądano za nieskoszonym polem,
jak w Olsztyńskiem zatrzymał się pociąg,
o kłótniach, małżeństwach, dzieciach, czasem
o powrocie na ojcowiznę, którą obrabiał już ktoś
inny... Coś trąbi. Biały volkswagen transporter
zatrzymuje się pod wiejską świetlicą. Sklep
przyjechał. Koniec epopei. Za ostatnim białym
krzyżem zieją puste chlewnie i magazyny
pegieerów. Przestrzeń zdekompletowana.
To się nie układa. Rozdmuchuje, rozpyla,
rozchodzi, rozpada, roztrzepuje, rozkłada,
rozczepia, rozbija, rozdaje, rozdyma, rozrywa,
rozsypuje, rozgałęzia, rozgania, rozlatuje,
rozpisuje, rozpętuje, rozpływa, rozpościera,
70
borne the legend “Ukrainians” with dignity, they
would have accepted being associated with
onion buns, they would even have understood
the obvious association with the Majdanek
Nazi death camp... anything would have been
better than the question “What’s there?”.
It is impossible to understand the complexity
of contemporary Lublin and the surrounding
region without knowing something about the
historic and social context. But the memory
and identity of the Lublin region is full of
“disappearances” and empty spaces. There is
no one to confront about this. Everything has
fallen apart under the pressure of infinitely long
rows of numbers. The Majdanek, Sobibór and
Bełżec Nazi death camps closed the Jewish
chapter in Polish history. The indications
are that we are not the only ones who have
ever been here. But who are “we” exactly?
The residents of the many picturesque towns
and villages sprinkled along the River Bug that
marks the border between Poland and Ukraine
will tell you they are native to the land. Even
before you ask them anything, you are bound to
hear their everyday language. If you are lucky,
you just might hear the language they use to
talk to God. They will bid you “good morning”
in yet another language. The further south you
head towards Bieszczady, the thicker the woods
and the greater the number of white stone
crosses in the forest. These mark once inhabited
places where people left, never to return. It
was decreed that they were not to be here.
A fleeting conversation on a park bench can
morph into a full-blown epic about Polish soldiers
demolishing an Orthodox church in 1938, about
people hiding icons – and later each other,
about how they had to pack all their belongings
into a horse-drawn cart, how they could not
take their eyes off their unharvested fields
fading away in the distance, about how the train
PL / Firlej
rozpryskuje, rozpyla, rozrzuca, rozstrzela,
rozszczepia, roztapia, rozśnieża, roztacza,
roztrwania, rozwiązuje. W Międzylesiu
deszczowo. Pod dawnym budynkiem straży
stoi pan Bazyli. Pytam o szkołę. Przed zielonym
budynkiem nie ma ławki, z górnych okien
zniknęły firanki pani dyrektor. Przez okno
widać tablicę z przyczepionymi rysunkami
Szymka. Łatwo zauważyć postępy.
Na Lubelszczyźnie w zastraszającym tempie
likwiduje się masowo szkoły. Jak nie ma
szkoły, to znak, że za kilka lat zniknie i wioska.
A zaczęło się chyba od świetlic wiejskich.
Potem padły wielkie gospodarstwa państwowe.
Zostały po nich puste hale i bloki z ciasnymi
mieszkaniami, poustawiane w niejasnym
porządku na polu. No i te szkoły-tysiąclatki,
kropka w kropkę podobne. Tymczasem
chodnik przy gminnym ośrodku kultury zdążyły
porosnąć kwitnące pokrzywy. W miasteczkach
szkoły jeszcze są, są i domy kultury. I dzieci.
Socjalizację na trzepaku zajęła socjalizacja
przez nowe media, więc w upalny dzień o 16
nie słychać głośnych rozmów przy lodziarni.
Za to pod sklepem od lat socjalizują się ci
sami panowie. Piją marny alkohol za marne
grosze. Wiek traum zesłał czas bierności
i oczekiwania na zmianę. Więc czekają. Już
nie małorolni chłopi, jeszcze nie mieszczanie.
Z łatwością obsługujący ludową religijność
zamkniętą w kolorowych obrazkach. Nie mamy
oświeceniowej tradycji religijności. Przed
wojną miasta i miasteczka Lubelszczyzny
zamieszkiwali chasydzi, a nie świecka
żydowska inteligencja. Oczekiwanie na koniec
świata nie determinuje jednak wszystkich.
Standardowy program domu kultury opiera
się na stole pingpongowym i czynnej
również w soboty bibliotece. Do innych
zaproszono seniorów, odremontowano sale
i zatrudniono w nich młodych po studiach
z animacji kultury. Dzięki dotacjom powstają
PL / Firlej
stopped somewhere around Olsztyn, about rows,
marriages, children... sometimes about returning
to their fathers’ land – which was by then being
cultivated by someone else... The sound of
a car horn. A white Volkswagen Transporter van
parks in front of the village cultural centre. The
shop on wheels has arrived. End of epic. As you
pass the last of the white crosses, you can see
the derelict piggeries and storehouses of the
state-owned farms that used to be run under
the communist regime. This is a broken area.
Things are not falling into place. They are
disabled, disadvantaged, disagreeable,
disappointing, disappearing, disapproved of,
disarrayed, disassociated, disbanded, discarded,
discordant, discredited, disdained, diseased,
disenchanted, disfavoured, disgraced, disguised,
disfigured, disgusting, dishevelled, disheartened,
disillusioned, disinclined, disinterested,
disintegrated, dislocated, disorganised,
displeased, dissipated, distressed. It is rainy in
Międzylesie. I come across Mister Bazyli outside
the Fire Brigade. I ask him for directions to the
school. There are no benches in front of the
building and the window of the headmaster’s
office has no curtains. Through the window
I can see a blackboard with Szymek’s work
pinned to it. It is easy to see his progress.
Schools are being closed down en masse in the
Lublin region. And once the school goes, the
village is on borrowed time. The village culture
houses were the first institutions to be closed
down. Then it was the huge State Farms. All that
remains of them are empty halls and residential
buildings full of tiny apartments huddled together
in the middle of fields. And those post-war
“millennium schools” are like peas in a pod.
Meanwhile, the pavement outside the district
cultural centre is overgrown with nettles. The
schools and culture houses in the towns have
been spared. There are children there too.
Where kids used to hang around the rug dusting
71
inicjatywy związane z lokalnością, mocno
skoncentrowane na „małej ojczyźnie”, jej
historii i wyjątkowości. Zaledwie garstka
z nich podejmuje „trudne tematy”, większość
ogranicza się do walk z okresu II wojny
światowej, pomników bohaterów, czasem
szuka się ważnych osób wywodzących się
z naszego miasta, częściej wizytujących
władców i wodzów. Ale wydaje się, że to trend
ogólnopolski. No i namiętnie i z ogromnym
zaangażowaniem zbiera się opowieści. Młodzi
chodzą od domu do domu w poszukiwaniu
„prawdy o tamtych czasach”, ale chyba też
argumentu, dla którego wciąż tu się jest (a nie
na przykład w Warszawie). Jakbyśmy cały
czas musieli się usprawiedliwiać, dlaczego
tu mieszkamy – na tym końcu świata.
stand – a staple of Polish backyards – they now
socialise via the new media, so you no longer
hear those high-pitched conversations outside
the ice cream parlour after four. However, you
will definitely find men chatting outside the
general store, where they buy their cheap and
nasty liquor with whatever small change they can
scrape together. The age of trauma has given
way to a time of passivity and waiting for change.
And so the men wait. They’re no longer farmers
but they’re not yet townspeople. Folk religiosity,
as encapsulated in coloured pictures, comes
naturally to them. Poland does not have a strong
tradition of enlightened religiosity. The Jews who
lived in the Lublin region before the war were
Hasids, not secular intellectuals. Waiting for the
end of the world, however, is not for everyone.
Na mapie podejmowanych aktywności brak
jednak inicjatyw obywatelskich, strażniczych
i związanych z prawami człowieka. Rzadko
rozmawiamy o nowych „obcych”, legalnie
i nielegalnie przekraczających granicę –
tę jedną, na Bugu właśnie, granicę Unii
Europejskiej, strefy Schengen – studiujących,
pracujących, mieszkających w ośrodkach dla
cudzoziemców i marzących o lepszym życiu
dla swoich dzieci. Dawną wielokulturowość,
związaną z pogranicznością tego terenu, a co
za tym idzie – z kwestiami tożsamościowymi,
zajęły międzykulturowe kontakty handlowe.
The standard programme of a culture house
revolves around a table tennis table and a library
open on Saturdays. Some centres have reached
out to the elderly, done up their rooms and hired
young Cultural Animation Studies graduates.
Projects connected with localness and having
a strong focus on the “little homeland” – with
all its history and uniqueness – are being
realised with the aid of subsidies. Very few tackle
“difficult topics”; most are confined to World
War II battles and statues of heroic figures.
Projects occasionally seek out important people
born in a given city, although more often than
not they settle on visiting political and authority
figures. But this seems to be a nationwide trend.
Collecting stories is also popular. Young people
go from door to door in search of the “the truth
about those times” – and probably a rationale
for not having left the region (e.g. for Warsaw).
It is as if we had to constantly justify why we
want to live here – at the end of the world.
Nie uczymy ani starszych, ani młodszych
życia w demokratycznym otwartym państwie,
większość mieszkańców miast i miasteczek
Lubelszczyzny nie wie, jaki ma wpływ na
rzeczywistość swojego miasta czy gminy,
a młodzi nie chodzą na wybory. Najczęściej
pierwszym wyborem, którego dokonują,
jest decyzja o wyjeździe. Wyedukowani
w zdecydowanej większości nie wracają.
I gdybym miała typować, takich działań
najbardziej tu trzeba. Aby zawalczyć o to
miejsce i wypełnić czerwony znak zapytania.
72
The list of activities carried out, however, has
no civic, neighbourhood watch, or human
rights initiatives. We seldom talk about the new
“outsiders” legally and illegally coming across the
PL / Firlej
Rozmowa
z Katarzyną
Skubisz i Dawidem
Tarnowskim
– organizatorami
„Infekcji
artystycznej”
Dawidzie, Kasiu – kim jesteście?
D.T.: Jestem bibliotekarzem, ale bibliotekarzemanimatorem, dość nietypowym. Pełnię też
kilka funkcji, które wiążą się z rolą animatora
w mojej miejscowości – jestem radnym, działam
w grupach nieformalnych, organizacjach
społecznych i stowarzyszeniach. Dzięki tym
organizacjom mogę wypłynąć także poza
bibliotekę. Od roku 2011 jestem związany
z Lokalną Grupą Działania, funkcjonującą na
terenie powiatu lubartowskiego. Stowarzyszenie
„Doliną Wieprza i leśnym szlakiem” zrzesza
siedem gmin z naszego powiatu, a ja pełnię w nim
funkcję wiceprezesa. Poza tym udało się wspólnie
założyć Stowarzyszenie „ToMyRazem”, którego
jestem prezesem. Działamy animacyjnie na
terenie gminy Firlej i nie tylko, realizując własne
pomysły, ale także propozycje mieszkańców.
K.S.: Jestem obecnie studentką kierunków:
pedagogiki oraz pracy socjalnej na Uniwersytecie
w Lublinie. Od kiedy mamy Stowarzyszenie,
włączam się w działania, mam więc dodatkową
pracę tutaj w Firleju – prowadzę zajęcia z dziećmi
w świetlicy. Jestem w pewnym sensie animatorem.
Oboje użyliście tego sformułowania – animator.
Co to dla was znaczy, kim jest taka osoba?
K.S.: To ktoś, kto realizuje działania
prokulturalne, prospołeczne.
PL / Firlej
border, i.e. the River Bug, which also happens to
be the EU and Schengen Area border. You know –
all those people coming here to study and work,
living in migrant hostels, and dreaming of a better
life for their children. The former multiculturalism
that went with being a borderland, and
consequently identity issues, has been replaced
with cross-border business contacts.
We do not teach either the old or the young
how to live in an open, democratic country.
Most people in the cities and towns of the
Lublin region are unaware of the impact their
local government has on their lives and young
people don’t even bother to vote. Often, the first
conscious decision they make is the decision to
leave. And educated young people rarely come
back. If I were asked what activities we most
needed, it would be these – so we could fight for
this place and fill in that black void on the map.
Interview with
Katarzyna Skubisz
and Dawid
Tarnowski – the
organisers of
the “Artistic
Infection” project
Dawid, Kasia – tell us something about
yourselves.
D.T.: I’m a librarian, but I’m a librarian-animator,
so I’m fairly atypical. I also perform a number
of other functions linked to the role of animator
in my home town – I’m a councillor, and
a member of a few informal groups, social
organisations and associations. It is thanks
73
D.T.: Dla mnie animator to taka osoba, która
w miejscu, gdzie wcześniej niewiele się działo,
aranżuje działania, wydarzenia, spotkania
– angażuje innych ludzi i daje im szansę
uczestniczyć w tym, co wspólnie wypracowali.
Skąd się wziął pomysł na „Infekcję”?
D.T.: Pomysł pojawił się w związku z wstępnym
rozeznaniem wśród mieszkańców. Na etapie
pisania wniosku wiedziałem, czego oczekują
mieszkańcy, widziałem zapotrzebowanie na
działania dla dzieci ze szkoły podstawowej, ale
dostrzegałem też brak wykorzystania wiedzy
i potencjału osób starszych. Chciałem, żeby
każdy po trochu mógł się odnaleźć w tym
projekcie – jeżeli nie w pierwszej akcji, to aby
znalazł cząstkę siebie w następnej. W efekcie
zainteresowanie wzrastało z każdym kolejnym
wydarzeniem i następnymi warsztatami. To
jest powód do dumy – tylko pół roku działania,
dziesięć zaangażowanych osób, a tak ogromne
zainteresowanie, tyle zaproszeń, tyle plakatów,
tyle tego wszystkiego. To jest niesamowite, że z tak
małych pieniędzy powstało coś tak wielkiego.
Kasiu, jak zareagowałaś, gdy Dawid powiedział
o tym, co chce tutaj robić?
K.S.: Entuzjastycznie, bo od dawna próbowaliśmy
coś tutaj zorganizować. Kiedy stawialiśmy
wcześniej diagnozę, czego ludzie potrzebują,
wiedzieliśmy, że nie będziemy się nudzić.
D.T.: Na etapie pisania wniosku całą grupą
podejmowaliśmy decyzję, jakie to będą
wydarzenia. Zebraliśmy się całą dziesiątką
i była burza mózgów. To od początku była
praca zespołowa, nie tylko moja.
Jak mieszkańcy zareagowali na wasze działania?
D.T.: Gdy idę chodnikiem przez moją miejscowość,
słyszę takie komentarze: „Bardzo fajnie”, „Cieszymy
74
to those organisations that I can make an
impact that goes beyond the library. Since
2011, I’ve been involved in the Lokalna Grupa
Działania (Local Activity Group), which operates
in Lubartów County. Seven districts of our
county are members of the “Dolina Wieprza
i leśnym szlakiem” (Along the Wieprza Valley
and Forest Trail) Association. Apart from that,
we’ve managed to found the “ToMyRazem”
(It’sUsTogether) Association, of which I am the
chairman. We operate as cultural animators
in the Firlej district, implementing our own
ideas as well as those the residents put forth.
K.S.: I’m a student at the Teaching and
Education and the Social Work faculties of
Lublin University. I’ve been involved with the
Association ever since it was founded, so I have
an additional job as a children’s instructor
at the local cultural centre here in Firlej.
I suppose you could say I’m an animator.
You both used the term “animator”. What does
this mean to you, how do you interpret this
role?
K.S.: Someone who engages in procultural and pro-social activities.
D.T.: To me, an animator is someone who
arranges activities, events and meetings
in a place where not a lot had been
happening, gets other people involved
and gives them a chance to take part
in what they’ve all been working on.
Where did the idea for the “Artistic Infection”
project come from?
D.T.: The idea was born out of the conversations
I had with the residents here. I knew what the
locals were expecting at the application stage.
I could see the need for activities aimed at
primary school children, but I noticed that the
PL / Firlej
się, że coś takiego się dzieje”, „Czy będzie
następne?”. Po każdej akcji pojawiały się pytania:
„Co będzie dalej?”. Poza tym władze samorządowe
i wójt gminy okazały nam wsparcie – mieliśmy
wolną rękę i pole do popisu. Obecnie wójt także
zaangażował się w działalność stowarzyszenia
– to rodzaj poparcia dla naszej inicjatywy. Nigdy
nie odmawia, kiedy potrzebujemy pomocy.
K.S.: Współpraca ze szkołą także ułożyła
się bez problemu – zaprosiliśmy panią od
śpiewu, panią wuefistkę – bardzo chętnie
się zaangażowały i przejęły swoją rolą. Poza
tym – bank, sklepy, miejsca publiczne.
Zostawialiśmy informacje o akcjach finałowych,
żeby ludzie, którzy tam docierają, zobaczyli
plakat czy ulotkę. Nie tylko w samym Firleju,
ale także w pobliskich miejscowościach.
Co było najważniejsze w tym projekcie?
D.T.: Najbardziej zaskoczyło mnie stworzenie
filmu i kontakt ze starszymi osobami. Tego nikt
wcześniej tu nie robił. Zainteresowanie po tej akcji
było naprawdę ogromne – wszyscy chcieli zobaczyć
film, posłuchać tych historii. Poza tym projekt
dał mi start w przyszłość, w zapoczątkowanie
stowarzyszenia z grupą ludzi, którzy też chcieli
podjąć wyzwanie i podpisali się pod tym obiema
rękami, jednocześnie dając mi wotum zaufania –
wybierając na osobę prowadzącą ten cały samolot
z bagażem doświadczeń i zbierającą następne
doświadczenia. Półroczny projekt sprawił,
że ludzie zobaczyli, że coś robię, że działam
z dzieciakami, że przyciągam osoby młode,
że w to wszystko wkręcają się jeszcze osoby
starsze, rodzice: cały czas coś się dzieje, jedni
wchodzą. a drudzy wychodzą. Biblioteka stała się
miejscem kulturalnym i to miejsce tętni życiem.
Co teraz robicie?
K.S.: W jednym z pomieszczeń biblioteki
prowadzimy własną świetlicę i współprowadzimy
PL / Firlej
knowledge and potential of the older people was
not being fully utilised either. I wanted everyone
to find their own place in the project – if not in
the very first action, then in the following one
or the one after that. Interest grew with every
event and workshop. This is a source of pride
– after only six months of operation, we had
ten activists and interest was immense. We
were handing out so many invitations, posters...
so much of everything. It’s incredible what
we achieved given the little money we had.
Kasia, how did you react when Dawid told you
what he wanted to do here?
K.S.: I was all for it as we’d been trying to do
something locally for a long time. Once we’d
diagnosed what the local people needed,
we knew we weren’t going to be bored.
D.T.: The whole group decided what events
we were going to arrange at the application
stage. The ten of us got together and
brainstormed for ideas. It was teamwork
from the word go. I can’t take all the credit.
How have the inhabitants of Firlej reacted to
what you’re doing?
D.T.: Whenever I walk down the street in my
village, I hear things like: “it’s great”, “I’m glad
that something like this is happening”, “when’s
the next event?”, etc. After each action we
run, people ask us what’s coming up next.
Besides, we’ve had the local government
authorities and the District Head behind
us. That’s given us a free hand. The District
Head is now involved in the Association –
it’s his way of supporting our initiative. He
never knocks us back when we need help.
K.S.: Our collaboration with the school went
smoothly – we invited the music teacher and
the PE teacher to take part in the project –
75
z Gminną Biblioteką Publiczną Pracownię
Orange – to są miejsca, które przyciągają
przede wszystkim dzieci. Zauważamy, że
zajęcia, które organizujemy, te gry i zabawy
animacyjne, naprawdę mają na nie wpływ. To
dzieci dają nam pozytywnego kopniaka, aby
działać dalej, być w stowarzyszeniu, znajdować
czas, aby tutaj przyjść i organizować zajęcia.
they were happy to get involved and were
really into their roles. We asked the school
to put up announcements about upcoming
events so that people who came to the school
could see the posters or leaflets. We did this
in surrounding villages too, not just Firlej.
Co ludzie zyskują dzięki uczestniczeniu
w takich działaniach?
D.T.:The thing that surprised me most
was making the film and getting in touch
with the elderly. Nobody had done any of
this before. The interest in this action was
huge – everyone wanted to see the film
and hear the stories. Apart from that, this
project was the kick-starter for me to set up
an association with people who wanted to
take up the challenge, who signed up with
no reservations, and who offered me their
full vote of confidence – by selecting me
to run this project and letting me gain new
experiences. The six-month project made
people realise that I actually did something,
that I worked with children, that I attracted
young people, that older people were
getting onboard as well, as were parents,
and that something was always happening
and people were constantly joining while
others were leaving. The library has become
a culture centre and it is bustling with life.
D.T.: Mam wrażenie – i czasami jest tak – że
ludzie zamykają się na siebie, nie szukają
nowych możliwości, głównie siedzą w domach.
Boją się wyjść z własnego cienia lub nie
mają dokąd pójść. A my chcemy ich ośmielić,
zachęcić, by spotykali się częściej i uczyli
nowych rzeczy. To jest super sprawa, kiedy
prowadzimy szkolenie dla seniorów z podstaw
obsługi komputera, a później oni przychodzą
do pracowni i sami używają internetu czy
komputera. Wcześniej nie wyobrażali sobie, że
mogą korzystać z tych nowinek, a jedno małe
szkolenie sprawia, że są do tego przekonani.
K.S.: Rozmawiamy z rodzicami dzieciaków,
które przychodzą do świetlicy – mówią nam,
że dzieci chcą przychodzić, są ciekawe, bo
tu jest inaczej niż w szkole. Rzeczywiście,
nasze zajęcia trwają trzy godziny, można
sobie zrobić chwilę przerwy, można pójść
się pobawić, a za chwilę można wrócić
do swojej pracy i ją dalej wykonywać. Nie
narzucamy dzieciom, że mają coś robić
„ładnie”, ale zachęcamy, żeby się starały.
Jakie macie plany na najbliższy czas?
D.T.: Stowarzyszenie powstało pół roku
temu, jeszcze raczkuje, dużo się uczymy.
Chciałbym, żeby się rozwijało, także poza naszą
miejscowość. Żeby za rok było fajną, prężnie
działającą organizacją, w którą angażują się
76
What was the most important thing about the
project?
What are you working on now?
K.S.: We run our own day cultural centre
in one of the library’s rooms and we
help run the Orange Workshop with the
District Public Library – these projects
mostly attract children. We’ve noticed that
our classes, games and animation have
a positive impact. The children give us
positive feedback, they make us want to do
more, to be part of the Association, and to
make time to come here and run a class.
PL / Firlej
różne osoby i razem spędzamy miło czas;
żeby to była praca, z której czerpiemy korzyści
i która jest dla nas czymś ważnym. Efekty
takiej pracy przyjdą same, bez poszukiwań.
Rozmawiała Agnieszka Pajączkowska
Projekt „Młodzi
menedżerowie
kultury”
Był to jeden z pierwszych projektów
Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”.
Narodził się dziesięć lat temu z doświadczeń
podróży po Polsce, prowadzenia warsztatów
filmowych, dziennikarskich, fotograficznych
i towarzyszącej im prostej obserwacji – w małych
miejscowościach i wsiach jest wiele młodych
osób, które mają energię, pomysły i marzenia, ale
nie wiedzą, jak je realizować. Narzekają na brak
kina, na brak lokalnych wydarzeń kulturalnych, na
kłopoty z rozwijaniem własnych zainteresowań.
Powstał więc projekt dedykowany „niespokojnym
duchom”, osobom, które mają wizję i odwagę,
aby spróbować coś zmienić. Do udziału
zapraszało proste ogłoszenie – „Masz 15–25 lat?
W Twojej miejscowości nie ma kina, teatru, klubu
dyskusyjnego, ciekawych spotkań ani twórczych
warsztatów? Fascynuje Cię film, fotografia, teatr,
dziennikarstwo, sztuka? Masz pasję i chcesz
się nią podzielić z innymi? Przyjedź na warsztaty
w Warszawie, zdobądź dotację i zrealizuj swój
pierwszy projekt społeczno-kulturalny!”.
Od tej pory projekt miał sześć edycji, wzięło
w nim udział ponad sto młodych osób z całej
Polski. To pierwsze doświadczenie stało
PL / Firlej
What do people get out of participating in
such events?
D.T.: I get the impression – and this is often
the case – that people are shut off from each
other, they don’t seek out new opportunities...
they generally just sit at home. They’re afraid of
going out or simply don’t have anywhere to go.
We wanted to embolden them, to encourage
them to meet more often and learn new things.
We love it when we run training sessions on
basic computer skills for seniors, and then see
them come to our computer room to use the
Internet or the computer on their own. They’d
never imagined that they could actually use all
this new stuff and it only takes a single short
training session to convince them they can.
K.S.: We talk to the parents of the children
who come to our cultural centre. They tell
us that the children want to come, that they
are curious because it’s different than at
school. True enough. The classes we run last
three hours – you can take a break whenever
you want to, and you can go and play and
come back after a while. We don’t dictate to
children that they have to do “pretty” things,
but we do encourage them to do their best.
What are your plans for the immediate future?
D.T.: The Association was founded six months
ago, so it’s still new and we’re learning all
the time. I’d like to see it grow – beyond our
village. I’d like it to become a great, active
organisation that draws on the efforts of
many people who have fun spending time
together, I’d like it to become work that we
benefit from and which is important to us.
The results of this work will come on their
own, without having to look for them.
Interviewed by Agnieszka Pajączkowska
77
się dla części z nich pierwszym krokiem do
kolejnych, samodzielnie podejmowanych
już działań oraz pomysłem na życie. Przepis
na działanie składa się z kilku elementów,
które realizujemy krok po kroku.
Krok 1: Ludzie sami zgłaszają się do projektu.
To oni docierają do informacji, podejmują
decyzję, wypełniają prosty formularz
zgłoszeniowy, w którym opisują siebie,
miejscowość i wstępny pomysł na projekt.
Już na tym etapie zawiązują także lokalne
partnerstwo – znajdują instytucję, która
wesprze ich działania (np. dom kultury, OSP,
lokalne stowarzyszenie). Szukamy osób,
które są zmotywowane i myślą w otwarty
i odważny sposób – biorąc pod uwagę własne
zainteresowania, ale także lokalne potrzeby.
Krok 2: Zapraszamy na kilkudniowe, bardzo
intensywne warsztaty w Warszawie. W czasie
spotkania uczestnicy dowiadują się, jak
zmienić pomysł w realny projekt. Spotykają się
z doświadczonymi animatorami i menedżerami
kultury, odwiedzają warszawskie instytucje
i organizacje. Poznają rówieśników, którzy
także chcą działać lokalnie. Doprecyzowują
swój pomysł krok po kroku i zbierają nową
wiedzę – jak pozyskać dodatkowe wsparcie,
jak stworzyć zespół pomocników, jak
zaangażować mieszkańców w działanie.
Krok 3: Częścią projektu jest konkurs
dotacyjny – po powrocie z warsztatów
uczestnicy pracują nad prostym formularzem
wniosku. Zdobywają niewielkie granty
(ok. 2000–2500 zł), a często udaje im
się pozyskać dodatkowe środki lokalnie.
Dzięki dotacji mogą kupić materiały, opłacić
honorarium osoby prowadzącej warsztaty,
wydrukować plakaty. Zarządzanie, nawet
niewielką kwotą, pozwala poznać zadania
koordynatora nie tylko od strony twórczej
i koncepcyjnej, ale także organizacyjnej.
78
The “Young
Managers of
Culture”
The project was conceived ten years ago as one of
the first projects of the “ę” Association of Creative
Initiatives. It was born out of our experience of
travelling across Poland, running film, journalism
and photography workshops, and simple
observation. We saw that small villages and towns
have a lot of energetic young people who are full
of ideas and dreams but at a loss as to how to
realise them. They complain that their town or
village does not have a cinema, that there are too
few cultural events, and that they cannot pursue
their interests and passions. We therefore came
up with a project dedicated to “restless souls”,
i.e. people who are blessed with a vision and who
have the courage to try to change things. People
were invited to take part with a straightforward
announcement: “Are you aged 15 to 25? Is there
no cinema, theatre, discussion club, interesting
meetings or creative workshops in your town? Are
you fascinated with film, photography, theatre,
journalism or art? Are you passionate about
something and would you like to share that
passion? Come to a workshop in Warsaw, win
a grant and realise your first socio-cultural project!”
Since then we have run six editions of the project
for over a hundred young people from all over
Poland. That first experience became the first
step to further independent cultural activities
and a new way of life for many of those people.
The recipe for community action consists of
a number of steps that we take one by one.
Step 1: People apply to the programme on their
own. They come across the announcement,
decide to apply, fill in a simple application form
PL / Firlej
Krok 4: Realizacja projektów odbywa się
przy stałym wsparciu Towarzystwa „ę”.
Uczestnicy mogą korzystać z konsultacji, są
odwiedzani i wspierani na miejscu, ostatnio
mogli również skorzystać z wizyty Latającego
Animatora Kultury, odbyć wizytę studyjną oraz
czerpać wiedzę z materiałów edukacyjnych
publikowanych na stronie internetowej. Dzięki
temu, że projekt odbywa się w stosunkowo
niedużej skali (w każdej edycji bierze udział
20–25 osób), możliwe jest utrzymanie
bliskiego, indywidualnego kontaktu z każdym
uczestnikiem przez cały czas trwania projektu.
Krok 5: Długie doświadczenie realizacji
programu nauczyło nas, że duży potencjał
tkwi we wspólnym świętowaniu i wymianie
doświadczeń po realizacji projektu. Dlatego
w trakcie ostatniej edycji zorganizowaliśmy
spotkanie podsumowujące program,
połączone z warsztatami planowania
przyszłości. Aby wzmocnić kontakty między
uczestnikami, na portalu społecznościowym
stworzyliśmy „Klub Absolwenta” – pełni on
funkcję narzędzia do budowania sieci.
W 2010 roku zorganizowaliśmy specjalną
edycję projektu: „Młodzi menedżerowie kultury
w bibliotekach”. Zaprosiliśmy do współpracy
bibliotekarki chętne do sprawdzenia się
w nowej roli osoby wspierającej działania.
Ich doświadczenie, autorytet i wsparcie,
w połączeniu z energią i pomysłami
młodych, okazało się świetnym połączeniem
– w 27 miejscach w Polsce odbyły się
warsztaty, wystawy, projekcie filmowe,
akcje artystyczne, happeningi, realizowane
wspólnie przez młodych ludzi i bibliotekarki.
Program „Młodzi menedżerowie kultury” zmienia
się wraz z nami – próbujemy dostosowywać
go do aktualnych potrzeb i testować nowe
metody pracy. W nadchodzącym roku planujemy
realizację w kolejnej, nowej odsłonie: „Młode
PL / Firlej
where they tell us about themselves, their home
town or village, and their tentative project idea.
Even at this stage, they have to arrange for a local
partnership – they need to find an institution that
will support their activities (e.g. a cultural centre,
Volunteer Fire Department, local association,
etc.). We are looking for motivated people who are
open-minded and adventurous in their thinking
– people who want to pursue their own interests
but who are also concerned about local needs.
Step 2: Applicants are invited to two- or threeday super intensive workshops in Warsaw
where they learn how to translate ideas into
real projects. They meet experienced cultural
managers and animators and managers, and
visit institutions and organisations in Warsaw.
They meet others like themselves who also want
to act locally. They work on their ideas step by
step and acquire new knowledge - on how to
get additional funding, how to create a group of
helpers, and how to get local people onside.
Step 3: Competing for grants is part of the project.
Once the applicants return from Warsaw, they
work on a straightforward application form. They
are given small grants (PLN 2,000–2,500) and
frequently manage to obtain more funding locally.
This grant money enables them to purchase
materials, pay the workshop instructor, and
print posters. By having to manage even a small
amount of money, they can learn what it is like
to work as a project coordinator – not just from
the perspective of creative and conceptual input,
but also from the perspective of an organiser.
Step 4: All projects are realised with the ongoing
support of the “ę” Association of Creative Initiatives.
Programme participants can seek advice from
consultants, they are visited and offered support
in their home towns, and as of recently, have been
able to avail themselves of a visit from a Flying
Cultural Animator, go on study trips, and acquaint
themselves with the educational materials
79
menedżerki kultury”. Skierujemy ją do kobiet
w wieku 18–35 lat, które działają lokalnie,
ale mają już na swoim koncie doświadczenia
związane z realizacją projektów społecznokulturalnych (np. zarządzają małym domem
kultury, prowadzą własne stowarzyszenie, są
bibliotekarkami, pracują w świetlicy itd.).
www: mmk.e.org.pl, e.org.pl
Jak działa lider?
Łukasz Jochemczyk
Lider to ktoś, o kim myślimy, że pociągnie za
sobą tłumy ludzi, które pójdą za nim w ogień. Do
czego jest potrzebny lider? Może zacznijmy od
tego, do czego nie jest potrzebny. Nie potrzeba
go, aby wygenerować ideę, aby wymyślić, jak
ją zrealizować, ani aby rozumieć, jak działa
mechanizm realizacji projektu. Lider jest
potrzebny, aby motywować ludzi do działania.
W życiu mamy do czynienia z różnego rodzaju
liderami – także takimi, którym wszystkie
wymienione tu umiejętności mimo wszystko się
przydają. Bo byłoby fajnie, aby osoba, która jest
liderem, potrafiła jednocześnie zasiać pewną
ideę w grupie, dobrze zorganizować jej działanie,
aby rozumiała mechanizmy funkcjonowania
grupy i miała wiele innych umiejętności,
które z pewnością się jej przydadzą.
Nie ma ludzi, którzy się urodzili w naturalny
sposób „kimś” – na przykład „naturalnym
liderem”. Nie istnieje coś takiego jak wrodzone
predyspozycje do wykonywania danego zawodu.
Pozyskujemy te cechy w procesie uczenia
się i zdobywania życiowych doświadczeń,
które sprawiają, że jedne rzeczy przychodzą
80
posted on our website. Because the project
reach is relatively small (20–25 participants per
programme), direct contact can be maintained with
every participant throughout the entire project.
Step 5: Longstanding experience in running
the programme has taught us that collective
celebration and exchange of experiences after
the completion of a project has a lot of potential.
That is why we held a final meeting followed
by a future-planning workshop at the end of
last season of the programme. We have also
set up a “Graduate’s Club” on a social network
to strengthen contacts between programme
participants. This operates as networking tool.
In 2010, we ran a special edition of the (Young
Managers of Culture in Libraries) project. We
invited librarians who were willing to assume
the role of people who support certain activities
to take part. Their experience, authority
and support, combined with the energy and
ideas of the young people turned out to be
an incredible mix – in 27 villages and towns
across Poland, workshops, exhibitions, film
screenings, artistic events, and happenings
were held in collaboration with librarians.
The “Young Managers of Culture” programme
is evolving with us – we try to adjust it to
current needs and test new methods of work.
In the upcoming year, we envisage running
the programme in a slightly modified form.
The “Young Female Managers of Culture”
programme will be addressed to women
aged 18–35 who are active locally and who
have some experience in running social and
cultural projects (e.g. managers of small
cultural centres, chairs of associations,
librarians, community centre workers, etc.).
www: mmk.e.org.pl, e.org.pl
PL / Firlej
nam łatwiej, a inne trudniej. Uczymy się
tych umiejętności „przy okazji”. Tych, które
są potrzebne do wykonywania roli lidera,
można się nauczyć, kiedy się po prostu tę rolę
wykonuje. Każdy kolejny projekt wykonywany
z ludźmi jest łatwiejszy, bo jesteśmy bogatsi
o doświadczenia z projektu poprzedniego.
Dobrze mieć świadomość, że jeśli tylko chcemy,
naprawdę wszystko jest możliwe. Pozytywne
nastawienie to sprawa pierwsza. Drugą są inni
– ktoś, kto nas wspomoże i powie: „Dasz radę!”.
Czasami dobrze znaleźć sobie kogoś do pary
i zostać parą liderów – wtedy pewne rzeczy stają
się prostsze. Trzecia rzecz: miejmy w głowie
świadomość, że skoro inni jakoś dają radę,
ja też mogę – to nie są rzeczy niewykonalne.
Czwarta: zawsze warto spróbować. Jeśli na
przykład pójdę do wójta z pewną propozycją
i on powie „nie”, nic się nie stanie. Świat się
nie zawali, a ja nie muszę zapaść się pod
ziemię. Jeżeli spróbuję, mam szansę uzyskania
odpowiedzi „tak”. A jeśli nie spróbuję, będzie
tak, jakby wójt powiedział „nie” już teraz.
Zaangażowanie członków grupy jest
podstawowym czynnikiem osiągnięcia sukcesu.
W związku z tym warto pamiętać, że osoby
zaangażowane w nasz projekt chciałyby czuć
się za coś odpowiedzialne, mieć świadomość,
że coś w projekcie jest ich własne. To kwestia
fajnego i mądrego rozdzielenia obowiązków, aby
nie wchodzić sobie nawzajem w kompetencje.
Problem jednak rozbija się często o to, że
zwykle boimy się przekazywać obowiązki, bo nie
wierzymy, że ktoś wykona je dobrze i na czas. Albo
uważamy, że „on nie zrobi tego tak dobrze, jak
ja bym zrobił”. Dlatego najchętniej zrobilibyśmy
wszystko sami – wcześniej wstając, kładąc się
spać bardzo późno, a przy tym zaniedbując inne
codzienne sprawy. Zaufanie grupie i obdarowanie
jej członków odpowiedzialnością za różne
ważne zadania jest jednym z najtrudniejszych
i jednocześnie najważniejszych zadań lidera.
PL / Firlej
How Does
a Leader Work?
Łukasz Jochemczyk
When we think about a leader, we usually have in
mind someone who can lead a crowd of followers
into the fire. What is it that a leader needs to
do? We might begin by stating what he or she
does not need to do. Leaders are not necessary
to generate ideas. They are not necessary to
come up with ways of realising these ideas.
They are not even necessary to understand the
mechanism of carrying out a project. What they
are necessary for is motivating people into action.
We come across all sorts of leaders in life
– including those who find all the above skills
useful. It would be great if the person who is the
leader could also plant a certain idea in a group,
organize its activities well, understand its inner
workings, and demonstrate a few other useful skills.
Nobody is born as a natural “something”, e.g.
a “natural leader.” There is no such thing as an
innate predisposition to perform a particular task.
We acquire these qualities through learning and by
gaining various life experiences that make some
things come easier and others harder. We acquire
these skills subconsciously in the process. The
skills necessary to perform the role of a leader
can be learned on the job. Projects carried out in
conjunction with others become progressively easier
because we have the benefit of our prior experience.
It is good to be aware that anything is possible so
long as the will is there. The main thing is to have
a positive attitude. The next most important thing is
to have someone to support you and say “you can
do it.” Sometimes it’s good to find a partner and
work as a pair of leaders. Certain things become
simpler then. The third thing to bear in mind is that
81
W każdej grupie pojawiają się jakieś tarcia.
Klucz do ich rozwiązania stanowi komunikacja.
Ludzie pracują dużo lepiej, gdy działają zgodnie
z zasadami, które wspólnie ustalili. Wkład
lidera może być tu większy niż pozostałych
osób, ale należy dawać ludziom możliwość
wyboru. Gdy będą mieli autentyczne poczucie,
że są to ich reguły, będą bardziej skłonni
ich przestrzegać i z nimi się zgadzać. Lepiej
rozmawiać o czymś na wszelki wypadek
niż wcale nie rozmawiać. W ten sposób
unikniemy niepotrzebnych problemów,
które inaczej paraliżowałyby pracę grupy.
Tekst jest fragmentem rozmowy z dr. Łukaszem
Jochemczykiem, psychologiem specjalizującym się
w negocjacjach i rozwiązywaniu konfliktów. Całość na
stronie projektu „Młodzi menedżerowie kultury
w bibliotekach”: http://mmk.e.org.pl/eakademia/
eakademia_sylwetki_jochemczyk.html
Rola bibliotekarza
miejscowego (1922)
Helena Radlińska
Bibliotekarzem miejscowym może być każdy, kto
kocha książki i ludzi, posiada pewne oczytanie
i zamiłowanie systematyczności w pracy.
Bibliotekarz miejscowy powinien zdawać
sobie dokładnie sprawę z całości akcji
oświatowej, z jej organizacji i z roli swej
stacji w ogólnej sieci bibliotecznej.
Po otrzymaniu książek powinien nie tylko
sprawdzić formalnie zawartość przesyłki,
lecz zapoznać się z treścią książek, przejrzeć
je wszystkie, w miarę możności przeczytać
chociażby te, które mówią o sprawach
zupełnie dlań nowych lub napisane
są przez nieznanych mu autorów.
82
if other people can somehow manage, then so can
you – whatever has to be done is obviously not
impossible. The fourth thing to remember is that it is
always worth giving something a shot. For instance,
if I visit a wójt (borough head) with a particular
proposal and he says “no”, it’s not the end of the
world and I don’t have to slink off in shame. At least
if I try, there’s a chance he might say “yes”, but if
I don’t, I’ve as good as been told “no” before I start.
The involvement of group members is the key to
achieving success. For this reason, we need to
remember that those involved in our project all want
to feel responsible for something, i.e. they want to
feel that they’ve made a personal contribution. This
is about judiciously delegating responsibilities so
that people do not invade each other’s turf. The
problem is often that we are afraid to delegate tasks
because we do not believe others can perform
them properly and on time. Sometimes we think
“he won’t do it as well as I would”. This is why we
prefer to do everything ourselves – getting up at
the crack of dawn, going to bed late, and neglecting
our daily responsibilities. Trusting his or her group
and delegating responsibilities for important
tasks to its members is one of the most difficult
and most important responsibilities of a leader.
There will always be some friction in a group but
communication is the key to solving whatever issues
arise. People work much better to rules they have
established themselves. The leader’s input here may
be greater than that of the others, but it’s still good
to offer the possibility of choice. If they genuinely
feel that these are their rules, people are more likely
to consent to them and observe them. It’s better to
discuss something just in case, than not talk about
it at all. That way we avoid unnecessary problems
that would otherwise cripple the work of the group.
This is an excerpt from an interview with Łukasz
Jochemczyk PhD, a psychologist specialising in
negotiations and conflict solving. The whole interview
can be found on the The Young Managers of Culture in
libraries website – http://mmk.e.org.pl/eakademia/
eakademia_sylwetki_jochemczyk.html.
PL / Firlej
O ile bibliotekarz sam odbiera z centrali
komplet książek – powinien na miejscu
dowiedzieć się o zasadach doboru.
Zadaniem bibliotekarza jest nauczyć czytać
naprawdę, tj. korzystać z książek i stosować
zdobycze książkowe w życiu. Równocześnie ma
uczyć czytelników obchodzenia się z książką
jako przedmiotem. Wiadomo, że zazwyczaj
bywa ona niszczoną i poniewieraną wskutek
nieświadomości szkód przez to wyrządzanych.
Dla zachęcenia czytelników bibliotekarz
powinien nie tylko rozwiesić katalogi nadesłane
przez centralę lub sporządzone przez siebie
wedle podanych wyżej wskazówek, lecz rozłożyć
książki, opowiedzieć, z jakich są dziedzin,
czem się stać mogą dla ludzi, którzy je do rąk
dostaną. Tego rodzaju pogadanki odbywać się
powinny dość często, ale urozmaicone głośnem
odczytywaniem ustępów z książek trudniejszych,
ukazywaniem piękna poezji, wyjaśnieniami,
jak książka powstaje i jakie bywają jej losy
wśród wędrówek pomiędzy ludźmi.
Doradzanie i wybór książek dla czytelnika
powinny się odbywać niezmiernie
ostrożnie, by nie przytłumić samodzielności
początkującego, nie urazić jego wstydliwej
ambicji, a równocześnie życzliwie
dopomóc do aktu własnej woli.
Niezmiernie ważnem jest rozpytywanie
czytelników, czy się im książka podobała, należy
przytem strzec się jakiegokolwiek okazywania
swej wyższości i natarczywego wdzierania się
do cudzej duszy. Nieraz książka (zwłaszcza
u dorastającej młodzieży) poruszy najtajniejsze
struny, wywoła subtelne uczucia, niezupełnie
jeszcze uświadomione. Dobry wychowawca
potrafi to odczuć i nową książką bez słowa
przemówić do czytelnika. Bibliotekarz powinien
zapisywać uwagi czytelników o książkach
i swoje o czytelnictwie. Jeżeli jakaś książka
PL / Firlej
The Role of a Local
Librarian (1922)
Helena Radlińska
Anyone who loves books, can relate to people,
and is reasonably well-read and fond of
orderliness, can become a local librarian.
A local librarian ought to be aware of
his overall educational mission and its
organisation, as well as his role and how
it fits into the general library network.
Whenever he receives a parcel of books, the
librarian should not only formally check the
contents of the parcel, but also acquaint himself
with the content of the books. He should
peruse them, and if possible, at least read
those concerning things that are new to him or
written by authors with whom he is unfamiliar.
In the event that the librarian collects the books
himself from head office, he should learn the
criteria for selecting books while he is there.
It is the task of the librarian to teach people
how to read – really read – i.e. how to use
books and apply the knowledge found in
them to their lives. At the same time, the
librarian should teach readers how to handle
books as objects. Books are known to be
damaged through mishandling. This is due to
ignorance of the damage this can cause.
In addition to posting catalogues sent out by
head office or compiled by himself (as per the
above guidelines) on the wall, the librarian
should encourage readers by distributing
books and telling them what areas they
cover and what they can become for them.
These talks should be held reasonably often
83
powszechnie się podoba – warto się zastanowić
dlaczego, w przeciwnym razie bibliotekarz
powinien zbadać i przemyśleć przyczyny
niepowodzenia. O ile bibliotekarz sam uzna
książkę mało poczytną za dobrą i piękną
– może spróbować głośno ją odczytywać,
wyjaśniając treść, wywołując dyskusję.
Pierwodruk: H. Orsza [Helena Radlińska], Jak prowadzić
biblioteki wędrowne. Wskazówki i przykłady, Toruń–
Warszawa–Siedlce: Towarzystwo Wydawnicze „Ignis”,
1922 [seria „Kultura nowej Polski”], s. 39–41.
and preferably supplemented by reading
excerpts from the more difficult books out
loud, illustrating the beauty of poetry, and
explaining how books are made and what
they go through as they change hands.
Advising and selecting books for readers
should be done with caution so as not
to throttle the independence of novices.
The idea is to sympathetically help
readers make their own choices without
insulting their modest ambitions.
It is vital that readers be asked whether they
enjoyed their books. The librarian should refrain
from demonstrating her superiority and intruding
into other people’s psyches. It may happen that
a book (especially among young readers) will
strike the most personal of strings and resonate
with subtle emotions that the reader had not
been conscious of before. A good educator will
sense this and merely respond by proposing
a similar book. A librarian should take notes
of other readers’ reflections on reading as well
as her own. If a particular book happens to be
enjoyed by a lot of people, it is worth considering
the reasons for this popularity. Conversely, the
librarian should try to determine why other
books are not successful with readers. In the
event that the librarian finds that a seldom
read book is nevertheless good and beautiful,
he could try reading it out loud, explaining
the content and provoking a discussion.
H. Orsza [Helena Radlińska], Jak prowadzić biblioteki
wędrowne. Wskazówki i przykłady. (How to organise
mobile libraries. Advices and examples), Towarzystwo
Wydawnicze “Ignis”, 1922, Toruń–Warszawa–Siedlce
[“Kultura nowej Polski” series], pp. 39-41.
Organizacje
pozarządowe
i ich działalność
na Litwie
– 90 –
Park
Kalniečiai
– 87 –
Kalniečiai
Park
Święto
Wspinaczki
–
Boulder Fest
Wywiad z Ingą
Kupetytė-Bunevičienė,
szefową organizacji
„Miegantys Drambliai”
– 94 –
An interview with
the head of the NGO
“Miegantys Drambliai”
Inga KupetytėBunevičienė
kowno / kaunas
84
PL / Firlej
Non-governmental
Organisations
and their Activity
in Lithuania
Polityka
kulturalna
na Litwie
– 97 –
Cultural Policy
in Lithuania
►►Święto Wspinaczki zastało zainicjowane
►►The project Boulder Fest focused primarily
wraz z instalacją ścianki do wspinaczki
on a climbing boulder, installed in
w parku Kalniečiai w Kownie, która
Kalniečiai park, which later became an
stała się lokalną atrakcją. Początkowo
attraction for the local residents. Initially,
przechodnie jedynie przyglądali się temu,
people were simply watching what was
co działo się na ściance, nieco później
happening on and around the climbing
sami zaczęli się angażować, a nawet
boulder, while later they became actively
zgłaszać pomysły dotyczące innych
involved in the project and even voiced
aktywności, w których chcieliby brać udział.
their own ideas of the other things
W rezultacie wyłoniła się grupa, która
they would like to try out in the park.
spotykała się regularnie raz w tygodniu, by
Eventually, a community emerged that
wspólnie spędzać czas. Z czasem pojawiły
met once a week to spend time together.
się również inne zajęcia artystyczne
As the project evolved, the effort to
i muzyczne, warsztaty ekologiczne, sesje
promote climbing was accompanied by
gier planszowych, zajęcia sportowe na
artistic and musical activities, ecology
świeżym powietrzu, slacklining, wykłady
workshops, board game sessions, active
oraz treningi jogi.
outdoor sports activities, slack lining,
Celem projektu jest promocja aktywnego
lectures, and yoga. The aim of the
spędzania wolnego czasu, rozwijanie
project was to promote active leisure, to
odpowiedzialnego podejścia do ochrony
develop a responsible perspective on the
środowiska naturalnego, rewitalizacja
preservation and cultivation of nature
pozbawionego życia i opuszczonego parku
and the city, to revitalize the lifeless
poprzez aktywizację lokalnej społeczności,
and abandoned park zone by mobilizing
zwiększenie poczucia bezpieczeństwa
the district’s community, to mobilize
w okolicy, a także mobilizacja kowieńskich
Kaunas’s organisations and facilitate their
organizacji oraz umożliwienie ich
collaboration, and to create an active and
skuteczniejszej współpracy.
safe zone.
►►Święto zostało zorganizowane przez
►►The fest was organised by the “Miegantys
organizację pozarządową „Miegantys
Drambliai” (Sleeping Elephants) NGO.
Drambliai” (Śpiące Słonie). Uczestnikami
Participants were residents of the district.
są mieszkańcy dzielnicy.
►►lato roku 2012, w każdą środę
►►the summer of 2012, every Wednesday
►►Park Kalniečiai w Kownie
►►Park of the Kalniečiai district in Kaunas
►►Projekt zrealizowany przy pomocy
►►“Miegantys drambliai” and other NGOs
wolontariuszy z organizacji pozarządowych:
voluntarily contributions.
„Miegantys Drambliai” oraz innych.
86
LT / Kowno
Park Kalniečiai
Kalniečiai Park
W czasach Związku Radzieckiego w tak
zwanych „dzielnicach-sypialniach” na Litwie
wznoszono na masową skalę wielopiętrowe
bloki mieszkalne. Choć filozofia tych
osiedli opierała się na szczytnych ideach
modernistycznych, a odwoływano się nawet
do Le Corbusiera, w czasach niepodległości
miejsca te stały się ogniskami problemów
społecznych. Obecnie większość z takich dzielnic
wymaga renowacji budynków, odpowiedniej
adaptacji przestrzeni (problemy z miejscami
parkingowymi, zanieczyszczenie trawników,
zbyt mała powierzchnia przeznaczona na
cele rekreacji i zabawy dla dzieci) oraz
zwiększenia powierzchni mieszkalnej. Te
problemy zmuszają ludzi do poszukiwań
bardziej przyjaznych miejsc do zamieszkania
lub do przekształcania już istniejących
osiedli. Wskutek tego w obrębie jednego
In the Soviet times, the so-called “bedroom
districts” composed of high-rise apartment
blocks were growing and expanding rapidly
across Lithuania. Although this propelled the
development of the ideas of modernism and
even those of Le Corbusier, in the Independence
period these locations became one of the
most prominent sores of social life. At present,
almost all of the bedroom districts are in need of
renovation, timely adaptation of spaces, functional
conversion (car parking problems, pollution of
lawns, reduction of children’s leisure and play
areas), and expansion of residential space. These
problems compel the residents to look for a more
appropriate place of residence or to transform
the one they are living in. This is conducive to
the emergence of different economic and social
strata within the micro district, which is reflected
in the differences in architecture and space.
osiedla pojawiają się różnice ekonomiczne
i społeczne, których odzwierciedlenie można
odnaleźć w architekturze i przestrzeni.
Kalniečiai to jedna z „sypialni” Kowna (jej
budowę rozpoczęto w latach 1973–1974),
wyróżniająca się dużą powierzchnią (78,39
ha) oraz własnym parkiem (15 ha), w którym
znajduje się staw z krętą linią brzegową, zasilany
przez wody gruntowe. Mimo wyjątkowego
charakteru park został jednak zdewastowany
i jest opuszczonym i niebezpiecznym miejscem
na mapie dzielnicy. Jak zauważają autorzy
publikacji dotyczącej planowania przestrzeni
miejskiej zgodnie z zasadami zrównoważonego
rozwoju, w roku 2011 w parku pojawiały się
„liczne problemy z konserwacją urządzeń
parkowych oraz problemy typowe dla
parków miejskich w okresie powojennym:
zaniedbana roślinność, staw oraz inne
elementy parku, a także infrastruktura, uboga
oferta rekreacyjna; park miał zasadniczo
charakter monofunkcyjny i nie wyróżniał się
niczym szczególnym”1. Te uwagi świadczą
nie tylko o kłopotach z przestrzenią parku,
ale i o problemach lokalnej społeczności.
Autorzy publikacji twierdzą, że rewitalizacja
parku Kalniečiai „zapewniłaby odwiedzającym
wiele pozytywnych doświadczeń: odpoczynek,
sport, zajęcia edukacyjne oraz rozrywkę,
a także szczególne odczuwanie czasu
i przestrzeni oraz wrażenia estetyczne:
akustyczne i dotykowe, węchowe i wzrokowe”2.
Oczywiste jest, że opuszczony park nie
spełniał tych funkcji i stanowił problematyczny
element miejskiej przestrzeni.
Obecnie park Kalniečiai stał się zupełnie innym
miejscem. Zmiana dotyczy nie tylko estetyki
– park został uporządkowany – ale także
stopnia zaangażowania i integracji społeczności.
Wiosną 2011 roku zainstalowano tu sprzęt do
ćwiczeń, który przyciąga zarówno młodzież, jak
i seniorów, zachęcając do ruchu na świeżym
88
Kalniečiai is one of Kaunas’s bedroom districts
(its development began in 1973–1974),
distinguished by size (78.39 ha) and its park
(15 ha), which has a pond with a curved
shoreline, fed by underground springs. However,
despite its unique nature, Kalniečiai park was
damaged by the ignorance of the general public
and the local community, and has become
a desolate and unsafe place. As the authors
of a publication on sustainable landscaping
of urban areas note, in 2011 the park was
suffering from “numerous maintenance and
functional problems typical of urban parks
of the post-war era: unattended vegetation,
pond, and other elements of the park,
abandoned infrastructure, lacking diversity of
activities, essentially monofunctional nature
of the park and absence of a distinctive
character”1. These remarks reveal not only
the shortcomings of the district’s park, but
also the issues the local community has to
deal with. In the same publication, the authors
argue that a revitalization of Kalniečiai park
would “enable the visitors to enjoy a variety of
positive experiences: rest and relaxation, sports,
educational, cultural and creative, as well as
entertainment activities, to experience time
and space, as well as a number of aesthetic
experiences: acoustic and tactile, olfactory and
visual”2. It is evident that these experiences
were unavailable in the abandoned park, and
it became a problematic urban element.
powietrzu. Było to pierwsze urządzenie tego
typu w mieście – za tym przykładem wkrótce
poszli użytkownicy okolicznych parków.
Instalacja sprzętu zachęciła władze dzielnicy do
organizowania w parku imprez sportowych dla
seniorów, którzy chętnie biorą udział w zajęciach
ruchowych i wydarzeniach lokalnych oraz
zajmują się konserwacją sprzętu sportowego.
Planuje się również renowację placu zabaw
dla dzieci oraz boiska do koszykówki. W roku
2010 podczas kampanii „Darom” (czyli „Zróbmy
to”), polegającej na porządkowaniu okolicy
oraz przestrzeni publicznej, znaleziono
wiele starych opon, które wykorzystano
potem do budowy ścieżek w parku.
Jesienią 2012 roku zorganizowano w parku
kampanię „Przytul Ziemię”: mieszkańcy sprzątali
park, wykonywali dekoracje z liści, spędzali
wspólnie czas i publikowali swoje przemyślenia
w internecie3. Organizacja pozarządowa
„Miegantys Drambliai” przekazała z kolei
ściankę wspinaczkową i rozpoczęła prowadzenie
zajęć w każdą środę w ciepłych miesiącach roku.
Park Kalniečiai stał się na nowo miejscem
tętniącym życiem nie tylko dzięki
uporządkowaniu przestrzeni parkowej,
ale i za sprawą działań skierowanych do
społeczności oraz dzięki podniesieniu
świadomości znaczenia i wartości najbliższego
środowiska człowieka, do czego przyczyniła
się działalność organizacji pozarządowych.
followed its example. The mounting of these
machines encouraged the Kalniečiai eldership
to host in the park sports events for senior, who
willingly participate in sports activities, take
an active part in community life, and take care
of the exercise machines’ maintenance. The
future plans of the eldership involve renovation
of a playground and a basketball court. During
the 2010 Darom (“Let’s do it”) campaign (which
involves residents tidying up their private
homes and immediate environment), a lot of
discarded tyres were collected which were later
recycled and used for the park’s pavement.
In the autumn of 2012, the park became the
location of the “Hug the Earth” campaign,
during which the residents were not only
tidying up the park, but were also making
ornaments from leaves, interacting, and
publishing their reflections about the initiative
on the Internet3. The NGO “Miegantys
Drambliai” donated a climbing boulder to the
park and began running training sessions
on Wednesdays during the warm season.
Thus, the revival of Kalniečiai park was made
possible not only by tidying it up, but also by
initiating community action and cultivating an
understanding of the importance of one’s living
place and its maintenance, streamlined by the
involvement of various projects and NGO activity.
However, at present Kalniečiai park is
a completely transformed park. Not only
as regards aesthetic aspects – tidied up
environment, but also as regards active
involvement and integration of the community.
Exercise machines inviting both young people
and seniors alike to work out outdoors were
mounted in the park in the spring of 2011.
The community of Kalniečiai park was the first
community to install such machines, and later
the parks of several other neighbourhoods
LT / Kowno
LT / Kaunas
89
Organizacje
pozarządowe
i ich działalność
na Litwie
Non-governmental
Organisations
and their Activity
in Lithuania
Greta Klimavičiūtė-Minkštimienė
Organizacje pozarządowe (NGO) to
jednostki prawne niezależne od państwa lub
samorządów lokalnych, które nie dokonują
podziału zysku pomiędzy swoich pracowników
oraz realizują cele oparte na procedurach
wewnętrznych, a przynależność do nich
nie jest regulowana przepisami prawa lub
podobnymi obiektywnymi czynnikami. Są
to publiczne organizacje opierające się na
pracy wolontariuszy, które zazwyczaj nie
dążą do osiągania zysku i działają w interesie
publicznym. Powyższa definicja została
zaproponowana przez Instytut Prawa NGO4,
który jednocześnie przyznaje, że idea NGO
na Litwie jest pojmowana w różnoraki sposób
i nie ogranicza się w języku prawnym do
jednego, standardowego użycia. Oznacza to, że
członkowie litewskiego społeczeństwa, mówiąc
o NGO, mogą mieć na myśli różne rzeczy.
Non-governmental organisations (NGOs) are
legal entities that are independent of state or
municipal institutions, do not distribute their
profit to their employees, and pursue their
objectives based on internal procedures, with
membership which is not governed by legislative
provisions or other fundamental objective
circumstances. These are public, volunteer-based
organisations that usually do not seek profit and
act in the public interest.4 This is a definition
offered by the NGO Law Institute, which also
admits that in Lithuania the concept of an NGO
is understood in various ways, and does not have
a clear standardised usage in legal language.
This means that Lithuanians may have different
things in mind when speaking about NGOs.
Obecnie działania NGO na Litwie regulują
trzy akty prawne: ustawa o stowarzyszeniach,
ustawa o instytucjach publicznych oraz ustawa
o instytucjach charytatywnych i fundacjach
(należy zaznaczyć, że żadna z nich nie
określa wymienionych podmiotów mianem
NGO, choć wszystkie są za takie uważane).
Najwięcej wątpliwości budzi interpretacja
terminu „instytucja publiczna” (IP). Misję IP
określono w ustawie o instytucjach publicznych
w sposób bardzo ogólny i lakoniczny – jest to
jednostka prawna typu non-profit, z ograniczoną
odpowiedzialnością, której celem jest działanie
w interesie publicznym poprzez działalność
90
At the moment, 3 legal acts that regulate NGOs
are in force in Lithuania: the Associations,
Public Institutions, and Charity and Support
Foundations acts (it must be noted that neither
of these calls these organisations NGOs,
although they are all perceived as such). Public
institutions (PIs) cause the most confusion.
The mission of a PI is defined in the Public
Institutions Act very laconically and broadly
– a PI is a non-profit limited liability public legal
entity whose aim is to meet the public interests
by carrying out activities that are beneficial to
society. There exist four types of PIs Lithuania5:
–– PIs established by budgetary institutions
which perform the most diverse functions
related to state or municipal functions
LT / Kowno
przynoszącą korzyści społeczne. Na Litwie
występują cztery rodzaje instytucji publicznych5:
–– założone przez jednostki budżetowe, które
wykonują różnorodne zadania z zakresu
obowiązków państwa lub gmin (przedszkola,
szkoły, uniwersytety, instytucje świadczące
usługi społeczne, szpitale, biblioteki itd.);
–– założone w celach komercyjnych (jako sposób
rozpoczęcia działalności gospodarczej dla
osób, które nie posiadają wystarczającego
kapitału dla założenia i utrzymania firmy
w początkowej fazie jej istnienia);
–– organizacje nieangażujące się w żadną
rzeczywistą działalność lub organizacje
fikcyjne, ustanowione w celu odniesienia
pewnych korzyści (jak możliwość odpisu 2%
podatku dochodowego na rzecz instytucji
publicznej wybranej przez podatnika);
–– organizacje, których cel oraz zasady
strukturalne/ funkcjonalne odpowiadają
koncepcji organizacji pozarządowych.
Warto odnotować, że większość NGO
realizujących projekty z zakresu animacji
kultury ma formę instytucji publicznych.
Według danych Krajowego Rejestru
Sądowego w 2009 roku na Litwie było 32
476 zarejestrowanych NGO. Większość z nich
stanowiły stowarzyszenia (42,7%), a następnie
wspólnoty (23,4%) i instytucje publiczne (16,1%)6.
39,8% NGO pracuje w obszarze społecznym,
a 38,6% w sektorze edukacji. Około 24,1% NGO
działa w dziedzinie kultury. Liczba rzeczywiście
działających NGO jest jednak niższa niż liczba
zarejestrowanych organizacji (większość NGO
nie dokonuje wykreślenia z rejestru z uwagi
na skomplikowany przebieg tej procedury).
Połowa NGO jest zlokalizowana w okręgach
wileńskim lub kowieńskim. Wskaźnik stosunku
liczby NGO do liczby mieszkańców wynosi
przeciętnie 8,9 organizacji na 1000 osób.
Studium wykonalności programu grantów dla
NGO przeprowadzone w 2010 roku wykazało, że
LT / Kaunas
(kindergartens, schools, universities, social
services institutions, hospitals, libraries, etc.);
–– PIs established for entrepreneurial purposes
(as a way to start a business for persons who
do not have sufficient funds for establishing
and supporting a business in its initial stage);
–– organisations that do not engage in any
actual activities or fictitious organisations,
established with the purpose of taking
advantage of certain benefits (such as
the 2 per cent of personal income tax that
residents may donate to a PI of their choice);
–– organisations whose aims and structural/
functional principles comply with the concept
of non-governmental organisations.
It should be noted that most NGOs that
carry out cultural animation projects have
the legal form of a Public Institution.
According to the data provided by the state
Enterprise Centre of Registers, 32,476 NGOs were
registered in Lithuania in 2009. Associations
(42.7%), communities (23.4%) and public
institutions (16.1%) accounted for the majority
of Lithuanian NGOs6. Of all the NGOs, 39.8%
work in the social and 38.6% education spheres.
Around 24.1% of NGOs work in the area of culture.
Yet the number of actually operating NGOs
is smaller than that of registered ones (most
NGOs do not deregister due to the complicated
deregistration procedure). One out of two NGOs
is based in Vilnius and Kaunas counties. The
average ratio of NGOs to inhabitants equals
8.9 organisations per 1,000 persons.
An NGO grant scheme feasibility study conducted
in 2010 revealed that around 20 per cent
of Lithuania’s citizens are involved in NGO
activities7. Involvement in NGO activities is
easiest for individuals with higher education and
young people aged 18–25 years (about 26% of
this age group) owing to their social activism. One
of the biggest issues for NGOs is representation
of seniors: barely 2 per cent of individuals over
91
około 20% obywateli Litwy jest zaangażowanych
w działalność NGO7. W pracę instytucji
pozarządowych najczęściej angażują się ludzie
o wyższym wykształceniu oraz osoby młode
w wieku od 18 do 25 lat (około 26% wszystkich
osób w tej grupie wiekowej), z powodu ich
wysokiej aktywności społecznej. Jednym
z największych problemów NGO jest poziom
uczestnictwa osób starszych: zaledwie 2% osób
powyżej 66 roku życia angażuje się w jakikolwiek
sposób w ich działalność. Dość ograniczony
jest także udział niepełnosprawnych oraz
osób z rodzin znajdujących się w złej sytuacji
(szczególnie na obszarach wiejskich), przede
wszystkim na skutek wykluczenia społecznego.
Co więcej, z powodu skomplikowanej tradycji
i kultury politycznej na Litwie, trudności
doświadczają organizacje pozarządowe,
które działają w dziedzinie wyrównywania
szans, obrony praw człowieka oraz ochrony
środowiska. Porównanie danych dotyczących
obszaru świadczenia usług NGO oraz poziomu
zaangażowania obywateli w tych obszarach
pokazuje, że organizacje zajmujące się
sportem, kulturą, edukacją oraz przeznaczone
dla ludzi młodych (a tego rodzaju organizacje
rozwijają się w sposób najbardziej dynamiczny,
ponieważ zwykle działają w szkołach lub na
uniwersytetach) z organizacyjnego punktu
widzenia są najskuteczniejsze oraz mają
największe oddziaływanie społeczne – podczas
gdy NGO pracujące w sferze społecznej oraz
reprezentujące interesy określonych grup
społecznych lub społeczności (poza dziećmi
i młodzieżą) mają oddziaływanie najmniejsze.
Według powyższego badania, organizacje
pozarządowe na Litwie pracują zazwyczaj
w więcej niż jednym obszarze (i stąd też są
organizacjami polifonicznymi), jednocześnie
nie mają homogenicznego charakteru,
jeśli chodzi o interesariuszy – często jedna
organizacja reprezentuje kilka grup. Ludzi, na
których rzecz działają NGO, można podzielić
92
66 years of age are involved in NGO activities in
some way. Representation of disabled people
and disadvantaged families (especially in rural
areas) at the NGO level is also quite limited,
mostly due to social exclusion. In addition, due
to Lithuania’s entrenched political culture and
traditions NGOs working in the spheres of equal
opportunities, human rights and environmental
protection experience difficulties. A comparison
of data on the areas in which NGOs render
their services and the citizens’ involvement
in those areas reveals that sports, cultural,
educational and youth organisations (this kind
of membership is among the most dynamic as
most organisations operate in schools and at
universities) are the most successful from the
organisational standpoint and have the highest
social reach, while NGOs working in the social
sphere and NGOs that represent the interests
of certain social groups or communities (except
for children and youth) have the lowest reach.
The findings of the aforementioned study
demonstrate that NGOs in Lithuania operate in
more than one sphere (and are thus polyphonic
organisations), but at the same are not
homogeneous with regard to the stakeholder
groups they represent – one NGO often represents
several stakeholder groups. The represented
groups represented by NGOs can be divided into
two categories: one which includes groups created
based on social status (e.g. youth, seniors, etc.);
and the other includes groups created based
on geographic distribution (e.g. all of Lithuania’s
residents, the inhabitant of a particular region, and
so on). The study found that every other NGO in
Lithuania represents the target group of children
and/or youth. It is these organisations that are the
most active in the sphere of cultural animation.
Every third NGO in Lithuania represents all of
Lithuania’s residents, without prioritising one or
several particular social groups. Another third of all
NGOs represent a particular region’s inhabitants.
Twenty-five per cent of Lithuanian NGOs represent
LT / Kowno
na dwie kategorie: pierwszą w odniesieniu
do ich statusu społecznego (np. młodzież,
seniorzy itd.); drugą w odniesieniu do lokalizacji
(np. wszyscy obywatele Litwy, mieszkańcy
konkretnego regionu itd.). Badanie wskazuje,
że co druga organizacja pozarządowa na Litwie
reprezentuje grupę docelową obejmującą dzieci
oraz/ lub młodzież. To właśnie te organizacje są
najaktywniejsze w zakresie animacji kultury. Co
trzecia NGO na Litwie reprezentuje wszystkich
mieszkańców kraju, bez uprzywilejowania jednej
lub kilku wybranych grup społecznych. Także co
trzecia organizacja pozarządowa reprezentuje
wszystkich mieszkańców danego regionu.
25% litewskich NGO reprezentuje seniorów,
20% osoby niepełnosprawne, 17% osoby
żyjące w ubóstwie, 16% kobiety, 17% grupy
narażone na ryzyko oraz uzależnionych, podczas
gdy 8% reprezentuje grupy mniejszościowe
(mniejszości etniczne, emigrantów, imigrantów).
Największym problemem, z którym zmagają
się NGO, jest niedostatek funduszy, zarówno
pozyskiwanych, jak i własnych. Zazwyczaj
przychody NGO pochodzą z następujących
źródeł: fundusze prywatne – 19,5% całego
budżetu, fundusze pochodzące z 2% podatku
dochodowego przekazywanego przez
mieszkańców – 12,8%, usługi zlecone
przez państwo oraz/lub gminy – 22,6%,
środki ze środków Unii Europejskiej oraz
innych funduszy zagranicznych, a także
finansowanych przez państwo – 24,2%,
dochody z usług świadczonych na rzecz sektora
prywatnego – 3,5%, inne środki – 9,3%.
Analiza możliwości instytucjonalnych
przeprowadzona w 2010 roku8 wykazała, że
litewskiemu trzeciemu sektorowi brakowało
przede wszystkim zdolności gromadzenia
środków na wykonywanie oraz rozwijanie
działalności. Niedobór środków, z którym
zmagają się NGO, prowadzi do osłabienia
ich możliwości instytucjonalnych. To z kolei
LT / Kaunas
seniors, 20% – people with disabilities, 17% –
people living in poverty, 16% – women, 17% – risk
groups and addicts, and 8% represent minority
groups (ethnic minorities, emigrants, immigrants).
The biggest problem that NGOs face is the
shortage of financing. Usually NGOs’ sources
of income are distributed as follows: private
funds – 19.5% of the entire NGO budget, funds
received from the 2% of income tax donated
by residents – 12.8%, services commissioned
by the state and/or municipalities – 22.6%,
money from EU funds and other international
funds, as well as from state-funded projects
– 24.2%, income from services rendered to the
private sector – 3.5%, other funds – 9.3%).
The 2010 NGO institutional capacity analysis8
showed that the Lithuanian NGO sector lacked,
above all, the capacity to raise the funds for
carrying out and developing its operations.
The shortage of funds faced by NGOs leads
to weakened institutional capacity. This in
turn results in the following problems: lack
of possibility to attract and retain qualified
employees, to employ an accountant or
outsource accounting services; shortage of
volunteers, shortage of activity ideas and related
information, absence of an organisational
strategy, poor public relations activities, low level
of computerisation, lack of facilities, deficiency
of employees’ managerial skills, inactivity of
the organisation’s governing bodies, weak
relations with local and international NGOs.
The article is based on the following study reports:
Lithuanian-Swiss Cooperation Programme’s NGO block
grant feasibility study. 2010 (Lithuanian-Swiss
Cooperation Programme, Ministry of Finance, and Social
and Economic Development Centre);
Research project on the issues of the NGO legal
framework in Lithuania. 2008 (Baltic-American
Partnership Program (BAPP), funded by the U. S. Agency
for International Development and Open Society Institute);
A study on the creation of the National Council of Nongovernmental Organizations. 2009 (Non-governmental
Organisations’ Information and Support Centre).
93
powoduje następujące problemy: brak możliwości
pozyskania i utrzymania wykwalifikowanego
personelu, zatrudnienia księgowego lub nabycia
usług księgowych, niedobór wolontariuszy; brak
pomysłów na działalność oraz informacji na
jej temat, brak strategii organizacyjnej, słaba
działalność PR, niski poziom komputeryzacji, brak
niezbędnego wyposażenia; niedostateczny poziom
umiejętności kierowniczych wśród pracowników,
brak aktywności organów zarządzających
organizacji, słabe powiązania z innymi NGO
działającymi na skalę lokalną i międzynarodową.
Wykorzystano dane z następujących raportów:
Studium wykonalności grantu blokowego LitewskoSzwajcarskiego Programu Współpracy NGO, 2010
(Litewsko-Szwajcarski Program Współpracy, Ministerstwo
Finansów oraz Centrum Rozwoju Społecznego
i Gospodarczego);
Projekt badawczy dotyczący kwestii ram prawnych
działania NGO na Litwie, 2008 (Program Partnerstwa
Bałtycko-Amerykańskiego BAPP, finansowany przez
Amerykańską Agencję do spraw Rozwoju
Międzynarodowego oraz Instytut Społeczeństwa
Otwartego);
Badanie dotyczące utworzenia Narodowej Rady Instytucji
Pozarządowych, 2009 (Centrum Informacji i Wsparcia
Instytucji Pozarządowych).
Wywiad
z Ingą KupetytėBunevičienė,
szefową organizacji
„Miegantys
Drambliai”
Dlaczego wybrałaś park Kalniečiai na taką
inicjatywę?
Początkowo na miejsce wzniesienia ścianki
wspinaczkowej wybraliśmy park Ąžuolynas,
a dopiero później postanowiliśmy zmienić
lokalizację na Kalniečiai. Interesowaliśmy się
94
An interview with
the head of the
NGO “Miegantys
Drambliai”
Inga KupetytėBunevičienė
Why did you choose Kalniečiai park for such
an initiative?
Initially we chose Ąžuolynas park for our
construction (a climbing boulder), and only
later moved our activities to Kalniečiai park. We
chose those particular parks because the older
inhabitants of the two elderships supported our
idea, and because commuting between these
parks and our headquarters was convenient.
The latter issue was important because we
were planning on actively using the construction
together with the members of our organisation,
so that this new activity would attract more of
the locals’ attention. The urban planners at
the city centre disliked our construction and
called it a “blockhead”. The idea of the project
itself – encouraging the community’s active
participation in various activities in the park –
was born sometime later. The initial idea was
to hold only free climbing events for the park’s
visitors and members of local organisations.
How many and which organisations did you
manage to attract? How did you involve them?
Almost right from the beginning our long-term
partners became involved – “Actio Catholica
Patria”, the fakirs of “Ugnies Ratas” (Circle of
Fire), the capoeira club of “Judesio Studija”
(Motion Studio), volunteers from several
organisations of deaf people, a volunteer from
an animal care organisation. We involved
them simply by inviting them to come and
LT / Kowno
konkretnymi parkami, ponieważ zdobyliśmy
poparcie dla pomysłu wśrod starszych
mieszkańców tych właśnie dzielnic, oraz dlatego
że parki są dogodnie skomunikowane z siedzibą
naszej organizacji. Było to dla nas istotne,
bo zakładaliśmy, że nasi członkowie będą
aktywnie korzystać ze ścianki, by skuteczniej
przyciągnąć uwagę mieszkańców. Urbanistom
z centrum miasta nie spodobała się nasza
konstrukcja i nazwali ją „zawalidrogą”. Sama
idea projektu – zachęcanie do aktywnego
udziału w różnych formach spędzania wolnego
czasu w parku – narodziła się nieco później.
Początkowo chcieliśmy po prostu bezpłatnie
udostępnić ściankę osobom odwiedzającym
park oraz członkom lokalnych organizacji.
Ile organizacji udało się wam zaprosić
do projektu? Czym się zajmowały i jak
zachęciliście je do współpracy?
Niemal od samego początku w projekt
zaangażowali się nasi długoterminowi partnerzy:
„Actio Catholica Patria”, fakirzy z „Ugnies Ratas”
(Ognisty Krąg), klub capoeira „Judesio Studija”
(Studio Ruchu), wolontariusze z kilku organizacji
zrzeszających osoby niesłyszące, a także jedna
osoba z organizacji opiekującej się zwierzętami. Po
prostu zaprosiliśmy ich i przedstawiliśmy im nasz
pomysł. „Actio Catholica Patria” jest regularnym
partnerem naszych działań, a pozostałe wzięły
udział w projekcie w charakterze gości. Na
większe zaangażowanie liczymy w okresie
zimowym 2013 roku, kiedy będziemy organizować
spotkania z organizacjami działającymi w dzielnicy
Kalniečiai i przygotowywać plan współpracy
i działalności na okres od wiosny do jesieni.
Co o waszej inicjatywie myślą użytkownicy
parku?
Ludzie odwiedzający park byli pozytywnie
zaskoczeni i spodobała im się ta darmowa
inicjatywa. Podejrzewano jednak, że akcja ma
LT / Kaunas
introducing the idea to them. “Actio Catolico
Patria” became regular participants, while
other organisations participated as guests.
The real involvement of participants will take
place in January-March 2013. We will be
hosting meetings with organisations located
in the territory of Kalniečiai eldership and
drafting a plan of cooperation and activities
for the spring-summer-autumn period.
How did the park’s visitors feel about your
initiative?
The park’s visitors marvelled at and enjoyed
this free initiative. They thought that these were
events related to the upcoming elections and
that some political party had commissioned
us to do it. At first, people were hesitant
about getting involved in the activities, and
were only watching us with curiosity from
the sidelines. Those who returned a second
or third time would eagerly take part in the
activities, and later on they even served as
an example to others. We usually talked to
the people about what they thought of this
initiative, what they liked about it, etc. and
they expressed considerable interest in the
organizations involved in the project.
How did you invite the local community to
come to Kalniečiai park?
We didn’t do a lot of promotion and mostly
relied on word of mouth. In the first month,
we put special flyers announcing the event on
trees, which we had agreed and coordinated
with the older inhabitants of the eldership. The
most important thing was to show up regularly
on the agreed day at the agreed time, so that
the local people would get used to us being
there and would know that we would show
up as promised. Advertising activities will
become more extensive from the start of the
new season, but the boulder will still remain
95
związek z wyborami i że stoi za nią któraś z partii
politycznych. Na początku mieszkańcy nie
chcieli uczestniczyć w aktywnościach i jedynie
przyglądali nam się z zaciekawieniem. Jednak
ci, którzy wracali do parku, z czasem dołączali
do nas, a nawet sami zachęcali innych do
wspinaczki. Pytaliśmy uczestników, co sądzą
na temat inicjatywy i co im się w niej podobało,
zauważyliśmy też, że byli zainteresowani
organizacjami zaangażowanymi w projekt.
W jaki sposób zapraszaliście społeczność
lokalną do parku Kalniečiai?
Nie przeprowadziliśmy zbyt wielu działań
promocyjnych i polegaliśmy głównie na
informacji ustnej. W pierwszym miesiącu
rozwiesiliśmy na drzewach ulotki reklamujące
wydarzenie, w porozumieniu z władzami
dzielnicy. Zależało nam na tym, by przyzwyczaić
mieszkańców do naszej obecności przy
ściance w ustalonym dniu o ustalonej
porze. Planujemy intensywniejsze działania
promocyjne na początku nowego sezonu,
jednak w dalszym ciągu proponowane przez
nas aktywności pozostaną darmowe – chcemy,
aby w lokalnych gazetach i czasopismach
ukazały się artykuły o naszym projekcie, nadal
będziemy też rozdawać ulotki i korzystać z baz
danych lokalnych organizacji oraz dzielnicy.
Czy możesz pokrótce opisać typowy plan
zajęć?
W lecie przychodziliśmy do parku około godziny
16 i przygotowywaliśmy teren na zajęcia
sportowe, rozmieszczając koce oraz niezbędne
materiały i gry. Od czasu do czasu korzystaliśmy
z megafonu, by zachęcić przechodniów do
włączenia się w zabawę. Zapraszaliśmy ludzi,
by odwiedzili nas ponownie. Wszystkie zajęcia
odbywały się w tym samym czasie, a ich
uzupełnieniem były wykłady oraz prezentacje
96
free – we are planning on writing articles to
local newspapers and magazines, using the
databases of the local organisations and
the parish, distributing flyers, and so on.
Could you briefly describe the typical daily
schedule?
In the summer months we would come to
the park at 4 pm to set up the activity spots
by spreading blankets with the necessary
materials, games, etc. next to them.
Occasionally we would use a megaphone to
encourage the passers-by to join in. We would
invite people to come again. All the activities
were taking place simultaneously, accompanied
by lectures and presentations delivered by our
guest organisations. The activities would go on
uninterrupted for 3–4 hours and anyone could
join at any time. The volunteers could stay in
their park with their activities for as long as they
wished, usually until the last participant left.
What projects is “Miegantys Drambliai”
currently implementing?
At the moment we are implementing
a volunteering project in collaboration
with EVS (European Voluntary Service);
we have two volunteers from abroad who
are implementing small projects inside
the organisation and work as the main
coordinators of Boulder Fest activities.
Interviewed by
LT / Kowno
przygotowane przez organizacje zaproszone
do projektu w charakterze gości. Zajęcia trwały
nieprzerwanie 3–4 godziny i można było do nich
dołączyć w dowolnym momencie. Wolontariusze
pozostawali tak długo, jak chcieli, zazwyczaj
zajęcia trwały aż do ostatniego uczestnika.
Nad jakimi projektami pracuje obecnie
organizacja?
Wdrażamy projekt wolontariacki we współpracy
z EVS (Wolontariatem Europejskim);
gościmy właśnie dwóch wolontariuszy
z zagranicy, którzy realizują małe projekty
wewnątrz organizacji i pracują jako główni
koordynatorzy Święta Wspinaczki.
Rozmawiała Greta Klimavičiūtė-Minkštimienė
Polityka kulturalna
na Litwie
Viktoras Liutkus
Perspektywa historyczna: działania
i narzędzia polityki kulturalnej
Po II wojnie światowej Litwa znalazła się
pod panowaniem radzieckim. Okupacja
i włączenie do Związku Radzieckiego zmieniły
wszystkie sfery życia społecznego, politycznego
i kulturalnego. Scentralizowano administrację,
działalność cenzury, a także politykę kulturalną,
a wszystkie demokratyczne formy kulturalnej
samorządności przestały istnieć. Polityka
kulturalna była oparta na ideologicznej kontroli
partii komunistycznej, która propagowała
ideologię komunistyczną we wszystkich
formach życia kulturalnego i artystycznego.
Korzystne zmiany miały miejsce w latach
LT / Kaunas
Cultural Policy
in Lithuania
Viktoras Liutkus
Historical perspective: cultural
policies and instruments
After the II World War, Lithuania came under the
Soviet regime. The occupation and incorporation
into the Soviet Union essentially transformed
all spheres of social, political and cultural life.
Administration and censorship of culture and
the implementation of cultural policy was strictly
centralised and all democratic forms of cultural
self-government were lost. Cultural policy was
based on the ideological control of the Communist
Party, which propagated communist ideology
using all forms of cultural and artistic life. More
favourable changes took place in the 1960s
during the Khrushchev era of “thaw” and in the
1970s, when national culture gradually obtained
internal strength due to intellectual growth in
society and the role of the Lithuanian intelligentsia.
“Perestrojka” and the social movement for
Lithuania’s independence “Sąjūdis”, during
the second half of the 1980s and early
1990s, brought about positive changes
to the development of cultural policy and
administration. In 1990, the Lithuanian Cultural
Congress set the guidelines for national culture
and formulated strategic trends for cultural
life. However, new economic and social factors
influenced the development of Lithuanian culture
in the 1990s, which faced problems such as
privatisation of cultural institutions, free market
processes, reform of the administrative system,
changing status of culture institutions, etc.
The main cultural issues after the Declaration of
Lithuanian Independence in 1990 were related
to: creating a culture legislation system, defining
97
sześćdziesiątych, w czasach tak zwanej
„Odwilży” za rządów Chruszczowa, oraz w latach
siedemdziesiątych, kiedy kultura narodowa
stopniowo zyskiwała siłę wewnętrzną dzięki
intelektualnemu rozwojowi społeczeństwa
i roli odegranej przez litewską inteligencję.
„Pierestrojka” i litewski ruch na rzecz
przebudowy „Sąjūdis” przyniosły pozytywne
zmiany w polityce kulturalnej i administracji
w drugiej połowie lat osiemdziesiątych i na
początku lat dziewięćdziesiątych. W 1990
roku Litewski Kongres Kultury ustalił dyrektywy
dla kultury narodowej i sformułował cele
strategiczne życia kulturalnego. Na rozwój
kultury litewskiej w latach dziewięćdziesiątych
wpłynęły jednak nowe czynniki ekonomiczne
i społeczne. Mierzyła się ona z takimi
problemami, jak prywatyzacja i zmiana statusu
instytucji kulturalnych, procesy wolnorynkowe,
reforma systemu administracyjnego itp.
Główne wyzwania dotyczące kultury, które
pojawiły się po ogłoszeniu Litewskiej Deklaracji
Niepodległości w 1990 roku, to: stworzenie
systemu legislacyjnego kultury; zdefiniowanie
roli i odpowiedzialności państwa, okręgów
i miast w administrowaniu sektora kultury;
stworzenie nowych modeli zarządzania
instytucjami kultury; zwiększenie roli
stowarzyszeń artystycznych; wypracowanie
systemu ochrony dziedzictwa narodowego;
powołanie podmiotów, których zadaniem byłaby
ewaluacja kultury i sztuki (komisje eksperckie,
rady artystyczne, organizacje samorządowe);
wzmocnienie znaczenia organizacji
pozarządowych dla kultury. W połowie lat
dziewięćdziesiątych dyskusje dotyczące polityki
kulturalnej wiązały się z opracowywaniem Zasad
Litewskiej Polityki Kulturalnej – dokumentu
prawnego dotyczącego długoterminowych
celów i zadań litewskiej polityki kulturalnej.
W gorących debatach na ten temat brali
udział artyści, filozofowie, politycy i urzędnicy
98
the role and responsibility of the state, counties
and municipalities in the administration of culture,
establishing new models of management in
cultural institutions, enhancing the role of arts
associations; elaborating a national heritage
protection system, creating specific bodies for
evaluation of culture and art (expert commissions,
arts councils, self-government organisations), and
strengthening the importance of NGOs for culture.
In the mid 1990s, discussions on cultural policy
issues were related to the creation of the Principles
for Lithuanian Cultural Policy – a legal document
on long-term goals and tasks for Lithuanian
cultural policy. Heated debates over cultural policy
involved artists, philosophers, politicians, and
cultural administrators. Discussions were focused
on such issues as cultural democratisation,
protection of the national cultural heritage,
guaranteeing freedom and diversity of creative
activity, cultural self-governance. The Principles for
Lithuanian Cultural Policy was finally adopted by
the government in May 2001 (http://www.lrkm.lt/).
Main features of the current
cultural policy model
The government’s 1994 Programme was the first
legal document which emphasised the necessity
to “establish a comprehensive model of Lithuanian
cultural policy”. In practice the “model” was
understood as a document, where cultural policy
objectives, guidelines and tasks for particular
cultural sectors and cultural development
would be set out. The ideas behind the model
were expressed in the Principles for Lithuanian
Cultural Policy (2001). One of the important
assignments provided for in the document as
required for further cultural development was the
decentralisation of the cultural administration.
A challenge was posed by the process of
decentralisation and the redistribution of financial
and managerial responsibilities between different
levels of government – the state, counties and
municipalities. A longer-term objective has been to
move all territorially decentralised art and cultural
LT / Kowno
do spraw kultury. Dyskusje skupiały się na
takich kwestiach, jak demokratyzacja kultury,
ochrona narodowego dziedzictwa kulturalnego,
gwarantowanie wolności i różnorodności
działalności twórczej, samorządność kulturalna.
Zasady Litewskiej Polityki Kulturalnej
zostały ostatecznie przyjęte przez rząd
w maju 2001 roku (http://www.lkrm.lt/).
Główne cechy współczesnego
modelu polityki kulturalnej
Program rządowy z roku 1994 był pierwszym
dokumentem prawnym, który podkreślał
konieczność „stworzenia kompletnego
modelu litewskiej polityki kulturalnej”. Pod
pojeciem „modelu” rozumiano dokument,
w którym należało wskazać cele, wytyczne
i zadania polityki kulturalnej w konkretnych
sektorach kultury. Idee modelu zostały
wyrażone w Zasadach Litewskiej Polityki
Kulturalnej. Jednym z ważnych zadań,
którego wykonanie określono w dokumencie
jako konieczne dla dalszego rozwoju
kulturalnego, była decentralizacja administracji
w sektorze kultury. Proces decentralizacji
i redystrybucji odpowiedzialności finansowej
i kierowniczej pomiędzy różnymi poziomami
władzy – państwem, okręgami i gminami
– stanowił wyzwanie. Celem długoterminowym
było przeniesienie instytucji kulturalnych
i artystycznych zdecentralizowanych terytorialnie
(domów kultury, bibliotek publicznych, muzeów,
etc.) pod jurysdykcję i kontrolę finansową gmin.
Z prawnego punktu widzenia decentralizację
ułatwiła poprawka do ustawy o samorządności
lokalnej (2000), która gwarantuje lokalnym
samorządom prawne i administracyjne
możliwości kształtowania i wprowadzania
polityki kulturalnej zgodnie z potrzebami
ich społeczności. W 2002 roku rząd przyjął
Program Kulturalnego Rozwoju Regionów,
by stworzyć podstawę administracyjną,
finansową, prawną i informacyjną dla rozwoju
kultury w okręgach. Program został wznowiony
LT / Kaunas
institutions (cultural centres, public libraries,
museums, etc.) under the jurisdiction and financial
control of the municipalities. From a legal point
of view, decentralisation has been facilitated
by the passing of the Law on the Amendment
of the Law on Local Self-Government (2000),
which grants local self-governments the legal and
administrative capacities to shape and implement
cultural policy in line with their communities’
needs. In 2002, the Cultural Development
Programme of the Regions was adopted by
the government to form the administrative,
financial, legal and information basis for the
development of regional (counties) culture. The
Programme was renewed in 2007 however, due
to an abolition of county administration units
in July 2010, the Programme was closed.
The other type of decentralisation that
took place was the decentralisation of the
“decision making process”. Several important
cultural bodies were established (Culture
and Sport Support Fund, Press, Radio and
Television Support Fund) in order to endow
independent bodies with the power to decide
on the cultural development and funding. The
Culture and Art Council, as well as a number
of expert commissions at the Ministry of
Culture and at state cultural institutions, and
various commissions at self-government level
(municipalities) were established and still
function as important “actors” in the cultural
sector. However, they do not correspond to the
“arm’s-length” classic model of competition. The
real impact on cultural and artistic processes
of these bodies is still minor, primarily due to
the lack of control of financial resources and
limited intervention into cultural development.
The role of these bodies mainly is defined
as “consultant”, “adviser”, or “estimator”.
Therefore, it is problematic to shape
a dominating cultural policy model in
Lithuanian cultural policy. The system of
99
w 2007 roku, jednak ze względu na zniesienie
okręgowych jednostek administracyjnych
został zamknięty w lipcu 2010 roku.
Innym typem decentralizacji była zmiana
w „procesie podejmowania decyzji”.
Ustanowiono kilka nowych podmiotów
administrujących sektor kultury (Fundusz
Wspierania Kultury i Sportu, Fundusz
Wspierania Prasy, Radia i Telewizji),
aby umożliwić niezależnym instytucjom
podejmowanie decyzji z zakresu finansowania
i rozwoju kultury. Powołano również Radę Kultury
i Sztuki, komisje eksperckie w Ministerstwie
Kultury i w państwowych instytucjach
kulturalnych, a także komisje na poziomie
samorządowym. Nie odpowiadają one jednak
klasycznemu modelowi „wolnej konkurencji”.
Prawdziwy wpływ tych organów na procesy
kulturalne i artystyczne wciąż jest niewielki,
przede wszystkim z powodu braku kontroli
środków finansowych i ograniczonych możliwości
wpływu na rozwój kultury. Rolę tych instytucji
określa się najczęściej jako „konsultacyjną”,
„doradczą” albo „kosztorysującą”.
Dlatego trudno wskazać dominujący model
polityki kulturalnej na Litwie. System zarządzania
kulturą został stworzony wraz z zasadami
decentralizacji, na podstawie modeli współpracy
pomiędzy różnymi szczeblami polityki (państwo
– okręgi – samorządy lokalne). Państwo pełni
dominującą i decyzyjną rolę w większości kwestii
związanych z administrowaniem i finansowaniem
kultury oraz rozpowszechnianiem informacji.
Cechy modelu interwencyjnego można
zastosować również do polityki kulturalnej. [...]
Spójność społeczna i polityki kulturalne
W programie rządowym na lata 2008–2012
podkreśla się znaczenie równego dostępu do
kultury i uczestniczenia w życiu kulturalnym.
Spójność społeczna została uznana za jeden
z celów polityki państwowej – „aby zmniejszyć
100
cultural administration was created along the
principles of decentralisation and upon models
for co-operation between different policy levels
(state – regions – local self-government). In
general, the state has a dominant and decisive
role in most issues of culture administration,
financing and information dissemination.
The features of an interventionist model
can also be applied to cultural policy.
[…]
Social cohesion and cultural policies
Equal access to culture and participation in
cultural life are emphasised in the government’s
Programme for the years 2008–2012. Social
cohesion was defined as one of the aims of the
state’s policy – “to reduce social disparity” and
it gives priority to investments in the political,
economic, social, science and cultural sectors.
The chapter Culture for All promotes access to art
and cultural values for all Lithuanian social layers
and ensures the drafting of regional programmes
in order to minimise disparities in provinces. The
objective of the Programme is also to ensure
a close relationship between the development of
local culture and regional social policy. However,
the research study on regional culture conducted
in 2009 revealed that the majority of respondents
consider Lithuania’s regional cultural policy
insufficient. There are fewer possibilities to
provide cultural services to residents of the
regions as compared to big municipalities.
While the state is the main supporter of
the above mentioned social cohesion
programmes and action plans, there are
more and more initiatives originating
from NGO’s and the private sector.
An excerpt from a report by Viktoras Liutkus Country
Profile: Lithuania, Council of Europe/ERICarts:
“Compendium of Cultural Policies and Trends in Europe”,
13th edition 2012, ISSN: 2222-7334, pp. 2-3, 21,
available at: http:// www.culturalpolicies.net.
LT / Kowno
nierówności społeczne”. Dlatego za priorytetowe
uznaje się inwestowanie w sektory polityczne,
ekonomiczny, społeczny, naukowy i kulturalny.
Rozdział Kultura dla wszystkich promuje
dostęp do sztuki i wartości kulturalnych dla
wszystkich klas społecznych na Litwie oraz
zapewnia tworzenie programów regionalnych,
które zminimalizowałyby nierówności na
prowincji. Celem programu jest budowanie
bliskiego związku pomiędzy rozwojem kultury
lokalnej a regionalną polityką społeczną.
Badanie stanu kultury regionalnej z roku 2009
pokazało jednak, że większość respondentów
uznaje litewską regionalną politykę kulturalną
za niewystarczającą. Możliwości zapewniania
usług kulturalnych mieszkańcom regionów
są mniejsze niż w dużych miastach.
Podczas gdy państwo jest głównym
zwolennikiem wymienionych wyżej programów
i planów działania, zmierzających ku
większej spójności społecznej, powstaje
coraz więcej inicjatyw tworzonych przez
organizacje pozarządowe i sektor prywatny.
Fragment raportu Viktorasa Liutkasa Country Profile:
Lithuania, Council of Europe/ ERICarts: „Compendium of
Cultural Policies and Trends in Europe”, 13th edition
2012, ISSN: 2222-7334, s. 2–3, 21, dostępny na
stronie http://www.culturalpolicies.net
1
Indrė Gražulevičiūtė-Vileniškė, Aistė Ražauskaitė, Ligita Ažukaitė, Vita Bartininkaitė, Lina Kulbokaitė, Jurgis Kameneckas,
Miestų želdynų formavimas. Darnaus vystymosi principais paremtas kraštovaizdžių formavimas urbanizuotose
teritorijose, Kaunas: Kauno technologijos universiteto, 2011, p. 58.
2
Ibid., p. 59.
3
For more information see http://apkabinkimezeme.lt/?p=307.
4 Research project on the issues of the NGO legal framework in Lithuania. 2008 (Baltic-American Partnership Program
(BAPP), funded by the U. S. Agency for International Development and Open Society Institute), p. 21.
5 Ibid.
6
Lithuanian-Swiss Cooperation Programme’s NGO block grant feasibility study 2010 (Lithuanian-Swiss Cooperation
Programme, Ministry of Finance, and Social and Economic Development Centre), pp. 13-14.
7
Ibid. p. 14.
8 Ibid., p. 25.
LT / Kaunas
101
notatki
notes
Stare Miasto
w Kownie
– 105 –
Kaunas
Old Town
Koncepcja otwartej
pracy z młodzieżą
na Litwie
– 106 –
The Concept of
Open Youth Work
in Lithuania
„Vartai”
–
„Vartai”
Rozmowa ze stałymi
gośćmi Otwartego Ośrodka
Młodzieżowego „Vartai”
– 111 –
Interview with regular
quests at the “Vartai”
Open Youth Centre
kowno / kaunas
Certyfikat
pracownika
młodzieżowego
– koncepcja
i metodologia
– 114 –
Youth Worker
Certification
– Concept and
Methodology
►►Otwarty Ośrodek Młodzieżowy „Vartai”
►►The “Vartai” (Gate) Open Youth Centre
(„Wrota”) został założony w Kownie ze
was established when it was noticed that
względu na rosnącą liczbę młodych ludzi
the number of unmotivated young people,
pozbawionych motywacji do życia i pracy,
without any occupation and the number of
a także w reakcji na narastanie konfliktów
subculture groups, among which conflicts
między subkulturami młodzieżowymi.
occurred frequently, was increasing in the
Ośrodek stanowi przyjazną przestrzeń,
area. The centre creates a friendly space
gdzie młodzież może bezpiecznie spędzać
where young people can safely spend
czas. Tworzy środowisko dla samorealizacji:
their free time. It provides a space for self-
organizuje się tu między innymi lekcje gry
realization, by holding guitar and drum
na gitarze i perkusji, zajęcia taneczne, kursy
classes, different types of dance training,
gotowania, mistrzostwa gry w piłkarzyki,
cooking classes, cycling and chess clubs,
karaoke, pokazy filmowe, działają także
table football championships, karaoke,
kluby kolarskie i szachowe. Dodatkowo
film screenings, etc. This is a place
prowadzone są indywidualne konsultacje
for both individual work in the form of
dla młodych ludzi oraz praca z całymi
consultations for young people and also
rodzinami: dni otwarte, popołudnia dla
for work with families during open days,
rodziców i warsztaty familijne. Jest to jedyny
afternoons for parents, workshops. This is
ośrodek tego rodzaju w mieście.
the only centre of its kind in Kaunas.
►►„Vartai” to jeden z czterech ośrodków
►►“Vartai” is one of four NGO “Actio Catholica
prowadzonych przez organizację
Patria” centres working with unmotivated
pozarządową „Actio Catholica Patria”.
young people. Youngsters from the whole
W działaniach ośrodka bierze udział
Kaunas meet at the centre, with only
młodzież z całego Kowna (mniej niż 20%
20% of them living in the vicinity. A social
mieszka w najbliższej okolicy). W każdej
worker who is familiar with the relationship
sesji uczestniczy pracownik socjalny, który
between participants is always present
zna relacje w grupie, pomaga młodzieży
at a session and his or her role is to help
formułować pomysły, zachęca do ich
young people formulate ideas, encourage
realizacji oraz do dyskusji o zdobytych
them to implement them, and help discuss
doświadczeniach.
the experience gained.
►►Od 2006 roku do dzisiaj – ośrodek otwarty
jest przez cztery dni w tygodniu, od godziny
►►since 2006 until today. The centre is open
four days a week from 3-7 p.m.
15 do 19.
►►Stare Miasto w Kownie
►►Old Town, Kaunas
►►Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej
►►Ministry of Social Security and Labour –
– program wspierający dzienne domy
children’s day care centres programme;
opieki nad dziećmi; Departament do
Youth Affairs Department – open youth
Spraw Młodzieży – program wspierający
centres programme.
otwarte ośrodki młodzieżowe.
104
LT / Kowno
Stare Miasto
w Kownie
Opisując obecnie Stare Miasto
w Kownie, wspomina się nie tylko o jego historii
i architekturze czy szczególnym usytuowaniu
między dwiema rzekami, ale także pisze
o nim jako o nowoczesnym klastrze
przemysłów kreatywnych. W badaniu, które
przeprowadzono w roku 2011, stwierdzono:
„W dzisiejszych czasach Stare Miasto odżywa
w sposób nieoczekiwany – dzięki aktywnym
przedsiębiorcom, naukowcom i osobom
publicznym. Dzielnica, jeszcze dwa lata temu
będąca miejscem wymarłym, dzisiaj nabrała
atrakcyjności i rozbrzmiewa nieustannym gwarem,
który wcześniej było słychać na ożywionej Alei
Wolności (Laisvės alėja)”1. Badania pokazują, że
Stare Miasto ma wpływ nie tylko na świadomość
dziedzictwa kulturowego, ale także samo
kształtuje i zmienia atmosferę lokalną. Inwestycje
biznesowe, nowe kawiarnie, wyremontowane
hotele, szkoły prywatne i salony kosmetyczne
podnoszą wartość rynkową tej części Kowna
– jednak, podobnie jak w większości
dużych miast, rozwój ekonomiczny
powoduje również wykluczenia
społeczne i ekonomiczne.
Kaunas
Old Town
At present Kaunas Old Town is described not
only as a city with a cultural heritage, historical
architecture located between the rivers with its
own special genius loci, but also as a cluster of
creative industries. In a study conducted in 2011,
it was said that: “Today, the Old Town testifies
a sudden and unexpected recovery which the
community of proactive local entrepreneurs,
academics, and public figures are responsible
for. Thanks to this input, the city centre
which just a couple of years ago had
been dying out, became a point
of attraction and the place
of constant hustle
and bustle which
outrivaled the
once vivid
Stare Miasto w Kownie jest zróżnicowane
– wśród jego mieszkańców są zarówno
ludzie bardzo dobrze zarabiający, jak
i seniorzy, których sytuacja finansowa jest
trudna w całym kraju. Mieszka tu również
niewielka społeczność romska, a także inne
mniejszości etniczne. Działają popularne wśród
młodzieży lokale, ponadto jest to ulubione
miejsce spotkań różnych subkultur. Napływ
młodzieży wiąże się z faktem, że w okolicy
mieszczą się gimnazjum, uczelnie, szkoły
muzyczne i artystyczne oraz kawiarnie i kluby.
Komunikacja z innymi dzielnicami jest bardzo
dobra, dojazd na Stare Miasto nie stanowi
dla młodych większego problemu. Wszystkie
powyższe czynniki sprawiają, że lokalizację
Otwartego Ośrodka Młodzieżowego „Vartai”
można uznać za bardzo odpowiednią.
Koncepcja otwartej
pracy z młodzieżą
na Litwie
Trudno byłoby ocenić politykę młodzieżową
na Litwie w perspektywie historycznej,
ponieważ w czasach Związku Radzieckiego
nie stanowiła ona osobnej dyscypliny,
a młodzieży nie uważano za oddzielną
grupę społeczną, pozostawiając kwestię jej
niezależności i zaangażowania w gestii rodziny
i szkoły. Inicjatywy młodzieży jako odrębnego
bytu społecznego pojawiają się w źródłach
historycznych w kontekście odzyskiwania
niepodległości (nieformalne organizacje
młodzieżowe, opozycyjne wobec władzy
komunistycznej), organizacji Komsomoł,
która służyła siłom politycznym w Związku
106
Independence Avenue (Laisvės alėja)”1.The
analysis reveals that Kaunas Old Town is engaged
not only in dissemination of cultural objects
as signifiers but in taking over the fostering
and change of so-called local spirit. Business
investments, new cafés, hotels renovations, private
gymnasiums and beauty centres all increase the
market value of this part of Kaunas, however, as is
the case with most large cities, economic growth
also triggers social and economic exclusion.
It is important to note that Kaunas Old Town
residential area is diverse – with its inhabitants
ranging from ultra-high-income individuals to
seniors whose financial situation is rather sad.
A small Roma community as well as other ethnic
minorities inhabit the Old Town. There are also
cafés and clubs which are much appreciated
by the city’s youth and the Old Town is very
popular among members of various subculture
groups. The number of young people visiting
the Old Town is quite high, mainly owing to the
existence of a Middle School, universities, music
and art schools, and a number of other clubs
in the area. Transport to the Old Town from
other parts of the city is very good so young
people can easily commute there and back
home. According to everyone, the Open Youth
Centre Vartai is located in just the right place.
The Concept
of Open Youth
Work in Lithuania
Assessment of the country’s youth policy
development from a historical perspective
would not be an easy task as in the Soviet times
LT / Kowno
Radzieckim, szkół i młodzieżowych grup
religijnych. Nie ma jednak mowy o potrzebach
czy edukacji młodzieży. Dopiero od roku
1996, kiedy parlament litewski przyjął
Krajowy Program Polityki Młodzieżowej, młodzi
ludzie zaczęli być postrzegani jako osobna,
wymagająca specjalnej uwagi grupa.
Od ponad dekady Litwa rozwija politykę
społeczną dotyczącą spraw młodzieży,
tworzy odpowiednie prawodawstwo
i system instytucjonalny, który pozwala
na rozwój i wdrażanie wypracowanych
rozwiązań oraz prowadzi programy
wspierające inicjatywy młodych ludzi i ich
organizacji. Programy te, wzmacniając więzi
między młodzieżowymi organizacjami
pozarządowymi a państwem i instytucjami
miejskimi, jednocześnie ukierunkowują
przepływ środków z funduszy strukturalnych
i innych programów Unii Europejskiej.
Litewska polityka młodzieżowa w obecnym
kształcie określa młodzież jako osoby w wieku
14–29 lat, jest więc skierowana do 800 tysięcy
młodych ludzi, którzy obecnie stanowią 24%
populacji kraju. Istniejące prawodawstwo
zapewnia młodzieży prawo do uczestnictwa
w procesie podejmowania ważnych decyzji
i wprowadzania ich w życie zarówno na
poziomie lokalnym, jak i krajowym. Ponadto
koncepcja polityki młodzieżowej jest ważna
dla profesjonalistów pracujących z tą grupą
społeczną (menedżerów w organizacjach
pozarządowych, trenerów, pracowników
socjalnych i młodzieżowych, nauczycieli,
wykładowców). Tak rozumianą politykę można
opisać jako zestaw rozwiązań i norm, których
celem jest ułatwienie młodym wchodzenia
w dorosłość oraz udana integracja społeczna.
W roku 2010 roku przyjęto nową,
długoterminową strategię polityki wobec
młodzieży, uwzględniającą potrzeby
LT / Kaunas
there was no such separate area of legislation.
The youth was not viewed as a separate
target group whose independence and active
participation was the concern of persons and
institutions other than the family or the school.
Activities of young people as a community are
mentioned in historical sources mainly within
the context of the recovery of independence
(informal youth organizations operating in
opposition to the Soviet government), the
Komsomol (Soviet Youth) organizations in the
Soviet Union which supported the political
forces, as well as schools and religious youth
groups. But there is no discourse about
policy, or the needs or education of youth.
As it has been already mentioned, in 1996,
the Lithuanian Parliament approved the
State Youth Policy Conception and only since
have young people been seen as a separate
community requiring special attention.
Lithuania has been developing its youth policy
for more than a decade now. The country has
created the legislation and the institutional
system for the development and implementation
of the youth policy. Seeking to create the
adequate conditions for young people to be
actively involved in an open and democratic
society, the state carries out programs that
encourage the initiatives of young people and
youth organisations. In addition, it strengthens
the youth NGOs’ links with state and municipal
institutions and channels the support coming
from EU structural funds and programmes.
The Lithuanian youth policy is aimed at people
aged 14–29 years, of whom there are today in
Lithuania more than 800,000 or 24 per cent
of the total population. The legislation ensures
the youth’s right to participate in relevant
decision making and implementation at both the
municipal and the national levels. In addition,
the concept of youth policy is important for
professionals working with youth (managers
107
młodych i stwarzającą korzystne warunki
dla ich zaspokojenia. Strategię reguluje
ustawa o założeniach polityki młodzieżowej
Republiki Litewskiej. Ustawa ta zawiera
koncepcję wdrażania polityki dotyczącej
młodych oraz określa jej obszary. Szczególnie
istotny jest ustęp dotyczący sposobów
realizacji założeń oraz utworzenia instytucji
zarządzających na poziomie państwowym
i samorządowym. W celu integracji tej
polityki należy jednak usprawnić współpracę
między instytucjami i sektorami, stworzyć
bazę danych młodych liderów i organizacji
młodzieżowych, skoordynować priorytety
działań różnych instytucji oraz zmobilizować
odpowiednie zasoby ludzkie i materialne.
Ten cel wciąż nie został osiągnięty.
Polityka młodzieżowa jest rozwijana na
Litwie w dwóch kierunkach: po pierwsze,
w kierunku ochrony interesów młodzieży
w różnych obszarach polityki państwa (jak
edukacja, kultura, sport, zatrudnienie); po
drugie, w kierunku tworzenia warunków,
w których młodzi ludzie mogliby zdobywać
wiedzę dzięki doświadczeniu i eksperymentom
(wolontariat, autonomia i samorządność
– trzy aspekty edukacji nieformalnej).
Próbując zapewnić międzyinstytucjonalną
i międzysektorową współpracę w tej sferze
i czerpiąc z najlepszych praktyk innych
krajów, Litwa powołała Krajową Radę do
spraw Młodzieży. Rada, oparta na zasadach
równorzędnego partnerstwa, stworzyła
struktury polityki młodzieżowej oraz przyjęła
wspomniany Krajowy Program Polityki
Młodzieżowej. Obecnie Rada jest kolegialną
instytucją doradczą, funkcjonującą w ramach
Departamentu do spraw Młodzieży. Ustawa
o założeniach polityki młodzieżowej ustanawia
również zasady i obszary wdrażania tej polityki
(edukacja cywilna i służba wojskowa, edukacja
nieformalna, opieka społeczna i zdrowotna
etc.) na poziomie krajowym i lokalnym.
108
of non-governmental organizations, trainers,
youth and social workers, partly it should
be relied on by persons employed in formal
institutions such as teachers and lecturers).
Thus, the youth policy can be described as
a set of systems and measures aiming at the
facilitation of youngsters’ coming of age and
their successful integration into society.
The new long-term strategy for youth policy,
adopted in 2010, determines the action lines
that correspond with the needs of youth and
the aims to create favourable conditions for
them. The activity of the Lithuanian youth policy
structures is regulated by the Law on Youth
Policy Framework of the Republic of Lithuania.
This law establishes the main principles of
implementation of youth policy, as well as
defines its areas. Of particular importance
is a section of the act dealing with the
establishment of youth policy implementation
and the creation of management institutions
at the national and municipal levels. Youth
policy must be integrated in order to be
successfully implemented. In order to integrate
the policy, the cooperation between institutions
and sectors needs to be streamlined, an
integrated database of young people and youth
organisations needs to be created, and the
activity priorities of the different institutions
have to be coordinated while human and
material resources must be mobilized. This
goal is still to be reached in Lithuania.
Youth policy is being developed in two directions
in Lithuania: Firstly, in the direction of the
protection of youth’s interests in individual
public policy areas – education and science,
culture, sports, labour and employment, and
so on. Secondly, in the direction of youth
activity aimed at providing the conditions for
young people to learn from experience and to
experiment (volunteerism, autonomy and selfgovernance – these are the three aspects of
LT / Kowno
Na skutek tych starań, mimo wciąż trudnej
sytuacji finansowej Litwy, pojawiła się
nadzieja, że dzięki aktywnej współpracy
między politykami a profesjonalistami
uda się zrealizować cele krajowej polityki
młodzieżowej. Jako jeden z najbardziej
oczywistych pozytywnych przykładów tych
zmian można wymienić fakt, że uwaga
państwa kieruje się w stronę rozwoju edukacji
nieformalnej oraz tworzenia otwartych ośrodków
młodzieżowych, które realizują koncepcję
tak zwanej otwartej pracy z młodzieżą.
Rozwój tej koncepcji oraz poszukiwanie spójności
w tej sferze sprawiły, że w roku 2010 Departament
do spraw Młodzieży przygotował Program
Otwartych Centrów i Przestrzeni Młodzieżowych.
Określono w nim cele, zadania, grupy docelowe,
zasady, wykonawców i wymogi jakościowe otwartej
formy pracy z młodzieżą. Jednym z głównych
celów programu jest tworzenie otwartych
ośrodków i przestrzeni jako instytucjonalnych
form otwartej pracy z młodzieżą. Ich zadaniem
byłoby aktywizowanie młodzieży o ograniczonych
możliwościach uczestnictwa w kulturze.
W ten sposób wspiera się również jakość
i różnorodność usług adresowanych do młodzieży,
zwiększa się ich dostępność oraz racjonalizuje
wykorzystanie zasobów ludzkich i finansowych.
Pojęcie otwartej pracy z młodzieżą odnosi się
do takiej formy pracy, która obejmuje całość
aktywności i propozycji edukacyjnych, za którymi
idą konkretne zasady działania; jest otwarta
na wszystkich młodych ludzi mieszkających na
określonym terenie, niezależnie od ich statusu
społecznego. W założeniu ma angażować
młodzież o ograniczonych możliwościach
w działania niedostępne w jej środowisku.
Zgodnie z zasadą subsydiarności, pierwszeństwo
w prowadzeniu otwartej pracy z młodzieżą mają
organizacje pozarządowe i wspólnoty religijne.
Jedną z jej podstawowych form instytucjonalnych
stanowi tak zwany otwarty ośrodek młodzieżowy.
LT / Kaunas
informal education). Seeking to ensure interagency and inter-sector cooperation in the area
of youth policy and drawing on the best practices
of the foreign countries, the State Council of
Youth Affairs was established on the basis of
equal partnership while creating the youth
policy structure in Lithuania and adopting the
State Youth Policy Conception. At the moment,
the Council of Youth Affairs is a collegial
advisory institution, functioning under the
Department of Youth Affairs. The Law on Youth
Policy Framework also establishes the areas of
youth policy implementation (civic education
and military service, informal education,
social and health protection, etc.) and the
principles of youth policy implementation,
which constitute the foundation for the
development and implementation of integrated
youth policy on both national and local level.
As a result of the above, there is hope that
despite the continuously poor financial
situation of Lithuania, provided that politicians
and professionals cooperate as regards this
issue, the set of youth policy objectives can
successfully be implemented in the country.
One of the most obvious positive examples of
these transformations is the emergence of open
youth centres and State’s adequate attention
to the development of non-formal education.
In the course of development of the concept
of open work with youth and seeking clarity
in this sphere, in 2010, the Department of
Youth Affairs adopted the Conception of Open
Youth Centres and Spaces. The Conception
defines the objectives, tasks, target groups,
principles, operators and quality requirements
of the open form of work with youth. One of the
Conception’s principal objectives is to establish
the open youth centres and open spaces as
institutional forms of open work with youth that
would seek to encourage young people with
limited opportunities to engage in meaningful
109
Można się zastanawiać, dlaczego młodzież,
zwłaszcza pozbawiona motywacji lub
o mniejszych możliwościach, angażuje się tak
aktywnie w działalność otwartych ośrodków
młodzieżowych. Po pierwsze, jest to bezpieczne
środowisko, w którym nikt nie jest oceniany,
a status społeczny i ekonomiczny, wyznanie
czy przynależność do różnego rodzaju grup
nie mają znaczenia. Szczególną uwagę
poświęca się tym młodym ludziom, których
możliwości autoekspresji i uczestnictwa
w życiu publicznym są relatywnie ograniczone.
To dla nich tworzy się warunki, w których
mogą odkryć własny potencjał, a których nie
zapewniają szkoły czy organizacje młodzieżowe.
W centrum tych działań znajduje się młody
człowiek traktowany jako podmiot, a ich
podstawową zasadą jest wzajemne zaufanie.
Najważniejszy jest nie rezultat końcowy,
ale proces i akceptacja faktu, że młody
człowiek wciąż szuka siebie i nie zawsze jest
w stanie doprowadzić do końca rozpoczętą
pracę. Takich warunków nie zapewniają
ośrodki świadczące usługi komercyjnie.
W ciągu ostatnich kilku lat w różnych miastach
litewskich zaczęło działać około 15 różnych
ośrodków dla młodzieży pozbawionej motywacji.
Realizuje się w nich zasady otwartej pracy
z młodzieżą, prowadzone zarówno przez władze
miejskie, jak i organizacje pozarządowe.
Departament do spraw Młodzieży wyposażył te
ośrodki w sprzęt konieczny do organizowania
czasu wolnego i wspiera je na wszelkie
możliwe sposoby (metodologia, informacje
itd.). Należy dodać, że lokalne władze,
wdrażając politykę dotyczącą spraw młodzieży,
powinny starać się utrzymywać i równomiernie
rozwijać sieć otwartych ośrodków i przestrzeni
młodzieżowych, zlokalizowanych w różnych, nie
tylko miejskich, środowiskach społecznych.
110
activity, thus pursuing diversity and quality of
youth work services, accessibility to the widest
possible circle of young people, and rational
use of financial and human resources.
The concept of open work with youth refers
to a form that amounts to the totality of
educational activities and suggestions, which
follows specific principles of operations;
it is available to all young people living in
a particular territory regardless of their social
status, and is capable of attracting youth
with limited possibilities encouraging them to
take part in activities that are unavailable in
their immediate environment. In consistence
with the subsidiary principle, the priority
to organise open work with youth is given
to NGOs and religious communities. One
of the primary institutional forms of open
work is the so-called open youth centre.
One could wonder why youth, in particular
unmotivated young people with fewer
opportunities, get actively involved in open youth
centre activities. The main reason might be that
open youth centres offer a safe environment
where no one is judged, and another reason
is that social or economic status, religion,
membership in various groups are not an issue
there. Particular attention is given to a young
person who has relatively limited opportunities of
personal expression and participation in public
life. The opportunity is given and the conditions
are provided for a wide range of young people, in
particular for those who are not able to discover
themselves in schools, youth organizations and
service activities. The young man or woman
is treated as the subject and special attention
is based on mutual trust. The main focus is
not on the final result, but on the process and
the fact that a young man or woman is still
searching for himself and is not always able to
complete the commenced task. That cannot
be afforded by any “commercial” competitor.
LT / Kowno
Wywiad ze
stałymi gośćmi
Otwartego Ośrodka
Młodzieżowego
„Vartai” – Aurą,
Gretą, Liną,
Lukasem, Orintą,
Pijusem, Valdasem
i Viktorasem
(16–21 lat)
Jakie zajęcia organizowane przez „Vartai”
wspominacie najlepiej?
Valdas: Garaż Rowerowy, bo tam można
dowiedzieć się więcej na temat rowerów,
reperowania ich, przechowywania, można
też samemu wziąć udział w budowaniu
nowego roweru ze starych części.
Lukas: Pchli targ, ponieważ tam można
poznać mnóstwo nowych ludzi, porozmawiać,
sprzedać lub wymienić niepotrzebne rzeczy
i w ten sposób pomóc przetrwać ośrodkowi.
Pijus: Jestem nowy, więc wszystko,
co robi „Vartai”, jest dla mnie warte
zapamiętania. Przychodzę tu, ponieważ
lubię być razem z innymi ludźmi.
Aura: Mistrzostwa w piłkarzyki, to
świetna zabawa: pragnie się zwycięstwa,
kibicowania, wyłania się też pewien
rodzaj poczucia wspólnoty.
Viktoras: Pojawienie się tenisa stołowego.
Dlaczego? Nie jestem pewien, chyba dlatego, że
to dobra zabawa, nowa aktywność i taki sport,
dzięki któremu można porozmawiać z innymi.
LT / Kaunas
In recent years approximately 15 different
centres for unmotivated youths were set up and
have been supported by municipal and NGOs
embracing the principles and methodology
of open work with youth. The Department
of Youth Affairs has lent these centres the
equipment necessary for the organisation of
youth leisure activities and the operations of
the centre, and provides them with all kinds
of support (methodological, information, etc.).
It should be added that while implementing
youth policies, local authorities should seek
to develop and maintain a network of open
youth centres and spaces that could evenly
be developed in separate residential areas,
social environments, and that would not be
centred just in a town or district centres.
Interview with
Aura, Greta, Lina,
Lukas, Orinta, Pijus,
Valdas, Viktoras
(16–21 years old)
who are regulars at
the “Vartai” Open
Youth Centre
What do you find the most memorable activity
from “Vartai”?
Valdas: Bicycle Garage, as you learn more
about the bikes themselves, their repair,
maintenance, you may yourself contribute to
the new bike production from old bicycle parts.
Lukas: Flea market, because there you can
meet a lot of new people, discuss, may
111
Lina: „Uno” i wszystkie inne gry planszowe,
przede wszystkim dlatego, że podczas
gry znalazłam wielu przyjaciół i ludzi,
którzy myślą podobnie jak ja. Bardzo lubię
także seanse filmów anime.
Orinta: Gra w „Mafię”, gry planszowe,
piłkarzyki, ponieważ wszystkie te
zabawy pozwalają na interakcję.
Greta: Najbardziej podobała mi się
symulacja „Mafii” (to dla mnie nowe słowo,
które poznałam podczas weekendowego
seminarium). Grając, nauczyłam się
rozumieć innych, rozpoznawać, kto kłamie
i w jaki sposób, trochę dowiedziałam
się o psychologii, nauczyłam się
wyrażać swoje zdanie i bronić go.
Co najbardziej lubicie w „Vartai”?
Valdas: Pokój, gdzie można się wściekać (Gruzo
kambarys), bo tam czuję się najbezpieczniej.
Lukas: W ośrodku najbardziej
lubię rozmawiać z ludźmi.
Pijus: Ludzi, którzy tu pracują, ponieważ
dzięki nim nie czuję się obco.
Viktoras: Dobrze się tu czuję.
Naprawdę, dzięki ośrodkowi czuję się
odważny, bezpieczny i rozumiany.
Lina: Darmową herbatę – gorącą, kiedy
jest zimno, i mrożoną, kiedy jest ciepło,
Gruzo kambarys i to, że można tu nic nie
robić, a jednocześnie robić bardzo dużo.
Orinta: Możliwość rozmowy z innymi.
Greta: Przyjazną atmosferę, ludzi, rozmowy.
112
sell or exchange unnecessary items and
to help the beloved centre to survive.
Pijus: Everything from “Vartai” is memorable
for me as I am a new person here. I come here
because I like people and being together.
Aura: Table football championships
because they are fun and the desire to
win grows, when you are a fan, some
sort of sense of community emerges.
Gdybyście mieli przedstawić ośrodek „Vartai”
komuś obcemu, jakie trzy rzeczy byście o nim
powiedzieli?
Valdas: Ładna okolica.
Lukas: Jest fajnie, łatwo tu poznać nowych
przyjaciół, można dowiedzieć się różnych
rzeczy i dyskutować, rozmawiać z ludźmi,
zarówno wtedy, kiedy jest nam trudno,
jak i kiedy jesteśmy bardzo szczęśliwi.
Viktoras: Table tennis. Why? I cannot tell
precisely, but I think because of the fun,
it is a new activity, and it is a good sport
where you can communicate with others.
Pijus: Mili ludzie, różnorodne zajęcia.
Lina: The Uno game and in general all the
board games, mostly because I have met
and found a lot of friends while playing.
Also I liked Anime screenings a lot.
Viktoras: Duża „ekipa”, wszyscy są bardzo mili,
można słuchać głośnej muzyki i nic nie robić.
Orinta: Mafia game, board games, table football
as they are a place to interact with others.
Greta: I liked Mafia simulation the most (oh,
my new word after a weekend seminar).
While playing I learned to understand
others, to recognise who lies and how,
I familiarized with psychology, learned
to express and defend own opinion.
Aura: Jest fajnie, wesoło, bezpiecznie. Nikt
nikogo nie dręczy (a przynajmniej nie złośliwie).
Orinta: Wielu młodych ludzi, różne gry,
otwarta i sympatyczna atmosfera.
Greta: Wiele różnych zajęć, instrumenty
muzyczne, którymi można się bawić lub
nawet uczyć się na nich grać; są tu darmowe
piłkarzyki i mili ludzie. Czego chcieć więcej?
Rozmawiały Indrė Maršantaitė
i Greta Klimavičiūtė-Minkštimienė
Viktoras: I am fine with myself. Seriously,
it is probably thanks to the centre that
I feel brave, safe and understood.
Lina: I like the free tea, warm tea when it is
cold and cool tea when it is hot, the Gruzas
Room and I also like the fact that you might
not be doing something specific, but at
the same time you are gaining a lot.
Orinta: Communication with others.
Greta: Friendliness, people, communication.
If you had to introduce the “Vartai” youth
centre to a stranger, what three things you
would say about it?
Valdas: Fine surroundings.
Lukas: It is fun, easy to make new
friends, get new info about things and
discuss, talk to somebody when it is
difficult or when you feel very happy.
Pijus: Nice people; various activities.
Aura: It is fine, fun, and safe; no one
bullies anybody (well, at least crossly).
Viktoras: A lot of the crew members are
very nice; I like the opportunity to listen
to loud music and to do nothing.
What do you like the most in “Vartai”?
Valdas: The Gruzo kambarys (Gruzas
Room) where you can steam off as it is
the space where I feel the safest.
Orinta: Many young people, various games are
played, open and friendly communication.
Greta: Lots of activities, and many musical
instruments that can be grabbed and used or
even learned to play; there is a free table football
and friendly people. What else can be needed?
Lukas: I like communicating with
people in the centre the most.
Pijus: People who come and work, because
they do not allow me to feel being a stranger.
LT / Kowno
Interviewed by Indrė Maršantaitė
and Greta Klimavičiūtė-Minkštimienė
LT / Kaunas
113
Certyfikat
pracownika
młodzieżowego
– koncepcja
i metodologia
Youth Worker
Certification
– Concept
and Methodology
Wraz z powstaniem na Litwie polityki
młodzieżowej zaczęto się zastanawiać,
w jaki sposób sprawować nad nią nadzór
i kto mógłby prowadzić w jej zakresie
edukację nieformalną. Z profesjonalnego
punktu widzenia na Litwie praca z młodzieżą
nie istnieje jako osobna dyscyplina,
a wyspecjalizowani w tym zakresie pracownicy
społeczni nie posiadają wystarczającej
wiedzy, by zapewnić młodzieży wsparcie
dostosowane do ich potrzeb i zainteresowań.
Jeszcze 10 lat temu każdego, kto pracował
lub był w inny sposób powiązany z młodzieżą,
automatycznie uznawano za „pracownika
młodzieżowego”. Termin ten, wraz
z towarzyszącym mu systemem kształcenia
i podnoszenia kwalifikacji, świadomie
i celowo stosowany jest dopiero od kilku lat.
Zgodnie z przyjętą metodologią „pracownik
młodzieżowy” to dorosła osoba powyżej 21
roku życia, działająca poza obszarem edukacji
formalnej i systemu szkoleń, poza środowiskiem
rodzinnym i zawodowym, na rzecz osobistego
i społecznego rozwoju młodych ludzi, zarówno
poprzez indywidualną pracę z nimi, jak i przez
pracę z grupami i społecznościami, posiadająca
kompetencje konieczne do wykonywania tych
zadań. Pracownik młodzieżowy ma prawo
do wynagrodzenia za wykonaną pracę. Jego
działania stanowią wypadkową osobistych
preferencji i predyspozycji, rodzaju i trwałości
relacji z innymi, a także kompetencji
114
With the rise of youth policy in the country,
the decision-makers started to think who
should supervise the implementation of the
policy and who could carry out non-formal
education as part of the policy implementation
process. From the professional standpoint,
there is no separate discipline of youth work in
Lithuania. A speciality of social workers can be
recognized as being very close to it, but having
no specific knowledge about young people,
social workers cannot provide the young with
a purposeful independent growth process
nor can they respond to the targeted needs
of young people with a range of activities.
Ten years ago, anyone who worked or was
otherwise associated with youth, implicitly
became known as a youth worker. This term
along with the accompanying training, together
with skills improvement methods, started
to be used only a few years ago. As per the
applicable methodology, a “youth worker” is an
adult person over the age of 21 acting outside
the system of formal education and training,
beyond the family and work environments, for
the benefit of personal and social development
of young people through both individual
work with persons and work with groups or
communities, equipped with the professional
competence required to perform such work.
A youth worker is entitled to receive payment
for the professional work performed. His or
her attitude consists of personal preference
and position, the skill to develop and maintain
LT / Kowno
zawodowych. Pożądane w tym zawodzie jest
wykształcenie pedagogiczne, psychologiczne
lub socjologiczne, a co najmniej doświadczenie
w pracy społecznej z młodymi ludźmi.
W zeszłym roku na Litwie uruchomiono program
szkoleniowy dla pracowników młodzieżowych
– pod nazwą „Metodologia certyfikacji
pracowników młodzieżowych”. Przetestowany
on został tylko w jednym regionie Litwy,
jednak planuje się wdrożenie programu oraz
dostarczenie profesjonalnej wiedzy, kompetencji
i niezbędnych dokumentów na całej Litwie.
relationships with others, as well as professional
competences. It is desirable for a youth worker
to have a pedagogical, psychological or social
sciences education or at least experience in
social work with young people. A state youth
worker training program was launched one
year ago in Lithuania entitled “Youth workers
certification methodology”. It was tested in only
one of the regions of Lithuania but there are
plans to implement the program and to provide
professional knowledge, competencies and the
necessary documents to the rest of Lithuania.
Jest to jeden z pierwszych kroków, które
zmierzają do stworzenia procedury
uwierzytelniającej status pracownika
młodzieżowego – ma ona wpływ na sposoby
wprowadzania przepisów, zdobywania kwalifikacji
zawodowych i prowadzenia szkoleń na Litwie.
Jest również pierwszą próbą stworzenia
krajowego modelu łączącego edukację formalną
i nieformalną. Dla autorów metodologii było to
duże wyzwanie, zapoczątkowujące dyskusję
wokół pytań o granice profesjonalizmu i związki
edukacji wyższej z kompetencjami zdobytymi
w sposób nieformalny. Mają oni nadzieję, że
podstawy, które pozwolą na przyszłą poprawę
systemu, zostały już stworzone, trzeba natomiast
zastosować je w praktyce, a to pozwoli zarówno
na rozwój metod pracy z młodymi ludźmi, jak
i na edukację specjalistów w tej dziedzinie.
This is one of the first steps in validating
work with young people through creation
of a youth worker certification methodology
which determines the procedures of public
policy implementation, the acquisition of
professional qualifications and training in
Lithuania. It is also the first attempt to create
a national model combining formal and nonformal learning. It was quite a challenge for
the authors of the methodology as it triggered
a debate on the limits of professionalism
and the links between higher education and
competence acquired in an in informal context.
The authors hope that the grounds for further
improvement of the system have been set
but they still need to be applied in practice,
and this will streamline the development of
the methodology of work with young people
and the education of specialists in the field.
Praca z młodymi ludźmi oraz edukacja
nieformalna dla młodzieży zostały uregulowane
w Strategii Lizbońskiej, przyjętej przez
Radę Europy w marcu 2000 roku oraz
w Memorandum o Kształceniu Ustawicznym,
opublikowanym przez Komisję Europejską
30 października 2000 roku. Wprowadzenie
systemu certyfikacji na Litwie określa sposoby
oceny kwalifikacji pracownika młodzieżowego
i pozwala uprawomocnić politykę dotyczącą
młodzieży na najniższym poziomie lokalnym,
w bezpośredniej pracy z młodymi ludźmi.
LT / Kaunas
Work with young people and non-formal
education are regulated under the Lisbon
Strategy approved by the Council of Europe
in March 2000 and the Memorandum on
Lifelong Learning published by the European
Commission on 30 October 2000. The
emergence of the youth worker certification
system in Lithuania identifies and defines
a system of assessing the competence of a youth
worker and it validates the policy at the lowest
local level in direct work with young people.
115
Twórcy i organizatorzy za najważniejsze
wyzwanie, jakie staje przed nimi podczas
wprowadzania metodologii certyfikacji,
uznają obecnie zdobycie funduszy na nowy
system. Zaproponowane szkolenia, ocena
kompetencji i metodologia są na Litwie czymś
nowym, dlatego większość planowanych
rozwiązań będzie tworzona od samego
początku i adaptowana do litewskiej specyfiki.
Są to działania niezwykle czasochłonne
i wykorzystujące wyspecjalizowaną wiedzę,
a więc wymagające szczególnej uwagi
i wsparcia ze strony państwa. System
certyfikacji pracowników młodzieżowych
winien być przy tym na tyle elastyczny, by
uwzględniać zmienność świata wartości,
zainteresowań i kompetencji młodych ludzi.
The authors and promoters identify funding
of the new system as the key challenge
in the implementation of this certification
methodology. The proposed training,
competency assessment and methodology are
new to Lithuania. Most of the proposed solutions
need to be created from scratch and adapted
to the Lithuanian context. These things are
extremely time-consuming and require expert
knowledge, that is why the implementation
of the certification system should be given
sufficient attention and funding by the state. It
must also be remembered that the youth worker
certification system should not be static and
stable, but it has to be constantly changing,
just as the young man changes all the time.
„Art in
the Park”
Zaangażowanie
społeczności
a polityka
rewitalizacji miast
– 121 –
Park Burgess
i jego najbliższe
otoczenie
“Art in
the Park”
– 123 –
– 119 –
Burgess Park
and the Local
Neighbourhood
Ogród Serc
–
Community
Involvement and
Urban Regeneration
Policy
Heart Garden
Fragmenty bloga
prowadzonego
przez uczestników
projektu
– 125 –
Excerpts from the
blog written by
Heart Gardeners
londyn / london
1
Gaila Tulušienė, Jūratė Tutlytė, Kūrybinių industrijų klasterių. Kauno regione plėtros galimybių analizė, Kaunas 2011, p. 21.
116
LT / Kowno
Arts and Health
a przemiany polityki
zdrowotnej
– 128 –
Arts and Health and
Emerging Policy
►►Ogród Serc jest jednym z projektów
►►The Heart Garden is one of the project
prowadzonych przez organizację
of the Art in the Park charity, addressed
dobroczynną „Art in the Park” (Sztuka
to patients with Chronic Health Diseases
w parku), skierowany do osób cierpiących
and long-term illness. In the frame of the
na choroby przewlekłe. W jego ramach
project they organise a range of activities
organizowane są różnego rodzaju
including communal meals, mosaic
spotkania, jak wspólne posiłki, warsztaty
workshops and developing floral displays
tworzenia mozaik, układania kompozycji
and vegetable growing. The project has an
kwiatowych czy uprawy warzyw. Projekt
emphasis on friendly, social activities and
zakłada tworzenie przyjaznych warunków
promoting a holistic model of health.
dla aktywności społecznej oraz promocję
The Heart Gardeners have been
holistycznej koncepcji zdrowia.
responsive to challenges which have
Uczestnicy projektu spotykają się z różnymi
threatening their neighbourhood. As
wyzwaniami, na które muszą reagować na
significant building changes were
bieżąco. Kiedy w parku trwały uciążliwe
underway in the park, they moved to areas
prace budowlane, postanowili przenieść
of the allotment, which were quieter and
się na teren działki położonej w spokojnym
tranquil. When funding was difficult they
miejscu. Ze względu na trudności
approached new funders for resources
z uzyskaniem funduszy zwrócili się
such as greenhouses. They created new
o pomoc do nowych darczyńców, m.in. do
movable planters and built a cob oven
producentów szklarni. Zrobili też przenośne
for baking. They also work with artists to
skrzynki na rośliny oraz zbudowali piec do
create projects for and in response to the
wypieku chleba. Ponadto współpracują
garden.
z artystami przy projektach tworzonych
specjalnie dla ogrodu.
►►Projekt zainaugurowały artystki
gardener Rebecca Scott, from the Art
Scott (równocześnie ogrodniczka),
in the Park set it up in partnership with
współpracujące z ośrodkami zdrowia
Southwark General Practices and health
w Southwark. Projektem, w którym bierze
professionals. The project is now led by
udział zespół wolontariuszy, obecnie
artist Andrea Sinclair and includes a team
kieruje artystka Andrea Sinclair.
of volunteers.
piątek.
►►Sale, szklarnie i ogrody „Art in the Park”
w parku Burgess w Londynie
►►Projekt jest finansowany ze środków
Janet Hetherington
Park Burgess leży w południowej części
osiedla Aylesbury Estate. Ma ono ponad 7500
mieszkańców. Powstało w roku 1963 jako jedno
z największych osiedli socjalnych w Europie.
Burgess Park is situated south of the Aylesbury
Estate, which houses over 7,500 people, mostly
in flats. The estate was constructed in 1963,
and was designed as one of the largest public
Friday.
►►„Art in the Park” studios, greenhouses and
gardens, Burgess Park, London.
►►The Big Lottery - Building Communities
– 5 years of funding and a variety of other
w ramach pięcioletniego programu
sources.
Building Communities oraz dzięki
funduszom z innych źródeł.
118
Londyn/London: Ogród serc/Heart Garden
UK / Londyn
Janet Hetherington
It is a well-known fact that prior to a General
Election in the UK, aspiring political leaders
visit the Aylesbury Estate in South London.
One of Britain’s largest social housing estates,
it faces the social and economic challenges
synonymous with the needs of urban
populations targeted by regeneration initiatives.
Perhaps, due to its size and the complexity of
some of the environmental and social issues
it experiences, the estate has frequently been
referred to as the backdrop for political rhetoric1.
►►since 2010 until today, sessions run every
przyznanych przez Wielką Loterię
Burgess Park
and the Local
Neighbourhood
Aylesbury Estate w południowym Londynie to
obowiązkowy punkt programu przedwyborczego
każdego ambitnego polityka, starającego
się o mandat posła. Jedno z największych
osiedli budownictwa socjalnego w Wielkiej
Brytanii, borykające się z problemami
społecznymi i ekonomicznymi, traktowane jest
jako symbol tych społeczności miejskich, do
których kierowane są programy rewitalizacji.
Osiedle Aylesbury Estate często bywa
więc tematem politycznej retoryki1.
►►Artist Jane Higgonbottom, artist/
Jane Higgonbottom oraz Rebecca
►►Od roku 2010, spotkania odbywają się co
Park Burgess
i jego najbliższe
otoczenie
Zaplanowano tu parki, ośrodki zdrowia,
przedszkola i dzienny ośrodek opieki, a ich
budowę ukończono w 1977 roku. Powszechnie
uważa się, że stopniowa degradacja Aylesbury
Estate trwa już od lat osiemdziesiątych. Szeroko
zakrojone prace rewitalizacyjne rozpoczęto tu
w roku 1997, w czasie, kiedy 17% gospodarstw
domowych w Anglii stanowili lokatorzy mieszkań
socjalnych, zajmujący prawie cztery miliony
lokali, a połowa z nich miała mniej niż 16 lat2.
W ostatnich latach czarnoskórzy mieszkańcy
oraz przedstawiciele mniejszości narodowych
stanowili dwie trzecie ludności osiedla,
postrzeganego jako zagrożone marginalizacją.
Dochodziło tu do strzelanin oraz innych aktów
przemocy, co spotkało się z silną reakcją
społeczności miejscowych: zaniepokojone tym
stanem rzeczy, postanowiły one podjąć działania
na rzecz poprawy relacji społecznych. Pomimo
wspominanych problemów aktywność społeczna
pozostaje tu na wysokim poziomie, o czym
świadczy chociażby fakt, że w referendum
dotyczącym zmiany formy zarządzania
osiedlem wzięło udział 73% lokatorów, z czego
73% opowiedziało się za dotychczasowym
zarządem sprawowanym przez miejscowe
władze (1999). Ostatnia akcja rewitalizacyjna
(2007) obejmowała czterostopniowy plan
przebudowy osiedla w ciągu kolejnych
15 lat, przeprowadzkę niektórych lokatorów
oraz zapewnienie nowych usług.
Jednym z pierwszych terenów poddanych
rewitalizacji był Park Burgess, gdzie mieszczą
się pracownie organizacji „Art in the Park”.
Park zajmuje powierzchnię 46 ha i należy
do największych w południowym Londynie.
Na jego terenie znajdują się: odnowiony
plac zabaw, kawiarnia, przedszkole, „Ogród
Świata”, łąki, stanowiska do grilla, nowe
ścieżki i ławki. Inwestycję o wartości 8 mln
funtów przeprowadzono w ramach programu
„New Deal for Communities”, przy wsparciu
burmistrza Londynu oraz Rady Miejskiej. Jej
120
housing estates in Europe, and was an attempt
to create a community for some of London’s
poorest families. Completed in 1977, the estate
includes parks, health services, nurseries and
a day centre, but it is widely recognised that it
went through a period of decline in the 1980s.
Major regeneration work began in 1997 on the
estate, and at that time 17% of households in
England were social tenants living in nearly four
million homes, up to half of whom were likely to be
aged under 162. More recently, two thirds of the
community are black or of minority ethnic heritage
and the area is considered to experience extremely
high social disadvantage. There have been notable
shootings and attacks of violence in recent
years, which communities have responded to
with concern and a desire to improve community
relations. Despite these challenges, community
activism has remained high, and a tenant ballot
to transfer to a housing association (rather than
local authority), was rejected by 73% of the
tenant on a 73% turnout (1999). The most recent
regeneration initiative (2007) involved a four stage
approach to rebuilding the estate over the next 15
years and will see some tenants being re housed
and the introduction of new community services.
Burgess Park, which is where the Art in the
Park studios is situated, was one of the first to
benefit from these developments. One of the
largest parks in South London was created
by bringing together spaces where post war
demolition had occurred The 46 hectares
includes a new refurbished playground, a café,
a nursery, a world garden, meadow planting,
barbeque cooking spaces and landscaping to
include new paths and seating. The £8 million
investment from the Aylesbury New Deal for
Communities, the Mayor of London and the
Council, is intended to create a communal
social space which all the community can
use and enjoy. . Thus, the park has a rich
heritage and history, which many local people
can connect with. This provides potential
UK / Londyn
celem było stworzenie miejsca publicznego
dla wszystkich członków społeczności. Park,
jako największy w dzielnicy Southwark, powstał
w wyniku połączenia terenów po budynkach
wyburzonych w okresie powojennym. Historia
parku sprawia, że liczni mieszkańcy czują się
związani z nim emocjonalnie, a to ułatwia
działania artystom i animatorom – projekt
zmian spotkał się z dużym poparciem.
Komisja do spraw Architektury i Planowania
(CABE)3 przeprowadziła w Wielkiej Brytanii
badania – wynika z nich, że 91% ludzi uważa,
że parki miejskie i tereny niezabudowane
poprawiają jakość życia, a zdaniem 74%
respondentów są one ważnym czynnikiem
pomagającym zachować zdrowie i dobre
samopoczucie. Ponad 70% badanych przyznało,
że często odwiedza parki miejskie i tereny
zielone. Nie dziwi więc fakt, że projekty
inicjowane przez „Art in the Park” stanowią
skuteczne narzędzie aktywizacji społeczności.
„Art in the Park”
for artists and creative facilitators, who
want to work with the local community. In
addition, it has meant that local support has
been high for the changes in the park.
Commission for Architecture and the Built
Environment (CABE)3 identified that 91% of the
public believe that public parks and open spaces
improve people’s quality of life and 74% believe
that parks and open spaces are important
to people’s health and mental and physical
wellbeing. In addition, more than 70% of people
say they visit urban green spaces frequently.
Given that the UK population provides parks
with such high level of support, it is therefore
not surprising that projects such as Art in the
Park can be an effective tool for community
engagement including arts volunteering,
skill development and as serve as a valuable
resource for community cohesion and wellbeing.
“Art in the Park”
Janet Hetherington
Janet Hetherington
„Art in the Park” jest organizacją dobroczynną.
Jej cel stanowi poprawa jakości życia
Londyńczyków dzięki udziałowi w projektach
z pogranicza sztuk wizualnych oraz pracy
ze środowiskiem naturalnym. Należące do
organizacji pracownie oraz ogród w parku
Burgess to miejsca otwarte, dostępne dla
wszystkich. Misją „Art in the Park” jest:
–– zachęcanie ludzi w każdym wieku do
pracy na rzecz rozwoju artystycznego
i przyrodniczego w centrum Londynu;
–– pokazywanie pozytywnych przykładów
lepszego postrzegania i przeżywania natury;
UK / London
“Art in the Park” is a charity, which endeavour to
improve the quality of Londoner’s lives through
participation in visual arts and to use the arts
and the natural environment. Their studios and
garden located in Burgess Park are thought
of as a community resource open to everyone
who wants to participate. Their mission is to
–– Encourage and motivate all ages to work
towards visual arts and environmental
improvements in inner city London
–– Give a positive experience of seeing
and being in the natural world.
–– Work with people of all ages and
abilities by using open space as an
inspiration and a resource.
121
–– praca z osobami w różnym wieku
i o różnych umiejętnościach w otwartej
przestrzeni, traktowanej jako źródło
inspiracji i ważny zasób kulturowy.
––
Organizacja prowadzi zajęcia edukacyjne
w zakresie sztuk wizualnych i performatywnych
oraz tworzy projekty artystyczne w przestrzeni
publicznej i we współpracy ze społecznościami.
Pracownie oraz ogród są otwarte przez cały
rok. Prowadzi się tu zajęcia stałe i warsztaty,
a także akcje związane z wydarzeniami
lokalnymi i problemami dotyczącymi miejscowej
społeczności, jak dekorowanie dyń lub parada
z okazji otwarcia parku po przebudowie.
Organizacja dysponuje pracowniami oraz
piecem ceramicznym. Prowadzone są
warsztaty ceramiczne, nauka rysunku,
warsztaty mody ekologicznej, warsztaty
tworzenia mozaik, nauka techniki odlewu
przedmiotów z cyny oraz rzeźby w drewnie.
Ponadto powstało tu wiele projektów
jednorazowych, jak „The Roots”, prowadzony
wspólnie z ośrodkiem dla osób po
pięćdziesiątym roku życia – Southwark
Pensioners Centre. Uczestnicy projektu
badali historię Walworth Road i brali udział
w warsztatach ogrodniczych. Zawodowy zielarz
oraz młodzież działająca przy Muzeum Cuming
opowiadali też o właściwościach leczniczych ziół.
Program prowadzą doświadczeni artyści
pracujący w szkołach, ze społecznościami
i środowiskiem biznesu. Uczestnikami
są ludzie w różnych wieku mieszkający
w najbliższym sąsiedztwie. Artyści
realizują również projekty na zlecenie
państwowego Urzędu do spraw Ochrony
Zdrowia (National Health Service). „Art in
the Park” korzysta także z wolontariuszy.
Działalność finansowana jest z datków
oraz opłat za uczestnictwo w warsztatach
i wydarzeniach specjalnych.
122
They run art and performance based education
and training workshops, and are involved in
community and public art projects. The studios
and gardens are open throughout the year
and have a scheduled programme as well as
being responsive to local events, issues and
opportunities. There are seasonal and community
activities such as pumpkin carving and they
created a community procession to re-open
the park. There are studios and a kiln, which
are regularly used by artists. There are regular
workshops in pottery, life drawing, eco – fashion,
mosaics, pewter casting and woodcarving.
Other programmes of work include The Roots
a project with Southwark Pensioners Centre.
The project explores the history of the Walworth
Road and has included a series of Gardening
Workshops, learning about plants and their
uses and exploring the flora of Burgess Park.
As part of this work a Medical Herbalist and
the Cuming Museum Youth Panel visited “Art in
the Park” to share some herbal remedies and
recipes with young people from Southwark.
The programme is run by practicing professional
artists, who work with schools, community
groups and professional teams. They work with
people living locally and also develop work
with early years and older adults, arts and
health work for the National Health Service
(NHS) and respond to specific commissions
within the park itself. “Art in the Park” is
also supported by a team of volunteers. The
activities are funded by charitable donations
and fees from workshops and specific events.
The organisation is an example of practices in
the UK, where the arts are increasingly being
used as a tool to connect people with green
spaces to support their participation in the local
community and improve the health of the local
population. “Art in the Park” demonstrates the
potential the arts has during urban regeneration,
UK / Londyn
Organizacja jest przykładem wykorzystania sztuki
do zachęcenia ludzi, aby korzystali z miejskich
terenów zielonych. „Art in the Park” pokazuje
ważną rolę sztuki w projektach rewitalizacyjnych.
Takim organizacjom udaje się dokonać
tego, w czym zawodzi państwowy program
rewitalizacji – tworzą one więzi emocjonalne i są
impulsem dla powstawania grup społecznych.
Zaangażowanie
społeczności
a polityka
rewitalizacji miast
Janet Hetherington
Osiedle Aylesbury Estate, podobnie jak inne
osiedla budownictwa socjalnego w Wielkiej
Brytanii, było przedmiotem licznych inicjatyw
podejmowanych przez władze lokalne w celu
poprawy jakości życia mieszkańców. Polityka
rewitalizacyjna pod rządami Partii Pracy
w latach 2004–2010 przyjęła nowy, bardziej
kompleksowy kształt; zaczęto wtedy promować
projekty skoncentrowane na konkretnych
potrzebach danego obszaru. W roku 1997
premier Tony Blair wybrał osiedle Aylesbury
Estate na miejsce realizacji wielkiego planu
rewitalizacji miast. Przedsięwzięcie to było
szeroko komentowane, ponieważ rząd po
raz pierwszy zajął się problemem ubóstwa
i odniósł się do dramatycznej sytuacji, w jakiej
żyło wielu Brytyjczyków. W wystąpieniach
premier obiecywał poprawę warunków życia
w „miejscach pozbawionych nadziei na lepszą
przyszłość”4. W przypadku Aylesbury Estate
rewitalizacja dotyczyła zarówno fizycznej, jak
i społecznej infrastruktury osiedla. Wynikało
UK / London
ranging from being a tool for regeneration
to being a tool to landscape and shape the
physical environment. However ultimately, it
demonstrates something most regeneration
policy fails to do- it supports the creation of
emotional and social networks, whose concerns
are firmly rooted in the desire to collectively
improve the quality of life in the local community.
Community
Involvement
and Urban
Regeneration Policy
Janet Hetherington
In the UK, like many other urban social housing
estates, the Aylesbury Estate have experienced
a plethora of policy initiatives concerned with
improving deprived estates and improving the
quality of life for those that live in them. Urban
regeneration was re contextualized under
New Labour, and a more holistic approach,
area- based initiative (ABI) to regeneration
was promoted. Tony Blair chose the Aylesbury
estate in 1997 to promote the grand plan for
regenerating urban cities. Many saw this, as the
first time problems of urban deprivation and
despair were recognised. It was in this speech,
Blair referred to the end of ‘no hope areas’4.
Urban regeneration in the context of Aylesbury
has been concerned with both the physical
and social infrastructure of the community.
Therefore, there has been a desire to improve
housing and public spaces (both areas where
the arts can play a significant role) but also to
develop social networks and improved wellbeing
for those that live in these communities.
123
to z chęci poprawy warunków mieszkaniowych
i stanu przestrzeni publicznych.
Rewitalizację osiedla prowadzono w ramach
programu „New Deal for Communities” (NDC).
Program, rozpoczęty w roku 1998 w ramach
Narodowej Strategii Rządowej dotyczącej Odnowy
Sąsiedztw5, zakładał wdrożenie programów
rewitalizacji uwzględniających opinię i potrzeby
społeczności lokalnych. Realizację powierzono
Jednostce do spraw Odnowy Sąsiedztw
(Neighbourhood Renewal Unit) działającej
w ramach Wydziału Społeczności i Samorządów
Lokalnych (Department for Communities and Local
Government), która wybrała 39 osiedli i dzielnic,
w tym Aylesbury Estate. Program realizowano
do roku 2011. Jego koszty wyniosły 2 mld
funtów. Skoncentrowano się na pięciu głównych
dziedzinach: bezrobociu, wysokim wskaźniku
przestępczości, niskim poziomie edukacji, złym
stanie zdrowia oraz problemach mieszkaniowych.
Podstawowe założenia obejmowały:
–– działania długoterminowe
w celu spowodowania trwałych zmian
– w centrum zainteresowań znalazły
się społeczności lokalne wspierane
przez ośrodki społeczne i kulturalne;
–– zaangażowanie mieszkańców
i wzmocnienie w nich poczucia
odpowiedzialności za wspólną własność;
–– wspólne wypracowywanie pomysłów
i rozwiązań. Program oparty na
rozwiązaniach, których skuteczność
potwierdza się w praktyce6.
Grupa składała się z pracowników służby
zdrowia i edukacji oraz przedstawicieli
lokalnych władz i społeczności.
Po zakończeniu programu prace rewitalizacyjne
na osiedlu Aylesbury przejęła organizacja
The Creation Trust7. Rząd nowej koalicji
wprowadził znaczną zmianę w polityce
rewitalizacji miast – skupiono się na
124
Aylesbury’s regeneration during this phase
was led by New Deal for Communities
(NDC). NDC was launched in 1998 as part
of the Government’s National Strategy
for Neighbourhood Renewal5 to deliver
community led regeneration programmes.
Delivered by the Neighbourhood Renewal
Unit within the Department for Communities
and Local Government, it identified 39
regeneration areas including Aylesbury. This
worked continued until 2011. £2 billion
was committed and each area received
around £50 million over 10 years. The work
occurred around 5 key themes poor job
prospects; high levels of crime; educational
under-achievement; poor health; and
problems with housing and the physical
environment. The key characteristics for
how the regeneration worked were
–– “Long-term commitment to deliver real
change. Communities at the heart of
this, in partnership with key agencies.
–– Community involvement and ownership.
–– Joined-up thinking and solutions.
Action based on evidence about
‘what works’ and what doesn’t”6.
This joined up thinking brought together,
health professionals, education, policing
and communities members to collectively
find solutions to community problems.
On the Aylesbury estate, The Creation
Trust7 took over from the NDC on its closure
and continues to promote neighbourhood
improvement through economic and social
change. There has been a significant shift
in how regeneration has been delivered
under the UK’s new Coalition government
and there has been a shift to policy
rhetoric concerning the need for more
private sector and entrepreneurial ethos
especially in areas where employment if
reliant upon public sector employment.
UK / Londyn
konieczności rozwoju sektora prywatnego
oraz wspieraniu etosu przedsiębiorczości,
zwłaszcza w miejscach, gdzie zatrudnienie
oferuje przede wszystkim sektor publiczny.
Idea zaangażowania społeczności
w procesy rewitalizacji nie została jednak
zapomniana. Nowy rząd wspiera koncepcję
lokalności. Ustawa o lokalności (2011)8
zdecentralizowała wiele usług i ośrodków
państwowych, przyznała im też większe
uprawnienia na poziomie regionalnym oraz
lokalnym. Temu procesowi towarzyszy ruch
organizatorów działań w społecznościach
wspierany przez wszystkie partie
polityczne. W ramach programu „Locality”9
działa obecnie ponad 700 organizacji
prowadzonych przez społeczności.
Wzrosło też zainteresowanie koncepcją
rewitalizacji przez kulturę, która może
wpływać na poprawę jakości życia w stopniu,
jakiego często nie są w stanie osiągnąć
odgórne inicjatywy rewitalizacyjne10.
Zdaniem Jonathana Vickery’ego, wymaga
to nie tylko zaangażowania autorów polityki
rządowej, ale także udziału przedstawicieli
społeczności, artystów i twórców zawodowych,
amatorów oraz innych zainteresowanych.
Fragmenty bloga
uczestników
projektu
5 listopada 2010
W każdy piątek bierzemy udział
w spotkaniach w ramach projektu „Ogród
Serc”. […] Będziemy dokumentować nasze
spotkania i zamieszczać porady ogrodnicze
opracowane przez specjalistów.
UK / London
However, arguably the spirit of community
engagement in all aspects of regeneration has
not vanished. Politically, the new government
has asserted the principles of localism,
in all aspects of government policy. The
Localism Act (2011)8 decentralised many
government services and places more powerand responsibility, within the regions and
local communities. Accompanying this is the
development of a movement of community
organisers supported by all political parties.
Locality9 now identifies over 700 community
led organisation that are active in the UK.
Amidst these urban change commitments, there
has been increased recognition for the concept
of cultural led regeneration to be acknowledged
and an increased awareness of the role that
culture and the arts can play in improving the
quality of life, which regeneration initiatives
are under pressure to deliver10. Vickery argues
that the discourse concerning this is broad and
requires the involvement of all government
policy, the participation of professionals and
communities, amateur and professional arts and
cultural providers and other areas of interest.
Excerpts from the
blog written by
Heart Gardeners
5th November 2010
Every Friday we have our regular Heart
Garden sessions. […] We will be documenting
the Heart Garden’s weekly sessions which
will include expert gardening tips.
26th November 2010
We continued to mulch the beds in the garden
with farmyard manure and netted the rest of
125
26 listopada 2010
Nadal mulczowaliśmy rabatki w ogrodzie
nawozem naturalnym i osłoniliśmy siatką
pozostałe sadzonki kapusty, by chronić je
przez gołębiami. Posadziliśmy trzy rządki
czosnku (francuski czosnek fioletowy, odmiana
Germinador), dzieląc główki na ząbki i sadząc
je w odstępach ok. 4–10 cm, bo czosnek lubi
żyzną ziemię i potrzebuje dużo miejsca.
Uwaga: nie używajcie czosnku z supermarketu,
bo możecie zarazić glebę wirusami. Jest on
importowany z Chin i nie nadaje się do uprawy
w naszym klimacie. Wykopaliśmy sporo
topinamburów, ale nie wszystkim one smakują.
Posadziliśmy też kilka bulw na przyszły rok.
Skończyliśmy pielić grządkę truskawek
i mamy dużo sadzonek do oddania – pytajcie
o nie, bo inaczej powędrują na kompost!
10 grudnia 2010
W zeszłym tygodniu ogrodnicy – już w świątecznym
nastroju! – robili bożonarodzeniowe
dekoracje. Wykorzystali do tego celu materiały
naturalne: liście laurowe, ostrokrzew, szyszki,
a nawet kilka fig! Większość materiałów to
pozostałości po warsztatach dekorowania
wianków świątecznych sprzed tygodnia.
7 stycznia 2011
Dzisiaj deszcz mocno dudnił o szyby świetlika
w blaszanym dachu i nie udało nam się
zrobić w ogrodzie tyle, ile planowaliśmy.
Obejrzeliśmy tylko rabaty, żeby sprawdzić,
jakie szkody spowodował niedawny
śnieg i mróz. Rośliny wyglądały dobrze,
a kapuście też nic się nie stało.
Zadania na przyszły tydzień to przycinanie drzew
owocowych i krzewów w zimowym spoczynku.
W pracowni zdjęliśmy dekoracje świąteczne
i robiliśmy gliniane tabliczki. Ogrodnicy
126
the brassicas against the pigeons. We planted
3 rows of garlic (French, purple Germinador),
split the head into cloves and planted 1″
deep 4″ apart – garlic is a hungry crop and
needs fertile soil. Also, an extensive wild
snap to make to head divide into cloves.
NB: never use garlic from the supermarket, it
would introduce viruses into your soil and will
be imported from China so won’t be suitable
for our climate. We dug up a huge harvest of
Jerusalem artichokes - not to everyone’s taste!
And replanted some tubers for next year.
We also finished off clearing the bed full of
strawberries and have lots of spare plants
going for free – just call into the studio
and ask or they will be composted!
10th December 2010
Last week saw the Heart Gardeners getting
into the festive and creative spirit making
innovative, handmade Christmas decorations.
Using lots of natural materials such as
laurels, holly, pine cones and even some figs!
Most of the material were leftovers from the
wreath-making workshop the week before.
7th January 2011
There was heavy rain today, evident by
the pounding on our corrugated ‘skylight’
so we did not do as much gardening as
we had hoped. We instead surveyed the
beds to see what damage the recent snow
and cold weather had caused. Everything
seemed fine, the brassicas were ok.
Some jobs for us to do next week include
pruning the dormant fruit trees and bushes.
In the studio, we took down the handmade
Christmas decorations and made wall
plaques from clay. The Heart Gardeners
collected interesting plants and pressed
UK / Londyn
zbierali ciekawe rośliny i odciskali je w glinie
– po wysuszeniu wypalimy je w piecu.
them into clay – we will fire them in the
kiln after leaving them to dry out slowly.
25 lutego 2011
Zbudowaliśmy drabinkę na skrzynki do
naszego ogrodu wertykalnego. Jeśli macie
mały balkon albo ogród i potrzebujecie
więcej miejsca, żeby wysiać nasiona lub
trzymać rośliny doniczkowe, pamiętajcie,
że najważniejsze jest dobre źródło światła.
Linda i Brian zbudowali czteropoziomową
drabinkę na 4 skrzynki z sadzonkami,
używając drewna z odzysku. Drabinkę można
oprzeć o zadaszoną ścianę zewnętrzną,
a na noc przykrywać włókniną albo folią
bąbelkową. Dni stają się coraz dłuższe,
więc była to ostatnia chwila na zbiory
niektórych roślin, jak jarmużu czy porów.
25th February 2011
We built a ladder allotment for our vertical
gardening project. If you only have small
balcony or outside space to rouse seedings or
pot plants – a good light source is essential.
Linda and Brian built a 4 tier ladder allotment
for 4 seed trays out of recycled timber. This
can be placed on a sheltered outside wall
and covered over at night with fleece or
bubble wrap. The days are getting longer
and some crops like our Cavolo Nero, kale
and leeks are beginning to flower and set
seed, so it was our last chance to harvest.
8 kwietnia 2011
W ramach festiwalu Silver „Ogrodnicy Serc”
zaprosili gości. Wpadło wiele osób, aby
obejrzeć nasz projekt i ceramikę, którą
teraz robimy. Ośmioosobowa grupa z domu
opieki dla niepełnosprawnych z Camberwell
została na całym spotkaniu i wzięła udział
w zajęciach. Był piękny słoneczny dzień
i mogliśmy zjeść lunch na dworze – zupę
z groszku z miętą. Naszym gościom nie
chciało się wracać do domu i mamy
nadzieję, że wkrótce znowu nas odwiedzą.
8 lipca 2011
Zebraliśmy wreszcie wiśnie! Najczęściej
zostają na drzewie, bo wiele osób uważa,
że nie są dość słodkie, ale świetnie
nadają się na ciasto... albo wiśniowe
brandy! Wykopaliśmy również ziemniaki,
zebraliśmy zioła i powiesiliśmy je do
wysuszenia. Najlepiej zbierać je właśnie
teraz, zgodnie z tradycją powinno się to robić
w dniu przesilenia letniego, czyli 21 czerwca.
Zebraliśmy też resztę czosnku, zapletliśmy
w warkocze i powiesiliśmy do wysuszenia.
UK / London
8th April 2011
The Heart Gardeners opened their doors
to visitors as part of the Silver festival.
A number of people dropped in to look at
our gardening project and the ceramics that
we are currently making. A party of 8 from
Love Walk Residential Home for the Disabled
in Camberwell stayed for the whole session
and both joined in with the gardening and
the ceramics. It was a lovely sunny day
sow we were all able to have lunch outside
and enjoyed a bowl of homemade pea and
mint soup. Our visitors just did not want
to go home afterwards and we hope that
we will see them again some time soon.
8th July 2011
We have harvested our lovely morello cherries!
Usually our cherries get left on the tree as
nobody thinks they’re sweet enough – but they
will make a great pie... or a cherry brandy!;) We
dug up the last of the spuds and harvested
herbs to hang up and dry. By now they are at
there most potent, in fact traditionally they
should be harvested on the Summer Solstice,
June 21st. We also harvested the last of the
garlic, tied it in plaits and to hung it up to dry.
127
28 października 2011
Posadziliśmy trochę czerwonej cebuli z gatunku
Red Baron – z cebulek, a nie z nasion. Sadzi
się je w płytkich skrzynkach, z ziemi ma
wystawać tylko koniuszek. Szalotkę też można
dzielić do sadzenia jak czosnek – z jednej
bulwy otrzymujemy około pięciu szalotek,
ale one potrzebują trochę więcej miejsca.
Ogrodziliśmy sadzonki siatką tuż przy ziemi dla
ochrony przed kotami, myszami i ptakami.
28th October 2011
We planted some red onions – Red Baron,
sets not seeds (these are small onions which
swell). Plant these in a shallow drill with their
tips just showing above the soil. If you like
shallots these also divide– a bit like garlic –but
above the ground - so you get about 5 shallots
from 1 bulb and you need a bit more growing
space. We netted both of these crops at soil
level – to protect against cats, mice and birds!
To już prawie koniec prac ogrodniczych
w tym roku – trzeba tylko przyciąć jabłonkę
i winorośl. Zostało jeszcze sporo zimowych
warzyw do zebrania: pory, fioletowe brokuły,
jarmuż i boćwina. Tymczasem w szklarni
można wysiewać bób i groszek cukrowy
w rolkach po papierze toaletowym.
That’s almost the last of our gardening tasks
for the year – we still have a bit of pruning to
do in the garden – the apple tree, grapevine
and roses need a good trim to promote flowers
and fruit. Still we will have plenty of winter
veg to harvest – leeks, purple sprouting
broccoli, curly kale and swiss chard – to keep
us interested. In the meantime we can sow
broad beans and sweet peas in toilet rolls
in the greenhouse ready to get a headstart
when we plant them out next spring.
Arts and Health
a przemiany
polityki zdrowotnej
Janet Hetherington
Projekty organizacji „Art in the Park”,
a w szczególności Ogród Serc okazały się
skuteczne. W tym stosunkowo niewielkim
projekcie dobrze widać korzyści płynące
z tworzenia warunków do zaangażowania
społeczności lokalnej. W Anglii ostatnio wiele
się mówi o konieczności poprawy nastrojów,
zwłaszcza wśród ludzi zamieszkujących
obszary zagrożone wykluczeniem. Zwraca
się uwagę na bezpośredni związek między
zamieszkaniem na terenach dotkniętych
ubóstwem a gorszym stanem zdrowia. Inicjatywy
rewitalizacyjne zaczęły więc uwzględniać
także potrzeby zdrowotne społeczności.
128
http://artintheparkblog.wordpress.com/category/aitpgarden/heart-garden/
Arts and Health
and Emerging
Policy
Janet Hetherington
The identification of the work of “Art in the
Park”, and notably the Heart Garden as tools for
regeneration within the area is notable. In the
context of such large-scale changes, a relatively
small-scale project such as this can more clearly
illustrate the benefits of creating opportunities
for local participation. In England there has been
an increased recognition in the need to improve
UK / Londyn
Departament Zdrowia oraz Arts Council11
oficjalnie odniosły się do tego problemu
i w jednym z dokumentów stwierdziły, że
„uczestnictwo w działaniach artystycznych
ma cenny wpływ na poprawę samopoczucia”.
Uznanie przez władze idei arts and health
(działania twórcze i prozdrowotne) z pewnością
wpłynęło na włączenie sztuki do projektów
rewitalizacyjnych. Artyści i uczestnicy projektu
„Ogród Serc” nie są zainteresowani wyłącznie
stanem zdrowia i wzrostem świadomości
zdrowotnej konkretnych osób, zależy im również
na tworzeniu sytuacji, które będą dotyczyć
całej społeczności. Ich działania stają się więc
narzędziem wsparcia w środowisku lokalnym.
Uczestnicy zachęcani są na przykład do pracy
w charakterze wolontariuszy, do przyglądania
się najbliższemu otoczeniu i aktywnego udziału
w podejmowaniu decyzji dotyczących ich miejsca
zamieszkania. Podczas oceny programu „New
Deal for Communities”12 zbadano problemy
najlepiej rozwiązane na poziomie lokalnym.
Dotyczyły one przestępczości, ochrony
środowiska naturalnego, zarządzania lokalami
mieszkalnymi oraz zdrowia publicznego.
Najlepiej funkcjonujące usługi uwzględniały
potrzeby odbiorców na poziomie lokalnym.
Ruch arts and health w Wielkiej Brytanii ma
za sobą wieloletnią tradycję13. W dokumencie
Review of Arts and Health (2007) opracowanym
przez Departament Zdrowia analizowano
informacje uzyskane od starszych kierowników
National Health Service (NHS), koordynatorów
działań twórczych z ramienia NHS, artystów,
osób prowadzących terapię sztuką, lekarzy,
psychologów i psychiatrów, organizacji
dobroczynnych, pacjentów i użytkowników,
przedstawicieli związków zawodowych,
naukowców, architektów, konstruktorów,
projektantów i inżynierów. We wnioskach
stwierdzono m.in., że działania z dziedziny sztuki
powodują wzrost poczucia własnej wartości,
co sprawia, że ludzie są bardziej otwarci na
UK / London
people’s sense of wellbeing, particularly in areas
of deprivation. There is also a direct correlation
between areas of deprivation and poorer
health outcomes, hence why the regeneration
initiatives referred to earlier, have begun to take
into account the community health needs of
populations experiencing environmental change.
There has been official recognition from the
Department of Health and the Arts Council of
England11 that “the sharing of artistic activity
has a valuable part to play in our sense of
wellbeing”. This validation of arts and health
potentially explains the increased use of the arts
in community based regeneration initiatives.
Artists and participants at the Health Garden are
not just be concerned with whether participant’s
individual health or health knowledge improves,
but they are also concerned with building social
networks and creating environments which
address community health issues. Therefore,
by tackling these issues, and by working with
the community, arts and health is being used
as tool for empowerment and enterprise within
the local area. For example, participants at the
Heart Garden are encouraged to volunteer,
look more closely at their environment and
take part in decision-making processes. All
of which are activities, which are recognised
as good for community development and
regeneration. The evaluation of New Deal for
Communities12 identified that the issues most
effectively tackled at the neighbourhood level
were some aspects of crime, environment,
housing management and public health. They
identified that, essentially, the services that are
delivered best at neighbourhood level are those
that interact at that level with service users.
The arts and health movement in the UK has
a long history of working in this manner13. The
Department of Health’s Review of Arts and Health
(2007) analysed feedback from senior NHS
managers, NHS arts coordinators, artists, arts
129
zmianę, a to istotnie wpływa na poprawę
zdrowia i stylu życia14. Stwierdzono ponadto,
że „biorąc pod uwagę zależności między
poziomem uczestnictwa w kulturze i edukacji,
ochroną zdrowia, poziomem zatrudnienia
a samopoczuciem obywateli, Departament
Zdrowia i NHS mogą skutecznie wykorzystać
działania twórcze do zmiany myślenia głównych
decydentów w dziedzinie ochrony zdrowia oraz
przeformułowania sposobów działania NHS”15.
Projekt Ogród Serc dowiódł, że tego typu
działania mogą dać bardzo dobre rezultaty.
Organizacji „Art in the Park” udało się
pokazać, że tereny zielone mogą odgrywać
ważną rolę w rozwiązywaniu problemu
nierówności i marginalizacji wynikających ze
stanu zdrowia. Wolontariusze oraz uczestnicy
projektu często podkreślają, że udało im się
nawiązać przyjaźnie z ludźmi, których na
co dzień nie mieliby szansy poznać. CABE16
zwróciła uwagę na potencjał wykorzystania
miejsc w bezpośrednim otoczeniu odbiorców
projektów w rozwiązywaniu problemów
i nierówności wynikających ze stanu zdrowia
obywateli. Przedstawiciele komisji stwierdzili,
że mieszkańcy sami najlepiej wiedzą,
czego oczekują od najbliższego otoczenia.
Doszli oni również do wniosku, że „tereny
zielone stanowią istotny zasób publiczny,
o udokumentowanym dorobku w zakresie
poprawy zdrowia obywateli, a mimo to wiele
lokalnie położonych terenów zielonych wciąż
nie jest w pełni wykorzystywanych”17. Badania
pokazały, że z terenów zielonych położonych
na osiedlach korzysta mniej niż 1% osób
mieszkających w lokalach komunalnych – jako
powód podawano obawy o bezpieczeństwo,
brak infrastruktury oraz niską jakość18.
Mimo przeobrażeń przestrzeni i zmian
politycznych życie kulturalne w parku Burgess
rozwija się, a program rewitalizacji jest
kontynuowany. „Art in the Park” stanowi
130
therapists, clinicians, charities, individual patients
and users, professional bodies, academics,
architects, constructors, designers and engineers.
The Review identified that the arts encourage
people to participate, which raises their selfesteem and makes them more open to change,
which is often important in improving their health
and lifestyle14. It also identified that “given the
connections between communities, participation,
education, health, employment and wellbeing,
there are opportunities for the Department of
Health and the NHS to use the arts to bring
about change in some of the key influencers
of health and in the use of the NHS”15.
The Heart Garden has demonstrated it can
achieve some significant health outcomes. By
placing equal importance upon the creative
outcomes and developing a participatory
process in which decisions are made, “Art in
the Park” has also ensured that green spaces
can play an important role in tackling health
inequalities. Volunteers and participants at
the Heart Garden frequently reflect upon the
friendships they have made with people whom
they would have not normally have connected
with. Before merging with the Design Council,
the CABE16 identified the potential in using
local spaces to tackle in inequality and improve
health. They claimed that local people are
best placed to know what they want from
local spaces. They also identified that “green
space is a public resource with a proven track
record in improving people’s health, but too
many local green spaces remain unused”18. In
their research they found that less than 1% of
those living in social housing reported using
the green spaces on their own estates and
the biggest barriers were fear about personal
safety, lack of facilities and poor quality19.
Despite the physical and political changes,
cultural life and arguably cultural regeneration
continues. “Art in the Park” is a unique example
UK / Londyn
więc przykład wyjątkowy. Mimo cięć i zmian
w strukturze finansowania, które spowodowały
ograniczenia i modyfikację stałych zajęć,
organizacja utrzymała ważne miejsce
w społeczności, na której rzecz działa.
of why a creative facility can be so resilient
during times of change and why there has
been so much support for arts and health
work in England. Ultimately, despite cuts and
changes to funding, and regrettable reductions
and alterations to the core services it offers,
“Art in the Park” has a physical and emotional
presence within the communities it serves.
1
Peter Walker, £180m cut from regeneration plans for Tony Blair’s flagship housing project accessed, „The Guardian”,
26.12.2010, http://www.guardian.co.uk/society/2010/dec/26/cut-regeneration-tony-blair-housing [29.10.2012].
2
Rob Wheway, Alison Milward, Child’s Play: Facilitating Play on Housing Estates, The Chartered Institute of Housing/
Joseph Rowentree Foundation 1997.
3
Helping Community groups to improve public spaces, Commission for Architecture and the Built Environment, 2009, p. 3,
http://webarchive.nationalarchives.gov.uk/20110118095356/http:/www.cabe.org.uk/publications/helping-communitygroups-improve-public-spaces [22.10.2012].
4
Jerry Thomas, The Aylesbury Estate. Any Hope?, BBC 31.05.2007, Politics Show, http://news.bbc.co.uk/2/hi/
programmes/politics_show/6699967.stm [29.09.2012].
5
Bringing Britain Together: A National Strategy for Neighbourhood Renewal, Social Exclusion Unit,1998.
6
Neighbourhood Renewal Unit – New Deal for Communities, The National Archives, NDC, 2009 http://collections.
europarchive.org/tna/20090106142604/http:/www.neighbourhood.gov.uk/page.asp?id=617 [29.10.2012].
7
http://www.creationtrust.org/aylesbury_push [29.10.2012].
8
http://www.legislation.gov.uk/ukpga/2011/20/contents [29.10.2012].
9
http://locality.org.uk/movement/ [29.10.2012].
10 Jonathan Vickery, The Emergence of Culture-led Regeneration: A policy context and its discontents, Centre for Cultural
Policy Studies, University of Warwick, 2007.
11 A Prospectus for Arts and Health, Department of Health with Arts Council of England, 2007, p. 3.
12 Geoff Fordham, The New Deal for Communities Programme: Achieving a neighbourhood focus for regeneration,
Neighbourhood Renewal Unit 2010, p. 6.
13 Stephen Clift, Paul Camic, Brian Chapman, Gavin Clayton, Norma Daykin, Guy Eades, Clive Parkinson, Jenny Secker, Theo
Stickley, Mike White, The state of arts and health in England, „Arts and Health: An International Journal for Research,
Policy and Practice”, 2009, 1 (1), pp. 6-35.
14 Report of the Review of Arts and Health Working Group, Department of Health, 2007, p. 8.
15 Ibid., p. 18.
17 Research Summary Community Green: Using local spaces to tackle inequality and improve health, Commission for
Architecture and the Built Environment, 2010.
18 Ibid., p. 6.
19 Ibid., p. 5.
UK / London
131
notatki
notes
Kulturowotożsamościowa
specyfika południowo-wschodniego Podlasia
okolic Bielska i Hajnówki
Rozmowa
z Wierą Niczyporuk,
kierowniczką
zespołu „Malinki”
– 135 –
– 138 –
Cultural Identity Specifics
of Southeastern
Podlasie around Bielsk
and Hajnówka
Piękno odzyskane
czyli sejmiki
wiejskich teatrów
Interview with Wiera
Niczyporuk, director
of the “Malinki”
ensemble
Perepelica
–
Perepelica
– 142 –
Beauty
Rediscovered
or Folk Theatre
Meetings
O teatrach
ludowych
w Polsce (1928)
– 145 –
On people’s theatre
in Poland (1928)
malinniki
Folklor
wczoraj i dziś
– 149 –
Folklore
– yesterday
and today
►►Przedstawienie Perepelica „rozpoczyna piękna
►►“The performance Perepelica begins with
pieśń towarzysząca idącym do żniwa. Z pierwszych
a beautiful song that accompanies the
pokosów żeńcy kręcą powrósła i opasują się nimi.
harvesters. They use the first reaped wheat to
Rozpoczyna się praca, symbolicznie wykonywana,
fashion a rope they place around their waists.
ale umiejętnie. [...] Każdej wykonywanej czynności
Then they get to work. The performance
towarzyszy pieśń. Opowiada, komentuje, buduje
is symbolic and skilful. [...] Every action is
jakąś magiczną aurę przedstawienia, której
accompanied by a song. It tells a story, comments
nie da się stworzyć słowem mówionym. Żeńcy
on something, and creates a magical aura
z ostatniej garści niezżętego zboża i zebranych
of a performance that could not have been
ziół i polnych kwiatów stroją perepelicę – w innych
achieved using the spoken word. The harvesters
regionach nazywaną przepiórką”. [Biuletyn XXVI
use the last handful of unreaped wheat and
Ogólnopolskiego Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej,
gathered herbs to decorate a perepelica, which in
Ed. Lech Śliwonik, Warszawa: Zarząd Główny
other regions is called a przepiórka (quail)”.
Towarzystwa Kultury Teatralnej, 2009, p. 26.]
Perepelica is a performance of the “Malinki”
Perepelica to przedstawienie zespołu „Malinki”,
(Raspberries) ensemble, which was established
który został założony w 1998 roku. Działa on przy
in 1998. It operates under the patronage of
Gminnym Ośrodku Kultury w Orli. Zespół kultywuje
the Municipal Cultural Centre in Orla. “Malinki”
tradycję i język, wykonując bez akompaniamentu
cultivate tradition and language by performing
pieśni ze wsi Malinniki oraz przedstawiając lokalne
a cappella songs from the village of Malinniki and
zwyczaje, m.in. wesele, odwietki (czyli tradycyjne
by re-enacting local traditions (e.g. weddings),
odwiedziny po narodzinach dziecka) oraz chrzciny.
visiting newborns and attending christenings.
„Malinki” otrzymały nagrody m.in. na
“Malinki” has received awards at such events
Ogólnopolskim Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej
as the National Polish Village Theatre Meeting
w Tarnogrodzie, Przeglądzie Teatrów Wiejskich
in Tarnogród and the Folk and Ritual Theatre
i Obrzędowych Województwa Podlaskiego w Łomży,
Review in Łomża, as well as at Belarusian cultural
a także na festiwalach kultury białoruskiej.
festivals. The head of the ensemble, Wiera
Kierowniczka zespołu Wiera Niczyporuk była
Niczyporuk has also won awards as a soloist at
nagradzana jako solistka m.in. na Centralnym
the Central Folk Ensemble Review in Białystok
Przeglądzie Zespołów Folklorystycznych
and the Folk Singers and Bands Festival in
w Białymstoku oraz na Festiwalu Śpiewaków
Kazimierz Dolny.
Kulturowotożsamościowa
specyfika
południowo-wschodniego
Podlasia okolic
Bielska i Hajnówki
Cultural Identity
Specifics of
Southeastern
Podlasie
around Bielsk
and Hajnówka
Justyna Straczuk
Justyna Straczuk
Obszar dzisiejszego województwa podlaskiego
był od wieków terenem pogranicznym: na
przestrzeni dziejów napływały tu różne fale
osadnicze ze Wschodu i z Zachodu i spotykały
się granice różnych państwowości. Od XV
do XVIII wieku południowo-wschodnią część
Podlasia stopniowo zasiedlała ludność przede
wszystkim ruska, znad Buga, pochodzenia
północno-ukraińskiego. Część północnowschodnią zajęła ludność białoruska znad
The area of today’s Podlaskie Province has
for centuries been a borderland where, over
time, successive waves of settlers have
arrived from east and west and where the
boundaries of different nations have met.
From the 15th to the 18th century, the
southeastern part of Podlasie was gradually
inhabited by predominantly Russian people
of North Ukrainian heritage from around the
Bug River. The northeastern part was occupied
by Belarusian people from across the Neman
i Kapel Ludowych w Kazimierzu Dolnym.
►►W Perepelicy występują: Wiera
►►The participants in the Perepelica are Wiera
i Piotr Niczyporukowie, Walentyna Troc, Piotr
and Piotr Niczyporuk, Walentyna Troc, Piotr
Niczyporuk, Maria Barszczewska.
Niczyporuk, and Maria Barszczewska.
►►od 2009 do dzisiaj
►►Malinniki, gm. Orla, pow. bielski, woj. podlaskie
►►Malinniki: Orla Administrative District, Bielsk
County, Podlaskie Province
►►Przedstawienie powstało dzięki wolontariackiej
►►The performance was made possible by
pracy członków zespołu, którzy wykorzystują
the voluntary efforts of the members of the
w nim własne przedmioty i stroje.
ensemble, who also use their own props and
costumes.
134
PL / Malinniki
PL / Malinniki
135
Niemna z dużą domieszką litewską, natomiast
cały zachód został zasiedlony przez ludność
polską, przeważnie drobnoszlachecką. Między
tymi częściami nie było jednak wyraźnej granicy
fizycznej, dlatego wytworzył się tu dość szeroki
pas osadnictwa mieszanego1. Aż do czasu unii
lubelskiej w 1569 roku tereny Podlasia wchodziły
w skład Wielkiego Księstwa Litewskiego, potem
część zachodnia (powiat drohicki, bielski
i mielnicki) przeszła pod władanie Polski.
Po rozbiorach, po krótkim okresie rządów
pruskich (1795–1807) cały obszar Podlasia
znalazł się w Cesarstwie Rosyjskim, a po
I wojnie światowej znów w granicach Polski.
with a goodly admixture of Lithuanians. The
entire western part was inhabited by Poles,
mainly petty nobility. As there were no distinct
physical boundaries between these parts,
a fairly wide belt of mixed settlements was
created.1 Podlasie was part of the Grand
Duchy of Lithuania until the Union of Lublin
in 1569. The western part (Drohiczyn, Bielsk
and Mielnik Counties) later came under Polish
rule. After the partitions (1772–1795) and the
brief period of Prussian rule (1795–1807),
the entire area of Podlasie became part of
the Russian Empire. Podlasie once more
became part of Poland after World War I.
Ta dość skomplikowana historia miała
niebagatelny wpływ na urozmaicony krajobraz
etniczno-kulturowy dzisiejszego Podlasia.
Głównym czynnikiem, który od zawsze
różnicował tutejszych mieszkańców, było przede
wszystkim wyznanie; dzieliło ono ludzi na
– używając miejscowych określeń – „Ruskich”
i „Polskich”, czyli prawosławnych i katolików
(choć przed II wojną światową spory był też
odsetek Żydów i Tatarów). Ruskość i polskość
były też w pewien sposób powiązane z językiem
(polskim i ruskim/ białoruskim) używanym na
co dzień w domu i w najbliższym otoczeniu,
jednak akurat ten czynnik nigdy nie był tak
jednoznaczny, jak wyznanie. Na ogół bowiem
wszyscy potrafili się porozumiewać w obu
językach, choć w różnym stopniu i w różnym
zakresie. Przede wszystkim wyznanie było
zatem podstawą budowania tożsamości
etnicznych zwłaszcza na poziomie lokalnym; aż
do początku XX wieku, a często nawet znacznie
dłużej (w przypadku tradycyjnych społeczności
wiejskich), trudno mówić o tworzeniu
świadomych narodowych autoidentyfikacji2.
Sytuacja zaczęła się zmieniać wraz z ożywieniem
narodowego ruchu białoruskiego i ukraińskiego,
a także z działalnością polonizacyjną
I Rzeczypospolitej. Wówczas to właśnie język
stał się podstawą roszczeń narodowościowych
This rather complicated history has had
a significant impact on the diverse ethnic and
cultural landscape of today’s Podlasie. Religion
was always the main differentiating factor.
The locals still use the terms “Russian” and
“Pole” instead of “Orthodox” and “Catholic”,
although there was also a significant presence
of Jews and Tatars in the area before World
War II. Russian and Polish identities were
to some extent connected with the daily
language (Polish or Russian/Belarusian) used
at home and in close circles as well. This
factor, however, was never as unequivocal as
religion. Generally, everyone could use both
languages, although their proficiency and
scope of use varied. Religion therefore served
as the basis of building an ethnic identity,
especially at the local level. It is difficult to
talk about creating a conscious ethnic selfidentification before the turn of the 20th
century, and sometimes much later (e.g.
traditional village communities).2 This situation
started to change with the revival of Belarusian
and Ukrainian nationalist movements and
the Polonisation carried out by the PolishLithuanian Commonwealth. This is when
language became the basis for national claims
and conscious attempts at finding an identity,
particularly among the local intelligentsia.3
136
PL / Malinniki
i świadomych poszukiwań tożsamości,
zwłaszcza wśród miejscowej inteligencji3.
Powiat bielski, w którym leży wieś Malinniki,
a także sąsiadujący z nim powiat hajnowski
są tym obszarem Podlasia, na którym kwestie
językowe stają się szczególnie istotne. Są tu
jedyne w Polsce gminy, w których wprowadzono
język białoruski jako pomocniczy do urzędów.
W Hajnówce i w Bielsku działają też jedyne
w Polsce (obok trzeciego w Białymstoku)
licea z dodatkowym językiem białoruskim.
Obszar ten wyróżnia się największym w Polsce
odsetkiem osób deklarujących narodowość
białoruską – jako jedyną bądź współwystępującą
z identyfikacją polską (Spis Powszechny 2011).
Trzecią, stosunkowo nową dla tych terenów
opcją narodowościową, która wciąż zyskuje
zwolenników, choć nie jest aż tak popularna
w porównaniu z dwiema poprzednimi,
bardziej zakorzenionymi w lokalnej tradycji
i w świadomości – jest identyfikacja ukraińska.
Paradoksalnie bowiem, na tym najbardziej
białoruskim w Polsce obszarze4 gwara lokalna,
która ma stanowić obok wyznania podstawowe
kryterium tożsamościowe, przez większość
językoznawców jest klasyfikowana jako
peryferyjna gwara języka ukraińskiego5 bądź
jako gwara przejściowa, w której specyficzne
cechy obu języków uległy wymieszaniu6.
Dlatego też wielu mieszkańców ziemi bielskiej
i hajnowskiej woli unikać narodowych
kwalifikatorów w odniesieniu do gwary
lokalnej: nazywa się ją po prostu mową
„naszą”, „tutejszą” i łączy jej znajomość przede
wszystkim z lokalnością, byciem „stąd”. Mimo
że język miejscowy, „prosty” (będący tradycyjnie
językiem ludzi prostych, chłopów, językiem
nieliterackim) jest traktowany jako istotny
składnik dziedzictwa kulturowego i obdarzony
dużą wartością emocjonalną, większość
mieszkańców nie posługuje się już nim na co
dzień, stosując go jedynie przy różnych okazjach
PL / Malinniki
Bielsk County, where the village of Malinniki
is situated, and the neighbouring Hajnówka
County constitute a part of Podlasie where
language issues are of particular importance.
This area contains the only municipalities
in Poland where Belarusian has been
introduced as an auxiliary administrative
language. Hajnówka and Bielsk also have
the only high schools in Poland (apart from
Białystok) with instruction in Belarusian.
The area also has the country’s largest
proportion of people claiming to be of
Belarusian ethnicity, either as their sole
ethnicity or in combination with Polish
ethnicity (Polish General Census 2011).
The third ethnicity declared in this region
is Ukrainian. This is a relatively recent, but
growing, ethnic addition. It is not, however,
quite as popular as the other two, both
of which are more deeply rooted in local
tradition and consciousness. Paradoxically,
in this most Belarusian of Polish regions 4,
the local subdialect (which, along with
religion, is supposed to be the basis for
ethnic identity) is classified by most linguists
as a peripheral subdialect of Ukrainian 5, or
an interim subdialect in which the specific
traits of the two languages have intermixed 6.
This is also why many inhabitants of the
Bielsk and Hajnówka regions prefer to avoid
national qualifiers in relation to the local
subdialect. Instead, they prefer to call it “our”
or “the local” language and they associate
speaking it with the region, with being “from
around here”. Even though the local “simple”
language (traditionally being the language
of simple people, i.e. peasants, and not the
written word) is considered an important
ingredient of cultural heritage and endowed
with great emotional value, most people no
longer use it on a daily basis. The language
is mainly used during festive occasions such
as folk events.7 This is why local activists are
137
świątecznych, jak np. imprezy folklorystyczne7.
Dlatego wielką troską lokalnych działaczy jest
przywrócenie miejscowej gwary do codziennego
użytku, ponieważ język, nastawiony jedynie
na bierny odbiór, niestymulujący działalności
intelektualnej, ulega skostnieniu, przestając
aktywnie współtworzyć rzeczywistość kulturową.
Rozmowa
z Wierą Niczyporuk,
kierowniczką
zespołu „Malinki”
putting so much effort into reintroducing the
local subdialect as a language used daily.
A language that is merely passively received
and not used to stimulate intellectual activity
loses relevance and ceases to contribute
to the construction of a cultural reality.
Interview with
Wiera Niczyporuk,
director of the
“Malinki” ensemble
When did you start singing?
Kiedy zaczęła pani śpiewać?
Wojny nie pamiętam, byłam bardzo maleńka,
tylko pamiętam, jak nalot był i mnie mama na
plecach niosła do drugiej wioski w lesie. To było
nad rzeką i tam błoto było. Później pytałam mamy,
czemu my tak padali. A to jak bomba leciała, to
powietrzem nas zmiatała, my padali, a te bomby
nie rozrywały się, bo padały w błoto. Żeby był
twardy grunt, to by nas pobiło. Później pamiętam,
że byliśmy w jakiejś jamie i tatuś przynosił jabłka
pieczone. Już wioska była spalona, a u nas
mieszkanie było naokoło osadzone jabłoniami,
to tato jabłka przynosił. Jak wojna zakończyła
się, to były stogi z sianem i spaliśmy wszyscy
w stogach, a dziewczyny, chłopcy schodzili się,
nawet z sąsiednich wiosek przyjeżdżali i bardzo
ładnie śpiewali. A ja, maleńka, po prostu biegała
– i w jednym końcu wsi śpiewają, i w drugim
końcu. Chociaż byliśmy spalone, ale tak wesoło
było, że u mnie teraz w głowie to wszystko.
Wtedy nauczyła się pani tych pieśni?
Jak chodziłam do szkoły, to nauczyciel krzyczał,
że za głośno śpiewam. Do ucha mi wszystko
138
I don’t remember the war. I was very little.
I only remember that there was an air raid
and my mum was carrying me on her back
through the forest to another village. It was
by a river and it was muddy. I asked my
mum later why we kept on dropping to the
ground. Whenever a bomb flew past us, its
force would push us down. We would fall
down but the bombs didn’t explode – they
just sank into the mud. Had the ground been
hard, we would’ve been dead. I remember
we were in a cave later and my dad brought
us some baked apples. The village had been
burnt down, but there was an apple orchard
around us, so dad brought the apples. When
the war was over, there were hay stacks
everywhere and we all slept in them. Girls and
boys even came from neighbouring villages.
And they sang beautifully. They sang so
beautifully, it sounded like the choirs here.
I was only little, just running around, and their
voices could be heard all over the village.
Although everything had been burnt, it was
so jolly that that’s the only thing I remember.
I wanted to learn all that, remember it.
PL / Malinniki
wlatywało. Słów nie pamiętałam, do słów
byłam trudna i teraz trudna, a melodię to raz
poczuję i już znam. Moja mama, jak śpiewała
piosenki, to nabożne, tych kamrackich, jak to
u nas nazywały, to nie śpiewała. Przed Bożym
Narodzeniem, jeszcze ja byłam panienką, brat
kawalerem, to przed wieczorem przy przędli, jak
na drutach robili, to mama zaczynała śpiewać,
my wszyscy za mamą. Wyszłam za mąż, jak
dwadzieścia lat miałam, i było po śpiewie moim,
a jak trójkę dzieci odchowałam, to znowu chciało
się dla mnie śpiewać. Te piosenki wszystkie,
co kiedyś, to pozapominałam, ale pytałam
jeszcze starszych osób i przypominają te
piosenki, a melodie to pamiętam z dzieciństwa.
Śpiewa też moja siostra, dziesięć lat starsza
ode mnie. Jak rano wstawała, to musowo,
że zaśpiewać trzeba było piosenkę jeszcze
zdążyć, i od niej wszystkiego nauczyła się jej
córka, Wala Troc, która jest w „Malinkach”.
Jak powstały „Malinki”?
U nas jak ktoś umrze we wsi, to dwa wieczory
czy jeden wieczór – zależy jaka tam rodzina
– nieboszczyk leży w mieszkaniu, ludzie schodzą
się, śpiewają. Kiedyś przyjechał na pogrzeb
taki mężczyzna, który wiele chórów w okolicy
nazakładał, i mówi: „Tak ładnie śpiewacie,
w Malinnikach trzeba chór, żeby był”. Wyszłam
za nim i mówię: „Od czego to zacząć, jak to,
co to?”. A on mówi: „A ty będziesz śpiewała?”
– „Będę”. Tak się zaczęło i tak ciągniemy.
Skąd pochodzą tematy przedstawień?
Z życia wzięte. Perepelica to jest taki obrzęd,
jak żniwa kończyli, a przeważnie jak oziminę
wyżnęli albo pszenicę i żyto, to stawiało się
perepelicę na koniec. Zostawiało się garść
zboża nie wyżniętego, związywało się w górze
kłoski, u nas ich nie obcinali, w snopkach brali,
ale biedne rodziny to obcinali te kłoski, i na
Siewną – u nas Splienie nazywa się – nieśli do
PL / Malinniki
Did you learn the songs then?
When I went to school, the teacher told me off
for singing too loudly. All the melodies stuck in
my mind. I didn’t remember the words – never
could and still don’t – but once I hear a tune,
I’ll feel it and learn it straight off. My mum used
to sing religious songs. She never sang those
“comrade songs”, as she called them. When
my brother and I were still unmarried, mum
would start singing while we were knitting in
the evenings before Christmas and we all sang
along with her. I got married when I was 20 and
that put a stop to my singing, but once I’d raised
my three children I wanted to start singing again.
I’d forgotten all the songs I used to know but
I asked some of the older people. They reminded
me about the songs, but I’d remembered the
melodies from childhood. My sister, who is 10
years older than me, also sings. When she woke
up in the morning she’d always start her day
with a song, and her daughter, Wala Troc, who
is also in Malinki, learned everything from her.
How did Malinki come about?
Whenever someone dies in our village, they are
left to rest in their family home for an evening
or two, depending on the family. People come
to visit and they sing. Once a man who’d set
up many choirs in the area came to a funeral.
He said “You sing so beautifully, you should
have a choir here in Malinniki.” I went outside
with him and said “How do we begin, how do
we go about it?” And when he asked “And will
you sing there?” I said “yes”. That’s how it all
started and we’ve been going ever since.
And where do the subjects for your shows
come from?
We take them from real life. Perepelica is a ritual
performed at the end of the harvest. When the
winter grains – especially wheat and rye – were
139
cerkwi święcić wianek, i później tym zbożem
zasiewali, a te słomki to w ziemię wkładali.
Czekało się więc, jaka będzie ta perepelica,
jarzębiną ubierało się – mówią, że jarzębina
bogactwo przynosi – ale brało się i z domu
kwiaty nawet, bo „dzisiaj już dożniemy
i perepelicę będziemy zbierać”. Kładło się
lnianą szmateczkę ze starej koszuli i chleba
kawałeczek, i sól, i kamieniami okładało się,
ściernisko wyrywało się, i szło się do domu, ale
później to nawet dzieci leczono tym chlebem.
Chodziły kobiety, zbierały, żeby z trzech perepelic
był ten chlebek, i jak ząbki wychodzą dla
dziecka czy coś tam boli, brzuszek czy co, to
nawet rozmaczali ten chlebek w wodzie i dawali,
i mówili, że to jest lekarstwo i będzie on zdrowy.
Jak była ta perepelica, to już obowiązkowo
jajecznica musi być w domu, a kiedyś to już
jak jajecznica – to najlepsze jedzenie.
Kiedyś, jak pokazywaliśmy to przedstawienie,
to cud zrobił się i na scenie motyl tak
naturalnie wyleciał ze snopka. Po prostu
schował się już na zimę, no i jak ciepło było,
snopek rozłożyli i wyleciał. Drugim razem
to Pioter specjalnie schował tam motyla.
O czym jest ostatnie przedstawienie?
To na Jurija, patrona dobytku – w jego święto, 6
maja, modlą się za dobytek, żeby było wszystko
dobre, po prostu przynosi zdrowie. Zaczyna się
tak, że dziewczyny do cerkwi nie poszli tego
dnia, tylko w bierki grają. My przychodzimy
z cerkwi, krzyczymy na nich, że dzisiaj takie
święto – „Zbierajcie się, to pójdziemy korowaj
taczać w zbożu”. Idziemy po scenie wkoło
jakby po polu, śpiewamy i później taczamy
ten korowaj. Jak dobrze ułoży się korowaj, to
zboże nie wyłoży się i urodzaj będzie. Później
taczamy się po trawie, żeby dziewczyny za
mąż prędzej wyszły, a stare żeby zdrowe były.
Siadali, obiad jedli. Jeszcze kości kładło się
140
harvested, we’d put up a perepelica to mark
the end of the harvest. We’d leave a handful of
uncut grain and tie its ears. We didn’t cut them
off but the poorer families did, and for the Siewna
holiday – we call it Splienie – they took the wreath
to church to get it blessed, and later sowed the
blessed grains and put the straw on the ground.
ze święconki, z Wielkanocy, skorupki też,
i święciło się święconą wodą, ścierało się
i prosiło się, żeby święty Jerzy pobłogosławił.
Tam pili i śpiewali jeszcze wiosenne piosenki:
Kuje zazula, Posłała mene maty.
And so we’d wait for the perepelica, decorating
it with rowan berries – rowan is said to bring
wealth – but we’d also bring flowers from home
because “today we finish reaping and gather the
perepelica.” We’d place a piece of linen cloth from
an old shirt, a piece of bread and salt, and place
rocks on it. Then we’d pull out the wheat stubble
and go home but that bread would even used to
treat children later. The women would go around
collecting grain so the bread would be made of
three perepelica, and when the children were
teething or had a belly ache, they’d dip the bread
in water, and say that it was medicine and would
make them better. Wherever there was perepelica,
there had to be scrambled eggs. Scrambled
eggs used to be the best food there was.
Taki nasz język, jakim na co dzień rozmawiało
się. W szkołach trzeba było po polsku rozmawiać.
Naszego języka nigdzie nie ma, młodzi już go nie
używają, na scence muszą, ale tak to nie, oni
po polsku. W domach mówi się po polsku i do
dzieci maleńkich mówi się po polsku. Wnuczek
poszedł do ogólniaka białoruskiego, to taki
zadowolony, że uczy się po naszemu rozmawiać.
Once, when we were doing on the show,
there was a miracle. A butterfly just flew out
of a small stack of hay. It had hidden there
for the winter and, as it was warm, the stack
just opened up and it flew out. Next time,
Piotr deliberately hid a butterfly in there.
W jakim języku są te przedstawienia?
Jak powstają przedstawienia, kto je wymyśla?
Ja wymyślam, a pozostali się zgadzają.
Najpierw zawsze opowiem, o co chodzi.
Piosenki jeszcze do tego trzeba dołożyć,
wszystkim trzeba dać rolę. Spotykamy się
u mnie w domu. Zaraz będziemy piosenki
bożonarodzeniowe przygotowywać, to w zeszłym
roku był mróz duży, dziewczynki przylatywały
bez chustek, w byle czym, to wtenczas ja
chodziłam do wioski, mówię: „I dla was,
i dla mnie jedna będzie droga”. Jak gdzieś
jedziemy, to próby robimy też w autobusie.
A te role są zapisane? Co mówicie na scenie?
What is the latest performance about?
Jurija – the patron saint of possessions.
On his holiday, 6 May, people pray for their
possessions, for everything to be good. This
brings good health. It starts with the girls not
having gone to church and playing pickup sticks
instead. We come back from the church yelling
at them that today is such a holiday – “Gather
together and we will go roll the korovai (a large
round braided bread, traditionally baked from
wheat flour and decorated with symbolic flags
PL / Malinniki
Co przyjdzie na gębę, nawet uwagę nam
powiedzieli, bo w każdym przedstawieniu
inaczej. Mówię dziewczynom: „Jak ja coś
zapomnę, to muszę czymś założyć, nie
patrzcie, jak ja pierwszy raz powiedziała,
ale żeby miało ręce i nogi”.
Rozmawiała Zofia Dworakowska
and figurines) in the wheat field.” We move
around the stage as though around a field. We
sing and then roll the korovai. If the korovai rolls
the right way, the wheat will not lie flat and the
harvest will be plentiful. Later, we roll around
in the hay so that the girls will get married
quicker and the older ladies will be healthy.
Then they sit down and eat dinner. They put
out the bones from the blessed Easter basket,
along with the egg shells, bless them with holy
water, grind them up and ask for St. George’s
blessing. Then they drink and sing the spring
songs Kuje zazula and Posłała mene maty.
What language are the performances in?
Our own. The one we used to use everyday. We
had to speak Polish at school. Our own language
is no longer used anywhere. Young people don’t
speak it anymore. They have to speak it on
stage, but otherwise they speak Polish. People
speak Polish to their children at home. My
grandson enrolled in a Belarusian high school
and he’s happy to be learning to talk like us.
How do these performances come about, who
thinks them up?
I make them up and everyone else goes
along with me. I always tell them what it’s
about first. And then we have to add the
songs and assign everyone a role. We meet
at my home. We’re going to be working on
Christmas songs soon. Last year, there was
frost and the girls came without scarves,
wearing any old thing. I went to the village
and said “it’s my way or the highway.” We also
rehearse in the bus when we’re travelling.
Are the roles written down? What do you say
on stage?
Whatever comes to mind. We’ve even
drawn criticism because each of our shows
PL / Malinniki
141
Piękno
odzyskane
czyli sejmiki
wiejskich teatrów
is different. I say to the girls: “If I forget
anything, I’ll have to make something up,
so don’t look for how it was supposed to
be – just make sure it makes sense.”
Lech Śliwonik
Tej refleksji nie można zacząć inaczej: na
początku był Jędrzej Cierniak i jego koncepcja
teatru ludowego. W końcu lat dwudziestych
ubiegłego wieku stworzył on dla teatru
amatorskiego „program zupełnie oryginalny”8,
zerwał z naśladownictwem teatru zawodowego,
przekonał do posługiwania się innym
repertuarem, wskazał odrębne formy i środki
artystycznego wyrazu. Szczególnie istotne było
nowe widzenie problemu repertuaru, odejście
od tandetnych „sztuczek”, prymitywnych
obrazków „dla ludu”. Zamieszczony w tej
książce fragment pism Cierniaka pozwala
zorientować się, w jakim kierunku Cierniak
dążył: w „skarbach zanikającego piękna”
– obrzędach, obyczajach, legendach
– widział elementy samorodnego teatru.
W nowej, powojennej rzeczywistości idee
Cierniaka szybko zostały uznane za szkodliwe.
Znaleziono w nich przesądy, reakcyjny
klerykalizm, cechy „obce i sprzeczne z naszą
ideologią”9. Kilka razy podejmowane próby
powrotu okazywały się krótkotrwałe lub całkiem
bezskuteczne. Dawny grzech naśladownictwa
zyskał w ruchu amatorskim wymiar
obowiązującego prawa. Skutki odczuł zwłaszcza
teatr wiejski, bo odebrano mu możliwość
korzystania z dorobku własnej, rdzennej kultury.
Na przemianę przyszło długo czekać. Rozpoczęła
się za sprawą zrodzonych w 1970 roku
w Stoczku Łukowskim sejmików wiejskich
zespołów teatralnych, pełnię osiągnęła dzięki
142
Beauty
Rediscovered
or Folk Theatre
Meetings
Lech Śliwonik
nadaniu im wymiaru ogólnopolskiego, co stało
się w 1984 roku. Sejmiki mają utrwaloną
strukturę: w pierwszym półroczu odbywa
się pięć przeglądów rejonowych, jesienią
kilkanaście najwartościowszych widowisk
zostaje zaproszonych do udziału w swoistym
finale – Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej
w Tarnogrodzie. W ciągu w zasadzie już 30
lat pokazano prawie 1500 przedstawień,
wystąpiło około 900 zespołów. Powstały
nowe teatry, reaktywowały działalność
„stare” (niektóre z nich mają 80-100-letnią
historię). Prowadzona dokumentacja
obejmuje nie tylko liczbę uczestników i zasięg
geograficzny, ale także formy sceniczne, a więc
i repertuar10. To ostatnie jest najciekawsze.
This essay could not begin any other way: in the
beginning there was Jędrzej Cierniak and his
concept of people’s theatre. In the late 1920s,
Cierniak created “a completely original” amateur
theatre programme”8, that did away with trying
to imitate professional theatre. He espoused
a different repertoire, and introduced separate
forms and means of artistic expression.
Particularly important were his new perception
of repertoire, and his repudiation of tacky
“tricks” and primitive images made with “the
masses” in mind. The excerpt from Cierniak’s
works reproduced here shows where he was
heading. Cierniak saw the building blocks of
authentic theatre in “the treasuries of fleeting
beauty” – in rituals, customs and legends.
Minione trzydziestolecie pozwala na wysnucie
generalnego wniosku: dzisiejszy teatr
wiejski to widowiska obrzędowe i spektakle
dramatyczne; wszystkie inne formy (kabaret,
teatr poezji, publicystyczny) – nawet brane
łącznie – stanowią margines. Obrzędowe
stanowią 54%, dramatyczne 30% całości.
Spektakle dramatyczne to pojęcie zrozumiałe
– granie gotowych tekstów. Określenie „teatry
(widowiska) obrzędowe” wymaga wyjaśnienia,
jest bowiem zapisem uproszczonym. Otóż
po pierwszym dziesięcioleciu Piotr Dahlig
dokonał uporządkowania – wyodrębnił
trzy cykle widowisk: doroczne, rodzinne,
gospodarskie11. Bogactwo wewnątrz każdej
z tych grup jest ogromne i zadziwiające
– ukazuje głębię poszukiwań wiejskich
twórców, dowodzi, że materiał dający się
uscenicznić jest wprost nieprzebrany.
Cierniak’s ideas were immediately pronounced
corruptive in the new post-war environment.
Superstition, reactionary clericalism, and
characteristics “foreign and contradictory to
our ideology” were all identified.9 The several
attempts to return to the type of people’s
theatre advocated by Cierniak proved brief and
Rzeczywistość sejmikowa to rzeczywistość
dynamiczna, ustalenia ogólne nie są w stanie
tej dynamiki ukazać. Dlatego konieczne jest
– niestety pobieżne – wejrzenie do środka.
Pierwsze lata to zdecydowana dominacja
teatru dramatycznego, z przeważającym
dziewiętnastowiecznym modelem repertuaru:
PL / Malinniki
PL / Malinniki
futile, and the old no-no of imitation once more
became the order of the day in amateur theatre.
The consequences were acutely felt by folk
theatre as it was deprived of the opportunity to
draw inspiration from its own native culture.
It was a long time before any metamorphosis
took place. The catalyst was the Folk Theatre
Meetings. These were first held in Stoczek
Łukowski in 1970 and finally went nationwide
in 1984. The Meetings have a fixed structure:
there are 5 regional reviews in the first half
of the year, and in autumn, 10–20 theatrical
groups are invited to perform at the finale – the
Polish Folk Theatre Meeting in Tarnogród.
Over 1,500 performances have been given
by approximately 900 groups during the
past 30 years. New theatrical groups have
been established and “old” ones (some with
a history of 80 to 100 years) revived. The
documentation of the meetings covers not
only the number of participants and territorial
reach but also theatrical forms and hence, the
repertoire.10 The latter is of most interest to us.
The only possible conclusion to be drawn from
the past thirty years is that the folk theatre
of today entails ritual performances and
dramas. All other forms of expression (cabaret,
poetry theatre, political theatre etc.) – even if
considered collectively – are marginal. Ritual
performances constitute 54% and dramas
30% of all shows. A drama is defined as the
staging of an existing play. The term “ritual
theatre groups (or performances)” is a simplified
name for the phenomenon. In the first ten
years of folk theatre, Piotr Dahlig proposed that
performances be classified into three types:
annual, family and farming.11 The richness
and internal variety of each of these groups
is immense and surprising – it demonstrates
the depth of the quest for topics of folk theatre
artists and shows that there is no end of
material that can be transcribed into theatre.
143
niskiego lotu komedyjki (m.in. Ciotka na
wydaniu, Piąty nieboszczyk), wodewile (Błażek
opętany). Rozmowy komisji artystycznych
z zespołami (fundamentalne zadanie
programowe) bywały ostre i przykre. Ale
skuteczne, bo stowarzyszone z pokazywaniem
możliwości i wartości nielicznych wtedy
„obrzędówek”. Skuteczne na tyle, że
dziesięciolecie kończy się przewagą teatru
obrzędowego (47% do 35%). Teatr wiejski
wrócił do Cierniaka – oto najkrótsza pointa.
Następne pięciolecie utrwala ten proces,
a wynik liczbowy mówi wszystko: 67% do 17%.
Przejdźmy do ostatnich dwóch pięcioleci.
Rezultaty mogą wywołać zaskoczenie: najpierw
51% do 34%, następnie 48% do 36%.
Czyżby historia zatoczyła koło i wróciliśmy
do początków? Czyżbyśmy mieli już dosyć
Cierniakowych koncepcji? Otóż nie – dokonała
się kolejna, głęboka przemiana. Od pewnego
czasu dokumentaliści sejmików mają prawdziwy
kłopot z przypisaniem przedstawień do formy
teatralnej, z wpisaniem ich do ustalonych
rubryk. Oto obrzęd, obyczaj, praca stają się
podstawą do napisania obrazka dramatycznego.
Powstają autorskie scenariusze (z miejscem
na improwizację) tworzone przez kierowników,
a czasami przez całe zespoły. Obrzęd i teatr
dramatyczny inspirowany, zrodzony z obrzędu,
istnieją równolegle, obok siebie, razem.
Zdarzenia (ślub, wigilia, kopanie ziemniaków)
zaczynają być osadzone w konkretnym
miejscu i czasie; uczestniczą w nich ludzie
z krwi i kości – mówiący własnym językiem,
prowadzący żywy dialog, mający indywidualne
zachowania i reakcje. Rozrasta się fabuła,
wątek główny dopełniany jest pobocznymi.
Przed 90 laty Leon Schiller, zaprzyjaźniony
i współpracujący z Cierniakiem, przeczuwał: „te
widowiska rudymentarne będą podwalinami
sceny narodowej, z tych obrzędów, zwyczajów,
tańców i pieśni rozwinie się w przyszłości
144
The Meetings exude an energy that defies
description. It is therefore necessary to take
a look inside. Unfortunately, this has to be
cursory. In the early years, the dominant
theatrical form was dramatic theatre
with a repertoire in which 19th century
unsophisticated comedies (Ciotka na wydaniu
[Who wants to marry the aunt]?), Piąty
nieboszczyk [The fifth dead man], and vaudeville
(Błażek opętany [Błażek possessed]) took
pride of place. The jury was frequently harsh
and unpleasant in its appraisals. They were,
however, effective in that they also expounded
the possibilities and values of then rare ritual
performances – so effective in fact that by the
end of the first then years, dramatic theatre
had become far less dominant and ritual
performances had gained the ascendant
(47% to 35%). To cut to the chase, folk theatre
made its way back to the teachings of Jędrzej
Cierniak. This trend continued for the next
five years. The figures say it all: 67% of ritual
performances versus 17% of dramatic plays.
The results of the two most recent five-year
periods come as something of a surprise. First,
the percentages of ritual and dramatic theatre
at the Meetings were 51% and 34% and 48%
and 36% respectively. So has the wheel turned
full circle? Have we had enough of Cierniak and
his ideas? The short answer is no – another
profound metamorphosis has taken place.
For some time now, those who have been
documenting the Folk Theatre Meetings are at
a loss as to how to classify the performances
in pure theatrical terms, i.e. which boxes to
put them in. Nowadays, a particular ritual or
tradition can be used as a point of departure
for a dramatic piece. Original scripts are being
written (with room for improvised acting) by the
leaders of theatrical groups, and frequently by
the groups themselves. What we are witnessing
is the growth of a ritual theatre and a dramatic
theatre inspired by or born of ritual coexisting
PL / Malinniki
nowa, swoista forma dramatu polskiego”. Nie
rozwinęła się nowa forma dramatu polskiego.
Przecież rozwinęła się – dzięki 30 latom
systematycznej, konsekwentnej pracy (nigdy
wcześniej to się nie zdarzyło) – nowa, swoista
forma teatru wiejskiego. Wyrosła z własnej
kultury polskiej wsi, dopełnianej obserwacją
dzisiejszego życia, dzisiejszych spraw.
O teatrach
ludowych
w Polsce (1928)
Adam Bień, Jędrzej Cierniak
Przede wszystkim widzimy wcale jasno, że
pojęcie samego teatru ludowego ma bardzo
szeroki zakres. To nie tylko pisany dramat
czy komedia lub wodewil, i odgrywany na
scenie z rampą i kulisami. Jak życie pokazuje,
teatrem ludowym są najróżnorodniejsze
widowiska, w sali i na wolnym powietrzu,
wszelkie wieczornice, zabawy, uroczystości
z pochodami i korowodami, chodzenie
z szopką, turoniem, gwiazdą, gaikiem itd.
W tak szeroko pojętym teatrze ludowym
mamy bardzo rozmaitą treść, no i niesłychane
bogactwo form widowiskowej wypowiedzi.
A teraz dlaczego ten teatr nazywamy
ludowym? Rzecz prosta. Nasz teatr jest przede
wszystkim teatrem pewnych ściślejszych
skupień czy gromad ludzkich, a gromady
te mogą być rozmaite, jak np. mieszkańcy
wsi lub miasteczka, członkowie jakiegoś
stowarzyszenia, młodzież w szkole, żołnierze
w oddziale wojskowym, robotnicy w fabryce itd.
Każda taka gromada żyje w skupieniu, jakby
szersza rodzina, wszyscy się znają wzajemnie,
PL / Malinniki
side by side. Events (marriage, Christmas Eve,
digging up potatoes, etc.) are set in a specific
time and place, and real people are involved
– people who speak their own language, engage
in real dialogue, and behave and react their
own way. The story unfolds with the main plot
supplemented by all manner of subplots.
Ninety years ago, Leon Schiller (one of
Poland’ most outstanding theatre directors
and theoreticians), a friend and collaborator
of Jędrzej Cierniak, predicted that “these
rudimentary shows will lay the ground for the
national stage, these rites, customs, dance
and song will evolve into a new, original
form of Polish drama”. Alas, no new form of
Polish drama evolved. But what did come of
it – thanks to 30 years of (unprecedented)
systematic and persistent work – was a new,
original form of folk theatre that grew out of
the native culture of the Polish countryside and
which was complemented with the observation
of daily life and contemporary issues.
On people’s theatre
in Poland (1928)
Adam Bień, Jędrzej Cierniak
First of all, the notion of people’s theatre
is clearly a broad one and encompasses
much more than performing written dramas,
comedies and vaudeville routines on a stage
with footlights and a backstage. Experience
shows that people’s theatre is the most varied
theatre there is. Performances can be indoors
or outdoors, in any type of setting and on any
occasion, and can involve processions and
pageantry, nativity scenes, puppetry, folk
145
a teatralne przedstawienia urządzają rzadko,
od święta, sami dla siebie. I właśnie dlatego ten
teatr ma dla danej społeczności osobliwy urok,
jest przecie wyrazem jej uczuć, myśli i marzeń,
daje całej zbiorowości niezapomniane chwile
zespołowych przeżyć i doznań estetycznych.
I jakżeż nazwać taki teatr? Nie chłopskim, nie
wiejskim, nie włościańskim, bo te nazwy oznaczają
zbyt ciasny zakres. A może amatorskim? Też nie,
bo amatorem w teatrze nazywamy człowieka,
który, nie mając wyszkolenia aktorskiego,
z zamiłowania próbuje od czasu do czasu
naśladować zawodowego artystę, a my właśnie
z tym naśladownictwem sceny zawodowej
walczymy. Nazwa teatru narodowego jest znaną
u nas, ale w innym znaczeniu, tak samo takie
nazwy, jak teatr popularny, teatr dla wszystkich
nie ujmują całej treści pojęcia. Sądzimy więc,
że jednak najlepszą jest nazwa – teatr ludowy,
tzn. teatr mas, a że w tych masach lud wiejski
i robotniczy przeważa, dalej, że właśnie ten
lud daje mu treść i formę, więc godzi się go
nazwać teatrem jego własnym, ludowym.
Skorośmy się już od biedy porozumieli co do
pojęcia i nazwy teatru ludowego, przejdziemy
do sprawy najważniejszej, do omówienia
repertuaru. I tu znowu sobie powiemy, że jeżeli
to ma być istotnie teatr ludowy, to oczywiście
musi w swej treści i formach wypowiedzi oprzeć
się na tworzywie ludowym. Wyobrażamy to sobie
w ten sposób, że należy wszelkie samorodne,
ludowe pomysły artystyczne, wchodzące w zakres
teatru, który wszak jest sztuką syntetyczną,
stanowczo dla teatru ludowego wyzyskać, rzecz
zrozumiała, zależnie od potrzeby, w postaci
surowej czy też już w takiej czy innej transpozycji
artystycznej, w uporządkowaniu, a może
i ustylizowaniu reżyserskim i inscenizacyjnym.
A jest ci tego materiału niemało. Przecież
lud polski, jak tam sobie żył przez wieki
,,u siebie za pazuchą”, wytworzył, tak z własnej
146
costumes, mummery and much else besides.
Such a broad definition leaves us with some
very diverse subject matter and an amazing
richness of forms of theatrical expression.
And it’s called people’s theatre for a simple
reason. Ours is mainly a theatre for certain
close-knit communities or groups of people.
And these groups can be quite diverse in
nature, e.g. the residents of a village or town,
the members of an association, young people
in a school, soldiers in an army unit, workers
in a factory, etc. Every one these groups lives
in close proximity, as if it were an extended
family, where everyone knows everyone, and
where they only stage theatrical performances
for themselves on special occasions, and
even then, only rarely. That’s why this sort
of theatre holds a special appeal for a given
community. It’s an expression of their emotions,
thoughts and dreams, and endows the
entire group with unforgettable moments
of communal and aesthetic experiences.
Just what should we call theatre like this?
The terms “peasant”, “rustic” and “village”
are too narrow. How about “amateur
theatre”? That wouldn’t do either. In the
theatrical realm, amateurs are people with
no formal acting training who occasionally
imitate professional artists as a hobby.
But this imitating the professional stage
is precisely what we are against. The term
“national theatre” is well known here but
it has a different meaning, as do terms
such as “popular theatre” and “theatre for
all, and none of these terms encapsulates
the whole concept. We therefore felt that
the best name was “people’s theatre”, i.e.
theatre for the masses, and as the majority
among those are villagers and workers,
and as these people provide substance and
form to the theatre, it is just and accurate
to call it their own, people’s theatre.
PL / Malinniki
potrzeby, swoją obrzędowość, pieśń i muzykę,
strój, poezję tradycyjną i improwizowaną,
zdobnictwo, nawet jakowąś architekturę,
swój gest i swoją osobliwą gwarę, a więc
to wszystko, z czego się buduje teatr.
Zwróćmy tylko baczną uwagę na tzw. polski
folklor, a więc na różne zwyczaje, obrzędy
i praktyki związane to z porami roku, to
z kalendarzem kościelnym, to z życiem
w rodzinie lub gromadzie, to znowu z zajęciami
na roli, a wszystkie te uroczystości wypowiadają
się wybitnie w formach teatralno-widowiskowych,
nierzadko nawet o zakroju dramatycznym.
Prawda, że obecnie z postępem urbanizacji,
a raczej kosmopolityzacji życia wiejskiego
w Polsce zatracają się coraz widoczniej
te nierzadko bardzo szacowne przeżytki
pierwotnej, przedhistorycznej może kultury,
ale, jak sądzimy, mogą one żyć i nadal,
tylko w nowoczesnym ujęciu odświętnego
widowiska – misterium czy widowiska-zabawy.
Następnie pieśni ludowe, i te o charakterze
balladowym, nadające się przez swoją
dramatyczną treść znakomicie do inscenizacji,
a i te krótkie, improwizowane przy tańcu,
w polu przy robocie, na błoniu przy bydle
i w chałupie przy kądzieli lub nad kołyską,
a do tego muzyka instrumentalna – przecież
to są skarby nasze własne, rodzone, niechże
nie zaginą, a w teatrze ludowym niemal na
każdym miejscu znajdą zastosowanie, mało:
będą jego prawdziwą ozdobą. W tej to pieśni
i muzyce, a zwłaszcza w melodii wypłakała
się i wyradowała dusza polskiego ludu od
wielu a wielu pokoleń, toteż należy się jej od
nas cośkolwiek inny niż dotąd szacunek.
Również ludowe podania, legendy, gadki,
bajdy i jak się tam one niestworzone
opowieści po wsiach i miasteczkach nazywają,
są nierzadko w swej treści dramatyczne,
PL / Malinniki
Having come to some sort of arrangement as
to the definition and name of people’s theatre,
let’s move on to the most important issue,
namely the repertoire. If this is really going to
be a people’s theatre, then its content and
language will obviously have to be based on folk
materials. We feel that in order to achieve this,
we should avail ourselves of all the grassroots,
folk artistic ideas envisaged in the theatre,
which is a synthetic art, in their most basic
form or artistically transposed, as arranged
and perhaps stylised by a director or adaptor.
There is no shortage of these materials. After
all, over the centuries, the Polish people have
created – both for their own benefit and out
of an inner need – rites and ceremonies,
songs and music, traditional and improvised
poetry, craftwork and ornamentation, some
architecture, and gestures and dialects
– everything needed to build a theatre.
Let’s examine “Polish folklore”, i.e. the various
rituals, customs and practices connected with
the seasons, the church calendar, family and
communal life, and farming chores. All these
ceremonies readily lend themselves to theatrical
forms and can even have a dramatic edge.
In this day and age of increasing urbanisation
and cosmopolitanisation of village life in
Poland, the primitive cultural relics and social
anachronisms of a prehistoric culture are
being lost to modernity, but we believe they
could survive as a festive performance – say
as a mystery play or a show put on for fun.
Next we have folk songs. Ballads are perfect
for staging, as are short songs improvised
while dancing, working in the fields, tending
cattle, and sitting at home by the distaff and
the crib. All this can be have instrumental
music added. After all, these are our very own
native treasures and should not be allowed to
147
a w ustach uzdolnionego opowiadacza stają
się dla słuchaczy niemal teatrem, co tak
podkreślił Mickiewicz w wykładach paryskich.
Otóż uporządkowane i udramatyzowane
owe opowieści stałyby się żywym teatrem.
O tańcach naszych to już wspominać nie
trzeba, byle ich nie zagubić z kretesem.
Warto dodać, że na temat Świętych krążą po
wielu miejscowościach, zwłaszcza odpustowych,
nieraz ciekawe legendy, które by należało
wyzyskać jako materiał do misteriów ludowych.
A ludowe stroje nasze, barwne, tak ciekawe
w regionalnym zróżniczkowaniu, już same przez
się, bez przekształcań i dodatków, są wybitnie
teatralne przez swoją wyrazistość w kroju,
w barwach i w ozdobach, i w rytmie całości,
zwłaszcza w ruchu, w zbiorowym geście, w pracy,
w modlitwie. A jaka piastowska dostojność
w takiej np. krakowskiej sukmanie brązowej
z wyszywanym kołnierzem, toć w nią ubrał
St[anisław] Wyspiański króla Bolesława. A strój
górali, a Hucułów, a pasiaki łowickie, sieradzkie
czy kurpiowskie! Czyż to wszystko ma ulec zupełnej
zagładzie, a tylko w ułamkach ostać na pokazanie
potomnym w szafach muzeów etnograficznych?
Wiadomo, że nasz lud ma wrodzone
zdolności do zdobnictwa, że chaty, zwłaszcza
w niektórych okolicach, są upiększone na
zewnątrz, a jeszcze więcej wewnątrz, rzeźbami,
malowankami i wycinankami, że w izbach
mieszkalnych są artystycznie wykonane sprzęty.
Przy tym same budynki są bardzo ładnie
komponowane, szczególnie drewniane.
Są to wszystko materiały, które
mieć mogą wielorakie zastosowanie
właśnie w teatrze ludowym.
Pierwodruk: Teatry ludowe w Polsce: Dotychczasowy
rozwój ruchu, możliwości ideowe i organizacyjne na
przyszłość, opracowali Adam Bień i Jędrzej Cierniak,
Warszawa: Wydawnictwo Związku Teatrów Ludowych,
1928, s. 31–35.
148
die out. They can not only be put to good use
in people’s theatre, they can be the highpoint
of it. These songs and this music – especially
the melodies – have witnessed the sorrows
and joys of the Polish people for generations.
They therefore command our respect.
Folklor
wczoraj i dziś
Zuzanna Grębecka
Folk tales, legends, fairy tales and other
fantastic stories told in villages and towns, are
often dramatic in nature and in the mouth of
a trained storyteller can become a theatrical
performance, as Mickiewicz stressed in his
Paris lectures. These stories, once collected
and dramatized, could become a living
theatre. We don’t need to mention our dances
– just make sure they are not forgotten.
Obok pojęć takich, jak magia, religia czy
kultura, folklor jest jednym z bardziej pojemnych
i wieloznacznych określeń w humanistyce. Może
oznaczać zarówno całokształt społecznego,
duchowego i materialnego dorobku danej
grupy – i wtedy zbliży się do ogólnego pojęcia
kultury – jak i ściśle rozumianą sztukę
ludową. Najczęściej jednak kojarzony jest
z ludową kulturą artystyczną i duchową.
It is worth adding that there is an abundance
of stories and interesting legends about
Saints in villages, especially villages where
parish fairs are held. These could be valuable
source material for folk mystery plays.
Wiele było przyczyn zainteresowania folklorem.
Obok pobudek czysto naukowych dużą rolę grały
też względy artystyczne i polityczne, często ze
sobą splecione. Gdy bracia Grimm zbierali baśnie,
mity i podania staroniemieckie, poszukiwali
właściwie esencji germańskości, która miała
wzmocnić patriotyzm ich rodaków. Hugo
Kołłątaj, formułując w Polsce pierwszy program
naukowego gromadzenia folkloru i ludowości,
miał na celu ochronę polskości w sytuacji
krachu politycznego, jakim były rozbiory.
There are also our colourful folk costumes
that differ from region to region. Even without
alterations or accessories, these are perfect for
the stage, largely on account of their distinctive
cuts, hues and ornaments, and their overall
rhythm – especially noticeable in movement,
collective gesture, work and prayer. Just call
to mind the Piast stateliness of the Cracovian
brown russet coat (replete with embroidered
collar) in which Stanisław Wyspiański dressed
up King Bolesław in his literary works. How
about the costumes of the Highlanders and
the Hutsuls? The striped fabrics of people
from Łowicz, Sieradz and Kurpie? Is this all
doomed to oblivion with a couple of fragments
on display in ethnographic museums?
Our people are known for their innate talent
for decorating. The houses in some regions
are beautifully decorated inside and out with
sculptures, painted ornaments and paper
PL / Malinniki
Z drugiej strony zaangażowani politycznie
filomaci w sztuce i wierzeniach ludu poszukiwali
inspiracji przede wszystkim dla swej twórczości
artystycznej, podobnie jak późniejsi młodopolscy
chłopomani. Oskar Kolberg, najważniejszy polski
folklorysta XIX wieku, początkowo chciał iść w ślady
Fryderyka Chopina i muzykę ludową uczynić
tworzywem swych kompozycji fortepianowych.
Nobilitowano też autentycznych artystów ludowych
i nieprofesjonalnych – szczególnie wyraźnie
widać to w przypadku malarzy, m.in. Nikifora,
Teofila Ociepki czy Henri Rousseau „Celnika”.
Zupełnie inny splot polityki i estetyki kazał
podnieść znaczenie folkloru w niedalekiej
PL / Malinniki
cut-outs. Some rooms even have artistic handmade furniture. The houses themselves are
well designed, especially the wooden ones.
All the above materials may be used in
various ways for the people’s theatre.
First edition: Teatry ludowe w Polsce: Dotychczasowy
rozwój ruchu, możliwości ideowe i organizacyjne na
przyszłość (People’s theatre in Poland: the movement’s
development to date and its ideological and
organisational opportunities for the future). By Adam
Bień and Jędrzej Cierniak. Warszawa: Wydawnictwo
Związku Teatrów Ludowych, 1928, pp. 31-35.
Folklore
– yesterday
and today
Zuzanna Grębecka
Folklore is one of the broadest and most
ambiguous terms in the humanities – along
with magic, religion and culture. Folklore
can refer to the total social, spiritual and
material achievements of a given group, i.e.
just shy of the point where it approaches
the general concept of culture, or it can
denote folk art in the strictest sense. Most
frequently, however, the term is associated
with folk art and spiritual culture.
There were many reasons behind the
interest in folklore. Apart from pure scholarly
interest, artistic and political considerations
played a significant role. And these motives
frequently overlapped. When the Brothers
Grimm collected fairy tales, myths and old
German fables, they were actually searching
for the essence of a Germanic identity, which
was supposed to strengthen the patriotism
of their countrymen. When he set up the first
149
przeszłości w krajach komunistycznych. Chodzi
tu o słynny radziecki socrealistyczny postulat
sztuki narodowej w formie i socjalistycznej
w treści. Z jednej strony uczynił on
z folkloru obiekt zainteresowań naukowych
i artystycznych, z drugiej jednak odarł go
z zakorzenienia w światopoglądzie ludowym.
Przyczynił się też do znudzenia uznawaną za
nieautentyczną sztuką kojarzoną z Cepelią.
Gdy mówi się o folklorze, nieuchronnie pojawia
się kategoria prawdziwości i autentyzmu. To
właśnie te cechy nierzadko skłaniały ku niemu
artystów – jak choćby Paula Gauguina, który
w prostocie tahitańskiej kultury ludowej szukał
przeciwieństwa sztuczności i konwenansu
cywilizowanego Paryża. Prawdziwego ducha
narodu, pradawną mądrość płynącą jeszcze
z czasów przedchrześcijańskich chcieli widzieć
w twórczości i wierzeniach wiejskich fascynaci
doby romantyzmu. Naukowcy i artyści spierali się,
czy to jak najdokładniejszy zapis, czy też może
wierne w klimacie przetworzenie artystyczne
dają prawdziwszy i bardziej adekwatny wgląd
w świat folkloru. Pytanie o prawdziwość
przekazu stawiano komunistycznym
użyciom ludowości, szczególnie podważając
autentyzm tak zwanego spontanicznego
folkloru radzieckiego – pseudoludowych
pieśni sławiących ideologię i wodzów.
Te pytania i spory pozostają aktualne do dziś.
Co jest prawdziwsze i bardziej autentyczne,
co jest dzisiejszym prawdziwym folklorem:
zespół Mazowsze dbający o czystość tekstów,
melodii i strojów – czy może kompozycja
powstała na Euro 2012, Koko Euro spoko,
napisana i wykonywana przez pieśniarki
z Jarzębiny? Który z zespołów – Drevo czy
Golec uOrkiestra? Wiejska kapela czerpiąca
z tradycji lokalnej lub może profesjonalna grupa
etnomuzykologów, konstruująca tradycyjne
instrumenty, przywołująca dawne brzmienia
i wykonująca dziewiętnastowieczne teksty?
150
Polish program for the scholarly collection of
folklore and folk life, Hugo Kołłątaj’s aim was to
protect Polish identity in the face of a political
meltdown, i.e. the partitions of Poland.
On the other hand, politically motivated lovers
of learning (philomaths) sought inspiration for
their artistic endeavors in the art and the beliefs
of the peasantry – much like the “peasant
mania” (chłopomania) of the later Young
Poland movement. Oskar Kolberg, the most
important Polish folklorist of the 19th century,
initially planned to follow in the footsteps of
Frédéric Chopin and wanted to use folk music
as raw material for his piano compositions.
Authentic folk artists and amateurs were also
ennobled. This is particularly evident in the
case of artists such as Nikifor, Teofil Ociepka
and Henri Rousseau (“Le Douanier”).
It was a completely different combination
of politics and aesthetics that raised the
prominence of folklore in communist countries
not so long ago. In particular it was the
famous Soviet social realist dictum that art
be “nationalist in form, socialist in content”.
While this made folklore a subject of scholarly
and artistic interest, it also stripped it of its
roots in folk belief. Moreover, it was one of the
reasons people grew tired of art they considered
unauthentic and associated with Cepelia
(Polish Folk Art and Handcraft Foundation).
The subject of truth and authenticity inevitably
crops up whenever folklore is discussed. Often,
it is these very traits that steer artists towards
folklore in the first place. Take Paul Gauguin.
He went off searching for an alternative to the
artificiality and formality of civilized Paris in
the simplicity of Tahitian folk culture. The true
spirit of the nation and the ancient wisdom
of the pre-Christian era was what Romantic
era folklore lovers were hoping to find in
the art and beliefs of rural people. Scholars
PL / Malinniki
Trzeba też pamiętać, że gdy dziś mówimy
o folklorze, możemy mieć na myśli trzy podstawowe
znaczenia, przywołujące odmienne zjawiska
kultury współczesnej. Możemy mówić o folklorze
tradycyjnym, często już zanikającym, o jego
występowaniu „w naturze”, w środowisku wiejskim,
a także utrwalonym w salach muzealnych, na
kartach opracowań etnograficznych i na taśmie
filmowej. Możemy z kolei myśleć o spontanicznie
powstającym folklorze współczesnym – sztuce
i obyczajach różnych grup społecznych.
W tym sensie mówi się o folklorze politycznym,
zawodowym, młodzieżowym, religijnym i wielu
innych. W końcu możemy też mieć na myśli folklor
rekonstruowany, związany z modą na ludowość,
folk i etno. Od profesjonalnych prób odtwarzania
muzyki, rzemiosła, obrzędu aż do przekształceń,
pastiszów, inspiracji, wariacji na temat.
Najbardziej fascynująca jest chyba jednak
sama fascynacja folklorem. Czy nazwiemy
ją poszukiwaniem nowych dróg – czy
odszukiwaniem zapomnianych korzeni? Czy
za autentyczne uznamy to, co niezmienne,
czy może to, co przetworzone i dostosowane
do obecnego modelu kultury? Folklor,
w każdym z powyższych sensów i znaczeń,
jest niewątpliwie żywy i wciąż stanowi ważną
część współczesnego życia społecznego.
Bibliografia:
–– Burszta Józef, hasło Folklor, [w:] Słownik etnologiczny.
Terminy ogólne, red. Zofia Staszczak, Warszawa–
Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1987.
–– Folklor w dobie Internetu, red. Gabriela Gańczarczyk,
Piotr Grochowski, Toruń: Wydawnictwo Naukowe
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2009.
–– Folklorystyka: Dylematy i perspektywy, red. Dorota
Simonides, Opole: Uniwersytet Opolski, Instytut
Filologii Polskiej, 1995
–– Kowalski Piotr, Współczesny folklor i folklorystyka:
o przedmiocie badania w dzisiejszych badaniach
folklorystycznych, Wrocław: Polskie Towarzystwo
Ludoznawcze, 1990.
–– Krzyżanowski Julian, Folklor, [w:] Słownik folkloru
polskiego, red. Julian Krzyżanowski, Warszawa:
Wiedza Powszechna, 1965.
–– Sulima Roch, Głosy tradycji, Warszawa: „DiG”, 2001.
PL / Malinniki
and artists debated whether it was the most
accurate record, or perhaps the most true-tospirit artistic processing, that gave the truer
and more adequate insight into the world of
folklore. The question about the authenticity
of a form of expression was raised regarding
communist use of folklore. This especially
undermined the authenticity of “spontaneous”
Soviet folklore, i.e. pseudo-folk songs glorifying
the ideology and exalting its political leaders.
These questions and disputes are no less
valid today. Which is truer and more authentic,
and which is the genuine folklore of today:
the “Mazowsze” folk ensemble, which goes
to great lengths over the purity of its lyrics,
melodies and costumes, or the song “Koko Euro
Spoko”, written and performed by singers from
Jarzębina for Euro 2012? Which band: Drevo
or Golec uOrkiestra? A rural band that draws
on local traditions or a professional group of
ethnomusicologists that constructs traditional
instruments (thereby recalling ancient sounds),
but performs with 19th century lyrics?
We also need to remember that when we talk
about the folklore of today, we could have
three basic meanings in mind and these evoke
different contemporary cultural phenomena.
We could be talking about traditional folklore
(often in a form that is already disappearing),
about its presence “in the wild”, i.e. in rural
areas, but also as captured in museums, on
the pages of ethnographic texts and on film.
We could be talking about the spontaneously
emerging contemporary folklore, viz. the arts
and customs of various social groups. In this
sense, reference is made to political folklore,
professional, youth and religious folklores, and
many others. Finally, we could be referring to
the reconstructed folklores associated with
the fashion for things folk, folkloric and ethnic.
This ranges from professional attempts to
recreate music, arts and crafts, ceremonies
151
and rituals, to redesigning, pastiches,
inspiration and variations on themes.
But the most fascinating thing of all is this
fascination with folklore. Is this a search
for new paths or a going back to longlost roots? To be deemed authentic, does
something need to never have changed, or
can it have been transformed and made
to fit the present cultural model? Folklore,
in whatever sense the term is used, is
undoubtedly alive and continues to constitute
an important part of contemporary social life.
1
Jerzy Wiśniewski, Zarys dziejów osadnictwa na Białostocczyźnie, w: Atlas gwar wschodniosłowiańskich Białostocczyzny,
t. 1, red. Stanisław Glinka, Antonina Obrębska-Jabłońska, Janusz Siatkowski, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich,
1980, s. 14–27.
2
Ryszard Radzik, Między zbiorowością etniczną a wspólnotą narodową: Białorusini na tle przemian narodowych w Europie
Środkowo-Wschodniej XIX stulecia, Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie, 2000.
3
Eugeniusz Mironowicz, Świadomość narodowa ludności prawosławnej Białostocczyzny, w: Język a tożsamość na
pograniczu kultur, red. Elżbieta Smułkowa, Anna Engelking, Białystok: Katedra Kultury Białoruskiej Uniwersytetu
w Białymstoku, 2000, s. 51–55.
4
Andrzej Sadowski, Mieszkańcy północno-wschodniej Polski. Skład wyznaniowy i narodowościowy, w: Mniejszości
narodowe w Polsce, red. Zbigniew Kurcz, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 1997, s. 24–25.
5
Michał Sajewicz, Zagadnienie przynależności etniczno-językowej prawosławnych mieszkańców powiatu hajnowskiego na
Białostocczyźnie, w: Gwary północnego Podlasia, red. Mirosław Stepaniuk, Bielsk Podlaski – Puchły: Związek Ukraińców
Podlasia, 2008, s. 30–33.
6
Elżbieta Smułkowa, Pojęcie gwar przejściowych i mieszanych na polsko-białorusko-ukraińskim pograniczu językowym,
w: Między Wschodem a Zachodem, cz. 4, Zjawiska językowe na pograniczu polsko-ruskim. Dzieje Lubelszczyzny, t. 6,
Lublin: 1992, s. 21–33 [przedruk w: tejże, Białoruś i pogranicza. Studia o języku i społeczeństwie, Warszawa:
Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2002, s. 336–348].
7
Anna Engelking, Po swojemu, po polsku, po białorusku. Praktyka językowa a poczucie tożsamości narodowej
prawosławnych mieszkańców pogranicza polsko-białoruskiego, w: Oblicza lokalności: Różnorodność miejsc i czasu, red.
Joanna Kurczewska, Warszawa: Instytut Filozofii i Socjologii PAN, 2006, s. 45.
8
Zob. Amatorszczyzna, „Pamiętnik Teatralny” 1957, nr 2, s. 196.
9
Minister Kultury Tadeusz Galiński na Krajowej Naradzie Kulturalno-Oświatowej, grudzień 1958; uchwała Zjazdu
Krajowego Związku Teatrów i Chórów Ludowych, styczeń 1959. „Teatr Ludowy” 1959, nr 1–2 oraz 3.
10
Zob.: Sejmiki wiejskich teatrów: Publikacja jubileuszowa z okazji X Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej w Tarnogrodzie, red. Lech
Śliwonik, Warszawa: „Krąg” 1993; Sejmiki wiejskich teatrów 2, red. Lech Śliwonik, Warszawa–Lublin–Tarnogród:
Towarzystwo KulturyTeatralnej, 1998; Teatr z własnego życia, pamięci, emocji…: publikacja jubileuszowa z okazji XX
Ogólnopolskiego Sejmiku Teatrów Wsi Polskiej w Tarnogrodzie, red. Lech Śliwonik, Warszawa–Tarnogród: Towarzystwo
Kultury Teatralnej, 2003.
11
Zob. Piotr Dahlig, Muzyka w teatrze etnograficznym, w: Sejmiki wiejskich teatrów, dz. cyt., s. 64–67.
152
PL / Malinniki
Profil etniczny
regionu North
Staffordshire
Małżeństwa
przymusowe
i przemoc na tle
honorowym
– 155 –
– 157 –
Ethnic profile
of North
Staffordshire
Forced Marriage
and Honour
Violence
New Vic
Borderlines
– historia i idea
Wszystkie
nasze córki?
–
All our daughters?
Teatr
Uciśnionych
(1975)
– 160 –
New Vic
Borderlines
– History and
Approach
Wszystkie
nasze córki?
[fragment]
– 166 –
All Our
Daughters?
[extract]
newcastle-under-lyme
– 168 –
Theatre of
the Opressed
(1975)
►►Sztukę dokumentalną Wszystkie nasze
►►A documentary play All Our Daughters?
córki?, podejmującą temat małżeństw
about forced marriage and honour
przymusowych oraz przemocy honorowej,
violence developed by New Vic (NV)
wystawiono przez oddział Teatru New Vic
Borderlines at the request of a group of
– New Vic Borderlines na prośbę grupy
young Asian women. In order to creat it NV
młodych kobiet z Azji. Teatr współpracował
Borderlines worked within West Midlands
z mniejszościami etnicznymi w West
ethnic minority communities to explore
Midlands, aby poznać ich doświadczenia.
people’s experiences. All Our Daughters?
Przedstawienie stanowi przykład teatru
was created using a participatory
uczestnictwa (participatory theatre): na
theatre approach, with young people and
scenie pojawia się zarówno młodzież, jak
professional actors using improvisation
i aktorzy profesjonalni, którzy wykorzystują
and play. Participants did not want to act
improwizację i zabawę. Na początku
in the play but as the weeks went on they
przedstawiciele mniejszości nie chcieli
grew so much in confidence and pride
występować na scenie, jednak z biegiem
that they wanted to take part. The play is
czasu nabrali pewności siebie i zapragnęli
supported by Forum Theatre workshops
wziąć udział w przedsięwzięciu. Po każdym
after performances, in which actors stay
spektaklu odbywają się warsztaty Teatru
in character and audience members
Forum, podczas których aktorzy nie
contribute questions and intervene with
wychodzą ze swoich ról, a publiczność
their opinions to offer options for further
zadaje pytania, wyraża opinie i proponuje
exploration of the action. It was the first
możliwe dalsze działania. To pierwszy
project of its kind in the UK.
projekt tego typu w Wielkiej Brytanii.
►►Teatr New Vic Borderlines jest
►►The New Vic Borderlines is the outreach
oddziałem Teatru New Vic, który pracuje
department of the New Vic Theatre. The
ze społecznościami lokalnymi, często poza
Director is Susan Moffat.
siedzibą teatru. Kieruje nim Susan Moffat.
►►since 2009 until now
►►Teatr New Vic ma siedzibę w North
►►The New Vic Theatre is located in North
Staffordshire. Przedstawienie pokazywano
Staffordshire. The play has toured
w całym regionie, w ponad 30 lokalnych
throughout the region, to over 30 local
szkołach, gdzie zostało obejrzane przez
schools reaching over 4500 young peopl
ponad 4500 młodych ludzi.
►►Teatr New Vic, Jednostka Departamentu
154
►►The New Vic Theatre, the Home and
Spraw Wewnętrznych i Zagranicznych do
Commonwealth Office Forced Marriage
spraw Małżeństw Przymusowych oraz
Unit and a range of local partners
wielu lokalnych partnerów, w tym policja,
including the Police, Councils and Housing
władze lokalne i organizacje mieszkańców.
organisations.
Profil etniczny
regionu North
Staffordshire
Susan Moffat, Samantha
Rushton, Penny Vincent
Siedziba Teatru New Vic znajduje się pomiędzy
miejscowościami Stoke-on-Trent i Newcastle-underLyme w hrabstwie North Staffordshire. W regionie
tym występują największe problemy gospodarcze,
społeczne oraz związane z dostępem do
edukacji. Stoke to miasto zróżnicowane etnicznie
i kulturowo, które zmaga się z trudnościami po
zamknięciu kopalni węgla, hut stali oraz znacznym
ograniczeniu działalności zakładów ceramicznych
w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia.
Jon Burnett twierdzi, że Stoke „uchodziło za
«najbardziej robotnicze miasto w Anglii».
Niegdyś było ono ważnym ośrodkiem
przemysłowym, pełnym wykwalifikowanych
robotników, a obecnie pogrążyło się
w postindustrialnym upadku, który
przyniósł wysoki poziom bezrobocia,
utrwalone różnice społeczne
i kipiące poczucie złości”1.
Według danych za lata
2009–2010, w Stoke-onTrent mieszka około 21 200
młodych ludzi wywodzących
z mniejszości etnicznych.
Przeważają wśród nich
osoby pochodzące
z Azji Południowej
(12 000), z tego
większość stanowią
Pakistańczycy2.
Jak stwierdza
jedna z osób
UK / Newcastle-under-Lyme
Ethnic profile
of North
Staffordshire
The New Vic Theatre is situated between Stokeon-Trent and Newcastle-under-Lyme in North
Staffordshire, an area which ranks nationally
amongst the worst in terms of economic,
social and educational deprivation. Stoke is
an ethnically and culturally diverse city and
suffers from post-industrial decline having
lost all the coal mines, the steel industry and
most of the large-scale ceramics production it
is world-famous for, since the 1970’s. Burnett
states that, “Stoke-on-Trent, in the
county of Staffordshire, has been
described as the most ‘working
class city in England’. Once
a hub of industry, replete with
highly-skilled workers, the city
has been devastated by postindustrial decline; leaving
in its wake concentrated
unemployment,
entrenched
inequalities
and
a seething
sense of
anger”1.
Based on
figures from
2009–2010
approximately
21,200
people from
ethnic minority
groups live
fot. Andrew Billington
155
ankietowanych w badaniu na temat przemocy
na tle rasowym (2007), mieszkańcy nie
wierzą, że w przypadku zgłoszenia zachowań
rasistowskich policja podejmie odpowiednie
działania; raczej „boją się, że sami zostaną
zaatakowani, (…) myślą też, że w końcu
sami musimy coś z tym zrobić”3.
W roku 2008 dziewięciu spośród 60 radnych
w Stoke-on-Trent należało do nacjonalistycznej
Brytyjskiej Patrii Narodowej (British National Party,
BNP)4. Z kolei w roku 2010 skrajnie prawicowa
Angielska Liga Obrony (English Defence
League, EDL) zorganizowała w Stoke dużą
demonstrację, licząc na to, że kampania przeciw
islamowi spotka się w tym mieście z życzliwym
przyjęciem. W tym samym roku na budynkach
Uniwersytetu Staffordshire w Stoke pojawiła
się swastyka oraz inne rasistowskie graffiti5.
W wyborach lokalnych w 2011 roku BNP straciła
wszystkie miejsca w radzie, jednak według
raportu Burnetta z tego samego roku atmosfera
sprzyjająca przemocy na tle rasowym utrzymuje
się, czego dowodem są poważne i regularne
ataki na mniejszości etniczne, dodatkowo
zaostrzane niechęcią wobec muzułmanów.
Do grup szczególnie narażonych na przemoc
należą kobiety. Częściej cierpią one na problemy
związane ze zdrowiem psychicznym (62%
w 2010 roku) i częściej stają się ofiarami
przemocy domowej i seksualnej, ponadto
„problemy kobiet z mniejszości etnicznych
są dodatkowo pogłębiane przez ich izolację
społeczną i uzależnienie ekonomiczne”6.
Jak wynika z badań, obszar West Midlands
charakteryzuje się wysokim odsetkiem osób,
które nie biorą udziału w projektach kulturalnych7,
a mniejszości etniczne, szczególnie pochodzenia
azjatyckiego, nie chodzą do teatru8.
156
in Stoke on Trent (8.9% of the total
population). The largest ethnic minority group
is South Asians (12,000), with Pakistani
people being the majority of those2.
An interviewee in a consultation about racist
violence in 2007 said that people have no
confidence in the police to act on reports of
racism and “worry about themselves getting
attacked... and in the end, they think we will
do something ourselves”3. In 2008, nine of
the 60 Councillors in Stoke on Trent were from
the British National Party (BNP)4. In 2010
the English Defence League (EDL) chose to
stage a major demonstration in Stoke in the
belief that campaigns against Islam would
be welcomed in the city. Also in that year
a swastika and other racist graffiti appeared on
buildings at Staffordshire University in Stoke5.
In the 2011 local election the BNP lost all its
seats but the conditions for ongoing racial
violence remain, according to Burnett’s report
of 2011 highlighting serious and systematic
attacks on the city’s BME communities
exacerbated by anti- Muslim racism.
Women are over represented in vulnerable
groups. A woman is more likely than a man
to have a mental health problem (62% in the
city in 2010) and to experience domestic and
sexual abuse. The “issues for women in ethnic
minority communities may be compounded by
social isolation and economic dependence”6.
The West Midlands is an area with high
numbers of people who do not participate
in the arts7, and people from BME
communities especially Asian are the least
likely to feel comfortable in a theatre8.
Małżeństwa
przymusowe
i przemoc na tle
honorowym
Jednostka do spraw Małżeństw Przymusowych
(FMU) określa małżeństwo przymusowe jako
„małżeństwo, na które jedna lub obie strony nie
wyrażają (lub w przypadku osób z zaburzeniami
uczenia się lub niepełnosprawnością fizyczną, nie
są w stanie wyrazić) zgody, przy jednoczesnym
zastosowaniu nacisków lub przemocy”9. Przemoc
może mieć charakter fizyczny, emocjonalny,
psychologiczny lub finansowy. FMU jest wspólną
inicjatywą podjętą przez Departamenty Spraw
Zagranicznych oraz Spraw Wewnętrznych
Wielkiej Brytanii. Władze te stwierdzają, że
„wymuszanie zawierania małżeństw nie może być
usprawiedliwiane żadnymi względami religijnymi
ani kulturowymi”10. Jest to „naruszenie praw
człowieka, forma przemocy przeciwko kobietom
i mężczyznom; w przypadkach, gdy dotyczy dzieci,
stanowi przemoc wobec dzieci, a tam, gdzie odnosi
się do osób niepełnosprawnych, stanowi przemoc
wobec osób narażonych na ryzyko wykorzystania”11.
Skutkiem odmowy zawarcia małżeństwa może być
atak – zastosowanie przemocy na tle honorowym.
„Ataki motywowane honorem są formą kary
wymierzanej na osobach, zazwyczaj kobietach, za
czyny, które uważane są za hańbiące rodzinę. Takie
ataki przyjmują różne formy: oblanie kwasem,
porwanie, okaleczenie, pobicie, a w niektórych
przypadkach zabójstwo”12. W 2010 roku brytyjska
policja zanotowała ponad 2800 przypadków
przestępstw honorowych – najwięcej w Londynie,
a w drugiej kolejności w regionie West Midlands,
co oznacza wzrost o 47% od 2009 roku13.
Forced
Marriage
and Honour
Violence
The Forced Marriage Unit (FMU) define a forced
marriage as, “a marriage where one or both
people do not (or in the case of some people
with learning or physical disabilities, cannot)
consent to the marriage and pressure or
abuse is used”9. The abuse can be physical,
emotional, psychological and financial. The
FMU is a joint-initiative between the UK Foreign
and Commonwealth Office and Home Office.
They state that “forced marriage cannot be
justified on any religious or cultural basis”10. It
is ”an abuse of human rights, a form of violence
against women and men, where it affects
children, child abuse and where it affects those
with disabilities abuse of vulnerable people”11.
An honour attack may be the result of a refusal
to marry. “Honour attacks are punishments on
people, usually women, for acts deemed to have
brought shame on their family. Such attacks can
include acid attacks, abduction, mutilations,
beatings and in some cases, murder”12.
Over 2,800 honour-related cases were recorded
by Police in the UK in 2010, the highest number
in London, followed by the West Midlands with
a suggested increase of 47% since 200913.
To develop All Our Daughters?, NV Borderlines
undertook community engagement within
the South Asian, Kurdish, Afghan, and Somali
communities across the West Midlands
exploring the direct experiences of young
people who are, or who could become, victims
157
Zamierzając przygotować spektakl All
Our Daughters?, New Vic Borderlines
nawiązał współpracę ze społecznościami
południowokoreańskimi, kurdyjskimi, afgańskimi
i somalijskimi w regionie West Midlands, aby poznać
bezpośrednie doświadczenia młodych osób, które
są lub mogły stać się ofiarami takich przestępstw.
Susan Moffat, która miała możliwość poznania
rozmiarów tego problemu, opowiada: „Przestępstwa
na tle honorowym różnią się od innych form
przemocy, gdyż mają charakter zbiorowy – takie
działania są często tolerowane i utrzymywane
w tajemnicy przez rodzinę i społeczność.
Szczególnie narażeni na nie są młodzi ludzie i osoby
żyjące poza społecznością. Uczniowie i studenci
znikają – po prostu po wakacjach nie pojawiają
się w szkole lub na uczelni. Często osobą, która
może odegrać ogromną rolę w dostrzeżeniu
problemu, jest kolega, wykładowca lub nauczyciel.
Chcemy, by problem przymusowych małżeństw
został zauważony, by młodzi ludzie wiedzieli,
jak się wzajemnie wspierać i jak pomóc tym,
którzy obawiają się przemocy lub przymusowego
małżeństwa, jak zebrać się na odwagę i zgłosić
swoje obawy. Chcemy, by rozumiano różnicę
pomiędzy małżeństwem aranżowanym – gdzie
obie strony są zaangażowane w ustalenia udzielają
na nie dobrowolnej zgody – a małżeństwem
przymusowym. Pragniemy również zaangażować
społeczności we wspólne działania i wysłać
zdecydowany komunikat, że wykorzystywanie
i przemoc nie mają nic wspólnego z honorem”14.
Spektakl All Our Daughters? jest oparty na
świadectwach kobiet i ma uświadomić wagę
problemu, aby lepiej przygotować młodych
ludzi i osoby z nimi pracujące do dostrzegania
niepokojących sygnałów oraz udzielania
pomocy osobom narażonym na ryzyko. Projekt
zainicjowano w teatrze New Vic w 2009 roku
w ramach konferencji poświeconej tej tematyce.
Spośród 200 obecnych na niej osób, 196
stwierdziło, że zostały lepiej przygotowane do
tego, jak rozpoznać młode osoby narażone
158
of these crimes. Susan Moffat was able to
begin to understand the enormity of the issue.
She says, “Honour-related crime is different
from other forms of violence because of its
collective nature – actions are often condoned
and kept secret by the family and community.
Young people and isolated individuals are
particularly vulnerable. Pupils and students can
disappear, failing to return to college or school
following holidays. It is often a friend, a lecturer
or teacher who can play an enormous part
in spotting a problem. We want to put forced
marriage on the agenda so that young people
know how to access support for each other,
and help those who fear honour-based violence
or forced marriage to have the confidence to
come forward and report their concerns. We
want to make sure that people understand the
difference between arranged marriage - where
both parties are involved in the arrangements
and give their free consent - and forced
marriage, And we want communities to work
together and send out powerful messages that
there is no honour in violence and abuse”14.
All Our Daughters? uses testimonies of real
women, and aims to increase understanding
of the problem so that young people and
professionals are more prepared to spot
tell-tale signs and help those who may be
vulnerable. It was launched at the New
Vic Theatre in 2009 as part of a national
conference. 196 out of the 200 delegates
reported that they felt more able to identify
young people at risk and are now comfortable
with being able to give appropriate support
and take appropriate child protection action.
Alongside the touring production of All Our
Daughters? NV Borderlines worked with
‘Refuge’ an advice service, so that young
people could seek advice immediately if
needed. A number of young people reached
out to the service and had forced marriage
na ryzyko, udzielić im odpowiedniego
wsparcia i podjąć właściwe działania.
protection orders taken out on their behalf
(the youngest being eight years old).
Obok pokazywanego w szkołach spektaklu All Our
Daughters? New Vic Borderlines podjął współpracę
z instytucją „Refuge”, która doradza, jak umożliwić
młodzieży uzyskanie natychmiastowej porady.
Z tej możliwości skorzystało wielu młodych ludzi,
w ich imieniu wydano nakazy sądowe chroniące
przed małżeństwem przymusowym (najmłodsze
dziecko objęte ochroną miało osiem lat).
It has become clear from hearing the
testimonies of audience members, that forced
marriage and honour killings are not religious,
ethnic or nationality specific crimes, but are
part of the wider picture of violence against
women and other vulnerable people. In 2011
the FMU were involved in 1468 cases related
to a possible forced marriage (78% female).
66 involved people with disabilities, 56 people
with learning disabilities and 10 victims who
identified themselves as lesbian, gay, bisexual
or transgender (LGBT)15. Almost half of Forced
Marriages take place in Pakistan and typically
associated with people from the Mirpuri /
Kashmiri community (around 85% of the UK
Pakistani population). The West Midlands was
the location of 16.7% of all UK cases in 2011.
More than 65% involved victims under 21 and
14% of the victims were under the age of 1516.
Z wypowiedzi padających z widowni jasno wynika,
że wymuszanie małżeństw nie ogranicza się do
jednej religii, grupy etnicznej czy narodowości.
Stanowi ono problem szerszy – element przemocy
wobec kobiet i innych osób narażonych na ryzyko
wykorzystania. W 2011 roku urząd FMU zajmował
się 1468 przypadkami wymuszenia małżeństwa
(78% dotyczyło kobiet i dziewcząt). Było 66
takich przypadków wśród niepełnosprawnych,
56 osób z zaburzeniami uczenia się, a 10 ofiar
określono jako osoby homoseksualne, biseksualne
lub transseksualne (LGBT)15. Niemal połowę
przymusowych małżeństw zawiera się w Pakistanie
i zwykle dotyczy to osób ze środowisk wywodzących
się z Mirpuru i Kaszmiru (ok. 85% populacji
Pakistańczyków w Wielkiej Brytanii). W regionie
West Midlands zanotowano 16,7% wszystkich
przypadków wykrytych na terenie Wielkiej Brytanii
w 2011 roku. Ponad 65% ofiar to osoby poniżej
21 roku życia, a 14% – dzieci poniżej 15 lat16.
Zespół New Vic Borderlines zauważył
niedostateczną wiedzę na ten temat wśród wielu
osób pracujących w tych społecznościach, w tym
nauczycieli i pracowników policji. Młodzi ludzie
często mają poczucie, że znajdują się w sytuacji
bez wyjścia, i nie wiedzą, jak podjąć ten temat
z rówieśnikami czy rodziną. „Oficjalne” instytucje
mają trudności w nawiązaniu bliższego
kontaktu z „zamkniętymi” społecznościami,
do których trudno dotrzeć, szczególnie
w sprawach dotyczących takich kwestii.
NV Borderlines have identified gaps in the
knowledge of many community practitioners
including teachers and the police. Young
people often feel there is no way out and do
not know how to address the subject with
peers or family. ‘Official’ bodies experience
difficulties in engaging with hard to reach
and ‘closed’ communities, particularly
on issues such as forced marriage.
Local Authorities policy guidance for
social workers and other staff “to raise
awareness and spot potential victims” with
learing disabilities17 and the FMU’s Right
to Choose campaign to raise awareness of
forced marriage of LGBT young people18 are
examples of national action being taken.
Nazir Afzal OBE, Chief Crown Prosecutor
for the North West, said that All Our
Daughters?, “will significantly contribute
159
Przykładami działań na skalę ogólnokrajową
w tym zakresie są wytyczne władz samorządowych
dla pracowników socjalnych oraz innych
funkcjonariuszy. Zachęcają one do „podnoszenia
świadomości i identyfikowania potencjalnych
ofiar”17. Przeprowadzono też kampanię „Prawo
wyboru” w celu poszerzenia wiedzy o wymuszaniu
małżeństw wśród młodych osób LGBT18.
Nazir Afzal OBE, prokurator generalny
w Anglii Północno-Wschodniej, stwierdził,
że spektakl „istotnie przyczyni się do
ratowania istnień ludzkich” i powinien zostać
wystawiony w całym kraju19, w czym pomoże
finansowanie trasy zespołu przez FMU.
Spektakl New Vic Borderlines przygotowano
na prośbę brytyjskich władz lokalnych oraz
organizacji pozarządowych, w tym Southall
Black Sisters, grupy „In Memory of Shafilea
Ahmed” oraz organizacji „Refuge”. Wszyscy
mają nadzieję, że sztuka oraz warsztaty dotrą
do miejsc, gdzie – zgodnie z określeniem Arts
Council20 – młodzież ma utrudniony dostęp
do teatru. W planach jest także wydanie
spektaklu na DVD i udostępnienie go online
wraz ze specjalnym pakietem dla organizacji.
New Vic
Borderlines
– historia i idea
„W New Vic wierzymy, że teatr posiada moc
zmieniania ludzkiego życia na lepsze. Naszą misją
jest tworzenie doskonałego teatru ze sceną typu
en rond, który dobrze wpływa na społeczność”21.
160
to saving lives” and should be rolled out
nationwide”,19 and it is now funded by the
FMU for a national tour from February 2013.
NV Borderlines is developing All Our Daughters?
in response to requests from UK local
authorities and NGO’s including Southall Black
Sisters, the ‘In Memory of Shafilea Ahmed’
group and Refuge. They hope to tour the
documentary play and associated workshops
in areas of low participation and low access to
the arts as identified by the Arts Council20. They
also plan to provide an All Our Daughters? DVD
and work-pack for organisations and online.
New Vic
Borderlines
– History and
Approach
“The New Vic believes in the power of theatre
to change lives for the better. Our mission is to
create excellent theatre-in-the-round and to be
a force for positive change in the community”21.
The Victoria Theatre Company was the first
professional company in Britain to perform
permanently in the round - with the audience
on all sides of the acting area. Theatre-in-theround has its roots in a democratic ideology
which radiates through all the New Vic’s work.
In the late 1950’s, Stephen Joseph’s ambition
to revitalise British theatre led him to found
the Studio Theatre Company and use theatrein-the-round in Scarborough and touring
Teatr Victoria Theatre Company był pierwszym
w Wielkiej Brytanii teatrem zawodowym, gdzie
sztuki wystawiano na wybudowanej specjalnie
w tym celu okrągłej scenie, otoczonej ze wszystkich
stron widzami. Taki układ teatru ma korzenie w idei
demokratycznej, dostrzegalnej we wszystkich
działaniach New Vic. Pod koniec lat pięćdziesiątych
pragnienie odnowy teatru brytyjskiego skłoniło
Stephena Josepha do założenia w Scarborough
Studio Theatre Company ze sceną typu en rond.
Teatr ten często wyjeżdżał w trasy i regularnie
odwiedzał Newcastle-under-Lyme. W roku 1962
Peter Cheeseman założył w hrabstwie North
Staffordshire The Victoria Theatre, wykorzystując
budynek byłego kina. Podczas lokalnej zbiórki
udało się zdobyć milion funtów i w roku 1986
otwarto teatr New Vic. Jest to – jak piszą o nim
sami twórcy – pierwszy w Europie budynek
teatralny zbudowany jako scena en rond.
Zespół teatru dokonał pionierskich prac
w zakresie dokumentalnych przedstawień
muzycznych, jak The Jolly Potters (1964) oraz
Miner Dig the Coal (1981), które odzwierciedlały
doświadczenia oraz problemy lokalnych
społeczności. Praca dokumentalna w dalszym
ciągu stanowi podstawę działalności New Vic.
W roku 1998 Gwenda Hughes, drugi z kolei
dyrektor artystyczny, opracowała strategię
teatru, zorientowaną na zewnątrz i nastawioną
na współpracę, określając w ten sposób
na nowo rolę tej instytucji w życiu lokalnym
– w wymiarze kulturalnym, edukacyjnym,
społecznym oraz gospodarczym. W roku 1999
Hughes założyła w New Vic dział edukacji oraz
nowatorski dział pracy ze społecznością – New
Vic Borderlines. Ich aktywność stanowi trzecią
część działalności New Vic, a dyrektorką
artystyczną teatru jest obecnie Theresa Heskins.
Program New Vic Borderlines promuje
przeciwdziałanie wykluczeniom społecznym,
różnorodność, spójność społeczną oraz
the country, visiting Newcastle-under-Lyme
regularly. Peter Cheeseman opened The Victoria
Theatre in North Staffordshire as founding
Director in 1962 in a converted cinema.
A local fundraising appeal raised £1 million
and the New Vic opened in 1986, the first
purpose built theatre-in-the-round in Europe.
The Vic company created pioneering
work in musical documentaries including
The Jolly Potters (1964) and Miner Dig
the Coal (1981), which reflected the
experiences and preoccupations of local
communities. Documentary theatre
continues to underpin the New Vic’s work.
In 1998, the second Artistic Director Gwenda
Hughes developed the theatre’s outward-looking
and collaborative approach, re-defining the
theatre’s contribution to local cultural, educational,
social, recreational and economic life. She set
up an Education Department and the groundbreaking outreach department, New Vic (NV)
Borderlines in 1999, which are now responsible
for one third of the New Vic’s work under the
current Artistic Director Theresa Heskins.
NV Borderlines work promotes social
inclusion, diversity, community cohesion and
neighbourhood renewal. Projects are developed
in direct response to the needs of the local
community, and to local, national and global
issues. The work takes place directly with
people who are marginalised, sometimes
because of ‘who they are’ such as people with
learning disabilities, people from black and
minority ethnic communities, people who are
gay and older people; or because of what they
have done, such as young offenders. Racism,
prejudice and discrimination and violence,
particularly within domestic settings, are
regular themes of work undertaken. The work
created around these issues brings victims
perpetrators, communities and policy makers
161
rewitalizację regionu. Opracowywane projekty
stanowią bezpośrednią odpowiedź na potrzeby
i problemy społeczności lokalnej, a także na
problemy o skali krajowej czy globalnej. Pracuje
się bezpośrednio z osobami marginalizowanymi
w społeczeństwie – czasami dlatego że „są,
jakie są” (jak osoby mające trudności z nauką,
wywodzące się z mniejszości etnicznych,
homoseksualiści oraz ludzie starsi), a czasem
z powodu tego, „co zrobiły” (na przykład
młodociani przestępcy). Wśród regularnie
podejmowanych tematów znajdują się: rasizm,
uprzedzenia, dyskryminacja i przemoc, szczególnie
w środowisku domowym. W pracy ogniskującej
się wokół tych zagadnień spotykają się ofiary
i przestępcy, społeczności i osoby odpowiedzialne
za politykę – wspólnie analizują problemy oraz
proponują rozwiązania, przedstawiając konkretne
historie i organizując kreatywne konferencje.
Na podstawie takich projektów opracowuje się
dokumentalne sztuki teatralne, wystawiane
także poza teatrem, gdzie „prawdziwych” ludzi
zastępują zawodowi aktorzy. Dzięki temu praca
nie kończy się na jednorazowym przedstawieniu
i dociera do tysięcy osób w regionie i poza nim.
Susan Moffat, założycielka New Vic Borderlines,
uważa, że jeśli ludzie egzystują na marginesie
życia społecznego lub też zostają tam
zepchnięci, społeczeństwo traci szansę na
korzystanie z ich energii, opinii i kreatywności.
New Vic Borderlines skupia tych ludzi i pozwala
im stać się częścią zespołu teatralnego.
Niweluje bariery, tworząc wspólną przestrzeń
pomiędzy nimi a widownią – często złożoną
z innych członków społeczności, rodzin,
przyjaciół oraz osób zajmujących się polityką
społeczną. Teatr uczestnictwa oraz programy
wykorzystujące metody dramy wpływają
na rozwój aspiracji, zmniejszają odsetek
zachowań przestępczych i aspołecznych oraz
poprawiają jakość życia uczestników. Teatr
uczestnictwa to „podejście, w którym dochodzi
do interakcji pomiędzy aktorami a publicznością
162
together in order to explore them and offer
solutions through presentation of stories and
creative conferences. Out of such projects,
touring documentary theatre pieces are
developed, when ‘real’ people are substituted
by ‘professional actors’ allowing the reach of
the work to go beyond a single performance
event and to reach thousands of people
across North Staffordshire and beyond.
NV Borderlines founding Director Susan
Moffat believes that when people exist on
or are pushed to the edges of community
life, then as a society we fail to benefit from
their energies, perspectives and creativity.
NV Borderlines’ way of working brings people
into the fold through them becoming part of
‘The Company’. It reduces barriers through
creating an act of communion between the
community players and the audience - often
made up of other community members, family
and friends, and professional service providers.
Participatory theatre and drama programmes
raise aspirations, reduce criminal and antisocial
behaviour, and improve quality of life for
disadvantaged people. Participatory theatre is,
“an approach in which the actors interact with
the public, based on a real problem... in order
to stimulate positive social changes... the public
experience - dialogue, reflection, and active
participation in seeking the solutions to issues
of concern in their community - is the beginning
of a process of conflict transformation”22.
Traditional theatre gives audiences the
opportunity to stand outside a conflict, and
empathise with actors on each side, enabling
them to gain a deeper understanding and
develop solutions for conflict resolution.
Participatory Theatre serves this mission
more effectively because, “the act of
empathizing is taken one step further as the
public attempts to find novel and positive
solutions to the conflict. Participatory theatre
w związku z rzeczywistym problemem, w celu
stymulowania pozytywnych zmian społecznych
(…). Doświadczenie publiczności – dialog,
refleksja oraz aktywne uczestnictwo polegające
na poszukiwaniu rozwiązań problemów, które
dotyczą ich społeczności – stanowi początek
procesu przekształcania konfliktu”22.
W teatrze tradycyjnym publiczność może
pozostawać poza konfliktem, odczuwać empatię
wobec aktorów po każdej ze stron, lepiej ich
rozumieć. Teatr uczestnictwa służy tej misji
skuteczniej, ponieważ „wzbudzając empatię,
idzie o krok dalej, a publiczność próbuje znaleźć
nowatorskie, pozytywne rozwiązania konfliktu.
Przedstawienia teatru uczestnictwa dają
społecznościom możliwość wspólnej aktywnej
refleksji, przy wykorzystaniu sceny jako miejsca
analizowania nowych sposobów na życie oraz
formułowania nowych wizji przyszłości”23.
Ogromny wpływ na działania New Vic Borderlines
w dziedzinie teatru uczestnictwa wywarł
Augusto Boal, brazylijski reżyser i działacz
socjalistyczny, który w latach siedemdziesiątych
założył Teatro do oprimido (Teatr Uciśnionych).
Na początku eksperymentował z techniką
znaną jako dramaturgia symultaniczna;
polegała ona na „sugerowaniu przez osoby
z widowni możliwych rozwiązań konfliktu, który
przedstawiano na scenie”. To skłoniło go do
stworzenia Teatro-Fórum, „gdzie widzowie
wchodzili na scenę, by zastąpić aktorów i stać
się wcieleniem własnych idei, wprowadzając
je w życie”24. Poszukiwania Boala opierały
się na założeniu, że rozmowa jest zdrowym
sposobem nawiązywania więzi, a teatr stanowi
narzędzie przekształcające monolog w dialog.
„Podczas gdy niektórzy ludzie tworzą teatr, my
wszyscy teatrem jesteśmy” – twierdził Boal25.
Teatr uczestnictwa Boala ewoluował, rozwijając
wiele technik, które zachęcają widza (spectator)
do stania się „spekt-aktorem”, biorącym
productions offer communities the opportunity
to actively reflect together by using the stage
as a place to explore new ways of living and
to express new visions of the future”23.
The NV Borderlines approach to participatory
theatre is heavily influenced by Augusto Boal,
a Brazilian director and socialist activist who
established Theatre of the Oppressed in
the 1970s. Boal initially experimented with
a technique called “simultaneous dramaturgy”
which involved “audience members in offering
possible solutions to the conflicts presented
onstage”. This led to Boal developing Forum
Theatre, “where audience members take to
the stage to replace an actor and embody
their ideas, giving life to their proposals”24.
Boal’s explorations were based on the
assumption that our common, healthy way
of relating is through dialogue, and that
Theatre is a tool for transforming monologue
into dialogue. “While some people make
theatre,” says Boal, “we all are theatre.”25
Boal’s participatory theatre has evolved into
a range of techniques which encourage the
spectator to become a “spect-actor,” one
who actively contributes to the dialogue. The
audience are involved in the performance
having the opportunity to act and observe, and
to engage in critical thinking. This involvement
“fosters democratic and cooperative forms of
interaction among participants” and is rooted
in the collective analysis of shared problems26.
Dorothy Heathcote’s influence is also reflected
in the NV Borderlines style. She revolutionized
Drama in Education from the 1960’s. Her
method of ‘teacher in and out of role’ shifted
the power to the participant and away from the
teacher which increased learning by co-creative
performances27. This promotes empowerment
and gives participants the confidence to explore
real life issues in interactive and proactive ways.
163
aktywny udział w dialogu. Publiczność angażuje
się w przedstawienie i może zarówno grać,
obserwować, jak i myśleć krytycznie. Takie
zaangażowanie „promuje demokratyczne
i oparte na współpracy formy interakcji
wśród uczestników” i jest zakorzenione
w kolektywnej analizie wspólnych problemów26.
Heathcote developed, ‘The Mantle of Expert,’
in which participants assume responsibilities,
solve problems and make decisions to guide the
process. The technique can be used in a standalone session but is more effective when used
over a longer period of time as it heightens
engagement, confidence and knowledge28.
Kolejną osobą, która wpłynęła na pracę New
Vic Borderlines, była Dorothy Heathcote.
Począwszy od lat sześćdziesiątych Heathcote
zrewolucjonizowała dramę edukacyjną. Jej
metoda „Nauczyciel w roli i poza nią” pozwoliła
odebrać nauczycielowi funkcje kontrolne
i przekazać je uczestnikom, a to wpłynęło
na polepszenie procesu nauczania dzięki
wspólnie tworzonym przedstawieniom27.
Takie podejście sprawia, że uczestnicy
nabierają pewności i wiary we własne siły,
a to pozwala im stawić czoła prawdziwym
problemom w sposób interaktywny i twórczy.
Heathcote opracowała metodę „W roli
eksperta”, gdzie uczestnicy przyjmują na
siebie obowiązki, rozwiązują problemy oraz
podejmują decyzje w ramach konkretnego
procesu. Technikę można wykorzystywać
w sesjach jednorazowych, jednak bardziej
skuteczna jest w okresie dłuższym, gdyż
zwiększa zaangażowanie i pewność siebie
oraz pozwala pogłębić wiedzę uczestników28.
Adapting the approaches of Boal and Heathcote
NV Borderlines has a long-standing reputation
for delivering powerful, innovative theatre
projects which have a significant impact
on beneficiaries’ lives. Internationally, NV
Borderlines’ interventionist and participatory
work has been profiled in a range of countries
including Israel in partnership with the Imperial
War Museum and Syria in relation to their
work on forced marriage. Their work has been
given national recognition including: two Global
Ethics Awards, a British Crime Concern Award,
and National Skills for Care accolades, as
well as a prestigious nomination for an IVCA
Clarion Award for community engagement.
New Vic Borderlines, który czerpie z osiągnięć
Boala i Heathcote, posiada długą tradycję
w tworzeniu projektów innowacyjnych o silnym
oddziaływaniu. Mają one istotny wpływ na
życie beneficjentów. Działalność New Vic
Borderlines jest znana także zagranicą,
między innymi w Izraelu (dzięki współpracy
z Imperial War Museum) oraz w Syrii, gdzie
zrealizowano projekt na temat małżeństw
przymusowych. Zespół otrzymał liczne
nagrody w kraju, w tym dwukrotnie znaczącą
Global Ethics Award, a także British Crime
Concern Award. Dostał również wyróżnienie
164
Susan Moffat explains that NV Borderlines
works with people whose intrinsic value is
missed, who may be stereotypically seen
as “useless feeders,” to use the Nazi term.
Many have become targets of hate crime
- any offence which someone perceives as
”motivated by hostility or prejudice based
on a personal characteristic”29. She feels
strongly that the rise of extreme forms of
fascism in the UK is a constant reminder
of the need to ensure that people from
marginalised groups in society are able to
express their ‘rhythm of walking in the world’.
The New Vic have a commitment not to shy
away from the stories that communities want to
tell. A group of sixteen and seventeen year old
Pakistani women approached NV Borderlines to
address anti-Islamic feelings of hate following
the 11th September 2001 terrorist attacks. The
National Skills for Care i został nominowany
do prestiżowej nagrody IVCA Clarion Award
za zaangażowanie na rzecz społeczności.
Susan Moffat wyjaśnia, że New Vic Borderlines
pracuje z ludźmi, których wartości się nie
dostrzega i którzy mogą być postrzegani
zgodnie ze stereotypami – jako „bezużyteczni
zjadacze chleba”, jak określali ich naziści.
Często stają się oni celem przestępstw
powodowanych nienawiścią, to znaczy
„wynikających z wrogości lub uprzedzeń
dotyczących cech osobistych”29. Susan Moffat
jest przekonana, że rozwój skrajnych form
faszyzmu w Wielkiej Brytanii ciągle od nowa
uświadamia potrzebę tworzenia warunków,
w których osoby z grup marginalizowanych
miałyby możliwość życia na własny sposób.
Zespół New Vic pragnie wsłuchiwać się
w historie, które te społeczności chcą
opowiadać. Kiedy grupa 16- i 17-letnich
pakistańskich dziewcząt zwróciła się do New
Vic Borderlines z prośbą o zajęcie się sprawą
antyislamskich przejawów nienawiści, które
szerzyły się po atakach terrorystycznych z 11
września 2001 roku, powstało przedstawienie
Faces of Evil oraz warsztaty w miejscowych
szkołach. Projekt zdobył nagrodę Global Ethics
Award, a młode kobiety zapragnęły pracować
dalej, tym razem nad problemem małżeństw
przymusowych oraz przemocy na tle honorowym.
Spektakl All Our Daughters? wpisuje się
w tradycję przedstawień dokumentalnych
w New Vic, które przekazują wiedzę o poezji,
muzyce i sztuce społeczności wielokulturowych.
Każde przedstawienie kończy się warsztatem,
„tworząc swojego rodzaju debatę teatralną,
w której ćwiczy się i wymienia doświadczenia
oraz pomysły, budując zarówno solidarność,
jak i poczucie wiary we własne siły”30.
project led to performances and workshops in
local schools of a play called “Faces of Evil”
which won a Global Ethics Award. The young
women wished to follow this project with work
on forced marriage and honour violence.
All Our Daughters? built on the New Vic’s
documentary drama tradition gathering audio
material from and learning about the poetry,
music and art of a range of cultures within the
communities they were working. Each performance
ends with a Forum Theatre workshop, “creating
a kind of theatrical debate, in which experiences
and ideas are rehearsed and shared, generating
both solidarity and a sense of empowerment”30.
All Our Daughters?
[extract]
written and directed by Susan Moffat
CHAPTER 2
England 2010
The Story of Shafilea Ahmed
The following is based on a range of newspaper reports
across the UK from 2004 to 2012.
Zach: Shafilea Ahmed
ALL: was murdered
Zach: Oct 3, 2002
Sally: She is held against her will at home,
and prevented from going to school
Sophie: Teachers speak with her father
Lucy: and she is allowed to return to class.
Zach: November
Lucy: Shafilea runs away from home.
Sophie: Her parents report her missing.
Sally: She is found in a park and has
a meeting with her parents at school.
Lucy: She spends the night with
a friend before returning home.
165
Wszystkie
nasze córki?
[fragment]
tekst i reżyseria: Susan Moffat
ROZDZIAŁ 2
Anglia 2010
Historia Shafilei Ahmed
Poniższa historia opiera się na artykułach prasowych
opublikowanych w Wielkiej Brytanii od roku 2004 do
2012.
Zach: Shafilea Ahmed
Wszyscy: została zamordowana.
Zach: 3 października 2002 roku.
Sally: Jest przetrzymywana wbrew swej woli
w domu, nie może chodzić do szkoły.
Sophie: Nauczyciele rozmawiają z jej ojcem
Lucy: i on pozwala jej wrócić na zajęcia.
Zach: Listopad.
Lucy: Shafilea ucieka z domu.
Sophie: Rodzice zgłaszają jej zaginięcie.
Sally: Zostaje odnaleziona w parku,
w szkole spotyka się z rodzicami.
Lucy: Przed powrotem do domu
spędza noc u znajomego.
Zach: 31 stycznia 2003 roku
Sophie: Shafilea znowu ucieka z domu.
Zach: 5 lutego
Lucy: Shafilea rejestruje się jako bezdomna
Sally: powołując się na swoje obawy, że
zostanie zmuszona do zawarcia małżeństwa.
Zach: 10 lutego
Sophie: Shafilea wraca do domu.
Zach: 18 lutego
Sally: wylatuje na wakacje z rodziną.
Lucy: Małżeństwo zostaje zaaranżowane.
Zach: Jej rodzice zwracają jej bilet powrotny.
Sophie: Shafilea połyka środek wybielający
i zostaje przyjęta do szpitala.
Zach: Maj.
Lucy: Shafilea wraca do Wielkiej Brytanii.
166
Zach: Jan 31, 2003
Sophie: She runs away from home again.
Zach: Feb 5
Lucy: Shafilea registers as homeless,
Sally: citing fears that she will
be forced into a marriage
Zach: Feb 10
Sophie: Shafilea returns home.
Zach: Feb18
Sally: She flies out for a family holiday.
Lucy: A marriage has been arranged.
Zach: Her parents cash in her return ticket
Sophie: While there she swallows
bleach and is admitted to hospital.
Zach: May
Lucy: Shafilea returns to Britain.
Sophie: She attends a clinic for the wounds
she suffers from swallowing bleach
Zach: September
Sally: She starts her A-levels at
a college in Warrington
Lucy: and begins a part-time job.
Zach: Sept 11
Sophie: Shafilea goes missing from
her home in Warrington.
Sally: Her disappearance is not
reported by her parents.
Zach: Sept 18
Sophie: Shafilea is reported missing by a former
teacher. After hearing her younger brother
and sister talking about her disappearance
Zach: Dec 18
Sally: Cheshire Police arrest Shafilea’s
parents on suspicion of kidnap.
Lucy: Five other relatives – members
of the extended family – are arrested
for perverting the course of justice.
Sophie: Everyone is later released
Zach: without charge. Feb 4, 2004
Sally: Three workmen find a body on the banks
of the River Kent in Sedgwick, Cumbria.
Zach: Feb 23
Sophie: The body is identified as
that of Shafilea Ahmed
Sophie: Idzie do lekarza z powodu ran, które
odniosła na skutek połknięcia wybielacza.
Zach: Wrzesień.
Sally: Zaczyna przygotowania do egzaminów
na studia w szkole w Warrington
Lucy: i rozpoczyna pracę na część etatu.
Zach: 11 września
Sophie: Shafilea znika ze swojego
domu w Warrington.
Sally: Jej rodzice nie zgłaszają zaginięcia.
Zach: 18 września
Sophie: były nauczyciel zgłasza zaginięcie
Shafilei po tym, jak słyszy jej młodszego brata
i siostrę rozmawiających o jej zniknięciu.
Zach: 18 grudnia
Sally: policja w Cheshire aresztuje rodziców
Shafilei w związku z podejrzeniem porwania.
Lucy: Pięciu innych krewnych – członków dalszej
rodziny – aresztowano za utrudnianie śledztwa.
Sophie: Później wszystkich zwolniono
Zach: nie stawiając im zarzutów. 4 lutego 2004
Sally: trzech robotników znajduje ciało na
brzegu rzeki Kent w Sedgwick, w Kumbrii.
Zach: 23 lutego
Sophie: ciało zostaje zidentyfikowane:
to Shafilea Ahmed.
Zach: 24 lutego
Sally: policja w Cheshire rozpoczyna
śledztwo w sprawie o zabójstwo.
Zach: 11 stycznia 2008 roku
Sophie: czteroletnie śledztwo
w sprawie śmierci Shafilei
Lucy: kończy się aktem oskarżenia
Sally: o zabójstwo.
Zach: Lipiec 2012.
Sophie: Proces o zabójstwo
Lucy: toczy się
Sally: dalej.
Zach: Feb 24
Sally: Cheshire police start
a murder investigation.
Zach: Jan 11, 2008
Sophie: A Four-year inquest into Shafilea’s death
Lucy: concludes with a verdict
Sally: of unlawful killing.
Zach: July 2012
Sophie: A Murder Trial
Lucy: is currently
Sally: underway
Chapter 7
Selfish Cow
Sophie: What happened... did you
speak to Dad? What did he say?
Zach: You liar...
Sophie:No Zach... Mum told me this
morning I have to marry Adam
Zach: The only reason why you don’t
want to marry Adam... is cos you’re going
out with one of them back at home.
Sophie: Is that what they’re saying... Zach
don’t listen to them... they’re lying...
Zach: They’re all talking about you... not just
you... the whole community is talking about
the family... just get it into your head.
Sophie: Zach... why are you being
like this... they’re lying.
Zach: Give me your phone...
Sophie: What?
Zach: I said give me your mobile phone!
Sophie: Who are you... my dad?... forget
it... (she turns to leave Zach grabs her)
Zach: The only way you’re leaving this
house… as a married woman.
ROZDZIAŁ 7
Egoistka
Sophie: Co się stało? Rozmawiałeś
z tatą? Co powiedział?
Zach: Ty kłamczucho…
167
Sophie: Nie, Zach… Mama powiedziała
mi, że dziś rano mam wyjść za Adama.
Zach: Jedyny powód, dla którego
nie chcesz wyjść za Adama, to fakt,
że chodzisz z jednym z nich...
Sophie: Czy to właśnie mówią?…
Zach… nie słuchaj ich... kłamią...
Zach: Wszyscy mówią o tobie... nie
tylko o tobie... Wszyscy gadają o naszej
rodzinie... Po prostu zrozum to wreszcie.
Sophie: Zach… dlaczego tak się
zachowujesz?… Oni kłamią.
Zach: Daj mi telefon….
Sophie: Co?
Zach: Powiedziałem, daj mi swoją komórkę!
Sophie: A kim ty jesteś... moim
ojcem? Zapomnij o tym… (odwraca się
odchodząc, Zach ją przytrzymuje).
Zach: Możesz wyjść z tego domu
tylko jako mężatka.
Teatr Uciśnionych
(1975)
Augusto Boal
„Widz” to złe słowo! Widz to mniej niż człowiek
i trzeba go uczłowieczyć, zwrócić mu możliwość
działania w całej pełni. On też musi być
podmiotem, aktorem, na tych samych warunkach
co aktorzy, którzy muszą być także widzami.
Wszystkie eksperymenty związane z teatrem
ludowym mają ten sam cel – wyzwolenie
widza, któremu teatr narzucił skończone wizje
świata. A skoro ci, którzy są odpowiedzialni za
przedstawienia teatralne, zazwyczaj bezpośrednio
lub pośrednio należą do klas rządzących, ich
skończone wizje są oczywiście odbiciami ich
samych. Widzowie w teatrze ludowym (czyli lud) nie
168
Theatre of the
Opressed (1975)
Augusto Boal
‘Spectator’ is a bad word! The spectator
is less than a man and it is necessary to
humanise him, to restore to him his capacity
of action in all its fullness. He too must be
a subject, an actor on an equal plane with
those generally accepted as actors, who must
also be spectators. All these experiments of
a people’s theatre have the same objective
- the liberation of the spectator, on whom
the theatre has imposed finished visions
of the world. And since those responsible
for theatrical performances are in general
people who belong directly or indirectly to
the ruling classes, obviously their finished
images will be reflections of themselves.
The spectators in the people’s theatre (i.e.,
the people themselves) cannot go on being
the passive victims of those images.
[...] the poetics of Aristotle is the poetics of
oppression: the world is known, perfect or about
to be perfected, and all its values are imposed
on the spectators, who passively delegate power
to the characters to act and think in their place.
In so doing the spectators purge themselves
of their tragic flaw - that is, of something
capable of changing society. A catharsis
of the revolutionary impetus is produced!
Dramatic action substitutes for real action.
Brecht’s poetics is that of the enlightened
vanguard: the world is revealed as subject to
change, and the change starts in the theatre
itself, for the spectator does not delegate
power to the characters to think in his place,
although he continues to delegate power
to them to act in his place. The experience
mogą być dalej biernymi ofiarami tych obrazów.
[…] poetyka Arystotelesa jest poetyką opresji:
świat jest znany, doskonały lub możliwy do
udoskonalenia, a wszystkie jego wartości
są narzucane widzom, którzy biernie oddają
władzę postaciom, by działały i myślały w ich
imieniu. Robiąc to, widzowie oczyszczają
się z tragicznej winy – to znaczy z tego, co
potrafi odmienić społeczeństwo. Powstaje
katharsis o rewolucyjnej sile! Działanie
dramatyczne zastępuje działania rzeczywiste.
Poetyka Brechta jest poetyką oświeconej
awangardy: świat objawia się jako przedmiot
zmiany, a zmiana zaczyna się w samym
teatrze, jako że widz nie oddaje już władzy
postaciom, żeby myślały za niego, choć
wciąż oddaje im władzę, by zamiast niego
działały. Doświadczenie jest odkrywcze na
poziomie świadomości, ale nie globalnie, na
poziomie działania. Działanie dramatyczne
rzuca światło na działanie rzeczywiste.
Spektakl jest przygotowaniem do działania.
is revealing on the level of consciousness,
but not globally on the level of the action.
Dramatic action throws light upon real action.
The spectacle is a preparation for action.
The poetics of the oppressed is essentially
the poetics of liberation: the spectator no
longer delegates power to the characters
either to think or to act in his place. The
spectator frees himself; he thinks and acts
for himself! Theatre is action! Perhaps the
theatre is not revolutionary in itself; but have
no doubts, it is a rehearsal of revolution!
First edition: Augusto Boal, Teatro do oprimido e outras
poéticas políticas, Rio de Janeiro: Civilização Brasileira,
1975.
English edition: Augusto Boal, Theatre of the Opressed,
translated from Spanish by Charles A. and Maria-Odilia
Leal McBride and Emily Fryer, London: Pluto Press 2008,
p. 135.
Poetyka uciśnionych jest w zasadzie poetyką
wyzwolenia: widz nie oddaje już władzy
postaciom – ani po to, by zamiast niego
myślały, ani aby działały w jego imieniu. Widz
wyzwala się, myśli i działa sam! Teatr jest
działaniem. Być może teatr sam w sobie nie jest
rewolucyjny, ale na pewno jest próbą rewolucji!
Pierwodruk: Augusto Boal, Teatro do oprimido e outras
poéticas políticas, Rio de Janeiro: Civilização Brasileira,
1975.
Podstawą przekładu było wydanie angielskie: Augusto
Boal, Theatre of the Opressed, translated from Spanish
by Charles A. and Maria-Odilia Leal McBride and Emily
Fryer, London: Pluto Press 2008, s. 135.
169
1
Jon Burnett, The New Geographies of Racism – Stoke-on-Trent, Stoke-on-Trent: Institute of Race Relations, 2011, http://
www.irr.org.uk/pdf2/New_geographies_racism_Stoke.pdf [1.11.2012], p. 4.
2
Gill Brown, Simon Harris, Nick Pugh, Paul Trinder, Socially excluded communities and vulnerable people in Stoke-on-Trent:
Full report Health inequalities report on vulnerable groups Staffordshire CSS, NHS Commissioning Support Service,
2012, http://www.stokepct.nhs.uk/pdfs/1033.pdf [18.11.2012], p. 57.
3 Jon Burnett, ibid. p. 11.
4 Patrick Barkham, Labour’s Lost Ground, „The Guardian” 2008, http://www.guardian.co.uk/politics/2008/may/28/
labour.thefarright [1.11.2012], p. 4.
5 Jon Burnett, ibid. p. 7.
Sytuacja
społeczno-kulturalna na
terenach wiejskich
6 Gill Brown, Simon Harris, Nick Pugh, Paul Trinder, ibid., p.64
– 173 –
7 Local Area statistics on adult participation in Sport and Culture – Active People Survey 4, Department for Culture, Media
and Sport, 2010, http://www.culture.gov.uk/publications/7667.aspx [11.11.2012].
8 Ann Bridgwood, Clare Fenn, Karen Dust, Lucy Hutton, Adrienne Skelton, Megan Skinner, Research Report 34 Focus on
cultural diversity: the arts in England attendance, participation and attitudes, Arts Council 2003, http://www.artscouncil.
org.uk/media/uploads/documents/publications/962.pdf [1.11.2012], p. 93.
Socio-cultural
Situation of the
Rural Areas
9 What is forced marriage?, Foreign and Commonwealth Office, 2011, http://www.fco.gov.uk/resources/en/pdf/2855621/
what-is-forced-marriage.pdf [01.11.12].
10 Information for Victims, Foreign and Commonwealth Office, 2012, http://www.fco.gov.uk/en/travel-and-living-abroad/
when-things-go-wrong/forced-marriage/information-for-victims [01.11.12]
11 What is forced marriage?. Ibid.
12 Honour’ attack numbers revealed by UK police forces, BBC, 2011, http://www.bbc.co.uk/news/uk-16014368 [29.11.12].
13 Elif Shafak, Honour killings’: murder by any other name, „The Guardian” 2012, http://www.guardian.co.uk/uk/2012/
apr/30/honour-killings-spreading-alarming-rate [30.11.12].
Rozwój bibliotek
na Litwie
14 New Vic Theatre, „Life-saving” New Vic Borderlines project takes to the road, http://www.newvictheatre.org.uk/77-newvic/177-life-saving-new-vic-borderlines-project-takes-to-the-road [18.11.12].
– 179 –
15 Forced marriage, Foreign and Commonwealth Office, 2012, http://www.fco.gov.uk/en/travel-and-living-abroad/whenthings-go-wrong/forced-marriage/ [01.12.12].
16 Desi Blitz, Forced Marriage Highest in Pakistan, 2012, http://www.desiblitz.com/content/forced-marriage-highest-inpakistan [01.11.12].
17 Forced marriage advice to help victims with learning disabilities, BBC, 2012, http://www.bbc.co.uk/news/uk-19074557
[01.11.12].
18 Forced Marriage: the right to choose, SoSoGay 2012, http://sosogay.co.uk/2012/forced-marriage-unit/ [30.10.12].
19 Individual support, New Vic Theatre, 2012, http://www.newvictheatre.org.uk/individual-support-2 [29.10.12].
20 Active People Survey, Arts Council, 2012, http://www.artscouncil.org.uk/what-we-do/research-and-data/arts-audiences/
active-people-survey/ [01.11.12].
21 New Vic Theatre: About Us.http://www.newvictheatre.org.uk/aboutus [18-11-12].
22 Participatory Theatre for Conflict Transformation Training Manual, Search for Common Ground, http://www.sfcg.org/
programmes/drcongo/pdf/Participatory-Theatre-Manual-EN.pdf [18.11.12], p. 5.
23 Ibid., p. 3.
24 Ibid., p. 8.
25 Douglas L. Paterson, Theatre of the Oppresed Workshops, Webster’s World of Cultural Democracy, 1995, http://www.
wwcd.org/action/Boal.html [18.11.2012].
26 Augusto Boal & The Theater of the Oppressed, Brecht Forum, http://brechtforum.org/abouttop [29.10.2012].
27 Marianne Heathcote, Dorothy Heathcote Obituary, http://www.dorothyheathcote.org/obituary/ [04.11.2012].
28 Dorothy Heathcote. http://dramaresource.com/resources/features/335-dorothy-heathcote [04.11.12].
29 Hate Crime, Home Office, London 2012, http://www.homeoffice.gov.uk/crime/hate-crime/ [5.11.2012].
30 PeopleandParticipation.net. Forum Theatre http://www.peopleandparticipation.net/display/Methods/Forum+Theatre
[18.11.2012].
170
Wywiad z Danguolė
Abazoriuvienė,
dyrektorką Biblioteki
Publicznej im.
Mariusa Katiliškisa
– 176 –
Interview with Marius
Katiliškis public library
director Danguolė
Abazoriuvienė
Autobus
biblioteczny
–
Library Bus
Praca na peryferiach
– menedżerowie
kultury na terenach
wiejskich
– 183 –
The Development
of Librariesin
Lithuania
Working on the
Fringe – Rural
Cultural Activity
Managers
pozwoł / pasvalys
►►Autobus Biblioteczny, znany także jako
►►The Library Bus, also known as the library
biblioteka na kółkach jeździ stałą trasą po
on wheels, rides along a set route in the
rejonie pozwolskim, służąc mieszkańcom
Pasvalys district and serves the residents
odległych wiosek, w których nie ma
of remote settlements that have no
bibliotek. W środku mieści się księgozbiór
library of their own. The Bus offers about
liczący około 4000 tytułów, czytelnia
4,000 printed titles, a reading room with
z 18 miejscami do pracy, przytulny kącik
18 workplaces, a cosy leisure centre,
wypoczynkowy, biblioteka muzyczna (około
a music library (about 150 records), and
150 płyt) i zbiór 36 gier planszowych.
a game library (36 board games). The
Autobus wyprodukowano w roku 1974.
library is set up inside a bus manufactured
W ciągu jednego dnia odwiedza on od dwóch
in 1974. It visits 2 to 4 villages in one
do czterech wsi i zatrzymuje się w każdej
day and stops in each village for 2–3
na 2–3 godziny. Mobilna wypożyczalnia
hours. The services it provides include
oferuje książki i czasopisma ze zbiorów
loaning of books and periodicals from
Biblioteki Publicznej im. Mariusa Katiliškisa,
the Pasvalys Marius Katiliškis Public
udostępnia nagrania audio i wideo, gry
Library, information services, use of
planszowe i komputerowe, organizuje też
sound and video recordings, board and
wydarzenia kulturalne. Ponadto autobus
computer games, organisation of events.
przywozi do wsi wystawy, urządza się
In addition, it also brings exhibitions and
w nim także dyskusje, wieczorki literackie
events to the villages, and hosts book
i muzyczne oraz występy teatru lalkowego
discussions, literary afternoons, music
„Kaukutis”.
listening sessions, and performances of
the “Kaukutis” puppet theatre.
►►Biblioteka Publiczna im. Mariusa Katiliškisa
w Pozwole. Odbiorcami są liczni wiejscy
Pasvalys. A wide variety of rural readers,
czytelnicy, od dzieci do seniorów. Osobom
from children to seniors, while the
niepełnosprawnym książki dostarcza się do
disabled get books delivered to their
domu. W ciągu dziesięciu lat w bibliotece
homes. Over ten years, the library has had
zarejestrowało się 3118 czytelników,
3,118 registered readers, while the overall
a całkowita liczba gości wyniosła prawie
number of visitors almost reached 33,000.
33 000. Codziennie odwiedza ją od 10 do
Ten to 39 visitors come daily. An average
39 osób, a rocznie średnio 3000. Liczba
of 3,000 visitors who borrow over 7,000
wypożyczeń wynosi ponad 7000.
publications attend it every year.
►►Dwadzieścia dwie wsie w rejonie pozwolskim;
►►22 villages in the Pasvalys district also
okazjonalnie wsie w sąsiednich rejonach.
other districts upon their invitations
►►Władze rejonu pozwolskiego, częściowo
172
►►The Marius Katiliškis Public Library in
►►Pasvalys District Municipality and partially
Ministerstwo Kultury Republiki Litewskiej.
Ministry of Culture of the Republic of
Niewielkie dofinansowania pochodzą także
Lithuania. Some minor funding from other
z innych źródeł.
sources.
LT / Pozwoł
Sytuacja społeczno-kulturalna na
terenach wiejskich
Socio-cultural
Situation of the
Rural Areas
Pozwoł to miasto położone w północnej
Litwie (przy granicy z Łotwą), w okręgu
poniewieskim. Mieszka tu około 7390 ludzi.
Nazwa po raz pierwszy pojawiła się w źródłach
historycznych pod koniec XIII wieku.
Pasvalys is a town in Northern Lithuania
(on the border with Latvia), in Panevėžys
County, which has approximately 7,390
residents. The town’s name was first
mentioned in the late 13th century.
Tradycja rozwożenia książek w Pozwole
ma długą historię, której kontynuacją jest
dzisiejsza biblioteka objazdowa. W czasach,
kiedy obowiązywał zakaz wydawania litewskiej
prasy (1864–1904), w rejonie pozwolskim
istniała nielegalna sieć dystrybucji literatury
w tym języku. Mieszkający w Birżach Jurgis
It is important to note that Pasvalys has a rich
history of book peddling, which continues to
this day thanks to the mobile library – the
Library Bus. During the years of the Lithuanian
press ban (1864–1904), the book peddlers’
movement was active in the Pasvalys region.
The resident of Biržai Jurgis Bielinis, ‘The
Bielinis, „król księgonoszy”, zatrzymywał
zaprzęg z wozem pełnym przemycanych
książek w gospodarstwie rolnym Avižonis
w Pozwole, skąd nosiciele rozprowadzali je
dalej. Petras Šimbelis z Pozwołu nielegalnie
przekraczał granicę aż 32 razy, wożąc
książki z Prus. W jednym z gospodarstw do
dzisiaj można zobaczyć skrytki na książki.
King of Book Peddlers’, would park his horse
and cart with smuggled book bundles at the
homestead of Avižonis in Pasvalys, where
the book peddlers would parcel out the
publications themselves. Petras Šimbelis,
who lived in Pasvalys, crossed the border
illegally as many as 32 times, carrying books
from Prussia. Book hiding places survive in
one of Pasvalys’s homesteads until today.
Do rejonu pozwolskiego należą 363 wsie
(Autobus Biblioteczny obsługuje 22 najmniejsze
wioski, o liczbie mieszkańców od 28 do
324 osób). Aby zrozumieć korzyści, jakie
przynosi ta forma biblioteki, należy przyjrzeć
się dzisiejszej sytuacji społeczno-kulturalnej
we wsiach litewskich. Pięćdziesiąt lat
panowania Związku Radzieckiego na Litwie
spowodowało dezintegrację społeczności,
zniszczyło więzy społeczne i doprowadziło
do podziałów w społeczeństwie. Dlatego do
najważniejszych zmian na terenach wiejskich
doszło w latach dziewięćdziesiątych, po
odzyskaniu niepodległości przez państwo
litewskie. Zmieniła się wtedy sytuacja społeczna
na wsi – kiedy podzielono państwowe
gospodarstwa rolne, wiele osób odzyskało
swoją ziemię i założyło przeważnie niewielkie
gospodarstwa prywatne i rodzinne.
There are 363 villages within the Pasvalys
District Municipality (the Library Bus serves
22 of the smallest villages with the number
of residents ranging from 28 to 324). To
understand the benefits that the Library
Bus brings, one should briefly consider
today’s socio-cultural situation in Lithuania’s
villages. The fifty years of the Soviet rule in
Lithuania led to disintegration of communities,
disturbance of social ties, and automation
and segmentation of the society. Thus,
crucial changes took place in Lithuania’s
rural areas in 1990, after the restoration
of the country’s independence. The social
situation of the rural dwellers changed – when
the collective farms were dissolved, many
people reclaimed their land and established
private or family farms (mostly small).
W dzisiejszych czasach litewskie wsie
mierzą się z wieloma problemami. Jednym
z najważniejszych jest spadek populacji, który
prowadzi do zniknięcia niektórych wsi; na
przykład w roku 1959 na Litwie istniały 25 143
wsie, w 1979 – 22 133, a w 2001 roku – 21
824. Badanie przeprowadzone w roku 2009
przez Ministerstwo Rolnictwa wykazało, że wśród
najważniejszych trudności, z jakimi borykają
się na co dzień mieszkańcy Litwy, wymienia
się bezrobocie, alkoholizm i niskie ceny skupu
produktów. Wszystkie te czynniki prowadzą do
jeszcze ważniejszego problemu – biedy1. Jak
twierdzi Daiva Kšivickienė, „przed odzyskaniem
niepodległości bieda nie była uznawana za
Today Lithuanian villages encounter numerous
problems. One of the most pressing ones is
a strong decline in rural population, which
leads to the disappearance of some villages; for
instance, there were 25,143 villages in Lithuania
in 1959, 22,133 in 1979, and 21,824 in 2001.
A 2009 survey commissioned by the Ministry of
Agriculture has shown that Lithuanian citizens
themselves mention unemployment, alcoholism,
and low produce purchase prices. All these lead
to a yet worse problem – poverty.1 According
to Daiva Kšivickienė, “before the restoration
of independence poverty was not identified
as a major problem. Rural dwellers were
working on collective farms and in education,
174
LT / Pozwoł
istotny problem. Mieszkańcy wsi pracowali
w państwowych gospodarstwach rolnych,
w oświacie, usługach i innych przedsiębiorstwach
państwowych”2. Autorka pisze również, że
ludzie żyli wtedy w izolacji i nie byli świadomi
dóbr oferowanych przez kapitalizm, dlatego
nie uważali się za biednych. Po odzyskaniu
niepodległości bezrobocie na terenach wiejskich
rosło, wyraźne stało się zróżnicowanie dochodów
między mieszkańcami, pogorszyły się warunki
dostępu do wyższej edukacji i nastąpił kryzys
wartości. Zdaniem Kšivickienė doprowadziło to
do powstania zjawiska wykluczenia społecznego.
„Społeczne wykluczenie mieszkańców wsi
jako grupy społecznej (np. emerytów) cechuje
się szczególnymi warunkami i szczególnym
stylem życia, ograniczonymi możliwościami (lub
ich brakiem) uczestnictwa w życiu państwa
(włączając w to życie kulturalne). […] Wykluczenie
społeczne prowadzi do osłabienia społeczności
wiejskiej, ogranicza integrację społeczną
i sprawia, że tereny wiejskie stają się mniej
atrakcyjnymi miejscami do życia i pracy”3.
Jeśli chodzi o dostęp do kultury w małych
wsiach, to jest on bardzo ograniczony; zamyka
się szkoły i biblioteki, usługi skupiają się
w większych ośrodkach, a mieszkańcy wiosek
muszą jeździć do większych miejscowości, by
wziąć udział w wydarzeniach kulturalnych. Jak
pisze Jonas Mardosas, „etnosocjologiczne
badanie kultury wiejskiej wykazało, że
zmiany w środowisku kulturalnym, edukacja
i kompetencje zawodowe miały największe
znaczenie dla opisu związków ludzi z różnymi
wartościami kulturowymi. Szczególny wpływ
wywarł rozwój systemu zurbanizowanych
osiedli, ponieważ ich mieszkańcy zyskali
korzystniejsze warunki dla własnych potrzeb
kulturalnych. Tymczasem w upadających wsiach
rozwijała się niekorzystna pod względem
socjodemograficznym struktura populacji,
a dominować zaczęła kultura konsumpcyjna.
Koncentracja ludności na terenach miejskich,
LT / Pasvalys
services, and other state-owned enterprises”.1
The author also points out that people at that
time were isolated and were unaware of the
goods offered by capitalism, and thus did not
consider themselves poor. After the restoration
of independence unemployment rates in rural
areas grew, income level differentiation among
residents became apparent, unfavourable
conditions for pursuing higher education
developed, and a crisis of values emerged.
According to Kšivickienė, this paved the way
for the emergence of social exclusion. “The
social exclusion of rural dwellers as a social
group (e.g. retirees) is characterised by specific
living conditions, specific lifestyle, limited or no
opportunities of participation in the country’s
life [including cultural life] [...] Social exclusion
forms a weak village community, limits social
integration within the society, and make rural
areas less attractive for living and work”.2
Speaking of the cultural situation, in little villages
culture is practically inaccessible; schools and
libraries are being shut down, everything is
becoming increasingly centralised, thus rural
residents have to go to larger villages or towns
if they want to engage in active cultural activity.
According to Jonas Mardosas, “ethno-sociological
research of rural culture has revealed that the
changes in cultural environment, education,
and professional competencies were essential
for people in describing their relationships with
different cultural values. Particularly influential
was the development of a system of urbanized
settlements, thus the residents of the latter
enjoyed more favourable conditions for satisfying
their cultural needs. Meanwhile, an unfavourable
socio-demographic population structure and
extensive consumption of culture developed
in declining villages. The concentration of
residents in urbanised settlements, which began
in the Soviet times, is the most important trait
of the development of the system of villages
and urbanised settlements in the early 21st
175
rozpoczęta w czasach Związku Radzieckiego,
stanowi najważniejszą cechę rozwoju systemu
wsi i miast na początku XXI wieku. […] Największy
wpływ na kulturę duchową mieszkańców mają
środki masowego przekazu, podczas gdy
wiejskie, a tym bardziej miejskie instytucje
kulturalne wpływają na nią w stopniu znacznie
mniejszym. Stan kultury zależy od wieku, statusu
społecznego i wykształcenia mieszkańców. […]
Stałą potrzebę obecności różnych form kultury
ludowej uznaje się za trend dominujący w analizie
zainteresowań kulturalnych społeczeństwa.
Kultura profesjonalna skupia się na osiągnięciach
kultury globalnej, jednocześnie istnieje potrzeba
zachowania litewskich wartości kulturalnych”4.
Podsumowując, można powiedzieć, że rozwój
wolnego rynku wpłynął na kształt współczesnych
gospodarstw rolnych, które zaczynają spełniać
wymagania unijne, a także na gospodarstwa
agroturystyczne. Więzi łączące mieszkańców
wsi, wiejska samorządność i życie kulturalne
podlegają obecnie procesom regeneracji5.
Wywiad z Danguolė
Abazoriuvienė,
dyrektorką
Biblioteki
Publicznej im.
Mariusa Katiliškisa
Jak wpadliście na pomysł stworzenia biblioteki
w autobusie?
Była to inicjatywa władz rejonu pozwolskiego,
których przedstawiciele odwiedzali inne kraje.
Bibliotece Publicznej im. Mariusa Katiliškisa
postanowiono przekazać autobus marki
176
century. […] The mass media had the greatest
impact on the residents’ spiritual culture,
while rural and, particularly, urban cultural
institutions had a much smaller influence. Thus,
the state of culture depends on the residents’
age, social status, and education. […] A stable
need for various forms of folk culture has been
established to be the dominant trend in the
analysis of the population’s cultural interests.
Professional culture focuses on the achievements
of global culture, simultaneously maintaining
the need for Lithuanian cultural values”.4
In summary, it can be said that the
development of the free market leads to
the creation of contemporary farms that
comply with the EU requirements and rural
tourism homesteads, and the rural dwellers’
mutual bonds, rural self-governance, and
cultural life regenerate to some extent.5
Interview with
Marius Katiliškis
public library
director Danguolė
Abazoriuvienė
„Scania”, podarowany przez Norwegów.
Pracownicy biblioteki odwiedzili potem
Onikszty (Anykščiai) i obejrzeli pierwszy
w kraju autobus biblioteczny, urządzony
w starym rosyjskim autobusie marki „Kuban”.
Zapoznali się również z wieloma publikacjami,
zdjęciami i opisami zagranicznych autobusów
bibliotecznych. W swoją pierwszą podróż
nasz autobus ruszył 6 maja 1999 roku. Jego
pierwszy kurs uświetnił występ orkiestry.
Jak udało wam się przyzwyczaić ludzi do
biblioteki? W jaki sposób ich zachęcaliście?
Przygotowaliśmy plan pracy biblioteki
objazdowej, zgodnie z którym autobus
jeździ po wsiach. Plan zawieszono na
tablicach informacyjnych w tych wsiach.
O Autobusie Bibliotecznym mówiono
w telewizji i pisano w prasie. Rozmawialiśmy
także z samymi mieszkańcami, żeby
zareklamować jego działalność.
Jak często jeździcie do wsi?
Jeździliśmy codziennie, przez cały rok.
Odwiedzaliśmy każdą wieś średnio dwa
razy w miesiącu. Teraz, ze względu na
brak funduszy na benzynę, autobus jeździ
przez pierwsze dwa tygodnie miesiąca.
Jak czytelnicy zareagowali na tę inicjatywę?
How did you come with the idea to set up
a library in a bus? How did it all begin?
The idea was conceived by the heads of the
Pasvalys District Municipality who were visiting
foreign countries. They decided to give a Scania
bus that had been donated to the Pasvalys coach
fleet by some friends from Norway over to the
Marius Katiliškis Public Library. The library’s
employees visited Anykščiai and got acquainted
with the country’s first library bus, set up in an
old Russian Kuban bus. They also skimmed
LT / Pozwoł
Czekają na przyjazd Autobusu Bibliotecznego.
Bardzo go potrzebują, ponieważ we
wsiach mieszka wiele osób starszych,
niepełnosprawnych i bezrobotnych, które
z przyjemnością czytają książki i czasopisma.
Ludzie lubią spotykać się i rozmawiać
w bibliotece. Autobus stał się w ten sposób
centrum życia społeczności. Dzieci cieszą
się z możliwości skorzystania z komputerów,
internetu, gier planszowych, z możliwości brania
udziału w konkursach i zdobycia nagród.
LT / Pasvalys
through stacks of publications with photographs
and descriptions of foreign library buses. On 6
May 1999, the Library Bus embarked on its first
journey, with a farewell from the orchestra.
How did you manage to help people get used to
this library? How did you attract them?
We made up the mobile library’s work schedule,
according to which the Library Bus arrived
in the villages. The schedule was posted on
the villages’ notice boards. Newspapers and
the television covered the story of the Library
Bus. We also called upon the rural residents
themselves to encourage each other to visit
the Library Bus and advertise its services.
How often do you go to the villages?
We used to go all year round, every day.
We would visit each village twice a month
on average. Now, due to lack of fuel funds,
the Library Bus goes to the villages the
first two weeks of each month.
What are the readers’ responses to this initiative?
The readers are waiting for the arriving Library
Bus. They need it a lot, because there are
many old, disabled and unemployed people
in the villages who like reading books and
periodicals. People enjoy meeting and having
a chat in the library. The Library Bus has
already become the centre of community life.
The children are happy about the opportunity
to use computers, Internet, board games, take
part in events, and get the prizes for winners.
Do you hold any other additional events and
campaigns in villages and settlements besides
the library bus services?
We hold exhibitions of printed publications,
discussions of new books, literary afternoons,
177
Czy poza wyprawami autobusu organizujecie we
wsiach inne wydarzenia?
Organizujemy wystawy publikacji, dyskusje
o nowych książkach, wieczorki literackie
i muzyczne, słuchowiska audiobooków.
Biblioteka na kółkach jeździ do szkół,
przedszkoli, bibliotek stacjonarnych itd.
Czytelnicy oglądają również przedstawienia
bibliotecznego teatrzyku lalkowego „Kaukutis”.
Jakie jest główne źródło finansowania projektu?
Czy szukacie dodatkowych funduszy?
Mobilna biblioteka finansowana jest z budżetu
rejonu pozwolskiego. W 2012 roku, podczas
imprezy zorganizowanej w ośrodku Visuomenės
Harmonizavimo Parkas/ Harmony Park, który
znajduje się w okolicy Pren (Prienai), pracownicy
Swedbank przekazali nam 263 nowe książki,
o wartości 1189 litów (ok. 1420 zł). W 2001
roku biblioteka opracowała i przeprowadziła
projekt „Rozwój usług Autobusu Bibliotecznego
dla mieszkańców wsi”, na który otrzymała
grant w wysokości 6822 litów (ok. 8146
zł). W 2006 roku firma Kesko Agro Lietuva
podarowała bibliotece laptop i drukarkę.
Czy mogłaby pani opowiedzieć jakieś historie
związane z Autobusem Bibliotecznym?
W jednej ze wsi pewna staruszka czeka
na Autobus Biblioteczny niezależnie od
pogody. Nie chce być nazywana „babcią”.
Mówi, że nie ma męża i nigdy nie miała
dzieci ani wnuków. Nazywamy ją Pranutė
i zawsze odwozimy do domu.
W innej wsi do autobusu wbiegła
dziewczynka. Kręciła się po nim,
wołając: „Ile tu ciekawych rzeczy!”.
Pamiętnym wydarzeniem w historii Autobusu
Bibliotecznego było świętowanie ostatniego
178
readings, musical afternoons, and audio
book listening sessions The library on
wheels goes to schools, kindergartens,
stationary libraries, and so on. The readers
watch also the performances of the Public
Library’s puppet theatre, Kaukutis.
What is the primary source of the project’s
funding? Are you looking for any additional
funding sources?
The mobile library is financed from the
budget of the Pasvalys District Municipality.
In 2012, during an event in the Society
Harmonization Park located in the Prienai
District, the employees of Swedbank donated
to the Library Bus 263 new books worth
1,189 Litas (approx. EUR 355). In 2001,
the library drafted and implemented the
project Development of Library Bus Services
for Rural Residents, receiving a grant of
6,822 Litas (approx. EUR 1,975). In 2006,
the Kesko Agro Lietuva company donated
a laptop and a printer to the mobile library.
Could you share some of the most memorable
events from the Library Bus’ existence ?
In one of the villages a very old woman is
waiting for the Library Bus to arrive regardless
if it is raining or snowing. She objects to being
called “grandma”. She says she is unmarried
and has no children and grandchildren. We call
her Pranutė and give her a lift to her house.
In another village a girl runs into the bus.
She keeps moving around saying “How
many curious things there are here!”
One more memorable event in the life of the
Library Bus was the 2008 last bell celebration
at the Pasvalys Petras Vileišis Gymnasium.
Adorned with balloons, the bus carried the
graduates and their teacher to their last lesson.
LT / Pozwoł
dzwonka w Gimnazjum im. Petrasa Vileišisa
w Pozwole. Ozdobiony balonami autobus zawiózł
uczniów i nauczycieli na ostatnią lekcję.
Czy taka inicjatywa jest potrzebna? Jaki ma
wpływ na czytelnictwo na terenach wiejskich?
Jest bardzo potrzebna, ponieważ ludzie czekają
na nowe książki, czasopisma i wydarzenia,
a poza tym bardzo chcą się spotykać z innymi.
Zespół biblioteki objazdowej robi wiele, by
zaangażować dzieci i młodzież w wartościowe
działania, a sama biblioteka pełni funkcję
informacyjną i edukacyjną dla społeczności;
w ten sposób zwracamy uwagę na znaczenie
wiedzy i czytania, rozwijamy gusta muzyczne,
rozwiązujemy problem braku zajęć dla dzieci
i nastolatków z terenów wiejskich, wpływamy
na rozwój ich osobowości, stymulujemy
niezależność i nabywanie nowych umiejętności,
staramy się podwyższyć poziom wiedzy i kultury
informacyjnej. Mobilna biblioteka jest wielkim
wsparciem dla dzieci i młodzieży dorastających
w ubogich rodzinach i tworzy okazje do
zacieśniania więzi międzypokoleniowej
i integracji grup wykluczonych społecznie.
Rozmawiała Silvija Butkutė
Rozwój bibliotek
na Litwie
Biblioteki publiczne są na całym świecie jednym
z najważniejszych kanałów upowszechniania
kultury. Ich znaczenie nie maleje, jednak
oparte na wiedzy i nowych technologiach
społeczeństwo, które poszerza spektrum swoich
LT / Pasvalys
Is there a need for this kind of initiative, and
does it have an influence on the readers in the
rural areas?
There indeed is a clear need for all this, because
people are waiting for new books, periodicals
and events, and are eager to socialize. The
mobile library does a lot to engage children and
teenagers in meaningful activities, as well as
informs and educates the community; in this way,
it emphasises the significance of information and
reading, expands the territory of musical tastes,
solves the problem of the lack of activities for
rural children and teens, contributes to children’s
personality development, stimulates their selfdependence and skill improvement, engages
in raising the level of the residents’ information
literacy and information culture. It is a great
support for children and adolescents growing up
in socially disadvantaged families and a perfect
means to strengthen the ties between different
generations and socially excluded groups.
Interviewed by Silvija Butkutė
The Development
of Libraries
in Lithuania
Public libraries are undoubtedly among the
most important channels of dissemination of
culture all over the world. Their significance
has not decreased to this day; however, the
knowledge society, new technologies and the
expansion of the spectrum of the visitors’
needs stimulate change and compel the
traditional library to adapt to innovations.
179
potrzeb, stymuluje zmiany i zmusza tradycyjne
biblioteki do wprowadzania innowacji.
Korzeni bibliotek publicznych można szukać
jeszcze w czasach przedchrześcijańskich,
kiedy właściciele bibliotek prywatnych
udostępniali innym swoje zbiory. W starożytności
funkcjonowała słynna Biblioteka Aleksandryjska,
natomiast prototyp współczesnych bibliotek
publicznych stanowiła Bibliotheca publica,
którą otwarto w Rzymie w 39 roku p.n.e.
W XV i XVI wieku wraz z rozwojem miast nastąpił
również rozkwit bibliotek. Najważniejszym
okresem był dla nich wiek XVIII. W rewolucyjnej
Francji przejęto zbiory Kościoła, zakonów
i królewskich stronników łącznie z bibliotekami
i w 1795 roku utworzono z nich Bibliothèque de
la Nation. Z kolei Anglicy pierwszej bibliotece
publicznej nadali nazwę Musaeum (Dom Muz)
– czyli British Museum. Idea biblioteki publicznej
rozprzestrzeniła się w wielu krajach Europy.
Na Litwie do XIX wieku dominowały księgozbiory
prywatne, a powstanie pierwszej biblioteki
publicznej zostało wymuszone przez szczególną
sytuację polityczną i administracyjną. W 1830 roku
w carskiej Rosji opublikowano dekret, który wzywał
do tworzenia bibliotek publicznych w guberniach,
brakowało na nie jednak funduszy i budynków.
Stąd wzięła się propozycja, aby funkcję biblioteki
publicznej w guberni wileńskiej pełniła biblioteka
Uniwersytetu Wileńskiego. Jednak w roku 1832
decyzją władz carskich Uniwersytet Wileński
zamknięto, a księgozbiór uległ rozproszeniu.
W roku 1856 hrabia Eustachy Tyszkiewicz
– bibliofil, kierownik Muzeum Starożytności
i przewodniczący Wileńskiej Komisji
Archeologicznej – założył Czytelnię Komisji
Archeologicznej. Jej rdzeniem stała się kolekcja
darowana przez hrabiego, jednak w 1865
roku – po upadku powstania styczniowego
– Komisję Archeologiczną zlikwidowano.
180
The origins of public libraries can be traced back
to the pre-Christian era, when public libraries
were private libraries whose owners allowed
commoners to use them. They also functioned
in the Hellenistic era (the Library of Alexandria),
while the prototype of the modern public
library was the Biblioteca Publica – a public
library in Rome, which opened in 39 BC.
In the 15th-16th centuries, as the cities
grew, libraries flourished as well. In the
Enlightenment era, the great luminaries put
forth the idea of public libraries. After the
storming of the Bastille and the adoption of
the Declaration of the Rights of Man and the
Citizen in 1789, the treasures of the Church,
monasteries, and the king’s supporters,
including libraries, were nationalized in France.
In 1795 they formed the basis of the newly
founded National Library. The English gave
its name – Musaeum (House of Muses) – to
the first public library, the British Museum,
in the 18th century. The Public Library idea
spread across many European states.
In Lithuania, private libraries were prevalent
until the 19th century, while the emergence
of the public library was necessitated
by a specific political and administrative
environment. In 1830, a decree that called
for the establishment of public libraries in
governorate towns was issued in Tsarist Russia,
but funds and facilities were lacking, and thus
it was proposed to assign the functions of
a public governorate library to the library of
Vilnius University. The Vilnius University was
closed, because of the Tsarist decision, and
its library collection was scattered in 1832.
In 1856, Count Eustachijus Tiškevičius,
a bibliophile and head of the Museum of
Antiquities and the Archaeological Commission,
established the Reading Room of the Vilnius
Archaeological Commission, the core of which
LT / Pozwoł
23 września 1865 roku, w czasach represji
po powstaniu styczniowym, rosyjski minister
spraw wewnętrznych Piotr Aleksandrowicz
Wałujew wydał dekret, który zakazywał
drukowania tekstów litewskich zapisanych
alfabetem łacińskim. Dekret ten stanowił
podstawę zakazu wydawania litewskiej
prasy przez 40 lat. Zjawisko kolportażu
książek, które rozwinęło się na Litwie, było
formą oporu przeciwko polityce carskiej
Rosji. Litewskie publikacje drukowano za
granicą, przede wszystkim w Prusach, Litwie
Mniejszej, a także w Ameryce Północnej,
następnie przemycano je przez granicę
i roznoszono po Litwie. Nosiciele książek
byli prześladowani przez władze rosyjskie.
Na przełomie XIX i XX wieku szczególnym
zjawiskiem litewskim był też rozwój bibliotek
niestacjonarnych (objazdowych). Ich cel
stanowiła powszechna promocja czytelnictwa.
W okresie międzywojennym sieć bibliotek
publicznych rozwijała się nadal, jednak z powodu
braku funduszy, personelu i doświadczenia
nie był to rozwój dynamiczny. Największym
zmianom uległy biblioteki w czasach Związku
Radzieckiego. Przeszło pięćdziesięcioletnia
okupacja wpłynęła na wszystkie sfery życia
politycznego, społecznego i kulturalnego.
Cenzurowano myśli i łamano ludzkie życia,
niszczono dziedzictwo i próbowano zlikwidować
pamięć historyczną, a na jej miejsce wprowadzić
to, co za słuszne uważały władze okupacyjne.
W tym kontekście biblioteki, poza swymi
nieodłącznymi funkcjami (zakupy książek,
katalogowanie, przechowywanie, komunikacja)
stały się również miejscem, gdzie dochodziło
do wydarzeń nacechowanych ideologią:
dyskutowano tam o historii i kulturze Litwy,
tworzono bibliografie na specjalne okazje
(na przykład dla upamiętnienia rewolucji
październikowej), organizowano wystawy
LT / Pasvalys
consisted of the collection donated by the
count, but in 1865, after the January uprising
the Archaeological Commission was banned.
On 23 September 1865 during the repressions
following the January uprising, Russian
Interior Minister Pyotr Valuyev issued a decree
prohibiting the printing of publications in the
Latin alphabet. This decree formalized the press
ban, which lasted 40 years. The phenomenon
of book peddling was directed against Tsarist
Russia’s policy of banning Lithuanian press
and alphabet, and took the form of printing
Lithuanian publications abroad, mostly in
what was then Prussia, Lithuania Minor, North
America, and smuggling them across the border
and disseminating in Lithuania. Book peddlers
were persecuted by the Russian authorities.
Another distinctively Lithuanian phenomenon
is the spread of non-stationary (mobile)
libraries in the late 19th and early 20th
century, whose purpose was to promote
reading among the general public.
In the interwar period, the public library
network expanded, albeit not rapidly, as
funds, personnel, and experience were
lacking. Libraries underwent the greatest
change in the Soviet times. The 50-year-long
Soviet occupation affected all spheres of
political, social, and cultural life as it censored
thoughts, broke lives, destroyed documentary
heritage, and sought to erase the historical
memory by replacing it with one that was
favourable to the occupational regime.
In this context, libraries performed the
function of ideologically charged mass events
alongside their inherent functions (acquisition,
cataloguing, storage, communication):
they discussed Lithuanian history and
culture, compiled special-occasion targeted
bibliographies (for instance, in commemoration
181
i spotkania. Dodatkowe funkcje bibliotek
szczególnie często rozwijano w czasach
ZSSR – stały się one nawet czymś w rodzaju
centrów animacji kultury. Było to jednak
podyktowane sytuacją polityczną.
W związku z zachodzącymi współcześnie
zmianami społecznymi i kulturowymi
tradycyjny sposób funkcjonowania bibliotek
wzbogacił się o nowe usługi. Tak zwane
„rozszerzone usługi biblioteczne” skierowane
są do osób, które same nie są w stanie tu
przyjść: do mieszkańców terenów wiejskich,
niepełnosprawnych i seniorów, pacjentów
w trakcie długotrwałych kuracji, do osób,
które nie mogą korzystać z tradycyjnych,
drukowanych materiałów: niewidomych
i niedowidzących, niepełnosprawnych fizycznie
lub umysłowo, a także do tych, którzy nie
mają zwyczaju lub umiejętności czytania
i korzystania z biblioteki – a więc mniejszości
językowych, etnicznych i kulturowych,
imigrantów, osób niepiśmiennych. Formy i usługi
rozszerzonego działania bibliotecznego to:
–– mobilne usługi biblioteczne
(działania poza siedzibą);
–– różnorodne programy: teatr lalkowy, kluby
czytelnicze, tak zwana „żywa biblioteka”;
–– specjalna oferta w bibliotekach (książki
drukowane większą czcionką, lekka
literatura popularna, audiobooki);
–– dostarczanie książek do domu czyli
„książkowe komiwojażerstwo”;
–– usługi dla innych instytucji (jak
szpitale, domy opieki, więzienia).
Użytkownicy bibliotek oczekują obecnie
większej liczby atrakcji niż tylko możliwość
zdobycia lektury. Kiedy wracamy myślą do
kulturalnej aktywności bibliotek z czasów
Związku Radzieckiego, powinniśmy pamiętać
właśnie o animowaniu nowych wydarzeń
kulturalnych: o wystawach, spotkaniach
z artystami, dyskusjach, promocji książek,
182
of the “Great October Revolution”), held
exhibitions and meetings. Libraries’ additional
functions became particularly numerous
in the Soviet period; they were a kind
of cultural animation centres, yet it was
dictated by that time’s political situation.
The traditional public library philosophy does
not account for librarians’ experience, library
collections, and materials sufficient for meeting
the needs of the contemporary individual.
These needs are almost always associated with
innovation – new user groups, new materials
and means, and non-traditional forms of library
activities, which can be defined using the concept
of “extended library activity”. Extended library
services are designed for people who cannot
come to the library themselves: residents of
remote regions and rural areas, disabled people
and seniors, patients in treatment, and inmates;
people who cannot use conventional printed
materials: the blind and visually impaired, mentally
and physically challenged people, as well as
people who have no traditions or skills of reading
and using the library: linguistic, ethnic and cultural
minorities, immigrants, illiterate people. The
forms and services of extended library activity:
–– Mobile library services (services
outside of the library)
–– Various programs – puppet theatre,
reading clubs, also Living Library
–– Special offers in the library (books in
large print, light reading, audio books)
–– Book peddling (home delivery of books)
–– Provision of services in other institutions
(hospitals, nursing and care facilities, prisons)
The needs of contemporary people are not
limited to extended library services. When they
come to the library, the visitors expect to find
more cultural activities than just reading. It is
exactly animation of new cultural activities that
has called for revisiting the libraries’ secondary
activities of the Soviet period: exhibitions,
LT / Pozwoł
pokazach filmowych itp., tym razem jednak
bez politycznej agitacji i propagandy.
W niektórych małych miastach i wsiach
biblioteka jest jedyną instytucją kulturalną
(o ile nie ma w okolicy domu kultury),
dlatego też jej aktywność pełni tak istotną
rolę dla ożywiania kultury lokalnej.
Praca na
peryferiach
– menedżerowie
kultury na terenach
wiejskich
Jednym z najważniejszych problemów życia
kulturalnego litewskiej wsi jest brak miejsc,
w których mogłyby się odbywać różne
działania prowadzone na rzecz społeczności.
Niektóre budynki pochodzą jeszcze z czasów
Związku Radzieckiego, kiedy to starano się
zaprzeczać odrębności litewskiej kultury
narodowej. Pośrodku wsi budowano ogromne
gmachy, w których pod nadzorem sowieckim
funkcjonowały domy kultury, biblioteki i sale
balowe. Jest ich wiele w całym kraju, jednak
obecny rząd nie zapewnia odpowiedniego
wykorzystania tych budynków na potrzeby
społeczności. W tym celu dość często używa się
przestrzeni alternatywnych (parków albo szkół).
Inny problem wiąże się z brakiem motywacji
do udziału w inicjatywach kulturalnych.
Dotyczy to przede wszystkim ludzi starszych
i młodych rodzin. Ponadto w małych miastach
jest coraz mniej młodzieży. Przyczyny odpływu
młodych ludzi to zamykanie szkół (młodzież
LT / Pasvalys
meetings with artists, discussion, book
presentations, film screenings, etc., only this
time without political agitation and propaganda.
In some small towns and villages, the library is
practically the only cultural institution (if there
is no cultural centre nearby), that is why their
activity is so important in vitalizing local culture.
Working
on the Fringe
– Rural Cultural
Activity
Managers
One of the more significant problems is the
absence of venues for various community
activities. Some buildings remain even from
the Soviet times, when, invoking cultural
processes, there was an attempt to deny
Lithuanian identity. Enormous buildings were
being built in the village centres in which,
cultural centre, the library, a banquet hall
had to function under the Soviet command.
There is an abundance of such buildings in the
country, however, the current government is
not concerned with them to be used purposely
nor with their hardly decent condition, meeting
the standard needs of the communities. Quite
often alternative spaces (the park, the school)
are being used in order to solve this problem.
Another problem is connected with the lack of
motivation to participate in cultural initiatives.
Especially it occurs among elder people and
young families. Besides, the outflow of young
people is noticeable in the smaller towns.
183
musi się wtedy uczyć w miastach sąsiednich)
oraz znacząca emigracja zagraniczna.
Według badania na temat migracji młodzieży,
przeprowadzonego przez Litewski Departament
Statystyki w 2009 roku6, rocznie około 17 tysięcy
młodych zmienia miejsce zamieszkania,
natomiast około 30 tysięcy emigruje za granicę.
Autobus Biblioteczny stanowi jedną z możliwych
odpowiedzi na wspomniane problemy,
kolejną jest formuła działalności menedżera
kultury terenów wiejskich. Taki typ pracy ze
społecznością zastosowano między innymi
w Centrum Kultury w Malatach (Molėtai).
Malaty to miasto liczące około 6500
mieszkańców. Malaty są znane w całym
kraju ze względu na krajobraz (wiele jezior,
wzgórz i niezwykłe zabytki). Istnieje tu
wielofunkcyjny budynek, w którym mieści
się biblioteka publiczna, muzeum folkloru
lokalnego oraz Centrum Kultury.
Tutejsze Centrum Kultury stara się angażować
ludzi w różnym wieku, płci i o różnym
statusie społecznym (w instytucji działa
ponad 30 różnych zespołów artystycznych,
niektóre rekrutowane pośród mieszkańców
terenów wiejskich). Młodzież w wieku
szkolnym i seniorzy uczestniczą w zajęciach
i wydarzeniach organizowanych przez zespoły
artystyczne, a ci z mieszkańców, którzy nie
należą do żadnego z zespołów, biorą udział
w imprezach, na które wstęp jest na ogół
darmowy. Aktywizacja społeczności zachodzi
dość naturalnie, ponieważ miasto jest nieduże
i nie ma w nim wielu możliwości działania –
nie trzeba więc podejmować szczególnych
starań, żeby zainteresować społeczność.
Prawdopodobnie najtrudniejsze jest
zaangażowanie tych społeczności, które
mieszkają na peryferiach, to znaczy
w okolicznych wsiach. Uczniowie pochodzący
184
This is due to closing down of schools (in
such event young people need to go to study
to the surrounding cities) and significant
emigration. According to a 2009 survey on
youth migration carried out by Lithuanian
Department of Statistics6, it was noticed that
about 17,000 young people per year change
their place of residence. Every year about
30,000 young people emigrate abroad.
The Library Bus project is one of the possible
answers for the mentioned problems, another
one is the concept of rural cultural activity
manager. We would like to present it on the
example of Molėtai Cultural House which
implemented the concept into its programme.
Molėtai is a town with about 6,500
inhabitants. The town is known all over the
country due to its extraordinary landscape
(many lakes, hills and memorable historic
sites). In Molėtai there is a multifunctional
cultural building containing a public library,
local lore museum and cultural centre.
Molėtai Cultural Centre seeks to involve in
its activities people of different age, sex and
social status (more than 30 various artistic
collectives operate in the institution, some of
them are based in rural areas). School-age
young people and seniors participate in the
activities and events of Cultural Centre artistic
collectives. Those Molėtai citizens who do not
belong to the collectives, attend the events
whicht are most often free of charge. Activation
of communities takes place rather naturally
as the town is not big and there is no wide
spectre of activities, so no special means are
need to be taken to attract the community.
Perhaps the most difficult thing is to involve
communities that are in the outskirts, these are
villages situated around Molėtai. Schoolchildren
inhabiting these villages do not have many
LT / Pozwoł
ze wsi nie mają możliwości udziału
w dodatkowych zajęciach pozaszkolnych,
ponieważ są wcześnie odwożeni do domów,
seniorzy natomiast rzadko przyjeżdżają do
miasta i nie biorą udziału w wydarzeniach
organizowanych przez Centrum Kultury
ze względu na trudności z komunikacją.
Dlatego w Centrum Kultury w Malatach
ustanowiono niedawno jedenaście etatów
dla menedżerów kultury terenów wiejskich.
Menedżer kultury terenów wiejskich to członek
społeczności wsi, który współpracuje z jej
mieszkańcami, aby skutecznie wspierać rozwój
kulturalny. Zadaniem menedżerów jest zbieranie
informacji na temat potrzeb mieszkańców,
ich analiza i próba zaspokojenia. Dlatego, co
bardzo ważne, menedżer często pochodzi z tej
samej społeczności, w której pracuje, albo w niej
mieszka. Zazwyczaj spędza czas w terenie, gdzie
może opracowywać plany wydarzeń, koordynować
działania i organizować spotkania. To pozwala mu
wspierać zachodzące procesy społeczne, a także
prowadzić ankiety i badania, które mogą ułatwić
realizację założonych celów. Menedżer inicjuje
wydarzenia skierowane do społeczności i zachęca
mieszkańców do zaangażowania się we wspólne
projekty. Pomaga też osobom, które mają podobne
zainteresowania – jak gra na instrumentach albo
śpiew – w tworzeniu grup i nowych zespołów.
Menedżerowie z regionu Malat służą przede
wszystkim młodym ludziom, którzy dojeżdżają
do miasta z okolicznych wsi (zwłaszcza tym
z rodzin narażonych na ryzyko społeczne),
a ze względu na niewygodny rozkład jazdy
i niedobór środków finansowych nie mogą
brać udziału w działaniach Centrum Kultury.
Menedżerowie starają się tworzyć warunki, które
ułatwią młodzieży zaangażowanie w działania
niedaleko jej miejsca zamieszkania. Wydarzenia
kulturalne i zajęcia dla dzieci, młodzieży i innych
grup wiekowych są organizowane w częściowo
wyremontowanych wiejskich domach kultury.
LT / Pasvalys
opportunities to participate in extra curriculum
activities because they have to catch an early
outbound means of transport to get home,
while the senior community rarely visits the city
attends the events of the Centre because the
communication is poor. Consequently, after
a long break since the country’s independence,
Molėtai Cultural Centre has recently established
eleven posts of rural cultural activity managers.
A rural cultural activity manager (RCAM) is
a member of a village community who cooperates
with local people in order to revitalize rural
culture. He or she has to bring together, examine
and satisfy the needs of the communities.
Therefore, it is really important that very often
RCAM comes from and/or lives in the same
community where he or she works. He or she
usually spends time in neighbourhoods, where
he or she can write events’ scripts, coordinate
the activities and appoint the meetings. This
allows him or her not only to supervise the ongoing social processes, but also to carry out
the surveys and research, which could facilitate
the implementation of the set objectives. The
RCAM initiates community events, common
projects and encourages all the members to get
involved. RCAM bring also together people who
create new artistic collectives according to their
abilities: those who can play music, sing, etc.
In Molėtai surroundings the RCAMs serve
especially the young people coming to town
from the districts (particularly for those from
social risk families) who, due to uncomfortable
public transport timetable and the lack of
finances, cannot participate in the activities of
the Molėtai Cultural Centre. The RCAMs create
the favourable conditions permitting them to be
involved in the activities of their residential area.
Also some artistic collectives are already
established in rural areas, there is an attempt
to restore the abandoned cultural centres and
185
Na terenach wiejskich zorganizowano
także kilka nowych zespołów artystycznych,
prowadzi są również starania, by przywrócić
do funkcjonowania pozostałe opuszczone
domy kultury i rozwijać tam działalność, która
zainteresowałaby większą część społeczności.
Wspomniane zmiany pozwalają określić
zaangażowanie społeczności w kulturalne
działania na wsi jako udane, należy jednak
podkreślić, że trzeba się mierzyć z wieloma
problemami. Brak funduszy ogranicza oczywiście
możliwości (np. zakupu instrumentów) oraz
komunikację ze społecznością (na transport
przeznacza się minimalne sumy). Kolejnym
poważnym problemem jest brak właściwej
bazy materiałowej. Wielu menedżerów kultury
podczas wywiadów w Domu Kultury w Malatach
zwracało uwagę, że dla dobra realizowanych
projektów często muszą inwestować własne
środki w zakup materiałów. Czasami
zaangażowani członkowie społeczności biorą
udział w dobrowolnej składce. Na przykład
mieszkańcy wsi Minduny (Mindūnai) w rejonie
malackim po kilku latach spotkań postanowili
zorganizować comiesięczne spotkania
społeczności: gotować razem zupę rybną, grać
w gry i rozmawiać. Sami przynoszą wszystkie
potrzebne rzeczy, jak składniki na zupę, gry,
krzesła i stoły. Oczywiście, w świetle praktyk
community arts właśnie tak powinno być,
to znaczy za spotkania i interakcję powinna
być odpowiedzialna sama społeczność.
Z drugiej strony brak podstawowych
materiałów zmniejsza jednak motywację grup
docelowych do uczestniczenia w procesie.
Mimo wspomnianych problemów
Centrum Kultury w Malatach zapewnia
podstawowe warunki, które pozwalają na
działalność menedżerów kultury terenów
wiejskich w okolicy. Taki system pracy na
terenach wiejskich funkcjonuje również
w innych centrach kultury na Litwie.
186
to develop cultural activities there, attracting
a greater part of the community. The events
and the activities for children, for young people
and for other age groups are organized in
partially renovated rural cultural centres.
The above said changes allow to evaluate the
community involvement into rural cultural
activities as successful, but at the same time it
must be emphasised that the RCAMs are faced
with a lot of problems. Certainly the lack of
funds limits the variety of activities (e.g. there
is no money to buy the equipment) and the
degree in which the community can commute
as there is a minimum amount assigned for
transportation. Another serious problem is the
absence of an adequate material base. During
the interviews in Molėtai Cultural Centre, many
RCAMs emphasised that in order to be useful
for the community, they buy most of the aids
needed for classes or festivals with their own
money or bring them from home. Sometimes
committed members of the community also
make contributions. For example, after several
years of meetings, Mindūnai village inhabitants
in Molėtai district, decided to organise a monthly
community meeting: to cook fish soup, play
games and talk. They themselves brought all
the needed things such as: ingredients for fish
soup, games, chairs and tables. Certainly some
community arts practitioners can claim that
it is as it should be, that the community itself
should be responsible for the gatherings and
interaction. On the other hand, failure to provide
the basic materials reduces the motivation of
the target group to participate in the processes.
Despite these problems Molėtai Cultural
House continues to provide basic conditions
for the net of the RCAMs in the surroundings.
The concept was also implemented
and functions in some other Cultural
Centres in rural areas of Lithuania.
LT / Pozwoł
1
Daiva Kšivickienė, 2006. Skurdo apraiškos Lietuvos kaime, „Žemės ūkio mokslai“, No. 1 (priedas)., pp. 81–91.
(http://images.katalogas.lt/maleidykla/Zem61p/Zem_pried_081_091.pdf) (15,12 2009)
2
Ibid., p. 81.
3
Ibid., p. 82.
4
Jonas Mardosa, XIX a. pabaigos – XXI a. pradžios Lietuvos kaimo kultūra. Mokslo darbų apžvalga, Vilnius: Vilniaus
Pedagoginio universiteto leidykla, 2010, p. 23.
5
Stasys Vaitekūnas, Kaimas. Visuotinė lietuvių enciklopedija, t. IX, Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas,
2006, p. 135.
6 Dalia Ambrozaitienė, Lietuvos jaunimo migracija, Vilnius: Statistikos departamentas prie Lietuvos Respublikos
Vyriausybės, 2009, http://www.stat.gov.lt/lt/blog/view/?id=89 [10.10.2012].
LT / Pasvalys
187
notatki
notes
Społeczne
uwarunkowania
zdrowia
na przykładzie
Stoke-on-Trent
Działania twórcze
a leczenie
zaburzeń
psychicznych
– 191 –
– 192 –
Social Determinants
of the Health
– an Example of
Stoke-on-Trent
Creative Arts and
Recovery from
Mental Distress
Grupa fotograficzna
Mandays
–
Mandays Photography Group
Wypowiedź
Tony’ego Jonesa,
prowadzącego projekt
do września 2012
– 193 –
Reflections of
Tony Jones, the
Project Leader until
September 2012
Pięć sposobów
na dobre
samopoczucie
(2008)
– 200 –
Five Ways to
Wellbeing (2008)
stoke-on-trent
►►Grupa fotograficzna Mandays jest to
►►Mandays Photography Group it is
partycypacyjny projekt fotograficzny
a participatory photographic project,
zapoczątkowany przez Zespół do spraw
which was started by the Mental Health
Inicjatyw Społecznych w zakresie
Social Work team of the local authority
Zdrowia Psychicznego, działający przy
as one of a range of activities (under the
lokalnym samorządzie. Grupa stanowi
Mandays banner) for men experiencing
jeden z wielu projektów pod wspólnym
enduring mental distress. The activities
szyldem Mandays, adresowanych do
of the group include a broad range of
mężczyzn z przewlekłymi dolegliwości
photographic activities in a context
psychicznymi. Działania grupy, na które
of informal learning and mentoring.
składa się szeroki zakres zajęć związanych
Participants are encouraged to take
z fotografią, przyjęły postać nieformalnego
photographs and to develop their interests.
nauczania i opieki mentorskiej. Uczestnicy
There have been trips to various places to
są zachęcani do robienia zdjęć i rozwijania
take photographs, and also to visit places
swoich zainteresowań. Grupa bierze udział
that are of interest to photographers, for
w wyjazdach plenerowych oraz odwiedza
example museums.
różne miejsca interesujące dla fotografów,
jak np. muzea.
►►Uczestnikami są mężczyźni z przewlekłymi
►►Men who are affected by enduring mental
dolegliwościami psychicznymi, którzy
distress, who join the group through
dołączają do grupy na podstawie zgłoszeń
informal referrals (either self-referrals or by
nieformalnych (zarówno z własnej
a support worker). The project leader was
inicjatywy, jak i z polecenia pracownika
Tony Jones (until September 2012).
społecznego). Do września 2012 roku
projekt prowadził fotograf Tony Jones.
►►od 2007 do dzisiaj, grupa spotyka się
w piątkowe poranki
►►since 2007 until today, the group meets
once a week on Friday mornings
►►Stoke-on-Trent
►►Stoke-on-Trent
►►The North Staffordshire Combined
►►The North Staffordshire Combined
Healthcare Trust we współpracy z Brighter
Healthcare Trust, working in partnership
Future – stowarzyszeniem mieszkaniowym
with a special needs housing association
dla osób ze specjalnymi potrzebami, które
called Brighter Futures, who also provide
udostępnia także miejsce na spotkania
the venue for the meetings.
Społeczne
uwarunkowania
zdrowia
na przykładzie
Stoke-on-Trent
Social
Determinants of
the Health
– an Example of
Stoke-on-Trent
Tony Jones, Jackie Reynolds
Ogólny stan zdrowia mieszkańców Stoke-onTrent jest gorszy niż średnia krajowa, podobnie
jak przeciętna długość życia kobiet i mężczyzn.
Jednocześnie poziom ubóstwa sytuuje się tu
powyżej średniej1. Historycznie poziom zdrowia
w przemysłowym Stoke-on-Trent był w dużej
mierze kształtowany przez rodzaje pracy
wykonywanej przez mieszkańców w przemyśle
oraz związane z nimi ryzyko2. W 2010 roku
opublikowano raport dotyczący problemów ze
zdrowiem w Anglii3, zwrócono w nim uwagę
na sposób, w jaki wieloletnie warunki życia
i pracy prowadzą do zaburzeń zdrowotnych.
Zaburzenia te mogą być rezultatem działania
wielu powiązanych czynników, jak warunki
mieszkaniowe, dochody, wykształcenie, izolacja
społeczna, niepełnosprawność – z kolei te
czynniki są silnie determinowane przez status
ekonomiczny i społeczny danej osoby. Mają one
wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne. Światowa
Organizacja Zdrowia wyraża coraz
większe zaniepokojenie z powodu
wzrastającego poziomu
The health of people living in Stoke-on-Trent
is generally worse than the national average.
Levels of deprivation are higher than average
and life expectancy for both men and women is
lower than the average for England1. The health
history of the city has been significantly shaped
by its industrial heritage. This has affected the
types of work that people do, and the hazards
and deprivation associated with such work.2
The Marmot Review into Health Inequalities
in England was published in 20103, and drew
attention to the ways in which the conditions that
people live and work in throughout their lives lead
to health inequalities. These inequalities arise
from a complex interaction of many factors such
as housing, income, education, social isolation,
and disability – all of which are strongly affected
by a person’s economic and social status.
People’s mental health as well as their physical
health is affected by these factors,
and concern
grupy.
Mandays Photo group participants
during a photographic walk (2010),
fot. Tony Jones.
190
UK / Stoke-on-Trent
UK / Stoke-on-Trent
191
zaburzeń zdrowia psychicznego oraz przewiduje,
że „do 2020 roku dolegliwości psychiczne będą
drugą (po chorobach serca) najważniejszą
przyczyną zachorowań w krajach rozwiniętych”4.
Wpływ warunków życia na zdrowie odzwierciedlają
statystyki dotyczące występowania chorób
psychicznych w Stoke-on-Trent. Na przykład
odsetek osób powyżej 18 roku życia cierpiących
na depresję jest tu znacznie wyższy niż średnia
krajowa5. W szczególnej sytuacji znajdują się
byli pracownicy zakładów przemysłowych. Wraz
z upadkiem tradycyjnych gałęzi produkcji, jak np.
przemysłu ceramicznego czy górniczego, zwolniono
wielu starszych mężczyzn, co w konsekwencji
spowodowało bezrobocie, a to powszechnie uznaje
się za częstą przyczynę lęków, stresu i depresji.
Działania twórcze
a leczenie zaburzeń
psychicznych
W ostatnich latach można zauważyć rosnące
zainteresowanie i świadomość roli, jaką
odgrywa ekspresja twórcza w wychodzeniu
z zaburzeń psychicznych. Na terenie całego
kraju jednostki zajmujące się zdrowiem
psychicznym coraz częściej stosują działania
artystyczne. Istnieją dowody na to, że „działania
twórcze mogą spełniać funkcję leczniczą
i ochronną wobec kondycji psychicznej”6,
a naukowcy szukają potwierdzenia konkretnych
tez dotyczących skutków takich interwencji7.
Dużym zainteresowaniem cieszy się
również pytanie, w jaki sposób uczestnictwo
w działaniach twórczych może pozytywnie
192
about increasing levels of mental ill health can
be seen in the World Health Organization’s
prediction that “by 2020 mental ill health will be
the second greatest cause of debilitating illness
in developed nations (after heart disease)”4.
Again, the impact of health inequalities is
revealed in statistics about levels of mental
illness in Stoke-on-Trent. For example, the
percentage of people aged 18 and over with
depression is significantly worse than the overall
average for England.5 With the collapse of
traditional industries e.g. pottery manufacturing,
the iron and steel making industry, and coal
mining, many older men in Stoke-on-Trent who
worked in those industries have experienced
redundancy and unemployment. Redundancy
and job insecurity are widely recognised as
contributing to stress, anxiety and depression
for a number of reasons, including the
impact of poverty and loss of self-esteem.
Creative Arts and
Recovery from
Mental Distress
In recent years, there has been increasing interest
in, and awareness of, the value of creative
expression in recovery from mental distress, and
creative arts are widely used as interventions
in mental health settings across the country.
There is evidence suggesting that “creative
activities can have a healing and protective
effect on mental well-being”6, and there has
been interest from researchers in trying to build
an evidence base to support the specific claims
made about the impact of such interventions7.
UK / Stoke-on-Trent
wpływać na samopoczucie. Na przykład w 2006
roku w raporcie Stowarzyszenia Samorządów
Lokalnych poświęconym przyszłości zdrowia
psychicznego8 stwierdza się, że „kluczem do
promowania psychicznie zdrowych społeczności
są inicjatywy, które wzmacniają pewność
siebie i poczucie własnej wartości, np. poprzez
możliwość udziału w zajęciach sportowych,
rekreacyjnych, kulturalnych i artystycznych”9.
Powyższe tezy powtórzono także rok później,
kiedy na zlecenie Departamentu Kultury,
Mediów i Sportu oraz Departamentu Zdrowia
przeprowadzono badanie10, w którym
analizowano przykłady różnorodnych inicjatyw
z dziedziny sztuki i zdrowia psychicznego. Jego
celem było ustalenie skali i zakresu projektów
obejmujących działania artystyczne, w których
wykorzystuje się metody partycypacyjne
(participatory arts work), oraz analiza różnych
metod ewaluacji ich oddziaływania. Badacze
doszli do następującego wniosku: „rezultaty
naszych badań dotyczące zdrowia psychicznego,
inkluzji społecznej, a w szczególności
wzmacniania samooceny są wystarczającym
dowodem na konieczność wspierania
działań artystycznych ukierunkowanych
na ochronę zdrowia psychicznego”11.
Wypowiedź
Tony’ego Jonesa,
prowadzącego
projekt do
września 2012
Byłem liderem projektu w Mandays Photography
Group (MPG) od początku jej istnienia.
Zaczynałem pracę jako wolontariusz i pełniłem
wtedy wiele różnych funkcji. Mam wrażenie, że
w mojej naturze leży zainteresowanie działaniami
UK / Stoke-on-Trent
More broadly speaking, there has also been
considerable interest in the ways in which
engaging in creative arts activities can promote
well-being. For example, in 2006 a Local
Government Association Strategy Paper The
Future of Mental Health: a vision for 20158
noted that: “Key to promoting mentally healthy
communities are initiatives to build confidence
and self-esteem, for example, by enabling
affordable access to sport and leisure, cultural,
artistic and other activities”9. Such claims were
further supported the following year, when the
Department for Culture Media and Sport and
the Department of Health commissioned a study
Mental health, social inclusion and the arts:
developing the evidence base10. The research
examined the evidence from a wide range of
arts and mental health projects to ascertain
the scale and scope of participatory arts work
and to analyse approaches to evaluation. It also
included qualitative case studies with workers
and participants from six projects, with the
aim of identifying how and in what contexts
arts participation benefits people with mental
health needs. The researchers concluded that:
“We believe that our results provide sufficient
evidence of mental health, social inclusion
and in particular empowerment gains to justify
support for arts and mental health work”11.
Reflections of
Tony Jones, the
Project Leader until
September 2012
I have been the Project Leader of the Mandays
Photography Group (MPG) since it started,
initially working voluntarily. I have volunteered
for many years in a range of different roles.
193
społecznymi. Chociaż pracę wolontariacką
uważam za swój obowiązek, jednocześnie daje mi
ona wiele satysfakcji. Motywacją do prowadzenia
projektu było między innymi zainteresowanie
fotografią. Dobrze się czuję w roli osoby, która
uczy innych, jak robić zdjęcia, i wzbudza w nich
entuzjazm do takich projektów. Motywowało
mnie też zainteresowanie terapią dolegliwości
psychicznych, wynikające zarówno z pewnych
przeżyć osobistych, jak i z przekonania, że
choroba psychiczna może dotknąć każdego.
Jeśli chodzi o korzyści, jakie przynależność do
grupy daje członkom MPG, to zachowałbym
ostrożność przy stawianiu tezy, że w jakiś sposób
wpływa ona na „wyleczenie” z chorób. Uważam,
że niezwykle trudno wskazać jednoznaczny
związek między jakąkolwiek formą interwencji,
za jaką można uznać zajęcia fotograficzne, oraz
poprawą stanu zdrowia psychicznego u chorych.
Dla niektórych stałych członków grupy nasze
zajęcia są tylko jednym z wielu „puzzli”, na które
składają się zajęcia służące ich wyzdrowieniu.
Poza tym te „puzzle” nie są dane raz na
zawsze, bo okoliczności, w jakich przebywają
ci ludzie, wciąż się zmieniają. Dlatego wiele
działań opiera się po prostu na wierze. Myślę,
że to, co robię, ma jakieś pozytywne skutki.
Jestem pewien, że opiekowanie się ludźmi,
otaczanie ich szacunkiem, dawanie im szansy
na przejęcie odrobiny kontroli nad własnym
życiem i zachęcanie do tworzenia, jest cenne.
To wiara popycha mnie do przodu, a nie teoria.
Wierzę, że zdrowa dynamika działań grupowych
może dać ludziom wsparcie i przyspieszyć
proces leczenia. Dlatego uważam, że chociaż
MPG nie jest formą terapii przez sztukę, to
i tak ma terapeutyczny wpływ na uczestników.
Przede wszystkim uważam, że bardzo
łatwo dostrzec związek między działaniami
i doświadczeniami uczestników MPG a zasadami
Pięciu sposobów na dobre samopoczucie12. Są
194
I feel that I am naturally orientated towards
social action. Whilst I feel a responsibility to
volunteer, I also find it immensely rewarding.
My motivation for leading the project was partly
about my own enjoyment of photography. I also
feel confident in communicating photographic
skills and nurturing enthusiasm in others.
Moreover, my motivation stems from a personal
commitment to addressing mental health
issues, which has been shaped both by close
personal experiences, and by my belief that
mental health issues can affect anyone.
In considering what MPG members gain from
their participation, I would always be cautious
about making claims for the part that people’s
participation plays in their ‘recovery’ from mental
illness. I believe that it is almost impossible to
establish all the causal links between any kind of
intervention (like running a photography group)
and people getting better. For some long-standing
members, taking part in the group activities each
week is one piece in a jigsaw puzzle of activities
aimed at recovery, but even then, the “jigsaw”
is not static and people’s circumstances are
constantly changing. A lot of it is therefore running
on faith. I think that what I am doing has some
benefit. I am certain that taking care of people;
respecting them; giving them an opportunity to
take some control of their own lives, and to do
something of value which is creative, is valuable.
That is what drives me: I am not driven by theory.
I believe that it is the positive dynamic in
the group that has the potential to create
support and aid recovery, and thus, whilst
the MPG is not art therapy, I do believe
that it is a genuinely therapeutic activity.
In particular, I consider that it is not difficult
to see strong links between the activities and
experiences of MPG participants and the
principles of the Five Ways to Well-being12. It was
an outcome of the New Labour Government’s
UK / Stoke-on-Trent
one efektem projektu rządowego (Foresight Project
on Mental Capital and Wellbeing), w ramach
którego poddano analizie prace z różnych
dziedzin, przeprowadzone przez ponad 400
naukowców z całego świata. Jego celem było
stwierdzenie – na podstawie dowodów naukowych
– jakie zachowania poprawiają samopoczucie
i mogłyby następnie być stosowane w życiu
codziennym. Zalecenia dotyczące samopoczucia
są odzwierciedleniem popularnych w Wielkiej
Brytanii wskazówek dietetycznych, zgodnie
z którymi w ramach zdrowego stylu życia powinno
się spożywać pięć porcji owoców i warzyw dziennie.
Uczestnicy MPG, zgodnie z tezami Pięciu
sposobów na dobre samopoczucie, nie tylko
zdobywają nowe umiejętności z dziedziny
fotografii, które pozwalają im inaczej postrzegać
otaczające środowisko, ale także korzystają
z relacji opartych na równości, wspierających
grupę, oraz wiele się uczą. Bardzo korzystają
z samego faktu przebywania razem, co
pozwala im nawiązywać przyjaźnie, miło
spędzać czas oraz nabywać nową wiedzę.
Byłem świadkiem wielu pozytywnych interakcji
między ludźmi. W najlepszych momentach
okazywało się, że grupa jest zżyta – ludzie brali
odpowiedzialność za innych i dbali o nich.
Foresight Project on Mental Capital, for
which the New Economics Foundation was
commissioned to review the inter-disciplinary
work of over 400 scientists world-wide. The aim
of the Five Ways to Well-being was to identify
evidence-based actions to improve well-being,
which people could then be encouraged
to build into their daily lives. These five
recommendations are the wellbeing equivalent
of the highly publicised guidance in the UK
that people should eat five portions of fruit and
vegetables a day as part of a healthy lifestyle.
As well as learning new photographic skills in
a way that encourages people to take notice
of the environment around them, participants,
as it is mentioned in the Five Ways to Wellbeing, benefit from mutually supportive and
equal relationships within the group – and
a lot of learning. Participants have got a lot
out of just being with one another, which has
resulted in friendships, enjoyment, learning
and new skills. There has been a lot of good,
general, broad social interaction and at its
best, the group has been really cohesive,
with people taking responsibility for one
another and caring for one another.
Ważną częścią projektu byli też wolontariusze,
co doceniają przede wszystkim uczestnicy.
Prawie wszyscy wolontariusze, których
przyjąłem, wynieśli z tego projektu wiele
dla siebie, czego dowodzi ich ogromne
zaangażowanie. Obserwacja tego procesu
dała mi dużo satysfakcji. Niektórzy uczestnicy
mieli wielki wkład w funkcjonowanie
i prowadzenie grupy. Dobrym przykładem jest
jeden z uczestników, który świetnie sprawdza
się w witaniu nowych członków grupy.
Other volunteers have made a significant
contribution to the project, and this has been
very much valued by participants. Moreover,
almost all of the volunteers that I have recruited
have got a lot out of it themselves, and they
have expressed that by putting a lot back
into the group of participants. That has been
very rewarding to see. Some participants
have themselves made a big contribution to
the running of the group. For example, one
particular person in the group is brilliant at
welcoming new people into the group.
Kilka lat temu MPG zorganizowało wystawę
swoich prac. Poza tym udało mi się zachęcić
uczestników do wysyłania prac na inne wystawy
The MPG held an exhibition of their work a few
years ago, and I encouraged people (with
significant successes) to enter their photos
UK / Stoke-on-Trent
195
i konkursy, gdzie odnieśli spore sukcesy.
Moje działania wolontariackie w charakterze
jednego z organizatorów Kolektywu Fotografów
w North Straffordshire bardzo mi pomogły
w umożliwieniu uczestnikom brania udziału
w podobnych przedsięwzięciach. Dwóch
zaczęło studiować fotografię, w tym jeden
na poziomie technika fotografa. Chociaż
już wcześniej interesowali się tą dziedziną,
udało mi się podtrzymać ich zaangażowanie,
oferując wsparcie i konstruktywną
pomoc – zaangażowanie w MPG pomogło
tym osobom podjąć decyzję o zdobyciu
formalnego wykształcenia fotograficznego.
Praca z grupą MPG nie była jednak pasmem
samych sukcesów i pozytywnych doświadczeń.
Dwa największe wyzwania, z którymi musiałem
się konfrontować, to kwestia etyki podejmowania
partycypacyjnych projektów artystycznych oraz
trudności w zapewnieniu kontynuacji działań.
W kwestii etyki za kwestie najtrudniejsze
uważam radzenie sobie z niestosownymi
wypowiedziami i nieodpowiednim zachowaniem
uczestników oraz konieczność wyznaczania
wyraźnych granic we wzajemnych stosunkach.
Chociaż zazwyczaj członkowie grupy okazywali
sobie wiele szacunku, zdarzały się również
przypadki aktywnego seksizmu i nękania
pracownic, a także zachowania rasistowskie,
mniej lub bardziej nieskrywana homofobia
oraz działania rozbijające grupę. Nie mając
konkretnego wsparcia ani jasno zdefiniowanych
wzorców postępowania, przy rozwiązywaniu
takich problemów i ukrócaniu nieodpowiednich
zachowań mogłem korzystać jedynie z własnego
doświadczenia. Starałem się rozwiązywać
konflikty, żartując z trudnych sytuacji, o ile było
to możliwe i stosowne, lecz wciąż przypominałem
uczestnikom, że grupa nie jest w stanie
funkcjonować poprawnie bez wzajemnego
szacunku. Mimo to wiele z wymienionych
wyzwań pozostawiło we mnie niepewność
co do decyzji i trafności podjętych działań.
196
into other exhibitions and competitions.
Another of my volunteering roles, as an
organising member of the Photographer’s
Collective North Staffordshire, has been
very useful in facilitating such links and
opportunities. Two participants went on to
study photography, one at Foundation Degree
level; the interest was already there, but I was
able to further nurture it, and to give feedback
and encouragement; involvement in the MPG
was a critical factor in these participants
deciding to study photography formally.
However, as well as these successes and
positive aspects of the MPG project, I have also
faced some significant challenges in running
the group. The two most significant issues are
the ethics of undertaking participatory arts
projects, and the challenges of sustaining the
work. In relation to ethics, I feel that the issue
of how to challenge inappropriate language and
behaviour from participants, and that of the
boundaries of the relationships with participants
have been most significant. Whilst there
has generally been a lot of respect between
individual members, there have also been some
instances within the group of active sexism and
harassment of women workers; casual racism;
low level and occasionally open homophobia,
and people whose behaviour has disrupted
the group. I have had little support, or specific
guidelines to draw upon, so I have had to rely
on my past experiences of dealing with these
issues in order to try to address them and to
challenge the behaviour. My approach is to do
so using humour where possible, as well as
reminding people that the group cannot function
properly without appropriate respect. However,
these challenges have often left me feeling
uncertain about whether I have done the right
thing, or responded in the most effective way.
I have also given a lot of thought to the nature
of my relationship with participants in the
UK / Stoke-on-Trent
Wiele namysłu poświęciłem naturze moich
relacji z uczestnikami. Zastanawiało mnie, do
jakiego stopnia stają się oni „przyjaciółmi”
w kontekście serdecznych relacji wewnątrz
grupy, zwłaszcza w przypadku osób, które
uczestniczyły w projekcie od chwili jego
rozpoczęcia pięć lat temu. Pytanie to oczywiście
nie ma wielkiego znaczenia dla projektów
krótkoterminowych. Kolejnym, stosunkowo
nowym wyzwaniem jest rosnąca popularność
portali społecznościowych. Dopisanie kogoś
z uczestników do listy znajomych wymaga
podjęcia decyzji o dzieleniu się z nim
różnymi aspektami mojego życia, które tam
upubliczniam; jednocześnie odrzucenie
zaproszenia może być bolesne, a nawet
sugerować poczucie wyższości i rezerwy,
niezgodne z egalitarystyczną naturą grupy.
Sądzę, że te same problemy dotyczą innych osób
wykonujących podobną pracę. Osoby tworzące
ciepłe, emocjonalne relacje z uczestnikami
projektów muszą mieć poważne trudności
z utrzymywaniem odpowiedniego dystansu.
W takich sytuacjach odczuwałem dyskomfort
przede wszystkim z powodu konieczności
podejmowania samodzielnych decyzji,
ponieważ z zewnątrz nikt mnie nie wspierał.
Fundusz Zdrowia zapewnił mi szkolenie dla
opiekunów osób z problemami psychicznymi,
ale tylko w wymiarze podstawowym – uważam,
że bardziej szczegółowe wytyczne w kwestii
postępowania pomogłyby osobom pracującym
na tym polu radzić sobie z dylematami etycznymi
i pozwoliły zobiektywizować własne decyzje.
Uważam, że moje doświadczenie stanowi
dobrą ilustrację konieczności zapewnienia
wolontariuszom większego wsparcia. Nie
wykluczam, że inni wolontariusze otrzymują
go więcej, ale osoby powierzające mi pracę
– ze względu na moje duże doświadczenie
– prawdopodobnie założyły, że jestem
w stanie samodzielnie zarządzać grupą
i rozwiązywać większość problemów. Niestety,
UK / Stoke-on-Trent
group. My concern is around the extent to which
‘participants’ become ‘friends’ in the context
of fostering warm and supportive relationships
within the group – particularly in the case of
individuals who have participated in the group
since it started over five years ago. This is
probably not such a significant issue for workers
in short-term projects, but it is clearly more
challenging in longer-term projects. In particular,
the popularity of social networking sites
presents new challenges. Accepting a friend
request involves decisions about sharing with
people aspects of my life that I choose to reveal
via social networking sites; at the same time,
ignoring or rejecting a friendship request could
be hurtful, and can suggest an aloofness, or
even a sense of superiority that runs counter to
the egalitarian nature of the group. I recognise
that these are issues that must affect others
doing similar work. People who establish warm,
affectionate relationships with participants
must really struggle with keeping that distance.
For me, part of the discomfort in addressing
these issues stems from having to rely on my
own personal judgement rather than receiving
any guidance. The health trust did provide
some safeguarding training, but I considered
it to be very basic, and I feel that more specific
guidelines for people working in this field
would help people when addressing ethical
dilemmas, and would enable them to depersonalise their response. I believe that my
situation also highlights the importance of
receiving management support as a volunteer.
I do recognise that other workers may receive
higher levels of support, but due to my
levels of previous experience, there may be
more of an assumption that I can be selfmanaging, and resolve most issues myself.
Unfortunately, however, the lack of support has
ultimately impacted not only on my concerns
about dealing with ethical challenges, but
also on the sustainability of the group.
197
brak wsparcia wpłynął nie tylko na moje
trudności z rozwiązywaniem problemów
etycznych, ale również na równowagę grupy.
W ostatnich latach łącznie przyjąłem dziesięciu
wolontariuszy; ich zaangażowanie trwało od kilku
tygodni do ponad roku. Kontakty te nawiązałem
jednak głównie w toku studiów podyplomowych
– po ich ukończeniu trudno mi było rekrutować
nowe osoby. Zaprzyjaźnieni fotografowie pracują
na pełny etat lub mają rodziny, więc nie mam
do kogo zwrócić się o pomoc. Do niedawna
otrzymywałem wsparcie od opłacanego
„opiekuna osób chorych psychicznie”, ale
przeszedł on na emeryturę, a na jego miejsce
nie zatrudniono nikogo nowego. Cierpię na
chroniczną chorobę, która ogranicza moją
sprawność, a brak zewnętrznego wsparcia
sprawił, że z czasem czułem narastającą
presję prowadzenia grupy zupełnie sam.
Napotkałem również inne trudności. Lokal,
w którym realizowaliśmy projekt, jest wprawdzie
wyposażony w komputery i drukarki pozwalające
tworzyć profesjonalne wydruki fotograficzne,
ale nie uzupełnia się podstawowych środków,
jak baterie i tusz. Ponadto jest tam ograniczony
dostęp do internetu. Z tego powodu uczestnicy
rzadko mieli okazję doświadczyć ważnego
etapu pracy fotografa, czyli zobaczyć swoje
prace poza pracownią. Dopóki miałem pomoc
opłacanego pracownika, organizowaliśmy
regularne wycieczki terenowe, aby robić zdjęcia
w różnych lokalizacjach. Odkąd przeszedł on na
emeryturę, wycieczki ustały, chociaż mógłbym
uzyskać dostęp do minibusa. Co gorsza,
dobiegły końca praktycznie wszystkie inne
projekty związane z Mandays, które oferowały
alternatywne formy aktywności, a to oznacza,
że jeśli ja nie poprowadzę spotkania, uczestnicy
nie będą uczestniczyć w żadnych zajęciach.
Niedawno podjąłem trudną decyzję: nie
mogę dłużej prowadzić grupy. Wpłynęły na
198
Over the years, I have been responsible for
recruiting ten other volunteers to work on
the project, and their involvement has lasted
anything from a few weeks to over a year.
However, these contacts resulted largely
from times when I have been studying as
a postgraduate student, and now that I am
no longer doing so, recruiting new volunteers
is difficult. Other photographer friends
are either working full time or have caring
commitments, and so there is no-one left to
ask. Until quite recently, I was supported by
a paid “mental health support worker”, but
that worker retired around a year ago and has
not been replaced. I have a chronic disabling
health condition, and the lack of support
has meant that I have increasingly felt under
pressure to run the group single-handedly.
In addition to the lack of human resources to
help run the project, there have been further
frustrations. The project venue has computers
and printers to produce exhibition quality
prints, but basic resources such as batteries
and ink cartridges have not been replenished.
Internet access in the venue is also poor. Due
to such issues, participants have rarely been
able to experience the important stage in
photography of actually seeing their images
in the real world. A further issue is that when
I had the support of a paid worker, there were
regular trips out for the group to take pictures
in different locations. However, since the worker
retired, these trips have stopped altogether,
even though a mini-bus could be available. To
further compound these difficulties, virtually
all of the other projects linked to Mandays (and
offering alternative activities) have now ended,
and so if I cannot make a session then there
is nothing else for participants to do instead.
to głównie kwestie zdrowotne, ale po pięciu
i pół roku zacząłem też odczuwać znużenie.
Bardzo trudno było poinformować o tym
uczestników projektu. Moje obawy wynikały
z głębokiego poczucia odpowiedzialności i braku
pewności, czy grupie wystarczy determinacji, by
kontynuować działalność po moim odejściu.
no longer continue to run the group. This was
an incredibly difficult decision to make, and
I felt extremely apprehensive about telling
participants of my decision. This was because
I felt a deep sense of responsibility, and I was
very concerned that the group might not have
sufficient momentum to keep going once I left.
Przestałem regularnie uczestniczyć w projekcie
we wrześniu 2012, jednak ustaliłem
z uczestnikami, że w dalszym ciągu będę
konsultantem projektu i pojawię się na
pojedynczych spotkaniach po uprzednim
zaproszeniu. Między wrześniem a listopadem
grupa kontynuowała spotkania przy nieco
zmniejszonej frekwencji, zorganizowano
między innymi dzienną wycieczkę do Yorku (na
którą zostałem zaproszony), opłaconą dzięki
nagrodzie zdobytej przez jednego z uczestników
w ogólnokrajowym konkursie fotograficznym.
I stopped regularly attending the project
in September 2012, but agreed with the
participants that I would still be available
on a consultative basis, and for specific
sessions by invitation. In the time from the
beginning of September to November the group
has continued to meet, albeit with slightly
reduced attendance, including a day visit to
York (to which I was invited), paid for with
prize money won by one of the participants
in a national photographic competition.
Grupa wciąż mierzy się z problemami: nie
ma dostępu do podstawowych materiałów,
a to oznacza, że uczestnicy nie mogą robić
wydruków fotografii. Ciągle mają problemy
z połączeniem internetowym. Kwestie te
uniemożliwiają publikowanie efektów pracy,
chociaż można je łatwo rozwiązać przy większym
zaangażowaniu organizacji goszczącej projekt.
Pomimo trudności związanych ze stanem
zdrowia moje zaangażowanie w sztukę
partycypacyjną (participatory arts) i wolontariat
nie straciło na sile. Kontynuuję pracę jako
wolontariusz oraz opłacany pracownik w wielu
innych projektach na rzecz społeczności.
The group is still dogged by problems with the
supply of consumable items that has meant they
have been unable to print photographs. Also,
a longstanding issue with internet connection
remains unresolved. Both of these problems
prevent the group from publishing their images
and making them available more widely,
and could be resolved readily with improved
commitment from the host organisations.
My overall commitment to participatory arts
and voluntary action remains strong despite
the health-related challenges that I face, and
I continue to work both as a volunteer and a paid
worker on a range of other community projects.
Largely for health reasons, but also because
I felt that I was getting stale after five and a half
years, I recently reluctantly decided that I could
UK / Stoke-on-Trent
UK / Stoke-on-Trent
199
Pięć sposobów
na dobre
samopoczucie
(2008)
Nawiąż kontakt...
Z ludźmi wokół ciebie. Z rodziną,
przyjaciółmi, kolegami z pracy i sąsiadami.
W domu, pracy, szkole i wspólnocie
lokalnej. Potraktuj ich jako najważniejszą
część swojego życia i poświęć czas na jej
rozwój. Tworzenie kontaktów będzie cię
umacniać i wzbogacać każdego dnia.
Bądź aktywny…
Idź na spacer lub pobiegaj. Wyjdź z domu.
Jeźdź na rowerze. Zagraj w coś. Uprawiaj
ogród. Tańcz. Ćwiczenia sprawią, że będziesz
czuł się lepiej. Najważniejsze jednak, abyś
odkrył formę aktywności fizycznej, która
sprawi ci przyjemność i będzie odpowiednia
dla twojego poziomu sprawności.
Zainteresuj się…
Bądź ciekawy. Dostrzeż piękno. Zwróć uwagę
na coś nietypowego. Zauważ zmieniające się
pory roku. Ciesz się chwilą, bez względu na
to, czy właśnie idziesz do pracy, jesz obiad
czy rozmawiasz ze znajomymi. Bądź świadom
otaczającej cię rzeczywistości i własnych
uczuć. Refleksja nad doświadczeniami
pomoże ci docenić to, co dla ciebie ważne.
Nie przestawaj się uczyć…
Spróbuj czegoś nowego. Odkryj na nowo dawne
zainteresowania. Zapisz się na kurs. Postaw
przed sobą nowe wyzwanie w pracy. Napraw
rower. Naucz się grać na instrumencie lub
przyrządzać swoje ulubione danie. Postaw
sobie cel, z którego osiągnięcia będziesz się
cieszył. Nauka nowych rzeczy nie tylko sprawia
radość, ale także dodaje pewności siebie.
200
Five
Ways
to Wellbeing
(2008)
Connect...
With the people around you. With family, friends,
colleagues and neighbours. At home, work,
school or in your local community. Think of these
as the cornerstones of your life and invest time
in developing them. Building these connections
will support and enrich you every day.
Podaruj…
Zrób coś miłego dla znajomego lub kogoś
obcego. Podziękuj komuś. Uśmiechnij się.
Poświęć dobrowolnie swój czas. Dołącz do
lokalnej grupy. Obserwuj świat i samego
siebie. Dostrzeżenie siebie i własnego
szczęścia, części większej wspólnoty
może być niezwykle satysfakcjonujące
i tworzy więzi z ludźmi wokół ciebie.
as well as in. Seeing yourself, and your
happiness, linked to the wider community
can be incredibly rewarding and creates
connections with the people around you.
Be active…
Go for a walk or run. Step outside. Cycle.
Play a game. Garden. Dance. Exercising
makes you feel good. Most importantly,
discover a physical activity you enjoy and
that suits your level of mobility and fitness.
Take notice…
Be curious. Catch sight of the beautiful. Remark
on the unusual. Notice the changing seasons.
Savour the moment, whether you are walking
to work, eating lunch or talking to friends. Be
aware of the world around you and what you
are feeling. Reflecting on your experiences will
help you appreciate what matters to you.
Keep learning…
Try something new. Rediscover an old interest.
Sign up for that course. Take on a different
responsibility at work. Fix a bike. Learn to
play an instrument or how to cook your
favourite food. Set a challenge you will enjoy
achieving. Learning new things will make
you more confident as well as being fun.
Give…
Do something nice for a friend, or a stranger.
Thank someone. Smile. Volunteer your
time. Join a community group. Look out,
UK / Stoke-on-Trent
1 Stoke-on-Trent Health Profile, Public Health Observatories 2012, http://www.apho.org.uk/resource/item.
aspx?RID=117139 [23.09.2012].
2 The English Indices of Deprivation, Communities and Local Government 2010, http://www.communities.gov.uk/
documents/statistics/pdf/1871208.pdf [23.09.2012].
3
Fair Society, Healthy Lives. „The Marmot Review” 2010, http://www.instituteofhealthequity.org/projects/fair-societyhealthy-lives-the-marmot-review [23.09.2012].
4 Cited by Mike White, Arts Development in Community Health: A Social Tonic, Oxford: Radcliffe 2009, p. 51.
5 Public Health Observatories 2012, http://www.nepho.org.uk/cmhp/index.php?pdf=E06000021 [23.09.2012].
6
Jill Leckey, The therapeutic effectiveness of creative activities on mental well-being: a systematic review of the literature,
„Journal of Psychiatric and Mental Health Nursing”, Vol. 18, 2011, pp. 501–509.
7
For example: Amanda Kilroy, Charlotte Garner, Clive Parkinson, Carolyn Kagan, Peter Senior, Invest to Save: Arts in Health
Evaluation: Exploring the impact of creativity, culture and the arts on health and well being, Manchester: Manchester
Metropolitan University, 2008.
8 The Future of Mental Health: a vision for 2015, The Sainsbury Centre for Mental Health, 2006. http://www.
centreformentalhealth.org.uk/pdfs/mental_health_futures_policy_paper.pdf [21.10.2012].
9
Cited by Mike White, Arts Development in Community Health: A Social Tonic, Oxford: Radcliffe 2009, p. 52.
10 Jenny Secker, Sue Hacking, Helen Spandler, Lyn Kent, Jo Shenton, Mental Health, Social Inclusion and Arts: developing
the evidence base, Chelmsford: Anglia Ruskin University, 2007, http://www.instituteofhealthequity.org/projects/mentalhealth-social-inclusion-and-arts-developing-the-evidence-base [30.09.2012].inclusion-and-arts-developing-the-evidencebase (21.10.2012).
12
Jody Aked, Nic Marks, Corrina Cordon, Sam Thompson, Five Ways to Wellbeing, London: New Economics Foundation,
2008, http://www.neweconomics.org/sites/neweconomics.org/files/Five_Ways_to_Well-being_Evidence_1.pdf
[23.10.2012].
UK / Stoke-on-Trent
201
notatki
notes
Przemysłowe
dziedzictwo
Stoke-on-Trent
Sztuka
w procesie rewitalizacji
– o projektach
grupy Restoke
– 204 –
– 207 –
The Industrial
Heritage of
Stoke-On-Trent
Restoke Projects as
an Example of Arts
and Regeneration
Reclaim
–
Reclaim
Wypowiedź Clare
Reynolds, choreografki
z grupy Restoke
– 211 –
Clare Reynolds,
choreographer
with Restoke talks
about the project
stoke-on-trent
Plan
zagospodarowania
miasta Stoke
(2011)
– 214 –
Stoke Town
Masterplan
(2011)
►►Projekt teatralny pod nazwą Reclaim (czyli
►►Reclaim it is a performance project held
„odzyskać”) został zrealizowany przez grupę
at the Spode Works site in Stoke Town in
performerów Restoke na terenach starej
May 2011, produced and managed by
fabryki Spode Works w Stoke, znanego
Restoke, a performance company. Spode is
na świecie producenta ceramiki, który
a prominent and internationally recognised
udoskonalił formułę porcelany kostnej
brand of pottery, having been the first to
i stworzył słynny biało-niebieski wzór willow
perfect the formula for bone china and
pattern. Przez niemal 250 lat pokolenia
the famous Willow pattern. Generations of
utalentowanych ceramików tworzyły tu nowe
talented potters produced innovative new
dzieła. Do zamknięcia w roku 2009 fabryka
work on this site for almost 250 years before
była głównym pracodawcą w okolicy.
it finally closed down in 2009. The factory
Grupa Restoke współpracowała z Zespołem
was a major employer in the area.
do spraw Rewitalizacji Stoke istniejącym
Restoke worked alongside Stoke Town
przy Radzie Miasta, a celem tych działań
Regeneration Team (from Stoke-on-Trent City
było uświadomienie mieszkańcom procesu
Council) to engage members of the public
rewitalizacji, jaki zachodzi w Stoke, oraz
in workshops both on and off site to raise
zaangażowanie społeczności lokalnej
awareness of the regeneration process
w wydarzenie artystyczne o wysokiej
underway in the town and engage the local
wartości dzięki warsztatom organizowanym
community in producing a high quality
na terenie fabryki i poza nią.
performance event.
W maju 2011 roku pokazano trzy spektakle,
The 3 free performances in May 2011
na które przybyła publiczność z bliższej
performances reached an audience of over
i dalszej okolicy, w sumie ponad 500 widzów.
500 people from the local area and further
Wielu z nich zazwyczaj nie uczestniczy
afield, many of whom would not normally
w projektach teatralnych i artystycznych.
access arts activities or performance.
►►Grupę Restoke tworzą: artystka Sarah Nadin,
►►The members of Restoke are: Art Director –
tancerka i choreografka Claire Reynolds oraz
Sarah Nadin, Choreographer – Clare Reynolds,
muzyk Paul Rogerson. W przedstawieniu
and Musical Director – Paul Rogerson. In
wystąpiło 40 zawodowych i niezawodowych
Reclaim Restoke brought together a cast of 40
wykonawców, w wieku od 6 do 56 lat. Ponadto
professional and community performers aged
100 osób pomagało przy budowie dekoracji.
between 6 and 56.
►►listopad 2010 – maj 2011
►►November 2010 – May 2011
►►Zakłady ceramiczne Spode Works w Stoke,
►►The Spode Works in Stoke, which is one of
jednym z sześciu miast składających się na
the six towns that make up Stoke-on-Trent.
Stoke-on-Trent.
►►Projekt sfinansowany przez Arts Council of
including the venue was supplied by Stoke-
m.in. nieodpłatne udostępnienie sal i innych
On-Trent City Council.
przestrzeni, zapewniła Rada Miasta Stokeon-Trent.
204
►►The Arts Council of England, support in kind
England; wsparcie rzeczowe, obejmujące
www.restoke.org.uk
UK / Stoke-on-Trent
Przemysłowe
dziedzictwo
Stoke-on-Trent
Clare Reynolds, Mark Webster
Stoke-on-Trent składa się z sześciu miast:
Burslem, Tunstall, Fenton, Longton, Stoke
i Hanley. Ze względu na kwitnący tam kiedyś
przemysł ceramiczny określa się je nazwą
„Garncarnie” (Potteries). Teren, zamieszkały
obecnie przez ponad 240 tysięcy osób, od wieku
XVII słynął głównie z ceramiki i garncarstwa.
Tutejsze marki – Wedgwood, Royal Doulton
i Hudson – przez ponad dwieście dominowały na
światowym rynku ceramiki i porcelany, a nagły
wzrost produkcji przyczynił się do przyspieszonej
industrializacji okolicy oraz rozwoju sieci kanałów
i kolei. Obok rozrastającego się przemysłu
ceramicznego w XIX i XX wieku powstało tu
także zagłębie węglowe oraz nastąpiła szybka
ekspansja przemysłu metalurgicznego.
The Industrial
Heritage of
Stoke-On-Trent
Known as the Potteries after its ceramic industry,
the six towns of Stoke-on-Trent consist of Burslem,
Tunstall, Fenton, Longton, Stoke Town and
Hanley. Home to over 240,000 people, since the
seventeenth century the area has been almost
exclusively known for its ceramics and pottery
industry. For more than two centuries, brands
such as Wedgwood, Royal Doulton and Dudson
have dominated the world market in ceramics
and chinaware and the explosion in its production
fuelled the rapid industrialisation of the area
leading to the development of the canal and
railway network. Alongside the expanding ceramics
industry, the nineteenth and twentieth century saw
the development of the Potteries coalfields and
the rapid expansion of the iron and steel industry.
W mieście Stoke (znanym wcześniej jako
Stoke-upon-Trent) znajduje się siedziba Rady
Miejskiej oraz dworzec główny, chociaż za
właściwe „centrum” uważane jest Hanley.
Stoke powstało wokół otwartej w 1767 roku
fabryki Spode Works i zostało zasiedlone przez
zatrudnionych w niej pracowników i ich rodziny.
Miasto rozrastało się w miarę powstawania
kolejnych fabryk: Minton (obecnie znajduje się
tam supermarket) i działającej do dziś fabryki
Portmerion Group (do niej należy obecnie marka
Spode). Utalentowani garncarze i producenci
z zakładów ceramicznych rozsławili Stokeon-Trent na cały świat. Społeczności lokalne
wciąż są bardzo z tego dumne, podobnie
jak z ciężkiej pracy tysięcy ludzi w przemyśle
ceramicznym przez ostatnie 200 lat.
Stoke Town (formerly known as Stoke-upon-Trent)
houses the Civic Centre where the City Council is
based and also the mainline train station, however
it is Hanley, the next town up the Trent valley that is
known as the ‘City Centre’. Stoke Town was largely
built around the Spode Works factory, housing the
workers and their families since it opened in 1767.
The town thrived with two further pottery factories
opening in the town, Minton (now replaced by
a supermarket), and the still present Portmerion
Group factory (who now own the ‘Spode’
brand). The Potteries of Stoke-on-Trent bought
international fame to the City through the creative
talents of young potters and entrepreneurs.
This accolade, coupled with the hard work of
thousands of individuals in the pottery industries
over centuries, is something in which local
communities still feel a great sense of pride.
Po wojnie przemysł ceramiczny odnotował spadki,
w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych
XX wieku zmniejszyła się także produkcja
żelaza oraz stali, a działalność – niegdyś
bardzo produktywnego – zagłębia węglowego
została zahamowana. Stoke-on-Trent boryka się
obecnie z wieloma problemami typowymi dla
brytyjskich miast poprzemysłowych, zwłaszcza
z wysokim bezrobociem (obecnie ocenia
się je na 19,5 %, z „ciemnymi punktami” na
mapie okolicy, gdzie bezrobocie sięga aż 50%)
i gorszym od średniej krajowej stanem opieki
zdrowotnej. Sytuację pogarsza niski poziom
osiągnięć akademickich i słaba mobilność
zawodowa. W samym Stoke znajduje się
obecnie wiele pustych sklepów i domów.
Miasto jest ciche i opustoszałe; najbardziej
daje się to odczuć w murach fabryki Spode.
The years after the second world war saw
a decline in the area’s ceramics industry and by
the 1970s and 80s production was also dropping
in iron and steel as well as in the once productive
coalmines. The Stoke-on-Trent conurbation is now
suffering many of the blights of post-industrial
towns across the UK with high unemployment
(currently standing at 19.5% with some black
spots reaching 50%) and worse than average
health statistics. This situation is exacerbated by
relatively low levels of academic achievement and
low workforce mobility. Stoke Town itself is now
a struggling town with many empty shops and
houses with very little to offer tourists or visitors.
The town feels quiet and desolate; this is reflected
within the now empty walls of the vast factory
spaces and offices of the Spode factory site.
W 2008 roku firma Spode złożyła wniosek
o ogłoszenie upadłości. Fabryka została
zamknięta, rok później kupiła ją Rada Miasta
Stoke-on-Trent. Syndyk masy upadłościowej
uznał, że firma padła ofiarą recesji
i zbankrutowała w wyniku nieudanej sprzedaży
części obiektu. Wiele osób podejrzewa, że
In 2008 the Spode company went into
administration and filed for bankruptcy. The site
was closed and purchased by Stoke-on-Trent City
Council in 2009. The administrators declared
that the business was a victim of recession and
that failure to sell off part of the site had left
them bankrupt. Many speculate that it was in
206
UK / Stoke-on-Trent
powodem mogło być przeniesienie dużej części
produkcji ceramicznej za granicę, z czym
wiązało się obniżenie jakości produktów,
a w konsekwencji mniejszy popyt, zwłaszcza
na rynku międzynarodowym. Dla miasta i jego
mieszkańców zamknięcie fabryki okazało się
tragedią – całe rodziny pracowały w niej od
pokoleń i były silnie z tym miejscem związane.
Sztuka w procesie
rewitalizacji
– o projektach
grupy Restoke
fact the outsourcing of the majority of its pottery
production abroad with a drop in the quality of
its products that caused a slump in demand
for its products particularly in the international
market. Either way this closure was a major
tragedy for the town and it’s community, most
of whom had strong connections with the site
and the generations of families employed there.
Restoke Projects as
an Example
of Arts and
Regeneration
Już w połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego
wieku panowało powszechne przekonanie, że
projekty związane ze sztuką partycypacyjną
mogą stać się ważnym elementem rewitalizacji
miast. W roku 1996 Charles Landry i François
Matarasso wymienili wiele zalet stosowania
projektów artystycznych w procesach
odnowy terenów pogrążonych w kryzysie1.
Przekonanie, że projekty artystyczne mogą
ożywić miejsca opuszczone, a zwłaszcza
nieużywaną przestrzeń industrialną, również
nie jest koncepcją nową. Gdy takie interwencje
mają narracyjny związek z poprzednim
użyciem budynków, mogą stać się inspiracją
dla nowych znaczeń i funkcji tych miejsc.
As far back as the mid 1990s there was an
understanding that participatory arts projects
had a lot to contribute to urban regeneration
and urban renewal. Writing in 1996 Charles
Landry and François Matarasso outlined the
many benefits of the use of art projects as a tool
in fuelling regeneration projects in depressed
areas1. Similarly the notion that arts projects can
breath life into run down areas and specifically to
animating disused industrial space is not a new
concept. By reimagining spaces and bringing
them to life through arts projects which have
a narrative link to the former use of the building,
it is possible to build new inspiration for what
the building can become once the industry that
caused it to come in to existence has ceased.
W 2010 roku Zespół do spraw Rewitalizacji
Miasta Stoke zlecił opracowanie planu
rewitalizacji miasta spółce URBED (Urbanism
Environment Design Ltd.). W tym celu
zorganizowano serię konsultacji: po mieście
krążył piętrowy autobus, w którym prezentowano
UK / Stoke-on-Trent
In 2010 URBED (Urbanism Environment Design
Ltd) were employed by Stoke Town Regeneration
Team to carry out the development of the master
plan for the regeneration of Stoke Town. They
held several consultation events, including the
207
plany, a w wiktoriańskim budynku Kings Hall,
stanowiącym zabytek II klasy, odbyły się obrady
„okrągłego stołu”. Konsultacje w autobusie
i „okrągły stół” wykazały, że miasto boryka
się z wieloma problemami, w tym utratą
tożsamości i dumy oraz brakiem poczucia
wspólnoty wśród mieszkańców. Spółka URBED
zaproponowała wiele nowych pomysłów,
które zostały poddane pod głosowanie, by
ostatecznie w kwietniu 2011 roku stać się
podstawą planu zagospodarowania. Projekt
RECLAIM pojawił się jako propozycja złożona
przez lokalną grupę artystów Restoke.
Jego cel stanowiło wzbogacenie procesu
rewitalizacji o element kreatywny, który byłby
realizowany w przestrzeni fabryki Spode.
Zespół do spraw Rewitalizacji Miasta
Stoke i URBED doceniły potencjał artystów,
czyniąc z nich „twarze” procesu rewitalizacji.
Zespół, posiadający wysokie umiejętności
w zakresie pracy ze społecznościami, uznał,
że mieszkańcy będą czuć się swobodniej, gdy
będą omawiać lokalne kwestie z artystami,
a nie z ubranymi w garnitury urzędnikami
i planistami. Artyści otrzymali zatem możliwość
pracy u boku urzędników. Mieli inspirować
społeczność i zachęcać ją do przejęcia
odpowiedzialności za miasto i jego rewitalizację.
Grupa Restoke łączy taniec, muzykę i sztuki
wizualne, tworząc projekty, które dają nowe
życie zapomnianym przestrzeniom. Jej działania
oparte są na współpracy trzech artystów
z różnych dziedzin: choreografki Clare Reynolds,
dyrektorki artystycznej Sarah Nadin oraz
muzyka Paula Rogersona. Cele grupy to:
–– tworzenie wartościowej sztuki
i przedstawień w przestrzeni publicznej;
–– integracja sztuki i rewitalizacja w partnerskiej
współpracy z władzami lokalnymi;
–– umocnienie społeczności poprzez
angażowanie jej w działania
o wysokiej wartości artystycznej.
208
use of a double-decker bus containing proposed
plans for the town, which visited different parts
of the town and a roundtable event at the grand
Kings Hall; a grade II listed Victorian building in
the town with strong links to the pottery industry.
The findings from the bus consultation and
this roundtable event reported many problems
including the loss of civic pride and identity
and the lack of community feeling amongst
residents. URBED presented a wealth of dynamic
new ideas for the town that were presented to
the public and were voted on to influence the
creation of the final master plan in April 2011.
RECLAIM emerged as a project linked to this
master planning process as a result of a proposal
by local arts organisation Restoke who aimed
to add a creative element to the regeneration
process by reanimating the Spode Site through
a performance involving the local community.
What should be underlined is the way Stoke
Town Regeneration Team and URBED valued
the potential for artists and arts organisations
like Restoke to be the ‘face’ of the regeneration
process. With strong skills in working in and
amongst communities, the Regeneration
Team, recognised that the general public
might be more comfortable discussing local
issues with community artists as opposed to
councillors and city planners dressed in suits.
It was therefore the opportunity for artists to
work alongside regeneration officials to inspire
the community and encourage them to take
ownership of their town and its regeneration.
Restoke combine dance, music and visual
art to produce works that breathe new life
into forgotten spaces. They are a multidisciplinary collaboration between three
artists: Choreographer – Clare Reynolds, Art
Director – Sarah Nadin and Musical Director
– Paul Rogerson. Restoke’s aims are to:
–– Create high quality artwork and
performance in the public realm.
UK / Stoke-on-Trent
Wszyscy twórcy pochodzą z Stoke-on-Trent
i w ciągu ostatniej dekady pracowali w dziedzinie
community arts, każdy w swojej dyscyplinie.
Pierwszy raz spotkali się w roku 2009 roku.
Stworzyli wtedy program Place, Space and
Identity, który wprowadzał sztukę w proces
rewitalizacji Stoke i North Staffordshire. Projekt
Benches2, w którym jako miejsce spotkań
wykorzystywano publiczne ławki, powstał na
podstawie myśli i wyobrażeń mieszkańców
miasta i regionu. Stał się on inspiracją dla
występów tańca współczesnego, których
zdjęcia prezentowano na 15 autobusach,
jeżdżących po Stoke-on-Trent. Zorganizowano
również serię improwizowanych występów
tanecznych, wprowadzając taniec współczesny
w codzienność miasta. Rezultatem tego
projektu stało się także zacieśnienie
relacji między trójką artystów oraz chęć
tworzenia prac performatywnych, które
wykroczyłyby poza mury teatru czy galerii.
W 2009 roku członkowie Restoke poznali
Kevina Bella, ówczesnego menedżera do spraw
rewitalizacji Stoke. Był on entuzjastycznie
nastawiony do udziału artystów w rewitalizacji
miasta i zaproponował im współpracę, co
doprowadziło do przedstawienia dla Spode
Works, powiązanego z procesem strategicznego
planowania, tworzonym przez URBED. Wspólnie
opracowano podstawy projektu RECLAIM
– interpretującego dziedzictwo i przyszłość
tego bogatego kulturowo miejsca, które
miało zostać włączone w plan ponownego
rozwoju Spode Works i całego miasta.
Oto przykłady współpracy z mieszkańcami
w ramach projektu:
–– Otwarte warsztaty scenograficzne w formie
cotygodniowych sesji, których uczestnicy
mogli wpływać na przebieg projektu
lub dowiedzieć się więcej o procesie
rewitalizacji, oglądając w witrynie sklepu
w Spode opcjonalne plany rozwoju okolicy.
UK / Stoke-on-Trent
–– Integrate the arts into regeneration by
working in partnership with local authorities.
–– Empower communities through engaging
in high quality arts activities.
All three directors are from Stoke-on-Trent
and have worked over the past decade in
community arts through their specialist art
forms. In 2009 the trio first came together
for Place, Space and Identity, a programme
aiming to integrate arts into the regeneration
process in Stoke and North Staffordshire.
The project Benches2 was created for the
programme from thoughts and images of the
people of North Staffordshire and Stoke-OnTrent using public benches as a meeting point.
Public response inspired a contemporary
dance piece that was photographed and
displayed on 15 buses traveling through the
City of Stoke-on-Trent. A series of impromptu
dance performances were held across the
city bringing contemporary dance to the
heart of everyday activity. This project also
resulted in a strong connection between
the three artists and fuelled a desire to
create performance work outside the usual
confines of theatre and gallery spaces.
In 2009 Restoke first met Kevin Bell,
the regeneration manager for Stoke
Town at the time. Kevin was passionate
about the involvement of the arts and
artists in the regeneration of the town
and proposed a potential collaboration to
produce a bespoke performance for Spode
Works specifically linked to the master
planning process being led by URBED.
Between them they developed the basis
of RECLAIM, a project interpreting the
heritage and future of this culturally rich
site through a celebratory performance
to coincide with the master planning and
the launch of the plan for re-development
of the Spode Works and the town.
209
–– Ponad 100 uczniów ze Szkoły Podstawowej
„The Willows” wzięło udział w warsztatach,
podczas których poznawali historię
fabryki i omawiali pomysły na przyszłość.
Szkołę wybrano ze względu na jej związki
z zakładami Spode – mieści się ona na
terenie domostwa, którego właścicielem
był ich założyciel Josiah Spode, a jej nazwa
pochodzi od słynnego wzoru willow pattern.
Wielu rodziców i dziadków obecnych uczniów
pracowało w fabryce lub miało z nią inne
związki, dlatego zaangażowanie dzieci
w proces odnowy tego miejsca wydawało się
tak wartościowe. Podczas zajęć uczniowie
mieli możliwość zapisywania i rysowania
pomysłów, które następnie uwzględniono
w raporcie URBED3. Dwadzieścioro dzieci
wzięło również udział w przedstawieniu
u boku zawodowych wykonawców.
–– Kartki z komentarzami – na koniec każdego
występu publiczność miała możliwość
komentowania spektaklu i wyrażenia swoich
pomysłów na temat przyszłości fabryki.
Starano się, aby projekt RECLAIM stał się
dobrym i ciekawym przedstawieniem, które
dotrze do nowych widzów, niezaangażowanych
wcześniej ani w proces rewitalizacji, ani
w działania artystyczne. Rezygnacja z przestrzeni
tradycyjnych, jak teatry i galerie, miała zwiększyć
dostępność spektaklu. Ponadto należało
mieć pewność, że przedstawienie posiada też
wysoką wartość artystyczną, dzięki czemu grupa
uczestników i widzów będzie się powiększać.
W projekcie RECLAIM udało się uwzględnić
punkt widzenia różnych reprezentantów
społeczności poprzez zaangażowanie ich
w warsztaty, wspólne tworzenie przedstawienia,
a także udział w projekcie w charakterze
widzów. Bilety na dwa zaplanowane spektakle
rozeszły się bardzo szybko, podjęto więc decyzję
o trzecim pokazie, na który również wyprzedano
wszystkie miejsca. Popularność przedstawienia
210
Examples of collaboration with local people,
organised during the project included:
–– Open set design workshops in one of
Spode’s shop fronts – These workshops
took the form of weekly drop-in sessions
just off the High Street for people to drop
in and contribute to the project as well as
to find out more about the regeneration
process through viewing potential planning
options for developments around the town.
–– The Willows Primary School – over 100
pupils from this local primary school were
involved in taster workshops with the lead
artists and through their involvement learnt
about Spode and its history as well as ideas
for the future. This school was selected due
to its connection with the Spode Works site.
The school is based on the grounds of Josiah
Spode’s home and was named after the blue
and white willow pattern he made so famous.
Many of the pupils’ parents and grandparents
had worked at, or had links to the factory
and therefore to the children being involved
in the process of reinventing it’s future made
perfect sense. These pupils were offered
the opportunity to write and draw about
their ideas for the site and these were then
included in URBEDs master planning report3.
20 children from the school also went on to
perform in the final production, alongside
professional dancers and musicians.
–– Comment cards – At the end of each
performance the audience was given
the opportunity to comment both on
the performance they had just seen
and also on what they would like
the future of Spode to look like.
To ensure that the project made the maximum
impact on the regeneration of Stoke Town
it was important that RECLAIM stood out as
a high quality performance that reached new
audiences not previously engaged either in
the regeneration process or in the arts. StokeUK / Stoke-on-Trent
wynikała zarówno z partycypacyjnego
charakteru projektu, jak i z ogromnego
zainteresowania terenem Spode Works.
Znaczną część funduszy publicznych
przeznaczonych na wspieranie sztuki wydaje się
na finansowanie form rzeźbiarskich lub innych
stałych instalacji wizualnych, które – zdaniem
decydentów – są inwestycjami lepszymi od
spektaklu, z zasady krótkotrwałego. Ważnym
aspektem projektu RECLAIM był więc fakt, że
Rada Miejska zapewniła fundusze na projekt tak
ulotny. Dostrzeżono, że piękno przedstawienia
jako narzędzia służącego rewitalizacji polega
na zbliżeniu ludzi i wypełnianiu opuszczonych
przestrzeni ludźmi, ruchem i dźwiękiem.
Ponad 500 osób znów przekroczyło bramę
zakładów i ujrzało artystów, których taniec
i muzyka przywróciły starej fabryce życie,
tworząc jednocześnie jej wizję w przyszłości.
Wypowiedź
Clare Reynolds,
choreografki
z grupy Restoke
Celem projektu RECLAIM było zebranie
opowieści ludzi, którzy pracowali w Spode,
oraz stworzenie paraleli między rzeczywistą
katastrofą, jaką był upadek przemysłu
ceramicznego, a fikcyjnym światem,
w którym ocaleni z tej apokalipsy szukają
w starej fabryce schronienia i spokoju.
Przygotowania i zbieranie materiałów trwały
sześć miesięcy. Ten czas pozwolił nam
zgłębić historię budynku, poznać ludzi, którzy
pracowali tu i mieszkali, oraz włączyć ich
historie w proces przygotowania spektaklu.
UK / Stoke-on-Trent
on-Trent as a city has very low participation in
artistic activity and by moving the performance
out of traditional settings such as theatres
and galleries, the project aimed to increase
access to the arts for new audiences. In
addition, for the project to be sustainable and
create a broader impact it was important that
the performance was not only participatory
but also had an emphasis on quality, making
participants and audiences more likely to value
their experiences and return in greater numbers.
RECLAIM successfully captured the imaginations
of a wide cross section of the local community
through being engaged in workshops, in
performance opportunities and as audience
members. The two planned performances sold
out very quickly and the decision was taken
to stage a third performance, which also sold
out. This popularity was the result both of the
participatory nature of the project and also the
high level of interest in the Spode Works site.
Much public art funded by local authorities
takes the form of sculpture or other forms of
permanent visual art installation that gives more
perceived value for money that a performance
which only lasts for several performances.
A significant aspect of RECLAIM was that Stokeon-Trent City Council provided match funding
to support a performance project, that though
transient in nature, could have a big impact
on the local community through both involving
many participants and by performing to large
audiences. The beauty of performance as
a tool in regeneration is that it brings people
together and fills empty and derelict spaces
with bodies, movement and sound. Over the 3
performances more than 500 people flooded
back through the gates and saw performers
dance, animate and make music within
the walls of the old Spode Works bringing
a space back to life and creating aspirations
for what it could be again in the future.
211
Towarzyszyło nam poczucie odpowiedzialności
związane z faktem, że budynek fabryki tak
wiele znaczył dla tylu ludzi. Dawni pracownicy
cieszyli się, dzieląc się swoimi historiami
i doświadczeniami współpracowników,
przyjaciół i krewnych – dla nich Spode
było ważną częścią życia. Gdy wchodzili na
opuszczone podwórze, widzieliśmy w ich
oczach łzy. Miejsce to, niegdyś pulsujące
życiem, było teraz bladym cieniem dawnej
postaci. Byliśmy przestraszeni, ale tym bardziej
pragnęliśmy reanimować teren i dać nowe życie
zakurzonym kątom. Nie chcieliśmy ograniczać
się do wspominania tego, co „utracone”. Mimo
że na Stoke-on-Trent wciąż ciąży doświadczenie
upadku przemysłu, Rada Miasta szuka
dróg odejścia od takiego obrazu miasta.
Ze względu na doświadczenia związane ze
sztuką partycypacyjną było dla nas ważne, by
w projekt zaangażowali się zarówno zawodowi
artyści, jak i członkowie społeczności.
Wspólna praca miała także pokazać
lokalnym artystom nowe możliwości i kierunki
działania. Mieliśmy nadzieję, że w ten sposób
zniesiemy granicę pomiędzy produkcjami
profesjonalnymi i „społecznościowymi”.
Uważamy, że gdy pracuje się w przestrzeni,
która jest ważna dla społeczności, aspekt
partycypacyjny może mieć znaczenie większe
niż w przypadku angażowania ludzi w bardziej
konwencjonalne projekty artystyczne. Projekt
RECLAIM łączył mieszkańców w miejscu,
które straciło żywotność i tożsamość, a także
zainicjował proces wspólnego tworzenia
nowych sensów. Nieużywane budynki
pokazały nasze utracone i „pęknięte”
społeczności, a ludzie na nowo odkryli
w sobie miłość do tego miejsca – nawet ci,
którzy wcześniej nie mieli z nim związku.
Jeden z artystów wizualnych zauważył,
że dzięki temu doświadczeniu nie tylko
212
Clare Reynolds,
choreographer
with Restoke talks
about the project
The project RECLAIM aimed to explore the
stories of people who worked at Spode
and set out to draw parallels between the
very real catastrophe of the decline of the
pottery industry and a fictional world where
survivors of an apocalyptic event seek refuge
and comfort in an old pottery factory.
The project started with a 6-month period of
research and development. This time allowed
us to immerse ourselves in the history and
workings of Spode site, meet people who
worked there, who lived nearby or who had
strong connections to the site to ensure that
people’s stories and feelings were embedded
in and inspired the creative process. Through
this period what we felt most was the sheer
weight of responsibility, this site meant a lot to
a lot of people. Ex-workers delighted in sharing
their stories and experiences of colleagues,
friends and family who grew up with Spode
as a huge part of their lives. We saw eyes
well up with tears whilst walking through the
abandoned courtyard. People loved Spode and
this resonated, not only through their stories
but also in the walls of the buildings and the
empty factory spaces. This site, once buzzing
with life was a now a deathly quiet shipwreck
of it’s former self. We were daunted but even
more motivated to re-animate the site and
breathe new life into its dusty corners. It was
important that our performance focused as
much on the future of the site and town as
possible and not solely reminisces on what
is ‘lost’. Stoke-on-Trent is still haunted by
this loss of industry but it is an image the
council were keen to move away from.
UK / Stoke-on-Trent
rozwinął się zawodowo, ale także „dowiedział
się wiele o historii garncarni, o Spode
i o wpływie zamknięcia fabryki na ludzi”.
Uczniowie Szkoły Podstawowej „The Willows”
poczuli emocjonalną więź z tym miejscem.
Podobał im się też cały proces twórczy,
zwłaszcza wspólna praca z profesjonalistami.
Jeden z nich powiedział później: „To była
szansa, która zdarza się tylko raz w życiu.
Było wspaniale! Miałem okazję tańczyć
z tancerzami zawodowymi!”. Zebraliśmy także
entuzjastyczne opinie widzów, na przykład:
„Oglądając przedstawienie stworzone przez
tak utalentowanych ludzi, byłem uradowany,
zaskoczony i przejęty tęsknotą za dawnymi
czasami”; „Przyszło mi do głowy, że wspaniale
jest mieszkać w Stoke-on-Trent”.
Za największy sukces uznaliśmy fakt, że
przedstawienie trafiło do ludzi o różnych
drogach życiowych – do tych, którzy nie
byli w ogóle związani z fabryką ani nawet
z miastem, a także do byłych pracowników
i członków społeczności lokalnej. Dwie
szczególnie ważne osoby to Alan Shenton
i Mick Boswell, ochroniarze i ostatni pracownicy
Spode. Alan i Mick opiekowali się terenem
z ramienia Rady Miasta. Kiedy wszyscy opuścili
to miejsce, oni widzieli, jak fabryka przestaje
być pełnym życia miejscem pracy i zmienia
się w opustoszałą przestrzeń. Podczas pracy
nad spektaklem byli dla nas stałym źródłem
wiedzy i inspiracji. Niestety, Mick zmarł nagle
zaledwie kilka tygodni przed zakończeniem
działań. Był dobrym człowiekiem i ważną
częścią naszego projektu, postanowiliśmy
więc zadedykować występy jego pamięci. Alan
nadal wspierał nas podczas przedstawień,
a po ich zakończeniu powiedział: „Paul, Clare,
Sarah i ich ekipa otworzyli bramę fabryki
po zamknięciu firmy. Byłem zachwycony
każdą chwilą przedstawienia, nie mogę się
doczekać kolejnego”. Alan wciąż pracuje
jako ochroniarz przy bramie wjazdowej,
UK / Stoke-on-Trent
With backgrounds in participatory arts it was
important to us that this project involved
both professional artists and community
participants working alongside each other
in a process that would breed inspiration
and direction for aspiring performers
and offer much needed performance
opportunities for local artists. In this
way we hoped to blur the lines between
‘professional’ and ‘community’ productions
and create something that was both.
We feel that through working in buildings and
areas that are important to communities the
participatory aspect can have even more impact
than involving people in a more conventional
arts project. RECLAIM bought people together
within a place that had lost its life force and
identity and asked them to reinvent and reimagine it’s purpose together. These disused
buildings began to reflect our lost and broken
communities and people developed a new
love for Spode, even those with no past
connection to the site, through exploring,
creating and performing within it’s walls.
One of the assistant visual artists noted
that through the experience, he not only
developed professionally but also: “learned
a great deal about the history of the potteries
and Spode and the effect the closure had
on people”. Pupils from the Willows primary
school strengthened their connection to the
Spode site through getting involved. They also
enjoyed the process particularly of working
alongside professional dancers and performers.
One volunteered fed back after wards, “It
was a great once in a lifetime opportunity.
I loved it! I had the opportunity to dance with
professional dancers!”. We also collected some
wonderful audience feedback including “Elated,
nostalgic, stunned by the performance and the
talents of all concerned” and “I was reminded
how great it is to live in Stoke on Trent”.
213
jest więc pierwszą osobą, z jaką spotykają
się ludzie, którzy wchodzą na ten teren.
Chcąc włączyć się w proces rewitalizacji,
poprosiliśmy organizacje partnerskie
o ich refleksje na temat przedstawienia
– jak wpływ miało ono na konsultacje
i planowanie. Otrzymaliśmy takie informacje:
„RECLAIM dowiodło, że Stoke ma własny głos,
który może się odnosić nie tylko do regionu, ale
też do całego kraju” (Charlie Baker, URBED).
„Cały projekt zaplanowano i przeprowadzono
bardzo dobrze, ponieważ połączył
członków społeczności i zawodowych
twórców w przedstawieniu przeznaczonym
dla terenu Spode i na tym terenie
wykonanym. Jakość tej pracy dowodzi,
że mamy w Stoke-on-Trent artystów
światowej klasy” (John Holmes, menedżer
strategiczny do spraw kultury i turystyki).
Doświadczenie to ukształtowało nas jako
artystów i jako kolektyw. Każde miejsce,
w którym pracujemy, wzbogaca naszą
praktykę artystyczną w tym samym stopniu,
w jakim my wypełniamy je naszymi wizjami
twórczymi. Nasza twórczość ma szansę
pozostać świeża i interesująca właśnie dzięki
budynkom, ludziom i historii miasta – dzięki
nim staliśmy się tym, kim jesteśmy.
Plan
zagospodarowania
miasta Stoke (2011)
W naszej wizji Stoke rozwija się jako dzielnica
o wielu funkcjach, powiązana z centrum
Stoke-on-Trent. W Stoke będą się znajdować
214
What we felt was particularly successful was how
the performance spoke to people from varying
walks of life, from those with no relationship to
Spode or even Stoke-on-Trent to ex-employees and
the local community. Two particularly important
contributors to the process were Alan Shenton
and Mick Boswell, security guards and the last
remaining employees of the Spode Works.
Alan and Mick were left manning the site for
the council once everyone else had packed up
and left and saw the factory go from a thriving
workplace to its present state of desolation. The
pair were a constant source of knowledge and
inspiration for Restoke during our time on site.
Unfortunately Mick suddenly died only weeks
before the culmination of our project, he was
the kindest soul and a big part of our process so
we decided to dedicate the performance to his
memory. Alan continued to be a source of wisdom
and massive support to us during the performance
run, he said the following after the projects end:
“Paul, Clare, Sarah and the team opened the
gates to Spode after it closed as a pottery firm.
I loved every minute of the performance, can’t
wait for the next one”. Alan continues to work
at Spode in the security lodge at the gates, the
first point of contact for all who visit the site.
In terms of our aspiration to contribute to
the regeneration process we asked our
partner organisations for their thoughts
on how the performance had contributed
to the consultation and master planning.
We received the following feedback:
“RECLAIM proved that Stoke has a voice
that is not just regionally but nationally
relevant” (Charlie Baker, URBED).
“The whole project was extremely well
conceived and executed to include community
participants and professional artists in
a performance that was uniquely suited to and
developed from the Spode site. The quality of
UK / Stoke-on-Trent
najważniejsze obiekty miasta, jak dworzec
główny, uniwersytet i college, będzie się tu
mieścić także siedziba miejskiej administracji.
Wizję tę należy przełożyć na propozycje
planistyczne, które opisujemy na kolejnych
stronach. Obejmuje ona następujące aspekty:
Działania
W centrum wizji znajduje się Stoke Town,
otoczone przez tysiące ludzi: studentów
i uczniów college’u, osób korzystających
z dworca i autostrady A500, pracowników
administracji publicznej, klientów supermarketu.
Choć dojazd do miasta nie jest trudny, większość
z ludzi nie dociera do centrum. Sytuacja miasta
mogłaby się zmienić, gdyby chociaż niewielka ich
część regularnie korzystała z centrum. Istnieją
przeszkody, które to uniemożliwiają – jak droga
A500, która oddziela wielu z tych ludzi od
centrum. W dalszej perspektywie planuje się
rozwiązanie tej kwestii przez budowę wiaduktu
łączącego University Boulevard z terenem
dawnej fabryki Spode. Jest to potencjalny
czynnik, który umożliwia zmianę w postrzeganiu
dostępności centrum Stoke: stanie się ono
funkcjonalną częścią dzielnicy uniwersyteckodworcowej. Jednak dostępność centrum można
poprawić już teraz, zanim zostanie zbudowany
most – dzięki Glebe Street Bridge. Zmiana
uwzględniałaby oświetlenie i ograniczenie ruchu.
Atrakcje
Niewiele sensu ma działanie, aby jakieś miejsce
stało się bardziej dostępne, bo – jak twierdzi
Gertruda Stein – „tam wcale nie jest tam”5.
Stoke powinno być atrakcyjne, by ludzie chcieli
je odwiedzić. Może istnieć wiele form takiej
atrakcyjności, na przykład nasza wizja dawnych
zakładów Spode Works jako miejsca pełnego
artystów, galerii, sklepów z porcelaną i kawiarni,
jednak pod warunkiem, że będzie tu mnóstwo
ludzi. Innymi słowy – prawdopodobnie to nie
atrakcje staną się przyczyną zmiany wizerunku
miasta. Rozwój będzie powolny, a pierwsi
UK / Stoke-on-Trent
this work demonstrates that we have world
class artists living and working in Stokeon-Trent” (John Holmes, Stoke City Council:
Culture & Tourism: Strategic Manager).
The experiences of working in Spode will
stay with us and have shaped us as artists
and as a collective. Each place we work
feeds into our artistic practice as much as
we fill it with our own creative imaginings.
This is what keeps our practice fresh and
curious, the buildings, the people, the stories
of the City that grew us, educated us and
helped turn us into the people we are.
Stoke Town
Masterplan (2011)
Our vision for Stoke Town sees it developing as
a mixed-use quarter linked to Stoke City Centre.
The Stoke Town Quarter will include functions
that are vital to the city, its main Railway
Station, University and College as well as being
the seat of its city administration. This vision
needs to be translated into masterplanning
proposals as we describe in the following pages.
This has addressed the following issues:
Activity
At the heart of the vision is the idea that Stoke
Town is surrounded by thousands of people,
students at the university and college, travellers
at the station and on the A500 and staff in the
Civic Centre and customers at the supermarket.
Despite being within easy reach, most of these
people do not currently come into the town centre.
If just a small proportion of them were to use
the centre on a regular basis it’s fortunes could
be changed. There are a number of barriers to
this happening, some of them very physical such
215
najemcy będą mieć utrudnione zadanie. Na
początku pojawią się dwie formy: działania
okresowe, jak brytyjskie spotkania ceramiczne,
organizowane co dwa lata Brytyjskie Biennale
Ceramiki (British Ceramic Biennial), oraz
przedstawienia tworzone przez grupy w rodzaju
Restoke, przyciągające do miasta ludzi.
Kolejnym krokiem będzie stworzenie punktu
sprzedaży detalicznej, co zachęci ludzi do
odwiedzania centrum dawnego Spode Works.
To powinno zainicjować proces rewitalizacji.
Konsolidacja
Przynajmniej w pierwszych latach procesu
trzeba maksymalnie wykorzystywać to, co
w Stoke już funkcjonuje. Nie należy rozpraszać
aktywności, lecz koncentrować się w miejscu,
w którym przynosi ona rzeczywisty efekt.
Plan zakłada lokalizację usług na Church
Street i Cambell Place, co zmieni południową
część London Road w dzielnicę mieszkalną.
W mieście jest wystarczająco wielu najemców,
którzy mogliby stworzyć silne centrum, jednak
są oni rozproszeni. Potrzebna jest im pomoc
w przenoszeniu się do pustych lokali w sercu
miasta. To samo dotyczy dawnego Spode
Works: aktywność powinno się skoncentrować
wokół linii głównej, a mniej widoczne części
terenu pozostawić jako rezerwę na przyszłość.
Praca
Priorytetem dla Stoke jest tworzenie miejsc
pracy i wzrost aktywności ekonomicznej miasta
i mieszkańców. Dawne zakłady Spode Works
mogłyby zapewnić ponad 400 miejsc pracy.
Należy chronić pozostałe stanowiska i tworzyć
nowe na miejsce zlikwidowanych. Odnosi się
do także terenu Sideway, który jest ważnym
obszarem zatrudnienia i ma potencjał, by
stworzyć nowe sposoby zatrudniania albo
wręcz przenieść lokalnych pracodawców,
potrzebujących więcej przestrzeni. Przyjrzeliśmy
się potencjałowi zatrudnienia na terenie
dawnej fabryki Spode i porównaliśmy
216
as the A500 that separates Stoke Town centre
from many of these people. In the longer term
the masterplan proposes to address this with
a new footbridge linking the University Boulevard
into the former Spode works. This is a potential
game changer and will transform the perceived
accessibility of Stoke Town centre which will
become a functional part of the university/station
quarter. However, even before the bridge is built
there are ways of improving accessibility via
Glebe Street Bridge. This is likely to include public
realm works and lighting as well as restrictions
on traffic as part of the wider traffic scheme.
Attraction
There is no point making somewhere more
accessible if, to quote Gertrude Stein, ‘when you
get there, there is no there there’. Stoke Town
needs attractions that make it worth while for
people to make the effort of coming into the town.
These attractions can take many forms. The vision
that we have developed of the former Spode Works
site as a thriving artists community full of galleries,
ceramics shops and cafes would be a major
attraction but only once it is thronging with people.
In other words it isn’t likely to be the attraction
that gets things going. It will develop gradually and
there will be a risk that the early occupiers will
struggle. The initial attractions will therefore take
two forms. The first are temporary activities such
as the British Ceramic Biennial and performances
by groups like Re:Stoke that bring people into the
town. The next step will be the retail store that will
deliver people into the heart of the former Spode
works. Together these should be able to provide
sufficient attractors to kick-start the process.
Consolidation
At least in the early years of the process there
is a need to make the most of what we have in
Stoke Town. It is important not to spread activity
too thinly but to concentrate it where it can have
a real impact. The masterplan therefore proposes
that retailing be consolidated on Church Street
UK / Stoke-on-Trent
go z innymi obiektami, wykorzystanymi
jako przestrzeń dla artystów i sztuki (jak
dzielnica Custard Factory w Birmingham).
Doszliśmy do wniosku, że na etapie pełnego
zaawansowania projektu w budynkach
pozostałych po Spode może powstać ponad
400 miejsc pracy (oprócz stanowisk w handlu
detalicznym). Można również tworzyć
kolejne miejsca pracy na terenach Links.
Dom
Stoke pełni również ważną funkcję
mieszkalną, a częścią strategii jest uczynienie
miasta obszarem atrakcyjnym dla coraz
większej liczby ludzi. W leżącym obok Stoke
Penkhull istnieją tereny mieszkalne, jednak
– co wynika z raportu – rynek nieruchomości
na badanym terenie jest słaby. Cel początkowy
to zabudowa pustych terenów na południu
miasta obiektami mieszkalnymi wysokiej
jakości. Dwa miejsca, które dają taką
możliwość, to London Road oraz dawny
stadion Victoria Ground [...]. Możliwe
byłoby poszerzenie zakresu gospodarki
mieszkaniowej dzięki sprzedaży mieszkań
przeznaczonych dla rodzin i osób starszych,
co stopniowo zmieniłoby strukturę populacji
lokalnej i rynek nieruchomości. W dalszej
perspektywie przewidujemy, że gospodarka
mieszkaniowa – lokale mieszkalne, budynki
biurowo-mieszkaniowe i pokoje dla studentów
– będzie stanowić element rozwoju Spode.
Miejsce
Elementy planu muszą być połączone, dzięki
czemu Stoke stanie się miejscem wyjątkowym.
Jest to kwestia jakości budynków, atrakcyjności
przestrzeni publicznej i liczby osób, które
będą tę przestrzeń animować. Najważniejszą
sprawą jest dziedzictwo Stoke i zachowane
budynki historyczne. Krok drugi to strategia
społeczna, którą stworzyliśmy razem z Jan
Gehl Associates: pomoże ona zbudować sieć
niezwykłych miejsc, poczynając od dużych
UK / Stoke-on-Trent
and Campbell Place allowing the Southern parts
of London Road to transfer to housing. There
remain sufficient quality independent retailers in
the town to make a strong centre if they were not
so dispersed. Retailers should be assisted to move
into vacant units in the heart of the town. The
same is true of the Former Spode works where
activity should be concentrated around the central
spine with less visible parts of the site being
mothballed until they can be brought forward.
Work
The priority for Stoke Town is the creation of jobs
and economic activity. The former Spode Works
could provide more than 400 jobs and the strategy
must protect the jobs that remain and replace
those that have been lost. Part of this relates to
the Sideway site that is an important employment
location and has potential for new employment
uses or indeed for the relocation of local employers
who need more space. We have looked at the
potential for employment on the former Spode
works site by comparing it to sites elsewhere
that have been reused for artists’ space and
creative industries such as the Custard Factory in
Birmingham. The conclusion is that when it is fully
developed the retained buildings of Spode could
create more than 400 jobs even before the retail
store jobs are counted. There is also potential
for further jobs to be created on the Links site.
Home
Stoke Town also performs an important role as
a place to live and part of the strategy is to make
it more attractive as a place where a range of
people choose to live. There are affluent housing
areas in Penkhull immediately adjacent to Stoke
Town but as the baseline shows, the housing
market within the study area is weak. The aim
initially is to develop the vacant sites to the south
of the town for high-quality housing. The two main
opportunities are the London Road and Former
Victoria Ground sites [...]. There is an opportunity
to widen the range of housing including elderly
217
placów, a na kończąc kameralnych zakątkach.
Nie wymagają one wielkich kosztów, lecz
muszą być zaprojektowane w sposób przyjazny
dla użytkowników i zachęcać do aktywności.
Istotna jest wreszcie jakość budynków:
sklepów, nowego mostu i domów mieszkalnych
w południowej części miasta. Pierwsze projekty
powinny ustanowić wysoki standard jakości
i kształtować wrażliwość na zastany kontekst.
Fragment planu: Stoke Town Masterplan. Final Report
3rd Draft October 2011, Stoke-on-Trent City Council:
Kevin Bell, URBED: Andrew Bradshaw, Grace Manning
Marsh, s. 28–29, http://webapps.stoke.gov.uk/
uploadedfiles/20111031_FINAL%20Stoke%20
ReportV7_compressed4.pdf
persons and family housing for sale which will
gradually change the local population structure
and housing market. In the longer term we
envisage housing forming part of the former
Spode works development including apartments,
live/work units and student accommodation.
Place
These masterplanning elements need to be
knitted together to make Stoke Town a special
place. This relates to the quality of the buildings,
the attractiveness of the public spaces and the
numbers of people animating these spaces. A key
part of this is the heritage of Stoke Town and its
historic buildings, all of which are retained in the
masterplan. The second step is a public realm
strategy that we have developed with Jan Gehl
Associates to create a network of extraordinary
places, from large squares to intimate courts.
These need not be expensive to create, so long
as they are designed to be pleasant to use and
encourage activity. The final element is the
quality of new buildings including the retail store,
the new bridge and the housing on the sites
to the south of the town. Early schemes need
to set the tone by setting a high standard for
design quality and sensitivity to their context.
An excerpt from: Stoke Town Masterplan. Final Report 3rd
Draft October 2011, Stoke-on-Trent City Council: Kevin
Bell, URBED: Andrew Bradshaw, Grace Manning Marsh,
p. 28–29, http://webapps.stoke.gov.uk/
uploadedfiles/20111031_FINAL%20Stoke%20
ReportV7_compressed4.pdf
1 Charles Landry, Lesley Greene, Francois Matarasso, Franco Bianchini, The Art of Regeneration. Urban Renewal through
Cultural Activity, Gloucester: Comedia, 1996.
2 http://westmidlandsdance.com/2009/03/24/place-space-and-identity-benches/ [12.10.2012].
3 http://www.urbed.coop/projects/stoke-town-and-spode-works-masterplan [12.10.2012].
218
UK / Stoke-on-Trent
Na prawym
brzegu Wisły
– 321 –
On the Rightbank of the
River
Warszawski
folklor
w piosence
– 234 –
Warsaw Folklore
in Songs
Cała Praga śpiewa
z nami
–
Chodź na
Pragie (1930)
– 228 –
Come to Praga
(1930)
All of Praga is Singing
with Us
Rozmowa
z członkami zespołu
„Cała Praga Śpiewa”
– 229 –
Interview with the
members of the “Cała
Praga Śpiewa” group
warszawa / warsaw
O projektach
międzypokoleniowych
– 233 –
Intergenerational
Projects
►►W ramach projektu Cała Praga śpiewa z nami
►►As part of the project All of Praga is
zrealizowano cykl warsztatów śpiewu dla
Singing with us we ran a series of singing
seniorów z Domu Dziennego Pobytu przy ulicy
workshops for seniors from the Day Welfare
Brzeskiej. Ich efektem były występy w klubach
Centre in Brzeska Street. These led to
i kawiarniach, często połączone z graną na żywo
performances in clubs and cafés, often with
muzyką oraz wielopokoleniowymi potańcówkami.
live music and multigenerational dances.
Wykonywane przez grupę piosenki to zarówno
The group performed both Warsaw hits and
warszawskie szlagiery, jak i nowe utwory
songs written by one of its members. The
napisane przez jednego z jej członków. Z czasem
formula of the project was expanded and
formuła projektu uległa rozszerzeniu i zawiązał
a band was set up to carry on its activity
się zespół, który działa w dalszym ciągu pod
under the name All of Praga is Singing.
nazwą „Cała Praga Śpiewa”.
►►Większość członków zespołu to seniorzy
►►Most of the band’s members are seniors
z warszawskiej Pragi, stopniowo do grupy
who live in Warsaw’s Praga district,
dołączyli też mieszkańcy innych dzielnic.
although people from other districts have
Inicjatorką i koordynatorką projektu jest
joined over time. The project was initiated
Magdalena Latuch, animatorka kultury
and coordinated by Magdalena Latuch,
ze Stowarzyszenia Barwy Kultury. Zajęcia
a cultural animator from The Coulours
wokalno-muzyczne prowadziła Justyna Jary
of Culture Association. The singing and
oraz członkowie zespołu CzessBand, którzy
music classes were run by Justyna Jary and
często towarzyszą grupie w występach.
members of the group Czessband, which
often accompanies the singers in concert.
►►od 2010 do dziś
►►Regularne próby odbywają się w Domu
►►Regular rehearsals are held at the Day
Dziennego Pobytu przy ul. Brzeskiej i w Klubie
Welfare Centres in Brzeska Street and Plac
Złotego Wieku przy ul. Jagiellońskiej. Zespół
Hallera. The band has performed at the
wystąpił m.in. na Festiwalu „Jesień Teatralna
Theatrical Autumn festival in the Kaszuby
2011” w Bytowie na Kaszubach, podczas
region, during the Praga’s Birthday,
„Urodzin Pragi”, „Nocy Pragi” i innych wydarzeń
Praga’s Night and at other events and
lokalnych.
local gatherings.
►►Dofinansowanie ze środków m. st. Warszawy
Na prawym
brzegu Wisły
Jeszcze 15 lat temu odwiedzający Warszawę
rzadko zapuszczali się do dzielnic prawobrzeżnych,
chociaż od ponad wieku stanowią one
znaczącą część miasta pod względem obszaru
i ludności; dziś jest to 48% powierzchni i 35%
mieszkańców prawie dwumilionowej metropolii.
Większość budynków instytucji publicznych
znajduje się na jednym, lewym brzegu Wisły,
podobnie jak instytucje kultury oficjalnej: teatry
repertuarowe, sale koncertowe czy muzea. Prawy
brzeg z najstarszą na nim Pragą od wieków
pełnił funkcje dzielnicy głównie przemysłowej
i handlowej, a ostatnio także mieszkaniowej.
Określano ją popularnym a celnym mianem
„schodów kuchennych Warszawy”. Dopiero
ostatnich 20 lat nieco tę sytuację zmieniło.
On the Right-bank
of the River
As recently as 15 years ago, visitors to
Warsaw seldom set foot in the right-bank
districts, even though these had been
a major part of the city in terms of population
and area for over a century. Today, they
account for around 48% of the city’s area
and 35% of its population. The lion’s share
of Warsaw’s public institutions, as well as
its theatres, concert halls and museums,
however, are located on the left bank. The
right bank, whose oldest district is Praga,
has traditionally focused on trade and
industry and, more recently, housing. This has
earned Praga the popular and apt moniker
of “Warsaw’s back door”. Things have only
begun to change in the last 20 years.
►►The project was co-financed with funds
oraz Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności,
from the City of Warsaw and the Polish-
w ramach programów „Laboratorium
American Freedom Foundation as part of
Animatorni” i „Seniorzy w akcji” Towarzystwa
the Animatornia Laboratory and Seniors
Inicjatyw Twórczych „ę” oraz inicjatywy
in Action programmes run by the “ę”
„Program: Aktywna Praga” Stowarzyszenia
Association of Creative Initiatives and the
Barwy Kultury.
Active Praga Program run by The Colours
of Culture Association.
220
PL / Warszawa
fot. Kuba Stężycki
Tu miasto zachowało sporo ze swej historycznej
ciągłości, która na brzegu lewym po powstaniu
w 1944 roku została prawie zupełnie przerwana:
Niemcy zniszczyli 80% zabudowy, a ludność
wypędzili. Miasto, które komuniści pozwolili
zbudować na miejscu lewobrzeżnej Warszawy,
ma już inny charakter – nierzadko zupełnie
zmienioną siatkę ulic i odmienną w stosunku
do przedwojennej zabudowę, a ludność jest
w większości pozawarszawskiego pochodzenia.
Praga, czyli historyczne centrum prawobrzeżnej
części Warszawy, na większości swego
obszaru (stanowiącego 2% powierzchni
miasta) posiada wciąż zwartą zabudowę
sprzed II wojny światowej, jednak wbrew
powszechnemu mniemaniu również i tutaj
skutki wojny były dotkliwe: w latach 1939
i 1944 niemiecki ostrzał zniszczył dużą część
przemysłu i wiele osiedli mieszkalnych.
Prascy Żydzi, których populacja w niektórych
rejonach Pragi przekraczała 30% ludności,
zostali zmuszeni przez okupanta do
przeniesienia się do getta na lewym brzegu
Wisły i wyzbywali się nieruchomości drogą
sprzedaży lub zamiany z chrześcijanami.
W czasie trwającego na lewym brzegu powstania
warszawskiego okupanci wysłali na roboty do
Niemiec lub do obozów koncentracyjnych prawie
wszystkich mężczyzn w wieku produkcyjnym,
którzy przebywali w dzielnicach prawobrzeżnych.
Wcześniej, w wyniku nakazanej ewakuacji,
wywieziono wyposażenie fabryk. Przed
wkroczeniem armii radzieckiej wysadzono
budynki przemysłowe i mosty. Z kolei polityka
rządów komunistycznych była nastawiona
na niszczenie historycznej ciągłości Pragi.
W miejsce wyburzonej zabudowy historycznej
zamierzano postawić blokowiska, bo większość
architektury przedwojennej traktowano jako
bezwartościową. Na przeszkodzie realizacji
tych planów stanął brak funduszy.
222
Praga has preserved much of the city’s historical
flavour. The left bank was torn from its roots
following the German retaliation to the Warsaw
Uprising of 1944, when 80% of its buildings
were demolished and the population was forced
to flee. The city built in its place has a completely
different character: the street layout is different,
the architectural style is distinctly post-war, and
most of its inhabitants are from outside the city.
Praga, the historical centre of right-bank
Warsaw, is mainly an area of tightly packed
pre-war buildings, although contrary to popular
belief, it suffered greatly during World War II.
Much of its industry and housing was destroyed
by German artillery in 1939 and 1944.
Jews, who made up as much as 30% of the
population in parts of Praga, were forced out
of their homes and into the ghetto (on the
left bank) by the occupying Germans. They
were also divested of their property through
compulsory sales or exchanges with Christians.
During the Warsaw Uprising, the occupying
forces deported nearly all the able-bodied
men on the right bank to Germany for forced
labour or sent them to concentration camps.
Every piece of factory equipment had been
sequestered beforehand. All industrial buildings
and bridges were blown up before the Soviet
army entered the city. The communist policy was
to destroy Praga’s historical continuity. Plans
were in place to demolish all historical buildings
(deemed worthless by the new government)
and replace them with tower blocks, but did
not come to fruition due to lack of funds.
Areas inhabited by people associated with the
history of the district were forcibly populated
with known lawbreakers in order to drive
out the existing residents. The government
encouraged people to move into newly built
housing estates. These were considered to
PL / Warszawa
W rejonach, gdzie mieszkała ludność związana
z dzielnicą, przymusowo osiedlano osoby
mające kłopoty z prawem. Dlatego wiele
rodzin, chcąc uniknąć nowych sąsiadów,
starało się o mieszkanie w innym miejscu.
Władze proponowały przeniesienie się do
nowych osiedli, co traktowano jako awans
cywilizacyjny, zwłaszcza jeśli oferowane
mieszkania znajdowały się na lewym
brzegu. W całym mieście likwidowano
przedmieścia z marnymi, często drewnianymi
i nieskanalizowanymi domami, zastępując je
nawet dwustutysięcznymi osiedlami, złożonymi
z tandetnych bloków. Osiedlano tam głównie
ludzi, którzy nie mieli warszawskich korzeni.
Procesy te mocno naruszyły ciągłość społeczną
oraz tożsamość Pragi, a nowe dzielnice,
które ją otaczają, praktycznie tę tożsamość
utraciły – podobnie jak cały lewy brzeg.
Dziś Praga to obszar odległy od centrum
Warszawy o 2–3 km, pełen znajdujących
się często w katastrofalnym stanie starych
kamienic, często postrzegany przez pryzmat
przestępczości i chuligaństwa. Pragę opasują
wielkie blokowiska zbudowane w okresie
socjalizmu oraz mniejsze, powstałe po 1989
roku, często strzeżone, które zamieszkują ludzie
rzadko integrujący się z miastem, a jeszcze
rzadziej z dzielnicami, w których mieszkają.
Praga, będąca od 20 lat siedzibą diecezji
warszawsko-praskiej, oddzielonej od
archidiecezji warszawskiej, jest nieco bardziej
religijna niż nowe dzielnice. Poglądy polityczne
wśród jej zasiedziałych mieszkańców także
są mniej liberalne, co widać w wynikach
wyborów. Z drugiej strony jest to miejsce
coraz bardziej modne, gdzie lokuje się
kultura offowa (głównie prywatne kluby
muzyczne i galerie), często bywają tu nawet
turyści zagraniczni. Pierwszy raz w swej
prawie tysiącletniej historii Praga stała się
znana bardziej z kultury niż z gospodarki.
PL / Warsaw
be a social advancement, especially on the
left bank. Suburbs were being demolished
all over the city. Poor wooden houses with
no central plumbing made way for jerrybuilt, high-rise estates that could house
up to 200,000 people and which were
mostly populated with people from outside
Warsaw. Praga had its social continuity
and identity severely damaged, while its
surrounding districts completely lost theirs.
Praga is 2–3 kilometres from the city centre,
and now mostly consists of dilapidated
tenement houses. The area has an undeserved
reputation for hooliganism and crime. Praga
is surrounded by monolithic communist-era
housing estates and smaller, post-1989
developments enclosed by high walls and
guarded by security. Those who occupy
the latter rarely become part of the city,
let alone the district, in which they live.
Ecclesiastically, Praga has been a separate
diocese from the rest of Warsaw for 20 years
and is somewhat more religious than the city’s
newer districts. Long-time inhabitants tend
to be politically conservative, as can be seen
in their voting patterns. On the other hand,
Praga is becoming increasingly fashionable
– even foreign tourists are attracted to its
hubs of alternative culture, such as its dance
clubs and art galleries. For the first time in
its thousand-year history, Praga is becoming
better known for its culture than its economy.
Praga has a lot of immigrants from countries
to the east of Poland on account of its
low-cost housing, and many Roma people
live in neighbouring Kamionek. Europe’s
biggest international bazaar was recently
demolished to make way for the National
Stadium, which hosted the Euro 2012
Football Championships. This led the district’s
many Vietnamese immigrants to move out,
223
Ze względu na niższe ceny zamieszkują tu
imigranci, głównie zza wschodniej granicy. Na
sąsiadującym z Pragą Kamionku można spotkać
mieszkających tu Romów. Z powodu Euro 2012
i budowy Stadionu Narodowego zlikwidowano
największy w Europie międzynarodowy
bazar, który działał na starym stadionie. Po
dwudziestoletniej obecności wyniosła się z Pragi
duża kolonia wietnamska, znikły też świątynia
buddyjska i wietnamskie centrum kultury.
Architektonicznym symbolem wielokulturowości
pozostaje teraz tylko dominująca nad centrum
dzielnicy dziewiętnastowieczna cerkiew. Na
ulicach widać smagłolicych sprzedawców
papierosów (najprawdopodobniej bez akcyzy)
i nieco knajpek oraz sklepów prowadzonych
przez niedawno tu przybyłych Rosjan,
Libańczyków czy nawet Nepalczyków.
Doprowadzenie na Pragę metra, które ma
ruszyć w roku 2014, zapowiada wzrost cen
nieruchomości i inne zmiany gentryfikacyjne,
które przypuszczalnie upodobnią
dzielnicę do dzielnic lewobrzeżnych.
Warszawski folklor
w piosence
Pod koniec lat sześćdziesiątych Julian
Krzyżanowski – historyk literatury i folklorysta
– pisał, iż połączenie wyrazu „folklor”
z przymiotnikiem „warszawski” może wywoływać
zdziwienie, a nawet niedowierzanie. Miał to
być wynik utożsamienia folkloru z życiem
wsi – z kulturą ludową przejawiającą się m.in.
w odrębnych regionalnie strojach i tańcach
oraz cyklicznych obrzędach. Miasto, nie
224
and buildings such as a Buddhist temple
and a Vietnamese cultural centre to be
dismantled. This leaves the towering 19thcentury Orthodox church in central Praga
as the district’s sole architectural remnant
of multiculturalism. The streets are full of
swarthy unlicensed cigarette vendors, and
lined with shops and restaurants run by newly
arrived Russians, Lebanese and Nepalese.
The plan to plug Praga into the Warsaw metro
network in 2014 will almost inevitably lead to
a rise in housing prices and a gentrification
of the area, thus making this unique district
much more like its left-bank counterparts.
Warsaw Folklore
in Songs
In the late 1960s, literary historian and
folklorist Julian Krzyżanowski wrote that
using the words “folklore” and “Warsaw”
in the same sentence was likely to evoke
surprise, if not disbelief. This was presumably
a corollary of associating folklore with rural
life – with seeing folk culture embodied in
regional folk costumes and dances, seasonal
customs etc. However, cities, including the
capital, have their own specific natures
linked with their civic institutions, the
clash of their different ethnic, social and
professional groups, and the characters of
their different districts. One particularly vivid
example of city folk, and the medium of its
nature, are songs about local street heroes,
e.g. the “Anteks” of Kraków, the “Batiars”
of Lviv, and the “Andruses” of Warsaw.
PL / Warszawa
wyłączając stolicy, ma jednak także swoją
specyfikę związaną z funkcjonowaniem
miejskich instytucji, stykaniem się różnorodnych
grup etnicznych, społecznych i zawodowych
oraz charakterem poszczególnych dzielnic.
Szczególnie barwnym i żywym przejawem
miejskiego folkloru, a zarazem nośnikiem
tej specyfiki są miejskie pieśni sławiące
krakowskich „antków”, lwowskich „batiarów”
czy warszawskich „andrusów”.
Naturalną sceną dla wykonywania owych
piosenek było podwórze warszawskiej
kamienicy, na którym przed wojną codziennie
rozgrywał się podobny spektakl. W kolejnych
aktach zaludniali je ostrzyciele noży, węglarze,
szklarze, handlarze starzyzną oznajmiający
swoje przyjście okrzykiem „handełe, handełe”
i w końcu muzycy z harmonią, skrzypcami,
banjo, gitarą lub mandoliną, a nawet
kontrabasem. Jeśli wierzyć opowieściom,
największą popularnością cieszyli się oni wśród
młodych dziewcząt zatrudnionych jako pomoce
domowe czy kucharki. Porzucały one swe
zajęcia, by wysłuchać ballad opowiadających
historie miłosne bądź relacjonujących istotne
zajścia o tragicznym często zakończeniu.
Akcja utworów najczęściej rozgrywała się
na przedmieściach, które w przedwojennej
Warszawie stanowiły obszar pośredni między
miastem a wsią, w większości zamieszkany
przez robotników pobliskich fabryk, drobnych
rzemieślników, a niekiedy i ludzi z półświatka,
mających w ręku złodziejski fach. Częste
odwołania do poszczególnych dzielnic: Woli,
Powiśla, Czerniakowa czy Pragi, a niekiedy
nawet konkretnych ulic, jak choćby znana
„Czerniakowska, róg Gagarina”, wskazują na
niezwykle silny związek tej twórczości z miastem
i życiem jego mieszkańców. Były to zarówno
opowieści o warszawskich rzezimieszkach
i „królowych przedmieścia”, które powstawały –
jak Ballada o Felku Zdankiewiczu – rzeczywiście
PL / Warsaw
The natural setting for a performance of these
songs was the courtyard of a Warsaw tenement
that had witnessed the same thing every day
before the war. After the singing, there would
be performances from men offering knife
stropping services, coal sellers, flea market
traders shouting their arrival with “Handełe,
handełe” (a variation of the Polish word for
“trade”), and finally musicians with a concertina,
violin, banjo, guitar or mandolin, and sometimes
a double bass. If the stories are to be believed,
the musicians were most popular among the
girls, who would desert their posts as maids
and cooks to listen to ballads about love or of
events whose endings were frequently tragic.
The action of the songs usually took place in the
suburbs, which, in pre-war Warsaw, functioned
as a transition area between the city and the
countryside. They were mostly inhabited by
factory workers, craftsmen, and occasionally
delinquents who got by on thievery. The frequent
references to the various districts of Warsaw
(Wola, Powiśle, Czerniaków, Praga etc.), and
often particular streets, as in the famous
“Czerniakowska, róg Gagarina” (Czerniakowska
on the corner of Gagarina Street), demonstrated
the strong link this form of artistic expression
had with the city and the lives of its inhabitants.
These included both tales of Warsaw crooks
and “suburban queens” that really did spring
up on the streets, e.g. the anonymously penned
Ballada o Felku Zdankiewiczu (The Ballad of
Felek Zdankiewicz) (songs that qualified as city
folklore were often anonymous and had at least
three well known versions), and songs written
by professional songwriters and lyricists for the
city theatres. Other songs born of the street
included Tango andrusowskie (Andrus Tango)
and Czarna Mańka (Black Maria) before the
war and Nie masz cwaniaka nad Warszawiaka
(There is no better con man than a Warsaw
man) after the war. The most popular songs hit
the streets straightaway. As they were written
225
gdzieś „na ulicy” (autor tej piosenki, jak często
bywa w utworach zaliczanych do folkloru, jest
nieznany, zaś sama ballada ma przynajmniej
trzy warianty), jak i utwory pisane przez
kompozytorów i tekściarzy warszawskich scen
artystycznych. W ten sposób powstały przed
wojną Tango andrusowskie czy Czarna Mańka,
a w latach powojennych choćby Nie masz
cwaniaka nad Warszawiaka, znana przede
wszystkim z wykonania warszawskiego barda
– Stanisława Grzesiuka. Najpopularniejsze
szlagiery w mig podchwytywała warszawska ulica,
a że operowały jej językiem oraz traktowały o jej
bohaterach i sprawach („Na Czerniakowskiej,
Górnej, na Woli/ W ciemnych spelunkach,
gdzie życie wre” w Czarnej Mańce albo „Chodź
panna na Kamienne Schodki/ Dzisiaj jest wielki
bal u ciotki” w Tangu andrusowskim), szybko
zatracały sceniczny rodowód i w naturalny sposób
stawały się częścią repertuaru miejskich kapel.
Całe rzesze odbiorców znały je właśnie z wykonań
podwórkowych, nagradzanych zrzucanymi
z okien pieniążkami owiniętymi w papier.
Tak było też z fokstrotem Chodź na Pragę z rewii
Uśmiech Warszawy, wystawionej w teatrzyku
„Morskie Oko” w roku 1930, po dziś dzień
wykonywanym między innymi przez Kapelę
Czerniakowską czy Kapelę Praską. Piosenka
rozpoczynająca się od słów „Jesteśmy z tamtej
strony Wisły z naprzeciwka./ Mamy swój fason
i swój własny szyk” stała się swoistym hymnem
prawobrzeżnej Warszawy, wskazującym na
poczucie odrębności wobec innych warszawskich
dzielnic. Pojawia się w niej jeszcze jeden istotny
składnik stołecznego folkloru – gwara czyli język
warszawskiej ulicy. Spopularyzował ją w felietonach
Stefan Wiechecki zwany Wiechem. Wprawdzie
on sam wychował się na Woli, jednak spora
część jego bohaterów pochodziła ze Szmulek
(co samo w sobie jest gwarowym określeniem
Szmulowizny) lub Targówka, gdzie jeden z nich
– Teofil Piecyk – ma nawet ulicę swego imienia.
Wiele wyrażeń gwarowych przeniknęło też do
226
in their argot of the street and concerned well
known people and events, they soon grew
out of their stage origins and became staples
in the repertoires of bands around town. So
people learned about them from courtyard
performances where the musicians were paid
with coins wrapped in paper and thrown from
the windows of the upper floors of tenements.
ogólnopolskiego języka potocznego i utrwaliło
się w formie zabawnych powiedzeń oraz form
gramatycznych, jak wyrazy z końcówką –ak
(łącznie z określeniem mieszkańca stolicy
„Warszawiak” czy słowem „cwaniak”). Inny
charakterystyczny element stanowią zmiękczenia
głosek, które pojawiają się w refrenie tej piosenki:
„Rzuć, bracie, blagie i chodź na Pragie”.
This was also the case with the foxtrot Chodź
na Pragę (Come to Praga) from a revue entitled
Uśmiech Warszawy (Warsaw Smile) staged
at the “Morskie Oko” theatre in 1930 and
still performed by the Kapela Czerniakowska
and the Kapela Praska bands today. The
song begins with the words “We’re from the
other bank of the river, from the other side /
We have a style and chic all our own. / When
we don’t have enough for vodka, we’ll have
a beer. / No one from Warsaw can beat us.”
and soon became the unofficial anthem of
the right-bank, venting as it did its feeling of
separateness from the rest of Warsaw. The
song illustrates another component of Warsaw
folklore, viz. the Warsaw street dialect. This
was popularised in the columns of Stefan
Wiechecki, who wrote under the nom de plume
“Wiech”. Although he grew up in Wola, most of
the characters Wiech wrote about came from
Szmulki and Targówek, where one of the streets
was actually named after the literary character
Teofil Piecyk. Many dialect expressions made
their way into the national colloquial language
and survive in a number of catchphrases
and even grammatical forms such as the
demonymic suffix “-ak” (e.g. a “Warszawiak” is
someone from Warsaw). Another characteristic
element of the local dialect can be seen
in the softening of the consonant “g” in
the chorus of the song mentioned above:
“Rzuć bracie blagie i chodź na Pragie”.
Wprawdzie od dawna nie istnieje Luna Park,
przedwojenne miejsce rozrywki położone
w rejonie dzisiejszego Parku Praskiego, a bazar
Różyckiego – legendarne miejsce handlu pod
gołym niebem – ledwie zipie, jednak na Pradze
nieodmiennie można trafić na ślady dawnej
Warszawy. W przedwojennych kamienicach
mieszkają jeszcze ludzie pamiętający czasy, kiedy
bazar był ostoją także innych elementów praskiego
folkloru: hazardowej gry „w trzy karty” oraz tradycji
zachwalania, targowania i naciągania – wszystko
to z warszawskim humorem i sprytem. Pyzy
i flaki ze słoiczków, którymi można było się tam
pożywić, zostały utrwalone w piosence Jaremy
Stępowskiego, śpiewanej przy akompaniamencie
Kapeli Warszawskiej Stanisława Wielanka: „Dla
mnie bomba te pyzy z bazaru,/ Na stojaka je
wtrajać nie wstyd./ Do nich piwko z warszawskiego
browaru/ I już w dechę, i dobra, i git!”. Bogata
oferta – zgodnie z powiedzeniem, że na Różycu
można kupić wszystko: „Kawior, szampan,
śledzie z beczki,/ Czapka z daszkiem, hełm
niemiecki,/ Jakiś rower bez pedałów,/ Czajnik
z gwizdkiem, sztyft z regału...” – pojawia się
we współczesnym wierszu Henryka Rejmera
Ballada o Bazarze Różyckiego, który również stał
się popularną piosenką. Na skwerze u zbiegu
ulic Floriańskiej, Jagiellońskiej i Kłopotowskiego
w ostatnich latach stanął interaktywny pomnik
Praskiej Kapeli Podwórkowej, dzięki któremu
można sobie przypomnieć ten element miejskiego
życia i wysłuchać warszawskich szlagierów.
Ciągle jednak są jeszcze ludzie, którzy oferują
znacznie więcej – wspólne śpiewanie na żywo
pod jednoczącym hasłem „Cała Praga śpiewa”.
Although Luna Park, a pre-war entertainment
site where Praski Park is today, is long gone and
PL / Warszawa
PL / Warsaw
the Różycki Bazaar – the district’s legendary
open-air bazaar – is struggling to survive, you
can still come across relics of the old Warsaw
in Praga. The old tenement houses are still
inhabited by people who remember the days
when the Bazaar was the mainstay of Praga
folklore with its popular three-card monte
games and its tradition of touting, wheeling and
dealing, and conning – all in good old Warsaw
flair and humour. Pyzy (potato dumplings) and
tripe sold in jars were the staple foodstuffs sold
at the bazaar and have even been preserved
in a song that Jarema Stępowski recorded
with the Stanisław Wielanek Band: “Those
pyzys are great for me/ I’m not ashamed to
eat them standing/ Wash them down with
a Warsaw beer/ Everything’s fine and dandy”.
The Bazaar was known far and wide for its
rich assortment of goods. It was said that you
could buy anything at Różycki Bazaar. “Caviar,
champagne, herrings from a barrel/ A cap,
a German helmet/ A bike without pedals/
A kettle with a whistle, a pin from a bookshelf...”
wrote Henryk Rejmer in a contemporary poem
Ballada o Bazarze Różyckiego (The Ballad of
Różycki Bazaar), which also became a popular
song. There is a Praga Street Band monument
in the park at the intersection of Floriańska,
Jagiellońska and Kłopotowskiego streets. It
was erected a few years ago and lets people
recall (through a request sent via a text
message) this important element of past city
life and listen to old Warsaw songs. But there
are people who can offer much more than
that – who offer their communal singing under
the unifying slogan “All Praga is Singing”.
227
Chodź na Pragie
(1930)
Come to Praga
(1930)
Słowa: Stanisław Biernacki
(pseud. Tadeusz Stach)
Lyrics: Stanisław Biernacki
(pen name: Tadeusz Stach)
Jesteśmy z tamtej strony Wisły, z naprzeciwka.
Mamy swój fason i swój własny szyk.
Gdy nam na wódkę brak, lubimy popić piwka.
W tem nie dorówna nam warszawski żaden łyk.
We’re from the other bank of the
river, from the other side
We have a style and chic all our own.
When we don’t have enough for
vodka, we’ll have a beer.
No one from Warsaw can beat us.
Ref.: Rzuć, bracie, blagie i chodź na Pragie,
Weź grube lagie, melonik tyż.
Zobaczysz Pragie, dziewczynki nagie!
Każda na wagie ma to, co wisz.
Byle łamagie i Babe Jagie
U nasz się bierze pod żeberko i za kark.
Więc podnieś flagie, weź na odwagie
I chodź na Pragie pod lunapark.
U nasz na Pradze są rozrywki kurtularne,
Ale najlepszy w Parku Praskim – lunapark.
U nasz się tańczy tylko tanga popularne
Z dziewczyną, co ma czerwień
buraczkowych warg.
Ref.: Rzuć, bracie, blagie i chodź na Pragie...
Nasz tam nie bawi żaden bejc i żadne radio.
Tylko harmonia to instrument nasz.
A kiedy tańczysz, bracie, z naszą Leokadią,
To wtedy w łapie najmniej ze sto kilo masz!
Ref.: Rzuć, bracie, blagie i chodź na Pragie...
Chorus: Stop clowning ’round
and come to Praga.
Bring a thick stick and a bowler hat.
You’ll see Praga and some naked girls!
They come in all shapes and sizes,
they will all have what you’re after.
Any clumsy klutz or ugly witch, can
you hug and ask to dance.
So grab the flag, and have a drink,
and come to Praga to the Luna Park.
In Praga we have lots of interesting places,
But the best is the Luna Park in Praski park.
You can dance to popular tangos
with a girl whose lips are beetroot red.
Chorus: Stop clowning round
and come to Praga...
We don’t like no fancy dressing or no radio
We only like the concertina, that’s our thing.
And brother, if you can dance with our Leokadia,
you can lift at least a hundred kilos!
Bogdanem Bocheńskim, Janem
Knytem, Marylą Kozon, Wandą
Kozłowską, Zofią Kur, Zofią
Matusiak, Ireną Mroziewicz,
Józefem Szczepańskim oraz
Magdaleną Latuch
PL / Warszawa
Interview with
the members of
the “Cała Praga
Śpiewa” group
Bogdan Bocheński, Jan Knyt,
Maryla Kozon, Wanda Kozłowska,
Zofia Kur, Zofia Matusiak, Irena
Mroziewicz, Józef Szczepański
and Magdalena Latuch
How did your communal singing begin?
Jak się zaczęło państwa wspólne śpiewanie?
Bogdan Bocheński: Jak nastała nasza
kierowniczka, pani Magdalena Majchrzak, to
przeorganizowała kuchnię, pomieszczenia
i wszystko, i zaczęła się działalność kulturalna,
najpierw śpiewanie. Było nas kilkoro,
mieliśmy występ i zaczęła mnie kierowniczka
„dusić”. Ja mówię: „Nie, nie potrafię, nie
będę śpiewał, nie ma sensu” – uparłem się.
Odpuściła. Za jakiś czas znowu przypuściła
atak i musiałem zacząć. Nagle przychodzi
Magda z projektem na Brzeską. To był
szok. I Justynka Jary. Pierwsza piosenka
Jedziemy na Pragę – było ciężko, potem ta
piosenka została piosenką sztandarową.
I tak w jednym miesiącu zaczęliśmy śpiewać.
Okazało się, że będziemy mieli występ...
Ojejku, co to będzie, ale nic, dobra, trema była
niesamowita, ale wystąpiliśmy, jakoś poszło.
Magdalena Latuch: Dowiedziałam się,
że tu jest grupa osób, które chciałyby
coś robić, i że były dwa projekty z kapelą
„Czarne Motyle”, że śpiewaliście w różnych
klubach. Pomyślałam sobie, że na pewno
się zgodzicie na ten pomysł. Pamiętam, że
pierwszy raz przyszłam w trakcie obiadu.
Chorus: Stop clowning ’round
and come to Praga...
228
Rozmowa
z członkami
zespołu
„Cała Praga
Śpiewa”
PL / Warsaw
Bogdan Bocheński: When Ms Magdalena
Majchrzak became the manager she
reorganised the whole house – the kitchen,
the rooms, everything. That’s when our cultural
activities began, including our singing. There
were only a few of us, we gave a performance
and the manager started to “push” us. I told
her: “No, I can’t sing, I won’t do it, there’s no
point.” I stuck to my guns. She gave up. A little
while later, she started pushing again and
I had to start. Then, all of a sudden, Magda
turned up in Brzeska St. with her project. It
all came as something of a shock. And then
there was Justyna Jary. The first song was
“Come to Praga”. It was a tough one, but it
later became our signature tune. And so, we
simply took up singing one month. One day
we learned that we were going to perform in
public. Oh dear, we thought, but we agreed.
We had enormous stage fright, but we went
through with it, and somehow it all went well.
Magdalena Latuch: I remember when I found
out that there was a group of people who
wanted to do something together and that
you liked to sing and that there had already
been two projects realised in cooperation with
the “Czarne Motyle” (Black Butterflies) band
229
Zofia Kur: Polubiliśmy Madzię wszyscy,
dała nam dużo i dużo nas nauczyła.
Z początku musiałam wychodzić, żeby
gotować obiady, ale sobie załatwiłam obiady
w ośrodku i już nie muszę wychodzić.
Wanda Kozłowska: Przede wszystkim
trzeba polubić prowadzących, my bardzo
lubimy orkiestrę, młodzi są...
Zofia Matusiak: Bawimy się z nimi, jak oni grają.
and that you performed in various clubs.
I thought that you might go along with my idea.
I remember that I first came round at lunch time.
Zofia Kur: We all took to Magda. She gave
us a lot and taught us a lot. At first, I had
to leave rehearsals to go home and cook
lunch, but I late arranged to eat at the
centre so I don’t have to leave any more.
Wanda Kozłowska: Above all you have to like
your leaders. We like the orchestra a lot.
B.B.: Oni są świetni.
Z.K.: Jest jak w rodzinie. Mówimy sobie
na ty. Po prostu żeśmy to sobie uzgodnili
wspólnie, że tak będziemy mówić.
Jak wyglądały początki?
Z.K.: Próby, próby, próby i występy.
Ale musieliśmy się uczyć.
B.B.: Justyna Jary musiała nas nauczyć. Zaczęła
od tak zwanej gimnastyki ust, twarzy, całego
ciała. Jak to się mówi: przeprowadzić rezonans
organizmu, żeby to wszystko zadziałało, żeby
zagrało. To było z pół godziny gimnastyki przed
śpiewem. Powoli, powoli, jak to się mówi, każda
następna piosenka szybciej szła. Spotkanie
co tydzień mieliśmy, po dwie godziny.
A jak zostały wybrane piosenki?
Z.K.: Myśmy znali melodie, tylko – jak to starsi
– nie mogliśmy słów wszystkich skojarzyć, to
nam Justyna z muzykami znaleźli w internecie.
B.B.: Miałem jeszcze zeszyty, książki z piosenkami,
Bronisława Wieczorkiewicza Warszawskie ballady
podwórkowe, mam biesiadne, weselne, mnóstwo,
i cały czas coś się dokłada. Jednocześnie Krzysztof
Mikołajczyk, którego dziś nie ma z nami, napisał
kilka piosenek, między innymi Chłopaki z Pragi.
230
Zofia Matusiak: We have a lot of
together when they play.
B.B.: They’re great.
Z.K.: It’s like in a family. We use first
names. We just agreed to do it.
What was it like in the early days?
Z.K.: Rehearsals, rehearsals, rehearsals and
performances. But we had to learn somehow.
B.B.: Justyna Jary had to teach us. She began
with what she called mouth, face and body
gymnastics. This was meant to make the body
resonate, so that everything went OK. We had
half an hour of gymnastics before singing.
Slowly, slowly, as they say. Each song was a little
faster. We met every week for two hours.
How were the songs selected?
Z.K.: We knew the melodies, but being
old we couldn’t remember all the lyrics.
So Justyna and the musicians tracked
down all the songs on the Internet.
B.B.: I had notebooks and songbooks, such
as the Warszawskie ballady podwórkowe
(Warsaw Ballads) by Wieczorkiewicz. We
PL / Warszawa
Z.K: Znam je wszystkie na pamięć! Tych trzech,
co Krzysio teraz ułożył, też się nauczę!
Jan Knyt: Znałem te piosenki od dziecka, bo
jestem z muzykalnej rodziny, ojciec grał, a ja
sobie różne pisma kupowałem, co były piosenki,
i rozgrywałem. Stare szlagiery, operowe,
sentymentalne tanga. Jesteśmy z Pragi to
pierwszy raz tu słyszałem, więc siadałem koło
Bogdana i koło Krzyśka, i łatwiej było mi śpiewać.
Czy w państwa domach, na podwórkach się
śpiewało?
W.K.: Na przyjęciach w domu, na urodzinach,
imieninach, jak się spotykaliśmy kiedyś, jak
byłam młoda, bo teraz to mało się spotykamy.
Urodziłam się na Pradze i kocham praskie
piosenki, kocham Pragę i nigdzie bym nie
chciała mieszkać, tylko na Pradze.
B.B.: Można powiedzieć, że w rodzinach nie
ma takiej tradycji śpiewania, zanika, nagle się
okazuje, że ludzie nie znają piosenek. Nie znają
tekstu, nawet i melodii nie znają. Nie ma tej
tradycji w radiu czy w telewizji, jeżeli jest coś
dobrego, to w nocy puszczają niestety. Ja jako
kilkunastoletni chłopak dowiedziałem się od
znajomych, że na Środkowej jest ognisko. Przed
wojną to się nazywało Towarzystwo Przyjaciół
Dzieci Ulicy, prowadził je „Dziadek” Lisiecki,
który z początku gromadził tam gazeciarzy. Oni
mieli gdzie się schronić, mieli co zjeść po tym,
jak po całych dniach biegali po Warszawie. Po
wojnie „Dziadek” przekształcił to na Państwowy
Zespół Ognisk Wychowawczych. Ja tam
odrabiałem lekcje, miałem zajęcia sportowe,
obiady, kolacje, doskonałe posiłki były. Tam
się śpiewało. W wakacje wyjeżdżaliśmy na
obozy do Świdra. Spaliśmy w namiotach,
podzieleni na grupy, ogólnie około dwustu
osób, sami chłopcy. Co tydzień były ogniska,
każda grupa coś wystawiała: skecze, piosenki.
Rano biegliśmy nad Świder umyć się, później
PL / Warsaw
have bawdy songs, wedding songs... lots of
different songs... and we’re constantly adding
new ones. And Krzysztof Majchrzak – who’s
not here today – has written a few, including
the Chłopaki z Pragi (The Praga Boys).
Z.K.: I know them all by heart. I’m also
going to learn the three Krzysztof wrote.
Jan Knyt: I’ve known these songs since
childhood as I come from a musical family.
My father used to play an instrument and
I’d buy magazines with songs and play
them – old hits, opera arias, sentimental
tangos... I first heard We are from Praga
here, so I sat down next to Bogdan and
Krzysztof and it was easier for me to sing it.
Was there a lot of singing in your homes or
your backyards?
W.K.: There was singing at home, at
birthday parties, at family dos... whenever
we met up when I was young, as we don’t
get together all that much now. I was born
in Praga and I love Praga songs. I love
Praga and wouldn’t live anywhere else.
B.B.: You could say that there’s no longer any
tradition of singing in families. It’s gone. And
suddenly you find that nobody knows any songs
anymore. They don’t know the lyrics. They don’t
even know the melody. There’s no tradition of
playing old songs on radio or television. Anything
interesting is aired late at night, unfortunately.
When I was a teenager, I used to find when
there was a bonfire in Środkowa St. from my
friends. Before the war, the place was called
the Society of the Friends of the Children of
the Street and it was run by Grandpa Lisiecki,
who took the newspaper boys under his wing.
These boys had somewhere to rest after
running around Warsaw all day. After the war,
Grandpa Lisiecki transformed the place into
231
uroczysty apel – albo była śpiewana Rota,
albo hymn państwowy. Śpiewanie piosenek
prowadził zastępca „Dziadka”. Z każdą grupą
opracowywał piosenki. Mieliśmy swój hymn:
Kurier Czerwony – wszystkie słowa mam.
I od tego się zaczęło moje śpiewanie.
Kto z państwa jest w grupie od momentu jej
założenia?
B.B.: Ja.
M.L.: Pamiętam, że pani Irenka przyszła z panią
Zosią. Pani Zosia powiedziała któregoś razu:
„A przyprowadzę koleżankę z Klubu Złotego
Wieku”. I pani przyszła jako reprezentacja tego
klubu, ze śpiewnikiem, i już Pani z nami została.
Irena Mroziewicz: : Lubię te
piosenki i chciałam śpiewać.
Józef Szczepański: Jakoś się
dogadaliśmy z Zosią, zaczęliśmy
razem chodzić i przychodzimy.
Z.M.: Ja jestem dopiero trzeci raz. Byłam
u koleżanek na placu Hallera i dowiedziałam
się, że tu będzie występ. I zauroczyłam
się tymi piosenkami, mówię: „Przyjdę
w środę śpiewać” i przyszłam.
Maryla Kozon: Chodzę drugi, trzeci
miesiąc, ale mi się bardzo podoba, są
piosenki wesołe, które ja w większości
znam z moich młodych lat. Jestem wesoła
i będę chodziła, bo mi się podoba.
Co najbardziej lubią państwo w swoich
występach?
M.K.: Podoba mi się zadowolenie
publiczności, uśmiechy na twarzy.
Z.M.: Śpiewają razem z nami, podoba im się.
232
a National Complex for Educational Centres.
I used to do my homework there, I took part in
sports classes, I ate lunch, dinner... the meals
were delicious. We used to sing there too. In
summer, we used to go on trips to Świder. We’d
sleep in tents, divided into groups. There’d be
two hundred people there – all boys. We had
bonfires every week and each group would put
on a show – songs and comedy acts. In the
morning, we’d all run down to the Świder River
and wash up. Then we’d have an assembly or
sing Rota”(The Oath) or the national anthem.
Grandpa Lisiecki’s deputy was in charge of the
singing. He used to work on songs with each
of the groups. We had our own anthem: The
Red Messenger. I can still remember all the
lyrics. This where my singing history began.
B.B.: Jest jeszcze jedna rzecz. Na naszych
występach są starsi i młodsi, i wielokrotnie
ci młodsi z zainteresowaniem słuchali
i bawili się, zdarzało się, że oni nigdy tego nie
słyszeli albo im się o uszy tylko obiło. Chodzi
o wskrzeszenie śpiewu, tradycji Starej Pragi,
bo przecież Starej Pragi już praktycznie nie
ma. Kiedyś Stara Praga, Szmulki i tak dalej
w 90% miała drewniane domy, parterowe
i piętrowe. Teraz tylko na Kawęczyńskiej zostały.
Przedtem ludzie, jak mieszkali na jednej ulicy,
rodzili się, żyli, umierali, nie chodzili na inne
dzielnice, nawet z ulicy nie wychodzili, życie
toczyło się w oknach, na podwórkach, przed
bramami, wtedy zaczynali śpiewać, bawić
się. Każdy każdego znał. Obcy nie mógł tam
wejść, ale potem zaczęło się zmieniać. Dlatego
chodzi, żebyśmy te stare piosenki śpiewali.
Which of you have been in the group from the
very beginning?
Rozmawiały Zofia Dworakowska
i Joanna Kubicka
B.B.: Me.
M.L.: I remember that Ms Irena came here
with Ms Zofia. Ms Zofia told us once: “I’m
going to bring a friend I know from the
Golden Age Group”. And the lady came
as a representative of the other club. She
brought a songbook and she stayed with us.
O projektach
międzypokoleniowych
Irena Mroziewicz: I like these
songs and I wanted to sing.
Józef Szczepański: We got along with Zofia,
we started coming, and here we are.
Z.M.: I went to see some friends in Haller
Square and I found out that there was
going to be a concert here. I was enchanted
with the songs so I told them: “I’ll come
to rehearsal on Wednesday” and I did.
Maryla Kozon: I’ve been coming here for two
or three months now and I like it. The songs
PL / Warszawa
Relacje międzypokoleniowe są podstawą
funkcjonowania każdego społeczeństwa.
W kulturach tradycyjnych, gdzie zasadniczą rolę
odgrywał przekaz ustny, seniorzy traktowani
byli jako niezastąpiona skarbnica mądrości
wielu pokoleń. Wiedzieli, jak funkcjonuje świat,
i przekazywali młodym wiedzę niezbędną
do podjęcia pracy, założenia rodziny oraz
współdziałania w grupie. Doświadczenia
następujących po sobie pokoleń były do siebie
podobne. Obecnie żyjemy w świecie, który
PL / Warsaw
are merry and I know most of them from my
youth. I’m a cheerful person and I’m going to
keep coming here as I really enjoy myself.
What do you like most about performing?
M.K.: I really love it when the audience is
happy, when there are a lot of people there.
Z.M.: They sing along. That means they
really like us.
B.B.: There’s one other thing. The people
who come to our shows are both old and
young and often the young ones listen very
attentively and really enjoy themselves. It
often happens that they’ve either never
heard these songs at all or have only heard
them in passing. We want to spark up the
tradition of the Old Praga, of song singing, as
the Old Praga is practically non-existent now.
There was a time when the Old Praga – the
Szmulki area and so on – had 90% wooden,
single or one-storey wooden houses. There
are only a couple in Kawęczyńska St. now.
People used to live on a street, give birth to
children, live and die... They did not commute
to other districts. They didn’t even venture
out of their own street. Life was lived in the
streets, in the windows, in the backyards,
in front of the gateways... people would
often sing and enjoy themselves. Everyone
knew everyone else. Strangers were not
let in. Later things changed. That’s why
we should continue to sing these songs.
and Joanna Kubicka
233
szybko się zmienia. Współcześni rodzice nie
są w stanie przewidzieć, jak będzie wyglądało
życie ich dzieci. Szybkie tempo zmian i postęp
technologiczny sprawiają, że wiedza i informacje
gromadzone przez całe życie szybko się
dezaktualizują. Przemiany modelu rodziny
i migracje zarobkowe sprawiają, że coraz mniej
osób żyje w rodzinach wielopokoleniowych.
Rozluźniają się więzi i zależności pomiędzy
młodymi i starszymi. Coraz częściej mamy
wrażenie, że spotkanie pokoleń to spotkanie
różnych kultur, konfrontacja plemion, które
mówią różnymi językami. Inność nie musi
jednak oznaczać braku porozumienia.
Obecnie stoimy przed wyzwaniem rozwijania
przestrzeni spotkań dla międzypokoleniowych
także poza rodziną (np. w kręgach sąsiedzkich,
w szkole, w pracy), opartych nie na hierarchii,
ale na partnerstwie. Współcześnie relacja
„Mistrz – Uczeń” nie jest przypisana do wieku,
ale zależy od umiejętności i doświadczenia,
które posiadają zarówno młodzi, jak i starsi. Jest
to sytuacja nowa, która wymaga otwartości na
zamianę ról, wzajemnego uczenia i słuchania
się. Młodzi mogą zdobywać od starszych
przydatną wiedzę i doświadczenie, których
nie sposób „wyguglować w internecie”. Starsi,
rozmawiając z młodymi, mogą lepiej poznać
i zrozumieć współczesny świat oraz zmiany,
jakie w nim zachodzą. Kształtowanie relacji
międzypokoleniowych na zasadzie partnerstwa
wymaga jednak rewolucji w systemie edukacji
i funkcjonowania rodziny. Dostrzeżenie
i docenienie działań międzypokoleniowych
związane jest z kolei z potrzebą budowania
spójnych i zintegrowanych wspólnot lokalnych,
odpowiadających na potrzeby różnych grup
i jak najpełniej korzystających z ich zasobów.
Działania międzypokoleniowe od wielu
lat rozwijane są bardzo dynamicznie
i systemowo w Stanach Zjednoczonych
oraz w krajach Europy Zachodniej. W wielu
234
Intergenerational
projects
Intergenerational relationships lay the foundation
for the functioning of any society. In traditional
cultures, where the focus was on customs
and oral records, seniors were treated as an
indispensable source of wisdom for many
generations. They knew how the world ticked and
passed on knowledge necessary to take up a job,
start a family or work in a group. Successive
generations went through similar experiences.
Today, we live in a fast-changing world. Parents
cannot foresee what their children’s lives will be
like. The rapid pace of change and technological
development can render knowledge and
information collected over a lifetime obsolete
overnight. Due to the changing family model and
the need to migrate for work, fewer and fewer
people live in multigenerational families. Bonds
and relationships between young and old have
weakened. A meeting of different generations
more and more frequently feels like a meeting
of different cultures, a confrontation of tribes
speaking different languages. However, otherness
does not have to mean lack of communication.
We now face the challenge of having to find
room for intergenerational relationships outside
the family as well (e.g. in the neighbourhood, at
school, and at work), and these will not be built
on hierarchy but partnership. The contemporary
version of “Master and Apprentice” does
not depend on age but on the abilities and
experience of both young and old. This is
a new situation that requires openness to
changing roles, mutual learning and listening
to each other. The young can acquire useful
knowledge and experience that cannot be
googled from the older generation. By talking
PL / Warszawa
państwach działają placówki specjalizujące
się w gromadzeniu informacji na ten
temat, prowadzące szkolenia i badania,
opracowujące standardy i zbierające dobre
praktyki (np. The Centre for Intergenerational
Practice w Wielkiej Brytanii czy Projektebüro
„Dialog der Generationen” w Niemczech).
Także w Polsce coraz częściej włącza się
perspektywę międzypokoleniową do planowania
programów aktywizujących osoby starsze
oraz do programów integracji społeczności
lokalnych. Ciągle jednak jesteśmy na etapie
zbierania doświadczeń i wypracowywania
modeli dostosowanych do polskich realiów.
Wiele inspiracji do refleksji dostarcza definicja
działań międzypokoleniowych, uzgodniona
przez uczestników międzynarodowego badania
realizowanego na zlecenie UNESCO: „Programy
międzypokoleniowe są nośnikiem celowej
i zaplanowanej w czasie wymiany zasobów
i procesu uczenia się pomiędzy młodszymi
i starszymi generacjami. Wymiana ta przynosi
korzyści indywidualne i społeczne”1.
Zgodnie z tą definicją udany projekt
międzypokoleniowy powinien:
–– pokazywać uczestnikom wzajemne korzyści;
–– ustalać nowe role społeczne i pozwalać
na wychodzenie poza stereotypy;
–– angażować przynajmniej dwa pokolenia,
których nie łączą więzi rodzinne;
–– prowadzić do wzajemnego zrozumienia
pomiędzy młodymi i starszymi generacjami;
–– podnosić samoocenę obu grup;
–– pomagać w rozwiązywaniu problemów
lokalnych i w zaspokajaniu potrzeb
dotyczących zaangażowanych generacji;
–– rozwijać więzi międzypokoleniowe.
Podczas „Kursu Mistrzowskiego”,
zorganizowanego przez Towarzystwo Inicjatyw
Twórczych „ę” dla animatorów, którzy biorą
udział w programie „Seniorzy w akcji” (www.
PL / Warsaw
to the younger generation, the elderly can get
to know and better understand today’s world
and the changes taking place in it. However,
forming intergenerational relationships based
on partnership requires a revolution in the
educational system and the family model. On
the other hand, perceiving and appreciating
intergenerational practice requires building
coherent and integral local communities that
can respond to the needs of various groups
and make best use of their resources.
Intergenerational practice has been developed
very dynamically and systematically in the
US and Western Europe. Many countries
have institutions that specialise in gathering
information on this subject, running workshops
and conducting research, and developing
standards and collecting examples of best
practice (e.g. The Centre for Intergenerational
Practice in the UK and the Projektebüro
“Dialog der Generationen” in Germany). The
intergenerational approach is now being more
frequently included in activation programs
for the elderly and in social integration
programs in Poland as well. We are still,
however, at the early stage of collecting
experiences and working out activity models
appropriate to the Polish situation.
The definition of intergenerational practice
adopted by the international research team
set up by UNESCO is a good starting point
to reflect on the subject: “Intergenerational
programmes are vehicles for the purposeful
and ongoing exchange of resources and
learning among older and younger generations
for individual and social benefits.”.1
In light of this definition a successful
intergenerational project should:
–– demonstrate mutual benefits for participants;
–– establish new social roles and
transcend stereotypes;
235
seniorzywakcji.pl), także zastanawialiśmy
się nad zasadami ważnymi dla działań
międzypokoleniowych. Wśród najczęściej
formułowanych reguł pojawiały się:
–– akceptacja różnorodności postaw,
doświadczeń i wyglądu;
–– ciekawość drugiego człowieka;
–– otwartość na wzajemne słuchanie
i wzajemne uczenie się;
–– zadbanie o integrację, szukanie wspólnych
„przestrzeni” (pasje, doświadczenia itp.);
–– tworzenie atmosfery „bycia razem”
zamiast wychowywania i pouczania;
–– przełamywanie stereotypów wiekowych,
czujność na stereotypy i dominację;
–– pełne zaangażowanie uczestników
każdego pokolenia w opracowywanie
programu, jego przebiegu i rezultatów;
–– wzmacnianie postaw obywatelskich,
uczestnictwa w życiu dzielnicy
lub miejscowości.
Powyższa lista zasad na pewno nie jest
kompletna. Może natomiast służyć animatorom
inicjatyw międzypokoleniowych jako punkt
wyjścia do własnych poszukiwań i uzupełnień.
–– involve at least two non familial generations;
–– lead to mutual understanding between
the younger and older generations;
–– raise the self-esteem of both groups;
–– help overcome local problems and fulfil the
needs of all the generations involved;
–– develop intergenerational relationships.
During the “Master Program” organized by
the “ę” Association of Creative Initiatives for
animators taking part in the “Seniors in Action”
(www.seniorzywakcji.pl) program, we discussed
the major principles of intergenerational
practice. The most common included:
–– accepting a variety of attitudes,
experiences and appearances;
–– being interested in the other person;
–– being open to listening and
learning from each other;
–– focusing on integration, looking for common
ground (hobbies, experiences, etc.);
–– creating a feeling of “being together”
instead of instructing and lecturing;
–– challenging age stereotypes, and being
alert to stereotypes and domination;
–– fully engaging every generation in
drafting the program, participating in
it, and working on the final results;
–– strengthening civic attitudes and
participating in local activities.
Targówek
– w poszukiwaniu
zmiany
– 238 –
Targówek – In
Search of Change
Alan Hatton-Yeo, Toshio Ohsako, Intergenerational Programmes: Public Policy and Research Implications. An
International Perspective, The UNESCO Institute for Education, The Beth Johnson Foundation 2000; dokument dostępny
pod adresem: http://www.unesco.org/education/uie/pdf/intergen.pdf [10.11.2012].
236
PL / Warszawa
Our Daily
Block
Reblok. Block Housing
Revisited
Rozmowa z Hanną
Nowak-Radziejowską
oraz Krzysztofem
Mikołajewskim
Intrerview with Hanna
Nowak--Radziejowska
and Krzysztof
Mikołajewski
warszawa / warsaw
1 – 243 –
Reblok. Blokowiska
reaktywacja
–
– 247 –
This list is far from complete. However, it
is a good point of departure for animators
of intergenerational initiatives conducting
their own research into the subject.
Blok nasz
powszedni
Site-specific
– próba definicji
– 251 –
Site-specific
– Attempt at
Definition
►►Projekt Reblok. Blokowiska reaktywacja
►►The project Reblok. Block Housing Revisited
został zainaugurowany przez konferencję
was initiated at an international conference
międzynarodową – jej celem było
whose goal was to develop a revitalising strategy
wypracowanie strategii rewitalizacyjnej dla
for the Targówek district and to raise awareness
dzielnicy Targówek oraz zwrócenie uwagi
of the problems of high-rise housing blocks
lokalnych decydentów na problematykę
among local decision-makers. The conference
blokowisk. Konferencji towarzyszyły
was accompanied by artistic interventions whose
interwencje artystyczne, które miały nakłonić
aim was to encourage people to reflect on the
mieszkańców do refleksji nad znaczeniem
significance of their place of abode. Everyone
ich miejsca zamieszkania. Chętni mogli
enthusiastically took part in an artistic action
m.in. budować Autoportret Dzielnicy razem
that involved creating a Self-portrait of the
z artystami Pawłem Althamerem i Michałem
District with artists Paweł Althamer and Michał
Mioduszewskim, sadzić rośliny z kuratorką
Mioduszewski, planting flowers with curator Mika
Miką Grochowską, robić zdjęcia z Grupą
Grochowska, taking pictures with the Grupa
OkołoFotograficzną albo odwiedzić „kino
OkołoFotograficzna, or visiting a cinema on
na dachu” prowadzone przez Towarzystwo
a roof set up by the “ę” Association of Creative
Inicjatyw Twórczych „ę”. W ramach projektu
Initiatives. The idea was to show that even a tiny,
odbyły się też konsultacje społeczne i cykl
fleeting change in a space can assign a new
działań streetworkerskich. Jako owoc
meaning to it and do away with the stereotypical
projektu powstała strefa REFUN: plac zabaw
perception of block housing. As part of the
skonstruowany z wtórnie odzyskanych
project, community consultancy sessions and
materiałów.
a series of street working activities were also
held. The REFUN zone – a playground made
Targówek
– w poszukiwaniu
zmiany
Anna Wieczorek
Targówek
– In Search
of Change
Anna Wieczorek
Targówek jest jedną z większych dzielnic
Warszawy (ok. 120 tysięcy mieszkańców, ponad
2437 ha powierzchni), położoną peryferyjnie
na praskiej, mniej prestiżowej stronie
miasta. Obejmuje cztery części: dwa osiedla
o zabudowie wielorodzinnej – Bródno i Targówek
Mieszkaniowy, Zacisze-Elsnerów z budownictwem
jednorodzinnym oraz Targówek Fabryczny,
gdzie znajdują się zakłady produkcyjne.
Targówek is one of the largest districts of Warsaw
(approx. 120,000 inhabitants in an area of over
2,437 ha) and has a peripheral location on the
not-so-prestigious right bank of the Vistula. The
area consists of two extensive housing estates
with high-rise residential blocks (Bródno and
Targówek Mieszkaniowy), Zacisze-Elsnerów, which
largely comprises single-family dwellings, and
Targówek Fabryczny, which is mostly industrial.
Obszar dzisiejszego Targówka włączono do
Warszawy w roku 1916. Do lat pięćdziesiątych
była to jedna uboższych części stolicy,
z zabudową podmiejską: drewnianymi domami
The area that is now Targówek became part
of Warsaw in 1916 and until the 1950s was
one of the poorest districts of the capital,
having predominantly suburban buildings,
from recycled materials is one of the fruits of the
project.
►►Organizatorami projektu z ramienia Urzędu
►►The project was initiated by Deputy Mayor of
Dzielnicy Targówek byli: Krzysztof Mikołajewski
the Targówek district Krzysztof Mikołajewski
(wiceburmistrz) oraz Hanna Nowak-
and Project Coordinator Hanna Nowak-
Radziejowska (główna specjalistka w Referacie
Radziejowska. Collaborators included Dominik
Kultury). Współpracowali m.in.: Jan Mencwel,
Owczarek, Jan Mencwel, Anna Suchodolska,
Dominik Owczarek, Anna Suchodolska, Sylwia
and Sylwia Weilandt.
Weilandt oraz firma Justa PR.
►►Konferencja odbyła się w dniach 17–18
►►The conference was held on 17–18 June
czerwca 2011 roku. Przez kilka miesięcy
2011. Community and artistic activities were
na terenie dzielnicy realizowano działania
held in the district over several consecutive
społeczne i artystyczne.
months.
►►Osiedla Targówek Mieszkaniowy
oraz Bródno w dzielnicy Targówek.
►►Fundusz Unii Europejskiej, Urząd Dzielnicy
Targówek oraz środki pozyskane od
►►Targówek Mieszkaniowy and Bródno areas in
the Targówek district.
►►The European Union, the Targówek District
Council and private sponsors.
sponsorów.
238
PL / Warszawa
fot. Jan Mencwel
i ubogimi kamienicami czynszowymi. W 1959
roku przyjęto założenia dotyczące rozwoju
tych terenów w nowym, komunistycznym
duchu. Na terenach Bródna zaplanowano
wielkie osiedle mieszkaniowe dla robotników
pracujących w fabrykach, które powstawały
na Żeraniu i w Tarchominie, a pobliski folwark
zamieniono na Państwowe Gospodarstwo
Rolnicze. Osiedle, zaplanowane dla 100 tysięcy
mieszkańców, podzielono na kolonie – każdą dla
ośmiotysięcznej społeczności. Obecny Targówek
Mieszkaniowy zaplanowano nieco później,
w latach 1972–1980. Wybrany ostatecznie
projekt zakładał indywidualizację bloków oraz
zróżnicowanie ich wysokości. Osiedle tworzono
głównie z prefabrykatów wielkopłytowych,
a zamiast tradycyjnego układu ulic projektanci
zaproponowali nieregularne okręgi, które
tworzyły niezależne jednostki sąsiedzkie.
Nowa dzielnica powstawała w znacznym
oddaleniu od centrum Warszawy, na terenach
bez infrastruktury miejskiej. W planach osiedla
miały być samowystarczalnymi organizmami,
wyposażonymi we wszelką potrzebną
infrastrukturę: od szpitala przez placówki
handlowo-usługowe po dom rencisty i domy kultury.
Przez całą dzielnicę przeprowadzono szerokie
arterie i drogi wylotowe, jednostki sąsiedzkie
miały być jednak zaplanowane tak, by
owych arterii nie trzeba było przekraczać.
such as wooden houses and poor tenements.
A plan to develop the region in line with the
new Communist thinking was adopted in 1959.
A huge housing estate for the workers of the
factories in the Żerań and Tarchomin sub-districts
was to be built in Bródno and a nearby manor
farm was to be nationalised and transformed
into a State Farm. The housing estate was
designed to accommodate 100,000 people
and was divided into “settlements”, of flats for
8,000 inhabitants. The Targówek Mieszkaniowy
sub-district was designed in 1972–1980. The
winning design established housing blocks
of varying heights and appearances. The
buildings were to be made of prefabricated
concrete panels, and instead of a traditional
street layout, there were to be irregular rings
sectioning off independent neighbourhoods.
The new district was erected far from the city
centre of Warsaw, in an area with poor urban
infrastructure. The spatial plans assumed that the
housing estates would be self-sufficient, organised,
and provided with all the necessary infrastructure,
from a hospital, to shops and service facilities,
to a pensioner’s home and a cultural centre.
Main roads and access roads were developed
across the entire district and neighbourhoods
were designed in such a way that nobody would
ever have to cross any major thoroughfare.
Obecnie ponad 80% mieszkańców Targówka to
lokatorzy bloków z wielkiej płyty, zarządzanych
przez spółdzielnie-molochy. Dzielnicę
wzbogacają nowe budynki (w dużej mierze są to
grodzone enklawy) oraz nowe centrum dzielnicy
powstające w okolicach równie nowego ratusza.
Some 80 per cent of Targówek residents now live
in these large panel housing blocks – managed
by enormous housing cooperatives. The district
has been enriched with new residential buildings
of which gated housing estates predominate,
as well as a new district centre developed
in the vicinity of the new District Council.
Zieleń zajmuje prawie trzecią część
dzielnicy, choć nie jest to zieleń specyficznie
miejska. Od północy i południa znajdują
się ogródki działkowe (rezerwa pod arterie
Nearly a third of the district is covered with
greenery, although not the usual urban variety. The
northern part of the district has allotment gardens
(a land reserve designated for transport arteries),
240
PL / Warszawa
komunikacyjne), od zachodu – cmentarz,
ponadto Park i Lasek Bródnowski, odnowiony
Skwer Wiecha oraz obszar PGR. Do tego
pejzażu należy dodać duże tereny zielone
pomiędzy blokami, w tym strzeżone parkingi
osiedlowe, oraz rury ciepłownicze, które
oddzielają Zacisze od Targówka i pobliski
kanał (zwany przez mieszkańców romantycznie
Sekwaną), a także ocalałą dawną zabudowę
– podniszczone domy otoczone ogrodami.
and the western part has a large cemetery, Bródno
Park and Bródno Woods, the renovated Wiech Park
and an area formerly occupied by a State Farm.
This is complemented with green areas between
housing blocks (including guarded community
parking lots) and the heat pipes separating Zacisze
from Targówek and a nearby canal (romantically
dubbed the Seine by the locals), as well as what
is left of the original development of the district,
viz. rundown houses surrounded by gardens.
Targówek ma najniższy w Warszawie
wskaźnik przedsiębiorczości, a prawie
10% mieszkańców to beneficjenci pomocy
społecznej, często z regionów ubóstwa, co
sprzyja „dziedziczeniu” niskiego statusu
społecznego. 20% mieszkańców stanowią
osoby w wieku poprodukcyjnym, powoli
zaczyna być widoczne zjawisko odpływu
młodych. Mieszkańcami bloków należących
do upadłych wielkich zakładów przemysłowych
są dziś osoby w większości bezrobotne.
Targówek has fewer businesspeople than
anywhere else in the city, and nearly 10 per cent of
its population are social welfare recipients. Many
of them are poverty-stricken. This is conducive to
people inheriting a low social status. Twenty per
cent are retired, and the outflow of young people is
starting to become more pronounced. Those local
factory workers for whom the district’s housing
blocks were erected are now mostly unemployed.
Targówek jest dzielnicą ubogą w wyznaczniki
miejskości, jak kamienica, plac czy ulica
z kafejkami i sklepami. Są tu za to wielkie
arterie, ogromne zielone przestrzenie,
półprywatne przestrzenie w blokach (np.
dachy). Wyzwaniem staje się zdefiniowanie
osadzonego w przestrzeni publicznej centrum
życia społecznego, zaznaczenie „frontów
i tyłu”, gradacja przestrzeni od publicznych
przez półpubliczne do prywatnych oraz próba
przywrócenia „ludzkiej” skali za pomocą działań
społecznych i wprowadzania nowych funkcji.
W tym pejzażu działa około 30 lokalnych
organizacji społecznych i kilkanaście instytucji
kultury, które animują życie dzielnicy.
Duża część tych organizacji to instytucje
„tradycyjne”, w rodzaju ośrodków pomocy
społecznej, domów kultury i bibliotek, część
z nich jest niezmiennie popularna i ceniona
przez mieszkańców. Atrakcjami kulturalnymi
PL / Warsaw
Targówek has none of the features that typify an
urban area, e.g. tenement houses, a city square,
and a main street lined with cafés and shops.
What it does have are lots of communication
arteries, vast green belts, and semi-private
areas in housing blocks (e.g. roofs). It is a real
challenge to define the centre of community
life in the public space, to mark the “front and
back”, to grade space from public to semipublic to private, and to restore the importance
of the “humanness” by holding community
events and introducing new functions.
The district is home to some 30 local community
organisations and a dozen or so cultural
institutions to animate community life. Many of
these organisations are traditional centres like
welfare centres, cultural centres and libraries.
Some are very popular and highly regarded. The
entertainment and cultural facilities most often
cited by the locals are the Multikino cinema at
the local shopping mall, the Świt Cultural Centre
(founded in the 1960s), the Sculpture Park
241
wymienianymi przez mieszkańców są:
Multikino w Centrum Handlowym, Dom Kultury
„Świt” (istniejący od lat sześćdziesiątych),
Park Rzeźby w Parku Bródnowskim (projekt
realizowany od roku 2009 przy współpracy
Urzędu Dzielnicy, artysty Pawła Althamera oraz
Muzeum Sztuki Nowoczesnej, prace dla parku
tworzyli m.in. Olafur Eliasson i Rikrit Tiravanija)
wraz z rzeźbą-kawiarnią zwaną Domkiem
Herbacianym, Teatr Rampa oraz Skwer Wiecha.
Główni interesariusze, mający realny wpływ
na rozwój Targówka, to poza instytucjami
kultury i władzami lokalnymi spółdzielnie
mieszkaniowe oraz środowisko biznesu.
Ogromne spółdzielnie są reliktem planowania
centralnego i znacznie odbiegają w swoich
działaniach od idei spółdzielczości (największa
spółdzielnia Bródno liczy 26 tysięcy członków,
zarządza 140 ha). Z drugiej strony spółdzielnie
mieszkaniowe oraz rady osiedlowe są bardzo
aktywne, często wypełniają lukę w działaniach
organizacji pozarządowych. Dla nich praca
nad atrakcyjnością Targówka przekłada się na
poziom zainteresowania lokalami spółdzielczymi,
a zatem na uzyskane dochody i możliwość
utrzymania całej infrastruktury osiedlowej.
Niskie ceny gruntów i infrastruktura Targówka
Fabrycznego przyciągnęły producentów
i duże kompleksy handlowe, które są
zainteresowane partycypacją w rozwoju
dzielnicy choćby w ramach działań CSR
(corporate social responsibility, społeczna
odpowiedzialność biznesu). Najbardziej
społecznie zaangażowane firmy to
Procter&Gamble, Miejskie Przedsiębiorstwo
Oczyszczania, Dom Development, IKEA
Targówek, CH Targówek czy AG Complex. Udział
wszystkich najważniejszych interesariuszy
stanowi ważny bodziec do rozwoju dzielnicy.
242
in Bródno Park (a project initiated in 2009 in
conjunction with artist Paweł Althamer and the
Museum of Contemporary Art; the art for the park
was created by Olafur Eliasson, Rikrit Tiravanija
and others), a sculpture-cum-café called the Tea
House, the Rampa Theatre and Wiech Park.
The key stakeholders having a real impact on
the development of Targówek are, apart from
cultural institutions and the local authorities,
housing cooperatives and local business circles.
The huge housing cooperatives are a relic of the
central planning system of the former political
regime and have very little in common with the
ethos of the cooperative movement (the largest
cooperative, the Bródno cooperative, has 26,000
members and manages 140 ha of area). The
housing cooperatives and the Housing Estate
Council, however, are very active and frequently
compensate for the lack of NGOs. For them,
improving Targówek’s image means greater
interest in cooperative-managed commercial
space. This in turn translates into income, which
helps finance the infrastructure of the estate.
The low prices of land and the infrastructure of
industrial Targówek Fabryczny have attracted
producers and large shopping facilities interested
in participating in the growth of the district as part
of their Corporate Social Responsibility projects.
The most community-oriented local companies are
Procter&Gamble, the municipal cleaning service
Miejskie Przedsiębiorstwo Oczyszczania, Dom
Development, IKEA Targówek, CH Targówek, and
AG Complex. Getting the key stakeholders involved
is a crucial factor in developing the district.
PL / Warszawa
Blok nasz
powszedni
Our
Daily Block
Martyna Obarska
Martyna Obarska
Bohaterem serialu Alternatywy 4, kultowej
produkcji z lat osiemdziesiątych, jest blok.
Reżyser, pokazując perypetie mieszkańców
budynku, równocześnie przygląda się
polskiemu społeczeństwu. Śledzi absurdy
dnia codziennego, przemiany obyczajowe
i polityczne. Podobnie, analizując historię
tego typu architektury w Polsce, można
przyjrzeć się kluczowym momentom
ostatnich siedemdziesięciu lat. Blok
nie jest bowiem zwykłym budynkiem
– to społeczne laboratorium.
The protagonist of an iconic Polish 1980s
TV series Alternatywy 4 was a block of
flats. The show depicted the vicissitudes
of the tenants of a high-rise building and
took a look at Polish society while at it. The
absurdities of day to day life, and the social,
moral and political transformations taking
place were all followed closely. Similarly, if
we were to examine the history of this type
of architecture in Poland, we could identify
the key milestones of the last seventy years.
A high-rise block of flats is more than just
a residential building – it’s a social laboratory.
Modernistyczna ziemia obiecana
Koncepcja osiedli mieszkaniowych
złożonych z wolnostojących budynków
wielokondygnacyjnych pojawiła się wraz
z rozwojem urbanistyki modernistycznej.
W Karcie Ateńskiej z 1933 roku, która
uznawana jest za dokument stanowiący
podstawę dla ruchu nowoczesnego
w architekturze, Le Corbusier wraz ze
swoimi współpracownikami zawarł kilka
podstawowych założeń miasta przyszłości.
Modernist Promised Land
The concept of housing estates consisting
of individual high-rise blocks of flats was
born in the course of developing modernist
urban planning. In the Athens Charter of
1933, generally considered the founding
document of the modernist movement in
architecture, Le Corbusier and his collaborators
laid down a number of core assumptions
and guidelines for the city of the future.
Tonące w zieleni, wysokie, złożone
z powtarzalnych segmentów bloki wydawały
się rozwiązaniem idealnym. Wykorzystanie
prefabrykatów i gotowych form wiązało się
z obniżeniem kosztów budowy. Wysoka
zabudowa oznaczała natomiast dużą
liczbę mieszkań. Zieleń otaczająca budynki
i odpowiednia odległości między blokami
dawała jednak coś znacznie ważniejszego.
Świeże powietrze i słońce – komfort nieznany
większości mieszkańców czynszowych
kamienic. Le Corbusier marzył o Paryżu
A city comprised of housing blocks built
from repetitive segments surrounded by
lush greenery seemed ideal. The use of prefabricated construction elements translated
into lower construction costs and high-rise
buildings obviously meant a lot of flats. But
the greenery around the blocks and the
distance between them offered something
far more valuable – fresh air and sunlight.
These were comforts unknown to most public
housing tenants. Le Corbusier dreamed of
Paris becoming a Functional City. Although this
PL / Warsaw
243
funkcjonalnym. Choć jego plan się nie powiódł,
swoją ideą zaraził wielu architektów. Niektórym
zamarzyła się Warszawa funkcjonalna.
never came to fruition, his ideas caught the
imagination of many architects. Some even
dreamed of making Warsaw a Functional City.
Wśród współtwórców Karty Ateńskiej byli
m.in. Szymon Syrkus i Jan Chmielewski
– autorzy planu przebudowy Warszawy
zgodnie z założeniami funkcjonalistycznymi.
W 1936 roku projekt został nagrodzony złotym
medalem na Wystawie Światowej w Paryżu,
ale nigdy go nie zrealizowano. Wizjonerskie
plany przerwała wojna. Kiedy się skończyła,
Warszawa była już innym miastem – niektóre
dzielnice zniknęły z powierzchni ziemi.
Among the authors of the Athens Charter
were Szymon Syrkus and Jan Chmielewski –
the urban planners who devised the urban
redevelopment plan for Warsaw in line with
functional assumptions. Their design was
awarded the gold medal at the Paris World
Expo in 1936 but was never realised. Their
visionary plans were thwarted by the outbreak
of World War II. Warsaw was a different city
by the end of the war – entire districts had
been wiped off the face of the earth.
Barometr zmian
Tragedia miasta oznaczała równocześnie
niemożliwą wcześniej realizację wizji
totalnej. Architekci nie byli jednak bogami
– jak zawsze w tym zawodzie, musieli
liczyć się z oczekiwaniami mecenasów.
W realiach powojennej Polski o kształcie
odbudowywanych miast decydowali
politycy będący aktualnie u władzy.
The barometer of change
The tragedy of the city opened up an opportunity
to develop the total vision previously not
possible. However, the architects were not
gods. As is so often the case, they had to
factor in the expectations of their paymasters,
and in post-war Poland, it was politicians
who had the final say on what shape the
country’s rebuilt cities would assume.
Pierwsze trzy powojenne lata były czasem
wielkich inwestycji infrastrukturalnych i budowy
osiedli mieszkaniowych według przedwojennych
wzorów. W 1949 roku w architekturze
zaczął obowiązywać socrealizm. W praktyce
oznaczał on wznoszenie bardzo kosztownych
reprezentacyjnych osiedli mieszkaniowych,
które równocześnie spełniały rolę przestrzeni
przystosowanych do masowych wystąpień
i ideologicznych pokazów siły. To monumentalne,
klasycyzujące budownictwo było nie tylko
kosztowne, ale także zbudowane przy użyciu
tradycyjnych metod i materiałów. Władza
komunistyczna chciała wprowadzić „lud do
śródmieścia”, więc budowała „pałace dla ludu”.
The first three years after the war saw huge
investments in infrastructure and building
housing estates as per the pre-war formulas.
In 1949, Socialist Realism was made the
obligatory architectural style. In practice, this
meant elegant and very costly housing estates
that could double as urban spaces for mass
rallies and ideological shows of force. These
monumental classicised buildings were not only
expensive but were erected using traditional
methods and materials. The Communist
authorities wanted to introduce “the common
man to the city centre” so they set about
building “palaces for the common man”.
Zmiany polityczne związane z „Odwilżą”
1956 roku oznaczyły również kolejny etap
w budownictwie mieszkaniowym. Zrezygnowano
The political changes that followed the “Polish
October” or “Polish Thaw” of 1956 signalled the
next stage in residential development. Costly
244
PL / Warszawa
z kosztownych i pompatycznych realizacji
na rzecz budowy kameralnych i stosunkowo
udanych osiedli mieszkaniowych. Niestety,
dobra passa nie trwała zbyt długo. Im
gorsza stawała się sytuacja polityczna
i ekonomiczna kraju, tym wyżej pięły się
kolejne osiedla mieszkaniowe. Niestarannie
wykonane ze słabej jakości materiałów, od
samego początku były zmorą mieszkańców.
Posiadanie własnego mieszkania, choćby
miało ono krzywe ściany, wypaczone
framugi i ślepą kuchnię, nadal jednak było
niespełnionym marzeniem wielu Polaków.
Własne cztery kąty oznaczały stabilizację,
nawet jeśli była ona pozorna i na kredyt.
Gdyby można było zwizualizować dekady,
lata siedemdziesiąte wyglądałyby
jak wielki plac budowy. Jak grzyby po
deszczu powstawały nowe, wysokie
osiedla mieszkaniowe, niejednokrotnie
usytuowane na peryferiach miast, a nawet
na wsi. Życie toczyło się w identycznych
mieszkaniach, w takich samych blokach,
na ogromnych osiedlach. Domy z betonu,
wznoszone nadal w latach osiemdziesiątych,
w momencie transformacji i w przełomowych
lat dziewięćdziesiątych nagle stały się
przysłowiowym „chłopcem do bicia”.
Blokowiska symbolizowały wszystko to, co było
złe w poprzednim systemie: wszechobecną
szarzyznę, marazm życia codziennego,
unifikację obywateli. Równocześnie były
miejscem, w którym transformacja nie ze
wszystkimi obeszła się łagodnie, co było
widoczne zwłaszcza w tekstach rodzącej
się właśnie polskiej sceny hiphopowej.
Nieremontowane i wykonane z kiepskiej jakości
materiałów bloki kłuły w oczy. Nie pasowały do
wizji nowej, polskiej rzeczywistości, w której
wszyscy chcieli być bardziej „zachodni” niż
mieszkańcy Zachodu, a synonimem dobrobytu
stało się posiadanie domu à la polski dworek.
PL / Warsaw
and overblown residential projects made way
for small and relatively well-designed housing
estates. Unfortunately, this period did not last
long. The worse the political and economic
situation, the taller the housing blocks. Shoddy
construction and poor quality materials were
the bane of every tenant from day one. Even
so, having a flat of one’s own – even one
with crooked walls, warped door frames and
windowless kitchens – was a pipe dream for
many. One’s own “four corners”, as flats were
informally called in Polish, meant stability – even
if it was only make believe and mortgaged.
If we could visualise the decades of the previous
century, the 1970s would look like one big
construction site. New high-rise housing estates
were mushrooming in the centres of cities,
in the suburbs, and even in the countryside.
People lived in identical flats in identical
housing blocks in extensive housing estates.
These concrete boxes, which continued to be
built well into the 1980s, suddenly became
a whipping boy when the regime collapsed and
remained so during the groundbreaking 1990s.
The block housing projects came to embody all
the evil of the former regime: the all-pervasive
drabness, the apathy of everyday life, and the
uniformity of the citizenry. They were also places
where the transformation did not distribute
its benefits equitably. This could especially
be seen in the lyrics of the then burgeoning
domestic hip-hop scene. Having been made of
low quality materials and seldom renovated,
the blocks made a sorry sight. They simply did
not fit the vision of the new Polish reality where
everyone wanted to be more Western than the
Westerners and where owning a single-family
house in the style of an old Polish country
manor was synonymous with affluence.
The estates became a dark chapter – one
readily confirmed by sociologists and social
245
Blokowiska obrosły czarną legendą,
niejednokrotnie podtrzymywaną przez
socjologów i badaczy społecznych, którzy
opisywali je głównie poprzez pryzmat
negatywnych konsekwencji społecznych. Odsiecz
nadeszła wraz z pojawieniem się nowego wroga
numer jeden dobrej przestrzeni publicznej
– osiedli zamkniętych. Gorsze od blokowiska
mogło być tylko blokowisko zagrodzone.
Osiedla koloru się nie boją
Po wstąpieniu do Unii Europejskiej w Polsce
wybuchł boom mieszkaniowy. Budowanie
nowych osiedli na masową skalę i w szybkim
tempie odsłoniło przed częścią Polaków
nieprzyjemną prawdę, że budować tandetnie
można również w demokracji. Ponadto
wprowadzenie nowych norm cieplnych dla
budynków i możliwość pozyskania środków
unijnych na termoizolację spowodowały wielką
akcję docieplania starszych bloków. Jak Polska
szeroka i daleka, budynki pokryto styropianem
i pomalowano na różne fantazyjne kolory.
Spółdzielnie zajęły się remontami, a mieszkania
w blokach stały się atrakcyjną ofertą do
kupienia. Są one zazwyczaj tańsze niż nowe
i często bardzo dobrze skomunikowane
z centrum. Ponadto wyrosło w Polsce
pokolenie, które wychowało się w blokach
i wcale nie chce się z nich wyprowadzać.
Pojawiające się od kilku lat projekty promujące
konkretne osiedla pokazują, że blokowiska
wrosły już na dobre w tkankę polskich
miast. Proces oswajania się rozpoczął.
researchers, who mainly described them in
terms of the adverse social consequences
of living there. Relief came in the guise of
a new worst enemy of good public space – the
gated community. The only thing worse than
a housing project is a closed housing project.
Housing estates have no fear of colour
The housing industry boomed when Poland
joined the EU. New housing estates were built
en masse and it was not long before a sad
truth dawned on those who could afford a new
apartment, viz. that slipshod building occurred
in democracies too. Moreover, the introduction
of new thermal standards and the opportunity
to receive EU subsidies for thermal insulation
systems sparked a massive campaign to
insulate older housing blocks. Blocks of flats
were covered with styrofoam sheets and
painted in rainbow colours all over the country.
Housing cooperatives were involved in
renovation projects and apartments in housing
blocks became an attractive offer on the
housing market. These are often cheaper than
new apartments and are frequently well served
by public transport facilities to the city centre.
Moreover, the new generation of Poles raised
in high-rise blocks of flats have no intention of
moving out. The numerous projects promoting
individual housing estates demonstrate that
the block housing has become a permanent
fixture of Poland’s urban landscape. The
adaptation process is already underway.
Rozmowa
z Hanną NowakRadziejowską
oraz Krzysztofem
Mikołajewskim,
organizatorami
projektu REBLOK
Skąd się wziął pomysł na projekt?
Where did the idea for the project come from?
Krzysztof Mikołajewski: Chcieliśmy stworzyć
projekt dla blokowisk. Nie myśleliśmy jeszcze
wtedy o rewitalizacji, choć już się jako kontekst
pojawiała. Chcieliśmy połączyć przedsięwzięcia
kulturalne ze społecznymi, to miało być
drobne działanie inicjujące na Targówku
dyskusję o przestrzeni blokowisk, a jego
kontynuacją miał być festiwal blokowisk.
Krzysztof Mikołajewski: We wanted to create
a project with high-rise housing blocks in mind.
We weren’t exactly thinking about regeneration,
although this did come up as an issue. We wanted
to combine cultural and social events, and this was
envisaged as a brief activity to initiate a debate
about the concept of space in high-rise housing
estates in the Targówek district with a high-rise
housing festival organised as a follow-up.
Hanna Nowak-Radziejowska: Mieliśmy refleksję,
że dzielnice ignorują myślenie o polityce
kulturalnej i kontekst, w którym funkcjonują,
uważają, że duże projekty realizowane są na
poziomie miejskim, a w dzielnicach działa
się na małą skalę. Chcieliśmy pokazać, że
urzędnicy na peryferiach nie są skazani na
podrzędne koncerty i recitale, że można inaczej.
K. M.: Projekt trafił na podatny grunt,
cieszył się dużym zainteresowaniem nie
tylko ze strony mediów, ale i ekspertów.
H.N.-R.: Pisząc scenariusz, zastanawialiśmy
się, na ile można opowiedzieć o tym problemie
w sposób uniwersalny. Podeszliśmy do działań na
Targówku, jakbyśmy robili projekt ogólnopolski.
To miało mieć moc przekraczającą Targówek
i Warszawę, a jednocześnie promować dzielnicę.
Staraliśmy się, żeby informacja o konferencji
pojawiła się we wszystkich telewizjach
246
PL / Warszawa
Intrerview with
Hanna Nowak-Radziejowska
and Krzysztof
Mikołajewski, the
organisers of the
Reblok project
PL / Warsaw
Hanna Nowak-Radziejowska:: We had the
impression that the districts were ignoring
the cultural politics and the context in which
they were operating and felt they believed
that large events were to be held at the city
level and that districts could only run small
projects. We wanted to show that the outskirts
were not condemned to second-rate concerts
and recitals, that things could be different.
K.M.: The project turned out to be much
appreciated and attracted significant
interest from the media and the pundits.
H.N.-R: When we were writing the script, we
wondered to what extent we could talk about the
problem in a universal way. We approached the
activities in Targówek as if we were organising
a nationwide event. The idea was to have a power
that went beyond Targówek and Warsaw but
247
ogólnopolskich, żeby w jakiś sposób wracało to
do mieszkańców Targówka. Samą konferencję
zorganizowaliśmy zresztą w przestrzeni Parku
Bródnowskiego jako wydarzenie otwarte.
Jakie były cele projektu?
K.M.: Projekt miał dwa cele, oba strategiczne.
Po pierwsze, miał coś ruszyć w społecznokulturalnej materii blokowisk, po drugie,
był skierowany „do wewnątrz”, do urzędu,
miał pokazać, jak może wyglądać modelowe
działanie w dzielnicy. Początkowo prowadziłem
rozmowy z innymi dzielnicami, żeby się włączyły
do tego projektu. Szukaliśmy partnerów do
zorganizowania międzynarodowej konferencji
inaugurującej projekt. Pojawił się Dominik
Owczarek ze „Stoczni”, Hania z kolei zajęła
się częścią artystyczną. Staraliśmy się
zainteresować projektem jak najszersze
grupy społeczne, pokazując Targówek
jako jedno z modelowych blokowisk.
H.N.-R.: Konferencja była obudowana
warsztatami i interwencjami artystycznymi,
w początkowej fazie to my wymyślaliśmy
działania i zapraszaliśmy różne osoby do
twórczej realizacji tych pomysłów. Tak było
na przykład z uruchomieniem kina na dachu,
do czego zaprosiliśmy Towarzystwo Inicjatyw
Twórczych „ę”. Dzięki promocji takiej współpracy
artyści i liderzy lokalni z czasem zaczęli
zgłaszać się do nas z własnymi pomysłami.
Co udało się osiągnąć?
K.M.: To miał być z założenia skromny projekt,
kosztował 25 tysięcy zł. Na tej podstawie
zamierzaliśmy dopiero budować duży projekt,
który miał odbyć się jesienią – festiwal
blokowisk. Mimo że ostatecznie do festiwalu nie
doszło, w ramach REBLOKU udało się uruchomić
kapitał społeczny obecny w dzielnicy – nagłe
wejście z projektem było dla mieszkańców
248
that promoted the district at the same time. We
tried to get all the national television stations
to broadcast information about the conference
so that people in Targówek could hear about it.
The conference itself was held in Bródnowski
Park as an event open to the public.
What were the goals of the project?
K.M.: The project had two objectives, both
strategic. Firstly, it was meant to change
something in the social and cultural realm
of housing blocks. Secondly, it was directed
inwards, to the district council, to show them
what a model activity could look like. I was initially
engaged in talks with other districts that might
have wanted to join us. We were looking for
partners to organise an international conference
inaugurating the project and we came across
Dominik Owczarek from ”Stocznia”. Hania
took care of the artistic side of things. We tried
to communicate the idea to as many social
groups as possible by presenting Targówek as
one of the model high-rise housing estates.
H.N.-R.: The conference was supplemented
with workshops and artistic interventions. In
the initial stage of “Reblok”, we were the ones
who designed the activities and invited people
to realise those ideas artistically. This was how
it was with the cinema on the roof project, to
which we invited the “ę” Association of Cultural
Initiative. As a result of promoting this sort of
collaboration, artists and local leaders started to
approach us with their own ideas after a while.
What did you manage to achieve?
K.M.: It was supposed to be a modest project.
It cost PLN 25,000. We assumed it would be
a springboard for a larger project – the high-rise
housing estate festival – to be held in autumn.
Although the festival fell through, the “Reblok”
project succeeded in harnessing the social
PL / Warszawa
na tyle interesujące, że zapoczątkowało
niesamowity mechanizm społeczny. Poszedł
sygnał, że urząd jest otwarty, że chce mówić
blokowiskach – i wielu animatorów kultury,
a nawet lokalne domy kultury, zaczęło ten temat
podejmować. Spółdzielnie mieszkaniowe także
zaczęły inaczej myśleć o tych działaniach. To
wielka wartość projektu, niezależnie od celów,
które stawialiśmy sobie na samym początku.
H.N.-R.: Praktycznym celem naszych działań
było też pokazanie urzędowi, że tak małe
pieniądze można wydać bardzo efektywnie,
że może to przynieść dzielnicy realny zysk,
zwrócić się chociażby w aspekcie promocyjnym
i komunikacyjnym. Miało to wartość tym
większą, że znaliśmy dobrze budżet dzielnicy
przeznaczony na kulturę i wiedzieliśmy już, że
relacja kwot do jakości jest jakimś problemem...
K.M.: Ostatecznie udało się pokazać
urzędowi pewien typ projektów możliwych
do zrealizowania na poziomie dzielnicy –
niestety, w dłuższej perspektywie urząd
tego nie podchwycił. Ale pojawiła się rysa,
mieszkańcy zostali pobudzeni i chcą
coraz więcej. Udało się również napisać
program rozwoju kultury dla Targówka,
uwzględniający współpracę z mieszkańcami
i partycypacyjne metody tworzenia strategii.
H.N.-R.: Ponieważ urząd jako reprezentant
państwa jest zobowiązany do prowadzenia
polityki kulturalnej, uparliśmy się, że po
REBLOKU będą konsultacje społeczne na ten
temat. Chcieliśmy spytać mieszkańców, co
sądzą o kulturze w urzędzie, stworzyć kolejny
argument na rzecz zmiany. I pojawiło się bardzo
dużo ludzi, a efektem konsultacji było między
innymi przeformułowanie założeń dzielnicowych
konkursów dotacyjnych dla organizacji
pozarządowych. Chcieliśmy, by ich działania
wpisywały się w pewną opowieść o blokowisku,
żeby budowały jakiś wspólny sens dla dzielnicy.
PL / Warsaw
capital of the district – suddenly, coming in with
this project proved to be so interesting for the
inhabitants that it triggered an incredible social
mechanism. This sent a signal that the council is
open to the people and is willing to talk about highrise housing estates. Many culture animators and
even local cultural centres took it from there. Even
the housing cooperatives started looking at the
issue from a different perspective. This was one
of the great benefits of the project, irrespective
of the goals we had set ourselves at the outset.
H.N.-R.: The practical goal of our activities
was to show the council that you can spend
very little very efficiently to generate a real
profit for the district in terms of promotion
and communication. It was better that
we were familiar with the council budget
for cultural events and could see that
the cost to quality ratio was not right.
K.M.: Eventually, we managed to show the
council a certain type of activity that could
be undertaken at the district level, but
unfortunately, they didn’t take a long term
perspective. But we got the ball rolling – the
inhabitants have had their interest pricked and
now they want more. Another thing we managed
to do was to write a culture development
programme for the Targówek district that
factored in working with the inhabitants and
participation methods of strategy building.
H.N.-R.: As the council, being a representative
of the state, is required by law to implement
cultural policy, we wanted to make sure that
there’d be social consultancy sessions during
“Reblok”. We wanted to ask the inhabitants
what they thought about the cultural projects
run by the council to garner yet another
argument in favour of the need for change.
Many people came to the sessions. One of the
things that came out of this was a redrafting of
the district competition rules and regulations
249
Jak wygląda obecnie współpraca z lokalnymi
organizacjami i mieszkańcami?
K.M.: Organizujemy dla nich szkolenia,
uczymy, jak zakładać stowarzyszenia, jak
aplikować w konkursach, jak przebrnąć
przez procedury. Myślimy też o założeniu
funduszu inicjatyw lokalnych bazującego na
wsparciu silnych partnerów biznesowych.
Mimo że uruchomiliśmy kapitał społeczny,
zaangażowanie jest jednak wciąż małe i wymaga
ciągłego wsparcia. W wyniku przeprowadzonych
konsultacji powołaliśmy Forum Kultury, na
którym mieszkańcy mogą się spotykać,
wymieniać pomysły, sieciować się i wpływać
na urząd, jednak ze względu na niski poziom
zaangażowania mieszkańców forum jest
wciąż jeszcze mocno sterowane przez urząd.
Być może z czasem uda się nam stworzyć
chociażby Komisję Dialogu Społecznego, której
przedstawiciele mogliby uczestniczyć jako
obserwatorzy w konkursach, pisać wnioski
i petycje oraz zgłaszać różnego rodzaju uwagi.
Dla równowagi sił potrzebny jest bardzo duży
nacisk społeczny, ludzie mają prawo wymagać
od urzędu uwzględnienia ich uprawnień.
Czy Park Rzeźby, z którego znane jest Bródno,
wpisał się jakoś w ideę projektu REBLOK?
K.M.: Myślę, że Park Rzeźby był pierwszym
ważnym elementem na drodze do zmian,
choć nie miał charakteru partycypacyjnego.
Jego realizacja rozpoczęła się w roku 2008
z inicjatywy mieszkańca Targówka, artysty
Pawła Althamera, we współpracy z Muzeum
Sztuki Nowoczesnej i władzami urzędu,
zwłaszcza ówczesnego burmistrza do spraw
kultury. Sam Paweł Althamer jest dobrym
duchem dzielnicy, realizował już bardzo
ciekawe akcje, jak „Bródno 2000” czy „Klatka”.
Do tej pory udało nam się otworzyć kilka
kolejnych etapów Parku Rzeźby z pracami
zaproszonych przez Althamera uznanych
250
for NGO subsidies. We wanted the activities to
form a story about the high-rise housing estate,
to create a common meaning for the district.
artystów. Jedna z rzeźb, Domek Herbaciany,
dzięki finansowaniu z urzędu zaczęła nawet
funkcjonować jako miejsce spotkań oraz akcji
animacyjnych i artystycznych dla mieszkańców.
How would you describe the current
collaboration between local organisations and
residents?
H.N.-R.: Park Rzeźby stał się ważnym kapitałem
dzielnicy, bo to jest bardzo dobra kolekcja sztuki
w przestrzeni publicznej. Gdyby ją odpowiednio
i efektywnie wykorzystywać, na przykład
budując w Parku odpowiednią infrastrukturę,
mogłoby to być jedno z ciekawszych i chętniej
odwiedzanych miejsc w Warszawie. W REBLOKU
również nie chodziło nam tylko i wyłącznie
o animowanie społeczności, ale też o pewną
realną zmianę, choćby infrastrukturalną,
która daje ludziom nadzieję, że zmiany są
w ogóle możliwe. I na pewno rozpoznanie, jak
działa urząd i jak niesamowite ma możliwości,
było dla tego projektu bardzo ważne.
K.M.: We run training sessions for them, we teach
them how to set up associations, how to apply
for competitions and how to get through all the
procedures. We’re also thinking about starting up
a fund for the benefit of local initiatives, based
on the support of strong business partners.
Although we launched the social capital, the
degree of involvement is still low and requires
a lot of support. As a result of running the social
consultancy sessions, we started the online
Forum Kultury (Culture Forum). This is a place
where people can meet, exchange ideas, network
and exercise some influence on the council.
However, the forum is still strongly controlled by
the council due to the low level of involvement
on the part of the local residents. Perhaps we’ll
eventually be able to set up a Commission of
Social Dialogue whose representatives could
participate in competitions as observers, i.e. they
could write up the applications and petitions and
voice their comments. We need a strong social
impact in order to achieve an equilibrium in the
district, as people have a right to expect the
council to take their entitlements into account.
Was the Park Rzeźby (Sculpture Park), for which
Bródno is well known, incorporated into the idea
of the “Reblok” project somehow?
K.M.: I think that the Park Rzeźby was the first
major step towards change, although it was not
participatory in nature. It began in 2008 on the
initiative of artist Paweł Althamer – a resident of
Targówek – in collaboration with the Modern Art
Museum and the council authorities, especially
the then Mayor for Culture. Paweł Althamer
PL / Warszawa
Rozmawiała Joanna Kubicka
Site-specific
– próba definicji
himself is the “good spirit’ of the district,
having realised some very interesting actions
such as the “Bródno 2000” and “Staircase”
projects. We’ve so far managed to open a few
new instalments of the Scultpture Park with
works by artists Althamer has invited to the
project. One of the sculptures, the “Tea House”,
has begun to function as a meeting place and
a venue of artistic actions and community
events, largely thanks to council funding.
H.N.-R.: The Scultpture Park has become an
important part of the district as it is a good
collection of art in public space, and if it was
appropriately and effectively utilised, e.g.
by building the necessary infrastructure in
the Park, it could become one of the most
interesting and most frequently visited places
in Warsaw. When we organised the “Reblok”
project, we were not only focused on animating
the community, we also wanted to generate
change – even if only infrastructure change
– that could give people hope that change in
general is possible. And to identify how the
council operates with respect to these issues
was a significant aspect of the project.
Interviewed by Joanna Kubicka
Dorota Ogrodzka
Termin site-specific to zbitka dwóch pozornie
prostych słów. Ich polskie odpowiedniki
„miejsce” lub „przestrzeń” zachowują tu
adekwatność, jednak jako problematyczne same
domagają się wyjaśnienia. Wydaje się, że nie
wystarcza tu rozumienie najprostsze, związane
z fizycznością i warunkami technicznymi danego
terenu. Przestrzeń nie jest przeźroczysta,
dana ani gotowa – dwudziestowieczna myśl
filozoficzna, a także przemiany w sztuce
zdecydowanie zdeprecjonowały tego typu naiwną
wiarę i doprowadziły do wykrystalizowania się
PL / Warsaw
Site-specific
– Attempt at
Definition
Dorota Ogrodzka
The term “site specific” is a combination of two
seemingly simple words. The Polish equivalents
“place” or “space” retain the appropriate
message but, being problematic on their
251
kategorii teoretycznej. „To przestrzeń rodzi
formy, to przestrzeń rodzi postać”1 – pisał
Tadeusz Kantor, jeden z najwybitniejszych
twórców i myślicieli teatralnych XX wieku.
Stwierdzenie to można by potraktować jako
swoistą definicję site-specific – rodzenie się
form z przestrzeni, wyprowadzanie konkretnych
elementów prosto z ich kontekstu. „Przestrzeń
nie jest pustym pojemnikiem”2 – precyzował
Kantor, proponując, by spojrzeć szerzej
i poszukać odpowiedzi na dręczące pytania:
co składa się na przestrzeń i skąd się ona
bierze? Już nie tylko to, co fizyczne, materialne,
trwałe, ale znacznie bardziej efemeryczne
komponenty: relacje społeczne, funkcjonujące
tabu, dostępność lub niedostępność danego
miejsca, sposoby jego używania przez lokalną
wspólnotę, skojarzenia, zapisana w niej historia.
W tej perspektywie site-specific oznacza
zakorzenienie w przestrzeni nie tylko fizycznej,
ale rozumianej również społecznie, nieustannie
dynamicznej. Stającej się w toku działania,
w akcji, uwikłanej w siatkę napięć, relacji władzy.
W historii sztuki termin site-specific rozumiany
był przez lata wąsko, w odniesieniu do instalacji
plastycznych, wizualnych. Artefakty wystawione
w parkach, na placach, ulicach, prace wtopione
w krajobraz lub same w sobie będące jego
przekształceniem, fragmenty małej architektury
zaprojektowane przez artystów – to wszystko,
pod wspólną etykietą sztuki w przestrzeni
publicznej, w dużej mierze przyczyniało się do
utrwalania myślenia o przestrzeni w kategoriach
fizykalnych. Miwon Kwon, amerykańska
badaczka, która zajmuje się niełatwym
i wielowątkowym związkiem sztuki i przestrzeni
publicznej, proponuje wyróżnienie trzech
kategorii projektów3. Dwa z tych typów dzieli
tylko przyimek. Po pierwsze – mamy więc sztukę
w przestrzeni publicznej, wystawioną w miejscu
ogólnie dostępnym, widocznym, pozornie do
tego nieprzeznaczonym. Po drugie – sztukę
252
own, require an explanation. The simplest
interpretation associated with the physicality
and technical conditions of a particular space
does not seem to be enough. A space is
not transparent, nor is it given or fully ready
– twentieth-century philosophical thought
and changes that have taken place in the arts
have definitely devalued this type of naive faith
and have led to a precise formation of the
theoretical category. “It is space that creates
form, it is space that creates character”,1 said
Tadeusz Kantor, one of the most renowned
artists and theatrical thinkers of the 20th
century. This statement can be interpreted
as an actual definition of the concept of site
specific - the birth of forms in space, creating
particular elements directly from their context.
“Space is not an empty vessel”2, said Kantor,
who also suggested examining things in
a broader manner and searching for answers
to the nagging questions of what makes up
a space and where it comes from. It is not
only the physical, material and permanent,
but also the far more ephemeral components
such as social relations, functioning taboos,
access to a site (or lack thereof), the ways
in which it is used by the local community,
and its connotations and history.
From that perspective, “site specific” not
only means being rooted in a physical
space, but also in a socially understood
space (and this is something that changes
constantly) – one that asserts itself in a course
of action and is caught up in a network
of tensions and power relationships.
In art history, the term “site specific” has been
narrowly understood to refer to art and visual
installations. Artefacts exhibited in parks, on
squares and streets, art pieces embedded in
the landscape or constituting a transformation
of that landscape, elements of space designed
by artists... in short, everything that comes
PL / Warszawa
jako przestrzeń publiczną, wykorzystującą
ukształtowanie terenu, będącą propozycją
zagospodarowania jakiegoś terenu w sposób
dostępny, zapraszający do używania sztuki jako
miejsca przebywania, relaksu bądź spotkania.
Wydawałoby się, że te dwa modele wystarczą,
jednak najciekawszy wydaje się właśnie typ
trzeci, zaproponowany przez Kwon: sztuka
w interesie publicznym. Synonimem przestrzeni
publicznej staje się interes publiczny – czyli
sfera społeczna związana z relacjami, istniejąca
na poziomie symbolicznym, wyobrażeniowym,
politycznym, rozszerzona znacznie poza
to, co fizyczne. Przestrzeń publiczna w tym
kontekście zostaje utożsamiona z debatą
publiczną, z publicznym działaniem, ze
wszystkim, co oznacza społeczność lokalną – jej
potrzeby, specyfikę, trudności, tematy, które
ją zajmują, konflikty, cały jej kontekst. Sztuka
zaangażowana w interes publiczny rozumiana
jest jako narzędzie wpływu, pole do zabrania
głosu, możliwość wprowadzenia zmiany.
W przypadku takiego projektu site zaczyna
funkcjonować jako pogłębiona struktura, za
każdym razem domagająca się odrębnego
rozpoznania, uwagi, zainteresowania.
Brytyjska formuła community arts i niektóre
z polskich modeli animacji kultury traktują tak
rozumianą przestrzeń jako punkt wyjścia. Sztuka
tworzona i używana w ramach takich działań jest
zawsze sztuką przestrzeni publicznej, czy – jak
powiedziałaby Kwon – interesu publicznego. Nie
zamyka się bezwzględnie w galerii, ale pozostaje
w terenie, z którego wyrasta, który komentuje
lub o którym opowiada. Jeśli zaś szuka miejsc
neutralnych, to również po to, by przekształcić
je w znaczące środowisko, przestrzeń otwartą.
Zbieranie opowieści lokalnych i tworzenie na
ich podstawie spektaklu, poszukiwanie postaci
ważnych dla danej społeczności i konstruowanie
rzeźb zwyczajnych-niezwyczajnych superbohaterów,
PL / Warsaw
under the rubric of art in a public space has
greatly contributed to the perpetuation of
thinking about space in physical terms. Miwon
Kwon, an American researcher who focuses
on the difficult and multifaceted connection
between art and public space, has suggested
differentiating three project categories.3 Two of
these are only set apart by a single preposition.
First, we have art in the public space, i.e.
displayed in a public place, a well-located place
not obviously designated for it. Second, there
is art as public space – using the topography,
proposing to make the space a place to exist,
relax or meet people. It would seem that these
two models provide a sufficient and exhaustive
typology. However, the most interesting model
seems to be the third one, suggested by Kwon,
viz. art in the public interest, where “public
interest” is a synonym of public space, i.e. the
social sphere associated with relations at the
symbolic, imaginary and political level, and
extended far beyond the physical. In this context
the public sphere becomes synonymous with
public debate, public action and everything
that represents the local community – its
needs, specifics, difficulties, concerns, conflicts
and its overall context. Art that is involved
in public interest is understood as a tool of
exerting influence, an opportunity to take
a stand, and a chance to make a change.
With projects like these, a site begins to function
as a deeper structure, each time requiring
separate recognition, attention and interest.
The British formula of community arts and some
of the Polish cultural animation models take this
understanding of space as their starting point.
Art that is created and used as part of such
activities is always an art of the public sphere,
or as Kwon would put it – in the public interest.
This art is not ruthlessly locked up in an art
gallery but remains out in the space it grows
from, a space it comments on or describes. If
253
projektowanie wspólnych przestrzeni
i wypełnianie ich działaniami wyrastającymi
z potrzeb, zainteresowań oraz umiejętności ludzi
mieszkających w danym miejscu to tylko niektóre
z modeli sztuki społecznej, o której wprost
chciałoby się powiedzieć, że jest site-specific. To
właśnie owo site w szerokim rozumieniu decyduje
o konkretnej realizacji oraz formie działania.
Dotleniacz Joanny Rajkowskiej, Park Rzeźby
na Bródnie stworzony przez Pawła Althamera,
wreszcie działania artystyczne w projekcie
REBLOK, angażujące mieszkańców dzielnicy,
nie mogłyby powstać gdziekolwiek. Ich specyfika
jest ściśle związana z kontekstem miejsca.
Z jego historią, stosunkiem mieszkańców, z jego
symbolicznym i wyobrażeniowym charakterem.
it is actually searching for a neutral space, it
also serves the purpose of transforming it into
a meaningful environment, an open space.
Collecting local stories and creating
a performance based on them, searching for
characters that are important to a particular
community and constructing sculptures of
ordinary-extraordinary superheroes, designing
common spaces and filling them with actions
that meet the needs, interests and abilities
of the people living in a particular location
are only some of the models of social art
that one would want to label “site specific”.
It is this use of “site” in its broad sense that
determines a particular project and form of
activity. Joanna Rajkowska’s “Dotleniacz”
(Oxygenator), Paweł Althamer’s Sculpture Park
and the artistic activities in the “Reblok”
project which involved the inhabitants of
a borough could not have happened anywhere
else. Their very nature is inextricably linked to
the context and history of their location and the
attitudes of the people who live there, as well
as their symbolic and imaginary character.
1 Tadeusz Kantor, Metamorfozy. Teksty o latach 1938–1974, wyb. i oprac. Krzysztof Pleśniarowicz, Kraków: Księgarnia
Akademicka, 2000, s. 123.
2 Ibid.
3 Por. Miwon Kwon, Sztuka publiczna w przestrzeni: integracja czy intrwencja, przeł. Dominika Cieśla-Szymańska, „Kultura
Współczesna” nr 4 (62) 2009, s. 103-114; Miwon Kwon, One place after another, Cambridge-Massachussets, LondonEngland: Mitt Press, 2002.
254
PL / Warszawa
Redakcja / Editor:
Zofia Dworakowska, Joanna Kubicka
Redakcja części brytyjskiej / Editor of the British part
Mark Webster
Redakcja części litewskiej / Editor of the Lithuanian part
Przekład z języka polskiego na język angielski / Translations from Polish into English
Maria Laitalainen, Magdalena Szwedowska, Anna Wysokińska
Przekład z języka angielskiego na język litewski oraz z języka litewskiego na język angielski
Translations from English into Lithuanian from Lithuanian into English
Jurij Dobriakov, Jurgita Kiūpelytė
Przekład z języka angielskiego na język polski / Translations from English into Polish
Natalia Mętrak, Weronika Sobita, Magdalena Szwedowska, Marcin Wróbel, Anna Wysokińska
Redaktor przekładu z języka polskiego na język angielski / Editor of the translations from Polish into English
Stephen Canty
Redaktor przekładu na język polski / Editor of the translations into Polish
Łada Jurasz-Dudzik
Grafika i skład / Graphic design and typeset
Instytut Kultury Polskiej Uniwersytet Warszawski
Krakowskie Przedmieście 26/28
00-927 Warszawa
www.ikp.uw.edu.pl
www.ikp.uw.edu.pl/animacja
ISBN 978-83-936631-0-1
Warszawa 2012
Publikacja została sfinansowana ze środków Komisji Europejskiej w ramach
Programu „Uczenie się przez całe życie”. Książka wyraża poglądy autorów, Komisja
nie ponosi odpowiedzialności za przedstawione w niej treści.
The publication was funded by European Commission Lifelong „Learning Programme”.
The book reflects the views only of the authors, and the Commission cannot be held
responsible for any use which may be made of the information contained therein.
www.localise-project.eu

Creative Communities - Staffordshire University Blogs

Transcription

Similar documents

Polska

Newsletter 37/19.11.2015

Pobierz Raport KRB2B

Narzędzia Tools - Cultural Animation

Zarządzanie poprzez jakość - co to oznacza w

grzegorz witek autoreferat praca dydaktyczna pl/eng

Rev. Franciszek Florczyk, Pastor