Argos uitgave nr 44, voorjaar 2011

Bulletin van het Veterinair Historisch Genootschap
Paul Leeflang
De practicus en zijn Durham-stier
Robert van der Molen
Honden bij de Grieken en Romeinen:
het ontstaan van een boek
Babke Aarts en Peter Koolmees
Geschiedenis van de Veterinaire Studenten Almanak
(1887-2010)
NR 44 | serie 5
voorjaar
2011
ISSN
Argos nr 440923-3970
/ 2011
37
Van de Voorzitter
De Senior Consult Range
van Royal Canin
Afbeelding omslag:
Fragment van een stele, een staande
grafsteen, van het eiland Anaphe uit
de periode rond 460 v.Chr. Collectie
Archeologisch Museum te Athene.
Niet alleen terugblikken
Houdt de oudere hond
fit en gezond
In het Veterinair Historisch Genootschap is het niet alleen
een kwestie van geschiedkundig ‘terugkijken’! Dit voorwoord is een terugblik in het nabije verleden en een blik
vooruit. Op 15 november jl. werd in de Senaatszaal van het
Academiegebouw van de Universiteit Utrecht aan ons op
28 augustus 2010 overleden lid en redactielid van Argos,
Jan Egter van Wissekerke, postuum de doctorstitel
toegekend. Een plechtig moment en een waarlijk historische
gebeurtenis voor Jan’s familie en voor het V.H.G.!
Op 29 oktober vond een tweede historische gebeurtenis van afgelopen jaar plaats. In het
Huis der Provincie te Arnhem werd het eerste exemplaar van het door Dr. Carl D.W. König
geschreven historische werk De Afdeling Gelderland van de Maatschappij voor Diergeneeskunde. Opgaan, blinken en verzinken door de schrijver uitgereikt aan de Commissaris der
Koningin in de provincie Gelderland, de Heer C. Cornielje. Ruim tachtig oud-leden van de
voormalige afdeling Gelderland en een aantal leden van het V.H.G. waren daarbij aanwezig.
Ruim een week later vond op 10 november de najaarsvergadering plaats in het Museum
der Koninklijke Marechaussee te Buren (Gld.). Het thema van die dag was: ‘Dieren en (dier)
geneeskunde in de oudheid’. Meer dan honderd leden genoten van de voordrachten van
drie voortreffelijke sprekers! Concluderend mogen we terugkijken op een bijzonder jaar voor
het V.H.G.
Intussen is een reeds lang gekoesterde wens van het bestuur in vervulling gegaan. Van 5 t/m
7 april heeft een groep van 28 leden van het V.H.G. inclusief partners een bezoek gebracht
aan het Musée Fragonard, waarvan de Franse dierenarts prof. Christophe Degueurce conservator is. Musée Fragonard is een pathologisch-anatomisch kabinet uit de negentiende eeuw
met tal van objecten zoals skeletten, wasmodellen en preparaten. Het museum maakt deel
uit van L’école Nationale Vétérinaire d’Alfort. Ook werd een bezoek gebracht aan het Musée
Dupuytren, genoemd naar de beroemde Franse arts en chirurg Dupuytren. Tijdens deze
excursie werden niet alleen musea bezocht. Ons kersverse bestuurslid Jons Straatman had
voor een bijzonder programma gezorgd, waarbij de Franse keuken niet vergeten werd.
Voorwaar, een goed begin van een nieuw V.H.G. jaar. Het programma van de Voorjaars­
bijeenkomst op 18 mei a.s. kunt u in deze aflevering van Argos lezen.
Productinnovatie
Specifieke ingrediënten voor behoud van
hersenfunctie en spiermassa
nummer 44 | serie 5
voorjaar 2011
Inhoud
111 Van de voorzitter
112Programma
Voorjaarsbijeenkomst
van het Veterinair
Historisch Genootschap
113Samenvattingen van
de lezingen
114Paul Leeflang
De practicus en zijn
Durham-stier
122 Robert van der Molen
Honden bij de Grieken en
Romeinen: het ontstaan
van een boek
128Babke Aarts en Peter
Koolmees
Geschiedenis van de
Veterinaire Studenten
Almanak (1887-2010)
134Boekbesprekingen
141 Boekaankondigingen 143Richtlijnen voor
auteurs
Maar nu de toekomst. Zoals u allen weet, zal volgend jaar van 22 -25 augustus het veertigste International Congress of the World Association for the History of Veterinary Medicine
worden georganiseerd door het V.H.G. Het congres zal plaatsvinden in Utrecht. De congrescommissie onder leiding van prof.dr. Bert van der Weijden is al meer dan anderhalf jaar
actief om dit congres tot een succes te maken. Echter het kan en mág niet alleen van de
congrescommissie komen. Ik roep u op om in groten getale aan dit congres deel te nemen
en verwacht dat er veel Nederlandse bijdragen zullen zijn aan dit congres. Het hoofdthema
is: ‘de geschiedenis van veterinaire verenigingen’. De huidige voorzitter van de World
Veterinary Association, onze landgenoot dr. Tjeerd Jorna, zal de geschiedenis van de W.V.A.
bespreken. Maar er is natuurlijk ook ruim gelegenheid voor posters en ‘free communications’, waar bijvoorbeeld biografieën van bijzondere dierenartsen gepresenteerd kunnen
worden. Ik reken op velen van u!
Rob Back
110
Argos nr 44 / 2011 Royal Canin Nederland BV - Veterinaire Service - Postbus 63 - 5460 AB Veghel
Tel. (0413) 318 444 (bestellingen) of 318 488 (Veterinair Voedingsadvies) - [email protected] - www.royalcanin.nl
Argos nr 44 / 2011
111
Voorjaarsbijeenkomst 18 mei 2011
Colofon
ARGOS. Bulletin van het Veterinair
Historisch Genootschap.
Verschijnt tweemaal per jaar.
Redactie
Dr. J.B. Berns
Prof. Dr. P.A. Koolmees
Drs. A.J. Plaisier
Prof. Dr. A. Rijnberk
Dr. R.N.J. Rommes
Redactiesecretariaat
p/a Prof. Dr. P.A. Koolmees.
Postbus 80175. 3508 TD Utrecht.
[email protected]
Bestuur V.H.G.
Drs. R. Back (voorzitter)
Prof. Dr. F. van Knapen (vice-voorzitter)
Drs. E.J. Tjalsma (secretaris)
Drs. J.C. Hasselaar (penningmeester)
Dr. M.H. Mirck (lid)
Drs. Th.J.D. Straatman (lid)
Prof. Dr. P.A. Koolmees (adviseur)
Secretariaat
p/a Drs. E.J. Tjalsma
Koningin Wilhelminalaan 29
8384 GG Wilhelminaoord.
06-20422989
[email protected]
Abonnementen op ARGOS
€ 20,00 per jaar. Losse nummers €
15,00 (incl. verzending), te bestellen
bij de penningmeester van het V.H.G.
Gironummer van de penningmeester
581045 te Sneek.
Programma Voorjaarsbijeenkomst
Veterinair Historisch Genootschap
Datum
donderdag 18 mei 2011
Plaats
Collegezaal Departement Gezondheidszorg Paard,
Faculteit Diergeneeskunde,
Yalelaan 114, 3584 CM Utrecht
Thema
Geschiedenis van de veterinaire verloskunde
Dagvoorzitter
drs. Rob Back
Programma
10.00-10.30 uurOntvangst met koffie
10.30-11.30 uurHuishoudelijke vergadering
11.30-12.15 uurProf. dr. Bert van der Weijden, emeritus hoogleraar
Faculteit Diergeneeskunde, Universiteit Utrecht:
‘Martinus Gerardus de Bruin (1858-1908), zijn verdiensten
voor de diergeneeskunde, in het bijzonder de verloskunde’.
Lidmaatschap V.H.G.
De contributie van het V.H.G. bedraagt €
30,00 per jaar (studenten € 10,00). Leden
ontvangen ARGOS gratis.
Buiten Nederland:
Contributie V.H.G. € 35,00. Abonnement
ARGOS € 25,00.
12.15-14.00 uurLunch
Met gelegenheid tot een bezoek aan de tentoonstelling
‘Het paard als patiënt: 2500 jaar paardengeneeskunde’.
Vormgeving
Anjolieke Dertien (afdeling Multimedia,
faculteit Diergeneeskunde)
14.00-14.45 uurProf. dr. Aart de Kruif, hoogleraar
Faculteit Diergeneeskunde, Universiteit Gent:
‘De geschiedenis van de veterinaire verloskunde’.
Druk
Libertas, Bunnik
14.45-15.30 uurDr. Carl D.W. König, oud-medewerker Gezondheidsdienst
voor Dieren, voorheen in Gelderland:
‘De plaats van de veeverloskundige in de diergeneeskundige
praktijk. Collega of concurrent?’.
15.30-16.00 uur Jhr. drs. Andries W. van Foreest, dierenarts:
‘Verloskunde van Biltstraat naar Yalelaan in 1967:
van student naar assistent’.
Overname van artikelen uit Argos is
­toegestaan,
mits de bron vermeld wordt en
bewijsexemplaar
aan de redactie wordt toegestuurd.
112
Argos nr 44 / 2011
16.00-17.00 uurEinde van het programma,
gevolgd door een borrel
Samenvattingen van de lezingen
Prof. Dr. Bert van der Weijden
Martinus Gerardus de Bruin (1858-1908), zijn
verdiensten voor de diergeneeskunde, in het
bijzonder de verloskunde
Op 5 maart 2010 is de nieuwe kliniek van het Departement
Gezondheidszorg Landbouwhuisdieren officieel geopend.
Het nieuwe gebouw is vernoemd naar Martinus G. de Bruin,
veearts en leraar aan ’s Rijks Veeartsenijschool. Bijzonder was dat
de openingshandeling werd verricht door twee kleinzoons van
De Bruin. Rond 1900 heeft De Bruin een prominente rol gespeeld
bij de ontwikkeling van de verloskunde. Daarnaast was hij ook
verantwoordelijk voor de inwendige ziekten, klinische diagnostiek, veeteelt en de ambulatoire- en polikliniek. Hij was een voortreffelijk en geliefd docent, die bovendien veel (internationaal)
heeft gepubliceerd. Zijn bekendste werk is het fraaie boek Die
Geburtshilfe beim Rind in de reeks ‘Thierärztlichen Chirurgie und
Geburtshilfe’ van Bayer en Fröhner, waarvan de eerste van de drie
drukken verscheen in 1897. Hoezeer dat boek werd gewaardeerd
blijkt uit de Engelse vertaling die in 1902 werd uitgegeven in New
York. Hij bekleedde diverse bestuursfuncties en maakte deel uit
van nationale en internationale editorial boards. Hij nam tevens
het initiatief tot het oprichten van een runderkliniek.
De Bruin is op 49-jarige leeftijd ‘in het harnas’ gestorven ten
gevolge van een verwonding aan zijn pols ontstaan tijdens een
tandheelkundige ingreep. Een fraai monument geschonken door
zijn studenten en collega’s siert nog steeds zijn graf.
Prof. Dr. Aart de Kruif
De geschiedenis van de veterinaire verloskunde
Het helpen van dieren waarbij de partus niet vordert, is zonder
twijfel een van de oudste vormen van de uitoefening van de diergeneeskunde. De verloskunde berustte eeuwenlang op ervaring
en op eenvoudig handwerk waarbij genoegen moest worden
genomen met beperkte resultaten. Omstreeks 1840 werd wezenlijke vooruitgang geboekt door de introductie van de subcutane
foetotomie. Met deze methode kon de vrucht zonder al te groot
risico voor het moederdier onderhuids worden verkleind en naar
buiten worden gebracht. Een eeuw later leidde de combinatie
van de epiduraalanesthesie met de percutane foetomie tot een
enorme vooruitgang in de verloskunde bij de grote huisdieren.
Tussen 1930 en 1960 was dit de favoriete verlosmethode in de
diergeneeskunde.
Toen antibiotica voor de praktijk beschikbaar kwamen, deed
de keizersnede deed zijn intrede. Deze ingreep verdrong in de
periode 1950-1970 de percutane foetomie bij het rund vrijwel
volledig. Dit is echter niet zonder slag of stoot gebeurd; er werd
fel gediscussieerd over de voor- en nadelen van beide methoden.
Bij de omschakeling van foetotomie naar keizersnede speelden
niet dierenartsen maar veehouders de hoofdrol. Momenteel
wordt 95 procent van alle moeilijke geboorten bij het rund opgelost met een keizersnede. In tegenstelling tot het rund heeft bij
het paard de keizersnede de foetotomie niet verdrongen.
Dr. Carl D.W.König
De plaats van de veeverloskundige in de diergeneeskundige praktijk. Collega of concurrent?
De diergeneeskunde was tot de komst van de eerste afgestudeerden in Utrecht geheel in handen van empiristen. Een deel van hen
kon zich ‘geadmitteerd veearts’ noemen, na een examen door de
‘Leidse Commissie’. De Wet op de Uitoefening der Veeartsenijkunde van 1874 regelde de toelating ad hoc van een aanzienlijk
aantal empiristen, puur op grond van hun inschrijving als veearts
in het ‘Patentregister’ van hun gemeente, wat niets zei over hun
bekwaamheid.
Maar die wet regelde wel dat de uitoefening van de diergeneeskunde voortaan voorbehouden zou zijn aan afgestudeerde
veeartsen. Echter met uitzondering van ingrepen bij het gezonde
dier: de verloskunde bleef een ‘vrij beroep’. De Wet van 1954
stelde als eis voor de toelating tot het doen van verlossingen
(en castraties) een examen, waarin de kandidaat zijn theoretische
en praktische bekwaamheid kon bewijzen. De Wet van 1990
daarentegen bevatte voor de veeverloskundigen en castreurs in
feite een uitsterfsysteem.
De spreker zal een aantal aspecten bespreken van het naast
elkaar bestaan van dierenartsen die de diergeneeskunde in volle
omvang mochten uitoefenen en van veeverloskundigen, die zich
moesten (of zouden moeten) beperken tot dit specifieke deel van
het vak. Een gevoelige materie.
Jhr. drs. Andries W. van Foreest
Verloskunde van Biltstraat naar Yalelaan
in 1967: van student naar assistent
Het jaar 1967 was een belangrijk jaar in de geschiedenis van de
Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht en een
gewichtig jaar voor de Kliniek voor Verloskunde van deze faculteit. In dat jaar werd de oude verloskundekliniek op de Biltstraat
in de stad Utrecht verlaten en werd de nieuwe kliniek voor
verloskunde in het nieuwe universiteitscentrum De Uithof buiten
de stad in gebruik genomen.
Het werd de eerste nederzetting binnen het grote faculteitsterrein in de Uithof. De verhuizing bracht grote veranderingen met
zich mee, zowel voor de studenten als de medewerkers van
de kliniek. Vanaf de eerste dag was het niet meer geoorloofd
zonder een nette, gloednieuwe witte jas en witte klompen het
splinternieuwe, blinkende walhalla te betreden. Langzaam maar
zeker raakten alle medewerkers echter gewend aan de enorme
veranderingen. Het gemopper over die veranderingen bleef
steeds meer achterwege, terwijl het gewenste protocol in de
kliniek werd nageleefd.Als jongste dierenartsassistent van de
kliniek (aangesteld per 1 september 1967) werd deze overgang
in al zijn facetten beleefd. In de voordracht zullen de verschillen
tussen de oude en nieuwe omstandigheden worden geduid en
op enkele gebeurtenissen uit die laatste maanden van 1967 zal
nader worden ingegaan.
Argos nr 44 / 2011
113
Paul Leeflanga
De practicus en zijn
Durham-stierb
In dit artikel wordt eerst een
levensschets gegeven van de ZuidHollandse empirist, later veearts en
vervolgens rijksveearts, Jacob van
Dam (1785-1865). Hij was in de
negentiende eeuw het boegbeeld
van de Nederlandse diergeneeskunde
en van de Zuid-Hollandse veeartsen
in het bijzonder. Daarna wordt nader
ingegaan op de rundveefokkerij
in de achttiende en negentiende
eeuw, vooral op de oorsprong en
de ontwikkeling van de Durham
shorthorn. Ten slotte wordt een
overzicht gegeven van de experimenten
die in Nederland met Durhamstieren werden uitgevoerd, waarbij
de aandacht vooral uitgaat naar de
bijdrage aan dit onderwerp door Jacob
van Dam en zijn publicaties hierover.
Jacob van Dam1
Jacob van Dam werd op 10 maart 1785 in Aarlanderveen
geboren als tiende en laatste kind van een boerenechtpaar.
Het ouderlijk huis bestaat nog steeds. Aarlanderveen is nu
onderdeel van Alphen aan den Rijn.2 Al vroeg was Jacob
verplicht de school te verlaten om als enige nog thuiswonende zoon zijn vader op de boerderij te ondersteunen.3
Belangrijk voor hem was dat in 1804 ter plaatse een leesgezelschap werd opgericht, want hij was een gretige lezer,
mede om zichzelf verder te kunnen ontwikkelen.
Zo kwam hij ook in contact met ‘jeugdige vrienden van
meer lectuur en hogere beschaving’, zoals hij dat zelf
beschreef.4 Het was de tijd van de Verlichting en belangrijk
voor zijn contacten was ook de oprichting van de plaatselijke en regionale Departementen van de Maatschappij tot
Nut van ’t Algemeen. Het departement Zwammerdam /
Aarlanderveen werd mede door Jacob in 1818 geïnitieerd.5
r. Paul Leeflang, rustend dierenarts, Groenoord 66, 2401 AG, Alphen
D
aan den Rijn
b
Bewerking van een voordracht gehouden tijdens de voorjaarsbijeenkomst van
het Veterinair Historisch Genootschap op 14 april 2010.
a
114
Argos nr 44 / 2011
Abstract
The veterinary surgeon and
his Durham bull
This article describes the life of Jacob van Dam (1785-1865).
He was one of the most famous and well known Dutch veterinarians of his time. He started out as a veterinary empiricist
but then passed a state examination to become a qualified
veterinary surgeon. At a later stage he was appointed an
official veterinary officer. This was all in the period before the
State Veterinary School in Utrecht was established, in 1821.
Apart from his practical veterinary work, Van Dam was interested in veterinary research. He published the results of his
experiments and observations in various fields of veterinary
medicine, including breeding trials with pigs and dairy cattle.
Around 1850 Durham bulls were imported into the Netherlands to improve the dairy cattle population. Van Dam also
bought a Durham bull for crossbreeding with his own cattle
and those of his clients. The results were not as successful as
expected. Although the offspring developed faster than their
mothers, their milk production remained far below expectations and within ten years Durham bulls had disappeared
from the Netherlands. Jacob van Dam’s work justified his
high reputation among his colleagues and he was one of the
founding fathers of the present Royal Netherlands Veterinary
Association.
werd hij gevoed door het in 1812 door Alexander Numan
uit het Hoogduits vertaalde Handboek van Rohlwes,8 als
voorbereiding op zijn brevettering tot veearts. In ieder
geval liet Jacob zich in 1817 examineren door de Leidsche
Commissie.9 Hij slaagde en werd benoemd tot veearts der
tweede klasse, eerste rang.10 In 1820 volgde zijn voordracht door de schouten van Zwammerdam en Nieuwkoop
voor benoeming tot Rijksveearts, waaraan een jaarlijks
traktement was verbonden. Deze benoeming werd in
datzelfde jaar bij KB bevestigd.11 Voor Jacob was dit een
bijzonder moment omdat Aarlanderveen als zijn standplaats werd aangewezen en hij deze nieuwe functie dus
kon combineren met zijn werk op de ouderlijke boerderij.
Daarnaast zouden de extra inkomsten zijn investeringen in
de uitgave van zijn gedichten mogelijk maken.
Hij was een trouw bezoeker van de bijeenkomsten en
leverde zelf ook substantiële bijdragen aan het programma. Poëzie kreeg zijn bijzondere aandacht en hij begon zelf
te dichten, vooral gelegenheidsgedichten die in die tijd erg
in zwang waren.
Eind 1804 overleed zijn vader zodat Jacob de zorg voor de
ouderlijke boerderij op zich moest nemen. Hij voelde dit als
een natuurlijke verplichting jegens zijn moeder, alhoewel
hijzelf steeds meer affiniteit ontwikkelde voor lectuur en
voor het dichterschap ‘om de gewaarwordingen mijner
ziel uit te storten’.6 De innerlijke strijd tussen de belofte
aan zijn moeder om als eenvoudig bouwman de kost te
verdienen en zijn hunkering om zich volledig op de dichtkunst toe te leggen en in hogere kringen te verkeren, zou
het hele verdere leven van Jacob van Dam tekenen. In 1815
werden zijn eerste gedichten gepubliceerd. Dit resulteerde
uiteindelijk in de uitgave van zes dichtbundels van zijn
hand, naast verschillende losse gedichten en cantates.7
Over zijn praktijkuitoefening werd vervolgens ieder kwartaal aan de ‘Kommissie van Landbouw’ in de provincie
Zuid-Holland gerapporteerd.12 Daarnaast begon hij zijn
ervaringen op verschillende terreinen van de veeartsenijkunde te publiceren, waaronder in de Verhandelingen over
verschillende vee-artsenijkundige onderwerpen.13 Ook met
prof. Numan ontwikkelde Jacob goede contacten.
Aan hem schreef hij in 1829 zijn ervaringen met betrekking
tot maagwormen bij paarden.14 In 1834 citeerde Numan
in zijn Waarnemingen uit het uitgebreide verslag dat hij
hierover van Jacob van Dam had ontvangen.15 Op veeartsenijkundige bijeenkomsten in den lande liet Jacob veelvuldig van zich horen in de vorm van voordrachten over
onderwerpen als ‘de kwaliteit van de Veeartsenijkunde’
en ‘bedachtzame fokkerij om de roem van de Nederlandse
veehouderij in stand te houden’.16 Jacob van Dam ontwikkelde ook bestuurlijke kwaliteiten. Samen met een aantal
collega’s richtte hij op 1 september 1846 te Rotterdam de
‘Veeartsenijkundige Vereniging van Zuid-Holland’ op.
Hij werd haar eerste en enige voorzitter. Hoofddoelstelling van de vereniging was om ‘het wetenschappelijke
der veeartsenijkunde uit te breiden en toe te passen op
het behoud van den veestapel en de vooruitgang van de
landbouw’.17 Jacob stuurde een verzoek aan de Koning
om ‘autorisatie tot oprichting eener Veeartsenijkundige
Vereniging in Zuid-Holland’, waarbij de overige provinciën
zich zouden kunnen aansluiten om ‘alzoo een Algemeene
Maatschappij ter Bevordering van de Veeartsenijkunde in
Nederland uit te maken’. Bij KB van 22 september 1847
machtigde Koning Willen II de minister van Binnenlandse
Zaken ‘aan het verzoek van veearts Van Dam te voldoen’.18
Ik heb niets kunnen vinden over zijn belangstelling voor
de diergeneeskunde en zijn ontwikkeling tot empirist.
Zijn eigen kleine melkveebedrijf zal hem zeker geen
algemene en brede ervaring met de behandeling van zieke
dieren hebben opgeleverd. Zijn aantekeningen zijn bij de
verhuizing van zijn opvolger verloren gegaan. Wellicht
Het initiatief van Jacob c.s. werd onmiddellijk door
medewerkers van ’s Rijks Veeartsenijschool te Utrecht
beantwoord met de oprichting in 1848 van het ‘Centraal
Veeartsenijkundig Genootschap’.19 Het ontstaan van een
landelijke organisatie van veeartsen kon je toch niet overlaten aan een stelletje plattelandsveeartsen. Het genoot-
Afb. 1. Overlijdensbericht over Jacob van Dam
door Wirtz (n. 22).
schap bestond uit twaalf voor het leven gekozen leden die
zich moesten belasten met de voorbereiding en organisatie
van jaarlijkse algemene vergaderingen, om op deze wijze
veeartsen aan zich te binden en na- en bijscholing te realiseren. Jacob van Dam werd uitgenodigd om als een van de
twaalf leden toe te treden. Dat was een slimme zet, want
Jacob had immers de Koninklijke goedkeuring om een
landelijke organisatie op te richten, iets wat het genootschap werd geweigerd.
Onvoldoende landelijke belangstelling om de jaarvergaderingen van het genootschap bij te wonen, leidde uiteindelijk in 1861 tot de instelling van een verzoeningscommissie,
bestaande uit vertegenwoordigers van de Zuid-Hollandse
vereniging, waaronder Jacob van Dam, en enkele leden
van het Genootschap. Als resultaat werd in 1862 de
‘Maatschappij ter Bevordering der Veeartsenijkunde in
Nederland’ opgericht, de huidige KNMvD, onder gelijktijdige opheffing van het Genootschap. De Zuid-Hollandse
Vereniging werd als ‘Afdeling Zuid-Holland’ onderdeel van
de Maatschappij. Hiermee was een belangrijk levensdoel
van Jacob van Dam bereikt.20
Argos nr 44 / 2011
115
Tot aan zijn dood op 26 december 1865 was Jacob voorzitter van de afdeling. In 1861 onderscheidde Koning Willem
III hem met het ridderschap in de Orde van de Eikenkroon.
Deze Luxemburgse onderscheiding gebruikte de Koning
in Nederland vooral als huisorde. Hij beloonde Jacob voor
adviezen die hij gevraagd en ongevraagd aan de koning
had verstrekt, bijvoorbeeld die over de bestrijding van
runderpest.21 In de overlijdensakte van Jacob wordt alleen
als zijn beroep ‘bouwman’ opgegeven. Kennelijk hechtte
de familie minder belang aan zijn beroep en prestaties als
veearts en dichter. In zijn necrologie wordt Jacob van Dam
door A.W.H. Wirtz de ‘nestor der Nederlandse veeartsen’
genoemd’.22 En zo beschouwen met name de Zuid-Hollandse dierenartsen hem nog steeds. Er zijn helaas geen foto’s
of andere afbeeldingen van Jacob van Dam bekend.23
Fokkerij in de achttiende en negentiende
eeuw24
Als we in deze periode over de fokkerij van landbouwhuisdieren in West-Europa willen spreken, moeten we ons
vooral richten op het Verenigd Koninkrijk, het land van rijke
herenboeren, die elkaar op tentoonstellingen en keuringen
bestreden met de naar hun uiterlijk mooiste dieren.
Men keek alleen naar kwaliteitskenmerken van het
exterieur. Rentabiliteitsoverwegingen telden niet mee.
Een mooi dier zou ook een goed dier zijn.
Wat gebeurde er in het Verenigd Koninkrijk? Alle ren- en
drafmerries werden gekruist met Arabische hengsten. Dit
was de fase van kruising en selectie waarbij zoiets als de
Engelse volbloed ontstond, een nieuw type paard.
Afb. 2. Jacob van Dam Penning in 1987 uitgereikt aan
G.Th.A. Menges (n. 23).
116
Argos nr 44 / 2011
De volgende stap was inteelt en selectie. Zo werd de
volbloed minder heterozygoot en uiteindelijk in die mate
homozygoot dat van een ras kon worden gesproken.
En dat allemaal binnen één mensengeneratie.
Eveneens in Engeland presteerde Robert Bakewell het om
nieuwe schaapsrassen tot ontwikkeling te brengen door
inteelt toe te passen, gericht op bepaalde uitwendige
eigenschappen. Dit werd gevolgd door het selecteren van
nakomelingen waarin de gewenste eigenschappen van
hun ouders herkenbaar waren. Het doel was uiteindelijk
om bepaalde goede eigenschappen te versterken, zonder
de inmenging van vreemd bloed. Op deze wijze ontstond
uit een type een nieuw ras, dat reproduceerbaar was.
Bakewell realiseerde zich dat, om de gewenste resultaten
te verkrijgen, de manlijke partner in het inteeltproces, veel
belangrijker was dan het vrouwelijke dier. Wat deed hij
dus: hij verhuurde aan omwonende veehouders zijn door
inteelt verkregen rammen voor één dekseizoen. Vervolgens
keek hij naar de afstammelingen om vast te stellen hoe
groot de invloed van zijn verschillende rammen was op de
heterogene ooienpopulatie. De rammen die de meeste van
hun gewenste uitwendige eigenschappen op hun lammeren hadden overgedragen, werden door Bakewell voor zijn
eigen inteeltprogramma gebruikt. Veefokkers volgden dit
voorbeeld door hun rammen en/of stieren op hun fokbedrijf een aantal jaren aan te houden en het effect op de
schoonheid van hun veestapel te toetsen. Volgelingen van
Bakewell waren vader en twee zonen Colling. Zij bezochten het fokbedrijf van Bakewell en waren onder de indruk
van de verbeteringen die het longhorn runderras aldaar
had ondergaan. Zij hebben in de Engelse graafschappen
Northumberland, Durham en York hetzelfde gedaan met
de shorthorn, die daar als het Durham shorthorn type
bekend stond. 25 De shorthorn was oorspronkelijk ontstaan,
mede dankzij de import van dieren afkomstig uit Nederland. Zij blonken uit door hun melkgift maar dat was ook
alles.
De gebroeders Colling volgden de inteelttechniek van
Bakewell om de gebreken van dit type te verbeteren.
Zij richtten hun aandacht vooral op de schoonheid van het
dier, de nuttigheid van de lichaamsvormen, op de vroegrijpheid van de soort en de aanleg voor vlees- en vetvorming. Toen zij door selectie dieren hadden gefokt met de
gewenste eigenschappen, gingen zij zonder op de graad
van verwantschap te letten, de eigen kudde vermenigvuldigen waardoor de dieren standvastige eigenschappen
verkregen, waaronder prachtige lichaamsvormen.
Colling reisde met de mooiste dieren alle fokveetentoonstellingen en keuringen af en verwierf niet alleen forse
prijzen maar ook, in binnen- en buitenland, een grote
naamsbekendheid voor zijn nieuwe ras, de Durham short­
horn. De huid was licht gekleurd, het haar roodbruin of
wit met veelal roodbruine spikkels. De dieren stonden niet
zozeer hoger op de poten, maar hun lichaam was meer
cilindrisch en dieper. Zo leken de ledematen relatief korter.
De omvang van de borst, rug en lendenen was breder,
Afb. 3. De Engelse Shorthorn, oud ras (links) en het door inteelt verkregen nieuwe ras, de Durham
Shorthorn (rechts). Uit: G.J. Hengeveld, Het rundvee, zijne verschillende soorten, rassen en
veredeling (Haarlem 1865), dl. I, platen XLVII en XLIX.
waardoor de dieren zwaarder waren dan voorheen.
Colling speculeerde op deze eigenschappen en verhuurde
een deel van zijn stieren aan melkveebedrijven in de omgeving; dat legde hem financieel geen windeieren.
Fokken was inmiddels een ambacht geworden, gebaseerd
op intuïtie en ervaring. Een mooie koe gold als een kwaliteitskenmerk voor een goed producerende koe. Colling
selecteerde een van zijn dieren tot extreme afmetingen en
merkte dat daarvoor grote belangstelling bestond. Toen dit
dier, inmiddels os, vijf jaar oud was, kreeg het zijn eerste
schilderij en kreeg officieel de naam ‘The Durham Ox’.
In 1801 werd het dier verkocht voor 140 pond Sterling.
De nieuwe eigenaar wilde met dit dier een reizende tentoonstelling maken en liet voor het transport van de os een
speciale wagen construeren. Dat beviel hem toch minder
goed want in hetzelfde jaar verkocht hij os en wagen aan
mister John Day. De os woog toen ruim 1.350 kg.
Van 1801 tot 1807 reisden John Day, zijn vrouw en de
os door het Verenigd Koninkrijk. Een aanbod om de os
voor 3.000 Engelse ponden te verkopen wees hij van de
hand. Het jaar 1802 verbleef het drietal in London en
John maakte dagen dat hij 100 pond verdiende. Inmiddels
waren ten minste vier paarden nodig om de wagen van
de os te trekken. Alles ging goed tot in 1807, bij aankomst
in Oxford, de os een ongelukkige stap deed en een heup
luxatie opliep. Toen na twee maanden nog geen herstel
was opgetreden, werd het dier door plaatselijke slagers geslacht. Het gewicht werd geschat op ruim 1.700 kg, terwijl
het vlees van goede kwaliteit werd genoemd. Inmiddels
waren vele portretten van de os geschilderd en zelfs pubs
kregen zijn naam. John Day publiceerde zijn verslag over
zijn zes jaar durende trektocht, waarbij ongeveer 3.000
mijlen werden afgelegd.
Dit reisverslag dook op in Yale University, USA, en in 2007
gaf Norman Comben een facsimile uit met een uitgebreide
introductie over het Durham ras en voorzien van bijzondere
prenten van de os uit zijn eigen verzameling.26 Het nieuwe
Durham ras vond zijn weg door heel Europa. Hengeveld
beschrijft onder meer de furore die de Durham in Europese landen maakte.27 Beperken we ons tot Nederland,
dan noemen we de invoer van een kleine kudde volbloed
Durhammers te Wilhelminadorp bij Goes in 1844: zes
stieren en acht vrouwelijke dieren. Dit was een initiatief
van de Commissie van Landbouw in Zeeland. Deze groep
dieren zou de stieren moeten voortbrengen voor verkoop
en kruising met het Nederlandse melkvee type, met name
in Zuid-Holland. Dit type was overwegend roodbont van
kleur en relatief laag op de poten met een schofthoogte
van 130 tot 140 cm. Denkt u maar aan de stier van Paulus
Potter.28
In 1858 was in Wilhelminadorp een kudde van dertig
volbloed Durhammers ontstaan. De dieren hadden zich inmiddels aan hun nieuwe situatie aangepast en bewaarden
bij een goede behandeling, onder alle omstandigheden
zoals verschillen in leefwijze, voeding en klimaat, dezelfde
kwaliteiten, dit in tegenstelling tot de Hollandse dieren.
De verbeteringen door kruising verkregen, waren al dadelijk buitengewoon groot. In plaats van het grove beendergestel en de puntige en smalle heupen van het Hollandse
vee, waren de kruisingsproducten groter met een fijner
beengestel, zwaardere borst, bredere rug, lopende in een
rechte lijn van de schouders tot aan de staart, bredere en
meer afgeronde heupen en kortere poten. Afgezien van
het uiterlijk waarin het Durham ras zich duidelijk profileerde, was in de eerste generatie afstammelingen de melkgift
bijna onveranderd met een hoger vetgehalte.29 Door hun
Argos nr 44 / 2011
117
volmaakte lichaamsvormen ging men ervan uit dat het
Durham-ras zowel voor melkproductie als voor vlees- en
vetgroei uitstekend geschikt was. Door selectie was de
gewenste eigenschap eenvoudig te ontwikkelen.
Jacob van Dam, fokker
We gaan nu over naar Jacob van Dam, door Hengeveld in
zijn boek meermalen genoemd.30 Wat beweegt een kleine
boer, een plattelandsveearts, om onderzoek te gaan doen,
daarvoor een Durham-stier aan te kopen en zijn bevindingen te publiceren? Van Dam stelde: ‘Onbetwistbaar
behoort de Durhamstier, tot de uitmuntendste en edelste
rundersoorten, aan de vele goede hoedanigheden, hem
eigendommelijk, is zulks blijkbaar; als vooreerst eene
schone ligchaamsbouw’.31 Ook van Dam moet dus gevallen zijn voor de schoonheid van het ras. In 1850 werd hij
zelf eigenaar van de Durhamstier FYKO, die in 1848 in
Wilhelminadorp was geboren. De aankoopprijs werd niet
Afb. 4. Titelpagina van het reisverslag over de Durham
stier van John Day.
118
Argos nr 44 / 2011
genoemd. In 1850 werden 65 runderen van het roodbonte
type door zijn stier gedekt, waarvan 53 een kalf voortbrachten, maar een rund aborteerde.32
Abortus bij deze kruisingen ben ik verder in de literatuur
niet tegengekomen, maar ook Hengeveld bevestigt dat
de stier van Van Dam meerdere koeien had gedekt, die
aborteerden.33
Van Dam prijst verder de relatief kleine en lichte kalveren
die veelal zonder hulp geboren werden. Het gewicht van
het vaderdier, geschat op 350 kg, was dus nauwelijks van
invloed. Wel groeiden de kalveren relatief snel op met een
uitstekende vlees- en vetaanzet. Stierkalveren van zestien
maanden leverden bij verkoop 90 gulden op. Hij beschouwde ‘deze proef met de Durham stier als wel gelukt en
dubbel waardig.’34 Hij betreurde het dat veehouders over
het geheel zo weinig belangstelling voor deze kruisingen
toonden. Het tweede dekseizoen was voor Van Dam minder gunstig. Fyko kreeg een ontsteking aan een achterpoot
en was tot weidegang veroordeeld. Daarbij merkt Van
Dam op: ‘Buitengewoon zachtaardig zijnde heeft hij geen
stoornis toegebragt en met de andere koeijen, ook na zijn
volkomen herstel, gegraasd en geweid, alsof hij zelf tot de
familie behoorde’. Zonder bijvoeding werd het gewicht van
Fyko inmiddels geschat op 500 kg. Het aantal dekkingen
bedroeg slechts dertig dieren, waaronder een van Fyko’s
afstammelingen van 15 maanden oud dat de dekking door
haar zware vader goed doorstond.35
Van Dam reisde ook tentoonstellingen in Haarlem,
Rotterdam en Gouda af. Zowel zijn Durhamstier, als diens
nakomelingen, zoals kalf, vaars en os, werden met eerste
prijzen bekroond.36 In zijn derde verslag meldt Van Dam,
zonder opgave van de reden, de verkoop van zijn Durhamstier in 1853. Een nieuwe stier werd niet aangekocht, dus
dat betekende het einde van het experiment. Naar schatting had Fyko ongeveer honderd runderen gedekt.
De belangstelling bij de veehouders om van Fyko gebruik
te maken, bleef in de ogen van Van Dam teleurstellend.
De melkproductie van de F1-dieren was zeker niet minder
dan die van de moederdieren. Abortus werd door Van
Dam niet meer als probleem genoemd en ook de oorsprong daarvan bleef onduidelijk.37 Een ander punt dat
Van Dam wel uitvoerig beschrijft, is dat kalveren door Fyko
voortgebracht in drie opeenvolgende jaren bij dezelfde
koe, steeds minder de vorm van de stier en meer die van
de koe kregen. Zou dit de invloed zijn van voeding en/of
klimaat, vroeg Van Dam zich af? Dit zou betekenen dat
tenminste iedere drie jaar een nieuwe stier zou moeten
worden gekocht. Of had Van Dam het wellicht slecht
getroffen met deze stier met betrekking tot de overerving
van de beoogde eigenschappen?38 Van Dam eindigde zijn
verslagen met een pleidooi de kruising van inlandse koeien
met een Durhamstier voort te zetten, ‘omdat de dieren ter
slachting veel meer opbrengen dan ons eigen vee’.
Hij stelde dat na vijfentwintig jaar de Hollandse veestapel
een geheel andere en beter aanzien zou kunnen krijgen.
Daarin stond hij kennelijk alleen.39
Waarom is het Durham ras ooit naar Nederland gekomen?
Omdat onze fokkers in Zuid-Holland en Zeeland dit ras
zo mooi vonden. En wat mooi is moet goed zijn. Mooi
in de zin van harmonieus en in balans, compact, gevuld
en breed. De Durham was een goed ras. Zelfs Hengeveld
onderschreef deze stelling.40 De kruisingsproducten vielen
uiteindelijk tegen in de melkproductie, iets wat voor de
boeren in Zuid-Holland, de provincie met een hoog melkconsumptie patroon, een tegenslag was. Het enthousiasme voor de Durham kruisingen nam spoedig af. Fokkers
hebben zich van alle volbloeds en kruisingen met Durhammers ontdaan en tot het laatste bruine vlekje, ieder restje
Engelse invloed uitgeselecteerd.41 Daarentegen maakte
men in Zeeland gebruik van de vroegrijpheid en gunstige
vet- en vleesaanzet. Men was gebaat bij een wat steviger
type koe, met name voor de export van rundvlees naar
Engeland. In Zeeland, met zijn geringe populatie, was de
melkgift geen belangrijke factor.42 Tenslotte: wanneer de
kern van Durhamvee uit Wilhelminadorp verdween, is ons
niet bekend. Waarschijnlijk enkele decennia na hun komst.
Fokkerij als wetenschap
Hengeveld zag al een duidelijk verband tussen productieeigenschappen, het uiterlijk en de grondsoort waarop de
verschillende typen koeien werden gehouden. Toen rond
1900 de veeteelt zich ontwikkelde als wetenschap met
Wieger de Jong als eerste hoogleraar in Wageningen,
was er nog steeds groot respect voor de fokkers uit het
verleden die, binnen een mensengeneratie, nieuwe rassen
hadden voortgebracht. Wel had men als wetenschappers
moeite met de kwaliteitscriteria op basis van het exterieur
van de dieren. De wetten van Mendel kregen algemene
bekendheid. De stamboeken hadden hun intrede gedaan,
daarna de veelal coöperatieve zuivelfabrieken die de melkproductie registreerden en de start van de melkcontrole.
De grote vlucht maakte de fokkerij door de introductie
van de KI en het ontwikkelde afstammelingenonderzoek.
Meten, wegen en rekenen, dat deed de wetenschap.
De hoogleraren Rommert Politiek in Wageningen en Piet
Hoekstra in Utrecht volgden in de voetsporen van De Jong.
Wie van u herinnert zich nog de practica exterieur van
Afb. 5. Durham Ox, geschilderd door J. Boultbee, 1802, door John Day opgedragen
aan Lord Somerville. Uit: Norman Comben en John Day (n. 24) 2
Argos nr 44 / 2011
119
Hoekstra. ‘Weg met mooie dieren, stand van de hoorns
en inplanting van de staart. Kijk naar de aanhechting van
het uier, goed aangesloten tegen de buik en vierkant. Adel
is een woord dat we zo gauw mogelijk moeten vergeten’.
Dat was Hoekstra die oog had voor de realiteit, maar door
de boeren niet altijd werd begrepen. ‘De gedachte dat je
kwaliteit aan de buitenkant kunt zien, is even omstreden
als on?uitroeibaar’, aldus een citaat van Bert Theunissen.43
Tot slot een gedicht van Jacob van Dam dat verband houdt
met de veeartsenijkunde
De arme vrouw en de veearts bij een zieke koe. 44
Zal dan mijn een’ge koe bezwijken?
Ach! ‘k zie het wel, wat is zij ziek!
Die ziekte zal wel niet meer wijken,
Haar toestand is al heel kritiek.
Maar als ik ook die koe met derven,
Wie zegt mij, waar ’t dan henen moet?
Och mogt ik zelv’dan ook maar sterven!
‘k Weet dan geen raad. Wat gaf zij goed!
Wat gij heer Doctor niet kunt geven
Dat kon toch onze lieve Heer.
Waarom toch zou Hij ’t beest doen sneven?
O! ‘k Bad zoo vurig keer op keer.
Blijf, sprak de man, den Heer verwachten.
Hij heeft, al sterft uw koe, nog brood
Het faalt uw’ Vader nooit aan krachten,
Hij zorgt ook in den hoogsten nood.
Noten
1
Afb. 6. Kruisingen van een Durham stier met een Noord-Hollandse melkkoe (boven) en met een Zeeuwse koe (onder).
Uit: G.J. Hengeveld, Het rundvee, zijne verschillende soorten, rassen en veredeling (Haarlem 1865), dl. II, tegenover 382 en 412.
120
Argos nr 44 / 2011
Zie voor een uitgebreide biografie: Paul Leeflang, ‘Jacob van Dam
(1785-1865): landman, veearts en dichter’, in: Koert van der Horst,
Peter A, Koolmees en Adriaan Monna (red.), Over beesten en boeken,
Opstellen over de geschiedenis van de diergeneeskunde en de boekwetenschap (Rotterdam 1995) 195-210.
2 D e plaats waar ik, sedert onze terugkeer uit Nigeria, met mijn gezin
woon. Vandaar mijn persoonlijke belangstelling voor deze self-made
man en illustere persoon.
3 Leeflang, ’Jacob van Dam’ (n. 1) 195.
4 J. van Dam, Gedichten (Haarlem 1821) IV.
5 J.W. van Zwieten, ‘Jacob van Dam draagt voor uit eigen werk’, Rijn en
Gouwe (29 augustus 1950).
6 Van Dam, Gedichten (n. 4) V.
7 Leeflang, ’Jacob van Dam (n. 1) 196, noot 7.
8 Handboek der algemeene vee-artsenijkunde of onderricht, hoe de
landman zijne paarden, zijn rundvee, zijne schapen, zwijnen, geiten
en honden aankweeken, oppassen en voederen, alsmede derzelver
ziekten onderkennen en genezen kan: benevens een aanhangsel. Door
Joh. Nic. Rohlwes; naar den derden druk uit het Hoogduitsch vertaald
door A. Numan (Groningen 1812).
9 C. Offringa, Van Gildestein naar Uithof, 150 jaar diergeneeskundig
onderwijs in Utrecht. Dl. 1 (Utrecht 1971) 29.
10 N ationaal Archief, Binnenlandse Zaken, Afdeling Nijverheid en voor-
gangers, 1817-1877, nr. 74, nr. 3690, exh. 10 mei 1820.
11 N
ationaal Archief, Archieven van de Algemene Staatssecretarie en van
het Kabinet des Konings met daarbij gedeponeerde archieven over
1813-1840, nr. 1029, K.B. nr. 61, d.d. 12 juli 1820.
12 Offringa, Van Gildestein naar Uithof (n. 9) 25.
13 J. van Dam: ‘Mededeelingen betreffende den Durhamstier van shorthornras en zijn afstammelingen’, Verhandelingen over verschillende
vee-artsenijkundige onderwerpen. Kort verslag van het verhandelde
in de algemeene vergadering van Rijks-vee-artsen 3 (1852) 74-76; 5/6
(1855) 83-85; (1856) 64-65.
14 Hs. Bibliotheek Faculteit Diergeneeskunde, Utrecht.
15 Alexander Numan, Waarnemingen omtrent de horzel-larven, welke in
de maag van het paard huisvesten (Amsterdam 1834).
16 J. van Dam, Mededeelingen van het tentoongestelde door de Hollandsche Maatschappij van Landbouw, te Leiden, op 22 tot 29 September
1864 (Alphen 1865).
17 W.C. van Rosmalen, Bij het 25-jarig bestaan van de Afdeling ZuidHolland der Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Diergeneeskunde (Rotterdam 1972) 9.
18 Ibidem, 5.
19 Offringa, Van Gildestein naar Uithof (n. 9) 94.
20 H. Rozemond, ‘De statu nascendi: kleine voorgeschiedenis van de
Maatschappij ter bevordering der Veeartsenijkunde in Nederland
(1840-1862)’, Diergeneeskundig Memorandum 34 (1987) 196-208.
21 H et betreffende K.B. en de daarbij behorende versierselen zijn in het
bezit van de Historische Vereniging Alphen aan den Rijn.
22 A.W.H. Wirtz, ‘Overleden’, in Tijdschrift voor Veeartsenijkunde en
Veeteelt 2 (1865) 254.
23 Bij speciale gelegenheden speelde Ko Minderhoud de rol van Jacob en
vertelde ons over diens ervaringen als practicus, bijna twee eeuwen
geleden, en over zijn initiatieven voor de ontwikkeling van de diergeneeskunde en de bevordering van de maatschappelijke positie van
de dierenartsen. Jacob van Dam is en blijft onze held. De gemeente
Alphen aan den Rijn vernoemde een straat naar hem. Ardo Menges is
de enige dierenarts die in 1987 van de Afdeling Zuid-Holland van de
KNMvD de Jacob van Dam Penning kreeg.
24 H et volgende is grotendeels ontleend aan: Norman Comben en John
Day, The Durham Ox (Ruddington 2007).
25 G.J. Hengeveld, Het rundvee, zijne soorten, rassen en veredeling. 2
dln. (Haarlem 1865) dl. I, 410-416.
26 Comben en Day, Durham Ox (n. 24).
27 Hengeveld, Het rundvee (n. 25) deel I, 435-443.
28 Ibidem, dl. I, 436; dl. II, 396.
29 Ibidem, dl. I, 437.
30 Ibidem, dl. I, 439; dl. II, 398, 400.
31 Van Dam, ‘Mededeelingen’ (n. 13) 1855, 83.
32 Ibidem, 1852 74.
33 Hengeveld, Het rundvee (n. 26) dl. II, 400.
34 Van Dam, ‘Mededeelingen’ (n. 13) 1852, 76.
35 Ibidem, 75-76.
36 Ibidem, 1855, 85.
37 Ibidem, 1856, 64.
38 Ibidem, 1855, 84.
39 Ibidem, 1856, 65.
40 Hengeveld, Het rundvee (n. 25) dl. I, 438, 440, 442.
41 Ibidem, dl. II, 396.
42 Ibidem, dl. II, 410-411.
43 B. Theunissen, De Koe; het verhaal van het Nederlandse melkvee
1900-2000 (Amsterdam 2010) 13.
44 Jacob van Dam, Nieuwe Gedichten (Leiden 1854) 48.
Argos nr 44 / 2011
121
Robert van der Molena
Honden bij de Grieken en Romeinen:
het ontstaan van een boekb
[Honden lijden aan drie ziekten, waarvan de namen
zijn lyssa (hondsdolheid), kynange (hondenziekte)
en podagra (hardpad disease)] (Aristoteles).1
Zwarte en zware ogen
Surfend op het internet op zoek naar wat historische gegevens over terriers passeerden diverse sites met strofen uit een
dichtwerk van Oppianus, zij het bewerkt en ook nog eens in
een Engelse vertaling. Veel leverde deze speurtocht niet op,
maar in het geheugen bleven wel twee termen hangen over
de ogen van hond. Zo werden sites gevonden, waarin verwezen werd naar de Agasseus die in het bezit zou zijn van ‘black
eyes’. Een hond met zwarte ogen? Dat zou een wereldwonder
zijn want honden hebben meestal bruine ogen, terwijl daarnaast ook het opmerkelijke glasoog bekend is, het blauwgrijs
gekleurde oog. Maar zwarte ogen zijn bij honden afwezig.
Of zou men op deze sites ‘donkere ogen’ hebben bedoeld?
Maar dan had men natuurlijk net zo goed ‘dark eyes’ kunnen
schrijven. Andere sites citeerden eveneens dezelfde regels van
Oppianus en stelden vast, dat de honden ‘heavy eyes’ hadden
bezeten. Een hond met zware ogen? Kan iemand zich daarvan
een voorstelling maken? Of moet een andere vertaling worden gebruikt voor ‘heavy’, bijvoorbeeld zwaarmoedig. Dan is
mogelijkerwijs de uitdrukking ‘honden met een melancholische blik’ het beste. Misschien moet dan ‘black eyes’ worden
vertaald door de uitdrukking wat te verdraaien om te komen
tot honden die het leven bekeken door een donkere bril.
En dan moet de bril wel overdrachtelijk zijn, want nergens uit
die stukjes Engelse tekst op het internet bleek, dat de honden
slecht zouden kunnen zien.
Toen de grote Nederlandse schrijver L. Seegers - althans
kynologisch groot - werd geraadpleegd, bleek hij verrassend
genoeg die mening wel toegedaan. Onomwonden schrijft
hij over de Agasseus in zijn tweedelig boekwerk Hondenrassen,2 dat het een hondje betrof dat slecht van gezicht was.
Van tweeën een: of die internetsites zaten er allemaal naast
of Seegers schreef onjuiste gegevens neer. En om die reden
ontstond de drang om te gaan zoeken naar de originele tekst
van Oppianus en andere klassieke schrijvers.
a
b
122
Drs. R. van der Molen, Dr. Holwerdastraat 5, 3962 AV Wijk bij Duurstede.
Bewerking van een voordracht gehouden tijdens de Najaarsbijeenkomst van
het Veterinair Historisch Genootschap op 10 november 2010 in het Museum
der Koninklijke Marechaussee te Buren (Gld.). Het boek Honden bij de Grieken
en Romeinen is via email: [email protected] te bestellen tegen de prijs van
€ 71,00 (inclusief verzending binnen Nederland). Een recensie van dit boek is
verschenen in Argos 41 (2009) 27.
Argos nr 44 / 2011
Abstract
Dogs in ancient Greece and Rome:
the making of a book
Contradiction in citations and unlikely lineage histories of certain dog breeds led to a quest for texts by writers in antiquity
who had made the dog their subject. A comparison between
these ancient texts and modern translations - most of them
in English - revealed incorrect and sometimes even totally impossible translations from a veterinary point of view. Various
remarks about dogs and the use of dogs in modern canine
literature were not at all consistent with the texts of the
ancient writers. Contemporary canine literature concerning
myths from antiquity should therefore be profoundly questioned. This applies to Toepoel’s Encyclopedia in particular. It
turns out to be impossible to base the lineage of a dog breed
on texts from classical writers alone. Lineage and origin only
become clear with the aid of modern research in genetics.
Only then do some fragments from ancient texts prove to be
useful in specifying the lineage of certain dog breeds. Aside
from this, it is apparent that writers in antiquity wrote not
only about working with dogs, but also about their necessary
veterinary treatment.
Teksten en vertalingen
Waar zijn originele teksten van de klassieke schrijvers te vinden? Indien een universiteit binnen het vakgebied der talen
ook een opleiding verzorgt in de klassieke talen, zoals in
Utrecht het geval is, zijn tal van teksten in de universiteitsbibliotheek te vinden. Maar veel teksten zijn ook gewoon
te koop in de boekwinkels. Zo is veel werk van de klassieke
schrijvers te vinden in de serie ‘Loeb Classical Library’ die
thans wordt uitgegeven door de Harvard University.
En indien men verder zoekt, kan men ook nog tal van
andere gespecialiseerde uitgaven te vinden. Voorts kan
men via Books.Google behoorlijk wat boekteksten downloaden, zij het dat al deze boeken van oudere datum zijn,
maar bij teksten van Griekse en Romeinse schrijvers speelt
dat uiteraard geen rol. Soms wijken teksten van elkaar af.
Alle boeken werden in de oude tijd met de pen overgeschreven en dan kunnen er afwijkingen ontstaan.
Al die afwijkingen worden door de verschillende redacteuren opgenomen in voetnootjes, het zogenaamde kritisch
apparaat, op basis waarvan classici hele polemieken kunnen
opzetten. Veel teksten zijn ook vertaald. Zo bevatten alle
boekjes van de Loeb bibliotheek naast de originele tekst in
het Grieks of Latijn ook een Engelse vertaling. Helaas zijn
veel van die vertalingen opgetekend in een ouderwetse stijl
en daarom lastig te lezen en bovendien zijn ze opgesteld
door classici, die ongetwijfeld veel kennis van de klassieke
talen hadden, maar weinig kennis van specifieke zaken
aangaande de hond. Om die reden moet zo nu en dan worden betwijfeld of de vertaling wel correct is. Het volgende
voorbeeld, opnieuw over ogen, kan dit illustreren.
Xenophon geeft in zijn boekje over de jacht een beschrijving
van de slechte en goede eigenschappen van de hond.
Bij de slechte eigenschappen zegt hij van de ogen, dat daartoe
zeker de ogen behoren, die ‘charapoi’ en ‘myopoi’ zijn, want
dan kunnen de honden niet goed zien. Het woord ‘charapoi’
kan worden vertaald door grijs of grijsblauw, waarmee men
terecht komt bij het glasoog, dat onder meer bij honden met
een blue merle kleur heel normaal is. Xenophon schreef over
brakken en bij deze rasgroep komt slechts hoogstzelden een
glasoog voor en als het voorkomt, is het zeker een fout ten
aanzien van de rasstandaard. Maar het gezichtsvermogen van
een dergelijke hond is zeer beslist niet aangetast. En dan komt
de opmerking van Xenophon, dat de honden niet goed kunnen zien, wel erg vreemd over. ‘Myopoi’ kan worden vertaald
door bijziendheid en dat staat dan ook als zodanig vermeld
in een aantal Engelse vertalingen.3 Bij een van die vertalingen
wordt vervolgens de opmerking gemaakt, dat aan de vertaler
geen enkele test bekend is om dat nader te onderzoeken.4
van de hond aangetast. En zo kunnen de opmerkingen van
Xenophon geheel worden verklaard en correct bevonden.
Het verhaal lezen in een Engelse of andere vertaling zou hier
en daar dus kunnen leiden tot een onjuiste interpretatie van
de originele teksten. Om al die valkuilen te omzeilen zat er
eigenlijk niets anders op dan om een nieuwe vertaling te gaan
verzorgen. Vervolgens zouden dan al die teksten openbaar
moeten worden gemaakt ten behoeve van al diegenen, die
eveneens belangstelling hebben voor de oude Griekse en
Romeinse schrijvers en voor hun kennis van honden.
Het is zeker dat in de tijd van Xenophon men absoluut niet
kon vaststellen of een hond kippig was of niet. Maar als je als
vertaler van tevoren al weet, dat bijziendheid een onzinnige
vertaling is, waarom handhaaf je die vertaling dan? En moeilijk
is het probleem niet, want het Griekse woord ‘myopoi’ kan
ook duiden op gesloten ogen, dicht geknepen ogen.
Wanneer bijziende mensen in de verte iets moeten onderscheiden zonder de hulp van hun bril, knijpen zij de oogleden
iets toe. Veel soelaas biedt dat meestal niet, maar soms wordt
het gezichtsvermogen een fractie beter. Hier ligt de medische link tussen bijziendheid en toegeknepen ogen. Honden
knijpen hun ogen niet dicht om beter te kunnen zien, maar
wanneer houden honden hun ogen wel dicht? Veterinair kan
men denken aan een ontsteking, zoals een conjunctivitis of
keratitis. Eventueel kan men denken aan een microphtalmie.
Gesloten ogen kan iedere toeschouwer al van enige afstand
aanschouwen evenals het wat onzekere gedrag. En als men
die waarneming doet, zal het voor een ieder duidelijk zijn dat
honden met toegeknepen ogen niet goed kunnen zien.
In het volgende hoofdstukje beschrijft Xenophon de goede
eigenschappen en dan zegt hij van de ogen, dat ze ‘melana’
moeten zijn.5 Het Griekse woord ‘melanos’ duidt op zwart,
maar omdat zwarte ogen niet bestaan kan het bijvoeglijk
naamwoord met een slag om de arm ook wel worden vertaald door donker, donkere ogen dus. Indien vandaag de dag
gesproken wordt over de kleur van de ogen, duidt een ieder
op de kleur van de iris, maar Xenophon zal niet op de kleur
van de iris hebben gewezen, maar op de kleur van de pupil.
Die pupil is normaal zwart van kleur. Is de pupil grijs, dan is
er sprake van cataract en juist dan is het gezichtsvermogen
Afb. 1. Fragment van een stele, een staande grafsteen,
van het eiland Anaphe uit de periode rond 460 v.Chr.
Collectie Archeologisch Museum te Athene.
Argos nr 44 / 2011
123
Het basisidee voor een boek
In de kynologische literatuur wordt dikwijls geschermd met
citaten van de oude schrijvers. Helaas hebben de meeste
auteurs geen enkele kennis van de oude literatuur, zodat zij
elkaar citeren en er hoeft maar één lolbroek bij te zijn die een
beetje knoeit en iedereen na hem zal het knoeiwerk overnemen en voor waar verkondigen. Neem bijvoorbeeld weer
Xenophon. Ergens in zijn tekst hekelt hij de honden die zodra
zij een haas ontwaren, trillend blijven staan en niet aanvallen.6
De Griekse uitdrukking voor trillend is ‘tremousi’. Ooit moet er
een hondenliefhebber zijn geweest die het woord ‘tremousi’
een beetje heeft verfraaid tot ‘atremousi’ en dan moet worden vertaald: ‘stokstijf stil blijven staan’. En zo kan men vandaag de dag her en der in de kynologische literatuur lezen dat
Xenophon al schreef over voorstaande jachthonden en dat hij
een hekel had aan dat type hond. Dat is dus complete onzin.
Voorstaande jachthonden zijn pas sinds de laatste twee- tot
driehonderd jaar ontwikkeld en de tekst van Xenophon is ten
onrechte veranderd.
Dus was het nodig om de originele teksten van de oude
schrijvers op te nemen, zodat een ieder kon lezen, hoe die
originele teksten nu werkelijk luiden. De vraag hierbij was
wel in hoeverre het nodig was om van iedere schrijver een
uitgebreid kritisch notenapparaat op te nemen. Het bleek
echter al snel, dat alle opmerkingen in het kritisch noten­
apparaat van de diverse geschriften geen betrekking hadden
op technisch relevante gegevens van kynologische,
jachtkundige of veterinaire aard, een enkele uitzondering
daargelaten. Zo kon het kritisch apparaat dus worden
beperkt tot slechts een enkele opmerking in de noten bij de
tekst. Dus de originele tekst en daarnaast de vertaling.
Aan de originele tekst kan en mag niet worden getornd,
maar aan de vertaling wel. Die vertaling is een persoonlijke
weergave van de originele tekst in het Nederlands, maar kan
Afb. 2. Een pyxis, een rond doosje met deksel, waarin
toiletartikelen werden bewaard. Het voorwerp komt uit
Exarchos in Lokris (midden Griekenland) en kan worden
gedateerd op het midden van de zesde eeuw v.Chr.
Collectie Archeologisch Museum te Athene.
124
Argos nr 44 / 2011
natuurlijk een onjuiste voorstelling van zaken bevatten.
Een ieder kan dus aan de hand van de originele tekst een
betere interpretatie van een vertaling trachten te geven.
En vervolgens moesten er aan de originele tekst en de vertaling noten worden toegevoegd. Als classici die teksten zouden
willen lezen, zouden de noten zeker biologische, veterinaire
en kynologische gegevens moeten bevatten. Want sommige
classici vertalen zonder enige kennis van zaken. In dat kader
past het hiervoor vermelde voorbeeld van de bijziendheid.
Maar neem bijvoorbeeld ook Van Gelder, Nieuwenhuis en
Peters die een belangrijk deel van het werk van Plinius hebben
vertaald. Als therapie tegen hondsdolheid beveelt Plinius aan
om de drinkbeker van een gebeten en ziek geworden mens
te plaatsen op een lap, die gedrenkt is in ‘menstrua canis’.
Prompt vertalen de heren: ‘een lap, gedrenkt in menstruatiebloed van een teef’.7 Taalkundig volkomen terecht. Biologisch
volkomen onjuist. Dat de oude Romeinen de loopsheidcyclus
van een hond nog niet doorhadden, is begrijpelijk, maar dat
vertalers vandaag de dag menstruatiebloedingen en bronstbloedingen door elkaar gooien is minder begrijpelijk.
Voor niet-classici zou het nodig zijn om een toelichting te
geven op mythologische en historische namen. Sommige
schrijvers lusten wel pap van de mythologie en doordrenken
hun verhalen zo sterk met namen van goden, dat men al
heel gauw de draad van het verhaal kwijt raakt als men geen
enkele weet heeft van de betekenis van die goden.
En soms moet er een opmerking worden gemaakt voor allerlei
lezers. Neem bijvoorbeeld dit. Oppianus citeert op zeker
moment Homerus en heeft het dan over paarden, die over zee
renden en niet verder wegzonken dan de ‘stephane’.8
Het Griekse woord ‘stephane’ betekent krans. Enkele vertalers
van Homerus laten het verder maar voor wat het is en geven
aan, dat de hoeven van de paarden niet ver het water inzakten. In een Engelse vertaling van Oppianus lezen we,
dat de ‘coronet’ niet nat werd. Volledig correct, maar het
woord ‘coronet’ is kennelijk ook voor Engels georiënteerde
lezers zo obscuur, dat de vertaler een voetnoot dacht te moeten plaatsen: ‘De coronet is dat gedeelte van de koot, dat zich
onmiddellijk boven de hoef bevindt’.9 Dat is dus gewoon de
kroonrand, maar behalve paardenliefhebbers en dierenartsen
weet niemand, wat de kroonrand inhoudt. Dus ook zoiets is
toch een voetnootje waard.
Met de originele Griekse en Latijnse teksten, de vertaling naar
het Nederlands daarnaast en een uitgebreid notenapparaat
leek het boek zijn eindstadium te hebben bereikt tot door een
relatieve buitenstaander - niet erg geïnteresseerd in geschiedenis en klassieke literatuur - de vraag werd gesteld: ‘wie is er
nu echt in die oude meuk geïnteresseerd?’. Als een aanstaand
jager iets zou willen leren over de jacht, zal hij geen lering
trekken uit de geschriften van Xenophon die de jacht met
jachtnetten beschreef. In diens tijd werden over behoorlijk
lange afstanden netten opgesteld met een soort van fuik aan
het uiteinde, waar het bejaagde dier uiteindelijk werd ingedreven om te worden gedood. De aanstaande jager zal zelfs
weinig hebben aan de kennis, dat bij de Romeinen de netten
vaak werden vervangen door de ‘formido’, een lang touw
waaraan men veren bevestigde, die in de wind wapperden en
dieren zo veel schrik inboezemden, dat ze het touw niet wilden passeren. De moderne variant staat langs de wegen in de
vorm van de reflectorpaaltjes, die het licht van autokoplampen
de bermen en bosjes in laten schijnen en daarmee verhinderen, dat reeën en andere dieren de straat op komen.
Een nieuw thema
Er moest worden gezocht naar een thema, dat de ‘oude
meuk’ in verbinding kon brengen met de ultra moderne kennis en wetenschap aangaande de hond. Dat thema moest
welhaast de afstamming en verwantschap van de moderne
hond worden. In tal van kynologische boeken wordt aangaande de ouderdom van verschillende rassen aangegeven,
dat het betreffende ras al zo oud is, dat het al beschreven is
- nou ja, min of meer dan - door de schrijvers uit de klassieke
oudheid. Of er wordt verwezen naar afbeeldingen. Onlangs
nog verscheen in het maandblad Onze Hond een artikel over
de Greyhound, waarin de herkomst van het ras gezocht wordt
in het Midden Oosten, waar op graftombes van 4.000 v.Chr.
al afbeeldingen voorkomen van honden, die als Greyhound
zijn te herkennen.10 Er moet echter worden vastgesteld dat de
Greyhound uit Frankrijk stamt en dat zijn geschiedenis hooguit tot 500 v.Chr. kan worden geantedateerd.11
En om even te blijven bij het onderwerp afstamming en
verwantschap: aan de hand van de Griekse en Latijnse teksten
kan absoluut niet veel worden beweerd over de herkomst van
de moderne rassen. Vaak zelfs in tegendeel. Tegenwoordig
worden de dogachtigen, variërend van de Mastiff tot aan de
Boxer en Franse Buldog molossers genoemd. Maar het enige
wat uit de oude teksten blijkt, is dat de Griekse molossers
jachthonden waren, die als brakken werden ingezet door het
volk der Molossi uit Epirus in het westen van Griekenland.
De molossers van toen hebben niets van doen met de
moderne dogachtigen en de aanduiding molossers voor
dogachtigen wordt dan ook geheel ten onrechte gehanteerd.
Zuiver speculerend op de kleurslag gestroomd of brindle kan
misschien worden geconcludeerd, dat de huidige dogachtigen
afstammen van honden die door de oude schrijvers Indische
honden worden genoemd. Volgens Aristoteles zouden ze
afstammen uit een kruising tussen een tijger en een teef.
Het brindle patroon van de dogachtigen is een afgezwakte
vorm van de tijgeraftekening.
Om iets te kunnen beweren over de afstamming en de
verwantschap van de moderne honden moet de toevlucht
gezocht worden tot de steeds toenemende kennis van het
vakgebied der genetica. Op basis van het mitochondriale DNA
is onomstotelijk vast komen te staan dat honden afstammen
van de wolf. Eveneens is op basis van het mitochondriale
DNA komen vast te staan, dat de domesticatie van wolf tot
hond heeft plaatsgevonden in China.12 Alleen over het tijdstip
waarop dat is geschied, wordt nog gediscussieerd. Sommige
wetenschappers noemen een termijn van 15.000 jaar geleden,13 anderen gaan zelfs terug tot 100.000 jaar geleden.14
Afb. 3. Jachttafereel in het vloermozaïek van de kamer van
de kleine jacht in Villa Herculea te Piazza Armerina (Sicilië).
De liggende man is aangevallen door het everzwijn en
wordt door een jachtkameraad ontzet. De beide figuren
rechts tonen hun wanhoop. Hoewel de hond in het midden
een doggenkop lijkt te hebben, werd hij als brak voor de
jacht ingezet.
In 2004 verscheen in Science een artikel over de onderlinge
verwantschap tussen honden. De onderzoekers uit dit panel
hebben onder meer gezocht naar verschillende single nucleotide polymorphismen in het chromosomale DNA.15 Dankzij dit
moderne genetische onderzoek is nu bekend dat een aantal
Kees- en Poolhonden evenals de oosterse windhonden en de
Basenji vrijwel rechtstreeks afstammen van de wolf en nog
veel genetische componenten met de wolf gemeen hebben.
Andere rasgroepen zijn onderworpen geweest aan een meer
of minder groot aantal mutaties, maar juist door de veranderingen in het genetisch materiaal konden de onderzoekers
nog een drietal groepen onderscheiden: de jachthonden,
inclusief brakken, voorstaande jachthonden en terriers,
de herdershonden met inbegrip van de Sint Bernard en de
Greyhound en de zogenaamde politiehonden, waartoe alle
dogachtigen behoren alsmede de Duitse Herder. De genetische verwantschap tussen de Sint Bernard en de Greyhound
is intrigerend. In eerste instantie moet dus worden vastgesteld
dat er tussen de oosterse en de westerse winhonden geen
directe genetische verwantschap bestaat. En voorts was er
ineens een klein zinnetje uit het werk van Grattius, dat van
belang zou kunnen zijn: de vertraha, de voorloper van de westerse windhonden, is gekleurd met roodgele vlekken.
Dat is precies het kleurpatroon van de Sint Bernard!
Op basis van het werk van Arrianus kan worden geconcludeerd dat de vertragus, zoals hij de hond noemt, is ontwikkeld door Kelten die destijds in en rondom het huidige
Lyon woonden. In hetzelfde gebied of in het aangrenzende
Argos nr 44 / 2011
125
Veterinaire aspecten
gebied is de Sint Bernard ook tot ontwikkeling gekomen. En
aangezien de Kelten eerst rond het jaar 500 v.Chr. tot Gallië
zijn doorgedrongen kan de geschiedenis van de Greyhound
worden teruggebracht tot maximaal tweeënhalf duizend jaar
geleden en is de herkomst qua gebied bepaald en beperkt
tot het westen van Europa. Aristoteles meldt dat in de Cyrene
(noordoost Libië) wolven werden ingekruist en Plinius meldt
hetzelfde voor Gallië. Toen mijn boek in 2009 werd gepubliceerd, was daaromtrent verder nog niets bekend, maar in april
2010 verscheen in Nature van min of meer hetzelfde onderzoekscollectief een artikel, waarin duidelijk werd gemaakt dat
er inderdaad genetisch materiaal van diverse wolvensoorten
bij honden was aangetroffen.16
Voor een lezerskring met vele dierenartsen is het natuurlijk
noodzakelijk om ook te spreken over diergeneeskundige
aspecten in die oude tijden. Soms zijn ziektebeelden heel
gemakkelijk te herkennen, soms moeilijk of niet. Scabiës,
de schurft, is gemakkelijk want die kende men ook al in de
klassieke tijd, hoewel men geen enkel idee had over het
ontstaan. Arrianus geeft aan dat schurft ontstaat door de
zware hondenlucht, die in een vertrek blijft hangen, wanneer
er vele honden in blijven slapen. De remedies waren pover.
Brak er in een meute schurft uit bij een enkele hond, dan kon
men die uit de groep halen en doden. Waren honden slechts
in geringe mate aangetast, dan moesten zij ondergedompeld
worden in zeewater of ingesmeerd worden in bitumineuze
oliën. Teer in de vorm van zalf of shampoo was een geliefd
geneesmiddel.19
Incorrect citeren
Met betrekking tot de koppeling tussen de oude teksten en
het moderne onderzoek was de missie daarmee wel geslaagd,
maar wat bleef er over van die oude teksten? In de eerste
plaats blijkt dat er veel fouten staan vermeld in de huidige
kynologische literatuur. Veel auteurs verwijzen naar citaten
uit de oude tijd, maar doen dat verkeerd, omdat zij de oude
teksten niet kennen en fouten van anderen overnemen en
opnieuw verspreiden. Dat kan op verschillende manieren.
Het voorbeeld van Xenophon is al bekend: door een extra
lettertje aan een woord toe te voegen ontstaat er een geheel
andere betekenis, die Xenophon nimmer heeft bedoeld.
Maar teksten kunnen ook een verkeerde interpretatie meekrijgen. Grattius schrijft bijvoorbeeld in zijn leerdicht over de jacht,
dat het de moeite waard is om honden uit Brittannië te halen,
want zo zegt hij: ‘wanneer grote moed moet worden betoond
en de onstuimige oorlogsgod oproept om tot de uiterste
grenzen van het gevaar te gaan, dan zou je zelfs voor de buitengewone Molosser niet zo’n grote bewondering hebben’.17
Dat wordt vaak uitgelegd alsof Grattius oproept om de grote
Mastiffs als vechthond te importeren, want hij spreekt hier
immers over de oorlogsgod. Maar deze interpretatie is onzin.
Grattius beschrijft de jacht als een oorlogsstrijd van de jager
met zijn honden tegen de vijandige wilde dieren. Men dient
zich daarbij wel te realiseren dat dat alles wel heel krijgshaftige
taal is, want vrijwel alle auteurs die over de jacht schrijven,
hebben slechts één dier op de korrel en dat is de haas. Dat is
natuurlijk niet zo’n heel grote vijand, maar schrijvers overdrijven
graag. Zo noemt Grattius de jacht een krijgsdienst en verder
stelt hij, dat het een plicht van de jager is om de oorlogsverwondingen bij honden te verzorgen. En als men zich dat alles
realiseert, dan moet de tekst van Grattius worden afgezwakt
tot: ‘…importeer honden uit Brittannië, want als het op moed
tijdens het gevecht met een prooidier aankomt, dan overtreffen
de jachthonden uit Brittannië zelfs de fameuze Molossers’.
In het verlengde van deze misinterpretatie van de tekst van
Grattius kan ook de procurator cynegii worden genoemd.
Dat zou een Romeins ambtenaar (procurator) zijn geweest
die tot taak had om in Engeland zware honden op te kopen
voor de arenagevechten in Rome. In de diverse arena’s in
de Romeinse tijd hebben wel eens honden geacteerd, maar
126
Argos nr 44 / 2011
hun optredens waren nauwelijks de moeite waard en bleven
daarom zeer beperkt. De toevoeging cynegii is een verbastering van het leenwoord gynaecii. Die verschrijving is rondom
1800, mogelijk nog eerder - een goede bron daarvoor is nog
niet gevonden - ten tonele gevoerd. De procurator gynaecii
was een controleur voor weverijen die zeildoeken leverden en
stoffen voor soldatentunieken. Met honden had die ambtenaar niets te maken en de grootschalige inkoop van honden
in Engeland heeft ook nimmer plaats gevonden. En over
vechthonden gesproken: in tal van boeken wordt beschreven
dat de Romeinse legers en de legers van de verschillende
tegenstanders honden gebruikten tijdens de veldslagen.
Zo zou Caesar in Brittannië tegemoet getreden zijn door
dappere Britten en hun honden, maar de enige die een
ooggetuige verslag heeft gegeven van deze veldslagen was
Caesar zelf. En die rept nergens over honden. Vechthonden in
het leger, legerhonden, die in de voorste linies meevochten,
hebben nooit bestaan.
Grattius vermeldt de ‘robur’, dat letterlijk hard hout betekent.20 We kunnen gissen dat hiermee tetanus wordt bedoeld,
waarbij men uiteindelijk zo stijf als een plank wordt. Zekerheid
verkrijgt men niet.
Volgens Aristoteles leden honden aan drie ziekten,21 waarvan
de namen zijn:
• lytta is de gemakkelijkste. In de Griekse dialecten werden
de s en de t nog wel eens door elkaar vervangen en lytta
is niets anders dan lyssa en dat kennen we als de Griekse
benaming voor rabiës, hondsdolheid.
• kynange wordt al wat moeilijker, maar het woord duidt
op kynos, hond en op ange, dat in het Nederlands via
het Latijn is binnengekomen als angina. Hondenziekte
begint als een aandoening van de voorste luchtwegen met
verschijnselen als een snotneus, tranende ogen en hoest,
zodat men bij het woord kynange vanzelf naar hondenziekte wordt geleid.
• podagra is verreweg het moeilijkst. Classici zetten het
Griekse woord domweg om tot jicht. Ook hier geldt:
taalkundig juist, veterinair onzinnig, want omdat honden
urinezuur omzetten tot het veel makkelijker oplosbare
allantoïne, komt jicht bij honden niet (of nauwelijks) voor.
Andere vertalers komen met aandoeningen als bijvoorbeeld arthritis en zelfs heupdysplasie, maar de enige echte
vertaling is toch echt hardpad disease,22 een aandoening,
die waarschijnlijk nog maar weinig dierenartsen uit eigen
ervaring kennen.
En zo is er nog een wel een aantal voorbeelden te geven van
pertinente onwaarheden in de huidige kynologische literatuur.
Het Melitenser hondje, zoals genoemd door Aristoteles en
anderen, is niet de voorouder van de Maltezer en Columella
gaf ter preventie van hondsdolheid niet het advies om de
staart te couperen, maar om het peesje aan de bovenzijde van
de staart met eigen tanden kapot te bijten. De voormalige
hoogleraar Wester geeft dat goed weer in zijn Geschiedenis
der Veeartsenijkunde. Alleen geeft hij aan, dat deze ingreep
moet worden verricht op de vierde dag na de geboorte.18
Columella spreekt zelf over de veertigste dag. En dan kan men
zich mogelijk wel een voorstelling maken van de worstelpartij
die bij de behandeling moest worden uitgevoerd.
Aristoteles had het slechts over deze drie ziekten, maar honden zullen aan wel meer ziekten hebben geleden. Alleen met
deze drie wisten de oude Grieken zich helemaal geen raad.
Opmerkelijk bij Aristoteles is, dat hij mensen niet ontvankelijk
noemt voor hondsdolheid. Dat is bij Plinius wel anders, maar
Plinius kent wel raad. Hij geeft verschillende adviezen om de
rabiës weer te boven te komen: Dood de hond, waardoor je
gebeten bent, door middel van verdrinking, slacht hem en eet
de lever op, het liefst rauw, maar het kan ook wel na bereiding
van de lever. Of breng en zalfje aan op de wond van ganzenvet en honing. Of eet kippenmest ingelegd in wijnazijn, mits
die mest rood van kleur is.23 En dat laatste kan alleen maar bij
darmbloedingen, bijvoorbeeld als gevolg van coccidiose.
Afb. 4. Muurschildering uit Tiryns ten noorden van Nafplion.
De sterk gerestaureerde schildering uit de veertiende tot
dertiende eeuw v.Chr. behoort tot de collectie van het
Archeologisch Museum te Athene.
Eveneens opmerkelijk is het advies van Grattius, wanneer
bij een hond de buikwand tijdens de jacht is opengereten:
besprenkel de wondranden met urine van het prooidier tot
de zure vloeistof de bloedvaten doet samentrekken. Reinig
dan de wondranden en naai de wond dicht met een dunne
draad.24 Heelkunde avant la lettre.
En verder . . .
Het boek telt ruim 500 pagina’s en de beschrijving laat zich
niet tot slechts enkele pagina’s terugbrengen. De klassieke
schrijvers hebben veel over vele aspecten van honden geschreven, maar dat moet u, geachte lezer, maar verder opzoeken in
het boek zelf.
Noten
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
Aristoteles, Historia animalium, (604a), in: R. van der Molen, Honden bij de
Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 120.
L. Seegers, Oorsprong, geschiedenis en ontwikkeling van de Hondenrassen
in Nederland tot 1910. 2.dln. (Amsterdam 1912-1914) dl. 2, 19. Een Reprint
is uitgebracht in 1995 bij Kerberos, Neerijnen.
Denison Bingham Hull, Hounds and Hunting in Ancient Greece (Chicago and
London 1964) 114; A.A. Phillips and M.M. Willcock, Xenophon & Arrian On Hunting (Warminster UK 1999) 41.
Phillips and Willcock, Xenophon & Arrian (n. 3) 135.
Xenophon, Cynegeticos, IV-1, in: R. van der Molen, Honden bij de Grieken
en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 255.
Xenophon, Cynegeticos, III-6, in: R. van der Molen, Honden bij de Grieken
en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 254.
Joost van Gelder, Mark Nieuwenhuis en Ton Peters, Plinius - De wereld Naturalis historia (Amsterdam 2004 / 2005) 553.
Oppianus, Cynegeticon, Liber I, versregel 232 (citaat uit Homerus, Ilias, boek
20, versregel 226), in: R. van der Molen, Honden bij de Grieken en Romei
nen (Wijk bij Duurstede 2009) 439.
A.W. Mair, Oppian, Colluthus, Tryphiodorus (Cambridge, Massachusetts en
London 1928) 29 (reprint 1987).
Natasja van Hout, ‘De Greyhound - Renpaard onder de honden’, Onze Hond
35 (2010) nr. 9, 78-85.
R. van der Molen, Honden bij de Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede
2009) 496-497.
Peter Savolainen, e.a, ‘Genetic evidence for an east Asian origin of domestic
dogs’, Science 298 (2002) 1610-1613.
Ibidem.
Carles Villa, e.a. ,‘Multiple and ancient origins of the domestic dog’, Science
276 (1997) 1687-1689.
Heidi G. Parker, e.a. , ‘Genetic Structure of the purebred domestic dog’,
Science 304 (2004) 1160-1164.
Bridgett M. vonHoldt, e.a., ‘Genome-wide SNP and haplotype analyses
reveal a rich history underlying dog domestication’, Nature 464 (2010) 898902.
Grattius, Cynegetica, versregels 176-181, in: Robert van der Molen, Honden
bij de Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 322 , 492-493.
J. Wester, Geschiedenis der veeartsenijkunde (Utrecht 1939) 27.
Arrianus, Cynegeticos, 9-3 en Grattius, Cynegetica, versregels 415-436, in:
R. van der Molen, Honden bij de Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede
2009) 358-359, 334-335.
Grattius, Cynegetica, versregel 464, in: R. van der Molen, Honden bij de
Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 336.
Aristoteles, Historia animalium (n. 1).
Hardpad disease - afwijkende vorm van hondenziekte met als voornaamste
symptoom sterk verdikte en zeer pijnlijke voetzolen, waardoor de hond zich
heel voorzichtig beweegt alsof hij op eieren moet lopen.
Plinius, Naturalis Historia, Liber XXIX-101, in: R. van der Molen, Honden bij
de Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 136.
Grattius, Cynegetica, versregels 351-358, in: R. van der Molen, Honden bij
de Grieken en Romeinen (Wijk bij Duurstede 2009) 331.
Argos nr 44 / 2011
127
Babke Aarts en peter Koolmeesa
Geschiedenis van de
Veterinaire Studenten Almanak (1887-2010)
Een almanak is een jaarboek. Vanaf de
middeleeuwen werden almanakken
uitgegeven die fungeerden als kalenders
waarin allerlei informatie over jaarlijkse
gebeurtenissen werd opgenomen. Dit
betrof onder meer een overzicht van
jaargetijden, feestdagen, de tijden van
zonsopgang en -ondergang, standen
van de maan, getijden, maar ook informatie over folklore, kermissen en (jaar)
markten. Een bekend voorbeeld van
een dergelijk naslagwerk is de Enkhuizer
Almanak die reeds vanaf 1595 ieder jaar
wordt uitgebracht.
De traditie van het jaarlijks uitgeven van een almanak is in het
verleden overgenomen door diverse studie- en studentenverenigingen. Zo werd bijvoorbeeld door het Utrechtsch Studenten Corps vanaf 1823 de Utrechtsche Studenten Almanak
uitgegeven. Maar ook jongere studentenverenigingen, zoals
de Juridische Studenten Vereniging Utrecht, brengen jaarlijks een almanak uit. Deze studentenalmanakken bevatten
vanouds alle namen en adressen van de leden, verslagen van
de vereniging en van de diverse subgezelschappen. Daarnaast
staat in de almanak alle belangrijke informatie die een lid van
de vereniging door het jaar heen nodig kan hebben. De studentenalmanak is vaak luchtig van toon. Meestal is er ook een
rubriek ‘varia’ waarin veel korte komische verhalen, gedichten,
en, zeker in de laatste decennia, beeldverslagen van allerlei
feesten staan. Naast de schoolkrant hebben jonge tekenaars,
dichters en schrijvers hun eerste werk vaak in dergelijke almanakken gepubliceerd.
Absyrtus en de Veterinaire Studenten
Almanak
Vanaf de oprichting in 1821 werd aan ’s Rijks Veeartsenijschool in Utrecht het Franse model van veterinair onderwijs
gevolgd, zoals dat in Alfort en Lyon werd gegeven.1 Een
belangrijk element van het pedagogisch gedachtegoed van
dat tijdperk was de internering.2 Tot aan het eind van de negentiende eeuw had ook in Utrecht de opleiding het karakter
a
128
abke Aarts, BCH en Prof.dr. Peter A. Koolmees, Afdeling Diergeneeskunde,
B
Universiteitsmuseum Utrecht. Postbus 80150, 3508 TD Utrecht. [email protected];
[email protected]
Argos nr 44 / 2011
Abstract
History of the Students’ Veterinary
Almanac (1887-2010)
In 1865 the students of the Utrecht veterinary school established the Veterinary Students Association ‘Absyrtus’. In
order to further improve the community spirit they published
a Veterinary Almanac from 1887 onwards. The contents
included calendars, annual reports, lists of all Dutch veterinarians active in the country and the colonies, biographies
of professors, poems, and cartoons. The most interesting
parts of the almanac were the anonymous comments about
education and about the professors. The students proved to
be rather critical in this respect. These comments also provide
an insight into the professional ambitions and ideals of the
students. When the Veterinary School was incorporated as
a faculty into Utrecht State University in 1925, Absyrtus was
disbanded. A new veterinary students association was started
in 1932 and it lasted until 1979, when the association began
publishing an almanac again. Apart from the large galleries
of portrait of all students, in the new series of the Veterinary
Almanac are found the annual speeches of the presidents.
These are interesting from the historical point of view because they show how the student population responded to
changes in the veterinary field, the curriculum, contacts with
the faculty administration, and the veterinary professional
association.
schaken, voetbal, paardrijden, worstelen en schaatsen. Teneinde het verenigingsgevoel nog verder te versterken werd vanaf
1887 een Veterinaire Almanak uitgegeven.5
De redactie van de eerste almanak bestond uit de kwekelingen A.A. Bosch, S.A. Cramer, A.W. Heidema, I. van Klaveren
en J. Plet (afb. 1). Zoals gebruikelijk in almanakken werden
ook in de Veterinaire Almanak vaste rubrieken opgenomen
zoals jaarkalenders, de nationale feestdagen, een overzicht
van titulatuur, verjaardagen van leden van het koninklijk huis,
posttarieven, necrologieën van studenten en docenten en
uiteraard het reglement van de almanak. Daarnaast bevatte de
almanak informatie over veterinaire zaken, zoals de samenstelling van diverse diergeneeskundige organisaties in Nederland
en de koloniën, het lessenrooster, het personeel van de
school, de namen en adressen van alle studenten en dierenartsen, jaarverslagen van de sociëteit Absyrtus en al haar
subverenigingen. Verder bracht de rubriek ‘varia’ veel luchtigs,
waaronder gedichten, korte verhalen en liederen (afb.2).
De ereleden van Absyrtus, vaak docenten of oud-bestuursleden, kregen speciale aandacht door middel van een biografie
met portret. Ten slotte werd ook aan de geschiedenis van de
diergeneeskunde en het studentenleven in binnen- en buitenland aandacht besteed, alsmede aan diverse actuele thema’s,
zoals tuberculose en veterinaire wetgeving.
In 1905 werd de naam Veterinaire Almanak veranderd in
Veterinaire Studenten Almanak. Het tussenvoegsel ‘studenten’
paste in de emancipatie van de diergeneeskundige student.
In het jaarverslag wordt hierover opgemerkt: ‘Nog dienen we
te vermelden, dat een algeheele reglementsherziening, door
een speciale commissie voorbereid, door de Februari-vergadering werd vastgesteld. Hierbij werd tevens de naam “Veterinaire Societeit Absyrtus” veranderd in dien van “Veterinair
Studentencorps Absyrtus”…Dat de leden van Absyrtus zich
ten allen tijde den naam van “Student” in den vollen zin van
het woord waardig mogen toonen om ook daardoor mede te
werken tot een spoedige erkenning van ons corps in wijderen
kring, is de oprechte wensch van den Verslaggever’.6
van een kostschool. Alle ‘kweekelingen’ moesten een uniform
dragen, waren gehuisvest in het hoofdgebouw en kwamen
nauwelijks van het schoolterrein af. Zij moesten zich houden aan een reglement uit 1826 dat vanuit een sociologisch
oogpunt kan worden gekarakteriseerd met de trefwoorden
onderdanigheid, gehoorzaamheid en discipline. Het leven
voor studenten aan de veeartsenijschool was erg saai en er
was nauwelijks ruimte voor persoonlijke vrijheid. De enige
afleiding bestond uit lezen of kegelen Deze omstandigheden
verklaren de behoefte van de studenten aan solidariteit en
ontspanning.
Een heuse vereniging bood de mogelijkheid het studentenleven wat aangenamer te maken. In 1865 werd dit door de
studenten gerealiseerd met de oprichting van de veterinaire
studentenvereniging ‘Absyrtus’.3 Overigens is het merkwaardig
dat bij de naamgeving van de vereniging een fout is gemaakt
die tot gevolg had dat tot op de dag van vandaag de naam
nog steeds vaak verkeerd wordt gespeld. De enige juiste
naam voor de Griekse paardenarts waar de vereniging naar is
genoemd is ‘Apsyrtos’ (Grieks) of ‘Apsyrtus’ (Latijn) met een
‘p’ in plaats van een ‘b’.4 Hoe dan ook, in het kader van de
vereniging startten de studenten een bibliotheek en ontplooiden allerlei activiteiten zoals biljarten, kaarten, dammen en
Afb. 2. Deel van het gedicht ‘De Veearts’ geschreven
door ‘Sa’. Veterinaire Almanak 7 (1893) 225.
Afb. 1. Redactie van de eerste jaargang van de Veterinaire
Almanak uit 1887. Uit: Veterinaire Studenten-Almanak 25
(1912) voor titelpagina.
Toen de veterinaire opleiding in 1821 startte, werden de
lessen geopend voor 24 ‘kweekelingen’. Vanaf 1874 werd
het begrip ‘leerling’ gebruikt en pas vanaf 1905 de volwaardige benaming ‘student’. Met de naamsverandering van
de almanak wilden de leerlingen van de veeartsenijschool
tegenover de academische studenten van de Rijksuniversiteit
Utrecht laten zien dat hun opleiding wel degelijk wat voorstelde. Eerst bij de incorporatie van de Veeartsenijkundige
Hoogeschool in de Rijksuniversiteit Utrecht in 1925 werden de
leerlingen daadwerkelijk gelijkwaardige Utrechtse studenten.7
In december 1911 werd het vijfde lustrum gevierd met een
Argos nr 44 / 2011
129
‘Toch meenen wij, dat Z.Ed. sommige gewichtige deelen
van verloskunde wat snel de revue laat passeeren, om met
ellenlange voorbeelden stil te staan bij eenvoudige, minder
belangrijke onderwerpen’.10
groots diner waarbij de 25ste jaargang werd uitgereikt. Deze
zeer lezenswaardige reeks werd voortgezet tot 1924, toen de
39ste en (voorlopig) laatste almanak voor het jaar 1925 werd
uitgegeven. In november 1924 sprak praeses H. Burger in de
inleiding van de almanak de hoop uit dat er nog een veertigjarig jubileum zou komen, ook al was op dat moment duidelijk dat door de incorporatie in de Rijksuniversiteit de sociëteit
Absyrtus in 1925 zou worden opgeheven.8
Naast de almanak werd vanaf 1904 het Veterinair Studentenblad Communico opgestart dat maandelijks en enige tijd zelfs
om de veertien dagen werd uitgegeven. In november 1910
werd dit blad verheven tot officieel orgaan van Absyrtus en
omgedoopt tot Veterinair Studenten Maandblad Absyrtus.
In het maandblad kwamen naast veterinair inhoudelijke zaken
alle onderwerpen aan bod die met het veterinair studentenleven te maken hadden. Dit varieerde van verslagen van allerlei
vergaderingen van Absyrtus en de subverenigingen, boekbesprekingen, gedichten en liederen tot verslagen en foto’s van
lustra, toneeluitvoeringen en cabaretavonden. Kortom, als
student kon je simpelweg niet zonder dit maandblad.
In november 1925 werd met de nodige weemoed het geïllustreerde afscheidsnummer van dit maandblad uitgebracht.
Afb. 4. Onderwijsevaluatie van het cursusjaar 1920-1921.
Veterinaire Studenten-Almanak 36 (1922) 64.
De almanak en de onderwijsevaluaties
Een van de taken van Absyrtus werd het onderhouden van
contacten tussen studenten en docenten met betrekking
tot allerlei onderwijszaken. Lange tijd vormde de Veterinaire
Studenten Almanak het forum waarop dit zich afspeelde.
De Almanak bood de leerlingen de mogelijkheid om - ver voor
de democratisering van het onderwijs in de twintigste eeuw
- op anonieme wijze hun mening over het onderwijs te laten
horen. Om een indruk van de waardering van de studenten
voor het onderwijs te krijgen, zijn de onderwijsevaluaties in de
Almanak een prachtige bron. Aanvankelijk werd het onderwijs
van alle docenten individueel beoordeeld; vanaf 1894-1895
werd het onderwijs per studiejaar afzonderlijk geëvalueerd.
Het commentaar van de studenten werd zeer voorzichtig
gesteld in de eerste jaren, en kritiek valt vooral tussen de
regels door te lezen (afb. 3). Hierover merken de studenten in
de Almanak van 1897 op: ‘Waar de leerlingen geen officiëele
stem, en dat terecht, in het kapittel hebben, daar is het toch
gewenscht, dat zij zich op officieuse wijze kunnen uiten.
De gelegenheid daartoe schenkt ons de gastvrijheid van
den Veterinairen Almanak en volgaarne maken we daarvan
gebruik’.9
Afb. 3. Verslag der lessen van het cursusjaar 1889-1890.
Veterinaire Almanak 5 (1891) 64.
130
Argos nr 44 / 2011
Wat vonden de studenten van de docenten? Hieronder
volgen enkele voorbeelden van de meningen over docenten.
Over de docent heelkunde W.C. Schimmel (studiejaar 18851886): ‘Alleen zij het ons vergund bescheiden in ’t midden
te brengen, dat (de lessen) over operatieleer, welke uit den
aard der zaak vrij droog moeten zijn, minder vervelend zou
wezen, wanneer die ontzettende lijst van vreemde namen,
niet zoo groot was’. Over hoefsmid Van Horsen in het studiejaar 1886-1887: ‘Wij sluiten dit verslag met eene dankbetuiging aan den heer van Horsen, voor zijne van grondige
kennis getuigende lessen in practisch hoefbeslag’.
Over de verloskundige Weitzel (studiejaar 1887-1888):
Het is opmerkelijk dat in het commentaar van de leerlingen
tussen de loftuitingen geleidelijk ook kritische geluiden over
het onderwijs van bepaalde docenten doorklinken. Over het
totale onderwijspakket zijn ze echter de eerste jaren van de
evaluaties in de Almanak tevreden. In 1904 werd deze taak
van de Almanakredactie overgenomen door de ‘Commissie
van Studiebelangen’ van de sociëteit Absyrtus. In de Almanak verscheen elk jaar een verslag van deze commissie (afb.
4). De kritiek was bepaald niet mals. Een vergelijking tussen
de beginjaren van de evaluaties in de Almanak en die uit
de periode 1920-1925 leert dat de studenten veel kritischer
werden. Kennelijk had de verheffing tot hogeschool en het
vooruitzicht op een universitaire status hun zelfbewustzijn en
democratisch gevoel versterkt. De studenten zagen de studie
diergeneeskunde voornamelijk als een vakopleiding en beoordeelden de docenten en de vakken vooral naar het praktisch
nut voor later. Het belang van theoretische achtergronden en
academische en wetenschappelijke vorming werd weliswaar
onderkend, maar secondair geacht tegenover praktische
vaardigheden.11
dige Hoogeschool als faculteit in de Rijksuniversiteit Utrecht
geïncorporeerd. Het bestaansrecht van een afzonderlijke
veterinaire studentenvereniging kwam hierdoor te vervallen.
Op 28 mei van datzelfde jaar werd het Veterinair Studentencorps Absyrtus dan ook opgeheven. Algemeen werd gedacht
dat de veterinaire studenten zich zouden aansluiten bij grote
studentenverenigingen als het Corps of Unitas. Dit bleek niet
het geval omdat de leden van Absyrtus een nogal besloten en
Binnen de relatief kleine schoolgemeenschap beschouwden
zowel docenten als studenten een goede onderlinge verstandhouding erg belangrijk. In het algemeen waren beide groepen
hier tevreden over.12 Zaken met betrekking tot onderwijs konden deze goede relatie echter verstoren. Dit was het geval in
1922 toen de studenten niet werden geraadpleegd over een
nieuw examenrooster. Naar aanleiding hiervan wilde Absyrtus
zelfs het contact met de senaat verbreken. De relatie werd
echter weer hersteld nadat de hoogleraren hun excuses hadden aangeboden.13 In interviews met gepensioneerde hoogleraren uit 1970 komt naar voren dat sommige hoogleraren
een grote hekel hadden aan de studentenevaluaties. Wester
heeft zelfs geprobeerd de betreffende rubriek ‘Terugblik’ in
de almanak te stoppen. De meeste hoogleraren accepteerden
de kritiek en trachtten iets te doen aan specifieke klachten en
suggesties om de goede relatie met de studenten te behouden.14 De docenten waren zich waarschijnlijk goed bewust van
het feit dat de studenten in het eerste kwart van de twintigste
eeuw jaarlijks naar Den Haag togen om de Veterinaire Almanak bij het ministerie van Landbouw officieel aan te bieden
aan de Minister, de Directeur-generaal, het hoofd van de
Afdeling Landbouwonderwijs en het hoofd van de Veterinaire
Dienst. Ook het college van curatoren kreeg een exemplaar.15
Dit was waarschijnlijk een andere reden waarom de studenten-evaluaties serieus werden genomen en enige invloed hadden op de ontwikkeling van het veterinair onderwijs.
DSK en de wedergeboorte van de Veterinaire
Studenten Almanak
Tussen 1926 en 1979 moesten de studenten diergeneeskunde
het stellen zonder almanak. In 1925 werd de Veeartsenijkun-
Afb. 5. Bestuurslinten van Absyrtus en DSK,
Collectie Museum Diergeneeskunde.
Argos nr 44 / 2011
131
nen steunen.20 De officiële presentatie van de nieuwe almanak
vond in een kelder aan een Utrechtse gracht voor een aantal
genodigden op een ludieke wijze plaats. Achter een laken dat
werd beschenen door een felle lamp zodat alleen schaduwen
zichtbaar waren, baarde een van de redactieleden onder grote
hilariteit de eerste Veterinaire Studenten Almanak.
exclusieve groep vormden. Zowel de Veeartsenijkundige Faculteit als de Maatschappij voor Diergeneeskunde vonden deze
situatie onwenselijk, omdat het saamhorigheidsgevoel tussen
de veterinaire studenten, en dus ook tussen toekomstige collega’s, steeds meer te wensen overliet. Dit leidde ertoe dat in
1932 de Diergeneeskundige Studenten Kring (DSK) werd opgericht, die de belangen van de studenten ging behartigen.16
Echter, tot de activiteiten van DSK behoorde niet het uitgeven
van een almanak. In diergeneeskundig Nederland bestond
evenwel een grote behoefte aan de informatie die jarenlang
in de vaste rubrieken van de almanak had gestaan. Vanaf
1926 voorzag de Maatschappij voor Diergeneeskunde in deze
lacune met het uitgeven van het Diergeneeskundig Jaarboekje. In de inleiding van de eerste uitgave van het jaarboekje
prees de redactie de verdiensten van de Veterinaire Studenten
Almanak. De almanak bevatte zoveel nuttige informatie over
dierenartsen en diergeneeskundige verenigingen etc., ‘welke
voor velen bij de dagelijksche correspondentie haast onmisbaar zijn geworden’.17 Het zou echter nog ruim vijftig jaar
duren voordat er weer een exemplaar van een hernieuwde
uitgave van een Almanak voor veterinaire studenten zou
worden uitgegeven. In de eerste jaargang van de wedergeboren Veterinaire Studenten Almanak uit 1979 schreef
oud-redactielid van de ‘Absyrtus-Almanak’ dr. J.M. Dijkstra
dat het voornaamste doel van een almanak het verschaffen
is ‘van inlichtingen over alles waarmee de studenten bij hun
opleiding te maken krijgen en waar zij, eenmaal afgestudeerd
zijnde, eventueel mee te maken kunnen krijgen. Dit doel is
vanzelfsprekend onveranderd gebleven, al zal ervoor gewaakt
moeten worden niet in de voetsporen van het Diergeneeskundig Jaarboek te treden. Daarnaast zal de Almanak een
afspiegeling moeten zijn van al datgene waar de studenten in
het afgelopen jaar nauw bij betrokken zijn geweest. Laten we
hopen dat de nieuwe Almanak een band zal weten te leggen
tussen de Veterinaire studenten onderling en dat die band
een saamhorigheidsgevoel zal doen ontstaan, hetwelk later
tot goede en prettige collegiale verhoudingen mag leiden’.18
Ook de toenmalige decaan prof. dr. G.J.W. van de Mey sprak
in een voorwoord zijn waardering uit voor het in ere herstellen van de oude veterinaire traditie van het uitgeven van een
almanak. Hij hoopte dat de nieuwe almanak net zoals de
oude veel relevante informatie zou bevatten zodat deze als
nuttig naslagwerk zou kunnen dienen voor iedereen die tot
de facultaire gemeenschap behoorde.19
De redactieleden Tineke Krediet, René Meekes, Irma Joosten,
Katrien van ’t Hooft, Piet Slotboom en Hans Mensinga schreven in hun voorwoord dat iedereen het er al vele jaren over
eens was dat er een nieuwe almanak moest komen. Tot 1979
had niemand zich echter aan de het uitgeven van zo’n lijvig
werk gewaagd. Bij het samenstellen van de inhoud van de
nieuwe almanak bouwden zij gedeeltelijk voort op de oude
reeks. Door het overnemen van de rubrieken Varia, Mengelwerk en de Diergeneeskundige kalender hoopte de redactie
een brug te slaan tussen verleden en heden. Ten slotte sprak
de redactie de hoop uit dat de almanak een belangrijke pijler
zou worden waarop het rijke DSK verenigingsleven zou kun-
132
Argos nr 44 / 2011
Ten onrechte sprak de redactiecommissie in 1979 nog enige
twijfel uit over continuïteit in de uitgave van de nieuwe
almanak. In de daaropvolgende jaren werd de almanak steeds
uitgebracht en ook steeds dikker. Dit is mede te danken aan
de sponsoring die steeds prominenter in beeld kwam in de
almanakken. Veel meer ruimte werd ook ingenomen door
de portrettengalerij van het sterk groeiende aantal studenten en de overzichten van instituten (later vakgroepen,
hoofdafdelingen, departementen) en medewerkers. Vaste
rubrieken werden ook de verslagen van Peerdenpieten en de
overzichten van alle bestuursleden van DSK vanaf 1932. In de
periode 1979-2010 veranderde ook de aard van de foto’s van
veterinaire feesten die in de almanak werden opgenomen van
ondeugend naar steeds explicieter. Behalve ‘onderbroekenlol’
is er ook meer serieuze inhoud in de almanakken opgenomen.
Vooral in de ‘jaarredes’ van de praeses van DSK valt op te maken hoe de studentenpopulatie heeft gereageerd op veranderingen in het veterinaire veld, de curriculumveranderingen, het
contact met de bestuurders van de faculteit Diergeneeskunde
en de KNMvD.21
Afb. 6. Titelpagina’s van de Veterinaire
Almanak jaargang 1 (1887), nieuwe serie
jaargang 20 (1998) en 32 (2010).
Met veel trots werd onder het thema ‘Bij de konijnen af’ in
1998 de twintigste Veterinaire Almanak met een gouden
omslag uitgegeven.22 Voor de speciale gelegenheid werden
bijdragen opgenomen van de zingende dierenarts Rinus
Rasenberg en - vanwege het thema- van Dick Bruna, de
schepper van Nijntje. In deze jubileumuitgave ontbreekt helaas
een terugblik op twintig uitgaven van de moderne almanak.
In het kader van het lustrum werd wel een kort interview opgenomen met Piet Slotboom, lid van de eerste almanakcommissie. Hem stond helaas niet meer helder voor de geest wat
precies de beweegredenen waren geweest om een nieuwe almanak uit te geven.23 Ook in latere uitgaven ontbreken helaas
historische terugblikken op de geschiedenis van de ‘moderne
almanak’. Intussen zou een historisch overzicht van veertig
uitgaven van de Veterinaire Almanak geschreven kunnen
worden. Voorwaar een mooie uitdaging voor een veterinairhistorisch onderzoeksproject!
maatschappij’, in: H.M. Kroon, W.J. Paimans & J.E.W. Ihle (eds.), Een eeuw
veeartsenijkundig onderwijs.’s Rijks-Veeartsenijschool, Veeartsenijkundige
Hoogeschool 1821-1921 (Utrecht 1921) 201-222.
4 A.-M. Doyen- Higuet, ‘De Griekse hippiatrische teksten: inhoud en overlevering’, Argos 36 (2007) 269-276.
5 ‘Geschiedenis der Sociëteit “Absyrtus”’, Veterinaire Almanak 2(1888) 77-97.
6 ‘Verslag over het corpsjaar 1904-1905’, Veterinaire Studenten Almanak 20
(1906) 90.
7 Offringa, Van Gildestein naar Uithof (n. 3), 152-154, 219-221; 274-279.
8 H. Burger, ‘Inleiding’, Veterinaire Studenten Almanak 39 (1925) 5-7.
9 ‘Verslagen der lessen’, Veterinaire Almanak 11 (1897) 56-75, aldaar 56.
10 Citaten respectievelijk uit de Veterinaire Almanak 1 (1887) 69; 2 (1888) 67; 3
(1889) 65.
11 Uitgebreide informatie hierover in: P.A. Koolmees, ‘Doelstellingen en
evaluaties van het veterinair onderwijs in Utrecht, 1821-1925’, Argos 26
(2002) 277-283; idem, ‘Between practice and science. Goals, expectations,
and evaluations of veterinary education in Utrecht (1821-1925), Proceedings
39th congress of the World Association for the History of Veterinary Medicine (Ankara 2011) in press; M.M. van den Berg, Evaluation of veterinary
education in Utrecht in the Veterinaire Almanak (1887-1925), bachelor
thesis, faculteit Diergeneeskunde, maart 2011 (Utrecht 2011).
12 L. Seekles, ‘”Dienen en Leiden”, rede uitgesproken op 14 december 1946
ter gelegenheid van de herdenking van het 125-jarige bestaan van het veterinaire onderwijs in Nederland’, Tijdschrift voor Diergeneeskunde 71 (1946)
887-899.
13 J. Wester, Geschiedenis der veeartsenijkunde (Utrecht 1939) 278.
14 A. Mathijsen (ed.), Herinneringen van de oud-hoogleraren Beijers, Ten Thije
en Seekles. Cahier Veterinair Historisch Genootschap, nr. 3 (Utrecht 1999)
13.
15 Ibidem, 34.
16 Zie hierover verder: Steven van Beurden, ‘De relatie tussen de Diergeneeskundige Studenten Kring en de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor
Diergeneeskunde in de periode 1932-1972’, Argos 43 (2010) 78-87.
17 ‘Voorbericht’, Diergeneeskundig Jaarboek 1 (1926) 5-6.
18 ‘Voorwoord door Dr. J.M. Dijkstra, oud-redactielid van de Absyrtus-Almanak’, Veterinaire Studenten Almanak 1 (1979) 5.
19 ‘Voorwoord van de dekaan’, Veterinaire Studenten Almanak 1 (1979) 6.
20 ‘Voorwoord van de redactie’, Veterinaire Studenten Almanak 1 (1979) 8.
21 Nader onderzoek naar deze aspecten valt buiten het kader van dit artikel.
22 Het tussenvoegsel ‘Studenten’ verdween uit de titel in 1995.
23 P. Slotboom, ‘De eerste keer’, Veterinaire Studenten Almanak 20 (1998) 30.
Noten
1
2
3
A. Mathijsen (ed.), The origins of veterinary schools in Europe; a comparative
view. Report of a symposium held in Utrecht on May 8th, 1996 on the occasion of the 175th anniversary of veterinary education in The Netherlands.
Cahier Veterinair Historisch Genootschap, nr. 2 (Utrecht 1997) 62-69.
R. Hubscher, ‘La condition des élèves vétérinaires français au 19e siècle’,
Historia Medicinae Veterinariae 29 (2004) 16-31.
‘Geschiedenis der Sociëteit “Absyrtus”’, Veterinaire Almanak 2 (1888) 7897; P.A. Koolmees, ‘Tussen beesten en feesten. De veterinaire studentenvereniging “Absyrtus” (1865-1925)’, in: H.O. Hoenderken en F.M.P.M. de Bont
(eds.), ‘Tussen beesten en feesten’. Over het veterinaire studentenleven in
Utrecht, ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan der Diergeneeskundige
Studenten Kring (Utrecht 2002) 3-35; C. Offringa, Van Gildestein naar
Uithof. 150 jaar diergeneeskundig onderwijs in Utrecht (Utrecht 1971) 108109; H.A. Vermeulen, ‘Het internaat, het studentenleven en de studenten-
Argos nr 44 / 2011
133
Boekbesprekingen
Boekbesprekingen
Bert Theunissen
De Koe. Het verhaal van het Nederlandse
melkvee 1900-2000.
Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam 2010. 192 blz., ill.
Prijs: € 19,95. ISBN 978-90-351-3423-2
Soms heeft een uitgever meer invloed op een boek dan je
zou willen. Het boek van wetenschapshistoricus Bert Theunissen gaat niet over dé koe en is ook niet hét verhaal van
het melkvee. Het boek had beter Op zoek naar de ideale
koe kunnen heten, want het behandelt de geschiedenis
van controverses over de criteria voor goed exterieur en
doelmatigheid van koeien. In de hele twintigste eeuw (en
eerder: Theunissen citeert enkele malen Hengevelds werk
van 1865) hebben belanghebbenden geprobeerd door foken teeltmaatregelen de ideale koe tot stand te brengen.
Het thema van het boek is dat men het er niet over eens
kon worden hoe dat ideaal er uit moest zien en hoe het
tot stand zou moeten komen. De verschillende spelers
in het veld hadden allen hun eigen criteria die werden
bepaald door hun maatschappelijke en wetenschappelijke
achtergrond: fokkers, KI-verenigingen, landbouwministeries, genetici, landbouwwetenschappers en dierenartsen.
Theunissen laat zien dat de verandering van de koe in het
veranderende landschap van het landbouwbeleid tot stand
kwam als resultante van een voortdurende discussie over
wat een goede koe is en hoe je dat weten kunt.
134
wandelgangen, en de resultaten van de eerste fokkerijexperimenten met een recent geïmporteerde Holstein-stier
waren een belangrijk gespreksonderwerp. Waar het echt
om draaide ging aan me voorbij, maar nu met het boek
van Theunissen achter de hand is het me achteraf duidelijk
geworden wat de essentie was.
Jan Egter van Wissekerke
Bert Theunissen heeft een interessant boek geschreven
voor een breed publiek. Zijn historisch overzicht is gebaseerd op deelstudies die hij voor een deel in vaktijdschriften heeft gepubliceerd. Hij laat zien dat de fokkerijgeschiedenis van het Nederlandse melkvee een geschiedenis is van
wisselwerking tussen ziektebestrijding, economie, technologie, wetenschap, sociale verhoudingen en psychologie.
In die zin is het net zo goed een boek over mensen als over
koeien.
Proefschrift Universiteit Utrecht. Handelseditie Erasmus
Publishing, Rotterdam 2010. 400 blz., ill., hardcover.
Prijs: € 44,50. ISBN 978-90-5235-205-3
Bert Nederbragt
Van kwade droes tot erger. Gebruik en
veterinaire verzorging van paarden in het
leger (1762-1874)
Het proefschrift van Jan Egter van Wissekerke is een kloek
boek geworden. De afronding van zijn dissertatie stond
door ernstige ziekte onder zware tijdsdruk en tragisch
genoeg werd de bekroning niet gehaald. Kort voor de al
vastgestelde promotiedatum kwam de auteur helaas te
overlijden. Gelukkig heeft de Utrechtse Universiteit hem in
november 2010 postuum de doctorsgraad verleend waarbij
gelijktijdig de handelseditie van het proefschrift is verschenen.
De studie is een omvangrijke uitwerking van het eerder
in dit tijdschrift van zijn hand verschenen artikel: ‘Het
militaire paard in de Napoleontische tijd’ (Argos 29, 2003,
415-424). De auteur heeft een indrukwekkende hoeveelheid (secundaire) literatuur verwerkt. De bibliografie omvat
ongeveer 500 vermeldingen en samen met de voetnoten
is daarmee een naslagwerk ontstaan. Het boek is verlevendigd met meer dan twintig bladzijden met (oude) afbeeldingen. De meeste van de dertien hoofdstukken worden
voorafgegaan door een of meerdere toepasselijke citaten.
Een belangrijk element in de geschetste geschiedenis is
de rol, of liever - het uitblijven daarvan - van technologische innovatie. Nieuwe technieken worden door boeren
en fokkers aanvankelijk niet opgepakt, maar zijn op den
duur toch van invloed. KI-technieken werden aanvankelijk ingezet om dekinfecties van stieren te voorkomen en
later om met minder stieren meer koeien met een goed
exterieur te verkrijgen. Melkcontroles bepaalden vet- en
eiwitgehalte van melk en werden daarmee toonaangevend
voor een goede koe toen de nadruk op kwam te liggen op
melkkwaliteit als maat daarvoor. Wetenschappers moesten tandenknarsend toezien hoe hun inzichten werden
genegeerd.
Het onderzoek naar de lotgevallen van het militaire paard
strekt zich uit van halverwege de achttiende tot laat in
de negentiende eeuw en spitst zich toe op de Napoleontische tijd. Natuurlijk zijn er ook voor en na deze periode
- van Oudheid t/m W.O. II - paarden gebruikt voor de
militaire dienst. De gekozen beperking in de tijd berust op
twee overwegingen, te weten de in de genoemde periode optredende schaalvergroting in de oorlogvoering en
daarnaast de verwetenschappelijking en maatschappelijke
erkenning van de veterinaire zorg door de oprichting van
veeartsenijscholen (Lyon 1762) en de wettelijke bescherming van veeartsen in Nederland (1874).
Toen ik als pas afgestudeerd bioloog begin jaren zeventig
van de twintigste eeuw mijn carrière begon bij de toenmalige vakgroep Zoötechniek van de Faculteit der Diergeneeskunde begon juist de discussie te spelen over wat Theunissen in hoofdstuk 11 de Holsteinisering noemde.
De in het boek als een prominente partij opgevoerde
hoogleraar Piet Hoekstra was op dat moment de voorzitter
van de vakgroep. De naam van de minstens zo invloedrijke
Wageninger Rommert Politiek werd vaak genoemd in de
De studie is voornamelijk gericht op de gezondheidszorg
van militaire paarden. In de aanloop daartoe handelen de
eerste vijf hoofdstukken over de rol van het paard in de
oorlogsvoering en de soorten paarden, c.q. paardenrassen
nodig voor de verschillende onderdelen van de cavalerie en
artillerie, zowel in Nederland als bij de drie belligerenten:
Engeland, Duitsland en Frankrijk. In de twee hoofdstukken daarna krijgen zorgaspecten de nodige aandacht:
het harnachement en het hoefbeslag. Het belang van
Argos nr 44 / 2011
Argos nr 44 / 2011
135
Boekbesprekingen
het harnachement was groot. De tuigdrukkingen kregen
tijdens de campagnes niet de gelegenheid te genezen.
Integendeel, ze verergerden door complicaties en veroorzaakten meer uitval dan de opgelopen verwondingen op
het slagveld.
De volgende vijf hoofdstukken gaan over (de ontwikkeling)
van het veeartsenijkundig onderwijs, de paardenartsen,
de toentertijd vigerende ziekteconcepten en de feitelijke
ziekten en verwondingen en behandeling daarvan. In die
dagen deed de humorale pathologie nog opgeld waarbij
het evenwicht tussen de vier lichaamsvochten: bloed, slijm,
gele en zwarte gal het denkpatroon bepaalde. Verstoringen daarvan werden op allerlei manieren getracht te
beïnvloeden, aderlaten was daarvan de belangrijkste.
Allerlei (voor ons vreemde) ideeën over deze behandeling
(tijdstip, plaats, wijze waarop enz.) speelden een rol.
Het deelhoofdstuk over malleus is feitelijk een monografie.
Het bevat meer informatie dan vermoedelijk ooit in een
veterinaire opleiding is meegegeven. Vooral de Franse
legers werden geteisterd; 10-20 procent van de paarden
kreeg kwade droes. Dit kwam mede door de paarden­
artsen uit Alfort die werd bijgebracht dat malleus niet besmettelijk was maar “spontaan” ontstond. Hierdoor werd
niet de noodzaak ingezien de zieke dieren af te zonderen.
Naast malleus was schurft de belangrijkste infectieziekte.
De variatie in de verwondingen die optraden in de mêlee
van het gewapend treffen was groot. De oorzaken waren
valpartijen, steek- en slagwonden met het blanke wapen
(met begrippen als sabreren en trancheren, nu alleen nog
bekend in een geheel andere omgeving) en de veelal ernstiger schotwonden. Vaak vielen er meer slachtoffers onder de
paarden dan bij de manschappen. Naast de wondverzorging
(hechten, draineren - voor zover dat gebeurde) werden in
het leger ook andere operatieve ingrepen verricht. Castratie
werd bij vrijwel alle krijgspaarden uitgevoerd (uitgezonderd
de hengsten van officieren); in Frankrijk waren er dat ca.
50.000 per jaar. Merries werden weinig gebruikt. Voorts
werden nuts- of cosmetische ingrepen verricht aan staart,
oren en neus, die in de huidige tijd merendeels als mishandeling te kwalificeren zijn.
Aansluitend daarop wijdt de auteur een beschouwing
aan de houding van de militairen ten opzichte van allerlei
vormen van opgelopen en toegebracht leed. Je kunt er
eigenlijk kort over zijn: paarden waren slechts werktuigen
en mededogen ontbrak. Al lezende ontstaat de indruk dat
ingelijfd worden in een (oorlogvoerend) leger vermoedelijk
het ‘ergste’ was wat een paard kon overkomen.
De studie van Jan Egter van Wissekerke heeft een fraai
uitgegeven en inhoudelijk gezien aanbevelenswaardig
boek opgeleverd voor geïnteresseerden in veterinaire his-
136
Argos nr 44 / 2011
torie, vooral met betrekking tot het paard en de paarden­
geneeskunde en is zeker ook van belang voor de krijgsgeschiedenis. Het zal duidelijk zijn dat de inhoud een grotere
verspreiding verdient dan het Nederlandse taalgebied.
A.W. Kersjes
Dr. C.D.W. König
De Afdeling Gelderland van de Maatschappij voor Diergeneeskunde (1870-2003)
Opgaan, blinken & verzinken
Cahier nr. 6 van het Veterinair Historisch Genootschap,
Utrecht 2010. 378 blz. gebonden, hardcover, veel illustraties.
Het boek is te bestellen bij R. Back, [email protected]
€ 20, excl. verzendkosten. ISBN 978-76090-06-1
Op 29 oktober 2010 werd het eerste exemplaar van dit
interessante, mooi geïllustreerde en fraai uitgevoerde boek
door de voorzitter van het Veterinair Historisch Genootschap aangeboden aan Clemens Cornielje, Commissaris
der Koningin van de provincie Gelderland. De bijeenkomst
vond in aanwezigheid van ongeveer honderd belangstellenden plaats in het Provinciehuis te Arnhem. Het boek is
breed gesponsord hetgeen erop duidt dat het niet alleen
interessant is voor inwoners van Gelderland, maar voor
iedereen die geïnteresseerd is in de Nederlandse veterinaire
historie. Niet anders kon verwacht worden van de auteur
Carl König die gedurende zijn veterinaire loopbaan op
velerlei terreinen actief is geweest: als practicus te Doesburg, medewerker bij de Gezondheidsdienst voor Dieren
en de Faculteit der Diergeneeskunde, Directeur van het
Post Academisch Onderwijs en daarnaast bestuurlijk actief
is geweest in het Afdelingsbestuur en Algemeen Bestuur
van de KNMvD en de Ereraad.
In dit boek worden niet alleen het ontstaan en de ontwikkeling van de KNMvD en de Afdelingen beschreven, maar
er wordt ook ruim aandacht besteed aan de ontwikkeling van de diergeneeskunde zelf en het onderwijs in dit
vakgebied. Dat de auteur hierbij niet over één nacht ijs is
gegaan blijkt niet alleen uit de graviditeitduur van dit werk,
namelijk zeven jaar, maar ook uit het vele archiefonderzoek.
De literatuurlijst telt twintig referenties met daarnaast,
per hoofdstuk gerangschikt, in totaal 808 noten.
Het geheel wordt verlevendigd door bijna honderd
afbeeldingen en grafieken, deels in kleur. Het behandelde
tijdvak (1870-2003) is ingedeeld in vier perioden, te weten:
1870-1900 (de jeugd van de Nederlandse veterinaire
organisatie); 1900-1940 (de volwassenheid); de Tweede
Wereldoorlog en 1945-2003
Het ontstaan van de KNMvD en haar Afdelingen is een
moeizame geboorte geweest. Tussen 1842 en 1852 waren
er in negen provincies van ons land provinciale veterinaire
genootschappen ontstaan. Een aantal van hen, waaronder
Gelderland, leed een pover bestaan en werd weer opgeheven. In 1848 werden alle 160 Rijksveeartsen opgeroepen
voor een vergadering in Arnhem waarna het Centraal
Veeartsenijkundig Genootschap is opgericht. Uit deze
twee genootschappen ontstond in 1862 de Maatschappij. Vanaf het begin bestonden de Afdelingen Utrecht en
Zuid-Holland. In 1870 kwamen de Afdelingen Gelderland
en Overijssel erbij. Vanaf 1894, toen de Afdeling
Groningen - Drenthe werd opgericht, was er een landelijke
dekking. Vanaf die tijd richtte de Maatschappij zich op de
bevordering van de kwaliteit van de diergeneeskunde en
de maatschappelijke positie van de dierenarts.
De Maatschappij startte nieuwe activiteiten op, waaronder
de Centrale Raad in 1933, voorganger van de Ereraad,
en het Waarnemingsbureau in 1918, de voorganger van
de vacaturebank. De eerste Groepen ontstonden voor
practici, militaire paardenartsen en vleeskeuringdierenartsen. Daarmee ontstond ook al de discussie over afsplitsing.
In 1930 ontstond het postuniversitaire onderwijs, waarbij
de Afdelingen een belangrijke rol speelden. Uit de lijst
van onderwerpen die zijn behandeld tussen 1901 en 1939
blijkt dat er nog geen enkele belangstelling voor gezelschapsdieren was.
De Tweede Wereldoorlog was ook voor de Maatschappij
een uiterst moeilijke periode. Extra problematisch was dat
in 1940 de voorzitter van de Maatschappij tevens hoogleraar was aan de Faculteit der Diergeneeskunde. Hij zag
zeer veel aanlokkelijks in de Duitse Dierenartsenkamer.
Hoewel de overgrote meerderheid van onze collegae wel
lid werd van de Dierenartsenkamer, ging deze uiteindelijk
mede ten onder aan lijdelijk verzet van onze beroepsgroep.
Illustratief zijn de lotgevallen van de joodse collega
Herschel te Doetinchem, van collega Van den Born, toenmalig practicus te Bemmel en tijdens de oorlog secretaris
van de Afdeling Gelderland – Overijssel en later directeur
van de VD en die van dr. Bos, practicus en actief betrokken
bij de NSB in Winterswijk.
Na de oorlog werden provinciale gezondheidsdiensten
voor dieren opgericht. Deze hielden zich aanvankelijk
voornamelijk bezig met de bestijding van tuberculose en
brucellosis bij het rund. Parallel aan de sterke toename van
het aantal dieren liep het aantal actieve dierenartsen in
Nederland op, van nauwelijks 1.000 dierenartsen in 1945
tot 4.500 in 2000. De toenemende differentiatie in het
beroep kwam tot uiting in het aantal Groepen binnen de
KNMvD, dat waren er twee in 1945 en twaalf in 1986.
Het aantal vrouwelijke collegae nam in deze periode ook
enorm toe. De differentiatie van het beroep leidde ook tot
een keuze van onderwerpen op de Afdelingsvergaderingen
die voor alle beroepsbeoefenaren van belang waren.
In een hoofdstuk over de uitoefening van het beroep worden de omschakeling van solopraktijk naar groepspraktijk,
de intensivering van de gezelschapsdierenpraktijk en de
disciplines practicus, onderzoeker, veterinaire volksgezondheid en staatstoezicht beschreven. Hierin worden ook de
interviews opgenomen van collega Frans van Schie met
collega Jaap Aukema, oud Veterinair Inspecteur van de
Volksgezondheid en Erelid van de Afdeling Gelderland,
en met collega George Overgoor, die vrijwel zijn hele
veterinaire loopbaan Hoofd van het laboratorium van de
Provinciale Gezondheidsdienst voor Dieren in Gelderland
was. In 2003, het jaar van de “de kanteling”, besloot de
Maatschappij het primaat te verleggen naar de Groepen en
werden de provinciale Afdelingen opgeheven. De auteur
stelt nadrukkelijk dat de Gelderse situatie op zich een
beschrijving van haar geschiedenis niet rechtvaardigt, maar
wel model kan staan voor andere Afdelingen waar zich
vergelijkbare ontwikkelingen hebben voorgedaan.
In het boek wordt bij de conclusie en de epiloog aandacht
besteed aan wat er verloren ging door het opheffen van
de Afdelingen in 2003, de reorganisatie van de VD, de
Gezondheidsdienst voor Dieren en het CDI. Het boek
De Afdeling Gelderland van de Maatschappij voor Diergeneeskunde is een zeer prettig leesbaar boek en geeft
een uitstekend gedocumenteerd verslag van de veterinaire
geschiedenis dat - anders dan de titel doet vermoeden breder is dan het kader van een provincie.
Jan Baars
Julika Renger
‘Gesellschaftliche Debatten um die wirtschaftliche und psychosoziale Nutzung des
Hundes von 1870-1945 in Deutschland
Proefschrift Freie Universität Berlin verdedigd op 25 juni
2009. Berlin, Mensch und Buch Verlag, 2009. 265 blz., ill.,
paperback. ISBN 987-3-866664-638-4
In Duitsland is, net als in een aantal andere westerse landen,
de hond in een betrekkelijk korte tijd veranderd van overwegend gebruiksdier tot voornamelijk gezelschapsdier. In
dit proefschrift wordt onderzocht wanneer dit is gebeurd.
Verder wordt bekeken hoe de publieke opinie de verschillende gebruikstoepassingen van de hond waardeerde, wat
dit betekende voor de medische behandeling en waarom de
Argos nr 44 / 2011
137
Boekbesprekingen
‘psychosociale benutting’ niet als ‘gebruik’ werd gezien.
De gekozen periode voor het onderzoek is 1870-1945 omdat vanaf 1870 de kynologie in het nieuwe Duitse Keizerrijk
sterk begint op te komen en het einde van de Tweede Wereldoorlog een duidelijke cesuur is waarna maatschappelijke
veranderingen op dit gebied een tijd hebben stilgestaan.
klasse die zich een huishond kon veroorloven? Liggen er verbanden met de stedelijke huisvesting en is er bijvoorbeeld
een samenhang met de aanleg van nieuwe stadswijken?
Wat was de invloed van de hyperinflatie in de jaren twintig:
hoe kwam het dat het aantal dierenartsen in Berlijn enorm
toenam terwijl de burgerklasse al haar geld had verloren?
Het onderwerp behoort in wezen tot de sociale geschiedenis maar die sociale context komt niet erg uit de verf.
De publieke opinie werd onderzocht aan de hand van
commentaren, columns, keuringsverslagen en ingezonden stukken in uiteenlopende kynologische tijdschriften,
bladen van jachtverenigingen en van dierenbeschermingsorganisaties en veterinaire periodieken. Behalve die laatste,
gaat het om gelegenheidsliteratuur, die in de meeste
gevallen direct na lezing of wat later wordt weggegooid.
In archieven is hiervan niet veel terug te vinden zodat het
de nodige moeite moet hebben gekost het materiaal uit
veelal particuliere collecties te verzamelen. Als maatschappelijk tegenhanger is het humoristisch-satirische tijdschrift
Die Fliegende Blätter genomen, dat commentaar geeft op
actuele onderwerpen.
Een groot deel van het proefschrift wordt ingenomen door
de beschrijving van een enorme reeks van gebruikstoepassingen van de hond (tot exotische functies als wolleverancier en slachthond aan toe). Bij elk van die gebruikstoepassingen wordt bekeken of uit de geraadpleegde geschriften
blijkt of er maatschappelijke acceptatie voor bestaat
(jachthond, herdershond), acceptatie onder voorwaarden
(trekhond: mits sterk en gezond), of geen acceptatie (kettinghond: galeislaaf). De ‘luxe’ honden van de stedelijke
elite worden aanvankelijk negatief bezien als louter statusverhogende ‘paradehonden’.
Vanaf het einde van de negentiende eeuw werd steeds
meer gebruik gemaakt van de geestelijke en sociale eigenschappen van de hond en zien we toepassingen opkomen
waarbij hij de ‘onbaatzuchtige’ helper van de mens werd.
Zo trad hij steeds meer op in functies als blindengeleider,
als speurder naar gewonden op het slagveld en naar boeven. Eigenschappen die vooral tijdens en na de oorlog van
1914-1918 in vele facetten werden benut. In deze oorlogsperiode werd uit veiligheidsoverwegingen vaak een hond
aangeschaft door alleenstaande huisvrouwen.
Het veterinair onderwijs was in de negentiende eeuw niet
of nauwelijks gericht op de ziektes van de hond. Daardoor
hadden dierenartsen er ook geen verstand van. Er was
trouwens ook bijna geen vraag naar hun kennis op dit
terrein. Alleen in de grote steden kon de meer welvarende
burgerij een dierenarts betalen, die zich pas kon vestigen
bij een toenemende behoefte aan zijn diensten. Zo waren
er in 1924 in Berlijn 23 dierenartsen die hun inkomen
betrokken uit de Hundepraxis en in heel Duitsland waren
dat er toen ongeveer 400. Drie jaar later telde Berlijn al
40 dierenartsen. Het aantal ingezetenen dat geld aan hun
138
Argos nr 44 / 2011
Het geheel is zorgvuldig uitgewerkt en redelijk vlot leesbaar, leuk geïllustreerd met ironische tekeningen uit
Die Fliegende Blätter en uiterst eenvoudig uitgegeven.
Een register op naam ontbreekt.
Jons Straatman
College’.
Kerstin L. Weich (Berlijn), ‘“Wer heilt hat recht”-Schul- und
Alternativmedizin in historisch-medizintheoretischer Sicht’.
Jan B. Berns (Amsterdam), ’Fähige Tierheilkundige in der
Landwirtschaftlichen Enquête von 1800 in den Niederlanden’.
a laicis ad polyhistores
Siegfried Graf en Johann Schäffer (München-Hannover),
‘“Des Landmanns Getreuer Wegweiser”-Die Bedeutung
der Hausväterliteratur in der Tierheilkunde’.
Carsten Stühring (Göttingen), ‘Tierheilkundige in der Bewältigung von Rinderseuchen in Kurfürstentum Bayern’.
Jutta Backert-Isert (Rabenstein), ‘Clemens Maria von Bönninghausen (1785-1864): Jurist, Agronom, Botaniker und
(Tier-)Homöopath’.1
Johann Schäffer (red.)
“Tierheilkundige” in Geschichte und Gegenwart “Animal Healers” - past and present.
15. Jahrestagung der Fachgruppe “Geschichte der
Veterinärmedizin”, Berlin 14 November 2009. Giessen,
Verlag: DVG Service GmbH, 2010. 238 blz. Ill., ISBN 978-3941703-80-3.
hond kon en wilde besteden nam kennelijk behoorlijk toe.
Door de maatschappelijke veranderingen werd een aantal
traditionele functies van de hond geleidelijk aan overbodig.
Zo verdwenen door mechanisatie en goedkoop transport
honden uit de tredmolen, voor de trekkar en als drijfhond
voor slachtvee. De veranderende publieke opinie stelde
zaken als vivisectie en de kettinghond ter discussie waardoor
zij verdwenen of werden aangepast. De maatschappelijke
discussie die in de gelegenheidslectuur wordt gevolgd, laat
zien dat de omslag naar de acceptatie van de ‘psychosociale’ functie van de hond een langere periode in beslag nam
en vooral in de jaren na de Eerste Wereldoorlog merkbaar
werd. Dit weerspiegelde zich ook in het dan sterk in aantal
toenemende dierenartsen dat zich in de steden ging richten
op deze diersoort.
Het proefschrift beperkt zich voornamelijk tot de hierboven
genoemde vraagstelling. Eigenlijk is dat jammer want er
veranderde zoveel in de maatschappij tijdens dit proces van
verandering van werkdier naar gezelschapsdier dat je over
de samenhang daarmee graag meer zou willen weten.
Er blijven veel vragen liggen. Was het alleen de welvarende
De vijftiende jaarvergadering van de Fachgruppe
Geschichte der Veterinärmedizin werd gehouden in Berlin
op 14 november 2009, aansluitend aan het 55e jaarcongres van de Deutsche Gesellschaft für Kleintiermedizin.
Plaats van handeling was het immense Estrel Convention
Center. Het is de grote man achter deze jaarvergadering,
Prof. Dr. Johann Schäffer, niet alleen gelukt er een zeer geslaagd congres van te maken, maar ook om een inhoudsrijke en fraaie congresbundel uit te geven, binnen één
jaar na dato. Dat alleen al is een enorme prestatie. De rijk
geïllustreerde bundel opent met een bijdrage van Schäffer,
waarin hij het dagthema, ‘Tierheilkundige in Geschichte
und Gegenwart’ inleidt, toelicht en in een uitgebreide
historische context plaatst. Daarna volgen, systematisch
gerangschikt en voorzien van toepasselijke Latijnse kopjes
als prachtige illustratie van het dagthema, de teksten van
de verschillende voordrachten. Ik noem ze hieronder en
ik meen daarmee ook te kunnen volstaan, want de titels
spreken voor zich en geven een heel goed beeld van de
rijke verscheidenheid aan onderwerpen binnen het centrale
thema. De herkomst der sprekers laat ook zien hoe internationaal georiënteerd deze conferentie was.
radiationis descriptio:
Louise Curth (Winchester, UK), ‘Pre-veterinary medicine in
England before the foundation of the London Veterinary
Argos nr 44 / 2011
139
Boekbesprekingen
Boekaankondigingen
Boekaankondigingen
belli veterinarii initium
Peter Koolmees (Utrecht), ‘All sorts of vets. A questionnaire
on veterinary practice in the Netherlands in 1846’.
Berit Aschenbach, Martin F. Brumme en Franz-Viktor
Salomon (Leipzig, Berlijn), ‘Empiriker versus Tierärzte in der
sächsischen Veterinärgesetzgebung des 19. Jahrhunderts.
Obrigkeitliche Eingriffe zur Professionalisierung von Veterinärwesen und Tierheilkunde’.
Fernando Camarero Rioja en Vitoria Gasteiz (Spanje),
‘New animal healers-Development of vaccination in Spain
1881-1890’. Het is slechts de samenvatting van de lezing.
vetera in ornatu novo
Andreas Zohmann (Bad Wildungen), ’Wenn ”die glatte
Hautmuskeln turnen”- Die Hydrotherapie in der Tierheilkunde des 19. Jahrhunderts’.
Julia Fabienne Klan (Unterschleißheim), ’”Such verwundt!”Das Sanitätshundewesen in Deutschland bis 1918’. 2
Michael Schimanski (Hannover), ’Die Viehkastrierer und das
Reichstierschutzgesetz von 1933.’
nostri temporis decursus
Britt van den Berg (Bremen), ‘Jedermann darf jedermanns
Tiere behandeln – Wege und Irrwege der Tierpsychologie’.
Peter Fahrenkrug (Quickborn), ‘Die Pferdedentisten –
Der Anfang und das Ende eines Berufsstandes’.
Karin Schwabenbauer, David Hadrill en Ricarda Mondry
(resp. Rome, UK en Bukina Faso), ‘Animal health care in
developing countries – The role of community based
animal health workers (CAHW)’.
discipularum hora
Hier komen de leerlingen aan het woord met zes korte
presentaties, waarin jonge doctorandi hun onderzoek
voorstellen. Ze doen dat zodanig dat men nu al reikhalzend
uitziet naar hun proefschriften.
Christin Ellert (München), ‘Joahannes Phillippo Ingrassias
Konzept der Tierheilkunde (1568) – Bis heute Vision’?
Karin Heuer en Martin F. Brumme (Hamburg en Berlijn),
‘Johann Heinrich Jung-Stilling (1740-1817) – Ein Lebens­
bericht’.
Julika Renger en Martin F. Brumme (Leipzig en Berlijn),
‘Die gesellschaftliche Akzeptanz psychosozialer Nutzung
des Hundes zwischen 1870 und 1914 in Deutschland’.
Manuel Töpfer (Hannover), ‘Der Veterinärdienst des
Deutschen Reiches in China von 1898 bis 1914’.
Anne Osburg (Hannover), ‘Vom spezialisierten Tierarzt
zum Fachtierarzt – Der Weg im 20. Jahrhundert’.
Een zeer fraaie en gevarieerde – de moderne techniek staat
schijnbaar voor niets - posterpresentatie, waarvan in de
bundel, tenminste wat de afbeeldingen betreft, slechts een
afschaduwing kan worden gegeven, besluit het wetenschappelijk gedeelte. Deze bespreking is in feite niet meer
dan een opsomming van een groot aantal voordrachten
over een aantal interessante zaken, die zowel het vak als
de beoefenaar betreffen. Elke in zijn stand en beroep
geïnteresseerde dierenarts vindt hier iets van zijn gading.
140
Argos nr 44 / 2011
Kortom een bundel die de moeite waard is om aan te
schaffen. Ik wil deze bespreking besluiten met een uitvoerig citaat uit de inleidende voordracht van Johann Schäffer
(blz. 18):
‘Mögen die Ergebnisse dieser 15. Jahrestagung auf
wohlwollende Resonanz stoßen und bei mitunter
hitzig und unsachlich geführten Diskussionen über die
qualitativen Anforderungen an Tierheilkundige und deren
Rechtsstellung und Seriosität nicht vergessen lassen,
welche historische Entwicklung dahinter steckt: Der Stand
der Tierärzte ist aus dem Stand der Tierheilkundigen
hervor­gegangen und nicht umgekehrt , und Kerstin
Weich3 kommt in ihrem Aufsatz zu dem Ergebnis:
“Von Konkurrenz umzingelt” ist nur, wer sich auf das
Scheingefecht zwischen zwei Medizinen einlässt. Denn
tatsächlich gibt es keine Alternative zu einer aufgeklärten
Tiermedizin, die sich ihre Bedingungen bewusst macht’.
Jan Berns
Noten
1
2
3
In deze lezing stelde ze haar proefschrift voor, waarvan een uitgebreide en gedegen recensie verscheen van de hand van Ad Rijnberk in
Argos 42 (2010) 69-70.
Zie de bespreking van haar proefschrift in Argos 43 (2010) 99-101.
Haar lezing staat onder het kopje Radiationis descriptio.
Susan D. Jones
Death in a Small Package:
A Short History of Anthrax.
Baltimore, Johns Hopkins University Press, 2010. Uitgave in de
reeks Johns Hopkins Biographies of Disease. Gebonden, hard
cover, 329 blz., ill. Prijs 20 €. ISBN 13: 978-0-8018-9696-58-0- 6-5
A disease of soil, animals, and people, anthrax has threatened
lives for at least two thousand years. Farmers have long recognized its lasting virulence, but in our time, anthrax has been
associated with terrorism and warfare. What accounts for this
frightening transformation? Death in a Small Package recounts
how this ubiquitous agricultural disease came to be one of the
deadliest and most feared biological weapons in the world.
Bacillus anthracis is lethal. Animals killed by the disease are
buried deep underground, where anthrax spores remain viable
for decades or even centuries and, if accidentally disturbed,
can cause new infections. But anthrax can be deliberately
aerosolized and used to kill - as it was in the United States in
2001.
Historian and veterinarian Susan D. Jones recounts the life
story of anthrax through the biology of the bacillus; the
political, economic, geographic, and scientific factors that
affect anthrax prevalence; and the cultural beliefs about the
disease that have shaped human responses to it. She explains
how Bacillus anthracis became domesticated, discusses what
researchers have learned from numerous outbreaks, and analyzes how the bacillus came to be weaponized and what this
development means for the modern world. Jones compellingly
narrates the biography of this frightfully hardy disease from
the ancient world through the present day.
(Publisher Comments)
Klaske Buma en Floor Driessen
Diergeneeskundige Studenten Kring
Herinneringen aan de Biltstraat...en dertig
jaar uithof. ’s RijksveeartsenijschoolVeeartsenijkundige hoogeschool - Faculteit
der Diergeneeskunde 1821-2010
Diergeneeskundige Studenten Kring (Utrecht 2010).
Gebonden, 132 pagina’s, geïllustreerd, prijs EUR 10,-.
Reserveren via [email protected]. Er worden geen exemplaren
verzonden; reserveringen zijn af te halen bij de D.S.K. in het
Androclusgebouw, Yalelaan 1 te Utrecht.Androclusgebouw,
Yalelaan 1 te Utrecht.
Ter gelegenheid van het zesde Kamerlustrum van de Diergeneeskundige Studenten Kring heeft de D.S.K. het fotoboek
Herinneringen aan de Biltstraat, waarvan de eerste versie in
1980 verscheen, opnieuw uitgebracht. In meer dan honderd
beelden wordt een impressie gegeven van de tijd van ’s Rijks
Veeartsenijschool aan de Biltstraat, tot de huidige stand van
zaken in De Uithof. Het overzicht is samengesteld door Klaske
Buma en Floor Driessen die in 2009-2010 deel uitmaakten van
het D.S.K.-bestuur.
Argos nr 44 / 2011
141
richtlijnen
Richtlijnen voor auteurs
Argos publiceert wetenschappelijke
artikelen, korte mededelingen,
archiefvondsten, congresaankondigingen,
recensies van boeken en van artikelen,
beschrijvingen van museale objecten en
dergelijke, die betrekking hebben op de
geschiedenis van de diergeneeskunde in
de breedste zin van het woord.
De redactie beoordeelt binnengekomen artikelen
en legt deze indien nodig ook voor aan externe
deskundigen. De maximale lengte van artikelen
is in principe 6.000 woorden inclusief noten.
Door het inzenden van kopij verklaart de auteur
dat het manuscript niet tegelijkertijd aan een
ander tijdschrift is aangeboden en dat met name
genoemde personen die op welke wijze dan ook
aan het artikel hebben bijgedragen akkoord gaan
met de vermelding van hun naam.
Artikelen dienen origineel te zijn en gebaseerd op
oorspronkelijk onderzoek. De inleiding moet een
overzicht van uitgangspunten van het onderzoek
bevatten, alsmede één of meer duidelijk geformuleerde, concrete vraagstelling(en). Na de beschrijving van de bevindingen van het onderzoek
moet in het artikel een discussie of beschouwing
volgen, uitlopend in een conclusie. Het is aan te
bevelen vakjargon zoveel mogelijk te vermijden
en te vervangen door voor een ontwikkeld lekenpubliek begrijpelijke termen of omschrijvingen.
Voor meer informatie over de structuur van het
artikel wordt verwezen naar P. de Buck e.a., Zoeken en schrijven. Handleiding bij het maken van
een historisch werkstuk (Laatst beschikbare druk).
Auteurs wordt verzocht om de tekst digitaal als
Microsoft Word document aan te leveren. U
wordt verzocht de tekst niet zelf op te maken en
de tekst en illustraties afzonderlijk aan te leveren.
Het artikel mag afhankelijk van de lengte en het
onderwerp 4-8 illustraties bevatten. In verband
met de gewenste kwaliteit bij het drukken worden kleuren of zwart-wit illustraties bij voorkeur
digitaal aangeleverd als TIF- of JPG-files met een
resolutie van ten minste 300 dpi bij afbeelding
op 100%. Duidelijke afdrukken kunnen ook
worden verwerkt. Vermeld de genummerde
teksten van de onderschriften bij de illustraties
op een afzonderlijke bladzijde van de kopij. In
de legenda van de afbeeldingen dient de originele bron te
worden vermeld, inclusief pagina aanduiding. Bij de artikelen
wordt ook een samenvatting in het Engels, voorzien van een
Engelse titel (ca. 150 woorden) opgenomen. Bij artikelen in
een andere moderne taal, dient een Nederlandstalige samenvatting te worden opgenomen. U wordt verzocht om deze
samen met de definitieve tekst mee te sturen.
In de wetenschappelijke artikelen wordt verwezen met eindnoten met doorlopende nummering. Nootnummers worden
in de tekst geplaatst na de leestekens. Bij het verwijzen naar
een eerder gebruikte referentie wordt binnen de eindnoot het
eerste nootnummer vermeld waarin de referentie voorkomt.
Adresgegevens van de auteur en eventuele dankbetuigingen
komen in een ongenummerde voetnoot (a) bij de naam van
de auteur. Bij verwijzingen wordt gebruik gemaakt van richtlijnen die grotendeels zijn gebaseerd op die van het Koninklijk
Nederlands Historisch Genootschap (zie Bijdragen en Mededelingen betreffende de Geschiedenis der Nederlanden (BMGN)
op: http://www.knhg.nl/default.aspx. Het verwijzen naar
boeken en artikelen dient te geschieden als in de volgende
voorbeelden:
1. Susan D. Jones, Valuing animals. Veterinarians and their
patients in modern America (Baltimore 2003) 35-62.
2. Clemens Graafsma en Henk Wessels (eds.), De dierenarts.
Beeld van een practicus (Cuijk 2004).
3. A.H.H.M. Mathijsen, ‘Beoefening van de geschiedenis
der diergeneeskunde’, Geschiedenis der Geneeskunde 8
(2002)196-207, aldaar 202.
4. Idem, Publikaties en dissertaties voortgekomen uit de
Veeartsenijkundige Hoogeschool, later Faculteit der Diergeneeskunde in de periode 1921-1971 (Utrecht 1981) 177-178.
5. J.P.W.M. Akkermans, ‘De productie van antisera door de
Rijksseruminrichting’, in: P. Verhoef e.a. (eds.), ‘Strenge wetenschappelijkheid en practische zin’. Een eeuw Nederlands
Centraal Veterinair Instituut 1904-2004 (Rotterdam 2005)
218-224.
6. Jones, Valuing animals (n. 1) 144.
7. Ibidem, 145-146.
8. Akkermans, ‘Productie van antisera’ (n. 5) 220.
Correspondentieadres
Prof.dr. Peter A. Koolmees
IRAS, Divisie VPH, Faculteit Diergeneeskunde
Postbus 80 175 - 3508 TD Utrecht
Tel. 030-2535363 / 67
Email: [email protected]
Argos nr 44 / 2011
143
Plaat 76: Jachthonden. Uit: Landwirtschaftliches
Tieralbum. 76 Farbendruckbilder der wichtigsten
Haustier-Rassen. Deutsche Landwirtschaftliche
Presse (Berlijn 1899). Voor meer informatie zie:
www.dierendigitaal.nl